Tag: εξωτερική πολιτική

Τρίτη 7 Νοέμβρη. Στη ζούλα, χωρίς την δέουσα προβολή (στην πραγματικότητα: χωρίς καμία προβολή ή δημοσιότητα!) ήρθε χτες στην Αθήνα ο άλλος μεγάλος φίλος του ελληνικού βαθέος κράτους και των φαιορόζ βιρτινών της: ο ακροδεξιός, ρατσιστής υπ.αμ. του ισραήλ Avigdor Lieberman. (H “σιωπή των αμνών”, των ντόπιων μικρών και μεγάλων κοπαδιών, καθώς σπρώχνονται σταθερά και προσεκτικά στις αναγκαιότητες του 4ου παγκόσμιου πολέμου, είναι από μόνη της πολιτικό ζήτημα πρώτης γραμμής. Την πολεμάμε, αλλά…)

Εννοείται ότι ο ψεκασμένος έσταζε μέλι στις δηλώσεις του: «Η αμυντική συνεργασία Ελλάδας – Ισραήλ έχει συστηματοποιηθεί εδώ και αρκετά χρόνια – και ιδιαίτερα τα τρία τελευταία χρόνια – μέσα από προγράμματα στρατιωτικής συνεργασίας. Θέλω να πω ότι διαπιστώσαμε με ιδιαίτερη ικανοποίηση την ποιοτική και ποσοτική αναβάθμιση αυτών των προγραμμάτων. Αυτό σημαίνει ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις μας έχουν ανταλλάξει πολύτιμες επιχειρησιακές και διδακτικές εμπειρίες και διαθέτουν ήδη ένα υψηλό επίπεδο διαλειτουργικότητας.

Εξίσου, αν όχι περισσότερο, σημαντικό είναι το γεγονός ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις των δύο χωρών έχουν οικοδομήσει μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης και σεβασμού. Έτσι, λοιπόν, χτίζουμε με το Ισραήλ έναν πυλώνα σταθερότητας, σε συνεργασία με την Κύπρο, αλλά και τις άλλες moderate χώρες της Μέσης Ανατολής.

Οι σχέσεις των δύο λαών, του ελληνικού και του εβραϊκού, έχουν σφυρηλατηθεί κυριολεκτικά δια «πυρός και σιδήρου», σε δύσκολες εποχές. Έχουμε υποφέρει και οι δύο λαοί τα ίδια δεινά, έχουμε συνεργαστεί και αλληλοβοηθηθεί πολλές φορές μέσα στην ιστορία μας και έχουμε αποδείξει ο ένας για τον άλλον την αξιοπιστία και τη φιλία μας.”

Το ότι ο ψεκασμένος υιοθετεί την ορολογία της Ουάσιγκτον (περί “moderate”, όπως η αιγυπτιακή χούντα προφανώς· ποιο κράτος, όμως, δεν είναι “moderate”;) δεν εκπλήσσει. Ο στρατιωτικός και πολιτικός άξονας Αθήνας – Τελ Αβίβ είναι ορατός από παντού, αν και ειδικά η Ουάσιγκτον δεν τον χρειαζόταν. Γι’ αυτό και δεν συγκινείται ιδιαίτερα…

Σήμερα θα έρθει στην Αθήνα και ο Χριστόφορος Φωκαΐδης, ο υπ.αμ. της νότιας κύπρου. Ο άξονας θα γίνει “τρίγωνο”, αν και το μιλιταριστικό καθετώς του Τελ Αβίβ έχει ξεκαθαρίσει τι θέλει βασικά απ’ τη νότια κύπρο: ένα αεροδρόμιο για περίπτωση ανάγκης. Για την περίπτωσή, δηλαδή, που τα πολεμικά του θα εμπλακούν σε αερομαχίες και δεν θα έχουν καύσιμα για να γυρίσουν πίσω στις βάσεις τους…

Αυτά… Αλλά να μην το πάρει κανείς χαμπάρι απ’ όλους τους μικρούς και μεγάλους σωτήρες μας ότι θα έρθει ο Lieberman στην Αθήνα; Θα φταίει η πραγματική (πίσω απ’ τα παχιά λόγια και τις κατάρες), η αυθεντική εθνική ενότητα του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου, που εμποδίζει την ορατότητα… Τι άλλο μπορεί να φταίει άραγε; Ε;

(Ααα: υποθέτουμε, πως όταν θα φύγει απ’ την Αθήνα ο «τρελός σκύλος» του Τελ Αβίβ, κάτι θα ειπωθεί…)

(φωτογραφία: πανευτυχής ο ψεκασμένος ανταλλάσσει δωράκια…)

Τρίτη 7 Νοέμβρη. Εκείνο που δεν θα πει η εθνικά υπεύθυνη δημαγωγία / αποπληροφόρηση (κομματική, μηντιακή, κλπ) είναι ότι ο ελληνικός στρατός συμμετέχει από προχθές σε «ασκήσεις» στο ισραήλ. Για την ακρίβεια: «στην μεγαλύτερη αεροπορική άσκηση» στην ιστορία του κράτους.

Δεν είναι μόνοι τους οι πιλότοι του ψεκασμένου. Συμμετέχουν επίσης αντίστοιχοι απ’ τις ηπα, την πολωνία, την γαλλία, την ιταλία, την γερμανία και την ινδία (για πρώτη φορά, συμμετέχει με ένα μεταγωγικό…). Η άσκηση λέγεται “μπλε σημαία», γίνεται απ’ την ισραηλινή βάση “Ovda” (στα νότια, κοντά στην Ερυθρά θάλασσα), και ξεκίνησε σαν “κάθε δύο χρόνια” το 2013. Συμμετέχει (κατά τους ισραηλινούς) και ένα κράτος ακόμα, του οποίου το όνομα δεν λένε, ούτε βάζουν τη σημαία του στη διακόσμηση του αεροδρομίου τους. Αν είναι αλήθεια, θα μπορούσε ο έβδομος “σύμμαχος” να έρχεται απ’ το Ριάντ ή τα εμιράτα.

Στην διάρκεια της 11ήμερης άσκησης, όλοι οι άλλοι «παίζουν» τους εχθρούς του ισραήλ, ώστε να αλληλοεκπαιδευτούν στις αερομαχίες.

(φωτογραφία: Από παλιότερη συνάντηση των “συμμάχων”. Ένας κι ένας…)

Τρίτη 7 Νοέμβρη. Η συμμαχία της Αθήνας με το Τελ Αβίβ είναι ετεροβαρής. Όπως άλλωστε και η συμμαχία της με την Ουάσιγκτον. Το γεωπολιτικό προσοδικό μοντέλο, η σταθερά της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής απ’ την δημιουργία του κράτους και μετά, έχει ξεπέσει. Αφού το κέντρο του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού απομακρύνεται γρήγορα απ’ την μέση Ανατολή (και την ανατολική Μεσόγειο) έχοντας μετακινηθεί στον δυτικό Ειρηνικό και την ανατολική Ασία. Ακόμα και στην έμμεση αναμέτρηση ρωσίας και κίνας απ’ την μια μεριά με τις ηπα απ’ την άλλη στο συριακό πεδίο μάχης, η χρησιμότητα του ελληνικού οικοπέδου περιοριζόταν σε ένα δευτερεύουσας σημασίας ζήτημα, το αεροδρόμιο στη Σούδα (οι αμερικάνοι έχουν μεγάλη βάση στο κατάρ, χρησιμοποιούν βάσεις στη σαουδική αραβία και στην ιορδανία, ενώ κατά καιρούς περνάει από ‘κει και κανά αεροπλανοφόρο τους). Κι ούτε λόγος για τον ρόλο του ντόπιου πολιτικού προσωπικού: η βασική του συμμετοχή είναι το να βασανίζει τους πρόσφυγες απ’ τη συρία και το ιράκ.

Ένα πρόχειρο αλλά χαρακτηριστικό δείγμα του τι σημαίνει η ανισομέρεια στη συμμαχία της Αθήνας με το Τελ Αβίβ είναι η ταχύτητα με την οποία απλώθηκε στα μέρη μας η krav maga. Ποιος ήταν ο στόχος της mossad με την προώθηση της «πολεμικής τέχνης» των ισραηλινών κομμάντο στην ελλάδα; Όχι να διαλέξει «εκλεκτούς» για τον ισραηλινό στρατό… Ούτε να βγάλει λεφτά… Εκείνο που επεδίωκε (και πέτυχε) ήταν να δημιουργήσει «βάσεις δεδομένων» από «φίλους / πελάτες», και να στρατολογήσει κατά βούληση «συνεργάτες» ανάμεσά τους.

Έκανε κάτι ανάλογο το ελληνικό βαθύ κράτος / παρακράτος στην ισραηλινή επικράτεια; Όχι – εκτός αν προωθεί το εμπόριο με τσολιαδάκια…

Δευτέρα 6 Νοέμβρη. Τέσσερα ευρωπαϊκά κράτη όπως επίσης και ο καναδάς τόλμησαν να κάνουν κριτική σε ποιον νομίζεται, αν είναι δυνατόν; Στον «στρατηγό Sisi»! Μην φανταστείτε ότι είπαν κάτι χοντρό. Απλά διαμαρτυρήθηκαν για την σύλληψη του δικηγόρου Ibrahim Metwally.

Ο Ibrahim Metwally δημιούργησε πριν 4 χρόνια στην αίγυπτο την “ένωση οικογενειών εξαφανισμένων”, με αφορμή την “εξαφάνιση” του γυιού του τότε. Οι μπάτσοι του Sisi τον έδεσαν στο αεροδρόμιο πριν ταξιδέψει στη Γενεύη για να πάρει μέρος σ’ ένα συνέδριο του οηε για τις βίαιες εξαφανίσεις. Αυτό έγινε στις 10 Σεπτέμβρη. Από τότε είναι προφυλακισμένος κατηγορούμενος για «διασπορά ψευδών ειδήσεων» (κατά του καθεστώτος) και «συμμετοχή σε παράνομη οργάνωση». Το επιπλέον έγκλημά του ήταν ότι βοηθούσε ιταλούς δικηγόρους που προσπαθούν να μαζέψουν στοιχεία για την δολοφονία του Regeni, τον Γενάρη του 2016.

Ποιά ήταν αυτά τα 4 ευρωπαϊκά κράτη; Η γερμανία, η ιταλία, η ολλανδία και η αγγλία. Το Κάιρο, φυσικά, δεν μασάει από τέτοια: κάλεσε τους πρεσβευτές τους για να τους τραβήξει τ’ αυτί.

Αφού έχει την φιλία και την εκτίμηση του ψόφιου κοριού, του ογκόλιθου, του ψεκασμένου και όλων των υπόλοιπων της “ελληνικής πολιτικής σκηνής”, τι έχει να φοβάται η χούντα του Καΐρου;

Σάββατο 4 Νοέμβρη. Το ελληνικό βαθύ κράτος και τα πολιτικά του φερέφωνα θεωρούν «υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας» τα κοινά στρατιωτικά γυμνάσια και τις αγάπες με την χούντα του Σίσι. Αυτό προκύπτει απ’ την απάντησή τους στην Άγκυρα που τα «πήρε» για την «μέδουσα 5» που έφτασε ως τα («αποστρατιωτικοποιημένα» υποτίθεται) Δωδεκάνησα.

Λογικό. Αφού θεωρούν «δημοκρατία σε άμυνα» το σφαγείο του αιγύπτιου αρχικαραβανά.

Παρασκευή 3 Νοέμβρη. Με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση συνεχίζονται οι κοινές ελληνο-αιγυπτιακές στρατιωτικές ασκήσεις «μέδουσα 5». Με πλήρη εθνική ενότητα φυσικά, ε; Όχι σιγά μην κάτσουν να σκάσουν το ελληνικό βαθύ κράτος και οι πολιτικές του βιτρίνες για το αίμα…

Πέμπτη 2 Νοέμβρη. Τον Ιούλη του 2008 η δημοφιλής στη μέση Ανατολή λιβανέζα pop star τραγουδίστρια Suzanne Tamim βρέθηκε με κομμένο το λαιμό στο διαμέρισμά της στη μαρίνα του Dubai. Φαίνεται ότι η υπόθεση δεν ήταν δύσκολη για την ασφάλεια του Dubai. Εντόπισε τον δολοφόνο, που δέθηκε τον Αύγουστο στην αίγυπτο: ήταν ο συνταξιούχος αξιωματικός της αιγυπτιακής αστυνομίας Mohsen el-Sukkary. Είχε πληρωθεί 1,25 εκατομμύρια δολάρια για να την σκοτώσει. Απ’ τον πρώην εραστή της αιγύπτιο Hisham Talaat Moustafa, έναν απ’ τους “βασιλιάδες των κατασκευών” στo Κάιρο. Ο Hisham Talaat Moustafa δεν ήταν μόνο βαθύπλουτος. Ήταν βουλευτής της άνω βουλής στο Κάιρο, μέλος του “κόμματος” του δικτάτορα Mubarak, και κολλητός του γυιού του Gamal Mubarak… H δολοφονία της Suzanne Tamim πήρε μεγάλη έκταση και στον αιγυπτιακό τύπο. Μετά την σύλληψη του φυσικού δολοφόνου el-Sukkary τον Αύγουστο του 2008, δέθηκε κι εκείνος που τον παρήγγειλε τον Σεπτέμβρη, ο Hisham Talaat Moustafa.

Μετά άρχισε το, ας πούμε, «το σύστημα δουλεύει». Αρχικά, τον Μάη του 2009, το καθεστώς Mubarak έπρεπε να δείξει ότι αποστασιοποιείται απ’ τον φίλο του: ο Talaat Moustafa καταδικάστηκε σε θάνατο. Έκανε έφεση, και τον Σεπτέμβρη του 2010 (“το θέμα έχει ξεχαστεί”) η ποινή του έπεσε στα 15 χρόνια. Και, μαντέψτε: τον περασμένο Ιούνη (του 2017) ο πολυεκατομμυριούχος εργολάβος Hisham Talaat Moustafa πήρε χάρη απ’ τον διάδοχο του Mubarak στρατηγό Sisi (μαζί με άλλους 501 φυλακισμένους: η μεγαλόψυχη πράξη του αφεντικού για το τέλος του ραμαζανιού). Είναι ελεύθερος και πάντα πολυεκατομμυριούχος…

Η υπόθεση και η κατάληξή της ως το 2010 (απλά: το γεγονός ότι το μέλος της αιγυπτιακής εξουσίας την γλύτωσε σε δόσεις) ήταν ένα απ’ αυτά που επιβεβαίωναν στους αιγύπτιους πληβείους ότι όσοι δεν έχουν λεφτά θα σαπίζουν στις φυλακές για το παραμικρό· όσοι έχουν όμως, θα μπορούν να σκοτώνουν άνετα. Ενόσω ο Hisham Talaat Moustafa απολάμβανε τις v.i.p. ανέσεις του στη φυλακή περιμένοντας μια γρήγορη αποφυλάκιση, στις 25 Γενάρη του 2011, ξέσπασε η οργή των αιγύπτιων πληβείων: η επανάσταση…

Πέμπτη 2 Νοέμβρη. Οι σινεφίλ στα μέρη μας παρακολουθούν το τελευταίο διάστημα (και φαίνεται να τους αρέσει) μια ταινία με τον πιο πάνω τίτλο· στα ελληνικά «Κάιρο εμπιστευτικό». Ο αιγυπτιακής καταγωγής και σουηδικής υπηκοότητας σκηνοθέτης Tarik Saleh, που ζει στη σουηδία (πρώην γκραφιτάς), μεταφέρει τα βασικά δεδομένα της δολοφονίας της Tamim στο Κάιρο, σε ένα επί της ουσίας ελάχιστα fiction σενάριο. Αλλάζει, σκόπιμα, και την περίοδο της δολοφονίας: την φέρνει λίγο πριν την επανάσταση του Γενάρη του 2011: ο δικός του «ήρωας» δολοφόνος πολυεκατομμυριούχος, «καθαρίζει» ενώ έχει ξεσπάσει η εξέγερση…

Αλλά όπως συμβαίνει κατά κόρο με τους postmodern «φίλους του σινεμά», όπως άλλωστε και με τους επαγγελματίες «κριτικούς σινεμά» και τα κυκλώματά τους, δεν ξέρουν τι βλέπουν. Ούτε θέλουν να ξέρουν. Ένα «αστυνομικό» ίσως. Κατά τον Saleh:

… δεν είναι αστυνομική η ταινία. Είναι γκαγκστερική. Δεν είναι μια ιστορία για το ποιος σκότωσε αυτή τη γυναίκα· είναι μια ιστορία για το ποιος επωφελήθηκε απ’ την δολοφονία της. Η διερεύνηση της δολοφονίας είναι διερεύνηση της κοινωνίας. Και η απουσία επίσημης δικαιοσύνης σημαίνει ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη· τελεία και παύλα…

Όταν ο Saleh εξασφάλισε χρηματοδότηση, το 2015, πήγε στο Κάιρο για να βρει τα μέρη για τα γυρίσματα (ήταν αφελής;). Η κρατική επιτροπή σεναρίων απαίτησε να κοπούν διάφορες σκηνές…. Και οι μπάτσοι του έδειξαν, με κάθε τρόπο, ότι έπρεπε να τα μαζέψει και να φύγει: τέτοια ταινία δεν θα γυριζόταν ποτέ στην αίγυπτο. (Τελικά γυρίστηκε στην Casablanca, με πολλές κομπιουτερίστικες προσθήκες). Εννοείται ότι μετά την κυκλοφορία της ταινίας ο Saleh δεν μπορεί να ταξιδέψει στην αίγυπτο (οι γονείς του μένουν εκεί)· και η ταινία, φυσικά, δεν προβλήθηκε ούτε πρόκειται να προβληθεί εκεί. Το κοντινότερο αραβικό σημείο προβολής βρίσκεται … στη Βηρυττό.

Αυτά είναι «δευτερεύοντα» για τους σινεφίλ… Κι όμως: η φαιορόζ κυβέρνησή τους (όπως και η προηγούμενη, όπως και η επόμενη) στηρίζει με κάθε μέσο την χούντα του Sisi που είναι διάδοχη (και πιο φρικτή) εκείνης του Mubarak. Οι έκλεκτοι άρχοντές τους είναι πολύ χειρότεροι εκτός συνόρων απ’ ότι εντός: βοηθάνε φασίστες και δικτάτορες να φυλακίζουν και βασανίζουν και να σκοτώνουν κατά βούληση· ενώ, εννοείται, η «διαφθορά» είναι το αγαπημένο για τους έλληνες αιγυπτιακό καθεστώς. Υπάρχουν και έλληνες επιχειρηματίες εκεί, πως αλλιώς θα δουλέψουν;

Ενώ, λοιπόν, εντός συνόρων το «κακό» το «επιβάλλουν» υποτίθεται οι καταραμένοι δανειστές, εκτός συνόρων είναι καθαρά ελληνική υπόθεση. Λέγεται «πολυπλόκαμη εθνική πολιτική» και πρακτικά σημαίνει τρισχειρότερα απ’ αυτά που δείχνονται στο “Κάιρο εμπιστευτικό”. Αδιάφορα όλα αυτά; Προφανώς…

Οπότε το ελληνικό κοινό του «Κάριο εμπιστευτικό» είναι, άθελά του, «διερεύνηση της ελληνικής κοινωνίας». Δεν υπάρχει κάποια κάμερα να τραβάει τα (ευνοϊκά για την ταινία) σχόλια. Από κάποιες απόψεις θα έπρεπε: θα συνδυαζόταν μια χαρά με πλάνα απ’ τις αγκαλιές των ντόπιων πολιτικών βιτρινών με εκείνες της χούντας του Καΐρου· και με πλάνα απ’ τις κοινές στρατιωτικές ασκήσεις… Θέαμα; Ναι: με όλα τα γράμματα κεφαλαία και φωταγωγημένα. Όχι “κινηματογραφικό θέαμα”. Κοινωνικό: ο κυνισμός σαν ενσωματωμένη νόρμα.

(φωτογραφίες: οι επαναστάσεις του 21^ου αιώνα, απ’ το θαυμαστό Sarajevo του ’92 – ’95 ως το Κάιρο του 2011 παραγράφονται, σκοφαντούνται ή διαστρεβλώνονται απ’ τους πρωτοκοσμικούς, ειδικά τους «φίλους της ανθρώπινης απελευθέρωσης». Αλλά εδώ θυμόμαστε…)

Κυριακή 29 Οκτώβρη. Αφού έγιναν (χτες) τα επετειακά κηρύγματα για το υψηλό δημοκρατικό φρόνιμα του ελληνικού λαού και την αδιάλλακτη μάχη του κατά του φασισμού (το 1940) καιρός να γυρίσει το ελλαδιστάν στις δουλειές του. Με τον φασισμό.

Σήμερα ξεκινάει ένας ακόμα γύρος, ο νούμερο 5, των κοινών αεροναυτικών ασκήσεων Αθήνας – Καΐρου, με το όνομα «μέδουσα». Φαίνεται ότι κάποια απ’ τις δύο πρωτεύουσες βιάζεται να βελτιώσει τη φόρμα της: η προηγούμενη «μέδουσα» είχε γίνει μόλις τον περασμένο Δεκέμβρη. Του ’16. Στη «μέδουσα» του ’15 είχε τιμήσει την Αθήνα με την υψηλή παρουσία του ο ίδιος ο Sisi.

Υπάρχει λοιπόν κάποιο «επίσημο ματς» στον κοντινό ορίζοντα; Ή απλά ο αιγυπτιακός στρατός, καλοπροπονημένος όπως είναι στην εσωτερική καταστολή, προσπαθεί να ανέβει κατηγορία και εκτός συνόρων; Κι αν γίνει και η αιγυπτιακή χούντα ένας «βράχος σταθερότητας» μέσα στην «ασταθή μέση Ανατολή», τι θα κάνει ο αντίστοιχος ελληνικός; Θα παριστάνει την Σκύλα απέναντι απ’ την Χάρυβδη;

Πάντως ένα ισραηλινό «στρατο»site περιγράφει ως εξής την κατάσταση τον περασμένο Δεκέμβρη:

… Η ελλάδα και η αίγυπτος έχουν να αντιμετωπίσουν παρόμοιες αρνητικές συνέπειες απ’ την αστάθεια στη μέση Ανατολή. Η αίγυπτος είναι θύμα του ισλαμικού εξτρεμισμού και της τρομοκρατίας [αλλά, αν δεν κάνουμε λάθος, αυτοί οι παλιοτρομοκράτες δεν έχουν ούτε πλοία ούτε αεροπλάνα…] ενώ η ελλάδα ζει με το άγχος τρομοκρατικών απειλών. [;;;;] Περίπου ένα εκατομμύριο πρόσφυγες απ’ την συρία και το ιράκ πέρασαν απ’ την ελλάδα στο δρόμο για την ευρώπη, ενώ την ίδια στιγμή στην αίγυπτο βρίσκονται εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, οι περισσότεροι σύριοι. [;;;; αυτό είναι εντελώς καινούργιο!!] Και οι δύο χώρες έχουν άσχημες σχέσεις με την τουρκία.

Για να αντιμετωπίσουν το ζήτημα της ασφάλειας, ο αιγύπτιος υπ.αμ. Sedki Sobhi και ο έλληνας Πάνος Καμμένος, συναντήθηκαν τον Απρίλη του 2015 [νωρίς νωρίς: οι φαιορόζ θα πρέπει να είχαν δει κάποιο όνειρο… με καμήλες…] και κουβέντιaσαν τις προοπτικές βελτίωσης της συνεργασίας και των σχέσεων μεταξύ των στρατών των δύο κρατών. Ένα μήνα μετά μονάδες της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας έφτασαν στην αίγυπτο και συμμετείχαν στις κοινές αιγυπτο-ελληνικές αεροπορικές ασκήσεις «Horus 2015», και τον Δεκέμβρη του 2015 αιγυπτιακά αεροπλάνα και πλοία πήγαν στην ελλάδα και συμμετείχαν στην διακλαδική άσκηση «Medusa 2015″.

Τον Δεκέμβρη του 2015 ο αιγύπτιος πρόεδρος Abdel Fattah El-Sisi υπέγραψε μια συμφωνία με τον κύπριο ομόλογό του Νίκο Αναστασιάδη και τον έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα που φέρνει τις τρεις χώρες σε κοινή δράση για την ενέργεια και ζητήματα ασφάλειας. Η συμφωνία επιβεβαίωσε την αποφασιστικότητα των τριών χωρών να αντιμετωπίσουν την τρομοκρατία και την παράνομη μετανάστευση, αναπτύσσοντας παράλληλα οικονομικά projects που θα οφελήσουν και τις τρεις χώρες, συμπεριλαμβανόμενου ενός σχεδίου εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων φυσικού αερίου και υδρογονανθράκων στην περιοχή…

Και «ο αγώνας κατά του φασισμού»; Μόνος του θα τον αντιμετωπίσει ο καθένας; Ας μας ενημερώσουν είτε ο ψεκασμένος, είτε ο ογκόλιθος, είτε ο ψόφιος κοριός: αυτά τα κόλπα με την «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» δεν τα πιάνουμε.

Εκτός αν δεν είναι «πολυδιάστατη» και είναι «πολυπλόκαμη». Κάτι σαν μέδουσα…

(Χρειάζεται να αναφέρουμε ότι στην “μέδουσα” θα είναι παρατηρητές και αμερικάνοι με ισραηλινούς; Δεν χρειάζεται…)