Tag: εκλογές

Ήταν ένας κότσυφας που τονε λέγαν Σταύρο…

Δευτέρα 27 Μάη. Καθαρά και μόνο για λόγους υπενθύμισης του παραμυθιάσματος στο οποίο είναι επιρρεπής ο λαός (όλος, όχι μόνο ο μισός, ο καθένας τα δικά του..), πρέπει να βοηθήσουμε τη σύγκριση ανάμεσα σε μια φαιορόζ προεκλογική εκστρατεία (για τις ευρωεκλογές) που έγινε αποκλειστικά και μόνο σαν εκστρατεία για «εθνικές» εκλογές (επιδεικνύοντας πολύ περισσότερα από ιδεολογική και πολιτική άποψη απ’ όσα φαίνονται από πρώτη ματιά), για να ρίξει τα θεμέλια του δικού του κόμματος ο π.ε.τ., με το τι είχε συμβεί πριν μόλις 5 χρόνια. Το ρεπορτάζ για το τότε είναι (τι άλλο;) απ’ την καθεστωτική «αυγή»:

Η επίσκεψη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα στη Ρώμη έδωσε μια νέα ώθηση στην κοινωνική, κινηματική και πολιτική Αριστερά της «Άλλης Ευρώπης», που ολοκλήρωσε το Σάββατο την πρώτη πανιταλική συνδιάσκεψη των επιτροπών της.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στη διήμερη επίσκεψή του στην Ιταλία συναντήθηκε με όλες τις συνιστώσες της ιταλικής Αριστεράς, από την Κομμουνιστική Επανίδρυση του Π. Φερέρο, την Αριστερά Οικολογία Ελευθερία του Ν. Βέντολα και του Ν. Φρατογιάνι έως την Πολιτική Δράση του Αντόνιο Ινκγρόια, με τον γραμματέα του ιστορικού συνδικάτου εργατών μετάλλου FIOM CGIL Μ. Λαντίνι, ενώ για μια ακόμη φορά το υπό κατάληψη Θέατρο “Βάλε” άνοιξε τις πόρτες του στον «σύντροφο Αλέξη» για να φιλοξενήσει τη συνάντησή του με τους εκπροσώπους της ιταλικής κουλτούρας και του πολιτισμού. Η επίσκεψη του πρόεδρου του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε την Πέμπτη με μια συνέντευξη Τύπου με τον νομικό Στέφανο Ροντοτά και τους ευρωβουλευτές της «Άλλης Ευρώπης» Μπάρμπαρα Σπινέλι και Ελεονόρα Φορέντζα με θέμα την υπεράσπιση της δημοκρατίας, της εργασίας και των κοινών αγαθών στην Ιταλία και την Ευρώπη.

Η ιταλική Αριστερά επεφύλαξε μια ιδιαίτερα θερμή υποδοχή στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως φάνηκε στην ανοιχτή συγκέντρωση που πραγματοποίησε στην κατάμεστη πλατεία Φαρνέζε την Παρασκευή το απόγευμα και στη γιορτή της Αριστεράς Οικολογίας Ελευθερίας στην ιστορική για τους αριστερούς πλατεία Σαν Τζιοβάνι την Πέμπτη το βράδυ.

… Μέσα σε ιδιαίτερα θερμό και συντροφικό κλίμα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ συναντήθηκε στο Θέατρο «Βάλε» με τη συλλογικότητα της κατάληψης και τους εκπροσώπους της ιταλικής διανόησης, του πολιτισμού και των τεχνών, υπογραμμίζοντας την ανάγκη για ένα ευρωπαϊκό μανιφέστο στήριξης του πολιτισμού και των ανθρώπων του και τη δημιουργία δικτύου των μορφών αντίστασης στην πολιτιστική ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού.

… Το Σάββατο το πρωί πραγματοποιήθηκε η πρώτη εθνική συνδιάσκεψη των επιτροπών στήριξης του «Ψηφοδελτίου Τσίπρας», όπου αποφασίστηκε η δημιουργία ενός συντονιστικού οργάνου με τη συμμετοχή και των συντονιστών των ομάδων εργασίας που θα διαμορφώσουν την πολιτική του ιδιαίτερου αυτού χώρου τους επόμενους μήνες. Η «Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα» στοχεύει να αποτελέσει έναν ανοικτό πολιτικό χώρο διαλόγου και κοινής δράσης των δυνάμεων της ιταλικής Αριστεράς, φιλοδοξώντας να διευρύνει την παρουσία της στην πολιτική και κοινωνική ζωή μέσα από μέτωπα για τη δημιουργία μιας μεγάλης λαϊκής Αριστεράς στην Ιταλία…

Γειά σου Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη!… Που την ψώνισες, μαζί με τους αυλικούς και τους σφουγγοκωλάριους, ότι είσαι “παγκόσμιας εμβέλειας”…

Ένα μόνο υπήρξε το πραγματικό πολιτικό σου έργο: “ξέπλυνες” τους οριτζινάλ δεξιούς… Αυτό και μόνον αυτό. Τώρα τους παραδίδεις την σκυτάλη, όπως ήταν αναμενόμενο…

Κάλπες

Kυριακή 26 Μάη. Μέσα σ’ όλα αυτά οι ευρωπαίοι ψηφίζουν· σήμερα είναι η τελευταία ημέρα. Θυμίστε μας, βοηθείστε μας please: για ποιο σοβαρό θέμα εκφράζουν την άποψή τους μέσω εξουσιοδότησης;

Για ποιό είπαμε;

Προσοχή, ξανάρχονται οι εκπρόσωποι!

Τετάρτη 27 Μάρτη. Δεν ψηφίζουμε (θέμα αρχής), οπότε δεν μας πέφτει λόγος για τους συλλέκτες ψήφων. Όμως ο κυρ Πέτρος (ο νεώτερος) κτύπησε πρώτα την πόρτα των οικολόγων – για μια θέση στο ευρωψηφοδέλτιό τους… Η πόρτα δεν άνοιξε επειδή (μάλλον) σκέφτηκαν πιο σοβαρά απ’ ότι αποδείχθηκε ότι σκέφτεται το διπλανό διαμέρισμα.

Της Κουμουνδούρου η πόρτα άνοιξε διάπλατη – να το αποδώσουμε στην κυβερνο«λιγούρα»; Φαίνεται, πάντως, ότι από τότε που οι ροζ σιγουρεύτηκαν ότι είναι καραδεξιοί, δεν έχουν αναστολές. «Μαζεύουμε προσωπικότητες (εντός ή εκτός εισαγωγικών) και φτιάχνουμε ψηφοδέλτια» – τι άλλο εκτός από πολιτικές προσόδους θα πρότειναν;

Αν ο λαός θέλει θεάματα, γιατί όχι;

(Ποιά είναι η πιο διάσημη διεθνώς τρέχουσα ελληνική λέξη; Μαλακία! Θα έπρεπε να γίνει το νούμερο 1 εθνικό εξαγώγιμο προϊόν! Διότι αυτοί του φαιορόζ γκουβέρνου είναι ικανοί να πιστεύουν ότι με τον κυρ Πέτρο στο ψηφοδέλτιό τους κοντράρουν τον asset 1 και τον ρημαδοΚούλη…)

Η εγκληματική συμμορία

Παρασκευή 1 Φλεβάρη. Ο πρώην «αρχηγός γεεθα» του ισραηλινού στρατού Benny Gantz κατεβαίνει στις εκλογές στις 9 Απρίλη – και το πιο πάνω ήταν ένα απ’ τα προεκλογικά του promo. Επικεφαλής ενός καινούργιου κόμματος, ονόματι «η δύναμη του ισραήλ». Ο ισραηλινός αρχιχασάπης είναι ιδιαίτερα πειστικός στο εκλογικό σώμα, ειδικά αφού ο άλλος φασίστας, ο Netanyahou, έχει βουλιάξει τόσο πολύ στα σκατά των «σκανδάλων» του ώστε είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν, στην περίπτωση που εκλεγεί για μια ακόμα φορά, θα γλυτώσει τα δικαστήρια. Ο Gantz έχει υψηλή επιρροή και αποδοχή, και δεν παραλείπει να θυμίσει τους ψηφοφόρους το γιατί: το καλοκαίρι του 2014, σαν επικεφαλής του στρατού “της μόνης δημοκρατίας” διηύθυνε την δολοφονία περισσότερων από 2.200 φυλακισμένων παλαιστίνιων στη Γάζα (πάνω από 500 ήταν παιδιά) και την όσο ήταν δυνατόν μεγαλύτερη ισοπέδωση εκεί, μέσα σε 50 ημέρες βομβαρδισμών και χερσαίας εισβολής. Μέσα σε 50 ημέρες «καταστολής» και «παραδειγματικής τιμωρίας» των αιχμάλωτων…

Ήταν ένα «κατόρθωμα» που, αφού χειροκροτήθηκε τότε θερμά απ’ την φασιστική ισραηλινή πλειοψηφία, τώρα θα εξαργυρωθεί και «πολιτικά».

Το καλοκαίρι του 2014 το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο ήταν ήδη στενός σύμμαχος του φασιστικού ισραηλινού κράτους. Από τότε, χάρη στις άοκνες προσπάθειες των φαιόζ και των ροζ κυβερνητών έγινε ακόμα στενότερος. Τώρα ένα καλό μέρος αυτούς του διακομματικού ελληνικού βαθέος κράτους θα ψήφιζε, είναι σίγουρο (αν είχε το δικαίωμα) «στρατηγό Gantz for prime minister»…

Όποιος δεν καταλαβαίνει τι σημαίνουν αυτές οι ελληνικές εκλεκτές συμμαχίες απλά βάζει τα χέρια του μέχρι τον ώμο στο αίμα – προς το παρόν των παλαιστίνιων και των αιγύπτιων της αντίστασης… Όποιος λέει ότι «δεν με ενδιαφέρουν οι συμμαχίες του κράτους στο οποίο ζω και το τι κάνει σ’ αυτές» ανήκει απλά, σ’ εκείνο το είδος των πρωτοκοσμικών φασιστών που λένε: σκοτώστε τους όσο πιο μακρυά γίνεται – να μην μου χαλάσουν τον ύπνο τα ουρλιαχτά τους…

Σκοτώστε τους οπουδήποτε μακριά απ’ την αυλή μου… Για να το παίζω εγώ “αγωνιστής” με όλη μου την ησυχία…

(φωτογραφία: Ο χασάπης της Γάζα, αριστέρα, και δεξιά ο έλληνας θαυμαστής του, αρχηγός γεεθα στρατηγός Μιχάλης Κωσταράκος – στις 9 Δεκέμβρη του 2012. Στη στρατιωτική βάση Rabin, στο Τελ Αβίβ.

«Αλλά τότε που είχαμε συναντηθεί..» – θα έλεγαν οι φίλοι του στρατηγού Gantz όπως άλλωστε είπαν και οι ντόπιοι φίλοι του στρατηγού Μλάνιττς «… δεν είχε υπάρξει πρόβλημα…»

Αν η σφαγή στη Βοσνία και στη Σρεμπρένιτσα κράτησε συνολικά 4 χρόνια, η σφαγή στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη κρατάει ήδη 70. Πόσα μικρά και μεγάλα καθάρματα θα συνεχίσουν να την υποστηρίζουν; Πόσοι «δεν με ενδιαφέρει» τουρίστες στον πλανήτη γη θα συνεχίσουν να σηκώνουν τους ώμους – με τα χέρια τους στο αίμα; Πόσοι καραγκιόζηδες στα μέρη μας, άλλοι τσατσορούφιανοι κι άλλοι χρήσιμοι ηλίθιοι, θα παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει πρακτικά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός – και οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του;)

Εμπορικός (αλλά όχι μόνο…) πόλεμος 3

Πέμπτη 8 Νοέμβρη. Προς τι αυτές οι γενικότητες απ’ την μεριά μας; Επειδή υπάρχει μια ενιαία υλική βάση ανάμεσα στις χθεσινές αμερικανικές “ενδιάμεσες” εκλογές και τ’ αποτελέσματά τους· την μέση Ανατολή· την Αφρική· τη λατινική Αμερική· την ανατολική Ασία· την κεντρική Ασία – ακόμα και την “τύχη” των ελληνικών τραπεζών, αν ενδιαφέρει.

Στις χθεσινές εκλογές στις ηπα δεν συγκρούστηκαν δύο αντίπαλες στρατηγικές για τα μείζονα προβλήματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Αλλά δύο ασύμβατα μεταξύ τους κοινωνικά / πολιτικά μπλοκ. Ένα που εξοπλίζεται (για λογαριασμό του αμερικανικού ιμπεριαλιστικού μέλλοντος) και ένα που διαμαρτύρεται (για την φασιστική σκλήρυνση του κοινωνικού πεδίου, υπερασπιζόμενη τις ανοχές και τις αμοιβαίες αναγνωρίσεις που επέτρεψε η δυτική, φιλελεύθερη τάση της παγκοσμιοποίησης… ). Το γεγονός ότι το ψόφιο κουνάβι έκανε προεκλογική εκστρατεία όχι εκθειάζοντας τα “οικονομικά επιτεύγματά” του αλλά τονίζοντας την δήθεν απειλή των ξένων “ξυπόλυτων”-που-πλησιάζουν-στα-σύνορα εξηγείται (κατά την άποψή μας) απ’ αυτό: οι “οικονομικές επιτυχίες” είναι προσωρινές, το κλαδί που πρόκειται να καταρρεύσει. Το μόνο (κλαδί) που θα μείνει για να κρίνει το αμερικανικό μέλλον σαν παγκόσμιας ηγεμονικής εξουσίας (άρα, έμμεσα αλλά καθαρά, το μέλλον της αμερικανικής καπιταλιστικής ευημερίας) είναι ο εξοπλισμός· και στο βάθος ο πόλεμος.

Συνεπείς με τον ιστορικό τους ρόλο οι αμερικάνοι συντηρητικοί, σαν εκφραστές / εκπρόσωποι / ενισχυτές αυτής συμμαχίας εθνικιστικών, ρατσιστικών, συντηρητικών και μισαλλόδοξων «κοινωνικών / πολιτικών / οικονομικών» υποκειμένων που βρίσκεται στο τιμόνι, δεν προπαγάνδισαν μια «ευημερία» που θα μπορούσε να φέρει εφησυχασμό· αλλά το μίσος – σαν – κεφάλαιο – καταστροφής, που απαιτεί εθνικιστική, μιλιταριστική εγρήγορση. Το ίδιο γίνεται σε πολλά σημεία της ευρωπαϊκής ηπείρου: το εθνικό, ρατσιστικό μίσος – με όποια ευκαιρία είναι αξιοποιήσιμη – είναι η αλληγορία του εξοπλισμένου (αν είναι δυνατόν: ως τα δόντια) «ο-καθένας-για-την-πάρτη-του». Είναι η σημαία του.

Κι ενώ αυτή εμφανίζεται σαν «εθνική σημαία αποκατάστασης της αξίας» (του «εθνικού κεφάλαιου» πάντα, μέσα στον πλανητικό καταμερισμό εξουσίας…) είναι ταυτόχρονα μια διεθνής σημαία. Πώς επιστρατεύονται οι προλεταριακοί και μη πληθυσμοί ώστε να αλληλοεξοντωθούν για το καλό των αφεντικών τους στη μεγάλη, παγκόσμια κλίμακα της «δημιουργικής καταστροφής»; Σαν οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων; Όχι – ποτέ δεν θα ήταν δυνατόν οι γηπεδικές εχθρότητες να οδηγήσουν σ’ ένα πνιγμένο στο αίμα παγκόσμιο ξεκαθάρισμα λογαριασμών… (για τις μοιρασιές του πλανήτη). Μόνο εθνικές σημαίες (και, επιπλέον, εθνικές συμμαχίες) μπορούν να πετύχουν σ’ αυτή τη δουλειά.

Αυτό έχει εισηγηθεί κατηγορηματικά το ψοφιοκουναβιστάν… Και δεν είναι ιστορικά άκυρο, σίγουρα όχι απ’ την σκοπιά της απρόσωπης καπιταλιστικής μηχανικής.

Τράμπαλα

Τετάρτη 7 Νοέμβρη. (Όπως λέμε: ντράβαλα). Οι πράκτορες της ασταμάτητης μηχανής στο αμέρικα ήταν “σφίγγες” ως την ώρα της ανάρτησης, οπότε δεν μπορούμε να σας διαφωτίσουμε για την θέληση του αμερικανικού λαού…. Η αυξημένη συμμετοχή στις (συνήθως μειωμένου ενδιαφέροντος) “ενδιάμεσες εκλογες”, κυρίως από γυναίκες και μη λευκούς, μπορεί να σημαίνει περισσότερες ψήφους κατά του ψοφιοκουναβιστάν. Απ’ την άλλη μεριά ο αμερικανικός φασιστο/ρατσισμός είναι στα πάνω του τώρα που έχει την κεντρική εξουσιαστική νομιμοποίηση. Τελικά το περίεργο (για τις δικές μας γνώσεις) εκλογικό σύστημα των ηπα, που προσδιορίζει ορισμένες (λίγες συνήθως) “κάλπες κλειδιά”, διαμορφώνει αποτελέσματα άσχετα με το σύνολο των ψήφων. (Κάπως έτσι εκλέχτηκε άλλοτε ο Μπους ο Β την πρώτη φορά και ο ψοφιοκούναβος ο Μοναδικός πριν 2 χρόνια).

Πιθανολογείται ότι οι “δημοκρατικοί” θα πάρουν την πλειοψηφία στη “βουλή των αντιπροσώπων” (αν καταφέρουν να πάρουν 23 καρέκλες παραπάνω απ’ αυτές που είχαν ως προχτές), όχι όμως και στη “γερουσία”. Ακόμα κι αν την έπαιρναν κι αυτή όμως, θα συνέχισαν να κυβερνούν ως το 2020 το ψόφιο κουνάβι και, κυρίως, αυτοί που βρίσκονται πίσω του. Με μεγαλύτερες δυσκολίες στο να περνάνε νόμους, αλλά με ανέγγιχτες τις απευθείας εξουσίες του “προέδρου” – και τα τιτιβίσματά του.

Η Αθήνα και οι υπόλοιποι σύμμαχοι των ηπα στην ανατολική Μεσόγειο / μέση Ανατολή θα εύχονταν το καλύτερο για το ψόφιο κουνάβι, είτε το λένε ανοικτά (όπως το Τελ Αβίβ) είτε όχι. Δύο στα δύο (βουλή των αντιπροσώπων και γερουσία) υπέρ των ψοφιοκουναβικών θα ήταν ο.κ. Δυο χρόνια μπορεί να είναι λίγα για όσους έχουν μεγάλα σχέδια κι ακόμα μεγαλύτερη όρεξη· και η όποια πολιτική αναταραχή” στην Ουάσιγκτον προσθέτει και δεν αφαιρεί δυσκολίες…

Συντηρητικοί και δημοκρατικοί δεν έχουν διαφωνίες για τον τελικό προσανατολισμό του κράτους τους. Το “america first” των πρώτων δεν είναι εχθρικό στους δεύτερους. Εκεί που διαφωνούν είναι σε ορισμένες τακτικές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού· και σε ορισμένα εσωτερικά κοινωνικά ζητήματα. Όμως κάτι τέτοιες τακτικές διαφορές ήταν, στην περίοδο Obama, που είχαν παγώσει το Τελ Αβίβ και είχαν βάλει στην άκρη το ελλαδιστάν…

Κατά τα άλλα, ω ναι: έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη…

Μέση ανατολή

Δευτέρα 25 Ιούνη. Η μεγαλύτερη επιτυχία των τελευταίων εβδομάδων για το τουρκικό καθεστώς δεν είναι η νίκη του στις χθεσινές εκλογές. Αλλά το γεγονός ότι ο τουρκικός στρατός περιπολεί (σε συνεννόηση με την Ουάσιγκτον και το Παρίσι) στα περίχωρα της συριακής Manbij, στα δυτικά του Ευφράτη.

Στην ανακατάληψη της Manbij απ’ τον isis, πριν 2 χρόνια (Ιούνιος – Αύγουστος 2016) οι ypg πολέμησαν υπό την καθοδήγηση και την κάλυψη του αμερικανικού στρατού… Αλλά εκείνοι που μάτωσαν για να πάρουν την πόλη (και την ευρύτερη περιοχή) δεν ήταν οι αμερικάνοι. Ήταν οι κούρδοι. Όσο γενναίο κι αν ήταν το αντιτρομοκρατικό σκέλος της υπόθεσης άλλο τόσο ηλίθιο ήταν το φιλοαμερικανικό. Η ηγεσία του εθνικιστικού pkk έπαιξε και στα δύο, κι όλοι ξέρουν γιατί: περιμένει ένα κράτος της (γεω)πολιτικής προσόδου, σα δώρο απ’ τον «θείο απ’ την αμερική»…

Το γεγονός ότι αυτός ο θείος έχει τους δικούς του λογαριασμούς, και το επόμενο γεγονός ότι μέσα σ’ αυτούς τους λογαριασμούς θέλει μεν τις βάσεις του στα ανατολικά του Ευφράτη (στη βόρεια και στην ανατολική συρία) και τις ypg/pkk σαν βιτρίνα, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να δείξει σ’ αυτούς τους ένοπλους πόσο τους εκτιμάει συμφωνώντας με την Άγκυρα ότι η Manbij, τελικά, δεν είναι για τους κούρδους, όλα αυτά θα έπρεπε να είναι πολλά χαστούκια μαζεμένα γι’ αυτήν την εθνικιστική αυταπάτη. Την αυταπάτη, δηλαδή, ότι μια χαρά είναι ο bookchinισμός στα βουνά του κουρδιστάν, αρκεί να τον προστατεύει το αμερικανικό πεντάγωνο… (το οποίο, by the way, έχει αποδείξει πόσο αδιάφορο είναι για όλα αυτά τα “εναλλακτικά”, αρκεί να κάνει την δουλειά του, απ’ το 2003, στη Βαγδάτη – αλλά τι να θυμίσουμε τώρα;).

Έτσι ο «κουρδισμός» προδίδεται για τρίτη φορά στα τελευταία 27 χρόνια απ’ τον ίδιο βασικό του σύμμαχο, τις ηπα – και εξακολουθεί να γλύφει εκεί που τον φτύνουν. Και το καθεστώς Erdogan έχει κάθε λόγο να θριαμβολογεί: ο καπιταλιστικός κόσμος δεν είναι φιλόπτωτο ταμείο…

(Όσο για εκείνους τους ντόπιους που παραμυθιάζονται ότι «και οι αμερικάνοι καλοί είναι», τι να πούμε; Γνήσιοι εκφραστές της postmodern παρακμής, ούτε από ιστορία καταλαβαίνουν, ούτε από ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς. Όπως οι θρήσκοι χριστιανοί, οραματίζονται κι αυτοί κάποιο πάσχα, κάποια “ανάσταση” – και μετά κάποιον “παράδεισο”…)

Τουρκία

Δευτέρα 25 Ιούνη. Κατά τα άλλα το AKP στις χθεσινές εκλογές τα πήγε όπως ήταν αναμενόμενο (απ’ κάθε άλλον εκτός απ’ τους επαγγελματίες και ερασιτέχνες δημαγωγούς). Σημαντικό (για όσους / όσες δίνουν σημασία στις κοινοβουλευτικές εκπροσωπήσεις…) είναι ότι πέτυχε το HDP να εκλέξει 67 βουλευτές (στην βουλή των 600 καθισμάτων), εκφράζοντας την κοινωνική αριστέρα στην τουρκική κοινωνία.

Ωστόσο, για άλλη μια φορά, μαζί απ’ τον Erdogan νίκησε η ιδεολογική (σε πρώτη και τελευταία ανάλυση και πολιτική) καθήλωση της τουρκικής κοινωνίας. Το 2022 και το 2023, εκείνες κι εκείνοι που θα είναι τότε 25 και 30 χρονών δεν θα θυμούνται τίποτα άλλο (στην κεντρική πολιτική σκηνή) εκτός απ’ τους ισλαμοδημοκράτες.

Από ένα σημείο και μετά τέτοιες «συνήθειες» λειτουργούν υποδόρεια… – είναι αποδεδειγμένο.

Πίσω απ’ τα κάγκελα

Τρίτη 19 Ιούνη. Για όποιον θα αναγνώριζε κάποια αξία στις κάλπες και στις ψήφους (a big “if”)… και θα συμμετείχε στις επερχόμενες τουρκικές εκλογές, τότε το HDP και ο κρατούμενος Selahattin Demitras σαν υποψήφιος πρόεδρος είναι μια έντιμη επιλογή. Ακόμα και σαν “ψήφος διαμαρτυρίας”.

Το HDP είναι το μόνο υπολογίσιμο κόμμα στην τουρκική πολιτική σκηνή που μπορεί να θεωρηθεί σαν «αριστερή σοσιαλδημοκρατία». Όχι με κριτήρια το «πρόγραμμα» του (αν είσαι ένα κόμμα του 8% ή του 10% μπορείς να έχεις ό,τι «κυβερνητικό πρόγραμμα» γουστάρεις) αλλά με κριτήριο τα πολιτικο-πολιτιστικά χαρακτηριστικά των ψηφοφόρων του. Όχι μόνο των κούρδων αλλά και των τούρκων.

Ο Demitras κάνει την προεκλογική του εκστρατεία ενόσω είναι προφυλακισμένος (δεν του έχουν στερηθεί τα πολιτικά δικαιώματα), βασικά μέσω twitter. Δεν είναι, ωστόσο, το μέσο που διαμορφώνει το μήνυμα! Είναι, κυρίως, η έκφραση μιας liberal αριστερής ιδεολογίας, που αφορά και εκφράζει ένα τμήμα της τουρκικής κοινωνίας. Ίσως διαταξικό, αλλά με κέντρο βάρους τμήματα της μεσαίας τάξης.

Ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα για το HDP και τον Demistras δεν ανησυχεί το AKP και τον Erdogan. Δεν «τραβάνε» απ’ την δική τους εκλογική δεξαμενή. Αντίθετα, αδυνατίζει άλλους «αντι-ερντογανικούς» υποψήφιους. Κι εκεί είναι το πρόβλημα (όχι του HDP): ότι η πολιτική κουλτούρα του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους των ψηφοφόρων στην τουρκία, μετά απ’ την 15ετία (και βάλε) της «ανάπτυξης και της ευημερίας» υπό τον Erdogan, έχει ξαναπροσωποποιηθεί / γηπεδοποιηθεί. Υπέρ ή κατά του νυν προέδρου: τελικά η φυσιογνωμία του και η πολιτική του παρουσία είναι ηγεμονική, ακόμα και σαν «αυτό που αγαπάμε να μισούμε».

Το HDP διαφέρει, εν μέρει επειδή έχει κουρδική αφετηρία, εν μέρει επειδή το έχει αγκαλιάσει ένα τμήμα της κοινωνικής αριστέρας στην τουρκία. Όμως το κοινωνικό υποκείμενο (συμπεριλαμβανόμενων τμημάτων της νέας εργατικής τάξης: υπάρχει τέτοια και στην τουρκία!) στο οποίο αναφέρεται το HDP είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ το 8%. Κι ως τώρα αυτό το υποκείμενο έχει επιδείξει εντυπωσιακή αδυναμία στο να επεξεργαστεί αφενός τα κατάλληλα κινηματικά και αφετέρου τα κατάλληλα πολιτικά / οργανωτικά δεδομένα που θα του επιτρέψουν να γίνει αποτελεσματική (σε μέγεθος και ποιότητα) κοινωνική / πολιτική αντιπολίτευση απ’ τα κάτω.

Το αν θα κερδίσει το AKP / ο Erdogan απ’ τον πρώτο ή απ’ τον δεύτερο γύρο· και το αν το HDP θα ξεπεράσει ή όχι το 10% δείχνει (έτσι λέει η ασταμάτητη μηχανή) μια «παλαιοκομματική» αντίληψη για την πολιτική και τον ανταγωνισμό. Έως πρωτόγονη. Η δυναμική βρίσκεται στο κοινωνικό (πεδίο) – αρκεί τα υποκείμενα να μην κάνουν το τραγικό λάθος της «υπερπολιτικοποίησης», όπως έγινε στον δίκαιο αγώνα για το πάρκο Gezi (ο οποίος, παρεπιπτόντως, ήταν νικηφόρος στο συγκεκριμένο μέτωπο που άνοιξε: το πάρκο σώθηκε… )

Οι πολιτικές περσόνες, όσο επιδραστικές κι αν είναι, περνάνε και φεύγουν. Οι κοινωνικοί μετασχηματισμοί είναι διαρκείς – και πάντα ανολοκλήρωτοι, πάντα ανοικτοί στην Α ή στην Β εξέλιξη…

Το φασισταριό αντεπιτίθεται παντού!

Δευτέρα 18 Ιούνη. Στις εκλογές στη narcoκολομβία τα αποτελέσματα δείχνουν ότι νίκησε ο δεξιο/φασίστας Ivan Duque (με 54%) έναντι του πρώην αντάρτη (και πρώην δημάρχου της Bogota) Gustavo Petro (41%). O Petro είχε ένα πρόγραμμα μεγαλύτερης πρόσβασης των φτωχών της κολομβίας στη δημόσια υγεία και στην εκπαίδευση, φορολόγησης των πλουσίων, και αναδιανομής της γης υπέρ των φτωχών αγροτών. Ο Duque, αντίθετα, υποσχόταν περιορισμό της φορολογίας (των πλουσίων) και επενδύσεις· με αύξηση του δημόσιου χρέους.

Σημαντικό: ο δεξιο/φασίστας Dique επιδιώκει την ακύρωση της συμφωνίας ειρήνευσης με τους αντάρτες του farc, που έγινε το 2016. Και επιδιώκει, επίσης, την ακύρωση της γενικής αμνηστίας σε ότι αφορά τους αντάρτες (κι όχι, βέβαια, τις παρακρατικές συμμορίες). Μ’ άλλα λόγια: ζητάει ξανά τον εμφύλιο πόλεμο.

Έχουμε σοβαρές αμφιβολίες για το πως βγαίνουν τα αποτελέσματα στις εκλογές, οπουδήποτε. Αλλά αφού αυτό είναι το «νόμιμο σκορ» στις προεδρικές εκλογές στη narcoκολομβία, η ερώτηση πρέπει να είναι: αν πάρουν ξανά τα όπλα οι πληβείοι σε τι ελπίζουν τα κολομβιανά αφεντικά και οι μαφιόζοι;

Ίσως στο ότι αυτή τη φορά η Ουάσιγκτον θα προστρέξει δίπλα τους «αυτοπροσώπως»…