Tag: εκλογές

Κάποτε στο αμέρικα

Δευτέρα 24 Αυγούστου. Η παλαιστίνια Linda Sarsour είναι ακτιβίστρια υπέρ του αγώνα των παλαιστινίων και φεμινίστρια στο αμέρικα, αρκετά γνωστή. Οι απόψεις και η δράση της την τοποθετούν στην ριζοσπαστική πτέρυγα των δημοκρατικών – πρόκειται για το κόμμα που διεκδικεί την προεδρία στις ηπα μέσω του νυσταλέου Jo. Μιας και υποστηρίζει το κίνημα BDS είναι στόχος επιθέσεων απ’ όλο το φασισταριό του ψοφιοκουναβιστάν, υποστηρικτές και ψηφοφόρους του ψόφιου κουναβιού οπωσδήποτε.

Την περασμένη Τρίτη μίλησε για λίγο στο συνέδριο των δημοκρατικών. Βρήκε την ευκαιρία το φασισταριό του ψόφιου κουναβιού για να κατηγορήσει τον νυσταλέο Jo ότι «θρέφει στους κόλπους του κόμματος τον αντισημιτισμό». Η απάντηση του νυσταλέου, μέσω των εκπροσώπων του, ήταν άμεση και αποφασιστική:

…Ο Joe Biden είναι ισχυρός υποστηρικτής του Ισραήλ και αποφασισμένος αντίπαλος του αντισημιτισμού σ’ όλη του ζωή, και προφανώς καταδικάζει τις απόψεις της και είναι αντίθετος με το BDS, όπως είναι αντίθετη και η πλατφόρμα των δημοκρατικών… Η Sarsour δεν έχει καμμία σχέση με την καμπάνια του Biden…

Να πούμε ότι την περασμένη Τρίτη ο Biden έχασε τις εκλογές του ερχόμενου Νοέμβρη; Είναι νωρίς μεν – αλλά η ριζοσπαστική πτέρυγα των δημοκρατικών, που υποστήριξε τον (πολύ ήπιο σοσιαλδημοκράτη) Sanders δεν είναι τόσο ηλίθια. Τα στελέχη της καμπάνιας του νυσταλέου ζήτησαν κατ’ ιδίαν συγγνώμη για την δήλωση, προσπαθώντας (πάντα κατ’ ιδίαν) να μαλαγανέψουν διάφορες οργανώσεις ριζοσπαστών αράβων και μουσουλμάνων που θεωρητικά θα μπορούσαν να ψηφίσουν τον νυσταλέο.

Αλλά αυτό γίνεται όλο και πιο χλωμό. Όπως και για το μεγάλο μέρος των αφροαμερικάνων και των λατίνων ψηφοφόρων που δυο φορές έκαναν πρόεδρο τον Obama. Η προτροπή της «αρνητικής ψήφου» (ψηφίστε Biden για να μην ξαναβγεί ο Trump) έχει επιστρατευτεί, αλλά με τέτοιες δηλώσεις θερμής υποστηρίξης στο φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ απ’ την μεριά του νυσταλέου καλύτερα να ψάχνει για άλλων τις ψήφους…

(φωτογραφία: Η Sarsour συλλαμβάνεται για παρακώλυση συγκοινωνιών στις 8 Μάρτη του 2017 στο κέντρο της Ν. Υόρκης, στη διάρκεια διαδήλωσης για τη διεθνή ημέρα των γυναικών. Εκείνη την εποχή στη Ν. Υόρκη είχε ακόμα κίνηση…).

Το αληθινό white house!

Τρίτη 7 Ιούλη. Σκάρτους 5 μήνες πριν τις αμερικανικές εκλογές του ερχόμενου Νοέμβρη το ψόφιο κουνάβι βρίσκεται πάντα στη θέση του υποψηφίου των ρεπουμπλικάνων… Είναι, όμως, στέρεη;

Υπάρχουν κανά δυο ζητήματα που είναι λιγότερο προσωποποιημένα και περισσότερο ουσιαστικά για το κοντινό μέλλον της διοίκησης του ψοφιοκουναβιστάν. Το πρώτο αφορά την ριζοσπαστικοποίηση α λα αμερικέν (ριζοσπαστικοποίηση πάντως) ένα καλού τμήματος της βάσης των ψηφοφόρων των δημοκρατικών, κυρίως των σχετικά νεότερων. Τα «προμηνύματα» εκδηλώθηκαν ξεκάθαρα στις ενδιάμεσες εκλογές για την βουλή των αντιπροσώπων, το 2018, όταν εκλέχτηκαν θριαμβευτικά 4 γυναίκες που ανήκουν στην αριστερή πτέρυγα των δημοκρατικών. Η λατινικής καταγωγής Alexandria Ocasio-Cortez στη Ν. Υόρκη, η σομαλή Ilhan Omar στη μιννεσότα, η έγχρωμη Ayanna Pressley στη μασαχουσέτη και η παλαιστινιακής / αραβικής καταγωγής Rashida Tlaib στο μίτσιγκαν, μπορεί να μην άλλαξαν τους ιδεολογικούς και πολιτικούς συσχετισμούς μέσα στο βαθύ κόμμα των δημοκρατικών… Έγιναν όμως ένα μόνιμο καρφί στα πλευρά του, με τις απόψεις και τις πρωτοβουλίες τους, είτε υπέρ των παλαιστινίων, είτε κατά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού γενικά, είτε κατά του ρατσισμού. (Στα αμερικανικά πολιτικά ήθη δεν ισχύει αυτό που ξέρουμε απ’ τα ευρωπαϊκά, δηλαδή η «κομματική πειθαρχία», μιας και όσοι εκλέγονται είτε στη βουλή είτε στη γερουσία, δίνουν λόγο στους ψηφοφόρους τους και όχι σε κάποιον «αρχηγό» του κόμματος).

Οι 4 συγκεκριμένες γυναίκες, που τους έχει αποδοθεί ανεπίσημα το αργκώ hip hop όνομα “the Squad”, είναι ήδη ένα πρόβλημα για το βαθυκρατικό δημοκρατικό κόμμα. Μικρό αλλά υπαρκτό. Στις ερχόμενες εκλογές που θα γίνει ξανά μερική ανανέωση (των μισών θέσεων αν δεν κάνουμε λάθος) και στα δύο νομοθετικά σώματα, η «Squad» έχει όλα τα δεδομένα υπέρ της, για να αυξήσει την δύναμή της (αν και ποτέ δεν πρόκειται να γίνει πλειοψηφική ούτε καν μέσα στους «δημοκρατικούς»!). Αν οι οπαδοί του Sanders πάνε τελικά να ψηφίσουν, θα το κάνουν υπέρ τέτοιων υποψηφίων, που σε κάποιες περιπτώσεις θα εκλεγούν. Κι αυτό δεν θα ενισχύσει την «αφομοίωση» όπως θα περίμενε κανείς, αλλά μάλλον την πόλωση μέσα στην αμερικανική κοινωνία… Συμπέρασμα: ενώ ο «νυσταλέος Jo» είναι ιδανικός για τις ανάγκες του αμερικανικού παρακμιακού ιμπεριαλισμού, το τι θα συμβεί μειοψηφικά μεν αλλά δυναμικά με την βάση των «δημοκρατικών» (αν εκλεγεί πρόεδρος, και μάλιστα με την πλειοψηφία που του δίνουν οι τωρινές δειγματοληψίες) είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα.

Ανάλογα αλλά απ’ την ανάποδη μεριά είναι τα φλέγοντα ζητήματα απ’ την μεριά των ρεπουμπλικάνων. Αν το ψόφιο κουνάβι δεν ορθοποδήσει σύντομα, δεν είναι μόνο αυτός που θα χάσει την καρέκλα. Είναι και διάφοροι που προορίζονται για τα νομοθετικά σώματα. Σε κρίσιμες πολιτείες (κολοράντο, μέιν, βόρεια καρολίνα, αιόβα, μοντάνα) είναι ήδη στριμωγμένοι ενώ σε άλλες (μίτσιγκαν, νεβάδα, νέο χαμσάιρ, πενσυλβάνια) με τα τωρινά δεδομένα έχουν χάσει.

Αυτά έχουν εντείνει τις «γκρίνιες» στις τάξεις των συντηρητικών, και τις (προς το παρόν στις περισσότερες περιπτώσεις υπόγειες…) πιέσεις προς το ψόφιο κουνάβι να παραιτηθεί, ώστε το συνέδριο του κόμματος να αποφασίσει να βάλει κάποιον καλύτερο στην αρένα σαν υποψήφιο για τις εκλογές (μαντέψτε ποιόν!!!). Φυσικά το να παραιτηθεί ένας εν ενεργεία αμερικάνος πρόεδρος εν όψει εκλογών είναι ζόρικο ζήτημα· και το ψόφιο κουνάβι είναι ακόμα πιο ζόρικο. Όμως έχει αρχίσει ήδη μια αρθρογραφία στις ηπα όχι για το «αν» αλλά για το «πως» το ψόφιο κουνάβι θα δεχτεί (θα αναγκαστεί δηλαδή) να παραιτηθεί. Οι «ιδέες» μπορεί να είναι προπέτασμα καπνού· το ζήτημα όμως υπάρχει, και είναι «ζωής και θανάτου».

Ας το επαναλάβουμε, όπως το αντιλαμβάνεται η ασταμάτητη μηχανή: η (ιμπεριαλιστική) «γραμμή» που θα φρενάρει, (ίσως) ανακόψει, (ή και) αντιστρέψει την παρακμιακή κατηφόρα που έχει πάρει η αμερικανική ηγεμονία στον πλανήτη. Με αντιπάλους σαν το ευρασιατικό μπλοκ, και διάφορα «ιστορικά» ιμπεριαλιστικά ευρωπαϊκά κράτη (γαλλία, ιταλία – ακόμα και το ελλαδιστάν!) να ψάχνουν τα δικά τους κέρδη απ’ την ολοφάνερη αλλαγή των παγκόσμιων συσχετισμών δύναμης, η «γραμμή» των οικονομικών τιμωριών την οποία μια χαρά εξέφραζε το ψόφιο κουνάβι έχει αποτύχει… Δεύτερη τετραετία με έναν πρόεδρο που είναι και συμπεριφέρεται σαν real estater δεν βγαίνει. Μια παταγώδης εκλογική αποτυχία απ’ την άλλη θα ήταν πρακτικά εξαιρετικά δυσάρεστη σ’ αυτήν την ιστορική συγκυρία· σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας των “εσωτερικών προβημάτων”…

Αυτά τα “εσωτερικά” επικοινωνούν διαγώνια με τα “εξωτερικά”: η παρακμή και η πόλωση ανάμεσα σε ένα ποσοστό του πληθυσμού που είναι λευκοί προτεστάντες και ένα άλλο που έχουν μεταναστευτική καταγωγή. Παρότι αυτή η πόλωση έχει και ταξικές παραμέτρους δεν είναι καθαρόαιμα ταξική, όπως ίσως δεν είναι και απόλυτα φυλετική. Ωστόσο οι ψηφοφόροι του ψόφιου κουναβιού έχουν λυσσάξει ήδη απ’ την οκταετία του Obama· και κάποιοι από δαύτους ίσως γίνουν ανεξέλεγκτοι αν χάσουν την «κεντρική» εξουσία τον ερχόμενο Νοέμβρη λόγω ήττας των συντηρητικών… Όλα αυτά ενόσω η εξελιξη της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στις ηπα θα έχει μεν φυλετική και ταξική ένταση, αλλά δεν θα «σεβαστεί» τους λευκούς κοκκινόσβερκους επειδή είναι τέτοιοι!…

Όπως καταγράφονται ως τώρα τα δεδομένα στις ηπα: η υποψηφιότητα του «σκληροπυρηνικού πατριώτη» Pence θα μπορούσε να ανασυντάξει τους συντηρητικούς, τραβώντας ψηφοφόρους και απ’ την δεξιά των δημοκρατικών· η υποψηφιότητα του «νυσταλέου Jo» επίσης μπορεί να τραβήξει ψήφους απογοητευμένων συντηρητικών, αλλά δεν εμπνέει καθόλου την αριστερή βάση των δημοκρατικών που, όπου μπορεί, θα προσπαθήσει να επωφεληθεί γινόμενη κανονική και υπολογίσιμη «φράξια»…

…και καπιταλιστική αναδιάρθρωση

Κυριακή 22 Δεκέμβρη. Ήταν δειγματοληπτική μεν, αλλά αρκετά μεγάλη. Με συνεντεύξεις σε σχεδόν 42.000 ενήλικους υπηκόους της αυτού μεγαλειότητας που ψήφισαν στις πρόσφατες εκλογές, μια μετεκλογική έρευνα του YouGov (μιας αγγλικής εταιρείας στατιστικών ερευνών) έδειξε ένα «χάσμα γενεών» που μπορεί να έχει διάφορες προεκτάσεις σε συνθήκες καπιταλιστικής Αλλαγής Παραδείγματος όπως αυτή που βρίσκεται σε εξέλιξη (φωτογραφία επάνω).

Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς το γνωστό: όσο μεγαλώνουν οι υπήκοοι των σύγχρονων καπιταλιστικών δημοκρατιών τόσο πιο συντηρητικοί γίνονται. Αν όμως συνδυάσει το «χάσμα γενεών» με ένα ακόμα «χάσμα», αυτό των τυπικών εκπαιδευτικών προσόντων (φωτογραφία κάτω), μπορεί να ρισκάρει ένα συμπέρασμα σχετικό όχι με την ηλικία αυτή καθαυτή, αλλά με τις «κοινωνικές προοπτικές», στις τυπικές τους εκφάνσεις.

Προκύπτει λοιπόν ότι τα πιο «αισιόδοξα» (νέοι / νέες) ή/και τα πιο καλά «εξοπλισμένα» Ατομικά Κεφάλαια (υπάρχουν αμφιβολίες ότι η βρετανική κοινωνία είναι σε γενικές γραμμές νεοφιλελεύθερη;) απέρριψαν την σκληροπυρηνική εθνικιστική επιλογή του brexiter Borduk· επειδή, ενδεχομένως, έχουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στην αρχή της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Την απέρρριψαν υποστηρίζοντας την “αναβίωση” της σοσιαλδημοκρατίας των ‘70s, που πρότειναν οι εργατικοί: έμφαση στην (κοινωνική) αλληλεγγύη – μέσα σ’ ένα ασαφές καθεστώς σχέσεων με την ε.ε. (το πρόγραμμα των εργατικών ήταν τέτοιο…)

Θα μπορούσε να είναι τέτοιες «τάσεις» ένας λόγος για πιο «στιβαρό κράτος / κρίση»; Θα ήταν επιπόλαιο να μιλήσει κανείς για ταξική πόλωση με βάση τις επιλογές μπροστά στις κάλπες, ειδικά εφόσον η ανάλυση της YouGov έδειξε ότι με κριτήριο την ταξική διαστρωμάτωση οι συντηρητικοί «κέρδισαν» την πλειοψηφία τόσο στον «πάτο» όσο και στο «καπάκι» του βαρελιού.

Απ’ την άλλη μεριά οι δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα δείχνουν ότι τα αφεντικά δεν περιμένουν πρώτα να εμφανιστεί μια σοβαρή ταξική πόλωση και μετά την αντιμετωπίσουν. Δρουν προληπτικά.

Απ’ αυτή την άποψη μια «αναθεώρηση του συντάγματος προς τα δεξιά» δεν είναι άσκοπη…

Εκλογικά επιτεύγματα

Παρασκευή 13 Δεκέμβρη. Αν οι exit pollers στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας κάνουν λάθος (την ώρα που «κλείνει ύλη» η ασταμάτητη μηχανή μόνο αυτές οι στατιστικές είναι διαθέσιμες…) υπάρχει αρκετό νερό γύρω απ’ το νησί για να πνιγούν τελετουργικά και με την ησυχία τους. Αν, όμως, έχουν δίκιο (ή σχεδόν), λυπούμαστε αλλά το νερό μπορεί να μην είναι αρκετό για τον Corbyn….

Όλα είναι καλά με τον Corbyn: είναι ένας τίμιος, αυθεντικός αριστεριστής. Το μόνο (ή για τις περιστάσεις: το κυριότερο) πρόβλημά του είναι ότι δεν κάνει για την συγκεκριμένη δουλειά: υποψήφιος πρωθυπουργός της αυτού μεγαλειότητας. Δυστυχώς αυτό είναι το μελανό σημείο του αριστερισμού του: ενώ το μείζον θέμα που απασχολούσε το πόπολο της αυτού μεγαλειότητας ήταν το brexit or not, αυτός (αυτός ο «αριστερός brexiter» που συνέβαινε όμως να είναι επικεφαλής ενός κόμματος κατά μεγάλη πλειοψηφία remainer…) κατάφερε να μπλέξει τόσο πολύ τα κάτω άκρα του ώστε να πείσει όσους είχαν αμφιβολία για την πολιτική του επάρκεια πως έχουν δίκιο. Κι αυτό το πέτυχε ενώ ήξερε πολύ καλά το πόσο άοκνες ήταν οι προσπάθειες της «δεξιάς» των εργατικών» (των «μπλερικών»…), σε συνεργασία με το Τελ Αβίβ, να τον υπονομεύσουν – για να τον ξεφορτωθούν.

Οι «εργατικοί» κατέβηκαν στις εκλογές με ένα βαρύ πρόγραμμα παλαιού σοσιαλδημοκρατικού (early ‘70s) τύπου. Ήταν τόσο πλουσιοπάροχο αυτό το πρόγραμμα από κοινωνική / οικονομική άποψη για τους άγγλους πληβείους, ώστε ο Corbyn θα έπρεπε να κάνει περίπατο. Φαίνεται όμως πως είτε η πλειοψηφία των πληβείων στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας έχει βαρέσει μπιέλα (πολύ πιθανό…) είτε θεώρησε την κοινωνικότητα του προγράμματος των εργατικών σαν ζήτημα δεύτερου χρόνου: να αποκτήσουμε πρώτα την «εθνική ανεξαρτησία μας» (υπό τον Borduk) και μετά …βλέπουμε. (Η αλήθεια είναι ότι ο καιροσκοπισμός είναι δομικό στοιχείο του εμπειρισμού, και ο εμπειρισμός είναι ο βασιλιάς των μεταμοντέρνων κοινωνιών…). Κι ίσως να μην είχαν άδικο: τέτοιο πρόγραμμα σαν των εργατικών (θα μπορούσε να σκεφτεί ο μέσος άγγλος) μόνο εκτός ε.ε. μπορεί να γίνει πραγματικότητα… Ας βγούμε λοιπόν πρώτα (viva Boris!) και μετά … βλέπουμε…

Οι συντηρητικοί ήθελαν 326 καρέκλες για να έχουν κυβερνητική πλειοψηφία στο house of commons. Τα exit polls τους δίνουν 368. Ακόμα και με 350, ακόμα και με 340, είναι θρίαμβος του θεωρούμενου looser Borduk!

Είναι, επίσης, θρίαμβος της μαζικής αυτοχειρίας. Όμως, σαν αυτόνομη εργάτρια η ασταμάτητη μηχανή έχει απελευθερωθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια απ’ την ανιστόρητη βεβαιότητα ότι «ο λαός έχει πάντα δίκιο». Όχι! Το σωστό είναι ότι αυτό το άμορφο διαταξικό σώμα που ονομάζεται «λαός» έχει παντού και πάντα την «τύχη» που αξίζει στα μυαλά του…

Πράγμα που αποδεικνύεται ξανά και ξανά τέτοιες εποχές (με «έξοδα», κατ’ αρχήν, άλλων…)

Του αγίου brexit ανήμερα…

Πέμπτη 12 Δεκέμβρη. Μεγάλη μέρα η σημερινή στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας! Ο BorDuk, ακολουθώντας μια ανορθόδοξη πολιτική τακτική, μετά από πάμπολλες «ήττες» (οι κριτικοί του πολιτικού θεάματος δεν έχασαν καμμία ευκαιρία να τον χαρακτηρίζουν looser…) θα απολαύσει την στρατηγική του νίκη: έσωσε το κόμμα των συντηρητικών, κι όχι απλά το έσωσε… Θα είναι και πρώτο. Μπορεί ο ίδιος να ξαναστεφτεί πρωθυπουργός. Το βασικό πάντως είναι το πρώτο: διασώζοντας τους tories δίνει παράταση ζωής στο αγγλικό πολιτικό σύστημα. (Για πόσο; Θα φανεί.)

Ο «αλλοπρόσαλλος», «ψεύτης», «καραγκιόζης» (όλα αυτά και πολλά άλλα ισχύουν!) απόφοιτος του Eton έπαιξε τον ρόλο του σωστά. Κάθε επιμέρους αποτυχία του την πούλαγε σαν θυματοποίηση. Έπιασε έτσι τον ψυχοσυναισθηματικό σφιγμό όλων εκείνων στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας που νοιώθουν «θύματα» – και τους μάζεψε γινόμενος ο πιο γνήσιος εκπρόσωπός τους. Το ότι η σημαία του γράφει “brexit” είναι βασικό· αλλά τα «θύματα» που βρήκαν το φως τους στο ακατάστατο μαλλί του Borduk δεν ξέρουν τι τους περιμένει.

Τι τους περιμένει αλήθεια; Η απαλλαγή του καπιταλισμού της αυτού μεγαλειότητας απ’ τις δεσμεύσεις της νομοθεσίας της ε.ε. σημαίνει «απελευθέρωσή» του σε δύο κυρίως πεδία. Εκείνο της εργατικής νομοθεσίας, και εκείνο της περιβαλλοντικής προστασίας και της προστασίας της υγείας των υπηκόων. Ο «απελευθερωμένος» απ’ αυτά τα δεσμά αγγλικός καπιταλισμός θα επιδιώξει να γίνει αφεντικό μιας «εθνικής» offshore, με ελάχιστα εμπόδια για το επιχειρείν παντού όπου τα αφεντικά νοιώθουν ότι εμποδίζονται. Χρήση χημικών στα τρόφιμα, μεταλλαγμένα, καλλυντικά, φάρμακα, προστασία προσωπικών δεδομένων: να ένα μέρος του «ζουρλομανδύα» της ε.ε. απ’ τον οποίο δραπετεύει πλέον ο βρετανικός λέων. Όσο για μισθούς, μεροκάματα, κλπ; Το ντάμπινγκ είναι πάντα παράδεισος (για τους σφετεριστές της παραγωγής του πλούτου…).

Θα κάνει «αυτοδύναμη κυβέρνηση» ο Borduk; Η ασταμάτητη μηχανή δεν διακινδυνεύει τέτοια πρόβλεψη – δεν «πιάνει» αυτά τα εκλογικά συστήματα με τις πολλές μονοεδρικές περιφέρειες…

Είναι και κάτι προβληματάκια με την βόρεια ιρλανδία ή την σκωτία. Υποθέτουμε ότι επ’ αυτών η κυβερνοτακτική του BorDuk, αν γίνει ξανά πρωθυπουργός, θα είναι «βλέποντας και κάνοντας»…

Η καινούργια Δουκέρνη

Τετάρτη 30 Οκτώβρη. Ο Bor-Duk πέτυχε λοιπόν – και όσες / όσοι ασχολούνται με την ασταμάτητη μηχανή δεν θα πρέπει να εκπλήσσονται. Από «ήττα» σε «ήττα» πέτυχε το βασικό: οδεύει σε εκλογές σε 1,5 μήνα έχοντας καταφέρει να «επαναπατρίσει» (ίσως και να αυξήσει) τους ψηφοφόρους των tories. Που δεν θα ασχοληθούν καν με το πρόγραμμα του Bor-Duk, καθόλου μυστικό πάντως, που προβλέπει για την μετα-brexit επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας την «τύχη» του offshore καπιταλισμού… Δεν θα το προσέξουν, παρότι οι εργατικοί του δόλιου Corbyn θα κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να τους κτυπήσουν την καμπάνα του κινδύνου.

O Bor-Duk θα πουλήσει τις κοινοβουλευτικές «ήττες» σαν απόδειξη της ακέραιας «αντισυστημικότητάς» του! Μελόδραμα, που θα το περίμενε κανείς να πιάνει στον ευρωπαϊκό νότο – αλλά όχι. Πιάνει παντού όπου υπάρχει μια μάζα losers. Η οποία, κι αυτό είναι το αξιοσημείωτο, δεν χρειάζεται οπωσδήποτε τον «ακαταμάχητο ηγέτη» αλλά είναι ο.κ. και με κάποιον που να υποκρίνεται κι αυτός με επιτυχία (και με την βοήθεια των αντιπάλων του!) ότι είναι loser· για τον ανακηρύξει αυτή, η μάζα με την ψήφο της, εντελώς δημοκρατικά, εντελώς αγοραία, «νικητή»! Σα να μπαίνει η κερκίδα στο γήπεδο και να σκοράρει ασύστολα υπέρ της ομάδας της: μια ισχυρή φαντασίωση που μπορεί να παράξει γεγονότα ευκολότερα στην “πολιτική” (σαν τεχνική εξουσίας) παρά στο ποδόσφαιρο.

Τι είναι αυτοί οι losers το έχουμε περιγράψει: είναι εκείνο το τμήμα των κοινωνιών που μην μπορώντας (υποκειμενικά αλλά και αντικειμενικά) να παρακολουθήσει τις καπιταλιστικές Αλλαγές Παραδείγματος, μένει πίσω, υπερασπιζόμενο νοσταλγικά κάποιο προηγούμενο Παράδειγμα, ξεπερασμένο από πολλές απόψεις. Σε άλλες εποχές, όταν υπήρχαν ριζοσπαστικές εργατικές τάξεις, που καταλάβαιναν (ή μάθαιναν να καταλαβαίνουν) τα χαρακτηριστικά αυτών των μεταβατικών περιόδων, η απάντηση στην καπιταλιστική μετάβαση δεν ήταν μόνο pro (δηλαδή συντηρητική) αλλά και post (δηλαδή επαναστατική). Αυτές οι δύο «απαντήσεις» συγκρούστηκαν στο παρελθόν. Τώρα, όμως, λείπει εμφατικά η post (αντι-καπιταλιστική) απάντηση στην 3η και στην 4η τεχνική / πολιτική / κοινωνική επανάσταση του κεφάλαιου. Και ο συντηρητισμός αλωνίζει μόνος του το γήπεδο.

Συνεπώς η επιτυχία του απόφοιτου του Eton και εξ ορισμού ελίτ Bor-Duk δεν οφείλεται στην ευφυία του· αν και, πρέπει να του αναγνωριστεί, δεν είναι ο ηλίθιος που δείχνει. Η επιτυχία του οφείλεται στο ότι αντιπροσωπεύει («ψωνίζει» είναι ίσως το πιο κατάλληλο ρήμα) εύκολα τα πιο καθυστερημένα τμήματα της αγγλικής καπιταλιστικής κοινωνίας· εκείνα που ελλείψει κριτικής αντίληψης της πραγματικότητας κινούνται με βάση τις συγκινήσεις. Τους προσέφερε πολλές τέτοιες, ενόσω οι αντίπαλοί του – και κυρίως οι εργατικοί – έβαζαν αυτογκόλ: προχτές, για παράδειγμα, δεν ήθελαν εκλογές στις 12 Δεκέμβρη, αλλά χτες ήθελαν: αν αυτό λέγεται καθεστωτική πολιτική, τότε μωραίνει ο κύριος…

Δεν είναι δουλειά της ασταμάτητης μηχανής να κάνει πρόβλεψη για το αν ο Bor-Duk καταφέρει να γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός ή όχι. Έχει, πάντως, μπροστά του μια εκλογική εκστρατεία στην οποία δεν θα είναι αναγκασμένος να λέει τα ψέμματα και τα παραμύθια που διέδιδε πριν το δημοψήφισμα του ’16. Θα είναι αρκετό να επιδεικνύει ότι είναι καλύτερος απ’ τους αντιπάλους του – και για το εκλογικό σώμα που τον ενδιαφέρει, αυτό θα είναι παιχνιδάκι.

Όσο για τον βρετανικό λέοντα; Αυτός ξεσφήνωσε – παλιά νέα… Αλλά το τι θα ακολουθήσει θα το καταλάβει πρώτα η εργατική τάξη στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας· κι ύστερα θα το μάθουμε και οι υπόλοιποι, ίσως μέσα από κάποιους άγγλους κινηματογραφιστές…

Η γιορτή της δημοκρατίας…

Δευτέρα 8 Ιούλη. Είναι δημιουργικό να παρακολουθεί κανείς εκλογές όντας μακρυά. Απροειδοποίητα εκείνο που (μας) είναι εχθρικό αποδεικνύεται επιπλέον γελοίο, ένα χοντροκομμένο και κακόγουστο αστείο, καθώς (για παράδειγμα…) οι ρητορικές του ελληνικού “εθνικού μεγαλείου” (υπάρχει άλλη διακύβευση μέσα στις κάλπες; όλοι οι σωτήρες και όλοι οι ανατροπείς επ’ αυτού φιλολόγησαν προεκλογικά) στριμώχνονται σε μια ασήμαντη κουκίδα στο χάρτη.

Ωστόσο ο ελληνικός λαός έκανε το καθήκον του: προσέλαβε άλλη μια φορά 300 άτομα με ελάχιστο μισθό 6.000, απ’ τους οποίους οι περισσότεροι δεν θα χρειάζεται να πατάνε καν στη δουλειά, όπως συνήθως· ενώ όσοι / όσες πατάνε θα πληρώνονται από 8 χιλιάρικα και πάνω.

Εννοείται πως όλοι νίκησαν· στις γιορτές της δημοκρατίας δεν υπάρχουν ηττημένοι!!! Σίγουρα όχι ανάμεσα σε εκείνους / εκείνες που προσλαμβάνονται. Όσο για όσους έμειναν απ’ έξω; Έγλυψαν, μαλαγάνεψαν τον λαό, αλλά αυτός την είδε αλλιώς. Τι να γίνει όμως; Άμα έχεις κολακέψει το “υποκείμενο” (τους μικροαστούς) δεν μπορείς μετά να το βρίζεις, έτσι δεν είναι;

Κουλοδεξιά από σήμερα λοιπόν, και τα σκυλιά δεμένα – ο λαός αποφάσισε! (Υπάρχουν και συνέπειες, αλλά έχουμε χρόνο γι’ αυτές. ‘Εχουμε και τσιγάρα…)

Το μη χείρον ως βέλτιστον

Τρίτη 28 Μάη. Μεσημέρι Δευτέρας 27 Μάη 2019. Φανάρι κόκκινο στην Κηφισίας, απέναντι απ’ το “Υγεία”. Τσάντα στην ποδιά του παπιού, εμφανώς «της δουλειάς».

Δίπλα φρενάρει άλλο πάπι. Τσάντα στην ποδιά, εμφανώς «της δουλειάς». Ο οδηγός σηκώνει το τζάμι του κράνους και μου απευθύνεται: Δουλεύεις 8 ώρες; Τώρα θα δουλεύεις 12…

Ύφος έκπληκτο (δικό μου). Είναι, μήπως, δήμαρχος της κουλοδεξιάς; Μπα! Άγνωστος… Συνεχίζει: Τώρα που θα έρθει ο Κούλης θα δουλεύεις 12ωρα! Το είπε: εφτά μέρες την βδομάδα!… Ο συριζα; Σκατά τα έκανε ο συριζα. Αλλά τουλάχιστον… Υποσχέθηκε 10 και έκανε μόνο το 1… Αλλά έστω κι αυτό… Καλύτερα 1 παρά…

Πράσινο φανάρι… «Πράσινο»; Πάει κανείς μακριά αν η ζωή του ισορροπεί στο «υποσχέθηκε 10, έκανε 1, αλλά έστω κάτι είναι κι αυτό»; Πάει μακριά η ζωή που ζητιανεύει και παζαρεύει;

Ναι. Πάει μακριά. Μπορεί να πάει πολύ μακριά. Ο δρόμος λέγεται μοιραλατρεία – αλλά δεν έχει σημασία. Κανένας δεν θα κόλωνε αν μάθαινε το όνομά του. Κι αυτό είναι το θέμα. Ακρωτηριασμένος, παράλυτος (μεταφορικά) καταλήγεις να ζυγίσεις τα genital της κάθε εξουσίας (της κάθε πολιτικής βιτρίνας) για να χαρείς μ’ εκείνη που θα σε σκοτώσει λιγότερο. Ή πιο φτηνά. Hey man, I kill for money – but you are a friend. So I’ll kill you for nothing…

Αυτή είναι η υποτίμηση, η ριζική υποτίμηση, για την οποία σαν αυτόνομοι εργάτες φωνάζαμε δημόσια το 2009! Αυτή ακριβώς. Δεν πετύχαμε τίποτα. Αλλά τον καυγά δεν πρόκειται να τον σταματήσουμε.

Γιατί όταν κάνεις καυγά με το αφεντικό (είτε το ατομικό είτε το γενικό και απρόσωπο) αυτόν δίπλα σου που μουρμουράει στ’ αυτί σου «μην το χοντραίνεις – καλούτσικα είμαστε εδώ – αλλού είναι χειρότερα», τον παίρνεις για ρουφιάνο. Μπορεί να μην είναι, μπορεί να είναι απλά γονατισμένος. Αλλά και πάλι;

Η έριδα συνεχίζεται επ’ αόριστον. Απ’ την μεριά μας οπωσδήποτε.

Marketing

Τρίτη 28 Μάη. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο ο καταναλωτής πολιτικού (με την έννοια της τεχνικής της εξουσίας) image θα συμπεριφερθεί διαφορετικά απ’τον εαυτό του σαν καταναλωτή απορρυπαντικών. Φυσικά διάφοροι επιμένουν ότι οι γιορτές της δημοκρατίας προκαλούν τους υπηκόους να σκεφτούν το συμφέρον τους – αλλά τι διαφορετικό κάνουν τα supermarkets, οι διαφημιστές και η αγορά εμπορευμάτων;

Ο εξοχότατος π.ε.τ. ήθελε να κάνει τα ψηφοδέλτια κουπόνια: ανομολόγητη αλλά συνεπής προσέγγιση του καταναλωτικού ήθους (ethos). Απέτυχε σ’ αυτή τη φάση. Αλλά αλλοίμονο αν οι επαγγελματίες διαφημιστές και PR τα παρατούσαν μετά απ’ τις αποτυχίες τους! Νέος είναι, τενεκές είναι, θα του κάτσει κάποια στιγμή. (Μπορεί και στην επόμενη προσπάθεια… Αν έβγαινε σπαράζοντας στο κλάμα δεν θα συγκινούσε το πόπολο; Αν έβαζε γραβάτα δεν θα έπειθε περισσότερο σαν statesman τώρα που η αίγλη του τρελόπαιδου έχει φάει τα ψωμιά της;)

Καταλαβαίνουμε ότι είναι δύσκολο σε όσους κυνηγούν κουκιά, με απόχη ή με πολυβόλο, να παραδεχτούν πως κάνουν την ίδια δουλειά με κάθε κυνηγό πελατών στον ύστερο, post modern καπιταλισμό – παρότι έχουν τους ίδιους συμβούλους… Καταλαβαίνουμε το γιατί θέλουν οι δικές τους υποσχέσεις να είναι ανώτερης τάξης από οποιαδήποτε άλλη (εμπορευματική / καταναλωτική) υπόσχεση. Αλλά ακόμα κι αν ήταν έτσι (που δεν είναι!), και για να διασωθεί αυτή η κρίσιμη διάκριση ανάμεσα στο «ψηφίζω» και στο «ψωνίζω», δεν θα έπρεπε όλοι αυτοί οι κήρυκες κάποιου (εγκόσμιου) παράδεισου να έχουν σίγουρα και αναμφισβήτητα στοιχεία ότι έστω για μια μέρα κάθε τόσα χρόνια, έστω για μια ώρα εκείνην την κρίσιμη ημέρα, οι αλαλιασμένοι (μερικές φορές και χρεωκοπημένοι) καταναλωτές παύουν να είναι τέτοιοι; Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ασφαλείς αποδείξεις ότι ο λαός δεν ψηφίζει όπως ψωνίζει;

Περίεργες απορίες έχουμε (πολύ χειρότερα: συνδεδεμένες με τις πολιτικές μας επιλογές και πρακτικές): αμφισβητούμε (κι ακόμα χειρότερα…) την «διαύγεια πνεύματος» του καταναλωτή (συμπεριλαμβανόμενου του ψηφοφόρου) στον προσδιορισμό, με ορθολογικά κριτήρια, των συμφερόντων του! Δεν είναι έλλειψη εμπιστοσύνης. Είναι καθαρή εχθρότητα απέναντι σ’ εκείνους που εξουσιοδοτούν τους όποιους εκπροσώπους τους (είτε αποθεώνοντάς τους, είτε σαν το μη χείρον βέλτιστον…) ξέροντας εκ των προτέρων ότι δεν μπορούν να τους ελέγξουν πρακτικά ποτέ· εκτός απ’ το επόμενο ραντεβού κατανάλωσης, μετά από κάποια χρόνια. (Με τέτοια μυαλά πως να μην είμαστε αποσυνάγωγοι σαν αυτόνομοι εργάτες; Αμφισβητούμε το πλήθος των μικροαστών που ονομάζεται «λαός»; Καλύτερα να αμφισβητούσαμε τους νόμους της βαρύτητας ή την σφαιρικότητα της γης!!!)

Τουλάχιστον οι κατασκευαστές και έμποροι κλασσικών εμπορευμάτων βάζουν στις ετικέτες την σύνθεση του προϊόντος και ένα τηλέφωνο «παραπόνων» ή «εξυπηρέτησης του κοινού» – ανά πάσα στιγμή. Μπορεί να είναι παραμύθι, αλλά έστω συμβολικά αναγνωρίζει το θρυλικό «ο πελάτης έχει δίκιο» – την στιγμή που το έχει. Οι κατασκευαστές πολιτικών προϊόντων αρνούνται τέτοιες ετικέτες. Εντάξει. Αν, όμως, πάθεις δηλητηρίαση (απ’ το πολιτικό προϊόν) ώσπου να έρθει η στιγμή (της γιορτής της δημοκρατίας) για να το ξεράσεις με κάποιο αντίδοτο θα έχεις πέσει σε κώμα… (Πράγμα που συμβαίνει συχνά…)

Άμα το ψάχνει το δίκιο του (ο πελάτης…) για να το βάλει στον φάκελο μια φορά στο όποτε, μπορεί και να το μπερδέψει. Μπορεί να είναι ήδη ζόμπι – της πολιτικής αγοράς βέβαια…

Κάτι ψιλά

Δευτέρα 27 Μάη. Τώρα που τέλειωσε αυτή η γιορτή της δημοκρατίας, και πριν ξεκινήσει η επόμενη (στα μέρη μας every day is a party της δημοκρατίας…), κι αφού ο Γιάνης έκανε σεφτέ στα κουκιά, η ασταμάτητη μηχανή πρέπει να τονίσει κάτι που κανείς άλλος δεν θεώρησε άξιο προσοχής. Αυτή η καταραμένη η κουλοδεξιά έχει απεριόριστο τακτ απέναντι στο φαιορόζ γκουβέρνο – και μην δίνετε σημασία που μαλλιοτραβιούνται πότε πότε. Συμβαίνουν αυτά και στις καλύτερες οικογένειες.

Πώς αποδεικνύνεται αυτή η βαθιά σχέση ανάμεσα στις διάφορες «δεξιές» (ας πούμε: φράξιες) του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους; Σίγουρα σε όλα τα ζητήματα «εθνικής γραμμής». Μόνο που εδώ έχει γίνει κάτι άλλο.

Στις 7 Μάη (πριν 20 μέρες, σε κάργα προεκλογική περίοδο δηλαδή) ο ροζ βουλευτής κύριος Γιάννης Δέδες συνέπεσε στο ίδιο «τηλεοπτικό πάνελ» με το στέλεχος του πασοκ-Α κύριο Σπύρο Καρανικόλα. Ήταν υποχρεωμένοι να τσακωθούν, κι αυτό ακριβώς έκαναν. Αυτά είναι που ειπώθηκαν, σε γλώσσα ρεπορτάζ:

… Στην κορύφωση της έντασης ο κ. Καρανικόλας του είπε ότι «το πρώτο εξάμηνο του 2015 κόστισε στη χώρα 200 δισ. ευρώ».

Απαντώντας, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Δέδες είπε «πέστε τις αλήθειες, για να πούμε κι εμείς τις αλήθειες. Η αλήθεια είναι ότι ούτε πρόκειται για 200 δισ., ούτε για 100. Είναι συγκεκριμένα 86 δισ. ευρώ» τόνισε. Η παραδοχή του κ. Δέδε προκάλεσε την «έκρηξη» του εκπροσώπου του ΚΙΝΑΛ, ο οποίος τον ρώτησε αν θεωρεί «λίγα τα 86 δισ. που χρεώσατε στον ελληνικό λαό». Ο Γιάννης Δέδες στη συνέχεια είπε ότι «λέμε την αλήθεια. Εμείς ομολογούμε ότι κάναμε ένα σοβαρό λάθος. Το είπα ενδεχομένως στο διάλειμμα και δεν ακούστηκε στον φακό. Είπα ότι κάναμε ένα σοβαρό λάθος τους πρώτους έξι μήνες».

Ώπα! Ο κυβερνητικός βουλευτής κυρ Δέδες βγήκε και είπε ότι εκείνο το ηρωϊκό και περιπετειώδες “α εξάμηνο πρώτης φοράς” του 2015 είχε ένα κόστος 86 δισεκατομυρίων ευρώ… και; Και; Καμμία “αντιπολίτευση”, είτε αξιωματική είτε αναξιωματική, δεν πήρε την ασίστ! Κανένας. Όλοι έκαναν ότι δεν άκουσαν…

Το επιπλέον ενδιαφέρον είναι ότι το νούμερο “86” δεν είναι ένα “στρογγυλό νούμερο”, που το πετάς χοντρικά για να ξεμπερδέψεις. Δείχνει μετρημένο. Και έτσι πρέπει να είναι, αφού αυτόν τον λογαριασμό για το α εξάμηνο της πρώτης φοράς τον έβγαλε η τράπεζα της ελλάδας – του γνωστού τρισκατάρατου Στουρνάρα. Αυτόν τον υπολογισμό χρησιμοποίησε ο κυβερνητικός βουλευτής, μιας και αποφάσισε να πει αλήθειες. Και δεν άνοιξε η γη στην Κουμουνδούρου να τον καταπιεί.

Όμως 86 δισεκατομμύρια χασούρα σε 6 μήνες είναι 86 δισεκατομμύρια χασούρα σε 6 μήνες!! Είναι σχεδόν το ¼ του τωρινού δημόσιου χρέους (στα 355 δισεκατομμύρια), έτσι: μπαμ και κάτω!

Αλλά αυτό δεν είναι ζήτημα πολιτικής χρέωσης… Η ρημαδοδεξιά και οι υπόλοιποι είναι large και δεν απείλησαν με «εξεταστική επιτροπή» για να πάνε «όλοι οι υπεύθυνοι» στη φυλακή… Όχι. «Εθνική ενότητα» διάολε, κι ας παίζει μαλλιοτράβηγμα. (Για … τα Εξάρχεια).

Ακόμα πιο large είναι όμως ο λαός. Όχι μόνο δεν του λείπουν τα 86 δισεκατομμυριάκια, αλλά έριξε και κάμποσα κουκιά στον Γιάνη. Προφανώς η συνενοχή κρατάει ακόμα, αφού εκείνα τα 86 δισεκατομμυριάκια «πέταξαν» κάτω από τα συνεχή χειροκροτήματα του πλήθους, και τον απερίοριστο θαυμασμό για τους «μάγκες» που «κάνουν άνω κάτω την ευρώπη». Απ’ αυτή την άποψη υποσυνείδητα ο λαός ίσως νοιώθει ότι τα 86 δισεκατομύρια είναι η αναβίωση του:

Θα τα κάψω

τα ρημάδια τα λεφτά μου

για να δω αν την καρδιά μου

ή το χρήμα αγαπάς.

Πήρες την καρδιά μου,

πάρε και τα λεφτά μου,

πάρ’ τα και χαλάλι σου…

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί, ω πολιτικές βιτρίνες, μην κάνετε τσιγκουνιές! Όχι 86· 186 δισεκατομμύρια να πάει το γδάρσιμο!

(Για κάντε την διαίρεση των 86 δις με τα 10 μύρια του πληθυσμού. Για βγάλτε το κατά κεφαλήν εισιτήριο εκείνου του πανηγυριού…)