Tag: εκλογές

Μια αναποδογυρισμένη χελώνα κρέμεται στην άκρη του χάους…

Σάββατο 7 Νοέμβρη. Ένας φίλος της ασταμάτητης μηχανής αποδεικνύει ότι τα πλάσματα που καίγονται απ’ τον καυτό ήλιο (του Θεάματος) είναι πηγή έμπνευσης! Να η απαισιόδοξη πρόβλεψή του:

Καλό το σενάριο της δυαρχίας με τις “παράκτιες ηπα” και τις “ενδοχώριες ηπα”, αλλά νομίζω ότι δεν είναι αρκετά σύγχρονο. Η υπόθεση θα μπορούσε να εξελιχτεί σε μια σύγχρονη τραγωδία ή έστω ιλαροτραγωδία κάπως έτσι:

– Ο ηττημένος αρνείται να αναγνωρίσει το αποτέλεσμα, σχηματίζει δεύτερη κυβέρνηση και οι οπαδοί του – οπλοφορώντας ασφαλώς και προσευχόμενοι – καταλαμβάνουν δημόσια κτήρια και συγκρούονται με τους οπαδούς του αντι-τραμπ μπλοκ.

– Η Βόρεια Κορέα αναγνωρίζει ως νόμιμη κυβέρνηση αυτή του Τραμπ και προσφέρεται να φιλοξενήσει την κυβέρνησή του για να την προστατεύσει.

– Ρωσία, Ιράν, Κίνα, Τουρκία, Συρία, Ιράκ καταγγέλουν νοθεία στις αμερικανικές εκλογές και ζητούν επανάληψή τους με την παρουσία ξένων παρατηρητών. Εν αναμονή εξελίξεων αρνούνται να αναγνωρίσουν επίσημα πρόεδρο.

– Η Βενεζουέλα αναγνωρίζει τον Πενς ως “μεταβατικό πρόεδρο” και τον καλεί στο Καράκας για διαπραγματεύσεις, αλλά τον αφήνει μερικές μέρες στην αίθουσα vip του αεροδρομίου και στη συνέχεια τον συλλαμβάνει ως παράνομο μετανάστη.

– Οι αφρικανικές χώρες ανακοινώνουν ότι θα προχωρήσουν σε κυρώσεις σε βάρος των ηπα και καλούν τον οηε να στείλει ειρηνευτική δύναμη.

– Η ε.ε. μετά από 18 συνόδους κορυφής και εντατικές διαπραγματεύσεις, δεν καταλήγει σε τίποτε και αναθέτει στον Δένδια να την εκπροσωπήσει. Η Γαλλία διαχωρίζει τη θέση της και κάνει λόγο για “την γαλλική λουιζιάνα που δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε στην μοίρα της”.

– Το βαθύ αμερικανικό κράτος αισθάνεται πιεσμένο και πατάει το κουμπί.

– Οι κατσαρίδες επιτέλους γίνονται κυρίαρχες του πλανήτη…

Δύο ζήτω!

Πέμπτη 5 Νοέμβρη. Η ασταμάτητη μηχανή χαιρετίζει εγκάρδια τη νίκη του αμερικανικού λαού (όσων ψήφισαν) μαζί με τη νίκη και των δύο υποψήφιων προέδρων!! Είναι σημαντικό στους δύσκολους καιρούς μας να μην υπάρχουν ούτε ηττημένοι ούτε παραπονεμένοι – έστω για τέτοια ζητήματα!

Δυστυχώς το σύστημα δεν επιτρέπει την ταυτόχρονη στέψη δύο προέδρων στις ηπα (και πουθενά αλλού)· όπως δεν επιτρέπει την ανακήρυξη δύο πρωταθλητών στο ελληνικό πρωτάθλημα, πράγμα που θα χρειαζόταν οπωσδήποτε! Δεν φταίνε όμως οι νικητές γι’ αυτήν την ατέλεια! Φταίει το σύστημα! Που πρέπει να διορθωθεί αμέσως, πριν το κακό (ο παραπονεμένος νικητής φθονεί τον άλλον και βυσσοδομεί εναντίον του…) πάρει έκταση.

Ευτυχώς που η ιστορία προσφέρει την λύση. Σε μια άλλη αυτοκρατορία, την ρωμαϊκή, όταν η επέκτασή της είχε κορυφωθεί αλλά, εσωτερικά, το πράγμα σάπιζε (26 αυτοκράτορες σε 50 χρόνια: το σπορ ήταν πια το ποιος υποψήφιος θα προλάβει να καθαρίσει τον υφιστάμενο αυτοκράτορα για να πάρει τη θέση του…) και φαινόταν η παρακμή στον ορίζοντα, ο Διοκλητιανός αποφάσισε το 286 μ.χ. να «μοιράσει» την επικράτεια στα δύο. Ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία και δυτική ρωμαϊκή αυτοκρατορία: διαρχία! Το 293 προχώρησε ακόμα περισσότερο: η αυτοκρατορία μοιράστηκε στα 4: τετραρχία.

Το αμερικανικό σύστημα δεν χρειάζεται να πάει κατευθείαν στη μοιρασιά στα 4. Μπορεί να θεσπίσει (και πρέπει να το κάνει άμεσα) την διαρχία! Θα υπάρχουν δύο «united states of america», και θα είναι όλοι ευχαριστημένοι (για κάποιον καιρό…). Θα υπάρχουν οι παραλιακές ηπα (CUSA, με την προσθήκη του coastal) και οι ηπειρωτικές ηπα (MUSA, με την προσθήκη του midlands). Θα μοιράσουν τα πυρηνικά τους, τους πεζοναύτες τους και όλα τα υπόλοιπα καλούδια τους, όμορφα κι ωραία.

Φυσικά μπορεί να χρειαστούν κάποιες ανταλλαγές πληθυσμών. Όμως (διάολε!!!) αυτό το εργαλείο ο δυτικός κόσμος το ξέρει και το χρησιμοποιεί εδώ και έναν αιώνα – σε βάρος άλλων. Δεν είναι καιρός να το αξιοποιήσει ο ίδιος;

Εμπρός λοιπόν: όπως λέγεται και ξαναλέγεται στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα!

(φωτογραφία: Σπάνιο έκθεμα απ’ το παγκόσμιο μουσείο κτηματομεσιτών: Ο Gaius Psofius Cunavius, emperor ‘n’ gladiator…)

Συμμαχικά αναμμένα κάρβουνα

Δευτέρα 2 Νοέμβρη. Οι οπαδοί και οι συνήγοροι του ψόφιου κουναβιού υποστηρίζουν ότι, σαν ένοικος του άσπρου σπιτιού, δεν ξεκίνησε κανέναν (καινούργιο) πόλεμο· σε αντίθεση μ’ εκείνους που ξεκίνησε στην οκταετία του ο Obama. Λένε ψέμματα. Το ψόφιο κουνάβι ξεκίνησε έναν κανονικό πόλεμο όταν διέταξε την δολοφονία του επικεφαλής των ειδικών δυνάμεων του ιρανικού στρατού Qasem Soleimani (και του επικεφαλής των ιρακινών PMF Abu Mahdi al-Muhandis), στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, στις 3 του περασμένου Γενάρη. Το γεγονός ότι η άμεση αντίδραση του ιρανικού καθεστώτος στις 8 Γενάρη (πυραυλική επίθεση σε δύο αμερικανικές βάσεις στο ιράκ) είχε «μόνο» πάνω από 100 αμερικάνους πεζοναύτες τραυματίες και κανέναν νεκρό (σίγουρα δεν ανακοινώθηκε τέτοιος), και ότι το ψόφιο κουνάβι με την εμπορική του λογική είπε «εντάξει», δεν σημαίνει ότι ο πόλεμος Ουάσιγκτον – Τεχεράνης ήταν / είναι … λιγότερο πολεμικός! Πρακτικά αυτός ο πόλεμος συνεχίστηκε τους επόμενους μήνες στο ιρακινό έδαφος, αναγκάζοντας τον αμερικανικό κατοχικό στρατό να αναδιπλωθεί από 3 τουλάχιστον βάσεις του. Και θα συνεχιστεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όποιος και να εκλεγεί στις 3 Νοέμβρη…

Η λογιστική του ποιός έχει κάνει τους περισσότερους πολέμους ένα πράγμα δείχνει: ότι το αμερικανικό κράτος μόνο για τέτοιους ζει. Κι αυτό θα ισχύει και στις 4 Νοέμβρη, όποιος κι αν νικήσει στο ελ Πάσο… Πέρα απ’ αυτό έχει την σημασία της η ασυνήθιστη πόλωση στο εσωτερικό του ψοφιοκουναβιστάν: και οι δύο πλευρές ετοιμάζονται να αμφισβητήσουν την ήττα τους· και πιθανόν όχι μόνο με λόγια… Τι είναι αυτό που πολώνει το αμερικανικό «εκλογικό σώμα» στα τέλη του 2020, ως το σημείο απειλών για ένοπλες συγκρούσεις; Όχι, πάντως, η γοητεία του ψόφιου κουναβιού και του νυσταλέου Jo!!

Είναι πολλές οι αιτίες αυτής της πόλωσης, και σχεδόν όλες συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με την παρακμή της άλλοτε υπερδύναμης. Το επιχείρημα των υποστηρικτών του ψόφιου κουναβιού ότι δεν είναι πολεμοχαρής είναι μεν έωλο αντικειμενικά· είναι όμως βάσιμο αν συγκριθεί με τις βλέψεις της συμμαχίας των δεξιών «δημοκρατικών» με τους «νεοσυντηρητικούς» του Μπους του Β, που υποστηρίζουν τον νυσταλέο Jo σαν βιτρίνα τους.

Ο τρόπος που οι μεταπολεμικές αμερικανικές κυβερνήσεις μπορούσαν να ελέγχουν (όσο και όπως…) τις εσωτερικές αντιθέσεις, ταξικές, φυλετικές, ακόμα και πολιτισμικές, ήταν το «american dream», ή αλλιώς η αμερικανική ιμπεριαλιστική ηγεμονία σε μεγάλο μέρος του πλανήτη. Παρότι υπήρχε και υπάρχει φτώχια (και άρα σκληρή ταξική διαστρωμάτωση) στο αμέρικα, ακόμα και η σχετική αξία του δολαρίου οφειλόταν σ’ αυτήν την ηγεμονία.

Όμως όλα αυτά τελειώνουν. Και το τέλος τους εκφράζεται στο εσωτερικό είτε με διάφορες «υπο-κρίσεις» (απ’ τα σπουδαστικά δάνεια ως τις σχιστολιθικές εξορύξεις), είτε με διάχυτους συλλογικούς φόβους διάφορων και διαφορετικών προελεύσεων. Οι δεξιοί / ακροδεξιοί κοκκινόσβερκοι φοβούνται ότι σύντομα σαν «λευκοί» θα είναι μειονότητα στο ψοφιοκουναβιστάν· οι πιο κοσμοπολίτες των δύο ακτών φοβούνται τον covid και τους κοκκινόσβερκους· κι όλοι φοβούνται ένα (κατ’ αρχήν οικονομικό) μέλλον αβέβαιο. Όλο και πιο έντονα διαγράφεται στον ορίζοντα κάτι του είδους βγάλτε τα πέρα μόνοι σας! Την τελευταία φορά που τα “κατάφεραν μόνοι τους” μέσα σ’ αυτή την εδαφική ζώνη που σήμερα είναι οι ηπα ήταν εξοντώντας τους αυτόχθονες. Τώρα μπορεί να πρέπει να αλληλοεξοντωθούν.

Αν το αμερικανικό «μερίδιο» εσόδων από την εκμετάλλευση εκτός συνόρων περιοριστεί (κι αυτό είναι περισσότερο από βέβαιο: κίνα ‘n’ friends…) κι αν επρόκειτο να διατηρηθεί μια κάποια εσωτερική ισορροπία, αυτό θα ήταν ίσως εφικτό μόνο μέσω της γενναίας φορολόγησης των αμερικάνων ζάμπλουτων. Οι οποίοι θα μετακόμιζαν ακαριαία σε φορλογικούς παραδείσους. Εκτός απ’ την αριστερή (και μάλλον «στριμωγμένη» προς το παρόν) πτέρυγα των «δημοκρατικών» αυτό δεν το προτείνει κανένας, κι ούτε πρόκειται να το κάνει. Η παρακμή της παγκόσμιας ηγεμονίας μεταφέρεται έτσι σαν όξυνση της αβεβαιότητας (και της «καθοδικής κοινωνικής / οικονομικής πορείας») στο εσωτερικό· κι απέναντι σ’ αυτήν οι μικροαστοί αντιδρούν με τους γνωστούς τρόπους… Αυτή η αβεβαιότητα θα γίνει ακόμα χειρότερη όταν αρχίσει να ξεδιπλώνεται σ’ όλο το μεγαλείο της η 4η βιομηχανική επανάσταση και στις ηπα. Πού θα εξάγονται οι αμερικανικές κρίσεις; Πού θα είναι η χωματερή των βομβών τους; Ο κόσμος μικραίνει και γίνεται πιο ακριβός…

Τα πιο πάνω παραείναι περιληπτικά για να έχουν την αξίωση κανονικής ανάλυσης. Υποδεικνύουν όμως το γιατί υπάρχει αυτή η έντονη πόλωση: ενώ ως προς την διατήρηση της πλανητικής ηγεμονίας δεν υπάρχει πια κανένα σχέδιο που να εγγυάται αποτελέσματα (μετά την αποτυχία των «οικονομικών πολέμων» του ψόφιου κουναβιού), και ενώ ένας full out πόλεμος είναι όλο και περισσότερο η μοναδική (και επίφοβη…) option του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, στο εσωτερικό «δεν χωράνε όλοι». Όχι πληθυσμιακά· σαν προοπτικές.

Το «american dream» έχει συρρικνωθεί πολύ, και δεν είναι καθόλου ευρύχωρο πια…

Παραχαράκτες ψήφων

Σάββατο 24 Οκτώβρη. Μπορεί να μην υπάρχουν τρανταχτές αποδείξεις – αλλά στον κυβερνοχώρο οι δόλιοι είναι «αόρατοι», έτσι δεν είναι; Αν η εκλογή του ψόφιου κουναβιού το 2016 αποδόθηκε απ’ τους αντιπάλους του στην εμπλοκή της Μόσχας υπέρ του, τώρα οι παλιοαντίπαλοι που μπορεί να βάλουν χέρι στις εκλογές (για να μην εκλεγεί ο νυσταλέος Jo…) έχουν αυξηθεί. Είναι και το Πεκίνο και η Τεχεράνη (μπορεί κι αυτή;)… Άβυσσος η ψυχή των εχθρών του ψοφιοκουναβιστάν: απ’ τη λίστα που εξαπατούν τους αμερικάνους εκλογείς λείπουν η Πγιονγκγιάνγκ (δεν είναι ο little rocket man Kim φίλος του ψόφιου κουναβιού;), το Καράκας, η Αβάνα… Συμφωνούν όμως όλοι αυτοί για τον ποιον υποψήφιο πρέπει να σπρώξουν στο άσπρο σπίτι; Ή, για να αναρωτηθούμε με διαφορετικό τρόπο: κρίνουν οι αντίπαλοι της Ουάσιγκτον ότι έχει πια οποιαδήποτε σημασία το ποιός θα κάθεται στην προεδρική καρέκλα;

Δεν ξέρουμε με βεβαιότητα. Πρέπει πάντως να αναρωτηθούμε σε τι θα μπορούσε να διαφέρει η «εξωτερική πολιτική» του παρακμιακού αμερικανικού ιμπεριαλισμού υπό την διεύθυνση της συμμαχίας των «δημοκρατικών» με τους σκληροπυρηνικούς πολεμοχαρείς «νεοσυντηρητικούς» (του Μπους του Β…), με μπροστινό τον νυσταλέο Jo, σε σχέση με τους «συντηρητικούς» του ψόφιου κουναβιού.

Μια «φήμη» που ακούγεται είναι ότι ο νυσταλέος Jo θα προσπαθήσει να μαζέψει συμμάχους με «πολυμερή» τρόπο, δημιουργώντας κάτι που θα μπορούσε να λέγεται «ενωμένα δημοκρατικά έθνη». Δεν είναι μόνο «φήμη». Σε μια ομιλία του τον Ιούλη του 2019 ο νυσταλέος Jo δεσμεύτηκε ότι τον πρώτο χρόνο της προεδρίας του θα συγκαλέσει μια συνδιάσκεψη των «δημοκρατιών του κόσμου για να βάλουμε την δημοκρατία ξανά στην παγκόσμια σκηνή». Μπορεί κανείς να είναι σίγουρος ότι στους καλεσμένους δεν θα περιλαμβάνονται ούτε η Μόσχα, ούτε το Πεκίνο, ούτε η Τεχεράνη, ούτε η Πγιονγκγιάνγκ – για να ονοματίσουμε μερικούς που δεν αξίζουν να βρίσκονται σ’ αυτήν την παγκόσμια σκηνή… Αλλά το μόνο που θα πετύχαινε ένα τέτοιο σόου θα ήταν να αμφισβητήσει (για άλλη μια φορά) τον «οργανισμό ενωμένων εθνών» – τίποτα περισσότερο.

Ένας απ’ τους βασικούς συμβούλους του νυσταλέου Jo σε θέματα εξωτερικής πολιτικής ονόματι Ely Ratner, μαζί με έναν άλλο «ειδικό» σε θέματα Ασίας ονόματι Kurt Campbell, έγραφαν το 2018 στο editorial του γνωστού καθεστωτικού περιοδικού foreign affairs μεταξύ άλλων κι αυτό:

…Ούτε τα μαστίγια ούτε τα καρότα έπεισαν την Κίνα όπως είχε προβλεφτεί. Οι διπλωματικές και οι εμπορικές κινήσεις δεν έφεραν πολιτική και οικονομική δεκτικότητα απ’ την μεριά της. Ούτε η στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ ούτε η περιφερειακή εξισορρόπηση εμπόδισαν το Πεκίνο απ’ το να επιδιώκει να υποκαταστήσει κεντρικά στοιχεία του συστήματος που έχει επικεφαλής τις ΗΠΑ. Και η φιλελεύθερη διεθνής τάξη απέτυχε να σύρει την Κίνα τόσο όσο ήταν αναμενόμενο. Η Κίνα, αντίθετα, τράβηξε τον δικό της δρόμο, ερχόμενη σε αντίθεση με τις αμερικανικές προσδοκίες… Η δημιουργία μιας πιο συμπαγούς και πιο διαρκούς προσέγγισης της σχέσης με το Πεκίνο απαιτεί τιμιότητα σε σχέση με το πόσες θεμελειώδεις παραδοχές αποδείχθηκαν λάθος…

Η παραδοχή ότι η Ουάσιγκτον έχει αποτύχει απέναντι στο Πεκίνο είναι πια σωστή, και θα πρέπει να είναι κοινότοπη στο αμερικανικό καθεστώς – αλλά ποιά θα είναι η καινούργια τακτική; Η «αναζήτηση δημοκρατικών συμμάχων» απ’ τους δημοκρατικούς του νυσταλέου Jo όχι γενικά αλλά συγκεκριμένα ταιριάζει απόλυτα με την ως τώρα τακτική του ψοφιοκουναβιστάν που προσπαθεί να φτιάξει μια αντι-σινική συμμαχία με το Ν. Δελχί, το Τόκιο και την Καμπέρα. (Είναι μια προσπάθεια όχι εύκολη, για διάφορους λόγους). Ο νυσταλέος τον Ιούλη του 2019 είχε δηλώσει «πρέπει να είμαστε σκληροί με την κίνα», χωρίς περισσότερες διευκρινίσεις για το είδος της σκληρότητας.

Έχει πάντως άποψη για τον αυτοκράτορα Xi. Μιλώντας στο κόμμα του τον περασμένο Φλεβάρη είχε δηλώσει: …Αυτός είναι ένας τύπος που δεν έχει ούτε ένα δημοκρατικό κόκκαλο, έστω με μικρό «δ», στο σώμα του… Είναι ένας κακοποιός, που στην πραγματικότητα κρατάει εκατομμύρια Ιουγούρους σε «στρατόπεδα αναμόρφωσης», δηλαδή στρατόπεδα συγκέντρωσης…

Τον περασμένο Σεπτέμβρη, δίνοντας συνέντευξη στο bloomberg, έγινε πιο συγκεκριμένος. Οι ιουγούροι είναι χρήσιμοι προπαγανδιστικά – στρατιωτικά όμως καίριας σημασίας είναι η taiwan. …Σαν πρόεδρος θα ενισχύσω την άμυνα της δημοκρατίας της ταϊβάν εκθέτοντας τις προσπάθειες του Πεκίνου να επέμβει εκεί…

Οι χωριάτες

Παρασκευή 16 Οκτώβρη. Ξέραμε ότι ο covid μπορεί να προκαλέσει ζημιά σε ευάλωτους ηλικιωμένους. Αλλά εκείνο που δείχνει ικανός να πετύχει αυτός ο τσαχπίνης (ευτυχώς σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις) είναι πράγματι φρικτό! Μπορεί να κάνει μια νυν και υποψήφια πολιτική βιτρίνα σαν το ψόφιο κουνάβι να θυμηθεί τα νειάτα της!

Όμως όχι… Όλα είναι σοφά σχεδιασμένα! Ο τίτλος του τραγουδιού (YMCA) αναφέρεται σε μια αμερικανική χριστιανική προτεσταντική οργάνωση (ολόκληρο το όνομα: Young Men’s Christian Association) με πλοκάμια σ’ όλη τη δύση. Συνεπώς, από ιδεολογική άποψη, το ότι το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού διάλεξε αυτό το τραγούδι σαν sounrtrack της προεκλογικής συγκέντρωσης στη Φλόριντα, είναι λογικό.

Απ’ την άλλη μεριά οι (αμερικάνοι μεν αλλά γαλλικής κατασκευής…) Village People μπορεί να φαίνονται σήμερα γελοίοι, αλλά στα ‘70s συμβόλιζαν τα φοκλόρ πρότυπα «αρρενωπότητας» που ήταν δημοφιλή στις gay κοινότητες – τις κατεξοχήν λάτρεις της disco και των disco club. (Άλλωστε το όνομα του συγκροτήματος αναφέρεται στο Greenwich Village της Ν. Υόρκης, μια γειτονιά κέντρο της gay κουλτούρας). Το τραγούδι υπήρξε μεγάλη επιτυχία: κυκλοφόρησε το 1978 και έγινε νο 2 στις ηπα το ’79 και νο 1 στην αγγλία… – οι στίχοι του θεωρήθηκαν ύμνος στην ομοφυλοφιλία… Συνεπώς μ’ έναν προεκλογικό σμπάρο δυο τρυγόνια για το ψόφιο κουνάβι: αφενός μεν χριστιανισμός, αφετέρου ελευθεριακότητα των ‘70s! Πίστη και νοσταλγία: “θα ξανακάνουμε την αμερική μεγάλη”!!…

Συνδυάζονται αυτά το 2020; Δεν χρειάζεται λογική απάντηση – μην επιμένετε! Το ψόφιο κουνάβι, σαν show man, ξέρει ότι στην κοινωνία του ώριμου θεάματος αυτό που πρέπει να κάνει είναι να παράγει θεαματικές στιγμές. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη αισθητική συνοχή· ούτε το κοινό διαθέτει τέτοια, σίγουρα όχι το δικό του!

Οι αντίπαλοί του τον θεωρούν «τελειωμένο» (εκλογικά). Μην βάλετε στοίχημα, δεν υπάρχει λόγος άλλωστε. Όποιος μπορεί να διαλύσει τις ηνωμένες πολιτείες τα επόμενα 4 χρόνια χωρίς παγκόσμιο πόλεμο είναι ο προτιμότερος (για τον πλανήτη), αλλά κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είναι αυτό το κριτήριο των αμερικάνων εκλογέων. Αν γίνει πρόεδρος ο νυσταλέος Jo θα τα καταφέρει, τουλάχιστον, να τον βρίζουν οι πάντες; Ή τζάμπα θα πληρώνεται; Θα πλήξουμε για να μας πλήξει;

Εν τω μεταξύ απολαύστε. Πρώτα το ψόφιο κουνάβι, και ύστερα το πρωτότυπο, τους Village People. Κι αν δεν είναι του γούστου σας, δείτε το έστω σαν μάθημα ιστορίας. Μάθημα παλιάς ιστορίας, μάθημα τωρινής ιστορίας…

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 11…

Τετάρτη 14 Οκτώβρη. Καταλήγαμε χτες:

…Γι’ αυτό, πέρα από μια περίοδο «διόγκωσης» της εκλογικής επιρροής του συνασπισμού, θα έπρεπε να υπάρξει παράλληλα και η διαμόρφωση των όρων «περιορισμού» του. Σε δύο επίπεδα: τόσο στο κυβερνητικό / κοινοβουλευτικό, όσο και στο πεζοδρόμιο. Ας το πούμε χωροτακτικά: μια «εσωτερική» φρουρά για τα πιθανά ολισθήματα της κυβερνοαριστεράς· και μια ικανή «εξωτερική» φρουρά για τις πιθανές εκτοξεύσεις των ιστορικών (ή όχι…) φίλων της…

Υποψιάζεθε μήπως ότι πλησιάζουμε το Α και το Δ απ’ τα πιο πάνω ερωτήματα;

Τα ερωτήματα αφορούν τα βοθρολύματα· όμως για να απαντηθούν χρειάζεται όλος ο ορίζοντας. Θα τρέξουμε λίγο χρονικά, αλλά δεν θα φύγουμε απ’ το θέμα: είναι ο ορίζοντας που δείχνει (υποστηρίζουμε…) πολύ καθαρά το «πως» και «γιατί» της χρησιμότητας των βοθρολυμάτων.

Γράφαμε, λοιπόν, πως ήταν συστημική ανάγκη (με τον τρόπο που την καταλάβαινε ένα κάποιο κέντρο εξουσίας, ας το ονομάσουμε έτσι, σχηματικά, «σύστημα Χ» – θα επανέλθουμε) μια «εσωτερική» φρουρά στο κυβερνητικό / κοινοβουλευτικό επίπεδο, στο βαθμό που θα κρινόταν απαραίτητη μια κυβέρνηση «πασοκ Β» φτιαγμένη από υλικά «μαζεμένα στο πόδι».

(φωτογραφία: 4 ημέρες πριν…)

Στις 25 Γενάρη του 2015 έφτασε η στιγμή που οι ειδικοί της δημαγωγίας πούλησαν σαν την «ώρα της αριστέρας». Αλλά ο συριζα είναι κερδίσει μόνο 149 έδρες, δύο μόνο λιγότερες απ’ όσες θα του χρειάζονταν για να σχηματίσει «αυτοδύναμη κυβέρνηση». Το ρολόι είχε σταματήσει ακριβώς λίγο πριν βγει ο κούκος· η “ώρα” ήταν “παρά κάτι”… Μια μόλις μέρα μετά, στις 26 Γενάρη, ανακοινωνόταν η από πρώτη ματιά πιο ετερόκλητη κυβερνητική συμφωνία που έχει υπάρξει στην ελληνική μεταπολεμική ιστορία: το κόμμα της Κουμουνδούρου με τους «αν.ελ.» του ψεκασμένου…

Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται έτσι αν οι δράστες δεν είναι παρακρατικοί… Κανονικά ο πρόεδρος της δημοκρατίας πρέπει να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο πρώτο κόμμα, αυτό να κάνει διερευνητικές επαφές με άλλα, και σε τρεις ημέρες να ανακοινώσει στον πρόεδρο αν έχει βρει συνεταίρους ή όχι. (Αν όχι, η εντολή πάει στο δεύτερο κόμμα). Στην go back ms Merkel γερμανία ο σχηματισμός κυβέρνησης συνασπισμού παίρνει εβδομάδες. Υπογράφεται αναλυτική συμφωνία, κάτι σαν συμβόλαιο, που περιλαμβάνει με λεπτομέρειες τις κυβερνητικές ενέργειες που θα κάνει ο συνασπισμός. Κι αν τυχαίνει να είναι συμβαλλόμενοι είτε οι σοσιαλδημοκράτες είτε οι πράσινοι, το συμβόλαιο μπαίνει στην έγκριση (ή στην απόρριψη) ενός έκτακτου συνεδρίου του αντίστοιχου κόμματος. Με άλλα λόγια σε τέτοια μέρη όπως η γερμανία οι εκλογείς ξέρουν έγκαιρα ποιο είναι το ακριβές περιεχόμενο της συμφωνίας για την συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας.

Στο μέρος που καμαρώνει ότι «έδωσε τα φώτα της δημοκρατίας στον κόσμο» (…) αυτά είναι πολυτέλειες. Ο τενεκεδένιος αγκάλιασε τον ψεκασμένο και τούμπαλιν, λίγες ώρες μετά τα αποτελέσματα, στις 26 Γενάρη, κι αυτό ήταν όλο κι όλο που έπρεπε να ξέρει το πόπολο… Αγάπη, μόνο αγάπη!

(φωτογραφία πάνω: Το “συριζαϊκό” tvxs στα τέλη Μάρτη του 2013…

κάτω: μέσα Νοέμβρη 2013…)

Είχε αποφασιστεί πολύ πριν τις εκλογές αυτή η κυβερνοσυνεργασία; Ασφαλώς. Κι αυτό δεν ήταν κρυφό (φωτογραφίες επάνω) προς δόξα της «αριστεροσύνης» των μελών και των ψηφοφόρων του συριζα…. Ποιός είχε κάνει το προξενιό; Ποιός είχε «εξασφαλίσει» μια (τουλάχιστον) κυβερνητική θητεία στον τενεκεδένιο Τσίπρα και στον κύκλο του υπό τον απαράβατο όρο να «φυλάσσεται» από έναν ακροδεξιό συνεταίρο; Κανείς δεν απασχολήθηκε στα σοβαρά να απαντήσει. Κάποιοι επειδή ήξεραν: το «σύστημα Χ». Οι υπόλοιποι επειδή δεν τόλμησαν: ήταν πολιτικά τόσο δειλοί ώστε θα τρόμαζαν μόνο με την ερώτηση!

Το 2013 το «συνοικέσιο» ήταν ήδη γνωστό – στην πραγματικότητα κουβεντιαζόταν ήδη απ’ την άνοιξη του 2012. Υπήρχε, όμως, ένα μικρό προβληματάκι, που κανέναν (απ’ όσο ξέρουμε) δεν απασχόλησε. Για να συμφωνεί κάποιος ενδιαφερόμενος απ’ το 2013 σε μια συγκεκριμένη «κυβέρνηση συνασπισμού» μετά από χρόνια πρέπει να ξέρει ΗΔΗ ότι ΤΟΤΕ δεν θα αποκτήσει κοινοβουλευτική αυτοδυναμία! Πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν ένα κόμμα που θέλει να είναι “κόμμα εξουσίας” να αρνείται την προοπτική της αυτοδυναμίας του; Πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν ένα «κόμμα εξουσίας» να «ξέρει» (χρόνια πριν) ότι δεν θα φτάσει τουλάχιστον στο μαγικό 151; Κι ακόμα: πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν ένα «κόμμα εξουσίας» να παραιτηθεί απ’ το βασικότερο ίσως όπλο του σε οποιαδήποτε προοπτική «κυβερνητικής συνεργασίας», το εκλογικό του αποτέλεσμα δηλαδή, και την δυνατότητά του μετά τις εκλογές να βρει άλλον κυβερνητικό εταίρο ή/και, κατά συνέπεια, να διαπραγματευτεί με τους όποιους μνηστήρες από θέση (πολιτικής) ισχύος;

Το προξενιό, ο αρραβώνας, το νταραβέρι είχε γίνει – προφανέστατα – στα ερείπια του πασοκ Α και, κυρίως, του Παπαντρέου του Γ… αλλά φαίνεται πως είχε και μια μάλλον παράξενη «τεχνική» βαλβίδα ασφαλείας: ό,τι και να ψήφιζε ο κυρίαρχος λαός το κόμμα της Κουμουνδούρου θα έπαιρνε την πρωτιά δίνοντας φτερά στα πιο τρελά εξουσιαστικά όνειρα του, αλλά ΔΕΝ θα πετύχαινε κοινοβουλευτική αυτοδυναμία – έτσι ώστε να υπάρχει ανάγκη εταίρου, που ήταν δεδομένος τόσο ως προς τα χαρακτηριστικά του όσο και ως προς την αποστολή του. Ο «νυμφίος» επρόκειτο να έχει γίνει τέτοιος όντας λίγο χαμηλότερος απ’ τον πήχυ – κάποιοι, κάπως, θα το φρόντιζαν… Εν μέσω της νυχτός…

Είναι μάλλον άβολο το γεγονός ότι η αναρχοαυτόνομη ασταμάτητη μηχανή αναγκάζεται να υποδείξει (διακινδυνεύοντας άλλον ένα γύρο κατηγοριών για «συνωμοσιολογία»…) την πιθανότητα (κομψά το λέμε..) το ματς των πρώτων εκλογών του 2015 να ήταν στημένο… Αλλά κανείς δεν βρέθηκε να απαντήσει στο ερώτημα πώς γίνεται ένα προξενιό χρόνια πριν υπάρξει ο κατάλληλος γαμπρός (με την έννοια της μη κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας) αν δεν είναι εξασφαλισμένο ότι τέτοιος θα είναι όταν έρθει η ώρα του…

Ούτε καν υπήρξε τέτοιο ερώτημα…

(φωτογραφία: Θα περίμενε κανείς ότι πρόκειται για εξώφυλλο της «αυγής» αν όχι της «πράβντα»… Αλλά όχι. Είναι των καθεστωτικών, βαθυκρατικών «νέων», στις 26 Γενάρη 2015. Προσέξτε το περιεχόμενο της στήλης στα δεξιά:

Η μεγάλη – ιστορικών διαστάσεων – νίκη του Αλέξη Τσίπρα δημιουργεί ασφαλώς μια σημαντική ευκαιρία για την Αριστερά: όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη τη Ευρώπη.

Είναι το πρώτο εκλογικό «όχι» στις πολιτικές των Μνημονίων – και βεβαίως το πρώτο πολιτικό «ναι» στην προσπάθεια για μια εναλλακτική οικονομική πολιτική, που δεν θα οδηγεί τους λαούς στη μιζέρια, στο όνομα της δημοσιονομικής σταθερότητας. Ουδείς μπορεί βεβαίως να υποστηρίξει ότι ο δρόμος θα είναι εύκολος. Ουδείς μπορεί να αγνοήσει τους δεδομένους συσχετισμούς στην ευρωπαϊκή πυραμίδα.

Όμως η νίκη Τσίπρα συμπίπτει και με μεγάλες αλλαγές στην ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική – όπως φάνηκε απ’ τις ανακοινώσεις Ντράγκι. Η Ελλάδα μπορεί τώρα να ελπίζει ότι θα καβαλήσει το κύμα!

Τα ψώνια θα έλεγαν (πάμπολλα στα μέρη μας) ότι η «εκθαμβωτική νίκη μας ανάγκασε ακόμα και τα καθεστωτικά μήντια να μας υμνούν!» Μόνο που δεν υπήρχε κανένα θάμβος! Αντίθετα, 1,5 χρόνια μετά την δολοφονία του Π. Φύσσα, επιβεβαιωνόταν ότι σε συνθήκες κρίσης ο «αριστερός» και ο «δεξιός» εθνικισμός παρέα είναι «εγγυητές του πολιτεύματος», έστω και με ανορθόδοξους τρόπους όπου χρειάζεται.

Αυτό στα σαλόνια. Γιατί στα αλώνια υπήρχαν δοκισμένοι άλλοι εγγυητές.

Γιατί να μην εκφράζει την ευχαρίστησή της η καθεστωτική δημαγωγία;)

 

(Υπενθύμιση νο 1)

Πέμπτη 8 Οκτώβρη. Στο (χάρτινο) Sarajevo νο 63, τον Ιούνη του 2012, κάτω απ’ τον τίτλο βοθρολύματα και μαχαιροβγάλτες (με γραβάτα) γράφαμε μεταξύ αλλών κι αυτά (που τα θεωρούμε πάντα χρήσιμα, όχι μόνο για ιστορικούς αλλά κυρίως για πολιτικούς / ταξικούς λόγους…):

…Είναι γνωστό ότι αμέσως μετά την λήξη της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, έγινε – σε ότι αφορά την δημόσια τάξη – μια κρίσιμη “ανάκληση απ’ την εφεδρεία”. Ένας Χανιώτης δικηγόρος και πολιτευτής, που είχε και στο παρελθόν θητεία στο υπουργείο δημόσιας τάξης (σα γενικός γραμματέας), με διαπιστωμένες “άκρες” με το οργανωμένο έγκλημα (τουλάχιστον το κρητικής προέλευσης…) ανέλαβε σαν υφυπουργός να ηγηθεί της εκστρατείας “ανακατάληψης του κέντρου” της Αθήνας, βασικά γειτονιών με πλειοψηφία κατοίκων μετανάστες.

Είναι επίσης γνωστό ότι ο συγκεκριμένος αξιωματικός του συμπλέγματος της ασφάλειας προσέλαβε για την αποστολή του την γνωστή συμμορία. Ο κωδικός του πράγματος θα μπορούσε να είναι “επιχείρηση αγ. Παντελεήμονας” αν και δεν περιορίστηκε καθόλου εκεί. Έγινε, επίσης, γρήγορα γνωστό ότι η αμοιβή της συμμορίας για την “παροχή των υπηρεσιών” της ως επίσημα απασχολούμενο παρακράτος περιελάμβανε την άσκηση διαφόρων δραστηριοτήτων της στις περιοχές που “καταλάμβανε” (οπωσδήποτε “προστασία”), υπό την επίβλεψη (τουλάχιστον…) του τοπικού αστυνομικού τμήματος.

Ως εκεί το ζήτημα έμοιαζε σαν μια επιμέρους, ad hoc ανάθεση έργου, απ’ την μεριά του κράτους στο παρακράτος / οργανωμένο έγκλημα. Αλλά προς τα τέλη του 2010, με αφορμή της δημοτικές εκλογές, φάνηκε ότι το πράγμα ήταν πιο σοβαρό. Εν όψει εκείνων των εκλογών συνέβη το εξής: ο λα.ο.σ. παρέλειψε να κατεβάσει υποψήφιο και ψηφοδέλτιο για τις δημοτικές εκλογές της Αθήνας, σπρώχνοντας ουσιαστικά τις ψήφους και τις επιρροές του στο ψηφοδέλτιο της συμμορίας. Έτσι αυτή κατάφερε να εκλέξει έναν δημοτικό σύμβουλο, τον αρχηγό της. Πως όμως, και γιατί, το έκανε αυτό ο λα.ο.σ.;

Είχαμε σημειώσει τότε ότι το οργανωμένο έγκλημα στην ελλάδα, πέρα απ’ το να επεκτείνεται μέσα και μέσω της κρίσης, “αναβαθμίζεται” κιόλας, μέσα από τέτοιου είδους κινήσεις. Δεν είχαμε σημειώσει όμως ορισμένες “συμπτώσεις” που θα μπορούσαν να έχουν την αξία τους. Ο επικεφαλής του λα.ο.σ., παλιός βουλευτής της νέας δημοκρατίας και επιδέξιος λαϊκιστής, ανήκει στην επιρροή του οίκου Μητσοτάκη (πατρός και απογόνων), ο οποίος (οίκος) έχει ιδιαίτερη επιρροή στο νομό Χανίων, αλλά και τις δικές του αρθρώσεις με τους εντόπιους βαρώνους. Ο Χανιώτης δικηγόρος που προώθησε ανοικτά την γνωστή συμμορία στο παρακρατικό της έργο και, αυτονόητα, την επίσημη συνεργασία της αστυνομίας μαζί της, ανήκει επίσης στην επιρροή του οίκου Μητσοτάκη, έχει και τις άκρες του με τους βαρώνους, και τα λοιπά και τα λοιπά… Θα μπορούσε, λοιπόν, να υποθέσει κανείς – με αφορμή την περίεργη (και σαφώς αδικαιολόγητη με οποιοδήποτε άλλο κριτήριο) “παράλειψη” του λα.ο.σ. να κατεβάσει συνδυασμό στο δήμο της Αθήνας, και την προώθηση στο δημοτικό συμβούλιο (αντί για το λα.ο.σ.) της παρακρατικής / εγκληματικής συμμορίας, ότι υπάρχει ένα ανώτερο “καθοδηγητικό κέντρο” πάνω και απ’ τον επικεφαλής του λα.ο.σ. και τον πρώην (στα τέλη του 2010) υφυπουργό δημόσιας τάξης. Ορισμένα άλλα περιστατικά, στο ίδιο χρονικό σημείο (προς τα τέλη του 2010), που δεν έχει σημασία να αναφερθούν εδώ, έδειχναν ότι “κάτι παίζει” μεταξύ του λα.ο.σ. και της παρακρατικής συμμορίας…

… Το επόμενο, που συνιστούσε όμως φανερή αλλαγή κλίμακας, ήταν η στάση του λα.ο.σ. σχετικά με τα περιβόητα “μνημόνια”. Με βάση τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά αυτού του κόμματος, ήταν κάτι παραπάνω από κατάλληλο για να παίζει με επάρκεια τον ρόλο της ακροδεξιάς αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης· και να τον παίξει αυτόν το ρόλο ως το  τέλος. Παραδόξως (εντός ή εκτός εισαγωγικών) το λα.ο.σ. δεν έκανε έτσι, αλλά ακολουθούσε μια γραμμή υποτιθέμενης πατριωτικής υπευθυνότητας, που έκανε ζικ ζακ γύρω απ’ τις ενέργειες που χρεωνόταν βασικά η πασοκική κυβέρνηση, αγγίζοντας τακτικά τις θέσεις της κυρίας Θεοδώρας Μητσοτάκη / Μπακογιάννη. Όταν, όμως, το φθινόπωρο του 2011 ετέθη ζήτημα “κυβερνητικής συνεργασίας” και αυξημένης κοινοβουλευτικής υποστήριξης της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της κρίσης, το λα.ο.σ. έκανε ένα μεγάλο άλμα, που ούτε χρειαζόταν (για λόγους “εθνικής ανάγκης”) ούτε θα το οφελούσε: χώθηκε (ή, πιο σωστά κλήθηκε και αποδέχτηκε την συμμετοχή του) στην κυβέρνηση Παπαδήμου.

Γιατί έκανε αυτήν την πολιτικά αυτοκτονική κίνηση ο λα.ο.σ.; Για να σπρώξει ορισμένα ακροδεξιά στελέχη του, μέσω υπουργοποίησης και σχετικού ξεπλύματος, στη νέα δημοκρατία; Δεν μας φαίνεται καθόλου επαρκής μια τέτοια εξήγηση. Είναι βέβαιο πάντως ότι αυτή η κίνηση άρχισε να έχει μεγάλο κόστος στο λα.ο.σ. σχεδόν αμέσως: διαρροή οπαδών, επιρροών και στελεχών…

Σε κάθε περίπτωση, στα τέλη του 2011, ο λα.ο.σ. (και οπωσδήποτε ο επικεφαλής του και ο στενός του κύκλος) “κάηκε” οριστικά σαν εκδοχή ακροδεξιάς αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης. Και κάηκε με δική του πρωτοβουλία! Σε συνδυασμό με την υποχρεωτική ανάληψη ευθυνών διαχείρισης της κρίσης απ’ την δεξιά (νέα δημοκρατία), δημιουργούνταν έτσι ένα μεγάλο κενό στα δεξιά του πολιτικού φάσματος, σε σχέση αφενός με την μεσολάβηση των “αγανακτισμένων” και αφετέρου σε σχέση με τις εναλλακτικές των αφεντικών. Όσοι ζουν προσέχοντας γύρω τους (κι εμείς εδώ, σ’ αυτές τις ταπεινές σελίδες, κάνουμε το καλύτερό μας επ’ αυτού) θα πρέπει να το κατάλαβαν έγκαιρα: αυτό το κενό θα καλυφθεί, θα καλυφθεί επειγόντως, και θα καλυφθεί εκ των ενόντων. Πράγματι, δύο σχηματισμοί προετοιμάζονταν ήδη, και κινήθηκαν γρήγορα και ταυτόχρονα για να καλύψουν το κενό. Οι καμμένοι έλληνες και η συμμορία των τραμπούκων…

Παρακμή α λα αμερικέν (1)

Πέμπτη 1 Οκτώβρη. Αν το θέαμα της λεκτικής αναμέτρησης του ψόφιου κουναβιού και του νυσταλέου Jo ήταν οικτρό, τουλάχιστον θα πρέπει να αναγνωριστεί αυτό: ακόμα κι ένα παρακμιακό κράτος (και σε μεγάλο βαθμό κοινωνία) έχει δικαίωμα να έχει τις πολιτικές βιτρίνες που του αναλογούν. Σε αντίθεση με ό,τι ξέρουμε στα μέρη μας και οι δύο υποψήφιοι ένοικοι του άσπρου σπιτιού πέρασαν από διαδοχικές εκλογές και την (ας την πούμε έτσι) «έγκριση» της βάσης των κομμάτων τους – πριν φτάσουν να επιδείξουν τις ικανότητές τους για κάποιο θεωρείο του Muppet Show.

Προαναγγέλονται (με βεβαιότητα) φοβερά και τρομερά πράγματα, ειδικά απ’ τη νύχτα των εκλογών (3 Νοέμβρη) και μετά. Σύμφωνα με το σενάριο, οι μεν οπαδοί του ψόφιου κουναβιού θα πάνε κανονικά στα εκλογικά τμήματα (επειδή είναι ατρόμητοι με τον covid 19) ενώ οι οπαδοί του νυσταλέου Jo (εκτός της αριστερής πτέρυγας που είναι αμφίβολο αν θα ασχοληθεί με την περίπτωσή του), επειδή φοβούνται τον τσαχπίνη, να ψηφίσουν μέσω ταχυδρομείου («επιστολική ψήφος»). Ποτέ πριν ένας ασήμαντος ιός δεν έκρινε την εξέλιξη της παρακμής μιας πυρηνικής άλλοτε υπερδύναμης!

Αν έτσι γίνουν τα πράγματα, τότε με βάση την καταμέτρηση των ψήφων απ’ τα εκλογικά τμήματα, κάποια στιγμή τα χαράματα της 4ης Νοέμβρη, θα προηγείται το ψόφιο κουνάβι – που θα αυτοανακηρυχτεί νικητής. Θα απομένει όμως η καταμέτρηση μερικών εκατομυρίων επιστολικών ψήφων, που θα κρατήσει μέρες. Το ψόφιο κουνάβι και το επιτελείο του αμφισβητούν από τώρα αυτές τις ψήφους, υποστηρίζοντας ότι οι αντίπαλοί τους θα κάνουν μεγάλης έκτασης νοθεία. Αυτό σημαίνει ότι απ’ την Τετάρτη 4η Νοέμβρη θα αρχίσει μια συγκρουσιακή διαδικασία αμοιβαίων αμφισβητήσεων και διαδικαστικών επικλήσεων (σαν φοιτητικές εκλογές στη νομική στα ‘80s ένα πράμα…), που θα περιλαμβάνει ενδιάμεσα διάφορα θεσμικά που δεν είναι σίγουρο ότι καταλαβαίνουμε (συν το ξαναμέτρημα των επιστολικών ψήφων), μαζικές συγκεντρώσεις και αντισυγκεντρώσεις, και στο τέλος μια απόφαση του «ανώτατου δικαστηρίου» που θα αποφανθεί για τον νικητή. Γι’ αυτό άλλωστε το ψόφιο κουνάβι θέλει (και πιθανότατα θα έχει) την πλειοψηφία αυτού του δικαστηρίου με τη μεριά του.

Αλλά απ’ την μεριά του ο νυσταλέος Jo φαίνεται ότι σκοπεύει να προσθέσει άλλες δύο χωριστές πολιτείες με δημοκρατικό προφίλ στις συνιστώσες των ηπα (την Washington D.C. και το puerto rico) αν εκλεγεί πρόεδρος και επίσης να προσθέσει 4 ακόμα θέσεις στο «ανώτατο δικαστήριο» ώστε ο συσχετισμός 6 – 3 υπέρ των συντηρητικών (και του ψόφιου κουναβιού) να γίνει 7 – 6 (υπέρ των δημοκρατικών). Κάτι ανάλογο είχε επιχειρήσει και ο Roosevelt το 1937, αλλά απέτυχε. Θεωρείται ανάθεμα επειδή από τότε τα νομοθετικά σώματα αποφάσισαν ότι ο αριθμός αυτών των ανώτατων δικαστών δεν μπορεί να αλλάξει – επειδή έτσι κατασκευάστηκε, κι αν αρχίσουν οι αλλαγές στον αριθμό τότε θα γίνονται συνέχεια τέτοιες ανάλογα με το ποιος ελέγχει το κογκρέσσο (οι δικαστές είναι ισόβιοι, συνεπώς η μόνη δυνατότητα να αλλάξουν οι συσχετισμοί εκεί είναι προστίθενται διαρκώς θέσεις). Επιπλέον οι δημοκρατικοί κουβαλάνε στις καμπούρες τους την αποκάλυψη του «transition integrity project» που είναι ένα καινοφανές σχέδιο για την περίπτωση εκλογικής ήττας (επ’ αυτού μελλοντικά, αν χρειαστεί).

Δεν ξέρουμε, δεν μπορούμε να ξέρουμε… Λέγεται ότι αυτόν τον καιρό (εδώ και λίγους μήνες) όλο και περισσότεροι αμερικάνοι αγοράζουν όπλα. Υποθέτουμε πως, αν χρειαστεί (αν δηλαδή τα οικιακά οπλοστάσια βγουν στους δρόμους), ο αμερικανικός στρατός μπορεί να εμφανιστεί επί σκηνής σαν ο εγγυητής της «κοινωνικής ειρήνης» – εννοούμε: με κάποιου είδους ημι-πραξικόπημα αφού το πολιτικό προσωπικό θα παίζει ξύλο.

Εκείνο που δεν λέγεται ωστόσο είναι το ποια είναι η τόσο κεντρική (και τόσο πολωμένη) διακύβευση για το αμερικάνικο σύστημα, στα τέλη του 2020. Σε άλλους καιρούς, με λιγότερο θέαμα και μεγαλύτερη ικανότητα κριτικής σκέψης, κάποιοι θα έδειχναν τα διαφορετικά πολιτικά προγράμματα εσωτερικής εφαρμογής. Ας πούμε «νεοφιλελεύθεροι» εναντίον «σοσιαλιστών». Δεν είναι αυτή η περίπτωση! Ούτε το ψόφιο κουνάβι είναι «νεοφιλελεύθερο» (το αντίθετο) ούτε ο νυσταλέος Jo είναι «σοσιαλιστής» (!!!). Αν υποθέσουμε ότι έχουν προγράμματα (συζητήσιμο…) οι διαφορές τους δεν είναι αβυσσαλέες. Υπάρχει σε ορισμένα ζητήματα ιδεολογική αντίθεση (π.χ. για τους μετανάστες ή για τις εκτρώσεις), αλλά αυτές ούτε καινούργιες είναι, ούτε θα δικαιολογούσαν μια κεντρική, «θεσμική» (ακόμα και «συνταγματική») κρίση / κατάρρευση. Και σίγουρα δεν είναι κάποιες άλλες κεντρικές προγραμματικές πολιτικές διαφορές που ανεμίζουν στις κομματικές τους συγκεντρώσεις. Οι «δημοκρατικοί» έχουν ενισχυθεί απ’ τους «νεοσυντηρητικούς» της εποχής Bush· ενώ δεν αποκλείεται τμήματα των σχετικά εξασφαλισμένων μεταναστών να ψηφίσουν το ψόφιο κουνάβι. Για τους ίδιους πάνω κάτω λόγους που το έκαναν και το 2016…

Παρακμή α λα αμερικέν (2)

Πέμπτη 1 Οκτώβρη. Ποιό είναι, λοιπόν, το κρίσιμο πεδίο αυτής της σύγκρουσης; Κατά την ταπεινή μας άποψη είναι η διαχείριση αυτής καθ’ αυτής της παρακμής της αμερικανικής ηγεμονίας στον πλανήτη – παρότι αυτό δεν λέγεται με το όνομά του. Το ψόφιο κουνάβι φαίνεται πως ανάμεσα στα υπόλοιπα αντιπροσωπεύει εκείνα τα κοινωνικά υποκείμενα (και εκείνα τα τμήματα του αμερικανικού κεφάλαιου, ας πούμε τους επιχειρηματίες του σχιστολιθικού πετρελαίου ή της αγροτικής βιομηχανίας) που ζορίζονται άμεσα (και θα κτυπηθούν περισσότερο) απ’ την παγκόσμια καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Είναι αυτοί που υποστηρίζουν τον μερκαντιλισμό του ψόφιου κουναβιού, παρότι επί της ουσίας αυτός τους δίνει εικονικές προοπτικές επιβίωσης, αφού είναι συνώνυμος της σοβαρής συρρίκνωσης της αμερικανικής επιρροής. Είναι η ίδια φαντασίωση (και πάνω κάτω τα ίδια κοινωνικά υποκείμενα) του brexit: μένουμε μόνοι μας και μεγαλουργούμε – όπως παλιά! Μαζί με τον μερκαντιλισμό και σαν μέρος του έχουν την φαντασίωση της “σωτήριας αναδίπλωσης” της αμερικανικής στρατιωτικής ηγεμονίας.

Αξίζει να θυμηθούμε επ’ αυτού το γιατί (ίσως…) η ρητορική του ψόφιου κουναβιού “θα φέρω τον στρατό μας πίσω από διάφορα μέτωπα” (την οποία δεν μπορεί ωστόσο να πραγματοποιήσει…) θα μπορούσε να έχει πρακτικό νόημα για ένα τμήμα του αμερικανικού πληθυσμού – και σίγουρα όχι εξαιτίας πολιτικού, ανταγωνιστικού αντιμιλιταρισμού! Είναι γνωστό ότι πολλές χιλιάδες κατατάσσονται (εθελοντικά) στον αμερικανικό στρατό επειδή διαφορετικά δεν μπορούν να πληρώσουν για τις σπουδές τους. Σκεφτείτε τώρα: πώς μπορεί να λειτουργεί στη σκέψη ενός τέτοιου εθελοντή (και, ενδεχομένως, της οικογένειάς του) το γεγονός ότι απ’ την μια μεριά διακινδυνεύει να γυρίσει σε φέρετρο (ή να αυτοκτονήσει από ψυχολογικά προβλήματα μετά την αποστράτευση) για να πάρει αργότερα ένα ή και περισσότερα “χαρτιά”, και απ’ την άλλη αυτά τα “χαρτιά” γίνονται όλο και πιο άχρηστα στην αναδιαρθρούμενη αγορά της διανοητικής εργασίας; Γιατί η ιδέα “ο στρατός μας πίσω” να μην θεωρείται, με διάφορους τρόπους, σαν απαλλαγή έστω απ’ τον κίνδυνο του θανάτου;

Απ’ την άλλη μεριά ο νυσταλέος Jo φαίνεται να αντιπροσωπεύει τα πιο επιθετικά τμήματα του αμερικανικού κεφάλαιου, εκείνα με το πιο «κοσμοπολίτικο» παρελθόν, παρότι αυτά είναι που νοιώθουν με τον τρόπο τους όχι την απειλή της αναδιάρθρωσης (την προώθησαν…) αλλά την καυτή ανάσα του κινεζικού καπιταλισμού καθώς η αναδιάρθρωση προχωράει. Μια σειρά αμερικανικές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, που έχουν ήδη «παγκόσμια αγορά», έχουν λόγους να πιστεύουν (ή να ελπίζουν) ότι θα την κρατήσουν – αρκεί να μην πέσουν θύματα του «εμπορικού πολέμου». Η εστίαση του ψόφιου κουναβιού στις 5G τεχνολογίες και στην πρωτοπορεία της Huawei απ’ τις αγωνίες αυτών των τμημάτων του αμερικανικού κεφάλαιου προήλθε, αν και δεν είναι βέβαιο ότι η τακτική του θα τις εξυπηρετήσει μέχρι τέλους. Απ’ την άλλη μεριά καταλαβαίνουν πως ίσως στο κοντινό μέλλον να δυσκολευτούν να ανταγωνιστούν τις ασιατικές όμοιές τους με όρους καινοτομίας. Το ότι καλοβλέπουν απ’ την μια μεριά την ακόμα μεγαλύτερη «ανάπτυξη» του αμερικανικού στρατοβιομηχανικού συμπλέγματος (που έχει γίνει και επί ψόφιου κουναβιού) και απ’ την άλλη την χρήση του κατά της κίνας (που δύσκολα θα ενέπνεε έναν real estater) δεν θα πρέπει να θεωρείται παράξενο…

Κανένα απ’ αυτά τα δύο αυτά υποσύνολα στην σχηματική αυτή διάταξη δεν έχει απάντηση και σχέδιο για το πως θα διασωθεί η αμερικανική ηγεμονία στον πλανήτη, όπως για παράδειγμα ο διεθνής κύκλος κυκλοφορίας του δολαρίου ή η τεχνολογική υπεροχή της άλλοτε θρυλικής silicon valley (που τείνει να ξεχαστεί σαν το κάστρο των τεχνολογικών καινοτομιών!). Όμως η μετακόμιση ικανού μέρους των πολεμοκάπηλων «νεοσυντηρητικών» στη μεριά του νυσταλέου Jo υποδεικνύει ότι εκείνο το μέρος του αμερικανικού κεφάλαιου που εκπροσωπεί είναι ίσως περισσότερο αποφασισμένο “να τραβήξει την σκανδάλη” διεθνώς· σε σχέση με τους κοκκινόσβερκους οπαδούς του ψόφιου κουναβιού που θα προτιμούσαν να την τραβήξουν στο εσωτερικό, εναντίον του antifa ή του black life matters.

Θα πρέπει να προσθέσουμε πάντως ότι η δομή του αμερικανικού συστήματος εξουσίας είναι τόσο μεγάλο βαθμό «λομπίστικη» και «κυκλωματική» (μέσα και έξω απ’ το νόμο), ώστε το σχήμα των δυο υποσυνόλων που παρουσιάζουμε θα πρέπει να θεωρηθεί κατ’ αρχήν αφαιρετικό – «σχήμα εργασίας».

Σε κάθε περίπτωση διατυπώνουμε (όχι αυθαίρετες) υποθέσεις για κάτι που επιφανειακά μεν φαίνεται μακρινό, ουσιαστικά όμως είναι πολύ κοντινό. Ο Πομπηίας έκανε την θριαμβευτική του περατζάδα απ’ τα μέρη μας, και η Ουάσιγκτον δείχνει να είναι η τελευταία ελπίδα του ελληνικού ιμπεριαλισμού στις τρέχουσες συνθήκες…

Παρακμή α λα αμερικέν (3)

Πέμπτη 1 Οκτώβρη. Για την περιβόητη “υγιεινομική κρίση” υπήρξε έγκαιρα, πριν συμβεί, θεωρητική ανάλυση έως πρόβλεψη – αλλοίμονο στα αδαή Εγώ που ξύπνησαν μέσα στον εφιάλτη και τον αγάπησαν! Αλλά δεν υπάρχει κάποιο manual της «αυτοκρατορικής παρακμής» για τις καπιταλιστικές συνθήκες του 21ου αιώνα, το οποίο να μπορεί να συμβουλευτεί όποιος θέλει να την μετριάσει… Κατά καιρούς διάφοροι, φιλότιμα αλλά ανιστόρητα, προσπάθησαν να παραλληλίσουν την παρακμή της αμερικανικής «μόνης υπερδύναμης» με την παρακμή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (;;;!!!) – ή να την συγκρίνουν με την παρακμή της αγγλικής αυτοκρατορίας, ένα αιώνα πριν.

Ατυχείς απόπειρες, για πάμπολλους λόγους, αλλά και – επιμένουμε – για έναν ακόμα, ασυνήθιστο στην καπιταλιστική εποχή. Το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο «αναπτύχθηκε» γραμμικά / ανοδικά τον τελευταίο 1,5 αιώνα (απ’ το τέλος του εμφυλίου και μετά) με συγκεκριμένες «σταθερές» που έγιναν αναπόσπαστο τμήμα της ιδεολογίας των λευκών προτεσταντών υπηκόων του. Πρώτον, η «ανάπτυξη» γινόταν πάντα μ’ ένα όπλο στο χέρι: είναι η αμερικανική μυθολογία των συνόρων και των ορίων που διαρκώς μετακινούνται καθώς οι ένοπλοι (έποικοι ή στρατός) προχωρούν, η μυθολογία του “let’s go west”. Δεύτερον, η βεβαιότητα ότι η αμερικανική επικράτεια είναι ένα ασφαλές «νησί» το οποίο δεν μπορούν να φτάσουν οι όποιοι εχθροί. Σ’ όλες τις επεκτάσεις με το όπλο στο χέρι αφενός ο αμερικανικός στρατός εξαπλωνόταν όλο και περισσότερο στον πλανήτη, διαμορφώνοντας πραγματικά ή εικονικά σύνορα του imperium «κάπου μακριά», αφετέρου παρότι η τεχνολογία των διηπειρωτικών πυραύλων κατέστρεψε ουσιαστικά την ασφάλεια του «νησιού» που προστατεύεται από δύο ωκεανούς, έμεινε πάντα ένα απευκταίο, ένα μακρινό ενδεχόμενο.

Παρότι ο αμερικανικός στρατός έχασε νωρίς τον θρύλο του «αήττητου» (αρχίζοντας απ’ το βιετνάμ…) ποτέ το αμερικανικό κράτος και η κοινωνία του δεν βίωσε και δεν αναμετρήθηκε με την πραγματικότητα μιας ήττας τέτοιας που να συνεπάγεται σοβαρή, ζόρικη και μεγάλης διάρκειας συρρίκνωση της ηγεμονίας τους και των πλεονεκτημάτων της. Όλοι οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί (και στην ασία ο ιαπωνικός) έχουν ζήσει τέτοιες μεγάλες περιόδους, και έμαθαν να δρουν σαν ηττημένα κράτη / κεφάλαια στη σκιά των παλιών μεγαλείων. Ο αμερικανικός προτεσταντισμός δεν το έμαθε ποτέ· δεν ξέρει καν πως είναι κάτι τέτοιο, τι συμβιβασμούς και παραδοχές πρέπει να γίνουν και πως… Δεν έχει από πουθενά, από κανένα πανεπιστήμιο και κανένα think tank κάποιο κρατικό στελεχικό προσωπικό που να έχει θεσμική μνήμη τέτοιας κατάστασης. Απλά τέτοια μνήμη δεν υπάρχει. Όλοι τώρα νοιώθουν νευρικά και άβολα – αλλά όχι όλοι με τον ίδιο τρόπο, όχι όλοι κατασκευάζοντας τους ίδιους «αποδιοπομπαίους τράγους»…

Κι αυτό είναι ένα απ’ τα χαρακτηριστικά της τρέχουσας παρακμής: οι επίσημοι διαχειριστές της αδυνατούν να αναπτύξουν οποιοδήποτε εναλλακτικό σχέδιο συντεταγμένης αναδίπλωσης. Μιλούν πάντα για την αμερικανική υπεροχή. Το ψόφιο κουνάβι με το «make america great again» (που φτάνει στην παράνοια ότι αυτή η μεγαλοσύνη επιτεύχθηκε κιόλας!) και η συμμαχία νεοσυντηρητικών – δεξιών δημοκρατικών με το υπονοούμενο ότι ο στρατός «μπορεί ακόμα».

«Κανονικά» ένα συλλογικό σώμα που βρίσκεται μπροστά σε κάτι πρωτοφανές με βάση τις (ιστορικές) εμπειρίες του είναι αναμενόμενο ότι θα αντιδράσει ανορθολογικά. Αλλά στον καπιταλισμό «ορθολογισμός» και «παράνοια» της εξουσίας είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος! Κατά συνέπεια η αμερικανική παρακμή κινείται σ’ εκείνη την ομιχλώδη περιοχή του «διάφορα είναι πιθανά».

Τίποτα δεν θα είναι «ειρηνικό»…