Tag: ε.ε.

“Σας βλέπουμε!”

Πέμπτη 30 Μάη. Το αμερικανικό καθεστωτικό πρακτορείο ειδήσεων bloomberg αποκάλυψε χτες ότι στις 7 Μάη η γραμματεία του αμερικανικού υπ.οικ. που είναι υπεύθυνη για την τρομοκρατία και την οικονομική κατασκοπεία έστειλε ένα τελεσίγραφο στις Βρυξέλες, με θέμα το (χρηματοπιστωτικό) «όχημα ειδικού σκοπού» που έχει κατασκευαστεί (Instex) για να παρακάμπτονται οι αμερικανικές κυρώσεις κατά του ιράν στις συναλλαγές ευρωπαϊκών εταιρειών ή/και κράτων με την Τεχεράνη.

«Σας προειδοποιώ να λάβετε σοβαρά υπόψη τις πιθανές κυρώσεις για το Instex” έγραψε η γραμματέας Sigal Mandelker. «Η συμμετοχή σε δραστηριότητες που αντιτίθενται στις αμερικανικές κυρώσεις μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες, συμπεριλαμβανόμενης της απώλειας της πρόσβασης στο αμερικανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα».

Σύμφωνα με ανώνυμο αμερικάνο αξιωματούχο, η Ουάσιγκτον αποφάσισε να προχωρήσει σ’ αυτό το τελεσίγραφο (- «Τι είναι αυτό; Απειλή;» – «Όχι. Προειδοποίηση» – «Α!») επειδή μέσω κατασκοπείας συμπέρανε ότι ενώ επίσημα διάφοροι ευρωπαίοι καθησυχάζουν το ψοφιοκουναβιστάν ότι «ντάξει μωρέ, δεν είναι τίποτα σπουδαίo», εννοούν πολύ σοβαρά να χρησιμοποιήσουν – το Instex.

Όντως, λένε ψέμματα οι ευρωπαίοι… Προσανατολίζονται κι αυτοί στο να παρακάμψουν την χρήση του δολαρίου (αλλά, κυρίως, τους αμερικανοκρατούμενους μηχανισμούς διεθνών πληρωμών) σε εμπόριο με «τιμωρημένα» κράτη – πράγμα που σημαίνει αυτό που ξέρετε ήδη (αν παρακολουθείτε σταθερά αυτές τις γραμμές): περιορισμό του διεθνούς κύκλου κυκλοφορίας / αξιοποίησης του νομίσματος που «κόβει» η αμερικανική κεντρική τράπεζα. Το εμπόριο και οι ευρωπαϊκές επενδύσεις στο ιράν είναι βέβαια ένα θέμα· αλλά είναι και case study για τις τεχνικές παράκαμψης (στην «παρανομία»…) του δολαρίου και των μηχανισμών του.

Τα αμερικανικά αφεντικά, και οπωσδήποτε οι τωρινές πολιτικές βιτρίνες τους, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να στρίψουν το λαρύγγι των ευρωπαίων ομοίων τους. Απ’ την μια μεριά δασμοί και απειλές δασμών, κυρώσεις και απειλές κυρώσεων στις δι-ατλαντικές οικονομικές σχέσεις. Απ’ την άλλη απαγόρευση συναλλαγών με όποιον δεν αρέσει στην Ουάσιγκτον.

Πρόκειται για ασφυξία – που δεν γίνεται να λυθεί «συναινετικά»… Τα ήξεραν αυτά οι προχτεσινοί ψηφοφόροι για την ευρωβουλή;

(φωτογραφία: Τι να σου κάνει και η δόλια κυρά Mogherini τώρα που έχουν βγει τα πιστόλια;)

Κάλπες

Kυριακή 26 Μάη. Μέσα σ’ όλα αυτά οι ευρωπαίοι ψηφίζουν· σήμερα είναι η τελευταία ημέρα. Θυμίστε μας, βοηθείστε μας please: για ποιο σοβαρό θέμα εκφράζουν την άποψή τους μέσω εξουσιοδότησης;

Για ποιό είπαμε;

Με δάκρυα στα μάτια…

Σάββατο 25 Μάη. Το αστείο δεν είναι η με κλάματα παραίτηση της δόλιας κυρά May. Αυτή ήταν προδιαγεγραμμένη εδώ και μήνες. Το αστείο είναι που στην παρακμιακή επικράτεια της αυτού εξοχότητας υπάρχουν τόσοι πολλοί που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναι αρκετό να ρίξουν (ας μας επιτραπεί η έκφραση) “νέφτι στον κώλο” του σφηνωμένου στην πόρτα της εξόδου βρετανικού λέοντα για να εκτοξευτεί και να ορμήσει μπροστά. Μ’ άλλα λόγια υπάρχουν τόσοι πολλοί που πιστεύουν ότι το πρόβλημα με το brexit ήταν η διαπραγματευτική τακτική της δόλιας κυρά May (τώρα την κατηγορούν για κρυφο-remainer…) και όχι η ίδια η απόφαση εξόδου… Έτσι ώστε αυτό που χρειάζεται (έτσι νομίζουν οι μπαϊλντισμένοι brexiters) είναι ένας Farage που βρυχάται…

Ο υπεροπτικός εθνικισμός είναι βαθιά ριζωμένος σε μεγάλο μέρος της αγγλικής κοινωνίας: μετά από 3 χρόνια κάμποσα εκατομμύρια υπηκόων εκεί εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν το θέμα του διαζυγίου με την ε.ε. σαν κάτι που θα κανονιστεί όπως βολεύει την brexit αγγλική πλευρά. Δεν φαίνεται να απασχολεί τους brexiters ούτε καν το γεγονός ότι όσοι είναι αυτοί, άλλοι τόσοι είναι οι bremainers (δεν υπάρχει κίνδυνος εμφυλίου…)· ούτε καν το γεγονός ότι οι βορειοϊρλανδοί καθολικοί είναι φανατικά bremainers (και φανατικά ιρλανδοί)· ούτε καν το γεγονός ότι ο βράχος του γιβραλτάρ είναι στο ρουθούνι της Μαδρίτης. Μιλώντας γενικά αλλά όχι αυθαίρετα είναι αμφίβολο αν η μάζα των άγγλων “να σηκωθούμε να φύγουμε” είναι κάτι παραπάνω από μια μάζα ελλήνων “να σηκωθούμε να φύγουμε”: εντελώς εκτός πραγματικότητας όχι για το “αν” αλλά για το “πως” και το “γιατί”…

Όλα δείχνουν εύκολα απ’ την βόρεια πλευρά της Μάγχης – το πρόβλημα είναι (ήταν…) η δόλια κυρά Μay που δεν διαπραγματεύτηκε σωστά… (!!) Το ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο οι κυβερνο-συντηρητικοί του Westminster είναι αναγκασμένοι να εσωτερικεύσουν τον (ιστορικά) “σχίζο” χαρακτήρα του αγγλικού εθνικισμού απέναντι στα κράτη της ηπειρωτικής ευρώπης (κυρίως την γαλλία και την γερμανία) σε μια ιστορική περίοδο που ο “μεγάλος προτεστάντης αδελφός” (η Ουάσιγκτον) είναι πολύ αδηφάγος και καθόλου φερέγγυος, αυτό ξεπερνάει κατά πολύ τις ικανότητες ή τις αδυναμίες της δόλιας κυρά Μay. Αλλά και την σκέψη των υπηκόων.

Το αστείο του αστείου της (διαχείρισης της) βρετανικής παρακμής είναι αυτό: η ήδη παραιτημένη πρωθ., δυο-τρεις μέρες πριν να γυρίσει σπίτι της, στις αρχές Ιούνη, θα υποδεχθεί το ψόφιο κουνάβι στο Λονδίνο – εν μέσω αντιψοφιοκουναβικών διαδηλώσεων και μπινελικιών…

Με δηλωμένα τα αισθήματα συμπάθειας προς την κυρά Μay, η ασταμάτητη μηχανή κοντεύει κι αυτή να βάλει τα κλάματα: πως κατάντησε έτσι η αγέρωχη βρετανία;

Πόρκα μιζέρια…

Παρασκευή 24 Μάη. Ήταν απ’ τις “ηγετικές φυσιογνωμίας” της εκστρατείας υπέρ της βρεταννικής εξόδου απ’ την ε.ε., σαν επικεφαλής του UKIP, ακροδεξιός όσο και απατεώνας (κλασσικός συνδυασμός). Το brexit κέρδισε το δημοψήφισμα κι αυτός εξαφανίστηκε, αφενός επειδή δεν ήταν καθόλου διατεθειμένος να αναλάβει οποιαδήποτε ευθύνη για την εφαρμογή της απόφασης, και αφετέρου επειδή τα τερατώδη ψέμματά του άρχισαν να αποκαλύπτονται – κατόπιν εορτής.

Ο φασιστοκαραγκιόζης Nigel Farage κούρνιασε μετά την 23η Ιούνη του 2016 – και θα έμενε στη φωλιά του αν δεν έβλεπε την ευκαιρία που του άνοιξε η αποτυχία της αγγλικής πολιτικής σκηνής να καταλήξει ρεαλιστικά για το πως θα φύγει (ή δεν θα φύγει) απ’ την ε.ε., ύστερα από 2,5 χρόνια διαπραγματεύσεων και την διαμόρφωση μιας συγκεκριμένης συμφωνίας.

Τώρα, επικεφαλής ενός καινούργιου κόμματος με τον απλό και κατανοητό τίτλο “brexit”, ο φασίστας Farage απειλεί να οργώσει την χέρσα πολιτική γη που έχουν αφήσει πίσω τους οι υπόλοιποι – με αφορμή τις ευρωεκλογές. Brexiters εκλέγουν ευρωβουλευτές; Δεν είναι γελοίο οι οπαδοί του πλήρους, ακόμα και με ξύλο, διαζυγίου με την ε.ε. να εκλέγουν εκπροσώπους για έναν βασικό θεσμό της;

Γελοίο είναι, αλλά και κάτι χειρότερο. Είναι παρανοϊκό. Ένα καλό κομμάτι των υπηκόων της αυτού μεγαλειότητας θέλει οπωσδήποτε να φύγει απ’ την ε.ε., αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να επιστρέψει σ’ αυτήν, όχι σαν βρετανοί αλλά σαν φασίστες.

Υπάρχει πάντως και δεύτερος στόχος. Ο Jeremy Corbyn και οι «εργατικοί» του, που κατάφεραν (περί κατορθώματος πρόκειται!) να γίνουν μέρος του προβλήματος του σφηνωμένου λέοντα – προς μεγάλη χαρά όλων εκείνων (you know who) που έχουν παλέψει για να μην γίνει πρωθυπουργός ο υποστηρικτικός στην παλαιστινιακή αντίσταση Corbyn.

Ο Nigel Farage το έχει αποδείξει, είναι άνθρωπος προβοκατόρικων αποστολών. Το να πετύχει ανέξοδα να εμφανιστεί σαν «πρώτη δύναμη» στη (χθεσινή…) βρετανική ευρω-ψήφο, έχει ελάχιστη σημασία για το αν και πότε θα καταφέρει να ξεσφηνώσει ο λέοντας. Από μια άποψη δείχνει κιόλας ότι οι brexiters είναι πλέον μειοψηφία – ας όψονται όσοι αποφεύγουν ένα δεύτερο δημοψήφισμα, μην τυχόν και θιχτούν οι δημοκρατικές ευαισθησίες των «κοκκινόσβερκων» άγγλων μικροαστών.

Η δουλειά που έχει αναλάβει ο Farage είναι άλλη: να ανακατέψει τους εσωτερικούς ιδεολογικούς συσχετισμούς με τέτοιον τρόπο ώστε οποτεδήποτε γίνουν εθνικές εκλογές οι οπαδοί του να στείλουμε το περήφανο ναυτικό μας να ανακαταλάβει τον κόσμο (στη σκιά των αμερικανικών αεροπλανοφόρων) να γίνουν αποφασιστικοί παράγοντες.

Ένοπλη πόρκα!

Η διεθνής νομιμότητα πάνω απ’ όλα!

Τρίτη 16 Απρίλη. Ούτε ένας ούτε δύο, αλλά τριανταεφτά πρώην υπ.εξ. (και κάποιοι more) ευρωπαϊκών κρατών αποφάσισαν (με ανοικτή επιστολή τους) να συμβουλέψουν την ε.ε. να απορρίψει το ψοφιοκουναβικό «deal του αιώνα» αν δεν είναι δίκαιο για τους Παλαιστίνιους…. Και να υπερασπιστούν «την λύση των δύο κρατών».

Η παλιά κουβέντα «πρέπει νάσαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα» σε νέα αιματηρά μεγαλεία – έστω και από «πρώην»!! Όλοι αυτοί εδώ και δεκαετίες, κάποτε σε πόστα (δύο από δαύτους γ.γ. του νατο…) δεν εμπόδισαν την εξέλιξη του ισραηλινού απαρτχάιντ…. Δεν ήθελαν. Τώρα, μέσα σ’ ένα κείμενο που υπερασπίζεται «την δημιουργία δύο κρατών στα σύνορα πριν απ’ το 1967, με την Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα και των δύο κρατών», σε μια μόνο πρόταση αναφέρουν:

… Το ισραήλ και οι κατεχόμενες παλαιστινιακές περιοχές γλυστρούν στην πραγματικότητα ενός κράτους με ανισότητα δικαιωμάτων. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Για του ισραηλινούς, για τους παλαιστίνιους, ή για εμάς στην Ευρώπη…

Πράγματι, απ’τα μέσα της δεκαετίας του ’90, όλα τα ευρωπαϊκά κράτη έκαναν ό,τι μπορούσαν (το πιο ήπιο ήταν να σφυρίζουν αδιάφορα και να κάνουν τις δουλειές τους) γι’ αυτό το «γλύστρημα»… Και τώρα, που το ψοφιοκουναβιστάν σκοπεύει να επικυρώσει το απαρτχάιντ, αυτοί οι πρώην του ευρωπαϊκού καπιταλισμού παριστάνουν τους «άγιους», με “ηθικό πλεονέκτημα”. Νοσταλγούν τα «δύο κράτη»….

Είναι μια τελευταία βρώμικη και ύπουλη βοήθεια στο ρατσιστικό Τελ Αβίβ. Γιατί, διαφορετικά, αντί να κάνουν τον σταυρό τους λέγοντας «απεταξάμην» μπροστά σε κάτι που και οι ίδιοι βοήθησαν να γίνει, θα έπρεπε να σταθούν ενώπιον των ευθυνών τους: την χρήση κάθε διαθέσιμου μέσου (και υπάρχουν πολλά και αποτελεσματικά) για να ανατραπεί το απαρτχάιντ καθεστώς! Ένα κράτος; Ναι, ένα – αλλά με πλήρη ισότητα δικαιωμάτων· και, φυσικά, ανεμπόδιστη την επιστροφή των εκατοντάδων χιλιάδων παλαιστίνιων προσφύγων. Αυτό που οι ίδιοι εύκολα θα αποκαλούσαν ένα δημοκρατικό κράτος…

Αλλά όχι. Αν θέλεις να σεγοντάρεις την τωρινή κατοχή και το τωρινό απαρτχάιντ «θυμάσαι» μια κάποια, κάποτε, κάπως «λύση δύο κρατών»…. Είναι σα να θες να ξορκίσεις το σωματεμπόριο ορκιζόμενος στην ιερότητα της οικογένειας….

Ωστόσο αυτό που προσπαθούν να απωθήσουν οι ευρωπαϊκές (και όχι μόνο) πολιτικές βιτρίνες μέσα απ’ την δήθεν «ευαισθησία» τους μπαίνει σταθερά στην ημερήσια διάταξη του αγώνα. Κι όχι μόνο στην κατεχόμενη Παλαιστίνη· παγκόσμια.

Απ’ τα κάτω…. Είναι στο δικό μας χέρι να το επιβάλλουμε!

Brexit ολέ!

Πέμπτη 11 Απρίλη. Με τον βρετανικό λέοντα πάντα σφηνωμένο στην πόρτα της εξόδου, η ε.ε. πήρε μια απόφαση προκλητικής γενναιοδωρίας. Αντί για μια ακόμα παράταση στην παράταση ως τα τέλη Ιούνη που ζητούσε η δόλια κυρά May κατ’ εντολή του κοινοβουλίου της, της έδωσε – so large! – μια παράταση στην παράταση ως τις 31 Οκτώβρη! Πράγμα που σημαίνει ότι αν το κοινοβούλιό της και η ίδια την δεχτούν, θα πρέπει η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας να συμμετάσχει … στις ευρωεκλογές! Κι αν δεν την δεχτούν; Θα πρέπει να αποχωρήσουν μαλλιοκούβαρα … αύριο!

Τι δηλητηριώδης (και καλά υπολογισμένη) γενναιοδωρία, ε; Αφού εδώ και σχεδόν 3 χρόνια η «κυβέρνα βρετανία» φεύγει, σε ενάμισυ μήνα θα συμπεριφερθεί σα να μένει! Θα το αντέξουν αυτό οι αποφασισμένοι brexiters; Θα ρίξουν την δόλια κυρά May (για την οποία λένε ήδη ότι δεν ήθελε την έξοδο και έκανε τα λιγότερα δυνατά γι’ αυτήν); Θα πηδήξουν στην κοντυνότερη θάλασσα ή στο κοντινότερο ποτάμι με πέτρες στις τσέπες;

Η προσφορά ανακοινώθηκε ήδη, οι λεπτομέρειες θα ξεκαθαριστούν σήμερα το πρωί. Θα (μας) μείνει αυτή η απορία: στο Βατερλώ τί είπαμε ότι έγινε;

(Εμ, βέβαια: άμα σαν ε.ε. έχεις κάνει τις συμφωνίες σου με το Πεκίνο, δείχνεις μεγάλο μεσαίο δάκτυλο στους φευγάτους!)

Ο θείος απ’ το Πεκίνο 1

Πέμπτη 11 Απρίλη. Ενώ η ε.ε. υπέγραφε μια (φιλόδοξη) “συμφωνία εμπορικής / οικονομικής συνεργασίας” με το Πεκίνο, η Ουάσιγκτον ανακοίνωσε 11 δισ. δολάρια ετήσιους δασμούς στις ευρωπαϊκές εισαγωγές, σαν “τιμωρία” για ευρωκρατικές ενισχύσεις στην airbus… Μπορεί να διαβαστεί και ανάποδα: ενώ η Ουάσιγκτον ανακοίνωνε 11 δισ. δολάρια ετήσιους δασμούς στις ευρωπαϊκές εισαγωγές (με τις Βρυξέλες να ετοιμάζονται να απαντήσουν ανάλογα, με το ίδιο ποσό δασμών στις αμερικανικές εισαγωγές) ο αυτοκρατορικός πρωθυπουργός Li Keqiang, ο πληθωρικός εκ λουξεμβούργου ορμώμενος αρχικομισσάριος Jean Claude Juncker, και ο πολωνός πρόεδρος του ευρωπαϊκού συμβουλίου Donald Tusk άναβαν στις Βρυξέλες την πίπα της (καπιταλιστικής) ειρήνης: η «ευρασία», για άλλους όνειρο και για άλλους εφιάλτης, έκανε μερικά βήματα ακόμα: σα σύνολο η ε.ε. είναι ήδη η μεγαλύτερη αγορά στον κόσμο και ο νο 1 προορισμός των κινεζικών εξαγωγών· ενώ η κίνα είναι ο νο 2 προορισμός των ευρωπαϊκών εξαγωγών…

Αυτές οι μέρες του Απρίλη του 2019 θα μπορούσαν να θεωρηθούν συμπυκνωμένα στιγμιότυπα των ριζικών αλλαγών στις παγκόσμιες καπιταλιστικές ισορροπίες (ή ανισορροπίες) και στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό· θα ήταν αφελές ωστόσο να νομίσει κανείς ότι είναι η είσοδος στην «επί γης ειρήνη». Το αντίθετο…

Σύμφωνα με το κοινό ανακοινωθέν των Βρυξελλών, πριν 2 μέρες, το Πεκίνο ανέλαβε την δέσμευση να μειώσει τις κρατικές επιδοτήσεις στις κινέζικες εταιρείες, καθώς και την υποχρέωση των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων που στήνουν εργοστάσια στην κίνα να μοιράζονται τις τεχνολογικές τους γνώσεις με ανάλογες κινεζικές. Απ’ την μεριά της η ε.ε. θα γίνει φιλικότερη σε κινεζικές επενδύσεις στο έδαφός της· αν και όχι αδιακρίτως.

Αυτά θα έχουν ολοκληρωθεί σε κανά χρόνο· ίσως, τότε, ο κινεζικός καπιταλισμός να μην έχει ιδιαίτερη ανάγκη τα ευρωπαϊκά τεχνολογικά know how. Επιπλέον, οι πολιτικοί εκπρόσωποί του δεν κινούνται (συνεπώς δεν εξαρτιώνται) αποκλειστικά απ’ την «κεντρική πολιτική ευρωπαϊκή διαχείριση» των ευρω-καπιταλισμών, όπως αυτή μορφοποιείται στις Βρυξέλες. Το πολύ πρόσφατο (και πετυχημένο) ταξίδι για δουλειές του αυτοκράτορα Xi σε ιταλία (με το Παλέρμο μέσα – θα το θυμίζουμε!), μονακό και γαλλία αποδεικνύει ότι η κινεζική εξωτερική πολιτική κινείται άνετα σε όλα τα “επίπεδα” όπου μπορούν να λαμβάνονται αποφάσεις.

Κι έτσι, πέρα απ’ τις κινεζικές κινηματογραφικές υπερπαραγωγές, θα ήταν σκόπιμο να αρχίσουμε να εξοικειωνόμαστε με την μακριά κινεζική ιστορία: πληθαίνουν εκείνοι που επιμένουν ότι “το διάλειμα 5 αιώνων” όπου ο λεγόμενος “δυτικός κόσμος” έγινε το κέντρο του πλανήτη, τελείωσε.

Ο ναύαρχος Zheng He επιστρέφει – γενναιόδωρος λένε, όπως τότε (που όλη η ευρώπη ζούσε, περίπου, σε σπηλιές…)

(φωτογραφία κάτω: Χάρτης της γης, όταν η δυναστεία των Ming ήξερε ότι είναι στρογγυλή επειδή το ναυτικό της την είχε γυρίσει όλη· ενώ στην ευρώπη δεν ήξεραν ότι υπάρχει κάποιο εμπόδιο στο δρόμο για τις ινδίες αν πλέει κανείς συνέχεια προς τα δυτικά … Αριστέρα ανδριάντας του ναυάρχου Zheng He).

Ένα rock σκουπιδάκι στο μάτι

Παρασκευή 5 Απρίλη. Όταν η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας (κι αυτή είναι μόνο μία!) μπήκε στην ε.ο.κ. το 1973, ο βράχος του Γιβραλτάρ χαρακτηριζόταν επίσημα απ’ τις υπηρεσίες της σαν “αποικία του στέμματος”. Crown colony. Και το ’74, και το ’84, και το ’94… Το 2002 το Λονδίνο αποφάσισε ότι αυτός ο βράχος δεν είναι “αποικία» αλλά «υπεράκτια βρετανική περιοχή». Ωστόσο δεν τσίνισε όταν το ευρωπαϊκό δικαστήριο αποφάσισε δυο φορές, το 2006 και το 2017, ότι το Γιβραλτάρ είναι «αποικία του βρετανικού στέμματος». Ξεκίνησε να ανησυχεί όταν η Μαδρίτη άρχισε να βάζει θέμα – στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για το brexit.

Πρόσφατα το ευρωκοινοβούλιο επιβεβαίωσε ότι πρόκειται για «αποικία». Οι 33.000 γιβραλταριανοί δεν θέλουν να σταματήσουν να είναι τέτοιοι, «αποικία του στέμματος» (οι ειδικές φορολογίες κάνουν το θαύμα τους), δεν θέλουν όμως ούτε να φύγουν απ’ την ε.ε. Δεν είναι τόσο μεγάλο ζήτημα όσο η βόρεια ιρλανδία – είναι όμως ένα ζητηματάκι, αφού η Μαδρίτη καραδοκεί. Και πανηγυρίζει που ο βράχος εξακολουθεί να θεωρείται «αποικία».

Ανάλογα με το είδος (και το timing) της «βρετανικής εξόδου» απ’ την ε.ε., η Μαδρίτη θα ήθελε να ξεκινήσει έναν αντιαποικιακό αγώνα. Άλλωστε, απ’ το 1713 όταν το Γιβραλτάρ έγινε ένα μεσογειακό μαργαριτάρι στο βρετανικό στέμμα έχουν περάσει μόνο 300κάτι χρόνια.

Τι αξία έχουν, όμως, οι προηγούμενοι αιώνες μπροστά στον 21ο;

Επιπλέει το ενωμένο βασίλειο;

Τρίτη 2 Απρίλη. Αξιοποιώντας, ίσως, μια εναλλακτική ερμηνεία της λέξης «commons» οι οικολόγοι ακτιβιστές της φωτογραφίας ξεβρακώθηκαν χτες στο αγγλικό “house o commons” διαμαρτυρόμενοι / ες για την απραξία του σε σχέση με την κλιματική αλλαγή.

Κάποιος θα έλεγε ειρωνικά: «βρήκαν τη μέρα»… Ωστόσο αυτήν την εποχή δεν υπάρχει κατάλληλη μέρα για τέτοια ζητήματα. Οι εθνοπατέρες της αυτού μεγαλειότητας ασχολούνται με το να απορρίπτουν (με κοινοβουλευτική κομψότητα είν’ αλήθεια!) οτιδήποτε. Εδώ και πολλές ημέρες δεν υπάρχει πρόταση εκεί που να συγκεντρώνει πλειοψηφία – εννοείται, για το θρυλικό brexit.

Το ζήτημα δείχνει να έχει περάσει απ’ το στάδιο της τραγωδίας, μετά απ’ το στάδιο της φάρσας, και τώρα να τείνει στο απεριόριστο στάδιο της ρουτίνας: επί μήνες, ως το τέλος της χρονιάς, μπορεί να συνεχίζονται οι ψηφοφορίες για το brexit (εμβόλιμα κάποιοι πονηροί θα βάλουν ερωτήματα για την σφαιρικότητα της γης…) όπου τα πάντα (θα) απορρίπτονται. Μέχρι που κανείς (ούτε καν ο νέος βασιλιάς Κάρολος…) δεν (θα) ασχολείται.

Είναι πραγματικά λυπηρό το γεγονός ότι η ασταμάτητη μηχανή εισακούγεται όταν είναι αργά. Αλλά η αίσθηση του καθήκοντος που την βαραίνει, συν την postpunk συμπάθεια προς την δόλια κυρά May, την αναγκάζει να επαναλάβει την πρότασή της: Έι, εσείς λιοντάριa του Westminster! Μια «τράμπα» είναι η λύση: αναλαμβάνεται εσείς τις ελληνικές υποθέσεις, και στέλνουμε τους έλληνες εθνοπατέρες να διαχειριστούν το brexit! Να δείτε τι ωραίο ροντέο θα προκύψει!

(Μήπως η οικολογική βρετανική διαμαρτυρία είχε ευρύτερες προεκτάσεις; Κάτι σαν always ‘n’ everywhere greek summer –  ε;)

Η προσπάθεια μετράει (;)

Σάββατο 30 Μάρτη. Κάθε φορά που η δόλια κυρά May ζητάει απ’ το house of commons να ψηφίσει για την συμφωνία της με την ε.ε. «τσιμπάει» περίπου 40 κουκιά. Στις 15 Γενάρη, άλμα νο 1, πήρε μόνο 202 (έναντι 432 που ήταν εναντίον). Συντριβή. Στην δεύτερη προσπάθεια, άλμα νο 2, στις 12 Μάρτη, πήγε στους 242 (έναντι 391). Στην τρίτη, άλμα νο 3, που έκανε χτες, έφτασε τους 286 (έναντι 344). Δεν το λες “ντέρμπυ”, το λές όμως «προσωπικό ρεκόρ», με σαφή τάση βελτίωσης! Αν υπήρχε περιθώριο για μια ακόμα προσπάθεια, ένα τέταρτο άλμα, θα μπορούσε να πιάσει τους 325 (έναντι 300)… Μόνο που στο «εις μήκος» αν δεν καταφέρεις να κάνεις έγκυρο άλμα με 3 προσπάθειες δεν υπάρχει τέταρτη…

Κι έτσι, ενώ η δόλια κυρά May έχει καταφέρει κάτι αξιόλογο, να ξεκινήσει με μόνο 196 συντηρητικούς βουλευτές (του κόμματός της) υπέρ της συμφωνίας της στα μέσα Γενάρη και να τους κάνει 277 στα τέλη Μάρτη, βρίσκεται πια στο δρόμο προς το λογιστήριο. Για να πάρει το χαρτί της απόλυσης…

Σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται πως οι πολιτικοί εκπρόσωποι του βρετανικού λαού εξακολουθούν πεισματικά να μην ξέρουν τι θέλουν – παραμένοντας, όπως και ο βρετανικός λαός, cool. Λίγο πιο προσεκτικά να κοιτάξει κανείς όμως, πρέπει να σημειώσει αυτήν την εξέλιξη: οι συντηρητικοί, κατά σημαντική πλειοψηφία υπέρ του αποφασιστικού brexit, μ’ αυτήν την επίμονη προσπάθεια «ξανά και ξανά και ξανά» της δόλιας κυρά May, έχουν μετατοπιστεί αισθητά υπέρ της συμφωνίας της για light brexit. Ενώ οι εργατικοί, κατά πλειοψηφία bremainers, παραμένουν μεν σταθερά κατά της «συμφωνίας May», αλλά αυτό – είναι σαφές – οφείλεται περισσότερο στους αντιπολιτευτικούς στόχους τους, παρά στο είδος των σχέσεων που θα ήθελαν με την ε.ε. (όπου το «May brexit» τους είναι σαφώς προτιμότερο από το «μαλλιοκούβαρα brexit»).

Είναι γνωστό ότι πριν γίνει πρωθυπουργός η δόλια κυρά May ήταν φανατική bremainer. Το κόμμα της της ανέθεσε να κάνει κάτι κόντρα στις πεποιθήσεις της, και κέρδισε την συμπάθεια της ασταμάτητης μηχανής για τον αδιέξοδο επαγγελματισμό της! Αν, τώρα, αυτό που έχει απομείνει στο Λονδίνο είναι εκλογές, κι αν η επόμενη κυβέρνηση είναι των (κατά πλειοψηφία bremainers) εργατικών, η μετατόπιση που πέτυχε η δόλια κυρά May στο δικό της κόμμα θα είναι μια πολύτιμη προίκα!

Φυσικά, εκλογές τέτοια ώρα σημαίνει πολύμηνη παράταση για την «έξοδο». Με συμμετοχή στις ευρωεκλογές; Εικάζουμε πως όχι – αυτό θα ήταν το πιο λογικό. Η ε.ε. δεν διαπραγματεύεται την «συμφωνία May». Θα μπορούσε όμως να δώσει μια τέτοια παράταση, στην προοπτική μιας κυβέρνησης Corbyn, και μιας κάποιας «συμφωνίας Corbyn» – ελάχιστα διαφορετικής απ’ την «συμφωνία May», τόσο όσο (όμως) ώστε να εγκριθεί απ’ το Westminster και τελειώνει η αγγλική ζαλάδα. Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα θέματα για την ε.ε.!

Κυβέρνηση Corbyn; Χμμμμ… Μια καλή εκδοχή για να σβήσουν οι φωτιές μεταξύ Λονδίνου και ε.ε…. Και να ανάψουν αλλού. Στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ… (Τι θα κάνουν έναντι μιας τέτοιας προοπτικής;)