Tag: ε.ε.

… Και σωστός!

Τρίτη 18 Φλεβάρη. …Θα πρέπει να υπάρξουν περισσότερες οδηγίες και ρυθμίσεις απ’ τα κράτη πάνω στο βασικό ζήτημα του τι συζητήσεις επιτρέπονται – πάρτε την πολιτική διαφήμιση για παράδειγμα… Ή, στην ισορροπία ανάμεσα στην ελευθερία της έκφρασης και κάποια πράγματα που ο κόσμος θεωρεί επιβλαβείς εκφράσεις, πού θα χαράζατε το όριο;…

Αφού η υποτιθέμενη «ελευθερία στον κυβερνοχώρο» πέρασε την σύντομη άνοιξή της, μπαίνει τώρα στον μακρύ χειμώνα της. Τα πιο πάνω είναι κουβέντες ενός καθόλου τυχαίου (του αφεντικού του επικοινωνιακού conglomerate facebook Zuckerberg) σε καθόλου τυχαίους (τις πολιτικές βιτρίνες που συμμετείχαν στο «συνέδριο ασφαλείας του Μονάχου»), πριν λίγες ημέρες.

Σαν αφεντικό της κλίμακάς του ο Zuckerberg διαπραγματεύεται την θέση των επικοινωνιακών επιχειρήσεών του στις post νεοφιλελεύθερες (για εμάς νεοκρατικές) συνθήκες του καπιταλιστικού κόσμου τις επόμενες δεκαετίες. Απ’ την μια μεριά αποδέχεται τα εγχειρήματα φορολόγησης των δραστηριοτήτων των επιχειρήσεών του ανά κράτος (ή ενότητα κρατών, του είδους ε.ε.) αντί να μεταφέρει τα κέρδη του σε φορολογικούς παραδείσους. Δέχεται να χάσει κάτι λίγο, όχι απλά για να κρατήσει αυτά που έχει ήδη αλλά, κυρίως, για να επεκταθεί στον γαλαξία της 4ης βιομηχανικής επανάστασης… Απ’ την άλλη μεριά ζητάει κρατικές οδηγίες για το τι «επιτρέπεται» και το τι «απαγορεύεται» να διακινείται μέσα απ’ τις επικοινωνιακές επιχειρήσεις του: θα συμμορφωθεί με χαρά….

Είναι η εκκλησή του μια μορφή έμμεσης κρατικοποίησης των περιβόητων “social media»; Μια πρόταση για ΣΔΙΤ σ’ αυτόν τον τομέα που έχει γίνει πια καθολικός; Ακριβώς! Είναι αυτό που ορίστηκε κάποτε επίσημα σαν ο ορισμός του φασισμού (: η οργανική σύμφυση κράτους και επιχειρήσεων) και έκτοτε ξεχάστηκε επειδή θεωρήθηκε κοινοτοπία…

Ξέρουμε ότι θα μας θεωρήσετε υπερβολικούς (μόνιμη αντίδραση όσων ελπίζουν ότι απωθώντας τις καπιταλιστικές τάσεις αυτές θα εξαφανιστούν και «όλα θα πάνε καλά»…). Η ιδέα της κρατικής ρύθμισης, ακόμα και της καθαρής κρατικοποίησης των social media έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια – και δεν θα σας πούμε εδώ περισσότερα. (Αλλού, με άλλη αφορμή…) Προσέξτε λοιπόν, και διαβάστε σωστά τις γραμμές και πίσω απ’ τις γραμμές (αν, βέβαια, δεν ασκείστε στο σπορ των απωθήσεων) αυτές τις κουβέντες του αφεντικού του facebook, πάντα στο ίδιο συνέδριο ασφάλειας:

… Υπάρχουν πολλές αποφάσεις σ’ αυτούς τους τομείς που στην πραγματικότητα είναι η ισορροπία ανάμεσα σε διαφορετικές κοινωνικές αξίες. Το ζητούμενο είναι μια απάντηση που η κοινωνία να θεωρεί νόμιμη, που να μπορεί να την δεχτεί και να καταλάβει ότι έχετε τραβήξει μια γραμμή εδώ στην ισορροπία ανάμεσα στην ελεύθερη έκφραση και την ασφάλεια. Δεν φτάνει να είναι η σωστή απάντηση. Πρέπει ο κόσμος να νοιώσει «Εντάξει, αρκετοί άνθρωποι την υποστηρίζουν, οπότε γι’ αυτό η απάντηση είναι αυτή, και πρέπει όλοι να στοιχηθούμε πίσω της»….

Διαταγές που να είναι (ή, ακόμα καλύτερα, να μοιάζουν πως είναι) «πλειοψηφικές» περιμένουν οι digital μεσολαβητές / έμποροι επικοινωνιών – και έχουν τα μέσα να τις εφαρμόσουν! Ο επιχειρηματίας απευθύνεται στη μορφή κράτος επειδή αυτή μπορεί να ασκήσει το μονοπώλιο της βίας – μέσω του νόμου – ορίζοντας τι επιτρέπεται να εκτοξεύεται στον ελεγχόμενο κυβερνοχώρο και τι όχι.

Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό για τον πραγματικό χαρακτήρα της γενικευμένης καπιταλιστικής μηχανικής μεσολάβησης, για το engineering of everything; Ή πρέπει να το κάνουμε φραγκοδίφραγκα;

Επώνυμα κι “ανώνυμα”

Κυριακή 9 Φλεβάρη. Το συμβούλιο υπ.εξ. της ε.ε. επρόκειτο να βγάλει μια ανακοίνωση καταδικαστική για το αμερικανο-ισραηλινό «deal του αιώνα»· πράγμα που με βάση το λεγόμενο «διεθνές δίκαιο» θα ήταν εύκολη και απλή υπόθεση. Έξι κράτη / μέλη ωστόσο δεν συμφωνούσαν σε κάτι τέτοιο. Τους αρέσει η νομιμοποίηση και η επέκταση του ισραηλινού απαρτχάιντ, τους αρέσουν οι σφαγές Παλαιστινίων· και ποιος ξέρει τι άλλο. Τα τέσσερα απ’ αυτά γνωστοποιήθηκαν: η ιταλία, η ουγγαρία, η αυστρία και η τσεχία… Υπάρχουν και άλλα δύο «ανώνυμα», που παρά τις προσπάθειές της δεν μπόρεσε να εντοπίσει (καταγεγραμμένα επίσημα) η ασταμάτητη μηχανή.

Έχετε καμμίαν ιδέα για το ποιά θα μπορούσαν να είναι αυτά τα δύο; Λέτε να είναι κάποια που έχουν στενούς συμμαχικούς δεσμούς τόσο με την Ουάσιγκτον όσο και με το Τελ Αβίβ; Λέτε το διεθνές όνομα του ενός να αρχίζει από G και του άλλου από C;

Ποιά να είναι άραγε;

(φωτογραφία κάτω: Αδειάζοντας υπνοδωμάτια με οπλοπολυβόλα: νυχτερινή έφοδος του ισραηλινού στρατού σε σπίτι στη Jenin, στη δυτική Όχθη, στις 6 Φλεβάρη…

Να τα βλέπουν οι σύμμαχοι στα μέρη μας, και να λιγώνονται! Να λένε «κι εμείς ισραήλ θελουμε να γίνουμε»…)

Το μπλοκ της Αστάνα ψάχνεται στην κεντρική Μεσόγειο

Παρασκευή 10 Γενάρη. Από την Istanbul, αφού άνοιξαν την παροχή του turk stream, Putin και Erdogan ζήτησαν εκεχειρία στη λιβύη την ερχόμενη Κυριακή. Η ασταμάτητη μηχανή δεν θα πανηγυρίσει για την επιβεβαίωσή της – το θέμα είναι κάπως πιο σύνθετο.

Όπως είναι γνωστό (;) το βασικό πρόβλημα σε τέτοιου είδους εκεχειρίες είναι ότι κανένας δεν θέλει να την κηρύξει πρώτος. Ειδικά αν θεωρεί ότι έχει το πάνω χέρι. Στη λυβική περίπτωση αυτός είναι ο “τζενεράλ” Haftar. Συνεπώς, απ’ το κοινό αίτημα / διακήρυξη Μόσχας και Άγκυρας (give peace a chance!) έλειπε (τουλάχιστον φανερά) ο μηχανισμός επιβολής της εκεχειρίας στο λιβυκό πεδίο μάχης! Φυσικά αυτός θα μπορούσε να είναι κρυφός: ο Putin επηρεάζει τον Haftar, ο Erdogan τον Sarraj – αν και το θέμα είναι ο Haftar, αφού αυτός επιτίθεται.

Η αξία της κοινής δήλωσης Putin – Erdogan (το «μαγνητικό πεδίο» ή η «πένσα» κατά την ασταμάτητη μηχανή…) βρίσκεται στο γεγονός ότι την ίδια ημέρα, στις 8 Γενάρη, η Ρώμη είχε καλέσει Haftar και Sarraj – για να τους πείσει για το ίδιο πράγμα: για εκεχειρία. Ο Haftar πήγε, ο Sarraj θύμωσε που o ιταλός πρωθ. Conte τον κάλεσε μαζί με τον Haftar… Και αντί για την Ρώμη πήγε στις Βρυξέλες. Είχε μια «πολύ παραγωγική συζήτηση» με τα στελέχη της ε.ε. εκεί (όπως είπε)· ξεθύμωσε· και θα πάει στη Ρώμη αύριο.

Γίνεται, λοιπόν, κάτι σαν αγώνας δρόμου μεταξύ διάφορων «φίλων της ειρήνης στη λιβύη» (ένας αγώνας δρόμου που τον προκάλεσε ο Erdogan βέβαια…) για το τίνος οι παραινέσεις θα πιάσουν πρώτες τόπο, ώστε να πάρει το επόμενο νόμπελ ειρήνης. Προς το παρόν Putin – Erdogan, Ρώμη, και Βερολίνο (με Παρίσι ή χωρίς; δεν ξέρουμε…) κινούνται χωριστά και ανταγωνιστικά μεταξύ τους. Πιθανόν, υπ’ αυτές τις συνθήκες, το δίδυμο του μπλοκ της Αστάνα βιάστηκε να «βγει μπροστά»: ο Haftar, προς το παρόν, είναι ανυπάκουος.

Δεν βιάστηκε όμως εντελώς. Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός, ως τώρα, με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο, έκανε κάτι εκτός «διεθνούς νομιμότητας» (στήριζε τον Haftar)· από τώρα και στο εξής μπορεί να πει ότι καθάρισε τα χέρια του. Ο τουρκικός ιμπεριαλισμός απ’ την μεριά του, κινείται μεν by the book εφόσον στηρίζει μια διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση στην Tripoli, αλλά οι θιγόμενοι (εντός ή εκτός εισαγωγικών) απ’ την ενεργή εμπλοκή του τον κατηγορούν (άδικα…) ότι «επιβαρύνει την κατάσταση» στη λιβύη· να λοιπόν που και η Άγκυρα δείχνει αγαθές προθέσεις.

Ακόμα κι αν το δίδυμο Putin – Erdogan δεν πετύχει την εκεχειρία μεθαύριο, θα έχει αποτύχει προς το παρόν στο ίδιο που έχουν αποτύχει και όλοι οι υπόλοιποι ανταγωνιστές – τους – στη – λιβυκή – ειρήνη… Που σημαίνει ότι δεν θα έχει χάσει έδαφος απέναντί τους. Δεν θα έχουν πετύχει αυτοί εκεί που αυτό απέτυχε…

Καθιερώνονται όμως ο Putin και ο Erdogan στον λιβυκό χορό. Και επειδή έχουν τρόπους που οι άλλοι δεν έχουν (ειδικά η Μόσχα σε σχέση με τον Haftar) διαθέτουν καλύτερες προοπτικές να πετύχουν στο κοντινό μέλλον ένα κάποιο φρένο· και να καθιερωθούν στη σκηνή της κεντρικής Μεσογείου / βόρειας αφρικής σαν ντουέτο. Ο Erdogan έχει την δική του προίκα: τις πολύ καλές σχέσεις τόσο με την Τύνιδα όσο και με το Αλγέρι, το οποίο θα επισκεφτεί πολύ σύντομα.

Άλλη μια περίπτωση για ελληνικά δάκρυα και αναφιλητά που μένουν κρυφά. Πρώτον, επειδή από υπερβάλλοντα ιμπεριαλιστικό ζήλο, πολύ δυσανάλογο με τις πραγματικές της δυνατότητες, η Αθήνα έχει κηρύξει την κυβέρνηση στην Tripoli σαν ανύπαρκτη· και άρα ανύπαρκτες και τις συμφωνίες που έχει υπογράψει με την Άγκυρα… Παρά τις φιλικές δηλώσεις / κτυπήματα στην πλάτη, αυτό το παραμυθάκι δεν το υποστηρίζει πρακτικά κανείς στας ευρώπας. Ίσως ο Sisi. Ίσως ο Netanyahu. Ούτε καν το ψόφιο κουνάβι…

Δεύτερον, η Αθήνα τα έχει σπάσει και με την Άγκυρα και με την Μόσχα. Όσο για την Ρώμη; Μα αυτή υποστηρίζει τον Sarraj – σιγά μην σεγοντάρει τα ελληνικά πείσματα!!! Απ’ όλο το σετ των πρωτοκοσμικών «ειρηνοποιών της λιβύης» η Αθήνα θα μπορούσε να ελπίζει μόνο στο Παρίσι. Αλλά, φυσικά, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron δεν είναι ηλίθιος: έχοντας πλέον στο λογαριασμό όχι την εύκολη Ρώμη αλλά το δύσκολο δίδυμο Putin – Erdogan, θα διαπραγματευτεί μαζί τους.

Ηθικό δίδαγμα; Με την τουρκική στρατιωτική υποστήριξη ο Sarraj θα παραμείνει στην Tripoli (έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα ούτε καν η Μόσχα δεν θα ήθελε να έχει έναν Haftar «οριστικό νικητή» στο λιβυκό πεδίο μάχης, άρα δικτάτορα στην Tripoli). Και θα συνεχίσουν να ισχύουν τα συμβόλαια που έχει υπογράψει με τις ρωσικές πετρελαϊκές εταιρείες… (Άρα, αφού η υπογραφή του Sarraj θα συνεχίσει να είναι έγκυρη εκεί, τότε… θα είναι και σε άλλα χαρτιά έγκυρη… Ε;)

(φωτογραφία: Δεξιά ο Sarraj. Αριστερά ο πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου David-Maria Sassoli. Προχτές)

Η αλληλουχία

Πέμπτη 9 Γενάρη. Εκείνο που οι δυτικοί «αναλυτές» (: δημαγωγοί) αποφεύγουν να παραδεχτούν όπως ο διάολος το λιβάνι είναι αυτό: μετά από πολλές δεκαετίες, κι αφού πρώτα η αραβική υπερηφάνεια (που σε διάφορες περιόδους βραχυκύκλωσε τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς) ξέμεινε όχι από διάθεση αλλά από σχέδιο, δύο μη-αραβικά αλλά μουσουλμανικά κράτη έχουν αναλάβει την «ηγεσία» – με διακηρυγμένο και ευνόητο στόχο της αναβάθμιση της τεράστιας μουσουλμανικής ζώνης του πλανήτη (της umma) στον πλανητικό καταμερισμό εξουσίας, κεφαλαίου και εργασίας: το περσικό (σιϊτικό) ιράν και η τουρκική (σουνιτική) τουρκία. Αν σ’ αυτά προστεθούν το (πυρηνικό) πακιστάν και η μαλαισία, τότε η αλλαγή θα έπρεπε να θεωρείται σεισμική! (Επειδή κατά καιρούς ακούμε βλακείες: όχι, δεν είναι αυτό που θα θέλαμε! Τις μαυροκόκκινες να ανεμίζουν θέλουμε! Αλλά δεν φοράμε “μαυροκόκκινα γυαλιά” όταν ασχολούμαστε με την πραγματικότητα. Γιατί αν το κάναμε θα απομέναμε θεόστραβοι – μεταξύ θεόστραβων…)

Το πως έχει αντιμετωπίσει διαχρονικά ο πρώτος (δυτικός) κόσμος, τόσο οι ευρωπαϊκοί όσο και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, αυτά τα εκατοντάδες εκατομμύρια των μουσουλμάνων είναι γνωστό. Κι αν οι υπήκοοι της δύσης προτιμούν απ’ τη μια να το ξεχνούν και απ’ την άλλη να το ανανεώνουν μέσα απ’ τον αντι-μεταναστευτικό ρατσισμό τους, οι μουσουλμάνοι και οι μουσουλμάνες το ξέρουν. Κι αν ο «απλός κόσμος» στην μουσουλμανική ζώνη του κόσμου έχει τις καθημερινές αγωνίες του, οι διανοούμενοι και οι πολιτικά ενταγμένοι δεν ξεχνούν τίποτα. Δεν ξεχνούν την βοσνία – για παράδειγμα.

Τι σχέση έχουν αυτά τα γενικά με το μεσανατολικό πεδίο μάχης; Τι σχέση έχουν με τα τρία γεγονότα που βιαστικά σημειώσαμε πιο πριν; Έχουν και παραέχουν! Η κομβική αλυσίδα γεγονότων που προηγήθηκαν είναι αυτά που ονομάστηκαν αραβική άνοιξη· και συκοφαντήθηκαν στη δύση όσο δεν γινόταν! Η «αραβική άνοιξη» αλλού πέτυχε κι αλλού πνίγηκε στο αίμα· το ζήτημα, όμως, της θέσης τόσο των αράβων όσο και των μουσουλμάνων γενικά στον 21ο αιώνα παρέμεινε ανοικτό: αυτό ήταν που άνοιξαν μαχητικά και περήφανα οι εξεγερμένοι και οι εξεγερμένες του 2011. Κι αυτό παραμένει η διακύβευση. Ο δυτικός κόσμος (οι μυστικές υπηρεσίες του σίγουρα) ήθελαν να κάνουν τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία αυτών των κοινωνιών ¨isis”. (Κάποιος έπρεπε να το σταματήσει αυτό – δυστυχώς δεν ήταν οι αγαπημένες μας μαυροκόκκινες…)

Οι δυτικοί θα ήθελαν να ελπίζουν ότι με χούντες α λα Sisi, με εξαγορές αξιωματούχων, με προκεχωρημένα φυλάκια σαν το ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ, και με πιστούς του παρανοϊκού ουαχαβιτισμού χρηματοδοτούμενους από διάφορους τοξικούς πετροδικτάτορες της αραβικής χερσονήσου, θα κρατήσουν τον έλεγχο σ’ όλη αυτή την μουσουλμανική ζώνη. Απ’ την βόρεια αφρική ως την ινδονησία. Δεν έλαβαν όμως υπόψη τους δύο πράγματα. Πρώτον το πως η πολιορκία τους (γράφαμε χτες για το ιράν) μπορεί να παράξει έναν αποτελεσματικό, ορθολογικό και καθόλου θρησκόληπτο «ανορθόδοξο πόλεμο» με τεχνικούς όρους και αποτελεσματικότητα 3ης βιομηχανικής επανάστασης· κι όχι, απλά, έναν Soleimani…. (Τις επιθέσεις στα διυλιστήρια της Aramco, για παράδειγμα, όχι μόνο δεν τις είχαν προβλέψει αλλά ούτε μπορούσαν να φανταστούν ότι «αυτοί», οι «πρωτόγονοι», μπορούν να τις κάνουν!…) Και δεύτερον, δεν έλαβαν υπόψη τους το πως οι «νέες δυνάμεις» του παγκόσμιου κεφάλαιου, πρώτα και κύρια το Πεκίνο (άρα το ευρασιατικό project) μπορούν να εντάξουν στον (ιμπεριαλιστικό) σχεδιασμό τους όλη αυτή την τεράστια θάλασσα ανθρώπινου κεφαλαίου, εργασίας και κατανάλωσης, τους μουσουλμάνους και τις μουσουλμάνες – χωρίς κανέναν οριενταλισμό!

Να γιατί τίποτα δεν τέλειωσε στο μεσανατολικό πεδίο μάχης: δεν έχει ανακηρυχτεί ο οριστικός νικητής!!! Όχι ειδικά εκεί. Στον σε εξέλιξη παγκόσμιο πόλεμο συνολικά…

(Η ιδέα ότι «αν κόψεις το κεφάλι του αρχηγού» θα καταρρεύσει το σύστημα που ελέγχει εμφανίστηκε στους ρώσους μηδενιστές· και αποδείχθηκε αποτυχημένη. Εμφανίζεται ξανά και ξανά στις μαφίες· κι εκεί επίσης αποτυγχάνει: πάντα υπάρχουν διάδοχοι, που συχνά αποδεικνύονται το ίδιο ή και περισσότερο ικανοί…

Έχει το ενδιαφέρον του – για όποιον μπορεί να καταλάβει – ότι κρατικές / καπιταλιστικές δυνάμεις που βρίσκονται σε βαθιά παρακμή «ανακαλύπτουν και υιοθετούν» τέτοιες, προ πολλού χρεωκοπημένες ιδέες / πρακτικές… Ίσως επειδή είναι μαφιόζικες!)

(φωτογραφίες: Απ’ τα τέλη του 2010 και επί μήνες, ο ανθός των αραβικών κοινωνιών έκανε κομμάτια και θρύψαλα όλα τα πρωτοκοσμικά στερεότυπα για την δουλικότητα των μουσουλμάνων. Η “προσβολή” της πρωτοκοσμικής πολιτικής, πολιτιστικής, αισθητικής ανωτερότητας ήταν τεράστια, και δεν συγχωρέθηκε ποτέ. Ούτε απ’ τους φανερά ούτε απ’ τους κρυφά ρατσιστές (αυτοί οι τελευταίοι το παίζουν και “επαναστάτες”…) Απ’ το 2011 μόνο σαν πτώματα, είτε δικτατόρων, είτε proxy πολέμων, είτε πνιγμών στη Μεσόγειο “αναγνωρίζονται” αυτοί οι αμφισβητίες…

Ή σαν επαίτες της “πρωτοκοσμικής ανθρωπιάς”…)

Europe & co…

Πέμπτη 2 Γενάρη. Υπάρχει κάτι ακόμα για το οποίο η ασταμάτητη μηχανή θα διακινδυνέψει μια εκτίμηση σαν απάντηση στο ερώτημα: το project europe, ή πιο συγκεκριμένα, κράτη σαν το γαλλικό και το ιταλικό (ακόμα και το γερμανικό), τι στάση τα συμφέρει να κρατήσουν στις τρέχουσες εξελίξεις στο λιβυκό πεδίο μάχης;

Υπάρχει κάτι που θεωρούμε ότι ενοποιεί τα ιμπεριαλιστικά τους συμφέροντα (ειδικά τα γαλλικά και τα ιταλικά), ακόμα κι αν αυτή τη στιγμή υποστηρίζουν αντίπαλους: να κρατηθεί το ψοφιοκουναβιστάν όσο πιο μακριά γίνεται απ’ την Μεσόγειο· και πάντως να μην προχωρήσει στα σχέδιά του να ελέγξει αυτό τις όποιες ενεργειακές σχέσεις της (νότιας και κεντρικής) ευρώπης με την βόρεια αφρική και τη μέση Ανατολή.

Μετά τον αμερικανικό νόμο που προβλέπει «τιμωρίες» τόσο για τον nord stream 2 όσο και για τον turk stream, έχει γίνει απόλυτα σαφές ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει απλά το δάκτυλο στη σκανδάλη (προκειμένου όχι μόνο για τις ενεργειακές ροές στην ευρώπη αλλά, επιπλέον κι ίσως ακόμα περισσότερο, τον διεθνή κύκλο κυκλοφορίας του δολαρίου)· αλλά την πατάει κιόλας.

Αυτή η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για το ψοφιοκουναβιστάν· είναι όμως ιδιαίτερα σημαντική και για το project europe, ακόμα κι αν διατρέχεται από εσωτερικούς ανταγωνισμούς. Έχουμε την γνώμη ότι εκτός απ’ την Βαρσοβία, τα βαλτικά κράτη και την Αθήνα κανείς άλλος δεν ενδιαφέρεται να «δέσει την τύχη» του με την Ουάσιγκτον· επειδή είναι ξεκάθαρο τι συνεπάγεται κάτι τέτοιο σε έναν καπιταλιστικό κόσμο που αλλάζει πολύ γρήγορα, και σ’ έναν εντεινόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο.

Μ’ αυτήν την έννοια η ασταμάτητη μηχανή εκτιμάει πως Παρίσι, Ρώμη και Βερολίνο (παρά τις επιμέρους διαφορές τους) έχουν σοβαρούς λόγους να προτιμήσουν μια συνεννόηση για το «λιβυκό πρόβλημα» με την Άγκυρα και την Μόσχα παρά με την Ουάσιγκτον και τα ανατολικομεσογειακά παραπούλια της. Ειδικά εφόσον θεωρούν την αφρική «πίσω αυλή τους»· δική τους, όχι της Ουάσιγκτον… Είναι προτιμότερη (εκτιμάμε) μια τέτοια συνεννόηση όχι μόνο για να «μην χάσει η ευρώπη την λιβύη» εξαιτίας της Άγκυρας και της Μόσχα όπως φοβάται η Ρώμη (;) αλλά και επειδή εκεί υπάρχουν ακόμα περιθώρια συνεννόησης – και «μοιρασιών».

Όσο κι αν γίνονται δηλώσεις «φιλικές» για το ελληνικό ρημαδογκουβέρνο (με την έννοια ότι ακούγονται αρκετά «αντιτουρκικές»), τόσο η Ρώμη όσο και το Παρίσι έχουν ήδη «επαφές» υψηλού επιπέδου με την Μόσχα για το θέμα «λιβύη». Και η Μέρκελ θα κουβεντιάσει σε λίγες μέρες με τον Erdogan το θέμα, στην Άγκυρα.

Τι σημαίνουν αυτά για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό; Ότι όσο εντονότερα δένεται με τον αμερικανικό, τόσο περισσότερο «μεσανατολικός» γίνεται· δηλαδή «μέρος του προβλήματος»…

Nord stream 2

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Μετά την ανακοίνωση τα χαράματα του Σαββάτου (μάλλον ασαφή κατά την ταπεινή γνώμη της ασταμάτητης μηχανής) της ελβετικής Allseas ότι «θα σταματήσει τα έργα πόντισης των σωλήνων του nord stream 2» (εκμεταλλευόμενη ωστόσο το περιθώριο 30 ημέρων που της δίνεται απ’ τις αμερικανικές απειλές), ήταν σειρά του κονσόρτσιουμ να δηλώσει κάτι. Το οποίο «κάτι», δια στόματος του εκπροσώπου Jens Muller, ήταν ότι «… θα συνεχίσουμε τις εργασίες ως την ολοκλήρωση του έργου το συντομότερο δυνατόν, καθώς έχει εξαιρετική σημασία για την ενεργειακή ασφάλεια της ευρώπης».

Ενώ ο nord stream 2 τραβάει το ενδιαφέρον (επειδή απέναντι στο ψοφιοκουναβιστάν στέκεται εκτός απ’ την Μόσχα και το Βερολίνο), είναι και ο turk stream 2 στο ίδιο ποινολόγιο. Και οι εταιρείες που εμπλέκονται στην κατασκευή του βρίσκονται ενώπιον των ίδιων τιμωριών με εκείνες που σχετίζονται με την χρηματοδότηση, την κατασκευή και την λειτουργία του nord stream 2.

Με δηλωμένη την κατ’ αρχήν απόφαση τόσο της Σόφιας όσο και του Βελιγραδίου να προεκτείνουν το 2020 τον turk stream 2 μέσα απ’ τις επικράτειές τους προς την κεντρική ευρώπη, σαν balkan stream (λαμβάνοντας, εννοείται, το δικό τους μερίδιο σε ρωσικό φυσικό αέριο), αυτή τη στιγμή το ψοφιοκουναβιστάν εμφανίζεται να κάνει πόλεμο εναντίον ενός μεγάλου αριθμού ευρωπαϊκών κρατών, συν – φυσικά – της Άγκυρας και της Μόσχας. Ή, για να το θέσουμε διαφορετικά: η Μόσχα κατά κύριο λόγο (και η Άγκυρα σε ότι αφορά τον turk stream 2) βρίσκουν ζεστούς ή χλιαρούς «ενεργειακούς συμμάχους» στο μεγαλύτερο μέρος της ευρώπης.

 

«Ενεργειακός» πόλεμος 1

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Απο μια πρώτη ματιά μοιάζει μάλλον υπερβολική η επιθετική επιμονή του ψοφιοκουναβιστάν κατά της διακίνησης είτε του ρωσικού, είτε του ιρανικού, είτε του βενεζουελάνικου γκαζιού και πετρελαίου. Μια επιμονή απαγορεύσεων δείχνει ατελέσφορη.

Η επιθετική «πολιτική πωλήσεων» του ψοφιοκουναβιστάν, το γεγονός δηλαδή ότι πρέπει ντε και καλά στην ευρώπη (και στην ασία) να αγοράζουν τους ακριβούς αμερικανικούς σχιστολιθικούς υδρογονάνθρακες (που εξορύσσονται με σκληρά αντιπεριβαλλοντικές μεθόδους) μοιάζει σαν μια παρανοϊκή εμπορική μανία. Είναι πολύ περισσότερα.

Πίσω απ’ την προέλευση των υδρογονανθράκων βρίσκεται η αχίλλεια πτέρνα της αμερικανικής (οικονομικής) ηγεμονίας: το νόμισμα της τιμολόγησής τους. Η Ουάσιγκτον αντιλαμβάνεται, και σωστά, ότι δεν υπάρχει άλλο «βασικό εμπόρευμα» στον 21ο αιώνα στο οποίο να μπορεί να επιβάλλει την δολαριακή τιμολόγηση, κρατώντας μ’ αυτόν τον τρόπο το «εθνικό νόμισμά» της σε παγκόσμια κυκλοφορία, με όλα τα οφέλη που συνεπάγεται αυτό για τον αμερικανικό καπιταλισμό. Το μόνο που διαθέτει την φαρέτρα της είναι το όπλο των μέσων της δεκαετίας του ’70: η τιμολόγηση των υδρογονανθράκων σε δολάρια (: «πετροδόλαρα»). Και ξέρουν καλά οι ειδικοί του ψοφιοκουναβιστάν πως αυτό το υπερόπλο ξεδοντιάζεται πια συστηματικά. Έτσι ώστε η μόνη «παράταση ζωής» στην παγκόσμια δολαριακή κυκλοφορία είναι να αναγκάζονται διάφορα κράτη πρώτης γραμμής να αγοράζουν υδρογονάνθρακες αμερικανικής προέλευσης· σε δολάρια. Οι τιμωρίες, οι απειλές ότι «θα σας λιώσουμε» με οικονομικές τιμωρίες αν δεν αγοράζετε από εμάς (και αγοράζετε απ’ τους ρώσους, τους ιρανούς, κλπ κλπ), απ’ αυτό προέρχονται: τον σταδιακό πνιγμό του δολαρίου.

Όμως αυτό το ξέρουν και οι αντίπαλοι του ψοφιοκουναβιστάν. Ο Lavrov δήλωσε χτες ότι ο nord stream 2 θα ολοκληρωθεί πάση θυσία· επειδή, μεταξύ άλλων, αν σταματήσει, οι ευρωπαίοι θα νοιώθουν ταπεινωμένοι. Δεν πρόκειται όμως απλά για ζήτημα πρεστίζ. Η ε.ε. – και σίγουρα το Βερολίνο – κρατούν στα χέρια τους μια επιλογή «ατομικής βόμβας» εναντίον του «ενεργειακού πολέμου» που κάνει το ψοφιοκουναβιστάν. Είναι η απαγόρευση εισαγωγής στην ε.ε. υδρογονανθράκων που έχουν εξορυχθεί με αντι-περιβαλλοντικούς τρόπους… Δηλαδή με fracking (: υδραυλική ρωγμάτωση), που είναι η μέθοδος μεγάλου μέρους της αμερικανικής εξόρυξης. Το ιδεολογικό έδαφος για μια τέτοια απαγόρευση είναι έτοιμο: η προστασία του περιβάλλοντος, ακόμα και εκτός επικράτειας του project europe. Η προστασία του παγκόσμιου περιβάλλοντος σα να λέμε (δεν σας ανατριχιάζει ο ευρωπαϊκός καπιταλιστικός αλτρουϊσμός;).

Ακόμα, πάντως, και χωρίς να γίνει πρακτικά μια τέτοια κίνηση (μπορεί να αιωρείται σαν απειλή) όταν το ψοφιοκουναβιστάν φτάνει στο σημείο μιας τέτοιας επίθεσης (κατά του nord stream 2) μην περιμένει κανείς πια «συμμαχίες» τύπου νατο…

«Ενεργειακός» πόλεμος 2

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Ας επανέλθουμε στη σκιά του γύπα υπ.εξ. Δεν είναι τόσο «διαχωρισμένο» ζήτημα σε σχέση μ’ αυτές τις εξελίξεις που θα οξυνθούν (αυτό είναι βέβαιο) το 2020 το πως ο ελληνικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να «πλασσαριστεί στη Μεσόγειο – σε σχέση με «ενεργειακές ροές». Φυσικά είναι σκέτη κωμωδία το γεγονός ότι το ελλαδιστάν ΔΕΝ έχει να πουλήσει (σε οποιοδήποτε νόμισμα) οτιδήποτε σε gaz ή σε oil. Έχει βέβαια ελαιόλαδο, αλλά αυτό δεν πιάνεται… Εμπλέκεται όμως στους καυγάδες πουλώντας «αντιτουρκισμό» (και διακριτικά: «αντιρωσισμό») στο βαθμό που αυτές οι «αναθεωρητικές δυνάμεις» απειλούν ή αμφισβητούν ή μπορεί να αμφισβητήσουν μελλοντικά, μεταξύ άλλων, μέσω εμπορίου ενεργειακών πρώτων υλών, τη νομισματική «υγεία» του μεγάλου συμμάχου…

Και πάλι: ένα κράτος – μέλος της ευρωζώνης κάνει πλάτες στην Ουάσιγκτον και στο δολάριο; Δεν είναι αντιφατικό; Μα τι νομίζετε ότι προσπαθούσε να κάνει αυτό το «κράτος μέλος της ευρωζώνης» πριν λίγα χρόνια, υπό τους φαιορόζ, όταν το υπερόπλο Γιάνης ο Αδέσποτος απειλούσε να διαλύσει αυτήν την ευρωζώνη; Σε ποιο ταμπλώ του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού νομίζετε ότι έπαιζαν οι τότε πολιτικές βιτρίνες;

Αν σε σχέση με το συριακό πεδίο μάχης η ελληνική συμμετοχή ήταν έμμεση (: οι αμερικανικές βάσεις, με πρώτη εκείνη της Σούδας, και το εμπόριο / λαθρεμπόριο «αναλώσιμων»…), στο λιβυκό πεδίο μάχης το ελλαδιστάν κάνει πιο άμεσα βήματα συμμετοχής. Αυτά που φαίνονται είναι «διπλωματικά» – δεν παύουν ωστόσο να εγγράφονται στα ταμπλώ του εντατικοποιούμενου 4ο παγκόσμιου πολέμου.

Αυπνίες;

Σάββατο 21 Δεκέμβρη. Μέσα στα χαράματα η ελβετική allseas που έχει αναλάβει την πόντιση των «τελευταίων μέτρων» του nord stream 2 ανακοίνωσε ότι διακόπτει το έργο πειθαρχώντας στις αμερικανικές απειλές, οι οποίες – παρεπιπτόντως – δεν έχουν υπογραφτεί ακόμα τελεσίδικα απ’ το ψόφιο κουνάβι. Ταυτόχρονα βέβαια δηλώνει ότι θα κάνει χρήση του περιθωρίου 30 ημερών που έχει (πάλι απ’ τις αμερικανικές απειλές) – διάστημα που θα μπορούσε να είναι κρίσιμο αν εννοεί ότι «διακόπτει μεν, αλλά όχι άμεσα».

Το ζήτημα είναι σοβαρό έτσι κι αλλιώς. Θα επανέλθουμε αναγκαστικά…

Ευαίσθητοι γκαζοσωλήνες

Παρασκευή 20 Δεκέμβρη. Περιχαρής ο αντιπρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής Maros Sefcovic ανακοίνωσε χτες ότι επιτεύχθηκε κατ’ αρχήν συμφωνία μεταξύ Μόσχας και Κιέβου για την λειτουργία των αγωγών φυσικού αερίου που διατρέχουν την ουκρανική επικράτεια προς τα δυτικά· αλλά και για την προμήθεια της ουκρανίας με ρωσικό γκάζι. Αν και δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμα οι λεπτομέρειες «…η συμφωνία καλύπτει όλα τα βασικά ζητήματα, και είναι πολύ καλό και πολύ θετικό νέο για την ευρώπη, την ρωσία, την ουκρανία, τις αγορές αερίου, και τους πολίτες σε όλες τις χώρες…» πανηγύρισε το κυρ Maros.

Δεν έχει άδικο. Ένα απ’ τα «επιχειρήματα» του ψοφιοκουναβιστάν εναντίον του nord stream 2 ήταν το «τι θα απογίνει η ουκρανία» αφού η κεντρική ευρώπη θα παίρνει αέριο από άλλο δρόμο. Φυσικά, και το αέριο που περνάει απ’ το ουκρανικό έδαφος πάλι ρωσικό είναι, και πάλι της gazprom. Αλλά το μισό «γεωπολιτικό επιχείρημα» της Ουάσιγκτον εξατμίζεται.

Θα πρέπει να θεωρηθεί από τώρα αυτονόητο, και θα ξεκαθαριστεί όταν γίνουν γνωστές οι λεπτομέρειες του ρωσο-ουκρανικού deal: προφανώς ο Zelensky θα πρέπει να έχει δεσμευτεί για κάποιες «παραχωρήσεις» προς την ανεγκέφαλη αλεπού / Putin… Οι οποίες βέβαια δεν θα αναφέρονται στα συμβόλαια του αερίου, αλλά θα είναι εξίσου ισχυρές…

Καθώς το ψόφιο κουνάβι προσάγεται με κατηγορίες σχετικές με εκβιασμό σε βάρος του Zelensky για ίδιον πολιτικό όφελος, ίσως αυτός ο ουκρανός κωμικός – που – έγινε – πρόεδρος – όπως – υποδυόταν – σαν – κωμικός, αποδειχθεί πιο σημαντικός απ’ το να προκαλεί γέλιο…