Tag: γερμανία

Το ψοφιοκουναβιστάν κάνει βόλτες στο ρίνγκ

Τρίτη 21 Μάη. Εν τω μεταξύ στην Ουάσιγκτον ασχολούνται με το ποιος καυγάς τους θα είναι ο επόμενος. Το ψόφιο κουνάβι έδωσε μεν μια εξάμηνη παράταση στην επιβολή δασμών στις εισαγωγές ευρωπαϊκών αυτοκινήτων, αλλά ετοιμάζεται να επιβάλει τιμωρίες στις εταιρείες που συμμετέχουν στην κατασκευή του nord stream 2. Το Βερολίνο είναι ήδη με το δάκτυλο στην σκανδάλη – φραστικά μόνο…

Στην “πίσω αυλή” του το ψοφιοκουναβιστάν περνάει μια ασυνήθιστη περίοδο που δεν θυμίζει καθημερινά ότι «all the options are on the table» – κατ’ αρχήν για το Καράκας. Ο λόγος; Βρίσκονται σε εξέλιξη διαπραγματεύσεις μεταξύ του «αυτοανακηρυγμένου» Guaido και του καθεστώτος Μαδούρο, μέσω εκπροσώπων, στο Όσλο, μετά από μεσολάβηση της σουηδίας. Το πιθανότερο είναι ο πρώτος γύρος (τέλειωσε προχτές) να μην είναι face to face επικοινωνία, αλλά μέσω τρίτων.

Άγνωστη η κατάληξη, αλλά σαν ελιγμός εκ μέρους του καθεστώτος Μαδούρο είναι λογικός και βολικός. Σχεδόν 4 μήνες μετά την «διεθνή αναγνώριση» του «αυτοανακηρυγμένου» (που τότε είχε τον τίτλο «πρόεδρος»…), μετά από 4 αποτυχημένες προσπάθειες πραξικοπήματος, και μετά απ’ την άρνηση φασιστοσυμμάχων της Ουάσιγκτον (όπως η Μπραζίλια) να εμπλακούν σε κανονικό πόλεμο στη βενεζουέλα, ο Μαδούρο έχει κρατήσει την θέση του και έχει το πάνω χέρι απέναντι είτε στην αντιπολίτευση γενικά είτε στον Guaido ειδικά. Χρειάζεται όμως ακόμα χρόνο μπας και διορθώσει κάποιες απ’ τις δικές του αμαρτίες.

Στο στόμιο του περσικού κόλπου το μεν ψοφιοκουναβιστάν και οι σύμμαχοι του συγκεντρώνουν στρατό (όχι, ωστόσο, σε ποσότητα τέτοια που να προϊδεάζεται εισβολή), επαναλαμβάνουν δε μονότονα το «είμαστε ειρηνιστές».

Βγάζει γλώσσα όμως το «ειρηνικότατο» καθεστώς του τοξικού. Ο υπουργός του επί της «άμυνας» μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει κατηγορεί την Τεχεράνη ότι κατευθύνει τους Huthis· και ότι το ιρανικό καθεστώς ήταν πίσω απ’ την εντυπωσιακή επίθεση με drones στον βασικό αγωγό πετρελαίου στη μέση της ερήμου.

Ενοχοποιώντας την Τεχεράνη, με τα αμερικανικά όπλα και τις ανάλογες δηλώσεις περί «προστασίας των συμμάχων απ’ την ιρανική aggression» σε απόσταση βόλτας με τζετ σκι, είναι πιθανό ότι το Ριάντ θέλει να αποφύγει τα πολύ χειρότερα. Οι Huthis επέδειξαν, με την επίθεσή τους στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της σαουδικής ααβίας 1000 χιλιόμετρα μακριά, πως έχουν το know how να κτυπήσουν και το Ριάντ, και τον άλλον τοξικό (των εμιράτων), και οτιδήποτε πολύτιμο σ’ όλο το πλάτος του νότου της αραβικής χερσονήσου – χωρίς εμπόδια. Χάλια – και προφανώς οι «φρουροί της επανάστασης» έχουν φροντίσει γι’ αυτά…

Αλλά ο πόλεμος στην Υεμένη ήταν ως τώρα μια χωριστή (και “περιθωριακή”) υπόθεση. Το ότι το Ριάντ προσπαθεί να τον χρησιμοποιήσει (τώρα που κινδυνεύει να ηττηθεί) σαν «ασπίδα» κατά της Τεχεράνης, σε συνδυασμό με τον τυχοδιωκτισμό των χουντοπετροσεΐχηδων που θεωρούν πως έχουν εξασφαλίσει την αμερικανική προστασία και είναι το ίδιο ισραηλινοί όσο ο Netanyahou και το υπόλοιπο καθεστωτικό φασισταριό στο Τελ Αβίβ, δεν μας επιτρέπει να αποκλείσουμε το να επιχειρήσουν να «τιμωρήσουν» αυτοί το ιράν. Δηλαδή; Να κάνουν «κάτι» για να αναγκάσουν την Τεχεράνη είτε να απαντήσει (και όλοι ξέρουν τι θα σήμαινε αυτό), ή να κάνει πίσω (επίσης σαφές).

Μόνοι τους δεν θα μπορούσαν ούτε να το διανοηθούν. Αλλά με τους 100.000 plus τόνους «αμερικανικής διπλωματίας» δίπλα τους plus plus μερικά αμερικανικά «στρατηγικά βομβαρδιστικά» ποιος ξέρει τι διανοούνται;

Ο πνιγμένος απ’ τα μαλιά του πιάνεται – και η εποχή έχει όλο και περισσότερους πνιγμένους.

Ποιός θα ανέβει πρώτος;

Δευτέρα 20 Μάη. Εν τω μεταξύ δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς όσα μετασχηματίζουν (και θα το κάνουν ακόμα πιο έντονα συν τω χρόνω) τον καπιταλιστικό κόσμο.

Η γερμανική start up Lilium παρουσίασε πολύ πρόσφατα το κατόρθωμά της: ένα ηλεκτρικό (έως και ρομποτικό) 5θέσιο αεροταξί. Βέβαια είναι ακόμα πολύ πίσω (τεχνολογικά) σε σχέση με την κινεζική Ehang: η δεύτερη έχει κάνει εκατοντάδες ώρες πτητικών δοκιμών με όλους τους καιρούς με το διθέσιο μοντέλο της 184, αποκτώντας πολύτιμη εμπειρία– η πρώτη απλά κατάφερε να σηκώσει το δικό της πρωτότυπο.

Ωστόσο, επειδή η ασταμάτητη μηχανή δεν είναι μονόπλευρη, εκφράζει την συμπάθειά της στις γερμανικές προσπάθειες. Απομένει, βέβαια, κάτι ακόμα: να καταφέρει να πουλήσει η Lilium το επίτευγμά της στις ηπα, όπως σκοπεύει…

Γιατί στην γειτονιά του πλανήτη λένε ότι η ψοφιοκουναβική διοίκηση, εκτός απ’ τα κινεζικά δεν χωνεύει ούτε τα γερμανικά τεχνολογικά επιτεύγματα· ειδικά όταν φέρνουν σε δύσκολη θέση τις αμερικανικές εταιρείες.

Ως τότε, και αποκλειστικά για την ενημέρωσή σας (μην βιαστείτε να αγοράσετε! αφήστε να πέσουν οι τιμές!!! – και κυρίως μην πείτε τίποτα στον κυρ Θύμιο!!!) αυτά τα δύο promo:

Και επειδή είστε καλοί άνθρωποι: μπορείτε να φανταστείτε την στρατιωτική εκδοχή αυτών των οχημάτων; (Μια ερώτηση κάναμε…)

Αιχμάλωτοι του αόρατου πολέμου

Δευτέρα 22 Απρίλη. Οι εβραίοι Ronnie Barkan και Stavit Sinai και ο παλαιστίνιος Majed Abusalama, μέλη του κινήματος BDS στη γερμανία (γνωστοί τώρα σαν #humboldt3), βρίσκονται κατηγορούμενοι επειδή επιτέθηκαν φραστικά στην ισραηλινή ακροδεξιά βουλευτίνα Aliza Lavie, σε εκδήλωση το πανεπιστήμιο Humboldt. Υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό; Ναι. Θα πρέπει να έχουν μείνει κάποιοι νόμοι στη γερμανία για την προστασία των φασιστών…

Ο Majed Abusalama πυροβολήθηκε στο πόδι στη διάρκεια διαδήλωσης στη Γάζα, το 2014, ενάντια στην καταστροφή δέντρων σε παλαιστινιακή γη (στη δυτική Όχθη) από φασίστες ισραηλινούς εποίκους. Η Aliza Lavie ήταν από τότε βουλευτής, και είναι μια ανάμεσα στους πολλούς ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς του ισραηλινού απαρτχάιντ. Στη συγκεκριμένη εκδήλωση (τον Ιούνη του 2017) προσπάθησε να ξεπλύνει τον ισραηλινό φασισμό / ρατσισμό παρουσιάζοντας το καθεστώς σαν «παράδεισο για τα δικαίωμα της LGBTQ κοινότητας».

Άλλο το ένα, άλλο τ’ άλλο! Οι 3 μπορεί και να είναι τίποτα παλιοτρομοκράτες! Στο κάτω κάτω, το να δρουν μαζί παλαιστίνιοι και εβραίοι εναντίον ενός ρατσιστικού καθεστώτος σαν το ισραηλινό προσβάλει πράγματι τα θεμέλια του πρωτοκοσμικού ιμπεριαλισμού. Αυτή είναι η πραγματική τρομοκρατία!

Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι αντιστασιακοί· είμαστε όλοι Εβραίοι αντεθνικιστές!

(φωτογραφία: Ο Majed Abusalama στη συγκέντρωση έξω απ’ το Humboldt, πριν συλληφθεί…)

Όταν οι φονιάδες γίνονται αδιάφορη κοινοτοπία, τότε…

Κυριακή 7 Απρίλη. Ένα πλοίο με γερμανική σημαία, γερμανικής μκο, γερμανικής ιδιοκτησίας, με καπετάνιο απ’ το Αμβούργο. Έδρασε σε λιβυκή θάλασσα και ζητάει ασφαλές λιμάνι. Ωραία, να πάει στο Αμβούργο…

Αυτή ήταν η απάντηση του ιταλού φασίστα υπ.εσ. Salvini στο αίτημα του πλοίου sea eye να αποβιβαστούν 64 πρόσφυγες (ανάμεσά τους 10 γυναίκες, 5 παιδιά και ένα νεογέννητο μωρό) σε ιταλικό λιμάνι. Αλλά δεν χρειάζεται να είναι μια πολιτική βιτρίνα ξεφωνημένα φασιστική όπως το ιταλικό κάθαρμα. Και η κυβέρνηση της Μάλτας τα ίδια λέει. Αυτή είναι, υποτίθεται, «κεντρώα».

Το ότι το φασιστικό (άσχετα από «ιδεολογία» και “μασκάρεμα”) θράσος έχει ξεφύγει οφείλεται στην κούραση (εντός ή εκτός εισαγωγικών) των όποιων αντιρατσιστικών δράσεων· αυτό είναι ολοφάνερο. Όμως όταν οι νεοφασίστες αποκτούν περιθώρια και, κυρίως, τα «κλειδώνουν» (σαν κράτος / παρακράτος που είναι) δεν υπάρχει «επόμενη γωνία» για να τους περιμένει κανείς ελπίζοντας σε καλύτερους συσχετισμούς. Αύριο και μεθαύριο θα είναι χειρότερα.

‘Ενας Χι στην ευρώπη

Τετάρτη 27 Μάρτη. Στην Ρώμη οι “άλλοι” της ευρώπης τον σνόμπαραν… Δεν πειράζει. Πήγε και στο Παλέρμο – κι αυτό, παρακαλούμε, να μην το ξεχάσετε…

Στο Παρίσι η επίσκεψη ήταν κάπως διαφορετική. Το γαλλικό καθεστώς προσπαθεί να παριστάνει ότι έχει «σχέδιο» για το project europe. Φυσικά, το καλωσυνάτο αφεντικό του Πεκίνου, είχε και για τον μικρό Λουδοβίκο (Μακρόν) δώρα. Ας πούμε μια γενναία αύξηση της παραγγελίας για πολιτικά αεροπλάνα – προς τιμήν της airbus. Και μερικές ακόμα οικονομικές / εμπορικές συμφωνίες…

Στο Παρίσι (και όχι στη Ρώμη…) προσέτρεξαν κι άλλοι ευρωπαίοι. Η κυρία Merkel και ο κυρ Juncker (δυστυχώς η δόλια κυρά May είναι απασχολημένη με άλλα). Έτσι δόθηκε η ευκαιρία στον κυρ Xi, εκτός απ’ τις μπίζνες, να ξεδιπλώσει το όνειρό του για έναν «καλύτερο κόσμο»…

Τέσσερα ελλείμματα στις παγκόσμιες υποθέσεις πρέπει να αντιμετωπίσουμε από κοινού είπε. Πρώτον, τα ελλείμματα στους δημόσιους προϋπολογισμούς (δεν αφορούν Πεκίνο και Βερολίνο). Δεύτερον, το έλλειμμα εμπιστοσύνης μεταξύ κυβερνήσεων, λαών, πολιτισμών. Τρίτον, το έλλειμμα ειρήνης στις διεθνείς σχέσεις. Και τέταρτον το έλλειμμα ανάπτυξης.

Ο καπιταλισμός δεν προχωράει (και δεν προχώρησε ποτέ) χωρίς αυτά τα ελλείμματα – οι «διαφορές» είναι που εξασφαλίζουν τον «δυναμισμό» του! Όπως η «διαφορά δυναμικού» εξασφαλίζει την κυκλοφορία του ρεύματος.

Όχι, ο κυρ Xi δεν είπε χτες απ’ το Παρίσι ότι πρέπει ο πλανήτης να τον ξεφορτωθεί τον παλιοκαπιταλισμό (αυτά τα λέει στα συνέδρια του κ.κ. κίνας). Απλά, ευελπιστώντας ότι οι σχέσεις κίνας – ε.ε. θα εξελιχθούν διαφορετικά απ’ τις σχέσεις κίνας – ηπα (κι έτσι θα γίνει: το δείχνει η Ρώμη, το δείχνει και το Παλέρμο, το global Παλέρμο…) κερδίζει τον χρόνο που είναι αναγκαίος στον κινεζικό καπιταλισμό / ιμπεριαλισμό.

Ωστόσο ας μην υποτιμήσουμε την συγκυρία: η πρωτοβουλία των δρόμων του μεταξιού (Belt and Riad Initiative – BRI) είναι ένα πολλαπλάσιο και πολύ πιο εκτεταμένο «σχέδιο Μάρσαλ». Ο πρώτος που υφίσταται τις συνέπειές του θα είναι το ψοφιοκουναβιστάν. Όσο αυτό συμβαίνει, οι υπόλοιποι μπορούν να δοκιμάσουν κάποιο είδος (προσωρινής) ανακωχής μεταξύ τους.

Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που το ασύμμετρο (όπως εξελίσσεται) project europe μπορεί ακόμα να ελπίζει και να φτύνει τον κόρφο του ευχόμενο «μακριά από εμάς» (η «τύχη» του αμέρικα)…

Δόλια κυρά May

Τρίτη 26 Μάρτη. Να πεις ότι η κυρά May δεν τίμησε ξανά και ξανά το house of commons ρωτώντας το, ξαναρωτώντας το, και βάλε; Όχι, θα ήταν ατιμία μια τέτοια άρνηση! Τότε τι τρώγεται αυτό το house και ψήφισε χτες αργά το βράδυ «να πάρει περισσότερο έλεγχο των αποφάσεων, ψηφίζοντας και για διάφορα εναλλακτικά ενδεχόμενα» (την άλλη Τετάρτη, 3 Απρίλη), ε; Μόνο για να σπρώξει την πρωθυπουργό του ακόμα περισσότερο στην (συγκρατημένη) απελπισία;

Δεν βγαίνει νόημα. Η συμφωνία που έκανε η δόλια κυρά May με την ε.ε. δεν προχωράει (και η 12 Απρίλη πλησιάζει). Άλλες ιδέες είτε δεν υπάρχουν είτε είναι ανεφάρμοστες. Τι είδους είναι αυτά τα «εναλλακτικά ενδεχόμενα» που το πολιτικό προσωπικό του Λονδίνου θέλει να εξετάσει την ώρα που βουλιάζει;

Υπάρχει μια όχι μικρή λεπτομέρεια που τραβάει την προσοχή της ασταμάτητης μηχανής. Σύμφωνα με τα λεγόμενα απο ‘δω κι απο ‘κει το «ενωμένο βασίλειο» δεν μπορεί να πάρει μια μεγάλη (αντάξια του μεγέθους του!) «παράταση εξόδου», μια extension της προκοπής τέλος πάντων, επειδή αν την πάρει θα πρέπει να συμμετάσχει στις ευρω-εκλογές στα τέλη Μάη. Που σημαίνει ότι η 12η Απρίλη είναι η τελευταία των τελευταίων ημερών (τότε κλείνουν οι κατάλογοι των ευρω-υποψηφίων). Κι αν, λέμε αν, το house of commons αποφάσιζε ότι (υπό τις παρούσες συνθήκες) ΔΕΝ πρόκειται ο λαός να ευρω-ψηφίσει ζητώντας, με βάση αυτή τη δέσμευση, μια παράταση κάποιων μηνών, πού θα ήταν το πρόβλημα;

Η ε.ε. θα ήταν ευχαριστημένη. Το «ενωμένο βασίλειο» θα συνέχιζε να εφαρμόζει όλους τους νόμους της (αφού θα συνέχιζε να είναι τυπικά μέλος) χωρίς καμμία πολιτική εκπροσώπηση και συνδιαμόρφωση οποιασδήποτε απόφασης (αφού ψάχνει τρόπο να φύγει). Οι βρετανοί εθνοπατέρες απ’ την άλλη μεριά θα είχαν χρόνο για να κάνουν ότι νομίζουν: εκλογές, νέο δημοψήφισμα, κυνήγι αλεπούς, εξερεύνηση «εναλλακτικών δεδομένων», κηδεία της αυτού μεγαλειότητας… Οτιδήποτε. Αν σχεδόν 3 χρόνια αποδείχθηκαν λίγα στον βρετανικό λέοντα για να ξεφρακάρει απ’ την πόρτα εξόδου, ας πάρει κάμποση παράταση ακόμα. Μήπως χάσει λίπος και τα καταφέρει να κάνει είτε μπρος είτε πίσω…

Τα νομικά αυτού του ενδεχόμενου δεν τα ξέρουμε. Όμως έτσι κι αλλιώς όλοι οι εκπρόσωποι της αυτού μεγαλειότητας αποχώρησαν απ’ τα όργανα της ε.ε. την επόμενη ημέρα του δημοψηφίσματος· παρότι τυπικά το Λονδίνο παρέμενε ακόμα μέλος. Είναι ένα limbo που μπορεί να μην αρέσει στους προτεστάντες (καθότι είναι έμπνευση των καθολικών) αλλά έχει κρατήσει ήδη σχεδόν 3 χρόνια. «Λίγο πάνω λίγο κάτω» τι θα αλλάξει;

Ενώ, λοιπόν, η δόλια κυρά May (: Νικίας…) θα σχολάσει μάλλον ατιμωτικά, δεν βλέπουμε ποιον συμφέρει τελικά μια μαλλιοκούβαρα (: χωρίς συμφωνία) αγγλική έξοδος όπου νάναι. Δεν χάθηκε ο κόσμος αν η προβληματική αγγλία συνεχίσει να την βγάζει στην «αυλή» της ε.ε., στο «σπιτάκι του σκύλου» (μιλώντας από «πολιτική άποψη» πάντα…). Θα τρώει εκεί, θα κάνει τα κακάκια της εκεί, θα γαυγίζει και κανάν περαστικό – cool δηλαδή…

(φωτογραφίες: Δεν είναι δύσκολο να πέσει κανείς «θύμα των εντυπώσεων» – είναι και πειρασμός! Πάνω το βρετανικό house of commons. Πρόκειται για το παλιότερο κοινοβούλιο στο πλανήτη. Και οι πράσινες ταπετσαρίες στα καθίσματα μοιάζουν να είναι χοντρικά το ίδιο παλιές. Από αισθητική άποψη σίγουρα (: δερματίνη…) Στριμωγμένο, με 650 βουλευτές να κάθονται σχεδόν ο ένας πάνω στον άλλο, λίγο καλύτερο απ’ του Γκίνη, έχει μια πατίνα παλιών και περασμένων μεγαλείων – ή δικαστικής αίθουσας του 19ου αιώνα. Διακρίνεται όρθια η δόλια κυρά May, κι αυτή είναι όλη κι όλη η θέση του / της πρωθυπουργού όταν αγορεύει: μπροστά σ’ έναν πάγκο κάπως καλύτερα τακτοποιημένο απ’ το τραπέζι μου… Μ’ ένα επίχρυσο ματσούκι στην άκρη, που δεν αποκλείεται να είναι αυτό που δίνει η βασίλισσα στον καθε φορά εκλεγμένο πρωθυπουργό, για να του δείξει την εύνοιά της… (Όποιος ξέρει σίγουρα μας λέει…)

Κάτω το γερμανικό κοινοβούλιο (bundestag), χωρητικότητας 709 βουλευτών. Άλλος αέρας. Πρωτευουσιάνικος, τεχνοκρατικός, λουσάτος…

Θα πείτε: ναι, αλλά το πάνω κοινοβούλιο φαίνεται πιο άμεσο, πιο δημοκρατικό. Σωστά: φαίνεται…)

Ιστορικό προηγούμενο

Δευτέρα 25 Μάρτη. Πριν έναν αιώνα, στις 25 Γενάρη του 1919 και στις 28 Ιούνη της ίδιας χρονιάς δημιουργήθηκε η “κοινωνία των εθνών”. Σαν ένας διεθνής θεσμός μεσολαβήσεων και διαπραγματεύσεων με σκοπό το “ποτέ ξανά” μετά το σφαγείο του Α παγκόσμιου πολέμου… Για τα παγκόσμια ιστορικά δεδομένα η ελπίδα ότι δεν θα ξαναγίνει ποτέ πόλεμος όπως μορφοποιήθηκε με την δημιουργία της “κοινωνίας των εθνών” ήταν κάτι ιδιαίτερα προχωρημένο. Ήταν η πρώτη μορφή “διεθνούς νομιμότητας” στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο.

Παρότι η “κοινωνία των εθνών” είχε μερικές επιτυχίες στην αποφυγή ή στον τερματισμό κάποιων περιφερειακών συρράξεων, ήταν αδύνατο – προφανώς – να κάνει τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό “ειρηνικό”. Το 1933 η φρεσκο-ναζιστική γερμανία και η μιλιταριστική ιαπωνία απλά αποχώρησαν απ’ την “κοινωνία” των εθνών. Το 1935 ο Μουσολίνι έστειλε 400.000 στρατιώτες να καταλάβουν την αβυσσηνία (αιθιοπία) – η “κοινωνία των εθνών” ανίκανη για οτιδήποτε άλλο επέβαλε “οικονομικές κυρώσεις” στο φασιστικό καθεστώς… Το 1937 ο Μουσολίνι απλά αποχώρησε απ’ τον διεθνή θεσμό…

Κι ωστόσο αυτές οι “αποχωρήσεις” δεν θεωρήθηκαν το τέλος της “κοινωνίας των εθνών” και της “διεθνούς νομιμότητας” που, υποτίθεται, επρόκειτο να εγγυάται. Τον Μάρτη του 1938 ο στρατός του γ ράιχ εισέβαλε στην τσεχοσλοβακία, και κατέκτησε την σουδιτία (suderenland) – ούτε κι αυτό, όμως, θεωρήθηκε το «τέλος της κοινωνίας των εθνών». Ενώ, ουσιαστικά, ο Β παγκόσμιος είχε ξεκινήσει, οι πάντες παρίσταναν πως «όχι»… «τίποτα δεν θα συμβεί»…

Τυπικά η «κοινωνία των εθνών» συνέχισε την ύπαρξή της ακόμα και σ’ όλη την διάρκεια του Β παγκόσμιου (!!!). Η έδρα της ήταν στη Γενεύη (στην ουδέτερη ελβετία…) και συνέχισε να συνεδριάζει ακόμα κι ως τις αρχές του 1946… Τότε αντικαταστάθηκε από μια καινούργια θεσμοθέτηση της «διεθνούς νομιμότητας», τον «οργανισμό ηνωμένων εθνών»… Που πήρε και τα όποια περιουσιακά στοιχεία της «κοινωνίας των εθνών»…

Η διάλυση τέτοιων θεσμών, που πάντα γίνεται παράλληλα με την εντατικοποίηση των ενδοκαπιταλιστικών συγκρούσεων, μπορεί να κρατάει αρκετό καιρό. Όποιος, όμως, δεν την βλέπει ενόσω ξετυλίγεται είναι θεόστραβος…

(φωτογραφία: Ούτε μια επέτειο δεν αξίζει…)

Τι δουλειά κι αυτή, ε;

Τρίτη 12 Μάρτη. Ο Richard Grenell είναι ο αμερικάνος πρεσβευτής στο Βερολίνο. Απ’ την Ουάσιγκτον πληρώνεται, ό,τι του παραγγείλει το υπουργείο εξωτερικών κάνει. Τι δουλειά όμως; Να απειλεί!

Ενόσω εκκρεμεί η τιμωρία (οι κυρώσεις) για το θράσος διάφορων ευρωπαϊκών εταιρειών να συνεργάζονται με την gazprom στην κατασκευή του nord stream 2 (όπου νάναι θα ακουστεί η ετυμηγορία), ο Grenell έστειλε την περασμένη Παρασκευή καινούργιο απειλητικό γράμμα, αυτή τη φορά στο γερμανικό υπουργείο εξωτερικών: «Δεν θα συνεχίσουμε να μοιραζόμαστε πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών στο τωρινό επίπεδο αν η γερμανία επιτρέψει στην Huawei ή σε οποιονδήποτε άλλο κινέζο κατασκευαστή να πάρει μέρος στη δημιουργία των δικτύων 5G στη χώρα» – έγραφε το ραβασάκι. Χωρίς καρδούλες.

Το Βερολίνο όπως και το Λονδίνο έχουν δηλώσει ήδη ότι «δεν φοβούνται» τις υποτιθέμενες (και αναπόδεικτες…) κατασκοπευτικές δυνατότητες της Huawei, και ότι δεν βρίσκουν λόγους να την αποκλείσουν απ’ την συμμετοχή στα 5G δίκτυά τους. Αλλά ο εκβιασμός για «εμπάργκο» στη συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών είναι σοβαρός (για τις υπηρεσίες φυσικά…). Το Βερολίνο τ’ ακούει πρώτο, για να τ’ ακούσει από σπόντα και το Λονδίνο. Σύμφωνα με την κακόπιστη ασταμάτητη μηχανή αυτό το «εμπάργκο» θα μπορούσε να έχει σαν υπονοούμενο ακόμα και το να αρχίσουν εδώ κι εκεί «τρομοκρατικές ενέργειες» – συνεννοούμαστε υποθέτουμε…

Θεωρητικά το Βερολίνο έχει μια δυνατότητα: να αρχίσουν οι υπηρεσίες του να συνεργάζονται με εκείνες της Μόσχας· κανένας δεν υποτιμάει τις δυνατότητες αυτών των τελευταίων! Αλλά θα πρόκειται για άλμα επί κοντώ – και δεν είναι ρεαλιστικό να περιμένει κανείς κάτι τέτοιο… (Όχι ακόμα…)

Συνεπώς ο «σύμμαχος» (Ουάσιγκτον) δηλώνει ανοικτά ότι σκοπεύει να κρατήσει όμηρους τους «συμμάχους» του (το Βερολίνο σίγουρα!) Αυτό δεν «λύνεται» με το να «κάνει πίσω» το Βερολίνο στο θέμα της Huawei. Πρώτον, επειδή δεν είναι η μοναδική ξεκάθαρα επιθετική κίνηση της Ουάσιγκτον. Δεύτερον επειδή δεν θα είναι η τελευταία. Τρίτον, επειδή η γρήγορη δημιουργία 5G δικτύων είναι κρίσιμος παράγοντας για την εξέλιξη της 4ης βιομηχανικής επανάστασης κάθε επιμέρους καπιταλισμού. Τελευταίο, σαν σύνοψη των πάντων: επειδή το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο δεν πρόκειται να παραδοθεί στο αμερικανικό. Δεν έχει ηττηθεί σε κάποιον «κανονικό» πόλεμο, έτσι δεν είναι;

Επιβάλλεται να πούμε ότι αυτό που κάποτε εμφανιζόταν σαν «συμμαχία» (έως και νατο) έχει τελειώσει οριστικά· και έχει αντικατασταθεί από ένα πλέγμα απειλών απ’ την μια μεριά και «μεταβατικών» (υποχρεωτικών) ελιγμών απ’ την άλλη. Όμως καθώς η Ουάσιγκτον δείχνει να «ξεφεύγει», και καθώς δηλώνει διατεθειμένη ακόμα και να πνίξει τους πρώην συμμάχους της προκειμένου να μείνει (όπως νομίζει) στον αφρό του 21ου αιώνα, τα περιθώρια συμβιβασμών και εκτονώσεων απ’ την μεριά όσων μπαίνουν στο στόχαστρό της (που γίνονται όλο και περισσότεροι) στενεύουν διαρκώς.

Τι θα κάνει τώρα το Βερολίνο εκτός απ’ το να βγάζει αφρούς;

Μίνι απολογισμός

Τρίτη 12 Μάρτη. Η Ουάσιγκτον απαιτεί απ’ το Βερολίνο (και το Παρίσι) να φύγουν απ’ την συμφωνία για τα πυρηνικά της Τεχεράνης, απειλώντας με κυρώσεις.. Η Ουάσιγκτον απειλεί με κυρώσεις ευρωπαϊκές εταιρείες που συμμετέχουν στην κατασκευή του nord stream 2… Η Ουάσιγκτον σκοπεύει να απαιτήσει απ’ το Βερολίνο (και το Τόκιο, και άλλους «συμμάχους») να πληρώνουν τα έξοδα των αμερικανικών βάσεων συν ένα 50% «καπέλο» για το προνόμιο να υπάρχει us army στις επικράτειές τους… Η Ουάσιγκτον απειλεί το Βερολίνο (και το Λονδίνο και όποιον άλλον τολμήσει) με τιμωρίες αν κλείσουν δουλειές με την κινεζική Huawei… Απειλεί με δασμούς τις ευρωπαϊκές εξαγωγές στις ηπα…

Κι ακόμα: η Ουάσιγκτον ανακηρύσσει «πρωτεύουσα του ισραήλ» την Ιερουσαλήμ / al Quds… Σταματάει την χρηματοδότηση των προγραμμάτων ανθρωπιστικής βοήθειας των παλαιστίνιων, και διώχνει τις δομές πολιτικής εκπροσώπησης της «παλαιστινιακής αρχής» απ’ τις ηπα… Ετοιμάζει «σχέδιο ειρήνης» που θα νομιμοποιεί την ισραηλινή κατοχή… Στηρίζει τον τοξικό, τον οποίο ακόμα και ακροδεξιοί ψοφιοκουναβικοί βουλευτές χαρακτηρίζουν πλέον «εντελώς γκάγκστερ»…

Κι ακόμα: η Ουάσιγκτον απειλεί το Πεκίνο με ολοκληρωτικό πόλεμο δασμών… Ενώ ρίχνει τιμωρίες («κυρώσεις») επειδή η κίνα αγοράζει ρωσικά όπλα…

Κι ακόμα: η Ουάσιγκτον απειλεί την Άγκυρα με «κυρώσεις» επειδή αγοράζει ρωσικά όπλα… Απειλεί το Καράκας με «όλες τις options on the table»… Απειλεί την Αβάνα και την Μανάγκουα ότι «θα είναι οι επόμενες»…

Και φυσικά: η Ουάσιγκτον επιβάλει κυρώσεις στην Πγιονγκγιάνγκ, στη Μόσχα, στην Τεχεράνη, και απειλεί για ακόμα περισσότερες…

Δεν είναι πολλά μαζεμένα για να δικαιολογείται οποιοσδήποτε εφησυχασμός και οποιαδήποτε αδιαφορία; Μην το ξεχνάτε: πρόκειται για μακράν τον νο 1 σύμμαχο του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου…

(Το ξέραμε. Αλλά οι καθεστωτικοί new york times το δημοσιοποίησαν προχτές, με στοιχεία: ο θρυλικός «εμπρησμός της ανθρωπιστικής βοήθειας» στα σύνορα κολομβίας – βενεζουέλας, έγινε απ’ τους οπαδούς του Guaido. Κατά λάθος είναι αλήθεια, καθώς οι μολότοφ που έριχναν απ’ το έδαφος της κολομβίας προς την αστυνομία της βενεζουέλας απέναντι, έπεσαν σε φορτηγό… Χρειάζονται εκπαίδευση ακόμα… Οι ψοφιοκουναβικοί που εν χορώ ανέμισαν αυτό το περιστατικό για να καταγγείλουν – έως και στον οηε – την βαρβαρότητα του Μαδούρο έγιναν ρόμπα· αλλά δεν ιδρώνουν τ’ αυτιά τους.

Τώρα πρέπει να μαθευτεί αν το black out στη βενεζουέλα είναι σαμποτάζ (όπως καταγγέλει το καθεστώς Μαδούρο) ή βλάβη λόγω κακής συντήρησης. Ο Guaido πήρε πάντως νέες εντολές: να επιδιώξει κήρυξη «έκτακτης ανάγκης», για να πάνε στο Καράκας όχι ηλεκτρολόγοι αλλά … ανθρωπιστική βοήθεια… Αλλιώς θα πάει στα σκουπίδια – ποιός όμως;)

(φωτογραφία: Κέφια, ε;)

Εδώ τα καλά νέα!

Κυριακή 10 Μάρτη. Ε, ναι λοιπόν! Το δωρεάν νταβατζιλίκι τέρμα! Έπρεπε να βρεθεί ένα ψόφιο κουνάβι για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους!

Στην Ουάσιγκτον το γκουβέρνο κουβεντιάζει να νομοθετήσει ότι κράτη (συμμαχικά προφανώς) στα οποία υπάρχουν αμερικανικές βάσεις θα πληρώνουν όλα τα έξοδα, plus ένα 50% «καπέλο», για το προνόμιο να «φιλοξενούν» αμερικανικό στρατό!!!

Σωστά! Πολύ σωστά! Ο νταβατζής πληρώνεται! Ούτε δωρεάν είναι, ούτε πληρώνει αυτός την προστασία που παρέχει! Επειδή, όμως, στην Ουάσιγκτον το μαγαζί είναι σοβαρό, αυτή τη στιγμή ασχολούνται με δύο σημεία αυτής της εύλογης απαίτησης. Α) Πόσα λεφτά να ζητήσουν απ’ το Βερολίνο και το Τόκιο, που «τα έχουν». Β) Τι εκπτώσεις θα γίνονται σε κράτη που ακολουθούν πιστά τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Αυτό το τελευταίο δίνει κάποιες ελπίδες στην Αθήνα να την βγάλει φτηνά. Γιατί διαφορετικά…

Βρίσκουμε ότι το ψοφιοκουναβιστάν κινείται στον σωστό δρόμο. Μετά από 70 χρόνια γενναιόδωρης μιλιταριστικής εξάπλωσης, έχει έρθει η ώρα να πληρώνουν οι «επαρχίες» τα έξοδα για την u.s. φύλαξή τους. Και επειδή αυτό το βήμα θυμίζει διάφορα επεισόδια απ’ την παρακμή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, μπορούμε να εμπνευστούμε και την συνέχεια: αφού οι «επαρχίες» θα πληρώνουν, θα απαιτήσουν να αποφασίζουν αυτές τι θα κάνουν τις λεγεώνες που θα ταΐζουν.

Έτσι ώστε, μετά, να «απελευθερωθούν» απ’ τη Ρώμη…

(Για να πούμε του στραβού το δίκιο, το ψοφιοκουναβιστάν έχει γλυκαθεί απ’ την συμφωνία που υπέγραψε με την Σεούλ τον περασμένο Φλεβάρη, με βάση την οποία το νοτιοκορεατικό καθεστώς θα πληρώσει 924 μύρια δολάρια το 2019 για τα έξοδα των αμερικανικών βάσεων εκεί. Δεν είναι όλο το «κόστος», είναι όμως μεγάλο μέρος του…

Το τι αγοράζει ο Moon μ’ αυτό το ποσό για φέτος είναι σαφές. Αν έτσι θα συμβαίνει για καιρό, αυτό είναι άλλο θέμα… Πάντως το ψόφιο κουνάβι γουστάρει: έχει ένα βαρύ λογιστικό υπόβαθρο σαν χαρακτήρας…)