Tag: γαλλία

Να τους περιποιηθούμε μαζί!

Σάββατο 20 Φλεβάρη. Στην πρώτη διεθνή του εμφάνιση ο νυσταλέος Jo μίλησε χτες (τηλε-) με τους υπόλοιπους g6. Για ποιο πράγμα; Για την απο κοινού, συμμαχική, αντιμετώπιση της Μόσχας και του Πεκίνου. Εμπορικά, οικονομικά, τεχνολογικά βέβαια· δεν μίλησε για πόλεμο. Αλλάζοντας τακτική (σε σχέση με το ψόφιο κουνάβι) ο νυσταλέος καλοπιάνει τα 4 ευρωπαϊκά κράτη και το Τόκιο – την Οττάβα την θεωρεί δεδομένη.

Δεν είναι όλα στην ίδια φάση της κρίσης / αναδιάρθρωσης. Το Λονδίνο για παράδειγμα, ονειρεύεται να ξαναγίνει παγκόσμια δύναμη· κι αυτό το όνειρο δεν είναι παρενέργεια της γενετικής μηχανικής!… Η Ρώμη (που είναι κατ’ όνομα “g”) και το Βερολίνο (που είναι “g” με τα όλα του) για διαφορετικούς λόγους βλέπουν με κάποια οικονομική συμπάθεια το ευρασιατικό project. Η μεν Ρώμη επειδή ελπίζει ότι μέσω αυτού θα ξανασταθεί στα πόδια της (αυξάνοντας την επιρροή της στα πέριξ – προς μεγάλο εκνευρισμό του ελλαδιστάν)· το δε δεύτερο για προφανείς λόγους. Όσο για τον βασιλιά Μacron; Αφού νομοθέτησε υπέρ του ανύπαρκτου «σωστού ισλάμ» ετοιμάζεται να κουβαλήσει με τα χεράκια του κασόνια με πλατφόρμες στη ζώνη του Sahel. (Δεν είναι σίγουρο ότι τις έχουν ζητήσει, αλλά θα τις πάρουν, θέλουν δεν θέλουν…) Ήταν επίμονος χτες:

… Πρέπει να δώσουμε στην αφρική 13 εκατομύρια εμβόλια για να καλυφθούν όσοι δουλεύουν στα συστήματα υγείας… είπε, κι ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό του. …Αν είναι να ανακοινώσουμε σήμερα ότι θα δώσουμε μερικά δισεκατομύρια για να τους πάμε εμβόλια σε έξι μήνες, σε οκτώ μήνες, σ’ ένα χρόνο, οι φίλοι μας στην αφρική, κάτω απ’ την δικαιολογημένη πίεση των λαών τους, θα αγοράσουν δόσεις απ’ τους κινέζους και τους ρώσους… Και τότε η δύναμη της δύσης θα είναι απλά μια ιδέα, όχι η πραγματικότητα…

Κρίμα…

Μπορεί να υπάρξει αναβίωση του ιστορικού «ατλαντισμού»; Κι αν ναι με τι όρους και σε ποιον βαθμό; Καθαρά απ’ τον β παγκόσμιο ως και το τελευταίο ξέσπασμα της κρίσης / αναδιάρθρωσης, το 2009, η Ουάσιγκτον μπορούσε να εμφανίζεται (και στο μεγαλύτερο διάστημα να είναι) ο «ηγεμόνας». Αλλά οι σοβαρές ρωγμές εκδηλώθηκαν υποδειγματικά ήδη το 2003, όταν Παρίσι και Βερολίνο αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην εισβολή και στην κατοχή του ιράκ, για να βαφτιστούν από έναν άλλο γιγαντιαίο Donald, τον υπ.αμ. του Μπους του Β, τον Rumsfeld, «παλιά ευρώπη» (παλιοευρώπη δηλαδή…). Ήταν από τότε ξεκάθαρο πως οι ιμπεριαλιστικοί προσανατολισμοί τόσο του Παρισιού όσο και του Βερολίνου δεν συνέπιπταν με τον αμερικανικό (και θα μπορούσαν να είναι ακόμα και αντίπαλοί του).

Δεν έχουν έρθει κοντύτερα από τότε· το αντίθετο. Το ψόφιο κουνάβι και όσοι εκπροσωπεί κινήθηκαν ενεργητικά πάνω στην γραμμή του παθητικού παράπονου του Obama, ότι δηλαδή Λονδίνο και Παρίσι χρησιμοποίησαν τον αμερικανικό στρατό κατά της λιβύης για να εξυπηρετήσουν αποκλειστικά τα δικά τους συμφέροντα. Με δυο λόγια είπε σχεδόν ανοικτά (το ψόφιο κουνάβι προς τους ευρωπαίους) ότι «αν θέλετε να μας χρησιμοποιείτε σαν στρατιωτική υπερδύναμη θα μας πληρώνετε – αγοράζοντας τα όπλα μας». Και, επίσης, «θα βάζουμε περιορισμούς στις εξαγωγές σας στις ηπα για να πουλάνε οι δικές μας εταιρείες».

Ήταν ζήτημα στυλ αυτή η στάση ώστε να αλλάξει απ’ τον νυσταλέο; Ή ανάγκη; Το δεύτερο… Όμως μετά την αποτυχία της ανάσχεσης του Πεκίνου και της καταστροφής της Τεχεράνης (με οικονομικά μέσα) η Ουάσιγκτον έχει μεγαλύτερη ανάγκη παρά ποτέ κάποιους συμμάχους· κι αυτοί το ξέρουν. Ή, για να το πούμε πιο σωστά: έχει ανάγκη λιγότερους εχθρούς, επειδή έχει ήδη αρκετούς και αρκετά ισχυρούς. Όμως σ’ αυτόν τον μάταιο αλλά καπιταλιστικό κόσμο εξακολουθεί να ισχύει ότι «δεν υπάρχουν ‘φιλοι’ κι ‘εχθροί’, υπάρχουν μόνο συμφέροντα». Αν τέτοιοι είναι οι καινούργιοι κανόνες του παιχνιδιού, κι αν (αρέσει δεν αρέσει στην Ουάσιγκτον) ο πλανήτης είναι περισσότερο «πολυπολικός» από ποτέ τα τελευταία 70 χρόνια, το Joνυσταλεάν θα πρέπει να πληρώνει αντί να το πληρώνουν για να κρατήσει μια κάποια συμβατική σχέση με κράτη / μείζονες ιμπεριαλισμούς της δυτικής ευρώπης.

Μπορεί; Έχει το περιθώριο; Το αντέχει; Κι αν η απάντηση αποδειχθεί «ναι», νομίζουν εκεί στην Ουάσιγκτον ότι οι rivals θα φοβηθούν;

«Φιλία»!

Σάββατο 13 Φλεβάρη. Ο καλύτερος κόσμος! Μία φασιστοχούντα βουτηγμένη ως το γόνατο στο αίμα: η αιγυπτιακή. Δύο + μία πετροχούντες, με αρκετό αίμα στα παλάτια τους και εξαιρετικά αβέβαιο μέλλον: σαουδική αραβία, ενωμένα αραβικά εμιράτα, μπαχρέιν. Ένα μαφιόζικο καθεστώς / πλυντήριο: η νότια κύπρος. Το ελλαδιστάν (τα χαρακτηριστικά του τ’ αφήνουμε στο γούστο σας…). Και, για την υψηλή εποπτεία (με τηλεδιάσκεψη…. ), το βασίλειο της γαλλίας. Εκτός απ’ τις δουλειές (πάνω και κάτω απ’ τα τραπέζια) τι μπορεί να ενώνει όλους αυτούς τους διαλεκτούς κυρίους; Ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος, και ο αμερικανο-αγγλο-ισραηλινός άξονας· τι άλλο;

Μπορεί να μοιάζει με «μάζεμα μπάζων», αλλά δεν είναι αστείο. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, στριμωγμένος στα σκοινιά, συνεχίζει να κτίζει πάνω στον «αντιτουρκισμό»· ή αυτό είναι που ταιριάζει στην εθνικιστική ιδεολογία και άρα πουλιέται σ’ όποιον αγοράζει. Όμως αυτός ο χορός βρυκολάκων παίρνει μέρος σε πολύ ευρύτερη αναμέτρηση· των οποίων τα σχέδια γίνονται αλλού…

Ο ρημαδο—–Νικόλας, χαιρετίζοντας την «ειρήνη» που αυτό το ραντεβού χασάπηδων ‘n’ friends προωθεί, δεν έχασε την ευκαιρία να ξαναβγάλει τα νεύρα του για την συμφωνία Άγκυρας – Tripoli περί αοζ και όχι μόνο. Νομίζαμε ότι το είχε ξεχάσει, ειδικά αφού η Αθήνα «χαιρέτισε» την καινούργια, ενιαία μεταβατική κυβέρνηση της λιβύης, που συμφωνήθηκε πριν μια βδομάδα στη Γενεύη· με πρωθυπουργό τον Abdul Hamid Ddeibeh. Φαίνεται ότι ο «χαιρετισμός» ήταν για την παρηγοριά: στις πρώτες επίσημες δηλώσεις του ο Ddeibeh χαρακτήρισε την Άγκυρα «φίλο», «σύμμαχο» και κάτι παραπάνω: στρατηγικό εταίρο με τον οποίο η μεταβατική κυβέρνηση θα επιδιώξει συνεργασία στο ανώτατο επίπεδο…

Έμεινε έτσι το ρημαδογκουβέρνο να βγάζει το άχτι του στον ώμο των τοξικών της αραβικής χερσονήσου, που ξυπνάνε κάθε μέρα με χαρά επειδή τα drones των Houthis δεν έχουν σκάσει ακόμα πάνω τα παλάτια τους.

Πού γίνονται, λοιπόν, τα σχέδια του άξονα; Και πόσες «ψήφους» έχουν σ’ αυτά τα επιτελεία ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, το αιγυπτιακό χασάπικο ή οι πετροχούντες; Βγάλτε συμπέρασμα: σε μια κίνηση που περιγράφεται (με κάποια υπερβολή ίσως) σαν «σεισμική», τον περασμένο Γενάρη, το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ «ενσωμάτωσε» τον στρατό του (σε επίπεδο επιτελείων, σχεδιασμών και πληροφοριών) στην αμερικανική στρατιωτική «κεντρική διοίκηση» (centcom). Μέχρι τις αρχές Γενάρη του 2021 το Τελ Αβίβ συμμετείχε στην «ευρωπαϊκή διοίκηση» (eucom). Το ζητούμενο των αφεντικών του ήταν βέβαια η τωρινή του θέση· αλλά οι όχι-αποκατεστημένες-σχέσεις του με τις αραβικές χούντες εμπόδιζαν την μετακόμιση. (Η centcom έχει επιχειρησιακή ευθύνη στη μέση Ανατολή ως και το αφγανιστάν…)

Τώρα αυτή η μετακόμιση έγινε, αφού οι πετροχούντες χάνουν το «στρατηγικό έδαφος» (την σημασία του πετρελαίου τους) κάτω απ’ τα πόδια τους και αγάπησαν ανοικτά το Τελ Αβίβ. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Πρώτον, ότι αν αυτές οι αραβικές χούντες έχουν κάποια «στρατιωτικά μυστικά», τώρα – μέσω αμερικανικού πενταγώνου – θα περνάνε επίσημα στη γνώση του ισραηλινού στρατού· χωρίς, εννοείται, να συμβαίνει το ανάποδο. Δεύτερον, ο νούμερο 1 στόχος της centcom είναι η «αντιμετώπιση» της Τεχεράνης· ο αγαπημένος του Τελ Αβίβ. Αυτό σημαίνει πως οι συνδαιτημόνες και φίλοι του ελληνικού ιμπεριαλισμού βλέπουν ήδη την «μοίρα» τους γραμμένη στον τοίχο· αλλά προς τον Περσικό, κι όχι στην ανατολική ή/και στην κεντρική Μεσόγειο που ψάχνει αυτός την δική του.

Τρίτο, που περιλαμβάνει τα δύο προηγούμενα: όλα αυτά συμβαίνουν υπό το βλέμμα του ευρασιατικού project και των κρατών που το υποστηρίζουν. Το τουρκικό είναι ένα απ’ αυτά, όχι το μοναδικό….

(φωτογραφία κάτω: Ενώ ο ρημαδοΚούλης «ανοίγει την αγκαλιά του» ο γύπας που καραδοκεί στο πλάι του έχει καρφωθεί στην υπουργό επικρατείας των εμιράτων Reem Ebrahim Al-Hashimy – δεξιά, στα μαύρα. Αυτές οι χειρονομίες και εκφράσεις θεωρούνται σεξουαλική παρενόχληση ή είναι απλά ειλικρινής έκφραση διπλωματικού θαυμασμού για τον καπιταλισμό των εμιράτων;

Ας απαντήσει ο ελαφρά μελαγχολικός Faisal bin Farfan al Saud, ο υπ.εξ. του τοξικού του Ριάντ, που μεσ’ τη μέση νοιώθει σα να εμποδίζει…)

Να γίνουμε φίλοι

Τετάρτη 3 Φλεβάρη. … Πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειες μας για να έναν κανονικό, βαθύ και σημαντικό διάλογο… Πάντα είμασταν υπέρ του διαλόγου. Πρέπει να μπορούμε να κουβεντιάσουμε τις διαφωνίες μας σαν σύμμαχοι… Ζήσαμε μια σημαντική κλιμάκωση το 2020. Πρέπει να το παραδεχτούμε… Η κατάσταση έχει βελτιωθεί τώρα, αλλά πρέπει να κτίσουμε την αμοιβαία εμπιστοσύνη…

Αυτά ανάμεσα σε άλλα γλυκούτσικα είπε χτες ο γάλλος πρεσβευτής στην Άγκυρα Herve Magro συνεντευξιαζόμενος στην καθεστωτική hurriyet. Πρεσβευτής είναι, δεν θα ξεκινούσε καυγά. Ωστόσο είναι σαφές ότι το Παρίσι έχει βγάλει το συμπέρασμα ότι δεν πρόκειται να τα καταφέρει με την Άγκυρα με τσαμπουκάδες. Δεν έστειλε το τουρκικό καθεστώς πολεμικά στ’ ανοικτά της Μασσαλίας· ο βασιλιάς Macron ήταν που έστειλε το αεροπλανοφόρο και κανά δυο πολεμικά αεροπλάνα του να κάνουν βόλτες μεταξύ Κρήτης και Κύπρου. Αλλά δείχνει να λογικεύεται.

Το είχαμε προβλέψει, την εποχή που ο βασιλιάς Macron έδειχνε πολύ σκληρός· το ξέρετε. Έγινε, μάλιστα, γρήγορα: το άπλωμα του τουρκικού ιμπεριαλισμού σε περιοχές που το Παρίσι θα ήθελε για δικές του δεν σηκώνει αμφισβήτηση. Τι σημαίνει όμως για τις ελληνικές ιμπεριαλιστικές ελπίδες αυτή η επαναπροσέγγιση Παρισιού – Άγκυρας, ειδικά όταν είναι δεδομένη η στάση του Βερολίνου; Ξεμένει από συμμάχους;

Κι αυτό είναι κάτι που το έχουμε υποστηρίξει: κατά την ταπεινή ασταμάτητη μηχανή η «σχέση» του ελλαδιστάν με το βασίλειο του Macron ήταν αμοιβαία περιστασιακή. Και απ’ την μεριά της Αθήνας χαρακτηριστικά προσοδική. Κατέληξε στην αγορά όπλων, κάτι που είναι επιτυχία του Παρισιού μάλλον. (Θα μπορούσε να πουλήσει rafale και στην Άγκυρα; Γιατί όχι;)

Ο κύριος προσανατολισμός των αφεντικών του ελληνικού ιμπεριαλισμού στην αναζήτηση συμμάχων δεν βρίσκεται στην ευρώπη αλλά στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί έχουν σχετικά παλιά ιστορία στη μέση Ανατολή, και γι’ αυτό καταλαβαίνουν καλά (όχι όλοι με χαρά) τι σημαίνει η τουρκική ιμπεριαλιστική αναγέννηση: δεν μπορούν ούτε να την αγνοήσουν ούτε να την αντιμετωπίσουν με στρατιωτικά μέσα – όπως θα ήθελε το ελλαδιστάν.

Η Ουάσιγκτον απ’ την μεριά της έχει πια όλο και περισσότερους μπελάδες στο κεφάλι της. Μπορεί να αντιλαμβάνεται την μέση Ανατολή μέσα απ’ την κάνη του όπλου, με σαφώς πιο μιλιταριστική οπτική· αλλά ακριβώς γι’ αυτό δεν έχει την πολυτέλεια να «χάσει» την όποια σχέση θα μπορούσε να έχει με την Άγκυρα. Οι γκουβέρνοι του ελλαδιστάν μπορεί να έφτασαν να διαδίδουν ότι το ψόφιο κουνάβι δεν τους έκανε (επειδή ήταν …. φίλος με τον Erdogan…) αλλά ίσως να νοσταλγήσουν τα επόμενα χρόνια τα όποια αντιτουρκικά μέτρα πήρε η διοίκησή του.

Κι αυτό για λόγους πεζούς, τόσο πεζούς όσο η γεωγραφία. Αν το Joνυσταλεάν προσπαθήσει να «πιέσει» ακόμα περισσότερο την Μόσχα (όπως όλα δείχνουν), το τελευταίο που θα ήθελε θα ήταν να στριμώξει την Άγκυρα τόσο ώστε να την έχει (κι αυτήν…) απέναντί του. Στο βαθμό που οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες δεν επιλέξουν κάποιου είδους ανοικτή αντιπαράθεση με την Ουάσιγκτον στην ανατολική Μεσόγειο, το Joνυσταλεάν θα δείξει τον ίδιο ρεαλισμό με τον βασιλιά Macron: μια κάποια mutuan trust, όχι ιδιαίτερα καυτή, μερικές φορές προσχηματική, αλλά πάντως όχι ρήξη…

Αυτά είναι που θα ψαλλιδίσουν τα όποια φτερά και πούπουλα έχουν απομείνει για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό σε σχέση με τον «αιώνιο εχθρό» – αν, φυσικά, τα πράγματα εξελιχθούν έτσι. Απ’ την άλλη μεριά όμως θα πρέπει να αποδείξει την πιστότητά του στον μεγάλο σύμμαχο όπου εκείνος επιλέξει! Θα είναι απέναντι στη Μόσχα; Απέναντι στην Τεχεράνη; Απέναντι στο Πεκίνο;

Η πατρίς δεν θα ξεμείνει από εξωτερικούς κινδύνους που να την απειλούν! Αυτό είναι βέβαιο…

(φωτογραφία: Ο κυρ Magro είναι δεξιά… Πίσω κάποια ένδοξη στιγμή της οθωμανικής αυτοκρατορίας.)

Νέες υγιειονομικές προδιαγραφές

Τρίτη 2 Φλεβάρη. Ξεκίνησε απ’ την ισπανία. Αλλά οι επίκαιρες ιδέες έχουν την δυναμική να επεκτείνονται. Η επικοινωνία μέσω μηχανών είναι η μόνη αντισηπτική – και, κατά συνέπεια, η μόνη εγκεκριμένη!

«Μα…» θα πείτε «…. είναι δυνατόν να απαγορευτούν οι πρόσωπο με πρόσωπο συζητήσεις;». Ίσως όχι… ίσως όχι ακόμα… Αλλά η προπαγανδιστική εκπαίδευση έτσι ξεκινάει. Από κάτι που φαίνεται αδιανόητο…

Τα ωραία τους rafale

Τρίτη 26 Γενάρη. Ποιός θα το περίμενε; Στα 200χρονα της φετεινής επετείου ελληνικός στρατός θα βρίσκεται και στο μάλι! Η σεμνότητα και ταπεινότητα του ρημαδογκουβέρνου ίσως δεν επιτρέψει να συμπεριληφθεί κι αυτή η εκστρατεία στους εορτασμούς, όμως αυτό δεν μειώνει την αξία της! Κριμαία, κορέα, σομαλία, αφγανιστάν… Μάλι!!! Sahel!!! Στο πλευρό του βασιλιά Μακρόν, για χάρη των ελληνικών συμφερόντων, οι greek special forces θα βρεθούν στο σημάδι των ένοπλων Touareg, τους οποίους η ασταμάτητη μηχανή σέβεται και τιμά.

Νατοϊκή δεν είναι η επιχείρηση, κάτι που ίσως δυσκολέψει όσους επιμένουν να ζυγίσουν τον ελληνικό ιμπεριαλισμό με την ζυγαριά της δήθεν εξάρτησής του απ’ την Ουάσιγκτον. Ευρωπαϊκή είναι, αλλά κυρίως είναι γαλλική. Συνεπώς θα μπορούσε να θεωρηθεί αντίδωρο για την γρήγορη (;) άφιξη μερικών (μεταχειρισμένων) rafale στο ελλαδιστάν.

Καλά το πάει το ρημαδογκουβέρνο… Ας σταυροκοπηθεί μόνο μην κάτσει καμμιά στραβή και πρέπει να υποδεχθεί απώλειες…

(φωτογραφίες επάνω και μέση: «Γίνε κάποιος» λέει η διαφήμιση του γαλλικού μιλιταρισμού. Εύκολο είναι να γίνεις: πτώμα…)

Και οι γάλλοι σκοτώνουν

Κυριακή 17 Γενάρη. Στις 3 Γενάρη (πριν σχεδόν δυο βδομάδες), δύο γαλλικά mirage 2000 και ένα «βομβαρδιστικό» drone reaper έριξαν 3 βόμβες σε ένα σπίτι έξω απ’ το χωριό Bounti, στο κεντρικό μάλι. «Καθάρισαν» δεκάδες ένοπλους ανακοίνωσε χαρούμενη η διοίκηση του γαλλικού στρατού κατοχής του μάλι. «Περίπου 30». Για να παρουσιάζουν αριθμό σίγουρα μπορούσαν να διακρίνουν τα πτώματα – σ’ αυτές τις δουλειές χρειάζεται ακρίβεια.

Στον αριθμό οι γάλλοι κατοχικοί ήταν σχετικά ακριβείς. 28 ήταν το τελικό νούμερο. Αλλά δεν ήταν ένοπλοι αντάρτες. Ήταν ένας γάμος. Δολοφονήθηκαν 20 άτομα και τραυματίστηκαν σοβαρά 8. Ήταν η απάντηση του στρατού του βασιλιά Macron στην «απώλεια», μια μέρα πριν, στις 2 Γενάρη, τριών γάλλων πεζοναυτών που έπεσαν σε ενέδρα ανταρτών.

Δεν είναι ντροπή για κανέναν ιμπεριαλιστικό / κατοχικό στρατό το να μιμείται τους «μεγάλους» δασκάλους, τον αμερικανικό και τον ισραηλινό. Ο γαλλικός στρατός βρίσκεται στο μάλι εδώ και 8 χρόνια, με σκοπό να «φέρει την ειρήνη και την σταθερότητα», καταπολεμώντας την «τρομοκρατία». Δεν υπάρχει καμμία «επιτυχία» σ’ αυτό το πεδίο, υπάρχει όμως πολύ μεγάλη σ’ ένα άλλο, το βασικό: πολεμώντας την «τρομοκρατία» στη ζώνη του Sahel ο γαλλικός στρατός έχει επεκτείνει τις βάσεις του πέρα απ’ το μάλι στον νίγηρα και στο τσαντ.

Οι μαλινέζοι στρέφονται όλο και περισσότερο ενάντια στη γαλλική κατοχή, και η δολοφονία 28 αμάχων αγροτών ενισχύει το μίσος εναντίον των κατοχικών. Ξέρουν οι ντόπιοι τι αντίστοιχα έχει κάνει ο αμερικανικός στρατός στο αφγανιστάν και ο ισραηλινός στη Γάζα και στη συρία· δεν έχουν αυταπάτες. Το να είναι «παράπλευρες απώλειες» είναι το καλύτερο που μπορούν να τους προσφέρουν οι «ελευθερωτές» τους – βάζοντας εν τω μεταξύ στο χέρι βασικές πρώτες ύλες απ’ τα εδάφη τους.

Θα καταφέρει ο βασιλιάς Macron (ή/και οι διαδοχοί του) να γλυτώσει την εκδίωξή του στρατού απ’ όλη αυτή την περιοχή τα επόμενα χρόνια; Αν δει drones ανταρτών να επιτίθενται στις βάσεις του, ας αρχίσει να μετράει ανάποδα: «κάποιοι» (και υπάρχουν αρκετοί διαθέσιμοι με τις απαραίτητες γνώσεις…) θα έχουν πιάσει δουλειά για τα καλά σ’ αυτά τα μέρη…

(φωτογραφία κάτω: Ο γαλλικός μιλιταρισμός, στις ιμπεριαλιστικές / κατοχικές του εκφάνσεις μάλιστα, συνεχίζει να διαφημίζεται στις στάσεις του Παρισιού. Απαλλοτριώνοντας νοήματα και λέξεις: “εμπιστοσύνη” γράφει η συγκεκριμένη αφίσα – και καταλαβαίνετε τι εννοεί…)

Όχι τόσο φίλος κι αδελφός;

Σάββατο 16 Γενάρη. Πόσα στήριξε το ρημαδογκουβέρνο στο ανανεωμένο «ελλάς – γαλλία – συμμαχία» εναντίον του αιώνιου εχθρού; Πόση επένδυση έγινε στο Charles de Gaulle (το αεροπλανοφόρο) που θα καθάριζε την ανατολική Μεσόγειο απ’ τον στόλο της «μπλέ πατρίδας» και θα έβαζε πλάτη να γεμίσει τρύπες και σωλήνες για χάρη του ελλαδιστάν; Μέχρι και 18 rafale «έκλεισε» τις προάλλες η πατρίδα, για να ευχαριστήσει τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron…

Την τελευταία φορά που διαβάσατε στις σχετικές ειρωνείες μας ήταν στις 30 του περασμένου Σεπτέμβρη (του 2020). Ανάμεσα στα υπόλοιπα (πατριώτες ο στόλος! 2) γράφαμε (ο τονισμός τωρινός):

… Το τρίτο που μάθαμε είναι ότι μπορεί μεν να υπάρχει πια κάτι σαν «οικογενειακή παράδοση» του οίκου των Μητσοτάκηδων να ταΐζει έναν βασιλιά ή έναν μεγαλοαυλικό απ’ το αμερικανικό παλάτι, αλλά ο υιός είναι πολύ πιο ανιστόρητος και άσχετος απ’ τον πατέρα. Ο τελευταίος έκανε μεν τραπέζι στον Bush πατέρα το καλοκαίρι του 1991 (κι ενώ η «καταιγίδα της ερήμου» κατά του ιράκ είχε ολοκληρωθεί μάλλον βιαστικά…) αλλά ο πραγματικός φίλος του λεγόταν Helmut Kohl… Προφανώς με τα θρυλικά ντολμαδάκια επεδίωκε να εξισορροπήσει τις εντυπώσεις σε μια περίοδο ραγδαίων αλλαγών στην ευρώπη και στη μέση Ανατολή.

Αντίθετα ο υιός, τραπεζώνοντας το ζεύγος Πομπηία στο σπίτι του, επιδεικνύει μέσω των (και με αφροδισιακή φήμη…) μπουμπουριστών χοχλιών (ας μας επιτραπεί) μια “ανανεωμένη συζυγική σχέση”… Είναι κάτι που εκείνος ο θυελλώδης αλλά σύντομος “έρωτας”, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, θα λάβει υποχρεωτικά υπόψη του. Πράγμα που δεν θα παραλείψει να δείξει (ο βασιλιάς) την ερχόμενη Πέμπτη / Παρασκευή, στη σύνοδο κορυφής της ε.ε., όπου κατά τα φαινόμενα θα συμφωνήσει να μην επιβληθούν κυρώσεις στην τουρκία… (Δεν ήταν αυτές οι κυρώσεις ο ελληνικός διακαής πόθος μέχρι προχτές;)

Μην πείτε το κοινότοπο «δεν υπάρχουν φιλίες και έρωτες, υπάρχουν μόνο συμφέροντα»! Κάπου εδώ το έχετε διαβάσει: ο βασιλιάς Macron (έχουμε γράψει παραπάνω από μια φορά) θα (πρέπει να) ψάξει να βρει ένα σημείο ισορροπίας με τους τούρκους ισλαμοδημοκράτες, οι οποίοι βρίσκονται πια όχι μόνο μπροστά του (στη συρία και στη λιβύη) αλλά και «μέσα» του (στο μάλι). Και το ελλαδιστάν θα ακολουθήσει πιστά τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου, των εφοπλιστών· έστω κι αν στις γραμμές τους υπάρχει κάποια βουβή αβεβαιότητα…

Δεν πέρασε δα και τόσος καιρός απ’ τον περασμένο Σεπτέμβρη. Η ασταμάτητη μηχανή ήταν φυσικά «ψέκα», αλλά… κανείς δεν μαθαίνει αλήθειες απ’ τις Β.Α./Ε.Κ. Ποτέ και για τίποτα.

Χτες θα πρέπει να ήταν μια κακή μέρα. Για τον ρημαδο—–Νικόλα και όλο το ρημαδογκουβέρνο. Αποκαλύφθηκε ότι ο βασιλιάς Macron και ο «απομονωμένος» Erdogan έχουν αρχίσει τα ραβασάκια ο ένας στον άλλον!.. Κατά τον υπ.εξ. Cavusoglu ήταν πρώτος ο τούρκος πρόεδρος που άνοιξε την καρδιά του, στέλνοντας ένα πρωτοχρονιάτικο μήνυμα γεμάτο τρυφερότητα στον βασιλιά… (Δεν τον θεωρεί πια ψυχασθενή…). Κι εκείνος, που δεν είναι δα τόσο σκληρός όσο προσπαθεί να δείχνει, ανταποκρίθηκε με ένα «dear Tayyip» και μια συνέχεια του είδους «να κανονίσουμε να τα πούμε από κοντά … για διμερείς συνεννοήσεις σε θέματα όπως η τρομοκρατία, περιφερειακά ζητήματα όπως η Συρία και η Λιβύη, καθώς και για συνεργασία σε εκπαιδευτικά ζητήματα…» (Θέλει ο βασιλιάς βοήθεια απ’ τους ισλαμοδημοκράτες της Άγκυρας για να φτιάξει το “σωστό ισλάμ” που ονειρεύεται;)

Θυμήστε μας παρακαλούμε: που πέφτει η λιβύη; Είναι, μήπως, εκείνο το μέρος όπου ο άλλος φίλος και αδελφός των ελλήνων, ο «τζενεράλ» Haftar, θα έσπαγε τα μούτρα του Erdogan ισοπεδώνοντας την Tripoli, και μάλιστα το ελλαδιστάν θα του έστελνε και ενισχύσεις διαφόρων ειδών; Είναι αυτό το μέρος που συμφώνησε με την Άγκυρα για αοζ και έκοψε την φόρα της ελληνικής; Αυτό είναι; Ή πρόκειται για συνωνυμία;

Χάλια, εντελώς χάλια. Απ’ την μια να προσπαθείς να ικανοποιήσεις με κάθε τρόπο τις αμερικάνικες φαρμακο-μαφίες και το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα μπας και κάνει καμμιά “επένδυση”, ξέροντας ότι τα χειρότερα «από οικονομική άποψη» είναι μπροστά· και απ’ την άλλη να μένεις με την ελπίδα ότι ο νυσταλέος Jo θα είναι πιο φιλέλληνας απ’ το παλιό του αφεντικό, τον Obama…

 

Κουίζ 1

Κυριακή 20 Δεκέμβρη. Ξέρετε το όνομα ενός κράτους που έχει δηλωμένους περισσότερους νεκρούς εξαιτίας του τσαχπίνη απ’ ότι μαζί η ιαπωνία (2.828), η ταϊβάν (7), η νότια κορέα (659), η γκάνα (331) και η σενεγάλη (361), παρότι έχει μόνο το 1/25 του (συνολικού) πληθυσμού τους;

Ξέρετε το όνομα ενός κράτους που έχει δηλωμένους ελαφρά λιγότερους νεκρούς εξαιτίας του τσαχπίνη (με ισχυρή «τάση» να τους ξεπεράσει…) απ’ την κίνα (4.634) παρότι έχει το 1/140 του πληθυσμού της;

Ξέρετε το όνομα ενός αναπτυγμένου κράτους (μέλους των καλύτερων κλαμπ του δυτικού καπιταλισμού, της ε.ε. και του νατο…) που έχει δηλωμένους περισσότερο από 10 φορές παραπάνω νεκρούς και 2,5 φορές παραπάνω «κρούσματα» του τσαχπίνη σε σχέση μ’ ένα φτωχό, τριτοκοσμικό κράτος της δυτικής αφρικής, όπως η γκάνα, που έχει όμως τριπλάσιο πληθυσμό;

Ξέρετε το όνομα ενός κράτους που η αναλογία των επίσημα δηλωμένων νεκρών του τσαχπίνη επί των επίσημα δηλωμένων positive (του ιδίου) είναι μεγαλύτερο απ’ το «αποτυχημένο πείραμα της σουηδίας» (2,17%), της «η πρωθυπουργός είναι συνέχεια τρομαγμένη γερμανίας» (1,76%) ή της «είμαστε cool γαλλίας» (2,45%);

Το ξέρετε οπωσδήποτε: ελλαδιστάν λέγεται!! Το ελλαδιστάν δηλώνει ως τώρα 4.102 «θύματα του covid», με πληθυσμό 10,4 εκατομύρια· το άθροισμα των δηλωμένων θανάτων απ’ την ίδια αιτία σε ιαπωνία, ταϊβάν, νότια κορέα, γκάνα και σενεγάλη μαζί είναι 3.986 (με σύνολο πληθυσμού 245 εκατομύρια). Το ελλαδιστάν επίσης έχει αναλογία «επίσημων θυμάτων προς επίσημα κρούσματα» (οι ίδιοι είναι που τα μετράνε και τα μεν και τα δε!) 3,14%… Σας φαίνεται εντάξει;

Οι αριθμοί είναι εκνευριστικοί ειδικά όταν κάνει κάποιος συγκρίσεις. Οι πιο σκληροπυρηνικοί caradinieri, οι οπαδοί του «απόλυτου lockdown μέχρι τελευταίας ρανίδας» θα υποστηρίξουν, φυσικά, ότι οι πιο πάνω συγκρίσεις αποδεικνύουν το πόσο επικίνδυνο είναι το ρημαδογκουβέρνο (δεν θα στραφούν ωστόσο εναντίον των απείθαρχων ιθαγενών…). Και ελάχιστοι (πόσοι άραγε;) θα θυμηθούν ότι η «δημιουργική λογιστική» ίσως γεννήθηκε σ’ αυτόν εδώ τον τόπο εδώ και αιώνες· κι ότι για να μάθει η ελ.στατ. να μετράει σωστά έπεσε πολύ ξύλο απ’ τους τρισκατάρατους «κατακτητές» της περασμένης δεκαετίας. Το ότι έμαθε η ελ.στατ. δεν σημαίνει ότι έμαθαν οι πάντες!!!

Ο Κ. Γουργουλιάνης, ένας (μάλλον μοναχικός) «αιρετικός – της – πρώτης – γραμμής», καθηγητής πνευμονολογίας και επικεφαλής της αντίστοιχης κλινικής στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Λάρισας, κατήγγειλε προχτές την δημιουργική λογιστική θανάτου (που είναι και «κρουσματο-πολιτική»…): ο μεν εοδυ ανακοίνωσε στις 16 Δεκέμβρη 79 «κρούσματα» στο νομό Μαγνησίας, ενώ τα εργαστήρια του νοσοκομείου έδιναν μόνο 3. Το νούμερο «3» απ’ το νούμερο «79» έχει μεγάλη διαφορά· δεν πρόκειται για λάθος από αμέλεια…. Τι κακό έγινε στην πρόσθεση; Δεν θα μάθουμε: τέτοιες σοβαρές καταγγελίες περιχαρακώνονται σαν «τοπικά νέα», δηλαδή κουκουλώνονται. Ποιός ξέρει τι κάνουν αλλού στην επικράτεια τα θανατόμετρα / κρουσματόμετρα αλλά δεν γίνονται (ή πνίγονται εν τη προθέσει τους) οι ανάλογες καταγγελίες;

Φαίνεται ότι δεν γίνεται παντού «μαγείρεμα»· και το ελλαδιστάν είναι ένας απ’ τους αρχισέφ του πλανήτη! «Κοινές δεξαμενές» θανάτου έχουν ανοίξει πολλά κράτη· όχι όλα όμως· και απ’ τα επίσημα στοιχεία προκύπτει πως πολλά απ’ αυτά που δεν το έχουν κάνει βρίσκονται στην ανατολική ασία… Η ελληνική «κοινή δεξαμενή» εν τω μεταξύ έχει κτιστεί όπως όλα στην επικράτεια, με αντιπαροχή και «κατά παρέκκλιση»…

Οι ντόπιοι caradinieri, είτε οι σκληροπυρηνικοί είτε οι σχετικά λιγότερο φανατίλες, απέναντι σ’ αυτές τις «παραξενιές» ή, εν πάσει περιπτώσει απέναντι σ’ αυτές τις «ασυνέχειες» της φοβερής και τρομερής φονικότητας, έχουν έτοιμη τακτική και έτοιμες απαντήσεις. Πρώτον, αν δεν υπάρχει περιθώριο θανατολαγνείας δεν ασχολούνται. Και δεύτερον, φταίει το ρημαδογκουβέρνο για το ελληνικό μεγαλείο και τις ανομολόγητες μεν αλλά ολοφάνερες πρωτιές του. Δεν έκλεισε ασφυκτικά τις πόρτες και τα παράθυρα· δεν τα έκλεισε έγκαιρα· δεν άνοιξε πολλές εντατικές· κάνει τα στραβά μάτια στο παπαδαριό· δεν παρήγγειλε μάσκες σωστού μεγέθους για τα παιδιά· κι επιπλέον ο αρχιερέας και τα εξαπτέρυγα έχουν γίνει βαρετά… Στο «χωριό» πάντα φταίει το γκουβέρνο: «την λύση να δώσει ο πρωθυπουργός», να ένα παλιό και βαθιά ριζωμένο σύνθημα απ’ τα επικά ‘80s…

Οι πιο φανατικοί caradinieri θα πουν (θα τραυλίσουν μάλλον) ότι τα κράτη της ανατολικής ασίας «τα έχουν πάει καλά» επειδή επέβαλαν «ολικά lockdown», και επειδή είναι και high tech, οπότε δεν αφήνουν καρφίτσα να περάσει απαρατήρητη. Ο τεχνο-ολοκληρωτισμός είναι θεραπεία για όλα – λένε έμμεσα αλλά καθαρά… (Έχουν ένα δίκιο, αλλά απ’ την ανάποδη – λέμε πιο κάτω). Τι θα πουν όμως για την σενεγάλη; Είναι κι αυτή master στο high technology tracking; Η κοινωνική αποξένωση έγινε η κυρίαρχη κουλτούρα στη δυτική αφρική; Έχει πρωτοκλασσάτες εντατικές το Dakar; Και τότε γιατί μεταναστεύουν οι σενεγαλέζοι προς τα βόρεια και πρωτοκοσμικά και δεν συμβαίνει το ανάποδο;

Δύσκολοι καιροί για τους ντόπιους ιππότες της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας – και της γενετικής μηχανικής…

Όμως θα πρέπει να υπάρχει και κάποια εξήγηση που δεν περνάει ούτε απ’ την Ηρώδου του Αττικού ούτε απ’ τις υπεραπλουστεύσεις του διανοητικού επαρχιωτισμού! Γιατί αυτή η θρυλική «καταστροφική πανδημία» έχει εξελιχθεί σε τόσο σοβαρό πρόβλημα για ένα μόνο κομμάτι του πλανήτη και, μάλιστα, μέσα σ’ αυτό περιλαμβάνεται ο άλλοτε κραταιός αλλά επιταχυνόμενα «αγχωμένος» δυτικός καπιταλισμός; Γιατί ακόμα και στο εσωτερικό αυτού του δυτικού καπιταλισμού δεν είναι όλοι ενθουσιασμένοι με τα κατορθώματα της (αμερικανικής κατά κύριο λόγο) φαρμακο-μαφίας που «θα σώσουν την ανθρωπότητα»; Γιατί ο βασιλιάς Macron έχει την άνεση να “προβληματίζεται” για τις mRNA πλατφόρμες; Γιατί οι τόσο πονόψυχοι αφεντάδες των δυτικών καπιταλιστικών κρατών, των οποίων οι πληθυσμοί αιωρούνται τόσο κοντά στον θάνατο, δεν «αγκάλιασαν» με ευγνωμοσύνη τα παραδοσιακής τεχνολογίας κινέζικα εμβόλια;

Υπάρχουν κι άλλα τέτοια «γιατί;» Αλλά θα πρέπει να υπάρχει και κάποια εξήγηση…

Κουίζ 2

Κυριακή 20 Δεκέμβρη. Λίγο ακόμα σπάσιμο νεύρων με αριθμούς – τους έχουμε για χρήσιμους πάντως. Υπάρχουν 3 ευρωπαϊκά κράτη που θεωρούνται «πρώτης γραμμής» από καπιταλιστική άποψη: το ιταλικό, το γερμανικό και το γαλλικό.

Κατά σειρά πληθυσμού κατατάσσονται ως εξής: γερμανία 83,8 εκατομύρια, γαλλία 65,3 εκατομύρια, ιταλία 60,4 εκατομμύρια. Είναι βέβαιο ότι εφαρμόζουν (ή έχουν τα περιθώρια να εφαρμόσουν…) και τα τρία την ίδια δημιουργική λογιστική θανάτου, σίγουρα αυτήν που ευλόγησε ο π.ο.υ., σύμφωνα με την οποία «όποιος / α βρεθεί positive ή μοιάζει για τέτοιος και πεθάνει τις επόμενες 4 εβδομάδες / 28 ημέρες αναγνωρίζεται σαν ‘θύμα του covid’ όπως και νάχει…». Χρησιμοποιούν επίσης και τα τρία τα ίδια άθλια, αναξιόπιστα και προβοκατόρικα PCR τεστ για να εντοπίζουν ανθρώπους που θα πρέπει να βασανιστούν σαν «υγιεινομικές βόμβες». Ωστόσο, με κριτήριο την επίσημη καταμέτρηση των θυμάτων των «κοινών δεξαμενών» τους η κατάταξη είναι αντίστροφη από εκείνη των πληθυσμών τους. Πρώτο είναι το ιταλικό κράτος με 68.447, δεύτερο το γαλλικό με 60.418 και μακράν τρίτο το γερμανικό με 26.402. Ειδικά αυτή η «φτωχή επίδοση» του Βερολίνου θα μπορούσε να θεωρηθεί ύποπτη («μήπως κρύβουν τους νεκρούς σε τίποτα κοντέινερ;»).

Οι θανατολάγνοι θα πουν: το γερμανικό κράτος έχει καλύτερο σύστημα υγείας! Και το ιταλικό το χειρότερο… Πιθανόν – αλλά τότε γιατί η πρωθυπουργός του πρώτου βγήκε νωρίς νωρίς την περασμένη άνοιξη και ανακοίνωσε ότι «αν δεν θα σας κλείσουμε στα σπίτια σας θα έχουμε 5.000.000 νεκρούς» λες και ήταν μετεμψύχωση του ελεεινού Ferguson; Και γιατί τώρα επιβάλει «γενική κλεισούρα» στους υπηκόους της;

Αν το κριτήριο είναι οι positive, και πάλι η κατάταξη αλλάζει. Στα «κρούσματα» το Παρίσι είναι μακράν πρώτο (2.460.555 ως χτες), η Ρώμη δεύτερη (1.938.083) και το Βερολίνο τρίτο αλλά όχι τόσο καταϊδρωμένο όπως στους θανάτους (1.493.669). Μήπως οι γερμανοί εκτός από καλύτερο σύστημα υγείας έχουν και καλύτερη κράση, παρότι στο βορρά έχει περισσότερο κρύο που ευνοεί τον κάθε τσαχπίνη; (Ή μήπως περνάνε πιο συχνά τα συνηθισμένα κρυωματάκια που προκαλούν φυσική ανοσία και στον covid;).

Μοιάζει σπαζοκεφαλιά… Που γίνεται χειρότερη αν υπολογιστεί ότι η «κοινή δεξαμενή» στην ιταλική περίπτωση δεν ήταν ομοιόμορφη σε όλη την επικράτεια αλλά βρισκόταν κυρίως τον βιομηχανικό (και σχετικά πλουσιότερο) βορρά. Ας αφήσουμε το γεγονός ότι παραλίγο να μαθευτεί πως το μακελιό στο Bergamo (που τόσο φαγώθηκε αμάσητο…) δεν είχε αιτία τον covid αλλά το εγκαταλειμένο δημόσιο σύστημα υγείας στην περιοχή – ευτυχώς το ιταλικό γκουβέρνο συνεννοήθηκε αρμοδίως με τον π.ο.υ. και η σχετική έρευνα που είχε τα στοιχεία και τις αποδείξεις “εξαφανίστηκε”…

Παρότι οι λεπτολόγοι της επιδημιολογίας μπορεί κάποτε να ψάξουν και να βρουν κάθε πιθανή και απίθανη εξήγηση του γιατί η γκάνα τα έχει πάει πολύ καλύτερα απ’ την γαλλία και γιατί η ιαπωνία πολύ καλύτερα απ’ τις ηπα (αφήνουμε την κίνα απέξω από κάθε σύγκριση! απολαμβάνει τα χάλια των δυτικών ανταγωνιστών της απ’ το ύψος της!), θα άξιζε τον κόπο να εισάγουμε ένα κριτήριο διαφοροποίησης που είναι πιθανό ότι δεν θα το πετύχετε πουθενά αλλού. Το κριτήριο της θέσης στον τεχνολογικο-καπιταλιστικό «συσχετισμό δύναμης» στο κατώφλι της 4ης βιομηχανικής επανάστασης.

Σίγουρα είναι πρόταση που απευθύνεται σε τολμηρά πνεύματα. Και εντελώς ακατάλληλη για τους συντηρητικούς κάθε είδους και απόχρωσης.

Μια πρόταση απάντησης…

Κυριακή 20 Δεκέμβρη. Η πρότασή μας είναι αυτή: τα καπιταλιστικά κράτη του πλανήτη «διαχειρίζονται» τον τσαχπίνη ανάλογα με την θέση και τις προοπτικές του καπιταλισμού τους (και, ευρύτερα, του «κοινωνικού κεφαλαίου» τους) σ’ αυτήν την εξελισσόμενη Αλλαγή Παραδείγματος. Σ’ αυτό το (αφαιρετικό ίσως αλλά όχι αυθαίρετο) σχήμα υπάρχουν δύο «άκρα». Κράτη / κεφάλαια / κοινωνίες με ήδη υψηλή θέση (που διεκδικούν επικυριαρχίες στο υπόλοιπο του 21ου αιώνα) και απ’ την άλλη μεριά κράτη / κεφάλαια / κοινωνίες που βρίσκονται σε σχετικά χαμηλή θέση, δεν έχουν βλέψεις κορυφής, μπορούν όμως να βελτιώσουν την (σχετική) θέση τους στον πλανητικό καταμερισμό εξουσίας αρθρωνόμενα με εκείνα της πρώτης κατηγορίας. Σ’ αυτήν την πρώτη κατηγορία θα τοποθετούσαμε οπωσδήποτε το Πεκίνο, το Τόκιο, την Σεούλ… Στην δεύτερη την Accra (γκάνα), το Dakar (σενεγάλη), και άλλα αφρικανικά (και όχι μόνο) κράτη.

Για διαφορετικούς λόγους η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, άρα η δημιουργική λογιστική θανάτου, η υπερδιόγκωση της απειλής του τσαχπίνη και όλα τα υπόλοιπα θα ήταν (έτσι πάει ο συλλογισμός) από άχρηστη έως επικίνδυνη σ’ αυτά τα δύο άκρα. Στους κορυφαίους επειδή έχουν ήδη τους κοινωνικούς / τεχνικούς όρους για να αισιοδοξούν για την εξέλιξη των καπιταλισμών τους στον 21ο αιώνα. Έχουν, σα να λέμε, την «κοινωνική πειθαρχία» και την «κοινωνική κουλτούρα» που ευνοούν την ομαλή μετάβαση / εξέλιξη του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματός τους, με προοπτικές ευρύτερης ηγεμονίας. Στους «χαμηλούς» επειδή δεν έχουν και δεν ελπίζουν να αποκτήσουν γρήγορα τέτοια χαρακτηριστικά· έχουν όμως άλλους πόρους (γεωγραφική θέση, φυσικούς πόρους, τεχνολογικές νησίδες) που τους επιτρέπουν να εκτιμούν βάσιμα ότι δεν θα υποβαθμιστούν και πως, αντίθετα, με τις σωστές επιλογές συμμάχων θα αναβαθμιστούν. Σαν δορυφόροι – αλλά θα αναβαθμιστούν.

Σ’ αυτό το σχήμα το δράμα της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας με σημαία τον τσαχπίνη παίζεται στο ενδιάμεσο φάσμα. Όπου βρίσκονται τόσο τα κράτη του δυτικού (ευρωπαϊκού, βορειοαμερικάνικου) καπιταλισμού όσο και κράτη του είδους ιράν, τουρκία ή βραζιλία. Εδώ το ζήτημα της «προσαρμογής» των κοινωνικών (και επιχειρηματικών) κεφαλαίων στις προδιαγραφές της 4ης βιομηχανικής επανάστασης γίνεται (μπορεί να είναι) υπαρξιακό. Το Αποκαλυψιακό Θέαμα του Θανάτου, όπως ακριβώς το είχε περιγράψει ο G. Caffentzis (έχουμε κάνει παραπάνω από μία αναφορές σ’ αυτό), όπου ο κίνδυνος “καπιταλιστικού θανάτου” μεταφέρεται στους υπηκόους σαν απειλή για τον δικό τους θάνατο “αν δεν…” (αν δεν πειθαρχήσουν, αν δεν υπακούσουν, κλπ) είναι αλληγορία και μαζί εργαλείο εκβιασμού. Για ένα γρήγορο και συντονισμένο “άλμα” / αλλαγή συμπεριφορών, ηθών, εθίμων, νομικών κανόνων· ένα κυβερνητικό (cybernetic) άλμα βιοπολιτικής διαχείρισης της εξουσίας και της υποτέλειας.

Αν και στη δυτική φιλολογία υπάρχουν από ικανοποιητικές μέχρι εξαιρετικές αναλύσεις (και γενεαλογίες) της εξέλιξης και των προδιαγραφών της κρατικής / καπιταλιστικής βιοπολιτικής, είχαν (και μπορεί να έχουν ακόμα) μια λανθάνουσα παραδοχή. Ότι σαν διαδικασία, ειδικά σε φάσεις μετάβασης, πρόκειται για κάτι πανανθρώπινο. Είναι αυτές οι αναλύσεις, σα να λέμε, «δυτικοκεντρικές»! Όμως οι κτυπητές διαφορές στα «μεγέθη» και στις «πολιτικές» σε σχέση με τον τσαχπίνη μας υποχρεώνουν να κρατήσουμε μεν αυτά τα συμπεράσματα σχετικοποιώντας τα δε. Αν τα δυτικά κράτη / κεφάλαια και μερικά ακόμα, για συγκεκριμένους λόγους, βρίσκονται σε μια ιστορική συγκυρία όπου είναι πιθανό είτε να ξεπέσουν είτε να «ανέβουν» στον παγκόσμιο καταμερισμό, τότε αυτά είναι που χρειάζονται τόσα και τέτοια «μαγειρέματα», «μέτρα», πραξικοπήματα, διαγραφή της θεσμικής και ιδεολογικής ιστορίας τους, βίαιες αναδιαρθρώσεις της καθημερινής ζωής, mRNA πλατφόρμες, «απαγορεύονται τα φιλιά και οι χειραψίες», και όλα τα υπόλοιπα! Δεν πρόκειται πάντως για «πανανθρώπινο», για «παγκόσμιο» ζήτημα! Για να το πούμε με διαφορετικό τρόπο: για την πολιτική της καπιταλιστικής εξουσίας στον πλανήτη η «πανδημία» δεν είναι πραγματικά παν-δημική! Είναι εστιασμένη εδώ ή εκεί. Έχει συγκεκριμένες πυκνώσεις. Και γι’ αυτό δεν φταίει ούτε ο τσαχπίνης ούτε η μυθική φονικότητά του. Δεν φταίει ούτε ο αριθμός των κρεβατιών στις εντατικές, παρά μόνο σε δεύτερο ή τρίτο βαθμό.

Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να εξηγήσουμε το γιατί το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο τα καταφέρνει καλύτερα – και το ιταλικό με το γαλλικό χειρότερα. Το πρώτο έχει (σχετικά) μικρότερη ανάγκη απ’ τα δύο άλλα να βιαστεί και να βιάσει στο εσωτερικό του για να κρατηθεί ψηλά στον παγκόσμιο καταμερισμό· συνεπώς, πέρα από «καλύτερο σύστημα υγείας» έχει και «καλύτερο σύστημα αποφυγής των θανατο-υπερβολών»… Σαν ποσοστό θανάτων χρεωμένων σε σχέση με τα χρεωμένα κρούσματα στον τσαχπίνη το Βερολίνο έχει ένα ταπεινό ποσοστό 1,76%, σε σχέση με το γαλλικό 2,45% και το ιταλικό 3,5% (κοντά στο ιαπωνικό 1,46% και το νοτιοκορεατικό 1,35%). Δεν διαφοροποιείται στρατηγικά απ’ τους γείτονές του ως προς το “πνεύμα” της διαχείρισης· δεν είναι «σουηδικό» σαν να λέμε (που, παρεπιπτόντως, στο κλάσμα θάνατοι προς κρούσματα βρίσκεται στο 2,17% – σχεδόν χωρίς “μέτρα”…). Διαφοροποιείται όμως ως προς την τακτική… Κι αυτό κάνει μια κάποια διαφορά – πάντα μέσα στο δυτικό στρατόπεδο. Σε σύγκριση με το αμερικανικό ή το αγγλικό η διαφορά τείνει να είναι περισσότερο αισθητή· σε συνδυασμό και με τις υπόλοιπες πλευρές της παρακμής…

Αν οι πιο πάνω συλλογισμοί ευσταθούν, τότε τα μαγειρέματα στο ελλαδιστάν αποκτούν μια κωμικοτραγική διάσταση! Το ελλαδιστάν ανήκει στην «ιταλική σχολή» (με ποσοστό θάνατοι προς κρούσματα το καθόλου ευκαταφρόνητο 3,14%), έχει εντυπωσιακά υψηλό αριθμό θανάτων στις εντατικές, χωρίς όμως συμμετοχή στους g7!!! Πώς είναι, λοιπόν, απ’ την μια μεριά οι ελληνικές οικογένειες να παρκάρουν τους με χρόνια προβλήματα ηλικιωμένους τους στα νοσοκομεία “για να μην τους πεθάνουν στο σπίτι” απ’ τον covid, και αυτοί να πεθαίνουν αναγκαστικά απ’ τις αποσωληνώσεις των “διασωληνώσεων”, και απ’ την άλλη να παρακαλάς την κάθε phizer και την κάθε microsoft (τους Άρχοντες του Αλγοριθμικού Σκότους ή Φωτός, ανάλογα με τα γούστα…) να «κάνει επενδύσεις» εδώ; Ε, το ευθέως ανάλογό του, στο πεδίο της «κρίσης», είναι να δραματοποιείς την υγιεινιστική κουζίνα σου, τα χοντροκομένα μαγειρέματά σου, σε τέτοιο βαθμό ώστε να διεκδικείς «πρόκριση στον τελικό» στους ολυμπιακούς της covid – δυστυχίας! Ντοπέ; Ντοπέ, όπως άλλοτε – τί να κάνεις όμως;

Θα πει κάποιος εδώ (και θα έχει δίκιο): μα είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοιου είδους σχεδιασμός απ’ το ελληνικό καθεστώς; Όχι βέβαια – δεν είναι ζήτημα «σχεδιασμού»! Είναι, μάλλον, ζήτημα χύμα μεν αλλά και προσανατολισμένου βολονταρισμού μιας ιστορικής δομής εξουσίας: στον αγώνα τους να «σταθούν» (ή και να ανέβουν) στο πολιτικά προσοδικό μοντέλο, διάφορα επιμέρους κρατικά και κοινωνικά συμ-φέροντα (συμφέροντα ιατρικά, συμφέροντα φαρμακολογικά, συμφέροντα οικονομικά, συμφέροντα πολιτικά, συμφέροντα οικογενειακά, κληρονομικά, θεσμικά κλπ) είναι αναγκασμένα να πατάνε επί πτωμάτων! Το έχουν ξανακάνει, με διαφορετικές μορφές, πολύ περισσότερο κυριολεκτικές. Είναι το μόνο που ξέρουν να κάνουν.

Συνεπώς πρέπει να υπάρχουν τέτοια, αρκετά τέτοια, κατάλληλα φωτισμένα…