Tag: γαλλία

“Vive la Grece”!

Τρίτη 25 Απρίλη. Η εξαγωγή “τίμιου ψεκάσματος” απ’ την Αθήνα στο Παρίσι (κάτι σαν το “άγιο φως” του λουμπενισμού! – “εμείς που δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού τώρα δίνουμε και το μύρο της παρακμής του”!!!) υποδεικνύεται και απ’ αυτό: εκτός απ’ τα 7 μύρια γάλλους ψηφοφόρους, η γαλλική φασιστο-οικογένεια έχει και (δεν είναι τόσοι;) 1 με 1,5 εκατομμύρια έλληνες οπαδούς! Πρόκειται για τους ίδιους που είναι υποστηρικτές του ολλανδού Wilders, του αμερικανικού ψόφιου κουναβιού… Και μιλώντας γενικά και διεθνιστικά: πρόκειται για ένα πυκνό σμήνος ελληνικών μυγών που όπου μυρίσουν σκατά πηγαίνουν και κάθονται πάνω τους.

Το ενδιαφέρον (πολιτικό και ιδεολογικό και όχι εντομολογικό!) είναι ότι αυτό το 1 με 1,5 μύριο ελλήνων ΔΕΝ δηλώνουν, στο μεγαλύτερο μέρος τους, φασίστες. Αλλά «αριστεροί», «επαναστάτες», «αντικαπιταλιστές»… Και, κυρίως (εδώ είναι τα λεφτά!): αντισυστημικοί!

Τι είναι η «αντισυστημικότητα» οι πάντες αγνοούν. Πρόκειται για το καταφύγιο των οπαδών του παλιού συστήματος – «old regime» όπως θα το έλεγαν άλλοτε. Για παράδειγμα οι αριστοκράτες, μετά την επικράτηση των αστών, θα μπορούσαν να πουλάνε την ιδεολογία τους για «αντισυστημική». Ή οι οπαδοί της δουλείας στον αμερικανικό νότο, μετά τη νίκη των βορείων, το ίδιο. Εννοείται ότι και οι παπάδες του χριστιανισμού είναι «αντισυστημικοί», στο βαθμό που «σύστημα» είναι ο Γαλιλαίος, ο Δαρβίνος και ο Νεύτωνας. Μιλώντας γενικά, κάθε ιστορικά ξεπερασμένος και κάθε πυροβολημένος είναι «αντισυστημικός», αρκεί να ορίσει το «σύστημα» όπως τον βολεύει.

Αρκεί, έτσι, τα πιο καθυστερημένα τμήματα των αφεντικών του, με την βοήθεια των καλοπληρωμένων δημαγωγών τους, να τον επιστρατεύουν επιβεβαιώνοντάς του ότι πράγματι η γη είναι στο κέντρο του σύμπαντος… Κι αυτός το κέντρο της γης…

Με τόσους και τέτοιους «αντισυστημικούς» ο καπιταλισμός χαίρει άκρας υγείας!!! Γιατί όχι;

So what?

Τρίτη 25 Απρίλη. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Μακρόν εκπροσωπεί τμήματα του γαλλικού κεφάλαιου. Ίσως τα πιο δυναμικά τέτοια. Δεν υπάρχει, επίσης, καμία αμφιβολία, ότι οποιοσδήποτε υποψήφιος “εκπρόσωπος” (ακόμα περισσότερο: αν κάνει “προεκλογική εκστρατεία” για να πιάσει μια καρέκλα όπου κανείς δεν θα μπορεί να τον καθαιρέσει στη διάρκεια της θητείας του για “αθέτηση υποσχέσεων”) είναι κάθαρμα. Στον ένα ή στον άλλο βαθμό.

Μ’ αυτά σαν δεδομένα, η αριστέρα (συμπεριλαμβανομένης της κομμουνιστικής ακόμα και τότε που δεν ήταν “αριστέρα του κράτους και του κεφάλαιου”) έχει την εξής ροπή: προκειμένου να σώσει αυτό που θεωρεί “αγνότητά” της κάνει μια προστυχία. Κλείνει τα μάτια. Κλείνει τα μάτια στη διαλεκτική ανάλυση της (καπιταλιστικής) πραγματικότητας. Κλείνει τα μάτια και το ρίχνει στη θεολογία: όλοι ίδιοι είναι – εκτός από εμάς. (“Εκτός από εμάς” παρά την τεράστια ιστορία των διασπάσεων, των κατηγοριών για προδοσίες, κλπ κλπ…)

“Δεν είναι όλες ίδιες” οι πολιτικές βιτρίνες του κεφάλαιου, των αφεντικών και των κοινωνικών τους συμμάχων. Για έναν απλό λόγο: δεν είναι τα αφεντικά ένα ενιαίο και αδιαίρετο μπλοκ συμφερόντων, τακτικών και στρατηγικών. Ναι, η εκμετάλλευση, κάποτε άγρια, της εργασίας μέσα απ’ την μισθωτή σχέση (αλλά και την άμμισθη…) και της ζωής συνολικά, είναι ο κοινός παρονομαστής εκείνου που λέγεται καπιταλισμός. Αλλά στον ονομαστή υπάρχουν διαφορές, συχνά σκληρές. Διαφορετικές μερίδες των αφεντικών, με διαφορετικά έως αντίπαλα συμφέροντα, ακόμα και μέσα σε κάθε έναν εθνοκρατικό σχηματισμό χωριστά, επιλέγουν διαφορετικούς εκλεκτούς σαν “βιτρίνες”. Επειδή έχουν διαφορετικές τακτικές. Κάποτε και διαφορετικές στρατηγικές.

Δεν είναι όλες οι βιτρίνες ίδιες, ενώ όλες υπηρετούν την ίδια γενική υπόθεση, της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Η τελευταία απόδειξη των διαφορών τους είναι … οι οπαδοί τους. Πιστεύει κανείς ότι, για παράδειγμα, ήταν εντελώς “τυχαίο” ότι μετά την επικράτηση του brexit πολλαπλασιάστηκαν στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας οι φραστικές και φυσικές ρατσιστικές επιθέσεις; Ή μήπως νομίζει κανείς ότι αν η φασιστοϋποψήφια στη γαλλία έπιανε κανά 25% και ερχόταν πρώτη, τα φασιστρόνια θα πήγαιναν για μπύρες και μετά για ύπνο;

Η δουλειά του διαλεκτικού υλιστή δεν είναι να ξεπέφτει σε μανιχαϊστή και θρησκόληπτο. Η δουλειά του διαλεκτικού υλιστή είναι να διακρίνει, να αναλύει και να εξηγεί αυτές τις ενδοκαπιταλιστικές διαφορές – και την μικροαστική ουρά τους. Όχι για να υποστηρίξει τους μεν εναντίον των δε! Αλλά για να διακρίνει τις διαφορετικές τακτικές ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης στα συμφέροντα άλλοτε των μεν και άλλοτε των δε. Για να ενημερώνει τεκμηριωμένα και ψυχρά την τάξη μας ότι οι ιδεολογικές και συναισθηματικές πολώσεις μεταξύ των αφεντικών είναι παγίδα· ειδικά αν πέφτει κανείς θύμα τέτοιων διπόλων νομίζοντας ότι κάποιος (κάποιο τμήμα των αφεντικών) θα τον “ελευθερώσει”.

Δεν είναι δα “φιλοσοφία” αυτά! Θυμηθείτε το πασίγνωστο: “μνημόνιο” – “αντιμνημόνιο”! Διαφορετικά τμήματα των ντόπιων αφεντικών, υπερασπιζόμενα τα δικά τους, τα ολόδικά τους συμφέροντα, “πολώθηκαν” γύρω απ’ το είδος, την έκταση και το περιεχόμενο των καπιταλιστικών και κρατικών μεταρρυθμίσεων στην ελλάδα. Κατάλαβε κανείς τίποτα; Ελάχιστοι. Φρόντισαν για την τύφλα ο μικροαστισμός απ’ την μία και η “θεολογία της απελευθέρωσης” απ’ την άλλη.

Οι θρησκόληπτοι, οι μανιχαϊστές, οι τσατσορούφιανοι των αφεντικών (για την ντόπια “αριστερά” μιλάμε!) έπαιξαν με συνέπεια το παιχνιδάκι. Είναι γνωστό ποιοι, πως και γιατί – άλλωστε συνεχίζουν. Ωμά και κυνικά, μ’ όλα τα παχιά τους λόγια και τους βερμπαλισμούς τους, για δαύτους η τάξη μας και τα δικά μας αυτοτελή εργατικά συμφέροντα ήταν μόνο το λάδι στα γρανάζια της ντόπιας ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης!  Ωμά και κυνικά τάισαν και ταΐζουν τους ντόπιους φασίστες· αβαντάρισαν και αβαντάρουν τα αφεντικά. Και το αποτέλεσμα είναι οικτρό: μισθοί των 400, των 300 ή και των καθόλου ευρώ· ωράρια των 10, των 12, των 14 ωρών· θρίαμβος της “μαύρης”, άγριας εκμετάλλευσης και συσσώρευσης – κι άλλα πολλά.

Απ’ την μια μεριά λοιπόν η “αριστερή” σοφή γνωμάτευση ότι “έλα μωρέ, τι Λεπέν τι Μακρόν!” Απ’ την αντίθετη μεριά η απουσία εκείνου που θα έριχνε το εκλογικό θέαμα, το θέαμα της αντιπροσώπευσης, στις πραγματικές, μηδαμινές του διαστάσεις: η απουσία της μαχόμενης και μαχητικής σύγχρονης εργατικής τάξης, στη γαλλία και οπουδήποτε αλλού, που μια μέρα πριν και μια μέρα μετά από την οποιαδήποτε “ιεροτελεστία της δημοκρατίας” θα ήταν στο πεζοδρόμιο.

Είναι πρόστυχοι οι “απελευθερωτές” μας. Γινόμαστε όμως κι εμείς πρόστυχοι, σε βάρος μας, όσο αρνούμαστε την συλλογική ταξική αυτοσυνείδησή μας. Κι όσο δεν τους φτύνουμε, μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Εκλογική γαλλία

Δευτέρα 24 Απρίλη. Πριν 15 χρόνια τέτοια εποχή, τέλη Απρίλη του 2002, στον πρώτο γύρο των τότε γαλλικών προεδρικών εκλογών, ο φασίστας Ζαν Μαρί Λεπέν είχε έρθει δεύτερος, με 17% των κουκιών, πίσω απ’ τον δεξιό Σιράκ (19,6%) και μπροστά απ’ τον σοσιαλδημοκράτη Ζοσπέν (16%). Τότε, όμως, δεν υπήρχαν οι διάφορων ειδών και ειδικοτήτων δημαγωγοί και απατεώνες, ντόπιοι και μη, για να παπαρολογούν (κλείνοντας το μάτι στους γάλλους – και όχι μόνο – φασίστες) ότι «φταίει η ε.ε.» και, ακόμα πιο καθαρά, «φταίει το Βερολίνο». Όχι. Τότε «η διάλυση της ε.ε.» δεν ήταν στην ημερήσια διάταξη των αμερικάνων, των άγγλων, και των ανά τον κόσμο (και στα μέρη μας με ιδιαίτερη πυκνότητα) εξωτικών παπαγάλων τους. Συνεπώς, η πρόκριση ενός φασίστα στο δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών αντιμετωπίστηκε με την «γενική κινητοποίηση των δημοκρατικών αντανακλαστικών». Πέρα απ’ τους καθαρόαιμους φασίστες και τους συνοδοιπόρους τους κανένας άλλος δεν ψήφισε τον φασίστα στον δεύτερο γύρο· ακόμα κι αν πολλοί, που ψήφισαν αναγκαστικά τον δεξιό Σιράκ, έπρεπε να κρατήσουν την μύτη τους μπροστά σην κάλπη.

Αυτά πρέπει να τα ξέρει ή/και να τα θυμάται όποιος θέλει να καταλάβει το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο, εν έτει 2017, όλοι οι τσατσορούφιανοι της «αγγλόσφαιρας» εύχονταν ότι η κόρη του φασίστα θα κατάφερνε, τουλάχιστον, να έρθει πρώτη (στον πρώτο γύρο): για να ανανεώσουν την καταστροφολογική, εθνικιστική προπαγάνδα τους, παριστάνοντας συχνά (στα μέρη μας έχουν μεγάλο ταλέντο) τους «αριστερούς» και τους “δημοκράτες”. Θυμίζουμε ότι υπάρχει η δημόσια παραδοχή του συριζοευρωβουλευτή Κούλογλου, μετά τις εκλογές στην ολλανδία, και την αποτυχία του εκεί φασίστα: ελπίζαμε (είχε πει πρόσφατα και όχι μόνο μία φορά, εννοώντας με τον πληθυντικό την συριζο-«αριστέρα») ότι θα ενισχυθεί η άκρα δεξιά, έτσι ώστε στο Βερολίνο να φοβηθούν…. και να μας κάνουν παραχωρήσεις. (Δηλαδή: λεφτά).

Πέρα, όμως, απ’ τα ελληνικά βίτσια, η ιδέα της «αγγλόσφαιρας» (ψοφιοκουναβιστάν και άγγλοι συντηροτικο-φασίστες) είναι αυτή: να «ανεβαίνουν» οι φασίστες σε διάφορα ευρωπαϊκά κράτη, ώστε να διαλυθεί η ε.ε. και, ακόμα πιο επιτακτικά, η ευρωζώνη.

Ενδεικτικά, να το πρωτοσέλιδο της αγγλικής the times σήμερα Δεύτερα: δεν μπορούν καν να το “φάνε” ότι η “δικιά τους” έχασε, ερχόμενη δεύτερη!!! Πουλάνε τις εντυπώσεις που τους βολεύουν, έστω και με χίλια ζόρια!!

Το ζητούμενο στη γαλλία ήταν να βγει η φασιστοϋποψήφια μπροστά, στον πρώτο γύρο. Ακόμα κι έτσι δεν θα είχε ελπίδα νίκης στον δεύτερο. Όμως θα δημιουργούνταν οι κατάλληλες εντυπώσεις: σ’ έναν κόσμο υπερώριμου θεάματος, η σπέκουλα ότι «να, οι γάλλοι ψήφισαν κατά της γερμανίας και της ε.ε.» θάδινε και θάπαιρνε! Κι αυτό είναι το καλύτερο στο οποίο θα μπορούσαν να ποντάρουν το Λονδίνο, η Ουάσιγκτον και οι δορυφόροι τους.

Όταν ο Μελανσόν, τις τελευταίες προεκλογικές εβδομάδες, απείλησε στα σοβαρά να πετάξει την φασιστο-υποψήφια όχι απ’ την «πρώτη» θέση αλλά και απ’ την δεύτερη, ρίχνοντας κι αυτήν και τους διεθνείς υποστηρικτές της σε μια οικτρή ήττα, μπήκαν μπροστά τα μεγάλα μέσα: ο “isis” (λέμε τώρα…). Ο “isis” (λέμε τώρα…) κατάφερε να μαζέψει κάμποσες εκατοντάδες χιλιάδες κουκιά (1%; 2%; Δεν θα μάθουμε ποτέ…) να τα σπρώξει στην φασιστοϋποψήφια, και να γλυτώσει τις εντυπώσεις: για δευτερη φορά μετά από 15 χρόνια το φασιστοσόι Λεπέν θα έχει άλλες 15 ημέρες προεκλογικής προπαγάνδας· και προφανώς, στις 7 Μάη, ένα ποσοστό μεγαλύτερο απ’ το τωρινό. Απ’ το τίποτα, καλό είναι κι αυτό.

(Γιατί στη γερμανία το «αδελφό» κόμμα, η «εναλλακτική», πάει για σχόλασμα – αν δεν κάνουμε λάθος…)

(φωτογραφίες: το βράδυ των εκλογών του 2002 έγιναν μεγάλες αντιφασιστικές διαδηλώσεις σε πολλές πόλεις της γαλλίας· στην πάνω φωτο διαδηλωτής με μάσκα που γράφει «ντρέπομαι που είμαι γάλλος». Κάτι ανάλογο αλλά σε μικρότερη έκταση έγινε και χτες, τουλάχιστον στο Παρίσι: κάτω φωτο).

Αν οι εκλογές…

Κυριακή 23 Απρίλη. Ο δράστης της πιο πρόσφατης «τρομοκρατικής επίθεσης» στο Παρίσι, την περασμένη Πέμπτη, «ήταν γνωστός στις αρχές»… Όμως ακόμα πιο γνωστό (οπωσδήποτε σ’ εμάς) είναι το τι είναι οι «αρχές», δηλαδή το στρατοαστυνομικό σύμπλεγμα και στη γαλλία. Καμία έκπληξη: ό,τι είναι παντού! Βουτηγμένες ως τις ρίζες των μαλλιών στην προβοκατόρικη, εγκληματική δράση.

Τι να θυμίσουμε σε λίγες αράδες; Όχι την κατασκευή των «ισλαμιστών τρομοκρατών» αλγερινής προέλευσης – αυτό χρειάζεται περισσότερα λόγια… Ας θυμίσουμε την ανατίναξη και βύθιση του πλοίου Rainbow Warrior (“Opération Satanique”!!), του πλοίου της greenpeace, με νεκρό τον Fernando Pereira, στις 10 Ιούλη του 1985, μέσα στο λιμάνι του Auckland, στη νέα ζηλανδία. Για να εμποδιστεί την διαμαρτυρία / σαμποτάζ που σχεδίαζε η οργάνωση εναντίον μιας γαλλικής πυρηνικής δοκιμής στο νησί Moruroa, στον Ειρηνικό.

Αυτές οι γαλλικές υπηρεσίες χώθηκαν στις σημερινές εκλογές την περασμένη Πέμπτη. Όχι, δεν έχουμε σαν αποδείξεις ονόματα και διευθύνσεις. Είναι αρκετά δύο πράγματα. Πρώτον το πανηγυρικό παραλήρημα της φασιστο-υποψήφιας: για όλα φταίει το ισλάμ… Και δεύτερον, ακόμα σημαντικότερο, το εξής (κοινότοπο): ότι μέσα και έξω απ’ την γαλλία η καθεστωτική δημαγωγία, σαν να ήταν κουρντισμένη (είναι!) με ένα μόνο ασχολήθηκε μετά την προχθεσινή επίθεση: με το πόσο θα κερδίσει από δαύτην η φασιστο-υποψήφια.

Δεν πρόκειται για «παρέμβαση στις γαλλικές προεδρικές εκλογές» της Μόσχας, του Πεκίνου ή της ζιμπάμπουε· περιπτώσεις, δηλαδή, όπου χωρίς αποδείξεις, μόνο με σενάρια και εικασίες, θα ξεσηκώνονταν και οι πέτρες… Όχι. Πρόκειται για «παρέμβαση» του ίδιου του γαλλικού βαθέος κράτους. Όπου χωρίς αποδείξεις (πράγματι…), μόνο με τους ωφελημένους να πανηγυρίζουν, οι πέτρες όχι μόνο δεν σηκώθηκαν αλλά βούλιαξαν ακόμα βαθύτερα στο χώμα. Πολύ απλά: οι ψηφοφόροι τις έφαγαν τις πέτρες. Είχαν στη διάθεσή τους δυο μέρες για να τις χωνέψουν. Και θα τις χέσουν σήμερα.

Ο κυρ Κάρολος κάτι είπε κάποτε για τις εκλογές… Τώρα μιλάνε πρακτικά γι’ αυτές, δηλαδή κάνουν ασκήσεις χειραγώγησης, μόνο οι παρα-κρατικοί. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα σήμερα, θυμηθείτε αυτό: το γεγονός ότι δεν έγιναν την Παρασκευή και το Σάββατο μαζικές διαδηλώσεις στη γαλλία, με κεντρικό σύνθημα «να πάτε να ψοφήσετε αλλού, δεν θα μας εκβιάζετε κουφάλες», έχει μεσο-μακροπρόθεσμα μεγαλύτερη σημασία απ’ το ποιος θα είναι ο πρόεδρας…

Γιατί αυτό το κόλπο μπορεί να επαναληφθεί. Εκεί ή αλλού…

Γαλλικές εκλογές

Παρασκευή 21 Απρίλη. Ούτε οι εκλογές ούτε οι υποψήφιοι «σωτήρες» είναι του γούστου μας… Ωστόσο θα το θεωρούσαμε ευχάριστη εξέλιξη αν ο υποψήφιος Μελανσόν έπιανε την δεύτερη θέση στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών της ερχόμενης Κυριακής, πετώντας την φασισο-υποψήφια στην τρίτη θέση! Αλλά όχι, το βαθύ κράτος (το γαλλικό) έχει το νου του: μια επίθεση “τρομοκρατών” (ω τι θαυμάσιο timing απ’ τους “τζιχαντιστές”!!!) προσπαθεί να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Εύκολο αφού το ποίμνιο είναι … ποίμνιο!

Όσο για τα ολογράμματά του; Αυτά ναι, μας αρέσουν, αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο (απ’ αυτόν που τα χρησιμοποιεί ο Μελανσόν): επειδή δίνουν μορφή στο ψέμα της πολιτικής σαν τεχνικής της εξουσίας…

(φωτογραφία: δεν ξέρουμε γιατί το σκέφτηκε, αυτός ή το επιτελείο του, αλλά ανοίγοντας δρόμους στην πολιτική προπαγάνδα ο Μελανσόν κινδυνεύει να βρεθεί στον πάτο του λάκου – του θεάματος. Πως θα ήταν ένας «πρόεδρος» ολογραμματικός; Ίσως ρομποτικά κατασκευασμένος; Και τι θα σήμαινε αν το ολόγραμμα του ψόφιου κουναβιού – ένα παράδειγμα λέμε… – εμφανιζόταν σε εκατό ή χίλιες κεντρικές πλατείες του κόσμου; Σύγκρυο!!!)

Μερικοί κινέζοι στο Παρίσι

Δευτέρα 3 Απρίλη. Δείχνουν να “το έχουν”, οι νεαρότεροι τουλάχιστον, απ’ τις κάμποσες χιλιάδες κινέζων που (ξανα)διαδήλωσαν στο Παρίσι, χτες. Αιτία η εν ψυχρώ δολοφονία του 56χρονου Λιού Σαογιάο, μέσα στο σπίτι του, πριν μια βδομάδα, από γάλλο μπάτσο.

Για να τους λογαριάζουν στα σοβαρά οι μπάτσοι, πριν τραβήξουν…

Cayenne

Κυριακή 2 Απρίλη. Εκτός από μάρκα αυτοκινήτου, και πριν απ’ αυτήν, η Cayenne είναι πρωτεύουσα της γαλλικής γουιάνας. Μια γαλλικής αποικίας στο νότια αμερική.

Με πληθυσμό 250.000 ψυχών, η (γαλλική) γουιάνα «εξυπηρετεί» το γαλλικό διαστημικό πρόγραμμα: είναι η βάση εκτόξευσης των πυραύλων Ariane. Έναντι αυτής της «εξυπηρέτησης» ανταμοίβεται με έλλειψη πόσιμου νερού ή/και ρεύματος για το 30% των σπιτιών: και με μια (γαλλική) διοίκηση αποικιακή.

Αλλά τώρα ο κόσμος έχει ξεσηκωθεί. Μια γενική απεργία εναντίον της «γαλλικής μεταχείρισης» έχει παραλύσει τα πάντα (εμποδίζοντας και τις προγραμματισμένες εκτοξεύσεις δορυφόρων για λογαριασμό της βραζιλίας και της νότιας κορέας).

Ποιος είναι μεγάλος πια;

(φωτογραφίες: Πάνω: περισσότερα από 10.000 άτομα διαδήλωσαν στη διάρκεια της γενικής απεργίας στις 28 Μάρτη. Κάτω: μέλη της οργάνωσης «500 Brothers» στη διάρκεια της απεργιακής διαδήλωσης)

Ιστορίες (μυστικών) υπηρεσιών

Τετάρτη 29 Μάρτη. Την περασμένη Κυριακή η γαλλική καθεστωτική εφημερίδα Le Monde σέρβιρε στο κοινό της αποσπάσματα από μια ιντριγκαδόρικη ιστορία: το πως στελέχη των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών, που δούλευαν σε ένα project με συναδέλφους τους της ισραηλινής mossad, έγιναν τελικά πράκτορες αυτής της τελευταίας.

Η υπόθεση πάει πίσω στο 2010, όταν γάλλοι και ισραηλινοί πράκτορες δούλεψαν από κοινού σε ένα σχέδιο στρατολόγησης ενός ανώτατου στελέχους του συριακού καθεστώτος, ώστε να βρουν στοιχεία για τα χημικά όπλα του Άσαντ.

Το σχέδιο πέτυχε· τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει η διαρροή στη Monde. Το θέμα είναι ότι μερικοί απ’ τους γάλλους πράκτορες του project συνέχισαν σαν πράκτορες της mossad, αυτή τη φορά εναντίον όχι του συριακού αλλά του γαλλικού καθεστώτος.

Πως εντοπίστηκε αυτό το «δεύτερο σχέδιο» των μυστικών υπηρεσιών του ισραήλ; Επειδή μια άλλη γαλλική μυστική υπηρεσία, με αρμοδιότητα την αντικατασκοπεία, παρακολουθούσε τόσο τους γάλλους όσο και τους ισραηλινούς που δούλευαν το «πρώτο σχέδιο»…

Θα πείτε: και τι μας νοιάζει εμάς αυτή η ιστορία; Χμμμμ… Μήπως επειδή οι θερμά φιλικές και στρατοασφαλίτικες σχέσεις μεταξύ Αθήνας και Καΐρου ασφαλώς και σημαίνουν ότι οι «άνθρωποι της mossad» αλωνίζουν στα μέρη μας; Και, προφανώς, δεν κάνουν διακοπές;

Το τι θα καταφέρουν να στρατολογήσουν δεν το ξέρουμε. Αλλά δεν μας φαίνεται τίποτα αδύνατο όταν υπάρχουν διαθέσιμα κονδύλια – και δυνατό know how…

Προεκλογική εκστρατεία

Κυριακή 26 Μάρτη. Δεν το λέμε για σίγουρο. Έχουμε, όμως, την εντύπωση ότι απ’ την εποχή της, ας την πούμε έτσι, “άτυχης” εκστρατείας του Ναπολέοντα στη ρωσία, οι γάλλοι δεν βλέπουν με καλό μάτι την Μόσχα. (Εδώ κοτζάμ κομμουνιστικό κόμμα είχαν, αλλά έξω απ’ την 3η Διεθνή…)

Συνεπώς, άλλη μια επίσκεψη εκεί κι άλλη μια χειραψία με τον Πούτιν να κάνει η φασιστοΛεπέν, και άνετα τερματίζει 3η (προς 4η) στον Α γύρο των επερχόμενων γαλλικών προεδρικών εκλογών. (Προς το παρόν πήγε 2η…)

(Έτσι, για να αποδειχθεί πρακτικά πόσο μπορεί να επηρεάσει ο δαιμόνιος και μοχθηρός καγκεμπίτης τις εκλογές στην ευρώπη…)

Λιβύη

Τετάρτη 15 Μάρτη. Στο ξεχασμένο (ακόμα κι από εμάς: ντροπή μας!) πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που λέγεται λιβύη, υπάρχουν εξελίξεις. Ο πολέμαρχος (στρατηγός) Khalifa Hifter (Haftar), αγαπημένος του Παρισιού, της Μόσχας και του Καΐρου, ορμώμενος απ’ την Βεγγάζη την οποία ελέγχει εδώ και χρόνια, επεκτείνει τον έλεγχό του στην παραγωγή και στο (λαθρ)εμπόριο του λιβυκού πετρελαίου, καταλαμβάνοντας διαδοχικά διυλιστήρια στην ανατολική και κεντρική λιβύη. Τελευταία κατάκτηση τα κεντρικά μεγάλα διυλιστήρια στην al-Sidra και στην Ras Lanuf.

Αξιωματικοί του δηλώνουν ότι έχουν εκπαιδευτεί στη ρωσία. Οι φήμες μιλούν ακόμα και για την παρουσία ρώσων «εκπαιδευτών» στο επιτελείο του Hifter. Η Μόσχα το αρνείται – παλιοφήμες! Αρνείται επίσης ότι έχει οργανώσει στρατόπεδο εκπαίδευσης στην δυτική πόλη της αιγύπτου Sidi Barrani, 100 χιλιόμετρα απ’ τα αιγυπτο-λιβυκά σύνορα, όπως υποστηρίζει η Ουάσιγκτον. Και το Κάιρο το αρνείται. Ο.Κ., δεν το πιστεύουμε. Μια χαρά ιμπεριαλισμό ξεδιπλώνει και το ρωσικό καθεστώς· γιατί, όμως, θα έπρεπε να κάνει βούκινο τις κινήσεις του;

(Όταν, τον περασμένο Νοέμβρη, το ρωσικό αεροπλανοφόρο Admiral Kuznetsov, μαζί με τα υπόλοιπα πλοία συνοδείας, έπλεε στα ανοικτά της λιβύης πηγαίνοντας προς συρία μεριά, ο Haftar έκανε ένα «τσακ» και φιλοξενήθηκε στο deck του. Όμως αυτό δεν σημαίνει κάτι, έτσι δεν είναι; Πολλά αγόρια στον κόσμο έχουν όνειρο να κάνουν  ηλιοθεραπεία χειμωνιάτικα πάνω σε λαμαρίνες αεροπλανοφοφόρου· που είναι το παράξενο που ο Haftar το πέτυχε;)

Το μόνο θέμα (όχι εκρηκτικό ως τώρα αλλά οπωσδήποτε προβληματικό) είναι ότι ο Haftar είναι αντίπαλος της πιο πρόσφατης (αν και όχι της μοναδικής) «διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης της λιβύης», που φυτεύτηκε στην Τρίπολη, και έχει (ακόμα…) την υποστήριξη της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου. Ο Haftar θα συμφωνούσε με οποιαδήποτε κυβέρνηση, υπό έναν όρο: να είναι ο αρχηγός του στρατού. Όχι ασήμαντο πόστο σε μια από εκείνες τις περιοχές του κόσμου όπου ο στρατός ήταν πάντα το αφεντικό. Κι αυτή είναι η «χάρη» που δεν θέλουν να του κάνουν η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, ειδικά τώρα που τα ΄χει βρει με την Μόσχα και το Παρίσι. Θα είναι σα να του παραδίδουν τη λιβύη.

Όχι, δεν προβλέπουμε σύγκρουση πρωτοκοσμικών «δυνάμεων» στην βόρεια αφρική!!! Αλλά να… Θα μπορούσε η κυρία May, ανάμεσα στους υπόλοιπους μπελάδες της που δεν είναι και λίγοι, να ασχοληθεί λίγο και με το θέμα «λιβύη» πριν χαθεί κάθε έλεγχος; Και το επιτελείο του κυρ ψόφιο κουνάβι τι γνώμη έχει για το θέμα; Αξίζει ο κόπος αμεσότερης εμπλοκής των αμερικανικών δυνάμεων;