Tag: γαλλία

Η «έκτακτη ανάγκη» μονιμοποιείται

Πέμπτη 19 Οκτώβρη. Απ’ την άποψη της εργατικής κριτικής ήταν αναμενόμενο. Ειδικά αφού η επί 2 χρόνια διαρκής εξάμηνη ανανέωσή του δεν συνάντησε την πρέπουσα αντίθεση.

Συνεπώς, ο νέος γάλλος πρόεδρος Macron, στις αρχές του ερχόμενου Νοέμβρη δεν θα ανανεώσει για 5η φορά το «καθεστώς έκτακτης ανάγκης», τις ειδικές νομοθεσίες δηλαδή που ισχύουν στη γαλλία απ’ τον Νοέμβρη του 2015. Θα το κάνει κατάσταση διαρκείας, «νέα κανονικότητα» της δημόσιας τάξης, με έναν καινούργιο νόμο «για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας» (και όχι μόνο).

Το κεντρικό ιδεολογικό δόγμα της μόνιμης κατάστασης «έκτακτης ανάγκης» θα έπρεπε να σημάνει συναγερμό παντού: «αν δεν έχεις κάνει τίποτα παράνομο δεν έχεις λόγο να φοβάσαι»… Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι αν μπουκάρει η αστυνομία για να κάνει έρευνα στο σπίτι σου… Καλό θα ήταν να αφήσεις τα “όργανα” να ψάξουν και την κωλοτρυπίδα σου· έχεις να κρυψεις κάτι εκεί; Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι αν σε σταματούν στο δρόμο για σωματικό έλεγχο· έχε το νου σου μόνο να κρατάς ψηλά τα χέρια… Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι αν αποκλείονται γειτονιές της πόλης που ζεις, ίσως κάπου στα προάστεια, ίσως η δική σου… Να φοβάσαι αν συλλαμβάνονται άλλοι με βάση «υποψίες», ανώνυμες «πληροφορίες», και τα λοιπά… Δεν έχεις κανένα λόγο… Αρκεί «να είσαι καθαρός»… Κοίτα τη δουλειά σου, τρώγε το φαΐ σου, και βγάλε τον σκασμό! That’s it!!

Η βασική λειτουργική αρχή αυτής της νέας μαζικής επιτήρησης (και καταστολής, όπου χρειάζεται) είναι αυτό που ίσχυε στη γαλλία ήδη εδώ και 2 χρόνια: τα χέρια της αστυνομίας είναι απόλυτα λυμμένα, δεν χρειάζεται δικαστική γνωμάτευση ή διαταγή για να δράσει, και έτσι θα προσπερνάει κατά βούληση πολλά απ’ αυτά που στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα θεωρούνταν κατοχυρωμένα (και πολύτιμα) «ανθρώπινα δικαιώματα». Και επειδή το εκτελεστικό του κράτους έχει, πια, την ελευθερία του, αντίστροφα, όσοι μπαίνουν στο στόχαστρό του, θα δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να αποδείξουν την αθωώτητά τους – αν μένουν ζωντανοί… Για έναν απλό, πολύ απλό λόγο: κάθε τέτοια απόδειξη θα είναι αμφισβήτηση της «αστυνομικής ορθότητας».

Η γαλλική αναβαθμισμένη εκδοχή του αμερικανικού patriot act θα έπρεπε να είναι ήδη στόχος μαζικής πολιτικής / κινηματικής δράσης. Δύο χρόνια σιωπής, αμήχανης ίσως, πρακτικά συναινετικής όμως, είναι πολλά. Και κανένα αφεντικό δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια μπροστά σε τέτοια δώρα.

Ποτέ δεν είναι αργά ίσως. Μήπως, όμως, ο μιθριδατισμός απέναντι στις κρατικές και παρακρατικές τακτικές προχωράει πολύ γρηγορότερα;

Καταφεύγουμε (μια υπενθύμιση ίσως μάταιη) στον Benjamin: …Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού. Ένας λόγος που ο φασισμός έχει μια ευκαιρία είναι γιατί, στο όνομα της προόδου, αντιμετωπίζεται από τους αντιπάλους του σαν ιστορικό μέτρο. Η έκπληξη για το πως τα πράγματα που ζούμε είναι “ακόμα” και στον εικοστό αιώνα δυνατά, δεν είναι φιλοσοφική. Δεν είναι η απαρχή μιας γνώσης – εκτός κι αν πρόκειται για τη γνώση πως η αντίληψη της ιστορίας από την οποία κατάγεται δεν ευσταθεί.

Λεπτομέρειες…

Τετάρτη 18 Οκτώβρη. Μετά την εύκολη και αναίμακτη ανακατάληψη του Κιρκούκ ο ιρακινός στρατός και οι pmu προχωρούν σε μια ακόμα «διόρθωση του χάρτη»: την ανακατάληψη εδαφών ελεγχόμενων απ’ τους πεσμεργκά στα βορειοδυτικά του ιράκ, στο τριεθνικό σύνορο με την συρία και την τουρκία. Ήδη ανακατέλαβαν την μεθοριακή πόλη Sinjar. Και πάλι οι πεσμεργκά φαίνεται να εγκαταλείπουν τις θέσεις τους εύκολα και βιαστικά. Είναι επειδή υπάρχει συμφωνία όπως γράφεται σε αραβικά μήντια, να επιστρέψουν στα κουρδικά σύνορα του 2003; Είναι (όπως λένε οι ίδιοι) επειδή τους επιτίθενται «υπέρτερες δυνάμεις»;

Το ενδιαφέρον είναι πάντως αυτό: οι περιοχές που η Βαγδάτη ανακτά τις τελευταίες ημέρες, πρώτα το Κιρκούκ και τώρα τα βορειοδυτικά σύνορα, είναι αυτές απ’ τις οποίες περνάει ο πετρελαϊκός αγωγός Kirkuk – Ceyhan (τουρκικό λιμάνι στα νοτιοανατολικά, κοντά στα σύνορα με την συρία), πριν μπει στο τουρκικό έδαφος. Αν, λοιπόν, αυτή η σημαντική από οικονομική άποψη πετρελαϊκή διαδρομή ανακτηθεί απ’ την Βαγδάτη και τους συμμάχους της, αυτό θα σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον ότι το φεουδαρχικό ιρακινό-κουρδικό καθεστώς θα χάσει κάποια σημαντικά έσοδα. Και δεύτερον ότι θα διακοπεί η εδαφική συνέχεια ανάμεσα στο ιρακινό κουρδιστάν και τις υπό τον έλεγχο των ypg περιοχές της βόρειας συρίας.

Πως το επιτρέπει αυτά η Ουάσιγκτον; Τόσο πολύ τους αποπροσανατόλισε η επίσκεψη του Alex – του – υπέρλαμπρου – άστρου;

(Ποιός σημαντικός ηγέτης τηλεφώνησε στον ιρακινό πρωθυπουργό al Abadi για να τον συγχαρεί για τα αποτελεσματικά μέτρα που παίρνει υπέρ της ενότητας του ιράκ (δηλαδή για την ανακατάληψη του Kirkuk), ε; Το ψόφιο κουνάβι; Όχι. Ο ψόφιος κοριός; Σιγά!!! Οι από πίσω του μπορεί να στεναχωρήθηκαν κιόλας… Ο Πούτιν; Όχι…

Ο Macron! Μάλιστα!!! Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός δεν κοιμάται ποτέ… Απ’ τη μεριά του το Βερολίνο, που έχει στείλει 150 «σύμβουλους / εκπαιδευτές» στο Erbil, ανακοίνωσε ότι διακόπτει την εκπαίδευση των πεσμεργκά… «Λόγω των γεγονότων στο βόρειο ιράκ»….)

Χμμμμ…

Ευρωπαϊκές ουρές

Κυριακή 15 Οκτώβρη. Μπορεί η, ας πούμε, υπ.εξ. της ε.ε. Federica Mogherini να ήταν “αυστηρή” απέναντι στο ψόφιο κουνάβι σε ότι αφορά την συμφωνία 5+1 για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Αλλά στα μέτωπα που ανοίγει η “νέα αμερικανική στρατηγική”, δηλαδή το πυραυλικό του πρόγραμμα, την “τρομοκρατία”, τις “υποστηριζόμενες απ’ την Τεχεράνη ένοπλες οργανώσεις” και “άλλες κακές συμπεριφορές”, τα ευρωπαϊκά αφεντικά φαίνεται ότι είναι μπόσικα. Το κουβεντιάζουν.

Πόσο θα πλησιάσουν τον αμερικανικό τσαμπουκά; Εξαρτιέται απ’ τις business που έχουν ανοίξει ή σκοπεύουν να ανοίξουν στο ιράν· και απ’ το είδος των εμπορικών / οικονομικών κυρώσεων που θα μηχανευτεί η Ουάσιγκτον. Για παράδειγμα το Παρίσι έχει πολλαπλασιάσει τα deal του μετά την συμφωνία 5+1· το Λονδίνο μάλλον έχει μείνει μακρυά. Και γερμανικές επιχειρήσεις υπέγραψαν πρόσφατα καλές συμφωνίες με την Τεχεράνη.

Ο Nile Gardiner, διευθυντής ενός συντηρητικού think tank στην Ουάσιγκτον, τρίβει τα χέρια του πάντως: Παίζουν με την φωτιά [: τα ευρωπαϊκά αφεντικά] όταν επενδύουν στο ιράν, αφού μπορεί να κτυπηθούν σκληρά απ’ τις αμερικανικές κυρώσεις. Αν θέλουν να κάνουν δουλειές στις ηπα θα πρέπει να υπακούσουν στις καινούργιες αμερικανικές κυρώσεις, αν και όταν επιβληθούν.

Οι υπ.εξ. της ε.ε. θα συναντηθούν αύριο (Δευτέρα) για μια πρώτη εκτίμηση της κατάστασης. Να υποθέσουμε ότι ο ογκόλιθος Nick the Greek θα «μαγνητοφωνήσει» την συζήτηση για να μπορεί να πουλήσει λεπτομέρειές της σε τυχόντες ενδιαφερόμενους;

Η υπόθεση στο δρόμο της

Τρίτη 22 Αυγούστου. Αφού «εξουδετερώθηκε» και ο τελευταίος «ύποπτος» (ακριβώς: ύποπτος…) για την σφαγή στη Βαρκελώνη, μπορεί ο κάθε φιλήσυχος πολίτης να ξανα-σιγουρευτεί για την αξιοπιστία του κράτους και των υπηρεσιών του…. Του ισπανικού σε πρώτο χρόνο· και κάθε άλλου παρόμοιου αμέσως μετά.

Για να καταλάβει κανείς το βάθος που πρέπει να έχει αυτή η σιγουριά οφείλουμε να θυμίσουμε κάτι. Στις 18 Μάρτη του 2016 «δέθηκε» στις Βρυξέλλες, στη γειτονιά που έμενε, ο «πιο καταζητούμενος τρομοκράτης» ever στην Eυρώπη, μετά τον “Carlos”…. Το γαλλικό κράτος τον είχε βαφτίσει «εγκέφαλο των επιθέσεων και των σφαγών στο Παρίσι», στις 13 Νοέμβρη του 2015 – και όλες οι αστυνομίες της ευρώπης τον κυνηγούσαν παντού. Ενώ δεν ήταν λίγοι εκείνοι τον έβλεπαν επίσης παντού: να περνάει πότε τα χ σύνορα και πότε τα ψ, να οδηγεί πότε στην μία οτοστράντα της «ζώνης Σέγκεν» και πότε στην άλλη… κλπ κλπ….

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο γαλλομαροκίνος Salah Abdeslam δεν είχε μετακινηθεί απ’ την γειτονιά του για πολύ καιρό… Πήγαινε απ’ το σπίτι του σ’ εκείνο της μάνας του, και μετά σε φίλους και συγγενείς, στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο… Για καλή του τύχη τον εντόπισε η βελγική αστυνομία. Η οποία τον έδεσε πανεύκολα (ο «νο 1 τρομοκράτης» δεν είχε ούτε ένα πιστόλι μαζί του!), πυροβολώντας τον στο πόδι όταν προσπάθησε να ξεφύγει τρέχοντας (!!!). Σίγουρα το ξέρετε: ο κάθε «νο 1 τρομοκράτης», υπεύθυνος για σφαγές, με το αίμα ως τις ρίχες των μαλλιών του, αυτό κάνει: μόλις δει τους μπάτσους έξω απ’ το σπίτι του, βγαίνει άοπλος απ’ την εξώπορτα όπου είναι παρατεταγμένη η στρατοαστυνομία, και προσπαθεί να της ξεφύγει τρέχοντας στο πεζοδρόμιο! Το σχετικό video ήταν και είναι αδιάψευστος μάρτυρας: ο άνθρωπος ήταν τόσο άσχετος με “ισλαμική τρομοκρατία” ώστε το μόνο ανακλαστικό που διέθετε ήταν αυτό του κλεφτρονιού: τρέχω μπας και γλυτώσω!!! (Για όποιον το έφαγε ότι ο τύπος ήταν ο αλ Καπόνε της «ισλαμικής τρομοκρατίας»: καλά κρασιά!)

Όταν το Παρίσι απαίτησε (απαίτησε: δεν αιτήθηκε απλά…) την άμεση έκδοσή του στη γαλλία, η βελγική αστυνομία απάντησε ειρωνικά: εμείς, τουλάχιστον, τους πιάνουμε ζωντανούς· δεν τους σκοτώνουμε… Υποθέτουμε πως μπορείτε να καταλάβετε το δεικτικό νόημα της ειρωνείας. Θα μπορούσε να είναι: «ε, καλά, αν τον είχατε εντοπίσει εσείς, ούτε το πτώμα του δεν θα μπορούσε να εκδοθεί…»

Αυτός, λοιπόν, ο Salah Abdeslam, ο υποτιθέμενος νο 1 “αρχιτρομοκράτης” και “αρχισφάχτης” του Παρισιού, που η πιθανότερη σχέση του ήταν πως ήταν ένας απ’ τους δύο απλούς, χαζούς “πεζικάριους”, που πέταξαν το εκρηκτικό γιλέκο που φορούσαν έξω απ’ το Stade de France και την έκαναν γρήγορα και σβέλτα (οπότε κρυβόταν και από εκείνους του εμφανίστηκαν σαν “isis”), αυτός λοιπόν ο τρισάθλιος, που τον έδεσαν ζωνανό…. τι κάνει; Έχει ξανακούσει κανείς τίποτα για δαύτον; Όχι. Και ούτε θα ξανακούσει, αν μείνει ζωντανός στις γαλλικές φυλακές… Κρίμα: να έχουν οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες στα χέρια τους τον νο 1 δημόσιο κίνδυνο στην ευρώπη και να μην λένε τίποτα; Περίεργο…

Εκτός αν σε καμιά δεκαριά – δεκαπενταριά χρόνια κάποιοι δικηγόροι ασχοληθούν με την υπόθεσή του ζητώντας αναψηλάφιση, με σκοπό να ξεσκεπάσουν εκ των υστέρων τον γαλλικό παρακρατικό σχεδιασμό στο Bataclan και όχι μόνο. Όπως έγινε κάποια στιγμή για την “αλγερινή ισλαμική τρομοκρατία”. Ποιον σχεδιασμό; Ότι οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες «βάφτισαν» τον Abdeslam «αρχιτρομοκράτη» (ενώ ήξεραν ότι ήταν ένα εύπιστο παιδαρέλι που στο τέλος τα παράτησε κι όλας…) για να τον φάει η υπηρεσία δημόσιας τάξης, κι έτσι να κλείσει η υπόθεση της σφαγής στο Παρίσι… Θάβοντας οριστικά τα ένοχα μυστικά.

Γι’ αυτό «καθαρίζονται» οι «ύποπτοι» πολλών τέτοιων σφαγών στο ψαχνό… Για να αποφύγουν, οι έρμοι, τα ζόρια μιας «ακροαματικής διαδικασίας»…. Οι «έρμοι»; Οι πραγματικοί σχεδιαστές δηλαδή! Και για μην υπάρχει κίνδυνος να αποκαλυφθούν αυτά που είναι (παρα)κρατικά μυστικά…

Ούτε μετά από χρόνια…

Το αφεντικό πρώτα και πάντα

Πέμπτη 3 Αυγούστου. Ο σοσιαλφιλελεύθερος γάλλος πρόεδρος δεν είναι φασίστας. Όχι, σίγουρα, του είδους των ‘30s. Εκφράζει εκείνο το (καθόλου αμελητέο) τμήμα του γαλλικού κεφάλαιου που θα ήθελε εδώ και χρόνια κάτι ανάλογο με την «ατζέντα 2010» (που πέρασε στη γερμανία το 2003 ο κυβερνητικός συνασπισμός σοσιαλδημοκρατών / πράσινων) αλλά δεν μπορούσε να το πετύχει παρά μόνο σε δόσεις.

Οι διαδοχικές «μεταρρυθμίσεις» στην γαλλική εργατική νομοθεσία (μια νομοθεσία που είχε διαμορφωθεί στα ’50ς, στα ‘60ς και στα ‘70ς για να κατευνάσει την μη ελέγξιμη εργατική απειθαρχία) έχουν σχεδόν λύσει τα χέρια των αφεντικών και στη γαλλία. Ο Macron θα «σκουπίσει» ό,τι έχει απομείνει. Και σαν σοσιαλφιλελεύθερος το κάνει μετά από «συζήτηση με τα συνδικάτα». Όπως πριν σχεδόν 15 χρόνια οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες του Schroder. Υποθέτουμε ότι θα τους θυμίσει τα “εθνικά καθήκοντά” τους στον ταραγμένο και όλο και πιο σκληρά ανταγωνιστικό καπιταλιστικό κόσμο.

Δεν έχουμε ακόμα πλήρη γνώση των νόμων που πέρασε χτeς ο Macron. Ένα βασικό τους στοιχείο, πάντως, είναι η σχεδόν πλήρης απελευθέρωση του «δίκιου του αφεντικού»: απ’ την ρύθμιση του ωραρίου μέχρι τις απολύσεις, και απ’ την ασφάλεια μέσα στη δουλειά μέχρι…

Αλλά αυτά ήταν λίγο πολύ γνωστά. Και πριν απ’ τον Macron, έκανε σημαντικά βήματα «απορρύθμισης» (δηλαδή μεθοδικής υποτίμησης της εργασίας) ο Hollande. Το πρόβλημα ήταν, είναι και θα παραμείνει δικό μας. Αν η εργατική απάντηση στη γαλλία είναι μια απεργία … στις 12 Σεπτέμβρη (απ’ την και καλά «σκληροπυρηνική» cgt – γνωστός ο ρόλος της εδώ και δεκαετίες…), τότε…

Κυρώσεις 2

Σάββατο 29 Ιούλη. Το 2014 μια απ’ τις μεγάλες γαλλικές τράπεζες, η BNP-Paribas, αναγκάστηκε να κάνει μια εξωδικαστική συμφωνία με το αμερικανικό κράτος, και να δεχτεί να πληρώσει ένα πρόστιμο σχεδόν 9 δισεκατομμυρίων ευρώ. Η κυριότερη αιτία ήταν ότι είχε μεσολαβήσει στην μεταφορά ποσών σε δολάρια σε χώρες απέναντι στις οποίες οι ηπα έχουν επιβάλλει κυρώσεις. Σύμφωνα με τη γαλλική νομοθεσία αυτές οι τραπεζικές πράξεις ήταν νόμιμες. Αφού, όμως, επρόκειτο για δολάρια, η Ουάσιγκτον «είχε λόγο»…

Την ίδια χρονιά η Alstrom, η γνωστή γαλλική κατασκευάστρια τραίνων υψηλής τεχνολογίας, βρέθηκε υπό μεγάλη απειλή απ’ τις ηπα, με την κατηγορία της δωροδοκίας κρατικών υπαλλήλων σε διάφορα κράτη / πελάτες της – όχι στις ηπα. Η μετοχή της Alstrom είναι υπό διαπραγμάτευση και στο χρηματιστήριο της Ν. Υόρκης. Μπροστά στον κίνδυνο μιας ανοικτής και πολύχρονης καταστροφικής δημοσιότητας αν η υπόθεση πήγαινε στα αμερικανικά δικαστήρια, η Alstrom δέχτηκε να πουλήσει ένα τμήμα της στην αμερικανική general electric. Προφανώς ο αμερικανικός καπιταλισμός δεν είναι ο φύλακας της ηθικής· και τα αμερικανικά αφεντικά με μίζες δουλεύουν. Έχει όμως ο αμερικανικός καπιταλισμός ακόμα την (θεσμική) ισχύ να μπορεί να καταστρέψει αντίπαλες επιχειρήσεις· να εκβιάζει… Και οι “κυρώσεις” είναι ένα βασικό όπλο.

Ποια είναι η ως τώρα αντίδραση των θεσμών του εξίσου καπιταλιστικού και ανερχόμενου project europe; Κυρώσεις αντίστοιχου είδους δεν μπορεί να επιβάλει. Βάζει όμως πρόστιμα (επίσης τεράστια ποσά) σε αμερικανικές επιχειρήσεις που έχουν εγκαταστάσεις και στην ευρώπη· για φοροδιαφυγή. Αυτά ως τώρα.

Τα προβλήματα του αμερικανικού καπιταλισμού σα σύνολο (και όχι 5 εταιρειών παγκόσμιας εμβέλειας) είναι τόσο μεγάλα ώστε δεν έχει καταφέρει να ρεφάρει με τον ως τώρα οικονομικό / εμπορικό πόλεμο. Γι’ αυτό οι πολιτικές βιτρίνες της Ουάσιγκτον, διακομματικά, τον κλιμακώνουν. Ελπίζοντας ότι ακόμα κι αν υπάρξουν αντίμετρα, θα έχουν μικρότερες συνέπειες απ’ τις δικές τους κυρώσεις…

Ας μην υπάρχουν αυταπάτες. Όπως και στον κανονικό, στρατιωτικό πόλεμο, έτσι και στις «οικονομικές» εκδοχές της ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης, τίποτα δεν τελειώνει αν δεν γονατίσει κάποια απ’ τις αντιμαχόμενες πλευρές.

Η «ειρήνη» απαιτεί καθαρά ηττημένους και καθαρά νικητές. Τίποτα λιγότερο.

Ο ειρηνοποιός (;)

Τετάρτη 26 Ιούλη. Ο Macron θα πουλήσει το αυξημένο βάρος του γαλλικού ιμπεριαλισμού, στην «ειρηνική» εκδοχή του· αλλά δεν είναι βέβαιο το πόσο θα κρατήσει το deal. Το γεγονός είναι ότι ο αναγνωρισμένος απ’ τον οηε (και σχεδόν μόνο απ’ αυτόν) και υποστηριζόμενος απ’ την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο πρωθυπουργός της λιβύης Fayez Serraj και ο εχθρός του, υποστηριζόμενος απ’ την χούντα του Sisi, την Μόσχα, το Παρίσι και την Ντόχα στρατηγός Khalifa Hifter (του οποίου ο στρατός ελέγχει πλέον το μεγαλύτερο μέρος της λιβυκής επικράτειας) συναντήθηκαν χτες στο Παρίσι. Υπέγραψαν ανακωχή μεταξύ τους· και κάποια στιγμή (υποσχέθηκαν ο ένας στον άλλον) εκλογές. Του χρόνου – και βλέπουμε…

Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για μια ακόμα ήττα της Ουάσιγκτον. Το γεγονός είναι πάντως ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν είχε ιδιαίτερα ενδιαφέροντα στη λιβύη· έδρασε, όσο έδρασε, σαν στήριγμα στο Λονδίνο. Το είχε δηλώσει θυμωμένος και ο Ομπάμα. Ο Khalifa Hifter πάντως, καλού κακού, πριν πάει στο Παρίσι πέρασε απ’ τα ενωμένα αραβικά εμιράτα, όπου είχε κουβεντούλα με τον αμερικάνο πρέσβη στη λιβύη (που για σιγουριά μένει στην αραβική χερσόνησο…) και με τον επικεφαλής της africom· της αμερικανικής στρατιωτικής διοίκησης της αφρικής…

Θα μπορούσε να πρόκειται για μια σιωπηλή μοιρασιά και της λιβυκής επικράτειας. Έτσι κι αλλιώς τα περισσότερα πετρελαιοπήγαδα τα ελέγχει ο Khalifa· η ρωσική rosneft κάνει ήδη άντληση και εξαγωγή απ’ την περιοχή του. Ίσως το Λονδίνο, στην κατάσταση που βρίσκεται, βολεύεται και με τα λίγα…

Porka mizeria!

(φωτογραφία πάνω: H ροζ περιοχή είναι του Khalifa… Η μπλε είναι του Serraj… Η μωβ νομαδικών φυλών…

κάτω: στο κεφάλι του τραπεζιού αριστέρα, με τα σταυρωμένα χέρια ο Serraj, δεξιά ο Khalifa… Δείχνουν σοβαροι κύριοι…

Κάτι ακόμα. Για δείτε που είναι η κύπρος με τις αγγλικές βάσεις… Πιστεύει κανείς σοβαρά ότι το Λονδίνο θα αφήσει το κυπριακό οικόπεδό του όταν χάνει και παντού αλλού; Και πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι οι έλληνες φασιστοπατριώτες, όπως κι αν το παίζουν τώρα, “αριστεροί” ή “δεξιοί”, δύσκολο δεν είναι τίποτα, ότι αυτοί λοιπόν δεν είναι πάντα έτοιμοι να κουνήσουν την ουρά τους σ’ αυτό το παλιό αφεντικό; Όποιος πιστεύει στα “αγνά” κίνητρά τους, πιστεύει και στον batman…)

Liberation

Τρίτη 18 Ιούλη. Η άλλοτε ακροαριστέρη και εδώ και δεκαετίες καθεστωτική γαλλική liberation αναρωτιέται για το «ποιος θα σταματήσει τον Ερντογάν». Καλά κάνει – καθεστωτική είναι. Μόνο που δεν δείχνει τον ίδιο καϋμό για το «ποιος θα σταματήσει τον Σίσι». Ο καραβανάς δικτάτορας της αιγύπτου δεν είναι πρόβλημα. Δεν ήταν ούτε όταν το γαλλικό κράτος του πούλησε τα δύο mistral, που προορίζονταν για την Μόσχα, αλλά μετά τις κυρώσεις θα τα έλουζε με βαζελίνη…. Δεν είναι ούτε τώρα που συνεργάζονται στη “αντιτρομοκρατικη εκστρατεία” στη λιβύη…

Δεν είναι μόνιμο θέμα η χούντα της αιγύπτου για την liberation, δεν ζητάει να πέσουν κεφάλια για τις καλές γαλλο-αιγυπτιακές σχέσεις. Δεν είναι μόνιμο θέμα ούτε ο γαλλικός στρατός στην υποσαχάρια αφρική· το μάλι και αλλού. Ούτε εκεί πρέπει “κάποιος να σταματήσει” τον γαλλικό ιμπεριαλισμό.

Όποιος αναρωτιέται τι έκανε η γαλλική αριστερά όταν ο στρατός του κράτους της έσφαζε ανελέητα στο αλγέρι, στα ‘50s, είναι εύκολο να βρει την απάντηση: έβγαζε, στην συντριπτική πλειοψηφία της, τον εθνικά χρήσιμο σκασμό…

Έτσι και τώρα: η μπάλα μακρυά για να κάνουμε παιχνίδι…

Total eclipse

Παρασκευή 7 Ιούλη. Φουριόζος ο νέος γάλλος πρόεδρος. Επηρεασμένος απ’ τα προχθεσινά σχόλια της ασταμάτησης μηχανής (αλλοίμονο!…) ανακοίνωσε χτες το τέλος της εσωτερικής καύσης, στη γαλλία – ως το 2050. Σ’ αυτήν την απόφαση, μάλιστα, έδωσε και μια αντι-αμερικανική απόχρωση – ξανά αλλοίμονο!

O Macron σήκωσε τα μανίκια και ανήγγειλε: ως το 2040 θα απαγορευτούν εντελώς τα μη ηλεκτρικά αυτοκίνητα· ως το 2022 (σε πέντε χρόνια) θα έχουν κλείσει τα εργοστάσια παραγωγής ρεύματος από λιθάνθρακα· ως το 2025 θα έχει μειωθεί κατά 50% η παραγωγή πυρηνικής ενέργειας (;;;;;)· και θα σταματήσει η έκδοση νέων αδειών για έρευνες πετρελαίου και αερίου (άγνωστο πότε).

Για την πυρηνική ενέργεια ο νεαρός και ενθουσιώδης πρόεδρος μπορεί και να παρασύρθηκε. Αυτό για τις άδειες όμως; Γαλλική δεν είναι η total; Δεν είναι αλήθεια ότι ανακατεύεται σε έρευνες στους ελληνικούς (αλλά και τους ελληνοκυπριακούς) βυθούς; Δηλαδή θα μείνουν αμανάτι τα τεράστια ελληνικά κοιτάσματα; Δεν θα γίνουμε κι εμείς πλούσιοι σαν τους σαουδάραβες;

Θα μας παρατήσουν σύξυλους οι πετροεπενδυτές; Ααααα…

Παρίσι – Sahel

Δευτέρα 3 Ιούλη. Η επίσκεψη στο Μάλι είχε σκοπό να δείξει στους γάλλους αλλά και στους κατοίκους της δυτικής Αφρικής, όπως και στον υπόλοιπο κόσμο, ότι δεν είναι απλά ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας, είναι επίσης ο αρχιστράτηγος του γαλλικού στρατού που πολεμάει εναντίον μιας εξέγερσης στο βόρειο Μάλι και στο Sahel.

Το δημοσιογραφικό σχόλιο είναι ακριβές. Μπορεί ο Macron να χαρακτήρισε εγκληματική την πολιτική του Παρισιού στην αλγερία, αλλά αυτή είναι μια παλιά ιστορία. Η υποσαχάρια Αφρική είναι καινούργια. Και είναι αρχιστράτηγος 4.000 γάλλων στρατιωτών που βρίσκονται στο μάλι, εναντίον μιας εξέγερσης… ποιών; Των Tuareg…

Η κυβέρνηση του μάλι είχε υπογράψει το 2015 μια «ειρηνευτική συμφωνία» με τους εξεγερμένους Tuareg. Δεν την τήρησε. Ο «καλοπροαίρετος» Macron ζήτησε απ’ τον πρόεδρο Ibrahim Boubacar Keita να την εφαρμόσει. Αλλά απ’ την μεριά του θα ενισχύσει τον «αντιτρομοκρατικό» στρατό του καθώς και εκείνον μιας συμμαχίας 5 κρατών της περιοχής. Μάλι, τσάντ, μαυριτανία, μπουρκίνα φάσο και νίγηρας ανησυχούν για τους «τρομοκράτες» νομάδες της δυτικής Σαχάρας.

Και ο Macron ανησυχεί για την ζωτικότητα του γαλλικού ιμπεριαλισμού.