Tag: γαλλία

Οι ανοικτές πληγές της Αφρικής 1

Δευτέρα 13 Νοέμβρη. Ο κλασσικός δυτικός επιχειρηματικός εισβολέας σ’ αυτό το κομμάτι της Σαχάρα είναι ο γαλλικός ενεργειακός κολοσσός που εξορύσσει ουράνιο στο νίγηρα: η Areva. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η Randgold Resources, που εξορύσσει χρυσό στο μάλι, και έχει έδρα στο νησί Jersey (ένα διάσημο φορολογικό παράδεισο), λίγο έξω απ’ τη γαλλία.

Τα αποτυπώματα της γαλλίας βρίσκονται παντού. Στην αλγερία, στη λιβύη. Και, τώρα, εδώ: στην Azawad. Οι ντόπιοι αφρικάνοι αποφάσισαν να αλλάξουν τα σύνορα της μετα-αποικιακής μοίρας τους. Οι Tuareg ξεσηκώθηκαν, τα όπλα και το θάρρος τους, μαζί με την υποστήριξη όλων όσων γύρισαν απ’ την εξορία στη λιβύη το 2011, θα ξανάγραφαν την ιστορία και την δικαιοσύνη στην Azawad. Το Timbuktu αναγεννήθηκε.

Το πρόβλημα ήταν ότι η αναγέννηση του Timbuktu ήταν ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Και «ο λευκός άνθρωπος» θορυβήθηκε. Είχε ένα καινούργιο δηλητήριο απέναντι στους ιθαγενείς: την «ισλαμική τρομοκρατία». Άνοιξε έτσι η πόρτα στην λεγεώνα των ξένων και στους αμερικάνους πεζοναύτες. Η προσθήκη του «τζιχαντισμού» στην πολιτική διαχείρισης αυτής της πλούσιας σε πρώτες ύλες περιοχές της αφρικής ξαναφάρδυνε τον δρόμο που είχε δυσκολέψει κατά την «μετα-αποικιακή» περίοδο.

… Ο proxy χαρακτήρας της «ισλαμικής τρομοκρατίας» στην Azawad – ο τρόπος που δουλεύει σε συνεργασία με τα συμφέροντα του «λευκού ανθρώπου» και των αφρικάνων συμμάχων του – έχει υποδειχθεί από δύο παρατηρητές με γνώση του τι συμβαίνει στην Σαχάρα.

Στα δύο του βιλία The Dark Sahara (2009) και The Dying Sahara (2013) ο βρετανός ανθρωπολόγος Jeremy Keenan εντοπίζει τις ρίζες της «ισλαμικής τρομοκρατίας» στην Azawad στις μυστικές υπηρεσίες της αλγερίας (DRS) και στον «παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» των ηπα. Η τεκμηριωμένη θέση του είναι ότι τα συμφέροντα της αλγερίας και της αμερικής συνδέθηκαν γύρω στο 2002 – 2003. Με μια κουβέντα: μετά την 11η Σεπτέμβρη οι ηπα έψαχναν για εχθρούς, και η αλγερία εφηύρε έναν: την al-Qaeda στο Μάγκρεμπ.

Ήταν ό,τι χρειαζόταν. Η αλγερία αγόρασε αμερικανικά όπλα και την υποστηρίξη των ηπα. Και η Ουάσιγκτον ανακάλυψε ξαφνικά ότι έχει μια καινούργια αποστολή στην ενεργειακά πλούσια αφρική. Φτιάχτηκε η africom (η αμερικανική στρατιωτική διοίκηση αφρικής), και μαζί της διάφορες αμερικανικές πρωτοβουλίες. Για παράδειγμα η «πρωτοβουλία του Sahel» (το 2002) και η «διασαχαριακή αντιτρομοκρατική συνεργασία» (το 2005).

Ο δρόμος για την ενέδρα στο Tongo Tongo (όχι μακριά απ’ το Timbuktu), όπου σκοτώθηκαν 4 αμερικάνοι πεζοναύτες, είχε ανοίξει.

Οι ανοικτές πληγές της Αφρικής 2

Δευτέρα 13 Νοέμβρη. Ένας άλλος βρετανός φίλος της Azawad, o Andy Morgan (μάνατζερ των Tinariwen, αυτής της σπουδαίας μπάντας των Tuareg) έδειξε κι αυτός τα βρώμικα κόλπα μιας άλλης κυβέρνησης της περιοχής, μια ακόμα αποτυχημένης μετα-αποικιακής κυβέρνησης: του μάλι. Έγραψε σχετικά το 2012, μεταφέροντας τα λόγια ενός απ’ τους ηγέτες των Tuareg και εκπροσώπους της Azawad, του Hama Ag Sid’ Ahmed:

Η al-Qaeda εξοπλίστηκε και φυτεύτηκε στην περιοχή μας απ’ την κυβέρνηση του μάλι, την δεκαετία πριν το 2012… Τους έφεραν στην περιοχή του Timbuktu και μετά στο Kidal… Όλες οι επιχειρήσεις τους ξεκινούσαν απ’ το μάλι και πάντα γυρνούσαν εκεί. Στο μάλι είναι το καταφύγιό τους. Όλοι ξέρουν ότι οι τρομοκράτες είναι σε επαφή με αξιωματικούς του στρατού, και ότι οι πολιτικοί του Bamako συναντούν τους εμίρηδες των τρομοκρατών τακτικά.

Το εθνικό κίνημα για την απελευθέρωση της Azawad στην εξέγερση του 2012 προσπάθησε να τα βάλει με την «ισλαμική τρομοκρατία», αλλά μέσα σε λίγους μήνες ηττήθηκε απ’ το «ισλαμιστικό» πρόγραμμα. Εκεί που ήταν ένα μικρής αξίας δίκτυο τρομοκρατών οι «ισλαμιστές» ξαφνικά και μυστηριωδώς διακήρυξαν την απόφασή τους να καταλάβουν όλο το μάλι· αν όχι τον κόσμο ολόκληρο.

Τα αφεντικά των «ισλαμιστών» (οι αλγερίνοι; οι μαλινέζοι;) και τα αφεντικά των αφεντικών τους (οι γάλλοι; οι αμερικάνοι;) έπρεπε να κτυπήσουν τον κώδωνα κινδύνου· για να αντιμετωπίσουν την απελευθέρωση της Azawad. Οπότε έγινε ένα πραξικόπημα στην πρωτεύουσα του μάλι, τον Μάρτη του 2012. Μέσα σε λίγους μήνες εισέβαλαν οι γάλλοι. Και με μαγικό τρόπο οι «ισλαμιστές τρομοκράτες» εξαφανίστηκαν λίγο πολύ.

Το πρόβλημα λύθηκε: η απειλή μιας ανεξάρτητης Σαχάρας – της Azawad – αντιμετωπίστηκε. Και ο «λευκός άνθρωπος» ξαναπήρε τον έλεγχο. Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, έτσι συνεχίζουν τα πράγματα. Οι πραξικοπηματίες, η γαλλική λεγεώνα των ξένων και οι αμερικάνοι πεζοναύτες, παραμένουν. Και ίσως αυξηθούν.

Γιατί οι Tuareg δεν πρόκειται να φύγουν. Δεν πρόκειται να πάνε πουθενά. Και συνεχίζουν να ονειρεύονται την ανεξαρτησία τους.

Θα ξεγελαστούν με την διεθνή επιτυχία της μουσικής τους; Με το πολιτιστικό εμπόρευμα; Ελπίζουμε πως όχι…

Οι ανοικτές πληγές της Αφρικής 3

Δευτέρα 13 Νοέμβρη. Υπάρχει όμως κάτι ακόμα: μπορεί να το καταλαβαίνουν και να μην το λένε, μπορεί και όχι. Αν η ανεξαρτησία της Azawad θεωρείται επικίνδυνη απ’ το Παρίσι ή την Ουάσιγκτον δεν είναι επειδή οι Tuareg θα αξιοποιούσαν μόνοι τους τις πρώτες ύλες της περιοχής. Αλλά επειδή θα μπορούσαν να διαπραγματευτούν την αξιοποίησή τους με αντίπαλους του γαλλικού ή του αμερικανικού κεφάλαιου. Κινέζικες, ρώσικες, ή γερμανικές εταιρείες.

Όπως συνέβαινε τις ηρωϊκές εποχές της πρωτοκοσμικής αποικιοκρατίας, η κατάληψη εδαφών (και η εξόντωση, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, των πληθυσμών και, κυρίως, της θέλησής τους για αυτοδιάθεση) δεν ωθείται μόνο απ’ την ακόρεστη δίψα για κατάκτηση πρώτων υλών ή γεωπολιτικών θέσεων. Αυτή θα μπορούσε να χορτάσει και με εμπορικές συμφωνίες· χάντρες και καθρεφτάκια έναντι ουρανίου ή χρυσού… Ωθείται, επιπλέον, απ’ τον φόβο ότι οι αντίπαλοι θα προτείνουν καλύτερες εμπορικές συμφωνίες· και θα κερδίσουν. Οπότε η κατάκτηση, αδιάφορο αν είναι επίσημη ή ανεπίσημη, ρητή ή άρρητη, είναι μονόδρομος.

Σα να λέμε: και η υποσαχάρια αφρική είναι ένα απ’ τα πεδία του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Αυτό μπορεί να μην κάνει τα πράγματα πιο εύκολα. Όμως μας συνδέει: αυτούς και αυτές εκεί, εμάς εδώ, άλλους κι άλλες πιο πέρα…

(φωτογραφία: απ’ την εξέγερση των Tuareg το ’12)

Οι φίλοι στην ανάγκη φαίνονται

Σάββατο 11 Νοέμβρη. Δεν είναι μόνη της η σαουδαραβική χούντα στον ισχυρισμό ότι ο πύραυλος που έφαγε (το παλάτι λέει ότι τον κατέρριψε, αλλά υπάρχουν στοιχεία ότι λέει ψέμματα…) το διεθνές αεροδρόμιο του Ριάντ στις 4 Νοέμβρη, προερχόμενος απ’ τους υεμενίτες Houthi, αποδεικνύει την εμπλοκή της Τεχεράνης στο πλευρό τους. Την ίδια γνώμη και έχει ένας αμερικάνος στρατηγός, ο Jeffrey L. Harrigian, διοικητής της «κεντρικής διοίκησης» της αμερικανικής αεροπορίας. Αλλά και ο Macron δήλωσε «σίγουρος» ότι ο πύραυλος ήταν made in iran. (Αυτός έχει ίσως άλλο πράγμα στο μυαλό του: μιας και ο γαλλικός καπιταλισμός έχει εδώ και πολλά χρόνια καλές σχέσεις με τον ιρανικό, η πολιτική βιτρίνα του Παρισιού θέλει μάλλον να «χωθεί» κάπως στην αντι-ιρανική ρητορική, μπας και ελέγξει τις εξελίξεις από μέσα. Το έχει ξανακάνει, αλλού…).

Το γεγονός είναι ότι ο στρατός της υεμένης, που έχει περάσει στο πλευρό των Houthi, είχε βαλλιστικούς πυραύλους. Τουλάχιστον 300. Παλιάς τεχνολογίας αλλά είχε. Επιπλέον οι Houthi έχουν εκτοξεύσει δεκάδες τέτοιους (τουλάχιστον 70) είτε κατά του στρατού που πληρώνει η σαουδική αραβία και τα εμιράτα στο έδαφος της υεμένης, είτε κατά στρατοπέδων και άλλων στόχων εντός σαουδαραβίας. Έχουν ρίξει και απέναντι σε αμερικανικό καταδρομικό· που αναχαιτίστηκε.

Εκείνο που τρελαίνει τον τοξικό πρίγκηπα και τα εμιράτα δεν είναι οι πύραυλοι αυτοί καθ’ εαυτοί, αλλά το βεληνεκές που επέδειξε η βολή της 4ης Νοέμβρη: περίπου 1000 χιλιόμετρα. Με τέτοιο βεληνεκές βρίσκονται στο στόχαστρο όλα τα λούσα των εμίρηδων. Και θεωρούν αποτελεσματικό να κατηγορήσουν την Τεχεράνη επειδή αυτό είναι το σχέδιο Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ, δηλωμένο εδώ και μήνες. Ένα πράγμα, όμως, δεν μπορούν να εξηγήσουν: πως μπήκαν οι ιρανικοί πύραυλοι στην υεμένη αφού είναι πολιορκούμενη από ξηρά και θάλασσα;

Είναι όντως λογικό ότι κάποιοι καλοί μηχανικοί έχουν βελτιώσει τόσο το βεληνεκές όσο και την ακρίβεια των συγκεκριμένων πυραύλων. Γιατί, όμως αυτό απαγορεύεται; Τον στρατό που έχει εισβάλει στην υεμένη τον στηρίζει άμεσα και έμμεσα, με πολλούς τρόπους, το αμερικανικό πεντάγωνο· πιθανόν και άλλοι (εκτός απ’ τους έμπορους βλημάτων…). Οι Houthis δεν μπορούν να έχουν συμμάχους;

Ένα καράβι για…

Τετάρτη 25 Οκτώβρη. …Η φρικτή κατάσταση των ανθρώπινων δικαιωμάτων δεν μπορεί να κρύβεται πια κάτω απ’ το χαλί, παρά τα γαλλικά συμφέροντα… Δεν μπορούμε πια να αγνοούμε την εκτεταμένη και συστηματική χρήση βασανιστηρίων απ’ τις αιγυπτιακές αρχές ασφαλείας…

Αυτό λέει ανάμεσα σε άλλα η ανακοίνωση της γνωστής human rights watch που, μαζί με τρεις άλλες εξίσου γνωστές οργανώσεις (διεθνής αμνηστία, δημοσιογράφοι χωρίς σύνορα και διεθνής ένωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα) συναντήθηκαν προχτές στο Παρίσι, τις παραμονές της διήμερης επίσημης επίσκεψης του χασάπη της αιγύπτου sisi στην «πόλη του φωτός». Οι οργανώσεις εγκαλούν τη γαλλική κυβέρνηση όχι μόνο γενικά για τις σχέσεις της με την αιγυπτιακή χούντα, αλλά και ειδικά για το εμπόριο όπλων προς το Κάιρο.

Προφανώς η κυβέρνηση του Macron θα λάβει υπόψη του αυτές τις καταγγελίες / διαμαρτυρίες, κάνοντας τα μούτρα του Sisi κρέας… Η μόνη αληθινή ελπίδα αντίστασης βρίσκεται στο ελλαδιστάν: η φαιορόζ κυβέρνηση και οι φανεροί (ή κρυφοί) σύμμαχοι / συνέταιροί της θα οργανώσουν άμεσα μια αποστολή: ένα καράβι για τον Νείλο!!!

Αφού με την Γάζα ξεμπέρδεψαν… Ε;;;

American corpses

Δευτέρα 23 Οκτώβρη. Στις 4 Οκτώβρη 12 αμερικάνοι πεζοναύτες ετοιμάζονταν να φύγουν απ’ το χωριό Tongo Tongo στον δυτικό νίγηρα. Είχαν μόλις τελειώσει την «εκπαίδευση» τοπικών ενόπλων – πάρτε όπως θέλετε αυτό με την «εκπαίδευση». Πάντως δεν έριχναν σε κουτάκια μπύρας…

Κανείς δεν ήξερε ότι ήταν εκεί· σχεδόν κανείς δεν ήξερε ότι υπάρχει αμερικανικός στρατός στο νίγηρα, και κανείς δεν θα το μάθαινε. Αλλά έπεσαν σε ενέδρα ανταρτών. Τέσσερεις πεζοναύτες σκοτώθηκαν επί τόπου, άλλοι δύο τραυματίστηκαν. Θα πέθαιναν κι αυτοί στην έρημο αν δεν προσέτρεχε η γαλλική (πολεμική) αεροπορία να καλύψει την απομάκρυνση νεκρών και ζωντανών. Δεν μπόρεσαν να μαζέψουν έναν. Βρήκαν το πτώμα του μετά από δύο ημέρες: αυτό θεωρείται μεγάλη ντροπή για τον «καλύτερο στρατό στον κόσμο», που θάλεγε κι ένας φίλος του Alex – του – ηγέτη.

H Ουάσιγκτον και το αμερικανικό πεντάγωνο θα προτιμούσαν να μην ακουστεί το περιστατικό… Δεν πρόλαβαν. Την επόμενη μέρα το αφεντικό του νίγηρα, ο πρόεδρος Mahamadou Issoufou, “καταδίκασε” την επίθεση και ζήτησε “ενός λεπτού σιγή” για τα θύματά της. Την επόμενη, στις 6 Οκτώβρη, το χόντρυνε: κήρυξε τρίημερο εθνικό πένθος: μαζί με τους 4 αμερικάνους είχαν σκοτωθεί και 4 δικοί του. Το “τζίνι” είχε ξεφύγει απ’ το μπουκάλι: τώρα πια όλοι (όσοι ασχολούνται για τον έναν ή τον άλλο λόγο) έμαθαν με κάθε επισημότητα ότι ο αμερικανικός στρατός δρά (και) στο νίγηρα.

Ανάμεσα σ’ εκείνους που δεν ήξεραν ήταν τα αμερικανικά νομοθετικά σώματα. Έψαξαν τα χαρτιά τους: ποτέ δεν είχαν εγκρίνει την αποστολή στρατού με αποστολή μαχών στο νίγηρα. Στο “πως και γιατί” η απάντηση αποδείχθηκε εύκολη: η αμερικανική πολεμική εμπλοκή στην περιοχή εξελίχθηκε unofficial… Από τυπική άποψη αυτό είναι ένα κάποιο θεσμικό προβληματάκι. Ειδικά όταν υπάρχουν πτώματα. Γιατί πως προέκυψαν; Αν ο αμερικανικός στρατός κάνει (επίσημα) πόλεμο στο νίγηρα, τότε είναι δυσάρεστες απώλειες. Αν, πάλι, δεν κάνει, είναι “θύματα τρομοκρατίας”. Σχολαστικότητα; Ίσως. Αλλά κάποιος πρέπει να αποφασίσει για το αν θα υπάρξουν αντίποινα και τι είδους θα είναι αυτά…

Λίγο μετά την 11η Σεπτέμβρη του 2001, αμερικάνοι «εκπαιδευτές» πήγαν (και) στο νίγηρα για να «βελτιώσουν την αποτελεσματικότητα» του τοπικού στρατού. Κάποιο θαύμα τους φώτισε… Φαίνεται πως είτε αυτή η «αποτελεσματικότητα» δεν βελτιώθηκε, είτε η Ουάσιγκτον (και μαζί της το Παρίσι) έκριναν ότι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Απ’ το 2011 η αποστολή των αμερικανοκαραβανάδων άλλαξε, και έγινε πιο ενεργητική. Ο εκπρόσωπος της αμερικανικής «στρατιωτικής διοίκησης της αφρικής» Patrick Barnes παραδέχτηκε, μετά την αποκάλυψη των απωλειών, ότι στο νίγηρα βρίσκονται 800 αμερικάνοι, μεταξύ των οποίων και «κάποιοι των ειδικών δυνάμεων». Στην βόρεια πόλη της Agadez δήλωσε ο Barnes βρίσκονται μερικές εκατοντάδες προσωπικού της αεροπορίας και άλλοι, που βοηθούν στην επιτήρηση της πρωτεύουσας Niamey. Μόνο που η Agadez βρίσκεται εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά απ’ την πρωτεύουσα. Οπότε ας το πούμε αλλιώς: η Agadez έχει μετατραπεί σε αμερικανική βάση στο νίγηρα. Κατά πάσα πιθανότητα όχι η μοναδική.

Το «πολιτικό τμήμα» της Ουάσιγκτον, δηλαδή το ψόφιο κουνάβι και η κυβέρνησή του, έκανε ό,τι μπορούσε για να καθυστερήσει την παραδοχή των απωλειών. Το άσπρο σπίτι τις ανακοίνωσε επίσημα μια μέρα πριν υποδεχτεί τον θαυμαστή του απ’ το ελλάντα Alex – τον – ψόφιο – κοριό. Εντελώς συμπτωματικό: η συνάντηση των δύο ηγετών μάλλον δεν είχε θέμα την «ειρήνη και σταθερότητα» στην υποσαχάρια αφρική. Λέμε «μάλλον» επειδή κανένας απ’ τους δύο δεν ξέρει που πέφτει η Σαχάρα – αυτό είναι το μόνο βέβαιο.

Εννοείται ότι η ενέδρα της 4ης Οκτώβρη αποδόθηκε στον isis. Υπάρχουν και «τζιχαντιστές» στην ευρύτερη περιοχή, αυτό είναι σίγουρο. Όχι μόνο τέτοιοι πάντως, κι αυτό είναι σίγουρο επίσης. Οπότε ένας ή δύο στρατοί κατοχής (αμερικανικός και γαλλικός) δύσκολα αντιμετωπίζονται με συμπάθεια απ’ τους ντόπιους, εκτός κι αν βγάζουν λεφτά. Ο απόστρατος αξιωματικός της αεροπορίας Ruly Atallah, τον οποίο πρόσφατα το ψόφιο κουνάβι προσέλαβε σα σύμβουλο για τα ζητήματα της αφρικής, παραδέχτηκε (μετά τα πτώματα) ότι ο νίγηρας «είναι δύσκολη περίπτωση για τον αμερικανικό στρατό»:

…Δεν έχουμε πολύ καλές πληροφορίες για τους κινδύνους ή για το πως αυτοί κλιμακώνονται, και οι πεζοναύτες μας δεν έχουν την υποστήριξη του τοπικού πληθυσμού… Πουτάνα Σαχάρα!!!

Ναι, λοιπόν, είναι αλήθεια: η υποστήριξη του ελληνικού βαθέος κράτους και του ψόφιου κοριού αυτοπροσώπως στον διαβολικό μεν αλλά για καλό σκοπό αμερικανικό ιμπεριαλισμό («πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική», you know) δεν φτάνει για παντού. (Αν, πάντως, η αναβάθμιση της βάσης της Σούδας βοηθάει, ευχαρίστως.)

Και οι Tuareg τραγουδάνε. Πάντα…

Η «έκτακτη ανάγκη» μονιμοποιείται

Πέμπτη 19 Οκτώβρη. Απ’ την άποψη της εργατικής κριτικής ήταν αναμενόμενο. Ειδικά αφού η επί 2 χρόνια διαρκής εξάμηνη ανανέωσή του δεν συνάντησε την πρέπουσα αντίθεση.

Συνεπώς, ο νέος γάλλος πρόεδρος Macron, στις αρχές του ερχόμενου Νοέμβρη δεν θα ανανεώσει για 5η φορά το «καθεστώς έκτακτης ανάγκης», τις ειδικές νομοθεσίες δηλαδή που ισχύουν στη γαλλία απ’ τον Νοέμβρη του 2015. Θα το κάνει κατάσταση διαρκείας, «νέα κανονικότητα» της δημόσιας τάξης, με έναν καινούργιο νόμο «για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας» (και όχι μόνο).

Το κεντρικό ιδεολογικό δόγμα της μόνιμης κατάστασης «έκτακτης ανάγκης» θα έπρεπε να σημάνει συναγερμό παντού: «αν δεν έχεις κάνει τίποτα παράνομο δεν έχεις λόγο να φοβάσαι»… Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι αν μπουκάρει η αστυνομία για να κάνει έρευνα στο σπίτι σου… Καλό θα ήταν να αφήσεις τα “όργανα” να ψάξουν και την κωλοτρυπίδα σου· έχεις να κρυψεις κάτι εκεί; Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι αν σε σταματούν στο δρόμο για σωματικό έλεγχο· έχε το νου σου μόνο να κρατάς ψηλά τα χέρια… Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι αν αποκλείονται γειτονιές της πόλης που ζεις, ίσως κάπου στα προάστεια, ίσως η δική σου… Να φοβάσαι αν συλλαμβάνονται άλλοι με βάση «υποψίες», ανώνυμες «πληροφορίες», και τα λοιπά… Δεν έχεις κανένα λόγο… Αρκεί «να είσαι καθαρός»… Κοίτα τη δουλειά σου, τρώγε το φαΐ σου, και βγάλε τον σκασμό! That’s it!!

Η βασική λειτουργική αρχή αυτής της νέας μαζικής επιτήρησης (και καταστολής, όπου χρειάζεται) είναι αυτό που ίσχυε στη γαλλία ήδη εδώ και 2 χρόνια: τα χέρια της αστυνομίας είναι απόλυτα λυμμένα, δεν χρειάζεται δικαστική γνωμάτευση ή διαταγή για να δράσει, και έτσι θα προσπερνάει κατά βούληση πολλά απ’ αυτά που στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα θεωρούνταν κατοχυρωμένα (και πολύτιμα) «ανθρώπινα δικαιώματα». Και επειδή το εκτελεστικό του κράτους έχει, πια, την ελευθερία του, αντίστροφα, όσοι μπαίνουν στο στόχαστρό του, θα δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να αποδείξουν την αθωώτητά τους – αν μένουν ζωντανοί… Για έναν απλό, πολύ απλό λόγο: κάθε τέτοια απόδειξη θα είναι αμφισβήτηση της «αστυνομικής ορθότητας».

Η γαλλική αναβαθμισμένη εκδοχή του αμερικανικού patriot act θα έπρεπε να είναι ήδη στόχος μαζικής πολιτικής / κινηματικής δράσης. Δύο χρόνια σιωπής, αμήχανης ίσως, πρακτικά συναινετικής όμως, είναι πολλά. Και κανένα αφεντικό δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια μπροστά σε τέτοια δώρα.

Ποτέ δεν είναι αργά ίσως. Μήπως, όμως, ο μιθριδατισμός απέναντι στις κρατικές και παρακρατικές τακτικές προχωράει πολύ γρηγορότερα;

Καταφεύγουμε (μια υπενθύμιση ίσως μάταιη) στον Benjamin: …Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού. Ένας λόγος που ο φασισμός έχει μια ευκαιρία είναι γιατί, στο όνομα της προόδου, αντιμετωπίζεται από τους αντιπάλους του σαν ιστορικό μέτρο. Η έκπληξη για το πως τα πράγματα που ζούμε είναι “ακόμα” και στον εικοστό αιώνα δυνατά, δεν είναι φιλοσοφική. Δεν είναι η απαρχή μιας γνώσης – εκτός κι αν πρόκειται για τη γνώση πως η αντίληψη της ιστορίας από την οποία κατάγεται δεν ευσταθεί.

Λεπτομέρειες…

Τετάρτη 18 Οκτώβρη. Μετά την εύκολη και αναίμακτη ανακατάληψη του Κιρκούκ ο ιρακινός στρατός και οι pmu προχωρούν σε μια ακόμα «διόρθωση του χάρτη»: την ανακατάληψη εδαφών ελεγχόμενων απ’ τους πεσμεργκά στα βορειοδυτικά του ιράκ, στο τριεθνικό σύνορο με την συρία και την τουρκία. Ήδη ανακατέλαβαν την μεθοριακή πόλη Sinjar. Και πάλι οι πεσμεργκά φαίνεται να εγκαταλείπουν τις θέσεις τους εύκολα και βιαστικά. Είναι επειδή υπάρχει συμφωνία όπως γράφεται σε αραβικά μήντια, να επιστρέψουν στα κουρδικά σύνορα του 2003; Είναι (όπως λένε οι ίδιοι) επειδή τους επιτίθενται «υπέρτερες δυνάμεις»;

Το ενδιαφέρον είναι πάντως αυτό: οι περιοχές που η Βαγδάτη ανακτά τις τελευταίες ημέρες, πρώτα το Κιρκούκ και τώρα τα βορειοδυτικά σύνορα, είναι αυτές απ’ τις οποίες περνάει ο πετρελαϊκός αγωγός Kirkuk – Ceyhan (τουρκικό λιμάνι στα νοτιοανατολικά, κοντά στα σύνορα με την συρία), πριν μπει στο τουρκικό έδαφος. Αν, λοιπόν, αυτή η σημαντική από οικονομική άποψη πετρελαϊκή διαδρομή ανακτηθεί απ’ την Βαγδάτη και τους συμμάχους της, αυτό θα σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον ότι το φεουδαρχικό ιρακινό-κουρδικό καθεστώς θα χάσει κάποια σημαντικά έσοδα. Και δεύτερον ότι θα διακοπεί η εδαφική συνέχεια ανάμεσα στο ιρακινό κουρδιστάν και τις υπό τον έλεγχο των ypg περιοχές της βόρειας συρίας.

Πως το επιτρέπει αυτά η Ουάσιγκτον; Τόσο πολύ τους αποπροσανατόλισε η επίσκεψη του Alex – του – υπέρλαμπρου – άστρου;

(Ποιός σημαντικός ηγέτης τηλεφώνησε στον ιρακινό πρωθυπουργό al Abadi για να τον συγχαρεί για τα αποτελεσματικά μέτρα που παίρνει υπέρ της ενότητας του ιράκ (δηλαδή για την ανακατάληψη του Kirkuk), ε; Το ψόφιο κουνάβι; Όχι. Ο ψόφιος κοριός; Σιγά!!! Οι από πίσω του μπορεί να στεναχωρήθηκαν κιόλας… Ο Πούτιν; Όχι…

Ο Macron! Μάλιστα!!! Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός δεν κοιμάται ποτέ… Απ’ τη μεριά του το Βερολίνο, που έχει στείλει 150 «σύμβουλους / εκπαιδευτές» στο Erbil, ανακοίνωσε ότι διακόπτει την εκπαίδευση των πεσμεργκά… «Λόγω των γεγονότων στο βόρειο ιράκ»….)

Χμμμμ…

Ευρωπαϊκές ουρές

Κυριακή 15 Οκτώβρη. Μπορεί η, ας πούμε, υπ.εξ. της ε.ε. Federica Mogherini να ήταν “αυστηρή” απέναντι στο ψόφιο κουνάβι σε ότι αφορά την συμφωνία 5+1 για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Αλλά στα μέτωπα που ανοίγει η “νέα αμερικανική στρατηγική”, δηλαδή το πυραυλικό του πρόγραμμα, την “τρομοκρατία”, τις “υποστηριζόμενες απ’ την Τεχεράνη ένοπλες οργανώσεις” και “άλλες κακές συμπεριφορές”, τα ευρωπαϊκά αφεντικά φαίνεται ότι είναι μπόσικα. Το κουβεντιάζουν.

Πόσο θα πλησιάσουν τον αμερικανικό τσαμπουκά; Εξαρτιέται απ’ τις business που έχουν ανοίξει ή σκοπεύουν να ανοίξουν στο ιράν· και απ’ το είδος των εμπορικών / οικονομικών κυρώσεων που θα μηχανευτεί η Ουάσιγκτον. Για παράδειγμα το Παρίσι έχει πολλαπλασιάσει τα deal του μετά την συμφωνία 5+1· το Λονδίνο μάλλον έχει μείνει μακρυά. Και γερμανικές επιχειρήσεις υπέγραψαν πρόσφατα καλές συμφωνίες με την Τεχεράνη.

Ο Nile Gardiner, διευθυντής ενός συντηρητικού think tank στην Ουάσιγκτον, τρίβει τα χέρια του πάντως: Παίζουν με την φωτιά [: τα ευρωπαϊκά αφεντικά] όταν επενδύουν στο ιράν, αφού μπορεί να κτυπηθούν σκληρά απ’ τις αμερικανικές κυρώσεις. Αν θέλουν να κάνουν δουλειές στις ηπα θα πρέπει να υπακούσουν στις καινούργιες αμερικανικές κυρώσεις, αν και όταν επιβληθούν.

Οι υπ.εξ. της ε.ε. θα συναντηθούν αύριο (Δευτέρα) για μια πρώτη εκτίμηση της κατάστασης. Να υποθέσουμε ότι ο ογκόλιθος Nick the Greek θα «μαγνητοφωνήσει» την συζήτηση για να μπορεί να πουλήσει λεπτομέρειές της σε τυχόντες ενδιαφερόμενους;

Η υπόθεση στο δρόμο της

Τρίτη 22 Αυγούστου. Αφού «εξουδετερώθηκε» και ο τελευταίος «ύποπτος» (ακριβώς: ύποπτος…) για την σφαγή στη Βαρκελώνη, μπορεί ο κάθε φιλήσυχος πολίτης να ξανα-σιγουρευτεί για την αξιοπιστία του κράτους και των υπηρεσιών του…. Του ισπανικού σε πρώτο χρόνο· και κάθε άλλου παρόμοιου αμέσως μετά.

Για να καταλάβει κανείς το βάθος που πρέπει να έχει αυτή η σιγουριά οφείλουμε να θυμίσουμε κάτι. Στις 18 Μάρτη του 2016 «δέθηκε» στις Βρυξέλλες, στη γειτονιά που έμενε, ο «πιο καταζητούμενος τρομοκράτης» ever στην Eυρώπη, μετά τον “Carlos”…. Το γαλλικό κράτος τον είχε βαφτίσει «εγκέφαλο των επιθέσεων και των σφαγών στο Παρίσι», στις 13 Νοέμβρη του 2015 – και όλες οι αστυνομίες της ευρώπης τον κυνηγούσαν παντού. Ενώ δεν ήταν λίγοι εκείνοι τον έβλεπαν επίσης παντού: να περνάει πότε τα χ σύνορα και πότε τα ψ, να οδηγεί πότε στην μία οτοστράντα της «ζώνης Σέγκεν» και πότε στην άλλη… κλπ κλπ….

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο γαλλομαροκίνος Salah Abdeslam δεν είχε μετακινηθεί απ’ την γειτονιά του για πολύ καιρό… Πήγαινε απ’ το σπίτι του σ’ εκείνο της μάνας του, και μετά σε φίλους και συγγενείς, στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο… Για καλή του τύχη τον εντόπισε η βελγική αστυνομία. Η οποία τον έδεσε πανεύκολα (ο «νο 1 τρομοκράτης» δεν είχε ούτε ένα πιστόλι μαζί του!), πυροβολώντας τον στο πόδι όταν προσπάθησε να ξεφύγει τρέχοντας (!!!). Σίγουρα το ξέρετε: ο κάθε «νο 1 τρομοκράτης», υπεύθυνος για σφαγές, με το αίμα ως τις ρίχες των μαλλιών του, αυτό κάνει: μόλις δει τους μπάτσους έξω απ’ το σπίτι του, βγαίνει άοπλος απ’ την εξώπορτα όπου είναι παρατεταγμένη η στρατοαστυνομία, και προσπαθεί να της ξεφύγει τρέχοντας στο πεζοδρόμιο! Το σχετικό video ήταν και είναι αδιάψευστος μάρτυρας: ο άνθρωπος ήταν τόσο άσχετος με “ισλαμική τρομοκρατία” ώστε το μόνο ανακλαστικό που διέθετε ήταν αυτό του κλεφτρονιού: τρέχω μπας και γλυτώσω!!! (Για όποιον το έφαγε ότι ο τύπος ήταν ο αλ Καπόνε της «ισλαμικής τρομοκρατίας»: καλά κρασιά!)

Όταν το Παρίσι απαίτησε (απαίτησε: δεν αιτήθηκε απλά…) την άμεση έκδοσή του στη γαλλία, η βελγική αστυνομία απάντησε ειρωνικά: εμείς, τουλάχιστον, τους πιάνουμε ζωντανούς· δεν τους σκοτώνουμε… Υποθέτουμε πως μπορείτε να καταλάβετε το δεικτικό νόημα της ειρωνείας. Θα μπορούσε να είναι: «ε, καλά, αν τον είχατε εντοπίσει εσείς, ούτε το πτώμα του δεν θα μπορούσε να εκδοθεί…»

Αυτός, λοιπόν, ο Salah Abdeslam, ο υποτιθέμενος νο 1 “αρχιτρομοκράτης” και “αρχισφάχτης” του Παρισιού, που η πιθανότερη σχέση του ήταν πως ήταν ένας απ’ τους δύο απλούς, χαζούς “πεζικάριους”, που πέταξαν το εκρηκτικό γιλέκο που φορούσαν έξω απ’ το Stade de France και την έκαναν γρήγορα και σβέλτα (οπότε κρυβόταν και από εκείνους του εμφανίστηκαν σαν “isis”), αυτός λοιπόν ο τρισάθλιος, που τον έδεσαν ζωνανό…. τι κάνει; Έχει ξανακούσει κανείς τίποτα για δαύτον; Όχι. Και ούτε θα ξανακούσει, αν μείνει ζωντανός στις γαλλικές φυλακές… Κρίμα: να έχουν οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες στα χέρια τους τον νο 1 δημόσιο κίνδυνο στην ευρώπη και να μην λένε τίποτα; Περίεργο…

Εκτός αν σε καμιά δεκαριά – δεκαπενταριά χρόνια κάποιοι δικηγόροι ασχοληθούν με την υπόθεσή του ζητώντας αναψηλάφιση, με σκοπό να ξεσκεπάσουν εκ των υστέρων τον γαλλικό παρακρατικό σχεδιασμό στο Bataclan και όχι μόνο. Όπως έγινε κάποια στιγμή για την “αλγερινή ισλαμική τρομοκρατία”. Ποιον σχεδιασμό; Ότι οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες «βάφτισαν» τον Abdeslam «αρχιτρομοκράτη» (ενώ ήξεραν ότι ήταν ένα εύπιστο παιδαρέλι που στο τέλος τα παράτησε κι όλας…) για να τον φάει η υπηρεσία δημόσιας τάξης, κι έτσι να κλείσει η υπόθεση της σφαγής στο Παρίσι… Θάβοντας οριστικά τα ένοχα μυστικά.

Γι’ αυτό «καθαρίζονται» οι «ύποπτοι» πολλών τέτοιων σφαγών στο ψαχνό… Για να αποφύγουν, οι έρμοι, τα ζόρια μιας «ακροαματικής διαδικασίας»…. Οι «έρμοι»; Οι πραγματικοί σχεδιαστές δηλαδή! Και για μην υπάρχει κίνδυνος να αποκαλυφθούν αυτά που είναι (παρα)κρατικά μυστικά…

Ούτε μετά από χρόνια…