Tag: γαλλία

Απογοήτευση 1

Κυριακή 15 Απρίλη. Εκτός απ’ την ασταμάτητη μηχανή και κάποιοι άλλοι χαρακτήρισαν την χθεσινή πυραυλική επίθεση τιμωρίας του Άσαντ σαν φάρσα – αλλά με πόνο ψυχής. Ένας απ’ αυτούς είναι το πολιτικό αφεντικό της Jaysh al-Islam, της οργάνωσης που έμεινε στην Douma «μια μέρα παραπάνω» (ανάμεσα σε μία συμφωνία αποχώρησής της που σκίστηκε και σε μια ακόμα χειρότερη που υπογράφτηκε λίγες ώρες μόνο μετά την προβοκάτσια (;) ή την σκηνοθεσία της «χημικής επίθεσης»), ονόματι Mohamad Alloush. Έχει το δίκιο του να παραπονιέται ο άνθρωπος: έκανε (η οργάνωσή του) τόσο κόπο για να αρπάξει την ευκαιρία η Ουάσιγκτον και οι υπόλοιποι, κι αυτό ήταν όλο κι όλο; Ούτε μια ώρα δουλειά; Αφεντικό; Δεν είσαι ‘ντάξει!!!

Όντως εκείνο που προκύπτει με βεβαιότητα, όχι μόνο απ’ την περιορισμένη στόχευση των αμερικανο-αγγλο-γαλλικών πυραύλων αλλά και απ’ την συνέντευξη του αμερικανικού πολιτικού και στρατιωτικού επιτελείου αμέσως μετά την λήξη της επίθεσης, είναι ότι οι «τιμωροί» έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αποφύγουν οποιαδήποτε πρακτική «ενόχληση» της Μόσχας και της Τεχεράνης. Αυτό ήταν κάτι λογικό απ’ την μεριά τους (αν υπάρχει ακόμα λογική στην όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων)· όμως για μερικές ημέρες, ειδικά η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, είχαν αφήσει να εννοηθούν άλλα. Περίπου ότι θα αδιαφορούσαν για την ρωσική (και ιρανική) «προστασία» του Άσαντ…

Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι η Ουάσιγκτον και οι συμμαχοί της (όχι μόνο το Λονδίνο ή το οππορτουνιστικό Παρίσι αλλά ακόμα περισσότερο το Τελ Αβίβ και το Ριάντ) θα έκαναν πολύ περισσότερα σε βάρος του Άσαντ και, ειδικά, του συριακού στρατού αν μπορούσαν! «Αν μπορούσαν» να αποφύγουν τώρα την αναμέτρηση με τα ρωσικά και τα ιρανικά όπλα και εκείνους που τα κουμαντάρουν. Η επίθεση που έκαναν «αποφεύγοντας» την Μόσχα και την Τεχεράνη ήταν ελάχιστη σε σχέση με τις «ευκαιρίες» που έδινε η προβοκάτσια / σκηνοθεσία στην Douma…

Ποιο ήταν το όφελος;

Κυριακή 15 Απρίλη. Θα αναρωτηθεί κανείς: μα αφού όλα ήταν δεδομένα, και η στάση της Μόσχας και η στάση της Τεχεράνης, τι την ήθελαν την προβοκάτσια / σκηνοθεσία; Για να ξεφορτωθούν μια κατοστάρα πυραύλους παριστάνοντας (σε ποιούς;) τους Ζορρό της παγκόσμιας δικαιοσύνης;

Η ερώτηση είναι εύλογη. Και δεν έχουμε ακόμα μια πλήρη απάντηση. Είναι σίγουρο, για παράδειγμα, ότι ο αμερικανικός στρατός χρησιμοποίησε όχι μόνο τους «παλιούς» Tomahawk αλλά και ένα καινούργιο πυραυλικό μοντελάκι (agm-158 λέγεται) του οποίου η παραγωγή έχει στοιχίσει έναν περίδρομο λεφτά λόγω κακής αρχικής σχεδίασης και διάφορων προβλημάτων. Πρόκειται, κατά πάσα πιθανότητα, για τους “νέους, ωραίους και έξυπνους” που ανήγγειλε καμαρώνοντας το ψόφιο κουνάβι. Αν δει κανείς την επίθεση, απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, σαν “άσκηση” για να δοκιμαστεί η απόδοση των συγκεκριμένων πυραύλων (σε αναμέτρηση, τελικά, κατ’ αρχήν με τα όχι ιδιαίτερα σύγχρονα συριακά συστήματα αεράμυνας) τότε ήταν πράγματι στο “σωστό μέγεθος”! Πιθανόν να ήταν και επιτυχημένη, αν οι 19 τέτοιου είδους πύραυλοι που εκτοξεύτηκαν απ’ τα 2 βομβαρδιστικά b-1b στόχευαν το ερευνητικό κέντρο στα περίχωρα της Δαμασκού: στους υπόλοιπους στόχους η συριακή ανάσχεση ήταν 100% πετυχημένη (σε 5 στόχους) και 55% πετυχημένη σ’ έναν (στο στρατιωτικό αεροδρόμιο Mezzeh). Μόνο στο ερευνητικό κέντρο η αεράμυνα απέτυχε: απ’ τους 30 πυραύλους που το σημάδεψαν «πέρασαν» οι 23. Μπορεί ανάμεσά τους να είναι οι 19 «νέοι, ωραίοι και έξυπνοι»… (Σε κάθε περίπτωση δεν χρησιμοποιήθηκαν εναντίον τους ή εναντίον οποιωνδήποτε άλλων οι s-400. Και δεν θα μάθουμε αν τα ραντάρ του συγκεκριμένου συστήματος τους εντόπισαν… Αυτό είναι στρατιωτικό μυστικό της Μόσχας).

Την εκδοχή της άσκησης, που δεν είχε πραγματικό στόχο είτε τον Άσαντ είτε τα (ανύπαρκτα) «χημικά» του αλλά, όντως, την Μόσχα και την Τεχεράνη (έμμεσα αλλά σαφώς) υποστηρίζουν και κάποιοι «ειδικοί». Σύμφωνα μ’ αυτούς σκοπός της άσκησης ήταν ο «έλεγχος απόδοσης» για την περίπτωση αμερικανικής (ή και ισραηλινής) επίθεσης στο ιράν…

Αυτά είναι εκτιμήσεις και υποθέσεις… Εξηγούν όμως με λογική συνέπεια το γιατί οι «τιμωροί» χρησιμοποίησαν τόσο μεγάλο αριθμό πυραύλων για μια «μικρή» δουλειά που θα γινόταν με πολύ λιγότερους. Η απάντηση είναι προφανής: επειδή ήξεραν ότι πολλοί δεν θα φτάσουν στο στόχο τους… Είναι παράλογο, λοιπόν, να ήθελαν να δουν ποιοι και πως θα τα καταφέρουν, για μελλοντική (και πάντως όχι πολύ μακρινή) χρήση;

Νέοι, ωραίοι και έξυπνοι – αλλά δεν είπα «μετρώ και βγαίνω»!

Παρασκευή 13 Απρίλη. Ενώ οι προετοιμασίες για την «τιμωρία» του Άσαντ και των συμμάχων του συνεχίζονται, φαίνεται να έχει προκύψει κάποιος προβληματισμός στην Ουάσιγκτον. Σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες (όχι της ασταμάτητης μηχανής!) αυτό που απασχολεί τόσο το αμερικανικό πεντάγωνο όσο και τον κύκλο περί το ψόφιο κουνάβι, είναι η πιθανότητα να «χοντρύνει» η ιστορία περισσότερο απ’ όσο θα το άντεχε (πολιτικά κατ’ αρχήν…) η επίδειξη «αμερικανικής δικαιοσύνης».

Το σημειώναμε από χτες: η θέση της Ουάσιγκτον είναι λεπτή και δύσκολη. Χρειάζεται, μεν, επειγόντως μια επίδειξη πυγμής στη μέση Ανατολή· γι’ αυτό και στήθηκε η «χημική αφορμή». Απ’ την άλλη μεριά όμως το να επιτίθεται κάποιος (όποια δικαιολογία κι αν χρησιμοποιεί) νομιμοποιεί τον αμυνόμενο να πράξει όπως κρίνει αναγκαίο· η άμυνα, ακόμα κι ενός «ζώου», δεν μπορεί να απαγορευτεί. Αν, λοιπόν, ο «τιμωρός» έχει κάποιο ανώτατο όριο ως προς το τι μπορεί να δικαιολογήσει στον εαυτό του και στους υποστηρικτές του σαν «εύλογες απώλειες», ο αμυνόμενος διατηρεί το δικαίωμα να ανεβάσει τον πήχυ, ακόμα κι αν πληρώσει κι αυτός το ανάλογο τίμημα. Η πιθανότητα αυτή δεν μπορεί να αποκλειστεί απ’ τα αμερικανικά επιτελεία. Ειδικά εφόσον έχει αναγγελθεί τόσο απ’ την Μόσχα όσο και απ’ την Τεχεράνη.

Ειπωμένο διαφορετικά το πρόβλημα της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου και των όποιων ακόμα συμμάχων τους, είναι ότι δεν μπορούν να επικαλεστούν απειλές ούτε εναντίον τους ούτε εναντίον του πλανήτη. Μετά από 500.000 νεκρούς (σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις) στο συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου και κάμποσα εκατομμύρια εσωτερικούς και εξωτερικούς πρόσφυγες, η «τιμωρία» της χημικής δολοφονίας μερικών δεκάδων (ακόμα κι αν υπέθετε κανείς ότι πράγματι έκανε τέτοιο το καθεστώς Άσαντ…) μοιάζει στην κοινή λογική σα να «έσταξε η ουρά του γαϊδάρου». Προφανώς, ενάντια το στάξιμο της γαϊδουρινής ουράς μόνο ένας υγιεινός περίπατος νέων, ωραίων και έξυπνων πυραύλων θα ήταν επιτυχία. Οτιδήποτε με απώλειες, του ενός ή του άλλου είδους, θα προκαλούσε εύλογα την εξής σκέψη: αν για την χημική δολοφονία μερικών δεκάδων σύριων κάναμε τέτοια εκστρατεία, για τα πλήγματα των αμυνόμενων εναντίον του δικού μας στρατού δεν θα πρέπει να τα ισοπεδώσουμε όλα; That’s the question…

Και η μεν αγγλίδα θλιβερή πρωθ. και η κυβέρνησή της ποντάρει ότι θα δράσει με υποβρύχια, και ίσως την γλυτώσει (την ερώτηση). Αλλά τα αμερικανικά πλοία επιφανείας και τα αεροπλάνα; Γι’ αυτά τι μνημόσυνο θα ταίριαζε;

Το ζυγίζει, λοιπόν, η Ουάσιγκτον…

Αμφιβολίες

Παρασκευή 13 Απρίλη. Την ακαριαία βερμπαλιστική «καταδίκη» απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου και του Παρισιού την έχει διαδεχτεί ως τώρα μια κάποια δυστοκία στη λήψη της τελικής πολεμικής απόφασης.

Κι έτσι μέρα την ημέρα βρίσκουν το περιθώριο και εκδηλώνονται, όλο και πιο μεγαλόφωνα, οι εσωτερικές αντιρρήσεις στους υψηλούς ορόφους των καθεστώτων· τόσο του αγγλικού όσο και του γαλλικού. Βουλευτές (αλλά και «διαμορφωτές της κοινής γνώμης»…) βγαίνουν και αναρωτιούνται αν όντως έγινε χημική επίθεση στην Douma· και ποιος θα είχε συμφέρον να την κάνει.

Αυτό το δεύτερο είναι ένα απ’ τα μεγάλα αγκάθια των επίδοξων τιμωρών: δεν μπορούν να αποδώσουν στον Άσαντ κανένα κίνητρο, ούτε στρατιωτικό ούτε πολιτικό, για να χρησιμοποιήσει «χημικά» την ώρα που νικούσε ολοκληρωτικά και χωρίς αυτά. Το να σκιαγραφείς κάποιον σαν “κακό” χωρίς να μπορείς να βρεις κάποιο κίνητρο για την “κακία” του είναι κατάλληλο μόνο για παιδικά παραμύθια. Φυσικά, το να θεωρούν τους υποτελείς τους νήπια, είναι κάτι αγαπημένο για τα αφεντικά…

Η απουσία κινήτρων, και το βρώμικο παρελθόν του αμερικανικού και του αγγλικού καθεστώτος με τα εν γνώσει τους ψέμματα περί «χημικών και βιολογικών όπλων» του Σαντάμ Χουσεΐν διατρέχουν τα social media (πότε πότε και τα καθεστωτικά media) πολύ γρηγορότερα απ’ όσο θα ήθελαν οι τιμωροί.

Το ενδιαφέρον είναι ότι τον «επικοινωνιακό πόλεμο» δεν τον κερδίζει η Μόσχα ή η Δαμασκός· απλά τον χάνουν το Λονδίνο και το Παρίσι, σε κάποιον βαθμό και η Ουάσιγκτον. Τον χάνουν, θα έλεγε κανείς, «μόνοι τους»: ο αυτοματισμός των βαρύγδουπων αντιδράσεων των εκπροσώπων αυτών των ιμπεριαλισμών και το γεγονός ότι δεν κρατήθηκαν καν περιμένοντας κάποια επίσημα αποτελέσματα έρευνας, έχει γίνει μια απρόσμενη απόδειξη του δόλου τους.

Φυσικά αυτά δεν προδικάζουν τις αποφάσεις που θα πάρουν, «σύντομα ή όχι και τόσο σύντομα» όπως τιτίβισε το ψόφιο κουνάβι. Προς το παρόν τηλεφωνιούνται μεταξύ τους μπας και ενθαρρύνει ο ένας τον άλλον… Και κανείς δεν μιλάει για «ρωσικό δάκτυλο» στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης στα κράτη τους!

Φαίνεται ότι οι ρωσικές υπηρεσίες ασχολούνται μόνο με εκλογές…

(φωτογραφία: η ρωσική στρατιωτική αστυνομία μπαίνει στη Douma, απ’ όπου αποχώρησαν σχεδόν εντελώς οι αντικαθεστωτικοί αντάρτες. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι υπέστησαν τέτοια καθολική ήττα, ώστε αφενός αναγκάστηκαν να αφήσουν πίσω τους ακόμα και τα ελαφριά όπλα τους – σε αντίθεση με άλλες παρόμοιες συνθηκολογήσεις – ενώ αναγκάστηκαν επίσης να μετακινηθούν προς τις ελεγχόμενες απ’ την Άγκυρα και το f.s.a. πεζικό της περιοχές της βόρειας συρίας και όχι προς την Dara’a στο νότο, όπου υπάρχουν ομοϊδεάτες τους, όπως απαιτούσαν αρχικά…)

Ο χωροφύλακας απ’ το Παρίσι

Τετάρτη 11 Απρίλη. Παλιάτσος πρώτης γραμμής, χωρίς όμως την ψοφιοκουναβική φήμη, είναι και ο γάλλος πρόεδρος Macron. Ο γαλλικός καπιταλισμός (τον οποίο εκπροσωπεί σα «γενικό σύνολο») λαχανιάζει και χάνει διαρκώς έδαφος στην παγκόσμια ιεραρχία όσο προχωράει ο 21ος αιώνας. Και ο σοσιαλφιλελεύθερος Macron έχει αναλάβει να διασώσει την «γαλλόσφαιρα», πρώτα στην υποσαχάρια αφρική (σχετικά ευκολότερη αλλά καθόλου απλή δουλειά…) και, εσχάτως, στη μέση Ανατολή.

Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός «έχασε» την Δαμασκό (με την οποία είχε μακρόχρονη σχέση) αφήνοντάς την στις αμερικανικές, ισραηλινές και σαουδαραβικές πρωτοβουλίες τα τελευταία χρόνια. Και τώρα, που «άλλαξε το κόλπο», προσπαθεί να ξαναχωθεί στην συριακή επικράτεια, με τον πιο ταπεινωτικό (για φοβερούς και τρομερούς γάλλους ιμπεριαλιστές) αλλά και αόρατο ακόμα τρόπο: πίσω απ’ τις πλάτες της Ουάσιγκτον… Σε στυλ «άσε αφεντικό, θα καθαρίσω εγώ».

Αφού πρώτα το Παρίσι κατηγόρησε ευθέως την Μόσχα για «υποστήριξη» της υποτιθέμενης «συριακής επίθεσης με χημικά» στην Douma, χτες το γύρισε. «Η γαλλία και οι σύμμαχοί της θα αποφασίσουν τις επόμενες ημέρες (ουάου! είναι η γαλλία στο κέντρο και γύρω γύρω κάτι σύμμαχοι, σαν τις ηπα π.χ…..) για την απάντησή μας. Δεν πρόκειται να στοχεύσουμε συμμάχους του καθεστώτος, ούτε να επιτεθούμε σε οποιονδήποτε, αλλά μάλλον να κτυπήσουμε τις χημικές ικανότητες του καθεστώτος….» δήλωσε ο Macron. «Δεν θέλουμε κλιμάκωση…»

Ουάου!!! Ώστε το Παρίσι ξέρει ότι το καθεστώς Άσαντ έχει κάπου κρυφά εργοστάσια παραγωγής χημικών όπλων; Και γιατί δεν το λέει τόσο καιρό ώστε να τα καταστρέψει (μαζί με τους συμμάχους το, πάντα!!!) και να γλυτώσουν οι άμαχοι, τα παιδιά και οι γυναίκες; Το σόι σοσιαλιστικός κυνισμός είναι αυτός;

Επειδή το ψόφιο κουνάβι, σαν αρχιστράτηγος του αμερικανικού στρατού, κυριαρχεί ακόμα στη σκηνή, κανείς δεν δίνει σημασία στον ψόφιο ασβό του γαλλικού ιμπεριαλισμού, τον αρχιστράτηγο Macron. Όπως συμβαίνει και με την αγγλίδα αρχιστράτηγο και το δικό της επιτελείο, έτσι και οι “λεπενικοί δημοκράτες” κρύβονται πίσω απ’ τις «φαρδιές πλάτες» του ψοφιοκουναβιστάν (ελπίζοντας να κληρονομήσουν κάτι απ’ την παγκόσμια περιουσία του…).

Δεν παύει, ωστόσο, να είναι ο Macron ο κλόουν πολιτικός επικεφαλής ενός «εθνικού καπιταλισμού» επικίνδυνου μεν αλλά και σε παρακμή. Μπορεί να ελπίζει ότι συμμετέχοντας στο πλάι του αφεντικού (της Ουάσιγκτον) στην “τιμωρία” του Άσαντ θα συγκρατήσει (το αφεντικό). Αυτό δεν είναι πρωτοφανές στην καθεστωτική πολιτική· ωστόσο το Παρίσι δεν έκανε το ίδιο το 2003, όταν οι τότε αμερικάνοι συντηρητικοί ετοίμαζαν την “σοκ και δέος” επίθεσή του κατά του ιράκ.

Είναι λοιπόν τόσο κλόουν ώστε να δηλώσει στον τοξικό πρίγκηπα (σε ποιον; στο πελατάκι της πολεμικής του βιομηχανίας και όχι μόνο: deal 18 δις δολαρίων, βασικά για όπλα, υπέγραψε χτες ο τοξικός στο Παρίσι – άλλο αν θα υλοποιηθούν…) ότι «η στρατηγική του αντίληψη (του τοξικού…) για περιορισμό της ιρανικής επιρροής στη μέση Ανατολή, η οποία μπορεί να αποσταθεροποιήσει την περιοχή μέσω τρομοκρατίας τον βρίσκει σύμφωνο». Σαν φτηνός και καταγέλαστος πλασιέ ο «αρχιστράτηγος Macron» λέει στον τοξικό (που σήμερα είναι αύριο δεν είναι…) αυτά που θέλει να ακούσει, εκνευρίζοντας τον παραδοσιακό του σύμμαχο (την Τεχεράνη), στον οποίο αύριο θα λέει ψιθυριστά «ντάξει, λέμε και καμιά μαλακία», για να μην χάσει τα πλούσια συμβόλαια των γαλλικών εταιρειών για σοβαρές μπίζνες στο αναπτυσσόμενο καπιταλιστικά ιράν.

Αλλά βέβαια τι είναι ο «αρχιστράτηγος Macron»; Ο διάδοχος ενός καπιταλισμού που στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο είχε συμμαχήσει και με τις δύο πλευρές, μπας και την βγάλει. Και μια κυβέρνηση του Βισύ είχε, και έναν «αντιγερμανό» Ντε Γκώλ…

Δουλεύουν πάντα αυτά τα κόλπα; Θα φανεί…

(φωτογραφία πάνω: ο σαουδαραβας και ο γάλλος αρχιστράτηγος με το επαγγελματικό ύφος τους.

κάτω: ο τοξικός χωρίς τα ρούχα της δουλειάς, στο μουσείο του Λούβρου χτες. Μοιάζει με έλληνα μαγαζάτορα της πλατείας του Κορυδαλλού, αλλά δεν πρέπει να ξεπέφτουμε σε τέτοιες απλουστεύσεις…)

Το τραίνο δεν σφυρίζει…

Τετάρτη 4 Απρίλη. Αν θέλει κανείς (θέλει;) να υποψιαστεί τι είναι ο ντόπιος προσοδικός συνδικαλισμός (μαζί με όλες τις μικρομεσαίες ουρές του…) αρκεί να ρίξει μια ματιά στο πως έχουν οργανώσει τα συνδικάτα των σιδηροδρομικών στη γαλλία την απεργία που μόλις ξεκίνησε.

Πρόκειται για εντελώς ρεφορμιστικά συνδικάτα – καμμία αμφιβολία! Επίσης το μέτωπό τους είναι επιχειρούμενες αλλαγές στη νομοθεσία που μυρίζουν “ιδιωτικοποίηση”. Στην ελλάδα τι θα έκαναν; Μία ή δυο “γενικές απεργίες” – νάχαμε να λέγαμε. Άντε και μια διήμερη απεργία στον θιγόμενο κλάδο…

Στη γαλλία τι έχουν σχεδιάσει (και αποφασίσει με “κάλπες” αν δεν κάνουμε λάθος): Κυλιόμενες διήμερες απεργίες, με τρεις μέρες κενό ανάμεσα, για τους επόμενους 3 μήνες! Όχι μια “απεργία διαρκείας” που στις 2 ή στις 3 βδομάδες θα προκαλούσε σοβαρά προβλήματα στους μισθωτούς απεργούς (εκεί δεν δηλώνουν “αναρρωτική άδεια”, σε συνεννόηση με τους προϊστάμενους, για να απεργούν και να πληρώνονται…) Αλλά: κυλιόμενες διήμερες απεργίες για ένα τρίμηνο…

Δεν αγιάζουμε τίποτα – ξέρουμε πολύ καλά τον ρόλο των επίσημων συνδικάτων σ’ όλο τον πρώτο κόσμο. Πάντα μας έκανε, όμως, εντύπωση το γεγονός ότι μερικές απ’ τις σχετικά σπάνιες απεργίες που έκαναν εκεί, οι “χαζοί ευρωπαίοι” (σε σχέση με τους “επαναστάτες έλληνες”…), ήταν καλά σχεδιασμένες και οργανωμένες ώστε να πετύχουν το μέγιστο αποτέλεσμα.

Ίσως να είναι απλά θέμα “λογικής” – ρεφορμιστικής συνδικαλιστικής λογικής, αλλά πάντως λογικής….

Δημοκρατίας το παράγγελμα 2

Πέμπτη 22 Μάρτη. Το γεγονός ότι υπάρχει αυτή η μικρή γκάμα (κι ας ξεχάσουμε ότι η φράξια της διαρκούς εναλλαγής κατηγορεί την άλλη για “έλλειψη δημοκρατίας”) για καπιταλιστικές κοινωνίες πρώτης γραμμής, για κοινωνίες δηλαδή όπου οι σχέσεις παραγωγής / κατανάλωσης / κοινωνικής αναπαραγωγής / ιεραρχίας δεν διαφέρουν στα βασικά τους χαρακτηριστικά, βάζει στην άκρη την ανάλυση του Κάρολου για την γραμμική, αιτοκρατική σχέση ανάμεσα στην παραγωγική / οικονομική βάση και το θεσμικό εποικοδόμημα. Αλλά αυτό δεν μας χαλάει, μιας και μας εμπνέει ο ανθρώπινος Μάρξ – όχι ο θεός.

Το ερώτημα στη συνέχεια είναι τριπλό: Α) αυτές οι φανερές διαφορές οφείλονται που; Β) πρόκειται για δύο μοντέλα αντίπαλα ή για δύο παραλλαγές του ίδιου βασικού πυρήνα; και Γ) έχει κάποια σημαντικά πλεονεκτήματα το Α ή το Β μοντέλο απέναντι στο άλλο;

Είναι εύκολο (και υποχρεωτικά περιληπτικό: η ασταμάτητη μηχανή δεν είναι … βιβλίο!) να απαντήσουμε. Κατ’ αρχήν στο Α: ιστορικές, πολιτισμικές, ιδεολογικές διαφορές στη σύγκροτηση των σύγχρονων κρατών ασφαλώς και παίζουν ρόλο, επειδή έχουν καθορίσει σ’ όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα (αν όχι από νωρίτερα) τι και γιατί είναι η “αστική δημοκρατία”. Για την δύση, για παράδειγμα, όπου το κράτος / κόμμα θεωρήθηκε σαν εξαίρεση (του φασισμού…) και όπου η (και κομματική) ποικιλία θεωρείται από μόνη της η βάση της “ελευθερίας επιλογών” άρα και της δημοκρατίας, όπως ισχύει για την ποικιλία προϊόντων στα ράφια των super market (ακόμα κι αν τόσο αυτά τα «διαφορετικά προϊόντα» όσο και τα «διαφορετικά κόμματα» είναι παραλλαγές του ίδιου, συχνά της ίδιας εταιρείας…) η έλλειψη μιας τέτοιας ποικιλίας στην «πολιτική σκηνή» (δηλαδή: η μονοτονία του κεντρικού πολιτικού Θεάματος) θεωρείται έλλειψη δημοκρατίας. Αντίθετα, μια τέτοια «ποικιλία» για κράτη στα οποία δεν υπήρξε «αστική επανάσταση» ή «ηγεμονική αστική τάξη»· σε κράτη όπου η «κομματική ποικιλία» σήμαινε σχεδόν πάντα στρατηγική ανισορροπία (ρευστών συμμαχιών) για την καπιταλιστική συσσώρευση, σ’ αυτά λοιπόν, οι διαρκείς «εναλλαγές προσώπων με μια κάποια πολιτική εξουσία» θεωρούνται συνώνυμες της αστάθειας.

Ωστόσο, παρά τις όποιες αξιοσημείωτες διαφορές τους, δεν πρόκειται για αντίπαλα μοντέλα! Στον παράδεισο της «αστικής δημοκρατίας», στη «δύση» του καπιταλιστικού πλανήτη, η «δημοκρατία» έφτασε στα καλύτερά της στην Κεϋνσιανή εκδοχή της, κι αφού προηγουμένως η τάξη των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής (και σφετεριστών του πλούτου) αναγνώρισε ότι υπάρχει μια αντίπαλη τάξη, η εργατική, με τα δικά της συμφέροντα· μόνο και μόνο (και όσο χρειαζόταν) για να την ρυμουλκήσει, μέσω των κομματικών και συνδικαλιστικών εκπροσώπων της, σε μια διαρκή «ειρηνική» συνεργασία υπέρ της «ανάπτυξης». Αυτή η «δημοκρατία» κράτησε λιγότερο από 40 χρόνια, στον 20ο αιώνα. Πριν απ’ αυτά και, κυρίως, μετά, η θρυλική «αστική δημοκρατία» τέλειωνε και τελειώνει εκεί που η εργατική τάξη, αποκτώντας συνείδηση του συλλογικού της εαυτού, έπαιρνε στα σοβαρά τα «δημοκρατικά ιδεώδη», απαιτώντας να καθορίζει αυτή τα πάντα, με πολιτική αυτονομία, σαν πλειοψηφική τάξη· και όχι τα αφεντικά.

Το θεωρούμενο «απολυταρχικό παράδειγμα» κάνει, σε γενικές γραμμές, το ίδιο ακριβώς πράγμα με το «νεοφιλεύθερο» (μετά την ακύρωση των Κεϋνσιανών συμβιβασμών απ’ την τάξη μας, στα ‘60s και ‘70s και την αποδοχή απ’ τα αφεντικά του “ριξίματος του γαντιού” απ’ την μεριά μας): αρνείται την πολιτική αυτονομία των εργατικών συμφερόντων. Αντί, όμως, να την ακυρώνει μέσα απ’ τους περιστρεφόμενους καθρέφτες της «κομματικής ποικιλίας» κάνει το ίδιο μέσα από δομές κάποιου ad hoc «διαταξικού κράτους» (άρα πατερναλιστικού), όπου η πρόσβαση και η «εκπροσώπηση» γίνεται μέσα από κυκλώματα κομματικά, θρησκευτικά, μαφιόζικα. Αλλά και το νεοφιλελεύθερο «δημοκρατικό» κράτος αυτό ακριβώς μεθόδευσε απ’ τα ‘80s και μετά: την κορπορατιβίστικη, «λομπίστικη» μεσολάβηση και ροή προς και από τις δομές εξουσίας. Με μορφή «super market».

Εν τέλει, και τα δύο μοντέλα συμφωνούν στην «ελευθερία της κατανάλωσης» (η ιρανική εκδοχή είναι λίγο πιο πίσω, για ειδικούς – και πάντως όχι θρησκευτικούς! – λόγους). Η «ελευθερία της αυτοπραγμάτωσης μέσω του εμπορεύματος» είναι κοινότοπη και στην μία και στην άλλη εκδοχή. Απλά, στο μοντέλο του «εν-σωματωμένου Θεάματος» αυτή η «ελευθερία» δεν συνεπάγεται κάτι παραπάνω· κάτι που μόνο θεωρητικά ισχύει στο μοντέλο του «διάχυτου Θεάματος. Εκεί το πραγματικό «πολίτευμα» είναι εδώ και δεκαετίες ολιγαρχικό.

Όχι πια proxy…

Κυριακή 18 Μάρτη.…Υπάρχουν ειδικές δυνάμεις των ηπα στο έδαφος της συρίας – δεν το αρνούνται πλέον – αλλά και από την αγγλία, την γαλλία και έναν αριθμό άλλων κρατών… Δεν είναι πια και τόσο «πόλεμος δι’ αντιπροσώπων», αλλά μάλλον μια κανονική εμπλοκή στον πόλεμο… Η παρουσία τους είναι παράνομη, αλλά είμαστε ρεαλιστές και καταλαβαίνουμε ότι δεν θα έπρεπε να πολεμήσουμε εναντίον τους. Έτσι συντονίζουμε τις δράσεις μας ώστε τουλάχιστον να αποφύγουμε κάποια ανεπιθύμητη σύγκρουση…

Αυτά είπε ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov χτες σε κρατικό κανάλι του καζακστάν. Είναι γνωστό πως αγγλικές «ειδικές δυνάμεις» έχουν στρατόπεδο στα βορειοανατολικά της συρίας, στην άκρη της ypgκρατούμενης ζώνης, προς τα σύνορα με το ιράκ· οι γάλλοι (και οι άλλοι) που κρύβονται όμως; Νομίζουν ότι με βρώμικα κόλπα θα ξαναποκτήσουν κάτι απ’ την παλιά (και χαμένη) επιρροή τους στη συρία;

Η Μόσχα επιμένει: αμερικάνοι, άγγλοι και γάλλοι ετοιμάζουν πυραυλική επίθεση κατά του στρατού του Άσαντ (‘n’ friends) με πρόσχημα μια προβοκατόρικη επίθεση με χλώριο, την οποία επίσης σχεδιάζουν. Αρχικά αυτές οι καταγγελίες αφορούσαν την ανατολική Ghouta. Εκεί, όμως, με την μεσολάβηση της Άγκυρας, κάποιες ομάδες ενόπλων παραδόθηκαν στον συριακό στρατό (με εγγυήσεις) κι αυτό διευκόλυνε την εκεχειρία και την οργάνωση της φυγής χιλιάδων αμάχων. Αν υπήρχε κάποιο σχέδιο «χημικής προβοκάτσιας» στα περίχωρα της Δαμασκού, στην ανατολική Ghouta, οι εξελίξεις το ακύρωσαν (προφανώς δεν θα ήταν δυνατόν να κατηγορηθεί ο Άσαντ ότι ρίχνει χημικά σε αμάχους την ώρα που έχει γίνει συμφωνία να αποχωρήσουν ειρηνικά…).

Τώρα η Μόσχα λέει ότι η προβοκάτσια θα γίνει νοτιότερα, στην Dara’a. Λέει, επίσης, ότι παρατηρεί συγκέντρωση πολεμικών πλοίων φορτωμένων με κρουζ στην ανατολική Μεσόγειο, στην Ερυθρά Θάλασσα και στον Περσικό… Ακόμα κι αν είναι υπερβολικοί οι ρωσικοί ισχυρισμοί, το γεγονός είναι ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει λύσει τίποτα οριστικά υπέρ της στο συριακό πεδίο μάχης. Και τρώγεται· η Haley (πρέσβειρα των ηπα στον οηε) δεν μιλάει τσάμπα…

Η σχετική ευκολία με την οποία έγινε η κατάληψη του θύλακα της Afrin μάλλον είναι σε βάρος της αμερικανο-κουρδικής συνεργασίας παρά υπέρ της. Γιατί ναι μεν η Ουάσιγκτον το είχε ξεκαθαρίσει έγκαιρα ότι δεν πρόκειται να κάνει τίποτα για την Afrin, ωστόσο “η ελπίδα πεθαίνει τελευταία”. Και πεθαίνει ανέξοδα: καθώς ο τουρκικός στρατός και το f.s.a. πεζικό του, μετά από 56 ημέρες εισβολής, βρίσκονται πια στα περίχωρα της Afrin έχοντας αφήσει ανοικτό μόνο έναν διάδρομο στα νότια, οι ένοπλοι υπερασπιστές της πόλης την εγκαταλείπουν μαζί με τις χιλιάδες των προσφύγων…

Ίσως κάποιοι κούρδοι, εκτός ή ακόμα και εντός pkk, να κάνουν πια δεύτερες σκέψεις για την συμμαχία τους με τον αμερικανικό στρατό. (Θα έπρεπε). Ενώ σε μια σειρά μικρότερες ή μεγαλύτερες ypgκρατούμενες πόλεις έχει αρχίσει να οργανώνεται αραβικό αντάρτικο εναντίον της κουρδικής και αμερικανικής κατοχής..

Είναι ακόμα στα πρώτα του βήματα. Αλλά…

(φωτογραφία: χιλιάδες κούρδοι κάτοικοι της Afrin έχουν πάρει τον δρόμο της προσφυγιάς, καταφεύγοντας σε περιοχές που ελέγχονται απ’ τον συριακό στρατό. Η Άγκυρα είναι αναμφίβολα ο φυσικός αυτουργός αυτού του εγκλήματος· υπάρχει όμως, κι αυτό είναι ακόμα χειρότερο, και «πολιτικός» αυτουργός: εκείνοι οι «σοφοί ηγέτες» που πουλήθηκαν στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ και στο Ριάντ…)

Ιράν

Πέμπτη 1 Μάρτη. Μαζί με το κόλπο “παγκόσμιος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας”, που επέτρεψε στον αμερικανικό στρατό να στρατοπεδεύει άμεσα ή έμμεσα (μέσω proxies) σε πολλά κράτη μετά το 2001 και μετά, οδεύει προς το τέλος του κι ένα ακόμα u.s.a. κόλπο: η “επιβολή κυρώσεων”.

Αυτό το τελευταίο βασιζόταν στην ηγεμονική παγκόσμια κυκλοφορία (και χρήση στις διεθνείς εμπορικές συναλλαγές) του δολαρίου. Αλλά οι καιροί αλλάζουν… Το ένα μετά το άλλο, κράτη πρώτης γραμμής, “αποχωρίζονται” το δολάριο και ό,τι αυτό συνεπάγεται (την έκθεση στις αμερικανικές “κυρώσεις”, αλλά και την άντληση διεθνούς υπεραξίας μέσω νομίσματος απ’ τις ηπα). Άλλα καπιταλιστικά κράτη προωθούν διεθνείς εμπορικές σχέσεις στα εθνικά τους νομίσματα (ρωσία, κίνα…) Κι άλλα απλά παρακάμπτουν την Ουάσιγκτον, χρησιμοποιώντας το δικό τους διεθνές νόμισμα. Το ευρώ, προκειμένου για ευρωπαϊκά κράτη, που κάνουν μπίζνες με την δακτυλοδεικτούμενη απ’ την Ουάσιγκτον (και το Τελ Αβίβ και το Ριάντ) Τεχεράνη.

Ο ιρανικός καπιταλισμός έχει πολύ μεγάλο δυναμικό “ανάπτυξης” σε διάφορους τομείς. Την προηγούμενη εβδομάδα, ο επικεφαλής της γαλλικής κρατικής “δημόσιας επενδυτικής τράπεζας” Nicolas Dufurcq, ανακοινώνοντας ότι υπάρχει μια ανοικτή γραμμή πιστώσεων 1,5 δισ. ευρώ για συμβόλαια μεταξύ γαλλικών εταιρειών και του ιράν, σχολίασε ειρωνικά, σε σχέση με τις υπάρχουσες και τις μελλοντικές κυρώσεις κατά της Τεχεράνης:

Πρόκειται για μια εντελώς ανεξάρτητη ροή χρήματος. Δεν υπάρχει ούτε ένα δολάριο σ’ αυτήν… ούτε ένας που να έχει αμερικανικό διαβατήριο.

Δεν είναι μόνο το Παρίσι. Το Βερολίνο, οι Βρυξέλες (σαν πρωτεύουσα του βελγίου), η Βιέννη και η Ρώμη κινούνται με τον ίδιο τρόπο. Πρόσφατα Ρώμη και Τεχεράνη υπέγραψαν μια συμφωνία δανειοδότητης ιταλικών επιχειρήσεων που θα κάνουν επενδύσεις στο ιράν με μια πιστωτική καβάτζα ύψους 5 δισ. ευρώ. Η ινδία, ένας υποτίθεται “στρατηγικός σύμμαχος” της Ουάσιγκτον στην προσπάθειά της να κρατήσει τον έλεγχο στον “ινδικό – ειρηνικό”, κάνει το ίδιο: επιτρέπει στις ινδικές επιχειρήσεις να κάνουν δουλειές στο ιράν χρησιμοποιώντας την ρουπία.

Θεωρητικά η Ουάσιγκτον έχει ένα έσχατο “οικονομικό” όπλο: να αρχίσει να επιβάλλει κυρώσεις σε οποιαδήποτε εταιρεία (άσχετα από εθνικότητα) κάνει μπίζνες με την Τεχεράνη (άσχετα από νόμισμα) εμποδίζοντάς την να κάνει δουλειές στις ηπα. Όμως αυτό θα ήταν απλά όξυνση του οικονομικού / εμπορικού πολέμου, και αυτοκτονία· αφού θα ξεκινούσαν ανάλογα αντίμετρα.

Στην Ουάσιγκτον βλέπουν ότι με αυξανόμενη ταχύτητα η “αμερικανική μπογιά” ξεφτίζει παγκόσμια. Και, προφανώς, δεν χαίρονται καθόλου…

Κορέες 1

Δευτέρα 12 Φλεβάρη. Γράφαμε χτες για το ενδεχόμενο Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ να ανακοινώσουν, πριν τη λήξη των χειμερινών παραολυμπιακών, μια συμφωνία “οικοδόμησης μέτρων εμπιστοσύνης” μεταξύ τους, που θα περιλαμβάνει το “πάγωμα” των πυρηνικών και πυραυλικών δοκιμών της δεύτερης (έτσι κι αλλιώς έχει μάλλον ολοκληρώσει τον κύκλο τους…)

Μια συνέντευξη του ρώσου υπ.εξ. Sergey Lavrov μας το θύμισε: τέτοια, ακριβώς, είναι η ρωσο-κινεζική πρόταση, όπως ανακοινώθηκε απ’ τους υπ.εξ. των δύο κρατών στις 4 του περασμένου Ιούλη! Η πρόταση, που ονομάζεται «πρωτοβουλία διπλού παγώματος» (double freeze initiative), προβλέπει το «πάγωμα» των πυρηνικών και πυραυλικών δοκιμών της βόρειας κορέας, με παράλληλο πάγωμα των στρατιωτικών ασκήσεων της νότιας με τις ηπα.

Υπέρ μιας τέτοιας εξέλιξης έχει ταχθεί, και μάλιστα πολύ θερμά, ήδη από τότε και το Βερολίνο… Εννοείται ότι η Ουάσιγκτον την έχει απορρίψει, μετά βδελυγμίας!

Θα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον, λοιπόν, αν οι «αγαπημένοι» Kim και Moon προχωρούσαν σ’ αυτή τη συμφωνία μεταξύ τους, έχοντας την δεδομένη και δηλωμένη υποστήριξη της Μόσχας, του Πεκίνου, του Βερολίνου και, γιατί όχι, του Παρισιού. Σε μια τέτοια περίπτωση τα 3 απ’ τα 5 μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας του οηε (κίνα, ρωσία, γαλλία) θα ήταν «υπέρ», σπρώχνοντας στην απομόνωση τις ηπα. Που, θεωρητικά, θα μπορούσαν να συνεχίσουν τις ασκήσεις με τον συνεταίρο τους (την ιαπωνία)· εμφανιζόμενα και τα δύο κράτη, καθαρά, σαν «κράτη ταραξίες»…

Όπως συμβαίνει και σε αρκετές ακόμα περιπτώσεις, η πολεμοχαρής ατζέντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού δεν έχει «λύση δύο», ειδικά αν δεν έχει τον έλεγχο της διαμόρφωσής της. Από τον μαξιμαλισμό του «δώστε τα κλειδιά των πυρηνικών και των πυραύλων σας αλλιώς πρώτα θα σας στραγγαλίσουμε και μετά θα σας ισοπεδώσουμε» η πρόταση για «διπλό πάγωμα» απέχει τόσο όσο χρειάζεται για να πνίξει (μεταφορικά) τον «ψάχνω να βρω αφορμές» τσαμπουκά των ηπα στον δυτικό Ειρηνικό.

Και φαίνεται πως είναι πολλοί εκείνοι που έχουν και το μυαλό και τους τρόπους να απεργάζονται ένα τέτοιο πνίξιμο…