Tag: γαλλία

Λιβύη

Κυριακή 17 Μάρτη. Πολύ πιο αθόρυβα απ’ ότι άλλα μέτωπα του 4ου παγκόσμιου, στη λιβύη σχεδόν ολοκληρώνεται η νίκη “κάποιων” και η ήττα “κάποιων άλλων”.

Στο λιβυκό έδαφος νικητής είναι ο στρατηγός Khalifa Haftar και ο «λιβυκός εθνικός στρατός του» (LNA). To τελευταίο ενάμισυ μήνα εύκολα και γρήγορα ο Haftar κατέλαβε τα πετροπήγαδα και τις λοιπές εγκαταστάσεις στην Fezzan στην έρημο, στη νοτιοδυτική λιβύη, και τώρα ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της λιβυκής επικράτειας, αλλά και την παραγωγή έως και 1 μυρίου βαρελιών πετρελαίου την ημέρα. Αρκετά λεφτά για να πληρώνει ακόμα και μη λίβυους μισθοφόρους… Αυτό που απομένει (και είναι δηλωμένος στόχος του) είναι η κατάληψη της πρωτεύουσας Tripoli, που είναι η έδρα της (ξεδοντιασμένης πια αν και) αναγνωρισμένης απ’ τον οηε «κυβέρνησης εθνικής συμφιλίωσης της λιβύης» (GNA).

Νικητές, μαζί με τον Haftar είναι οι διεθνείς υποστηρικτές του. (Ο Haftar είχε υπάρξει φυγάς στις ηπα, επί Καντάφι, και τότε είχε μπει στον στάβλο της cia. Στη συνέχεια όμως, διάλεξε άλλες παρέες).

Υποστηρικτές; Πρώτα ονόματα! Το Παρίσι (του προσέφερε αεροπορική υποστηρίξη, σίγουρα στις πρώτες φάσεις της επέκτασής του απ’ την Βεγγάζη· γάλλους πεζοναύτες πλήρως εξοπλισμένους «στο έδαφος»· και νοσοκομειακή φροντίδα όταν κινδύνεψε να πεθάνει). Η Μόσχα (του έχει προσφέρει αρβύλες στο έδαφος, άγνωστο αν είναι του τακτικού ρωσικού στρατού ή μισθοφόροι του wagner group – σίγουρα πάντως θα πρέπει να είναι απ’ τους έμπειρους του συριακού μετώπου). Το χουντοφασιστικό Κάιρο (του προσέφερε στρατόπεδα εκπαίδευσης σε αιγυπτιακό έδαφος, κοντά στα αιγυπτολιβυκά σύνορα). Το Ντουμπάι (χρήμα).

Οι ηττημένοι δεν είναι ασήμαντοι. Το Λονδίνο (υποστηρίζει την GNA, αλλά στην τωρινή του φάση παλεύει να υποστηρίξει τον εαυτό του…). Η Ρώμη (επίσης υποστηρίζε την GNA – με την προώθηση του Haftar η eni θα πρέπει να ξαναδιαπραγματευτεί μαζί του τα συμβόλαια πετρελαίου που είχε στην Fezzan). Και η Άγκυρα: καθυστερημένη και λαχανιασμένη προσπάθησε, τελευταία στιγμή, να παίξει στο πλευρό της GNA: στην «αναγνωρισμένη απ’ τον οηε» κυβέρνηση εθνικής συμφιλίωσης» συμμετέχουν και οργανώσεις της μουσουλμανικής αδελφότητας…

Απ’ τους υποστηρικτές του Haftar προκύπτει πως είναι κυρίως η Μόσχα και το Παρίσι που τον «καλύπτουν» στο να καταλάβει την Tripoli – για «να τελειώσει το παιχνίδι». Απ’ την μεριά της η Ουάσιγκτον, που μετά την ανατροπή και την εκκαθάριση του Καντάφι έπαψε να ασχολείται, τώρα ανησυχεί. Ο χάρτης είναι καλός μάρτυρας της αιτίας. Μια φιλική προς την Μόσχα λιβύη, και οι εύλογες στρατιωτικές εξυπηρετήσεις που θα ανταποδώσει ο Haftar (ακόμα και με την μορφή μιας άτυπης αεροναυτικής βάσης), δημιουργούν έναν κάποιο πονοκέφαλο στον έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου – έτσι δεν είναι; Ακόμα και σε σχέση με την «ζώνη του Sahel» θα μπορούσε να δημιουργήσει μελλοντικά προβλήμα μια τέτοια λιβύη.

Κι έτσι στο αμέρικα ανακαλύπτουν έναν “Qaddafi 2”…

(Και το ελλαδιστάν; Τι λέει το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο γι’ αυτήν την θες – δεν θες «γειτονική» κατάσταση; Ως τώρα ενδιαφέρον έδειχναν οι εφοπλιστές που κάνουν λαθρεμπόριο πετρελαίου. Και, πράγματι, αφού ο Haftar δεν έχει κάποια επίσημη διεθνή αναγνώριση, όπως έχει ο Guaido ας πούμε (!!!), το εμπόριο πετρελαίου που κάνει λέγεται και είναι λαθρεμπόριο.

Ίσως στο κοντινό μέλλον το ελλαδιστάν προσπαθήσει να πλησιάσει τον νικητή· ειδικά αν αποτύχει τελικά η Άγκυρα στη λιβυκή διπλωματία της. Ποιός ξέρει; Ίσως νάναι κι αυτό ένα θέμα προς συζήτηση στο ραντεβού της 20ης Μάρτη του π.ε.τ. με τον «πομπηία» και τον Netanyahou. Που, εννοείται, θα έχει κι αυτός τις ανησυχίες του για τις εξελίξεις…)

(φωτογραφία πάνω: Το ροζ είναι η περιοχή που ελέγχει ο Haftar. Το άλλο, πάνω αριστέρα, είναι ό,τι έχει απομείνει στην GNA. Και λίγο πιο πάνω δεξιά είναι η Κρήτη. Που έχει μια τουλάχιστον μεγάλη αεροναυτική αμερικανική βάση – αν δεν κάνουμε λάθος… ).

Ο κρυφός πόλεμος στη Σαχάρα

Επαναφέρουμε αυτό το ντοκυμαντέρ (του al Jazeera), που είχαμε αναρτήσει στο παρελθόν, αυτή τη φορά υποτιτλισμένο. (Ευχαριστούμε Ευ.!) Στην άγνωστη αλλά κοντινή αφρική γίνεται ένα μέρος του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Και δεν θα ήταν άχρηστο να ξέρετε τουλάχιστον τα βασικά, πριν μάθετε για κάποια «ελληνική συμμετοχή» σε κάποια «ειρηνευτική αποστολή» εκεί, μιας και στους πολέμους όλοι χωράνε.

Το ντοκυμαντέρ δεν πρέπει να ειδωθεί σαν η απόλυτη αλήθεια (πως θα ήταν δυνατόν;) αλλά μάλλον σε μια πρώτη προσέγγιση σ’ αυτά που συμβαίνουν εκεί. Θυμηθείτε μόνο αυτό: «Ελέγχω πρώτες ύλες» σημαίνει (για ένα κράτος) είτε ότι τις εκμεταλλεύονται οι επιχειρήσεις μου για λογαριασμό τους· είτε ότι εμποδίζουν άλλους (τους ανταγωνιστές) να κάνουν κάτι ανάλογο…

(Απ’ την Δευτέρα το video αυτό θα υπάρχει στο vid(e)oc…)

Η οπισθοδρόμηση δεν θα περάσει!

Τρίτη 26 Φλεβάρη. Οι “φωσφοριζέ” της γαλλικής επικράτειας συνεχίζουν τις ρουτινιάρικες συγκεντρώσεις τους τα Σάββατα. Με κριτήριο (οποιαδήποτε) κινηματική ιστορία των τελευταίων 60 χρόνων, τα διάσημα “κίτρινα γιλέκα” είναι μια περίπτωση που αξίζει σοβαρή προσοχή: χωρίς στόχους (η διαμαρτυρία για την διαμαρτυρία δεν είναι στόχος), χωρίς καμμία εξέλιξη (στα λόγια και στην πράξη), η μονοτονία του “είμαστε εδώ”…. Η μικροαστική στασιμότητα….

Το γαλλικό καθεστώς (είναι ολοφάνερο ότι) δεν κινδυνεύει απ’ τα “κίτρινα γιλέκα” με κανέναν τρόπο. Ακόμα και με ορίζοντα τις ευρωεκλογές, ό,τι ήταν να δώσουν (στην άκρα δεξιά) το έδωσαν. Αυτό που απασχολεί το καθεστώς Macron είναι ότι υπάρχει ένα πρόβλημα δημόσιας τάξης: διαδηλώσεις και ξανά διαδηλώσεις στο τουριστικό κέντρο της πόλης του φωτός;

Και μόνο αυτό δείχνει τον συντηρητισμό του σοσιαλφιλελεύθερου. Λίγο πιο ανοικτόμυαλος να ήταν, θα ευχόταν τα «κίτρινα γιλέκα» να συνεχίσουν τις εβδομαδιαίες λιτανείες τους τουλάχιστον ως το φθινόπωρο. Σαν τουριστική ατραξιόν. Πόσοι και πόσες πελάτες της τουριστικής βιομηχανίας θα δέχονταν να αφήσουν τις επισκέψεις τους στα μουσεία και τα αξιοθέατα για τις υπόλοιπες έξι μέρες της εβδομάδας, και να κάνουν την βόλτα τους την έβδομη (κατά την παλαιά διαθήκη: στο Σάββατο…) παρέα με «κίτρινα γιλέκα».

Είναι τόσο συντηρητικός ο Macron που δεν έπιασε το μήνυμα της εποχής ούτε όταν φωτογραφήθηκε αυτή με κιτρινογιλεκικό φόντο. Η Uma Thurman. Τί περιμένει για να καταλάβει ότι ο δρόμος της τουριστικής αξιοποίησης της κιτρινογιλεκικής ακινησίας (με όφελος των πάντων, ε;) έχει ανοίξει;

Να φωτογραφηθεί στο φόντο τους και ο Alain Delon;

Συγγνώμη…

Κυριακή 24 Φλεβάρη. …Που το καταλάβαμε… Για την ακρίβεια: το υποψιαστήκαμε βάσιμα. Λοιπόν: αυτοί οι 200 + 200 αμερικάνοι πεζοναύτες που θα παραμείνουν σε αμερικανικές βάσεις στη συρία, δεν θα πεθάνουν από μοναξιά. Οι 200 – του – βορρά θα έχουν παρέα άγγλους, γάλλους και αυστραλούς ομοίους τους (οι αριθμοί δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμα), πέρα από τυχόντες μισθοφόρους. Μια “πολυεθνική δύναμη κατοχής” δηλαδή, που όμως επίσημα δεν θα είναι “κατοχής”. Θα είναι για την εξασφάλιση μιας “ζώνης ασφαλείας” στα συρο-τουρκικά σύνορα….

Συγκινητικό! Σχεδόν ανατριχιαστικό! Υποψιαζόμαστε (καθότι φιλύποπτοι) πως δεν θα το φάνε ούτε η Άγκυρα ούτε το μπλοκ της Αστάνα. Θα ζυγίσουν όμως προσεκτικά τις κινήσεις τους – αν η κατοχή στη βόρεια και βορειοανατολική συρία πάρει τέτοια μορφή.

Οι ένοπλές αραβικές αντικατοχικές οργανώσεις σ’ αυτή τη ζώνη θα κληθούν (εκτιμάμε) να σηκώσουν το βάρος του μεσανατολικού «yankees and friends go home». Δίκοπο μαχαίρι, αφού οι κατοχικές αρβύλες μπορεί να αυξηθούν στην εξέλιξη των πραγμάτων.

Η κατάσταση στη συρία δείχνει να γυρνάει στο σημείο που βρισκόταν πριν το ψόφιο κουνάβι αναγγείλει μεγαλοπρεπώς την «αποχώρηση» του στρατού του.

Αλλά (κάποιος το έχει πει αυτό….) δεν μπορείς να μπεις στο ίδιο ποταμίσιο νερό δυο φορές…

Smart europe

Τετάρτη 20 Φλεβάρη. …. Μερικές φορές δεν υπάρχει τίποτα πιο βλακώδες απ’ την ευρωπαϊκή νομοθεσία… Αυτοί οι νόμοι εφευρέθηκαν τον 20ο αιώνα, και οδηγούν σε οικονομικά και πολιτικά λάθη….

Όχι, δεν είναι κάποιος “ευρωσκεπτικιστής” που τράβηξε το σπαθί του απ’ το θηκάρι εν όψει των ευρωεκλογών του Μάη και τα χώνει… Είναι ο γάλλος υπ.οικ. Bruno Le Maire που εκπροσωπώντας την κυβέρνησή του τα «έχει πάρει», όπως και η γερμανική κυβέρνηση, επειδή η ε.ε. έχει επιτροπή ανταγωνισμού. Που εμπόδισε την συγχώνευση των σιδηροδρομικών εταιρειών Alstom (γαλλική) και Siemens (γερμανική). Στο χθεσινό κοινό μανιφέστο τους οι Bruno Le Maire και Peter Altmaier βάρεσαν συναγερμό: μόνο 5 ευρωπαϊκές επιχειρήσεις είναι μέσα στις 40 μεγαλύτερες του κόσμου. Και η κυρία Merkel σχολίασε χωριστά: «Η ευρωπαϊκή πολιτική για τον ανταγωνισμό μου δημιουργεί αμφιβολίες για το κάτα πόσο μπορούμε πραγματικά να δημιουργήσουμε παγκόσμιους παίκτες μ’ αυτόν τον τρόπο».

Μήπως την φτιάξατε εσείς (ή εμείς) αυτήν την «βλακώδη» ευρωπαϊκή πολιτική; Όχι. Υπήρξε συνεπές τέκνο του ορντοφιλελευθερισμού, που στη λίστα με τους εχθρούς της οικονομικής ανάπτυξης (ναι, ακριβώς αυτής!) είχε ψηλά την δημιουργία καρτέλ! Κι αν, λοιπόν, η ευρωπαϊκή επιτροπή ανταγωνισμού απαγόρευσε την συγχώνευση των Alstom και Siemens ήταν ακριβώς γι’ αυτό: στο όνομα του ανταγωνισμού, στο όνομα της προστασίας της (ευρωπαϊκής) αγοράς από τα καρτέλ, στο όνομα της προστασίας του «ευρωπαΐου καταναλωτή».

Αυτά, όμως, ήταν ζωτικά ζητήματα υπέρ της «ανάπτυξης» όταν δεν υπήρχε ο τόσο απειλητικός κινεζικός καπιταλισμός! Τώρα οι «ελευθερίες» (οι επιχειρηματικές και όχι μόνο…) και η «ευγενής άμιλλα» μεταξύ των ευρωπαϊκών αφεντικών σε στρατηγικούς τομείς είναι ξεπερασμένες. Τώρα ο προστατευτισμός (το ανάθεμα του ορντοφιλελευθερισμού μέχρι και πριν ελάχιστα χρόνια) παίρνει διάφορες μορφές. Μία απ’ αυτές είναι η δημιουργία επιχειρήσεων τέτοιου μεγέθους που να μην μπορούν να τις εξαγοράσουν οι αντίπαλοι (τα κινεζικά αφεντικά)· και να μπορούν να σταθούν αξιόπιστα απέναντι τους. Μια άλλη είναι η εξαγορά μετοχικού μεριδίου στρατηγικών επιχειρήσεων απ’ τα «μητρικά» κράτη, ώστε να κάνουν κουμάντο στη διοίκηση και να απορρίπτουν τις προτάσεις εξαγορών… Όχι με «οικονομικά» αλλά με «πολιτικά» κριτήρια…

Όσοι έχουν γνώση της καπιταλιστικής ιστορίας ξέρουν: η συγκέντρωση κεφαλαίου και η κρατική εμπλοκή στα ιδιοκτησιακά καθεστώτα στρατηγικών επιχειρήσεων, ειδικά μετά από μια περίοδο «έξω το κράτος απ’ το επιχειρείν» και «ζήτω η ελευθερία στην κίνηση του χρήματος και των εμπορευμάτων» είναι πολεμική συγκέντρωση και κεντρική διαχείρηση πυρός.

Καθώς στα «οικονομικά στρατεύματα» αναδιπλώνονται και σηκώνουν τις σημαίες είτε εθνικών στρατηγών είτε στρατηγών μιας ορισμένης μισο-τελειωμένης ολοκλήρωσης (όπως η ε.ε.), κινούνται κάτω από έναν όλο και πιο βαρύ ουρανό: η καπιταλιστική πολιτική οικονομία είναι αδιάλλακτη…

Η γνήσια αντιτρομοκρατία

Δευτέρα 18 Φλεβάρη. … Ναι, νικήσαμε στη μάχη της Hajin, τουλάχιστον στο έδαφος. Αλλά αρνούμενοι την εμπλοκή χερσαίων δυνάμεών μας μεγαλώσαμε την διάρκεια της σύγκρουσης χωρίς να χρειάζεται, αυξάνοντας τις απώλειες μεταξύ των αμάχων… Καταστρέψαμε μαζικά τις υποδομές και δώσαμε στον ντόπιο πληθυσμό μια απαίσια εικόνα του τι είναι μια απελευθερωτική εκστρατεία δυτικού στυλ, αφήνοντας πίσω μας τους σπόρους της άμεσης ανάδυσης νέων εχθρών…

Αυτά έγραψε, μεταξύ άλλων, ο γάλλος συνταγματάρχης Francois-Regis Legrier, υπεύθυνος υποστηρίξης πυροβολικού (για λογαριασμό των ypg) στην υπό αμερικανική ηγεσία κατάληψη της βόρειας / βοιρεοανατολικής συρίας. Σε καθώς πρέπει καραβανίστικη (γαλλική) ιστοσελίδα. Με απλά λόγια βγήκε και είπε: τους απελευθερώνουμε απ’ τους τρομοκράτες (τον isis) σκοτώνοντάς τους… Όμως όσοι επέζησαν δεν μας αγαπάνε…

Η αντίδραση του γαλλικού πενταγώνου σ’ αυτήν την κριτική ήταν άμεση. Πρώτον, το άρθρο κατέβηκε απ’ το site. Και δεύτερον ο μετανοιωμένος καραβανάς θα τιμωρηθεί.

Πρέπει! Πως στο διάολο έφτασε σε τέτοιο βαθμό χωρίς να έχει καταλάβει ποια είναι η αποστολή κάθε στρατιωτικής «απελευθέρωσης» δυτικού στυλ απ’ την εποχή των «μεγάλων εξερευνήσεων»; Μπορεί η ιδέα να έχει γερές δόσεις χριστιανισμού, αλλά η μόνη αληθινή απελευθέρωση των «δυστυχισμένων» είναι η απελευθέρωσή τους απ’ τα εγκόσμια βάσανα.

Τι δεν έχει καταλάβει και διαμαρτύρεται;

Ή μ’ εμάς ή εναντίον μας

Παρασκευή 15 Φλεβάρη. Σε μια ελάχιστα πειστική πια επανάληψη του “ή μ’ εμάς ή εναντίον μας” που είχε ξεστομίσει ο Μπους ο Β πριν εισβάλει στο ιράκ επικαλούμενος την 11η Σεπτέμβρη του 2001, ο χριστιανοπαρανοϊκός αντιπρόεδρος των ηπα Mike Pence απαίτησε απ’ τους «ευρωπαίους εταίρους μας»:

… Να αποσυρθούν τώρα απ’ την συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν και να ενωθούν μαζί μας, αφού εμείς θα ασκήσουμε την απαραίτητη οικονομική και διπλωματική πίεση ώστε ο λαός του ιράν, η περιοχή και ο κόσμος να γευτούν την ειρήνη, την ασφάλεια και την ελευθερία που αξίζουν…

Το δάκτυλο Pence έδειχνε το Βερολίνο, το Παρίσι και το Λονδίνο. Κι αν υπήρχε ιστορική σύγκριση, το σκορ ανάμεσα στο τώρα της «αμερικανικής πυγμής» και στο τότε, όταν ο Ράμσφελντ δεν παρακαλούσε αλλά διαολόστελνε την «παλιά ευρώπη» και έκανε την δουλειά του με την «ακμαία νέα ευρώπη» σαν πρόθυμη σύμμαχο, θα ήταν πολλά – μηδέν. Yπέρ του τότε.

To 2003 το ρωσικό κράτος μόλις είχε πάψει να συσσωρεύει ερείπια πάνω σε ερείπια· η Τεχεράνη ήταν «χεσμένη» αφού καταλάβαινε ότι η αμερικανική καμπάνα κτυπάει και γι’ αυτήν· το Πεκίνο ήταν πρωτεύουσα ενός εν δυνάμει παγκόσμιου εργοστάσιου για μπλουζάκια και παντόφλες· και η Άγκυρα μόλις είχε ξεφορτωθεί το δντ και έβαζε σε εφαρμογή ένα σχέδιο ανασυγκρότησης των ισλαμοδημοκρατών, με άγνωστη προοπτική.

Τώρα, εν έτει 2019, το χαρακτηριστικό του «συνεδρίου στη Βαρσοβία» (υπέρ του Τελ Αβίβ και κατά της Τεχεράνης και του μπλοκ της Αστάνα) δεν είναι οι πρόθυμοι που συγκεντρώθηκαν, αλλά το ότι οι «απρόθυμοι» είναι τέτοιοι επί τω έργω. Φανταστείτε ότι κοτζάμ Pence καταδέχτηκε να σχολιάσει ότι τα σχέδια των «απρόθυμων» για παράκαμψη των αμερικανικών κυρώσεων στην Τεχεράνη είναι κακή ιδέα.

«Κι ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπό του»: τι δουλειά έχει ένας φανατικός χριστιανός φονταμενταλιστής σ’ ένα κόσμο γεμάτο παλιανθρώπους;

(Α, βρήκε ευκαιρία να εμφανιστεί στο «συνέδριο της Βαρσοβίας» και ο βασιλογαμπρός Jared Kushner για να ανακοινώσει ότι «το deal του αιώνα», που θα λύσει μια και καλή το «παλαιστινιακό πρόβλημα», θα ανακοινωθεί μετά τις ισραηλινές εκλογές, τον Απρίλη.

Ανατριχιαστικό! Εδώ και ένα χρόνο «θα ανακοινωθεί τον επόμενο μήνα»… Και ο Απρίλης είναι μακρυά…)

Ποιά “επίθεση με αέριο”;

Παρασκευή 15 Φλεβάρη. Πριν 10 μήνες, στις 7 Απρίλη του 2018, έγινε – υποτίθεται – μια επίθεση με χημικά στην (πολιορκούμενη τότε απ’ τον συριακό στρατό και τους συμμάχους του) Douma. Ένα βίντεο με τις συνέπειες της επίθεσης, με σκηνές από ένα νοσοκομείο (παιδιά που υποτίθεται ήταν θύματα της επίθεσης – με χημικά άερια) έκανε τον γύρο του κυβερνοχώρου, προκαλώντας τους συνηθισμένους συναισθηματικούς αυτοματισμούς. H επίθεση εκείνη έδωσε το δικαίωμα στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο και στο Παρίσι να κτυπήσουν με μια 100άρα πυραύλους διάφορες συριακές θέσεις. Η Μόσχα δήλωσε και ξαναδήλωσε ότι όλα ήταν στημένα – αλλά τι θα περίμενε κανείς από έναν σύμμαχο του Άσαντ;

Σωστά. Αλλά τώρα είναι ένας πολύ γνωστός συνεργάτης του bbc, ο Riam Dalati, ρεπόρτερ εδώ και χρόνια στη μέση Ανατολή, που κτυπάει. Με ένα χτεσινό τιτίβισμά του έβαλε φωτιά στα τόπια: …Ύστερα από έρευνα έξι μηνών μπορώ να αποδείξω πέρα από κάθε αμφιβολία ότι οι σκηνές στο νοσοκομείο της Douma ήταν στημένες έγραψε. Δεν υπήρχαν θύματα στο νοσοκομείο.

Συνέχισε: Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η Jaysh al-Islam κυβερνούσε την Douma με ατσάλινο τρόπο. Ήλεγχε τους ακτιβιστές, τους γιατρούς και τα μέλη των ανθρωπιστικών οργανώσεων μέσω απειλών. Στην πραγματικότητα, ένα απ’ τα 3 ή 4 άτομα που φαίνονται στο video ήταν ο γιατρός Abu Bakr Hanan, ένας «βίαιος και αναξιόπιστος» άνθρωπος που είχε σχέσεις με την η Jaysh al-Islam… Η δικαιολογία της παρουσίας του εκεί ήταν ότι «δεν υπήρχαν αρκετοί γιατροί»…

Η Ρωσία και τουλάχιστον ένα κράτος μέλος του νατο ήξεραν τι είχε γίνει στο νοσοκομείο. Έστειλαν τα σχετικά στοιχεία…

Η έστω και καθυστερημένη παρέμβαση του Dalati έχει περισσότερες από μια ενδιαφέρουσες πλευρές. Η κυριότερη είναι ότι σαν αξιόπιστος συνεργάτης του bbc δεν είναι καθόλου εύκολο να κατηγορηθεί σαν αχυράνθρωπος του Πούτιν ή του Άσαντ. Φυσικά η λογική μόνη της ήταν αρκετή τότε να υποδείξει ότι το καθεστώς Άσαντ και οι σύμμαχοί του ήταν οι τελευταίοι που θα ήθελαν μια «χημική επίθεση κατά αμάχων», την στιγμή που είχαν νικήσει στη Douma, και οι αντικαθεστωτικοί είχαν αρχίσει να τα μαζεύουν…

Κι όμως, ήταν όχι λίγα τα παπαγαλάκια που έτρεξαν να δώσουν τις πιο σουρεαλιστικές «εξηγήσεις» για το γιατί κάποιος κάνει κάτι που δεν τον συμφέρει, ενόσω δεν το χρειάζεται καν και καν.

Αν λέγαμε ότι «αυτή είναι η ατμόσφαιρα ενός πολέμου, η παραπληροφόρηση» θα είμασταν βαρετά κοινότοποι. Αν, όμως, ρωτούσαμε «μπορείτε να την διακρίνετε την παραπληροφόρηση;» θα ήταν σα να δείχναμε τον κώλο μας σε τσάι κυριών.

Οπότε δεν ρωτάμε…

Ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός 1

Τρίτη 12 Φλεβάρη. Η οικονομική (και φιλο-εφοπλιστική) «ναυτεμπορική» σε χθεσινό άρθρο της με τίτλο «νέα τείχη προστατευτισμού» σχολιάζει:

… Η γερμανία όπως και τα άλλα κράτη-μέλη της ευρωπαϊκής ένωσης αντιλαμβάνονται πως δεν μπορούν μόνα να σταθούν απέναντι στις δύο μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη και πως οι επιχειρήσεις τους δυσκολεύονται να δώσουν μόνες τη μάχη απέναντι σε κινεζικούς και αμερικανικούς κολοσσούς. Ποια είναι η λύση; Εκεί που οι εθνικοί πρωταθλητές δεν αρκούν, θα δημιουργούνται ευρωπαϊκοί πρωταθλητές.

Αυτό ήταν το σχέδιο στη συμφωνία συγχώνευσης δραστηριοτήτων των Siemens – Alstrom. Να δημιουργηθεί ένας ευρωπαϊκός κολοσσός σιδηροδρόμων, ικανός να πρωταγωνιστήσει σε διεθνές επίπεδο. Ήταν κάτι που υποστηρίξε και ο Εμανουέλ Μακρόν – κόντρα στην κοινή γαλλική γνώμη. Δεν ήταν εύκολο για πολλούς στη γαλλία να χωνεψουν ότι οι υπερταχείες TGV, σύμβολο της γαλλικής βιομηχανίας, θα αρχίσουν να μιλούν … γερμανικά, προκειμένου να μην κινδυνεύσουν με εκτροχιασμό από τον κινεζικό γίγαντα CRRC, που επεδίωκε να κάνει αισθητή την παρουσία του και στην Ευρώπη.

Η ευρωπαϊκή επιτροπή, ωστόσο, είπε όχι στο πολύκροτο deal, υποστηρίζοντας ότι αυτό θα έπληττε τον ανταγωνισμό και θα οδηγούσε σε αύξηση τιμών για τους ευρωπαίους καταναλωτές.

Βερολίνο και Παρίσι δεν πρόκειται να το αφήσουν να περάσει έτσι. Είναι αποφασισμένοι να ορθώσουν και εθνικά και υπερεθνικά, δηλαδή ευρωπαϊκά, τείχη απέναντι στον κινεζικό δράκο και οποιονδήποτε άλλο αντίπαλο θεωρούν ότι τους απειλεί. Γι’ αυτό και λίγες μόλις ώρες μετά την απόφαση της Κομισιόν έσπευσαν να επισημάνουν ότι θα καταθέσουν κοινό σχέδιο για αναθεώρηση των κοινοτικών κανόνων ανταγωνισμού. Αυτοί θα πρέπει να προσαρμοστούν στα δεδομένα της νέας εποχής, εξήγησαν…

Το πραγματικό ευρωπαϊκό (ή γαλλικό, γερμανικό, κλπ) πρόβλημα σ’ αυτή τη φάση έχει γίνει εξαιρετικά σύνθετο, απ’ την στιγμή που η κινεζικη τεχνολογική μηχανή, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα (μια δεκαετία είναι ασήμαντος ιστορικός χρόνος), έφτασε να είναι ικανή και διατεθειμένη να αλώσει τα πάντα. Απέναντι στην αμερικανική boeing το ευρωπαϊκό κεφάλαιο κατάφερε να φτιάξει την airbus… Η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία έγινε καρφί στο μάτι του ψόφιου κουναβιού. Απ’ την άλλη μεριά στις ηλεκτρονικές επικοινωνίες τα ευρωπαϊκά κράτη / κεφάλαια ηττήθηκαν απ’ τις google / facebook / amazon και σία… Όμως απέναντι στον κινεζικό καπιταλισμό κινδυνεύουν τα ηττηθούν παντού – την ίδια στιγμή που χρειάζονται κάποιες απ’ τις δυνατότητές του· την εσωτερική του αγορά εμπορευμάτων, και όχι μόνο.

Ωστόσο ποιο ακριβώς «τείχος» μπορεί να ανασχέσει την καπιταλιστική παραγωγική δύναμη 1,3 δισεκατομμυρίων υπηκόων; Ίσως σ’ έναν τομέα εδώ και σ’ έναν άλλο εκεί κάτι να είναι εφικτό. Όμως για το σύνολο των αγορών και των εφαρμογών της 4ης βιομηχανικής επανάστασης τα ευρωπαϊκά «οικονομικά τείχη» είναι η τελευταία πρόφαση «ειρήνης»… Ή η τελευταία ιδεατή γραμμή για ασκήσεις ισορροπίας – με ημερομηνία λήξης.

Κανάς άλλος για Guaido;

Τρίτη 5 Φλεβάρη. Αν κάποιος σκοπεύει να υποστηρίξει ότι τα τελευταία χρόνια οι πληβείοι της βενεζουέλα ζουν τις «εφτά πληγές του φαραώ» δεν θα μπούμε στον κόπο να τον αμφισβητήσουμε. Όποιος, όμως, παριστάνει τον αθώο ανθρωπιστή ο οποίος, όταν το ψοφιοκουναβιστάν αποφασίζει ότι (…) χώνει κι αυτός την μικρότητά του πίσω απ’ τις φαρδιές (γεμάτες επωμίδες…) πλάτες του θείου Σαμ για να αποδώσει (τι φτήνεια!!!) δημαγωγική «δικαιοσύνη» σαν ουρά, ε, αυτός (για την ταπεινότητά μας) είναι σκέτο κάθαρμα. Γιατί αυτοί που υποστηρίζει σαν «ιππότες της αποκάλυψης της δημοκρατίας στο Καράκας» είναι ακριβώς οι ίδιοι που εδώ δίπλα φροντίζουν οι πληβείοι να ζουν κάτω όχι απ’ τις εφτά αλλά τις εκατονεφτά «πληγές του φαραώ». Στην αίγυπτο· και στην παλαιστίνη….

Ας τελειώνουμε, λοιπόν, με τις καταγγελίες κατά του καθεστώτος Μαδούρο! Να τις κάνουν μόνο, ΜΟΝΟ, εκείνοι που πρακτικά και άμεσα νοιάζονται για το τι συμβαίνει μ’ εκείνους που δολοφονούνται, φυλακίζονται, καταστρέφονται συστηματικά εδώ και 5,5 χρόνια στην αίγυπτο· ή 70 χρόνια στην παλαιστίνη. Ή στην υποσαχάρια αφρική, στο μάλι και στο τσαντ… Οι υπόλοιποι ας πάνε να ξεράσουν στους δικούς τους τάφους. Όχι των άλλων!

Το τι έχει κάνει και το τι δεν έχει κάνει το καθεστώς Μαδούρο είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει – πρώτα την Ουάσιγκτον και ύστερα τους διάφορους κολαούζους της. Πρόκειται για ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (στον οποίο συμπεριλαμβάνονται και οι σύμμαχοι του Μαδούρο…) που 101 φορές στις 100 έχει πολύ χειροπιαστά υλικά κίνητρα· και ακόμα πιο χειροπιαστό αίμα. Κι εδώ αρχίζει το απύθμενο βάθος της πρωτοκοσμικής βλακείας, που εξαγοράζει την αποχαύνωσή της με “like” σ’ αυτόν τον ανταγωνισμό.

Τι είναι αυτό το «αναγνωρίζουμε τον Guaido σαν (προσωρινό) πρόεδρο της βενεζουέλα»; Τι σημαίνει; Θα κλείσουν, άραγε, οι πρωτοκοσμικές αστυνομίες τις πρεσβείες του Καράκας; Ή, μήπως, θα αρχίσουν τις κυρώσεις;

Υπάρχουν και χειρότερα – και αυτά δεν είναι για τα κεφάλια των βενεζουελάνων. Είναι για τα πρωτοκοσμικά κεφάλια. Όταν εναντίον μιας (ας το δεχτούμε) εν μέρει νομιμοποιημένης στο εσωτερικό της εξουσίας, όπως αυτή του Μαδούρο, «αναγνωρίζεται» μια άλλη που έχει ουσιαστικά μικρότερη νομιμοποίηση απ’ αυτήν φοιτητικού συνδικαλισμού, αυτό σπρώχνει το πολύ υπαρκτό πια δεδομένο: κάποιοι φασίστες στην ευρώπη θα εμφανιστούν σαν υπερασπιστές της «δημοκρατίας»!!! Θα το κάνουν δωρεάν, θα το κάνουν βέβαια με βάση τους δικούς τους υπολογισμούς – αλλά θα το κάνουν! Το κάνουν ήδη!

Όποιος ευλογεί τους «φυτευτούς» στο όνομα της «δημοκρατίας», όποιος ευλογεί τους τσατσορούφιανους στο όνομα της λαοσύναξης, ασφαλτοστρώνει τα τελευταία μέτρα της λεωφόρου προς τις πιο «λαοφιλείς» μαριονέτες / βιτρίνες των αφεντικών της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Μόνο που αυτές οι μαριονέτες, εξοπλισμένες κατάλληλα, δεν θα έχουν λατινοαμερικανικά ονόματα…

Θα θυμάται κανείς ποιος έσπρωξε ποιον σε ποια κατηφόρα; Όχι. Όταν θα έρθει η στιγμή να αποδοθούν οι βαριές ευθύνες, όλοι “περαστικοί” θα δηλώνουν… Αυτό είναι που προεξοφλείται και κεφαλαιοποιείται εδώ και 17 χρόνια· και πάει απ’ το κακό στο χειρότερο.

Θα θυμούνται οι ουρές ένα απ’ τα κεφάλια που λέγεται Elliot Abrams; Ή, όπως έχουν κάνει πάμπολες φορές στο παρελθόν οι δωρεάν «δημοκράτες» του ανάλογου ιδεότυπου, θα κρυφτούν στα γνωστά «ε, μην τα ψάχνεις τώρα» – ε;