Tag: γαλλία

Ένας αυτοκράτορας στο πριγκηπάτο

Πέμπτη 28 Μάρτη. Τον σκοπό της επίσκεψης του Xi στο Παλέρμο τον υποθέσαμε (βάσιμα..) Αλλά για την στάση του στο Μονακό δεν ξέραμε. Μάθαμε. Πέρα απ’ την τουριστική συνεργασία (!…) το πριγκηπάτο υπέγραψε συμβόλαιο και θα είναι το πρώτο «κρατικό μόρφωμα» στην ευρώπη που θα καλυφθεί εξ ολοκλήρου από τα 5G δίκτυα της Huawei – ως το τέλος της χρονιάς (2019). Μπορεί να μην ακούγεται εντυπωσιακό κατ’ αρχήν. Αλλά με τους επισκέπτες που έχει θεωρήστε το σαν καλή και πρακτική διαφήμιση (την οποία θα πληρώσει ο πρίγκηπας…).

Στα υπόλοιπα ραντεβού του αποκόμισε κάτι ο Xi; Τα κινεζικά καθεστωτικά μήντια θριαμβολογούν – αλλά τέτοια είναι η δουλειά τους. Αν επιβεβαιώθηκε κάτι είναι ότι τα ευρωπαϊκά αφεντικά (τα πιο δυναμικά αναμεσά τους σίγουρα) θέλουν την πρόσβαση στην «κινεζική αγορά», αλλά οι πολιτικές βιτρίνες, σαν εκφραστές «γενικών καπιταλιστικών συμφερόντων» ανά κράτος, φοβούνται και προσπαθούν να ελέγξουν το ανάποδο: μια χωρίς περιορισμούς έφοδο του κινεζικού καπιταλισμού στην αγορά της ε.ε. Θέλουν να συμμαζέψει το Πεκίνο τους περιορισμούς στην ιδιοκτησία των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων που ανοίγουν εργοστάσια στην κίνα (στους στρατηγικούς τομείς είναι υποχρεωτική η μετοχική συμμετοχή κινέζων), αλλά ταυτόχρονα προετοιμάζονται για κρατικοποιήσεις στους «εθνικούς πρωταθλητές» τους – για να τους προστατέψουν απ’ τις κινεζικές εξαγορές.

Θα μπορούσαν να γίνουν κάποιες συμβιβαστικές διευθετήσεις. Το έδαφος για να υπάρξουν, όμως, είναι η στάση του αμερικανικού καπιταλισμού· τόσο απέναντι στον κινέζικο όσο και στην ε.ε. (ειδικά τον γερμανικό καπιταλισμό). Όσο το ψοφιοκουναβιστάν τρίζει τα δόντια απειλώντας με τιμωρίες, «κυρώσεις» κλπ, τόσο πιθανότερο γίνεται να υπάρξουν αμοιβαίες υποχωρήσεις μεταξύ Πεκίνου και ευρωπαϊκών κρατών. Έτσι ώστε να συντηρηθούν οι οικονομικοί (και όχι μόνο) ιμπεριαλισμοί τους.

Είναι κάτι σαν μάθημα ιστορίας σε πραγματικό χρόνο! Όποιος έχει την διάθεση (και τον τρόπο) να το παρακολουθεί θα ωφεληθεί με πολλούς τρόπους. Αλλιώς; «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι»…

(φωτογραφία: Η «δημοκρατική συμμετοχή» στα κλιμάκια της εξουσίας του ψοφιοκουναβιστάν απαιτεί την δημιουργία «επιτροπών». Να μια, φρέσκια…)

‘Ενας Χι στην ευρώπη

Τετάρτη 27 Μάρτη. Στην Ρώμη οι “άλλοι” της ευρώπης τον σνόμπαραν… Δεν πειράζει. Πήγε και στο Παλέρμο – κι αυτό, παρακαλούμε, να μην το ξεχάσετε…

Στο Παρίσι η επίσκεψη ήταν κάπως διαφορετική. Το γαλλικό καθεστώς προσπαθεί να παριστάνει ότι έχει «σχέδιο» για το project europe. Φυσικά, το καλωσυνάτο αφεντικό του Πεκίνου, είχε και για τον μικρό Λουδοβίκο (Μακρόν) δώρα. Ας πούμε μια γενναία αύξηση της παραγγελίας για πολιτικά αεροπλάνα – προς τιμήν της airbus. Και μερικές ακόμα οικονομικές / εμπορικές συμφωνίες…

Στο Παρίσι (και όχι στη Ρώμη…) προσέτρεξαν κι άλλοι ευρωπαίοι. Η κυρία Merkel και ο κυρ Juncker (δυστυχώς η δόλια κυρά May είναι απασχολημένη με άλλα). Έτσι δόθηκε η ευκαιρία στον κυρ Xi, εκτός απ’ τις μπίζνες, να ξεδιπλώσει το όνειρό του για έναν «καλύτερο κόσμο»…

Τέσσερα ελλείμματα στις παγκόσμιες υποθέσεις πρέπει να αντιμετωπίσουμε από κοινού είπε. Πρώτον, τα ελλείμματα στους δημόσιους προϋπολογισμούς (δεν αφορούν Πεκίνο και Βερολίνο). Δεύτερον, το έλλειμμα εμπιστοσύνης μεταξύ κυβερνήσεων, λαών, πολιτισμών. Τρίτον, το έλλειμμα ειρήνης στις διεθνείς σχέσεις. Και τέταρτον το έλλειμμα ανάπτυξης.

Ο καπιταλισμός δεν προχωράει (και δεν προχώρησε ποτέ) χωρίς αυτά τα ελλείμματα – οι «διαφορές» είναι που εξασφαλίζουν τον «δυναμισμό» του! Όπως η «διαφορά δυναμικού» εξασφαλίζει την κυκλοφορία του ρεύματος.

Όχι, ο κυρ Xi δεν είπε χτες απ’ το Παρίσι ότι πρέπει ο πλανήτης να τον ξεφορτωθεί τον παλιοκαπιταλισμό (αυτά τα λέει στα συνέδρια του κ.κ. κίνας). Απλά, ευελπιστώντας ότι οι σχέσεις κίνας – ε.ε. θα εξελιχθούν διαφορετικά απ’ τις σχέσεις κίνας – ηπα (κι έτσι θα γίνει: το δείχνει η Ρώμη, το δείχνει και το Παλέρμο, το global Παλέρμο…) κερδίζει τον χρόνο που είναι αναγκαίος στον κινεζικό καπιταλισμό / ιμπεριαλισμό.

Ωστόσο ας μην υποτιμήσουμε την συγκυρία: η πρωτοβουλία των δρόμων του μεταξιού (Belt and Riad Initiative – BRI) είναι ένα πολλαπλάσιο και πολύ πιο εκτεταμένο «σχέδιο Μάρσαλ». Ο πρώτος που υφίσταται τις συνέπειές του θα είναι το ψοφιοκουναβιστάν. Όσο αυτό συμβαίνει, οι υπόλοιποι μπορούν να δοκιμάσουν κάποιο είδος (προσωρινής) ανακωχής μεταξύ τους.

Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που το ασύμμετρο (όπως εξελίσσεται) project europe μπορεί ακόμα να ελπίζει και να φτύνει τον κόρφο του ευχόμενο «μακριά από εμάς» (η «τύχη» του αμέρικα)…

Ιστορικό προηγούμενο

Δευτέρα 25 Μάρτη. Πριν έναν αιώνα, στις 25 Γενάρη του 1919 και στις 28 Ιούνη της ίδιας χρονιάς δημιουργήθηκε η “κοινωνία των εθνών”. Σαν ένας διεθνής θεσμός μεσολαβήσεων και διαπραγματεύσεων με σκοπό το “ποτέ ξανά” μετά το σφαγείο του Α παγκόσμιου πολέμου… Για τα παγκόσμια ιστορικά δεδομένα η ελπίδα ότι δεν θα ξαναγίνει ποτέ πόλεμος όπως μορφοποιήθηκε με την δημιουργία της “κοινωνίας των εθνών” ήταν κάτι ιδιαίτερα προχωρημένο. Ήταν η πρώτη μορφή “διεθνούς νομιμότητας” στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο.

Παρότι η “κοινωνία των εθνών” είχε μερικές επιτυχίες στην αποφυγή ή στον τερματισμό κάποιων περιφερειακών συρράξεων, ήταν αδύνατο – προφανώς – να κάνει τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό “ειρηνικό”. Το 1933 η φρεσκο-ναζιστική γερμανία και η μιλιταριστική ιαπωνία απλά αποχώρησαν απ’ την “κοινωνία” των εθνών. Το 1935 ο Μουσολίνι έστειλε 400.000 στρατιώτες να καταλάβουν την αβυσσηνία (αιθιοπία) – η “κοινωνία των εθνών” ανίκανη για οτιδήποτε άλλο επέβαλε “οικονομικές κυρώσεις” στο φασιστικό καθεστώς… Το 1937 ο Μουσολίνι απλά αποχώρησε απ’ τον διεθνή θεσμό…

Κι ωστόσο αυτές οι “αποχωρήσεις” δεν θεωρήθηκαν το τέλος της “κοινωνίας των εθνών” και της “διεθνούς νομιμότητας” που, υποτίθεται, επρόκειτο να εγγυάται. Τον Μάρτη του 1938 ο στρατός του γ ράιχ εισέβαλε στην τσεχοσλοβακία, και κατέκτησε την σουδιτία (suderenland) – ούτε κι αυτό, όμως, θεωρήθηκε το «τέλος της κοινωνίας των εθνών». Ενώ, ουσιαστικά, ο Β παγκόσμιος είχε ξεκινήσει, οι πάντες παρίσταναν πως «όχι»… «τίποτα δεν θα συμβεί»…

Τυπικά η «κοινωνία των εθνών» συνέχισε την ύπαρξή της ακόμα και σ’ όλη την διάρκεια του Β παγκόσμιου (!!!). Η έδρα της ήταν στη Γενεύη (στην ουδέτερη ελβετία…) και συνέχισε να συνεδριάζει ακόμα κι ως τις αρχές του 1946… Τότε αντικαταστάθηκε από μια καινούργια θεσμοθέτηση της «διεθνούς νομιμότητας», τον «οργανισμό ηνωμένων εθνών»… Που πήρε και τα όποια περιουσιακά στοιχεία της «κοινωνίας των εθνών»…

Η διάλυση τέτοιων θεσμών, που πάντα γίνεται παράλληλα με την εντατικοποίηση των ενδοκαπιταλιστικών συγκρούσεων, μπορεί να κρατάει αρκετό καιρό. Όποιος, όμως, δεν την βλέπει ενόσω ξετυλίγεται είναι θεόστραβος…

(φωτογραφία: Ούτε μια επέτειο δεν αξίζει…)

Ένας κινέζος στο Παρίσι

Σάββατο 23 – Κυριακή 24 Μάρτη. Μετά την θριαμβευτική επίσκεψή του στη Ρώμη ο Xi θα πάει (μέσω Μονακό!) στο Παρίσι. Ο «μικρός Λουδοβίκος» Macron, σαν τωρινός εκπρόσωπος του γαλλικού κράτους / κεφάλαιου, βρίσκεται σε διαφορετική θέση απ’ τις ιταλικές βιτρίνες – κι όχι για ιδεολογικούς λόγους. Το Παρίσι δεν παραδέχεται την διεθνή υποτίμησή του – και ο στρατός που έχει αμολύσει στην υποσαχάρια αφρική, στις πρώην γαλλικές αποικίες, το αποδεικνύει. Μπορεί ο εφιάλτης του Παρισιού να είναι το Βερολίνο· μπορεί να προσπαθεί να κάνει την αδυναμία δύναμη με «ευρωπαϊκά οράματα» (μόνο στα μέτρα του!), αλλά είναι σίγουρο ότι απέναντι στο Πεκίνο έχει – ή θα ήθελε να έχει – μια πιο ευέλικτη στάση. Άλλοτε «ευκαιρία» (: η κινεζική αγορά) και άλλοτε «αντίπαλος». Σίγουρα στην Αφρική.

Σε αντίθεση, λοιπόν, με τη Ρώμη, το Παρίσι θέλει οπωσδήποτε να κρατήσει τα αγέρωχα προσχήματά του. Μπορεί; Μεσοπρόθεσμα ναι. Όμως υποθέτουμε ότι τα αφεντικά του γαλλικού κεφάλαιου δεν είναι ηλίθια. Ισχύει; Θα φανεί. Αν, σε δέκα χρόνια (μια λογική μονάδα χρόνου) το ιταλικό κεφάλαιο έχει αναγεννηθεί χάρη στις συνεργασίες του με το κινεζικό, ο πρώτος που θα το καταλάβει θα είναι το γαλλικό! Σε ότι αφορά τους «περιφερειακούς ανταγωνισμούς» κανείς απ’ τους δύο, ούτε το Παρίσι ούτε η Ρώμη, δεν κρύβουν εδώ και χρόνια τον εκνευρισμό τους έναντι του άλλου. Και, προοπτικά, η οικονομική αποικιοποίηση της βόρειας αφρικής είναι ένα απ’ τα πεδία σύγκρουσης και μεταξύ τους. Προς το παρόν το Παρίσι έχει το πάνω χέρι (περίπτωση λιβύης). Αλλά για πάντα;

Αν οι κινεζικοί δρόμοι φτάσουν ως την “ιταλική μπότα”, το Παρίσι θα πρέπει να βάλει χαλινάρια στους ιταλο-δράκους… (Μόνο η υπεροψία του γαλλικού καπιταλισμού θα μπορούσε να ελπίζει σε κάτι τέτοιο…)

Λιβύη

Κυριακή 17 Μάρτη. Πολύ πιο αθόρυβα απ’ ότι άλλα μέτωπα του 4ου παγκόσμιου, στη λιβύη σχεδόν ολοκληρώνεται η νίκη “κάποιων” και η ήττα “κάποιων άλλων”.

Στο λιβυκό έδαφος νικητής είναι ο στρατηγός Khalifa Haftar και ο «λιβυκός εθνικός στρατός του» (LNA). To τελευταίο ενάμισυ μήνα εύκολα και γρήγορα ο Haftar κατέλαβε τα πετροπήγαδα και τις λοιπές εγκαταστάσεις στην Fezzan στην έρημο, στη νοτιοδυτική λιβύη, και τώρα ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της λιβυκής επικράτειας, αλλά και την παραγωγή έως και 1 μυρίου βαρελιών πετρελαίου την ημέρα. Αρκετά λεφτά για να πληρώνει ακόμα και μη λίβυους μισθοφόρους… Αυτό που απομένει (και είναι δηλωμένος στόχος του) είναι η κατάληψη της πρωτεύουσας Tripoli, που είναι η έδρα της (ξεδοντιασμένης πια αν και) αναγνωρισμένης απ’ τον οηε «κυβέρνησης εθνικής συμφιλίωσης της λιβύης» (GNA).

Νικητές, μαζί με τον Haftar είναι οι διεθνείς υποστηρικτές του. (Ο Haftar είχε υπάρξει φυγάς στις ηπα, επί Καντάφι, και τότε είχε μπει στον στάβλο της cia. Στη συνέχεια όμως, διάλεξε άλλες παρέες).

Υποστηρικτές; Πρώτα ονόματα! Το Παρίσι (του προσέφερε αεροπορική υποστηρίξη, σίγουρα στις πρώτες φάσεις της επέκτασής του απ’ την Βεγγάζη· γάλλους πεζοναύτες πλήρως εξοπλισμένους «στο έδαφος»· και νοσοκομειακή φροντίδα όταν κινδύνεψε να πεθάνει). Η Μόσχα (του έχει προσφέρει αρβύλες στο έδαφος, άγνωστο αν είναι του τακτικού ρωσικού στρατού ή μισθοφόροι του wagner group – σίγουρα πάντως θα πρέπει να είναι απ’ τους έμπειρους του συριακού μετώπου). Το χουντοφασιστικό Κάιρο (του προσέφερε στρατόπεδα εκπαίδευσης σε αιγυπτιακό έδαφος, κοντά στα αιγυπτολιβυκά σύνορα). Το Ντουμπάι (χρήμα).

Οι ηττημένοι δεν είναι ασήμαντοι. Το Λονδίνο (υποστηρίζει την GNA, αλλά στην τωρινή του φάση παλεύει να υποστηρίξει τον εαυτό του…). Η Ρώμη (επίσης υποστηρίζε την GNA – με την προώθηση του Haftar η eni θα πρέπει να ξαναδιαπραγματευτεί μαζί του τα συμβόλαια πετρελαίου που είχε στην Fezzan). Και η Άγκυρα: καθυστερημένη και λαχανιασμένη προσπάθησε, τελευταία στιγμή, να παίξει στο πλευρό της GNA: στην «αναγνωρισμένη απ’ τον οηε» κυβέρνηση εθνικής συμφιλίωσης» συμμετέχουν και οργανώσεις της μουσουλμανικής αδελφότητας…

Απ’ τους υποστηρικτές του Haftar προκύπτει πως είναι κυρίως η Μόσχα και το Παρίσι που τον «καλύπτουν» στο να καταλάβει την Tripoli – για «να τελειώσει το παιχνίδι». Απ’ την μεριά της η Ουάσιγκτον, που μετά την ανατροπή και την εκκαθάριση του Καντάφι έπαψε να ασχολείται, τώρα ανησυχεί. Ο χάρτης είναι καλός μάρτυρας της αιτίας. Μια φιλική προς την Μόσχα λιβύη, και οι εύλογες στρατιωτικές εξυπηρετήσεις που θα ανταποδώσει ο Haftar (ακόμα και με την μορφή μιας άτυπης αεροναυτικής βάσης), δημιουργούν έναν κάποιο πονοκέφαλο στον έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου – έτσι δεν είναι; Ακόμα και σε σχέση με την «ζώνη του Sahel» θα μπορούσε να δημιουργήσει μελλοντικά προβλήμα μια τέτοια λιβύη.

Κι έτσι στο αμέρικα ανακαλύπτουν έναν “Qaddafi 2”…

(Και το ελλαδιστάν; Τι λέει το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο γι’ αυτήν την θες – δεν θες «γειτονική» κατάσταση; Ως τώρα ενδιαφέρον έδειχναν οι εφοπλιστές που κάνουν λαθρεμπόριο πετρελαίου. Και, πράγματι, αφού ο Haftar δεν έχει κάποια επίσημη διεθνή αναγνώριση, όπως έχει ο Guaido ας πούμε (!!!), το εμπόριο πετρελαίου που κάνει λέγεται και είναι λαθρεμπόριο.

Ίσως στο κοντινό μέλλον το ελλαδιστάν προσπαθήσει να πλησιάσει τον νικητή· ειδικά αν αποτύχει τελικά η Άγκυρα στη λιβυκή διπλωματία της. Ποιός ξέρει; Ίσως νάναι κι αυτό ένα θέμα προς συζήτηση στο ραντεβού της 20ης Μάρτη του π.ε.τ. με τον «πομπηία» και τον Netanyahou. Που, εννοείται, θα έχει κι αυτός τις ανησυχίες του για τις εξελίξεις…)

(φωτογραφία πάνω: Το ροζ είναι η περιοχή που ελέγχει ο Haftar. Το άλλο, πάνω αριστέρα, είναι ό,τι έχει απομείνει στην GNA. Και λίγο πιο πάνω δεξιά είναι η Κρήτη. Που έχει μια τουλάχιστον μεγάλη αεροναυτική αμερικανική βάση – αν δεν κάνουμε λάθος… ).

Ο κρυφός πόλεμος στη Σαχάρα

Επαναφέρουμε αυτό το ντοκυμαντέρ (του al Jazeera), που είχαμε αναρτήσει στο παρελθόν, αυτή τη φορά υποτιτλισμένο. (Ευχαριστούμε Ευ.!) Στην άγνωστη αλλά κοντινή αφρική γίνεται ένα μέρος του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Και δεν θα ήταν άχρηστο να ξέρετε τουλάχιστον τα βασικά, πριν μάθετε για κάποια «ελληνική συμμετοχή» σε κάποια «ειρηνευτική αποστολή» εκεί, μιας και στους πολέμους όλοι χωράνε.

Το ντοκυμαντέρ δεν πρέπει να ειδωθεί σαν η απόλυτη αλήθεια (πως θα ήταν δυνατόν;) αλλά μάλλον σε μια πρώτη προσέγγιση σ’ αυτά που συμβαίνουν εκεί. Θυμηθείτε μόνο αυτό: «Ελέγχω πρώτες ύλες» σημαίνει (για ένα κράτος) είτε ότι τις εκμεταλλεύονται οι επιχειρήσεις μου για λογαριασμό τους· είτε ότι εμποδίζουν άλλους (τους ανταγωνιστές) να κάνουν κάτι ανάλογο…

(Απ’ την Δευτέρα το video αυτό θα υπάρχει στο vid(e)oc…)

Η οπισθοδρόμηση δεν θα περάσει!

Τρίτη 26 Φλεβάρη. Οι “φωσφοριζέ” της γαλλικής επικράτειας συνεχίζουν τις ρουτινιάρικες συγκεντρώσεις τους τα Σάββατα. Με κριτήριο (οποιαδήποτε) κινηματική ιστορία των τελευταίων 60 χρόνων, τα διάσημα “κίτρινα γιλέκα” είναι μια περίπτωση που αξίζει σοβαρή προσοχή: χωρίς στόχους (η διαμαρτυρία για την διαμαρτυρία δεν είναι στόχος), χωρίς καμμία εξέλιξη (στα λόγια και στην πράξη), η μονοτονία του “είμαστε εδώ”…. Η μικροαστική στασιμότητα….

Το γαλλικό καθεστώς (είναι ολοφάνερο ότι) δεν κινδυνεύει απ’ τα “κίτρινα γιλέκα” με κανέναν τρόπο. Ακόμα και με ορίζοντα τις ευρωεκλογές, ό,τι ήταν να δώσουν (στην άκρα δεξιά) το έδωσαν. Αυτό που απασχολεί το καθεστώς Macron είναι ότι υπάρχει ένα πρόβλημα δημόσιας τάξης: διαδηλώσεις και ξανά διαδηλώσεις στο τουριστικό κέντρο της πόλης του φωτός;

Και μόνο αυτό δείχνει τον συντηρητισμό του σοσιαλφιλελεύθερου. Λίγο πιο ανοικτόμυαλος να ήταν, θα ευχόταν τα «κίτρινα γιλέκα» να συνεχίσουν τις εβδομαδιαίες λιτανείες τους τουλάχιστον ως το φθινόπωρο. Σαν τουριστική ατραξιόν. Πόσοι και πόσες πελάτες της τουριστικής βιομηχανίας θα δέχονταν να αφήσουν τις επισκέψεις τους στα μουσεία και τα αξιοθέατα για τις υπόλοιπες έξι μέρες της εβδομάδας, και να κάνουν την βόλτα τους την έβδομη (κατά την παλαιά διαθήκη: στο Σάββατο…) παρέα με «κίτρινα γιλέκα».

Είναι τόσο συντηρητικός ο Macron που δεν έπιασε το μήνυμα της εποχής ούτε όταν φωτογραφήθηκε αυτή με κιτρινογιλεκικό φόντο. Η Uma Thurman. Τί περιμένει για να καταλάβει ότι ο δρόμος της τουριστικής αξιοποίησης της κιτρινογιλεκικής ακινησίας (με όφελος των πάντων, ε;) έχει ανοίξει;

Να φωτογραφηθεί στο φόντο τους και ο Alain Delon;

Συγγνώμη…

Κυριακή 24 Φλεβάρη. …Που το καταλάβαμε… Για την ακρίβεια: το υποψιαστήκαμε βάσιμα. Λοιπόν: αυτοί οι 200 + 200 αμερικάνοι πεζοναύτες που θα παραμείνουν σε αμερικανικές βάσεις στη συρία, δεν θα πεθάνουν από μοναξιά. Οι 200 – του – βορρά θα έχουν παρέα άγγλους, γάλλους και αυστραλούς ομοίους τους (οι αριθμοί δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμα), πέρα από τυχόντες μισθοφόρους. Μια “πολυεθνική δύναμη κατοχής” δηλαδή, που όμως επίσημα δεν θα είναι “κατοχής”. Θα είναι για την εξασφάλιση μιας “ζώνης ασφαλείας” στα συρο-τουρκικά σύνορα….

Συγκινητικό! Σχεδόν ανατριχιαστικό! Υποψιαζόμαστε (καθότι φιλύποπτοι) πως δεν θα το φάνε ούτε η Άγκυρα ούτε το μπλοκ της Αστάνα. Θα ζυγίσουν όμως προσεκτικά τις κινήσεις τους – αν η κατοχή στη βόρεια και βορειοανατολική συρία πάρει τέτοια μορφή.

Οι ένοπλές αραβικές αντικατοχικές οργανώσεις σ’ αυτή τη ζώνη θα κληθούν (εκτιμάμε) να σηκώσουν το βάρος του μεσανατολικού «yankees and friends go home». Δίκοπο μαχαίρι, αφού οι κατοχικές αρβύλες μπορεί να αυξηθούν στην εξέλιξη των πραγμάτων.

Η κατάσταση στη συρία δείχνει να γυρνάει στο σημείο που βρισκόταν πριν το ψόφιο κουνάβι αναγγείλει μεγαλοπρεπώς την «αποχώρηση» του στρατού του.

Αλλά (κάποιος το έχει πει αυτό….) δεν μπορείς να μπεις στο ίδιο ποταμίσιο νερό δυο φορές…

Smart europe

Τετάρτη 20 Φλεβάρη. …. Μερικές φορές δεν υπάρχει τίποτα πιο βλακώδες απ’ την ευρωπαϊκή νομοθεσία… Αυτοί οι νόμοι εφευρέθηκαν τον 20ο αιώνα, και οδηγούν σε οικονομικά και πολιτικά λάθη….

Όχι, δεν είναι κάποιος “ευρωσκεπτικιστής” που τράβηξε το σπαθί του απ’ το θηκάρι εν όψει των ευρωεκλογών του Μάη και τα χώνει… Είναι ο γάλλος υπ.οικ. Bruno Le Maire που εκπροσωπώντας την κυβέρνησή του τα «έχει πάρει», όπως και η γερμανική κυβέρνηση, επειδή η ε.ε. έχει επιτροπή ανταγωνισμού. Που εμπόδισε την συγχώνευση των σιδηροδρομικών εταιρειών Alstom (γαλλική) και Siemens (γερμανική). Στο χθεσινό κοινό μανιφέστο τους οι Bruno Le Maire και Peter Altmaier βάρεσαν συναγερμό: μόνο 5 ευρωπαϊκές επιχειρήσεις είναι μέσα στις 40 μεγαλύτερες του κόσμου. Και η κυρία Merkel σχολίασε χωριστά: «Η ευρωπαϊκή πολιτική για τον ανταγωνισμό μου δημιουργεί αμφιβολίες για το κάτα πόσο μπορούμε πραγματικά να δημιουργήσουμε παγκόσμιους παίκτες μ’ αυτόν τον τρόπο».

Μήπως την φτιάξατε εσείς (ή εμείς) αυτήν την «βλακώδη» ευρωπαϊκή πολιτική; Όχι. Υπήρξε συνεπές τέκνο του ορντοφιλελευθερισμού, που στη λίστα με τους εχθρούς της οικονομικής ανάπτυξης (ναι, ακριβώς αυτής!) είχε ψηλά την δημιουργία καρτέλ! Κι αν, λοιπόν, η ευρωπαϊκή επιτροπή ανταγωνισμού απαγόρευσε την συγχώνευση των Alstom και Siemens ήταν ακριβώς γι’ αυτό: στο όνομα του ανταγωνισμού, στο όνομα της προστασίας της (ευρωπαϊκής) αγοράς από τα καρτέλ, στο όνομα της προστασίας του «ευρωπαΐου καταναλωτή».

Αυτά, όμως, ήταν ζωτικά ζητήματα υπέρ της «ανάπτυξης» όταν δεν υπήρχε ο τόσο απειλητικός κινεζικός καπιταλισμός! Τώρα οι «ελευθερίες» (οι επιχειρηματικές και όχι μόνο…) και η «ευγενής άμιλλα» μεταξύ των ευρωπαϊκών αφεντικών σε στρατηγικούς τομείς είναι ξεπερασμένες. Τώρα ο προστατευτισμός (το ανάθεμα του ορντοφιλελευθερισμού μέχρι και πριν ελάχιστα χρόνια) παίρνει διάφορες μορφές. Μία απ’ αυτές είναι η δημιουργία επιχειρήσεων τέτοιου μεγέθους που να μην μπορούν να τις εξαγοράσουν οι αντίπαλοι (τα κινεζικά αφεντικά)· και να μπορούν να σταθούν αξιόπιστα απέναντι τους. Μια άλλη είναι η εξαγορά μετοχικού μεριδίου στρατηγικών επιχειρήσεων απ’ τα «μητρικά» κράτη, ώστε να κάνουν κουμάντο στη διοίκηση και να απορρίπτουν τις προτάσεις εξαγορών… Όχι με «οικονομικά» αλλά με «πολιτικά» κριτήρια…

Όσοι έχουν γνώση της καπιταλιστικής ιστορίας ξέρουν: η συγκέντρωση κεφαλαίου και η κρατική εμπλοκή στα ιδιοκτησιακά καθεστώτα στρατηγικών επιχειρήσεων, ειδικά μετά από μια περίοδο «έξω το κράτος απ’ το επιχειρείν» και «ζήτω η ελευθερία στην κίνηση του χρήματος και των εμπορευμάτων» είναι πολεμική συγκέντρωση και κεντρική διαχείρηση πυρός.

Καθώς στα «οικονομικά στρατεύματα» αναδιπλώνονται και σηκώνουν τις σημαίες είτε εθνικών στρατηγών είτε στρατηγών μιας ορισμένης μισο-τελειωμένης ολοκλήρωσης (όπως η ε.ε.), κινούνται κάτω από έναν όλο και πιο βαρύ ουρανό: η καπιταλιστική πολιτική οικονομία είναι αδιάλλακτη…

Η γνήσια αντιτρομοκρατία

Δευτέρα 18 Φλεβάρη. … Ναι, νικήσαμε στη μάχη της Hajin, τουλάχιστον στο έδαφος. Αλλά αρνούμενοι την εμπλοκή χερσαίων δυνάμεών μας μεγαλώσαμε την διάρκεια της σύγκρουσης χωρίς να χρειάζεται, αυξάνοντας τις απώλειες μεταξύ των αμάχων… Καταστρέψαμε μαζικά τις υποδομές και δώσαμε στον ντόπιο πληθυσμό μια απαίσια εικόνα του τι είναι μια απελευθερωτική εκστρατεία δυτικού στυλ, αφήνοντας πίσω μας τους σπόρους της άμεσης ανάδυσης νέων εχθρών…

Αυτά έγραψε, μεταξύ άλλων, ο γάλλος συνταγματάρχης Francois-Regis Legrier, υπεύθυνος υποστηρίξης πυροβολικού (για λογαριασμό των ypg) στην υπό αμερικανική ηγεσία κατάληψη της βόρειας / βοιρεοανατολικής συρίας. Σε καθώς πρέπει καραβανίστικη (γαλλική) ιστοσελίδα. Με απλά λόγια βγήκε και είπε: τους απελευθερώνουμε απ’ τους τρομοκράτες (τον isis) σκοτώνοντάς τους… Όμως όσοι επέζησαν δεν μας αγαπάνε…

Η αντίδραση του γαλλικού πενταγώνου σ’ αυτήν την κριτική ήταν άμεση. Πρώτον, το άρθρο κατέβηκε απ’ το site. Και δεύτερον ο μετανοιωμένος καραβανάς θα τιμωρηθεί.

Πρέπει! Πως στο διάολο έφτασε σε τέτοιο βαθμό χωρίς να έχει καταλάβει ποια είναι η αποστολή κάθε στρατιωτικής «απελευθέρωσης» δυτικού στυλ απ’ την εποχή των «μεγάλων εξερευνήσεων»; Μπορεί η ιδέα να έχει γερές δόσεις χριστιανισμού, αλλά η μόνη αληθινή απελευθέρωση των «δυστυχισμένων» είναι η απελευθέρωσή τους απ’ τα εγκόσμια βάσανα.

Τι δεν έχει καταλάβει και διαμαρτύρεται;