Tag: γαλλία

Πέμπτη 25 Ιούλη. Το Λονδίνο εμφανίζεται «δειλά δειλά» (ή μήπως όχι και τόσο;), και προφανώς με την στήριξη του ψοφιοκουναβιστάν, να παίρνει θέση «υπαρχηγού» στις μανούβρες γύρω απ’ τα στενά του Ορμούζ. Προχτές ζήτησε μια «θαλάσσια συμμαχία των προθύμων» απ’ την ε.ε., που (με το υπερήφανο βρετανικό ναυτικό επικεφαλής) θα καταλάβει ουσιαστικά τα στενά, για να προστατέψει υποτίθεται την διεθνή (πετρελαϊκή) ναυσιπλοΐα. Προς το παρόν 2 ευρωπαϊκά / μεσογειακά κράτη (το ένα με ξεπεσμένο ιμπεριαλισμό), το γαλλικό και το ιταλικό κι ένα απ’ την άλλη μεριά (το δανέζικο) έχουν ανταποκριθεί θετικά στο κάλεσμα του Λονδίνου – και της «μοίρας». Το Λονδίνο έχει ήδη ναυτική βάση στο ομάν, και το Παρίσι στα εμιράτα… (Υποτίθεται ότι η πρόσκληση ήρθε απ’ το ψοφιολεοντιστάν κι όχι απ’ το ψοφιοκουναβιστάν επειδή είναι ευκολότερο στα ευρωπαϊκά καθεστώτα να λένε «ναι» σε ιμπεριαλιστικές ιδέες που δεν εκφωνούνται απ’ το ψόφιο κουνάβι. Είναι και η ουρά του γαϊδάρου βλέπετε, που δεν πρέπει να στάζει…).

Είναι πιθανό (και τεχνικά πολύ εύκολο) πως όταν και αν φτάσει αυτή η «νηοπομπή των προθύμων» στο Ορμούζ, τα στενά να έχουν καταληφθεί ήδη απ’ το ιρανικό ναυτικό. Αυτό υπονοούν οι αξιωματούχοι της Τεχεράνης με διάφορες δηλώσεις τους. Αφού (ακόμα) Λονδίνο και Παρίσι εμφανίζονται υπέρ της συμφωνίας 5 + 1 για τα πυρηνικά του ιράν (άρα απέναντι απ’ την Ουάσιγκτον) δεν πρόκειται να «ναυμαχήσουν». Θα περιφέρονται λίγο πιο έξω…

Ωστόσο το «σημείο Ορμούζ» είναι μόνο ένα σε μια αλυσίδα θαλάσσιων σημείων που ενδιαφέρουν οπωσδήποτε διάφορους ευρωπαϊκούς ιμπεριαλισμούς – με μέτωπο προς τους θαλάσσιους δρόμους του μεταξιού του Πεκίνου. Ο κόλπος του Aden, η ερυθρά θάλασσα, το Σουέζ και, τελικά, η ανατολική Μεσόγειος είναι στην ίδια αλυσίδα – σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου. Σ’ αυτήν την αλυσίδα τα συμφέροντα του τωρινού ιταλικού καθεστώτος δεν συμπίπτουν καθόλου με εκείνα του αγγλικού…

Στους χάρτες το θέμα φαίνεται λοιπόν απλό· στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου τέτοιο. Οι ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις του «δυτικού» κόσμου είναι ισχυρές. Και η συνύπαρξη αγγλικών, γαλλικών και ιταλικών πολεμικών μοιάζει (και θα μοιάζει) περισσότερο σαν αλληλοϋπόβλεψη άσπονδων «φίλων» παρά σαν συμμαχία.

Δεν βρίσκουμε όμως τίποτα καθησυχαστικό σ’ αυτά. Έτσι συμβαίνει στις μεγάλης έκτασης διακρατικές αναμετρήσεις που ονομάζονται «παγκόσμιοι πόλεμοι»: ελιγμοί και κόντρα ελιγμοί, μέχρι να οριστικοποιηθούν οι συνθέσεις όλων των μπλοκ.

Τρίτη 9 Ιούλη. Την ίδια μέρα που η δημοκρατία γιόρταζε στο ελλαδιστάν, τέλειωνε η προθεσμία δύο μηνών που είχε δώσει η Τεχεράνη στα ευρωπαϊκά κράτη που έχουν υπογράψει την 5+1 συμφωνία για το πυρηνικό του πρόγραμμα – JCPOA (γαλλία, γερμανία, αγγλία) για να κάνουν κάτι πρακτικό και αξιόπιστο που να υπερφαλαγγίζει τις αμερικανικές “κυρώσεις”. Το ιρανικό καθεστώς ανακοίνωσε χτες ότι “δεν είδε φως” – και ότι κατά συνέπεια θα αυξήσει το επίπεδο εμπλουτισμού ουρανίου. Απ’ το 3,67% (το όριο της συμφωνίας του 2015) στο 4%, με προοπτική, σε δεύτερη φάση, το 5%.

Ενώ μ’ αυτά τα επίπεδα εμπλουτισμού η Τεχεράνη απέχει πολύ απ’ το σημείο που το ουράνιό της θα μπορούσε να έχει στρατιωτική χρήση (90%), τυπικά “παραβιάζει την συμφωνία”. Συμβολικά; Ναι – αλλά την παραβιάζει. Δεν θα αυξήσει τον αριθμό των φυγοκεντρητών (το όριο της JCPOA είναι οι 5.060) ούτε την τεχνολογία που επιτρέπεται να χρησιμοποιεί – αλλά τυπικά υπάρχει παραβίαση. Είναι αυτό ένα “μέτρο πίεσης” της Τεχεράνης προς το Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο να “πείσουν” τις εταιρείες τους να αγοράζουν ιρανικό πετρέλαιο (παρακάπτωντας το αμερικανοκρατούμενο swift και τις υπόλοιπες απειλές); Έτσι μοιάζει… Αλλά…

Αν και σαν κράτη οι ευρωπαίοι συνεταίροι της συμφωνίας 5+1 εμφανίζονται (τουλάχιστον στα λόγια) διατεθειμένοι να μην σεβαστούν τις αμερικανικές τιμωρίες, δεν συμβαίνει το ίδιο για τις (ιδιωτικές) καπιταλιστικές επιχειρήσεις τους: προφανώς οι ιδιοκτήτες τους είτε φοβούνται μην χάσουν αμερικανικές δουλειές, είτε δεν έχουν εμπιστοσύνη στην «προστασία» που θα μπορούσαν να έχουν απ’ τα κράτη τους απέναντι στην αμερικανική οργή.

Προφανώς το ιρανικό καθεστώς δεν είναι ανόητο ώστε να μην καταλαβαίνει την όποια διαφορά ανάμεσα σε κρατικές και επιχειρηματικές αποφάσεις στον δυτικό καπιταλισμό. Επιπλέον, όταν το Λονδίνο προχωράει στην κατάσχεση ιρανικού τάνκερ, και μάλιστα τόσο μακριά (ή τόσο κοντά…) από την επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας, στο Γιβραλτάρ (δείχνοντας έτσι ότι παρά τις «αντιρρήσεις» του για την αμερικανική πολιτική τελικά την εφαρμόζει), είναι απίθανο να «συγκινηθεί» με τον εμπλουτισμό του ιρανικού ουρανίου στο 4% ή στο 5%. Το Παρίσι και το Βερολίνο, με τα επιπλέον μέτωπα που έχουν με την Ουάσιγκτον (αλλά και τις επιμέρους συγκλίσεις, ειδικά το πρώτο) κάνουν επίσης τους δικούς τους λογαριασμούς.

Η πραγματική (και πρακτική) υποστήριξη στην Τεχεράνη έρχεται απ’ την Μόσχα και το Πεκίνο. Απέναντι σ’ αυτούς τους συμμάχους το ιρανικό καθεστώς δεν μπορεί να παρατραβήξει το σκοινί του εμπλουτισμού· θα τους δυσκολέψει, απ’ την στιγμή που δεν υποστηρίζουν ανοικτά τον πυρηνικό εξοπλισμό της. Ο «πολύς εμπλουτισμός» (δηλαδή μια παραβίαση της συμφωνίας 5+1 απ’ την Τεχεράνη που θα ξεπεράσει το συμβολισμό) δεν είναι «παραγωγικός».

Δευτέρα 3 Ιούνη. Αν λάβει κανείς υπόψη του την ιστορία των “διατλαντικών” σχέσεων τα τελευταία 75 χρόνια, τότε μπορεί να συμπεράνει με σιγουριά: το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο είναι πολύ στριμωγμένο, και συμπεριφέρεται με τον μόνο τρόπο που ξέρει, τον «τρόπο του colt».

Δεν μπορούν να εξηγηθούν αλλιώς τα διαδοχικά τελεσίγραφα που στέλνει σχεδόν με κάθε σημαντική ευκαιρία η Ουάσιγκτον προς την «γηραιά ήπειρο» – ο χαρακτηρισμός εχθρικά είναι ήπιος, μιας και επιπλέον είναι «αναιδή».

Σύμφωνα με την ισπανική καθεστωτική εφημερίδα el Pais πριν 10 ημέρες σε «συνάντηση εργασίας» στην Ουάσιγκτον οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι προειδοποιήθηκαν να διαμορφώσουν έτσι τη νομοθεσία των κρατών τους και την «αμυντική πολιτική» τους ώστε να αγοράζουν αμερικανικά όπλα. Αλλιώς; Αλλιώς «αν απειληθούν απ’ την ρωσία θα την πατήσουν»…

Είναι μάλλον πρωτόγονος αυτός ο εκβιασμός. Πρώτον, η Μόσχα δεν έχει κανένα λόγο να κατακτήσει (σίγουρα όχι στρατιωτικά) την δυτική ευρώπη! Δεύτερον, η Ουάσιγκτον έχει εξασφαλίσει σταθερές συμμαχίες με τα περισσότερα κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ (βαλτικά κράτη, πολωνία) και έχει φτιάξει εκεί μόνιμες ή ημιμόνιμες βάσεις «για να προστατέψει την ευρώπη»… Μήπως σκοπεύει να αποσύρει τα στρατά της; Αν εξαιρέσει εκείνους που βγάζουν λεφτά (και γαλόνια) απ’ την συνεργασία τους με τον u.s. army, κανείς άλλος δεν θα στεναχωρηθεί.

Είναι γεγονός ότι Βερολίνο και Παρίσι προσπαθούν να εξελίξουν τις πολεμικές τους τεχνολογίες. Είναι γεγονός ότι αυτό γίνεται και υπέρ των συμφερόντων των αντίστοιχων βιομηχανιών, αλλά και σαν σχετική απεξάρτηση απ’ το αμερικανικό στρατοβιομηχανικό σύμπλεγμα. Είναι γεγονός ότι η ευρωπαϊκή αγορά όπλων είναι πολύτιμη για τους αμερικάνους κατασκευαστές…

Αλλά τι σόι εκβιασμός είναι αυτός που κάνει η Ουάσιγκτον; Αν τον ψάξει ελάχιστα κάποιος θα καταλάβει ότι είναι, περίπου, «ή θα αγοράζετε δικά μας όπλα ή θα σας φάει ο … μπαμπούλας!» Πράγμα που σημαίνει πως όχι μόνο ο εκβιασμός σαν τέτοιος αλλά και το περιεχόμενό του δείχνουν ολοφάνερα την αδυναμία και την παρακμή του αμερικανικού imperium.

Το θέμα δεν είναι μόνο πως θα αντιδράσουν σ’ αυτούς τους διογκούμενους αμερικανικούς εκβιασμούς τα ευρωπαϊκά κράτη / κεφάλαια (πλην του ελλαδιστάν, που έχει καταλήξει). Το θέμα είναι επιπλέον το πως διαβάζουν στον υπόλοιπο πλανήτη μια κατάσταση που είναι πολύ χειρότερη από «καυγάδες μεταξύ φίλων»…

Πέμπτη 25 Απρίλη. Το θυμάστε; Εμείς ναι. Έχει μπει κάτω απ’ το χαλί – αλλά αυτό δεν το κάνει ασήμαντο. Δείτε γιατί.

Πριν ένα μήνα εκδόθηκε στη γαλλία ένα βιβλίο με τίτλο La guerre de l’ombre en Syrie (Ο σκιώδης πόλεμος στη συρία), του Maxime Chaix. Ο τύπος θεωρείται «ανεξάρτητος δημοσιογράφος» ειδικευμένος στις «μυστικές επιχειρήσεις»… (Προφανώς είναι απ’ τους δημοσιογράφους για τους οποίους δεν μπορείς να είσαι σίγουρος από που κρατάει η σκούφια τους…)

Ωστόσο το βιβλίο αυτό θεωρείται τεκμηριωμένο. Η τεκμηρίωση του πως διάφορες δυτικές και όχι μόνο μυστικές υπηρεσίες υποστηρίξαν με κάθε μέσο τις «τζιχαντιστικές» οργανώσεις μπορεί, πράγματι, να προέλθει από διάφορες μεριές – με δεδομένα πρώτον το πολύ μεγάλο μέγεθος της συγκεκριμένης επιχείρησης («4^ος παγκόσμιος πόλεμος: πεδίο μάχης συρία») που ενέπλεξε πολύ κόσμο, και δεύτερον το ότι στην εξέλιξή της κάποιοι άλλαξαν θέση.

Αυτός ο Maxime Chaix έδωσε πρόσφατα μια συνέντευξη. Να μερικά χρήσιμα αποσπάσματα:

Ερώτηση: Κατ’ αρχήν παρακαλώ ας φρεσκάρουμε την μνήμη μας. Τί είναι η “επιχείρηση Timber Sycamore”;

Απάντηση: «Timber Sycamore» είναι ο κωδικός μιας μυστικής επιχείρησης που εγκρίθηκε επίσημα απ’ τον Obama τον Ιούνη του 2013, για την μεταφορά όπλων και τον εξοπλισμό της αντι-Άσαντ εξέγερσης, αλλά που στην πραγματικότητα είχε ξεκινήσει τον Οκτώβρη του 2011, όταν η CIA δρούσε μέσω της βρετανικής MI6 για να αποφύγει να δώσει λογαριασμό στο Κογκρέσσο ότι εξοπλίζει τους αντάρτες στη συρία. Στην πραγματικότητα η CIA και η MI6 οργάνωσαν ένα δίκτυο εφοδιασμού απ’ την λιβύη στη συρία – στο οποίο ενεπλάκησαν και οι μυστικές υπηρεσίες της σαουδικής αραβίας, του κατάρ και της τουρκίας.

Το 2012, κατά πάσα πιθανότητα την άνοιξη, ο Obama υπέγραψε απρόθυμα μια top-secret διαταγή για την οποία λίγα είναι γνωστά, εκτός απ’ το ότι ανέθετε στην CIA να εξοπλίσει με «μη φονικά μέσα» στους αντάρτες στη συρία. Πατώντας πάνω σ’ αυτήν η CIA έφτιαξε ένα δίκτυο με τους συμμάχους της απ’ την σαουδική αραβία και το κατάρ, που τους συνέδεσε με κατασκευαστές όπλων στα βαλκάνια. Με την υποστηρίξη του ΝΑΤΟ, που ελέγχει τις εξαγωγές όπλων απ’ τα βαλκάνια μέσω της eufor, οι μυστικές υπηρεσίες του κατάρ και της σαουδικής αραβίας άρχισαν να αγοράζουν όπλα και πυρομαχικά απ’ αυτές τις χώρες και να εξοπλίζουν παράνομα μ’ αυτά τους αντι-Άσανατ αντάρτες.

Μερικούς μήνες αργότερα, τον Οκτώβρη του 2012, οι New York Times αποκάλυψαν ότι αυτή η διευθυνόμενη απ’ την CIA μεταφορά όπλων προοριζόταν για τον εξοπλισμό των τζιχαντιστικών ομάδων στη συρία· ενόσω οι μεταφορές όπλων από αέρα αυξάνονταν, με τα όπλα να πηγαίνουν στη συριακή επικράτεια μέσω του FSA και τοπικών λαθρεμπόρων, με την εποπτεία «κέντρων επιχειρήσεων» στη τουρκία και στην ιορδανία.

Τελικά προέκυψε ότι αυτά τα «κέντρα επιχειρήσεων» ήταν στελεχομένα από 15 δυτικές και μεσανατολικές μυστικές υπηρεσίες, περιλαμβανόμενης της γαλλικής DGSE και της βρετανικής MI6, παρότι δεν ξέρουμε ακόμα με ακρίβεια τον ρόλο που είχαν αυτές οι υπηρεσίες στον συγκεκριμένο μυστικό πόλεμο. Αυτό που είναι ξεκάθαρο και το τεκμηριώνω αδιαμφισβήτητα στο βιβλίο μου, ήταν ότι δεκάδες χιλιάδες τόνοι όπλων και εκατομμύρια κομμάτια πυρομαχικών μεταφέρθηκαν στο συριακό πεδίο μάχης μέσω αυτής της επιχείρησης. Έχει αποδειχθεί επίσης ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτού του εξοπλισμού προοριζόταν για τις τζιχαντιστικές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένης της τρομοκρατικής οργάνωσης που αυτοχαρακτηρίστηκε “ισλαμικό κράτος” τον Ιούνη του 2014.

Πέμπτη 25 Απρίλη. Ερώτηση: Τι ακλόνητες αποδείξεις έχουμε που να δείχνουν ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες υποστηρίξαν τις τζιχαντιστικές πολιτοφυλακές στη Συρία;

Απάντηση: Ο συντονιστικός ρόλος των υπηρεσιών που ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2011 είναι πια αποδεδειγμένο γεγονός, απ’ την καθυστερημένη επιβεβαίωση, τον Ιούνη του 2018, του Ben Rhodes, που ήταν ο επικεφαλής σύμβουλος του Obama απ’ το 2009 ως το 2017. Στη δάρκεια συνέντευξης, ο Rhodes υποστήριξε ότι η τοποθέτηση του «μετώπου al-Nusra» στον κατάλογο του αμερικανικού υπ.εξ. με τις τρομοκρατικές οργανώσεις τον Δεκέμβρη του 2012 ήταν «σχιζοφρενική» κίνηση, αφού ήταν σαφές ότι η συγκεκριμένη οργάνωση ήταν “η μεγάλη μπουκιά» της αντι-Άσαντ αντιπολίτευσης – αυτόν τον όρο χρησιμοποίησε. Στη διάρκεια εκείνης της συνέντευξης ο δημοσιογράφος Mehdi Hasan όχι μόνο εκμαίευσε ότι η CIA έπαιξε ρόλο συντονιστή σ’ αυτή την μεγάλη μεταφορά όπλων, αλλά επιπλέον ότι η αμερικανική εμπλοκή σ’ αυτόν τον σκιώδη πόλεμο ήταν πολύ μεγαλύτερη απ’ ότι νομίζαμε.

Σύμφωνα με την Washington Post επρόκειτο για μια απ’ τις «μεγαλύτερες υπόγειες επιχειρήσεις» της CIA στην ιστορία της. Τον Γενάρη του 2016, οι New York Times το επιβεβαίωσαν, σημειώνοντας ότι οι ελιγμοί της CIA για την ανατροπή του Assad ήταν μέρος μιας πολυεθνικής εκστρατείας χρηματοδοτημένης με δισεκατομύρια πετροδολαρίων απ’ τα κράτη του Κόλπου, ειδικά απ’ την σαουδική αραβία.

…

Ερώτηση: Για να το ξεκαθαρίσουμε: κατά την γνώμη σου η γαλλία συμμετείχε σε μια μυστική επιχείρηση υποστηρίζοντας οντότητες που στη συνέχεια οργάνωσαν επιθέσεις στη γαλλία;

Απάντηση: Όπως εξηγώ στο βιβλίο μου, το γαλλικό κράτος και οι βασικοί δυτικοί σύμμαχοί του δεν υποστηρίξαν άμεσα τον Daesh, αλλά επέβλεπαν ένα σύστημα που τροφοδοτούσε μαζικά το αντι-Άσαντ τζιχαντιστικό γαλαξία, στον οποίο γεννήθηκε αυτό που ονομάστηκε «ισλαμικό κράτος» στη συριακή επικράτεια, για να εξελιχθεί στην κατευθυντήρια δύναμη. Δε νομίζω ότι το γαλλικό κράτος ή οι σύμμαχοί του, πραγματοποιώντας αυτήν την επιχείρηση, μπορούσαν να φανταστούν ποτέ ότι ο Daesh θα κατέληγε να κάνει επίθεση στο Παρίσι στις 13 Νοέμβρη του 2015.

Απ’ την άλλη μεριά είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνησή μας μαζί με τους βρετανούς, αμερικάνους και ισραηλινούς συμμάχους της συνειδητά εξόπλιζαν τζιχαντιστικές οργανώσεις… Ακόμα περισσότερο, σ’ ένα βιβλίο το οποίο δεν κατηγορήθηκε ποτέ για ψεύδη απ’ τον τότε γάλλο υπ.εξ. Laurent Fabious, οι δημοσιογράφοι Georges Malbrunot και Christian Chesnot υποστηρίξαν ότι οι επικεφαλής της διπλωματίας μας ήξεραν πολύ καλά ότι η σαουδική αραβία και το κατάρ προωθούσαν μέσα στα ιδιωτικά δίκτυα χρηματοδότησης της al-Nusra «πληρωμένους πράκτορες, επαγγελματίες εκπαιδευτές, γνωστούς σαν οι αξιωματικοί της DGSE»….

…

«Δεν νομίζει (ο Maxime Chaix) ότι υποστηρίζοντας τα δυτικά κράτη τους τζιχαντιστές φαντάζονταν ότι αυτοί θα “κτυπήσουν” στα δικά τους εδάφη”; Ο μόνος λόγος για να λέει κάτι τέτοιο είναι ότι αν έλεγε το αντίθετο θα έπρεπε να το αποδείξει· και γρήγορα, πριν καταλήξει σε κανά χαντάκι.

Στη συνέχεια, όμως, της συνέντευξής του λέει αυτό:

… Μιλώντας στο κανάλι της γαλλικής βουλής ο [δεξιός] βουλευτής Claude Goasguen δήλωσε τον Ιούνη του 2015 ότι το γαλλικό κράτος βοηθούσε την «al-Qaeda στη συρία». Την επόμενη χρονιά ο [σοσιαλιστής] βουλευτής Gerard Bapt μου επιβεβαίωσε «την υπόγεια υποστηρίξη του γαλλικού κράτους προς διάφορες ισλαμιστικές οργανώσεις στη συρία…» Και πρόσθεσε ότι «η γαλλική υποστήριξη στους αντάρτες στη συρία και πιο γενικά η δυτική υποστηριξη σ’ αυτούς συνέχισε ακόμα και μετά τις επιθέσεις στο Charlie Hebdo και στην αγορά Hyper Cacher, παρότι την ευθύνη γι’ αυτές την ανέλαβε η al-Qaeda».

Πέμπτη 25 Απρίλη. Τα δεδομένα της περίοδου είναι ζόρικα, ειδικά σε σχέση με την «μέση» διανοητική, ηθική, συνειδησιακή και πολιτική κατάσταση των πρωτοκοσμικών κοινωνιών.

Οι μυστικές υπηρεσίες των καπιταλιστικών κρατών, δρώντας είτε κατόπιν επίσημων εντολών είτε ακόμα και χωρίς τέτοιες (μέσω «μεσαζόντων»), γράφουν με αίμα την ιστορία. Η σύγχρονη εργατική κριτική θα τις συμπεριελάμβανε εύκολα στην εχθρότητα απέναντι στη μορφή κράτος· πού είναι όμως τα πολιτικά ίχνη της;

Το γεγονός ότι οι διακρατικές αντιπαλότητες εκφράζονται πλέον ανοικτά και καθαρά· το γεγονός μεγάλων προγραμμάτων πολεμικού εξοπλισμού (σε κίνα, ρωσία, αγγλία και ηπα απ’ τις ιστορικές «μεγάλες δυνάμεις»)· και το γεγονός ότι οι στρατιωτικές «ασκήσεις» έχουν γίνει ρουτίνα σε συγκεκριμένες περιοχές του πλανήτη (μεταξύ των οποίων και η ανατολική Μεσόγειος), είναι ένα ακόμα σετ προειδοποίησεων.

Θα υπάρξουν κι άλλες; Ποιος βασίζεται στον απεριόριστο χρόνο που έχουμε στη διάθεσή μας;