Tag: γαλλία

Ο παλιάτσος…

Κυριακή 20 Οκτώβρη. Μήπως η ιμπεριαλιστική πολιτική του βασιλιά Macron είναι αλλοπρόσαλλη; Η ασταμάτητη μηχανή μπορεί να αναρωτηθεί το ίδιο μ’ άλλον τρόπο. Μήπως η ιμπεριαλιστική πολιτική κάθε κράτους που παρακμάζει είναι υποχρεωτικά αλλοπρόσαλλη; Ο γαλλικός στρατός έχει εγκατασταθεί στη ζώνη του Sahel «αντιτρομοκρατικώ δικαίω» υποτίθεται· στην πράξη για να προστατεύει διάφορες γαλλικές «επενδύσεις» εκμετάλλευσης / κλοπής πρώτων υλών. Εκεί, όμως, η «πολιτική της ατσάλινης φτέρνας» είναι σχετικά εύκολη, μιας και οι όποιες τοπικές ένοπλες αντιστάσεις βαφτίζονται συλλήβδην «τρομοκρατία»… σ’ ένα μέρος του κόσμου στο οποίο κανείς πρωτοκοσμικός δεν ρίχνει ούτε μισή ματιά. Όμως όταν τα πράγματα (σε σχέση με τους ανταγωνιστές) ζορίζουν, τότε…

Τότε αρχίζει να διαφημίζεται σαν πηγή έμπνευσης της ιμπεριαλιστικής πολιτικής το «ένστικτο» των πολιτικών βιτρινών… Καταλαβαίνετε… Είναι η ιστορική φάση όπου τα ζόρια της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού ξυπνάνε μέσα τους το ζώο…

(φωτογραφία: Στην επιθεώρηση του γαλλικού κατοχικού στρατού στο Μάλι δεν υπάρχουν γερμανοί να σκοτίζουν τον βασιλιά…. Ούτε άγγλοι…

Μήπως υπάρχουν κρυμμένοι στην έρημο σκουρόχρωμοι Ροβεσπιέροι; Ή Σαλαχαντίν;)

Η total λείπει για δουλειές

Δευτέρα 7 Οκτώβρη. Ο Macron, όπως ήταν αναμενόμενο, «καταδίκασε τις έκνομες ενέργειες της τουρκίας». Και ζήτησε «να τερματιστούν οι επεμβάσεις που εκφεύγουν του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου»… Αυτά τα έκανε τηλεφωνικά, κατευθείαν στο αυτί του Αναστασιάδη… Με το τουρκικό γεωτρύπανο να είναι πια στη θέση του στα βορειοδυτικά του «οικοπέδου 7» (δες χθεσινούς χάρτες), πού είναι όμως το τρυπάνι της total; Δεν θα έπρεπε να έχει τρέξει, να σπρώξει το παλιοτρύπανο το έκνομο και το έκφυλο, να το πετάξει πάνω στα αγκαθωτά συρματοπλέγματα του οικοπέδου;

Χμμμμ… Το αρμόδιο τρυπάνι της total λείπει για δουλειές. Όχι μακρυά: αυτή την εποχή τρυπάει στη λιβανέζικη αοζ. Προβλέπεται να τελειώσει κάπου τον Δεκέμβρη. Μετά θα φρεσκαριστεί (πρέπει να παίρνουν και καμμιά άδεια οι εργαζόμενοι, ειδικά καθώς θα πλησιάζουν χρονιάρες μέρες – ε;), θα πλυθεί, θα λουστεί, θα στολιστεί, και θα κινήσει για τα νοτιοκυπριακά οικόπεδα· ας πούμε κάπου στις αρχές ή στα μέσα Γενάρη.

Το yavus (δηλαδή η Άγκυρα) έχει ανακοινώσει ότι θα μείνει στο “7” μέχρι τέλη Γενάρη (εκτός να βρει κοίτασμα, οπότε “κλάφτα Χαραλάμπε”!). Αν συμπέσουν, το total τρυπάνι μπορεί να παρκάρει με την ησυχία του κάπου απέναντι στο yavus, ή μπορεί να πάει παραδίπλα· έχει και γι’ άλλα οικόπεδα άδειες, εξουσιοδοτήσεις κλπ. Μπορούν επίσης να παίξουν κρυφτό μεταξύ τους: το ένα να πηγαίνει από δω, το άλλο απο ‘κει… Γύρω – γύρω όλοι.

Υπάρχει βέβαια ο Πομπηίας, που κι αυτός «καταδίκασε». Υπάρχει και ο υπ.εξ. ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας που τρέχει σήμερα στη Λευκωσία, για να πει στ’ αυτί του Αναστασιάδη τα «εθνικά μυστικά» που προέκυψαν απ’ τον Πομπηία, και δεν πρέπει να λέγονται φωναχτά, να μην τα μάθουν οι οχτροί.

Ο τρωϊκός πόλεμος δεν έγινε για την ωραία Ελένη· και ο 4ος παγκόσμιος δεν θα κλιμακωθεί για τα ωραία (και μάλλον δυσεύρετα) νοτιοκυπριακά αέρια. Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός (και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι) όταν ασχολούνται με την ανατολική Μεσόγειο δεν έχουν πόνο γι’ αυτά τα αέρια (μια ματιά στις δουλειές της total παγκόσμια είναι αρκετή για να το δείξει). Ο Macron έχει πολλές και διάφορες φούριες· το “κυπριακό” δεν είναι ανάμεσά τους. Στη μέση Ανατολή, έχοντας χάσει την παραδοσιακή “επιρροή” του στη συρία, έχει το ένα μάτι στον αμερικανικό και το άλλο μάτι στον αγγλικό ιμπεριαλισμό στην περιοχή. Θέλει να είναι παρών ανάμεσά τους με κάποιον, οποιονδήποτε τρόπο· όχι να μπλέξει σε καυγάδες.

Κατά τον νοτιοκυπριακό καθεστωτικό τύπο προχτές: …Οι φρεγάτες Ορούτς Ρέις και Γκαζιάντεπ καθώς και υποβρύχια, τορπιλάκατοι, κορβέτες, drones και περιπολικά αεροσκάφη συνοδεύουν το Φατίχ και Γιαβούζ στην ανατολική Μεσόγειο, αναφέρει σε ανακοίνωσή του το τουρκικό Υπουργείο Άμυνας…. Σαν “αντικίνητρο” για τσαμπουκάδες ακούγονται αυτά… Εξάλλου το Παρίσι έχει σοβαρότερες διαφορές με την Άγκυρα, ας πούμε στη λιβύη, όπου η εκστρατεία του στρατηγού Haftar για την κατάληψη της πρωτεύουσας Τρίπολη έχει μπλοκαριστεί χάρη στην τουρκική βοήθεια προς την «επίσημα αναγνωρισμένη κυβέρνηση» εκεί. Αλλά είναι proxy διαφορές, οπότε χρειάζεται μια κάποια λεπτότητα…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά το ηθικό στη νότια κύπρο είναι πεσμένο. Πολύ πεσμένο. Ενδεικτικά απο χθεσινό άρθρο:

…Αυτό που προκύπτει από την κατάσταση ενώπιόν μας είναι πως τα όπλα στην κυπριακή φαρέτρα, προκειμένου η Τουρκία να αποχωρήσει από την κυπριακή ΑΟΖ και τα πράγματα να επιστρέψουν σε συνθήκες ομαλότητας, είναι περιορισμένα. Στην κυπριακή δημόσια σφαίρα, τα αφηγήματα κατέρρευσαν το ένα μετά το άλλο. Η Τουρκία και τρυπάνια βρήκε, και κατόρθωσε να τα στελεχώσει με προσωπικό (από τον drilling supervisor μέχρι αυτόν με το… τσιμέντο) και, όπως τέλος πάντων το έπραξε, προέβη σε γεωτρήσεις δυτικά (Fatih) και πέριξ της Καρπασίας. Οι εμπλεκόμενες εταιρείες κολοσσοί – όπως η Total και η ΕΝΙ – μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές εδώ οι γραμμές δεν λειτούργησαν αποτρεπτικά ως προς τις ακυρωτικές κινήσεις της Τουρκίας που εισέβαλε στο – πρόσφατα αδειοδοτημένο στη γαλλοϊταλική κοινοπραξία – «7», ενώ η πολιτική των Τριμερών με τα κράτη της περιοχής δεν απέδωσε (μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές εδώ οι γραμμές, το Υπουργείο Εξωτερικών του Ισραήλ, βασικής χώρας του σχήματος με Αίγυπτο κι Ελλάδα, δεν έχει εκδώσει επίσημη ανακοίνωση για τις παραβιάσεις, από τον Μάιο, των τουρκικών γεωτρύπανων στην κυπριακή ΑΟΖ)….

Σα να μην έφταναν αυτά, το ψόφιο κουνάβι, ο σύμμαχος και αδελφός, κάλεσε χτες τον Erdogan στην Ουάσιγκτον, το Νοέμβρη, να τα πουν από κοντά. Το ψόφιο κουνάβι λογικά θα είναι ακόμη στο πόστο του, και ο Πομπηίας είναι δεμένος τώρα πια πάνω του. Ε, αυτή η πρόσκληση δεν μοιάζει με παγίδα σε επικηρυγμένο, όπως θα ήθελε η Λευκωσία και η Αθήνα – έτσι δεν είναι;

(Εκείνος ο ογκόλιθος της πολιτικής και της διπλωματίας, ο πρώην υπ.εξ. Nick the Greek, πού έχει κρυφτεί και δεν ακούγεται; Φαιορόζ δουλειά δική του, παρέα βέβαια με τον Αναστασιάδη, δεν ήταν το βούλιαγμα των διαπραγματεύσεων για την “λύση του κυπριακού” στο Κραν Μοντανά; Δική του σατανική ιδέα δεν ήταν όλο το σχέδιο “να στριμωχτεί η τουρκία”; Αυτός δεν έτρεχε και ξανάτρεχε στην Ουάσιγκτον με τους χάρτες της ανατολικής Μεσογείου παραμάσχαλα για να πείσει το καινούργιο τότε ψοφιοκουναβικό γκουβέρνο; Γιατί δεν εμφανίζεται τώρα να παρηγορήσει το νοτιοκυπριακό συνεταιράκι του, να του πει μια καλή κουβέντα, να κατεβάσει καμμιάν άλλη “εθνική ιδέα”;)

Άλλες μπίζνες με γκάζια

Δευτέρα 7 Οκτώβρη. Στην αρχή ήταν η total – αλλά όχι, το θέμα δεν ήταν ένα οικοπεδάκι με άγνωστη αξία στα νότια της κύπρου. Ήταν το τεράστιο ιρανικό κοίτασμα φυσικού αερίου που ονομάζεται «νότιο Pars»: η total είχε πλειοψηφική συμμετοχή στην εκμετάλλευση του κοιτάσματος, με την κινεζική cnpc και την ιρανική petro pars να μοιράζονται την μειοψηφία.

Μετά ήρθαν οι αμερικανικές τιμωρίες (: «κυρώσεις»)… Και η total αποσύρθηκε απ’ το project… Στ’ αλήθεια; Αφήνεις τέτοιες μεγάλες δουλειές υποκύπτοντας στον εκβιασμό των αμερικάνων ανταγωνιστών σου; Έτσι; Χωρίς να βγάλεις κιχ; Η ασταμάτητη μηχανή δεν τα πιστεύει αυτά τα δραματικά…

Σε κάθε περίπτωση επίσημα («τ’ ακούς Ουάσιγκτον;») η total πούλησε το μερίδιό της πέρυσι στην cnpc… Ο.Κ., λογικό: το Πεκίνο έχει κάνει μεγάλη συμφωνία για επενδύσεις στον ιρανικό καπιταλισμό με αντάλλαγμα ενεργειακές πρώτες ύλες…

Ώσπου προχτές ανακοίνωσε και ο κινεζικός “κολοσσός” την αποχώρησή του απ’ το project. Επειδή (λέει) δεν μπορούσε να μεταφέρει χρήμα στο ιράν χωρίς να το πάρει χαμπάρι το ψοφιοκουναβιστάν…

Στ’ αλήθεια; Εκτός απ’ τις γαλλικές και οι κινεζικές εταιρείες φοβούνται τις αμερικανικές ποινές; Ενώ, για παράδειγμα, την ίδια ώρα αγοράζουν ιρανικό πετρέλαιο αδιαφορώντας για τις ίδιες αμερικανικές απειλές και τιμωρίες; Συμβαίνουν τέτοια πράγματα;

Αν μια εταιρεία δεν είναι εισηγμένη σε αμερικανικό ή αγγλικό ή γερμανικό χρηματιστήριο (της Ν. Υόρκης ή του Λονδίνου ή της Φραγκφούρτης δηλαδή) ούτε το ψοφιοκουναβιστάν ούτε οποιοσδήποτε άλλος δυτικός μπορεί να ξέρει την μετοχική της σύνθεση. Ακόμα λιγότερο μπορεί να ξέρει κάποιος το πως δουλεύει μια επιχείρηση μέσω «ενδιάμεσων». Αυτά είναι μυστικά των δ.σ. τους… Συνεπώς κανείς δεν ξέρει πραγματικά ποιος εκμεταλλεύεται την «φάση 11» των εξορύξεων στο «νότιο pars». Φοβήθηκαν και έφυγαν η total και η cnpc; Έστειλαν, δηλαδή, διεθνώς το “μήνυμα” πως δουλεύουμε μόνο όπου μας επιτρέπει η Ουάσιγκτον; Χα! Οι δημόσιες δηλώσεις μπορούν κάλιστα να είναι προπέτασμα καπνού. Ειδικά για όσους δεν έχουν άλλες πηγές πληροφόρησης εκτός απ’ τα media…

Η επένδυση της cnpc στο συγκεκριμένο κοίτασμα θα έφτανε τα 2,5 δις δολάρια. Μεγάλη δουλειά. Δεν εγκαταλείπεις μια δουλειά τόσο μεγάλη από οικονομική και γεωπολιτική άποψη για να δώσεις χαρά στο ψοφιοκουναβιστάν.

Θεωρούμε πολύ πιθανότερο να είμαστε μάρτυρες «οικονομικών δραστηριοτήτων undercover»! Και γιατί όχι; Δεν υπάρχει κανένα καπιταλιστικό manual που να λέει «λέγε την αλήθεια νάχεις τον θεό βοήθεια!» – όχι, δεν υπάρχει…

(Ούτε θεός υπάρχει!)

Τρύπες στο νερό

Κυριακή 6 Οκτώβρη. Μπορεί Αθήνα και Λευκωσία να “σκούζουν” για “τουρκική παρανομία”, αλλά η φασαρία είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Και αν. Εκτός συνόρων η μόνιμη συμβουλή είναι “βρείτε τα”.

Τα τωρινό “επεισόδιο” είναι η αναγγελμένη εδώ και 2 βδομάδες γεωτρητική επιχείρηση του τουρκικού Yavuz στη θέση που η Άγκυρα ονομάζει Guzelyurt-1, στα νότια της Πάφου. Όπως φαίνεται στους πάνω χάρτες το νοτιοκυπριακό κράτος, που έχει φτιάξει μια αοζ στα μέτρα του, θεωρεί τα «οικόπεδα» 1, 4, 5, 6 και 7 δική του ιδιοκτησία. Απ’ την μεριά της η Άγκυρα έχει φτιάξει την δική της αοζ στα δικά της μέτρα, και έχει καταθέσει τους σχετικούς χάρτες στον οηε εδώ και χρόνια… Σύμφωνα με τις δικές της απόψεις, τμήματα αυτών των «οικοπέδων» (με την διαγράμμιση) βρίσκονται στον δικό της υποθαλάσσιο φλοιό και, άρα, στη δική της αοζ. Είναι βέβαιο ότι η θέση Guzelyurt-1 βρίσκεται στη διαγραμμισμένη περιοχή του «7»…

Για να τα «βρουν» η Λευκωσία με την Άγκυρα πρέπει πρώτα να αλληλοαναγνωριστούν σαν κράτη… Και για να αλληλοαναγνωριστούν σαν κράτη πρέπει να «λυθεί το κυπριακό». Η ελληνική «εθνική γραμμή» είναι γνωστή (ως τώρα), όπως γνωστό είναι ότι το ελληνοκυπριακό καθεστώς, με τις πλάτες της Αθήνας, προσπάθησε να παίξει ένα βρώμικο παιχνίδι με το γκάζι και την αοζ. Ενώ εξακολουθεί να θεωρείται το μόνο νόμιμο κράτος στο νησί, έφτιαξε αοζ και έκοψε οικόπεδα αδιαφορώντας για τους τουρκοκύπριους (και, φυσικά, την τουρκία με την οποία συνορεύει), σα να είναι αυτοτελές κράτος το 60% της επικράτειας που ελέγχει (οι αγγλικές βάσεις εξαιρούνται…), και μάλιστα κάπου ανάμεσα στη Σικελία και την Κρήτη… Αυτό το έκανε με τον «πονηρό» υπολογισμό ότι χάρη στη συμμαχία με το Τελ Αβίβ και το Κάιρο, θα περικυκλωθεί η ανατολική Μεσόγειος για λογαριασμό του 6ου στόλου, και έτσι η Άγκυρα θα φοβηθεί. Εναλλακτικά, αντί για τον 6ο στόλο, τον ρόλο του φύλακα της «ελληνοκυπριακής νομιμότητας» θα τον αναλάμβαναν τα κράτη εκείνα εταιρείες των οποίων θα έπαιρναν άδειες ερευνητικών γεωτρήσεων στα οικόπεδα της Λευκωσίας…

Παρότι αυτό το σχέδιο έχει αποτύχει πανηγυρικά, η Λευκωσία προσπαθεί να παίξει τους τελευταίους μήνες τα ρέστα της. Το (κατά την άποψή της) ολοδικό της «οικόπεδο 7» δεν είχε δοθεί για έρευνα. Τελικά στις 18 του περασμένου Σεπτέμβρη υπογράφτηκε το deal με την γαλλική total και την ιταλική eni, που περιλάμβανε επίσης την απόκτηση απ’ την πρώτη μεριδίων απ’ την συμμετοχή της δεύτερης σε άλλα «οικόπεδα», προς τα ανατολικά. Η Λευκωσία πόνταρε στο ότι τουλάχιστον ο Macron, στον οποίο έχει δώσει ναυτική βάση, θα στείλει το αεροπλανοφόρο του να φυλάει τα «οικόπεδα» που θα τρυπήσει η total – για να φοβηθεί η Άγκυρα και να συγκινηθεί η Ουάσιγκτον. Πολύ “ψαγμένο”!…

Μόνο που η Άγκυρα, αφού εξαρχής ξεκαθάρισε και πάλι την θέση της, κινήθηκε γρήγορα. Αυτή την στιγμή στο “οικόπεδο 7” δεν υπάρχει κανένα τρυπάνι, είτε της total είτε της eni – υπάρχουν μόνο ψάρια, κοράλια και κύματα. Δεν υπάρχει, σαν να λέμε, καν και καν κάτι που να δικαιολογεί ή να χρειάζεται «γαλλική προστασία». Από αύριο στα βορειοδυτικά του οικοπέδου θα υπάρχει το Yavuz, με τουρκική στρατιωτική προστασία, που θα κάτσει εκεί κάμποσους μήνες. Φυσικά στο «οικόπεδο 7» περισσεύει αρκετός χώρος για να πάνε κι άλλα τρυπάνια, αν θέλουν – «όλοι οι καλοί χωράνε». «Κακοί» όχι: κανείς δεν θα κάνει ναυμαχία για το χατήρι της Λευκωσίας (που στην πραγματικότητα δεν θα το ήθελε καν: αν αρχίσουν οι σπρωξιές στην περιοχή, οι ελληνοκύπριοι θα πρέπει να τα ξεχάσουν τα γκάζια…)

Νερό στις τρύπες

Κυριακή 6 Οκτώβρη. Το ελληνοκυπριακό καθεστώς βρίσκεται σε μάλλον απελπιστική κατάσταση. Η σχεδόν ομολογημένη άποψη του νυν προέδρου Αναστασιάδη είναι ότι η ιδανική «λύση» θα ήταν να αλληλοαναγνωριστούν δύο κράτη στην κύπρο και να τελειώνει η ιστορία. Όμως, πέρα απ’ το ότι αυτό το απορρίπτει η ε.ε. (τουλάχιστον ως τώρα) θα θεωρούνταν προδοσία απ’ το ελληνοκυπριακό και το ελληνικό φασισταριό.

Το plan b είναι η «διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία» (που είναι το ψηφισμένο απ’ τον οηε κυπριακό «γεφύρι της Άρτας»….) να μετατραπεί σε συνομοσπονδία – και η κύπρος σε «κάτι ανάμεσα» στο ένα και στα δύο κράτη. Η Άγκυρα τα συζητάει όλα, εκτός από αυτό: παράταση στην παράταση ω παράταση… Έχει τους λόγους της: αντιλαμβάνεται την δυναμική του 4ου παγκόσμιου σε ότι την αφορά, και θεωρεί ότι το θέμα “κύπρος” πρέπει να κλείσει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο… Οι τσοπαναραίοι του ελληνοκυπριακού ποιμνίου ωστόσο δεν είναι σε θέση να του πουλήσουν κάτι άλλο εκτός απ’ το «θα έρθουν οι ___________να μας σώσουν» (στο κενό βάζεται το όνομα του σωτήρα).

Ενδεικτικά απόσπασμα από προχθεσινό άρθρο γνώμης στην νοτιοκυπριακή εφημερίδα «πολίτης»:

… Δεν χρειάζεται πολλή συζήτηση. Μια ματιά στο χάρτη τα λέει όλα: η τουρκική απειλούμενη γεώτρηση νοτίως της Κύπρου βρίσκεται εκτός κάθε λογικής, πέραν κάθε νομιμότητας. Η ενέργεια αυτή είναι προκλητική και «έκνομη», αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.

Η συζήτηση κανονικά θα έπρεπε να ξεκινούσε *μετά* από αυτή τη διαπίστωση. Και όχι, δεν εννοώ πως κανονικά θα έπρεπε να είχαμε ήδη στην περιοχή πολεμικά της Γαλλίας για να προστατέψουν την επένδυση της Total. Ούτε εννοώ πως τα δικά μας τα μέτρα με τα υπερσύγχρονα Ισραηλιτικά drones θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά από το να ληφθούν ωραίες φωτογραφίες της περιοχής από ψηλά.

Εκείνο που θα έπρεπε να γινόταν είναι τουλάχιστον η αναζήτηση ευθυνών. Γιατί δεν μπορεί μια χώρα, ένα «κανονικό» κράτος, να οδηγείται σε μια τέτοια κατάσταση πλήρους ανυποληψίας και πολιτικού εξευτελισμού και να πιστεύουν οι ιθαγενείς πως αυτό οφείλεται (μόνο) στην τουρκική αδιαλλαξία και στην διαχρονική προκλητικότητα της χώρας αυτής.

Η οποία εκμεταλλευόμενη πλήρως το πολιτικό κενό της μη λύσης και την μηδενική κατοχύρωση της Κυπριακής Δημοκρατίας κάτω από το ασύλληπτα επισφαλές στάτους κβο, κάνει ό,τι θέλει και ό,τι μπορεί για να βελτιώσει τη θέση της.

Για να αντιληφθείτε καλύτερα που το πάω, ας κάνουμε ένα flashback. Όχι, δεν θα αναφερθώ στη γνωστή δήλωση του Υπουργού μας των Εξωτερικών πως στο Κραν Μοντάνα είχαμε φτάσει στο «παρά ένα της λύσης». Όχι δεν θα αναφερθώ στις περίεργες παλινδρομήσεις του προέδρου της δημοκρατίας, που ξεκίνησαν πολύ πριν το Κραν Μοντάνα και οι οποίες μας έφεραν στο σημείο να θεωρούν κάποιοι θρίαμβο το γεγονός πως ο ΠτΔ αναγκάστηκε στην τελευταία του ομιλία στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ να αναφερθεί στα αυτονόητα και να προσπαθήσει να πείσει πως τα εννοεί.

Προφανώς δεν έπεισε. Και προφανώς κρίθηκε πως μάλλον διαχείριση κάνει και δεν εμπνέει εμπιστοσύνη.

…

Ο ευνοούμενος

Κυριακή 29 Σεπτέμβρη. Βρισκόμαστε στο γαλλικό Biarritz, στο περιθώριο της συνόδου των G7. Είναι 24 Αυγούστου, και στο Hotel du Palais πρόκειται να γίνει η συνάντηση του ψόφιου κουναβιού με τον αιγύπτιο δικτάτορα και χασάπη Sisi. Σε μια μεγάλη αίθουσα του ξενοδοχείου αμερικάνοι και αιγύπτιοι αξιωματούχοι κάνουν «ψιλή κουβέντα» περιμένοντας την άφιξη του Sisi.

Και τότε μια δυνατή φωνή αντηχεί στο δωμάτιο: Where’s my favorite dictator? Σιωπή, που ακαριαία γίνεται πάγος. Η φωνή είναι αναγνωρίσιμη. Πρόκειται για το ψόφιο κουνάβι που ρωτάει, και ρωτάει δυνατά για να ακουστεί. Ο Sisi είναι «favorite» αλλά είναι δικτάτορας. Ή ανάποδα: είναι δικτάτορας αλλά είναι «favorite». Χύμα, χωρίς διπλωματικές ευγένειες.

Θα μπορούσε εξίσου εύκολα το ψόφιο κουνάβι να αποκαλεί «favorite» τον τοξικό. Μπορεί η ωμότητά του να τον κάνει κάπως punk σε σχέση με τις διπλωματικές ευγένειες, αλλά απ’ την άλλη μεριά χρειάζονται ακόμα οι κορδελίτσες και οι προσεγμένες συσκευασίες στις διακρατικές σχέσεις;

Η καπιταλιστική ιστορία δεν βάλει το ψόφιο κουνάβι στο ράφι με τις γκουρμεδιές. Θα τον βάλει στα ράφια των απορρυπαντικών. Ακόμα κι έτσι όμως έχει μια θέση…

(φωτογραφία: Ο ευνοούμενος και ο ευνοούμενος του ευνοούμενου…)

Στέρεες εκτιμήσεις

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. …Τους ρώτησα σε ποια βάση και με ποιές αποδείξεις διατυπώνουν τέτοιες κατηγορίες κατά του ιράν. Τίμια και καθαρά τους είπα να μου στείλουν τα στοιχεία που έχουν, γιατί τα χρειάζομαι…

Αυτά είπε ο ιρανός πρόεδρος Ruhani επιστρέφοντας απ’ τη Ν. Υόρκη, όπου συνάντησε τους λογικούς ευρωπαίους που είχαν ήδη αποφανθεί πως «δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση απ’ το ότι για την επίθεση ευθύνεται το ιράν». Μπορεί και πρέπει ο καθένας να έχει τις αμφιβολίες του για το κατά πόσον ο Ruhani θα μετέφερε σωστά τέτοιου είδους συζητήσεις… Απ’ την άλλη μεριά τα πράγματα είναι υπερβολικά «καρφωμένα», έτσι ώστε στη συγκεκριμένη περίπτωση να μπορεί να θεωρηθεί ανεκτά ακριβής.

… Απάντησαν ότι με βάση τις έρευνες που έκαναν οι ειδικοί τους, οι δυνατότητες των υεμενιτών, ή όπως τους ονομάζουν των Houthis, είναι κατώτερες απ’ αυτές που χρειάζονταν για μια τέτοια επιχείρηση.

Τους είπα εντάξει, ας πούμε ότι αυτοί δεν μπορούσαν να το κάνουν. Αλλά τότε ποιος το έκανε; Μου είπαν ότι δεν ξέρουν, αλλά ότι η επίθεση έγινε απ’ τον βορρά και απ’ την δύση.

Τους ρώτησα αν καταλαβαίνουν το νόημα των κατηγοριών που κάνουν. Σημαίνουν χάος και ενίσχυση της φωτιάς στην περιοχή. Δεν είπαν κάτι γι’ αυτό. Τους είπα ότι έχουν πολλές πληροφορίες για τους εχθρούς των υεμενιτών, αφού αυτοί τους προμηθεύουν με όπλα. Αλλά δεν ξέρουν τίποτα για τις δυνατότητες των υεμενιτών και των Houthis….

… «Επειδή αυτοί μαθαίνουν από εμάς» θα μπορούσε να συμπληρώσει. Αυτό, ωστόσο, θα έπρεπε να θεωρείται εύλογο και νόμιμο – με βάση τους «κανόνες του πολέμου». Η προβοκατόρικη «λογική» της ενοχοποίησης της Τεχεράνης απ’ το Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο χωρίς κανένα στοιχείο όχι μόνο δεν αίρεται με τους διάφορους διπλωματικούς ελιγμούς που έκαναν ή θα κάνουν μετά, αλλά προϊδεάζει και για μελλοντικές τους «στέρεες εκτιμήσεις».

Το μια στο καρφί και μια στο πέταλο σημαίνει ότι κάποιος κρατάει (ή προσπαθήσει να κρατήσει) σφυρί· και δεν είναι σίγουρος πως να το χρησιμοποιήσει…

(Εν τω μεταξύ ο τοξικός φέρεται να συμφώνησε με τους Houthis σε «περιορισμένη εκεχειρία», που αφορά την πρωτεύουσα Sanaa… Είναι λίγο. Επιπλέον μοιάζει αργά πια…)

Η μοναξιά ενός άξονα

Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη. Δεν είναι όμως, τα βάσανα του τοξικού, αποκλειστικά εσωτερική υπόθεση του βασιλείου του. Ένας τοξικός “νικηφόρος” ήταν κάτι παραπάνω από απαραίτητος στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ, για παραπάνω από έναν λόγους. Ένας τοξικός ηττημένος κόβει μεγάλο μέρος της λειτουργικότητας αυτής της συμμαχίας.

Σημαντικό ζήτημα: το «deal του αιώνα» που προσπαθεί να πουλήσει εδώ και 1,5 χρόνο το ψοφιοκουναβιστάν, μέσω του βασιλογαμπρού Jared Kushner, για να “νομιμοποιηθεί” το ισραηλινό απαρτχάιντ. Βασικό στοιχείο του σχεδιασμού ήταν / είναι ότι με τα φράγκα του τοξικού (και ίσως ακόμα μερικών σαν δαύτον) θα “αγοράζονταν η συναίνεση” των παλαιστίνιων στην υποδούλωσή τους. Ένα τμήμα της παραδοσιακής “μεσαίας τάξης” που περιστρέφεται γύρω απ’ το καθεστώς του Abbas («παλαιστινιακή αρχή») άνετα θα ξεπουλιόταν· όχι όμως οι παλαιστίνιοι πληβείοι… Κανένα πρόβλημα: ο άξονας θα μπορούσε να φωνάζει ότι οι «εξτρεμιστές» σαμποτάρουν την προκοπή των παλαιστινιακών μπαντουστάν.

Για τον τοξικό και το σόι του, η συμμετοχή στο «deal του αιώνα» ήταν έτσι κι αλλιώς ριψοκίνδυνη επιλογή· απέναντι στους αραβικούς πληβειακούς πληθυσμούς, ακόμα και μέσα στο «βασίλειό» του. Αλλά ένας κραταιός πρίγκηπας, που θα είχε επιβληθεί / νικήσει στην υεμένη και θα συμμετείχε σ’ ένα αντι-ιρανικό «αραβικό νατο», θα είχε περισσότερες ελπίδες και δυνατότητες να κρατήσει τον θρόνο και τις πόζες του.

Όχι πια! Αν η Τεχεράνη και η Άγκυρα λένε με κάθε ευκαιρία ότι η Ιερουσαλήμ / al Quds δεν θα γίνει ποτέ πρωτεύουσα του ρατσιστικού ισραηλινού κράτους, δεν μπορεί πια το «βασίλειο» να υπονοεί το αντίθετο. Αν η Δαμασκός και η Μόσχα λένε ότι τα υψώματα του Golan δεν είναι ισραηλινό έδαφος, δεν μπορεί ο τοξικός να λέει ότι είναι. Κι αν έχει γίνει αξιολύπητος διεθνώς, δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι η εξαγορά των Παλαιστίνιων (οι «μεγάλες επενδύσεις» στα μπαντουστάν…) είναι ο.κ. για τους αιχμάλωτους του απαρτχάιντ.

Ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ χάνει, λοιπόν, την μία ρόδα του – σίγουρα με τα σημερινά δεδομένα. Και αδυνατίζει στρατηγικά. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα υποστηρίξουν ότι το μπλοκ της Αστάνα έκανε υποδειγματική δουλειά, «αθόρυβη» στο μεγαλύτερο μέρος της, θορυβώδη εκεί που έκρινε ότι «μας παίρνει», ουσιαστική τελικά για να φτάσει σ’ αυτήν την επιτυχία. Που έχει έρθει, ας το σημειώσουμε, χωρίς κάποιο απ’ τα κράτη του μπλοκ να κηρύξει πόλεμο στο «βασίλειο» του τοξικού. Αποδείχθηκε αρκετό για την αποτελεσματικότητα της τακτικής και για το βάρος των τελευταίων κτυπημάτων το να μετατραπεί η εισβολή στην υεμένη σε παγίδα.

(φωτογραφία: Την μία μέρα – την περασμένη Δευτέρα – δηλώνει ότι η Τεχεράνη είναι υπεύθυνη για τις επιθέσεις στο «βασίλειο»· πράξη απρόκλητου πολέμου δηλαδή… Την επόμενη ημέρα – χτες – συναντιέται με τον Rouhani, για να κουβεντιάσουν πως θα μειωθούν οι εντάσεις στην περιοχή. Υπό οποιοδήποτε κοινό λογικό κριτήριο θα χαρακτηριζόταν απατεώνας. Αλλά όχι: είναι η κεντρική πολιτική βιτρίνα του Παρισιού, και «κάνει διπλωματία»…

Τώρα: το που περνάνε αυτά τα κόλπα και που όχι θα το δείξει η νεκροψία…)

Ευρωπαϊκά νήπια

Τρίτη 24 Σεπτέμβρη. …Καταδικάζουμε με μεγάλη αποφασιστικότητα τις επιθέσεις που είχαν σαν στόχο πετρελαϊκές εγκαταστάσεις στο σαουδαραβικό έδαφος, στις 14 Σεπτέμβρη του 2019, στο Abqaiq και στο Khurais, και ξαναεπιβεβαιώνουμε την πλήρη αλληλεγγύη μας στο βασίλειο της σαουδικής αραβίας και στον λαό του… Είναι σαφές σ’ εμάς ότι το ιράν είναι υπεύθυνο για την επίθεση. Δεν υπάρχει άλλη εύλογη εξήγηση. Στηρίζουμε τις εν εξελίξει έρευνες… Είναι καιρός να αποδεχθεί το ιράν ένα μακροπρόθεσμο πλαίσιο διαπραγματεύσεων για το πυρηνικό του πρόγραμμα, όπως επίσης για ζητήματα περιφερειακής ασφάλειας, που περιλαμβάνουν το πυραυλικό του πρόγραμμα…

Αυτά υπογράφουν ο Macron, η Merkel και ο Bor-Duk (Johnson). Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς αν ήπιαν κάτι ληγμένο. Αλλά όχι. Αφού αυτά τα τρία ευρωπαϊκά κράτη σιγουρεύτηκαν ότι η Ουάσιγκτον δεν θα επιτεθεί στην Τεχεράνη· αφού άφησαν να περάσουν 9 μερόνυχτα, βγήκαν να πουλήσουν «αλληλεγγύη» στο βασίλειο που η μόνη του χρησιμότητα είναι να αγοράζει τα όπλα τους για να σκοτώνει, όπου μπορεί. Και επειδή αυτή η «έκφραση αλληλεγγύης» δεν τους φάνηκε αρκετή, κάλεσαν και την Τεχεράνη να επαναδιαπραγματευτεί το πυρηνικό της πρόγραμμα (κι εκείνη η συμφωνία που στηρίζουν; αααα, ναι! έτσι κι αλλιώς θα λήξει το 2025…) plus το πυραυλικό της πρόγραμμα… (Κάτι που η Τεχεράνη έχει αποκλείσει προ πολλού).

Είναι μια οφθαλμοφανώς φτηνή προσπάθεια να δηλώσουν «παρών» σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου· όταν τα δικά τους συμφέροντα είναι αντίπαλα και εκεί! Ποιός δεν ξέρει ότι το Παρίσι και το Λονδίνο συμμετέχουν στον πόλεμο κατά των Huthis; Και ποιός, άραγε, δεν καταλαβαίνει ότι το καθένα απ’ αυτά τα κράτη, για τους δικούς του λόγους, προσπαθεί να βγει «πιο εξτρέμ» απ’ το ψοφιοκουναβιστάν, υπό την προϋπόθεση, φυσικά, ότι δεν θα κάνει τίποτα κατά του «υπεύθυνου της επίθεσης»;

Την προηγούμενη φορά, στην εισβολή στο ιράκ, η Ουάσιγκτον προσπάθησε να τους κοροϊδέψει· το Λονδίνο δεν ήθελε βοήθεια, ήταν «πρόθυμο». Αυτή τη φορά είναι απλά οι διπλωματικοί ελιγμοί τους που γεννάνε ιδέες και δηλώσεις…

Όπως, για παράδειγμα, όταν αναγνώρισαν τον Guaido σαν «πρόεδρο»…. Έξυπνη διπλωματία, με προοπτικές…

Κρίση ειλικρίνειας

Δευτέρα 23 Σεπτέμβρη. …Έχουμε όλοι την εμπειρία αυτού του κόσμου, κι εσείς ξέρετε περισσότερα από εμένα. Αλλά η διεθνής τάξη διαταράσσεται μ’ έναν τρόπο χωρίς προηγούμενο, με μια μαζική αναστάτωση ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία μας, σχεδόν σ’ όλους τους τομείς και σε μια ιστορική κλίμακα. Είμαστε ίσως μάρτυρες του τέλους της Δυτικής ηγεμονίας στον κόσμο. Συνηθίσαμε σε μια διεθνή τάξη που βασιζόταν στη Δυτική ηγεμονία απ’ τον 18ο αιώνα… Τα πράγματα αλλάζουν. Και έχουν επηρεαστεί βαθιά απ’ τα λάθη που έκαναν οι Δυτικοί σε συγκεκριμένες κρίσεις, και απ’ τις Αμερικανικές αποφάσεις των τελευταίων χρόνων, αποφάσεις που δεν ξεκίνησαν απ’ την τωρινή διοίκηση, που μας έχουν οδηγήσει στο να επανεξετάσουμε συγκεκριμένες εμπλοκές σε συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή και αλλού, και να ξανασκεφτούμε βασικά στοιχεία της διπλωματικής και στρατιωτικής στρατηγικής μας, και σε ορισμένες περιπτώσεις στοιχεία της αλληλεγγύης που την θεωρούσαμε αδιαπραγμάτευτη… Συμβαίνει επίσης η ανάδυση νέων δυνάμεων των οποίων την επίδραση είχαμε υποτιμήσει για πολύ καιρό.

Πρώτα η Κινεζική και επίσης η Ρωσική στρατηγική, πρέπει να το παραδεχτούμε, έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα επιτυχημένες τα τελευταία χρόνια…

Λόγια του γάλλου σοσιαλφιλελεύθερου Macron σε μια δημόσια ομιλία του προς του γάλλους πρεσβευτές ανά την υφήλιο πριν ένα περίπου μήνα. Η κεντρική γαλλική πολιτική βιτρίνα ανησυχεί· όχι τόσο και όχι έτσι, ωστόσο, ώστε να ανακαλέσει τον στρατό της απ’ την αφρικανική ζώνη του Sahel· ή να σταματήσει την «εμπλοκή» της στον πόλεμο στην υεμένη, στο πλευρό των σαουδαράβων μισθοφόρων και του τοξικού… Μ’ άλλα λόγια ο Macron ανησυχεί μεν, αλλά ο γαλλικός ιμπεριαλισμός χαίρει άκρας υγείας – προς το παρόν.

Η ανησυχία του, παρ’ όλα αυτά, δεν είναι γενική. Ή, πιο σωστά, στη συγκεκριμένη ομιλία, εστίασε σ’ ένα συγκεκριμένο ζήτημα: στις σχέσεις της ευρώπης με την ρωσία. Διαβλέπει σωστά ο Macron (και δεν είναι ο μόνος, ούτε άλλωστε η εξέλιξη αυτή είναι καινούργια…) ότι η Ουάσιγκτον ευχαρίστως θα έκανε την ευρωπαϊκή ήπειρο πεδίο μάχης της ίδιας και των όποιων συμμάχων της κατά της Μόσχας. Κι αν όχι σε έναν all out πόλεμο, σίγουρα σε τέτοιο βαθμό ώστε να δημιουργεί διαρκείς τριβές και να βάζει συστηματικά τρικλοποδιές σε οτιδήποτε θα μπορούσε να μοιάζει με «κοινή ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική».

Ο Macron λέει καθαρά ότι «η Ουάσιγκτον δεν είναι σύμμαχος πλέον» (ήταν, όμως, ποτέ;). Τελεία. Γιατί αν η συνταγή του για την σωτηρία της γηραιάς ηπείρου είναι η επαναπροσέγγιση με την Μόσχα (μέσα, για παράδειγμα, απ’ την κατάργηση διάφορων κυρώσεων που έχουν επιβληθεί και απ’ την ε.ε. στη ρωσία εξαιτίας της «προσάρτησης» της Κριμαίας και της αυτονόμησης του Donbass στη νοτιοανατολική ουκρανία) τότε απλά μασκαρεύει την αδυναμία του: δεν μπορεί καν να “τραβήξει” τ’ αυτιά της Βαρσοβίας, των βαλτικών κρατών και των «εταίρων» του Βίτζεγκραντ…. Η γαλλία είναι, πια, η σκιά των φαντασιώσεων των αφεντικών της.

Αν υπήρξε ένα ευρωπαϊκό κράτος που επεδίωξε έγκαιρα πράγματι (και έντιμα, όσο μπορεί να μιλάει κανείς για τιμιότητα στον καπιταλισμό…) μια ομοσπονδιακή συγκρότηση του project europe αυτό ήταν το γερμανικό. Κι αν υπήρξε ένα άλλο κράτος που βούλιαξε αυτήν την προσπάθεια, αυτό ήταν το γαλλικό. Όταν το Βερολίνο ζητούσε εμβάθυνση των θεσμών της τότε ε.ε. το Παρίσι απαντούσε με μεγέθυνση. Κάπως έτσι μπήκαν στην ε.ε. (σε μια ε.ε. θεσμικά μισοφτιαγμένη) με διαδικασίες express τα ευρωπαϊκά κράτη του πρώην “ανατολικού μπλοκ”: η γαλλική εθνική πολιτική θεωρούσε πως μ’ αυτόν τον τρόπο, αυξάνοντας τα μέλη της ε.ε., θα μπορούσε να ελέγξει τον γερμανικό καπιταλιστικό δυναμισμό. Τελικά έστρωσε τον δρόμο για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό…

Τώρα; Τώρα δεν μπορεί (ούτε ο Macron ούτε οποιοσδήποτε άλλος) να πείσει τις διάφορες ακροδεξιές κυβερνήσεις να φιλοξενήσουν έστω και εκατό μετανάστες / πρόσφυγες… Από πολιτική άποψη η διάσπαση που φοβάται ο Macron έχει γίνει στην ευρώπη. Αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα δεν θα ήταν τόσο εύκολο για την Ουάσιγκτον να παρκάρει στρατό και όπλα όπου την βολεύει στην περίμετρο της ρωσίας…