Tag: γαλλία

Ελλάδα – γαλλία…

Πέμπτη 31 Οκτώβρη. Έχει το ενδιαφέρον του: ενώ η ντόπια δημαγωγία «δίνει πόνο» ήδη σχετικά με το αν και το πως του μέλλοντος της «συμφωνίας των Πρεσπών», με το αν ο Zaev θα κάνει ή δεν θα κάνει, το vmro θα νικήσει ή δεν θα νικήσει, αν η συμφωνία ήταν καλή ή δεν ήταν, κίχ δεν ακούγεται για τον ρόλο του Παρισιού στον (προς το παρόν) αποκλεισμό της βόρειας μακεδονίας (και της αλβανίας) απ’ την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων στην ε.ε.. Για την γαλλική αιτία της ανακατασούρας; Κουβέντα…

Γιατί; Επειδή προφανώς τέτοιες είναι οι οδηγίες του ελληνικού υπ.εξ… Η γαλλία «είναι σύμμαχος» υποτίθεται, κατά της Άγκυρας, στην ανατολική Μεσόγειο (!!!) Ίσως υπάρχουν και δεύτερες σκέψεις για το «εθνικό θέμα»: μια εκλογική επιτυχία του εθνικιστικού vmro στις αρχές του επόμενου χρόνου μπορεί και να βολεύει μεσοπρόθεσμα το ελλαδιστάν. Άλλωστε οι κυβερνήσεις του vmro (Gruevski…) εξυπηρετούσαν τον σκληρό πυρήνα του ελληνικού ιμπεριαλισμού προς βορράν μέχρι να αναλάβουν οι σοσιαλδημοκράτες του Zaev…

Ας θυμίσουμε λοιπόν: γιατί ο βασιλιάς Macron δεν θέλει τα Τίρανα και τα Σκόπια να ξεκινήσουν, καν και καν, τον μαραθώνιο των ενταξιακών αναδιαρθρώσεων; Επειδή θεωρεί τα βαλκάνια (των δυτικών συμπεριλαμβανόμενων) περιοχή ή ή εν δυνάμει επιρροής του Βερολίνου σε ότι αφορά την ε.ε. – τόσο απλά, τόσο ωμά. Ιστορικά (επί ψυχρού πολέμου) το Παρίσι είχε επιρροή και στο (γιουγκοσλαβικό) Βελιγράδι και στα Τίρανα. Ακόμα και ως το μεγαλύτερο μέρος του πρώτου μισού των ‘90s, όταν ο Μιλόσεβιτς και ο Μλάντιτς έσφαζαν τους βόσνιους, το Παρίσι στήριζε διακριτικά και υπόγεια τον σερβικό εθνικισμό / φασισμό, κοντράροντας την παρόμοια υποστήριξη του Λονδίνου. Αλλά απ’ την στιγμή που ο Μιλόσεβιτς έφερε την Ουάσιγκτον στην περιοχή, φαίνεται ότι ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έχασε τα δικά του ερείσματα. Αντίθετα ο γερμανικός καπιταλισμός, σε ξεκάθαρα καλύτερη κατάσταση απ’ τον γαλλικό, εξακολουθεί να κρατάει την ισχύ του σε «οικονομικά» (άρα και σε θεσμικά) ζητήματα – αυτά, δηλαδή, που αποτελούν την κατεξοχήν ύλη της ένταξης στην ε.ε.

Θα μπορούσε να βολεύεται ο γαλλικός ιμπεριαλισμός με μια κάποια «αστάθεια» στα δυτικά βαλκάνια; Θα βουλευόταν με κάποιου είδους στρατιωτική διαχείριση μιας τέτοιας «αστάθειας»; Όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς: καθώς το Παρίσι προσπαθεί ακόμα (μάταια) να κρατήσει κάποια θεσούλα στο συριακό πεδίο μάχης με στρατιωτικά μέσα, φαίνεται πως οι αρβύλες και οι κάνες έχουν γίνει πρώτη επιλογή του Παρισιού για νταραβέρια είτε στην αποικιακή αφρικανική ζώνη της «γαλλοφωνίας», είτε και έξω απ’ αυτήν.

Η θεία Λίτσα προβληματίζεται…

Πέμπτη 31 Οκτώβρη. Άλλο ένα ενδιαφέρον: όλοι εκείνοι που δήλωναν (απ’ τα «αριστερά»…) αντίθετοι με την συμφωνία των Πρεσπών υποστηρίζοντας ότι το κάνουν για το καλό της βορειομακεδονικής κοινωνίας, επειδή θέλουν να την σώσουν απ’ τα νύχια του νατο και της ε.ε., δεν πανηγύρισαν για το βέτο του «σύντροφου» Macron! Βέβαια η βόρεια μακεδονία έχει αρχίσει την «ενταξιακή διαδικασία» της στο νατο· συνεπώς η νίκη που προσέφερε ο βασιλιάς Macron στους ντόπιους «επαναστάτες» είναι μισή… Έστω. Μισή είναι καλύτερα από καθόλου!!! Δεν θα άξιζε μισό χειροκρότημα;

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οπαδός της ε.ε. για να καταλάβει ότι ο βασιλιάς Macron, υπηρετώντας τα συμφέροντα του γαλλικού κράτους / κεφάλαιου, έδρασε προβοκατόρικα· και καθόλου «επαναστατικά». Τόσο στη βόρεια μακεδονία όσο και στην αλβανία ξέρουν πως όταν το Βουκουρέστι και η Σόφια ξεκίνησαν τις δικές τους «ενταξιακές διαπραγματεύσεις» δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση απ’ την άποψη της θεσμικής κατάστασής τους σε σχέση με τα Τίρανα και τα Σκόπια. Μάλλον σε χειρότερη ήταν. Επιπλέον, ποτέ κανείς, ούτε γάλλος βασιλιάς ούτε γάλλος γελωτοποιός δεν είπε «μην κάνετε τον κόπο να υποβάλλεται αίτηση, ‘κλείσαμε’»… Μ’ αυτά τα δεδομένα είναι εύκολο τώρα για τους διάφορους εθνοφασίστες και στις δύο κοινωνίες να ρητορεύουν για την «ευρωπαϊκή εξαπάτηση»· με ό,τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό.

Πίσω στο ελλαδιστάν. Παρότι ο ρημαδοΚούλης διαμαρτυρήθηκε προς το Παρίσι για το βέτο, η εντόπια δημαγωγική μηχανή προσπαθεί να αξιοποιήσει την γαλλική στάση· και σε καμμία περίπτωση να την καταγγείλει. Για όσο καιρό ισχύει αυτό το βέτο έχουν χάσει το «όπλο» της διαρκούς επέμβασης στα εσωτερικά της βόρειας μακεδονίας που τους προσέφερε το άνοιγμα και το κλείσιμο των κεφαλαίων της ένταξης. Και προσπαθεί να ρεφάρει, τουλάχιστον ιδεολογικά, ελπίζοντας ότι ο καταραμένος Zaev θα βγει επιτέλους απ’ την μέση, και ότι μια μελλοντική ακροδεξιά κυβέρνηση vmro θα ακυρώσει την συμφωνία των Πρεσπών.

Μπορεί να είναι και όνειρο· ένα ακόμα εθνικό τέτοιο. Έχει χαθεί άλλωστε η «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»… Συνεπώς μην εμποδίζετε τα όνειρα της κάθε θείας Λίτσας – αδειάζει η ζωή της από νόημα…

Ο βασιλιάς…

Κυριακή 20 Οκτώβρη. Το Παρίσι απαγόρευσε στα Σκόπια και στα Τίρανα ν’ αρχίσουν ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την ε.ε., πράγμα που όχι μόνο τα καθεστώτα αλλά και μεγάλο μέρος του πληθυσμού τους χρειαζόταν επειγόντως. Γιατί; Για τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις σε διάφορους τομείς του καπιταλισμού τους (οικονομικούς, θεσμικούς, κλπ), ώστε να προσαρμοστούν στις ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Ειδικά για την αλβανία, αυτές οι χρηματοδοτήσεις για τον εκσυγχρονισμό του αγροτικού τομέα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Χωρίς αυτόν τον εκσυγχρονισμό, χωρίς την δυνατότητα δηλαδή η αλβανική αγροτική παραγωγή να γίνει νόμιμα «ανταγωνιστική» στη διεθνή αγορά, η μόνη επικερδής διέξοδος είναι η καλλιέργεια φούντας…

Μιλώντας πιο γενικά: λόγω μεγέθους, γεωγραφικής θέσης, ιστορίας και εσωτερικών συσχετισμών, αν αυτές οι κοινωνίες δεν ενταχτούν (άρα υποστηριχτούν οικονομικά και θεσμικά) προχτές στον λευκό ευρωπαϊκό καπιταλισμό, το μόνο «μέλλον» τους είναι η μαύρη οικονομία του (ευρωπαϊκού) εγκλήματος. Είτε έτσι είτε αλλιώς, με διαδικασίες ή χωρίς, η “ένταξη” είναι αναπόδραστη. Το ζήτημα είναι ποια ένταξη. Μ’ άλλα λόγια ο γαλλικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός σπρώχνει τα πράγματα αντικειμενικά προς το οργανωμένο έγκλημα. (Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι αυτό οφείλεται σε αβλεψία. Όσο νάναι και η «λεγεώνα των ξένων» από κάπου πρέπει να στρατολογεί…)

Είναι σαφές πως η στάση του βασιλιά Macron έχει οπωσδήποτε και αντιγερμανικά κίνητρα. Το Βερολίνο είναι που έχει τις επιρροές του σ’ αυτά τα δύο βαλκανικά κράτη και όχι το Παρίσι. Το Βερολίνο είναι, κυρίως, που «δούλεψε» για να υπογραφτεί η συμφωνία των Πρεσπών και να παραμεριστεί το θεία Λίτσα εμπόδιο του (ηττημένου έτσι κι αλλιώς) ελληνικού ιμπεριαλισμού. Το Βερολίνο, τέλος, (εκτός απ’ την Ρώμη) είναι που έχει αποκτήσει καλές σχέσεις με τα Τίρανα τα τελευταία χρόνια.

Πως τα φέρνει η καπιταλιστική ιστορία… Στη δεκαετία του ’90, όταν το Βερολίνο επιδίωκε (στην τότε αισθητά μικρότερη ε.ε.) «εμβάθυνση» στους θεσμούς, το Παρίσι, φοβούμενο την ανανεωμένη ισχύ της ενωμένης γερμανίας, αντέδρασε προωθώντας την διεύρυνση της ε.ε.. Με την σχετικά γρήγορη ένταξη σ’ αυτήν διάφορων κρατών του πρώην «ανατολικού μπλοκ»· και, κυρίως, με την απασχόληση της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας με την διεύρυνση. Στην λογική «αν γίνουμε περισσότεροι, και ειδικά αν βάλουμε μέσα την Βαρσοβία που είναι φίλη μας, θα μπορέσουμε να κοντρολάρουμε τους γερμανούς…» Το μεγάλο κύμα ήρθε τελικά τον Μάη του 2004, όταν (εκτός απ’ τη νότια κύπρο) μπήκαν στην ε.ε. μαζεμένα άλλα 9 «πρώην ανατολικά» κράτη.

Μ’ αυτό τον τρόπο το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο πυροβόλησε στα πόδια το project europe: οι διάφοροι Orban και η «φράξια του Visegrad» προστίθενται κατά καιρούς στο υπόλοιπο ευρωπαϊκό φασισταριό· κυρίως όμως προσπαθούν να κρατάνε ψηλά την όποια γεωπολιτική τιμή τους κάνοντας παιχνίδι με την Ουάσιγκτον.

Τώρα το Παρίσι το γύρισε στην ανάποδη κατεύθυνση. Θέλει «εμβάθυνση των θεσμών»! Ουάου!! «Πρέπει να αναθεωρηθεί η διαδικασία ένταξης στην ε.ε.» δήλωσε ο βασιλιάς Macron «ώστε να είναι αντιστρέψιμη, σε περίπτωση που κάποια χώρα δεν ακολουθήσει τον σωστό δρόμο». Να «διαγράφεται» δηλαδή απ’ το κλάμπ… Αυτά τα δήλωσε «προς τα έξω»: τα γαλλικά αφεντικά ανακάλυψαν ότι εκτός από entrance πρέπει να υπάρχει και exit.

Πήραν την ιδέα απ’ τον δεινοπαθούντα βρετανικό λέοντα; Ποιος ξέρει;

… και οι ευνούχοι

Κυριακή 20 Οκτώβρη. «Προς τα μέσα» όμως ο βασιλιάς Macron έκλεισε το μάτι στους φασίστες του: οι αλβανοί είναι η δεύτερη σε μέγεθος εθνική ομάδα που αναζητά άσυλο (και δουλειά) στη γαλλία. “Σιγά μην τους αφήνουμε να πηγαινοέρχονται ελεύθερα!”(Αυτό θα πρέπει να έχει ιστορική εξήγηση: τις προνομιακές σχέσεις που είχαν τα Τίρανα με το Παρίσι παλιά, τις δεκαετίες του «υπαρκτού σοσιαλισμού»…)

Το γαλλικό «όχι» είναι βέβαιο ότι θα ενισχύσει τα πιο συντηρητικά, αντδραστικά και εθνικιστικά υποκείμενα και μηχανισμούς μέσα στα δύο «κομμένα» κράτη. (Η επόμενη ευκαιρία να ξαναμελετηθεί το ζήτημα της ένταξης είναι στα μέσα του 2020). Για το ελλαδιστάν η στάση του βασιλιά Macron (του καρδιακού συμμάχου, «ελλάδα – γαλλία – συμμαχία 2.0» που θα σώσει τη νότια κύπρο απ’ τα νύχια του Erdogan…) είναι κατ’ αρχήν κακή. Χωρίς μακρόσυρτες ενταξιακές διαδικασίες η Αθήνα χάνει τα εργαλεία εκβιασμού (το «άνοιγμα» και το «κλείσιμο» των ενταξιακών κεφαλαίων) που θα είχε τόσο σε βάρος της βόρειας μακεδονίας όσο και της αλβανίας. Δεν είναι όμως απλό, τουλάχιστον με τα τωρινά δεδομένα, να επιστρέψει στο παλιό, μιλιταριστικό παρελθόν του προς βορράν ιμπεριαλισμού της, στα ένδοξα ‘90s. H Άγκυρα έχει στρατιωτική (ναυτική) βάση στην αλβανία· και πολύ καλές σχέσεις με την βόρεια μακεδονία.

Ο Zaev προκήρυξε πρόωρες εκλογές, για να περισώσει ό,τι μπορεί να σωθεί. Η ε.ε. κάνει ένα τεράστιο ιστορικό λάθος δήλωσε, και δεν έχει άδικο· αν και η λέξη «λάθος» είναι ευφημισμός όταν πίσω της είναι ένας ιμπεριαλισμός. Τώρα πια δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Πρέπει οι πολίτες να αποφασίσουν άμεσα ποιο δρόμο θα ακολουθήσουμε για το μέλλον μας. Τον σωστό, προοδευτικό ευρωπαϊκό δρόμο των μεταρρυθμίσεων, ή τον δρόμο που γυρίζει πίσω, στην απομόνωση, στον εθνικισμό και στις συγκρούσεις;

Οι ντόπιες αντι-ε.ε. θείες Λίτσες έχουν μια ευκαιρία να πανηγυρίζουν – αν και μάλλον δεν θα καλέσουν σε πάρτυ μπροστά απ’ την γαλλική πρεσβεία. Μπορούν, ίσως, να το κάνουν μπροστά στην αμερικάνικη: εκτός ενταξιακών διαδικασιών η βόρεια μακεδονία και η αλβανία είναι μια χαρά playground για τους αμερικανικούς μηχανισμούς αποσταθεροποίησης των βαλκανίων.

Ας μην το ξεχνάμε: και τα δύο κράτη είναι μέλη του νατο… Αν αρχίσουν «να παθαίνουν κάτι» θα αναλάβει την «προστασία» τους, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό στις μέρες μας – και στους εφιάλτες τους.

Ο παλιάτσος…

Κυριακή 20 Οκτώβρη. Μήπως η ιμπεριαλιστική πολιτική του βασιλιά Macron είναι αλλοπρόσαλλη; Η ασταμάτητη μηχανή μπορεί να αναρωτηθεί το ίδιο μ’ άλλον τρόπο. Μήπως η ιμπεριαλιστική πολιτική κάθε κράτους που παρακμάζει είναι υποχρεωτικά αλλοπρόσαλλη; Ο γαλλικός στρατός έχει εγκατασταθεί στη ζώνη του Sahel «αντιτρομοκρατικώ δικαίω» υποτίθεται· στην πράξη για να προστατεύει διάφορες γαλλικές «επενδύσεις» εκμετάλλευσης / κλοπής πρώτων υλών. Εκεί, όμως, η «πολιτική της ατσάλινης φτέρνας» είναι σχετικά εύκολη, μιας και οι όποιες τοπικές ένοπλες αντιστάσεις βαφτίζονται συλλήβδην «τρομοκρατία»… σ’ ένα μέρος του κόσμου στο οποίο κανείς πρωτοκοσμικός δεν ρίχνει ούτε μισή ματιά. Όμως όταν τα πράγματα (σε σχέση με τους ανταγωνιστές) ζορίζουν, τότε…

Τότε αρχίζει να διαφημίζεται σαν πηγή έμπνευσης της ιμπεριαλιστικής πολιτικής το «ένστικτο» των πολιτικών βιτρινών… Καταλαβαίνετε… Είναι η ιστορική φάση όπου τα ζόρια της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού ξυπνάνε μέσα τους το ζώο…

(φωτογραφία: Στην επιθεώρηση του γαλλικού κατοχικού στρατού στο Μάλι δεν υπάρχουν γερμανοί να σκοτίζουν τον βασιλιά…. Ούτε άγγλοι…

Μήπως υπάρχουν κρυμμένοι στην έρημο σκουρόχρωμοι Ροβεσπιέροι; Ή Σαλαχαντίν;)

Η total λείπει για δουλειές

Δευτέρα 7 Οκτώβρη. Ο Macron, όπως ήταν αναμενόμενο, «καταδίκασε τις έκνομες ενέργειες της τουρκίας». Και ζήτησε «να τερματιστούν οι επεμβάσεις που εκφεύγουν του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου»… Αυτά τα έκανε τηλεφωνικά, κατευθείαν στο αυτί του Αναστασιάδη… Με το τουρκικό γεωτρύπανο να είναι πια στη θέση του στα βορειοδυτικά του «οικοπέδου 7» (δες χθεσινούς χάρτες), πού είναι όμως το τρυπάνι της total; Δεν θα έπρεπε να έχει τρέξει, να σπρώξει το παλιοτρύπανο το έκνομο και το έκφυλο, να το πετάξει πάνω στα αγκαθωτά συρματοπλέγματα του οικοπέδου;

Χμμμμ… Το αρμόδιο τρυπάνι της total λείπει για δουλειές. Όχι μακρυά: αυτή την εποχή τρυπάει στη λιβανέζικη αοζ. Προβλέπεται να τελειώσει κάπου τον Δεκέμβρη. Μετά θα φρεσκαριστεί (πρέπει να παίρνουν και καμμιά άδεια οι εργαζόμενοι, ειδικά καθώς θα πλησιάζουν χρονιάρες μέρες – ε;), θα πλυθεί, θα λουστεί, θα στολιστεί, και θα κινήσει για τα νοτιοκυπριακά οικόπεδα· ας πούμε κάπου στις αρχές ή στα μέσα Γενάρη.

Το yavus (δηλαδή η Άγκυρα) έχει ανακοινώσει ότι θα μείνει στο “7” μέχρι τέλη Γενάρη (εκτός να βρει κοίτασμα, οπότε “κλάφτα Χαραλάμπε”!). Αν συμπέσουν, το total τρυπάνι μπορεί να παρκάρει με την ησυχία του κάπου απέναντι στο yavus, ή μπορεί να πάει παραδίπλα· έχει και γι’ άλλα οικόπεδα άδειες, εξουσιοδοτήσεις κλπ. Μπορούν επίσης να παίξουν κρυφτό μεταξύ τους: το ένα να πηγαίνει από δω, το άλλο απο ‘κει… Γύρω – γύρω όλοι.

Υπάρχει βέβαια ο Πομπηίας, που κι αυτός «καταδίκασε». Υπάρχει και ο υπ.εξ. ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας που τρέχει σήμερα στη Λευκωσία, για να πει στ’ αυτί του Αναστασιάδη τα «εθνικά μυστικά» που προέκυψαν απ’ τον Πομπηία, και δεν πρέπει να λέγονται φωναχτά, να μην τα μάθουν οι οχτροί.

Ο τρωϊκός πόλεμος δεν έγινε για την ωραία Ελένη· και ο 4ος παγκόσμιος δεν θα κλιμακωθεί για τα ωραία (και μάλλον δυσεύρετα) νοτιοκυπριακά αέρια. Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός (και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι) όταν ασχολούνται με την ανατολική Μεσόγειο δεν έχουν πόνο γι’ αυτά τα αέρια (μια ματιά στις δουλειές της total παγκόσμια είναι αρκετή για να το δείξει). Ο Macron έχει πολλές και διάφορες φούριες· το “κυπριακό” δεν είναι ανάμεσά τους. Στη μέση Ανατολή, έχοντας χάσει την παραδοσιακή “επιρροή” του στη συρία, έχει το ένα μάτι στον αμερικανικό και το άλλο μάτι στον αγγλικό ιμπεριαλισμό στην περιοχή. Θέλει να είναι παρών ανάμεσά τους με κάποιον, οποιονδήποτε τρόπο· όχι να μπλέξει σε καυγάδες.

Κατά τον νοτιοκυπριακό καθεστωτικό τύπο προχτές: …Οι φρεγάτες Ορούτς Ρέις και Γκαζιάντεπ καθώς και υποβρύχια, τορπιλάκατοι, κορβέτες, drones και περιπολικά αεροσκάφη συνοδεύουν το Φατίχ και Γιαβούζ στην ανατολική Μεσόγειο, αναφέρει σε ανακοίνωσή του το τουρκικό Υπουργείο Άμυνας…. Σαν “αντικίνητρο” για τσαμπουκάδες ακούγονται αυτά… Εξάλλου το Παρίσι έχει σοβαρότερες διαφορές με την Άγκυρα, ας πούμε στη λιβύη, όπου η εκστρατεία του στρατηγού Haftar για την κατάληψη της πρωτεύουσας Τρίπολη έχει μπλοκαριστεί χάρη στην τουρκική βοήθεια προς την «επίσημα αναγνωρισμένη κυβέρνηση» εκεί. Αλλά είναι proxy διαφορές, οπότε χρειάζεται μια κάποια λεπτότητα…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά το ηθικό στη νότια κύπρο είναι πεσμένο. Πολύ πεσμένο. Ενδεικτικά απο χθεσινό άρθρο:

…Αυτό που προκύπτει από την κατάσταση ενώπιόν μας είναι πως τα όπλα στην κυπριακή φαρέτρα, προκειμένου η Τουρκία να αποχωρήσει από την κυπριακή ΑΟΖ και τα πράγματα να επιστρέψουν σε συνθήκες ομαλότητας, είναι περιορισμένα. Στην κυπριακή δημόσια σφαίρα, τα αφηγήματα κατέρρευσαν το ένα μετά το άλλο. Η Τουρκία και τρυπάνια βρήκε, και κατόρθωσε να τα στελεχώσει με προσωπικό (από τον drilling supervisor μέχρι αυτόν με το… τσιμέντο) και, όπως τέλος πάντων το έπραξε, προέβη σε γεωτρήσεις δυτικά (Fatih) και πέριξ της Καρπασίας. Οι εμπλεκόμενες εταιρείες κολοσσοί – όπως η Total και η ΕΝΙ – μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές εδώ οι γραμμές δεν λειτούργησαν αποτρεπτικά ως προς τις ακυρωτικές κινήσεις της Τουρκίας που εισέβαλε στο – πρόσφατα αδειοδοτημένο στη γαλλοϊταλική κοινοπραξία – «7», ενώ η πολιτική των Τριμερών με τα κράτη της περιοχής δεν απέδωσε (μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές εδώ οι γραμμές, το Υπουργείο Εξωτερικών του Ισραήλ, βασικής χώρας του σχήματος με Αίγυπτο κι Ελλάδα, δεν έχει εκδώσει επίσημη ανακοίνωση για τις παραβιάσεις, από τον Μάιο, των τουρκικών γεωτρύπανων στην κυπριακή ΑΟΖ)….

Σα να μην έφταναν αυτά, το ψόφιο κουνάβι, ο σύμμαχος και αδελφός, κάλεσε χτες τον Erdogan στην Ουάσιγκτον, το Νοέμβρη, να τα πουν από κοντά. Το ψόφιο κουνάβι λογικά θα είναι ακόμη στο πόστο του, και ο Πομπηίας είναι δεμένος τώρα πια πάνω του. Ε, αυτή η πρόσκληση δεν μοιάζει με παγίδα σε επικηρυγμένο, όπως θα ήθελε η Λευκωσία και η Αθήνα – έτσι δεν είναι;

(Εκείνος ο ογκόλιθος της πολιτικής και της διπλωματίας, ο πρώην υπ.εξ. Nick the Greek, πού έχει κρυφτεί και δεν ακούγεται; Φαιορόζ δουλειά δική του, παρέα βέβαια με τον Αναστασιάδη, δεν ήταν το βούλιαγμα των διαπραγματεύσεων για την “λύση του κυπριακού” στο Κραν Μοντανά; Δική του σατανική ιδέα δεν ήταν όλο το σχέδιο “να στριμωχτεί η τουρκία”; Αυτός δεν έτρεχε και ξανάτρεχε στην Ουάσιγκτον με τους χάρτες της ανατολικής Μεσογείου παραμάσχαλα για να πείσει το καινούργιο τότε ψοφιοκουναβικό γκουβέρνο; Γιατί δεν εμφανίζεται τώρα να παρηγορήσει το νοτιοκυπριακό συνεταιράκι του, να του πει μια καλή κουβέντα, να κατεβάσει καμμιάν άλλη “εθνική ιδέα”;)

Άλλες μπίζνες με γκάζια

Δευτέρα 7 Οκτώβρη. Στην αρχή ήταν η total – αλλά όχι, το θέμα δεν ήταν ένα οικοπεδάκι με άγνωστη αξία στα νότια της κύπρου. Ήταν το τεράστιο ιρανικό κοίτασμα φυσικού αερίου που ονομάζεται «νότιο Pars»: η total είχε πλειοψηφική συμμετοχή στην εκμετάλλευση του κοιτάσματος, με την κινεζική cnpc και την ιρανική petro pars να μοιράζονται την μειοψηφία.

Μετά ήρθαν οι αμερικανικές τιμωρίες (: «κυρώσεις»)… Και η total αποσύρθηκε απ’ το project… Στ’ αλήθεια; Αφήνεις τέτοιες μεγάλες δουλειές υποκύπτοντας στον εκβιασμό των αμερικάνων ανταγωνιστών σου; Έτσι; Χωρίς να βγάλεις κιχ; Η ασταμάτητη μηχανή δεν τα πιστεύει αυτά τα δραματικά…

Σε κάθε περίπτωση επίσημα («τ’ ακούς Ουάσιγκτον;») η total πούλησε το μερίδιό της πέρυσι στην cnpc… Ο.Κ., λογικό: το Πεκίνο έχει κάνει μεγάλη συμφωνία για επενδύσεις στον ιρανικό καπιταλισμό με αντάλλαγμα ενεργειακές πρώτες ύλες…

Ώσπου προχτές ανακοίνωσε και ο κινεζικός “κολοσσός” την αποχώρησή του απ’ το project. Επειδή (λέει) δεν μπορούσε να μεταφέρει χρήμα στο ιράν χωρίς να το πάρει χαμπάρι το ψοφιοκουναβιστάν…

Στ’ αλήθεια; Εκτός απ’ τις γαλλικές και οι κινεζικές εταιρείες φοβούνται τις αμερικανικές ποινές; Ενώ, για παράδειγμα, την ίδια ώρα αγοράζουν ιρανικό πετρέλαιο αδιαφορώντας για τις ίδιες αμερικανικές απειλές και τιμωρίες; Συμβαίνουν τέτοια πράγματα;

Αν μια εταιρεία δεν είναι εισηγμένη σε αμερικανικό ή αγγλικό ή γερμανικό χρηματιστήριο (της Ν. Υόρκης ή του Λονδίνου ή της Φραγκφούρτης δηλαδή) ούτε το ψοφιοκουναβιστάν ούτε οποιοσδήποτε άλλος δυτικός μπορεί να ξέρει την μετοχική της σύνθεση. Ακόμα λιγότερο μπορεί να ξέρει κάποιος το πως δουλεύει μια επιχείρηση μέσω «ενδιάμεσων». Αυτά είναι μυστικά των δ.σ. τους… Συνεπώς κανείς δεν ξέρει πραγματικά ποιος εκμεταλλεύεται την «φάση 11» των εξορύξεων στο «νότιο pars». Φοβήθηκαν και έφυγαν η total και η cnpc; Έστειλαν, δηλαδή, διεθνώς το “μήνυμα” πως δουλεύουμε μόνο όπου μας επιτρέπει η Ουάσιγκτον; Χα! Οι δημόσιες δηλώσεις μπορούν κάλιστα να είναι προπέτασμα καπνού. Ειδικά για όσους δεν έχουν άλλες πηγές πληροφόρησης εκτός απ’ τα media…

Η επένδυση της cnpc στο συγκεκριμένο κοίτασμα θα έφτανε τα 2,5 δις δολάρια. Μεγάλη δουλειά. Δεν εγκαταλείπεις μια δουλειά τόσο μεγάλη από οικονομική και γεωπολιτική άποψη για να δώσεις χαρά στο ψοφιοκουναβιστάν.

Θεωρούμε πολύ πιθανότερο να είμαστε μάρτυρες «οικονομικών δραστηριοτήτων undercover»! Και γιατί όχι; Δεν υπάρχει κανένα καπιταλιστικό manual που να λέει «λέγε την αλήθεια νάχεις τον θεό βοήθεια!» – όχι, δεν υπάρχει…

(Ούτε θεός υπάρχει!)

Τρύπες στο νερό

Κυριακή 6 Οκτώβρη. Μπορεί Αθήνα και Λευκωσία να “σκούζουν” για “τουρκική παρανομία”, αλλά η φασαρία είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Και αν. Εκτός συνόρων η μόνιμη συμβουλή είναι “βρείτε τα”.

Τα τωρινό “επεισόδιο” είναι η αναγγελμένη εδώ και 2 βδομάδες γεωτρητική επιχείρηση του τουρκικού Yavuz στη θέση που η Άγκυρα ονομάζει Guzelyurt-1, στα νότια της Πάφου. Όπως φαίνεται στους πάνω χάρτες το νοτιοκυπριακό κράτος, που έχει φτιάξει μια αοζ στα μέτρα του, θεωρεί τα «οικόπεδα» 1, 4, 5, 6 και 7 δική του ιδιοκτησία. Απ’ την μεριά της η Άγκυρα έχει φτιάξει την δική της αοζ στα δικά της μέτρα, και έχει καταθέσει τους σχετικούς χάρτες στον οηε εδώ και χρόνια… Σύμφωνα με τις δικές της απόψεις, τμήματα αυτών των «οικοπέδων» (με την διαγράμμιση) βρίσκονται στον δικό της υποθαλάσσιο φλοιό και, άρα, στη δική της αοζ. Είναι βέβαιο ότι η θέση Guzelyurt-1 βρίσκεται στη διαγραμμισμένη περιοχή του «7»…

Για να τα «βρουν» η Λευκωσία με την Άγκυρα πρέπει πρώτα να αλληλοαναγνωριστούν σαν κράτη… Και για να αλληλοαναγνωριστούν σαν κράτη πρέπει να «λυθεί το κυπριακό». Η ελληνική «εθνική γραμμή» είναι γνωστή (ως τώρα), όπως γνωστό είναι ότι το ελληνοκυπριακό καθεστώς, με τις πλάτες της Αθήνας, προσπάθησε να παίξει ένα βρώμικο παιχνίδι με το γκάζι και την αοζ. Ενώ εξακολουθεί να θεωρείται το μόνο νόμιμο κράτος στο νησί, έφτιαξε αοζ και έκοψε οικόπεδα αδιαφορώντας για τους τουρκοκύπριους (και, φυσικά, την τουρκία με την οποία συνορεύει), σα να είναι αυτοτελές κράτος το 60% της επικράτειας που ελέγχει (οι αγγλικές βάσεις εξαιρούνται…), και μάλιστα κάπου ανάμεσα στη Σικελία και την Κρήτη… Αυτό το έκανε με τον «πονηρό» υπολογισμό ότι χάρη στη συμμαχία με το Τελ Αβίβ και το Κάιρο, θα περικυκλωθεί η ανατολική Μεσόγειος για λογαριασμό του 6ου στόλου, και έτσι η Άγκυρα θα φοβηθεί. Εναλλακτικά, αντί για τον 6ο στόλο, τον ρόλο του φύλακα της «ελληνοκυπριακής νομιμότητας» θα τον αναλάμβαναν τα κράτη εκείνα εταιρείες των οποίων θα έπαιρναν άδειες ερευνητικών γεωτρήσεων στα οικόπεδα της Λευκωσίας…

Παρότι αυτό το σχέδιο έχει αποτύχει πανηγυρικά, η Λευκωσία προσπαθεί να παίξει τους τελευταίους μήνες τα ρέστα της. Το (κατά την άποψή της) ολοδικό της «οικόπεδο 7» δεν είχε δοθεί για έρευνα. Τελικά στις 18 του περασμένου Σεπτέμβρη υπογράφτηκε το deal με την γαλλική total και την ιταλική eni, που περιλάμβανε επίσης την απόκτηση απ’ την πρώτη μεριδίων απ’ την συμμετοχή της δεύτερης σε άλλα «οικόπεδα», προς τα ανατολικά. Η Λευκωσία πόνταρε στο ότι τουλάχιστον ο Macron, στον οποίο έχει δώσει ναυτική βάση, θα στείλει το αεροπλανοφόρο του να φυλάει τα «οικόπεδα» που θα τρυπήσει η total – για να φοβηθεί η Άγκυρα και να συγκινηθεί η Ουάσιγκτον. Πολύ “ψαγμένο”!…

Μόνο που η Άγκυρα, αφού εξαρχής ξεκαθάρισε και πάλι την θέση της, κινήθηκε γρήγορα. Αυτή την στιγμή στο “οικόπεδο 7” δεν υπάρχει κανένα τρυπάνι, είτε της total είτε της eni – υπάρχουν μόνο ψάρια, κοράλια και κύματα. Δεν υπάρχει, σαν να λέμε, καν και καν κάτι που να δικαιολογεί ή να χρειάζεται «γαλλική προστασία». Από αύριο στα βορειοδυτικά του οικοπέδου θα υπάρχει το Yavuz, με τουρκική στρατιωτική προστασία, που θα κάτσει εκεί κάμποσους μήνες. Φυσικά στο «οικόπεδο 7» περισσεύει αρκετός χώρος για να πάνε κι άλλα τρυπάνια, αν θέλουν – «όλοι οι καλοί χωράνε». «Κακοί» όχι: κανείς δεν θα κάνει ναυμαχία για το χατήρι της Λευκωσίας (που στην πραγματικότητα δεν θα το ήθελε καν: αν αρχίσουν οι σπρωξιές στην περιοχή, οι ελληνοκύπριοι θα πρέπει να τα ξεχάσουν τα γκάζια…)

Νερό στις τρύπες

Κυριακή 6 Οκτώβρη. Το ελληνοκυπριακό καθεστώς βρίσκεται σε μάλλον απελπιστική κατάσταση. Η σχεδόν ομολογημένη άποψη του νυν προέδρου Αναστασιάδη είναι ότι η ιδανική «λύση» θα ήταν να αλληλοαναγνωριστούν δύο κράτη στην κύπρο και να τελειώνει η ιστορία. Όμως, πέρα απ’ το ότι αυτό το απορρίπτει η ε.ε. (τουλάχιστον ως τώρα) θα θεωρούνταν προδοσία απ’ το ελληνοκυπριακό και το ελληνικό φασισταριό.

Το plan b είναι η «διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία» (που είναι το ψηφισμένο απ’ τον οηε κυπριακό «γεφύρι της Άρτας»….) να μετατραπεί σε συνομοσπονδία – και η κύπρος σε «κάτι ανάμεσα» στο ένα και στα δύο κράτη. Η Άγκυρα τα συζητάει όλα, εκτός από αυτό: παράταση στην παράταση ω παράταση… Έχει τους λόγους της: αντιλαμβάνεται την δυναμική του 4ου παγκόσμιου σε ότι την αφορά, και θεωρεί ότι το θέμα “κύπρος” πρέπει να κλείσει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο… Οι τσοπαναραίοι του ελληνοκυπριακού ποιμνίου ωστόσο δεν είναι σε θέση να του πουλήσουν κάτι άλλο εκτός απ’ το «θα έρθουν οι ___________να μας σώσουν» (στο κενό βάζεται το όνομα του σωτήρα).

Ενδεικτικά απόσπασμα από προχθεσινό άρθρο γνώμης στην νοτιοκυπριακή εφημερίδα «πολίτης»:

… Δεν χρειάζεται πολλή συζήτηση. Μια ματιά στο χάρτη τα λέει όλα: η τουρκική απειλούμενη γεώτρηση νοτίως της Κύπρου βρίσκεται εκτός κάθε λογικής, πέραν κάθε νομιμότητας. Η ενέργεια αυτή είναι προκλητική και «έκνομη», αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.

Η συζήτηση κανονικά θα έπρεπε να ξεκινούσε *μετά* από αυτή τη διαπίστωση. Και όχι, δεν εννοώ πως κανονικά θα έπρεπε να είχαμε ήδη στην περιοχή πολεμικά της Γαλλίας για να προστατέψουν την επένδυση της Total. Ούτε εννοώ πως τα δικά μας τα μέτρα με τα υπερσύγχρονα Ισραηλιτικά drones θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά από το να ληφθούν ωραίες φωτογραφίες της περιοχής από ψηλά.

Εκείνο που θα έπρεπε να γινόταν είναι τουλάχιστον η αναζήτηση ευθυνών. Γιατί δεν μπορεί μια χώρα, ένα «κανονικό» κράτος, να οδηγείται σε μια τέτοια κατάσταση πλήρους ανυποληψίας και πολιτικού εξευτελισμού και να πιστεύουν οι ιθαγενείς πως αυτό οφείλεται (μόνο) στην τουρκική αδιαλλαξία και στην διαχρονική προκλητικότητα της χώρας αυτής.

Η οποία εκμεταλλευόμενη πλήρως το πολιτικό κενό της μη λύσης και την μηδενική κατοχύρωση της Κυπριακής Δημοκρατίας κάτω από το ασύλληπτα επισφαλές στάτους κβο, κάνει ό,τι θέλει και ό,τι μπορεί για να βελτιώσει τη θέση της.

Για να αντιληφθείτε καλύτερα που το πάω, ας κάνουμε ένα flashback. Όχι, δεν θα αναφερθώ στη γνωστή δήλωση του Υπουργού μας των Εξωτερικών πως στο Κραν Μοντάνα είχαμε φτάσει στο «παρά ένα της λύσης». Όχι δεν θα αναφερθώ στις περίεργες παλινδρομήσεις του προέδρου της δημοκρατίας, που ξεκίνησαν πολύ πριν το Κραν Μοντάνα και οι οποίες μας έφεραν στο σημείο να θεωρούν κάποιοι θρίαμβο το γεγονός πως ο ΠτΔ αναγκάστηκε στην τελευταία του ομιλία στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ να αναφερθεί στα αυτονόητα και να προσπαθήσει να πείσει πως τα εννοεί.

Προφανώς δεν έπεισε. Και προφανώς κρίθηκε πως μάλλον διαχείριση κάνει και δεν εμπνέει εμπιστοσύνη.

…

Ο ευνοούμενος

Κυριακή 29 Σεπτέμβρη. Βρισκόμαστε στο γαλλικό Biarritz, στο περιθώριο της συνόδου των G7. Είναι 24 Αυγούστου, και στο Hotel du Palais πρόκειται να γίνει η συνάντηση του ψόφιου κουναβιού με τον αιγύπτιο δικτάτορα και χασάπη Sisi. Σε μια μεγάλη αίθουσα του ξενοδοχείου αμερικάνοι και αιγύπτιοι αξιωματούχοι κάνουν «ψιλή κουβέντα» περιμένοντας την άφιξη του Sisi.

Και τότε μια δυνατή φωνή αντηχεί στο δωμάτιο: Where’s my favorite dictator? Σιωπή, που ακαριαία γίνεται πάγος. Η φωνή είναι αναγνωρίσιμη. Πρόκειται για το ψόφιο κουνάβι που ρωτάει, και ρωτάει δυνατά για να ακουστεί. Ο Sisi είναι «favorite» αλλά είναι δικτάτορας. Ή ανάποδα: είναι δικτάτορας αλλά είναι «favorite». Χύμα, χωρίς διπλωματικές ευγένειες.

Θα μπορούσε εξίσου εύκολα το ψόφιο κουνάβι να αποκαλεί «favorite» τον τοξικό. Μπορεί η ωμότητά του να τον κάνει κάπως punk σε σχέση με τις διπλωματικές ευγένειες, αλλά απ’ την άλλη μεριά χρειάζονται ακόμα οι κορδελίτσες και οι προσεγμένες συσκευασίες στις διακρατικές σχέσεις;

Η καπιταλιστική ιστορία δεν βάλει το ψόφιο κουνάβι στο ράφι με τις γκουρμεδιές. Θα τον βάλει στα ράφια των απορρυπαντικών. Ακόμα κι έτσι όμως έχει μια θέση…

(φωτογραφία: Ο ευνοούμενος και ο ευνοούμενος του ευνοούμενου…)