Tag: γαλλία

Ντέφια, νταούλια, κρόταλα

Τετάρτη 25 Δεκέμβρη. Προχτές αγόραζαν «ιταλία» – μπας και πουλήσουν τον eastmed σαν ρεαλιστικό. Χτες, όμως, αγόραζαν «γαλλία»: το πιθανότερο είναι ότι τώρα πρόκειται για ιδέα του χασάπη του Καΐρου. Μάλιστα, επειδή το ρεπερτόριο είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένο, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron σερβίρεται σαν ο plus one του τριγώνου Αθήνας – Λευκωσίας – Καΐρου, όπως ο Πομπηίας σερβιρίστηκε σαν ο plus one του τριγώνου Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ… (Το τι ανταγωνιστική σχέση έχουν μεταξύ τους η Ρώμη και το Παρίσι σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης το διαβάσατε χτες…)

Αυτό που το ρημαδογκουβέρνο θέλει να παρουσιάσει σαν «θύελλα συμμάχων», σα να έγινε το ελλαδιστάν το πιο πολύτιμο asset στον πλανήτη, είναι ουσιαστικά θόρυβος. Η ευκολία με την οποία οι δημαγωγικοί μηχανισμοί λανσάρουν σ’ ένα θεόστραβο, άσχετο και εθνικιστικό πόπολο πότε τον ένα σύμμαχο και πότε τον άλλο προδίδει (προπολεμική) αβεβαιότητα· ίσως και πανικό για το πως και που θα αποσπαστεί η μεγαλύτερη γεωπολιτική πρόσοδος.

Μετά την κατάρρευση του σχεδίου για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου υπήρχε (και εξακολουθεί να υπάρχει λέμε) ένα «κενό εθνικής γραμμής». Η ασταμάτητη μηχανή είχε έγκαιρα αναρωτηθεί για το πως το ρημαδογκουβέρνο θα διαχειριστεί την αποτυχία της «ανάσχεσης» της τουρκίας. Αυτό που συμβαίνει τελικά είναι η λαχανιασμένη υιοθέτηση όλων των αποτυχημένων βημάτων του προηγούμενου φαιορόζ γκουβέρνου. Δηλαδή: ακόμα μεγαλύτερες δόσεις απ’ την προηγούμενη συνταγή.

Ωστόσο η ασταμάτητη μηχανή διακυνδυνεύει την διαπίστωση ότι οι όποιες εξελίξεις στο λυβικό πεδίο μάχης (το οποίο το ελλαδιστάν έχει επιλέξει σαν κύρια εθνική έγνοια αυτήν την περίοδο) θα κριθούν πολύ λιγότερο απ’ το Κάιρο, και πολύ περισσότερο από εκεί που η Αθήνα δεν τολμάει να αγγίξει: την Μόσχα. Και, στο βάθος μακριά, το Πεκίνο. Όχι, βέβαια, επειδή ο ρωσικός ιμπεριαλισμός είναι ανίκητος… Αλλά επειδή έχει δείξει τα τελευταία χρόνια πως όταν μπλέκεται κάπου έχει μηχανισμούς να ζυγίζει διαρκώς τα δεδομένα με ωμό (και ωμά ρεαλιστικό) τρόπο.

Οι διαρκείς επαφές και συνεννοήσεις των τελευταίων ημερών ανάμεσα στην Άγκυρα και την Μόσχα, σε διάφορα επίπεδα αξιωματούχων και ειδικών, με θέμα ταυτόχρονα την συρία και τη λιβύη, γίνονται αθόρυβα – ειδικά αν συγκριθούν με τον θόρυβο που προσπαθεί να προκαλεί η «ελληνική διπλωματία». Αλλά είναι σταθερά όλο και πιο σαφές ότι Άγκυρα και Μόσχα έχουν «τοποθετηθεί» στο λιβυκό πεδίο μάχης με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν, υπό τους τωρινούς συσχετισμούς, να σταθούν σαν οι δύο πόλοι ενός «μαγνητικού πεδίου» προς όφελός τους. Μ’ αυτή την έννοια ο ελληνικός θόρυβος λειτουργεί και σαν “διαφήμιση” του ενός πόλου…. Πιθανόν (και λογικά) χωράνε και μερικοί ακόμα στο υπό διαμόρφωση (;) «μπλοκ της Σύρτης». Αλλά όχι οποιοιδήποτε· και σίγουρα όχι αυτοί που φυτεύουν αμερικάνικη βάση στην Αλεξανδρούπολη – και ίσως (;) ισραηλινή στην Κρήτη…

Πρέπει να τονίσουμε (βιαστικά προς το παρόν) πως αν η εκτίμησή μας είναι σωστή, τότε η ελληνική καούρα για τα στρέμματα της αοζ κάτω απ’ την Κρήτη είναι αμελητέο ζήτημα σ’ αυτό το μαγνητικό πεδίο – όσο κι αν αυτό προσβάλει την ελληνική ιδέα ότι είναι η «χρυσή βίδα» του πλανήτη… Στο λιβυκό πεδίο μάχης συγκρούονται, με διαφορετικές αναλογίες ίσως αλλά με παρόμοιους σκοπούς, οι περισσότεροι απ’ αυτούς που συγκρούονται στη μέση Ανατολή, σ’ όλη αυτή τη ζώνη που αρχίζει απ’ τον λίβανο και φτάνει ως το ιράν και το αφγανιστάν. Η λιβύη δεν είναι μόνο πετρέλαια· είναι κι αυτά. Η λιβύη είναι επίσης αραβικός κόσμος· είναι μουσουλμανικός κόσμος· είναι και Αφρική.

Μπορεί να μην φαίνεται από πρώτη ματιά· και επίσης η ντόπια δημαγωγία μπορεί να παρουσιάζει το «λιβυκό πρόβλημα» σαν ξαφνικό πάτημα του εθνικού κάλου. Αλλά το λιβυκό πεδίο μάχης είναι προέκταση και διασταύρωση δύο άλλων πεδίων μάχης του 4ου παγκόσμιου: του μεσανατολικού («ευρασιατικού») και του αφρικανικού.

Το πόσους plus one θα λανσάρει ο ελληνικός ιμπεριαλισμός σαν «φίλους» του είναι δευτερεύον – μπροστά στο γεγονός ότι είναι το ευρασιατικό project που έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων…

(φωτογραφία: Αυτός ο επικός χάρτης της “ελληνικής κυριαρχίας στην ανατολική Μεσόγειο” αναπαριστά κάτι που οι δημιουργοί του δεν ήθελαν και δεν μπορούσαν να διανοηθούν: την σύνδεση ανάμεσα στη μέση Ανατολή και το Μάγκρεμπ…)

Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο 1…

Τρίτη 24 Δεκέμβρη. Θα σας (μας) φλομώσουν στα εθνικά ψέμματα και παραμύθια. Μάλιστα, όσο περισσότερα ξέρει κανείς σε σχέση με τον ενδικαπιταλιστικό ανταγωνισμό στο λιβυκό πεδίο μάχης, τόσο πιο ξετσίπωτα είναι αυτά τα ελληνικά εθνικά ψέμματα και παραμύθια. Όμως αυτό είναι η δημαγωγία: χαϊδεύει τα αυτιά των υποτελών, τους στραβώνει εντελώς, τους ετοιμάζει να πορευτούν σαν τους στραβούς στον Άδη· στον Άδη που θα τους διαλέξουν τα αφεντικά τους.

Πριν σχολιάσουμε κριτικά το βρυκολάκιασμα του θρυλικού east med, οφείλουμε να πούμε μερικά βασικά πράγματα για έναν απ’ τους βασικούς παράγοντες / δρώντες στο λιβυκό πεδίο μάχης: την Ρώμη.

Στις 12 και 13 του περασμένου Δεκέμβρη (2018) η τότε ιταλική κυβέρνηση (με Salvini υπ.εσ.) συγκάλεσε στο Palermo μια διεθνή συνδιάσκεψη για το μέλλον της λιβύης. Μια προσπάθεια, υπό την αιγίδα του οηε, να ξεκινήσει μια κάποια διαπραγμάτευση μεταξύ της αναγνωρισμένης κυβέρνησης της Tripoli (Sarraj) και του «τσενεράλ» Haftar. Η ιταλική πρωτοβουλία ήταν απάντηση στην κίνηση του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, που τον Μάη του 2018 είχε κάνει (και προσπαθήσει) το ίδιο – χωρίς να καλέσει την Ρώμη.

Η μέσω proxies αναμέτρηση του Παρισιού και της Ρώμης στο λιβυκό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου πάει χρόνια πίσω· πολύ πριν οι ελληνάρες και οι δημαγωγοί τους ξυπνήσουν αγκαλιά με τον «τζενεράλ». Η κυβέρνηση του Sarraj ελέγχει την «εθνική εταιρεία πετρελαίων της λιβύης» (NOC) στην οποία η ιταλική Eni έχει συμμετοχή εδώ και μισό αιώνα τουλάχιστον. Απ’ την μεριά της η γαλλική Total «τρέφεται» απ’ τα πετρελαιοπήγαδα που ελέγχει ο Haftar, έστω κι αν αυτό ονομάζεται «λαθρεμπόριο».

Ωστόσο η σύγκρουση Παρισιού – Ρώμης στο λιβυκό πεδίο μάχης αφορά πολύ περισσότερα απ’ τους πλούσιους λιβυκούς υδρογονάνθρακες. Για να πούμε πιο σωστά: για την Ρώμη τα λιβυκά κοιτάσματα πετρελαίου (και τα αλγερινά φυσικού αερίου) είναι ζήτημα «εθνικής ενεργειακής ασφάλειας». Για το Παρίσι απ’ την άλλη, η λιβυκή επικράτεια είναι η προέκταση του πεδίου μάχης του Sahel, στην υποσαχάρια αφρική, με κέντρο το μάλι, αλλά και τον νίγηρα, την μαυριτανία, την μπουρκίνα φάσο και το τσαντ (πρώην γαλλικές αποικίες…) όπου ο γαλλικός στρατός κάνει τον δικό του ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Για τον έλεγχο όχι μόνο πετρελαίων αλλά, επιπλέον, μεγάλων κοιτασμάτων ουρανίου. Το Παρίσι δικαιολογεί τον εξοπλισμό του Haftar σαν μέρος του «αντιτρομοκρατικού πολέμου κατά των ισλαμιστών ενόπλων» του Sahel. Σ’ αυτούς τους «τρομοκράτες» περιλαμβάνεται και το απελευθερωτικό ένοπλο των Tuareg, τους οποίους το Παρίσι προσπαθεί να ρυμουλκήσει στη μεριά του.

Με την διεθνή συνδιάσκεψη του Palermo η Ρώμη υπολόγιζε να υπερφαλαγγίσει την αντίστοιχη του Παρισιού. Τριανταέξι κράτη είχαν προσκληθεί, που έστειλαν διάφορες υψηλόβαθμες αντιπροσωπείες, αν και όχι πάντα ό,τι πιο κορυφαίο διέθεταν. Συμμετείχαν, επίσης, ο «τζενεράλ» και ο Sarraj αυτοπροσώπως.

H συνδιάσκεψη του Palermo δεν πέτυχε κάτι ιδιαίτερο – αυτό ήταν προβλέψιμο. Προβλέψιμη ήταν και η αποτυχία της συνδιάσκεψης στο Παρίσι που είχε προηγηθεί κάτι μήνες, που μπορεί να θεωρηθεί ακόμα πιο παταγώδης: ο ναρκισσισμός του βασιλιά Macron είχε οδηγήσει σε μια δήθεν συμφωνία για «αξιόπιστες και ειρηνικές» εκλογές στη λιβύη στις 10 Δεκέμβρη (του 2018)· μια συμφωνία που στο Παρίσι δεν υπέγραψε κανένας απ’ τους λίβυους συμμετέχοντες.

Όσο τις είδατε εσείς τις εκλογές αυτές, άλλο τόσο τις είδαν και οι λίβυοι…

Λίγη Tripoli ακόμα

Παρασκευή 20 Δεκέμβρη. Το «λιβυκό προεδρικό συμβούλιο» στην Tripoli (του τρισκατάρατου Sarraj δηλαδή) ενέκρινε τα δύο «μνημόνια συνεργασίας» με την Άγκυρα – η οποία απ’ την μεριά της είναι έτοιμη να στείλει στρατιωτική βοήθεια στην Tripoli μόλις της ζητηθεί. (Αυτό έχει γίνει ήδη…).

Το ενδιαφέρον, όμως, της χθεσινής απόφασης του «λιβυκού προεδρικού συμβουλίου», βρίσκεται αλλού: στα αιτήματα που έστειλε σε τρία κράτη για την παροχή στρατιωτικής υποστηρίξης – με όπλα. Ποια είναι αυτά τα τρία κράτη που ο Sarraj θεωρεί συμμαχικά τόσο ώστε να τους ζητάει όπλα, και με ποιο επιχείρημα τους τα ζητάει; Είναι η Ρώμη, το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον (η ασταμάτητη μηχανή δεν σας παραμυθιάζει!). Όσο για το επιχείρημα νομιμότητας ενός τέτοιου αιτήματος; Το ότι σαν αναγνωρισμένη απ’ τον οηε κυβέρνηση της λιβύης επιτρέπεται να εισάγει όπλα, καθώς δεν της το απαγορεύει το εμπάργκο όπλων στη λιβύη του συμβουλίου ασφαλείας του οηε, του 2011… Πρόκειται για το επιχείρημα που χρησιμοποιεί και η Άγκυρα.

Το να διατυπωθεί ένα αίτημα δεν σημαίνει ότι θα ικανοποιηθεί. Αλλά οι αποδέκτες του αιτήματος, δηλαδή το ιταλικό, αγγλικό και αμερικανικό κράτος, έχουν και μια διαφορετική χρησιμότητα, πέρα απ’ το να στείλουν τανκς, βλήματα (ή και μισθοφόρους). Μορφοποιούν την μια πλευρά των συσχετισμών δύναμης στο λιβυκό πεδίο μάχης. Κι έτσι φαίνεται ο ρόλος, ο χαρακτήρας και η σημασία της τουρκικής σφήνας σ’ αυτήν ακριβώς την μεριά, δίπλα στον Sarraj και απέναντι στον Haftar και τους δικούς του συμμάχους… Μια σφήνα που όσο περνάει ο καιρός γίνεται σαφέστερο στην ασταμάτητη μηχανή ότι έχει γίνει σε συνεννόηση με την Μόσχα…

(φωτογραφία: Η Ρώμη στηρίζει «ανεπίσημα» τον Sarraj, και δεν το κάνει από αγάπη. Ήταν σύμμαχός του έτσι κι αλλιώς. Αλλά η έντονη εμφάνιση της Άγκυρας την υποχρεώνει να κάνει «κάτι παραπάνω»…)

Λίγη παραπάνω εθνική αγωνία ακόμα

Παρασκευή 20 Δεκέμβρη. Κάτω απ’ τον τίτλο «διεθνές πόκερ με το μέλλον της λιβύης» η καθεστωτική καθημερινή ανέφερε χτες μεταξύ άλλων και τα εξής (ο τονισμός δικός μας):

… Από την ημέρα ανακοίνωσης των συμφωνιών Άγκυρας – Τρίπολης, ο κ. Ερντογάν έχει συνομιλήσει τηλεφωνικά δυο φορές με τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν, ενώ προγραμματίζεται κατ’ ιδίαν συνάντηση των δύο ανδρών στις 8 Ιανουαρίου. Ο κ. Ερντογάν έχει ήδη γνωστοποιήσει στον Ρώσο ομόλογό του ότι επιθυμεί την ανάπτυξη τουρκικών δυνάμεων στο πλαίσιο μιας ειρηνευτικής δύναμης.

Κάτι τέτοιο, βέβαια, προϋποθέτει την κατάπαυση των εχθροπραξιών ανάμεσα στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας (GNA) της Τρίπολης και τις δυνάμεις του Εθνικού Λιβυκού στρατού (LNA) του στρατάρχη Χαφτάρ. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο, βέβαια, είναι απολύτως αρνητικό για τα ελληνικά συμφέροντα, καθώς θα σημάνει την παγίωση του σημερινού συμφώνου ανάμεσα σε Τρίπολη και Άγκυρα, καθώς όποια διάδοχη κατάσταση υπάρξει θα αποτελεί προϊόν συμβιβασμού, στις διαπραγματεύσεις του οποίου η Τουρκία θα έχει θέση στο τραπέζι.

Η κατάπαυση του πυρός υποστηρίζεται εμφανώς από τη Ρωσία, αλλά και από τη Γαλλία, η οποία είναι η πλέον ενεργή ευρωπαϊκή χώρα στο πεδίο. Προ ολίγων ημερών ο κ. Πούτιν συναντήθηκε με τον πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας Εμανουέλ Μακρόν, ενώ χθες συνομίλησαν τηλεφωνικά επ’ αυτού… Η πρόσκληση της καγκελαρίου της Γερμανίας Άγκελα Μέρκελ για συζητήσεις σχετικά με το μέλλον της Λιβύης προς τον κ. Ερντογάν αποτελεί, αν μη τι άλλο, ακόμα μια ένδειξη της θέσης που εκ των πραγμάτων έχει πλέον η Τουρκία στην Ανατ. Μεσόγειο.

Είναι η πρώτη φορά που, με ανεπίσημο βέβαια αλλά καθόλου αυθαίρετο τρόπο, δημοσιοποιείται η άποψη ότι τα «ελληνικά εθνικά συμφέροντα» απαιτούν μια μαζική σφαγή· εν προκειμένω στην Tripoli της λιβύης. Γιατί μόνο σφαγή θα μπορούσε να γίνει για την κατάληψη της πρωτεύουσας απ’ τον εκλεκτό του ελληνικού ιμπεριαλισμού «στρατάρχη» Haftar… Το ελλαδιστάν ΔΕΝ θέλει κατάπαυση του πυρός στη λιβύη – θέλει ακόμα περισσότερο θάνατο εκεί. Με την ελπίδα ότι θα νικήσει αυτός που θεωρεί “δικό της” – και θα ηττηθεί ο “άλλος” και ο “σύμμαχος του άλλου”.

Είναι η πρώτη φορά που ανακοινώνεται ότι τα «ελληνικά εθνικά συμφέροντα» τρέφονται απ’ το αίμα άλλων· αλλά όχι η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει. Ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνουν αυτά τα «συμφέροντα» σε ότι αφορά την Παλαιστίνη…. Ξέρουμε επίσης τι σημαίνουν σε ότι αφορά την ουκρανία, μετά τις όχι απλά θρησκευτικές αλλά πολιτικές ευλογίες στον εκεί παπαδο-καυγά. Να, λοιπόν, που ο εγκληματικός χαρακτήρας του ελληνικού ιμπεριαλισμού αναδεικνύεται καθαρά, ακόμα κι αν δεν φαίνεται καθαρά το πως σκοτώνει.

(φωτογραφία: Τον γύπα vegetarian δεν τον λες, ούτε όμως και κυνηγό, φονιά και τέτοια. Όχι. Ο γύπας τρέφεται με ψοφίμια. Ή με άρρωστα, τραυματισμένα, ζώα γενικά ανήμπορα και ετοιμοθάνατα. Όπως πληροφορεί η wikipedia … aν το δέρμα του ζώου είναι πολύ σκληρό για να το σχίσουν με τα ράμφη τους, περιμένουν τον ερχομό κάποιου άλλου μεγαλυτέρου πτωματοφάγου ζώου, όπως ύαινες, τσακάλια και περιπλανώμενα αρσενικά λιοντάρια, που θα φάει πρώτο. Οι γύπες μάχονται γύρω από το πτώμα για να διεκδικήσουν ένα μερίδιο από την τροφή…

Ε, τι δεν καταλαβαίνετε με τον γύπα ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα; Γνήσιος διάδοχος του ογκόλιθου είναι, απλά στο επόμενο στάδιο πτωματοφαγίας…)

Γάιδαροι και σαμάρια

Παρασκευή 20 Δεκέμβρη. Επειδή το ελλαδιστάν δεν μπορούσε να βαρέσει τον γάιδαρο (την Άγκυρα) δοκίμασε να βαρέσει το σαμάρι (την Tripoli), κάνοντας στο πόδι έναν μάλλον παρανοϊκό αλλά πάντως ιμπεριαλιστικό υπολογισμό: αν νικήσει ο «αντιτούρκος» Haftar στη λιβύη, τότε θα ηττηθεί η Άγκυρα…. (Πού;)

Αν συγκεντρώσει κανείς την προσοχή του στην πραγματικότητα χωρίς αστερίσκους, είναι εύκολο να καταλάβει πως εκείνο που ενοχλεί τα μέγιστα τον ελληνικό ιμπεριαλισμό ΔΕΝ είναι η λιβυκή αοζ (έτσι όπως προσδιορίστηκε μεταξύ Άγκυρας και Tripoli) αλλά η τουρκική. Όμως ακόμα κι αν ο «στρατάρχης» καταλάμβανε την Tripoli (κάτι που είναι πολύ δύσκολο να συμβεί για διάφορους λόγους)· ακόμα κι αν αναγνωριζόταν διεθνώς αυτός σαν «η νόμιμη κυβέρνηση» (;;;;)· ακόμα κι αν εξαφάνιζε το μισητό memorandum, και πάλι η Άγκυρα την ίδια αοζ θα θεωρούσε δική της – και θα την υπερασπιζόταν με κάθε μέσο. Με απλά λόγια: όσο η Αθήνα κατάφερε να εμποδίσει τα τουρκικά τρυπάνια να κάνουν τρύπες εκεί που η Άγκυρα θεωρεί ότι είναι η δική της αοζ γύρω απ’ την κύπρο, άλλο τόσο θα μπορούσε να την εμποδίσει να κάνει τρύπες ανατολικά της Ρόδου ή της Καρπάθου…

Φυσικά – θα πει κάποιος – η συμφωνία της Άγκυρας με την Tripoli προσέθεσε διεθνές κύρος στις θαλάσσιες απόψεις του τουρκικού καθεστώτος· κι αυτό ήταν μια «μαχαιριά» παραπάνω στα ελληνικά όνειρα για την ανατολική Μεσόγειο… Όντως προστέθηκε «διεθνές κύρος», σε μια εποχή που πολλά παίζονται… Αλλά πρακτικά κανένας οπουδήποτε στον πλανήτη σχετικός με το τι είναι οι «ζώνες αποκλειστικής εκμετάλλευσης» (αοζ) και πως οριοθετούνται δεν αμφέβαλλε ότι η τουρκία, με την μεγαλύτερη ακτογραμμή στην Μεσόγειο (και στην ανατολική) έχει και παραέχει μπόλικη αοζ εκεί!

Γιατί, λοιπόν, το ελλαδιστάν έχει «χωθεί» σ’ αυτήν την ιστορία (στο λιβυκό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου) απ’ την οποία πρακτικά δεν πρόκειται να κερδίσει κάτι σημαντικό; Μια απάντηση είναι η παρακμή – που προκαλεί αλλοπρόσαλλες επιλογές.. το έχουμε ξαναδεί στα μέρη μας, στην ιστορία. Η άλλη απάντηση είναι η εκδούλευση: το ελλαδιστάν προσπάθησε να «πουλήσει γεωπολιτική χρησιμότητα» σε κάποιον ή κάποιους που συμμετέχουν ήδη στο λιβυκό πεδίο μάχης. Σε κάποιον που βρίσκεται όχι βέβαια με την μεριά του Sarraj (οπότε Ουάσιγκτον, Λονδίνο και Ρώμη βγαίνουν απ’ έξω) αλλά με την μεριά του Haftar. Δεν μπορεί να είναι η Μόσχα. Οπότε μένει (και παραμένει!) το Παρίσι.

Προσπαθεί το ρημαδογκουβέρνο να πουλήσει εκδούλευση στον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron; Προσπαθεί να του πουλήσει εκδούλευση ώστε (πέρα απ’ την μάλλον συμβολική «ήττα της τουρκίας» απ’ τον «στρατάρχη Haftar», που θα ταίριαζε για εσωτερική κατανάλωση) να ελπίζει σε μια «καλύτερη τιμή» είτε για την αγορά είτε για την ενοικίαση γαλλικών φρεγατών;

Δεν θα έπρεπε να αποκλείσουμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο… Για διάφορους λόγους αλλά και γι’ αυτόν: είναι μια ρημαδοΚουλική βαριάντα, μια παραλλαγή της εκδούλευσης που προσπάθησε να πουλήσει το φαιορόζ γκουβέρνο στην Ουάσιγκτον, με το σχέδιο για την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»!

Και προαλείφεται να είναι το ίδιο πετυχημένη!

(φωτογραφία: Διαφήμιση των γαλλικών φρεγατών fremm πριν 1,5 χρόνο, όταν τις ποθούσε το φαιορόζ γκουβέρνο· κι εκείνος ο αμίμητος ο μπαρμπά Φώτης τις περίμενε κάτω στον Πειραιά στο μουράγιο… Η αλήθεια είναι βέβαια ότι αυτό το μοντέλο δεν πολυκάνει στο ελλαδιστάν, και θα ήθελε το επόμενο. Αλλά το επόμενο είναι ακόμα στα σχέδια, και θα χρειαστεί τουλάχιστον μια πενταετία για να ολοκληρωθεί…)

Αντιστροφή των εννοιών, παραχάραξη της ιστορίας 1

Κυριακή 15 Δεκέμβρη. Δεν είναι μόνο το ψοφιοκουναβιστάν (που τον ενέκρινε) και το ελλαδιστάν (που υπόσχεται να τον εγκρίνει). Είναι και το Παρίσι του βασιλέα Macron του οποίου το κοινοβούλιο ενέκρινε στις 3 Δεκέμβρη (με 154 ψήφους έναντι 72) τον αντεστραμμένο ορισμό του αντισημιτισμού, τον «αντισημιτισμό 2.0».

Μια βδομάδα νωρίτερα, 129 εβραίοι και ισραηλινοί πανεπιστημιακοί και διανοούμενοι είχαν δημοσιοποιήσει ανοικτή επιστολή προς το γαλλικό κοινοβούλιο καλώντας το να μην ψηφίσει αυτόν τον νόμο, επειδή εξισώνει την κριτική στον ισραηλινό εθνικισμό / ιμπεριαλισμό (γνωστό σαν «σιωνισμό») με τον αντισημιτισμό. Είναι τιμή της ασταμάτητης μηχανής να δημοσιεύσει αυτό το γράμμα (μπορείτε να το βρείτε στα αγγλικά στο https://www.scribd.com/document/437713274/Call-of-129-Jewish-and-Israeli-Scholars-to-French-Parliament-About-Resolution-on-Anti-Semitism). Είναι πολύ πιθανό ότι δεν το βρείτε πουθενά αλλού στα μέρη μας· και σίγουρα όχι στα ντόπια καθεστωτικά και παρακαθεστωτικά, κρατικά και παρακρατικά «μήντια», παλιά και νέα, διάφορων αφεντικών, των λακέδων και των τσατσορούφιανών τους. Η ασταμάτητη μηχανή σας προτείνει να το διαβάζετε όχι μία αλλά δύο φορές. Και να το κρατήσετε κάπου, κάπως: θα σας χρειαστεί σίγουρα. Θα σας χρειαστεί ακόμα κι όταν δεν θα το περιμένετε! (Η ορθογραφία είναι του πρωτότυπου).

Τίτλος: Έκκληση από 129 Εβραίους και Ισραηλινούς διανοούμενους προς την Γαλλική Εθνοσυνέλευση να μην υποστηρίξει την πρόταση νόμου που εξισώνει τον αντι-Σιωνισμό με τον αντι-Σημιτισμό, και βάζει σε ισχύ τον ορισμό της IHRA. (27 Νοέμβρη 2019).

Αγαπητά μέλη του Γαλλικού Κοινοβουλίου. Εμείς, Εβραίοι διανοούμενοι απ’ το Ισραήλ και αλλού, πολλοί απ’ τους οποίους ειδικευόμαστε στον αντι-Σημιτισμό και στην ιστορία των Εβραίων και του Ολοκαυτώματος, σας απευθυνόμαστε γραπτά σε σχέση με ένα νομοσχέδιο για την καταπολέμηση του αντι-Σημιτισμού, το οποίο το Γαλλικό κοινοβούλιο πρόκειται να συζητήσει και να θέσει σε ψηφοφορία στις 3 Δεκεμβρίου.

Θέλουμε να εκφράσουμε την βαθιά μας ανησυχία για την άνοδο του αντι-Σημιτισμού σ’ όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανόμενης της Γαλλίας. Θεωρούμε τον αντι-Σημιτισμό και όλες τις άλλες μορφές ρατσισμού και μισαλλοδοξίας σαν έναν πραγματικό κίνδυνο που πρέπει να καταπολεμηθεί ακόμα πιο αποφασιστικά, και καλούμε την Γαλλική κυβέρνηση και το κοινοβούλιο να το πράξουν. Ενόσω δίνουμε ισχυρή έμφαση σ’ αυτήν την ανησυχία μας, είμαστε αντίθετοι στην πρόταση νόμου για τον αντι-Σημιτισμό για δύο κυρίως λόγους, και σας καλούμε να μην την υπογράψετε και να μην την υποστηρίξετε.

Πρώτον, η αιτιολογική έκθεση της πρότασης νόμου συσχετίζει τον αντι-Σιωνισμό με τον αντι-Σημιτισμό. Ακόμα περισσότερο ταυτίζει τον αντι-Σιωνισμό με τον αντι-Σημιτισμό στο σημείο που αναφέρει ότι “η κριτική στην ίδια την ύπαρξη του Ισραήλ σαν ενός συνόλου που απαρτίζεται από Εβραίους πολίτες ισοδυναμεί με μίσος κατά της Εβραϊκής κοινότητας συνολικά”.

Πριν συνεχίσουμε, πρέπει να πουμε ότι μας θλίβει ιδιαίτερα το γεγονός ότι η αιτιολογική έκθεση αναγνωρίζει το Ισραήλ “σαν ένα σύνολο που απαρτίζεται από Εβραίους πολίτες”. Περίπου το 20% του πληθυσμού του Ισραήλ αποτελείται από Παλαιστίνιους πολίτες, οι περισσότεροι των οποίων είναι Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί. Ο συγκεκριμένος ορισμός τους εξαφανίζει και αρνείται την ύπαρξή τους. Αυτό το θεωρούμε εξαιρετικά προβληματικό, ακόμα περισσότερο σε σχέση με την προσήλωση της χώρας σας στον α-εθνικό προσδιορισμό της Γαλλικής υπηκοότητας.

Οι γνώμες μας για τον Σιωνισμό μπορεί να διαφέρουν, αλλά όλοι μας, συμπεριλαμβανόμενων εκείνων που θεωρούν τους εαυτούς τους Σιωνιστές, θεωρούμε ότι η συσχέτιση του αντι-Σιωνισμού με τον αντι-Σημιτισμό είναι θεμελειωδώς λαθεμένη. Για τους πολλούς Εβραίους που θεωρούν τους εαυτούς τους αντι-Σιωνιστές, είναι επιπλέον βαθιά προσβλητική.

Ο αντι-Σιωνισμός είναι μια νόμιμη άποψη στην Εβραϊκή ιστορία, με μεγάλη παράδοση, ακόμα και εντός Ισραήλ. Καποιοι Εβραίοι είναι αντίθετοι στον Σιωνισμό για θρησκευτικούς λόγους, άλλοι για πολιτικούς ή πολιτιστικούς λόγους. Πολλά απ’ τα θύματα του Ολοκαυτώματος ήταν αντι-Σιωνιστές. Η προτεινόμενη θέση τους ατιμάζει, και προσβάλει την μνήμη του αποκαλώντας τους αναδρομικά αντι-Σημίτες.

Για τους Παλαιστίνιους, ο Σιωνισμός σημαίνει ξεριζωμό, εξανδραποδισμό, κατοχή και δομική ανισότητα. Είναι κυνισμός και αναισθησία να στιγματίζονται σαν αντι-Σημίτες επειδή αντιπαλεύουν τον Σιωνισμό. Πολεμούν τον Σιωνισμό όχι επειδή μισούν τους Εβραίους, αλλά επειδή έχουν υποστεί τον Σιωνισμό σαν ένα καταπιεστικό πολιτικό κινημα. Είναι ιδιαίτερα αναίσθητο κάτι τέτοιο, όπως και το να υιοθετούνται διπλά στάνταρ, αν ληφθεί υπόψη ότι το Ισραήλ αρνείται στους Παλαιστίνιους το δικαίωμα να υπάρχουν – και υπονομεύει την ίδια τους την ύπαρξη.

Χωρίς αμφιβολία υπάρχει αντι-Σημιτισμός μεταξύ εκείνων που είναι αντίθετοι με τον Σιωνισμό. Υπάρχουν όμως και πολλοί αντι-Σημίτες που υποστηρίζουν τον Σιωνισμό. Είναι κατά συνέπεια παράλογο και ανάρμοστο το να ταυτίζεται γενικά ο αντι-Σιωνισμός με τον αντι-Σημιτισμό. Ταυτίζοντας αυτά τα δύο διαφορετικά φαινόμενα, η Εθνοσυνέλευση θα υπονομεύσει τις ζωτικές προσπάθειες να καταπολεμηθεί ο αληθινός αντι-Σημιτισμός, που είναι πολυδιάστατος και έρχεται από διαφορετικούς τομείς της Γαλλικής κοινωνίας.

Αντιστροφή των εννοιών, παραχάραξη της ιστορίας 2 (συνέχεια)

Κυριακή 15 Δεκέμβρη. Η δεύτερη αντίρρησή μας: ο προτεινόμενος νόμος αποδέχεται τον ορισμό εργασίας για τον αντι-Σημιτισμό της Διεθνούς Συμμαχίας για την Μνήμη του Ολοκαυτώματος (IHRA).

Αυτός ο ορισμός είναι εξαιρετικά προβληματικός. Το νομοσχέδιο υποστηρίζει ότι ο ορισμός αυτός «κάνει εφικτό να προσδιοριστεί με όση ακρίβεια είναι δυνατή το τι είναι ο σύγχρονος αντι-Σημιτισμός». Στην πραγματικότητα όμως ο ορισμός είναι ασαφής και ανακριβής, και κατά συνέπεια δεν είναι αποτελεσματικό μέσο στον αγώνα κατά του αντι-Σημιτισμού. Απ’ την άλλη, νομοθεσία για την αποτελεσματική αντιμετώπιση και δίωξη του αντι-Σημιτισμού υπάρχει ήδη στη Γαλλία.

Η αιτιολογική έκθεση του προς συζήτηση νομοσχεδίου λέει ότι ο ορισμός της IHRA «δεν αναγνωρίζει την κριτική στις πολιτικές του Κράτους του Ισραήλ σαν αντισημιτικές». Στην πραγματικότητα όμως διάφορα «σύγχρονα παραδείγματα του αντι-Σημιτισμού» έχουν επισυναφθεί στον ορισμό, τα οποία σκόπιμα ενσωματώνουν την κριτική και την αντίθεση στις πολιτικές του Κράτους του Ισραήλ στον αντι-Σημιτισμό. Αυτά τα παραδείγματα παρουσιάζονται και αντιμετωπίζονται σαν εσωτερικό τμήμα του ορισμού.

Σύμφωνα μ’ αυτά τα παραδείγματα και το πως προβάλλονται, αν κάνεις κριτική στο Ισραήλ με τρόπο που να θεωρηθεί διπλό στάνταρ, είσαι αντι-Σημίτης. Αν υποστηρίζεις μια διεθνική ή μια δημοκρατική λύση ενός κράτους στη σύγκρουση Ισραήλ – Παλαιστινίων, είσαι αντισημίτης. Το ίδιο είσαι αν κατηγορήσεις το Ισραήλ για θεσμοθετημένο ρατσισμό. Μπορεί κάποιος να διαφωνεί μ’ αυτές τις αιτιάσεις. Αλλά τέτοιες απόψεις θεωρούνται νόμιμες και προστατεύονται απ’ την ελευθερία του λόγου σε οποιοδήποτε άλλο πολιτικό πλαίσιο. Κατά συνέπεια, ο ορισμός δημιουργεί ένα αδικαιολόγητο διπλό στάνταρ προς όφελος του Ισραήλ και εναντίον των Παλαιστινίων.

Ο ορισμός της IHRA χρησιμοποιείται ήδη για να στιγματίσει και να φιμώσει την κριτική στο Κράτος του Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων οργανώσεων υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αναγνωρισμένων ειδικών. Αυτός ο ορισμός έχει καταδικαστεί από κορυφαίους ερευνητές του αντι-Σημιτισμού. Ο Kenneth Stern, απ’ τους βασικούς δημιουργούς του ορισμού της IHRA, έχει προειδοποιήσει επίσης ενάντια στην χρήση του για να υπονομευτεί η ελευθερία του λόγου.

Η ερώτηση κλειδί είναι αυτή: γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Δεν μπορούμε να διαχωρήσουμε αυτές τις εξελίξεις απ’ την βασική ατζέντα της Ισραηλινής κυβέρνησης να κατοχυρωθεί η κατοχή και η προσάρτηση των παλαιστινιακών εδαφών, και να φιμωθεί κάθε κριτική σ’ αυτό το πρόγραμμα.

Επί χρόνια, η ισραηλινή κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Benjamin Netanyahou καταδικάζει κάθε απόρριψη των πολιτικών της σαν αντι-Σημιτική. Ο ίδιος ο Netanyahou προωθεί πιεστικά την εξίσωση του αντι-Σιωνισμού με τον αντι-Σημιτισμό, καθώς και τον ορισμό της IHRA. Αυτό εικονογραφεί το πως ο αγώνας ενάντια στον αντι-Σημιτισμό έχει γίνει όργανο προάσπισης της Ισραηλινής κυβέρνησης.

Με ανησυχία σημειώνουμε ότι αυτή η εκστρατεία της Ισραηλινής κυβέρνησης βρίσκει άνεμο στα πανιά της και στη Γαλλία. Στις 28 Μαίου 2019, ο βουλευτής Sylvain Maillard [σ.σ.: του κόμματος του Macron] πήρε μέρος σε μια εκδήλωση, μαζί με τον Yossi Dagan, έναν γνωστό ηγέτη των εποίκων, που προεδρεύει σε μια Ισραηλινή κρατική υπηρεσία που έχει την ευθύνη των οικισμών στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Όπως γνωρίζετε, ο βολευτής Maillard ήταν ο εισηγητής του παρόντος σχεδίου νόμου για τον αντι-Σημιτισμό, εντελώς συμπτωματικά λίγες ημέρες πριν την εκδήλωση με τον Dagan.

Γι’ αυτό σας προτείνουμε: αγώνα ενάντια στον αντι-Σημιτισμό και όλες τις μορφές του ρατσισμού – αλλά να γίνει με τέτοιο τρόπο που δεν θα τροφοδοτεί την ατζέντα της Ισραηλινής κυβέρνησης για την κατοχή και την προσάρτηση [των παλαιστινιακών εδαφών].

Διάφοροι μάγκες στο ίδιο σαλόνι 2

Σάββατο 14 Δεκέμβρη. Δεν τελειώνει εδώ ο πραγματικός χάρτης των ιμπεριαλισμών που διασταυρώνονται (και) στη Μεσόγειο. Να κάτι που πιθανόν δεν έχετε προσέξει: ενώ το ελλαδιστάν έχει «αδελφοποιηθεί» με τον «στρατάρχη Haftar», κι ενώ είναι πασίγνωστο ότι στο πλευρό του βρίσκεται η Μόσχα, υπάρχουν δύο πράγματα που δεν έχει διανοηθεί το ρημαδογκουβέρνο (και σίγουρα όχι οι δημαγωγικοί του μηχανισμοί). Πρώτον να υποστηρίξει ότι η Άγκυρα έχει μετατραπεί σε εχθρό της Μόσχας (αφού η πρώτη υποστηρίζει τον Sarraj και η δεύτερη τον Haftar) οπότε, όπου νάναι, «διαλύεται αυτή η συμμαχία» – και η Μόσχα θα τιμωρήσει την Άγκυρα… Και δεύτερον, να απευθυνθεί σ’ αυτήν την de facto σύμμαχο – την Μόσχα… Γιατί δεν κάνει το ρημαδογκουβέρνο αυτά τα δύο «ευκολάκια» – αν τα πράγματα είναι όπως τα περιγράφει; Η απάντηση είναι απλή και λογική: επειδή κάποιοι στον σκληρό πυρήνα του ντόπιου κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου ξέρουν· ή υποψιάζονται… – αλλά δεν χρειάζεται να πονηρευτεί και ο ρημαδολαός!

Μόλις την περασμένη Πέμπτη κουβέντιασαν τηλεφωνικά … ποιοί; Ο Erdogan και ο Putin… Για ποιό θέμα; Για την λιβύη… Τι είπαν; Προφανώς δεν ξέρουμε· οι ρωσικές ανακοινώσεις αφήνουν μόνο κάποια υπονοούμενα. Περί εκεχειρίας… (Εννοείται ότι αυτό, για την ντόπια δημαγωγία, δεν είναι “είδηση πρώτου μεγέθους”!…)

Δεν χρειάζεται πάντως να κρυφακούμε τα τηλεφωνήματα των αφεντικών!!! Ας πάμε για λίγο στο συριακό πεδίο μάχης. Η Μόσχα υποστηρίζει τον Άσαντ, και η Άγκυρα διάφορους αντικαθεστωτικούς ένοπλους. Η Μόσχα και η Άγκυρα είναι, λοιπόν, εχθροί; Είναι αντίπαλοι; Στην «ορθόδοξη» (και απλοϊκή) ερμηνεία των πραγμάτων θα έπρεπε… Αλλά δεν είναι αντίπαλοι. Είναι σύμμαχοι. Συναπαρτίζουν το μπλοκ της Αστάνα. Μέσα απ’ αυτήν την συμμαχική σχέση προσπαθούν, κινούμενοι από «αντίθετες κατευθύνσεις» να διαμορφώσουν υπέρ τους τα δεδομένα σ’ αυτό το πεδίο μάχης, το συριακό. Εναντίον των πραγματικών εχθρών τους… Και τα έχουν καταφέρει σε ικανό βαθμό· αν και χρειάζεται «πολύ δουλειά» ακόμα…

Πίσω στο λιβυκό πεδίο μάχης. Η Άγκυρα υποστηρίζει τον Sarraj. Και η Μόσχα τον Haftar. (Μια μικρή παραλλαγή: στη λιβύη είναι η Άγκυρα που υποστηρίζει τη νόμιμη κυβέρνηση· στη συρία είναι η Μόσχα που κάνει το ανάλογο…). Κάνουν αυτές οι “πλάτες” εχθρούς, αντίπαλους, την Άγκυρα και την Μόσχα; Όχι! Και πάλι είναι σύμμαχοι. Ξανά: μέσα απ’ αυτήν την συμμαχική τους σχέση, κινούμενοι από “αντίθετες κατευθύνσεις”, επιδιώκουν να διαμορφώσουν υπέρ τους τα δεδομένα σ’ αυτό το πεδίο μάχης, το λιβυκό. Εναντίον των πραγματικών εχθρών τους!… (Μια άλλη φορά θα βρούμε την ευκαιρία να αναλύσουμε αυτήν την “διαφορική” τακτική… που εφαρμόζεται σε διάφορες πλευρές και καταστάσεις της σύγχρονης καπιταλιστικής πραγματικότητας – αλλά ο “πολύς κόσμος” προτιμάει να μένει διανοητικά κανά δυο αιώνες πίσω, να παριστάνει τον “αθώο”, και να “μην καταλαβαίνει”…)
Τι επιδιώκουν λοιπόν η Άγκυρα και η Μόσχα από “αντίθετες κατευθύνσεις”; Να ορίσουν έτσι τόσο την όποια σύγκρουση όσο και τις όποιες κατά καιρούς “εκεχειρίες” κλπ, ώστε να κρατήσουν όσο πιο μακριά μπορούν … τους πραγματικούς εχθρούς τους. Την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της – κατ’ αρχήν.

Και ο βασιλεύς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron; Τι βιολί βαράει; Γιατί δηλώνει συνέχεια θυμωμένος με την Άγκυρα αλλά με φιλικές διαθέσεις απέναντι στη Μόσχα;

Ο βασιλεύς Macron (και οι προκατοχοί του) έχασε την προνομιακή σχέση που είχε με το καθεστώς Άσαντ· και τώρα έχει περιοριστεί στον τραγικό (για ένα “θέλω να είμαι υπερδύναμη” κράτος) ρόλο να κάνει λίγη παρέα και σκιά στους αμερικάνους πεζοναύτες (στο συριακό πεδίο μάχης). Δεν θέλει να χάσει και στο λιβυκό! Και ίσως δεν το πάθει. Τόσο το ρωσικό όσο και το τουρκικό καθεστώς έχουν αρκετό ρεαλισμό ώστε να του αφήσουν ένα κομμάτι – αλλά με ανταλλάγματα! (Θα μπορούσαν να αφήσουν και στο Λονδίνο ένα κομμάτι, πάλι με ανταλλάγματα… Αλλά ο βασιλιάς Macron θα θύμωνε με κάτι τέτοιο. Οπότε… Οπότε έχει συνέχεια νεύρα… Κι αγαπάει πολύ το ελλαδιστάν… έτσι, για να υπάρχει και λίγη τρυφερότητα στην γεωπολιτική του…)

Το βασικό είναι ποιοί (θα) είναι κουμανταδόροι στο λιβυκό πεδίο μάχης. Αυτό είναι που εξελίσσεται τώρα… Να μιλήσουμε για το “μπλοκ της Misrata”; Ίσως είναι νωρίς – ίσως όχι…

Το Κίεβο (με το παπαδαριό στα παρασκήνια)

Τετάρτη 11 Δεκέμβρη. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron συνεχίζει την «διεθνή του καριέρα» – αν και χωρίς αποτελέσματα. Κάλεσε προχτές στο Παρίσι τους υπόλοιπους «συνεταίρους» του «κουαρτέτου της Νορμανδίας», δηλαδή την Merkel, την ανεγκέφαλη αλεπού Putin και τον καινούργιο πρόεδρο του Κιέβου Zelenski. Με θέμα την «κατάσταση των συμφωνιών του Minsk».

Απ’ τους τέσσερεις οι δύο (η Merkel και ο Putin), ο καθένας απ’ την δική του πλευρά, είχαν το λιγότερο ενδιαφέρον για το meeting. Ο βασιλιάς Macron θα ήθελε να εμφανιστεί σαν ο σημαιοφόρος της βελτίωσης των σχέσεων μεταξύ του project europe και της Μόσχας· κι αυτή η βελτίωση περνάει υποχρεωτικά από την άρση των (ευρωπαϊκών) «κυρώσεων» για την ρωσική εμπλοκή στο Donbass. Θα ήθελε, λοιπόν, κάτι – μάλλον απ’ την πλευρά του Κιέβου παρά εκείνη της Μόσχας – που να μπορεί να «πουληθεί» σαν εξομάλυνση της κατάστασης στην ουκρανία.

Ο Zelenski απ’ την μεριά του βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση. Ο καπιταλισμός στην ουκρανία (ή, σε κάθε περίπτωση, αυτό που μοιάζει με καπιταλισμό εκεί) βρίσκεται μόνιμα σε μια φασιστο-ελεγχόμενη παρακμή. Η ολοκλήρωση του nordstream2 σημαίνει ότι το ρωσικό γκάζι δεν θα χρειάζεται πια τους ουκρανικούς σωλήνες για να φτάσει στην ευρώπη. Κι αυτό οδηγεί με βεβαιότητα και σε χάσιμο των «ενοικίων» διέλευσης (απ’ την gazprom) και σε χάσιμο της γεωγραφικής / γεωπολιτικής σημασίας του ουκρανικού εδάφους για τους ενεργειακούς εκβιασμούς της Ουάσιγκτον κατά του project europe. Σα να μην του έφταναν αυτά ο Zelenski έχει μπλεχτεί (έμμεσα αλλά έχει μπλεχτεί) στις διαδικασίες καθαίρεσης του ψόφιου κουναβιού. Οπωσδήποτε δεν μοιάζει με διαφήμιση αυτό το μπλέξιμο.

Το Βερολίνο, απ’ την στιγμή που ο nordstream 2 τελειώνει, έχει να αντιμετωπίσει κατευθείαν την Ουάσιγκτον, χωρίς την «μεσολάβηση» του Κιέβου. Συνέβαλε σημαντικά στο να ανοίξουν οι πόρτες της κόλασης (δηλαδή των φασιστών και της Ουάσιγκτον) εκεί, όταν απαιτούσε απ’ τον τότε ουκρανό πρόεδρο Yanukovych «τα κέρατά του» – για να υπογραφτεί η συμφωνία σύνδεσης με την ε.ε… Τώρα πια δεν έχει κανένα ζόρι με το τι συμβαίνει στην ουκρανία. Μπορεί να κοιτάει αλλού…

Η ανεγκέφαλη αλεπού έχει, επίσης, σοβαρότερα θέματα απ’ το να νομιμοποιήσει το ουκρανικό φασισταριό. Προτιμάει μεν τον Zelenski για πρόεδρο, αλλά είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού: για να «διασωθεί» η ουκρανία (με την καπιταλιστική έννοια) παραμένοντας φιλική προς την Μόσχα, είτε θα πρέπει να διαλυθεί εντελώς, είτε να γίνει ένας αιματηρός εμφύλιος στον οποίο να ηττηθούν οι φασίστες (και οι αμερικάνοι πράκτορες…) – χωρίς άμεση ρωσική συμμετοχή. Συνεπώς το Donbass (και σίγουρα η Κριμέα!) του είναι υπεραρκετά. Θα ήθελε, απλά, «ειρήνη» εκεί – να μην τον ζαλίζουν…

Μ’ αυτά τα δεδομένα, η μικρή σοδειά του ραντεβού στο Παρίσι ήταν στα μέτρα των ελάχιστων αναγκών του Putin: μια (ακόμα) γενική εκεχειρία στην περίμετρο του Donbass, και ανταλλαγή αιχμαλώτων – τελεία!… Είναι αμφίβολο αν ο Zelenski μπορεί να ελέγξει το πρώτο, αφού στο «μέτωπο» βρίσκονται διάφορα φασισταριά, ιδιωτικοί στρατοί και λοιπά. Το δεύτερο μπορεί να το κάνει…

Με το ρωσικό αέριο μέσω ουκρανίας τι θα γίνει; Ο Zelenski πρέπει να κάνει καινούργια συμφωνία με την gazprom ως το τέλος της χρονιάς: για το τι θα αγοράζει και πόσο θα το πληρώνει. Η «καλόκαρδη» gazprom ίσως δεν αφήσει τους ουκρανούς να πεθάνουν απ’ το κρύο φέτος· αλλά θα στρίψει το καρύδι του Zelenski όσο περισσότερο μπορεί.

Όμως αυτά είναι οικονομικά ζητήματα – και δεν κουβεντιάστηκαν στο Παρίσι…

Ύβρις 4

Σάββατο 7 – Κυριακή 8 Δεκέμβρη. Αν υπήρξε μέσα στο project europe ένα κράτος που με (καπιταλιστική) εντιμότητα προσπάθησε να «κτίσει» το «συλλογικό μπετονάρισμα» ξεπερνώντας τις παρωχημένες ιστορικά εμμονές του «έθνους κράτους», είναι το γερμανικό. Όχι τώρα. Στη δεκαετία του ’90.

Απέτυχε στις αρχές των ‘00s. Έτσι ώστε τώρα αναδιπλώνεται εν μέρει – τόσο όσο χρειάζεται στο δικό του «εθνικό» κεφάλαιο. Διάφοροι δημαγωγοί στα μέρη μας, που πουλάνε με τον τόνο «ελληνο-γαλλική συμμαχία» παρουσιάζουν τον (κατά την γνώμη του και γνώμη τους) βασιλέα της γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron περίπου σα νέο Ναπολέοντα, που έχει αντικαταστήσει το φιλοευρωπαϊκό γερμανικό πνεύμα. Λάθος, γελοίο λάθος, λάθος σκόπιμο! Ο Macron απλά κάνει βόλτες στις στάχτες που άφησε (στο project europe) ο γαλλικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός. Και παριστάνει ότι μπορεί να φυσήξει τόσο δυνατά ώστε να ξανανάψει την φωτιά. Από πολιτική, θεσμική, καπιταλιστική άποψη είναι, απλά, άλλος ένας μεταμοντέρνος απατεώνας· ένας σεφ των «πολλών πραγματικοτήτων»… Όσο για τις φωτιές; Καίνε τα μπατζάκια του.

Το ότι έχει ανακηρυχτεί σαν το «αποκούμπι» του στραπατσαρισμένου ελληνικού ιμπεριαλισμού, είναι απλά ενδεικτικό…