Tag: γαλλία

Απ’ την Άγκυρα και την Δαμασκό στο Βερολίνο και στο Παρίσι – μέσω Αθήνας…

Παρασκευή 6 Μάρτη. Το ελληνικό soft και hard φασισταριό έφτιαξε ένα θεώρημα: «επειδή ο Erdogan ηττάται στο Idlib πιέζει την ευρώπη με τους πρόσφυγες / μετανάστες». Γράφαμε χτες ότι αυτό το θέωρημα ήταν και είναι πανηλίθιο, τυπικό δείγμα της τυφλής ελληνικής εθνικιστικής προπαγάνδας, ακόμα κι αν, για χάρη της συζήτησης, γινόταν δεκτό πως ο Erdogan ηττάται στο Idlib… Συμβαίνει ωστόσο το αντίθετο: το μπλοκ της Αστάνα νίκησε τον άξονα (τους proxies του) στο Idlib χωρίς εκατόμβες· σε μεγάλο βαθμό χάρη στην Άγκυρα. Ο Erdogan ανήκει στους νικητές εκεί. Ηττημένοι ως τώρα και στο Idlib είναι οι σύμμαχοι της Αθήνας: η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ. (Υποθέτουμε ότι παρότι η εκεχειρία δεν πρόκειται να είναι αυστηρή, οι συνέπειες όσων έχουν πραγματικά συμβεί στον θύλακα θα φανούν σύντομα – αλλού…)

Όμως είναι αλήθεια ότι το τουρκικό καθεστώς «πιέζει» (ή το προσπαθεί…) το Βερολίνο (και σε δεύτερη σειρά το Παρίσι)… Με έναν διαφορετικό στόχο απ’ αυτόν που παρουσιάζει η ελληνική δημαγωγία!

Εδώ και πάνω από χρόνο το μπλοκ της Αστάνα (και όχι μόνο η Άγκυρα αλλά και η Μόσχα) προσπαθεί να τραβήξει κάποιες «ευρωπαϊκές δυνάμεις» στην τελική φάση της νίκης του στο συριακό πεδίο μάχης, πάνω σε δύο δρόμους. Αφενός την συμμετοχή ευρωπαϊκών εταιρειών (ή κρατικών προϋπολογισμών…) στην ανοικοδόμηση της συρίας και, ειδικά, στην κατασκευή πόλεων και κωμοπόλεων για τα εκατομμύρια των προσφύγων που βρίσκονται στην τουρκία, στον λίβανο και στην ιορδανία· και αφετέρου την όποια ευρωπαϊκή υποστηρίξη στην διαδικασία πολιτικής ανασυγκρότησης του συριακού καθεστώτος που έχει ξεκινήσει μεν υπό τις οδηγίες του μπλοκ της Αστάνα και την αιγίδα του οηε, αλλά βολοδέρνει… Μ’ άλλα λόγια Μόσχα, Δαμασκός, Τεχεράνη και Άγκυρα προσπαθούν να πετύχουν την ανοικτή οικονομική και πολιτική υποστηρίξη ευρωπαϊκών «μεγάλων δυνάμεων» στα μεθεόρτια της (όχι πλήρους ακόμα) νίκης τους στο συριακό πεδίο μάχης. Εναντίον της υπαρκτής ακόμα (στρατιωτικής και όχι μόνο) παρουσίας του άξονα. Αυτό σαν αρχή μιας ευρύτερης συνεργασίας.

Το τουρκικό καθεστώς έχει μια ειδική αποστολή (και ένα ειδικό συμφέρον) μέσα σ’ αυτήν την γενική «γραμμή» του μπλοκ της Αστάνα. Αν πρόκειται να ηγεμονεύσει στους σουνίτες άραβες μεσομακροπρόθεσμα (αρχίζοντας απ’ τους σύριους και τους διεθνείς εθελοντές στη συρία) δεν φτάνει να «κάτσει πάνω στην HTS» στρατιωτικά. Πρέπει να φροντίσει για την ζωή των ίδιων και των οικογενειών τους σε συνθήκες ειρήνης. Μόνον έτσι η επιρροή της Άγκυρας θα σταθεροποιηθεί για τις επόμενες γενιές σουνιτών αράβων και μη (μέσα απ’ το παράδειγμα της συρίας). Μόνον έτσι θα εξοβελιστεί η επιρροή των ουαχαβιτών του Ριάντ και των εμιράτων.

Όταν ξεκίνησε η εισβολή του τουρκικού στρατού στη βόρεια συρία εναντίον των αμερικανοκρατούμενων ypg, ο Erdogan είχε υποσχεθεί μια «ζώνη μετεγκατάστασης 1 εκατομμυρίου προσφύγων» δίπλα στα σύνορα της συρίας με την τουρκία. Αυτό προϋπέθετε την κατασκευή χιλιάδων σπιτιών, δρόμων, υποδομών, δημόσιων κτιρίων, χώρων και μορφών εργασίας, κλπ. Κι αυτό, με τη σειρά του, προϋπέθετε πολύ μεγάλα ποσά. Δεν θα έχαναν τα λεφτά τους οι “επενδυτές” – θα έπρεπε όμως να ξεκινήσουν πληρώνοντας.

Μπορεί να φαίνεται παράξενο το ότι δεν λέγεται τίποτα επ’ αυτού, αλλά το project έχει ξεκινήσει – με γερμανική κρατική χρηματική υποστηρίξη (φωτογραφία επάνω). Το Βερολίνο χρηματοδοτεί μια τουρκική ανθρωπιστική οργάνωση ονόματι IHH, που κατασκευάζει μικρά σπίτια (εμβαδού 24 έως 30 τετραγωγικών) κοντά στο χωριό Kafr Lusin, στη βόρεια συρία. Το συγκεκριμένο project αφορά το κτίσιμο καταρχήν 10 χιλιάδων τέτοιων σπιτιών (κόστους μικρότερου από 400 δολάρια το καθένα), με προοπτική, αν υπάρξει επιπλέον χρηματοδότηση, τα 20 ή και τα 30 χιλιάδες.

Αλλά και μόνο το μέγεθος αυτών των σπιτιών δείχνει ότι απέχουν απ’ αυτό που είναι στοιχειώδες σαν λειτουργικό σπίτι για οικογένειες. Επιπλέον, η διαχείριση του θύλακα του Idlib, προσέθεσε όχι μόνο  κάμποσες εκατοντάδες χιλιάδες επιπλέον πρόσφυγες στο εσωτερικό του θύλακα, αλλά και την έντονη απαίτηση μιας καινούργιας, γενναίας και ρεαλιστικής υπόσχεσης για την μελλοντική ζωή τους, εφόσον συμφωνήσουν σε ειρήνη (εντός ή εκτός εισαγωγικών) – χωρίς πια την πολεμοκάπηλη χρηματοδότηση του τοξικού. Ας το θυμίσουμε: στο Idlib βρίσκονται συγκεντρωμένοι οι πιο σκληροπυρηνικοί απ’ τους σύριους και διεθνείς ουαχαβίτες, που έχουν κάνει τον πόλεμο επαγγελματικό προσανατολισμό τους. Σκληροτράχηλοι που δεν πείθονται με λόγια. Ακόμα κι αν ο τουρκικός στρατός τους “κάνει καλά” τώρα, δεν πρόκειται να τους ελέγχει για απεριόριστο χρόνο αν δεν αποκτήσουν άλλες εναλλακτικές και, κυρίως, μια βασική ποιότητα ζωής που θα πείσει τις οικογένειές τους ότι “καλύτερα ο μπαμπάς να μην φοράει φυσεκλίκια”… Η “ειρήνη” δεν είναι μια ωραία και σπουδαία αφηρημένη ιδέα, ειδικά για ανθρώπους που βγάζουν τα προς το ζην τους με το δάκτυλο στη σκανδάλη. Η ειρήνη είναι κάτι πολύ απτό και ταπεινό: περνάει απ’ το στομάχι· και, συχνά, απ’ το κρεβάτι…

Θεωρητικά και πρακτικά το ζήτημα της χρηματοδότησης αυτής της εξειδικευμένης και στοχευμένης ανοικοδόμησης θα μπορούσε να λυθεί εύκολα: απ’ το Πεκίνο και την Ντόχα. Ούτε το ένα ούτε το άλλο κράτος έχουν ταμειακές δυσκολίες. Αλλά είναι γνωστό (σίγουρα στους αντικαθεστωτικούς HTS του Idlib) ότι πρόκειται για συμμάχους του Άσαντ. Αυτό που χρειάζεται είναι τα λεφτά (πρώην) εχθρών του. Όχι μόνο για το χρήμα τους αυτό καθεαυτό· αλλά επειδή η συμμετοχή του Βερολίνου (και του Παρισιού) στην «αποκατάσταση των προσφύγων» θα λειτουργήσει – εύκολο να το καταλάβετε – και σαν ένα είδος πολιτικής εγγύησης για το μέλλον τους.

Αυτός είναι ο στόχος της «πίεσης» της Άγκυρας προς την Ευρώπη· η οποία στον Έβρο είναι όσο πιο συμβολική γίνεται. Εκτός απ’ το να πείσει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ότι η ευρώπη δεν πρόκειται να τους δεχτεί στο εδαφός της (η ελληνική εθνοφασιστική βοήθεια είναι απάνθρωπη, φασιστική· αλλά τακτικά χρήσιμη στο μπλοκ της Αστάνα!) και ότι η όποια προοπτική τους βρίσκεται ανατολικά του Αιγαίου, στη μέση Ανατολή, ο Erdogan δημιουργεί εκείνο το θεαματικό πλαίσιο που θα επιτρέψει στο γερμανικό (μάλλον δύσκολο στο γαλλικό) κράτος να συμφωνήσει (στο εσωτερικό του) για μεγαλύτερες χρηματοδοτήσεις επιστροφής των προσφύγων στην ειρηνική ζωή στη συρία. Πρακτικά μόνο το Βερολίνο έχει πολιτική για τη μέση Ανατολή χωρίς αεροπλάνα και πυραύλους (σαν εκείνη του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron) – πολιτική ωστόσο που χρειάζεται την υποστηρίξη της Άγκυρας μέσω μιας κρατικής εκδοχής “δημιουργίας καταστάσεων”… Το γερμανικό κράτος άλλωστε (όπως και άλλα στην κεντρική ευρώπη) έχει ικανό know how σε τέτοιου είδους θέματα, ήδη απ’ την δεκαετία του ’80, όταν τότε έβαλε σε εφαρμογή προγράμματα για τον επαναπατρισμό (και την επαγγελματική αποκατάσταση) τούρκων μεταναστών, οργανώνοντας την τουριστική βιομηχανία στην τουρκία…

Είναι φανερό (σύμφωνα με την ασταμάτητη μηχανή) ότι η ελληνική επικράτεια είναι απλά ένας προσωρινός γεωγραφικός μεσάζοντας στις σε εξέλιξη σχέσεις του Βερολίνου και του Παρισιού με την Άγκυρα, με την πολιτική “αξία” που έχει όχι μόνο σαν κράτος / κεφάλαιο, αλλά και σαν μέλος του μπλοκ της Αστάνα (και ευρύτερα του ευρασιατικού project), πράγμα που οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού τρομάζουν να αναγνωρίσουν. Προσωρινός μεσάζοντας και λίγο πολύ αμελητέος στις ιμπεριαλιστικές αξιώσεις του γι’ αυτήν την μεριά του κόσμου. Γι’ αυτό και εισπράτει φιλικά κτυπήματα στην πλάτη. (Πρακτικά η έσχατη ελπίδα της εθνικής θείας Λίτσας είναι ο άξονας – και μια εκτεταμένη “δημιουργική καταστροφή” που δεν θα θίγει αλλά θα υπηρετεί τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου…)

Το πως, τώρα, το ελληνικό καθεστώς προσπαθεί να αξιοποιήσει αντιτουρκικά την κίνηση των μεταναστών / προσφύγων που μεθοδεύει το τουρκικό καθεστώς για τους ευρύτερης σημασίας λόγους που εξηγήσαμε πριν, είναι ένα ενδιαφέρον θέμα. Θα το πιάσουμε προσεχώς.

Μείνετε συντονισμένοι!

Συρία

Σάββατο 29 Φλεβάρη – Δευτέρα 2 Μάρτη. Σας φαίνονται κάπως “too much” οι πολύ πρόσφατες εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης, ειδικά στο Idlib, όπου ο τουρκικός στρατός φαίνεται να έχει ενεργή συμμετοχή σε επιθέσεις κατά του συριακού, με τις ανάλογες απώλειες;

Θα προτείνουμε ένα «ερμηνευτικό κλειδί» – αναλαμβάνοντας την ευθύνη (την γενική άποψή μας την ξέρετε…). Πριν λίγες ημέρες ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov δήλωσε ότι αποκλείεται οποιαδήποτε εκεχειρία με τους αντικαθεστωτικούς ένοπλους, επειδή κάτι τέτοιο θα σημαίνει αναγνώρισή τους, και, κατά συνέπεια, έμμεση ενθάρρυνση να συνεχίσουν να δρουν… Λογικό. Η Μόσχα είχε συμφωνήσει στα τέλη του 2018 με την Άγκυρα τον αφοπλισμό τους· όχι με τους ίδιους…

Πράγμα που σημαίνει: η Μόσχα (και η Δαμασκός) δεν σκοπεύουν να υπογράψουν εκεχειρία με την HTS…. Σωστό. Με ποιόν λοιπόν θα μπορούσαν να υπογράψουν τέτοια εκεχειρία; Μα με την Άγκυρα φυσικά!

Ο.Κ. Αλλά πώς θα υπογράψει η Άγκυρα μια τέτοια εκεχειρία (και πώς θα την επιβάλει στην HTS ακόμα και δια της βίας) αν δεν πολεμήσει; Με την απλή παρουσία δεν γίνεται…

Ε;

(Επί τη ευκαιρία ο Erdogan απολαμβάνει διάφορες φιλίες. Του ψοφιοκουναβιστάν (που καταγγέλει την Μόσχα και την Δαμασκό ότι δεν τηρούν τις συμφωνίες της Αστάνα – χα!!!)… Αλλά και του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron – που ακουγόταν ότι τα είχε φτιάξει αποκλειστικά με το ελλαδιστάν, αλλά δείχνει πιο ελευθεριακός…

Σε ότι αφορά τον θόρυβο, η εποχή είναι πληθωρική και ενδιαφέρουσα…)

Akinci

Τρίτη 18 Φλεβάρη. Στο ελβετικό θέρετρο Crans Montana, στην δροσιά και στην άνεση ενός resort στις Άλπεις (το ’17, όπου το ακτύπητο δίδυμο ογκόλιθος Nick the Greek Κοτζιάς – Αναστασιάδης πήγαν απλά για να ξαναβουλιάξουν την οηέδικη προσπάθεια «επίλυσης του κυπριακού», καθότι τους περίμεναν τα γκάζια της ανατολικής Μεσογείου με ανοικτές αγκάλες…) ήταν αμελητέα προσωπικότητα· αν όχι και ατζέντης του Erdogan. Τώρα είναι σχεδόν ήρωας των ελληνοκυπρίων – εύκολα και φτηνά.

Στις 26 Απρίλη στην βόρεια κύπρο (“τουρκοκυπριακή δημοκρατία”…) γίνονται προεδρικές εκλογές – ψευδοπροεδρικές ψευδοεκλογές βέβαια… Ο Mustafa Akinci, ο νυν πρόεδρος (ψευτοπρόεδρος φυσικά!) θα είναι ξανά υποψήφιος· αλλά η Άγκυρα δεν τον υποστηρίζει. Αυτό είναι αρκετό για τον ελληνοκυπριακό εθνικισμό / φασισμό να κάνει τον Akinci ένα ακόμα αντιτουρκικό παράδειγμα … Πέντε χρόνια τώρα όμως τον είχε ουσιαστικά χεσμένο.

Ο Akinci είναι μια αυθεντική φυσιογνωμία κεντροαριστερού πολιτικού, με όλα όσα θα μπορούσε να έχει μια τέτοια πολιτική ταυτότητα σαν διαπιστευτήρια. Εκφράζει την τουρκοκυπριακή αριστερά από τότε που ήταν δήμαρχος του τουρκοκυπριακού τομέα της Λευκωσίας· όχι για μια ή δύο θητείες, αλλά για 14 ολόκληρα χρόνια: από πιτσιρικάς (στα 29 του) το 1976 ως το 1990.

Το θανάσιμο αμάρτημά του για το ελληνοκυπριακό βαθύ κράτος / παρακράτος δεν είναι το ότι είναι «τούρκος». Αλλά το ότι είναι κύπριος, και κυρίως (από πολιτική άποψη) «κυπροκεντρικός». Υπάρχει και στον ελληνοκυπριακό τομέα αυτό το είδος ανθρώπων, αλλά εκεί είναι οικτρή μειοψηφία. Στον βορρά μπορεί να είναι ακόμα και γερή πλειοψηφία: ο Akinci εκλέχτηκε πρόεδρος («ψευτό»…) στον δεύτερο γύρο των προεδρικών («ψευτό»…) εκλογών στις 26 Απρίλη του 2015 με το καθόλου αμελητέο 60,5% των ψήφων…

Επί 5 χρόνια σαν τουρκοκύπριος πρόεδρος («ψευτό», να μην τα ξαναλέμε…) ο Akinci προσπαθούσε να πείσει το ελληνοκυπριακό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο, που ήταν / είναι υπό την αιγίδα του δεξιού (θα έπρεπε να είναι σε βαθύ μπουντρούμι για τις «λαμογιές» του…) Αναστασιάδη σε μια συναινετική επανένωση των δύο κυπριακών ζωνών… Επί 5 χρόνια αυτό το ελληνοκυπριακό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο και οι εκπροσωποί του απλά τον κορόιδευαν· στην καλύτερη τον χρησιμοποιούσαν σαν «συνομιλητή» ροκανίζοντας τον χρόνο, θεωρώντας τον «περιορισμένης ευθύνης». Το τουρκικό καθεστώς στήριζε τον Akinci όχι από ιδεολογική συμπάθεια αλλά επειδή – όπως αποδεικνύεται με ντοκουμέντα – ως και το καλοκαίρι του 2017, εκεί στη σκιά των Άλπεων, επεδίωκε μια «λύση του κυπριακού».

Όχι πια! Το «όχι πια» έχει να κάνει όχι μόνο με την μόνιμη κοροϊδία του ελληνοκυπριακού νότου (και της Αθήνας), αλλά και με τις εξελίξεις στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (4ο παγκόσμιο…) στο ανατολικοΜεσογειακό πεδίο μάχης. Η Λευκωσία γίνεται όλο και πιο έντονα κρίκος, μικρός ίσως ποσοτικά αλλά πάντως κρίκος, του άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Κι αν ήθελε μια φορά να ηγεμονεύσει απόλυτα στο νησί, τώρα το θέλει δέκα· ή – και ο Αναστασιάδης το έχει πει καθαρά – «δύο κράτη, να τελειώνουμε».

Φυσικά αυτό το «δύο κράτη» (που δεν είναι καθόλου η άποψη του Akinci και όσων εκφράζει…) είναι εύκολο να το λέει ένα κάθαρμα τύπου Αναστασιάδη στον Cavusoglou· αλλά είναι δύσκολο να το πει ανοικτά, στον οηε, αναλαμβάνοντας και τις ευθύνες… Η «ειλικρίνεια» του Αναστασιάδη, που δήλωσε ορθά κοφτά στον Cavusoglou στο Crans Montana ότι οι ελληνοκύπριοι ούτε στα νοσοκομεία τους δεν είναι διατεθειμένοι να δεχτούν τουρκοκύπριους (πόσο μάλλον στη νομή της εξουσίας…) είναι που αχρήστεψε πολιτικά τον Akinci.

Να σε κάψω, να σ’ αλοίψω λάδι λέει μια παροιμία. Που θα μπορούσε να ειπωθεί να σε θάψω, κι ύστερα να σε ανακηρύξω ήρωα. Τον Akinci τον «καθάρισαν» οι ελληνοκύπριοι που τώρα τον «συμπαθούν» – όχι το καθεστώς Erdogan. Αυτό, λαμβάνοντας υπόψη τα αποδεκτά απ’ τους νότιους τετελεσμένα, απλά θα φτιάξει στρατιωτικές βάσεις στον κυπριακό βορρά.

Και οι ελληνοκύπριοι στο ίδιο σπορ επιδίδονται – με «παροχές» σε γάλλους και, σύντομα, σε αμερικάνους.

Λαγός την πτέρην έσειε…

Το νούμερο 8 διήλθε….

Δευτέρα 10 Φλεβάρη. Προς στιγμήν (μια αιωνιότητα παρά κάτι…) φάνησε ότι ο γαλλο-τουρκικός πόλεμος θα ξεκινούσε για ένα οικόπεδο… Το (θαλάσσιο) οικόπεδο νο 8 της νότιας κύπρου. Όταν απ’ τη μια μεριά βρίσκεται ένα (κωλο)γεωτρύπανο, το Yavus, ό,τι στρατιωτική συνοδεία κι αν έχει, κι απ’ την άλλη κοτζάμ γαλλικό αεροπλανοφόρο, με την δική του συνοδεία, ε… Δεν το παίζεις και στο στοίχημα· δεν έχει ενδιαφέρον. Μια ανάποδη τιμονιά να κάνει ο καπετάνιος του δεύτερου, και το πρώτο θα βουλιάξει απ’ τα απόνερα…

Επενδύθηκαν πολλά στην πιθανότητα αυτής της αναμέτρησης. Εθνική κονσομασιόν: να συνηθίσει το πόπολο στην ιδέα ότι ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron είναι brother in arms. «Φίλος μας». Είναι τόσο «φίλος μας» ώστε (όπως το ελλαδιστάν κάνει πάντα) αν χρειαστεί τσοντάρει κανά λόχο εθελοντών καραβανάδων στην εκστρατεία κατοχής της υποσαχάριας αφρικής, στο Sahel, στο μάλι. Αρκεί ο βασιλιάς να ανταποδώσει λίγο με λιβύη, κεντρική Μεσόγειο, κλπ. (Η πατρίς στέλνει και στην έρημο του τοξικού πρόθυμους στο χακί· είναι κι αυτός φιλαράκι… Γενικά μιλώντας το εμπόριο κρεάτος, “εισαγωγαί – εξαγωγαί”, πάει καλά. Ανεβαίνει!…)

Έτσι είναι οι ιμπεριαλιστικές φιλίες (ή «λυκο»φιλίες, δεν κάνει διαφορά) – κι αλλοίμονο σ’ όποιον τις τρώει. Κι αν βάλει κανείς μπροστά του όλο τον χάρτη της ευρύτερης περιοχής, με την Μεσόγειο στη μέση κι όλα τα πέριξ σε ακτίνα ως (τουλάχιστον) την Μόσχα, το Λονδίνο, την Τεχεράνη και το Παρίσι, τότε ίσως καταλάβει ότι δεν ήταν το ταλαιπωρημένο απ’ το ταξίδι της επιστροφής στο σπίτι του αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle που «διήλθε» του οικοπέδου νο 8, αλλά το αντίθετο: το οικόπεδο νο 8 διήλθε (της πορείας) του γαλλικού πολεμικού διαμαντιού.

Διότι τι είναι ένα θαλάσσιο οικόπεδο και τι ένα πλωτό θηρίο; Ας μην μπερδεύονται οι θείες Λίτσες. «Διερχόμενοι», περαστικοί απ’ αυτή τη ζήση, είναι κατ’ αρχήν οι μωροφιλόδοξοι του εθνικού ιμπεριαλισμού (τους) – και ακόμα περισσότερο οι λακέδες και οι πιστοί τους.

Οι άλλοι είναι βιδωμένοι εδώ γύρω (και πιο πέρα) από παλιά…

Συρία 2

Κυριακή 9 Φλεβάρη. Υπάρχει σ’ αυτό το σημείο ένα ζήτημα που δεν θίγεται. Στο πρόσφατο παρελθόν η Ουάσιγκτον (και από κοντά το Λονδίνο και το Παρίσι) εμφανίζονταν σαν προστάτες αυτών των αντικαθεστωτικών μέσω του φλογερού πάθους τους για την τύχη των αμάχων, κλπ. «Κανονικά» θα έπρεπε ήδη να έχει σκηνοθετηθεί μια «επίθεση με αέρια κατά αμάχων» (δήθεν απ’ τον συριακό στρατό), και θα έπρεπε η ανθρωπιστική δύση να έχει κινητοποιηθεί προπαγανδιστικά και όχι μόνο, ακόμα και με πυραύλους, για να σταματήσει η «σφαγή των αθώων στο Idlib»… Τι έχει συμβεί τώρα; Οι συνήθεις υπερασπιστές των αδυνάτων βαρέθηκαν;

Όχι! Η Ουάσιγκτον προσπάθησε να περάσει απ’ το συμβούλιο ασφαλείας του οηε ένα ψήφισμα που να καταδικάζει τις συνεχιζόμενες, αδικαιολόγητες και ανελέητες επιθέσεις στο λαό του Idlib απ’ το καθεστώς Άσαντ, την ρωσία, το ιράν και την Χεζμπ’ Αλλάχ… Δεν υπήρχε περίπτωση να εγκριθεί αφού η Μόσχα (και το Πεκίνο) έχει βέτο εκεί…

Η ασταμάτητη μηχανή εκτιμάει πως ο λόγος που οι δυτικοί “προστάτες των άμαχων” δεν έχουν αναλάβει άμεση δράση στο Idlib είναι ο τρόπος με τον οποίο κινείται η Άγκυρα σαν ο άμεσος και κοντινός «προστάτης» τους. Δεν θα πρέπει να ήταν δύσκολο για το τουρκικό καθεστώς να πείσει την Ουάσιγκτον ότι «παίρνει την υπόθεση στα χέρια του» και ότι, κατά συνέπεια, «δεν χρειάζεται η παρέμβασή της, που θα περιπλέξει τα πράγματα». Αν λάβει κανείς υπόψη του πως η επίθεση του συριακού στρατού ‘n’ friends κρατάει πάνω από μήνα, εκτιμάμε πως ήταν κυρίως η Άγκυρα που της εξασφάλισε τον ζωτικής σημασίας χρόνο να προχωρήσει, χωρίς τα εμπόδια που θα είχε αν εμφανίζονταν «τιμωροί». (Φυσικά το Τελ Αβίβ δεν θα μπορούσε να συγκρατηθεί: προσπάθησε να κτυπήσει την Δαμασκό…)

Το αν οι εκτιμήσεις μας είναι σωστές ή όχι θα αποδειχθεί γρήγορα. Το βέβαιο είναι, σε κάθε περίπτωση, ότι η κατασκευή ψευδών εντυπώσεων είναι μέρος ενός πολέμου σαν αυτόν που γίνεται (και) στο συριακό πεδίο μάχης. Όπου, ας το θυμίσουμε, το ψοφιοκουναβιστάν είναι στρατιωτικά παρόν…

(φωτογραφία: Μην παραξενευτείτε: δεν υπάρχει αμερικανική πρεσβεία στη Δαμασκό!! Έχει μετακομίσει αλλού – δεν ξέρουμε που – αλλά παριστάνει ακόμα ότι είναι “u.s. embassy Damascus”! Παλιά αυτό λεγόταν κοροϊδία. Τώρα λέγεται εναλλακτική πραγματικότητα, και είναι της μόδας…)

Οι καλοί, οι κακοί – και οι νεκροί

Σάββατο 1 Φλεβάρη. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης μπορεί να κατηγορεί όσο θέλει το τουρκικό καθεστώς για «παραβίαση του εμπάργκο όπλων προς τη λιβύη». Καλό θα ήταν όμως να βελτιώσει τη μνήμη του· θα ήταν ζημιά για έναν βασιλιά να ξεφτιλιστεί και μάλιστα τόσο εύκολα.

Οι φωτογραφίες πάνω θυμίζουν το καλοκαίρι του 2016, όταν έφτασαν κακά μαντάτα στο Παρίσι και στον τότε πρόεδρο Holland: τρεις γάλλοι «special forces» γύρισαν στην πατρίδα σε οριζόντια στάση όταν αντίπαλοι του «τζενεράλ» – υπέρ του οποίου δρούσαν οι «special forces»… – έριξαν στη Βεγγάζη το ελικόπτερό τους…

Τότε ακόμα ο «τζενεράλ» κατείχε ένα μικρό μέρος της βορειοανατολικής λιβύης. Και προφανώς ο γαλλικός στρατός τον βοηθούσε να επεκταθεί. Αυτή η βοήθεια ήταν διεθνώς γνωστή (στα όρια του «αυτονόητου»…)· έτσι ώστε το γαλλικό κράτος να μην χρειάζεται καν να απολογηθεί για οποιαδήποτε «παραβίαση» των αποφάσεων του οηε … που ίσχυαν και τότε.

Έτσι έχουν τα πράγματα – για τον εταίρο της «στρατηγικής σύσφιξης» του ελλαδιστάν… Αν, τώρα, το ξανασκέφτεται, κι αν θα ήθελε να αποφύγει οπωσδήποτε να σκοτωθούν τίποτα «special forces» του από σύριους «free libya army», αυτό δεν παραγράφει τις επιλογές του γαλλικού ιμπεριαλισμού…

“Ελλάς – Γαλλία – Ναυμαχία”

Παρασκευή 31 Γενάρη. Να το πρώτο καλό της «στρατηγικής σύσφιξης» μεταξύ του γαλλικού πολεμικού ναυτικού και του ελλαδιστάν: Το κόσμημά του, το αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle, καθώς επέστρεφε απ’ την αραβική θάλασσα, αρχικά έδωσε λαβή για εθνικόφρονες (ελληνικές), δηλαδή βολικές παρεξηγήσεις. Ότι τάχα ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron στέλνει τη ναυαρχίδα του να φυλάει την νοτιοκυπριακή αοζ· ενώ ίσχυε το αντίθετο: το Charles de Gaulle γυρνούσε σπίτι απ’ την θαλάσσια περίμετρο της αραβικής χερσονήσου, πέρασε κανονικά το Σουέζ, κι έτσι βγήκε στην ανατολική Μεσόγειο… Τι στο διάολο; Από πού θα πήγαινε δήλαδη;

Κανείς εκτός απ’ τους υπήκοους δεν έδωσε σημασία. Μετά όμως, πάντα στο δρόμο για το σπίτι, εκεί ανάμεσα στην ιταλική μπότα και στον κόλπο της Σύρτης, ανακάλυψε (το Charles de Gaulle, η ναυαρχίδα του βασιλιά) τί νομίζετε; Όχι, αν μπορείτε βρείτε το!

Ας το πάρει το ποτάμι: ανακάλυψε μια τουρκική φρεγάτα!… Ουάου!! Κρίμα μωρέ μωρέ! Κρίμα τον κόπο της ναυαρχίδας! Αν το Παρίσι (;) ή οι έλληνες φίλοι του φρόντιζαν να ενημερώνονται, θα είχαν βρει και τις φωτογραφίες των φρεγατών στα ανοικτά της λιβύης – πριν ανακαλύψει μία ο καπετάνιος της ναυαρχίδας.

Δεν πειράζει. Κατανοητή είναι η σύγχυση ιμπεριαλισμών (των εκπροσώπων τους) που ζορίζονται. Απ’ την μεριά της η ασταμάτητη μηχανή, με εντελώς κακές προθέσεις (αντι-μιλιταριστικές και αντι-ιμπεριαλιστικές) μπορεί να βοηθήσει την κατάσταση, με τις δύο πιο πάνω φωτογραφίες.

Η μεσαία δείχνει ένα τουρκικό πολεμικό «δεμένο» στο λιμάνι της Tripoli: βασιλιά Macron, please, ΜΗΝ στείλεις τη ναυαρχίδα σου να ανακαλύψει ΚΑΙ αυτό! Άσε… Iσχύει…

Η κάτω είναι από ένα άρθρο μιας βδομάδας παλιό· το φυλάγαμε για έκπληξη. Εκεί, λοιπόν, στη χούντα του Καΐρου, φαίνεται ότι κάνουν δεύτερες σκέψεις σχετικά με τον ευνοούμενό τους, τον «τζενεράλ». Δεν θα εκπλαγείτε: αυτές οι δεύτερες σκέψεις έχουν αποστολέα με όνομα και διεύθυνση: Putin, Μόσχα. Η ανεγκέφαλη αλεπού Putin «πιέζει» τον χουντοκαραβανά Sisi να συμμαζέψει τον «τζενεράλ» που είναι κάπως ατιθασούλης στα βαθιά του γεράματα, και σηκώθηκε να φύγει στη ζούλα απ’ τη Μόσχα ενώ τον είχαν να υπογράψει εκεχειρία· προσβάλοντας τους οικοδεσπότες του. Δεν φεύγεις έτσι κύριε!

Mετά την τσογλανιά του «τζενεράλ» ο Putin είπε δυο κουβέντες στον Sisi. Κι εκείνος επ’ ευκαιρία ανακάλυψε, όχι χωρίς πόνο ψυχής, ότι ο «τζενεράλ» απέτυχε στην αποστολή του (να καταλάβει την Tripoli), ότι δηλαδή είναι αποτυχημένος σαν «τζενεράλ» παρά την πλουσιοπάροχη βοήθεια που πήρε, και ότι αφού δεν κατέλαβε την πρωτεύουσα και, κατά συνέπεια, δεν εμπόδισε την τουρκική στρατιωτική βοήθεια / παρουσία στη λιβύη, το μόνο πράγμα που κάνει (αν κάνει κάτι…) είναι να σέρνει το αιγυπτιακό καθεστώς σε στρατιωτική αναμέτρηση με το τουρκικό· κάτι που ακόμα και οι χασάπηδες (του Καΐρου) καθόλου δεν θα ήθελαν να τους συμβεί! (Με μια εκτεταμένη και έτοιμη να εκραγεί κοινωνική και πολιτική αντιπολίτευση να σημαδεύει την πλάτη τους δεν έχουν άδικο…)

Και οι μπουρμπουλήθρες όταν σκάνε θόρυβο κάνουν

Παρασκευή 31 Γενάρη. Όλα αυτά αφήνουν κατακάθια στα μαξιλάρια και στα σεντόνια του ελληνικού ιμπεριαλισμού.

Να θυμήσουμε – επειδή οι χρονικές αλληλουχίες έχουν μεγάλη σημασία στην πραγματική ιστορία: Ο «τζενεράλ» έβγαλε γλώσσα σε Μόσχα και Άγκυρα στις 13 προς 14 Γενάρη· στη συνέχεια πέταξε στο Κάιρο, όπου έφτασε στις 14· ήταν ήδη «ξεγραμμένος», κι αυτό το υπέδειξε η ανεγκέφαλη αλεπού Putin στον φασίστα Sisi την ίδια ημέρα· κι έγινε δεκτός μετά τιμών «αδιόριστου αρχηγού κράτους» στην Αθήνα, στις 17 Γενάρη… Όπου ανέλαβε και καθήκοντα άτυπου υπ.εξ. του ελλαδιστάν στη συνδιάσκεψη του Βερολίνου… (Οι ντόπιοι δημαγωγοί είπαν μετά ότι τα κατάφερε εξαιρετικά… Αν ανοίξουν διορισμοί στο ελληνικό υπουργικό συμβούλιο, έχει προοπτικές…)

Με δυο λόγια ο «τζενεράλ» ήταν ήδη walking dead την ώρα που έγερνε στη ζεστή αγκαλιά του ρημαδοΚούλη και του υπ.εξ. ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλα…. Οι οποίοι, φυσικά, τέρατα ευφυίας καθώς είναι, δεν είχαν πάρει χαμπάρι· πράγμα το οποίο όμως δεν πρέπει να εκπλήσσει, αφού έτσι συμβαίνει με τους γύπες: τρέφονται με ψοφίμια, που τα θεωρούν γκουρμεδιές.

Δεν τελειώνει εδώ η ιστορία. Ο «τζενεράλ» ήταν ευνοούμενος και του Παρισιού. Φαίνεται ωστόσο ότι ο βασιλιάς Macron και το καθεστώς του κατάλαβαν έγκαιρα, ας πούμε απ’ τα τέλη της περασμένης χρονιάς, ότι ανάμεσα σ’ έναν Haftar σε θρόνο στην Tripoli πάνω σε σωρούς δολοφονημένων αμάχων απ’ την μια και στο όποιο μέλλον των σχέσεών τους με την Μόσχα απ’ την άλλη, δεν υπήρχαν διλήμματα. Κι έτσι ο βασιλιάς Macron άρχισε να κρατιέται διακριτικά σε απόσταση ασφαλείας απ’ αυτό που έγινε απ’ τις αρχές του 2020 «το όνειρο των καλικάτζαρων» στην Αθήνα: ο «τζενεράλ» στο προεδρικό μέγαρο στην Tripoli, να κάνει κομφετί το ανίερο «μνημόνιο» του Sarraj με τον Erdogan…

Αφού το θεματάκι μ’ αυτό το ανίερο “μνημόνιο” έχει λήξει ουσιαστικά (με την έννοια ότι η υπογραφή του Sarraj παραμένει στη θέση της, οπότε…), αφού η συμμαχία της Αθήνας με τον «τζενεράλ» δεν έχει πλέον περιεχόμενο (που ήταν να αναγκάσει τον Sarraj να φάει το συμβόλαιο με τον Erdogan), τι αντικείμενο έχει η ελληνογαλλική «στρατηγική σύσφιξη» με όρους πολεμικού στόλου; Με ποιον σκοπεύουν να ναυμαχήσουν;

That’s a good question – που λένε και στο βασίλειο της αρμονίας, στο μπουτάν…

Αφού φέτος δεν έχει κάνει κρύα, ποιός γουστάρει φωτιά στη θάλασσα;

Παρασκευή 31 Γενάρη. Ας ανακεφαλαιώσουμε όσο πιο σύντομα γίνεται: αφού η εθνική γραμμή κάνουμε τους μάγκες στην ανατολική Μεσόγειο – με τις πλάτες των plus one από Ουάσιγκτον μεριά, και των φασιστών του Τελ Αβίβ και του Καΐρου – απέτυχε· αφού το υπέδαφος της, το «πετάμε την μπάλα έξω περιμένοντας καλύτερες μέρες», κρέμασε όταν ανακοινώθηκε πως Erdogan και Sarraj (μονομερώς – ξεμονομερώς, αυτό είναι θέμα των δικαστηρίων) οριοθέτησαν μεταξύ τους αοζ «καθ’ υπερβολήν», η πρώτη σπασμωδική αντίδραση του ελλαδιστάν ήταν τρέχουμε να μαζέψουμε υπογραφές ότι αυτοί οι τύποι είναι desperados και wanted· και βλέπουμε… Υπογραφές μαζεύτηκαν· ήταν δωρεάν… Ταυτόχρονα οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού πόνταραν στον «τζενεράλ», αντιλαμβανόμενοι το τι συμβαίνει στη λιβύη, στη Μεσόγειο, στην αφρική, με όρους «ολυμπιακός – παοκ»…. (Κουκιά τρώνε, κουκιά χέζουν). Τζάμπα κι αυτό…

Τι απομένει; Οι διαπραγματεύσεις… Ναι, αλλά τι σόι διαπραγματεύσεις; Υπό ποιούς όρους; Αθήνα στο μισό στρογγυλό τραπέζι και Άγκυρα στο άλλο μισό μαζί με όλο το οικοδομικό τετράγωνο; Τέτοιους ρεαλισμούς δεν τους υπομένει του έλληνος ο τράχηλος· κι ας αφήσουμε το γεγονός ότι οι αιωρούμενες θείες Λίστες έχουν χλευάσει (ή και εκτελέσει) σαν προδότες τύπους που έκαναν πολύ λιγότερα απ’ το να διαπραγματευτούν έχοντας χάσει τους συσχετισμούς δύναμης.

Εάν όμως (a big “if” που λένε και στο βασίλειο της αρμονίας…) το πράγμα μεθοδευόταν διαφορετικά; Αν, για παράδειγμα, το ελλαδιστάν προκαλούσε μια προβοκάτσια, ένα «θερμό επεισόδιο», νότια της Κρήτης ας πούμε, έχοντας εξασφαλίσει τις πλάτες του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron – και την μεσολαβητική ουδετερότητα του ψοφιοκουναβιστάν; Αν το ελληνικό κράτος / παρακράτος προκαλούσε ένα τέτοιο «θερμό επεισόδιο» (υπερασπίζοντας, as usual, το εθνικό και το διεθνές δίκαιο – ξέρετε τώρα…) παριστάνοντας (με μια κάποια γαλλική βοήθεια…) ότι επίκειται «γενική πολεμική ανάφλεξη»… και μετά πήγαινε το πράγμα σε διαπραγματεύσεις Αθήνας – Άγκυρας μέσω μιας θεαματικής (με το «θ» κεφαλαίο…), δηλαδή εικονικής τροποποίησης των συσχετισμών; Δεν θα ήταν αυτό καλύτερο και πιο αποδεκτό ακόμα και για τις αιωρούμενες θείες Λίτσες;

Η ασταμάτητη μηχανή επιτρέπει στον εαυτό της να διατυπώνει υποθέσεις εργασίας που δείχνουν έωλες· αν και δεν είναι υποχρεωτικά τέτοιες. Έχει όμως μεγάλη εμπιστοσύνη (δυστυχώς…) στον προβοκατόρικο οππορτουνισμό και καιροσκοπισμό του ελληνικού κράτους / παρακράτους. Η επίθεση των φασιστών της «μαβη» σε αλβανικό στρατόπεδο στις 10 Απρίλη του 1994 με την δολοφονία δύο αλβανών φαντάρων ήταν μια περίπτωση… Τα Ίμια στις αρχές του 1996 ήταν μια άλλη περίπτωση… Η «πράσινη γραμμή» στην κύπρο, με τους μοτοσυκλετιστές και τις δολοφονίες του Σολωμού και του Ισαάκ απ’ τους τουρκοκύπριους παρακρατικούς, λίγο αργότερα, το καλοκαίρι του 1996, ήταν μια τρίτη περίπτωση… Κι αν αυτά σας φαίνονται «παλιά», θυμηθείτε την προβοκάτσια που ετοίμαζε ο ψεκασμένος υπ.αμ., με το σκάφος ανοικτής θάλασσας «Γαύδος» του λιμενικού, μέσα στη άγρια νύχτα με τα φώτα σβηστά, στα μέσα του Φλεβάρη του 2018, ξανά στα Ίμια… Άλλες περιπτώσεις μπορεί να μας διαφεύγουν…

Η αλήθεια είναι ότι όσο πρόστυχα ευφάνταστος κι αν είναι αυτός ο εθνικός προβοκατόρικος καιροσκοπισμός, δεν πιάνει πάντα. Ευτυχώς! Απ’ την άλλη ο τρόπος που κάνουν τους λογαριασμούς τους τα ντόπια αφεντικά και οι λακέδες τους είναι (ιστορικά αποδεδειγμένο!) τόσο ναρκισσιστικός και υπερφίαλος ώστε μερικές φορές το που θα καταλήξει μια ελληνική προβοκάτσια εξαρτιέται κυρίως απ’ τους λογαριασμούς που κάνει η άλλη πλευρά. Όποια κι αν είναι.

Ηθικό δίδαγμα; Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη… Και από θλίψη έχουν μαζεμένη πολλή οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού.

Έχετε το νου σας! (Και τα μάτια σας όχι 14 αλλά 114…)

(φωτογραφία: Με το που θα πεις «η Μεσόγειος ανήκει στα ψάρια της», αμέσως σου σκάνε κι έναν πόλεμο με λέπια…

Έχουμε μια λύση για κάθε πρόβλημα· έχουν ένα πρόβλημα για κάθε λύση μας…)

Περισσότερος στρατός προσεχώς

Πέμπτη 30 Γενάρη. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, μετά τη συνάντησή του με τον ρημαδοΚούλη, ανακοίνωσε «στρατηγική συνεργασία ασφάλειας» – δηλαδή την αυξημένη παρουσία γαλλικών πολεμικών στο ελλαδιστάν. Καιρός ήταν: φαίνεται πως παρά την αυξημένη παρουσία αμερικανικού στρατού στα μέρη μας, υπήρχε κάποιο «κενό». Που θα το καλύψει ο βασιλιάς Macron.

Η καταγγελία που έκανε όμως ο καινούργιος «στρατηγικός εταίρος» του ελλαδιστάν κατά του τουρκικού καθεστώτος θα πρέπει να χλώμιασε τον ρημαδοΚούλη. Κατήγγειλε τον Erdogan ότι «δεν σέβεται την εκεχειρία» (που αποφασίστηκε στο Βερολίνο) επειδή «… τις τελευταίες μέρες, μόλις τις τελευταίες ημέρες, είδαμε τουρκικά πολεμικά να αποβιβάζουν σύρους μισθοφόρους σε λιβυκό έδαφος»….

Ώπα! Ώπα!!! Υποτίθεται ότι ο αρχιναύαρχος του «τζενεράλ» (αυτός που μιλάει ελληνικά ντε!..) είχε διακηρύξει ότι δεν πρόκειται να πέρασει ούτε ψαροντουφεκάς τούρκος στα λιβυκά χωρικά ύδατα!… Υποτίθεται επίσης ότι επικουρικά (στην παροχή πληροφοριών και στην ανίχνευση έως και τούρκων ψαροντουφεκάδων) θα δρούσε και ο ελληνικός στρατός, έτσι ώστε ο αρχιναύαρχος να δράσει φορώντας έγκαιρα όλα τα λιλιά του. Υποτίθεται επίσης ότι ο «τζενεράλ», έχοντας σαφή υπεροχή στον αέρα, θα βούλιαζε όποιο πλοίο μετέφερε «τρομοκράτες» για να πολεμήσουν στο πλευρό του Sarraj. Τι έγινε; Πώς πέρασαν 4 ολόκληρες φρεγάτες και ένα ro-ro (μεταφέροντας οχήματα και πεζικό) και έφτασαν στο λιμάνι της Tripoli; Κι αυτός ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron τί κάνει; Κάθεται και κοιτάει – και ψάχνει για βόλτες με αρβύλες στα μαγευτικά ελληνικά ακρογυάλια;

Να λοιπόν μερικά πράγματα που συμβαίνουν επί του εδάφους, τα οποία έχουν (και θα έχουν) αναπόφευκτα «πολιτικές» συνέπειες. Ο «τζενεράλ», για τον οποίο ο γύπας ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας και όλο το υπόλοιπο ρημαδογκουβέρνο είχαν όνειρο να τον καμαρώσουν βασιλιά στην Tripoli, να σκίζει το επαίσχυντο «μνημόνιο» Sarraj – Erdogan με ένα νόμο κι ένα άρθο, έχει σοβαρά προβλήματα πλέον.

Δεν είναι μόνο ότι οι ρώσοι μισθοφόροι της wagner group στους οποίους βασιζόταν έχουν αποσυρθεί απ’ το μέτωπο της Tripoli και φαίνεται να παίρνουν οδηγίες απ’ την Μόσχα και όχι απ’ το Τομπρούκ. Είναι και ότι οι 3.000 σουδανοί που του έστειλε βοήθεια τον τελευταίο μήνα ο τοξικός του Αμπού Ντάμπι εξελίσσονται σε μεγάλο “σκάνδαλο” – κατ’ αρχήν στο Χαρτούμ. Προκύπτει χωρίς αμφισβήτηση ότι μια «εταιρεία security» των εμιράτων, ονόματι Black Shield, προσλάμβανε σουδανούς υποσχόμενη ότι θα δουλέψουν σαν σεκιουριτάδες σε νοσοκομεία και σούπερ μάρκετ στο Αμπού Ντάμπι. Όμως αντί γι’ αυτό τους έκανε «πακέτο» και τους έστειλε στον «τζενεράλ»! Με τους πρώτους νεκρούς εκεί οι οικογένειές τους ξεσηκώθηκαν στο σουδάν, και στη συνέχεια άρχισαν να ξεσηκώνονται και οι ίδιοι. Συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις τόσο κατά της πρεσβείας των εμιράτων στο Χαρτούμ όσο και κατά του υπ.εξ. του σουδάν (ζητώντας να δράσει για να επιστρέψουν όλοι πίσω) είναι σε εξέλιξη…

Πάνε οι ρώσοι, πάνε και οι σουδανοί μισθοφόροι – poor «τζενεράλ»! (Έχει τον αρχιναύαρχο βέβαια, αλλά δεν έχει πλοία…). Απ’ την άλλη μεριά, υπέρ του Saraj, συνεχίζουν να καταφθάνουν σύροι μισθοφόροι· και τουρκικά πολεμικά (τα οποία η Άγκυρα, με το σχετικό θράσος, υποστηρίζει ότι είναι εκεί για να λειτουργήσουν σα τμήμα της όποιας διεθνούς δύναμης χρειαστεί να ελεγχθεί ο «αφοπλισμός» – σαν μέλος του νατο…). Το αποτέλεσμα είναι ότι ο «τζενεράλ» έχει καθηλωθεί· και το ελληνικό όνειρο για την στέψη του στην Tripoli έχει πνιγεί στον κόλπο της Σύρτης…

Όταν λοιπόν ο βασιλιάς Macron και ο ρημαδοΚούλης αγκαλιάζονται σαν «στρατηγικοί εταίροι» στο Παρίσι, βρίσκονται ο καθένας με τον εντελώς δικό του εθνικό τρόπο απ’ την μεριά εκείνων που πόνταραν σ’ ένα άλογο κουτσό στο λιβυκό πεδίο μάχης. Το Παρίσι βέβαια είναι ευχαριστημένο και με τις πετρελαιοπηγές που ελέγχει τώρα ο «τζενεράλ» – την καούρα του για την Tripoli δεν την είχε ανάγκη. Αντίθετα ο ρημαδοΚούλης σ’ αυτήν ήλπιζε! Με τον διεθνώς αναγνωρισμένο Sarraj στην πρωτεύουσα της λιβύης, το σύμφωνό του με τον Erdogan είναι σε ισχύ. Παράνομο – ξεπαράνομο, τα είπαμε χτες…

Απομένει ο ένδοξος (γαλλικός) στόλος στα μέρη μας. Χωρίς Marie Henri Daniel Gauthier, comte de Rigny (γνωστό στα μέρη μας σαν «Δεριγνύ») και χωρίς Ναυαρίνο…

Αυτά μπορούν να τα φαντασιώνονται οι θείες Λίτσες της επικράτειας….