Tag: γαλλία

Λιβύη

Πέμπτη 25 Ιούνη. Ενώ ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron συνεχίζει να γκρινιάζει (για το μερδικό του στο λιβυκό πεδίο μάχης), ο ιταλός υπ.εξ. di Maio πετάχτηκε χτες (με συνοδεία) στην Τρίπολη, για συνάντηση με τον Saraj. Μετά την συνάντηση των δύο αντιπροσωπειών ανακοινώθηκαν τα γνωστά κι αναμενόμενα. Μια “ανώνυμη” πηγή του ιταλικού υπ.εξ. είναι ίσως πιο κατατοπιστική: …Η λιβύη είναι προτεραιότητα για εμάς… είναι το πιο σημαντικό θέμα που μας απασχολεί, ζήτημα εθνικής ασφάλειας…

Είναι αυτονόητο πως και η Ρώμη είναι οπαδός μιας “πολιτικής λύσης” για τη λιβύη. Το πρόβλημα μ’ αυτές τις “πολιτικές λύσεις” στις οποίες είναι ανακατεμένοι τόσοι και τέτοιοι, είναι ότι τραβάνε στο χρόνο. Συνεπώς, όταν ο di Maio μιλάει για «πολιτική λύση» εννοεί, κατ’ αρχήν, συνταξιοδότηση του «τζενεράλ»· έτσι ώστε στις όποιες διαπραγματεύσεις κλπ οι εκπρόσωποι της κάθε πλευράς να είναι αποδεκτοί στην άλλη.

Όλοι έχουν μιλήσει άμεσα ή έμμεσα, αλλά ο βασιλιάς Macron δεν έχει εκφράσει ακόμα την γνώμη του επί του θέματος «Haftar». Δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να το κάνει, χωρίς συναισθηματισμούς: θα μπορεί να πουλάει κι αυτός ένα γνήσιο ειρηνιστικό και δημοκρατικό ενδιαφέρον για την περιοχή…

Λιβύη

Τετάρτη 24 Ιούνη. Οι εθνικοί δημαγωγοί (και όχι μόνο στο ελλαδιστάν!) δεν αφήνουν ούτε μια τρίχα να πέσει κάτω όταν πρέπει να αναπαραστήσουν / διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα με τρόπο ταιριαστό στα όποια εθνικά συμφέροντα.

Το επίμαχο σημείο, πια, στο λιβυκό πεδίο μάχης, λέγεται Σύρτη – ή έτσι φαίνεται. Παρουσιάζοντας την πόλη σαν «βασικό σημείο εξαγωγής μεγάλου μέρους του λιβυκού πετρελαίου» δημιουργούν την εντύπωση ότι ο «τζενεράλ» και οι ένοπλοί του παίζουν στη Σύρτη το … κεφάλι τους. Παραμύθια!

Ο «τσενεράλ» κατέλαβε την Σύρτη μόλις στις 7 του περασμένου Γενάρη. Αυτό σημαίνει ότι για έναν πόλεμο που κρατάει χρόνια, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος αυτών των χρόνων η Σίρτη ελεγχόταν απ’ τον Saraj. Και ούτε καν την κατέλαβε ο Haftar: του παραδόθηκε απ’ τον στρατό του Saraj. Η επίσημη εξήγηση των υπερασπιστών της πόλης ήταν «για να μην γίνει αιματοχυσία». Κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής ήταν παραμυθάκι. Η Σύρτη παραδόθηκε στον Haftar καθώς αυτός είχε φτάσει ήδη έξω απ’ την Tripoli (και η Άγκυρα είχε αρχίσει να στέλνει ένοπλους, συμβούλους και όπλα στον Saraj κατ’ αρχήν για να μην πέσει η πρωτεύουσα) λίγες μόνο μέρες πριν την συνάντηση Saraj και Haftar στη Μόσχα (με Putin και Erdogan) για να υπογραφτεί εκεχειρία… Ήταν (υποστηρίζουμε) δώρο προς τον «τζενεράλ», για να πεισθεί να υπογράψει μια συμφωνία που θα αναγνώριζε την πολιτική ηγεμονία ρωσίας και τουρκίας στη λιβύη. Αλλά αυτός, ημιπαράφρων και αχάριστος δεν υπέγραψε· προσβάλωντας μάλιστα τον οικοδεσπότη του (τον Putin)….

Η Σύρτη λοιπόν, με όλα της τα πετρο-προικιά, που επί χρόνια ανήκε στον Saraj και μόνο 5 μήνες ελέγχεται απ’ το Tobruk (όπου ο «τσενεράλ» περιφέρεται σαν φάντασμα), είναι ένα «δώρο» που πρέπει να επιστραφεί. Κι αυτό θα είχε γίνει ήδη…. αν δεν υπήρχε κάτι αρκετά πιο σημαντικό μερικά χιλιόμετρα νοτιότερα απ’ την Σύρτη. Περίπου 300: είναι το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Jufra. Έχει μετατραπεί σε αεροπορική βάση της Μόσχας. Θεωρητικά, αν ο στρατός ‘n’ friends του Saraj ανακαταλάβει την Σύρτη, έχει «στο πιάτο» και την Jufra. Αλλά αυτό δεν πρέπει να γίνει· και δεν θα γίνει, αφού η Άγκυρα δεν έχει αντίρρηση να παραμείνει υπό τον έλεγχο του Tobruk (δηλαδή σε ρωσική χρήση)…

Απλά… το «μπλοκ της Σύρτης» (με μέλη ήδη την Άγκυρα και την Μόσχα) πρέπει να εμπλουτιστεί σε κάποιο βαθμό… Με μια «ορισμένη ποσότητα» Ρώμης και… Και; Παρισιού; (Μήπως και Βερολίνου;)

Εδώ φαίνεται ότι γίνονται οι υπόγειες συνεννοήσεις που, μεταξύ άλλων, επέβαλαν την αναβολή της συνάντησης Lavrov – Cavusoglou στις 14 Απρίλη. Οι δύο τους συνεχίζουν φυσικά να επικοινωνούν από τότε για την διευθέτηση της όποιας τελικής μοιρασιάς στο λιβυκό πεδίο μάχης. Η Ρώμη έχει ήδη στείλει μια πρώτη παρτίδα ναρκαλιευτών στην Tripoli, και φαίνεται πως δεν θα έχει κανένα σοβαρό πρόβλημα συνεννόησης με την Άγκυρα… Το πρόβλημα είναι το Παρίσι. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron θέλει οπωσδήποτε ναυτική και αεροπορική βάση στη λιβύη… Λογικά θα έπρεπε να διαπραγματευτεί το θέμα με την Μόσχα, εφόσον και το Παρίσι τον «τζενεράλ» υποστήριζε. Αλλά ο βασιλιάς έχει βάλει στο μάτι … την Σύρτη (σα ναυτική βάση)! Και μπλοφάροντας προσπαθεί να ενισχύσει την «διαπραγματευτική θέση» του υπονοώντας ότι θα βάλει στο κόλπο το νατο (δηλαδή την Ουάσιγκτον…) – την οποία όμως στην πραγματικότητα δεν θέλει καθόλου, όπως και κανένας άλλος απ’ το υπό δημιουργία «μπλοκ της Σύρτης»!!!

Φαίνονται too much οι γαλλικές απαιτήσεις και χοντροκομμένοι οι χειρισμοί του βασιλιά Macron· ωστόσο πρόκειται για το κέντρο της Μεσογείου και της βόρειας αφρικής, και τα γαλλικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα δεν μπορούν να αγνοηθούν… Δεν μπορούν όμως, απ’ την άλλη μεριά, ούτε να υιοθετηθούν στον μαξιμαλισμό τους: το Παρίσι κάνει ήδη πόλεμο στην υποσαχάρια αφρική, έχει ήδη βάσεις στο μάλι και στο τσαντ· και άρα δεν θα ήταν φρόνιμο (απ’ την σκοπιά του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) να του δοθούν “κλειδιά” στη λιβύη έτσι…

Θα υπάρξει κάποιου είδους «συνδιαχείριση» της Σύρτης, με τον «τζενεράλ» στη σύνταξη και τον Aguila Saleh (απ’ το Tobruk), τον οποίο αποδέχονται τόσο η Άγκυρα όσο και η Τρίπολη, στη θέση του; Θα βρεθεί κάποια άλλη γεωγραφική θέση που να καλύπτει τις γαλλικές ιμπεριαλιστικές ανάγκες; O Macron μπορεί να γαυγίζει κατά της Άγκυρας· μπορεί να στέλνει κανά Rafale πάνω απ’ την Σύρτη· αλλά ξέρει καλά με ποιούς πρέπει να διαπραγματευτεί…

Όσο για το Βερολίνο; Κουβεντιάζει την δική του θέση – αλλά με τον Erdogan. Όχι με τον Macron…

Υποθέτουμε ότι δεν χρειάζεται να υποδείξουμε πόσο χαρούμενο είναι το ρημαδογκουβέρνο και όλο το φάσμα της «αντιτουρκικής εθνικής ενότητας» στο ελλαδιστάν μ’ αυτές τις (αναπόφευκτες!) εξελίξεις στο λιβυκό πεδίο μάχης – έτσι δεν είναι;

(φωτογραφίες: Η ζώνη που ήλεγχε ο Saraj στις 8 Μάη (πάνω) και στις 8 Ιούνη (κάτω). Παρά το μικρό αναλογικά ποσοστό επί του εδάφους, μεγάλο μέρος του λιβυκού πληθυσμού ζει σ’ αυτή την περιοχή. Ως γνωστόν το μεγαλύτερο μέρος της λιβυκής έκτασης είναι έρημος.)

Η αφρική – πεδίο μάχης

Δευτέρα 15 Ιούνη. Η ασταμάτητη μηχανή δεν ήταν εντελώς σίγουρη – αλλά ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron το επιβεβαίωσε χτες. Η «καλωσύνη» και ο «αντιρατσισμός» διάφορων πρωτοκοσμικών καθεστώτων μετά την δολοφονία του G. Floyd και το κίνημα διαμαρτυρίας που έχει δημιουργηθεί, έχει ελάχιστη έως καθόλου σχέση με την «τύχη» των έγχρωμων (και γενικά «β διαλογής») υπηκόων τους και πολύ μεγαλύτερη με τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις τους στην αφρική.

Το έχουμε πει, το ξέρετε, ότι τόσο στη βόρεια αφρική (με κέντρο τη λιβύη) όσο και στην υποσαχάρια (με κέντρο το μάλι) υπάρχουν ενεργά πεδία του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Όπου οι αναμετρήσεις οξύνονται.

Βέβαια η πρωτοκοσμική ρατσιστική βία είναι βασικό μέρος της ιστορίας και της εμπειρίας των αφρικανικών κοινωνιών – και πέρα από τα κατά περιόδους παχιά λόγια περί «ελευθερίας» και «δημοκρατίας» οι πρώην αποικιοκράτες κάνουν ό,τι μπορούν να είναι αποικιοκράτες νυν και αεί. Και το τι κάνουν είτε με τους αφροαμερικάνους είτε με τους μαγκρεμπιανούς είτε με τους σενεγαλέζους, τους μαλινέζους και τους κογκολέζους στις επικράτειές του ποτέ δεν ήταν ως τώρα εμπόδιο στην όποια ιμπεριαλιστική «καλωσύνη» τους.

Έχει αλλάξει κάτι τώρα; Έχει αλλάξει κάτι που επιβάλει ότι οι ιμπεριαλιστικές «δημόσιες σχέσεις» στην αφρική πρέπει να περνούν από «αντιρατσιστικά κηρύγματα»; Ναι, έχει αλλάξει. Λέγεται κινεζική επιρροή. Οικονομική, πολιτική, εσχάτως και ιατρική.

Το κινεζικό καθεστώς δεν έχει καμμία ιστορία ή κανένα χρέος αποικιοκρατίας οπουδήποτε – ούτε στην αφρική. Σαν κοινωνία επίσης δεν έχει κανένα ιστορικό αντι-αφρικανικού ρατσισμού. Σίγουρα δεν υπήρχε λόγος – αλλά αφού οι κινέζοι αυτοκράτορες δεν έπαιρναν εκατοντάδες χιλιάδες σκλάβους απ’ την μαύρη ήπειρο για τι θα μπορούσε να τους ενοχοποιήσει κάποιος;

Με δυο λόγια ο κινέζικος καπιταλισμός είναι εντελώς «καθαρός» από ρατσιστικές ευθύνες όταν φτάνει στα αφρικανικά εδάφη. Είναι, επίσης, γενναιόδωρος – ή έτσι φαίνεται. Τώρα, λοιπόν, τα πρωτοκοσμικά κράτη, ρατσιστικά ως το κόκκαλο από κατασκευής τους, δεν συναγωνίζονται μεταξύ τους για κατακτήσεις και μοιρασιές στην αφρική, ώστε να είναι αδιάφορη η κοινή τους εσωτερική καταπίεση κατά των αφρικάνων, ο κοινός ρατσιστικός παρονομαστής τους. Τώρα έχουν να αντιμετωπίσουν έναν βεβαιωμένα μη ρατσιστή αντίπαλο πρώτης γραμμής, τον οποίο μάλιστα προσπαθούν να δυσφημίσουν. Έναν αντίπαλο πολύ πιο πλούσιο και ικανό απ’ την άλλοτε (επίσης αντιρατσιστική) εσσδ…

Ε, όταν η αστυνομία σου σκοτώνει κατά βούληση αφροαμερικάνους ή αφρογάλλους δεν μπορείς να το παίξεις «άγιος» στους αφρικανικούς πληθυσμούς – έτσι δεν είναι; Ο βασιλιάς της γαλλίας όμως είπε ότι θα το προσπαθήσει.

Ίσως γονατίσει κι αυτός, να παραστήσει τον μετανοιωμένο… Nα δείξει ότι «νοιώθει»…

Εμπρός σύμμαχοι!

Τετάρτη 10 Ιούνη. Είτε επειδή βρίσκονται σε πλήρη σύγχιση είτε επειδή βρίσκονται σε πλήρη αδυναμία, οι εθνικοί δημαγωγοί προσπάθησαν να πουλήσουν την συμφωνία Αθήνας – Ρώμης σαν εναντίον του Saraj και του Erdogan. Ας θυμίσουμε λοιπόν στοιχειώδη πράγματα.

Πρώτον, η ιταλική πετρελαϊκή ENI έχει θεμελειωμένα και λειτουργικά συμφέροντα στη δυτική λιβύη, αυτήν που διοικεί ο Saraj· και τόσο η ΕΝΙ όσο και η Ρώμη είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένοι που μετά την μαλλιοκούβαρα υποχώρηση του φίλου των ελλήνων “τζενεράλ” έχει ξαναρχίσει η ροή πετρελαίου απ’ τα πηγάδια της ερήμου του λιβυκού νότου.

Δεύτερον, και πάλι στα δυτικά, στα σύνορα με την τυνησία, πάντα στην περιοχή ελέγχου του Saraj, έχουν εντοπιστεί πολύ μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου. Εκτός απ’ την ENI θα μπορούσε να πάρει μερίδιο και κάποια γαλλική εταιρεία – και το Παρίσι δεν θα θυσιάσει τον ρεαλισμό του για την περίπτωση.

Τρίτον: Η Ρώμη μάλλον θα πρέπει να ευχαριστεί την Άγκυρα που έσωσε τον Saraj και συνέβαλε στο να ξαναβρεθεί «πάνω στο άλογο». Φυσικά το να υπάρχουν τουρκικές βάσεις στη δυτική λιβύη δεν είναι ιταλικό όνειρο. Όμως αυτό που θα ήθελε αλλά δεν μπορούσε να κάνει το ιταλικό καθεστώς (να στείλει στρατιωτικές ενισχύσεις στον Saraj) το έκανε το τουρκικό. Και είχε αποτελέσματα. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί σε κάποιον που ρίσκαρε τα οφέλη αν επιτύχει. Τα υπόλοιπα θα είναι συζητήσεις μεταξύ κρατών που έχουν κοντινά συμφέροντα.

Τέταρτον: Ακόμα και ο μεγάλος σύμμαχος, το ψοφιοκουναβιστάν, βρίσκεται σε σύγχιση σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης, στο οποίο έχασε χωρίς να προλάβει καν να πατήσει τις αρβύλες του. Η Ουάσιγκτον στηρίζει τον Saraj στο βαθμό που θεωρεί ότι η Μόσχα έχει βάλει πόδι στην Benghazi. Αλλά θέλει κάπως «να χωθεί», οπότε κουβεντιάζει και με το πρώην asset της cia, τον «τζενεράλ». (Αλλά αυτός είναι ήδη παρελθόν…).

Στην προσπάθειά της να «χωθεί» στη λιβύη με τον μόνο τρόπο που ξέρει, στρατιωτικά, η africom (η «αμερικανική διοίκηση αφρικής» – έτσι είναι οι αυτοκρατορίες: έχουν διοικήσεις για όλο τον κόσμο…) ανακοίνωσε πρόσφατα ότι σκοπεύει να παρκάρει στρατό στην τυνησία. Οι τυνήσιοι, τόσο το πόπολο όσο και ο νέος πρόεδρος, δεν βλέπουν καθόλου φιλικά την Ουάσιγκτον. Βλέπουν όμως φιλικά την Άγκυρα, σίγουρα η τυνησιακή μουσουλμανική αδελφότητα.

Την περασμένη Παρασκευή δύο «βομβιστές αυτοκτονίας» ανατινάχτηκαν κοντά στην αμερικανική πρεσβεία, στο κέντρο της Τύνιδας. Η πρεσβεία δεν έπαθε κάτι, αλλά η προειδοποίηση ήταν σαφέστατη. Κάτι απ’ την έκρηξη θα πρέπει να έφτασε ως το ελληνικό υπ.εξ….

Αν «σύμμαχοι» θεωρούνται εκείνοι των οποίων τα συμφέροντα συμπίπτουν ή βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος, το ελλαδιστάν έχει ελαχιστότατους συμμάχους στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Βασικός παράγοντας γι’ αυτήν την αδυναμία είναι το νο 1 εθνικό κεφάλαιο: οι εφοπλιστές. Το να γίνεται δημαγωγική επίκληση πότε στην ε.ε., πότε στο Παρίσι, πότε στην Ουάσιγκτον και πότε στο Κάιρο είναι, απλά, φτηνή και κάποτε σπασμωδική προσπάθεια διατήρησης της εσωτερικής εθνικιστικής συνοχής. Και «κάλυψης» των συμμαχιών αυτών των αφεντικών.

Αυτά τα δεδομένα θα μπορούσαν να καθησυχάζουν τύπους σαν εμάς, σκληρά αντεθνικιστές και αντι-ιμπεριαλιστές αν… Αν δεν προέκυπτε απ’ την ιστορία του 20ου αιώνα (για να μην πάμε πιο πίσω) ότι είναι τέτοια η σχέση του νο 1 εθνικού κεφάλαιου με το «εθνικό κράτος» (και τους υποτελείς του) που επιτρέπει – και κάποτε τροφοδοτεί – τυχοδιωκτισμούς. Υπάρχουν κρίσιμες «ιδιαιτερότητες» στην ελληνική πολιτική και κοινωνική ιστορία που εξηγούνται δυσοίωνα αν λάβει κανείς υπόψη του ότι τα συμφέροντα των αφεντικών των θαλάσσιων μεταφορών (στο σύνολό τους) ΔΕΝ εδράζονται στην επικράτεια… Και κατά συνέπεια έχουν πολύ μεγάλο περιθώριο (πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι άλλα εθνικά αφεντικά) στο να αδιαφορούν γι’ αυτήν αν είναι να κάνουν τις δουλειές τους…

(Γι’ αυτά περισσότερα με άλλη ευκαιρία…)

Λιβύη

Σάββατο 6 – Κυριακή 7 Ιούνη. Χαμένος για χαμένος ο αγαπημένος του ελλαδιστάν «τζενεράλ» πριν κανά μήνα προσπάθησε να κάνει κάτι που θα ονομαζόταν πραξικόπημα αν στη λιβύη είχαν ισχύ οι κλασσικοί όροι περί «πολιτικής νομιμότητας». Ενώ, τυπικά, ο Haftar είναι απλά ο στρατηγός του «αυτοεξόριστου κοινοβουλίου της λιβύης» που έχει έδρα το Tobruk (τα περισσότερα μέλη του οποίου έχει διορίσει ο ίδιος ο Haftar…) και άρα, πάλι τυπικά, θα έπρεπε να υπακούει στις εντολές του, ο “τζενεράλ” ακύρωσε την όποια ύπαρξη αυτού του κοινοβουλίου, και αυτοανακηρύχτηκε “ηγέτης της λιβύης”.

Αν νικάς μπορείς να αυτοανακηρυχτείς ακόμα και αυτοκράτορας της Ρώμης (που λέει ο λόγος…) Αν χάνεις όμως δεν έχεις πολλά περιθώρια. Ο ηλικιωμένος εκπρόσωπος των ελληνικών συμφερόντων στο συνέδριο του Βερολίνου για την λιβύη (το θυμάστε; έγινε μόλις στις 19 του περασμένου Γενάρη!!!) δεν πρόκειται να δει τον εαυτό του στο θρόνο του άλλοτε πανίσχυρου Καντάφι, στην πρωτεύουσα Tripoli, όπως ονειρευόταν… (Θα είναι τυχερός αν επιζήσει σαν συνταξιούχος…).

Ελλείψει καλύτερης εναλλακτικής, το άστρο του συνομίλικου με τον «τζενεράλ» (76 χρονών) Aguilla Saleh Issa έχει αρχίσει να αναδύεται (μπορεί το ρημοδογκουβέρνο να προσπαθήσει να τον διπλαρώσει κι αυτόν…). Ο Issa είναι πρόεδρος αυτού του «κοινοβουλίου» που κατάργησε ο «τζενεράλ». Και αυτοσυστήνεται σαν «άνθρωπος της Μόσχας» – πράγμα που είναι στα όρια του βέβαιου. Εμφανίζεται σαν πιστός οπαδός της (ρωσικο-τουρκικής) ιδέας για μια συμφωνία κατάπαυσης του πυρός με τον Saraj (αυτή που δεν υπέγραψε ο Haftar τον περασμένο Γενάρη, αλλά τώρα, φυσικά, με πολύ χειρότερους όρους για το Tobruk).

Για να φανεί πόσο χάλια έχουν πάει τα πράγματα για το ρημαδογκουβέρνο, τον ιμπεριαλισμό που εκπροσωπεί και για τον αγαπημένο μας ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, την περασμένη Πέμπτη (ενόσω ο Saraj βρισκόταν στην Άγκυρα…) ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov συναντήθηκε στη Μόσχα με δύο υψηλά ιστάμενους αξιωματούχους του … Saraj! Τον υπ.εξ. Mohammed Sayala και τον τουρκο-λίβυο επιχειρηματία Ahmed Omar Maiteeq, που είναι αντιπρόεδρος του «προεδρικού συμβουλίου» του Saraj. Επίσημα η συζήτηση ήταν για δουλειές – “μόλις σταθεροποιηθεί η κατάσταση” όπως δήλωσε ο Lavrov.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι η στρατιωτική κατάρρευση του «τζενεράλ» και η «πολιτική συνταξιοδότησή» του είναι το κερασάκι της επιτάχυνσης των μεθοδεύσεων Άγκυρας, Μόσχας (αλλά και κάποιων ευρωπαίων συμμάχων τους) στη λιβύη. Μιλάμε για «ευρωπαίους συμμάχους» επειδή: α) η Ρώμη δεν μπορεί παρά να συμφωνεί με αυτές τις εξελίξεις· β) το Παρίσι, που υποστηρίζε τον Haftar, έχει αρκετό ρεαλισμό για να συμβιβαστεί και να επωφεληθεί απ’ αυτές· γ) το Βερολίνο, διακριτικά, συμφωνεί επίσης, για παραπάνω από έναν λόγους.

Αυτοί που έχουν μείνει απ’ έξω είναι … ο άξονας… Η Ουάσιγκτον (που τρέχει μπας και προλάβει να χωθεί, αν και ο τρόπος που διαθέτει, ο στρατιωτικός, είναι ο πιο ακατάλληλος πια), το Λονδίνο, και η Αθήνα… Υποψιαζόμαστε όμως ότι κανένας απ’ το «μπλοκ της Σύρτης» δεν στεναχωριέται για τις δυσκολίες του ψοφιοκουναβιστάν και των συμμάχων του στη Μεσόγειο…

Τι έχει απομείνει στο ελλαδιστάν; Χμμμ…. Τα εμιράτα. Αν δεν κάνουμε λάθος είναι απ’ τις πιο παλιές και γνωστές δυνάμεις της Μεσογείου… Ε;

Μια σύντομη δόση μνήμης απ’ τα ντόπια μεγαλεία της pro covid-19 εποχής εδώ:

Προληπτικά…

Τετάρτη 3 Ιούνη. Τα μπάχαλα έχουν ξεκινήσει στα περίχωρα του Παρισιού. Είναι, προς το παρόν, προληπτικά. Γιατί Black life matters και στην επικράτειά του βασιλιά Macron. Και η εποχή δεν επιτρέπει υπεκφυγές.

Αυτόν τον καιρό γίνεται στο Παρίσι μια δίκη μπάτσων για την δολοφονία του 24χρονου Adama Traore, στην Beaumont-sur-Oise, στα βόρεια του Παρισιού τον Ιούλη του 2016. Το «αδίκημά» του ήταν ότι επειδή δεν είχε μαζί του ταυτότητα έτρεξε να αποφύγει ένα αστυνομικό μπλόκο. Τον έδεσαν ζωντανό· τον έδωσαν στους δικούς του νεκρό.

Οι κρατικοί εμπειρογνώμονες πάνε να «βγάλουν καθαρούς» τους μπάτσους. Αλλά ιατροδικαστές που έβαλε η οικογένεια και οι συμπαραστάτες κατέληξαν ότι ο Adama πέθανε εξαιτίας της «τεχνικής της σύλληψής» του – τον τρόπο «εξουδετέρωσης» που χρησιμοποιεί (και) η γαλλική αστυνομία.

Η χρονική σύμπτωση με την δολοφονία του Floyd και την εξέγερση στις ηπα δεν βοηθάει το κουκούλωμα. Αλλά οι γάλλοι μπάτσοι έχουν ασυλία όπως οι αμερικάνοι – αυτό είναι γνωστό. Οπότε;;;

(φωτογραφία μέση: Πάνω από 20.000 διαδηλωτές έξω απ’ τα δικαστήρια στο Παρίσι χτες, σ’ έναν απαγορευμένο – λόγω covid-19 – «συνωστισμό».

Κάτω: Στη στεριά δεν ζει το ψάρι, ούτε ο covid στη φωτιά – σίγουρα στο Παρίσι…)

No future

Τρίτη 2 Ιούνη. Ορισμένοι αποδίδουν την γενικευμένη πληβειακή εξέγερση στο ψοφιοκουναβιστάν σε οικονομικούς παράγοντες. Κυρίως στο γεγονός ότι πρώτα η φτώχια και ο ουσιαστικός αποκλεισμός των μειονοτήτων απ’ τις όποιες δομές δημόσιας υγείας, ύστερα οι γενικευμένες απαγορεύσεις και η ανεργία και, στο τέλος, η post covid-19 «νέα κανονικότητα» κτυπάει ακόμα πιο έντονα εκείνους που έχουν τα λιγότερα μέσα να επιβιώσουν.

Ισχύουν αυτά. Όπως ισχύει ότι το παρακμιακό ψοφιοκουναβιστάν έχει τον πιο φασίστα πρόεδρο (και τους ανάλογους σωματοφύλακες, βουλευτές, γερουσιαστές, μήντια) που είχε το 2016 στη διάθεσή του το καθεστώς. Και, σε προεκλογική περίοδο, ο αντίπαλός του (ο Beiden) είναι τόσο βαθυκρατικός με την σειρά του, ώστε ούτε κατά φαντασίαν δεν θα μπορούσε να εικονογραφεί μια κάποια «ελπίδα» – όπως άλλοτε ο Obama.

Μ’ άλλα λόγια, σε μια άλλοτε υπερδύναμη που καταρρέει (και εξοπλίζεται) το no future δεν είναι καν μια πάγια κατάσταση για τους περιθωριοποιημένους. Είναι ένας διαρκής κατήφορος. Το ψοφιοκουναβιστάν δεν είναι πια ένα καπιταλιστικό σύστημα επιδεκτικό σε βελτιώσεις· αν υπάρχει τέτοιο πράγμα σήμερα. Οι διαδηλωτές δεν το αναλύουν· απλά το μισούν, με τον τυφλό τρόπο που τους επιτρέπει να ανταποδώσουν έστω συμβολικά τον τρόπο που τους μισεί. Κι ούτε λόγος ότι οι διαδηλωτές δεν έχουν βγάλει όπλα. Πράγμα που σημαίνει ότι στην πιο οπλοκρατούμενη κοινωνία του πλανήτη κρατιούνται ακόμα πολύ κοντά στα όρια της νομιμότητας.

Πρέπει να θυμόμαστε πάντως ότι αυτή δεν είναι η πρώτη εξέγερση της «covid φάσης» του 2020. Είναι η δεύτερη. Είχε προηγηθεί μια ανάλογη στη γαλλία. Επί πολλές ημέρες, ξεκινώντας στις 18 Απρίλη, όταν ένα ασφαλίτικο κτύπησε έναν 30χρονο με μηχανάκι που προσπάθησε να αποφύγει ένα κορονο-μπλόκο στη Villeneuve-la-Garenne. Δεν σκοτώθηκε – θα έπρεπε; Ωστόσο ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron είπε για εκείνη την εξέγερση (σε διάφορες πόλεις) περίπου αυτά που λέει το ψόφιο κουνάβι· στο πιο εκλεπτυσμένο…

Η πρόσφατη αντιlockdown εξέγερση στα Παρισινά προάστια αλλά και σε μερικές πόλεις ακόμα παρά την διάρκειά της δεν προκάλεσε συμπάθεια, συγκεντρώσεις συμπαράστασης, έστω ιντερνετικούς επαίνους απ’ τας ευρώπας (και απ’ τα μέρη μας). Φταίει που ήταν αντι-καραντίνα; Ή που δεν υπήρξε νεκρός;

Τότε που να οφείλεται άραγε η απόλυτη πρωτοκοσμική αδιαφορία για την δολοφονία πάνω από 220 διαδηλωτών, το σακάτεμα πολύ περισσότερων, τον τραυματισμό πάνω από 15.000, επί 1,5 χρόνο (απ’ τις 30 Μάρτη του 2018 ως τις 27 Δεκέμβρη του 2019); Μήπως επειδή δεν υπήρχαν video απ’ τις δολοφονίες; Υπήρχαν και παραϋπήρχαν… Μήπως στο ότι ήταν Παλαιστίνιοι, άραβες, στη λωρίδα της Γάζα; Ίσως αυτό: τα απαρτχάιντ δεν θεωρούνται όλα εχθρικά· υπάρχουν κάποια που βολεύουν…

Υπάρχουν πολλά no future. Οι πρωτοκοσμικοί με τις επιλεκτικές αντιρατσιστικές ευαισθησίες, έχουν τα δικά τους…

(φωτογραφία επάνω: Κοντά στο άσπρο σπίτι, στην Ουάσιγκτον, πριν 3 ημέρες.

Στη μέση: οι κροτίδες είχαν την τιμητική τους στην πρόσφατη εαρινή εξέγερση στη γαλλία.

Κάτω: Εκτός απ’ τα όπλα και την τεχνολογία δολοφονίας αμάχων, το φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ εξάγει και τις μπατσικές τακτικές του. Μία απ’ αυτές είναι το «γονάτισμα πάνω στο κεφάλι ή στο λαιμό», που σκότωσε τον Floyd. Πάνω ισραηλινοί στρατόμπατσοι «ακινητοποιούν» και ξυλοκοπούν έναν παλαιστίνιο διαδηλωτή έξω απ’ το al Aqsa, στις 12 Μάρτη του 2019. Κάτω η ειρωνική έκπληξη ενός άραβα για την πρωτοκοσμική δήθεν μυωπία…

Είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα ιδρώσει κανενός το αυτί για την προέλευση των αμερικανικών μπατσοφονικών μεθόδων… Ειδικά στα μέρη μας… Είναι όμως απόλυτη αλήθεια ότι και οι αμερικάνοι και οι έλληνες μπάτσοι εκπαιδεύονται από ισραηλινούς…

Όπως το είπαμε: Μερικά φασιστικά καθεστώτα είναι χρήσιμα. Είναι σύμμαχα…).

Viva Macron!!

Σάββατο 30 Μάη. Το τέλος του φυσικού αποκλεισμού των υπηκόων (για το καλό της υγείας τους πάντα!), με την τρομοεκστρατεία, τις καθολικές απαγορεύσεις, τις καραντίνες, είναι η αρχή της ηλεκτρονικά μεσολαβημένης κοινωνικής αποξένωσης. Ο φυσικός αποκλεισμός θα μείνει, φυσικά, στη φαρέτρα του καθολικού ελέγχου (του κοινωνικού εργοστάσιου) σαν μόνιμη απειλή για τα χειρότερα: φτιάχτηκε η απαραίτητη κοινωνική μνήμη, συνεπώς τώρα υπάρχει η ανάμνηση της τρομακτικής τιμωρίας…

Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron εγκαινίασε το πρώτο βήμα αυτής της δεύτερης φάσης: την χρήση μιας εφαρμογής (για κινητά) «έγκαιρης προειδοποίησης». Η Commission nationale de l’informatique et des libertés, η γαλλική «εθνική επιτροπή» για την προστασία των προσωπικών δεδομένων, έδωσε την συγκατάθεσή της (αλλοίμονο…), οπότε όλα πάνε πρίμα. Άλλωστε είναι για καλό σκοπό. Λέγεται Stop Covid…

Το «κατέβασμα» της εφαρμογής είναι «εθελοντικό» σ’ αυτή τη φάση (οι εξηγήσεις για τα εισαγωγικά πιο κάτω). Αν έχει αυτήν την εφαρμογή στο κινητό του, ο χρήσης θα παίρνει ειδοποίηση αν, σε απόσταση μικρότερη από ένα μέτρο και για χρονικό διάστημα πάνω από 15 λεπτά, βρίσκεται άτομο που επίσης έχει την εφαρμογή και (έχοντας κάνει τεστ) είναι «θετικό». Όποιος λαμβάνει τέτοια ειδοποίηση θα θεωρείται «ύποπτος» και θα πρέπει να περιορίσει τις κινήσεις του, να φοράει μάσκα παντού, και να κάνει άμεσα τεστ. Αν βγει θετικός, με έναν κωδικό που θα του δώσει ο γιατρός, θα αυτο-δηλώνεται άρρωστος, έτσι ώστε να βαράνε ψηφιακές καμπάνες και κουδούνια κάθε φορά που θα πλησιάζει άλλον / άλλη (με την εφαρμογή).

Με δυο λόγια αυτή η εφαρμογή, που διαφημίζεται σαν «εθελοντική», «ανώνυμη», και «χωρίς καταγραφή της θέσης – geolocation – του καθενός», είναι ταυτόχρονα «μέτρο αυτο-προστασίας» και «καθήκον εξομολόγησης»…

Είναι σαφές ότι πέρα απ’ τον «εθελοντισμό» του πράγματος, ούτε ανωνυμία υπάρχει, ούτε απουσία χωρικού (και χρονικού) προσδιορισμού. Όλα τα κινητά είναι «επώνυμα», και όλα είναι ρουφιάνοι θέσης ακόμα κι όταν είναι κλειστά: επικοινωνούν πάντα με τις κοντινότερες κεραίες…. Συνεπώς, το ότι δεν θα υπάρχουν έξτρα data απ’ αυτήν την εφαρμογή (τα οποία σίγουρα θα μπορούν να τα συγκεντρώσουν οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας) είναι κάτι που μόνο τους άσχετους προορίζεται να πείσει. Που ίσως είναι πολλοί…

Ο «εθελοντισμός»; Αυτός σ’ αυτή τη φάση φαίνεται αληθινός… Μόνο που έτσι δεν γίνεται δουλειά!!! Δεν μπορεί να ελεγχθεί ούτε ο πληθυσμός συνολικά, ούτε η κατάσταση της υγείας του γενικά, ούτε οι «συγκεντρώσεις υποψήφιων δολοφόνων» (covid-19 positive) με … εθελοντικό τρόπο!!!

Κρίνουμε, λοιπόν, σ’ αυτήν την φάση της εγκαθίδρυσης της ψηφιακής παρακολούθησης, σε κοινωνίες που έχουν ακόμα κάποιες ευαισθησίες σχετικά με τα προσωπικά τους δεδομένα και την ιδιωτικότητα (όπως η γαλλική) η μορφή-κράτος επιδιώκει τα εξής. Πρώτον, να διαμορφώσει την μάζα των εθελοντικά υποτελών, καταγράφοντάς τους έναν προς έναν. Αυτή η μάζα είναι οι «κοινωνικά υπεύθυνοι πολίτες» της digital φάσης – μιας φάσης που δεν θα είναι προσωρινή, όπως ο κατ’ οίκον εγκλεισμός, αλλά διαρκείας… Είναι εκείνοι που θα γίνουν επιχείρημα, αργότερα, κατά των «ανεύθυνων», που δεν έκαναν το εθελοντικό τους καθήκον… Είναι αυτή η μάζα που, κάποια στιγμή στο όχι μακρινό μέλλον, θα στηρίξει («εθελοντικά κι αυθόρμητα») την υποχρεωτική χρήση αυτής της εφαρμογής, και όποιας άλλης, από όλους. (Ανάλογος ήταν ο ρόλος της μάζας των φίλων της καραντίνας στην προηγούμενη φάση…).

Δεύτερον, θα γίνει η τεχνική δοκιμή του συστήματος, σε πραγματικούς χώρους / χρόνους, και σε κάποια αξιόλογη έκταση. Χρειάζονται τέτοιες δοκιμές, αφού αυτά τα συστήματα είναι καινούργια στην εφαρμογή τους.

Τρίτον, δημιουργούνται οι ιδεολογικές προϋποθέσεις για την καθιέρωση της «ψηφιακής πιστοποίησης υγείας», με χρήση passport – και όχι μόνο για τα αεροδρόμια. Για παράδειγμα είναι εύκολο να εντοπίζονται εκείνοι που ενώ «έλαβαν προειδοποίηση» στο κινητό τους (ότι διασταυρώθηκαν μ’ έναν δολοφόνο…) δεν έκαναν τα επόμενα υποχρεωτικά βήματα, και ειδικά το τεστ. Μ’ έναν τρόπο που δεν είναι δύσκολο να κατανοηθεί, αρκεί μια τέτοια προειδοποίηση για να εγκαινιαστεί η ψηφιακή καταγραφή στο κινητό όσων την έχουν πάρει της συμπεριφοράς και της υγείας τους για τις επόμενες εβδομάδας. Έκαναν τεστ; (αυτό θα μπαίνει στη βαση δεδομένων των νοσοκομείων) Βγήκαν αρνητικοί; Βγήκαν θετικοί; Τι έκαναν μετά στη δεύτερη περίπτωση; Έκατσαν σπίτι τους (αυτο-καραντίνα) ή κυκλοφορούσαν; Κλπ… (Θα τολμούσαμε να φανταστούμε ακόμα και ψευδείς προειδοποιήσεις – για χάρη όλων των υπόλοιπων. Αλλά θα μας πείτε υπερβολικά καχύποπτους…)

Μακάρι να μην υπάρξουν “εθελοντές”… Αλλά αυτό είναι απίθανο…

Το είχαν πει από πριν

Πέμπτη 28 Μάη. Για άλλους απειλή και γι’ άλλους ιστορική ευκαιρία. Αναδιάρθρωσης. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron θα ρίξει 8 δισεκατομύρια ευρώ στη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία, με σκοπό την αναδιάρθρωσή της.

… Το κράτος θα δώσει 8 δισεκατομύρια ευρώ βοήθεια στον κλάδο δήλωσε. Απ’ την μεριά τους οι αυτοκινητοβιομηχανίες δεσμεύονται να επαναπατρίσουν στη γαλλία τις φάσεις της παραγωγής που προσθέτουν αξία, και να αναδιαρθρώσουν όλη τη βιομηχανική παραγωγή τους… Είναι ένα ιστορικό σχέδιο που αντιμετωπίζει μια ιστορική κατάσταση συμπλήρωσε. Για να τελειώσει: Πρέπει να προστατέψουμε την βιομηχανία μας και να βάλουμε την γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία στην κορυφή της ευρώπης στην παραγωγή καθαρών οχημάτων, αυξάνοντάς την περισσότερο από ένα εκατομμύριο ηλεκτρικά και υβριδικά οχήματα κάθε χρόνο τα επόμενα πέντα χρόνια…

Αυτές οι «καπιταλιστικές διακοπές για χάρη της προστασίας της δημόσιας υγείας» πιάνουν τόπο – όπως ακριβώς ήταν προβλέψιμο. Η επιδοτούμενη απ’ το γαλλικό κράτος στροφή στην παραγωγή ηλεκτρικών αυτοκινήτων (οπωσδήποτε και των μπαταριών τους) έρχεται σε μια ιστορική στιγμή που το γαλλικό κεφάλαιο στον τομέα έβλεπε την πλάτη και των γερμανών και των κινέζων και των νοτιοκρεατών και των ινδών ανταγωνιστών του. Εννοείται ωστόσο ότι δεν πρόκειται για μια «οικολογική έξοδο» της γαλλικής αυτοκινητοβιομηχανίας. Περιλαμβάνεται και η αναδιάρθρωση του καταμερισμού εργασίας: ειδικότητες θα καταργηθούν, η ρομποτοποίηση θα πρέπει να προχωρήσει· κι απ’ την άλλη μεριά πάλι απ’ την μορφή – κράτος θα πρέπει να επιδοτηθεί η αγορά αυτών των οχημάτων, εντός γαλλίας οπωσδήποτε, για να στηριχτεί στα πρώτα βήματά της αυτή η γρήγορη, λαχανιασμένη αναδιάρθρωση. Εννοείται (;): ο γαλλικός ιμπεριαλισμός στην υποσαχάρια αφρική θα ενισχυθεί. Εκεί υπάρχουν κρίσιμες πρώτες ύλες…

Πιο ψηφιακά και πιο κρατικά καθοδηγούμενα – που λέει αυτός ο ισπανός που δεν ξέρει τι του γίνεται… Πιο «εθνικά» και πιο βίαια επίσης· είναι ολοφάνερο.

Αν τα ήξερε όλα αυτά ο covid-19 μπορεί και να καθόταν με τις νυχτερίδες του.

4ος παγκόσμιος (2)

Κυριακή 17 Μάη. Για όποιον θέλει να αντιμετωπίσει τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό ποδοσφαιρικά, με τον covid 19 στο ρόλο του κριτή, τότε:

– στην αναμέτρηση δύση / ανατολής κέρδισε αναμφισβήτητα η ανατολή·

– στην αναμέτρηση ηπα / κίνας, κέρδισε αναμφισβήτητα η κίνα·

– στην αναμέτρηση γαλλίας / γερμανίας, κέρδισε αναμφισβήτητα η γερμανία. Εδώ η αριθμητική διαφορά είναι εντυπωσιακή. Με περίπου τον ίδιο αριθμό εντοπισμένων κρουσμάτων (χτες: 179.506 στη γαλλία, 175.900 στη γερμανία) η πρώτη δήλωσε πάνω από τριπλάσιους νεκρούς λόγω covid, 27.625 έναντι 8.018 της γερμανίας, και σχεδόν διπλάσιους σε σοβαρή ή κρίσιμη κατάσταση, 2.132 έναντι 1.294 της γερμανίας…

– στην αναμέτρηση γαλλίας / αγγλίας κέρδισε η γαλλία, αλλά είναι μια μακάβρια νίκη σχεδόν πολεμική μεταξύ των ιστορικών αντιπάλων (στην επικράτεια της her majesty η κοινή δεξαμενή έχει ως τώρα 34.466 νεκρούς)·

– στην αναμέτρηση αγγλίας / γερμανίας κέρδισε αναμφισβήτητα η γερμανία…

Μια τέτοια ποδοσφαιρική προσέγγιση είναι, φυσικά, απάνθρωπη. Μήπως δείχνει, τουλάχιστον, ότι τα πραξικοπήματα και οι γενικευμένες απαγορεύσεις κυκλοφορίας είχαν, έστω, κάποιο ιαματικό αποτέλεσμα, ότι δεν ήταν τελικά απάνθρωπα; Αν λάβετε υπόψη ότι η «γερμανική σχολή» ήταν πιο χαλαρή σ’ αυτά τα μέτρα και ότι απ’ όλα τα ευρωπαϊκά κράτη ήταν στη γερμανία που η φωνή των «αιρετικών ειδικών» ακούστηκε καθαρά και δυνατά, μπορείτε να βγάλετε τα συμπέρασματά σας…

Το ότι ο γερμανικός καπιταλισμός είναι στην καλύτερη κατάσταση μεταξύ των ευρωπαϊκών, και ότι θα απευχόταν μια ένοπλη «επίλυση των διαφορών» στην παγκόσμια αρένα, σίγουρα δεν έχει σχέση με τις ιατρικές επιδόσεις του…. Ίσως έχει σχέση με τον τρόπο τα αφεντικά του θέλουν ή μπορούν να κάνουν τις αναγκαίες μεταβάσεις προς την 4η βιομηχανική επανάσταση. Αν η ασταμάτητη μηχανή ξέρει σωστά, είναι οι γάλλοι και οι γερμανοί υπήκοοι που έχουν, σε μεγάλο μέρος τους, απορριπτική στάση απέναντι στις νέες τεχνολογίες επιτήρησης· και σοβαρή ανησυχία για την τύχη των «προσωπικών δεδομένων» τους. Αλλά μόνο οι δεύτεροι έδειξαν δημόσια σοβαρή ανησυχία και για τα υγιεινιστικά άλλοθι των «παλιών» τεχνολογιών ελέγχου… Θυμίζουμε τον Wolfgang Wodarg, και οπωσδήποτε τον Sucharit Bhakdi (εξ οικείων τα βελη ξανά, Τετάρτη 1 Απρίλη), έναν απ’ τους πιο γνωστούς παγκόσμια γερμανούς ερευνητές μικροβιολογίας, πρώην διευθυντή του ινστιτούτου κλινικής μικροβιολογίας και υγιεινής, που είχε προκαλέσει δημόσια και ανοικτά την Μerkel απ’ την αρχή των “μέτρων”. (Μήπως είναι κρυφός θαυμαστής του ψόφιου κουναβιού; Ή μήπως είναι “χρστιανοταλιμπάν”; Η ντόπια ένωση φίλων της καραντίνας ας το ψάξει…):

… Φοβούμαστε ότι 1 εκατομμύριο μολύνσεις απ’ το νέο ιό μπορεί να οδηγήσουν σε 30 θανάτους κάθε μέρα για τις επόμενες 100 μέρες. Αλλά δεν λαμβάνουμε υπόψη ότι 20, 30, 40 ή 100 ασθενείς που είναι θετικοί σε συνηθισμένους κορονοϊούς πεθαίνουν ήδη κάθε μέρα.

Τα κυβερνητικά μέτρα είναι γκροτέσκα, παράλογα και πολύ επικίνδυνα (…) Το προσδόκιμο ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων θα μικρύνει εξαιτίας τους. Οι τρομακτικές συνέπειες στην παγκόσμια οικονομία απειλούν την ζωή αναρίθμητων ανθρώπων. Οι συνέπειες στην ιατρική φροντίδα είναι προφανείς. Ήδη η παροχή υπηρεσιών σε ανθρώπους που τις έχουν ανάγκη έχει μειωθεί, εγχειρήσεις αναβάλλονται, θεραπείες σταματούν, το προσωπικό των νοσοκομείων μειώνεται. Όλα αυτά θα επηρεάσουν πολύ το σύνολο της κοινωνίας.

Όλα αυτά τα μέτρα οδηγούν στην αυτοκαταστροφή και στην συλλογική αυτοκτονία, με επιχείρημα τίποτα περισσότερο από ένα σκιάχτρο…

Δόξα στον μεγαλο-αδύναμο στο ελλαδιστάν δεν έχουμε τέτοιους τύπους. Έχουμε απ’ τους άλλους…