Tag: γαλλία

Ζήτω η θεία Λίτσα με τα μοιραία της! (1)

Πέμπτη 13 Αυγούστου. Σωστές ήταν οι απορίες μας. Προχτές: … H ασταμάτητη μηχανή αναρωτιέται αν το κατόρθωμα της τσόντας οριοθέτησης είναι, πρακτικά, περισσότερο «φιλογαλλικό» (και «αντιγερμανικό») απ’ ότι φαίνεται. Χτες: …Ήξερε κάτι [ο βασιλιάς Macron] για την υπογραφή της τσόντας συμφωνίας αοζ μεταξύ Αθήνας και Καΐρου;

Ο μεγαλοδημαγωγός διευθυντής της καθεστωτικής «καθημερινής» έγραψε χτες στην επιφυλλίδα του, στην πρώτη σελίδα, μεταξύ άλλων:

… Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε ότι θα υπογραφόταν η συμφωνία με την Αίγυπτο και παράλληλα ένα σύμφωνο αμοιβαίας αμυντικής προστασίας με τη Γαλλία, που θα συνόδευε τις υπογραφές για την αγορά των δύο φρεγατών. Θα ήταν κατόπιν λογικό να αναμένει κανείς ότι στο σημερινό σκηνικό το Παρίσι θα έστελνε κάποια ναυτική δύναμη στην περιοχή, όχι προφανώς για να πολεμήσει, αλλά για να λειτουργήσει αποτρεπτικά. Μπορεί αυτό να συμβεί και τώρα; Την απάντηση θα την ξέρουμε τις επόμενες ημέρες, αν όχι ώρες…

Λέει αλήθεια ο μεγαλοδημαγωγός; Ποτέ δεν πρέπει να βάζει κάποιος το χέρι του στη φωτιά για την ειλικρίνεια τέτοιων επαγγελματιών. Ωστόσο αυτό που περιγράφει αξίζει την προσοχή: είναι τόσο κωμικογελοίο ώστε θα μπορούσε, πράγματι, να είναι μέρος ενός «σχεδίου» των βιτρινών του ελληνικού ιμπεριαλισμού!

Πρώτ’ απ’ όλα: τι να σημαίνει «αμυντική προστασία» και τι να σημαίνει «αμοιβαία»; Η Αθήνα και το Παρίσι είναι μέλη του νατο – αν δεν κάνουμε λάθος. Ο μεν βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron έχει κηρύξει το τέλος αυτής της συμμαχίας· συμφωνεί και το ελλαδιστάν; Αν ναι, ας βγει να το πει καθαρά και ανοικτά· κι ύστερα ας προχωρήσει στις διμερείς νταβατζοσυμφωνίες – αφού κλείσει τις νατοϊκές βάσεις… Κι ύστερα: «αμοιβαία» η προστασία; Δηλαδή το ελλαδιστάν θα προστατεύει το βασίλειο του Macron; Ενδιαφέρον…

Σε κάθε περίπτωση αυτό το «αρχικό σχέδιο» που περιγράφει ο μεγαλοδημαγωγός έχει πάψει να ισχύει κατά το δεύτερο σκέλος του (τις φρεγάτες) εδώ και καιρό. Η αγορά τους δείχνει να έχει βουλιάξει, για διάφορους λόγους. Εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν είναι «ετοιμοπαράδοτες», η πρώτη θα είναι έτοιμη το νωρίτερο το 2023 και η δεύτερη το νωρίτερο το 2025, κι ως τότε ποιος ζει ποιος πεθαίνει… Αλλά και επειδή επιπλέον (και καθόλου ασήμαντο) ο μεγάλος σύμμαχος (και μεγάλος έμπορος όπλων), η Ουάσιγκτον, δεν θέλει ούτε να ακούει ότι το ελλαδιστάν θα ξοδέψει 3 δις ευρώ για να αγοράσει γαλλικά (και όχι αμερικανικά) όπλα.

Με δεδομένο, λοιπόν, ότι το «μνημόνιο» με το Παρίσι, σαν καπάκι στην παραγγελία των 3 δις δεν παίζει, τι ρόλο είχε το πρώτο σκέλος, η βιαστική υπογραφή της τσόντας οριοθέτησης αοζ με την χούντα του Καΐρου ενόσω είχαν ξεκινήσει οι προκαταρκτικές συζητήσεις με την Άγκυρα; Στο Βερολίνο το λένε (το γράφουν…) ανοικτά, αν και όχι με τις δικές μας λέξεις: αυτό το deal και, οπωσδήποτε, το timing του, ήταν προβοκάτσια σε βάρος των γερμανικών μεσολαβητικών κινήσεων, και των συμφωνιών για συζητήσεις που είχαν γίνει μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας με τις γερμανικές ευχές. Το ίδιο λένε (και γράφουν…) και στην Άγκυρα. Αν οι δύο απ’ τους τρεις «συνομιλητές» λένε το ίδιο πράγμα και ο τρίτος (το ελλαδιστάν) σφυρίζει αδιάφορα, είναι προφανές ότι οι δύο έχουν δίκιο: ενώ το «αρχικό σχέδιο» (στο βαθμό που υπήρχε τέτοιο) είχε μείνει μισό, το ελλαδιστάν προσχώρησε στην τακτική του Καΐρου εξαιτίας της υπερβάλλουσας ελπίδας του στον γαλλικό ιμπεριαλισμό.

Σ’ αυτό το θέμα (κι όχι στην αοζ) το ελληνικό και το αιγυπτιακό καθεστώς όντως συμφωνούν!!!

(Και το ελλαδιστάν δείχνει να το τραβάει. Ο πομπηίας βρίσκεται σε αντιγερμανική περιοδεία στην ευρώπη· και ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας παρακάλεσε τον Pyatt να του κλείσει ραντεβού μαζί του, κάπου στη διάρκεια της τουρνέ του. Τελικά θα πάρει την photo opportunity που ψάχνει στη Βιέννη… Τώρα αν ο πομπηίας τραβήξει τα αυτιά του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα για τις κολεγιές με τον βασιλιά γαλλίας… δεν το ξέρουμε.

Ο δε ρημαδοΚούλης δεν τολμάει φαίνεται να τηλεφωνήσει στο Βερολίνο. Αντίθετα τα είπε χτες με τον Macron και τον Sisi… Και ο βασιλιάς είπε ότι θα στείλει “ενισχύσεις” στην ευρύτερη περιοχή. Μοιάζει να πιστεύει ότι θα αναγκάσει το Βερολίνο να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι η Μεσόγειος είναι “γαλλική”…

Μάλισταααα… Το Βερολίνο ας πούμε ότι το “γράφει”… Την Άγκυρα ας πούμε ότι την “γράφει”… Την Ρώμη την ρώτησε; Την Μόσχα την ρώτησε; Μήπως έχει τίποτα ελληνικές ρίζες και ταπεραμέντο μυθομανή αυτός ο βασιλιάς Macron;)

Ζήτω η θεία Λίτσα με τα μοιραία της! (2)

Πέμπτη 13 Αυγούστου. Έχει, όμως, να περιμένει κάτι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός απ’ τον γαλλικό στην ανατολική Μεσόγειο;

Οι καραβανάδες του βασιλιά Macron έχουν εμπλακεί στη στρατιωτική προστασία των γαλλικών επιχειρηματικών συμφερόντων στη ζώνη του Sahel· εκστρατεία που εξελίσσεται πια σε «γαλλικό αφγανιστάν». Δεν μπορούν να νικήσουν τους ένοπλους ισλαμιστές και τους Tuareg, κι ο βασιλιάς Macron απλά αυξάνει σταθερά την στρατιωτική δόση (κι άλλοι γάλλοι καραβανάδες, κι άλλοι) ψάχνοντας παράλληλα να βρει «πρόθυμους» απ’ τα αφεντικά των αφρικανικών κρατών, να στέλνουν δικούς τους φαντάρους για σκότωμα, μπας και γλυτώνουν οι δικοί του πεζοναύτες…

Στην ανατολική Μεσόγειο ο βασιλιάς νομίζει ότι έχει δει μια ευκαιρία, εξαιτίας της «απουσίας / παρουσίας» των αμερικάνων. Το όραμα μ’ αυτήν την ευκαιρία το είδε όταν το τουρκικό καθεστώς άρχισε να στέλνει στρατό στη λιβύη, ενισχύοντας τον Sarraj. Στο βαθμό που έμοιαζε σαν αντιτουρκικό ένα τέτοιο γαλλικό όνειρο, οι βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού έτρεξαν να το αγαπήσουν…

Όμως η καταστροφική έκρηξη στη Βηρυττό αλλάζει τα δεδομένα. Ο βασιλιάς Macron θεωρεί τώρα ότι έχει μια μοναδική πραγματική ευκαιρία να πατήσει ξανά πόδι στην παλιά αποικία. Οι όροι που βάζει (κατά της Χεζμπ’ αλλάχ) είναι υπερφίαλοι και εξωπραγματικοί. Ωστόσο έχει ο βασιλιάς μια πιθανότητα να βρει μερικά τετραγωνικά στη λιβανική επικράτεια, αν αφήσει τα μεγαλεία. Οι προνομιακές σχέσεις που έχει με την Τεχεράνη (απ’ την εποχή του Χομεϊνί…) θα βοηθούσαν σε μια «προσωρινή ισορροπία» με την σιιτική οργάνωση, υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι γαλλικές εταιρείες θα αναλάμβαναν κάποια απ’ τα μεγάλα έργα ανασυγκρότησης των λιβανέζικων υποδομών χωρίς να αμφισβητεί το Παρίσι τον κεντρικό πολιτικό και κοινωνικό ρόλο της Χεζμπ’ αλλάχ. Απ’ την μεριά της οργάνωσης η κάποιου είδους προσεκτική και συμμαζεμένη «γαλλική παρουσία» στη Βηρυττό θα μπορούσε να είναι μια έξτρα προστασία απέναντι στις ισραηλινές προβοκάτσιες… (Και σε καμμία περίπτωση δεν πρόκειται η Χεζμπ’ αλλάχ να ανεχθεί γαλλικούς τσαμπουκάδες οποιουδήποτε είδους! Θυμούνται, άραγε, στη γαλλία την 23η Οκτώβρη του 1983; Γιατί στον λίβανο την θυμούνται…)

Αν, τώρα, τον βασιλιά Macron τον απασχολεί ο λίβανος, σε συνδυασμό με τις «στρατιωτικές διευκολύνσεις» (βάσεις δηλαδή…) που έχει συμφωνήσει με το νοτιοκυπριακό καθεστώς, τότε η «αοζ Καστελορίζου» σαν πρόσχημα παρουσίας στην ανατολική Μεσόγειο του είναι μεσοπρόθεσμα όχι απλά αδιάφορη αλλά ακόμα και μπελάς. Πρώτον επειδή μεγαλώνει την «γραμμή σημείων προστασίας» από τον υπερήφανο γαλλικό στρατό στην ανατολική Μεσόγειο, πράγμα που δεν το σηκώνουν οι δυνατότητές του. Δεύτερον επειδή κρατάει ζεστό ένα μέτωπο αντιπαράθεσης με την Άγκυρα, δίπλα στο δικό της έδαφος και με όλα τα τεχνικά πλεονεκτήματα υπέρ της· όμως ούτε κατά διάνοια το Παρίσι δεν μπορεί να ανοίξει (ή να απειλεί ότι θα ανοίξει) δεύτερο πολεμικό πεδίο, ταυτόχρονα με εκείνο στο Sahel. Το “πολύ τρίψιμο” μ’ αυτούς τους όρους, θα ενισχύσει τελικά τους τούρκους ισλαμοδημοκράτες, στα μάτια όχι μόνο των υπηκόων τους, αλλά και εκατομμυρίων ακόμα αράβων που δεν ξεχνούν τι σημαίνει “γαλλία”…

Πρακτικά μάλιστα θα έλεγε κάποιος (εμείς δηλαδή!) πως αν και όταν ο βασιλιάς καταφέρει να πατήσει έτσι ή αλλιώς πόδι στο λίβανο, μάλλον θα έχει συμφέρον σε κάποιου είδους συμφωνημένη (γενική) ανακωχή με την Άγκυρα. Στο λιβυκό πεδίο μάχης η κατάσταση έχει σταθεροποιηθεί εδώ και καιρό, και τα γαλλικά συμφέροντα στην ανατολική ζώνη δεν φαίνεται να κινδυνεύουν άμεσα. Γιατί, λοιπόν, να κάνει αντιπερισπασμούς κατά της Άγκυρας το Παρίσι, και μάλιστα με πρόσχημα κάτι που είναι ανύπαρκτο, όπως η “αοζ Καστελόριζου”; Έχει – για όσο καιρό υπάρχει ακόμα – και την χούντα του Καΐρου μαζί του… Προς τι λοιπόν ο βασιλιάς Macron να μην απολαύσει τα κέρδη του;

Σ’ αυτήν την εξέλιξη των πραγμάτων (μην την θεωρήσετε απίθανη) ο τόσο αγαπημένος στην Αθήνα αντιτουρκισμός του γαλλικού ιμπεριαλισμού θα μετριαστεί ή και θα ατονίσει εντελώς. Τι θα απομείνει τότε απ’ τον τόσο έντονο ελληνικό έρωτα για τον βασιλιά;

Ότι απέμεινε και απ’ τον έρωτά του με τον «τζενεράλ» Haftar…

(φωτογραφίες: Στις 23 Οκτώβρη του 1983 δύο βομβιστές αυτοκτονίας οδήγησαν δυο φορτηγά τίγκα στα εκρηκτικά πάνω στα στρατόπεδα των αμερικάνων και των γάλλων πεζοναυτών που είχαν καταλάβει τον λίβανο σαν “ειρηνευτική δύναμη”, μετά την αποχώρηση της PLO και την σφαγή χιλιάδων παλαιστινίων αμάχων στη Sabra και στη Shatila, ένα χρόνο πριν. Το κτύπημα ήταν καίριο: 241 αμερικάνοι πεζοναύτες και άλλοι 58 γάλλοι εγκατέλειψαν τον μάταιο τούτο κόσμο – πολλοί περισσότεροι ήταν οι τραυματίες.

Μερικούς μήνες μετά, την άνοιξη του 1984, πρώτα ο αμερικανικός και αμέσως μετά ο γαλλικός στρατός αποχωρούσαν τον λίβανο: είχε γίνει πολύ επικίνδυνος… Τις βομβιστικές επιθέσεις τις είχε οργανώσει κάποια άγνωστη ισλαμιστική οργάνωση. Η Χεζμπ’ αλλάχ, έχοντας εκπαιδεύσει τους πρώτους 1.500 λιβανέζους ένοπλους της στη συρία με την ευθύνη της Τεχεράνης, εμφανίστηκε δημόσια ένα χρόνο μετά, το 1985, με δηλωμένο στόχο «το πέταγμα έξω απ’ τον λίβανο των αμερικάνων και των γάλλων ιμπεριαλιστών και των συμμάχων τους, και την αποτελεσματική αντιμετώπιση των φασιστών χριστιανών φαλαγγιτών». Των φασιστών που είχαν κάνει πέρα απ’ τα υπόλοιπα την σφαγή στα παλαιστινιακά στρατόπεδα προσφύγων υπό την προστασία του ισραηλινού στρατού.

Ξεχνιούνται αυτά βασιλιά Macron;)

Ζήτω η θεία Λίτσα με τα μοιραία της! (3)

Πέμπτη 13 Αυγούστου. Υπάρχει ωστόσο ένα ακόμα θέμα. Το ρημαδογκουβέρνο έχει μία «γραμμή» (μία και αλλοπρόσαλλη) ή δύο (με την μία να βάζει τρικλοποδιές στην άλλη), ε;

Είτε το παραδέχονται είτε όχι όλες οι βιτρίνες του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους διακομματικά, μας έχουν «χώσει» σε παγκόσμιο πόλεμο. Μπορεί η εξέλιξή του να είναι σχετικά αργή – αλλά είναι παγκόσμιος. Και το πότε θα επιταχυνθεί δεν εξαρτιέται ούτε απ’ τις κατάρες ούτε απ’ τις ευχές μας. (Θα είχε την σημασία του ο αντι-εθνικιστικός αντι-ιμπεριαλιστικός αγώνα μας… Αλλά δεν φαίνεται ακόμα στον ορίζοντα…)

Στη μέση Ανατολή, στη βόρεια Αφρική, στο Sahel, σ’ ολόκληρη σχεδόν τη Μεσόγειο, στην ανατολική Ευρώπη, στην Ερυθρά Θάλασσα, στον Περσικό κόλπο και στον Ινδικό ωκεανό (δεν υπάρχουν σύνορα στις ζώνες των παγκόσμιων αναμετρήσεων!) συγκρούονται άμεσα ή έμμεσα «μεγάλοι» και «μεσαίοι» καπιταλισμοί. Και οι «μικροί», αν ψοφάνε για αίμα, μπορούν να βρουν μια θέση… Όπως κάνει πάντα έτσι και τώρα το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, οι εφοπλιστές, που διαμορφώνει τις βασικές γραμμές του ελληνικού ιμπεριαλισμού στις περισσότερες (αν και όχι σε όλες) απ’ τις «περιπέτειες» του ελληνικού κράτους από τότε που φτιάχτηκε), θεωρεί ότι έχει «ευκαιρίες». Μαζί του θεωρούν πως έχουν «ευκαιρίες» όλοι οι ντόπιοι κύριοι οφελούμενοι απ’ τον γεωπολιτικό προσοδισμό: κοτσαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες.

Οι αιώνιες «ελληνοτουρκικές διαφορές» έχουν πάψει προ πολλού να είναι «ελληνοτουρκικές διαφορές» – είναι το μόνο στο οποίο έχουν δίκιο οι τωρινές πολιτικές βιτρίνες. Έπαψαν να είναι τέτοιες από τότε που οι ροζ εθνικόφρονες (της Κουμουνδούρου), παρέα με τους οριτζινάλ του ψεκασμένου, ξεκίνησαν να πουλήσουν στην Ουάσιγκτον (στο ψόφιο κουνάβι – η προηγούμενη διοίκηση δεν αγόραζε…) το σχέδιο για την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»… Έπαψαν από τότε που όλα αυτά τα κυβερνοκαθάρματα, με σχεδόν πλήρη διακομματική συναίνεση (εξαιρείται το κκε) παρακαλούσαν το ψοφιοκουναβιστάν να φτιάξει βάσεις κι άλλες βάσεις στην ελληνική επικράτεια…

Το να κρατιέται το εθνικό κοπάδι σε κατάσταση υπνοβασίας είναι εύκολη δουλειά. Δεν χρειάζεται πολλά. Οι εθνο-ντρόγκες του είναι φτηνές. Τι επιδιώκει όμως το ρημαδογκουβέρνο; Την επιτάχυνση της πολυμερούς όξυνσης στην ανατολική Μεσόγειο και «ό,τι γίνει έγινε»; Σε τι ελπίζει άραγε; Ή ένα pause μπας και συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα στο εσωτερικό του παρακμιακού ελληνικού καπιταλισμού; Αν θέλει το δεύτερο θα έπρεπε να κάνει το αντίθετο απ’ ότι τώρα: να ξανάκανει τις “ελληνοτουρκικές διαφορές” διμερείς, να τις τραβήξει δηλαδή έξω απ’ το διεθνές μπλέντερ που βρωμάει μπαρούτι, και να συνεννοηθεί “αυτοπροσώπως” με το τουρκικό καθεστώς… Ο πολύ πιο έμπειρος Erdogan του το λέει εδώ και καιρό: άμα θες να πολεμήσεις πολέμα, άμα θες να μιλήσεις μίλα, να γκρινιάζεις μόνο πάψε!

Να το αναρωτηθούμε αλλιώς. Θέλει όντως ο ρημαδοΚούλης μια ρεαλιστική προσέγγιση με το τουρκικό καθεστώς, δηλαδή κάποια διαπραγμάτευση που θα καταλήξει στη Χάγη, διαπραγμάτευση βασισμένη ίσως στην έτοιμη συμφωνία επ’ αυτού που υπάρχει σε κάποια συρτάρια απ’ τις αρχές του 2004;

Αν η απάντηση είναι «όχι», αν η απάντηση είναι πως «παριστάνει τον ρεαλιστή αλλά είναι σκληροπυρηνικός εθνικιστής», τότε θα κρατήσει ίσως το κόμμα του αλλά θα χάσει όλα τα υπόλοιπα. Αν η απάντηση είναι «ναι», αν η απάντηση είναι ότι «όντως αποβλέπει σε κάποια λύση / εκτόνωση των τριβών», τότε ο υπουργός του επί των εξωτερικών (και όχι μόνον αυτός) τον υπονομεύει έως τον ρεζιλεύει.

Ως τώρα ο ρημαδοΚούλης εμφανίζεται στα λόγια μεν «ρεαλιστής» πρακτικά δε – σαν πρωθυπουργός – πυροβολημένος εθνικόφρονας (δεν υπάρχουν και άλλου είδους). Σε κάθε περίπτωση, είτε ισχύει το ένα (ο ρημαδοΚούλης είναι καμουφλαρισμένος φασίστας) είτε ισχύει το άλλο (είναι όμηρος του βαθέος ελληνικού κράτους) έχει ήδη «καεί» σε σχέση μ’ αυτό που λέγεται «εξωτερική πολιτική» – ή βρίσκεται πολύ κοντά σ’ αυτήν την απανθράκωση, που σημαίνει ότι σύντομα κανείς εκτός συνόρων δεν θα τον παίρνει στα σοβαρά. Μέσα σε λίγους μόνο μήνες πρωθυπουργίας έχει υπογράψει τρεις «φόλες» υψηλού επιπέδου:

Πρώτον, έφαγε την ιδέα του Netanyahu, και υπέγραψε πανηγυρικά στις αρχές του 2020 για την κατασκευή του θρυλικού σωλήνα east med – που δεν θα φτιαχτεί ποτέ! Το ξέρουν και οι ξιφίες της Μεσογείου…

Δεύτερον, έκανε χαρούλες και αγκαλιές με έναν τελειωμένο καραβανά, τον Haftar, ελπίζοντας ότι αυτός θα ισοπεδώσει την Tripoli, και μαζί της τον Sarraj και το τουρκο-λιβυκό «σύμφωνο».

Τρίτον, ανέλαβε απέναντι στο Βερολίνο την ευθύνη συζητήσεων με τον Erdogan, και στη συνέχεια αθέτησε ξετσίπωτα τον λόγο του αμολώντας (;;) τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα στο Κάιρο.

Αν ήταν ποδοσφαιριστής θα έψαχνε ομάδα. Στα εμιράτα…

(φωτογραφία: Τώρα αγαπιούνται με αγκωνιές…)

Ζήτω τα βάθη και τα πλάτη!

Τρίτη 11 Αυγούστου. Το σίγουρα σημαντικό με την συμφωνία Αθήνας – Καΐρου για μια τσόντα οριοθέτηση μεταξύ τους αοζ είναι ότι την υποστηρίζουν δύο παγκόσμιοι κολοσσοί: το μπαχρέιν και ο τοξικός των ενωμένων αραβικών εμιράτων. Αυτό είναι σημαντικό γιατί υπάρχουν ελληνικές κατασκευαστικές με δουλειές στα εμιράτα…

Το κάπως ζόρικο είναι αυτό που είπε ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, ο εθνικός γύπας υπ.εξ., όταν ρωτήθηκε αν για την υπογραφή αυτής της συμφωνίας είχε ενημερώσει έγκαιρα το Βερολίνο: Έγινε ξαφνικά, δεν το περίμενα, οπότε δεν πρόλαβα να ενημερώσω… Αχ μωρέ τον γλυκούλη: του κόλλησαν ένα περίστροφο στο κεφάλι αυτοί οι χοντοκαραβανάδες και δεν πρόλαβε…

Υπάρχει ένα θεματάκι εδώ, που κουμπώνει με το γεγονός ότι η Αθήνα δεν δημοσιοποίησε από μόνη της ούτε την τριμερή συνάντηση στο Βερολίνο ούτε την γερμανική εμπλοκή στη συμφωνία για το ξεκίνημα των «διερευνητικών επαφών» – το έκανε μόνο αφού πρώτα τις είχε ανακοινώσει η Άγκυρα. Και το θεματάκι υπάρχει επειδή δεν φαίνεται να υπήρχε κάποια ελληνική βιασύνη για να υπογραφτεί αυτή η τζόντα συμφωνία: θα μπορούσε να γίνει μετά από δύο, τρεις ή έξι μήνες, (και να είναι λιγότερο τσόντα). Συνεπώς το «εεε, ήταν νύχτα, είχαμε πιει και δυο ποτά παραπάνω, η μουσική ήταν γλυκειά, δεν κατάλαβα πως έγινε» είναι κοροϊδία – απέναντι στο Βερολίνο και στην μεσολάβησή του.

Υπάρχει και κάτι ακόμα. Ο φασιστικαραβανάς Sisi είναι μεν χασάπης αλλά δεν είναι ηλίθιος. Η συμφωνία που «ξάφνιασε» τον πανέξυπνο και πανέμορφο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα είναι μια γραμμή που σταματάει ακριβώς εκεί που αρχίζει η τουρκική αοζ έτσι όπως την έχει μορφοποιήσει η Άγκυρα (και την έχει υπογράψει με την Τρίπολη).

Με άλλα λόγια το Κάιρο δεν μπήκε άμεσα στη μύτη της Άγκυρας. Μπήκε έμμεσα: ορίζοντας την δική του επικράτεια νότια της γραμμής «άφησε» στο ελλαδιστάν τον βορρά – ζήτημα το οποίο είναι, όμως, ελληνο-τουρκική διαφωνία προς επίλυση, όπου δεν ανακατεύεται το Κάιρο… H «μερικότητα» και το ελάχιστο μήκος αυτής της γραμμής (δείτε τον μεσαίο χάρτη πριν 4 ημέρες) έχει το ενδιαφέρον ότι μόνο έμμεσα, δηλαδή μέσω της Αθήνας, το Κάιρο αμφισβητεί την αοζ της τουρκίας (της λιβύης την αμφισβητεί άμεσα σε πολύ μικρό βαθμό) όπως την έχουν συμφωνήσει μεταξύ τους. Όμως αυτή η έμμεση αμφισβήτηση δεν φορτώνει οποιοδήποτε νομικό βάρος την χούντα του Καΐρου.

Το ρημαδογκουβέρνο πανηγυρίζει επειδή, λέει, το Κάιρο αναγνωρίζει “σημαντική αοζ” στη Ρόδο, στην Κάρπαθο, στην Κάσο μ’ αυτήν την οριοθέτηση. Αλλά το Κάιρο, οποιαδήποτε στιγμή του χρειαστεί, μπορεί να πει κάτι εντελώς διαφορετικό: πως αναγνώρισε την τουρκική αοζ ή πως αναγνώρισε πως υπάρχει ελληνοτουρκική διαφορά βορειότερα της γραμμής!

Η δήλωση του Cavusoglu (που δεν είναι καθόλου «φιλoSisi»!) είναι ενδιαφέρουσα ως χαρακτηριστική: Το αιγυπτιακό ηπειρωτικό κέλυφος [σ.σ.: η αοζ] μπαίνει κάπως στις λιβυκές γραμμές, αλλά δεν μπαίνει στο τουρκικό ηπειρωτικό κέλυφος. Οι ελληνικές γραμμές, ωστόσο, παραβιάζουν εντελώς το δικό μας ηπειρωτικό κέλυφος. Επιπλέον, η δηλωση του έλληνα υπ.εξ. που λέει ότι «η τουρκική συμφωνία πήγε στα σκουπίδια» είναι καθαρή παραδοχή των φιλοδοξιών τους. Αν το τουρκικό καθεστώς θεωρούσε ότι η αιγυπτιακή χούντα παραβίασε την αοζ του δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να το φωνάξει. Αλλά “δεν”…
Είναι αυτό «εθνική επιτυχία» για το ελλαδιστάν; Άβυσσος η ψυχή του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Έχει πάντως το ενδιαφέρον του το γεγονός πως όταν το Oruc Reis ήταν δεμένο στην Antalya, στην προηγούμενη «κρίση», τα λιοντάρια του διακομματικού εθνικού κορμού όλου του πολιτικού φάσματος δεν είχαν σταματήσει να βρυχώνται. Τώρα που πράγματι έχει βγει για (συμβολικές) έρευνες οι γενναίοι της «ελληνικής λίμνης» το έχουν ρίξει στις καταγγελίες και στα τηλεφωνήματα: τίποτα παραπάνω δεν μπορούν να κάνουν σ’ αυτές τις περιοχές, κι αυτό το ξέρουν εδώ και κάτι χρόνια.

Απ’ την άλλη μεριά, με δεδομένο ότι το Βερολίνο θεωρεί την χούντα του Καΐρου σαν αυτό που είναι, χούντα δηλαδή, και με δεδομένο επίσης ότι ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας «δεν πρόκανε» πηγαινοερχόμενος εκεί, η ασταμάτητη μηχανή αναρωτιέται αν το κατόρθωμα της τσόντας οριοθέτησης είναι, πρακτικά, περισσότερο «φιλογαλλικό» (και «αντιγερμανικό») απ’ ότι φαίνεται.

Σε κάθε περίπτωση τα αφεντικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού και οι πολιτικές βιτρίνες τους έχουν πετύχει όχι τα όνειρά τους για περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου αλλά το να κάνουν την επικράτειά τους μαζί με τους ιθαγενείς της (εμάς δηλαδή) μέρος του προβλήματος της παγκόσμιας σύγκρουσης σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου.

Ακόμα και μόνο γι’ αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι!

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 10 Αυγούστου. Ιράκ, συρία, λίβανος (πριν την έκρηξη στη Βηρυττό και μετά). Επίσης, με έναν άλλο τρόπο, το ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ, η υεμένη· και σα συνέπεια οι πετροχούντες του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι: στο βαθμό που όλη αυτή η περιοχή του κόσμου έχει γίνει “συνοριακή” ανάμεσα στην προέλαση του ευρασιατικού project και στην «άμυνα» του ψοφιοκουναβιστάν και των «παλιών» ιμπεριαλιστών (Παρίσι και Λονδίνο) η καταστροφή μοιάζει κάτι σαν «μοίρα».

Ορισμένοι φιλότιμα αναρωτιούνται αν η έκρηξη στη Βηρυτό ήταν ατύχημα ή δόλια ενέργεια… Το να υπάρχουν 2.700 τόνοι νιτρικού αμμωνίου παρατημένοι σε κατοικημένη περιοχή επί χρόνια υποδεικνύει όμως την πραγματική κατάσταση του λιβανέζικου καθεστώτος. Η απορία θα έπρεπε να είναι πώς δεν έσκασε αυτή η μεγαβόμβα ως τώρα…

Το συγκεκριμένο λιμάνι φέρεται ως ελεγχόμενο από κρατικούς υπαλλήλους και μαφιόζους συνδεδεμένους με το σουνιτικό (και φιλικό προς το Ριάντ) κόμμα του προηγούμενου πρωθ. Hariri υιού. Αλλά αυτό δεν λέει κάτι, πέρα απ’ την αδιαφορία, την διοικητική δυσκαμψία και τον πολιτικό προσοδισμό που ήταν γνωστά στο λίβανο πολύ πριν το «μπουμ».

Στην ανατολική Μεσόγειο η ασιατική έξοδος (όποια μορφή κι αν έχει) του ευρασιατικού project είναι, κατά σειρά, ο λίβανος, η συρία και η τουρκία. Μπορούν οι όποιες καταστροφές, πολεμικές ή ατυχήματα, να κρατήσουν μακριά για καιρό αυτήν την «έξοδο»; Άμεσα ναι. Μεσομακροπρόθεσμα όμως η ασταμάτητη μηχανή εκτιμά προς όχι.

Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron θα προσπαθήσει να επωφεληθεί απ’ την ισοπέδωση της Βηρυτού και απ’ την πιθανή όξυνση των διαμαρτυριών. Αλλά το «αγκάθι» που ενοχλεί κι αυτόν και τους υπόλοιπους «παλιούς κύριους» όλης αυτής της ζώνης, την Χεζμπ’ αλλάχ, δεν μπορεί να το ξεφορτωθεί. Είναι καλά εδραιωμένη στον λιβανέζικο νότο· και, παράδοξο ή όχι, πολύ καλύτερα οργανωμένη (τόσο στρατιωτικά όσο και κοινωνικά) απ’ το υπόλοιπο λιβανέζικο κράτος / κοινωνία. Η Χεζμπ’ αλλάχ έχει κανονικό στρατό, με εμπειρία πολέμου στη συρία· το λιβανέζικο κράτος έχει κάτι σαν στρατό με εμπειρία τροχονόμων κι ούτε καν… Μπορεί το Παρίσι να καταγγείλει την Χεζμπ’ αλλάχ όσο δυνατά θέλει σαν «τρομοκρατική οργάνωση» – συνηθισμένα… Να την αφοπλίσει όμως δεν μπορεί.

Μ’ αυτά τα δεδομένα το πιο πιθανό για την λιβανέζικη επικράτεια είναι να της συμβεί, παρά το μικρό της μέγεθος, περίπου ότι συμβαίνει ήδη στη συρία και στο ιράκ. Να υπάρχει μια αδύναμη κυβέρνηση, να υπάρχει γαλλική στρατιωτική «ανθρωπιστική» (ή ότι άλλο παρατσούκλι της δώσει ο βασιλιάς) παρουσία κάπου στο κέντρο ή βορειότερα, να υπάρχει η Χεζμπ’ αλλάχ στο νότο, να υπάρχει κάπου στο βάθος το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο (όπως και το ρωσικό)…

… και όλοι να περιμένουν πότε θα ξεκαθαριστούν οι χοντροί, παγκόσμιοι λογαριασμοί…

(φωτογραφία: Είναι απ’ την Βηρυττό… κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ή στις αρχές εκείνης του ’80… Όταν το Τελ Αβίβ και οι σύμμαχοί του πολεμούσαν εκεί τους παλαιστίνιους πρόσφυγες και τους δικούς τους συμμάχους, για να «διαλύσουν το μαγαζί», με σκοπό να πάρει το μισό το ισραήλ…

Απο εκείνα τα ερείπια γεννήθηκε η Χεζμπ’ αλλάχ…)

Η έκρηξη

Κυριακή 9 Αυγούστου. Μπορεί μια έκρηξη να είναι τόσο δυνατή ώστε να εκτοξεύσει έναν βασιλιά χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά χωρίς να τον σκοτώσει; Ναι, μπορεί. Η έκρηξη των τόνων νιτρικής αμμωνίας στο λιμάνι της Βηρυτού εκτόξευσε τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron απ’ το Παρίσι στα ερείπια του άλλοτε «Παρισιού της Ανατολής». Θα μπορούσε να θεωρηθεί «κίνηση δημόσιων σχέσεων», αλλά αυτό θα ήταν φιλική προσέγγιση, υπέρ του βασιλιά.

Πρόκειται μάλλον για καραμπινάτη απόδειξη πρεμούρας. Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έχει χάσει τα ερείσματά του στη μέση Ανατολή, κυρίως στη Δαμασκό· και τρέχει τώρα να τα ξαναβρεί μέσα στα χαλάσματα της Βηρυτού. Ο Macron εμφανίστηκε εκεί σαν ο παλιός αποικιοκράτης (ο λίβανος όπως και η συρία ήταν υπό γαλλική κατοχή απ’ το 1920 ως το 1943). Και κάποιοι φρόντισαν να σκηνοθετήσουν την «λαϊκή αποδοχή» της επιστροφής της γαλλικής αυτοκρατορίας: ενόσω ο βασιλιάς έσφιγγε χέρια και αγκάλιαζε κόσμο, μερικές χιλιάδες λιβανέζοι υπέγραψαν αίτημα να ξαναμπεί ο λίβανος υπό γαλλική κηδεμονία – για μια δεκαετία είπαν…

Υπάρχουν φήμες ότι ο βασιλιάς Macron ζήτησε (προκειμένου να προσφέρει την αγαθοεργή βοήθειά του) τον αφοπλισμό της Χεζμπ’ αλλάχ και το διεθνές αεροδρόμιο της Βηρυτού. Φήμες παλιανθρώπων ίσως. Αν, πάντως, αυτά είναι τα λάφυρα που θέλει ο βασιλιάς μετά την καταστροφή στη Βηρυτό, τότε είναι πολύ ακριβός.

Είναι σίγουρο ότι υπάρχουν μερικοί «αναθεωρητές» που θα έκαναν πολύ καλύτερη τιμή στο λιβανέζικο καθεστώς. (Και θα άφηναν την Χεζμπ’ αλλάχ στη θέση της). Αλλά το πρόβλημα είναι αυτό καθ’ αυτό το καθεστώς· κι εκεί οι διαδηλωτές (πριν την έκρηξη…) έχουν τα δίκια τους. Αν όμως κάποιοι απ’ αυτούς πιστεύουν ότι θα τους σώσει το Παρίσι, καλύτερα να ρίξουν μια ματιά στο μάλι και στο τσαντ: η ιμπεριαλιστική σωτηρία, όπως πάντα έτσι και τώρα, έχει μόνο κυνόδοντες…

(φωτογραφία: Μπορεί να διαλύθηκε το σύμπαν, αλλά ο covid-19 επέζησε στο λιμάνι της Βηρυτού και στα πέριξ: αυτό διαδίδει έμπρακτα ο βασιλιάς Macron, και φυσικά κάνει αυτό που λένε οι επιδημιολόγοι και όχι αυτό που λένε οι πυροτεχνουργοί. Όταν, όμως, οι πολιτικές βιτρίνες είναι εξαρτήματα των δημόσιων σχέσεων μπορεί και να μπερδεύονται…

Ανθρώπινο…)

Ο αιώνιος εχθρός 1

Πέμπτη 30 Ιούλη. Πανηγυρίζουν. Κάπως αμήχανα, αλλά αυτό δείχνουν προς τα έξω. Το ρημαδογκουβέρνο και όλο το εθνικό φάσμα πανηγυρίζουν ότι «ο Erdogan έκανε πίσω». Δυσκολεύονται βέβαια να εξηγήσουν τον λόγο – αλλά είναι βασική δουλειά της δημαγωγίας να δημιουργεί σύγχιση έτσι ώστε κανένας να μην κάνει απρεπείς και ανόσιες ερωτήσεις. Γιατί, άραγε, να «υποχώρησε» ο Erdogan; Μήπως επειδή φοβήθηκε τη ναυμαχία με τους απόγονους της Μπουμπουλίνας; Μήπως επειδή η go back ms Merkel τον απείλησε, για χάρη του ρημαδοΚούλη; Δυστυχώς δεν υπάρχει στοιχειωδώς πειστική απάντηση… Δεν εμφανίστηκε καν εκείνο το ρωμαλέο αγόρι, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης που, ναι αυτός σπέρνει τον φόβο και τον τρόμο στους οχτρούς!…

Μήπως, τελικά, δεν υποχώρησε ο τύραννος; Ξανά και ξανά, αλλά μόνο απ’ την μεριά της Άγκυρας, μαθαίνουμε πως γίνονται ήδη «συζητήσεις» με την Αθήνα – σε «επίπεδο τεχνοκρατών» υποθέτουμε. Αυτές, βέβαια, είχαν ξεκινήσει πριν την «κρίση» – αν πράγματι υπήρξε τέτοια και δεν ήταν απλά μια έντονη φαντασίωση, μια παραίσθηση των εθνικοφρόνων του ελλαδιστάν. Στα μέρη μας, φυσικά, βρυχώνται ότι «θα σκίζουν όποιον τολμήσει να…» – πάντα πουλάει το μελόδραμα! Αν, όμως, έχουν ξεκινησει τέτοιες «συζητήσεις» για τις οποίες το ρημαδογκουβέρνο δεν θέλει να πει τίποτα στο πόπολο, τότε ο Erdogan δεν υποχώρησε. Γιατί δεν χρειαζόταν να υποχωρήσει. Απλά πέταξε μια navtex 100 μίλια νοτιοανατολικά του Καστελόριζου για να «δέσει» χειροπόδαρα τον ρεαλιστή ρημαδοΚούλη· να δει αν μπορεί να λυθεί…

Οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες (και ο Erdogan προσωπικά) βρίσκονται στο γκουβέρνο απ’ το 2001. Είδαν πρωθυπουργούς και πρωθυπουργούς του ελλαδιστάν. Σημίτη… Καραμανλή τον Β… Παπαντρέου τον Γ… Σαμαρά… Τσίπρα… Τώρα Μητσοτάκη τον Β… Προσπάθησαν να συμβάλλουν ουσιαστικά στη «λύση του κυπριακού» και έφαγαν στην μάπα τον άνθρωπο της βασίλισσας και πλυντηριά Παπαδόπουλο μαζί με το «διεθνιστικό» ακελ και το ακροδεξιό παπαδαριό της νότιας κύπρου… Ξαναπροσπάθησαν να συμβάλλουν στο ίδιο, στην ελβετία, και έφαγαν στη μάπα τον ογκόλιθο Nick the Greek Κοτζιά, τον πλυντηριά Αναστασιάδη, και ξανά το παπαδαριό… Δεν είναι θέμα προσώπων – είναι θέμα “εθνικής γραμμής”!

Σ’ αυτά τα 18 χρόνια το τουρκικό καθεστώς έχει μάθει κι απ’ την καλή και την ανάποδη το τι είναι το ελληνικό, ποιά είναι τα όριά του, ποιές είναι οι «τρίπλες» του, ποιά είναι τα κίνητρά του. Είδε τον Σημίτη να συμφωνεί (με τον Erdogan) για τον κατάλογο των ζητημάτων προσφυγής στο δικαστήριο της Χάγης, και την τελευταία στιγμή το 2004 να κάνει το κουνέλι… Είδε τον παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιο Τσίπρα να μεγαλοπιάνεται – ενώ ήταν χρεωκοπημένος από κάθε άποψη – και να θέλει να περικυκλώσει την ανατολική Μεσόγειο, με έξοδα και για χάρη του ψοφιοκουναβιστάν… Και ύστερα είδε τον ρημαδοΚούλη να τρέχει να φιλήσει τα genitals ενός ασήμαντου λίβυου καραβανά (με τον οποίο κάνουν δουλειές οι έλληνες λαθρέμποροι εφοπλιστές, όπως με τον καθένα που πληρώνει…)

Θεωρείτε πως πέρα και έξω απ’ τους συσχετισμούς στρατιωτικών δυνατοτήτων, το AKP, τα επιτελεία του, ο Erdogan, η Άγκυρα σαν αναδυόμενο «περιφερειακό» ιμπεριαλιστικό καθεστώς, έχουν σε εκτίμηση ή νοιώθουν δέος για τις ικανότητες του με θηριώδη όρεξη και θηριωδέστερη διπόλικη διαταραχή ελλαδιστάν; Θεωρείτε ότι κοιμούνται και ξυπνούν με την ανησυχία «πως θα αντιδράσει η Αθήνα»; Θεωρείτε ότι μετά από τόσα χρόνια δεν έχουν καταλάβει με ποιούς έχουν να κάνουν;

Όχι! Απόδειξη (αν χρειάζεται κάποια επιπλέον) ότι έριξαν άλλη μια navtex, αυτή τη φορά στα ανατολικά του χρυσοπράσινου φύλλου. Αλλά η Αθήνα αυτό δεν θα το κάνει θέμα: η διάταξη της τρομερής και φοβερής “περικύκλωσης”, όπου Αθήνα και Λευκωσία έκαναν τους τσαμπουκάδες παρέα, έχει τελειώσει προ πολλού. “Ο καθένας κοιτάει τα δικά του χάλια”…

Και το τουρκικό καθεστώς απλά το θυμίζει…

(φωτογραφία: Χάρτης ενός μικρού μέρους του πλανήτη…)

Ο αιώνιος εχθρός 3

Πέμπτη 30 Ιούλη. Το δεύτερο θέμα λέγεται… Sahel! Στις 21 Απρίλη (όταν στο ελλαδιστάν ήταν σίγουροι ότι το αιμοβόρικο τουρκικό καθεστώς θέλει το κακό της φτωχής πλην τίμιας…) ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglu βρισκόταν στο νίγηρα. Προφανώς κανείς δεν πρόσεξε ότι ο μοχθηρός Erdogan απεργαζόταν τόσα κακά στην ανατολική Μεσόγειο ώστε … ο βασικός υπουργός του για τέτοια θέματα, ο των εξωτερικών, να βρίσκεται far far away, στην αφρική (!!!).

Στο νίγηρα ο Cavusoglu συνάντησε όλη την ιεραρχία (τον πρόεδρο Mahamadou, τον πρωθυπυργό Rafini, τον υπ.εξ. Ankourao) υπέγραψε οικονομικές (γεωργία, ορυχεία, κατασκευές, μεταφορές…), εμπορικές και στρατιωτικές συμφωνίες… και απο κοινού ανακοίνωσαν την «αντιτρομοκρατική» συνεργασία τους! Αυτό σημαίνει, πρακτικά, την εκπαίδευση τμημάτων του νιγηριανού στρατού απ’ τον τουρκικό. Πριν το νίγηρα ο Cavusoglu είχε πάει στο τόνγκο. Μετά τέλειωσε την μίνι περιοδεία του στην ισημερινή γουινέα.

Η Άγκυρα έχει ισχυρή παρουσία και σχέσεις με διάφορα αφρικανικά κράτη, μέσω διάφορων κρατικών και ημικρατικών οργανισμών («τουρκική υπηρεσία συνεργασίας», ίδρυμα Maarif, ινστιτούτο Yunus Emre), κάνει πλούσιες δωρεές για υποδομές (την κατασκευή των οποίων αναλαμβάνουν τουρκικές κατασκευαστικές) και δίνει υποτροφίες σε εκατοντάδες αφρικάνους νεαρούς και νεαρές για να σπουδάσουν σε τουρκικά πανεπιστήμια.

Αλλά στο νίγηρα; “Αντιτρομοκρατική” συμφωνία με τη Niamey; Στρατιωτική συνεργασία; Ωιμέ!! Ακόμα και δια γυμνού οφθαλμού φαίνεται ότι η Άγκυρα έχει αρκετή αυτοπεποίθηση και χρήμα (πιθανόν και της Doha…) ώστε να χώνεται στα ίσια στο Sahel – την υποσαχάρια αφρικανική ζώνη που ο γενναίος βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron θεωρεί «χωράφι» του!!! Καρφί στο μάτι του! Ωιμέ! (στα γαλλικά…)

Τι γίνεται πια σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο; Ο τύραννος Erdogan αντί να κάνει πετροτρύπες στην “ελληνική ψυχή” που είναι θαμμένη στο βυθό κάπου βόρεια της Αλεξάνδρειας αμφισβητεί την γαλλική ηγεμονία στην αφρική; Και το Παρίσι επιστρατεύει σαν ρελάνς την Yerevan; Η ασταμάτητη μηχανή δεν τολμάει καν να σκεφτεί ότι είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα στον καπιταλισμό – και να μην μας το λένε!

Ύστερα όμως συνέρχεται (η ασταμάτητη μηχανή). Θυμάται πως έχει ήδη υποστηρίξει ότι η αφρική είναι από καιρό πεδίο / πεδία του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, του 4ου παγκόσμιου. Θυμάται πως στην ήπειρο έχουν φτάσει προ πολλού, με σχέδια και αξιώσεις, όχι μόνο η Άγκυρα αλλά και άλλοι εταίροι του ευρασιατικού project. Το Πεκίνο και η Μόσχα. Και είναι σαφές εναντίον ποίων…

Έτσι, λοιπόν, έχουν τα πράγματα. Ο τουρκικός (περιφερειακός) ιμπεριαλισμός, στηριγμένος είτε άμεσα είτε έμμεσα όχι μόνο στις δικές του (σημαντικές πάντως) δυνάμεις αλλά και σ’ εκείνες των συμμάχων του στο ευρασιατικό project, ίσως ίσως βλέπει με κάποια ιστορική κατανόηση και συμπάθεια τα μόνιμα ελληνικά (αντιτουρκικά) δράματα… Πιθανόν να προτιμούσε ένα λογικό yunanistan, ένα yunanistan που να ξέρει τα όρια των δυνατοτήτων του.

Όμως αν έχεις έναν γείτονα τόσο αδύναμο και μαζί τόσο ψωνισμένο τι τον κάνεις; Απλά φροντίζεις να μην σου τα σπάει!.. (Πολύ «αντεθνικές» οι απόψεις μας αλλά το ξέρετε: ο Αλκιβιάδης έγινε διάσημος… γιατί ακριβώς; Μα για τον πατριωτισμό του!!! Από τότε το πρότυπο του ελληνικού εθνικισμού έχει στην ούγια το όνομά του!)

(φωτογραφία: Ο πρόεδρος του νίγηρα Issoufou Mahamadou υποδέχεται τον Cavusoglu στη Niamey, στις 21 Ιούλη. Είναι βέβαιο: αν η έγνοια του Erdogan είναι το ελλαδιστάν, τότε ο Cavusoglu έχει πέσει σε μεγάλη δυσμένεια!!!
Αλλιώς…)

Βορειοανατολικά της Σύρτης 3

Παρασκευή 24 Ιούλη. Δεν είναι η πρώτη φορά τους τελευταίους 6 μήνες που οι επαγγελματίες της εθνικής δημαγωγίας έβαλαν δυνατά στα μεγάφωνά τους “τα τύμπανα του πολέμου”, έτσι, μόνοι τους, χωρίς (φανερό) λόγο! Είναι η δεύτερη ή τρίτη… Απλά αυτά τα εθνικιστικά overdose σκοτώνουν αργά και σταθερά· οπωσδήποτε το μυαλό, τις αισθήσεις και την μνήμη.

Το ότι τις προάλλες έκαναν το ίδιο, μερακλώνοντας το εντόπιο φασισταριό, και πάλι “στον αέρα”, η ασταμάτητη μηχανή το ήξερε – έχει τους τρόπους της. Γι’ αυτό και χτες ειρωνευόταν:

(Τι ωραία όμως κι αυτή η σαβουροκαθεστωτική γερμανική bild, ε; Το Βερολίνο (λέει…) πρόλαβε στο “τσακ” τον ελληνοτουρκικό πόλεμο! Πολύ αρέσει αυτό στο ρημαδογκουβέρνο… αλλά στο “τσακ”; Δεν θα προλαβαίναμε, δηλαδή, να πάρουμε ούτε πατατάκια ούτε και καμμιά μπύρα να θρονιαστούμε να τον απολαύσουμε;)

Εκείνο που είναι πιο σοβαρό και ενδιαφέρον είναι η 2η (μέσα σε λίγες ημέρες) εμφάνιση του Βερολίνου, διπλωματική / πολιτική φυσικά, στην ευρύτερη ανατολική Μεσόγειο, σαν «ειρηνοποιού» μεταξύ της Αθήνας και της Άγκυρας… (Παίζει ρόλο και η έξτρα ευθύνη: εξάμηνη προεδρία της ε.ε…. Αλλά αυτό είναι η συσκευασία· όχι τα κίνητρα). Την έκανε ακόμα πιο σοβαρή και ενδιαφέρουσα αυτήν την διπλή εμφάνιση η κωμικογελοία έως ψωραλέα προσπάθεια ρελάνς απ’ τον βασιλειά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron!!! (φωτογραφία στη μέση).

Το πρώτο που πρέπει να σημειώσουμε σε σχέση με την εξωτερική πολιτική του γερμανικού κράτους είναι ότι ΔΕΝ «συμπαθεί» (για να το πούμε κομψά) την χούντα της αιγύπτου – άλλη μια (καθόλου) σύμπτωση του Βερολίνου με την Άγκυρα στην ανατολική Μεσόγειο… Το Βερολίνο είχε εξαρχής δηλώσει ότι η ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου Morsi (της μουσουλμανικής αδελφότητας) απ’ τον Sisi ήταν πραξικόπημα· είχε ζητήσει επίσημα την απελευθέρωση του Morsi· κι όταν ο τότε γερμανός υπ.εξ. Guido Westerwelle πήγε στο Κάιρο στα τέλη Ιούλη του 2013, λίγο μετά το πραξικόπημα, και ζήτησε να δει τον φυλακισμένο Morsi, ο Sisi του το απαγόρευσε· οπότε ο Westerwelle έφυγε κακήν κακώς. Με άλλα λόγια ο Sisi έδειξε την απέχθειά του προσβάλοντας το Βερολίνο…

Το δεύτερο αφορά τους προσανατολισμούς του ελληνικού ιμπεριαλισμού, τώρα που είναι στα σκοινιά. Πέρα απ’ την σταθερή συμμετοχή του στον άξονα είναι σαφές ότι το ρημαδογκουβέρνο ψάχνει κάποια ευρωπαϊκά «στηρίγματα».* Υποτίθεται πως έχει βρει ένα – τον βασιλιά γαλλίας – το οποίο όμως δεν αρέσει στην Ουάσιγκτον… Απ’ την άλλη μεριά δεν (μας) είναι καθόλου σαφές το πως αντιμετωπίζει τις γερμανικές πρωτοβουλίες: ούτε την συνάντηση στο Βερολίνο ούτε τα τηλέφωνα της Μέρκελ τα ανακοίνωσε η Αθήνα. Η Άγκυρα ήταν που τα δημοσιοποίησε, αναγκάζοντας την Αθήνα να έρθει δεύτερη…

Το τρίτο είναι η αντίδραση του βασιλιά Macron στις κινήσεις του Βερολίνου. Αυτό το «μήνυμα στα ελληνικά» ήταν πολύ συγκινητικό! (Ο Αναστασιάδης το έγραψε;). Και γεμάτο σπόντες. Η πιο κραυγαλέα; Ότι ο βασιλιάς Macron θα συγκαλέσει (λέει…) «διάσκεψη των χωρών του Νότου» της ε.ε. – για να μην αφήσει την ασφάλειά του στη Μεσόγειο «στα χέρια άλλων παραγόντων»… Απλή γνώση γεωγραφίας δείχνει ότι μιας και η γερμανία δεν είναι «χώρα του νότου», ο βασιλιάς Macron τα πήρε στο κρανίο που το Βερολίνο εμφανίστηκε εκεί που θεωρεί πως κάνει μόνος του παιχνίδι… και δεν θα την καλέσει για να πει τη γνώμη της για την Μεσόγειο· ίσως ίσως, μάλιστα, να την θεωρεί «άλλο παράγοντα»!! Γιατί όχι;

Αλλά ο καϋμένος ο βασιλιάς Macron φαίνεται πως ρετάρει όταν θυμώνει. Η Ρώμη έχει εντελώς αντίθετη άποψη απ’ το Παρίσι για την λιβύη· βρίσκεται πρακτικά μαζί με την Άγκυρα· το έχει δείξει ξανά και ξανά· συνεπώς αντιλαμβάνεται εντελώς διαφορετικά τα καπιταλιστικά της συμφέροντα (: κωδικός «τα ενεργειακά θέματα και τα ζητήματα ασφάλειας»). Μήπως ούτε η ιταλία είναι «χώρα του νότου»;

Μήπως ο βασιλιάς να καλέσει σε σύσκεψη μόνο τις υπερδυνάμεις του νότου; Την μάλτα, τη νότια κύπρο, και φυσικά το ελλαδιστάν; Μήπως;

* Σε συνθήκες παρακμής της άλλοτε υπερδύναμης είναι εύλογο ότι οι περιθωριοποιημένοι reallos του ελληνικού ιμπεριαλισμού θα αναζητήσουν ευρύτερη βάση πολιτικής και ιδεολογικής στήριξης – στο εσωτερικό. Αυτό θα οδηγήσει (αν δεν οδηγεί ήδη) σε μια διπολική σύγκρουση, ανάμεσα στους εθνικιστές / προσοδικούς / αγγλόφιλους / αμερικανόφιλους / οπαδούς του άξονα και τους ρεαλιστές / εκσυγχρονιστές / ευρώφιλους / γαλλό- ή γερμανό-φιλους. Σ’ όλο το πολιτικό φάσμα…

Δεν ξέρουμε αν υπάρχει ήδη μια τέτοια υπόγεια σύγκρουση μέσα στο ίδιο το ρημαδογκουβέρνο. Πρέπει να σημειώσουμε ωστόσο ότι οι εθνικιστικοί αντιτουρκικοί συναγερμοί, τα «ετοιμαζόμαστε για πόλεμο» και τα λοιπά εμβατήρια μοιάζουν έντονα ως προς την μεθοδολογία τους με τα «συλλαλητήρια για την μακεδονία». Τα βασικά εσωτερικά συστατικά εκείνης της εποχής (ένας φιλογερμανός / φιλοευρωπαίος Μητσοτάκης και ένας φιλοαμερικάνος Σαμαράς) μπορεί να υπάρχουν ακόμα, εξελιγμένα κάπως· και σε πολύ πιο ζόρικους συσχετισμούς.

Αν (a big “if”…) οι reallos θεωρούν τώρα σκόπιμη μια διαπραγμάτευση με την Άγκυρα (ή και μια προσφυγή στη Χάγη), τα τύμπανα των εθνικιστών για την … αοζ του Καστελόριζου (π.χ….) ή το «βυθίσατε το Oruc Reis» που τελικά μισοξεστόμισε χτες ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος (πρώην πρωθ., νυν κοινοτάρχης Κουμουνδούρου) είναι σαφέστατες τρικλοποδιές και ανανέωση της ιδεολογικής υπεροχής στο πόπολο του ορίτζιναλ εθνικισμού «των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών».

Θα φανεί αν είναι έτσι, αργά ή γρήγορα…

(φωτογραφία πάνω: Στις 10 Ιούλη του 2012, δέκα μόλις μέρες μετά την ορκωμοσία του νεοεκλεγμένου προέδρου της αιγύπτου Mohamed Morsi, ο γερμανός υπ.εξ. βρισκόταν στο Κάιρο. Για να εκδηλώσει την υποστήριξη του Βερολίνου τόσο στον ίδιο όσο και στην διαδικασία εκδημοκρατισμού της αιγύπτου.

Το ότι το Βερολίνο αντιμετωπίζει την μουσουλμανική αδελφότητα σαν παράγοντα εκδημοκρατισμού και όχι σαν “υποψήφιους τρομοκράτες” είναι μια σταθερά στην εξωτερική πολιτική του γερμανικού κράτους…

Φωτογραφία μέση και κάτω: Τρικλοποδιές στο Βερολίνο και χαβάς διακρατικού επιπέδου…

Γυρίστε όμως 2 μέρες πίσω. Τί γράφαμε; …Η Άγκυρα θέλει να ξαναθυμίσει σε «κάποιον» ότι καλό είναι να προσέχει. Και σε «κάποιον άλλον» ότι καλύτερα να ξεχάσει ότι η ανατολική Μεσόγειος μπορεί να γίνει χωράφι του. Ο πρώτος «κάποιος» είναι ο Sisi. Ο δεύτερος «κάποιος άλλος» είναι ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron.

Μήπως τώρα φαίνονται καθαρότερα τα βασικά;)

Βορειοανατολικότερα της Σύρτης 1

Τετάρτη 22 Ιούλη. Υποθέτουμε ότι τα ντόπια καραβανοεπιτελεία το ξέρουν. Και υποθέτουμε ακόμα πιο βάσιμα ότι δεν πρόκειται να το διαλαλήσουν: αν το τουρκικό καθεστώς ξαναβγάζει αυτήν την εποχή ένα καλό τμήμα του στόλου του στην ανατολική Μεσόγειο, ας πούμε χοντρικά μεταξύ Κρήτης και Κύπρου, δεν είναι βέβαια για να προσέχει το ωκεανογραφικό Oruc Reis, το οποίο άλλωστε είχε ξανακάνει βόλτες στην περιοχή σκάνδαλο κατά το ελλαδιστάν (νότια του Καστελόριζου) πριν 6 μήνες…. Τι θα του έκανε, δηλαδή, το ελλαδιστάν του Oruc Reis για να χρειάζεται τέτοια προστασία;

Όχι. Η Άγκυρα θέλει να ξαναθυμίσει σε «κάποιον» ότι καλό είναι να προσέχει. Και σε «κάποιον άλλον» ότι καλύτερα να ξεχάσει ότι η ανατολική Μεσόγειος μπορεί να γίνει χωράφι του. Ο πρώτος «κάποιος» είναι ο Sisi. Ο δεύτερος «κάποιος άλλος» είναι ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron.

Είτε το έχετε υπόψη σας είτε όχι ο χασάπης του Καΐρου παριστάνει τον γενναίο: «μαρσάρει» ότι θα μπει με τον στρατό του στη λιβυκή επικράτεια, και τρέχοντας θα καλύψει εκατοντάδες χιλιόμετρα για να φτάσει στη Σύρτη· αν τολμήσει ο στρατός του Sarraj ‘n’ friends (: Άγκυρα) να προσπαθήσει να την καταλάβει.

Τέτοιο ζήτημα δεν υπάρχει. Αν ο Sarraj ‘n’ friends επρόκειτο να ανακαταλάβει στρατιωτικά την Σύρτη, θα το είχε επιχειρήσει όταν οι ένοπλοι του Haftar είχαν βάλει τα πόδια στους ώμους και υποχωρούσαν τρέχοντας. Τώρα πια, που και οι δύο πλευρές έχουν συγκεντρώσει γύρω απ’ την πόλη πολλά ντουφέκια (και όχι μόνο)· τώρα που οποιαδήποτε «μάχη της Σύρτης» θα είναι σφαγείο σε παγκόσμια live μετάδοση, ο τελευταίος που θα αναλάμβανε την ευθύνη για κάτι τέτοιο θα ήταν ο Sarraj και οι σύμμαχοί του. Συνεπώς η «γενναιότητα» του Sisi και του στρατού του περιττεύει – σε ότι αφορά την συγκεκριμένη υπόθεση. Το πιθανότερο παραμένει ότι στη Σύρτη θα βρεθούν διαφόρων εθνικοτήτων στρατοί για να «φυλάνε την εκεχειρία», όταν και όποτε συμφωνηθεί…

Αλλά ούτε ο Sisi είναι ηλίθιος. Δεν θέλει πόλεμο κατά της Άγκυρας (των μισθοφόρων αλλά και των πολεμικών αεροπλάνων της, των πυραύλων της, κλπ). Ότι και να αποφασίσει το χουντοκοινοβούλιό του, η μόνη αναγνωρισμένη κυβέρνηση στη λιβύη είναι του Sarraj – και απέναντι σ’ αυτήν θα είναι εισβολέας.

Αυτό που θέλει είναι να «κατοχυρώσει θέση» στην ανατολική λιβύη. Γι’ αυτό ο ρεαλισμός της Άγκυρας απλώνεται ακριβώς απέναντι (και σε απόσταση) απ’ την αιγυπτιακή ακτή: ό,τι και να θέλει να κατοχυρώσει η αιγυπτιακή χούντα στο ανατολικό τμήμα της λιβυκής επικράτειας ας ξεχάσει ότι μπορεί να κατοχυρώσει ρόλο στη θάλασσα της ανατολικής Μεσογείου! Που σημαίνει – πάντα κατά το τουρκικό καθεστώς – ας ξεχάσει δύο συγκεκριμένα πράγματα. Πρώτον, κάποιο μόνιμο πρακτικό αντίκρυσμα κάτι αεροναυτικών γυμνασίων που έκανε μια φορά και έναν καιρό με το ελλαδιστάν (την εποχή της “πρώτης φοράς”…). Και δεύτερον, οποιαδήποτε σύμπλευση με τον βασιλιά της γαλλίας…

Δε νομίζεται πως αυτά (και όχι η βόλτα του Oruc Reis!) αξίζουν την τουρκική κινητοποίηση; Να το νομίζετε! Η Άγκυρα έχει εξασφαλίσει ως τώρα «ελευθέρας» και στον αέρα και στο νερό της ανατολικής Μεσογείου, ως την Tripoli. Και οφείλει να θυμίζει στρατιωτικά αυτό που λέει μόνιμα πολιτικά: ανατολική Μεσόγειο χωρίς εμάς; Ξεχάστε την!