Tag: γαλλία

Η έκρηξη

Κυριακή 9 Αυγούστου. Μπορεί μια έκρηξη να είναι τόσο δυνατή ώστε να εκτοξεύσει έναν βασιλιά χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά χωρίς να τον σκοτώσει; Ναι, μπορεί. Η έκρηξη των τόνων νιτρικής αμμωνίας στο λιμάνι της Βηρυτού εκτόξευσε τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron απ’ το Παρίσι στα ερείπια του άλλοτε «Παρισιού της Ανατολής». Θα μπορούσε να θεωρηθεί «κίνηση δημόσιων σχέσεων», αλλά αυτό θα ήταν φιλική προσέγγιση, υπέρ του βασιλιά.

Πρόκειται μάλλον για καραμπινάτη απόδειξη πρεμούρας. Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έχει χάσει τα ερείσματά του στη μέση Ανατολή, κυρίως στη Δαμασκό· και τρέχει τώρα να τα ξαναβρεί μέσα στα χαλάσματα της Βηρυτού. Ο Macron εμφανίστηκε εκεί σαν ο παλιός αποικιοκράτης (ο λίβανος όπως και η συρία ήταν υπό γαλλική κατοχή απ’ το 1920 ως το 1943). Και κάποιοι φρόντισαν να σκηνοθετήσουν την «λαϊκή αποδοχή» της επιστροφής της γαλλικής αυτοκρατορίας: ενόσω ο βασιλιάς έσφιγγε χέρια και αγκάλιαζε κόσμο, μερικές χιλιάδες λιβανέζοι υπέγραψαν αίτημα να ξαναμπεί ο λίβανος υπό γαλλική κηδεμονία – για μια δεκαετία είπαν…

Υπάρχουν φήμες ότι ο βασιλιάς Macron ζήτησε (προκειμένου να προσφέρει την αγαθοεργή βοήθειά του) τον αφοπλισμό της Χεζμπ’ αλλάχ και το διεθνές αεροδρόμιο της Βηρυτού. Φήμες παλιανθρώπων ίσως. Αν, πάντως, αυτά είναι τα λάφυρα που θέλει ο βασιλιάς μετά την καταστροφή στη Βηρυτό, τότε είναι πολύ ακριβός.

Είναι σίγουρο ότι υπάρχουν μερικοί «αναθεωρητές» που θα έκαναν πολύ καλύτερη τιμή στο λιβανέζικο καθεστώς. (Και θα άφηναν την Χεζμπ’ αλλάχ στη θέση της). Αλλά το πρόβλημα είναι αυτό καθ’ αυτό το καθεστώς· κι εκεί οι διαδηλωτές (πριν την έκρηξη…) έχουν τα δίκια τους. Αν όμως κάποιοι απ’ αυτούς πιστεύουν ότι θα τους σώσει το Παρίσι, καλύτερα να ρίξουν μια ματιά στο μάλι και στο τσαντ: η ιμπεριαλιστική σωτηρία, όπως πάντα έτσι και τώρα, έχει μόνο κυνόδοντες…

(φωτογραφία: Μπορεί να διαλύθηκε το σύμπαν, αλλά ο covid-19 επέζησε στο λιμάνι της Βηρυτού και στα πέριξ: αυτό διαδίδει έμπρακτα ο βασιλιάς Macron, και φυσικά κάνει αυτό που λένε οι επιδημιολόγοι και όχι αυτό που λένε οι πυροτεχνουργοί. Όταν, όμως, οι πολιτικές βιτρίνες είναι εξαρτήματα των δημόσιων σχέσεων μπορεί και να μπερδεύονται…

Ανθρώπινο…)

Ο αιώνιος εχθρός 1

Πέμπτη 30 Ιούλη. Πανηγυρίζουν. Κάπως αμήχανα, αλλά αυτό δείχνουν προς τα έξω. Το ρημαδογκουβέρνο και όλο το εθνικό φάσμα πανηγυρίζουν ότι «ο Erdogan έκανε πίσω». Δυσκολεύονται βέβαια να εξηγήσουν τον λόγο – αλλά είναι βασική δουλειά της δημαγωγίας να δημιουργεί σύγχιση έτσι ώστε κανένας να μην κάνει απρεπείς και ανόσιες ερωτήσεις. Γιατί, άραγε, να «υποχώρησε» ο Erdogan; Μήπως επειδή φοβήθηκε τη ναυμαχία με τους απόγονους της Μπουμπουλίνας; Μήπως επειδή η go back ms Merkel τον απείλησε, για χάρη του ρημαδοΚούλη; Δυστυχώς δεν υπάρχει στοιχειωδώς πειστική απάντηση… Δεν εμφανίστηκε καν εκείνο το ρωμαλέο αγόρι, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης που, ναι αυτός σπέρνει τον φόβο και τον τρόμο στους οχτρούς!…

Μήπως, τελικά, δεν υποχώρησε ο τύραννος; Ξανά και ξανά, αλλά μόνο απ’ την μεριά της Άγκυρας, μαθαίνουμε πως γίνονται ήδη «συζητήσεις» με την Αθήνα – σε «επίπεδο τεχνοκρατών» υποθέτουμε. Αυτές, βέβαια, είχαν ξεκινήσει πριν την «κρίση» – αν πράγματι υπήρξε τέτοια και δεν ήταν απλά μια έντονη φαντασίωση, μια παραίσθηση των εθνικοφρόνων του ελλαδιστάν. Στα μέρη μας, φυσικά, βρυχώνται ότι «θα σκίζουν όποιον τολμήσει να…» – πάντα πουλάει το μελόδραμα! Αν, όμως, έχουν ξεκινησει τέτοιες «συζητήσεις» για τις οποίες το ρημαδογκουβέρνο δεν θέλει να πει τίποτα στο πόπολο, τότε ο Erdogan δεν υποχώρησε. Γιατί δεν χρειαζόταν να υποχωρήσει. Απλά πέταξε μια navtex 100 μίλια νοτιοανατολικά του Καστελόριζου για να «δέσει» χειροπόδαρα τον ρεαλιστή ρημαδοΚούλη· να δει αν μπορεί να λυθεί…

Οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες (και ο Erdogan προσωπικά) βρίσκονται στο γκουβέρνο απ’ το 2001. Είδαν πρωθυπουργούς και πρωθυπουργούς του ελλαδιστάν. Σημίτη… Καραμανλή τον Β… Παπαντρέου τον Γ… Σαμαρά… Τσίπρα… Τώρα Μητσοτάκη τον Β… Προσπάθησαν να συμβάλλουν ουσιαστικά στη «λύση του κυπριακού» και έφαγαν στην μάπα τον άνθρωπο της βασίλισσας και πλυντηριά Παπαδόπουλο μαζί με το «διεθνιστικό» ακελ και το ακροδεξιό παπαδαριό της νότιας κύπρου… Ξαναπροσπάθησαν να συμβάλλουν στο ίδιο, στην ελβετία, και έφαγαν στη μάπα τον ογκόλιθο Nick the Greek Κοτζιά, τον πλυντηριά Αναστασιάδη, και ξανά το παπαδαριό… Δεν είναι θέμα προσώπων – είναι θέμα “εθνικής γραμμής”!

Σ’ αυτά τα 18 χρόνια το τουρκικό καθεστώς έχει μάθει κι απ’ την καλή και την ανάποδη το τι είναι το ελληνικό, ποιά είναι τα όριά του, ποιές είναι οι «τρίπλες» του, ποιά είναι τα κίνητρά του. Είδε τον Σημίτη να συμφωνεί (με τον Erdogan) για τον κατάλογο των ζητημάτων προσφυγής στο δικαστήριο της Χάγης, και την τελευταία στιγμή το 2004 να κάνει το κουνέλι… Είδε τον παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιο Τσίπρα να μεγαλοπιάνεται – ενώ ήταν χρεωκοπημένος από κάθε άποψη – και να θέλει να περικυκλώσει την ανατολική Μεσόγειο, με έξοδα και για χάρη του ψοφιοκουναβιστάν… Και ύστερα είδε τον ρημαδοΚούλη να τρέχει να φιλήσει τα genitals ενός ασήμαντου λίβυου καραβανά (με τον οποίο κάνουν δουλειές οι έλληνες λαθρέμποροι εφοπλιστές, όπως με τον καθένα που πληρώνει…)

Θεωρείτε πως πέρα και έξω απ’ τους συσχετισμούς στρατιωτικών δυνατοτήτων, το AKP, τα επιτελεία του, ο Erdogan, η Άγκυρα σαν αναδυόμενο «περιφερειακό» ιμπεριαλιστικό καθεστώς, έχουν σε εκτίμηση ή νοιώθουν δέος για τις ικανότητες του με θηριώδη όρεξη και θηριωδέστερη διπόλικη διαταραχή ελλαδιστάν; Θεωρείτε ότι κοιμούνται και ξυπνούν με την ανησυχία «πως θα αντιδράσει η Αθήνα»; Θεωρείτε ότι μετά από τόσα χρόνια δεν έχουν καταλάβει με ποιούς έχουν να κάνουν;

Όχι! Απόδειξη (αν χρειάζεται κάποια επιπλέον) ότι έριξαν άλλη μια navtex, αυτή τη φορά στα ανατολικά του χρυσοπράσινου φύλλου. Αλλά η Αθήνα αυτό δεν θα το κάνει θέμα: η διάταξη της τρομερής και φοβερής “περικύκλωσης”, όπου Αθήνα και Λευκωσία έκαναν τους τσαμπουκάδες παρέα, έχει τελειώσει προ πολλού. “Ο καθένας κοιτάει τα δικά του χάλια”…

Και το τουρκικό καθεστώς απλά το θυμίζει…

(φωτογραφία: Χάρτης ενός μικρού μέρους του πλανήτη…)

Ο αιώνιος εχθρός 3

Πέμπτη 30 Ιούλη. Το δεύτερο θέμα λέγεται… Sahel! Στις 21 Απρίλη (όταν στο ελλαδιστάν ήταν σίγουροι ότι το αιμοβόρικο τουρκικό καθεστώς θέλει το κακό της φτωχής πλην τίμιας…) ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglu βρισκόταν στο νίγηρα. Προφανώς κανείς δεν πρόσεξε ότι ο μοχθηρός Erdogan απεργαζόταν τόσα κακά στην ανατολική Μεσόγειο ώστε … ο βασικός υπουργός του για τέτοια θέματα, ο των εξωτερικών, να βρίσκεται far far away, στην αφρική (!!!).

Στο νίγηρα ο Cavusoglu συνάντησε όλη την ιεραρχία (τον πρόεδρο Mahamadou, τον πρωθυπυργό Rafini, τον υπ.εξ. Ankourao) υπέγραψε οικονομικές (γεωργία, ορυχεία, κατασκευές, μεταφορές…), εμπορικές και στρατιωτικές συμφωνίες… και απο κοινού ανακοίνωσαν την «αντιτρομοκρατική» συνεργασία τους! Αυτό σημαίνει, πρακτικά, την εκπαίδευση τμημάτων του νιγηριανού στρατού απ’ τον τουρκικό. Πριν το νίγηρα ο Cavusoglu είχε πάει στο τόνγκο. Μετά τέλειωσε την μίνι περιοδεία του στην ισημερινή γουινέα.

Η Άγκυρα έχει ισχυρή παρουσία και σχέσεις με διάφορα αφρικανικά κράτη, μέσω διάφορων κρατικών και ημικρατικών οργανισμών («τουρκική υπηρεσία συνεργασίας», ίδρυμα Maarif, ινστιτούτο Yunus Emre), κάνει πλούσιες δωρεές για υποδομές (την κατασκευή των οποίων αναλαμβάνουν τουρκικές κατασκευαστικές) και δίνει υποτροφίες σε εκατοντάδες αφρικάνους νεαρούς και νεαρές για να σπουδάσουν σε τουρκικά πανεπιστήμια.

Αλλά στο νίγηρα; “Αντιτρομοκρατική” συμφωνία με τη Niamey; Στρατιωτική συνεργασία; Ωιμέ!! Ακόμα και δια γυμνού οφθαλμού φαίνεται ότι η Άγκυρα έχει αρκετή αυτοπεποίθηση και χρήμα (πιθανόν και της Doha…) ώστε να χώνεται στα ίσια στο Sahel – την υποσαχάρια αφρικανική ζώνη που ο γενναίος βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron θεωρεί «χωράφι» του!!! Καρφί στο μάτι του! Ωιμέ! (στα γαλλικά…)

Τι γίνεται πια σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο; Ο τύραννος Erdogan αντί να κάνει πετροτρύπες στην “ελληνική ψυχή” που είναι θαμμένη στο βυθό κάπου βόρεια της Αλεξάνδρειας αμφισβητεί την γαλλική ηγεμονία στην αφρική; Και το Παρίσι επιστρατεύει σαν ρελάνς την Yerevan; Η ασταμάτητη μηχανή δεν τολμάει καν να σκεφτεί ότι είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα στον καπιταλισμό – και να μην μας το λένε!

Ύστερα όμως συνέρχεται (η ασταμάτητη μηχανή). Θυμάται πως έχει ήδη υποστηρίξει ότι η αφρική είναι από καιρό πεδίο / πεδία του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, του 4ου παγκόσμιου. Θυμάται πως στην ήπειρο έχουν φτάσει προ πολλού, με σχέδια και αξιώσεις, όχι μόνο η Άγκυρα αλλά και άλλοι εταίροι του ευρασιατικού project. Το Πεκίνο και η Μόσχα. Και είναι σαφές εναντίον ποίων…

Έτσι, λοιπόν, έχουν τα πράγματα. Ο τουρκικός (περιφερειακός) ιμπεριαλισμός, στηριγμένος είτε άμεσα είτε έμμεσα όχι μόνο στις δικές του (σημαντικές πάντως) δυνάμεις αλλά και σ’ εκείνες των συμμάχων του στο ευρασιατικό project, ίσως ίσως βλέπει με κάποια ιστορική κατανόηση και συμπάθεια τα μόνιμα ελληνικά (αντιτουρκικά) δράματα… Πιθανόν να προτιμούσε ένα λογικό yunanistan, ένα yunanistan που να ξέρει τα όρια των δυνατοτήτων του.

Όμως αν έχεις έναν γείτονα τόσο αδύναμο και μαζί τόσο ψωνισμένο τι τον κάνεις; Απλά φροντίζεις να μην σου τα σπάει!.. (Πολύ «αντεθνικές» οι απόψεις μας αλλά το ξέρετε: ο Αλκιβιάδης έγινε διάσημος… γιατί ακριβώς; Μα για τον πατριωτισμό του!!! Από τότε το πρότυπο του ελληνικού εθνικισμού έχει στην ούγια το όνομά του!)

(φωτογραφία: Ο πρόεδρος του νίγηρα Issoufou Mahamadou υποδέχεται τον Cavusoglu στη Niamey, στις 21 Ιούλη. Είναι βέβαιο: αν η έγνοια του Erdogan είναι το ελλαδιστάν, τότε ο Cavusoglu έχει πέσει σε μεγάλη δυσμένεια!!!
Αλλιώς…)

Βορειοανατολικά της Σύρτης 3

Παρασκευή 24 Ιούλη. Δεν είναι η πρώτη φορά τους τελευταίους 6 μήνες που οι επαγγελματίες της εθνικής δημαγωγίας έβαλαν δυνατά στα μεγάφωνά τους “τα τύμπανα του πολέμου”, έτσι, μόνοι τους, χωρίς (φανερό) λόγο! Είναι η δεύτερη ή τρίτη… Απλά αυτά τα εθνικιστικά overdose σκοτώνουν αργά και σταθερά· οπωσδήποτε το μυαλό, τις αισθήσεις και την μνήμη.

Το ότι τις προάλλες έκαναν το ίδιο, μερακλώνοντας το εντόπιο φασισταριό, και πάλι “στον αέρα”, η ασταμάτητη μηχανή το ήξερε – έχει τους τρόπους της. Γι’ αυτό και χτες ειρωνευόταν:

(Τι ωραία όμως κι αυτή η σαβουροκαθεστωτική γερμανική bild, ε; Το Βερολίνο (λέει…) πρόλαβε στο “τσακ” τον ελληνοτουρκικό πόλεμο! Πολύ αρέσει αυτό στο ρημαδογκουβέρνο… αλλά στο “τσακ”; Δεν θα προλαβαίναμε, δηλαδή, να πάρουμε ούτε πατατάκια ούτε και καμμιά μπύρα να θρονιαστούμε να τον απολαύσουμε;)

Εκείνο που είναι πιο σοβαρό και ενδιαφέρον είναι η 2η (μέσα σε λίγες ημέρες) εμφάνιση του Βερολίνου, διπλωματική / πολιτική φυσικά, στην ευρύτερη ανατολική Μεσόγειο, σαν «ειρηνοποιού» μεταξύ της Αθήνας και της Άγκυρας… (Παίζει ρόλο και η έξτρα ευθύνη: εξάμηνη προεδρία της ε.ε…. Αλλά αυτό είναι η συσκευασία· όχι τα κίνητρα). Την έκανε ακόμα πιο σοβαρή και ενδιαφέρουσα αυτήν την διπλή εμφάνιση η κωμικογελοία έως ψωραλέα προσπάθεια ρελάνς απ’ τον βασιλειά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron!!! (φωτογραφία στη μέση).

Το πρώτο που πρέπει να σημειώσουμε σε σχέση με την εξωτερική πολιτική του γερμανικού κράτους είναι ότι ΔΕΝ «συμπαθεί» (για να το πούμε κομψά) την χούντα της αιγύπτου – άλλη μια (καθόλου) σύμπτωση του Βερολίνου με την Άγκυρα στην ανατολική Μεσόγειο… Το Βερολίνο είχε εξαρχής δηλώσει ότι η ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου Morsi (της μουσουλμανικής αδελφότητας) απ’ τον Sisi ήταν πραξικόπημα· είχε ζητήσει επίσημα την απελευθέρωση του Morsi· κι όταν ο τότε γερμανός υπ.εξ. Guido Westerwelle πήγε στο Κάιρο στα τέλη Ιούλη του 2013, λίγο μετά το πραξικόπημα, και ζήτησε να δει τον φυλακισμένο Morsi, ο Sisi του το απαγόρευσε· οπότε ο Westerwelle έφυγε κακήν κακώς. Με άλλα λόγια ο Sisi έδειξε την απέχθειά του προσβάλοντας το Βερολίνο…

Το δεύτερο αφορά τους προσανατολισμούς του ελληνικού ιμπεριαλισμού, τώρα που είναι στα σκοινιά. Πέρα απ’ την σταθερή συμμετοχή του στον άξονα είναι σαφές ότι το ρημαδογκουβέρνο ψάχνει κάποια ευρωπαϊκά «στηρίγματα».* Υποτίθεται πως έχει βρει ένα – τον βασιλιά γαλλίας – το οποίο όμως δεν αρέσει στην Ουάσιγκτον… Απ’ την άλλη μεριά δεν (μας) είναι καθόλου σαφές το πως αντιμετωπίζει τις γερμανικές πρωτοβουλίες: ούτε την συνάντηση στο Βερολίνο ούτε τα τηλέφωνα της Μέρκελ τα ανακοίνωσε η Αθήνα. Η Άγκυρα ήταν που τα δημοσιοποίησε, αναγκάζοντας την Αθήνα να έρθει δεύτερη…

Το τρίτο είναι η αντίδραση του βασιλιά Macron στις κινήσεις του Βερολίνου. Αυτό το «μήνυμα στα ελληνικά» ήταν πολύ συγκινητικό! (Ο Αναστασιάδης το έγραψε;). Και γεμάτο σπόντες. Η πιο κραυγαλέα; Ότι ο βασιλιάς Macron θα συγκαλέσει (λέει…) «διάσκεψη των χωρών του Νότου» της ε.ε. – για να μην αφήσει την ασφάλειά του στη Μεσόγειο «στα χέρια άλλων παραγόντων»… Απλή γνώση γεωγραφίας δείχνει ότι μιας και η γερμανία δεν είναι «χώρα του νότου», ο βασιλιάς Macron τα πήρε στο κρανίο που το Βερολίνο εμφανίστηκε εκεί που θεωρεί πως κάνει μόνος του παιχνίδι… και δεν θα την καλέσει για να πει τη γνώμη της για την Μεσόγειο· ίσως ίσως, μάλιστα, να την θεωρεί «άλλο παράγοντα»!! Γιατί όχι;

Αλλά ο καϋμένος ο βασιλιάς Macron φαίνεται πως ρετάρει όταν θυμώνει. Η Ρώμη έχει εντελώς αντίθετη άποψη απ’ το Παρίσι για την λιβύη· βρίσκεται πρακτικά μαζί με την Άγκυρα· το έχει δείξει ξανά και ξανά· συνεπώς αντιλαμβάνεται εντελώς διαφορετικά τα καπιταλιστικά της συμφέροντα (: κωδικός «τα ενεργειακά θέματα και τα ζητήματα ασφάλειας»). Μήπως ούτε η ιταλία είναι «χώρα του νότου»;

Μήπως ο βασιλιάς να καλέσει σε σύσκεψη μόνο τις υπερδυνάμεις του νότου; Την μάλτα, τη νότια κύπρο, και φυσικά το ελλαδιστάν; Μήπως;

* Σε συνθήκες παρακμής της άλλοτε υπερδύναμης είναι εύλογο ότι οι περιθωριοποιημένοι reallos του ελληνικού ιμπεριαλισμού θα αναζητήσουν ευρύτερη βάση πολιτικής και ιδεολογικής στήριξης – στο εσωτερικό. Αυτό θα οδηγήσει (αν δεν οδηγεί ήδη) σε μια διπολική σύγκρουση, ανάμεσα στους εθνικιστές / προσοδικούς / αγγλόφιλους / αμερικανόφιλους / οπαδούς του άξονα και τους ρεαλιστές / εκσυγχρονιστές / ευρώφιλους / γαλλό- ή γερμανό-φιλους. Σ’ όλο το πολιτικό φάσμα…

Δεν ξέρουμε αν υπάρχει ήδη μια τέτοια υπόγεια σύγκρουση μέσα στο ίδιο το ρημαδογκουβέρνο. Πρέπει να σημειώσουμε ωστόσο ότι οι εθνικιστικοί αντιτουρκικοί συναγερμοί, τα «ετοιμαζόμαστε για πόλεμο» και τα λοιπά εμβατήρια μοιάζουν έντονα ως προς την μεθοδολογία τους με τα «συλλαλητήρια για την μακεδονία». Τα βασικά εσωτερικά συστατικά εκείνης της εποχής (ένας φιλογερμανός / φιλοευρωπαίος Μητσοτάκης και ένας φιλοαμερικάνος Σαμαράς) μπορεί να υπάρχουν ακόμα, εξελιγμένα κάπως· και σε πολύ πιο ζόρικους συσχετισμούς.

Αν (a big “if”…) οι reallos θεωρούν τώρα σκόπιμη μια διαπραγμάτευση με την Άγκυρα (ή και μια προσφυγή στη Χάγη), τα τύμπανα των εθνικιστών για την … αοζ του Καστελόριζου (π.χ….) ή το «βυθίσατε το Oruc Reis» που τελικά μισοξεστόμισε χτες ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος (πρώην πρωθ., νυν κοινοτάρχης Κουμουνδούρου) είναι σαφέστατες τρικλοποδιές και ανανέωση της ιδεολογικής υπεροχής στο πόπολο του ορίτζιναλ εθνικισμού «των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών».

Θα φανεί αν είναι έτσι, αργά ή γρήγορα…

(φωτογραφία πάνω: Στις 10 Ιούλη του 2012, δέκα μόλις μέρες μετά την ορκωμοσία του νεοεκλεγμένου προέδρου της αιγύπτου Mohamed Morsi, ο γερμανός υπ.εξ. βρισκόταν στο Κάιρο. Για να εκδηλώσει την υποστήριξη του Βερολίνου τόσο στον ίδιο όσο και στην διαδικασία εκδημοκρατισμού της αιγύπτου.

Το ότι το Βερολίνο αντιμετωπίζει την μουσουλμανική αδελφότητα σαν παράγοντα εκδημοκρατισμού και όχι σαν “υποψήφιους τρομοκράτες” είναι μια σταθερά στην εξωτερική πολιτική του γερμανικού κράτους…

Φωτογραφία μέση και κάτω: Τρικλοποδιές στο Βερολίνο και χαβάς διακρατικού επιπέδου…

Γυρίστε όμως 2 μέρες πίσω. Τί γράφαμε; …Η Άγκυρα θέλει να ξαναθυμίσει σε «κάποιον» ότι καλό είναι να προσέχει. Και σε «κάποιον άλλον» ότι καλύτερα να ξεχάσει ότι η ανατολική Μεσόγειος μπορεί να γίνει χωράφι του. Ο πρώτος «κάποιος» είναι ο Sisi. Ο δεύτερος «κάποιος άλλος» είναι ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron.

Μήπως τώρα φαίνονται καθαρότερα τα βασικά;)

Βορειοανατολικότερα της Σύρτης 1

Τετάρτη 22 Ιούλη. Υποθέτουμε ότι τα ντόπια καραβανοεπιτελεία το ξέρουν. Και υποθέτουμε ακόμα πιο βάσιμα ότι δεν πρόκειται να το διαλαλήσουν: αν το τουρκικό καθεστώς ξαναβγάζει αυτήν την εποχή ένα καλό τμήμα του στόλου του στην ανατολική Μεσόγειο, ας πούμε χοντρικά μεταξύ Κρήτης και Κύπρου, δεν είναι βέβαια για να προσέχει το ωκεανογραφικό Oruc Reis, το οποίο άλλωστε είχε ξανακάνει βόλτες στην περιοχή σκάνδαλο κατά το ελλαδιστάν (νότια του Καστελόριζου) πριν 6 μήνες…. Τι θα του έκανε, δηλαδή, το ελλαδιστάν του Oruc Reis για να χρειάζεται τέτοια προστασία;

Όχι. Η Άγκυρα θέλει να ξαναθυμίσει σε «κάποιον» ότι καλό είναι να προσέχει. Και σε «κάποιον άλλον» ότι καλύτερα να ξεχάσει ότι η ανατολική Μεσόγειος μπορεί να γίνει χωράφι του. Ο πρώτος «κάποιος» είναι ο Sisi. Ο δεύτερος «κάποιος άλλος» είναι ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron.

Είτε το έχετε υπόψη σας είτε όχι ο χασάπης του Καΐρου παριστάνει τον γενναίο: «μαρσάρει» ότι θα μπει με τον στρατό του στη λιβυκή επικράτεια, και τρέχοντας θα καλύψει εκατοντάδες χιλιόμετρα για να φτάσει στη Σύρτη· αν τολμήσει ο στρατός του Sarraj ‘n’ friends (: Άγκυρα) να προσπαθήσει να την καταλάβει.

Τέτοιο ζήτημα δεν υπάρχει. Αν ο Sarraj ‘n’ friends επρόκειτο να ανακαταλάβει στρατιωτικά την Σύρτη, θα το είχε επιχειρήσει όταν οι ένοπλοι του Haftar είχαν βάλει τα πόδια στους ώμους και υποχωρούσαν τρέχοντας. Τώρα πια, που και οι δύο πλευρές έχουν συγκεντρώσει γύρω απ’ την πόλη πολλά ντουφέκια (και όχι μόνο)· τώρα που οποιαδήποτε «μάχη της Σύρτης» θα είναι σφαγείο σε παγκόσμια live μετάδοση, ο τελευταίος που θα αναλάμβανε την ευθύνη για κάτι τέτοιο θα ήταν ο Sarraj και οι σύμμαχοί του. Συνεπώς η «γενναιότητα» του Sisi και του στρατού του περιττεύει – σε ότι αφορά την συγκεκριμένη υπόθεση. Το πιθανότερο παραμένει ότι στη Σύρτη θα βρεθούν διαφόρων εθνικοτήτων στρατοί για να «φυλάνε την εκεχειρία», όταν και όποτε συμφωνηθεί…

Αλλά ούτε ο Sisi είναι ηλίθιος. Δεν θέλει πόλεμο κατά της Άγκυρας (των μισθοφόρων αλλά και των πολεμικών αεροπλάνων της, των πυραύλων της, κλπ). Ότι και να αποφασίσει το χουντοκοινοβούλιό του, η μόνη αναγνωρισμένη κυβέρνηση στη λιβύη είναι του Sarraj – και απέναντι σ’ αυτήν θα είναι εισβολέας.

Αυτό που θέλει είναι να «κατοχυρώσει θέση» στην ανατολική λιβύη. Γι’ αυτό ο ρεαλισμός της Άγκυρας απλώνεται ακριβώς απέναντι (και σε απόσταση) απ’ την αιγυπτιακή ακτή: ό,τι και να θέλει να κατοχυρώσει η αιγυπτιακή χούντα στο ανατολικό τμήμα της λιβυκής επικράτειας ας ξεχάσει ότι μπορεί να κατοχυρώσει ρόλο στη θάλασσα της ανατολικής Μεσογείου! Που σημαίνει – πάντα κατά το τουρκικό καθεστώς – ας ξεχάσει δύο συγκεκριμένα πράγματα. Πρώτον, κάποιο μόνιμο πρακτικό αντίκρυσμα κάτι αεροναυτικών γυμνασίων που έκανε μια φορά και έναν καιρό με το ελλαδιστάν (την εποχή της “πρώτης φοράς”…). Και δεύτερον, οποιαδήποτε σύμπλευση με τον βασιλιά της γαλλίας…

Δε νομίζεται πως αυτά (και όχι η βόλτα του Oruc Reis!) αξίζουν την τουρκική κινητοποίηση; Να το νομίζετε! Η Άγκυρα έχει εξασφαλίσει ως τώρα «ελευθέρας» και στον αέρα και στο νερό της ανατολικής Μεσογείου, ως την Tripoli. Και οφείλει να θυμίζει στρατιωτικά αυτό που λέει μόνιμα πολιτικά: ανατολική Μεσόγειο χωρίς εμάς; Ξεχάστε την!

Ο βασιλιάς που θέλει να γίνει στρατηγός

Τετάρτη 15 Ιούλη. Τέτοιες δηλώσεις, και μάλιστα από θεωρούμενο σύμμαχο, αρέσουν στο ελλαδιστάν, τόσο στο ρημαδογκουβέρνο όσο και στο σύνολο του εθνικού κορμού. Μόνο που ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης δεν έχει ελπίδα να γίνει ένας μικρός, γάλλος ψοφιοκούναβος. Για την ακρίβεια δεν έχει περιθώριο να κηρύξει την Μόσχα εχθρό· ακόμα και η Άγκυρα του πέφτει too much σαν «στόχος»:

… Είναι κρίσιμο για την ευρώπη να πάρει τον έλεγχο των γεωπολιτικών ζητημάτων της Μεσογείου και να κρατήσει τον έλεγχο της μοίρας της, αντί να τον αφήσει σε «άλλες δυνάμεις» δήλωσε χτες. Για να συμπληρώσει: … Μια πραγματική ευρωπαϊκή πολιτική για την Μεσόγειο είναι «μια αναγκαιότητα και κάτι επείγον»…

Το Παρίσι έχει εξαφθεί απ’ το γεγονός οτι (φανερά τουλάχιστον) βρίσκεται εκτός του «μπλοκ της Σύρτης», σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης. Δεν είναι μυστικό ότι είχε βάλει τα λεφτά της στην τσέπη του «τζενεράλ». Αλλά σε αντίθεση με την Μόσχα (που έχει κάνει το ίδιο) δεν έχει – ή δεν φαίνεται να έχει – «σχέδιο Β» απέναντι στην ρωσοτουρκική πένσα.

Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Μπορεί η Αθήνα να κρέμεται αυτή την εποχή απ’ τα genitals του βασιλιά Macron, αλλά σε ότι αφορά την «ευρώπη» 1 + 1 κράτη βρίσκονται με την άλλη μεριά. Η Ρώμη (ανοικτά) και το Βερολίνο (διακριτικά). Ακόμα και η Μαδρίτη δεν έχει κανένα λόγο να στηρίξει τον γαλλικό ηγεμονισμό. Συνεπώς η έκκληση για μια «ευρωπαϊκή πολιτική για την Μεσόγειο» εύκολα βουλιάζει στα ρηχά.

Το δεύτερο: η επιρροή που το Παρίσι προσπαθεί να υπερασπιστεί στο λιβυκό πεδίο μάχης δεν είναι του είδους που θα λεγόταν «ιστορική». Είναι γνωστό ότι ο Καντάφι είχε χρηματοδοτήσει με 50 εκατομμύρια «μαύρα» δολάρια τον Sarkozy στην προεκλογική του εκστρατεία το 2007 – αλλά είναι ακόμα πιο γνωστό ότι το Παρίσι δεν ήλεγχε (ούτε και μπορούσε) την Τρίπολη. (Γι’ αυτό, το 2011, αποφάσισε να την βομβαρδίσει…) Οι «παραδοσιακές» μετα-αποικιακές επιρροές του Παρισιού στην Μεσόγειο βρίσκονταν κατ’ αρχήν στην ανατολική άκρη: η Βηρυττός και η Δαμασκός.

Καθώς οι παγκόσμιοι συσχετισμοί δύναμης αλλάζουν έχει απομείνει κάτι ουσιαστικό απ’ αυτές τις μεσανατολικές «παλιές άκρες»; Γάλλοι μυστικοί πράκτορες ασφαλώς δρουν και στα δύο κράτη· γάλλοι καραβανάδες σίγουρα υπάρχουν στο τμήμα της συρίας που ελέγχει η Ουάσιγκτον, μέσω των ypg. Αλλά τέτοιες παρουσίες δεν είναι καθοριστικές. Δεν ήταν το Παρίσι που έσωσε το καθεστώς Άσαντ απ’ τους σχεδιασμούς του «άξονα»· η Μόσχα, η Τεχεράνη, η Χεζμπ’ Αλλάχ (και έμμεσα η Άγκυρα) ήταν που τον έσωσαν. Δεν είναι το Παρίσι που μπορεί να στηρίξει την Βηρυττό στην οικονομική (και όχι μόνο) κρίση διαρκείας που περνάει· το Πεκίνο είναι.

Το τρίτο: υπάρχουν κι άλλες «παραδοσιακές» μετα-αποικιακές επιρροές του Παρισιού στη Μεσόγειο: η Τύνιδα και το Αλγέρι. Τί γίνεται εκεί; Παρότι οι γαλλικές εταιρείες εξακολουθούν να λιμαίνονται την εργασία και τις πρώτες ύλες της τυνησίας, δύσκολα θα μπορούσαν να ξεχάσουν οι τυνήσιοι ότι «την στιγμή Χ», στην κορύφωση της επανάστασης στις αρχές του 2011, το Παρίσι προσπάθησε να υποστηρίξει στρατοαστυνομικά τον δικτάτορα Ben Ali. (Απλά δεν πρόλαβε…). Όσο για την αλγερία, όπου επίσης υπάρχουν «επενδεδυμένα» γαλλικά συμφέροντα, η εμφάνιση τόσο του Πεκίνου και της Μόσχας όσο και της Άγκυρας (είτε με «οικονομικά» είτε με «εξοπλιστικά» project) έχουν δημιουργήσει ένα αντίβαρο. Είναι φανερό σ’ αυτή τη φάση ότι τόσο το τυνησιακό όσο και το αλγερινό καθεστώς κινούνται σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης χωρίς να μοιράζονται την γαλλική αγωνία των «άλλων δυνάμεων»!!!

Με δυο κουβέντες: καθώς ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έχει φτιάξει το δικό του «αφγανιστάν» στη ζώνη του Sahel, κάτω απ’ την Σαχάρα, το ότι χάνει έδαφος (και νερό…) στη Μεσόγειο δεν οφείλεται ούτε στον τουρκικό ιμπεριαλιστικό αναθεωρητισμό, ούτε – φυσικά – στην ανοικτή και επίσημη υποστήριξη της Άγκυρας στον Saraj. Οφείλεται σε πολύ περισσότερους και σύνθετους παράγοντες, ανάμεσα στους οποίους οι αδυναμίες του γαλλικού καπιταλισμού δεν είναι δευτερεύουσες.

Τι αξία έχουν, λοιπόν, οι σπαρακτικές εκκλήσεις του βασιλιά Macron σε μια “ευρωπαϊκή πολιτική για την Μεσόγειο”; Να πείσουν την Ρώμη και το Βερολίνο; Μάλλον αργά… Να χαϊδέψουν την Αθήνα; Μάλλον ασήμαντο… Να κλείσουν το μάτι στην Ουάσιγκτον; Ίσως…

Αν, όμως (όπως είναι ο προγραμματισμός…) ως τις αρχές του 2021 ο τουρκικός μιλιταρισμός έχει στη διάθεσή του, «ετοιμοπόλεμο», το ναυπηγημένο στην τουρκία «ελαφρύ αεροπλανοφόρο» Anadolu, ίσως ο βασιλιάς Macron προσγειωθεί – και προσαρμοστεί στα καινούργια μεσογειακά δεδομένα…

(Εκείνοι που θα τα πληρώσουμε αυτά τα δεδομένα… είμαστε οι γνωστοί…)

Free Palestine! 4

Τρίτη 14 Ιούλη. O 49χρονος Peter Beinart είναι «μούρη» στο αμέρικα. Δημοσιογράφος και σχολιαστής τοποθετεί στον εαυτό του στην «φιλελεύθερη» πλευρά του ισραηλινού εθνικισμού. Δύσκολο για εμάς να καταλάβουμε τι σημαίνει “φιλελεύθερη” υποστηρίξη σ’ ένα κατοχικό, ρατσιστικό καθεστώς… Άλλοι λένε ότι πρόκειται για τους εθνικιστές που θα ήθελαν να απαλλάξουν το φασιστικό καθεστώς απ’τα πιο ακραία αγκάθια του. Μ’ άλλα λόγια ο Beinart ήταν ως τώρα υποστηρικτής ενός «εβραϊκού κράτους», δίπλα σε (και διαχωρισμένου από) ένα «παλαιστινιακό κράτος»…. Μαύρη κοροϊδία δηλαδή…

Για τις δικές μας απόψεις είναι ένας ακόμα καταγέλαστος τύπος, συνεργάτης της ως τώρα σφαγής, καταστροφής, λεηλασίας. Αλλά φαίνεται ότι μπορεί να δηλώσει ένα είδος «μετάνοιας», κάτι σαν «τύψεις» – ή να πουλήσει κάτι τέτοιο διαβλέποντας ότι οι καιροί αλλάζουν. Δεν πιστεύω πια σ’ ένα εβραϊκό κράτος έγραψε πριν λίγες ημέρες στους καθεστωτικούς «new york times»… Έχασε την «πίστη του» ενόψει της προσάρτησης της δυτικής Όχθης… Αλλά σε τι πιστεύει πια ένας τέτοιος τύπος;

«… Η σκληρή αλήθεια είναι ότι το project στο οποίο οι φιλελεύθεροι σιωνιστές όπως εγώ αφιέρωσαν την ζωή τους για δεκαετίες – ένα κράτος για τους Παλαιστίνιους χωρισμένο από ένα κράτος για τους Εβραίους – απέτυχε» έγραψε σ’ ένα άλλο μεγάλο άρθρο του στην Jewish Currents. Ένας ομοϊδεάτης του, ονόματι Jonathan Freeland, σχολίασε στον επίσης καθεστωτικό αγγλικό guardian ότι «η ελπίδα για λύση δύο κρατών επέτρεψε σε πολλούς Εβραίους να «κρύβονται» απ’ την αλήθεια… Τώρα που αυτή η ελπίδα εξαφανίζεται δεν μπορούμε να κρυφτούμε άλλο…»

Αν έχει αποτύχει κάτι δεν είναι τέτοιες δήθεν «ανθρωπιστικές» φαντασιώσεις. Οι φαντασιώσεις δεν πεθαίνουν ποτέ! Αν χάνονται οι «δικαιολογίες» είναι επειδή αλλάζουν οι συσχετισμοί: εδώ και χρόνια οι “φιλελεύθεροι” ή μη υποστηρικτές του ισραηλινού απαρτχάιντ δεν κρύβονταν πουθενά. Πατούσαν (και καλοπαιρνούσαν…) πάνω στην βεβαιότητα ότι οι παλαιστίνιοι θα μείνουν αιώνια θαμμένοι, ζωντανοί ή νεκροί, αδιάφοροι για τους πάντες. Αυτό αλλάζει και με κινηματικό τρόπο. Αν δεν άλλαζε έτσι, δεν θα χρειαζόταν ούτε το ψόφιο κουνάβι και το σόι του να «χαρίσουν» την δυτική Όχθη στο Τελ Αβίβ, ούτε το ισραηλινό φασισταριό να επείγεται να κάνει «αποδοχή κληρονομιάς».

Κάτι πεθαίνει· κι αυτό το «κάτι» δεν είναι πια μόνο οι άντρες και οι γυναίκες στη Γάζα και στη δυτική Όχθη. Οι παροικούντες όχι στην Ιερουσαλήμ αλλά στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο το βλέπουν· το μυρίζουν στον αέρα. Οι κατ’ εξοχήν «εγγύητριες δυνάμεις» του ισραηλινού αποικιοκρατικού εποικισμού, αυτές που έφτιαξαν αυτό το κράτος με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά σαν προκεχωρημένο φυλάκιό τους στη μέση Ανατολή, το Λονδίνο, το Παρίσι και η Ουάσιγκτον δηλαδή, αυτές είναι που αργομαραζώνουν. Μαζί τους πεθαίνουν και οι πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου, που πόνταραν την παράταση της ζωής τους πάνω σε μια φασιστική ιδεολογία (τον ουαχαβιτισμό)· οι «φιλελεύθεροι» δεν σοκαρίστηκαν καν όταν είδαν πόσο εύκολα αυτά τα καθεστώτα συμμαχούν με το Τελ Αβίβ. Μαραζώνουν ή/και πεθαίνουν κάτω απ’ την γεωπολιτική πίεση που έρχεται απ’ την ανατολή· ενόσω η άλλοτε ώριμη και άλλοτε άγουρη συμπαράσταση στους παλαιστίνιους στις δυτικές μητροπόλεις κάνει γελοίους τους υπολογισμούς του είδους «σιγά, ποιός θα ασχοληθεί με την παλαιστίνη».

Τέτοιου είδους μεταστροφές, «μετάνοιες», κλπ, «επώνυμων» είναι απλά σημαδούρες…. Ωστόσο πράγματι κάτι κινείται… (Όταν ο εχθρός αρχίζει να πισωπατάει, τότε…)

Συρία

Κυριακή 12 Ιούλη. Η υποτιθέμενη «επίθεση του Άσαντ με χημικά στην Douma» (τον Απρίλη του 2018) βούλιαξε στο ίδιο της το ψέμα, όταν απ’ την μια μεριά ο «οργανισμός για την απαγόρευση των χημικών» (OPCW) έβγαζε πόρισμα ότι πράγματι ο συριακός στρατός χρησιμοποίησε κάποιου είδους «χλωρίνη» και απ’ την άλλη μεριά διέρρεαν εσωτερικά έγγραφα και mail που αποδείκνυαν ότι το υποτιθέμενα «ουδέτερο και επιστημονικό» πόρισμα ήταν στημένο απ’ την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο. Αλλά «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά»! Ο οργανισμός βρήκε τρόπο να παρακάμψει τα ρωσικά βέτο, και τώρα κατηγορεί το καθεστώς Άσαντ για επίθεση με sarin και χλωρίνη τον Μάρτη του 2017, στην τότε ανταρτοκρατούμενη πόλη Ltamenah, λίγα χιλιόμετρα βορειότερα της Hama. Πάει μάλιστα αρκετά πιο μακριά: με ανακοίνωσή του πριν 3 ημέρες δίνει διορία λίγων μηνών, ως τα τέλη Οκτώβρη, στο καθεστώς Άσαντ να «αποκαλύψει τα χημικά όπλα του» – διαφορετικά… Διαφορετικά απειλεί με συνέπειες…

Έχοντας πλούσιο παρελθόν στο να ανακαλύπτει «χημικά του Άσαντ» εκεί που τα άφηναν οι αντικαθεστωτικοί, ο «οργανισμός» δείχνει ότι έχει χάσει οποιαδήποτε «ανεξαρτησία» – αν την είχε ποτέ. Το timing της διορίας ταιριάζει καλά στο χρονοδιάγραμμα των αμερικανικών εκλογών (στις 3 Νοέμβρη), και όποιος είναι υποψήφιος των συντηρητικών τότε ίσως δεν χάσει την ευκαιρία να ρίξει μερικούς πυραύλους στον «μη συνεργάσιμο» Άσαντ. Αλλά πίσω απ’ το πόρισμα και, κυρίως, τις απειλές δεν βρίσκεται μόνο η Ουάσιγκτον. Βρίσκεται και ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron. Βλέποντας ότι χάνει διαρκώς επιρροή όχι μόνο στην ανατολική αλλά και στην κεντρική Μεσόγειο δείχνει να ονειρεύεται πως θα γίνει σερίφης – στη – θέση – του – σερίφη. Όπου βρει χώρο…

Ή, απλά, προσπαθεί να μαζέψει «πόντους» για να διαπραγματευτεί από καλύτερη θέση με την Μόσχα…

(Το ρημαδογκουβέρνο πλασσάρει την ιδέα ότι ο βασιλιάς Macron θα έρθει με τα πολεμικά του για να σώσει το ελλαδιστάν απ’ την τουρκική επέκταση. Αν όμως βάλει κάποιος κάτω τον χάρτη θα δει ότι οι γαλλικοί λεονταρισμοί απλώνονται σε μια τέτοια έκταση – απ’ την Τρίπολη ως την Δαμασκό – που είναι αδύνατο για τον βασιλιά Macron να γίνει πιστευτός σαν «υπολογίσιμος μάγκας». Ειδικά όταν πέρα απ’ την όποια πιθανή αλλά πάντα άσπονδη «συμμαχία» του με την Ουάσιγκτον, οι ενδιαφερόμενοι και άμεσα εμπλεκόμενοι στην απέναντι μεριά λέγονται Ρώμη, Άγκυρα, Μόσχα – και στο βάθος Πεκίνο.

Ο βασιλιάς Macron, με ανοικτό πολεμικό μέτωπο στο Sahel όπου δεν μπορεί να νικήσει κι έναν ομολογημένα «λαχανιασμένο» καπιταλισμό, στη Μεσόγειο κάνει απλά θόρυβο. Επειδή δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει. Φυσικά αν κάποιος κτυπάει επίμονα τα πόδια του στη θάλασσα μπορεί να σηκώσει ένα κυματάκι γύρω γύρω. Ναυμαχία πάντως δεν κερδίζει…

Κι αλλοίμονο σ’ όσους θέλουν να φτιαχτούν από τέτοιες «τρικυμίες σ’ ένα κουταλάκι»…)

Ο ελευθερωτής της αφρικής (επιχείρηση Barkhane)

Τετάρτη 1 Ιούλη. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron μπορεί να έχει πελαγώσει κάπως στο λιβυκό πεδίο μάχης (φήμες τον θέλουν να έχει αποκηρύξει κι αυτός τον «τζενεράλ» – υποθέτουμε πως αυτός είναι ένας βασικός όρος για να βρει μια κάποια θέση στις όποιες «διαπραγματεύσεις»). Αλλά αυτά συμβαίνουν πάνω απ’ την έρημο. Κάτω απ’ την Σαχάρα λέει ότι τα πάει καλά.

Χτες πετάχτηκε μέχρι την πρωτεύουσα της μαυριτανίας, για να μιλήσει με τους «ηγέτες» της μπουρκίνα φάσο, του τσαντ, του μάλι, της μαυριτανίας και του νίγηρα, της μισής ζώνης του Sahel δηλαδή, όπου ο γαλλικός καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός έχει σοβαρές και κρίσιμες μπίζνες. Απ’ την Nouakchott ο Macron ανακοίνωσε πως «όλα πάνε καλά» στον πόλεμο που κάνει κατά της τρομοκρατίας… Και ότι για να πάνε ακόμα καλύτερα οι αντιτρομοκρατικές στρατιές των 5 + του βασιλιά θα ενοποιηθούν διοικητικά· υπό γάλλο στρατηγό φυσικά.

Έντεκα φορές στις δέκα τέτοιες «διοικητικές ενοποιήσεις», κλασσικά αποικιακές, σημαίνουν μεταξύ άλλων ότι ο αποικιοκράτης (στην προκειμένη περίπτωση το Παρίσι) έχει απώλειες σε «δικούς του» που τις θεωρεί υπερβολικές· οπότε θέλει να στέλνει τους «άλλους» (τους αφρικάνους…) να σκοτώνονται, για να γλυτώνουν την φθορά οι λευκοί.

Παρά το «μια χαρά πάμε» του βασιλιά γαλλίας, πιο κοντά στην πραγματικότητα στο Sahel είναι μια ανακοίνωση του οηε και οργανώσεων ανθρωπιστικής βοήθειας, που δηλώνουν ότι τους τελευταίους μήνες έχουν οξυνθεί οι συγκρούσεις σ’ όλη την περιοχή. Με δεδομένη αυτήν την όξυνση είναι που ο Macron ψάχνει τρόπο για να έχει λιγότερα φέρετρα πίσω. Και ίσως τον βρήκε. (Θα φανεί).

Αλλά κάπου στη γύρα πρέπει να νοιώθει την ανάσα κάποιων ανταγωνιστών: της Μόσχας, του Πεκίνου…

(φωτογραφία: Να δείτε που τελικά ο μόνος υποστηρικτής του «τζενεράλ» θα απομείνει το ρημαδογκουβέρνο και ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας…)

Λιβύη

Σάββατο 27 Ιούνη. Ένα μικρό βήμα για Εκείνον, ένα άλμα για την ανθρωπότητα! Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron (που παρεπιπτόντως δεν διαβάζει ασταμάτητη μηχανή όπως θα όφειλε, το ανάποδο συμβαίνει «ως μη όφειλε»!…) έκανε το βήμα να μιλήσει με το «αφεντικό» της ανατολικής λιβύης, την ανεγκέφαλη αλεπού (: Putin), μπας και βρει άκρη για την θέση του γαλλικού ιμπεριαλισμού στη λιβύη.

Μετά την τηλεκουβέντα ο βασιλιάς δήλωσε «confident» (δηλαδή «γεμάτος αυτοπεποίθηση») για την πρόοδο των σχέσεων Παρισιού – Μόσχας «σε μια σειρά θεμάτων» – σύμφωνα με την ανακοίνωση του εκπροσώπου του παλατιού.

Αυτό το «σε μια σειρά θεμάτων» έχει ενδιαφέρον. Φαίνεται ότι η ανεγκέφαλη αλεπού δείχνει μεν κατανόηση στο να υπάρχει ένα γαλλικό «πάτημα» στην ανατολική λιβύη, αλλά (όπως σας έχουμε ήδη ενημερώσει) δεν σκοπεύει να το χαρίσει. Θέλει κάποια ανταλλάγματα. Εφόσον σ’ αυτή την «μια σειρά θεμάτων» περιελήφθει και «το ουκρανικό» (σύμφωνα με ρωσικές «πηγές»…), στο οποίο το Παρίσι έχει ελάχιστη επιρροή (αν έχει κάποια), η αναιδής ασταμάτητη μηχανή υποθέτει πως στη «σειρά θεμάτων» θα πρέπει η Μόσχα να υπέδειξε τις άμεσες ή έμμεσες σχέσεις του Παρισιού με την Ουάσιγκτον. Όχι στην μακρινή σε σχέση με τη λιβύη ουκρανία, αλλά στην πολύ πιο κοντινή υποσαχάρια αφρική.

Είναι ένα ζόρικο ζήτημα για Εκείνον: ο γαλλικός ιμπεριαλισμός θεωρεί (ανομολόγητα) πως διασώθηκε μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο χάρη στις επιλεκτικές σχέσεις του με την Ουάσιγκτον. Τονίζουμε το «επιλεκτικές» προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Η τωρινή αμερικανική παρακμή είναι ορατή και απ’ το Παρίσι, αλλά αυτό δεν βοηθάει ιδιαίτερα. Είτε ο γαλλικός ιμπεριαλισμός συνεχίζει να προσπαθήσει να αξιοποιήσει τον αμερικανικό στα ζόρια του (όπως κάνει στο μάλι και στο τσαντ), είτε προσγειώνεται σε μια πραγματικότητα μικρότερων δυνατοτήτων.

Δεν είναι εύκολο πια να είσαι και με τη μία μεριά και με την άλλη όποτε σε βολεύει!

(φωτογραφία κάτω: Θεωρούμε σίγουρο πως ο βασιλιάς Macron θα ήθελε να πνίξει τον di Maio. Ο οποίος, γυρνώντας απ’ την Τρίπολη προχτές – live επαφές! – δήλωσε ότι ο Saraj έχει στην καρδιά του την Ρώμη… Ο «τζενεράλ» που έχει χαθεί;)