Tag: γαλλία

Abdallah

Δευτέρα 18 Νοέμβρη (00.24) >> Ύστερα από 40 χρόνια φυλάκισης γαλλικό δικαστήριο έκανε πριν 3 ημέρες (στις 15 Νοέμβρη, την ημέρα που οι Παλαιστίνιοι έχουν ορίσει ως «επέτειο εθνικής ανεξαρτησίας»*) δεκτή την (11η…) αίτηση αποφυλάκισης του λιβανέζικης καταγωγής Georges Ibrahim Abdallah, υπό τον όρο «να φύγει απ’ την γαλλική επικράτεια και μην επιστρέψει ποτέ». Ο Abdallah, μέλος του κομμουνιστικού κόμματος του λιβάνου και του λαϊκού μετώπου για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP), καταδικάστηκε το 1984 σε ισόβια για συμμετοχή στη δολοφονία του αμερικάνου στρατιωτικού ακολούθου Charles Ray και του ισραηλινού διπλωμάτη Yaakov Barsimentov, στο Παρίσι, το 1982: ήταν η εποχή της κορύφωσης του αντιαποικιακού αγώνα στο λίβανο, εναντίον του ισραηλινού στρατού κατοχής και της αμερικανικής και γαλλικής στρατιωτικής υποστήριξης.

Επειδή η απόφαση έχει ισχύ απ’ τις 6 Δεκέμβρη, αφήνει περιθώριο για εισαγγελική έφεση – κάτι που έχει γίνει και στο παρελθόν, κατ’ απαίτηση της Ουάσιγκτον που έχει ρόλο «πολιτικής αγωγής». Ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά δεν θα περάσει η μπογιά της, και ότι ο δεσμώτης θα γυρίσει στα μέρη του, στον Λίβανο.

Ο 73χρονος σήμερα Abdallah ανακηρύχτηκε τον Δεκέμβρη του 2013 απ’ το δημοτικό συμβούλιο του παρισινού προαστείου Bagnolet «επίτιμος δημότης», αναγνωρίζοντάς τον ως κομμουνιστή αγωνιστή, πολιτικό κρατούμενο, μέλος του λιβανέζικου αντιστασιακού κινήματος και αποφασιστικό υπερασπιστή των Παλαιστινιακών δικαίων.

*Λίγο μετά την έναρξη της 1ης intifada, ο Yasser Arafat υιοθέτησε στις 15 Νοέμβρη του 1988 απ’ το Αλγέρι την «Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Παλαιστίνης» που είχε διαμορφώσει ο ποιητής Mahmoud Darwish. Με 146 κράτη / μέλη του οηε να έχουν αναγνωρίσει ως τώρα «παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967» υπάρχει ένας ωκεανός αίματος μεταξύ της Διακήρυξης του 1988 και της σημερινής κατάστασης∙ μέχρις ότου τα όπλα και όχι τα ψηφίσματα κάνουν πράξη την απελευθέρωση της Παλαιστίνης απ’ την θάλασσα ως το ποτάμι…

Palestine free

Δευτέρα 11 Νοέμβρη >> Δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να κάνουν μια βόλτα κι από Παρίσι μεριά αυτοί οι λεβέντες οπαδοί, οι IDF-με-πολιτικά∙ να φωνάξουν τα ωραία συνθήματά τους («σκοτώστε τους άραβες!», «δεν υπάρχουν σχολεία στη Γάζα γιατί δεν υπάρχουν πια παιδιά εκεί!»), να σκίσουν καμιά παλαιστινιακή σημαία, να την πέσουν σε κανά «μαυριδερό» οδηγό ταξί… όπως στο Άμστερνταμ…. Ας μην πάνε με ομάδα. Ας πάνε με τον Smotrich σε δυο μέρες… Το ίδιο είναι.

Οι οργανωμένοι της Paris Saint Germain έχουν καθαρή άποψη επ’ αυτών.

Στο βίντεο ξεδιπλώνουν ένα τεράστιο πανό πριν το ματς με την Ατλέτικο Μαδρίτης στην έδρα τους, στο πέταλο του Parc des Princes, στις 6 Νοέμβρη. Πολλή δουλειά, καλή δουλειά, με μεράκι – και αλληλεγγύη.

Mέση Ανατολή: φθινόπωρο…

Δευτέρα 7 Οκτώβρη (01.18) >> Η βροχή πυραύλων που αφού διέσχισαν έως και σχεδόν 2 χιλιάδες χιλιόμετρα κτύπησαν δύο (ή, κατ’ άλλους, τρεις) αεροπορικές βάσεις του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος και μερικές δεκάδες μέτρα μακριά απ’ τα «κεντρικά» της mossad, ενθουσίασε εκατομμύρια αιχμαλώτους σε μεγάλο μέρος του κόσμου, αποστόμωσε πολλούς που είχαν διαγνώσει «δειλία» του ιρανικού καθεστώτος∙ και έχει ωθήσει τον άξονα Ουάσιγκτον / Λονδίνο / (Αθήνα) / Τελ Αβίβ όχι απλά να οργανώσει μια κάποια «απάντηση» αλλά μάλλον να «αρπάξει την ευκαιρία» – μια «ευκαιρία» που πριν ακριβώς ένα χρόνο και μια μέρα δεν υπήρχε στον ορίζοντα.

Πριν, όμως, απ’ το «τώρα» πρέπει να θυμίσουμε μια «ιστορική λεπτομέρεια» (;;;) για όσους (που δεν είναι λίγοι) επιμένουν να υποτιμούν την Τεχεράνη, εκδηλώνοντας (τι άλλο;) τον οριενταλισμό / πρωτοκοσμικό ρατσισμό τους.

Από τον Σεπτέμβρη του 1980 ως τον Αύγουστο του 1988 έγινε ο πόλεμος ανάμεσα στο ιράκ (του Σαντάμ Χουσεϊν…) και το ιράν (όπου μόλις πριν 1,5 χρόνο είχε ανατραπεί ο σάχης, και βρισκόταν στην πρώτη μετεπαναστατική «χαοτική» φάση του). Η Βαγδάτη επεδίωκε να καταλάβει εδάφη του ιράν, και ο πόλεμος ξεκίνησε με εισβολή του ιρακινού στρατού. Στο πλευρό του Σαντάμ Χουσεϊν σ’ εκείνο τον πόλεμο προμηθεύοντάς τον με κάθε είδους όπλα συμπεριλαμβανομένων χημικών (: απαγορευμένα «όπλα μαζικής καταστροφής» που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον – προμηθευτής ήταν οι ηπα…) βρίσκονταν (προσέξτε): οι ηπα, η αγγλία, η σοβιετική ένωση, η γαλλία, η ιταλία, η (ενιαία ακόμα) γιουγκοσλαβία, και σχεδόν το σύνολο των αραβικών πετροδικτατοριών. Βοήθεια στην Τεχεράνη προσέφεραν η συρία, η λιβύη, η (τότε…) κίνα και η (τότε..) βόρεια κορέα. Παρά το γεγονός ότι υπήρχε τέτοια τεράστια διαφορά (υπέρ της Βαγδάτης) στη διεθνή υποστήριξη∙ παρά το γεγονός ότι η συστηματική χρήση χημικών αερίων (με την έγκριση της «δύσης» και της τότε σοβιετικής ένωσης) απ’ τον στρατό του Χουσεϊν είχε σαν αποτέλεσμα διπλάσιες απώλειες του ιρανικού στρατού (τόσο σε νεκρούς όσο και σε τραυματίες) σε σχέση με εκείνον του ιράκ∙ παρά το γεγονός ότι ο ιρακινός στρατός (χάρη στη συστηματική βοήθεια από τις μείζονες βιομηχανικές «μεγάλες δυνάμεις» του πλανήτη…) είχε φτάσει στο τέλος του 1987 να έχει εξαπλάσιο αριθμό τανκς και δεκαπλάσιο αριθμό αεροπλάνων σε σχέση με τον ιρανικό, παρ’ όλα αυτά η Τεχεράνη δεν ηττήθηκε! Αντίθετα προσπάθησε πάνω από μια φορά (με προσωρινή επιτυχία) να καταλάβει ιρακινά εδάφη, κυρίως την Βασόρα.

Η διαφαινόμενη και πιθανή ήττα του (τότε) προστατευόμενού τους, ανάγκασε τις «μεγάλες δυνάμεις» να προωθήσουν μια απόφαση του «συμβουλίου ασφαλείας» του οηε για τερματισμό του πολέμου, που έγινε δεκτή και απ’ τις δύο πλευρές, το καλοκαίρι του 1988. Στην πράξη τα 4 απ’ τα 5 μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας ήταν με την μεριά του Χουσεϊν, οπότε…

Ας το επαναλάβουμε: απ’ το 1980 ως το 1988 το (προφανώς ανοργάνωτο ακόμα) νέο ιρανικό καθεστώς πολεμούσε εναντίον του ιρακινού και, έμμεσα αλλά καθαρά, εναντίον των ηπα, της αγγλίας, της γαλλίας, της ιταλίας, της σοβιετικής ένωσης και των θησαυροφυλακίων των πετροδικτατοριών… Όμως όλοι αυτοί μαζί, με «εργολάβο» το μεγάλο στρατό του Σαντάμ Χουσεϊν, ΔΕΝ κατάφεραν να το καταβάλλουν! (Αντίθετα διάφοροι παρατηρητές εκείνου του πολέμου εντυπωσιάστηκαν απ’ την ταχύτητα με την οποία το καινούργιο ιρανικό καθεστώς κατάφερνε να διασταυρώνει την φαντασία με την μηχανική, φτάνοντας να γίνει σχεδόν αυτάρκες σε πολλά είδη χερσαίων και θαλάσσιων όπλων, φτιάχνοντας ως και τα πρώτα drones…)

Αυτά έγιναν τότε… Ποιοι είναι οι πολεμοκάπηλοι «εγκέφαλοι» που διανοούνται ότι τώρα θα πετύχουν εκείνο που τότε στάθηκε αδύνατο για την αφρόκρεμα του βιομηχανικού καπιταλισμού;

Κι όμως υπάρχουν τέτοιοι!!

Το παλάτι του φωτός (και του σκότους)

Δευτέρα 23 Σεπτέμβρη (1.51) >> Ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα διόρισε κυβέρνηση – του γούστου του. «Παράτολμο» θα έλεγε κάποιος: είναι κυβέρνηση μειοψηφίας, δεν έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία και, θεωρητικά, θα είναι εύκολο να πέσει.

Όχι τώρα όμως. Έχει κρυφή (ή όχι και τόσο κρυφή…) υποστήριξη:

Το ακροδεξιό, αντιμεταναστευτικό κόμμα εθνική συσπείρωση της Marine Le Pen δεν συμμετέχει στην κυβέρνηση του Barnier, αλλά έχει αρκετές ψήφους για να την ανατρέψει. Αυτό το κόμμα πέτυχε μια έμμεση νίκη με τον διορισμό του ένθερμου συντηρητικού Bruno Retailleau ως υπουργού εσωτερικών, στου οποίου τις αρμοδιότητες περιλαμβάνονται σημαντικά εσωτερικά ζητήματα όπως η εθνική ασφάλεια, η μετανάστευση και η δημόσια τάξη.

Με μια τέτοια ακροδεξιά όσμωση, η κυβέρνηση του Μικρού Δούκα του Λίγηρα μπορεί να ελπίζει σε κάμποσους μήνες κατανόησης απ’ την μεριά του ακροδεξιού / αντιμεταναστευτικού.

Κατ’ αρχήν πρέπει να περάσει ο προϋπολογισμός – αυτό είναι επείγον με βάση τις προθεσμίες. Θα είναι το αντίθετο των «παροχών» – άλλωστε ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα έχει δηλώσει προς τους υποτελείς του τέλος στα δικαιώματα, τώρα υποχρεώσεις. Με το γαλλικό δημόσιο χρέος να διογκώνεται, μια κυβέρνηση που στα χαρτιά είναι μειοψηφική αλλά κυνηγάει όσο πρέπει τους μετανάστες και επιδεικνύει αρκετό εθνικισμό, έχει ακροδεξιές ευλογίες και μια κάποια πίστωση. Εσωτερικού και εξωτερικού.

Αν τα πράγματα ζορίσουν, κάποια στιγμή του χρόνου ο Μικρός Δούκας μπορεί να ξαναέχει μια εκλογική έμπνευση. Ή να την εκβιάσει…

Τι «Μικρός Δούκας» είσαι την σήμερον ημέρα αν δεν κατέχεις τις μαφιόζικες τεχνικές;

Το ζήτημα της εξουσίας 4

Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη (00.24)>> Εμείς εδώ μπορεί να είμαστε περιθωριακοί, «ψεκασμένοι», «συνωμοσιολόγοι», «φαντασιόπληκτοι» – έτσι λένε εκείνοι που αυτά πρέπει να λένε. Όμως οι πολιτικές βιτρίνες του συστήματος, νοιώθοντας ότι έχουν το πάνω χέρι (πράγμα που ισχύει σε μεγάλο βαθμό στο βαθμό που η αμιγώς εργατική, προλεταριακή ριζική, δομική αντιπολίτευση θεωρείται σχεδόν μουσειακό είδος απ’ τους ίδιους τους σύγχρονους εργάτες / εργάτριες) δεν παύουν να φανερώνουν τι ακριβώς συμβαίνει με το «φάντασμα που πλανιέται πάνω απ’ την ευρώπη», το κρατικο/καπιταλιστικής κατασκευής φάντασμα. Ποιοί, για παράδειγμα, είναι που με έργα, λόγια και παραλείψεις «σπρώχνουν» το AfD στη γερμανία; Ποιοί άραγε; Μήπως οι κυβερνώσες τρικολόρε πολιτικές βιτρίνες της ολιγαρχίας του γερμανικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος; Μήπως η αγαπημένη Annalena και οι υποστηρικτές της; Μήπως ο θλιβερός «άσσος στο ημίχρονο – δύο τελικό» καγκελάριος και οι δικοί του οπαδοί;

Όταν οι λεγόμενοι «πράσινοι» γίνονται τόσο πολύ κατάμαυροι ώστε να θεωρούν ότι «μόνη της η σφαγή χιλιάδων Παλαιστινίων δεν είναι λύση για την Γάζα», πόσο διαφέρει ο κυνισμός τους από εκείνον των (παλιών) ναζί;

Στην ολλανδία; Στην αγγλία; Στην ιταλία;

Δείτε στη μεριά του Παρισιού. Ο κατά τη γνώμη του «απηνής κυνηγός των ακροδεξιών» Μικρός Δούκας του Λίγηρα συμφώνησε την κατά περίπτωση συγκυβέρνηση με τους λεπενικούς, επιλέγοντας ως πρωθυπουργό έναν καριερίστα «ρεπουμπλικάνο» ακροδεξιό!

 «Τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς εμάς»….

Δεν το θεωρούμε έκπληξη (θράσος ναι!). Αν θυμάστε όσοι / όσες διαβάζετε αυτές τις γραμμές είχαμε υποδείξει έγκαιρα το σοβαρό λάθος του «λαϊκού μετώπου» να συνεργαστεί ουσιαστικά με τον Μικρό Δούκα πριν τον β γύρο των βουλευτικών, στο όνομα του «αντιφασιστικού κοινού αγώνα», επιτρέποντάς του να βγάλει παραπάνω βουλευτές: η ελπίδα (μειοψηφικής) κυβέρνησης με την ανοχή του Μικρού Δούκα τύφλωσε (;) τους κουμανταδόρους του «λαϊκού μετώπου» που έβαλαν ουσιαστικά τον Μικρό Δούκα στο «λαϊκό μέτωπο» πετώντας βιαστικά στην άκρη το πραγματικό βάρος του «κλειδιού» (αν υποθέσουμε ότι σκόπευαν ποτέ να το σηκώσουν στ’ αλήθεια…) Τώρα διαμαρτύρονται βέβαια. Αλλά… Δεν πρόσεξαν ότι το (τυπικό) σύνταγμα έγινε στα μέρη τους (και όχι μόνο) κουρελόχαρτο το 2020; Δεν το πρόσεξαν;

Το 2009, το 2010, το 2011, το 2012, με τον σύγχρονο καπιταλισμό να δείχνει τα βρώμικα σωθικά του, αποδείχθηκε ότι είχαν απομείνει ελάχιστοι να συνειδητοποιήσουν το ιστορικό βάρος της διεθνούς συγκυρίας, ελάχιστοι να τεκμηριώσουν και να οργανώσουν την αμιγώς εργατική απάντηση στην κρίση και την διαχείρισή της. Το «ζήτημα της εξουσίας» ως πολιτική οργάνωση της αυθεντικής εργατικής αντικαπιταλιστικής αντι-εξουσίας, έμεινε ορφανό. Δεν δημιούργησε η τάξη μας την πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπως όφειλε!

Μια δεκαετία αργότερα τα δεδομένα ήταν ακόμα χειρότερα. Το 2020, το 2021, το 2022 η «επαναστατική συνταγή» ήταν ακόμα περισσότερη κρατική βία, ακόμα περισσότερες απαγορεύσεις, ακόμα περισσότερες mRNA πλατφόρμες, ακόμα περισσότερο βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα … «για όλο τον λαό»!!! Αυθεντική εργατική, αντικρατική και αντικαπιταλιστική απάντηση, για τα σώματα, για τις φαρμακομαφίες, για την γενετική μηχανική, για την υγιεινιστική τρομοκρατία, για τον 21ο αιώνα; Α πα πα!!! Απαγορεύτηκε δια ροπάλου (και με όλη την σιχαμάρα που αναλογεί στους προδότες…). Ξανά: Δεν δημιούργησε η τάξη μας την πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπως όφειλε!

Η ανανεωμένη «patriot act» του 2021 είχε όλες τις υπογραφές «της πρωτοκοσμικής αριστεράς και της προόδου». (Στις μακρινές ινδίες ή στην μακρινή αφρική ήταν αλλιώς βέβαια – αλλά αυτοί είναι «καθυστερημένοι»…) Αυτό που μπορεί να ονομαστεί φασισμός, ολοκληρωτισμός ή οτιδήποτε παρόμοιο, έχει πολλά επιμέρους “ρε(ύ)ματα”, που δεν φαίνονται (δεν πρέπει να φαίνονται!) ότι σχηματίζονται απ’ τον ίδιο καπιταλιστικό πάγο και ότι καταλήγουν στην ίδια κοίτη. Το καλύτερο για το σύστημα είναι κάποια να φαίνονται “αντίπαλα” μεταξύ τους, και άλλα να είναι αόρατα.

Τώρα μας (ξανα)λένε ότι «η ακροδεξιά απλώνεται στην ευρώπη»… Ναι, υπάρχει κι αυτό, όμως κυρίως συμβαίνει κάτι άλλο: στον πρώτο κόσμο απλώνεται μια βαθιά και αδηφάγα τρύπα… Ή ίσως πολλές μαζί.

Εν τω μεταξύ το ζήτημα της (ανατροπής της) καπιταλιστικής εξουσίας έχει ξεπέσει προ πολλού σε εκλογική αριθμητική…

Παλαιστίνη, Μέση Ανατολή

O Khamenei και το καινούργιο υπουργικό συμβούλιο στην πρώτη επίσημη συνάντησή τους, στις 27 Αυγούστου. Στα αριστερά του σκεπτικός, με το χέρι στο σαγόνι, ο Pazeshkian.

Δευτέρα 2 Σεπτέμβρη (00.21)>> «Μα τι έχει πάθει η Τεχεράνη και δεν έχει ισοπεδώσει ακόμα το Τελ Αβίβ;» Χμμμμ…

Είναι (μάλλον…) κοινό μυστικό ότι το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς, άσχετα απ’ το πόσο μετρημένη και ισορροπημένη θα είναι η απάντηση της Τεχεράνης στη δολοφονία του Haniyeh, έχει στο ρεπερτόριό του και επόμενη, νο 3 προβοκάτσια. Ακόμα χειρότερη απ’ την δεύτερη (την δολοφονία Haniyeh), που ήταν με την σειρά της χειρότερη απ’ την πρώτη (την επίθεση στην πρεσβεία στη Δαμασκό και την δολοφονία του Reza Zahedi και μερικών ακόμα αξιωματικών των «φρουρών της επανάστασης»). Κάποιοι φοβούνται ότι αυτή η νο 3 προβοκάτσια θα έχει σχέση με το al Aqsa… Ωστόσο με αυτόν τον τρόπο το σύνολο των μουσουλμανικών κοινωνιών του πλανήτη θα βρεθεί απέναντι στο θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς∙ και τα καθεστώτα που κρατούν φιλικές σχέσεις με το φασιστοΤελ Αβίβ (π.χ. μαρόκο, αίγυπτος ή ιορδανία) θα βρεθούν σε πολύ άσχημη θέση… (Κάτι άλλο θα βρεθεί λοιπόν…)

Όπως και νάχει η Τεχεράνη δεν χρειάζεται απλά να απαντήσει στη δολοφονία του Haniyeh. Χρειάζεται, μεσοπρόθεσμα,

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

The bright side

Δευτέρα 5 Αυγούστου>> Πολύ ευέξαπτοι έχουν γίνει τώρα τελευταία οι χριστιανοί! Θέλουν να εμφανίζονται σα θύματα παρότι είναι παγκόσμια γνωστό πόσες σφαγές έχουν κάνει… Γιατί έχουν τόσα νεύρα; Νοιώθουν ότι χάνουν την κυριαρχία τους; Ή περιμένουν το τέλος του κόσμου;

Άλλες εποχές ήταν πιο ήρεμοι. Δεν ξεσήκωναν τον κόσμο με φωνές και καταγγελίες για προσβολές των ιερών και οσίων τους… Ας πούμε το 1979 (Monty Python, Life of Bryan):

Ή και το 1981 (Mel Brooks, History of the world):

Κατά τα υπόλοιπα η διαχωρισμένη τέχνη είναι αρκετά καλά οχυρωμένη, ακόμα και στην πιο ματαιόδοξη κακογουστιά της. Μια απορία έμεινε μόνο στην ασταμάτητη μηχανή: από πότε το δωδεκάθεο του Ολύμπου και ο Διόνυσος έγιναν ιστορικό / πολιτιστικό asset των καλλιτεχνών του Μικρού Πρίγκηπα του Λίγηρα, άρα και της “γαλλοσύνης”; Μήπως το ίδιο έχει συμβεί με την Ίσιδα ή τον Όσιρι και δεν μας το λένε;

Είχαμε την βεβαιότητα ότι στο δικό τους πάνθεο ήταν ο Τοουτάτης, η Επόνα και άλλες κελτικές θεότητες. Κι εκεί, την ίδια βεβαιότητα είχαν… (Αλλά το 2024 φαίνεται ότι όλα αλλάζουν. Μπορεί να φταίει και ο Οβελίξ, που έχει πάρει ρωσική υπηκοότητα… για φορολογικούς λόγους… )

Και τι να πει κανείς για τους κολυμβητές που τους πετάνε στον υπόνομο του Σηκουάνα; Όλα αλλάζουν: εντελώς αναλώσιμοι…

Παλαιστίνη, μέση Ανατολή 2

Δευτέρα 29 Ιούλη (00.16)>> H «Διακήρυξη του Πεκίνου» ανακοινώθηκε στις 23 Ιούλη. Πέντε ημέρες νωρίτερα, στις 18 Ιούλη (λαμβάνοντας ίσως υπόψη αυτό που θα ερχόταν απ’ την κίνα) η βουλή του απαρτχάιντ, θεοναζί καθεστώτος με ψήφους 68 υπέρ, 9 κατά, και την αποχή της «κοσμικά» φασιστικής αντιπολίτευσης του Yair Lapid (αποχή που οφείλεται μόνο στο ότι δεν ήθελε να «εκτεθεί», όχι στο ότι διαφωνούσε…) αποφάσισε ότι …Οποιοδήποτε παλαιστινιακό κράτος αποτελεί υπαρξιακή απειλή για το ισραήλ και τους πολίτες του, θα επιμηκύνει την σύγκρουση ισραήλ – παλαιστινίων και θα αποσταθεροποιήσει την περιοχή… Με άλλα λόγια «κανένα παλαιστινιακό κράτος ποτέ και πουθενά – παντού απαρτχάιντ και μόνον αυτό!»

Στις 21 Ιούλη, 3 ημέρες μετά την θεοναζί απόφαση, ο αρχιχασάπης έκανε την βόλτα του απ’ την παρακμιακή σύμμαχο (: ηπα) για να εισπράξει συμπαράσταση, χειροκροτήματα, οπωσδήποτε όπλα και πυρομαχικά, ίσως και μελλοντικές «δουλειές». Υποτίθεται ότι η αδιαπραγμάτευτη «γραμμή» του αμερικανικού καθεστώτος είναι η «λύση των δύο κρατών»∙ κανείς όμως δεν αμφισβήτησε την απόφαση του θεοναζί καθεστώτος, τόσο φρέσκια ώστε να είναι αδύνατο να παραληφθεί… Ούτε έγιναν δημόσιες δηλώσεις για την «προώθηση» του ειρηνοποιού Πεκίνου∙ ως να μην υπάρχει… Αντίθετα η αποθέωση του αρχιχασάπη απ’ το αμερικανικό «εκτελεστικό» (μαζί και η ντροπαλή «αποχή» διάφορων «δημοκρατικών» που απλά σκέφτονται τις επερχόμενες κάλπες και το κίνημα υπέρ της Παλαιστίνης) όχι μόνο δεν έχει ιστορικό προηγούμενο αλλά ήταν η πιο εμφατική βουτιά-στο-αίμα που θα μπορούσε να υπάρξει ως σήμερα. Εν τω μεταξύ η ρωσική βουλή «καταδίκασε έντονα» την θεοναζί απόφαση (θυμίζοντας το πτώμα: “αυτή η απόφαση είναι αντίθετη με τις «συμφωνίες του Όσλο»”) και καλώντας τον πλανήτη να καταδικάσει επίσης…

Ας μην περάσει απαρατήρητο κι αυτό: στις 19 Ιούλη, την επόμενη ημέρα της θεοναζί απόφασης, το «διεθνές δικαστήριο δικαιοσύνης» (ICJ), ο δικαστικός βραχίονας του οηε, ανακοίνωσε τελεσίδικα και ομόφωνα ότι η «παράνομη κατοχή» της Παλαιστίνης είναι πλέον απαρτχάιντ. (Πράγμα που σημαίνει ότι είναι καθήκον κάθε κράτους στον πλανήτη να επιβάλει εμπάργκο, κυρώσεις, τιμωρίες… κλπ… Υποθέτουμε ότι στην πρώτη γραμμή θα βρεθεί το ελλαδιστάν, γιατί πρωί – μεσημέρι – βράδυ ορκίζεται στη “διεθνή νομιμότητα”… Με την “διεθνή νομιμότητα” κοιμάται, με την “διεθνή νομιμότητα” ξυπνάει…)

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται;

Δευτέρα 15 Ιούλη>> Για λόγους που αφορούν την ψυχολογία και όχι την πολιτική ως τεχνική της εξουσίας, διάφοροι της αριστεράς του κράτους και του κεφάλαιου (και στα μέρη μας…) πανηγύρισαν για τα τελικά αποτελέσματα των γαλλικών βουλευτικών εκλογών. Κατά την γνώμη τους «αντιμετωπίστηκε με επιτυχία ο φασισμός» (άλλη μια φορά).

Πριν δούμε τι είναι αυτό που τελικά αντιμετωπίστηκε, μια αναγκαία διευκρίνιση για το γαλλικό εκλογικό σύστημα. Αυτό που στο ελλαδιστάν εφαρμόζεται στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, στη χώρα-της-δημοκρατίας εφαρμόζεται για τις βουλευτικές! Αν γινόταν και στα μέρη μας το ίδιο οι πάντες θα μιλούσαν για καλπονοθευτικό σύστημα! Δεν θα είχαν άδικο.

Γιατί; Προσέξτε. Με το σαφώς αναλογικότερο (σε σχέση με το γαλλικό) εκλογικό σύστημα στα μέρη μας, στις εκλογές του 2023 το κκε (είναι ένα καλό παράδειγμα) με ποσοστό 7,69% εξέλεξε 21 βουλευτές. 21 στους 300, πήρε δηλαδή το 7% των εδρών…. Με το «γαλλικό» σύστημα στις ελληνικές δημοτικές εκλογές που ακολούθησαν (πλειοψηφικό, αν χρειαστεί δύο γύροι, σε μονοεδρικές κάλπες) το κκε εξέλεξε μόλις 6 δημάρχους (σε 332 δήμους συνολικά) και κανέναν περιφερειάρχη (στις 13 συνολικά περιφέρειες). Αν αυτό το σύστημα εφαρμοζόταν και για την βουλή, με 300 μονοεδρικές περιφέρειες, τότε το κκε με ποσοστό 7,7% πιθανότατα θα εξέλεγε το μάξιμουμ 6 βουλευτές (όσους και δημάρχους) αντί για 21…  Έξι στους 300 ή μόλις το 2% των εδρών…

Τέτοιο είναι το γαλλικό εκλογικό σύστημα: δεν υπάρχει καμία αναλογία ψήφων και εκλεγόμενων βουλευτών!… Το έφτιαξε ο Ντε Γκωλ για να εμποδίσει την ισχυρή κοινοβουλευτική παρουσία (ακόμα και πλειοψηφία) του άλλοτε μαζικού κομμουνιστικού κόμματος: αφού οι ψήφοι στο «επικίνδυνο» κκ δεν έβγαζαν τους αντίστοιχους βουλευτές (και, εννοείται, ούτε κατά διάνοια κυβέρνηση), η υπερψήφισή τους καταντούσε συν τω χρόνω άχρηστη και περιττή…

Μια ακόμα διαφορά του γαλλικού κυβερνητικού συστήματος (με το ελληνικό και άλλα) είναι αυτή: μια κυβέρνηση που σχηματίζεται μετά τις εκλογές ΔΕΝ ζητάει ούτε λαμβάνει «ψήφο εμπιστοσύνης» απ’ την βουλή. Με δυο λόγια ΔΕΝ χρειάζεται να έχει την πλειοψηφία. Μπορεί (ακόμα και μειοψηφική) να νομοθετήσει με διατάγματα (ως έναν αριθμό) παρακάμπτωντας τη βουλή – ο Μικρός Πρίγκηπας του Λίγηρα (η κυβέρνησή του δηλαδή) το έκανε κατά κόρο στην προηγούμενη περίοδο. Μόνο αν φέρει στη βουλή νόμο για κανονική έγκριση μπορεί να βρεθεί μπροστά σε «πρόταση μομφής», που απαιτεί οπωσδήποτε μια πλειοψηφία που καταγγέλει. Όμως ακόμα κι αν «πέσει», δεν είναι υποχρεωτικές νέες εκλογές! Ο πρόεδρος έχει την δυνατότητα να «αναζητήσει» την δημιουργία άλλης κυβέρνησης, απ’ την ίδια βουλή και κοινοβουλευτική σύνθεση, με διαφορετικές συμμαχίες∙ πλειοψηφική ή ξανά μειοψηφική…

Με αυτά τα δεδομένα κατά νου παραθέτουμε τα αποτελέσματα των γαλλικών βουλευτικών εκλογών (αριθμός εδρών / αριθμός ψήφων) από το 1986 μέχρι φέτος. Το 1986 ήταν η χρονιά που το πατενταρισμένο φασιστόμουτρο Λεπέν (πατέρας) πέτυχε για πρώτη φορά την εκλογή 35 βουλευτών – και άρχισε ο … κρατικός «αντιφασισμός»!! Τα στοιχεία και οι χαρακτηρισμοί είναι απ’ την Wikipedia (το νεοφιλ «κέντρο» από το 2017 και μετά είναι οι υποστηρικτές του Μικρού Πρίγκηπα…):

1986:

Σιράκ (δεξιά, 277 έδρες / 11.492.450),

Φαμπιούς (σοσιαλ, 207 / 8.705.163),

Μαρσαί (κομμουνιστικό κόμμα 35 / 2.740.972)

Λεπέν (πατέρας 35 / 2.705.336)

1988:

Rocard (σοσιαλ 262 / 9.198.778)

Lecanuet (κεντροδεξιά 130 / 4.299.370),

Σιράκ (128 / 4.6888.493)

Λεπέν (πατέρας 1 / 2.359.528)

1993:

Σιράκ (247 / 5.832.987)

Ντ’ Εσταίν (κεντροδεξιά 213 / 5.331.935)

Beregovoy (σοσιαλ 53 / 5.829.493)

Μαρσαί (κομμουνιστικό κόμμα 24 / 2.336.254)

Λεπέν (πατέρας 0 / 3.159.477)

1997:

Jospin (σοσιαλ 255 / 9.751.423),

Juppe (δεξιά 139 / 5.846.717)

Leotard (κεντροδεξιά 112 / 5.323.177)

Hue (κομμουνιστικό κόμμα 35 / 2.519.281)

Λεπέν (πατέρας 1 / 3.785.383)

2002:

Raffarin (δεξιά 357 / 10.026.669)

Hollande (σοσιαλ 140 / 7.482.169)

Λεπέν (πατέρας 0 / 2.862.960)

2007:

Fillon (δεξιά 313 / 10.289.737),

Hollande (σοσιαλ 186 / 8.624.861),

Bayrou (κεντροδεξιά 3 / 1.981.107)

2012:

Ayrault (σοσιαλ 280 / 9.420.889),

Cope (δεξιά 194 / 8.740.628),

Duflot (οικολόγοι 17 / 1.418.264)

Melenchon (αριστερό μέτωπο 10 / 1.793.192),

Λεπέν (κόρη 2 / 3.528.663)

2017:

Philippe (νεοφιλ κέντρο 350 / 8.926.901),

Baroin (δεξιά 136 / 4.898.061),

Cazeneuve (σοσιαλ 45 / 2.154.269)

Melenchon (17 / 2.497.622),

Λεπέν (κόρη 8 / 2.990.454)

2022:

Ferrand (νεοφιλ «κέντρο» 245 / 8.002.419),

Melenchon (131 / 6.556.198)

Λεπέν (κόρη 89 / 4.248.537),

Jacob (δεξιά 64 / 2.568.502)

2024:

Λαϊκό Μέτωπο (182 / 9.042.485),

Sejourne (νεοφιλ «κέντρο» 168 / 6.820.446)

Λεπέν (κόρη 142 / 10.647.914)

Δεξιοί (56 / 2.106.166)

Είναι εξώφθαλμη η διαρκής αναντιστοιχία ανάμεσα σε ψήφους και καρέκλες! Για παράδειγμα με σχεδόν 9 μύρια κουκιά το κόμμα του Μικρού Πρίγκηπα έβγαλε το 2017 350 έδρες ενώ τα 9,5 εκατομμύρια έδωσαν στους σοσιαλδημοκράτες το 2012 μόνο 280.

Έτσι η όχι και τόσο κρυφή καρδιά του γαλλικού εκλογικού συστήματος είναι η πολιτική πρόσοδος! Το είδος, δηλαδή, των «συνεννοήσεων» (μπορείτε να πείτε και συναλλαγών) μεταξύ υποψηφίων περιφέρεια – περιφέρεια, είτε πάνω είτε κάτω απ’ το τραπέζι, για το πως θα κατευθύνουν (αν μπορούν…) τους ψηφοφόρους τους. Είναι δύσκολο άραγε, υπ’ αυτές τις συνθήκες, να εξηγηθεί το περίεργο (;) φαινόμενο του ότι απ’ το 2012 και μετά το γαλλικό «όλοι μαζί να εξουδετερώσουμε τον φασισμό» καταλήγει απ’ την μια μεριά στην αύξηση των ψήφων της φασιστοΛεπέν και απ’ την άλλη στη συντήρηση της δυνατότητας των νεοφιλελεύθερων (του «κέντρου») και των δεξιών να κυβερνούν (κάνοντας συχνά εκείνα που θα έκανε η φασιστοΛεπέν); Όχι, δεν είναι.

Προς τι λοιπόν τα πανηγύρια; Αν τα στελέχη της «ανυπότακτης γαλλίας» δεν πάσχουν από αδιόρθωτο οππορτουνισμό (κάτι για το οποίο δεν είμαστε σίγουροι…) θα πρέπει να παραδεχτούν ότι υπό το «νέο λαϊκό μέτωπο» οι (κυβερνο)σοσιαλδημοκράτες κατάφεραν να βγάλουν 59 βουλευτές (περισσότερους απ’ το 2017 και μετά, ένα είδος “μικρής ανάστασης”!) οι οποίοι, αν αποσκιρτήσουν απ’ τον συνασπισμό και συνεργαστούν με τους δήθεν «κεντρώους» του Μικρού Πρίγκηπα θα του εξασφαλίσουν μια μειοψηφία μεν λειτουργικότατη δε 227 εδρών που θα μπορεί να «κάνει παιχνίδι» κατά βούληση με τους 56 δεξιούς πλησιάζοντας στο όριο της πλειοψηφίας∙ συνεχίζοντας να υποκαθιστούν εδώ κι εκεί την φασιστοΛεπέν.

Σε άλλα γεωγραφικά πλάτη και μήκη (ή σε άλλες εποχές) αυτό λεγόταν βάζω τα χεράκια μου και βγάζω τα ματάκια μου…

Ζήτω ο Μικρός Δούκας!

Δευτέρα 20 Μάη (00.01) >> Απείλησε ότι θα στείλει στρατό στο ουκρανικό πεδίο μάχης… Το έκανε!!! Ο (και καρδιακός φίλος και σύμμαχος του ελλαδιστάν) Μικρός Δούκας του Λίγηρα έστειλε ήδη στο ουκρανικό μέτωπο τμήμα της λεγεώνας των ξένων! Τι είναι αυτό; Είναι ουσιαστικά η «προεδρική φρουρά» του όποιου γάλλου προέδρου, υπάγεται αποκλειστικά σ’ αυτόν και στις διαταγές του, και σε αντίθεση με τον τακτικό στρατό (του οποίου οι εκτός συνόρων περιπέτειες απαιτούν έγκριση της βουλής) η λεγεώνα των ξένων πάει όπου το παλάτι θεωρεί ότι υπάρχει κίνδυνος…

Έστειλε λοιπόν ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα καμμιά 100αριά λεγεωνάριους, ως «πρώτη δόση» είπε…. Τους διάλεξε: να κατάγονται απ’ την ανατολική ευρώπη, έτσι ώστε να καταλαβαίνουν τα ουκρανικά ή/και τα ρώσικα. Η Μόσχα τους εντόπισε και τα φέρετρα άρχισαν να γυρίζουν στη μεριά του παλατιού∙ αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα: αναλώσιμοι είναι.

Και ενώ ο Μικρός Δούκας έδειχνε σ’ όλη την ευρώπη τις γροθιές του, ήρθε το απρόσμενο (;) Η έκρηξη των ιθαγενών στη Νέα Καληδονία! Το νησί είναι γαλλική κτήση στο νότιο ειρηνικό, ανατολικά της αυστραλίας∙ υποτίθεται με την έγκριση των ντόπιων.

Πρακτικά πρόκειται για γαλλική αποικία. Έτσι, όταν το παλάτι αποφάσισε πως οι (γάλλοι) έποικοι που ζουν στη νέα Καληδονία πάνω από 10 χρόνια θα μπορούν να ψηφίζουν εκεί, οι ιθαγενείς εξερράγησαν – με όλο τους το δίκιο!

Τι κάνει απέναντι σε τέτοιες ανταρσίες ένας σωστός Μικρός Δούκας; Στέλνει τον στρατό του να επιβάλει την τάξη!! Τον κανονικό, όχι τους λεγεωνάριους! Μόνο που το πονοκέφαλος είναι πιο σοβαρός από μια «απλή εξέγερση»! Πρώτον, επειδή ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα έχει ήδη χάσει κρίσιμα εδάφη στην υποσαχάρια Αφρική… Δεύτερον, επειδή οι «υπερπόντιες κτήσεις» είναι πολλές (και στον Ειρηνικό και στην Καραϊβική…) και οι αυτόχθονες δεν είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένοι με την «στοργή» του Παρισιού∙ πράγμα που σημαίνει ότι η Νέα Καληδονία μπορεί να αποδειχθεί μεταδοτική αργά ή γρήγορα… Και τρίτον επειδή αυτοί οι αυτόχθονες εκεί, στον Ειρηνικό, βλέπουν με συμπάθεια το Πεκίνο… (Το ότι ο Μικρός Δούκας κατηγορεί την Άγκυρα (!) και το Μπακού (!!) ότι βρίσκονται πίσω απ’ την εξέγερση είναι, με τον τρόπο του, διασκεδαστικό…)

Ενός κακού δοθέντος μύρια έπονται! Ενώ ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα ετοιμάζεται να κηρύξει την έναρξη των πλέον αστυνομοκρατούμενων ολυμπιακών στο Παρίσι, πολλά κοινωνικά υποκείμενα που δεν είναι καθόλου ευχαριστημένα με την «στοργή» του (απ’ τις χιλιάδες που θίγονται με την αύξηση του χρόνου εργασίας για συνταξιοδότηση μέχρι εκείνους που υποστηρίζουν ότι απ’ την θάλασσα ως το ποτάμι η Παλαιστίνη θα ελευθερωθεί) ετοιμάζουν ενέργειες ενάντια στους ολυμπιακούς. Αύριο (Τρίτη 21/5) έχει κηρυχτεί γενική απεργία – και θα ακολουθήσουν τις επόμενες μέρες και βδομάδες τα υπόλοιπα…

Δεν το ευχόμαστε… Δεν είμαστε κακοί άνθρωποι… Αλλά ίσως, ίσως λέμε, ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα χρειαστεί να ανακαλέσει τους λεγεωνάριους που έχουν επιζήσει στο ουκρανικό πεδίο μάχης ώστε «με πλήρη δύναμη» η λεγεώνα του των ξένων να περιφρουρήσει το ίδιο το παλάτι του.

«Των ξένων»; Των ξένων!!! Αφού οι ντόπιοι είναι αχάριστοι!