Tag: ασφαλιστικό

Πέμπτη 2 Ιούνη>> Αναφερόμαστε συστηματικά στο βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα, αλλά δεν έχουμε δώσει ως τώρα την έμφαση που πρέπει στο τρίτο συνθετικό, στο «ασφαλίτικο». Αν και σ’ αυτό μπορούν και πρέπει να συμπεριληφθούν τα κρατικά συμπλέγματα της ασφάλειας (αστυνομίες, μυστικές υπηρεσίες, κλπ) που σαφέστατα έχουν συμφέρουν απ’ το ηλεκτρονικό φακέλωμα των πάντων, σ’ αυτό το συνθετικό συμπεριλαμβάνονται οπωσδήποτε (εφόσον μιλάμε για ηλεκτρονικό φακέλωμα υγείας) σε κεντρική θέση οι ασφαλιστικές εταιρείες, είτε είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις, είτε δημόσια συστήματα («ταμεία»). Ποια είναι, λοιπόν, τα συμφέροντα των ασφαλιστικών επιχειρήσεων πίσω και μέσα από πλευρές της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας, ειδικά μέσα απ’ τις διάφορες μορφές ηλεκτρονικού φακελώματος υγείας;

Ορισμένα κρίσιμα στοιχεία, που αφορούν μεν το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο αλλά προφανώς έχουν πολύ ευρύτερη αξία και εφαρμογή, μας δίνει ο εξαιρετικός κύριος Wolfgang Wodarg (: γερμανός γιατρός και πρώην βουλευτής, αποκάλυψε και κυνήγησε το «σκάνδαλο» με το tamiflu, την τεχνητή κρίση / τρομοκρατία της «γρίπης των χοίρων» το 2009 / 2010, και στην απαλλοτρίωση του παγκόσμιου οργανισμού υγείας απ’ τις φαρμακομαφίες ήδη από τότε…)

Η βελτίωση των πρωτοκοσμικών συστημάτων υγείας στο δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα, σε συνδυασμό με την άνθηση του υγιεινισμού, την κερδοφορία των φαρμακομαφιών και την βελτίωση (αλλά και αύξηση του κόστους) των μηχανών που χρησιμοποιούνται για διαγνωστικούς ή/και θεραπευτικούς λόγους, αύξησε τα κόστη των συστημάτων υγείας. Για να το πούμε με τις σωστές λέξεις: η φροντίδα υγείας αφορά την κοινωνική και φυσική αναπαραγωγή των υπηκόων, κυρίως της εργατικής τάξης. Συνεπώς «αυξανόμενα κόστη του συστήματος υγείας» σημαίνουν «αυξανόμενα κόστη για την εργατική φυσική και κοινωνική αναπαραγωγή», όπου η λέξη «αναπαραγωγή» πρέπει να θεωρηθεί με την ευρεία έννοια: δεν αφορά μόνο την δημιουργία οικογένειας, αλλά οπωσδήποτε και την δυνατότητα να είναι διαθέσιμη καθημερινά η εργατική τάξη (προς εκμετάλλευση)∙ άρα υγιής (ή, με τη νέα ορολογία, «λειτουργική», κάτι που είναι στρατηγικά διαφορετικό απ’ το «υγιής»…)

Με βάση το μοντέλο του κοινωνικού κράτους αυτό το κόστος βάραινε κυρίως τους εργοδότες / τα αφεντικά, ατομικά και σα σύνολο. Το «ατομικά» αφορά τις (ασφαλιστικές) εισφορές κάθε αφεντικού χωριστά, το «σα σύνολο» αφορά την οικονομική (και οργανωτική) συμμετοχή του κράτους. Φυσικά συμπεριελήφθηκε (δεν ξέρουμε την ιστορία του πράγματος) και η χρηματική συμμετοχή του κάθε μισθωτού. Στα δημόσια συστήματα αυτή η συμμετοχή αφαιρείται αυτόματα απ’ τον μισθό. Στα ιδιωτικά συστήματα πληρώνεται κάθε μήνα με βάση ιδιωτικό συμβόλαιο ασφάλισης.

Φυσιολογικά (βάλτε το σε εισαγωγικά: φυσιολογικά, στο βαθμό που οι εργατικές τάξεις θεωρούσαν αυτό το κόστος της κοινωνικής και φυσικής αναπαραγωγής τους σαν κόστος των αφεντικών, σαν «επιστροφή» απ’ την κλεμμένη υπεραξία) η άνοδος του κόστους των συστημάτων υγείας (που συνδέεται πάντως άμεσα με την κερδοφορία των φαρμακομαφιών και των εταιρειών κατασκευής μηχανών…) θα έπρεπε να συνεπάγεται μεγαλύτερη συνεισφορά των αφεντικών, ατομικά και σα σύνολο (: κράτος). Ο νεοφιλελευθερισμός ήταν η «οικονομική ορθοδοξία» που στόχευε να αλλάξει αυτήν την «φυσιολογικότητα», και το επιχείρησε με διάφορους τρόπους. Αφενός ιδεολογικά, κατασκευάζοντας την ιδέα του Εγώ-Κεφάλαιο για κοινωνική χρήση, που σήμαινε πως ο καθένας και η καθεμιά είναι υπεύθυνος /η για την κατάσταση της υγείας του… Αφετέρου οικονομικά / χρηματικά: αφότου τα αποθεματικά των ταμείων (και των ιδιωτικών ασφαλιστικών επιχειρήσεων) έγιναν η μεγάλη θάλασσα ρευστού που άλλαξε χέρια μέσω του χρηματιστηριακού τζόγου στα ‘90s και στα ‘00s, αυτές οι δομές κηρύχτηκαν ως ευρισκόμενες στο χείλος της πτώχευσης… Πράγμα που απαιτούσε είτε την αύξηση των εισφορών των αφεντικών, είτε…

Πέμπτη 2 Ιούνη>> Πάνω σ’ αυτό το «είτε…» μας διαφωτίζει ο Wodarg, μέσα απ’ την εξέλιξη του γερμανικού παραδείγματος. Ο τωρινός υπ.υγείας (απ’ τον Δεκέμβρη του 2021) Karl Lauterbach είχε προτείνει σε ανύποπτο χρόνο ένα είδος εξισορρόπησης της ασφαλιστικής δομής (σαν ουσιαστικού τμήματος του κόστους της φροντίδας υγείας και της διαχείρισης αυτού του κόστους). (Ο προηγούμενος υπ.υγ. στο Βερολίνο, στη διάρκεια της τρομοεκστρατείας, ήταν πρώην τραπεζίτης και υπ.οικ…)

Ο όρος είναι τεχνοκρατικά μυστηριώδης. Τι σήμαινε αυτό το “structure rebalance”; Σήμαινε ότι τα ασφαλιστικά συστήματα (δημόσια ή ιδιωτικά…) δεν θα έπρεπε να περιορίζονται στη γνώση της κατάστασης της υγείας των ασφαλισμένων όταν αυτοί εμφανίσουν κάποιο πρόβλημα, αλλά πριν το εμφανίσουν! Όχι εκ των υστέρων – εκ των προτέρων.

Τι «εξισορρόπηση» προσφέρει αυτή η αλλαγή στις γνώσεις / πληροφορίες που έχουν οι «υπεύθυνοι» για την κοινωνική και φυσική αναπαραγωγή της εργατικής τάξης; Αν οποιοσδήποτε ασφαλισμένος όντας υγιής εμφανίσει σε κάποια στιγμή της ζωής του, νεώτερος ή ηλικιωμένος, κάποιο πρόβλημα υγείας (που σημαίνει: «κόστος»), αυτό πρέπει να καλυφθεί υποχρεωτικά! Ούτε δημόσιες ούτε ιδιωτικές δομές μπορούν να πουν στους ασφαλισμένους τους, ααααα, πληρώνατε κι εσείς (και οι εργοδότες σας, και το κράτος) όσο δεν είχατε κόστος, αλλά μόλις αποκτήσετε κάποιο εμείς δεν έχουμε καμία σχέση!!! Η εκ των υστέρων γνώση (των «υπεύθυνων»…) σήμαινε και σημαίνει ότι πρέπει να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, χωρίς παζάρια και «α, δεν το ήξερα».

Η εκ των προτέρων γνώση όμως, που όπως θα δούμε μπορεί να είναι εκτίμηση, πιθανολόγηση (αλλά και πολύ περισσότερα), αλλάζει αυτήν την σχέση. Πρώτον, επειδή αν πιθανολογηθεί πως ο τάδε ή ο δείνα υγιής ασφαλισμένος μπορεί στο μέλλον να εμφανίσει το Α ή το Β πρόβλημα υγείας (: δηλαδή κόστος…) τότε, κρατώντας τη νεοφιλελεύθερη «κατάκτηση» του Εγώ-Κεφάλαιο, μπορεί να του προταθεί ή και να του επιβληθεί  ένας συγκεκριμένος τρόπος ζωής … Έτσι ώστε να μην εμφανίσει μελλοντικά … κόστος… Δεύτερον, επειδή αν πιθανολογηθεί κάτι τέτοιο, μπορεί η (χρηματική) συνεισφορά του να διατιμηθεί: άλλη η συνεισφορά (στη δομή, δημόσια ή ιδιωτική) κάποιου που για παράδειγμα δεν «προβλέπεται» να εμφανίσει καρδιακό πρόβλημα μετά από 10 ή 20 χρόνια, άλλη εκείνου που «προβλέπεται»…

Η εξατομίκευση και η χρηματική διατίμηση του κόστους αναπαραγωγής (σε ότι αφορά την κατάσταση της υγείας) είναι πολύ περισσότερο δόλια απ’ ότι φαίνεται αρχικά. Κατ’ αρχήν συμφέρει την ασφαλιστική βιομηχανία, αφού περιορίζει τα έξοδά της (σε σχέση με τα έσοδά της). Ωστόσο η ιδέα ότι «ο καθένας είναι υπεύθυνος για την υγεία του, συνεπώς πρέπει να πληρώνει ανάλογα, ακόμα και ανάλογα με τις πιθανότητες να αρρωστήσει κάποια στιγμή στη ζωή του», είναι βρώμικη. Οι νοσογόνοι παράγοντες ακόμα και στις πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικά κοινωνίες ΔΕΝ είναι εξατομικεύσιμοι, όπως για παράδειγμα η συσχέτιση καπνίσματος και καρκίνου των πνευμόνων, ή διατροφής και ορισμένων καρδιακών προβλημάτων. Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων οι νοσογόνοι παράγοντες είναι ευρείας κλίμακας, συχνά άγνωστοι (ή ανομολόγητοι: π.χ. τα χημικά των απορριπαντικών ή οι γενετικές μεταλλάξεις των τροφίμων…) Η εξατομίκευση και η χρηματική διατίμηση τηυς «κατάστασης υγείας» είναι λοιπόν αυξημένα άμεσα οικονομικά κέρδη για την ασφαλιστική βιομηχανία ΚΑΙ άμεσα ιδεολογικά κέρδη για τον καπιταλισμό σα σύστημα συνολικά: η δομική νοσηρότητά του εξαφανίζεται «ως δια μαγείας».

Πέμπτη 2 Ιούνη>> Υπάρχουν περισσότερα απ’ αυτού. Η καταγωγή των ασφαλιστικών συστημάτων (υγείας αλλά και γήρατος: συντάξεις) ΔΕΝ βρίσκεται στην καλοσύνη των κρατών, ούτε φυσικά στον επιχειρηματικό ανθρωπισμό! Βρίσκεται στα ταμεία αλληλοβοήθειας που έφτιαχναν τα συνδικάτα στα τέλη του 19^ου και στις αρχές του 20^ου. Ταμεία που (είναι καθαρό;) ήταν μια απ’ τις εκφράσεις της αλληλεγγύης μεταξύ των εργατών.

Για να νομιμοποιηθεί τόσο η κρατική / εργοδοτική εμπλοκή όσο και, αργότερα, η επιχειρηματική δραστηριότητα (και η αλλαγή μορφής αυτών των πρωταρχικών ταμείων αλληλοβοήθειας…) έπρεπε να διατηρηθεί πρακτικά η υλικότητα της αλληλεγγύης – μεταξύ των ασφαλισμένων. Το ότι δε νοείται εξατομίκευση, το ότι δε νοείται «ο καθένας θα πληρώνει ανάλογα με την κατάσταση της υγείας του και θα έχει παροχές ανάλογα με το τι έχει πληρώσει…» δεν οφειλόταν επί δεκαετίες στην έλλειψη τεχνολογίας εξατομίκευσης και διατίμησης∙ αλλά στο ότι θα κρινόταν συνολικά και συλλογικά απαράδεκτος έως εχθρικός αυτός ο υγιεινιστικός δαρβινισμός!

Τα χρόνια πέρασαν, οι γενιές διαδέχτηκαν η μία την άλλη, και η εργατική αλληλεγγύη γίνεται πια όλο και περισσότερο ένα φραστικό πυροτέχνημα παρά ένα πρακτικό βίωμα. Αξιοποιώντας αυτήν την αυτοκαταστροφική «εξέλιξη» τα αφεντικά βρίσκονται πια στο σημείο να πουλήσουν ακόμα και σαν «ανθρωπιστική» τόσο την εξατομίκευση όσο και την χρηματική διατίμηση∙ δηλαδή το πληρώνεις (ασφάλιστρα…) ανάλογα με τον γενετικό προκαθορισμό σου, ή/και τις συνήθειες της ζωής σου.

Άμεσα αναδύονται απ’ αυτόν τον «δρόμο» τα πριμοδοτούμενα (απ’ το κράτος και τ’ αφεντικά) «μοντέλα ζωής» σαν ενδιαφέρον για την υγεία (του καθενός και της καθεμιάς…) και σαν «οικονομική συμβουλή». Πίνεις περισσότερες μπύρες απ’ ότι «πρέπει»; Σου αρέσουν τα γλυκά περισσότερο απ’ ότι «πρέπει»; Επιμένεις να απορρίπτεις τα γενετικά / μεταλλαγμένα «θαύματα διατροφής»; Τότε δεν μπορεί παρά να είσαι (να γίνεις) φιλάσθενος, και ιδού το ψηφιακά φακελωμένο ιστορικό σου, συν το «γενετικό προφίλ» σου, απ’ όπου θα πιθανολογήσουμε την μελλοντική κατάντιά σου… Και, φυσικά, δεν μπορείς να επιβαρύνεις το σύστημα υγείας με την κοινωνική ανευθυνότητά σου – ντάξει;;;

Η ιδέα ότι η εύρυθμη λειτουργία των συστημάτων υγείας των καπιταλιστικών κρατών ΔΕΝ είναι ευθύνη και υποχρέωση των αφεντικών και του κράτους τους αλλά ατομική ευθύνη του καθενός που θα μπορούσε να τα χρειαστεί, δουλεύτηκε και «πέρασε» μια χαρά στη διάρκεια της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας. Όχι μόνο στο ελλαδιστάν, όπου η σχεδιασμένη υποβάθμιση του παλιού συστήματος δουλεύει ήδη για την αναδιάρθρωση και το πέρασμα στα καινούργια μοντέλα, αλλά και σε κράτη σαν την γερμανία, που είχαν άρτια δημόσια συστήματα, σύμφωνα με τις (καπιταλιστικές) προδιαγραφές. Χρειάστηκαν θηριώδη ψέματα για να γίνει αυτό, όπως το τεχνητό «φούσκωμα» των «κρουσμάτων covid» και η «υπερπληρότητα των εντατικών» (που ήταν σφαγεία). Τα ψέματα δεν αμφισβητήθηκαν όπως θα έπρεπε, άρα δεν αμφισβητήθηκε ούτε η σκοπιμότητά τους.

Με δυο λόγια, η υγιεινιστική τρομοκρατία (σαν κρατική / καπιταλιστική τακτική) μαζί με την άγνοια και την βλακεία (σαν κοινωνικό φαινόμενο) επέτρεψαν να ιδιωτικοποιηθεί επίσημα και επιθετικά το ζήτημα της κοινωνικής και φυσικής αναπαραγωγής των μισθωτών στον τομέα της φροντίδας υγείας –  κάτω απ’ τα νόθα και παραπλανητικά συνθήματα περί «κοινωνικής ευθύνης». Τα οποία, το φωνάξαμε όσο πιο δυνατά μπορούσαμε, ήταν η παραλλαγή της «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης», προσαρμοσμένη στην κατακτημένη αντικοινωνικότητα της δύσης.