Tag: αγγλία

Μπίζνες και αισθήματα

Τετάρτη 5 Απρίλη. Κάτι μήνες είναι στην πρωθυπουργική καρέκλα η Theresa May· αλλά νάτην, για δεύτερη φορά, επίσκεψη στο Ριάντ. Αγνά αισθήματα: η πολιτική βιτρίνα του brexit ψάχνει με μεγάλη αγωνία πελάτες, και οι πετρο-μαφίες της αραβικής χερσονήσου έχουν (ακόμα) παράδες. Τι θα αγοράσουν οι σεΐχηδες απ’ το Λονδίνο; Χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες (ξέπλυμα, κλπ) και, κυρίως, όπλα.

Όπλα για να σκοτώνουν τους υεμενίτες προς το παρόν, και βλέπουμε αργότερα. Αλλά η κυρία May δεν είναι τόσο άκαρδη (όσο δείχνει η δουλειά της): θα στείλει ανθρωπιστική βοήθεια στην υεμένη – είπε. Εντάξει…

(Την ίδια αγορά γουστάρει και η Ουάσιγκτον, που έκανε ήδη ένα καλό deal με την χούντα του μπαχρέιν. Πόσα όπλα, λοιπόν, χωράνε στην έρημο; Απεριόριστα ίσως, ειδικά αν εφαρμοστεί στην πιο καθαρή του εκδοχή αυτό που έχει ονομαστεί πολεμικός κεϋνσιανισμός: θάβονται τα όπλα στην άμμο, και ύστερα ξεθάβονται με επιπλέον βομβαρδισμούς…

Διεστραμμένο. Αλλά έτσι είναι ο καπιταλισμός, ειδικά όταν ο ανταγωνισμός στο εσωτερικό του πηγαίνει στο κόκκινο).

(φωτογραφία: Η αγγλίδα πρωθ. πέρασε και απ’ την ιορδανία. Πάλι από στρατιωτική βάση…)

“Πόρτα” μεν, εξόδου δε

Κυριακή 2 Απρίλη. Το να είναι ένας γάλλος (ο Michel Barnier, πρώην υπ.εξ.) επικεφαλής εκ μέρους της ε.ε. των διαπραγματεύσεων για το διαζύγιο με το Λονδίνο, έχει ασφαλώς και κάτι το σαδιστικό. Ο Ντε Γκόλ είχε βάλει βέτο και είχε απορρίψει την πρώτη αίτηση εισόδου του Λονδίνου στην τότε ε.ο.κ., το 1963, μ’ εκείνο το «αυτοκρατορικό» l’ Angglettere ce n’ est plus grand chose – η Αγγλία δεν είναι μεγάλη πια… Το Λονδίνο μπήκε, τελικά, «με την δεύτερη προσπάθεια». Το 1973.

Είναι σίγουρο ότι και τώρα το γαλλικό καθεστώς θα θέλει να κοντύνει, όσο μπορεί, «τους απέναντι». Αλλά ποιος είναι μεγάλος πια;

(φωτογραφία: αυτό το εντυπωσιακό βραχοβούνι είναι το Γιβραλτάρ. Το Γιβραλτάρ είναι έδαφος της αυτού μεγαλειότητας της βασίλισσας, κλπ. Είναι επίσης βάση του πολεμικού ναυτικού της αυτού μεγαλειότητας, κλπ. Αλλά οι κυβερνήσεις της άλλης αυτού εξοχότητας, του βασιλιά της ισπανίας, αμφισβητούν την αγγλική κυριότητα. Απ’ το 1713…

Ε, ήρθε η στιγμή, εν έτει 2017, η αυτού μεγαλειότητα κλπ να το δει κι αυτό: στο 9σέλιδο κείμενο / απάντηση της ε.ε. στην αίτηση του Λονδίνου για διαζύγιο, περιλαμβάνεται και αυτή η επιλογή (για το Λονδίνο): είτε θα τα βρει με τη Μαδρίτη για το θέμα της κυριότητας – πράγμα που αποκλείεται – είτε ο βράχος του Γιβραλτάρ θα εξαιρεθεί από οποιαδήποτε after divorse μελλοντική συμφωνία ε.ε. – united kingdom, εκτός αν συμφωνήσει το kingdom of spain. Με απλά λόγια η ένωση φροντίζει τα συμφέροντα των μελών του, και εν προκειμένω της ισπανίας όπως το ξεκαθάρισε ένας ανώτατος ευρωπαίος αξιωματούχος.

Χμμμμ. Το 96% των γιβραλταριανών ψήφισε υπέρ της παραμονής στην ε.ε. στο περσινό δημοψήφισμα…. αλλά δεν είναι θέμα να αρχίσουν να σπρώνονται οι αρμάδες του ενός και του άλλου kingdom… Ε; )

Η ευρώπη φεύγει…

Πέμπτη 30 Μάρτη. Το παλιό αστείο είναι πως όταν έπιανε κακοκαιρία στο στενό της Μάγχης οι άγγλοι έλεγαν “σκατόκαιρος στο κανάλι… αποκλείστηκε η ήπειρος”. Τώρα ίσως να μην έχουν όρεξη για αστεία. Εννιά μήνες μετά το περσινό δημοψήφισμα “γεννήθηκε” η επίσημη αίτηση για την αποχώρηση του Λονδίνου απ’ την ε.ε., φορτωμένη ήδη με προβλήματα: την ανεξαρτησία της σκωτίας, ένα οξυνόμενο πρόβλημα παρόμοιας κατεύθυνσης (που προς το παρόν εμφανίζεται σαν αδυναμία δημιουργίας κυβέρνησης) στη βόρεια ιρλανδία… Και το γεγονός ότι οι υποστηρικτές της παραμονής, καθόλου λίγοι, δεν το έχουν βάλει κάτω.

Τυπικά προβλέπονται διαπραγματεύσεις δύο χρόνων για να “σπάσουν” οι πάμπολλες συμφωνίες που συνδέουν “αυτούς που φεύγουν κι αυτούς που μένουν”. Αλλά ήδη τα δύο χρόνια φαίνονται λίγα. Χρειάστηκαν εφτά χρόνια διαπραγματεύσεων για να μορφοποιηθεί η εμπορική συμφωνία ε.ε. – καναδά που μπήκε σε ισχύ πρόσφατα· και ήταν μια σχετικά απλούστερη υπόθεση. Είναι εξαιρετικά απίθανο το διαζύγιο να βγει το 2019. Εν τω μεταξύ μέχρι να υπογραφτεί η οριστική συμφωνία αποχώρησης, το Λονδίνο θα δεσμεύεται πλήρως απ’όλες τις συμφωνίες με την ε.ε., όπως ισχύουν σήμερα.

Πέρα απ’ το αν είναι “πολλά” ή “λίγα” τα δύο (και μπορεί τρία και τέσσερα) χρόνια, θα είναι σίγουρα ιδιαίτερα πυκνά. Πολλά μπορεί να συμβούν ενδιάμεσα (και θα συμβούν). Η πιθανότητα να “αλλάξει η γνώμη του λαού” της αυτού μεγαλειότητας σ’ αυτό το διάστημα, δεν πρέπει να αποκλειστεί.

Εν τω μεταξύ, σαν όρος για να ξεκινήσουν αυτές οι μακρόσυρτες διαπραγματεύσεις, έχει μπει ήδη το να πληρώσει το Λονδίνο σχεδόν 60 δισ. – που χρωστάει στα ταμεία της ε.ε. Δεν είναι και το πιο ευοίωνο ξεκίνημα, έτσι δεν είναι;

Θα παρακαλέσουμε τους βερμπαλιστές κήρυκες της ελληνικής “εθνικής απελευθέρωσης” να παρακολουθήσουν από κοντά αυτόν τον μαραθώνιο διαπραγματεύσεων. Και να βελτιώσουν τα αγγλικά τους, για να καταλαβαίνουν.

Θα είναι σχολείο…

Οι πρωτοπόροι

Πέμπτη 30 Μάρτη. Θυμάστε τους ψεκασμένους φαιορόζ υπ.αμ. και υπ.εξ., την άνοιξη του 2015 (οι ίδιοι με τώρα ήταν) που απειλούσαν την ευρώπη ότι “αν δεν κάτσει σούζα στην περήφανη ελληνική διαπραγμάτευση” θα εξαπολύσουν εναντίον της χιλιάδες πρόσφυγες και εκατοντάδες τζιχαντιστές (που τους είχαν, υποθέτει κανείς, έτοιμους για εκτόξευση, κλειδωμένους σε κάποια μυστικά σιλό), ε;

Λοιπόν, έφτιαξαν σχολή! Ο “παλιοσουλτάνος” τους αντιγράφει, καθυστερημένα, και μάλλον αδέξια. Η κύρια Theresa όμως; Αυτή, μια αγγλίδα κυρία, να εμπνευστεί απ’ τους, όσο νάναι, κάπως brutal έλληνες; Κι όμως: μια καλή ιδέα είναι μια καλή ιδέα, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Όπως κάποτε «μοιράσαμε τα φώτα του πολιτισμού», έτσι και τώρα «μοιράζουμε τα σκοτάδια του»…

Στην «προς Βρυξέλες επιστολή» της η πρωθυπουργός της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας της βασίλισσας (κλπ κλπ κλπ), απειλεί (όχι, «προειδοποιεί»):

…. Αν, παρόλα αυτά, φύγουμε απ’ την ε.ε. χωρίς συμφωνία, τότε… αυτό θα σημαίνει ότι θα γίνει πιο αδύνατη η συνεργασία μας στον αγώνα κατά του εγκλήματος και της τρομοκρατίας…

Ουπς!!! Τι πάει να πει αυτό; Τι θα εκτοξεύσει στην ήπειρο η κυρά Theresa; Αααααά….

Terror in U.K.?

Πέμπτη 23 Μάρτη. Α πα πα! Έχουν κι αυτοί οι παλιοτρομοκράτες ένα timing και ένα υψηλό πολιτικό ένστικτο, ακόμα κι αν είναι «μοναχικοί λύκοι»…. που είναι να αναρωτιέται κανείς πόσα master και διδακτορικά στις διεθνείς σχέσεις έχουν κάνει στη ζωή τους… (Κρυφά πάντα…)

Μα ελάτε τώρα!!! Την μέρα που το σκωτσέζικο κοινοβούλιο θα αποφάσιζε για ένα καινούργιο δημοψήφισμα (αποχώρησης απ’ το βασίλειο) και λίγο πριν την επίσημη αίτηση αποχώρησης του βασιλείου απ’ την ε.ε., λίγη αντιτρομοκρατική «εθνική ενότητα» δεν θα έβλαπτε!!!

Μην μας ρωτήσετε πως μεθοδεύονται τέτοιες σατανικές συμπτώσεις (δεν είναι η πρώτη, ούτε η τελευταία). Έχουμε τσακωθεί και με τους θεούς και με τους δαίμονες…

Σκωτία

Τρίτη 14 Μάρτη. Η πρωθυπουργός της σκωτίας Nicola Sturgeon (στα αγγλικά δεν ονομάζεται prime minister αλλά first minister…) το δημοσιοποίησε: ανάλογα με την πορεία των διαπραγματεύσεων του Λονδίνου με την ε.ε. για την μορφοποίηση της αποχώρησης, το Εδιμβούργο (μπορούμε, άραγε, να το αντιμετωπίζουμε σαν εν δυνάμει πρωτεύουσα;) θα προχωρήσει σε καινούργιο δημοψήφισμα με το ερώτημα της παραμονής στο «ενωμένο βασίλειο». Κάπου προς τα τέλη του 2018.

Εννοείται ότι η αυλή του Μπάκιγχαμ ανατριχιάζει. Ωστόσο θα πρέπει να εφεύρει έναν «μέγα κίνδυνο» για να εμποδίσει ένα τέτοιο δημοψήφισμα. Κι αυτό επειδή το κυριότερο επιχείρημα των οπαδών της παραμονής της σκωτίας στο ε.β., τόσο των σκωτσέζων όσο και των άγγλων, ήταν ότι αν αποχωρήσει θα χάσει και την συμμετοχή στην ε.ε. Πράγμα που ακουγόταν λογικό, αφού την συμμετοχή της σκωτίας στην ε.ε. σαν ανεξάρτητου κράτους πια, μόλις αποσχισθέντος, θα την απέρριπτε πρώτη απ’ όλους η Μαδρίτη, και ύστερα και άλλα κράτη που έχουν (ή μπορούν να αποκτήσουν αυτονομιστικά κινήματα).

Η πλειοψηφία των σκωτσέζων ψήφισε υπέρ της παραμονής στο ενωμένο βασίλειο για να μείνει στην ε.ε. Τώρα που το βασίλειο αποφάσισε να φύγει δεν έχουν δικαίωμα να ξανα-αποφασίσουν την παραμονή τους στην ε.ε.;

Δύσκολο να πεισθούν για το αντίθετο. Ακόμα δυσκολότερο εξαιτίας αυτού του απλού: διάφορες «δυνάμεις» της ε.ε. αλλά, ενδεχομένως, και τμήματα του βρετανικού κεφάλαιου, ασφαλώς και θα προτείνουν στους σκωτσέζους να φύγουν από το Μπάκιγχαμ για να μείνουν στην ε.ε. Ή να απειλήσουν ότι θα το κάνουν…

Ας το επαναλάβουμε: πολλοί ψήφισαν brexit επειδή νόμιζαν ότι… «Νόμιζαν»… Αλλά οι πραγματικές διαστάσεις και παράμετροι του καπιταλισμού, της κρίσης, της αναδιάρθρωσής του, του ανταγωνισμού στο εσωτερικό του, προκαλούν μέσω του brexit ήδη μια (έρπουσα) διάλυση στο «νησί». Όχι διάλυση των φαντασμάτων· αλλά των διοικήσεων και των επικρατειών.

Όσοι «νομίζουν» οτιδήποτε και οπουδήποτε θα θαφτούν μαζί με τα φαντάσματά τους. Αλλά θα πάρουν κι άλλους μαζί τους…

Ιρλανδία

Τρίτη 14 Μάρτη. Το ιστορικό κόμμα των καθολικών στη βόρεια ιρλανδία, το Sinn Fein, πέτυχε εντυπωσιακή άνοδο στις ψήφους του στις πρόσφατες εκλογές εκεί (αρχές Μάρτη). Ενώ οι προτεστάντες (άγγλοι, πιστοί του στέμματος) υποτίθεται είναι καθαρή πλειοψηφία στη βόρεια ιρλανδία, το ακροδεξιό εθνικιστικό κόμμα τους DUP πήρε λιγότερο από 1% (των ψήφων) παραπάνω σε σχέση με το Sinn Fein που ήρθε δεύτερο· και μόνο μια έδρα παραπάνω (28 έναντι 27). Η έντονα βελτιωμένη απόδοση του ρεπουμπλικανικού κόμματος των ιρλανδών οφείλεται στην αυξημένη συμμετοχή στις εκλογές: ένα τμήμα των ιρλανδών που δεν ψήφιζε (ενδεχομένως διαφωνώντας σιωπηλά με την συμφωνία της «καλής Παρασκευής» του 1998) αυτή τη φορά πήγε στις κάλπες.

Ενισχυμένο τώρα το Sinn Fein (που στα κοινωνικά ζητήματα έχει “αριστερή / προοδευτική” ατζέντα) άρχισε από χτες να ζητάει το αναμενόμενο: ένα δημοψήφισμα αποχώρησης απ’ το «ενωμένο βασίλειο» και ένωσης με την (υπόλοιπη) ιρλανδία. Η περίπτωση είναι δυσκολότερη απ’ αυτή της σκωτίας, για ιστορικούς και γεωπολιτικούς λόγους. Δεν παύει να είναι ιδιαίτερα σοβαρή.

Οπότε θα την κουβαλάει και αυτή, στην πλάτη της, η May και οι διαπραγματευτές της, μόλις αρχίσει το σήριαλ του διαζυγίου με την ε.ε.

Και επειδή είμαστε καχύπτοπτοι ας το ξαναπούμε: ίσως αυτό το κράτος χρειαστεί να εφεύρει (και ο νοών νοείτω) κάποιο «πολύ μεγάλο σοκ» για να το αξιοποιήσει υπέρ της «εδαφικής ακεραιότητάς» του. Γιατί αλλιώς δύσκολα τα πράγματα.

Κυβέρνα βρετανία;

Σάββατο 11 Μάρτη. Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται; Ίσως. Το Λονδίνο ψάχνει πως θα ισορροπήσει τις εμπορικές και λοιπές οικονομικές χασούρες όταν (και αν) ξεκόψει απ’ την ε.ε. Ποια είναι η απάντηση; Η παλιά αυτοκρατορία! Η κοινοπολιτεία: οι πρώην αγγλικές αποικίες, που μετά την εν μέρει ή ολική “απελευθέρωσή” τους έκαναν ιδιαίτερα εμπορικά deal με τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ και τις κυβερνήσεις του. Deal που, προφανώς, ευνοούσαν το «στέμμα».

Εννοείται ότι με τον καιρό, στη διάρκεια του 20ου αιώνα, οι αλλαγές των συσχετισμών οδήγησαν στην χαλάρωση ή και την εγκατάλειψη αυτών των deal. Ειδικά από τότε που το αγγλικό κράτος / κεφάλαιο μπήκε στην ε.ο.κ. (και μετά ε.ε.), οπότε οι προδιαγραφές της εμπορικής του πολιτικής ήταν εκείνες της ε.ε.

Ποια είναι τα κράτη που τυπικά ανήκουν στην «κοινοπολιτεία»; Από έναν κατάλογο που θυμίζει το παλιό παγκόσμιο μεγαλείο της «αυτοκρατορίας όπου ο ήλιος δεν έδυε ποτέ», γεμάτο ονόματα κρατών όπως τα νησιά Solomon, το Tovalu, το Vanuatu, το Malawi, η Botswana, η Rwanda, η Grenada, τα νησιά Barbados, ξεχωρίζουν σαν πιο αξιόλογοι «στόχοι» ο καναδάς, η αυστραλία, η νέα ζηλανδία, το πακιστάν, το μπαγκλαντές, η ινδία και η νότια αφρική (υπάρχουν, επίσης, η κύπρος και η μάλτα, αλλά αυτές είναι μέλη της ε.ε. και της ευρωζώνης).

Το ενδιαφέρον είναι ότι το Λονδίνο δηλώνει διατεθειμένο να μπει σε μια διαδικασία διαμόρφωσης (ξανά) ενιαίων πολυμερών εμπορικών κανόνων, προδιαγραφών και συμφωνιών με όλα αυτά τα κράτη, μικρότερα ή μεγαλύτερα, ως εάν να αποτελεί την μόνη «ελπίδα» τους σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο· ως εάν να μην υπάρχουν ανταγωνιστές του Λονδίνου, όχι μόνο η «εχθρική» ε.ε. αλλά, ας πούμε, η «φιλική» Ουάσιγκτον ή το Πεκίνο. Ως εάν, εντέλει, να μπορεί να γράφει τους κανόνες προς όφελος του όπως πριν 2 αιώνες, τότε που την οικονομική κυριαρχία την εξασφάλιζαν τα αγγλικά κανόνια…

Τι θα απαντούσε, άραγε, το Λονδίνο αν οι ξαναζεσταμένοι «εταίροι» του απαιτούσαν, ανάμεσα στα άλλα, την ελεύθερη μετακίνηση των υπηκόων τους στην αγγλική επικράτεια;

Φυγόκεντρες τάσεις

Κυριακή 5 Μάρτη. Εκτός απ’ την βόρεια ιρλανδία, η brexit επιλογή των πιο καθυστερημένων τμημάτων του αγγλικού κεφάλαιου έχει άλλο ένα σοβαρό πρόβλημα: την σκωτία. Μπορεί να μην είναι ιστορικά βαρύ όσο εκείνο που αφορά την β. ιρλανδία, αλλά δεν είναι αμελητέο.

Είναι γεγονός ότι το 2014 έγινε δημοψήφισμα στη σκωτία που αποφάσισε την παραμονή στο «ενωμένο βασίλειο». Αλλά τότε το «βασίλειο» ήταν μέλος της ε.ε. Τώρα δεν είναι (αν δεν αλλάξει κάτι στα χρόνια της διαπραγμάτευσης…) και όταν με το καλό βγει θα αλλάξουν πολλά πράγματα στη ζωή και των σκωτσέζων.

Δεν έχουν, λοιπόν, δικαίωμα να ξαναδούν το θέμα τους; Όλη σχεδόν η πολιτική ελίτ στο Λονδίνο λέει «Όχι… Αποφασίσατε το ’14… Τέλος!!!». Μεγάλο μέρος των σκωτσέζων όμως (εκεί η πλειοψηφία ψήφισε υπέρ της παραμονής στην ε.ε.) το βλέπει διαφορετικά. Και θα συνεχίσει να το βλέπει έτσι και χειρότερα όσο θα προχωρούν οι διαπραγματεύσεις. Μάλιστα ένα δημοψήφισμα αποχώρησης απ’ το «βασίλειο» είναι ένας καλός τρόπος για να αναθεωρήσει την ψήφο του ένα μέρος των σκωτσέζων brexiters.

Πέρα, όμως, απ’ το αν θα γίνει δημοψήφισμα στη βόρεια ιρλανδία, αν θα ξαναγίνει στη σκωτία ή τι άλλο, είναι φανερό αυτό: οι φυγόκεντρες τάσεις που διάφοροι (στην ελλάδα και “αριστεροί”, “επαναστάτες” κλπ) έχουν ελπίσει έως ευχηθεί για την ε.ε., αφήνοντας τις ελπίδες τους στα χέρια των φασιστών εδώ κι εκεί, προς το παρόν δεν εμφανίζονται στην ε.ε. Εμφανίζονται στην αγγλία, μετά το brexit και εξαιτίας του.

Και, φυσικά, ό,τι ανοησίες κι αν υποστηρίζει το ελληνικό κόμμα της δραχμής, δεν πρόκειται (στην αγγλία ή οπουδήποτε αλλού) για «ταξική πόλωση»! Το γεγονός ότι μεταξύ των brexiters ανθούν όμορφα κι ωραία τα ρατσιστικά και αντιδραστικά μπουμπούκια (το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους ντόπιους grexiters) δείχνει ότι πρόκειται για ενδοκαπιταλιστική αντίθεση όπου επιστρατεύονται εδώ κι εκεί τμήματα των πληβείων, της σύγχρονης εργατικής τάξης, ανάλογα με το διανοητικό και πολιτιστικό υπόβαθρο αυτών των τμημάτων. Τα πιο αντιδραστικά, οπισθοδρομικά τμήματα των πληβείων στρατεύονται με τα αντίστοιχα αφεντικά.

Η καλή Παρασκευή

Δευτέρα 27 Φλεβάρη. Good Friday Agreement (ή Belfast Agreement) λέγεται η τελική συμφωνία ειρήνης στη β. Ιρλανδία, μια συμφωνία που υπογράφτηκε στις 10 Απρίλη του 1998, σημειώνοντας το επίσημο τέλος του εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα των βορειοϊρλανδών καθολικών εναντίον της αγγλικής κατοχής.

Φαίνεται ότι οι σπόνσορες και οι ψηφοφόροι του brexit ξέχασαν την συμφωνία της «καλής Παρασκευής» όταν πήγαν στις κάλπες. Πράγματι, ούτε αυτή ούτε άλλα σοβαρά ζητήματα είχαν θέση στη ρητορική υπέρ της εξόδου του «ηνωμένου βασιλείου» απ’ την ε.ε. Όμως τώρα, ας το επαναλάβουμε, ο αγγλικός εθνικισμός (των «απλών ανθρώπων»…) κινδυνεύει σοβαρά να βρεθεί μπροστά στην αναζωπύρωση της εξέγερσης στη βόρεια ιρλανδία· και μάλιστα με αισθητά χειρότερους (σε βάρος του) όρους απ’ ότι στον 20ο αιώνα.

Βασικά στοιχεία της συμφωνίας του ’98 ήταν η αναβάθμιση των σχέσεων ανάμεσα στη βόρεια ιρλανδία και το υπόλοιπο νησί, την ιρλανδική δημοκρατία. Το 1998, το γεγονός ότι και τα δύο κράτη (αγγλία και ιρλανδία) ήταν μέλη της ε.ε. διευκόλυνε ιδιαίτερα αυτήν την αναβάθμιση – και το brexit δεν υπήρχε στον ορίζοντα ούτε σαν υποψία. Πέρα, ωστόσο, απ’ την θεσμική αναβάθμιση αυτών των σχέσεων (που είναι σχέσεις καθημερινής ζωής, από οικονομικές και εργασιακές μέχρι οικογενειακές και κοινωνικές) η συμφωνία της «καλής Παρασκευής» περιελάμβανε από κοινού αυτήν την παραδοχή:

– ότι η πλειοψηφία των κατοίκων της βόρειας ιρλανδίας επιθυμεί να παραμείνει μέρος του ηνωμένου βασιλείου· αλλά ταυτόχρονα

– η πλειοψηφία των ιρλανδών της βόρειας ιρλανδίας θέλει να ενωθεί με την υπόλοιπη ιρλανδία.

Και τα δύο αυτά υπογράφτηκαν σαν νόμιμες απαιτήσεις – και απ’ το Λονδίνο. Το συγκεκριμένο «δια ταύτα» αυτής της παραδοχής είναι το εξής, που περιλαμβάνεται σαν άρθρο στη συμφωνία: η βόρεια ιρλανδία θα παραμείνει τμήμα του ενωμένου βασιλείου εκτός εάν η πλειοψηφία τόσο των κατοίκων της όσο και εκείνων της ιρλανδικής δημοκρατίας αποφασίσουν διαφορετικά. Δηλαδή να ενωθούν. Αν συμβεί αυτό τότε οι κυβερνήσεις του Λονδίνου και του Δουβλίνου είναι υποχρεωμένες να σεβαστούν την απόφαση…

Οι βορειοϊρλανδοί καθολικοί δέχτηκαν αυτή τη συμφωνία, και τα όπλα τους σίγησαν, επειδή σχετικοποιούσε αισθητά την κυριαρχία της αγγλίας πάνω τους. Όμως η έξοδος απ’ την ε.ε. (την οποία οι ίδιοι, όπως και αρκετοί προτεστάντες στη βόρεια ιρλανδία δεν ψήφισαν) ξανακάνει τις 6 βορειοϊρλανδικές επαρχίες καθαρόαιμη αγγλική κτήση. Κι αυτό δεν τους αρέσει καθόλου.