Κυριακή 18 Μάρτη. Εν έτει 2018, υπό φαιορόζ γκουβέρνο, το ελλαδιστάν είναι πολύ περισσότερο δεμένο στο «αμερικανικό άρμα» απ’ ότι ήταν το 1978, υπό τον Καραμανλή τον Α, τον δεξιό και «εθνάρχη»…. Αναμφίβολα πρόκειται για κατόρθωμα!
(φωτογραφία: το πιο «πλήρες» φιλοαμερικανικό / φιλοαγγλικό δίδυμο των τελευταίων χρόνων – αλλά φαίνεται ότι οι δρόμοι τους χωρίζουν…)
Παρασκευή 16 Μάρτη. Οι «νευροτοξίνες», του είδους που κτύπησε τον πρώην «διπλό πράκτορα» Sergei Skripal και την κόρη του Yulia στο Salisbury – υπόθεση που κοντεύει να γίνει «οι πύραυλοι στην Κούβα» σε postmodern παραλλαγή, για όσους θυμούνται ή ξέρουν… – είναι όπλα υψηλής τεχνολογίας. Στις πιο πρόσφατες «συσκευασίες» τους πρόκειται για μόρια διαφορετικών και διαχωρισμένων μεταξύ τους χημικών ουσιών που δρουν σε συνεργασία, αρκεί να διασπαρούν στον αέρα μαζί. Κάτι που, σύμφωνα με τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες, έγινε στην περίπτωση των Skripal μέσα στο αυτοκίνητό τους, απ’ το σύστημα εξαερισμού: η τοξική οργανοφωσφάτη είχε τοποθετηθεί μέσα στο αμάξι με τέτοιο τρόπο ώστε να γεμίζουν τα βερντιλατέρ όλο το «σαλόνι»… Υψηλή ποιότητα υλικού, εντελώς επαγγελματική δουλειά!
Εντάξει. Αν υπάρχουν τέτοια όπλα (μερικοί ειδικοί, της «δουλειάς», αμφιβάλλουν…) η Μόσχα παλεύει για το «χρυσό» μετάλλιο της υπόθεσης· αλλά γιατί να της το δώσουν πρώτα το Λονδίνο και μετά (θέλοντας και μη) οι υπόλοιποι; Ειπωμένο διαφορετικά: γιατί οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες να θέλουν να καθαρίσουν με τέτοιον φανταιζί (και οπωσδήποτε ακριβό) τρόπο έναν πρώην πρακτοράκο που ήταν τόσο ασήμαντος ώστε όταν τον είχε δέσει η Μόσχα να τον καταδικάσει σε μόλις 13 χρόνια φυλακή; (Και μετά να τον απελευθερώσει σε μια ανταλλαγή κατασκόπων με τις ηπα…).
Το ερώτημα έχει σημασία, για να μην κυλίσει ο καθένας στον τεχνοφουτουρισμό των όπλων όπου η υψηλή τεχνολογία είναι ταυτόχρονα το μέσο αλλά και η επαρκής (και μαγική) απόδειξη της ταυτότητας του killer. Το φάγαμε αυτό με την “επίθεση με άνθρακα” στις ηπα, λίγο μετά την θρυλική 11η Σεπτέμβρη του 2001, που ήταν υποτίθεται δουλειά των “τρομοκρατών”· μέχρι να αποδειχθεί ότι ήταν inside job, και να θαφτεί…
Να κάτι χαμηλής τεχνολογίας, σαν μέτρο: μαχαίρια που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε φόνους υπάρχουν παντού. Όταν, όμως, βρεθεί κάποιος μαχαιρωμένος στο σαλόνι, δεν αρκεί σαν επιχείρημα ενοχής του συγκατοίκου του το ότι «μπορούσε εύκολα να πάρει το κουζινομάχαιρο απ’ το συρτάρι». Πρέπει να βρεθεί, ή έστω να εκτιμηθεί βάσιμα, το κίνητρο.
Το ίδιο ισχύει πάντα. Ποιο ήταν, λοιπόν, το ρωσικό κίνητρο στη συγκεκριμένη περίπτωση;
Παρασκευή 16 Μάρτη. Εδώ αρχίζει …. ο Μεσαίωνας και τα μάγια! Το πιο «προχωρημένο» θεώρημα που εντοπίσαμε είναι ότι ναι μεν ο Skripal ήταν αδιάφορος εδώ και χρόνια για τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες, αλλά μέσα απ’ την δολοφονία του μ’ ένα απ’ τα πιο advanced χημικά όπλα ήθελαν (οι ρωσικές υπηρεσίες) να προειδοποιήσουν άλλους διπλούς πράκτορες για το τι τους περιμένει…
Χα!!! Ως εάν αυτοί οι τύποι (αδιάφορη η εθνικότητά τους) να μην ξέρουν τι τους περιμένει αν αποκαλυφθούν! Και ως εάν να φρικάρουν με την πιθανότητα να πεθάνουν από «novichok» αλλά όχι από «τροχαίο» ή, απλά, σφαίρες!!! Βλακεία η επίδειξη του άγνωστου (αλλά κρίσιμου) κινήτρου; Βλακεία ολκής… Πριν μερικούς μήνες οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες «καθάρισαν» μια σειρά πρωτοκλασσάτα στελέχη του κράτους τους (κυρίως πρεσβευτές ή στελέχη πρεσβειών, αλλά και τον εκπροσωπό τους στον οηε Vitaly Churkin)· για κάποιους η επίσημη διάγνωση των αντίστοιχων κρατών ήταν «συγκοπή»· άλλοι είχαν φάει (μυστηριωδώς…) σφαίρα… Ούτε «νευροτοξίνες» ούτε άλλα εντυπωσιακά… Κι ενώ ήταν σαφές απ’ την συχνότητα και την αλληλουχία των «συγκοπών» ότι επρόκειτο για κάποιο είδος εκκαθάρισης («διαφωνούντων»; «διπλών πρακτόρων»; – άγνωστο…) εκ μέρους των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών, κανείς δεν κατηγόρησε τη Μόσχα! Ίσως επειδή παρόμοιες εκκαθαρίσεις έχουν κάνει (και μάλιστα σχετικά πρόσφατα) και οι άλλοι…
Αλλά τότε τι θέση παίρνει η επίθεση κατά του Skripal μέσα σ’ έναν κόσμο όπου σπάνια οι «προδότες» πεθαίνουν στο κρεβάτι τους από γεράματα; Η Μόσχα έχει καλύτερο θεώρημα για την περίπτωση, όχι απλά για να ξεφορτωθεί την ενοχή, αλλά για να την επιστρέψει στους κατήγορούς της (που επίσης διαθέτουν την σχετική τεχνολογία χημικού πολέμου). Φωνάζοντας ότι χρησιμοποιούμε χημικά όπλα για να σκοτώνουμε πράκτορες λέει η Μόσχα θέλουν να μας συσχετίσουν σαν «ανήθικους» με τις κατηγορίες κατά του Άσαντ, ότι χρησιμοποιεί χημικά όπλα (: χλωρίνη) στην ανατολική Ghouta· ώστε να ακυρώσουν τις αμφισβητήσεις μας στους ισχυρισμούς τους – εν όψει της σχεδιαζόμενης επίθεσης στον συριακό στρατό.
Αυτό μάλιστα! Αρέσει ή δεν αρέσει, ακούγεται πιο «τετράγωνο», πιο λογικό: η advanced χημικο-νευρική επίθεση στον Skripal σαν προβοκάτσια… Στο κάτω κάτω δεν ήταν αδιάφορος μόνο για τις ρωσικές υπηρεσίες. Ήταν άχρηστος προ πολλού και για τις αγγλικές. Τέλειος στόχος – και απ’ την αγγλική (ή την αμερικανική…) πλευρά τέλειος στόχος με αιτία…
Θα αναρωτηθεί κάποιος, και όχι αβάσιμα κατ’ αρχήν: έχει κάποιο νόημα να ψάχνουμε τέτοια πράγματα όταν οξύνεται ο παγκόσμιος ενδο-καπιταλιστικός ανταγωνισμός;
Χμμμμμ…. Απαντάμε «ναι, έχει σημασία να εντοπίζουμε τις προβοκάτσιες». Έχει σημασία να τις εντοπίζουμε, ας πούμε, όταν ένα τουρκικό πολεμικό («ανεξήγητα» υποτίθεται…) διεμβολίζει ένα ελληνικό λιμενικό (που έχει ρίξει βατραχανθρώπους προς τα Ίμια…). Ή όταν ένα γεωτρύπανο της ΕΝΙ εμποδίζεται να πάει στον προορισμό του…
Διότι με την ίδια μαζική και μαγική βλακεία που πολλοί τρώνε τα εντελώς λαθεμένα σημάδια της ρωσικής επιθετικότητας (νομιμοποιώντας την δική τους εθνική παρόμοια), με την ίδια ακριβώς μαζική και μαγική βλακεία εδώ έχουν φάει πάρα πολλοί τα υποτιθέμενα τεκμήρια της τουρκικής επιθετικότητας. Αυτή υπάρχει. Αλλά όχι εκεί που υποδεικνύεται, όχι με τον τρόπο που επιδεικνύεται· και, κυρίως, όχι χωρίς σοβαρούς, σοβαρότατους λόγους ελληνικής ιμπεριαλιστικής προέλευσης και ευθύνης…
(Για την ιστορία: μέσα σε λίγους μήνες απ’ τα μέσα του 2016 ως τις αρχές του 2017, εγκατέλειψαν τον μάταιο τούτο κόσμο οι εξής:
Ο ρώσος πρεσβευτής στο σουδάν Mirgayas Shirinsky, μέσα σε πισίνα, από «φυσικά αίτια»….
Ο πρώην αρχηγός της kgb Oleg Erovinkin, μέσα στο αυτοκίνητό του, από συγκοπή….
Ο ρώσος διπλωμάτης Sergei Krivov, στο ρωσικό προξενείο στη Νέα Υόρκη, την ημέρα των αμερικανικών εκλογών. Κατά πάσα πιθανότητα είχε ειδικά καθήκοντα αντικατασκοπείας. Η επίσημη εξήγηση ήταν «συγκοπή»…
Ο ρώσος πρόξενος στην Αθήνα Andrei Malanin, στο διαμέρισμά του, στις 9 Γενάρη 2017. Από «άγνωστους λόγους»….
Ο ρώσος πρέσβης στο Νέο Δελχί Alexander Kadakin, στις 27 Γενάρη 2017, «μετά από σύντομη ασθένεια»….
Ο Vitaly Churkin, πρεσβευτής της Μόσχας στον οηε. Από «καρδιακή προσβολή»….
Ο Peter Polshikov, διπλωμάτης του τμήματος λατινικής αμερικής του ρωσικού υπ.εξ., με σφαίρα στο κεφάλι, στο διαμέρισμά του στη Μόσχα….
Και ο Andrei Karlov, ρώσος πρεσβευτής στην Άγκυρα, που δολοφονήθηκε από έναν τούρκο αστυνομικό στις 19 Δεκέμβρη του 2016…
Κανονική επιδημία των διπλωματών, ε; Αλλά δεν κατηγόρησε κανείς την Μόσχα… ε;
Φωτογραφία: Έργο τέχνης; Είσοδος σε λάθος γήπεδο; Άγκυρα 19/12/2016…)
Παρασκευή 16 Μάρτη. Όσες / όσοι είναι στις αόρατες πόλεις έχουν κάπου στον υπολογιστή τους το Sarajevo 124b, απ’ την τελευταία βδομάδα του περασμένου Γενάρη. Το νέο αμερικανικό «δόγμα εθνικής ασφάλειας» είναι απόλυτα σαφές. Και η πρακτική προσαρμογή του στις διαρκείς εξελίξεις σ’ όλη την γραμμή αντιπαράθεσης ανατολική Μεσόγειος – δυτικός Ειρηνικός δεν θα πρέπει να αφήνει αμφιβολίες για τους λόγους που «επιβάλλουν» την «δυσφήμιση» των δύο «αναθεωρητικών δυνάμεων». Της Μόσχας και του Πεκίνου. Είναι οι εξελίξεις στη συρία, όπου η Άγκυρα απ’ την μεριά της και η Δαμασκός με τους συμμάχους της απ’ την δική τους (σε υπόγεια συνεργασία) συνεχίζουν την ανατροπή των αμερικανο-ισραηλινών (plus σαουδική αραβία και λοιποί) σχεδιασμών… Είναι το αφγανιστάν όπου το Πεκίνο και η Ισλαμαμπάντ (η δεύτερη μέσω των ταλιμπάν), με την Μόσχα και την Τεχεράνη ακριβώς δίπλα, σπρώχνουν την Ουάσιγκτον… Και φυσικά είναι η κορεατική χερσόνησος…
Παρότι το Πεκίνο και ο κινεζικός καπιταλισμός είναι η νούμερο 1 θανάσιμη απειλή για τον αμερικανικό, η Μόσχα και ο ρωσικός είναι πιο «ώριμοι» στόχοι από στρατιωτική άποψη για ασύμμετρο πόλεμο: βρίσκεται «εκεί», στο ουκρανικό μέτωπο, όπως επίσης βρίσκεται «εκεί», στο συριακό. Αν ο άξονας Ουάσιγκτον – Λονδίνου – Τελ Αβίβ – Ριάντ (με το Παρίσι να μπαινοβγαίνει «χαλαρά»…) επείγεται να αναδείξει το «κακό» για να “δέσει” τα κοινωνικά μετόπισθέν του, κάτι τέτοιο είναι αυτή τη στιγμή πιο εύκολο να ονομάζεται «ρωσία» παρά «κίνα». Δεν είναι, άραγε, η πρώτη που πάει και ανακατεύεται στις εκλογές των άλλων και χειραγωγεί τους αθώους ψηφοφόρους; Δεν είναι αυτή που βγάζει γλώσσα και απειλεί;
Ίσως η (virtual) επίδειξη των νέων ρωσικών όπλων να έχει επιταχύνει τις εξελίξεις, ίσως όχι. Σε κάθε περίπτωση, αν «κάποιοι» ετοιμάζονται να ξαναζεστάνουν το μέτωπο στη νοτιοανατολική ουκρανία, τότε πρέπει οπωσδήποτε η Μόσχα να είναι «μοχθηρή και φονική» – ένας high tech δηλητηριασμένος Skripal βοηθάει… Αν “κάποιοι” θέλουν να κτυπήσουν τον συριακό στρατό, τότε πρέπει οπωσδήποτε η Μόσχα να είναι “μοχθηρή και φονική” – ένας high tech δηλητηριασμένος Skripal βοηθάει… Κι αν δεν κάνουν τίποτα τελικά, απλά η περίπτωσή του θα ξεχαστεί.
Γιατί, απ’ την άλλη μεριά, υπάρχει κι ένας κάποιος φόβος: μήπως «κάτι» ξεκινήσει σαν ασύμμετρη αντι-ρωσική κίνηση και γυρίσει ανάποδα… Αλλά οι «αναγκαιότητες» του 4ου παγκόσμιου δεν μπορούν να περιμένουν επ’ αόριστον… Ε;
(φωτογραφία: Με τον τοξικό πρίγκηπα στο πλάι της, απ’ την πρόσφατη επίσκεψή του για δουλειές στο Λονδίνο, ασφαλώς η κυρία May ξέρει πολλά από “χημείες”. Επιπλέον αυτός ο καλός κύριος είναι και καλός πελάτης…)
Πέμπτη 15 Μάρτη. Δεν είναι καθόλου παράλογο, το αντίθετο, να είναι η Μόσχα βασικός ύποπτος για την δηλητήριαση του 66χρονου Sergei Skripal και της κόρης του Yulia. Έχει το know how, αν και το κίνητρο δεν είναι καθόλου σαφές: ο Skripal ήταν διπλός πράκτορας (υπέρ της αγγλίας και κατά της ρωσίας) πριν πολλά χρόνια – στις αρχές Μάρτη, που τον βρήκε το κακό, ήταν προ πολλού συνταξιούχος. Συνεπώς, εκτός απ’ την περίπτωση «ας δοκιμάσουμε μια καινούργια μέθοδο» ή «ένα καινούργιο κοκτέιλ», ο Skripal δεν φαινόταν να είναι πια επικίνδυνος για την Μόσχα έτσι ώστε να πρέπει να πεθάνει.
Έστω, όμως, ότι η Μόσχα είναι εύλογα ύποπτη ότι ήθελε το κακό του. Απ’ την «υποψία» ή και την «βάσιμη υποψία» ως την «απόδειξη» η απόσταση είναι σημαντική. Και ο άλλοτε «νομικός πολιτισμός» της καπιταλιστικής δύσης τόνιζε την απόσταση, όχι μόνο για να αφήσει χώρο δράσης στους μηχανισμούς έρευνας και εξακρίβωσης, αλλά και για να ξεφορτωθεί την υποψία της «καταδίκης λόγω πλάνης» (ή και δολιότητας), που θα πριόνιζε την εμπιστοσύνη των υπηκόων στην ευθυκρισία του συστήματος δικαιοσύνης / τιμωρίας. Το σλόγκαν «καλύτερα να είναι ελεύθεροι εκατό ένοχοι παρά στη φυλακή ένας αθώος» σηματοδότησε μια εποχή που πάνω, ακόμα, και απ’ την τιμωρία ήταν η ευθυκρισία γι’ αυτήν.
Αυτή η εποχή έχει περάσει, προ πολλού. Αρχικά «ξεπεράστηκε» στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», όταν στα διάφορα Γκουαντανάμο θεμελιώθηκε μια νέα θέσμιση (βαρβαρότητας) σύμφωνα με την οποία δεν είναι απαραίτητο να είναι κανείς ένοχος (μετά από απόφαση δικαστηρίου) για να φυλακιστεί επ’ αόριστον· αρκούν και μόνες τους οι όποιες υποψίες σε βάρος του…
Όποιος νόμιζε ότι η στρατηγική μετατόπιση απ’ την απόδειξη της ενοχής στις «υποψίες» γι’ αυτήν ως νομιμοποιητικής αρχής για την «τιμωρία» αφορούσε μόνο σκουρόχρωμους ασιάτες ή μεσανατολίτες μουσουλμάνους, ήταν ηλίθιος. Το ίδιο μοντέλο είναι πλέον η κινούσα αρχή αφενός της γενικευμένης επιτήρησης, και αφετέρου των «σχέσεων» του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Δεν χρειάζεται να αποδείξεις κάτι· αρκεί να το ισχυριστείς!
Το παρακμιακό Λονδίνο, λοιπόν, απελαύνει δυο ντουζίνες ρώσων διπλωματών επειδή θεωρεί ότι έχει υποστεί «εισβολή» απ’ την ύποπτη Μόσχα. Η Ουάσιγκτον συμπαραστέκεται, επειδή έχει υποστεί «εισβολή» στις κάλπες της, και πάλι απ’ την Μόσχα. Ας το επαναλάβουμε: δεν χρειάζεται να το αποδείξουν. Αρκεί να το ισχυριστούν (ανάλογα, απ’ τη μεριά της, και η Μόσχα…).
Το αν η αυτάρκεια των ενοχοποιητικών ισχυρισμών είναι ένα ακόμα βήμα κοντύτερα στην (τελική) κλιμάκωση της παγκόσμιας σύρραξης (στην κορύφωση του 4ου παγκόσμιου πολέμου) το αφήνουμε στην κρίση σας….
Τρίτη 13 Μάρτη. Όχι πως είχαμε αμφιβολία. Όταν, όμως, ένα απ’ τα βασικότερα στελέχη του ελληνικού βαθέος κράτους, ένας κομματικός που έχει διατρέξει την ελληνική πολιτική ιστορία απ’ την κατάληψη του Πολυτεχνείου το ’73 μέχρι σήμερα, άλλοτε στο προσκήνιο και άλλοτε στο παρασκήνιο (το δεύτερο ασφαλώς του ταιριάζει περισσότερο) έρχεται να θυμίσει ποιοι είναι όχι απλά οι “φίλοι” του ελλαδιστάν αλλά το πρέπον Παράδειγμα του, τότε θα πρέπει η ελληνική “εθνική γραμμή” (η “γραμμή” του εφοπλιστικού κεφάλαιου πριν απ’ όλα!) να τινάξει την ψωραλέα γούνα της και να προσπαθήσει να γρυλίσει· με τρόπο που να μιμείται τον εξίσου ψωραλέο βρετανικό λέοντα.
Ο Κώστας Λαλιώτης δεν χρειάζεται συστάσεις… Και δεν γράφει τακτικά. Το τελευταίο του πολυσέλιδο πόνημα δεν μοιάζει καθόλου με το προτελευταίο του, το οποίο αγνοείτε (ενώ δεν θα έπρεπε!…). Τώρα κάνει κάτι σαν “κριτική κινηματογράφου” στην ταινία Η πιο σκοτεινή ώρα, για να διαφημίσει, σαν εθνικό οδηγό του ελλαδιστάν, τον …. Τσώρτσιλ…
Ιδού ένα μικρό απόσπασμα, ένα απ’ τα “κουκούτσια” σε μια κατά τα άλλα γηραλέα αναπαραγωγή της άποψης του Ιωάννη Μεταξά (ναι, του γνωστού δικτάτορα)· μιλάει ο άνθρωπος που στο δεύτερο μισό των ‘80s σχεδίασε την “αποενοχοποίηση του πλούτου”:
…
– Στις επίμονες επικλήσεις του λόρδου Χάλιφαξ για προώθηση μιας διπλωματικής προσπάθειας για συμβιβασμό με τη Γερμανία και συνθηκολόγηση με τον Χίτλερ και το ναζιστικό – φασιστικό άξονα του, ο Τσόρτσιλ εξαγριωμένος απαντούσε αφοπλιστικά και κατηγορηματικά, «… Δεν διαπραγματεύεσαι με μια τίγρη, έχοντας το κεφάλι σου στο στόμα της…».
Αυτή η φράση με τη συνακόλουθη νικηφόρα και ελπιδοφόρα εξέλιξη για τον Κόσμο, την Ευρώπη, τη Μεγάλη Βρετανία έχει πάντα μια αντιστοιχία διαχρονική και αφορά κάθε χώρα, κάθε λαό και κάθε κοινωνία σε κάθε ιστορική φάση με παρόμοια διλήμματα, με αναφορά στο Δίκαιο και την Ισχύ, με αναφορά στην Ειρήνη και τη Δημοκρατία.
Για το λόγο αυτό (τηρουμένων των αναλογιών) προτείνουμε και συνιστούμε η ταινία «Η Πιο Σκοτεινή Ώρα», όπως και οι συμπληρωματικά αναφερόμενες ταινίες για τη Βρετανία και τον Τσόρτσιλ κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο:
– να προβληματίσουν σοβαρά για την απαιτούμενη εγερτήρια εγρήγορσή μας, τόσο την πολιτική-πνευματική-κοινωνική και οικονομική «Ελίτ» της χώρας, όσο και τον Ελληνικό λαό στο σύνολό του, για τις υπαρκτές απειλές, τις πολεμικές ιαχές και τις κλιμακούμενες επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας μιας «φίλης και σύμμαχης χώρας», για τα πολλαπλά ισοδύναμα του Ελληνισμού (γεωπολιτικά και γεωοικονομικά, αμυντικά και αποτρεπτικά, πολιτικά και διπλωματικά, τεχνολογικά και αναπτυξιακά, εκπαιδευτικά και πολιτισμικά, πληθυσμιακά και δημογραφικά ισοδύναμα),
– να αφυπνίσουν τις εθνικές ευαισθησίες μας και τον πατριωτισμό μας, την ομόθυμη και ομόψυχη ενότητά μας, τις αγωνίες και τις ελπίδες μας, για το κοινό μας παρόν και το κοινό μας μέλλον και να ενεργοποιήσουν με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες όλα τα δίκτυα του Ελληνισμού και του Φιλελληνισμού σε κάθε γωνιά του Κόσμου…
Καθόλου τυχαία ο “γκουρού” του ελληνικού σοσιαλεθνικισμού θυμίζει πως αυτό που έγινε και στα μέρη μας απ’ τις αρχές των ‘90s (αν και όχι μόνο σ’ αυτά, μιλώντας για τα βαλκάνια), δηλαδή η στρατηγική συμμαχία των σοσιαλεθνικιστών (τύπου πασοκ και διάφορες παραλλαγές της “αριστέρας” και όλοι οι επίγονοι από τότε μέχρι τον … συριζα και όχι μόνο) με τους φασίστες, δεν ήταν ούτε κατά λάθος ούτε τυχαίο. Στο πρώτο μισό των ‘90s η συμμαχία είχε το τίτλο «ελληνοσερβική φιλία». Στο μεγαλύτερο μέρος του δεύτερου μισού είχε τον τίτλο «ενιαίο αμυντικό δόγμα» (: «στρατηγική περικύκλωση της τουρκίας»). Και τώρα, στο κατώφλι της εξελισσόμενης όξυνσης του 4ου παγκόσμιου πολέμου, ο «γκουρού» λέει το κατά τη γνώμη του επίκαιρο όνομα της συμμαχίας των πλέον αντιδραστικών κοινωνικών μερίδων με τις κυρίαρχες ελληνικές «εθνικές» καπιταλιστικές φράξιες: «φιλοαγγλισμός / φιλοαμερικανισμός».
Για χάρη της «δικαιολόγησης» αυτής της συμμαχίας ο Τσώρτσιλ δεν είναι, πια, το κάθαρμα του αγγλικού ιμπεριαλισμού, που έκαψε (μαζί με τους ντόπιους φασίστες συμμάχους του) την Αθήνα τον Δεκέμβρη του ’44 – και στη συνέχεια όλη την επικράτεια, εξοντώνοντας τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας του πρώτου μισού του 20ου αιώνα… Όχι!!! Ο Τσώρτσιλ δεν είναι εκείνο το κάθαρμα / εκπρόσωπος του αγγλικού ιμπεριαλισμού που κήρυξε τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο (καθόλου ψυχρό) πριν καν τελειώσει ο 2ος εδώ, στα μέρη μας, για να διασώσει τα βασιλικά παράσιτα, τους δοσίλογους και τους συνεργάτες των ναζί… Όχι, η αγγλική (και μετά η αμερικανική) συμμαχία των πιο αντιδραστικών στοιχείων της ελληνικής κοινωνίας αλλά και των συμφερόντων του προσοδικού και του γεωπολιτικά προσοδικού κεφάλαιου (εννοημένου σαν σχέση εκμετάλλευσης / συσσώρευσης) δεν ήταν η συνέχεια και η πολιτική ολοκλήρωση της ίδιας δουλειάς που έκανε ο γερμανικός στρατός στην κατοχή…
Όχι – λέει ο «γκουρού»… Ο Τσώρτσιλ και η Μεγάλη Βρετανία είναι Το Παράδειγμα – που πρέπει να υιοθετήσει η πατρίς… Ειδικά τώρα που το Λονδίνο προσπαθεί να βγει απ’ την ε.ε. (θα προσθέταμε, έχοντας ζήσει στο τομάρι μας την πολιτική διορατικότητα του ανδρός, όταν ήταν πολύ νεώτερος…)
Μ’ αυτά τα δεδομένα είμαστε, πλέον απόλυτα σίγουροι: τα ντόπια αφεντικά, κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο / οργανωμένο έγκλημα, δεν θα βάλουν το κεφάλι τους στο στόμα καμίας «τίγρης» και κανενός «δράκου». Θα δώσουν εμάς (αφού συνεχίζουμε να παριστάνουμε τους άσχετους) στα νύχια του βρετανικού λέοντα και του αμερικανικού φαλακρού αετού….
Μην έχετε αυταπάτες! Βρισκόμαστε ήδη πάνω στον πάγκο του χασάπη. Έχουμε λίγο χρόνο ακόμα να σηκωθούμε και να τον αναποδογυρίσουμε· όμως είναι λίγος. Και περνάει γρήγορα· γρηγορότερα απ’ όσο δείχνει η μικρο-καθημερινότητα…
(Η κατά το ελληνικό βαθύ κράτος και τον εκπρόσωπό του “αγγλική ελπιδοφόρα εξέλιξη” στην Αθήνα, τον Δεκέμβρη του ’44. Πάνω, ο αγγλικός στρατός (του Τσώρτσιλ) έχει καταλάβει γραφεία του ε.α.μ. Κάτω, ο αγγλικός στρατός (του Τσώρτσιλ) έχει συλλάβει έλληνες αντιστασιακούς.
Ακόμα την πληρώνουμε εκείνη την “ελπιδοφόρα εξέλιξη”…)
Παρασκευή 16 Φλεβάρη. Απ’ το είδος των δραστηριοτήτων του αυτό το νο 1 “εθνικό κεφάλαιο” προσανατολίζεται (πάντα αυτό έκανε) για “πολιτική και στρατιωτική προστασία” σε όποιο κράτος είναι η μεγαλύτερη “ναυτική δύναμη” του πλανήτη. Άλλοτε αυτή ήταν η αγγλία, την διαδέχτηκαν οι ηπα. Μάλιστα ήταν το αμερικανικό κράτος που αμέσως μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο, όχι μόνο αντέμειψε τους έλληνες εφοπλιστές για τον ρόλο τους στη διάρκεια του πολέμου κάνοντάς τους δώρο 100 εμπορικά πλοία liberty, αλλά τους εκπαίδευσε πάνω στο κόλπο «σημαίες ευκαιρίας» και «φορολογικοί παράδεισοι / off shore», που το ίδιο το αμερικανικό κράτος δημιούργησε. Το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο ίσως είναι το πρώτο στον πλανήτη που έμαθε απ’ τον «μεγάλο προστάτη του» το πως να φοροδιαφεύγει «νόμιμα»…
Ενώ αυτά συμβαίνουν, ποτέ τα αφεντικά του εφοπλισμού δεν ήταν αυτό που ονομάζεται «εντόπια αστική τάξη» για τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Είτε λόγω επαγγελματικής διασποράς σ’ όλη την ευρώπη, ανατολική και δυτική, την μικρά Ασία και την βόρεια αφρική (αίγυπτος) ήδη πολύ πριν την δημιουργία του «νέου ελληνικού κράτους», είτε επειδή ποτέ δεν αντιμετώπισαν αυτό το κράτος σαν κάτι παραπάνω από «έδαφος ευκαιρίας» (για διάφορες συμπληρωματικές οικονομικές δραστηριότητες), οι έλληνες εφοπλιστές ποτέ δεν ανέλαβαν σαν «η ισχυρή μερίδα της ελληνικής αστικής» τάξης το σύνολο της ευθύνης της διοίκησης του ελληνικού κράτους. Μαζί με τους εμπόρους και τους τραπεζίτες (ελληνικής καταγωγής) έμειναν εν πολλοίς «απ’ έξω», επεμβαίνοντας και επιβαλλόμενοι μόνο εκεί, όταν και όπου είχαν συμφέροντα. Τα υπόλοιπα; Αφέθηκαν στους κοτσαμπάσηδες και στους δεσποτάδες σ’ όλες τις διαδοχικές γενιές τους (ως σήμερα), δηλαδή στην «λογική» του πολιτικού και του γεωπολιτικού προσοδισμού, της θρησκοληψίας, της «λαϊκής μεταφυσικής», κλπ κλπ..
Αυτός ο δι-μορφισμός, απ’ την μια μεριά «εθνικό κράτος χωρίς ηγεμονική αστική τάξη» (που θα δημιουργούσε και θα φρόντιζε την λειτουργία των «αστικών θεσμών» αλλά και τον πραγματισμό μιας κοσμικής ιδεολογίας) και απ’ την άλλη «εθνικό κεφάλαιο» ψηλά στην παγκόσμια ιεραρχία αλλά εκτός συνόρων, είναι μία απ’ τις βάσεις των συχνών «παρανοιών» του ελληνικού ιμπεριαλισμού, σ’ όλη την ιστορία του.
Σάββατο 27 Γενάρη. Και ξαφνικά (ή όχι;) κοτζάμ άγγλος υπ.αμ (ο Gavin Williamson) βρήκε να δηλώσει συνεντευξιαζόμενος ότι η ρωσία ψάχνει να βρει ευαίσθητα σημεία… θέλουν να ξέρουν πως μπορούν να σκοτώσουν τις υποδομές και σκοτώνοντάς τες, αυτό θα σημαίνει ότι … θα προκαλέσουν χιλιάδες επι χιλιάδων θανάτους… έχουν ένα στοιχείο να προκαλέσουν πλήρες χάος στη χώρα…
Δεν έγινε σαφέστερος για το πως θα το πετύχουν αυτό οι παλιορώσοι. Υποψιαζόμαστε ότι ξέρουμε τουλάχιστον ένα μέσο: βόμβες ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων. Αυτό, όμως, δεν είναι όπλο ρωσικής αποκλειστικότητας!
Η επίδραση των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων σε ηλεκτρικές (και ηλεκτρονικές) συσκευές είναι γνωστή επί δεκαετίες· για παράδειγμα η επίδραση των κεραυνών σε μια ακτίνα γύρω απ’ το σημείο που πέφτουν. Ή η επίδραση των ηλιακών εκρήξεων… Την προσοχή τράβηξε το θέμα στη διάρκεια δοκιμαστικών εκρήξεων ατομικών βομβών ήδη απ’ την δεκαετία του ’50. Το 1962, μια αμερικανική «δοκιμαστική» έκρηξη μιας βόμβας υδρογόνου 1,4 μεγατόνων πάνω απ’ τον Ειρηνικό «έκλεισε» το σύστημα ηλεκτροδότης στη Honolulu, πάνω από 2.000 χιλιόμετρα μακριά· και 8 δορυφόρους. Από τότε ως τώρα μια σειρά κράτη (ηπα, ρωσία, κίνα οπωσδήποτε) έχουν προχωρήσει πολύ στη μελέτη και στην κατασκευή τέτοιου είδους όπλων, που για συντομία ονομάζονται EMP (electromagnetic pulse).
Το χαρακτηριστικό της πολεμικής χρήσης των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων είναι αυτό: δεν προσβάλουν ούτε τους ανθρώπους ούτε τα κτίρια σε πρώτο χρόνο· είναι πιθανό ότι μπορεί να μην γίνει καν αντιληπτή ούτε αυτή καθ’ αυτή η έκρηξη· απλά «όλα κλείνουν»!!! Η καταστροφή των ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συσκευών / λειτουργιών σε μεγάλη κλίμακα (οι σχετικές έρευνες δείχνουν ότι) οδηγεί σε μαζικούς θανάτους πολύ γρήγορα: λόγω έλλειψης τροφής, νερού, άγριων συγκρούσεων μεταξύ των υπηκόων για τους ελάχιστους διαθέσιμους πόρους, ασθενειών, κλπ.
(φωτογραφία: Αμερικανικό πείραμα: πάνω μηχάνημα εκπομπής ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, και κάτω κοινό πολιτικό αεροπλάνο).
Σάββατο 27 Γενάρη. Πρόκειται για ένα όπλο εντελώς καινούργιου είδους, και χωρίς φρικάρισμα καλό ήταν να το συμπεριλάβει στον ορίζοντά του όποιος αναρωτιέται «και πως θα εξελιχθεί ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος». Ανάλογα με την έντασή του ένα ηλεκτρομαγνητικό κύμα μπορεί να καταστρέψει εντελώς ή να κάνει σοβαρές ζημιές σε οποιοδήποτε ηλεκτρικό / ηλεκτρονικό κύκλωμα μέσα στην εμβέλειά του. Αυτά τα κυκλώματα μπορεί να μην τα βλέπουμε (εξού και η ανόητη ιδέα περί «αϋλοποίησης του καπιταλισμού»…) αλλά πάνω τους στηρίζονται όλο και περισσότερο τα πάντα: απ’ τα συστήματα ηλεκτροδότησης μέχρι οποιαδήποτε οικιακή ή επιχειρηματική μηχανή· απ’ την λειτουργία των νοσοκομείων ως τις επικοινωνίες (συμπεριλαμβανόμενων των «έξυπνων»…)· απ’ την παραγωγή τροφίμων μέχρι τις λειτουργίες του στρατού, της αστυνομίας, των δικαστηρίων, την κίνηση οποιουδήποτε οχήματος στη στεριά, στη θάλασσα ή τον αέρα· απ’ τον οικιακό φωτισμό μέχρι την λειτουργία των συστημάτων υδροδότησης… κλπ.
Όσο πιο εξελιγμένος τεχνολογικά είναι ένας καπιταλιστικός σχηματισμός τόσο περισσότερο η κανονική λειτουργία των δομών αλλά και της καθημερινής ζωής εξαρτιέται απ’ τον ηλεκτρισμό και την πληροφορική. Η καταστροφή που μπορεί να προκαλέσει μία, και μόνο μία, έκρηξη EMP – μέσα στην εμβέλειά της – συγκρίνεται με εκείνη των πιο θανατηφόρων πυρηνικών όπλων. Κι αυτό χωρίς φωτιά και κρότο. (Τα μόνα που γλυτώνουν απ’ την επίδραση του ηλεκτρομαγνητικού κύματος είναι όσα βρίσκονται υπόγεια, σε ικανό βάθος· ή βαθιά στη θάλασσα…)
Το γιατί ο άγγλος υπ.αμ. έφαγε τώρα την «φλασιά» μπορεί να μην δύσκολο να εξηγηθεί: ήθελε να κατηγορήσει την Μόσχα σαν το «επερχόμενο κακό». Το γεγονός είναι, ωστόσο, ότι αυτά τα όπλα τα διαθέτουν ήδη μια σειρά κράτη, και πιθανόν να είναι εύκολο να τα αποκτήσουν περισσότερα. Για παράδειγμα, στις αρχές του περασμένου Νοέμβρη ο προσωπάρχης του ψόφιου κουναβιού John Kelly, στοχοποιώντας την Πγιονγκγιάνγκ, «προφήτεψε» ότι μια έκρηξη EMP πάνω απ’ τις ηπα θα μπορούσε να σκοτώσει τελικά το 90% του αμερικανικού πληθυσμού. (Οι επισκευές των δικτύων και η αντικατάσταση ή η επισκευή των συσκευών και των μηχανών θα χρειάζονταν χρόνια…)
Υποτίθεται (δεν το έχουμε διασταυρώσει) ότι το περασμένο καλοκαίρι τα κρατικά media της Πγιονγκγιάγκ είχαν αναφέρει – απειλώντας τις ηπα – ότι το καθέστως διαθέτει το know how «βόμβας υδρογόνου», μια έκρηξη της οποίας 400 χιλιόμετρα πάνω απ’ το αμερικανικό έδαφος θα προκαλούσε ένα τόσο δυνατό ηλεκτρομαγνητικό κύμα που θα νέκρωνε τα πάντα. Όμως ακόμα κι αν υπήρξε τέτοια βορειοκορεατική απειλή, είναι πολύ πιθανό ότι βασιζόταν στα συμπεράσματα μιας έρευνας του αμερικανικού κογκρέσσου απ’ το 2008!…
(το σχέδιο δείχνει την επίδραση μιας EMP έκρηξης – κόκκινοι κύκλοι – ανάλογα με το ύψος στο οποίο θα γίνει η έκρηξη. Σε ύψος 294 μιλίων «την ακούει» όχι μόνο το σύνολο των ηπα αλλά και ο μισός καναδάς μαζί με όλο σχεδόν το μεξικό…)
Πέμπτη 18 Γενάρη. Όχι club band… Ministry! Ναι, στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας της βασίλισσας (μία είναι, μόνο μία!), υπάρχει πλέον και υπουργείο μοναξιάς! Όχι, δεν είναι το υπουργείο που θα (πρέπει να) διαχειριστεί το ζήτημα «τώρα που φεύγουμε απ’ την ε.ε. θα μας φάει η μαρμάγκα»! Είναι μια υπουργική (κρατική) ευθύνη πολύ πιο ζόρικη. Οι έρευνες λένε (και ποιος θα τις αμφισβητήσει;) ότι 9 εκατομμύρια άνθρωποι στη νησιωτική επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας νοιώθουν συνέχεια, ή πολύ συχνά, μόνοι / μόνες. Συνεπώς η μοναξιά (όχι η επιλεγμένη άγια μοναχικότητα) είναι κοινωνικό πρόβλημα. Που απαιτεί κρατική παρέμβαση. Υπουργείο…
Δεν θα περιμένατε από μια καθαρόαιμα νεοφιλελεύθερη εξουσία να ασχολείται με την μοναξιά των υπηκόων της, έτσι δεν είναι; Αλλά ζούμε σε ιστορική περίοδο πολιτικών υβριδίων. Απ’ την άλλη μεριά το (αγγλικό) κράτος προλαβαίνει: τι θα σήμαινε αν (και) η μοναξιά αποκτούσε κινηματική έκφραση;
Μπορούμε να φανταστούμε τι θα προσπαθήσει να κάνει ένα υπουργείο μοναξιάς. Δεν θα προσφέρει οπωσδήποτε την φιλική ζεστασιά που λείπει· θα δικαιολογήσει όμως κάποια κονδύλια γι’ αυτό το σκοπό. Ίσως, ποιος ξέρει, αργότερα ξεσπάσουν και τα «σκάνδαλα της μοναξιάς»: λεφτά που φαγώθηκαν σε fake parties, ας πούμε…