Tag: αγγλία

Η τεχνολογική διάσταση

Σάββατο 19 Γενάρη. Παρότι δεν είναι ασυνήθιστο σε κράτη να απαγορεύουν την εξαγωγή τεχνολογιών που θεωρούν “στρατηγικής σημασίας” για την ισχύ τους, θα πρέπει να έχει κανείς πλήρη συναίσθηση για το είδος των τεχνικών που είναι σήμερα στον πάγκο του διακρατικού ανταγωνισμού.

Τον καιρό της 2ης βιομηχανικής επανάστασης για παράδειγμα, όπου το ατσάλι και η κατασκευή του ήταν τεχνολογία αιχμής, το να “αντιγράψει” ή να “κλέψει” κανείς το γερμανικό know how θα μπορούσε να είναι άχρηστο (πέρα από δύσκολο). Αφού δεν θα μπορούσε να έχει την ποιότητα σιδήρου και άνθρακα της Ρουρ. Ο γερμανικός καπιταλισμός υπήρξε (και ως ένα βαθμό παραμένει) πρωτοπόρος στις εργαλειομηχανές όχι επειδή ήταν αδύνατο να ξεβιδώσει κανείς και να αντιγράψει τα εξαρτήματα που έφτιαχνε· αλλά επειδή κατείχε Α ποιότητας πρώτες ύλες.

Στην digital καπιταλιστική φάση δεν ισχύουν ούτε οι ίδιες δυσκολίες ούτε η ανάλογη «αποδοτικότητα» στην «προστασία» τεχνολογιών αιχμής. Η απόδειξη δεν είναι καινούργια. Και δεν είναι ο κινέζικος αλλά ο πακιστανικός, ο βορειοκορεατικός και ο ιρανικός καπιταλισμός που την ανεμίζουν: ανέπτυξαν σε μεγάλο βαθμό εκ των «ενόντων» το πυρηνικό know how τους και καμία διεθνής απαγόρευση δεν τους εμπόδισε. Μπορεί να τους καθυστέρησε· αλλά τελικά πέτυχαν. Σε τέτοιο βαθμό ώστε να θεωρούνται (απ’ την Ουάσιγκτον) «απειλή». Υπάρχει κι άλλο παράδειγμα: τα γενόσημα φάρμακα. Καμμία φαρμακοβιομηχανία δεν χαρίζει τις λεπτομέρειες της χημικής σύστασης των φαρμάκων της· αυτό, ωστόσο, δεν εμποδίσει τους χημικούς hackers να τα αντιγράφουν.

Μ’ αυτή την έννοια, είτε μιλάει κανείς για «κλοπή τεχνολογιών», είτε μιλάει για «παράνομη αντιγραφή», πέρα απ’ το καθαρά εμπορικό ζήτημα της κερδοφορίας που μπορεί να εξασφαλίζει ένα «τεχνολογικό μυστικό» («πνευματική ιδιοκτησία» γαρ…), μιλάει πρωτόγονα. Είναι η κυκλοφορία των know how που εξασφαλίζει την καπιταλιστική υγεία· όχι η απαγόρευσή της. Η οποία, επιπλέον, μπορεί να είναι αναποτελεσματική…

Το δράμα του αμερικανικού καπιταλισμού (και όχι μόνο) το έχουμε ξανασημειώσει: αφού, για κάποιες δεκαετίες, ήταν «καβάλα στο κύμα» της τεχνολογικής αναδιάρθρωσης (με ότι αυτό σήμαινε για την παγκόσμια ηγεμονία του), διαπιστώνει εδώ και κάτι χρόνια ότι στον ένα τομέα μετά τον άλλον το κύμα τον σκεπάζει. Όμως τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς από έναν καπιταλισμό που έχει σα «βάση ανθρώπινου κεφαλαίου» (όπως άρεσει να λένε οι νεοφιλελεύθεροι) 1,3 δισεκατομύρια μυαλά, αν όχι το να βρει τους τρόπους όχι απλά να καβαλήσει το κύμα αλλά να το φτιάξει κιόλας; Να μείνει μια φανατικά αγροτική επικράτεια που παράγει και τρώει ρύζι;

Πριν 170 χρόνια, στα μέσα του 19ου αιώνα, η τότε υπερδύναμη (η αγγλική αυτοκρατορία) έστησε έναν πόλεμο κατά της κινέζικης αυτοκρατορίας, που είχε μείνει πίσω τεχνολογικά, προκειμένου να την αναγκάσει να πειθαρχήσει στα αγγλικά καπιταλιστικά συμφέροντα. Ονομάστηκε «πόλεμος του οπίου», και είναι μέρος της σύγχρονης κινεζικής ιστορίας.

Σήμερα διάφοροι «ειδικοί αναλυτές» υποστηρίζουν ότι τα 300 τελευταία χρόνια της ιστορίας στον πλανήτη, που έχουν υπάρξει οι αιώνες της πλανητικής ηγεμονίας της «δύσης», ήταν στην πραγματικότητα μια εξαίρεση· και ότι η κίνα ήταν επί αιώνες πριν μακράν το πλουσιότερο, το τεχνολογικά πιο αναπτυγμένο και το πιο «δυνατό» (στρατιωτικά) κράτος στη γη. Η «πτώση» του άρχισε όταν, από υπερβολική αυτοπεποίθηση (η ιδεολογία παίζει πάντα ρόλο!) δεν υιοθέτησε την 1η βιομηχανική επανάσταση…

Τώρα, που αυτό το διάλειμα τελειώνει, πιστεύουν τα αμερικανικά αφεντικά ότι μπορούν να ρεφάρουν μ’ έναν ακόμα «πόλεμο του οπίου»;

Πάει κι αυτό…

Σάββατο 19 Γενάρη. Στην αρχή ήταν το ψόφιο κουνάβι. Είπε ότι δεν θα πάει επειδή πρέπει να τακτοποιήσει ένα τείχος… Μετά ήταν ο Λουδοβίκος ο Macron. Αυτός είπε ότι δεν θα πάει επειδή πρέπει να τακτοποιήσει έναν εσωτερικό διάλογο· ή κάτι τέτοιο… Τώρα είναι η δόλια κυρά May. Ούτε αυτή θα πάει επειδή θέλει να φροντίσει ένα brexit…

Δεν το είχαμε καταλάβει, τόσα χρόνια, ότι το «παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ» στο ελβετικό Davos, τραβάει τόση ενεργητικότητα απ’ τις πολιτικές βιτρίνες χωρίς λόγο και αιτία! Νομίζαμε ότι εκεί κουβεντιάζουν σοβαρά θέματα του καπιταλισμού, επίσημα ή ανεπίσημα – πέρα απ’ την καλοπέραση.

Ήρθε η στιγμή να λάμψει η αλήθεια, για έναν ακόμα θεσμό της έρμης της «παγκοσμιοποίησης»: είναι ένα βαρετό (το λιγότερο) ραντεβού, που καλό είναι να βρίσκει όποιος μπορεί μια καλή δικαιολογία για να το αποφύγει. Φυσικά κάποιες πρωτοκλασσάτες πολιτικές βιτρίνες θα πάνε φέτος. Αλλά…

Σιγά σιγά (ή γρήγορα) το «παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ» μοιάζει σαν νυχτερίδες κι αράχνες γλυκειά μου έχουν στήσει φωλιά… Αναμενόμενο σε μια εποχή όξυνσης των διακρατικών αναμετρήσεων.

Βρετανική ψυχραιμία;

Τετάρτη 16 Γενάρη. Όπως ήταν αναμενόμενο, η συμφωνία εξόδου του Λονδίνου απ’ την ε.ε. απορρίφθηκε με πάταγο. Εναντίον ψήφισαν 432, υπέρ 202. Ο κυβερνητικός συνασπισμός της κυρά May έχει 328 βουλευτές (318 του συντηρητικού κόμματος και 10 του ακροδεξιού DUP της βόρειας ιρλανδίας). Αυτό σημαίνει ότι 126 απ’ τους δεξιούς ψήφισαν εναντίον. Στην πλειοψηφία τους είναι εθνοπατέρες που πιστεύουν ότι το Λονδίνο μπορεί και πρέπει να επιβάλει στην ε.ε. μια συμφωνία «καλύτερη» για την μεγάλη βρετανία· που θα περιλαμβάνει και κανονικά σύνορα μεταξύ ιρλανδίας και βόρειας ιρλανδίας. Μ’ άλλα λόγια: πρόκειται για ψωνισμένους… (Πως είναι να είσαι ψωνισμένος υπήκοος της αυτού μεγαλειότητας;)

Τώρα απομένουν ένα θεωρητικό ενδεχόμενο και δύο πρακτικά. Το θεωρητικό είναι η «επαναδιαπραγμάτευση». Την έχει αποκλείσει η ε.ε. Και πράγματι κανένας εκεί δεν έχει λόγο να ξαναμπλέξει σε «διαπραγματεύσεις» των οποίων το μόνο ζητούμενο θα είναι υποχωρήσεις απ’ την μεριά της ε.ε. Τα δυο πρακτικά ενδεχόμενα είναι η αποχώρηση του Λονδίνου χωρίς κανόνες και συμφωνία· ή ένα καινούργιο δημοψήφισμα με την προοπτική ότι η πλειοψηφία αυτή τη φορά θα είναι υπέρ της παραμονής. (Η έξοδος, είτε έτσι είτε αλλιώς, είναι προσδιορισμένη για τις 29 Μάρτη. Μια παράταση μπορεί να δοθεί απ’ την ε.ε., όχι όμως για επαναδιαπραγμάτευση. Υπάρχει, επιπλέον, σαν όριο, η στιγμή των ευρωεκλογών, από 23 έως 26 Μάη: υπό τις τωρινές συνθήκες το Λονδίνο δεν θα συμμετάσχει. Αν, όμως, έχει αλλάξει γνώμη ως τότε, θα πάρει μέρος κανονικά, παρότι θα πρέπει εν τω μεταξύ να ξανα-αλλάξει η μοιρασιά των θέσεων).

Η επιλογή ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο εκδοχές δεν πρόκειται να γίνει «εν κενώ». Ούτε με στρίψιμο κέρματος. Ήδη ένα ποσοστό των άγγλων έχει αρχίσει να αποθηκεύει τρόφιμα και (κυρίως) φάρμακα, απ’ αυτά που εισάγονται (και δεν είναι λίγα). Μια έξοδος μαλλιοκούβαρα θα προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στις εισαγωγές στο νησί, για άγνωστο διάστημα· είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν σοβαρές ελλείψεις και σε είδη (συμπεριλαμβανόμενων των φαρμάκων) πρώτης ανάγκης.

Συνεπώς, από αύριο κι όλας, ο χρόνος θα μετράει ανάποδα για την «ψυχολογία» του μέσου άγγλου· είτε ψήφισε «έξω» είτε ψήφισε «μέσα» πριν 2,5 χρόνια. Αυτό το ανάποδο μέτρημα, με όσο βρετανικό φλέγμα κι αν γίνει, θα δώσει σάρκα και οστά σε κοινωνικές καταστάσεις ανάλογες μ’ εκείνες του β παγκόσμιου… Άγνωστες, δηλαδή, εδώ και γενιές.

Δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε αυτή τη στιγμή το αν θα καμφθούν, εξαιτίας τέτοιων εξελίξεων, οι αντιρρήσεις εκείνων που είναι εναντίον ενός δεύτερου δημοψηφίσματος με το (μάλλον περίεργο για τα δικά μας πολιτικά ήθη) επιχείρημα ότι «έτσι θα κλονιστεί η δημοκρατία αφού θα αμφισβητηθεί το αποτέλεσμα του προηγούμενου». (Μα τι λέτε; Ο ένδοξος ελληνικός λαός αλλάζει γνώμη κάθε βδομάδα!)

Το γεγονός είναι ότι μετά από 2,5 χρόνια περιπλάνησης στο «δάσος των αυτοκρατορικών φαντασιώσεων περί ανεξαρτησίας απ’ την καταραμένη ε.ε.» η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δύο στραπάτσα. Ένα υλικό, υλικότατο (μια έξοδος μαλλιοκούβαρα) και ένα συμβολικό (η «μετάνοια» για την επιλογή του brexit). Δεν χρειάζεται φιλοσοφία για το πιο είναι προτιμότερο. Ωστόσο άβυσσος οι πρωτοκοσμικές εθνικιστικές φαντασιώσεις…

(φωτογραφία: Παθολογικη αισιοδοξία…)

Made in England

Δευτέρα 14 Γενάρη. Ωστόσο το ελληνικό μελόδραμα για το «εθνικό ζήτημα» (του ονόματός Της…) είναι σκέτς της 25ης Μαρτίου στην πρώτη δημοτικού μπροστά στο αγγλικό μελόδραμα του εκεί «εθνικού ζητήματος». Sould I stay or should I go;

Μια μέρα έχει απομείνει για το «κρίσιμο δημοψήφισμα» για την έγκριση ή την απόρριψη της συμφωνίας αποχώρησης του Λονδίνου απ’ την ε.ε. – και οι πάντες ετοιμάζονται για οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ την αποχώρηση. Η May και το επιτελείο της ετοιμάζονται να ζητιανέψουν απ’ την ε.ε. μια παράταση της καταληκτικής ημερομηνίας (κανονικά κάπου στον Μάρτη), μπας και… Η αντιπολίτευση ετοιμάζεται για πρόταση μομφής (ω τι ομοιότητες!..) και εκλογές. Κάποιοι θα ήθελαν ένα καινούργιο δημοψήφισμα, με σκοπό την παραμονή. Και η αυτού μεγαλειότης; Η αυτού μεγαλειότης ετοιμάζεται να πεθάνει – αρκετά πια μ’ αυτό το βασίλειο! (Το παρέλαβε σχεδόν αυτοκρατορία και θα το παραδώσει αντιμαχόμενες νησιωτικές επαρχίες…)

Οι προβλέψεις είναι ότι η συμφωνία θα απορριφθεί με ταρατζούμ, από ένα όχι απλά ετερόκλητο αλλά επί της ουσίας γεμάτο αντιπαλότητες άθροισμα από «όχι». Και χωρίς συμφωνία το αγγλιστάν θα μείνει να κουβεντιάζει για τον καιρό (όπως πάντα) – αλλά διάφορες μπίζνες θα αρχίσουν να την κάνουν με γρήγορα άλματα. Προς την ήπειρο.

Η ασταμάτητη μηχανή, παρά τον αντικαπιταλισμό και τον αντικρατισμό της, θέλει να βοηθήσει. Μήπως, τώρα που είναι ακόμα νωρίς, να γίνει τράμπα μεταξύ Αθήνας και Λονδίνου, στις ψηφοφορίες επί «εθνικών ζητημάτων»; Πιστεύουμε ότι θα υπάρξει εύκολα και γρήγορα αίσιο και αναίμακτο τέλος και για τα δύο: οι άγγλοι θα εγκρίνουν την συμφωνία των Πρεσπών ομόφωνα, και οι έλληνες θα εγκρίνουν δια βοής την συμφωνία εξόδου. (Μια έξοδο την έχουν ονειρευτεί εδώ και κάτι χρόνια…. Ε, δεν πειράζει που δεν θα είναι δική τους. Ας την αποφασίσουν κι ας είναι για άλλους…)

Αν το Λονδίνο εμπιστευτεί την τύχη του στους τιτάνες της ελληνικής πολιτικής σκηνής, άντε, ας πάει και το παλιάμπελο: θα σταματήσουμε την απαίτηση αποζημιώσεων για τις καταστροφές που προκάλεσε ο αγγλικός στρατός στην Αθήνα και αλλού στη διάρκεια της αγγλικής στρατιωτικής κατοχής, απ’ το ’44 ως το ’47…

Το είπαμε. Οι έλληνες αυτή την κρίσιμη εποχή είναι «αντι-ντόιτς»…

Στ’ άρματα, στ’ άρματα (και η αυτού μεγαλειότης)

Σάββατο 12 Γενάρη. …H πολιτική που ακολουθήθηκε απ’ την δεκαετία του ’60 και μετά, η πολιτική της αποχώρησης απ’ τις περιοχές «ανατολικά του Σουέζ», τελειώνει τώρα καθώς το Ηνωμένο Βασίλειο έχει την ευκαιρία να ξαναδιαμορφώσει τον ρόλο του στην παγκόσμια σκηνή…

Αυτή τώρα είναι η σημαντικότερη στιγμή για το έθνος μας απ’ το τέλος του Β παγκόσμιου πολέμου, καθώς μπορούμε να αναδιαρθρωθούμε, μπορούμε να παίξουμε πρακτικά έναν ρόλο στην παγκόσμια σκηνή, τον ρόλο που ο κόσμος περιμένει από εμάς…. Επί δεκαετίες το μεγαλύτερο μέρος του εθνικού προσανατολισμού μας χρωματίστηκε απ’ τις συζητήσεις για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τώρα είναι η στιγμή μας να γίνουμε μια πραγματική παγκόσμια δύναμη για άλλη μια φορά – και νομίζω ότι οι ένοπλες δυνάμεις μας έχουν πραγματικά σημαντικό ρόλο σαν μέρος αυτής της δύναμης…

Μπορεί (θα έπρεπε) να ανατριχιάσετε: οι «φιλόδοξοι» μάγκες του (πολυπολικού) πλανήτη έχουν αρχίσει και να εκδηλώνονται, και να εξοπλίζονται, και να απλώνονται όπου μπορούν. Μιλώντας για την παλιά ήπειρο, μετά το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο, που ακονίζει όλο και πιο έντονα τον ιμπεριαλισμό του, να και το αγγλικό. Σιγά μην έλειπε!

Αυτός που δήλωσε τα πιο πάνω, συνεντευξιαζόμενος με την καθεστωτική sunday telegraph στις 30 του περασμένου Δεκέμβρη (σχεδόν πριν 2 βδομάδες) είναι ο άγγλος υπ.αμ. Gavin Williamson. Και δεν έμεινε στη “γενική θεώρηση”. Ξεκαθάρισε ότι το Λονδίνο ψάχνει επειγόντως για να δημιουργήσει μόνιμες στρατιωτικές βάσεις “τόσο στην Άπω Ανατολή όσο και στην Καραϊβική”. “Υποψήφιες” θέσεις στην Άπω Ανατολή είναι είτε η σιγκαπούρη είτε το μπρουνέι – στη μύτη του Πεκίνου. Υποψήφια για την Καραϊβική είναι η γουιάνα (άλλοτε αγγλική αποικία).

Ο ιμπεριαλιστικός προσανατολισμός του Λονδίνου είναι σαφής για την ασταμάτητη μηχανή. Τον μισό (αλλά μόνο τον μισό) περιέγραψε περιληπτικά ο Williamson: το Λονδίνο επιδιώκει να δέσει οικονομικά / στρατιωτικά τις παλιές ζώνες «αυτοκρατορικής» επιρροής του (αυτές που έχασε απ’ την Ουάσιγκτον, οριστικά με τον Β παγκόσμιο): αυστραλία, καναδά, νέα ζηλανδία, πρώην αποικίες στην Καραϊβική και στην Αφρική. Η έντονη ανάμνηση των χρυσών καιρών της αποικιοκρατίας ξαναζωντανεύει!

Μόνο που τώρα δεν υπάρχουν “άδεια εδάφη” για να κατακτηθούν απ’ τον αγγλικό στρατό!! Σχεδόν παντού (στις “περιοχές ενδιαφέροντος”) το Λονδίνο επιδιώκει (ή θα υποχρεωθεί σε) “αντιπαράθεση” τόσο με το Πεκίνο όσο και με την Μόσχα – και τους συμμάχους τους.

Κι εκεί έρχεται το δεύτερο μισό του αγγλικού ιμπεριαλισμού, αυτό που δεν λέγεται, επειδή είναι προβληματικό: το Λονδίνο θέλει να επωφεληθεί απ’ την σχετική παρακμή της Ουάσιγκτον ώστε να πάρει πίσω ένα μέρος απ’ αυτά που έχασε (και κέρδισαν οι ηπα) τα τελευταία 70 χρόνια· ταυτόχρονα όμως χρειάζεται οπωσδήποτε την αμερικανική στρατιωτική υποστήριξη για να υλοποιήσει αυτόν τον (ιμπεριαλιστικό) “επαναπατρισμό” (if….)!! Αξίζει να σημειωθεί αυτό, που ίσως είναι το πιο απλό, είναι όμως χαρακτηριστικό: τα αγγλικά υποβρύχια που μπορούν να εκτοξεύσουν πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές ΔΕΝ βρίσκονται σε αγγλικά λιμάνια αλλά (υποχρεωτικά) σε αμερικανικά, υπό την υψηλή εποπτεία του αμερικανικού πενταγώνου. Ο αγγλικός στρατός πρέπει να ζητήσει την αμερικανική άδεια για να τα χρησιμοποιήσει…

(φωτογραφία πάνω: Η λατινική αμερική εξελίσσεται πολύ γρήγορα σε ένα ακόμα πεδίο αναμετρήσεων του 4ου παγκόσμιου πολέμου, καθώς δεν είναι «εκτός» ούτε η Μόσχα ούτε το Πεκίνο. Η ασταμάτητη μηχανή θα προσπαθήσει να αντι-πληροφορεί και επ’ αυτού, αλλά ζητάει προκαταβολικά κατανόηση: είναι πεισματάρα, αλλά κινείται, ήδη, πέρα απ’ τα όρια του αδύνατου σε ότι αφορά το εύρος των ζητημάτων που πρέπει να παρακολουθεί… Δεν θα παραιτηθεί – πάντως!

φωτογραφία κάτω: Ο Williamson επιθεωρεί τα κομμάντα του. Αλλά η αλήθεια είναι ότι οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες του κράτους του είναι σε μεγάλο βαθμό φαντασιώσεις – δεν διαθέτει «αξιόμαχο στρατό» εδώ και πολλές δεκαετίες. Στον β παγκόσμιο πόλεμο η συμμετοχή των άγγλων ήταν από μια βαθμίδα αξιωματικών και πάνω – οι απο κάτω ήταν ινδοί, πακιστανοί, αυστραλοί και καναδοί. Αυτοί μάτωναν τότε. Ψάχνει το Λονδίνο καναδούς ή αυστραλούς πεζικάριους για να πολεμήσουν κατά του κινεζικού στρατού;

Εκείνο, πάντως, στο οποίο διακρίθηκε τότε ο στρατός της αυτού μεγαλειότητας ήταν ο ελιγμός «τα πόδια στον ώμο». Σκεφτείτε ότι θεωρείται «εθνικό κατόρθωμα» του αγγλικού στρατού στον Β παγκόσμιο ότι ο γερμανικός στρατός του επέτρεψε να την κάνει και να σωθεί, δια θαλάσσης, απ’ την Δουνκέρνη…)

Η στρατολογία σαν διαφημιστική εκστρατεία

Παρασκευή 4 Γενάρη. Ο αγγλικός στρατός δεν υστερεί σε post – post μοντερνιές. Εκείνα τα «κατατάξου, η πατρίδα σε χρειάζεται!» πάλιωσαν. Τώρα η έκκληση γίνεται σε υποκουλτούρες – ο στρατός θα σε αξιοποιήσει… Θα μπορούσε να λέει «…θα σε αξιοποιήσει μαλάκα!» αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν αντιεμπορικό.

Εμπορικό είναι αυτό: έλα εσύ κολλημένε με τις selfie (δηλαδή: κομπλεξικέ) – ο στρατός χρειάζεται την αυτοπεποίθησή σου· έλα εσύ κολλημένε με το κινητό σου (δηλαδή: εξαρτημένε) – ο στρατός χρειάζεται την προσήλωσή σου· έλα εσύ εξαρτημένε με το gaming – ο στρατός χρειάζεται την στοχοθεσία του· έλα εσύ καραγκιόζη του σχολείου – ο στρατός χρειάζεται το «πνεύμα» σου· έλα εσύ ψωνισμένε – ο στρατός χρειάζεται το έλεός σου…

Είναι ενδιαφέρον το ότι ο αγγλικός στρατός δεν επιστρατεύει ιδεολογία του είδους «η πατρίς κινδυνεύει» για να τραβήξει στο χακί ανειδίκευτο ή ειδικευμένο κρέας. Απευθύνεται σ’ έναν γαλαξία μητροπολιτικών τεχνικών και κοινωνικών «προβληματοποιήσεων» του 21ου αιώνα, προκειμένου να τις αξιοποιήσει στον δικό του «καταμερισμό εργασίας». Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι ο αγγλικός στρατός προσπαθεί να προβληθεί σαν επιχείρηση: ούτε η «αυτοπεποίθηση», ούτε η «προσήλωση», ούτε η «στοχοθεσία», ούτε το «πνεύμα», ούτε το «έλεος» έχουν σχέση με δολοφονίες… Ε; “Δουλειά γραφείου”; Ή δουλειά σφαγείου με πόστα remote control; Μωρέ έλα εσύ και τι σε νοιάζει!

Οπωσδήποτε αυτή η πλαστοποίηση (λινάτσες με γραφεία για γιάπηδες στην πύλη των στρατοπέδων…) δεν θεωρείται προβληματική. Αν όλοι αυτοί κι αυτές που θα τσιμπίσουν αρχίσουν να αυτοκτονούν μετά την λήξη των συμβολαίων τους, ποιό (θα) είναι το θέμα; Κανένα απολύτως!

Θα ανακουφιστεί ο προϋπολογισμός για τους βετεράνους· ο αγγλικός, όπως ο αμερικανικός… Λίγο είναι αυτό;

Poor britain!

Κυριακή 16 Δεκέμβρη. … Η ε.ε. δεν μπορεί να κουβεντιάζει μια συμφωνία με κάποιον που έρχεται εδώ κάθε δύο βδομάδες μετά από συζητήσεις με το κοινοβούλιό του, ζητώντας κάτι έξτρα… Δεν μπορούμε να χειριστούμε τις διεθνείς σχέσεις με τέτοιον τρόπο…

Αυτό ήταν που αποκόμησε η κυρα May απ’ την τελευταία της προσπάθεια να αποσπάσει «διευκρινίσεις» (ή και κάτι παραπάνω) απ’ την ε.ε. έτσι ώστε να πείσει τους «σκληρούς» στο κόμμα (και στις συμμαχίες) της να εγκρίνουν το soft brexit που έχει συμφωνήσει. Και δεν το έφαγε (το χαστούκι) απο κανάν Macron, για να πει «ε, είχε τα νεύρα του με τα φωσφοριζέ μπάχαλα». Την κουβέντα την είπε ο ιρλανδός πρωθυπουργός Leo Varadkar, που δεν θέλει να ακούσει κουβέντα γι’ αυτό που είναι ο «κάλος» των πιο φανατικών brexiters: τα «σκληρά σύνορα» μεταξύ βόρειας ιρλανδίας και ιρλανδίας.

Αν η συμφωνία (το μόνο υπαρκτό συμφωνημένο με την ε.ε. brexit ) δεν εγκριθεί απ’ το αγγλικό κοινοβούλιο (και οι γνώστες λένε ότι “δεν”) απομένουν δυο μόνο εκδοχές, ασύμμετρες μεταξύ τους. Είτε μια κουτρουβαλιαστή έξοδος, χωρίς συμφωνία, που δεν θα είναι καθόλου εορταστική για τον αγγλικό καπιταλισμό· είτε ένα καινούργιο δημοψήφισμα με την ελπίδα ότι η απόφαση του περήφανου λαού θα είναι «δε γαμιέται; ας κάτσουμε…».

Θα πρέπει να συγκρατήσει κανείς, πάντως, αυτό: όταν πριν 2,5 χρόνια η στραβωμένη αγγλική επαρχία ψήφισε να ελευθερωθεί απ’ τα δεσμά της παλιοηπείρου, πολλοί «φίλοι της αλήθειας και της ιστορίας», Ηρόστρατοι τρίτης διαλογής, βγήκαν στο μεϊντάνι για να διαλαλήσουν (με χαρά) το τέλος της ε.ε… Αποδείχθηκε το ανάποδο, που ήταν το λογικά πιθανότερο. Ότι, δηλαδή, τα προβλήματα του αγγλικού καπιταλισμού θα επιδεινωθούν αν δεν του αρέσει αυτή η συμφωνημένη ήπια «έξοδος», που κατά τους φανατικότερους του brexit είναι, απλά, συνέχιση του δεσμού (με την ε.ε.).

Εν ολίγοις η αγγλική πολιτική σκηνή (σαν εκπρόσωπος του αγγλικού κεφάλαιου) έχει αναγκαστεί να σπάσει αυτό που ήταν ελληνικό μονοπώλιο: τα σκατώνει…

Και δεν είναι εποχή για τέτοια…

Α-κυβέρνα βρετανία

Τετάρτη 12 Δεκέμβρη. Ενώ το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο διαχειρίζεται με τον δικό του τρόπο τα υπαρξιακά του δράματα, λίγο βορειότερα το αγγλικό προσπαθεί να ξεμπλέξει τα δικά του.

Πριν και μετά το δημοψήφισμα της 23 Ιούνη του 2016 (το οποίο ένας δεξιός γιάπης πρωθυπουργός, ο Cameron, το προκήρυξε επειδή ήταν σίγουρος ότι θα κέρδιζε το «ναι» στην παραμονή στην ε.ε….) υπήρχαν δύο βασικά μπλοκ στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας σχετικά με το ζήτημα: οι οπαδοί της εξόδου και οι οπαδοί της παραμονής. Μετά από 2,5 χρόνια διαπραγματεύσεων (με την γραφειοκρατία της ε.ε.) για τους όρους της εξόδου, τα μπλοκ έχουν πολλαπλασιαστεί:

– οι οπαδοί του «η συμφωνία που επιτεύχθηκε για την έξοδο είναι η καλύτερη δυνατή»·

– οι οπαδοί του «δεν την κουβεντιάζουμε, την απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας, να ξαναγίνει διαπραγμάτευση»·

– οι οπαδοί του «δεν την κουβεντιάζουμε, την απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας, κι ας πάνε να γαμηθούνε στην ήπειρο: σηκωνόμαστε και φεύγουμε όπως είμαστε»·

– οι οπαδοί του «να ξαναγίνει δημοψήφισμα, τελικά η συμφωνία είναι σκατά» – ναι στην παραμονή·

– οι οπαδοί του «να ξαναγίνει δημοψήφισμα έτσι κι αλλιώς, γιατί παπαριές έλεγαν οι brexiters τότε»·

– οι βορειοϊρλανδοί καθολικοί οπαδοί του «κάντε ό,τι θέλετε, αλλά αν πρόκειται να ξαναφτιαχτούν σύνορα με την ιρλανδία θα γίνει της πουτάνας»·

– οι σκωτζέζοι του «εμείς ψηφίσαμε να μείνουμε στην ε.ε., αν θέλει η βασίλισσα ας φύγει – εμείς θα φύγουμε από το βασίλειό της».

Είναι ασυνήθιστο αλλά είναι αληθινό. Στην υποτιθέμενη «πιο παλιά δημοκρατία» του πλανήτη (βασιλευόμενη φυσικά…) ένα δημοψήφισμα που έγινε από ασυγχώρητα υπερβολική σιγουριά και ένα αποτέλεσμα που προέκυψε από υπερβολική μικροαστική βλακεία, έχουν καταλήξει σ’ ένα δράμα που δεν είναι στενά πολιτικό (με την έννοια του αν η May θα συνεχίσει να πρωθυπουργεύει).

Προς στιγμήν μοιάζει ως το κραταιό (;) αγγλικό κεφάλαιο να μην είναι σε θέση να παράξει και να επιβάλει στοιβαρά μια σαφή γραμμή, αναλαμβάνοντας φυσικά και την ευθύνη των όποιων συνεπειών. Αυτό είναι απόδειξη βαθιάς παρακμής. (Και να σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για παραδοσιακό σύμμαχο της Αθήνας…)

Οι οπαδοί της «χρυσής απελευθέρωσης απ’ τα δεσμά της ε.ε.» διέδιδαν (όχι μ’ αυτά τα λόγια φυσικά) ότι ο αγγλικός καπιταλισμός θα τα κατάφερνε πολύ καλύτερα στον 21ο αιώνα αν ακολουθούσε αυτό που λίγους μήνες αργότερα μορφοποιήθηκε στην Ουάσιγκτον σαν «δόγμα Trump». Δηλαδή: τέλος οι πολυμερείς δεσμεύσεις (όπως η ε.ε.), ζήτω οι διμερείς εμπορικές / οικονομικές συμφωνίες, όπου (θα) έχουμε το πάνω χέρι.

Δυόμισυ χρόνια μετά δεν φαίνεται να είναι πολλοί εκείνοι που πιστεύουν στα σοβαρά πως εκείνα που θα χάσει ο αγγλικός καπιταλισμός απ’ τις free σχέσεις του με εκείνον της «ηπείρου» (ε.ε.) θα τα κερδίσει, και με το παραπάνω, πουλώντας όπλα στους τοξικούς του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι, και ανασταίνοντας τα ρετάλια της άλλοτε «βρετανικής κοινοπολιτείας», αυξάνοντας δηλαδή τις εξαγωγές του στην αυστραλία και στη νέα ζηλανδία. Ενόσω οι χρηματοπιστωτικές μπίζνες παγκόσμιου βεληνεκούς που είχαν έδρα τους το Λονδίνο (σαν μέλος της ε.ε.) απειλούν ότι θα πάνε σ’ άλλες παραλίες, δεν εμφανίζεται κανείς που να υποστηρίζει «ναι, αλλά θα κερδίσουμε αυτά κι αυτά».

Το παράδοξο και ενδιαφέρον είναι ωστόσο ο τρόπος με τον οποίο το «μαλακία έγινε με το «ναι» στο δημοψήφισμα» μεταφέρεται στην αγέρωχη αγγλική πολιτική σκηνή. Άλλοι εμφανίζονται σαν αποφασισμένοι να γίνουν καμικάζι («έξοδος εδώ και τώρα») και άλλοι, όπως οι σοσιαλδημοκράτες του Corbyn, προσπαθούν να παρακάμψουν το μείζον κυνηγώντας το ελλάσον: εκλογές (ή παραίτηση της May).

Δεν μοιάζει σαν η περίσταση όπου μια «τρομοκρατική ενέργεια» θα βοηθούσε να λυθεί ο κόμπος…

Αλλά πάλι ποτέ δεν ξέρεις: πόλεμος γίνεται…

(φωτογραφία: Ε, ναι λοιπόν: τα φωσφοριζέ γιλέκα φοριούνται πολύ απ’ τους φασίστες αυτή την εποχή. Δηλαδή τι; Θα αφήσουν τον ρημαδοΠανάγο και την παρέα του να κάνουν την «σωστή παρέμβαση»;)

Το πριόνι που καπνίζει

Τετάρτη 5 Δεκέμβρη. «Αρπαγμένοι» βγήκαν συντηρητικοί και δημοκρατικοί γερουσιαστές απ’ την ενημέρωση (για την δολοφονία Khashoggi) που τους έκανε το αφεντικό της cia Gina Haspel. Ένας απ’ αυτούς, συντηρητικός (και οπαδός του ψόφιου κουναβιού…) ονόματι Lindsey Graham, που εξ αρχής ήταν επικριτικός, τώρα πια δηλώνει σίγουρος. «Δεν υπάρχει όπλο που καπνίζει – υπάρχει πριόνι που καπνίζει» δήλωσε.

Ένας άλλος συμπλήρωσε: Δεν έχω πια καμία αμφιβολία ότι αυτός διέταξε την δολοφονία. Αν οδηγούνταν σε δικαστήριο [η ενοχή του θα αποδεικνυόταν τόσο γρήγορα που] θα τον καταδίκαζαν μέσα σε μισή ώρα.

Ένας τρίτος πήγε λίγο πιο πέρα: Τώρα το μόνο ερώτημα είναι πως θα διαχωρίσουμε τον σαουδάραβα πρίγκηπα διάδοχο και την ομάδα του απ’ τους σαουδάραβες.

Η ενημέρωση που τους εξαγρίωσε έγινε «κεκλεισμένων των θυρών». Αλλά από τώρα και μετά αυτά που άκουσαν (οι λίγοι, σαν εκπρόσωποι της γερουσίας) θα τα μεταφέρουν στους υπόλοιπους. (Η βουλή των αντιπροσώπων θα ζητήσει επίσης την ίδια ενημέρωση – και, λόγω της σοβαρότητας του θέματος, την δικαιούται.). Αυτό που μπαίνει πια μπροστά στα μούτρα του ψόφιου κουναβιού και των σωματοφυλάκων του, δεν είναι μόνο το «πάγωμα» των πωλήσεων όπλων στο Ριάντ για την σφαγή που κάνει στην υεμένη. Αλλά και οι κυρώσεις κατά του παλατιού για την δολοφονία Khashoggi. Σίγουρα κατά του τοξικού «και της ομάδας» του. (Που να προχωρήσουν επί τη ευκαιρία και οι μηνύσεις των συγγενών των νεκρών της 11ης/9ου!)

Έτσι όπως μεθοδεύτηκε η διακριτική υποστηρίξη στον τοξικό απ’ το Παρίσι, το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον (και η χοντροκομμένη απ’ το Τελ Αβίβ, τον Αμπάς – της «παλαιστινιακής αρχής»!!!… – και το Κάιρο) όλες αυτές οι πολιτικές βιτρίνες βρίσκονται πλέον εκτεθειμένες – όχι μόνο το ψοφιοκουναβιστάν. Η διακομματική βεβαιότητα των αμερικάνων γερουσιαστών για το πριόνι που καπνίζει είναι απλά η επίσημη επιβεβαίωση εκείνου που όλοι καταλάβαιναν· αλλά μια επίσημη επιβεβαίωση που δεν μπορεί τώρα ούτε να αγνοηθεί, ούτε να παρακαμφθεί. Δεν είναι το κερασάκι αλλά η χειροβομίδα στην τούρτα… Για να το πούμε διαφορετικά: το παραμύθι «δεν είμαστε σίγουροι, δεν έχουμε όλα τα στοιχεία» τέλειωσε χτες. Τώρα δεν χρειάζονται ούτε «διαρροές» ούτε μισόλογα.

(Παρότι δεν είναι το πιο σημαντικό αυτή την στιγμή, να θυμίσουμε ότι στην αργεντινή έχει ξεκινήσει δικαστική έρευνα κατά του τοξικού…)

Όμως… Δεν πρόκειται απλά για έναν, έστω αξιωματούχο, έστω καθισμένο πάνω σε πολλές και μεγάλες πετρελαιοπηγές, μανιακό δολοφόνο με το πριόνι. Τώρα είναι στον πάγκο πολύ περισσότερα και σοβαρότερα.

Fantasy pistols

Πέμπτη 29 Νοέμβρη. Είναι μύθος ότι οι «φλεγματικοί» βρετανοί είναι ορθολογικοί και πραγματιστές. Δεν είναι, και (έχουμε τα στοιχεία μας επ’ αυτού, αλλά αφήνουμε την δουλειά στους ιστορικούς) ποτέ δεν ήταν. Ειδικά από τότε που έπαψαν να είναι η αυτοκρατορία – που – ο – ήλιος – δεν – δύει – ποτέ. (Porky υλικές συνθήκες!).

Πριν 2 και κάτι χρόνια, στις 23 Ιούνη 2016, η πλειοψηφία του «λαού» της αυτού μεγαλειότητας (και λοιπά και λοιπά) ψήφισε ότι θέλει να φύγει απ’ την ε.ε…. Προφανώς και ήταν δικαίωμά τους – μόνο που πολύ γρήγορα, μπορεί και απ’ την επόμενη μέρα, άρχισε να φανερώνεται μια πικρή αλήθεια για τον «λαό» της πρώην αυτοκρατορίας: ένα ικανό, άγνωστου μεγέθους αλλά οπωσδήποτε κρίσιμο ποσοστό των brexiters δεν είχε ιδέα τι ήταν το «όχι» που είχε ρίξει δαγκωτό. Απλά είχε «παρασυρθεί» από δημαγωγούς και τα ψέμματά τους. Είχε «παρασυρθεί» σε μια εποχή (και σε μια κοινωνία) με άφθονο και γρήγορο internet, με μια global παρακαταθήκη στοιχείων και δεδομένων στη δική του γλώσσα… Μ’ άλλα λόγια αρκετοί και αρκετές είχαν «ξεγελαστεί» απ’ τα εθνικιστικά επιχειρήματα μιας δράκας κοινών απατεώνων (ή, απλά, εκπροσώπων των λαχανιασμένων τμημάτων του βρετανικού κεφάλαιου) – «εξαπατήθηκαν» σε πολλά εισαγωγικά μόνο και μόνο επειδή βαρέθηκαν να ασχοληθούν περισσότερο (και σοβαρά) με το θέμα «σχέσεις Λονδίνου – ε.ε.» για το οποίο έπρεπε να σχηματίσουν γνώμη και να ψηφίσουν.

Δύο και κάτι χρόνια μετά, ύστερα από μια «διαπραγμάτευση για τους όρους της αποχώρησης» που ήταν όπως αναμενόταν, άνιση, οι εκπρόσωποι του «λαού» και ο «λαός» ο ίδιος έχουν μπροστά τους μια «συμφωνία αποδέσμευσης» απ’ την ε.ε… Ξέρουν περισσότερα επ’ αυτού απ’ όσα ήξεραν (ή νόμιζαν ότι ξέρουν) τον Ιούνη του 2016; Σίγουρα όχι.