Tag: αγγλία

Καϋμένη βρετανία…

Δευτέρα 25 Φλεβάρη. Αν ένας μήνας στη λατινική αμερική μπορεί να περάσει και άπραγος (αλλά οι μέρες σου είναι μετρημένες…) ένας μήνας στην πολιτική ζωή της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας μπορεί να είναι το ίδιο άσφαιρος;

Το Λονδίνο βρίσκεται μόλις 4 μέρες και ένα μήνα απόσταση απ’ την ημερομηνία της εξόδου του απ’ την ε.ε.. 29 Μάρτη – αυτό ισχύει ως τώρα, και θα συνεχίσει να ισχύει εκτός αν η κυρά May ζητήσει μια παρατασούλα (έχουν γίνει όλοι έλληνες εκεί;). Αν υπάρχει κάποια τακτική απ’ την μεριά της (κι αυτό θα κριθεί απ’ το αποτέλεσμα) αυτή είναι να φέρει μια ακόμα ψηφοφορία για την αποδοχή ή την απόρριψη της συμφωνίας που έχει κάνει ήδη με την ε.ε. τόσο κοντά στο σφύριγμα της λήξης, ώστε οι αντιρρησίες και οι hardcore απ’ το κόμμα της να κάνουν πίσω.

Πετώντας χτες προς το αιγυπτιακό θέρετρο Sharm el-Sheikh (όπου θα γίνει η σύνοδος ε.ε. – αραβικής λίγκας) μετατόπισε την ημερομηνία που είχε υποσχεθεί «για να το ξαναδούμε». Απ’ τα τέλη Φλεβάρη, στις 12 Μάρτη. Η αντιπολίτευση απ’ τη μεριά της προωθεί νόμο που θα δίνει στο κοινοβούλιο το δικαίωμα να επιβάλλει στην May να ζητήσει παράταση εξόδου αν στις 13 Μάρτη δεν υπάρχει συμφωνία στην μία και μοναδική υπαρκτή συμφωνία. Αυτός ο νόμος θα ανατρέπει βέβαια προηγούμενη κοινοβουλευτική απόφαση πως «ότι και να γίνει, στις 30 Μάρτη έχουμε φύγει». Τι να κάνεις όμως; Κάπως θα πρέπει να λέγεται στα αγγλικά το «βλέποντας και κάνοντας» (αλλά μην ρωτήσετε τον π.ε.τ.!)

Το (εγγλέζικο) χιούμορ των απο κάτω συνοψίζεται σε σχόλια του είδους “συνεχίστε να κλωτσάτε το τενεκάκι, και στο τέλος θα χειροκροτήσουμε αυτό!” Πράγματι, μετά από 2,5 χρόνια διαπραγματεύσεων για την ηρωϊκή απελευθέρωση απ’ τις αλυσίδες της ε.ε., τι άλλο έχει μείνει για χειροκρότημα;

Ίσως η αγωνία των φασιστών διαφόρων ειδών και προελεύσεων μήπως στις αναπόφευκτα κοντινές επόμενες εκλογές γίνει πρωθυπουργός ο Corbyn…

Συγγνώμη…

Κυριακή 24 Φλεβάρη. …Που το καταλάβαμε… Για την ακρίβεια: το υποψιαστήκαμε βάσιμα. Λοιπόν: αυτοί οι 200 + 200 αμερικάνοι πεζοναύτες που θα παραμείνουν σε αμερικανικές βάσεις στη συρία, δεν θα πεθάνουν από μοναξιά. Οι 200 – του – βορρά θα έχουν παρέα άγγλους, γάλλους και αυστραλούς ομοίους τους (οι αριθμοί δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμα), πέρα από τυχόντες μισθοφόρους. Μια “πολυεθνική δύναμη κατοχής” δηλαδή, που όμως επίσημα δεν θα είναι “κατοχής”. Θα είναι για την εξασφάλιση μιας “ζώνης ασφαλείας” στα συρο-τουρκικά σύνορα….

Συγκινητικό! Σχεδόν ανατριχιαστικό! Υποψιαζόμαστε (καθότι φιλύποπτοι) πως δεν θα το φάνε ούτε η Άγκυρα ούτε το μπλοκ της Αστάνα. Θα ζυγίσουν όμως προσεκτικά τις κινήσεις τους – αν η κατοχή στη βόρεια και βορειοανατολική συρία πάρει τέτοια μορφή.

Οι ένοπλές αραβικές αντικατοχικές οργανώσεις σ’ αυτή τη ζώνη θα κληθούν (εκτιμάμε) να σηκώσουν το βάρος του μεσανατολικού «yankees and friends go home». Δίκοπο μαχαίρι, αφού οι κατοχικές αρβύλες μπορεί να αυξηθούν στην εξέλιξη των πραγμάτων.

Η κατάσταση στη συρία δείχνει να γυρνάει στο σημείο που βρισκόταν πριν το ψόφιο κουνάβι αναγγείλει μεγαλοπρεπώς την «αποχώρηση» του στρατού του.

Αλλά (κάποιος το έχει πει αυτό….) δεν μπορείς να μπεις στο ίδιο ποταμίσιο νερό δυο φορές…

Η άλλη παγκοσμιοποίηση

Τρίτη 19 Φλεβάρη. Να μια ιστορία που θα φανεί οικεία. Μια μεγάλη δύναμη, αξεπέραστη από στρατιωτική άποψη και τεχνολογική ικανότητα, εξάγει το εμπορικό της μοντέλο του ελεύθερου εμπορίου σ’ όλο τον κόσμο. Τα σύνορα εξαφανίζονται, οι αποστάσεις μικραίνουν, και ο κόσμος μοιάζει να είναι κι αυτός μικρότερος. Αλλά μετά εμφανίζεται μια άλλη δύναμη – που η ισχύς της έχει κτιστεί πάνω σ’ ένα σύστημα οικονομικού εθνικισμού και βιομηχανικής πολιτικής καθοδηγούμενης απ’ το κράτος. Καθώς η δεύτερη αναπτύσσεται η πρώτη συρρικνώνεται, κι αυτό οδηγεί όχι μόνο σε πόλεμο αλλά και σε μια δεκαετή υποχώρηση του παγκόσμιου εμπορίου και των χρηματοπιστωτικών αξιών…

Σας φαίνεται οικείο; Ασφαλώς. Η πρώτη “δύναμη” (σκεφτήκατε) είναι οι ηπα, η δεύτερη η κίνα…

Λάθος:

… Αναφέρομαι, φυσικά, στο προηγούμενο κύμα παγκοσμιοποίησης στο οποίο ενεπλάκησαν η μεγάλη βρετανία και η γερμανία. Είναι εκείνο το κύμα που πέθανε πρακτικά με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και την Μεγάλη Ύφεση. Είχε προηγηθεί μια οικονομική έκρηξη που κράτησε οκτώ δεκαετίες, στη διάρκεια των οποίων το παγκόσμιο εμπόριο και η οικονομική ελευθερία σχεδόν διπλασιάστηκαν. Παρ’ όλα αυτά, όπως σημείωνε η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών στην ετήσια έκθεσή της το 2007, “η κατάρρευση του πρώτου κύματος ήταν τόσο εντυπωσιακή όσο και η δημιουργία του”…

Αυτά σημειώνει η “οικονομική αναλύτρια” Rana Foroohar στους καθεστωτικούς financial times. Η ασταμάτητη μηχανή τα έχει υπόψη της αυτά εδώ και 25 χρόνια. Ας τα πούμε «γνώση της ιστορίας»: σαν (χάρτινο) Sarajevo είχαμε σοβαρούς λόγους όταν κρίναμε έως και κατηγορούσαμε την χαρούμενη αφέλεια του «φαινομένου της αντιπαγκοσμιοποίησης» που ήταν τόσο απολίτικο ώστε δεν μπορούσε καν να αναγνωρίσει τον εαυτό του μέσα στην ιστορία των καπιταλιστικών «παγκοσμιοποιήσεων» και των καταρρεύσεών τους…

Ωστόσο το να κάνει κάποιος αναλογίες ανάμεσα στην βρετανική αυτοκρατορία (τότε) και την αμερικανική (πρόσφατα), απ’ την μια μεριά, και την ανάδυση του γερμανικού καπιταλιστικού δυναμικού (τότε) με τον κινεζικό τώρα, είναι υπερβολικά σχηματικό. Τότε η «μοιρασιά» (ή η αλληλοκαταστροφή) έπρεπε υποχρεωτικά να επικεντρωθεί στην ευρωπαϊκή ήπειρο – πράγμα που, ωστόσο, απ’ την μια γέννησε την Οκτωβριανή επανάσταση (με πολλαπλές συνέπειες για δεκαετίες…), και απ’ την άλλη επέτρεψε σε μια ως τότε «μικρομεσαία» δύναμη, τις ηπα, να βρει τα περιθώρια για την δική της άνοδο.

Τώρα δεν υπάρχει κανένας (σαν κράτος / κεφάλαιο) που να είναι έξω απ’ τις κύριες εξισώσεις δύναμης· όπως ήταν οι ηπα στα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του 20ου αιώνα. Επιπλέον δεν υπάρχει έδαφος στον πλανήτη που να είναι το αποκλειστικό «κέντρο» της αντίθεσης: αυτή απλώνεται παντού.

Το υποδεικνύει, μ’ έναν φουτουριστικό τρόπο, το οπλοστάσιο της Μόσχας (που αργά ή γρήγορα θα το αποκτήσουν κι άλλοι): ρομποτικοί πύραυλοι τροφοδοτούμενοι από μικρούς πυρηνικούς κινητήρες, ικανοί να περιπλανώνται για πολλές δεκαετίες στον αέρα ή στα βάθη της θάλασσας μέχρι να “κτυπήσουν” – οπουδήποτε…

Κράτος εναντίον αγοράς και το ανάποδο

Δευτέρα 18 Φλεβάρη. …Μας λένε ότι μέσω των 5G δικτύων της Huawei το Πεκίνο θα μας κατασκοπεύει… Τους ζητάμε να μας δώσουν συγκεκριμένα στοιχεία, αλλά δεν μας έχουν δώσει τίποτα. Αντί γι’ αυτό απειλούν…

Κάπως έτσι συμπυκνώνεται η άποψη όχι μόνο των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων που συνεργάζονται ήδη με την Huawei αλλά και των αρχιασφαλιτών σε Βερολίνο και Λονδίνο. Η απάντηση (αν αυτό μπορεί να θεωρηθεί απάντηση) είναι μουδιασμένη. Ο John Costello, αξιωματούχος του αμερικανικού υπουργείου εσωτερικής ασφάλειας, δήλωσε, για παράδειγμα, δημόσια την περασμένη βδομάδα:

… Προς το παρόν είναι δύσκολο να δώσουμε παραδείγματα που θα μπορούσε να καταλάβει ο κόσμος… Μόλις καταλάβουμε καλύτερα εμείς και μπορέσουμε να δώσουμε τέτοια παραδείγματα, ο κόσμος θα καταλάβει… Προς το παρόν κουβεντιάζουμε με τις τεχνολογικές εταιρείες για να καταλάβουμε καλύτερα τον κίνδυνο…

«Μπορεί να μην ξέρουμε εμείς, αλλά σίγουρα ξέρουν αυτοί – οι κινέζοι»…. Καλό για ανέκδοτο αλλά όχι για επιχείρημα. Οι ευρωπαίοι αρχιασφαλίτες δεν πείθονται. Ο επικεφαλής της αγγλικής MI6 υποστήριξε την περασμένη Παρασκευή:

… Πρώτ’ απ’ όλα έρχεται η ποιότητα. Και η ποιότητα δεν έχει να κάνει με την χώρα προέλευσης· επιμένουμε ότι χρειαζόμαστε το μέγιστο επίπεδο ποιότητας σε κάθε μορφή τεχνολογικής πλατφόρμας ή υπηρεσίας που επιλέγουμε να χρησιμοποιήσουμε…

«Ψηφίζει» Huawei δηλαδή ο κυρ Alex Younger και η υπηρεσία του. Όπως η vodafon, που συνεργάζεται ήδη με την κινεζική εταιρεία.

Αφήνοντας προς το παρόν εκτός συζήτησης το τι θα σημαίνουν οι 5G επικοινωνίες για όλους (εμάς) τους υπηκόους, η αμερικανική προσπάθεια να συγκρατηθεί η κινεζική τεχνολογική πρωτοκαθεδρία στην 4η βιομηχανική επανάσταση τείνει να αποτύχει πανηγυρικά. Γιατί αν τόσο στενοί σύμμαχοι της Ουάσιγκτον όπως το Λονδίνο υποστηρίζουν πως οι όποιοι κίνδυνοι μπορούν να αντιμετωπιστούν και ότι δεν συμφέρει να αποκλείσουν την Huawei απ’ την ανάπτυξη των 5G δικτύων τους (αφού έτσι θα μείνουν τεχνολογικά πίσω), τότε πολλά άλλα κράτη θα «παραδειγματιστούν» ανάλογα. Αν δεν φοβάται η αυτού μεγαλειότης γιατί να φοβούνται οι μετριότητες;

Ο κοτζάμ αντιπρόεδρος της Αποκάλυψης Pence δεν παρέλειψε φυσικά να ξανακινδυνολογήσει προχτές, απ’ την «συνδιάσκεψη ασφαλείας του Μονάχου»… Αλλά η υπόθεση Huawei μοιάζει όλο και περισσότερο με την υπόθεση nord stream 2: το μόνο που απομένει στην Ουάσιγκτον είναι κυρώσεις, κι άλλες κυρώσεις πάνω στις κυρώσεις, ένας μεγάλος σωρός κυρώσεων.

Α, και το ελλαδιστάν, μαζί το “νέο σύμφωνο της Βαρσοβίας”…

Ή μ’ εμάς ή εναντίον μας

Παρασκευή 15 Φλεβάρη. Σε μια ελάχιστα πειστική πια επανάληψη του “ή μ’ εμάς ή εναντίον μας” που είχε ξεστομίσει ο Μπους ο Β πριν εισβάλει στο ιράκ επικαλούμενος την 11η Σεπτέμβρη του 2001, ο χριστιανοπαρανοϊκός αντιπρόεδρος των ηπα Mike Pence απαίτησε απ’ τους «ευρωπαίους εταίρους μας»:

… Να αποσυρθούν τώρα απ’ την συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν και να ενωθούν μαζί μας, αφού εμείς θα ασκήσουμε την απαραίτητη οικονομική και διπλωματική πίεση ώστε ο λαός του ιράν, η περιοχή και ο κόσμος να γευτούν την ειρήνη, την ασφάλεια και την ελευθερία που αξίζουν…

Το δάκτυλο Pence έδειχνε το Βερολίνο, το Παρίσι και το Λονδίνο. Κι αν υπήρχε ιστορική σύγκριση, το σκορ ανάμεσα στο τώρα της «αμερικανικής πυγμής» και στο τότε, όταν ο Ράμσφελντ δεν παρακαλούσε αλλά διαολόστελνε την «παλιά ευρώπη» και έκανε την δουλειά του με την «ακμαία νέα ευρώπη» σαν πρόθυμη σύμμαχο, θα ήταν πολλά – μηδέν. Yπέρ του τότε.

To 2003 το ρωσικό κράτος μόλις είχε πάψει να συσσωρεύει ερείπια πάνω σε ερείπια· η Τεχεράνη ήταν «χεσμένη» αφού καταλάβαινε ότι η αμερικανική καμπάνα κτυπάει και γι’ αυτήν· το Πεκίνο ήταν πρωτεύουσα ενός εν δυνάμει παγκόσμιου εργοστάσιου για μπλουζάκια και παντόφλες· και η Άγκυρα μόλις είχε ξεφορτωθεί το δντ και έβαζε σε εφαρμογή ένα σχέδιο ανασυγκρότησης των ισλαμοδημοκρατών, με άγνωστη προοπτική.

Τώρα, εν έτει 2019, το χαρακτηριστικό του «συνεδρίου στη Βαρσοβία» (υπέρ του Τελ Αβίβ και κατά της Τεχεράνης και του μπλοκ της Αστάνα) δεν είναι οι πρόθυμοι που συγκεντρώθηκαν, αλλά το ότι οι «απρόθυμοι» είναι τέτοιοι επί τω έργω. Φανταστείτε ότι κοτζάμ Pence καταδέχτηκε να σχολιάσει ότι τα σχέδια των «απρόθυμων» για παράκαμψη των αμερικανικών κυρώσεων στην Τεχεράνη είναι κακή ιδέα.

«Κι ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπό του»: τι δουλειά έχει ένας φανατικός χριστιανός φονταμενταλιστής σ’ ένα κόσμο γεμάτο παλιανθρώπους;

(Α, βρήκε ευκαιρία να εμφανιστεί στο «συνέδριο της Βαρσοβίας» και ο βασιλογαμπρός Jared Kushner για να ανακοινώσει ότι «το deal του αιώνα», που θα λύσει μια και καλή το «παλαιστινιακό πρόβλημα», θα ανακοινωθεί μετά τις ισραηλινές εκλογές, τον Απρίλη.

Ανατριχιαστικό! Εδώ και ένα χρόνο «θα ανακοινωθεί τον επόμενο μήνα»… Και ο Απρίλης είναι μακρυά…)

Ποιά “επίθεση με αέριο”;

Παρασκευή 15 Φλεβάρη. Πριν 10 μήνες, στις 7 Απρίλη του 2018, έγινε – υποτίθεται – μια επίθεση με χημικά στην (πολιορκούμενη τότε απ’ τον συριακό στρατό και τους συμμάχους του) Douma. Ένα βίντεο με τις συνέπειες της επίθεσης, με σκηνές από ένα νοσοκομείο (παιδιά που υποτίθεται ήταν θύματα της επίθεσης – με χημικά άερια) έκανε τον γύρο του κυβερνοχώρου, προκαλώντας τους συνηθισμένους συναισθηματικούς αυτοματισμούς. H επίθεση εκείνη έδωσε το δικαίωμα στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο και στο Παρίσι να κτυπήσουν με μια 100άρα πυραύλους διάφορες συριακές θέσεις. Η Μόσχα δήλωσε και ξαναδήλωσε ότι όλα ήταν στημένα – αλλά τι θα περίμενε κανείς από έναν σύμμαχο του Άσαντ;

Σωστά. Αλλά τώρα είναι ένας πολύ γνωστός συνεργάτης του bbc, ο Riam Dalati, ρεπόρτερ εδώ και χρόνια στη μέση Ανατολή, που κτυπάει. Με ένα χτεσινό τιτίβισμά του έβαλε φωτιά στα τόπια: …Ύστερα από έρευνα έξι μηνών μπορώ να αποδείξω πέρα από κάθε αμφιβολία ότι οι σκηνές στο νοσοκομείο της Douma ήταν στημένες έγραψε. Δεν υπήρχαν θύματα στο νοσοκομείο.

Συνέχισε: Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η Jaysh al-Islam κυβερνούσε την Douma με ατσάλινο τρόπο. Ήλεγχε τους ακτιβιστές, τους γιατρούς και τα μέλη των ανθρωπιστικών οργανώσεων μέσω απειλών. Στην πραγματικότητα, ένα απ’ τα 3 ή 4 άτομα που φαίνονται στο video ήταν ο γιατρός Abu Bakr Hanan, ένας «βίαιος και αναξιόπιστος» άνθρωπος που είχε σχέσεις με την η Jaysh al-Islam… Η δικαιολογία της παρουσίας του εκεί ήταν ότι «δεν υπήρχαν αρκετοί γιατροί»…

Η Ρωσία και τουλάχιστον ένα κράτος μέλος του νατο ήξεραν τι είχε γίνει στο νοσοκομείο. Έστειλαν τα σχετικά στοιχεία…

Η έστω και καθυστερημένη παρέμβαση του Dalati έχει περισσότερες από μια ενδιαφέρουσες πλευρές. Η κυριότερη είναι ότι σαν αξιόπιστος συνεργάτης του bbc δεν είναι καθόλου εύκολο να κατηγορηθεί σαν αχυράνθρωπος του Πούτιν ή του Άσαντ. Φυσικά η λογική μόνη της ήταν αρκετή τότε να υποδείξει ότι το καθεστώς Άσαντ και οι σύμμαχοί του ήταν οι τελευταίοι που θα ήθελαν μια «χημική επίθεση κατά αμάχων», την στιγμή που είχαν νικήσει στη Douma, και οι αντικαθεστωτικοί είχαν αρχίσει να τα μαζεύουν…

Κι όμως, ήταν όχι λίγα τα παπαγαλάκια που έτρεξαν να δώσουν τις πιο σουρεαλιστικές «εξηγήσεις» για το γιατί κάποιος κάνει κάτι που δεν τον συμφέρει, ενόσω δεν το χρειάζεται καν και καν.

Αν λέγαμε ότι «αυτή είναι η ατμόσφαιρα ενός πολέμου, η παραπληροφόρηση» θα είμασταν βαρετά κοινότοποι. Αν, όμως, ρωτούσαμε «μπορείτε να την διακρίνετε την παραπληροφόρηση;» θα ήταν σα να δείχναμε τον κώλο μας σε τσάι κυριών.

Οπότε δεν ρωτάμε…

Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύται

Τρίτη 12 Φλεβάρη. Στο δεύτερο μισό των ‘90s το σύνθημα ήταν “cool britannia”. O σοσιαλφιλεύθερος Tony Blair σαν επικεφαλής των εργατικών μοστραρίστηκε σαν εκφραστής αυτής ακριβώς της “cool” βρετανικής υπεροχής· και κέρδισε τις εκλογές του 1997. Το να είσαι υπήκοος της αυτού μεγαλειότητας κάτω απ’ τους ήχους των διεθνούς εμβέλειας Spice Girls, Blur και Oasis ήταν αισιόδοξο, ευφορικό· έως και αφροδισιακό. Για να το πούμε με πιο mainstream ορολογία: η soft power της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας έμοιαζε ακαταμάχητη σ’ εκείνη την δεκαετία που ήταν ύμνος στο νεοφιλελευθερισμό, στην πολιτική ορθότητα, και στην δυτικού τύπου δημοκρατία. Ο (αργότερα διατυπωμένος) «τρίτος δρόμος» απλά θα επικύρωνε την συμπληρωματική μέριμνα για (επιλεγμένες…) κοινωνικές ευαισθησίες.

Τα χρόνια πέρασαν. Το 2017 δεν θυμίζει σε τίποτα το 1997 (μόνο μια 20ετία πέρασε!…)· και το 2019 δεν θυμίζει σε τίποτα την “cool britannia” του 1999. Τώρα, μέσα σε μια ομίχλη κατάθλιψης (αντάξια των fogs…) το σύνθημα είναι «global britain». Τι είναι αυτό; Ποιές μπάντες παίζουν το soundtrack της «global britain»; Το χθεσινό ρεπορτάζ του καθεστωτικού πρακτορείου reuters το ξεκαθαρίζει:

Το σύνθημα της πρωθυπουργού Theresa May για την «global britain» είναι περισσότερα από μια εντυπωσιακή φράση, κι αυτό επειδή το ηνωμένο βασίλειο είναι έτοιμο να κάνει επίδειξη των στρατιωτικών μυών του όταν φύγει απ’ την ευρωπαϊκή ένωση – δήλωσε την Δευτέρα ο υπουργός άμυνας Gavin Williamson.

«Απ’ την στιγμή που το νέο παγκόσμιο παιχνίδι πρόκειται να παιχτεί σ’ ένα παγκόσμιο γήπεδο, πρέπει να ετοιμαστούμε να ανταγωνιστούμε υπέρ των συμφερόντων και των αξιών μας μακριά, πολύ μακριά απ’ το σπίτι μας» είπε ο Williamson.

“Γι’ αυτό το «global britain» πρέπει να είναι πολύ περισσότερα από μια εντυπωσιακή φράση: πρέπει να σχετίζεται με την δράση, και οι ένοπλες δυνάμεις μας αντιπροσωπεύουν την βέλτιστη εκδοχή της “great britain” εν δράσει” είπε.

Ανακοίνωσε ότι η πρώτη αποστολή του αεροπλανοφόρου «βασίλισσα Ελισάβετ» θα περιλαμβάνει υπηρεσία στη Μεσόγειο, στη μέση Ανατολή και στον Ειρηνικό, ενώ το σκάφος θα μπορεί να μεταφέρει βρετανικά και αμερικανικά F-35.

Είναι σαφές: η μπάντα που παίζει τώρα πια είναι μία, και είναι του βασιλικού πολεμικού ναυτικού – της αυτού μεγαλειότητας…. Υπάρχει, όμως, και κάτι ακόμα σαφέστερο: οι μιλιταριστικές ενέσεις ηθικού στην κατεχόμενη (απ’ τον εθνικό ιμπεριαλισμό της)  εργατική τάξη της αγγλίας είναι overdose.

Ελπίζουμε στην επόμενη αποφασιστική (και αντιφασιστική) postpunk έκρηξή της. Κι ας μην είναι καθόλου cool…

Κόλαση…

Πέμπτη 7 Φλεβάρη. Σίγουρα δεν θα περιληφθεί στην «βίβλο των καλών τρόπων» μεταξύ αξιωματούχων υψηλού κύρους. Ωστόσο η απορία του (πιστού καθολικού) προέδρου του ευρω-συμβουλίου Donald Tusk, μέσα στη ρητορική υπερβολή της, έχει βάση:

…Αναρωτιέμαι ποια μπορεί να είναι η ιδιαίτερη θέση που υπάρχει στην κόλαση για όλους αυτούς που προώθησαν την έξοδο της βρετανίας απ’ την ε.ε. χωρίς να έχουν ούτε καν ένα χοντρικό σχέδιο για το πως θα την πετύχουν με ασφάλεια…

Κόλαση – ξεκόλαση, το «δράμα» του Λονδίνου είναι (για τους παγκόσμιους ενδοκαπιταλιστικούς συσχετισμούς) εκατό φορές σοβαρότερο απ’ την οπερέτα του Καράκας – και αντιμετωπίζεται με διακριτικότητα σχεδόν «ιερού». Η κυρα May βρίσκεται ακόμα στην αποστολή να αλλάξει την συμφωνία εξόδου (που έχει δεχτεί η ίδια) τόσο όσο χρειάζεται (σε ότι αφορά την «μοίρα» της βόρειας ιρλανδίας) ώστε να πεισθούν οι ακροδεξιοί βουλευτές της να την εγκρίνουν. Και οι συνομιλητές της στην ε.ε. της απαντούν πέντε φορές την ημέρα (σε ρυθμό φαρμακευτικής αγωγής) ότι αποκλείεται να αλλάξουν οτιδήποτε· έτσι ώστε ακόμα κι αν αλλάξουν κάτι (ας πούμε μια ή δυο λέξεις) αυτοί οι προς πειθώ ακροδεξιοί θα απαντήσουν «μας κοροϊδεύετε»!!!

Αν είναι ρεαλιστική η ιδέα της κυρα May να τους φέρει, στο «παρά ένα», μπροστά στο δίλημμα «ή αυτό ή γκρεμοτσακίδια», ώστε με βαριά καρδιά να ψηφίσουν «αυτό», τότε προϋποτίθεται μια ικανή ποσότητα ρεαλισμού σ’ αυτούς τους σκληροπυρηνικούς. Ως τώρα, όμως, δεν την έχουν δείξει. Για την ακρίβεια συμπεριφέρονται σαν γνήσιοι έλληνες (πράγμα που μπορεί να δικαιολογήσει εδαφικές αξιώσεις του ελλαδιστάν στο «νησί», πέρα απ’ τα ελγίνεια…): απειλούν την ε.ε. ότι θα πάθει μεγάλο κακό αν αυτοί πηδήξουν απ’ την κορυφή του Big Ben!

Και η ε.ε. λέει (όλο και πιο φωναχτά): Πήδα! Πήδα!

Κανάς άλλος για Guaido;

Τρίτη 5 Φλεβάρη. Αν κάποιος σκοπεύει να υποστηρίξει ότι τα τελευταία χρόνια οι πληβείοι της βενεζουέλα ζουν τις «εφτά πληγές του φαραώ» δεν θα μπούμε στον κόπο να τον αμφισβητήσουμε. Όποιος, όμως, παριστάνει τον αθώο ανθρωπιστή ο οποίος, όταν το ψοφιοκουναβιστάν αποφασίζει ότι (…) χώνει κι αυτός την μικρότητά του πίσω απ’ τις φαρδιές (γεμάτες επωμίδες…) πλάτες του θείου Σαμ για να αποδώσει (τι φτήνεια!!!) δημαγωγική «δικαιοσύνη» σαν ουρά, ε, αυτός (για την ταπεινότητά μας) είναι σκέτο κάθαρμα. Γιατί αυτοί που υποστηρίζει σαν «ιππότες της αποκάλυψης της δημοκρατίας στο Καράκας» είναι ακριβώς οι ίδιοι που εδώ δίπλα φροντίζουν οι πληβείοι να ζουν κάτω όχι απ’ τις εφτά αλλά τις εκατονεφτά «πληγές του φαραώ». Στην αίγυπτο· και στην παλαιστίνη….

Ας τελειώνουμε, λοιπόν, με τις καταγγελίες κατά του καθεστώτος Μαδούρο! Να τις κάνουν μόνο, ΜΟΝΟ, εκείνοι που πρακτικά και άμεσα νοιάζονται για το τι συμβαίνει μ’ εκείνους που δολοφονούνται, φυλακίζονται, καταστρέφονται συστηματικά εδώ και 5,5 χρόνια στην αίγυπτο· ή 70 χρόνια στην παλαιστίνη. Ή στην υποσαχάρια αφρική, στο μάλι και στο τσαντ… Οι υπόλοιποι ας πάνε να ξεράσουν στους δικούς τους τάφους. Όχι των άλλων!

Το τι έχει κάνει και το τι δεν έχει κάνει το καθεστώς Μαδούρο είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει – πρώτα την Ουάσιγκτον και ύστερα τους διάφορους κολαούζους της. Πρόκειται για ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (στον οποίο συμπεριλαμβάνονται και οι σύμμαχοι του Μαδούρο…) που 101 φορές στις 100 έχει πολύ χειροπιαστά υλικά κίνητρα· και ακόμα πιο χειροπιαστό αίμα. Κι εδώ αρχίζει το απύθμενο βάθος της πρωτοκοσμικής βλακείας, που εξαγοράζει την αποχαύνωσή της με “like” σ’ αυτόν τον ανταγωνισμό.

Τι είναι αυτό το «αναγνωρίζουμε τον Guaido σαν (προσωρινό) πρόεδρο της βενεζουέλα»; Τι σημαίνει; Θα κλείσουν, άραγε, οι πρωτοκοσμικές αστυνομίες τις πρεσβείες του Καράκας; Ή, μήπως, θα αρχίσουν τις κυρώσεις;

Υπάρχουν και χειρότερα – και αυτά δεν είναι για τα κεφάλια των βενεζουελάνων. Είναι για τα πρωτοκοσμικά κεφάλια. Όταν εναντίον μιας (ας το δεχτούμε) εν μέρει νομιμοποιημένης στο εσωτερικό της εξουσίας, όπως αυτή του Μαδούρο, «αναγνωρίζεται» μια άλλη που έχει ουσιαστικά μικρότερη νομιμοποίηση απ’ αυτήν φοιτητικού συνδικαλισμού, αυτό σπρώχνει το πολύ υπαρκτό πια δεδομένο: κάποιοι φασίστες στην ευρώπη θα εμφανιστούν σαν υπερασπιστές της «δημοκρατίας»!!! Θα το κάνουν δωρεάν, θα το κάνουν βέβαια με βάση τους δικούς τους υπολογισμούς – αλλά θα το κάνουν! Το κάνουν ήδη!

Όποιος ευλογεί τους «φυτευτούς» στο όνομα της «δημοκρατίας», όποιος ευλογεί τους τσατσορούφιανους στο όνομα της λαοσύναξης, ασφαλτοστρώνει τα τελευταία μέτρα της λεωφόρου προς τις πιο «λαοφιλείς» μαριονέτες / βιτρίνες των αφεντικών της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Μόνο που αυτές οι μαριονέτες, εξοπλισμένες κατάλληλα, δεν θα έχουν λατινοαμερικανικά ονόματα…

Θα θυμάται κανείς ποιος έσπρωξε ποιον σε ποια κατηφόρα; Όχι. Όταν θα έρθει η στιγμή να αποδοθούν οι βαριές ευθύνες, όλοι “περαστικοί” θα δηλώνουν… Αυτό είναι που προεξοφλείται και κεφαλαιοποιείται εδώ και 17 χρόνια· και πάει απ’ το κακό στο χειρότερο.

Θα θυμούνται οι ουρές ένα απ’ τα κεφάλια που λέγεται Elliot Abrams; Ή, όπως έχουν κάνει πάμπολες φορές στο παρελθόν οι δωρεάν «δημοκράτες» του ανάλογου ιδεότυπου, θα κρυφτούν στα γνωστά «ε, μην τα ψάχνεις τώρα» – ε;

Κανάς άλλος για την Καραϊβική;

Τρίτη 5 Φλεβάρη. Θεωρητικά, τα ευρωπαϊκά καθεστώτα είχαν μια εναλλακτική στους σχεδιασμούς του ψοφιοκουναβιστάν: να προωθήσουν (βάζοντας στο κόλπο και τον ερειπωμένο οηε) μια «μεσολαβητική διαδικασία» μεταξύ καθεστώτος Μαδούρο και αντιπολίτευσης. Δεν έχει τόση σημασία πότε και αν θα οδηγούσε κάπου μια τέτοια «πολιτική». Σημασία έχει ότι θα στερούσε τους Bolton, Abrams και σία απ’ τα περιθώριά τους.

Αντί γι’ αυτό προτίμησαν να συνταχτούν πίσω απ’ την Ουάσιγκτον. Γιατί; Έχουν πληροφορίες ή εκτιμήσεις ότι ο αμερικανικός σχεδιασμός είναι προχωρημένος και θα αποδειχθεί νικηφόρος, οπότε δεν θέλουν να χάσουν την ευκαιρία στο πλιάτσικο; Ή, απλά, φοβούνται την δυναμική της οικονομικής επιρροής του κινεζικού καπιταλισμού στη λατινική αμερική (με την φανερή ή λιγότερο φανερή υποστήριξη των ρωσικών όπλων) και προσπαθούν να την ανασχέσουν μέσω united states;

Είναι γεγονός ότι η λατινική αμερική (και όχι μόνο η βενεζουέλα) έχει διάφορες πρώτες ύλες, που ενδιαφέρουν τα μέγιστα τους διάφορους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς που ζορίζονται. Είναι επίσης γεγονός ότι μετά την εκλογή του φασίστα Bolsonaro στη βραζιλία και τα πρώτα «σκάνδαλα» που δημοσιοποιούνται σε βάρος του, ο πειρασμός για «δημιουργικές καταστροφές» εδώ ή εκεί είναι μεγάλος – ειδικά όταν το ευρωπαϊκό φρούριο «δεν κινδυνεύει» από βάρκες με λατινοαμερικάνους μετανάστες.

Η ασταμάτητη μηχανή έχει όμως την εντύπωση ότι αυτές οι ευρωπαϊκές βιαστικές και κατ’ αρχήν εικονικές αναγνωρίσεις της μαριονέτας Guaido πάσχουν κι απ’ αυτό: δέος απ’ την μια και υποτίμηση απ’ την άλλη της κινεζικής και ρωσικής ιμπεριαλιστικής τακτικής και σ’ αυτό το μέρος του κόσμου. Πιθανολογούμε μια ανανεωμένη εκδοχή του «σεναρίου λιβύη», όταν ήταν το Λονδίνο και το Παρίσι που, για τα δικά τους άμεσα συμφέροντα, «έπεισαν» την Ουάσιγκτον (διοίκηση Obama) να βάλει άμεσα το στρατιωτικο της know how στην ανατροπή του Καντάφι – την Ουάσιγκτον που δεν έβλεπε άμεσο όφελος απ’ την υπόθεση.

Είναι ένας κυνικός υπολογισμός, αλλά είναι υπολογισμός κρατικο/καπιταλιστικός: η ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον να πετάξει το Πεκίνο και την Μόσχα απ’ τη λατινική αμερική, έτσι ώστε οι υπόλοιποι να μαζέψουν ότι δεν θέλει ή δεν προλάβει «ο στρατηγός των gringos».

Αν είναι έτσι (κι αυτό μένει να φανεί) οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί πάσχουν ήδη απ’το σύνδρομο η δυναστεία των Μινγκ προ των πυλών – και ταυτόχρονα το απωθούν…

(φωτογραφία: Στις αρχές του 15ου αιώνα, πολύ πριν τα ευρωπαϊκά παλάτια αρχίσουν να χρηματοδοτούν τυχοδιώκτες για να εξερευνήσουν τις θάλασσες και τις στεριές του πλανήτη, η δυναστεία των Μινγκ είχε φτάσει με τον στόλο της παντού. Όχι μόνο στην κοντινή ανατολική ασία, αλλά στην αφρική και στην αμερική, νότια και βόρεια. Το ναυτικό των Μινγκ είχε έως και εννιακάταρτα (!) πλοία, πολλαπλάσιου μεγέθους απ’ τα ευρωπαϊκά έναν αιώνα μετά, στελεχωμένα (πέρα από έμπειρους αξιωματικούς και πληρώματα) με κάθε είδους επιστήμονες της κινεζικής αυτοκρατορίας.

Το γιατί η δυναστεία των Μινγκ δεν κατέκτησε τον κόσμο τότε έχει ενδιαφέρουσα εξήγηση, που δεν είναι του παρόντος. Το ότι ο κινεζικός καπιταλισμός το επιχειρεί τώρα δεν μπορεί παρά να τρομάζει, ομολογημένα ή ανομολόγητα, πολλούς).