Tag: αγγλία

Βόρεια ιρλανδία 3…

Τετάρτη 20 Μάρτη. Η εξέγερση (στην βόρεια ιρλανδία πια) ξαναβγήκε στην πρώτη γραμμή το 1966 – μέσα στον γενικότερο (παγκόσμιο) ρεύμα του νεολαιίστικου ριζοσπαστισμού. Η καταστολή ήταν πάντα σκληρή. Το 1969 δημιουργήθηκε το ένοπλο τμήμα της εξέγερσης: ο «provisional irish republican army», γνωστός σαν (P)IRA, με πολιτικό στόχο την απελευθέρωση του βορρά απ’ τους άγγλους και την ενοποίηση της ιρλανδίας. Ο αγώνας του IRA εντάχτηκε ομαλά στον παγκόσμιο γαλαξία των απελευθερωτικών/ αντιαποικιακών κινημάτων της περιόδου εκείνης, στη λατινική αμερική, στην αφρική, στην ανατολική ασία (βιεντάμ, ινδοκίνα), στη μέση Ανατολή (παλαιστίνη). Το “παγκόσμιο ’68”, το απροειδοποίητο και γιγάντιο ξέσπασμα των αρνήσεων του οποίου διάφοροι άσχετοι και ανιστόρητοι βαυκαλίζονται ακόμα να παριστάνουν τους απογόνους, είχε πάρα πολύ “βόρεια ιρλανδία” – όπως είχε και πάρα πολύ “παλαιστίνη”…

Kαι έδωσε συγκλονιστικές (αν και αποτυχημένες) κορυφώσεις, όπως η μαζική απεργία πείνας των αιχμάλωτων / φυλακισμένων μελών του IRA με στόχο την αναγνώρισή τους ως πολιτικών κρατουμένων, το 1981. Μια φοβερή εκστρατεία «το σώμα μου σαν όπλο» σε μια ακόμα τρομερή εποχή· που τέλειωσε σε βαθύ πένθος: με τον θάνατο 10 απεργών πείνας (ο πιο γνωστός ήταν ο πρώτος νεκρός, ο Bobby Sands…)

Η σφαγή της «ματωμένης Κυριακής» τον Γενάρη του 1972 είχε δώσει ήδη μεγάλη ώθηση στον IRA και στην ένοπλη δράση του· αλλά και η σκληρότητα του αγγλικού στρατού και των ένοπλων προτεσταντών εποίκων μεγάλωνε επίσης. Η κλιμάκωση, μετά την αποτυχία της απεργίας πείνας λόγω της αδιαλλαξίας της Θάτσερ, οδηγούσε, απλά, σ’ ένα στρατιωτικό αδιέξοδο. Ωστόσο η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και το τέλος του «ψυχρού» (3ου παγκόσμιου) στις αρχές της δεκαετίας του ’90, άλλαξαν τα δεδομένα. Εκείνο που αποδείχθηκε επιπλέον καθοριστικό ήταν η εκλογή του Bill Clinton στην Ουάσιγκτον το 1992: οι ιρλανδοί των ηπα (μετανάστες απ’ τα τέλη του 19ου αιώνα οι περισσότεροι) ήταν βασικοί ψηφοφόροι των «δημοκρατικών»· ενώ, επιπλέον, «το τέλος της ιστορίας» και «η νίκη του φιλελευθερισμού» δεν μπορούσαν να δικαιολογήσουν την συνέχιση του εσωτερικού πολέμου στην αγγλία.

Έτσι, αρχίζοντας απ’ τον Δεκέμβρη του 1993, το Λονδίνο άρχισε να υποχωρεί σταδιακά. Ύστερα από εντατικές διαπραγματεύσεις (με την μεσολάβηση και των κυβερνήσεων Clinton), τον Απρίλη του 1998 ψηφίστηκε στο Μπέλφαστ η «συμφωνία της μεγάλης Παρασκευής» που τέλειωνε οριστικά τον πόλεμο, αναγνώρισε ορισμένες αρμοδιότητες (και θεσμικές σχέσεις) του ιρλανδικού κράτους στην βόρεια ιρλανδία, διαμόρφωσε ένα «μικτό σύστημα» διακυβέρνησης της βόρειας ιρλανδίας (μικτές τοπικές κυβερνήσεις από κόμματα των καθολικών και των προτεσταντών) διατηρώντας ωστόσο την βόρεια ιρλανδία σαν τμήμα της επικράτειας του «ενωμένου βασιλείου». Ένα απ’ τα βασικά σημεία της συμφωνίας ήταν ότι το Λονδίνο αναγνώριζε, για πρώτη φορά στην ιστορία, ότι η θέληση ενός μεγάλου μέρους των βορειο-ιρλανδών (οι καθολικοί) για ένωση με την ιρλανδία είναι νόμιμη. Όπως ότι είναι νόμιμο δικαίωμά τους να έχουν μαζί με την αγγλική και την ιρλανδική υπηκοότητα· ή και μόνο την δεύτερη. Ένα ακόμα βασικό σημείο, απ’ την άλλη μεριά, ήταν ότι το Δουβλίνο έβαλε στο ιρλανδικό σύνταγμα άρθρο που αναγνωρίζει ότι η βόρεια ιρλανδία ανήκει στο «ενωμένο βασίλειο».

Σημαντικός παράγοντας της επίτευξης της συμφωνίας εκείνης, πέρα απ’ τις αμερικανικές πιέσεις στο Λονδίνο, ήταν οπωσδήποτε το γεγονός ότι Λονδίνο και Δουβλίνο ανήκαν στην ε.ε.. Πράγμα που σήμαινε ότι ένας μεγάλος όγκος ελευθεριών που καταργούσε τα ενδο-ευρωπαϊκά σύνορα διαμορφωνόταν ήδη σαν ευρωπαϊκή νομοθεσία. Η κατάργηση των συνόρων ανάμεσα στη βόρεια και την υπόλοιπη ιρλανδία ήταν, τεχνικά και πρακτικά, μια εύκολη υπόθεση…

Κι αυτό είναι το ζήτημα που έχει ξαναμπεί στον πάγκο του χασάπη με την υπόθεση του brexit: αν το Λονδίνο βγεί απ’ την ε.ε., ποια θα είναι η «τύχη» της βόρειας ιρλανδίας; Θα πρέπει να ακολουθήσει το Λονδίνο, και άρα να ξαναχωριστεί απ’ το ιρλανδικό κράτος, τινάζοντας έτσι την πριν 20 χρόνια συμφωνία; Θα πρέπει να κρατήσει τις σχέσεις που έχει τώρα (να παραμείνει, δηλαδή, στην ε.ε.) ενώ είναι ταυτόχρονα μέρος του «ενωμένου βασιλείου», μεταφέροντας όμως μ’ αυτόν τον τρόπο τα σύνορα (τα τελωνεία, τους αστυνομικούς ελέγχους κλπ) στα δυτικά λιμάνια της σκωτίας, της αγγλίας και της ουαλίας;

(φωτογραφία: Ο Bobby Sands – δεξιά, με το κόκκινο πουλόβερ, εννοείται: πριν φυλακιστεί! Ο αργός, μέρα τη μέρα θανατός του, όπως και των υπόλοιπων ιρλανδών φυλακισμένων απεργών πείνας του IRA το 1981, μαζί με τον θάνατο από απεργία πείνας του μέλους της γερμανικής αντάρτικης οργάνωσης RAF Holger Meins, που είχε προηγηθεί – το 1974 – ήταν γεγονότα που σημάδεψαν ανεξίτηλα το πάθος αλλά και το αδιέξοδο, το αδιέξοδο αλλά και το πάθος μιας εποχής παγκόσμιου εργατικού / κοινωνικού / πολιτικού ριζοσπαστισμού…

Κανείς δεν περίμενε τότε ότι κάποτε θα έρθει μια στιγμή όπου κάθε τσόλι θα καμαρώνει παριστάνοντας εκ του ασφαλούς το “βαρύ πεπόνι”. Κανείς δεν περίμενε αυτόν τον selfie βούρκο των τωρινών καιρών. Οι περισσότεροι χώθηκαν έγκαιρα ή όποτε τους δόθηκε η ευκαιρία και έχουν βολευτεί στη ζεστούλα του.

Οπότε και εναντίον του είμαστε υποχρεωμένοι να πολεμάμε…)

Βόρεια ιρλανδία 4…

Τετάρτη 20 Μάρτη. Η (επιφανειακά τουλάχιστον) cool στάση της κοινωνικής βάσης και η μάλλον παραπλανητική ειδησειογραφία υποτιμούν το ζήτημα στους τωρινούς καιρούς. Είναι μια αόρατη απώθηση. Το προτεσταντικό (ακροδεξιό) κόμμα στη βόρεια ιρλανδία δεν δέχτηκε την συμφωνία του 1998. Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα σήμερα, αυτό το κόμμα (DUP), με τους 10 βουλευτές του, είναι το κόμμα – κλειδί για την κυβέρνηση των συντηρητικών της δόλιας κυρά May. Χωρίς αυτούς η κυβέρνησή της πέφτει, καθόλου ηρωϊκά… Και δείχνει διάθεση το DUP να πάρει την ρεβάνς απ’ την «συμφωνία της μεγάλης Παρασκευής»: απορρίπτει την συμφωνία της κυρά May με την ε.ε. ακριβώς επειδή δεν ξαναφτιάχνει σύνορα μεταξύ ιρλανδίας και βόρειας ιρλανδίας. Πάντα οι προτεστάντες απόγονοι των άγγλων αποίκων ήταν πολωτικοί στη βόρεια ιρλανδία· και τώρα θεωρούν ότι έχουν βρει την ευκαιρία να σύρουν το κάρο του brexit τραβώντας ξανά το Μπέλφαστ μακριά απ’ το Δουβλίνο…

Όμως και το ιρλανδικό κράτος είναι στην ε.ε.! Καμμία κυβέρνηση στο Δουβλίνο δεν πρόκειται να κάνει ούτε μισό βήμα απ’ την τωρινή κατάσταση στις σχέσεις ιρλανδίας – βόρειας ιρλανδίας. Εννοείται πως οι καθολικοί ιρλανδοί είτε στο βορρά είτε στο νότο δεν έχουν καμία όρεξη για νέο αντάρτικο. Μια χαρά ζουν τα τελευταία 20 χρόνια. Αλλά όσο το brexit είναι «η μόνη απόφαση στην πόλη» είναι πρακτικά αδύνατο να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι.

Ούτε η δόλια κυρά May (φανατική bremainer, μην το ξεχνάμε) θα ήθελε να βάλει φωτιά στα τόπια! Όμως μόλις 9 ημέρες πριν το (με τα τωρινά δεδομένα) «σφύριγμα της λήξης» για την «έξοδο», χωρίς «γη της επαγγελίας» να ανοίγεται κάπου στον ορίζοντα, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να παρακαλέσει (κυριολεκτικά…) για μια μικρή παράταση – με άγνωστο περιεχόμενο και σκοπό.

Όλα είναι δύσκολα πια. Με ή χωρίς την παράταση. Τσάι και προσευχή προτείνει η αγγλικανική εκκλησία…. Ίσως και τσίγκινα σωβρακάκια…

Τόσους αιώνες μετά την «κατάκτηση της ιρλανδίας», 80 και κάτι χρόνια μετά την δημιουργία ιρλανδικού κράτους στο διαμελισμένο νησί και 20 χρόνια μετά την επίτευξη μιας συμβιβαστικής ειρηνικής διευθέτησης για το «βορειο-ιρλανδικό πρόβλημα», πλησιάζοντας στην κορύφωση των ενδοκαπιταλιστικών αναμετρήσεων για μια ακόμα φορά, στον 21ο αιώνα πια, το γεγονός ότι ο αγγλικός ιμπεριαλισμός κράτησε για λογαριασμό του αυτό το κομμάτι γης που λέγεται «βόρεια ιρλανδία» γονατίζει («πολιτικά» σίγουρα…) τις ελπίδες των αφεντικών του για ανασύσταση της global britain…

Δεν υπάρχει θεός, και διάφοροι νομίζουν ότι ξεπέρδεψαν, φροντίζοντας χωρίς ενοχές για την επι γης κόλαση. Υπάρχει, όμως, η Ιστορία – που δεν τέλειωσε!… (Κι αυτό θα έπρεπε να το έχουν καταλάβει τα διάφορα μαθητούδια της αγγλικής αυτοκρατορίας εδώ κι εκεί…) Δεν υπάρχει κανένας “νόμος της ιστορίας” που να απαγορεύει τα πισωγυρίσματα. Δεν υπάρχει κανένας νόμος της ιστορίας που να λέει πως όταν ξύνεις τις πληγές δεν θα ξαναματώσουν.

Δεν υπάρχει κανένας νόμος της ιστορίας που να αποφαίνεται “αυτοί νίκησαν για πάντα”…

Όχι αστεία!

Τρίτη 19 Μάρτη. Εκτός απ’ την ασταμάτητη μηχανή χιούμορ φαίνεται ότι δεν έχει ούτε ο John Bercow (πάνω φωτογραφία…) – που συμβαίνει να είναι άγγλος και πρόεδρος του house of commons… Δεν έφαγε την «τρίπλα» της δόλιας κυρά May, και της έβγαλε όχι κίτρινη αλλά κόκκινη κάρτα: Δεν μπορείς κυρία πρωθυπουργέ να βάλεις ξανά σε ψηφοφορία το ίδιο σχέδιο που απορρίφθηκε τις προάλλες! Μόνο αν έχουν γίνει αξιόλογες αλλαγές.. Έχουν γίνει; Όχι. Οπότε τρίτη ψηφοφορία γιοκ!!!

Ο (κατά την γνώμη μας) γελοίος εκβιασμός της κυρά May κόπηκε εν τη γεννέσει του. Τώρα, το μόνο που της απομένει, είναι να πάει στις Βρυξέλες και να πείσει τους «εταίρους» για μια μικρή παράταση, δύο μηνών χοντρικά. Και μέσα σ’ αυτό το δίμηνο; Νέο δημοψήφισμα; Εκλογές; Κηδεία; Θα φανεί. Ωστόσο ακόμα κι αυτή η μικρή παράταση δεν είναι σίγουρη. Οι χαιρέκακοι στην ήπειρο (: ευρώπη) μιλάνε για «βρετανικό τσίρκο» που, απλά, θα συνεχίσει τα ίδια νούμερα και τους επόμενους μήνες. Οποία αγένεια προς την αυτού εξοχότητα την βασίλισσα!!!Οποία αγένεια προς τον γέροντα βρετανικό λέοντα!

Υπάρχει, πάντως, ακόμα ελπίδα. Κι αυτή βρίσκεται στην ιστορική συνέχεια του αγγλικού φλέγματος. Λένε ότι στη διάρκεια της Μεγάλης Κρίσης στις αρχές της δεκαετίας του ’30, o τότε βασιλιάς George ο 6ος έκανε περιοδείες «ανύψωσης του ηθικού» στις παρηκμασμένες βιομηχανικές πόλεις, με τις στρατιές των ανέργων και τα συσσίτια, συστήνοντας υπομονή και προσευχή.

Τώρα, οι αρχιτράγοι του York και του Canterbury, συνεπείς στην αποστολή «ψυχραιμία παιδιά», συστήνουν προσευχή και τσάι…

Πάλι καλά. Θα μπορούσαν να συμβουλέψουν τον λαό να έχουν όλοι δαγκωμένες στις πιστωτικές τους κάρτες – σε μια παραλλαγή του παλιού γνωστού ανέκδοτου…

Είτε 10 μέρες απομένουν για το brexit, είτε 110, δεν θα γίνει δα και η συντέλεια του κόσμου!!!

Σε ποιο γήπεδο αυτό λέγεται “τρίπλα”;

Δευτέρα 18 Μάρτη. Ξανά και ξανά: αυτή τη βδομάδα η δόλια κυρά May θα ξαναφέρει την συμφωνία της με την ε.ε. για την light έξοδο στο κοινοβούλιο, για μια τρίτη ψηφοφορία – παρότι έχει απορριφθεί ήδη δυο φορές. Περίεργα τα πολιτικά ήθη στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας: Οι αποφάσεις των εθνοπατέρων (εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού, μην το ξεχνάμε…) δεν θεωρούνται και τόσο σοβαρές, οπότε για το ίδιο θέμα επιτρέπεται να ψηφίζουν και να ξαναψηφίζουν και να ξαναψηφίζουν κάθε βδομάδα, μπορεί κι ως την δεύτερα παρουσία. Αντίθετα, η ψήφος του λαού σ’ ένα δημοψήφισμα θεωρείται ιερή, ακόμα κι αν ο λαός (έχει αποδειχθεί πια αυτό) πήγε στις κάλπες «ντίρλα».

Έχει κάτι καινούργιο η πρόταση, κάτι που άλλαξε απ’ την προηγούμενη απόρριψή της με 149 ψήφους διαφορά πριν λίγες μέρες; Μπα. Τότε; Το καινούργιο είναι ο εκβιασμός που σκοπεύει να κάνει η δόλια κυρά May: Ή θα εγκρίνετε την μόνη υπαρκτή συμφωνία και θα πάω να ζητήσω μια μικρή, τεχνική παράταση ως τον Ιούνη, για να προετοιμάζουμε τα τεχνικά ζητήματα… Ή δεν θα την εγκρίνετε, οπότε θα ζητήσω μεγάλη παράταση, οπότε θα πρέπει να πάρουμε μέρος στις ευρωεκλογές, οπότε θα εκλέξουμε ευρωβουλευτές, οπότε μπορεί και να μην φύγουμε ποτέ…

Για όποιον δεν έχει το εγγλέζικο χιούμορ αυτός ο εκβιασμός είναι, επιεικώς, γελοίος. Δεν έχουμε μάθει από πουθενά ότι αν το house of commons επιμείνει να απορρίψει, για τρίτη φορά, την συμφωνία τότε η ε.ε. θα χεστεί επάνω της και θα δώσει στην κυρα May μια μεγάλη παράταση, ώστε να πάρει μέρος το Λονδίνο στις ευρωεκλογές, κλπ κλπ. Αν τα ευρωαφεντικά επρόκειτο να εγκρίνουν μια τέτοιου είδους λαθραία παραμονή της αγγλίας στην ε.ε., θα το έκαναν χωρίς το Λονδίνο να έχει οποιοδήποτε δικαίωμα στις ευρωπαϊκές υποθέσεις – άρα ούτε ευρωβουλευτές. Από που ως που η δόλια κυρά May απειλεί τους hard core brexiters ότι αν επιμείνουν να είναι τέτοιοι θα τους «κυκλώσει» με την βοήθεια των ευρωπαίων φίλων της σπρώχνοντάς τους στην παγίδα του ευρωκοινοβουλίου;

Μπορεί να έχει κάνει «μυστική συμφωνία» με τον κυρ Γιούνκερ… ποιός ξέρει; Παρά την συμπάθεια που έχει αποκτήσει η ασταμάτητη μηχανή για την κυρά δόλια, με μυστικές συμφωνίες ή χωρίς, απορεί: αυτές οι 149 ψήφοι διαφορά υπέρ της απόρριψης της συμφωνίας πριν λίγες μέρες θα εξαφανιστούν μεθαύριο με τέτοιον ελιγμό; Και το κοινό θα χειροκροτήσει;

Απ’ ότι ξέρουμε κάτι τέτοια στο ποδόσφαιρο δεν λέγονται «τρίπλα». Λέγονται «έχεις πέσει στο χόρτο και σφαδάζεις μπας και σε λυπηθεί ο διαιτητής» – και τιμωρούνται με κίτρινη κάρτα για θέατρο.

Απ’ την άλλη πάντα μπορεί να μάθουμε κάτι – ειδικά αν έχουν γίνει αλλαγές στους κανονισμούς.

Που πέφτουν οι Συρακούσες in english; Στις Βρυξέλες;

Κυριακή 17 Μάρτη. Ο αριστοκράτης Νικίας, που είχε εκλεγεί στρατηγός των Αθηναίων στη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου, παρά το αξίωμά του ήταν οπαδός ενός έντιμου συμβιβασμού με τους Σπαρτιάτες, ώστε να τελειώσει το κακό. Με τα πολλά πέτυχε μέσω διαπραγματεύσεων μια κατάπαυση του πυρός (ονομάστηκε “Νικίειος ειρήνη”) το 421 π.χ., αλλά αυτή κράτησε μόνο 6 χρόνια.

Όταν, στη συνέχεια, ο φιλόδοξος Αλκιβιάδης δημαγωγώντας για τα αθηναϊκά μεγαλεία έπεισε τον λαό, κι αυτός (δημοκρατικά πάντα, δηλαδή με “δημο-ψήφισμα”) αποφάσισε να γίνει η εκστρατεία στη Σικελία, ο ρεαλιστής Νικίας ήταν εντελώς αντίθετος. Εξήγησε στη λαοσύναξη πόσο λάθος θα ήταν ένας τέτοιος τυχοδιωκτισμός. Παρ’ όλα αυτά, και για κακή του τύχη, ο λαός όχι μόνο την είδε αλλιώς, αλλά τον όρισε στρατηγό και σ’ αυτήν την εκστρατεία… Λες και ήθελε να τον εκδικηθεί για τον ρεαλισμό του.

Είναι γνωστό που κατέληξε εκείνη η αθηναϊκή, δημοκρατική ιμπεριαλιστική μεγα-φαντασίωση. Ο μεν Αλκιβιάδης την έκανε έγκαιρα, με ελαφρά πηδηματάκια, και βρήκε καταφύγιο στην Σπάρτη… Ήταν ένας freelancer! Ο δε Νικίας έμεινε στο πόστο του μέχρι την οριστική ήττα του αθηναϊκού στρατού, πιάστηκε αιχμάλωτος απ’ τους Συρακούσιους, και εκτελέστηκε – σαν επικεφαλής των εισβολέων. Παρ’ όλα αυτά οι συμπολίτες του τον έκλασαν κυριολεκτικά. Αυτόν που τους είχε προειδοποιήσει να μην αμολυθούν για τόσο μακριά και, παρ’ όλα αυτά, “έμεινε πιστός στο καθήκον που του ανέθεσαν”, δεν τον ανέφεραν καν στην τιμητική στήλη των στρατηγών που έφαγαν τα μούτρα τους στη Σικελία. Τον Νικία οι αθηναίοι τον τιμώρησαν με λήθη· επειδή είχε δίκιο, κι αυτό η δημοκρατική μνησικακία τους δεν μπορούσε να το χωνέψει.

Τι σημασία έχει αυτό το μακρινό ιστορικό ιμπεριαλιστικό παρελθόν της τότε “μόνης δημοκρατίας” στον πλανήτη; Μικρό. Η δόλια κυρά May, πριν το δημοψήφισμα του 2016, ήταν φανατική bremainer, εξηγώντας στον αγγλικό λαό πόσο λάθος είναι η έξοδος απ’ την ε.ε. και τι καταστροφικές συνέπειες θα έχει. Όμως μετά το δημοψήφισμα, με τον γίγαντα Cameron να την κάνει, το κόμμα της την εξέλεξε πρωθυπουργό για να διαπραγματευτεί το brexit… Κι αυτή το έκανε, ως εκεί που ήταν ρεαλιστικά δυνατόν.

Καθώς έχει αρχίσει να γίνεται «της σικελικής εκστρατείας το σιδηρούν κιγκλίδωμα» σε βρετανική παραλλαγή (της εξόδου το κάγκελο δηλαδή…) η κυρά May κινδυνεύει να έχει την ατυχία εκείνου του παλιού αθηναίου στρατηγού. Να έχει κάνει το καθήκον της για κάτι στο οποίο ήταν αντίθετη, να έχει ηττηθεί όπως ήταν αναμενόμενο και όπως το είχε προβλέψει, ο τυχοδιωκτισμός του λαού να δαγκώνει την ουρά του, και να είναι αυτή που θα εισπράξει όλο το ανάθεμα. Πολύ ελληνικό αλλά πολύ πιο cool…

Κυρά May: αν και φουλ καθεστωτική, έχεις αρχίσει να γίνεσαι συμπαθητική στην inner punk καρδιά μας! Να είσαι σίγουρη ότι η ασταμάτητη μηχανή θα σε μνημονεύει, ακόμα κι αν ο λαός σου σε διαγράψει απ’ τα κατάστιχά του!

Παρακαλώ μπορώ να έχω λίγο τσάι στο καυτό νερό μου;

Παρασκευή 15 Μάρτη. Ποιοί θέλουν την έξοδο της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας απ’ την ε.ε.; Ποιοί θέλουν την παραμονή; Οι πρώτοι ξέρουν τι θέλουν;

Μια έρευνα που έγινε λίγο μετά το δημοψήφισμα του Ιούνη του 2016, σε 12.369 που ψήφισαν σ’ αυτό (δειματοληπτικά θεωρείται αξιόπιστη), έδειξε ότι οι έγχρωμοι υπήκοοι της βασίλισσας, οι εθνικές μειονότητες και οι νέοι σε ηλικία (όλοι και όλες με προβλήματα εξαιτίας της ανεργίας και της λιτότητας) ψήφισαν σαφέστατα υπέρ της παραμονής. Ειδικά οι μουσουλμάνοι υπήκοοι της αυτού μεγαλειότητας ψήφισαν κατά 70% υπέρ της παραμονής στην ε.ε. Επίσης, απ’ τους εργάτες / εργάτριες που ανήκουν σε συνδικάτα, το 60% ψήφισε υπέρ της παραμονής στην ε.ε. Μιλώντας συνολικά οι σκωτσέζοι, οι καθολικοί της βόρειας ιρλανδίας, οι εργάτες του Λίβερπουλ, του Μάτζεστερ, του Λήντς, του Μπρίστολ, του Λονδίνου, οι περισσότεροι έγχρωμοι και μειονοτικοί ψηφοφόροι και τα τρία τέταρτα των νέων ψήφισαν υπέρ της παραμονής στην ε.ε. Σε σύγκριση με την γενική (ιδεοπολιτική) θέση τους, το 68% των ψηφοφόρων των συντηρητικών ψήφισαν έξοδο και το 64% των ψηφοφόρων των εργατικών ψήφισαν παραμονή.

Αυτά τα νούμερα δεν υποδεικνύουν μια ξεκάθαρη ταξική διάκριση ανάμεσα στους brexiters και τους bremainers· ωστόσο τέτοια ξεκάθαρη ταξική διάκριση μπορεί να μην υπάρχει πουθενά στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες για όσο καιρό ο μικροαστισμός είναι μια ρευστή μάζα που αγκαλιάζει ένα καλό μέρος της σύγχρονης εργατικής τάξης και φτάνει ως τους I gonna be φιλόδοξους της κοινωνικής ανόδου, μελλοντικούς μεσοστρωματικούς. Είναι ενδεικτικά ωστόσο για να ισχυριστεί κανείς βάσιμα ότι ο βρετανικός εθνικισμός (και η νοσταλγία της αυτοκρατορίας) ΔΕΝ είναι επιλογή μεγάλου (έως πολύ μεγάλου) μέρους της σύγχρονης εργατικής τάξης στην αγγλία.

Στην κορυφή, όμως, της πολιτικής εκπροσώπησης, μετά τις πρόσφατες ψηφοφορίες, προκύπτει ότι ένας αριθμός από 278 έως 308 εθνοπατέρες (ανάλογα με το ποιος πρότεινε τι), σε σύνολο 650, υποστηρίζουν ακόμα και μια άγρια, χωρίς κανόνες έξοδο – που θα πέσει ολόκληρη πάνω στις πλάτες των εργατών και εργατριών στην αγγλία. Απ’ τους υπόλοιπους, από 342 έως 372, σ’ ένα καλό ποσοστό τους θέλουν μια έξοδο με άλλη συμφωνία απ’ αυτή που έχει κάνει η κυρά May· θέλουν μια σωτήρια ουτοπία δηλαδή.

Χωρίς την δημαγωγία των φασιστών το δημοψήφισμα του ’16 δεν θα είχε το αποτέλεσμα που είχε. Το γεγονός, όμως, ότι οι άγγλοι εθνοπατέρες, ως τώρα, κινούνται σα να είναι αδέσποτοι, σε ότι αφορά μεν τα αφεντικά του αγγλικού καπιταλισμού μπορεί, ίσως, να εξηγηθεί με την «αποεδαφικοποίηση» του χρηματοπιστωτισμού… Σε ότι αφορά, όμως, την εντελώς εδαφοποιημένη «εκπροσώπηση» αναδεικνύει ένα χάσμα μεταξύ της βάσης (και του πως διαμορφώνονται οι γνώμες της) και των εθνοπατέρων.

Κάποιοι μιλούν για «αυτοκαταστροφή» του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος στην άλλοτε «κυβέρνα βρετανία»…

(Εν τω μεταξύ ακούγεται πως μετά και την χθεσινή ψηφοφορία, όπου 413 έναντι 202 της ανέθεσαν να ζητήσει παράταση, έτσι, χωρίς πρόγραμμα, η κυρά May θα επιχειρήσει ένα τελευταίο αεροπλανικό: θα ξαναβάλει την υπάρχουσα συμφωνία (που έχει απορριφθεί δυο φορές) σε τρίτη ψηφοφορία την επόμενη εβδομάδα. Και, λέει η κυρά May: αν εγκριθεί (ε;;;) θα ζητήσει παράταση ως τις 30 Ιούνη, για να τακτοποιηθούν τα γραφειοκρατικά… κι αν απορριφθεί, θα ζητήσει μεγαλύτερη παράταση… Με ποια δικαιολογία; Άγνωστο…

Μάλλον πρέπει να εγκαταλείψει το γρηγορότερο τον μάταιο τούτο κόσμο η αυτού μεγαλειότης. Το μακρύ πένθος θα είναι καλή δικαιολογία για μεγάλη παράταση…)

(φωτογραφία: Μήπως φταίει η στενότητα χώρου; Παρά τα 650 μέλη του το house of commons δείχνει μικρότερο απ’ το ΜΑΧ – αν ξέρετε το θρυλικό «μεγάλο αμφιθέατρο των χημικών» στο πολυτεχνείο… Ούτε ν’ ακουμπήσουν κάπου τα χαρτιά τους δεν έχουν οι άνθρωποι…)

Poor Britain

Τετάρτη 13 Μάρτη. Δεν ήταν συντριβή, του είδους 8 – 0, όπως την προηγούμενη φορά. Το φωτεινό ταμπλό ωστόσο έγραψε πάλι συντριπτικό σκορ: 5 – 0. Με 391 κατά και 242 υπέρ η κυρ;a May έχασε και την χθεσινή ψηφοφορία. H ήττα ήταν αναμενόμενη, η διαφορά όχι. Αντί για 240 ψήφους στο κεφάλι (η προηγούμενη διαφορά) η συμφωνία ομαλής εξόδου του Λονδίνου απ’ την ε.ε. έφαγε χτες 149. «Μόνο»; Εξαρτιέται πως μετράει κανείς: μένουν ακόμα 17 ημέρες ως την (μέχρι τώρα) ημερομηνία εξόδου.

Σήμερα το ίδιο κοινοβούλιο θα ψηφίσει αν θέλει μια έξοδο μαλλικούβαρα ή όχι. Ευκολάκι: όχι, δεν θέλει… Κι αύριο θα ψηφίσει αν έχει πέσει κάτω και σφαδάζει, κι αφού ροκάνισε τον χρόνο θα παίξει «καθυστέρηση». Ευκολάκι: ναι, θέλει…

Η ασταμάτητη μηχανή αναγνωρίζει ότι δυσκολεύεται να ερμηνεύσει με εργαλεία του είδους «το συμφέρον των αφεντικών» αυτό: το γεγονός δηλαδή ότι η προσφυγή σ’ ένα δεύτερο δημοψήφισμα, με την φροντίδα να είναι πολύ πιο τίμιο απ’ το προηγούμενο, αποτελεί ακόμα ζήτημα ταμπού για τις πολιτικές βιτρίνες στο Λονδίνο. Παρότι είναι πια ξεκάθαρο ότι οι υποστηρικτές του «τα μαζεύουμε και φεύγουμε» πριν 2,5 χρόνια όχι μόνο δεν είχαν σχέδιο (γιατί αν είχαν θα προπαγάνδιζαν σαν «εθνικά επωφελή» την μαλλιοκούβαρα έξοδο…) αλλά ήταν κοινοί απατεώνες. (Το ξέρουμε αυτό το είδος των δημαγωγών και απ’ τα μέρη μας. Καθώς και τα χαρακτηριστικά της «επιρροής τους στο λαό»).

Γιατί είναι ταμπού το να πει κάποιος ότι έχει χρέος κατ’ αρχήν απέναντι στην αξιοπρέπειά του να επανεξετάσει μια γνώμη που είχε μια δεδομένη στιγμή είτε με λάθος στοιχεία είτε παραμυθιασμένος; Γιατί η «προσφυγή στο λαό» έχει αξία μόνο σαν μεμονωμένη τουφεκιά που αποκλείεται να επανεξεταστεί;

Τελικά αυτό θα γίνει – είτε άμεσα (με νέο δημοψήφισμα), είτε έμμεσα (με εκλογές)! Όμως αυτή η βρετανική δυσκοιλιότητα (που έχει συνέπειες τόσο κοντοπρόθεσμες όσο και μακροπρόθεσμες) μας φαίνεται ανεξήγητη – με κριτήρια καπιταλιστικού ορθολογισμού.

Το μόνο που πλησιάζει σε κάτι σαν εξήγηση είναι αυτό: η χρηματοπιστωτική βιομηχανία, ίσως η βασικότερη στο έδαφος της αυτού μεγαλειότητας, δεν έχει πρόβλημα: μπορεί να μετακομίσει, αν χρειαστεί, πολύ εύκολα…

Αν εκεί βρίσκεται ο πυρήνας αυτού που εμφανίζεται σαν «αδέσποτο πολιτικό προσωπικό» (χαμένο στις αδυναμίες του)· αν δηλαδή το πιο απεδαφικοποιημένο τμήμα του σύγχρονου καπιταλισμού είναι όχι το διαμάντι αλλά ολόκληρο το στέμμα του (υπολογίσιμου) βρετανικού κεφάλαιου, τότε ίσως δεν χρειάζονται ούτε δημοψηφίσματα ούτε εκλογές εκεί.

Ένα σύννεφο φορμόλης θα μπορούσε να κάνει ό,τι χρειάζεται…

Τι φρακάρισμα κι αυτό, ε;

Τρίτη 12 Μάρτη. Το μεν Βερολίνο μπορεί να βγάζει αφρούς με την αμερικανική επιθετικότητα… Το Λονδίνο, όμως, τι κάνει; Μέρα την μέρα, καθώς το “εκτός ε.ε.” είναι λίγα μέτρα μπροστά, φαίνεται ότι τα γόνατα (του λέοντα…) τρέμουν. Το ψοφιοκουναβιστάν το δήλωσε καθαρά πολλές φορές: θέλει μια αγγλία ξεβράκωτη οικονομικά και, κατά συνέπεια, πολιτικά. Ποιές είναι, όμως, οι ηγεμονικές μερίδες του αγγλικού κεφάλαιου; Τι συμβουλεύουν τα συμφεροντά τους; Ακόμα και η ελπίδα τους για κάποια “προνομιακή σχέση” με την Ουάσιγκτον ενισχύεται ή αδυνατίζει εκτός ε.ε.;

Υπάρχει άμεσο μέλλον για το αγγλικό κράτος / κεφάλαιο εκτός ε.ε.;

(Σε μια κίνηση της τελευταίας στιγμής, η ε.ε. παραχώρησε χτες – Δευτέρα – αργά το βράδυ στην κυρά May δύο “δεσμεύσεις”. Πρώτον, πως αν το Λονδίνο νοιώσει μελλοντικά ότι “παγιδεύεται” σε ότι αφορά την μη ύπαρξη συνόρων μεταξύ βόρειας ιρλανδίας και ιρλανδικού κράτους, θα μπορεί να καταφύγει .. στα δικαστήρια, κατά της ε.ε.. Και δεύτερον, ότι ως το τέλος του 2020, θα γίνουν διαπραγματεύσεις για να αντικατασταθεί αυτό το καθεστώς με κάτι άλλο. Είναι μια συμβολική κίνηση – εκ μέρους της ε.ε. – μήπως και καταφέρει η κυρά Μay να πείσει αρκετούς απ’ τους βουλευτές της ώστε να εγκριθεί σήμερα στο σχέδιό της.

Πρόκειται για ένα είδος αόριστης “μετάθεσης στο μέλλον” που, σίγουρα, από κάποιους θα θεωρηθεί κοροϊδία. Μένει να φανεί σήμερα για πόσους…

Αυτό που μας εντυπωσιάζει πάντως είναι η ψυχραιμία του “αγγλικού λαού”! Μάλλον δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτα…)

Ο λέων έχει σφηνώσει για τα καλά

Κυριακή 10 Μάρτη. Απ’ την ερχόμενη Τρίτη θα ξεκινήσει ένα τριήμερο ψηφοφοριών στο αγγλικό κοινοβούλιο, για τις οποίες η πρόβλεψη είναι ότι θα πέφτουν η μία μετά την άλλη στο ντουβάρι που ο κυρίαρχος αγγλικός λαός έκτισε με τα χεράκια του: ένα brexit αλλά τι brexit;

Την Τρίτη (12 Μάρτη) οι εθνοπατέρες θα κληθούν να ξαναψηφίσουν για την συμφωνία της κυρά May με την ε.ε., που απέρριψαν συντριπτικά τον περασμένο Γενάρη (με 230 ψήφους διαφορά…). Τώρα προβλέπεται η διαφορά να είναι μικρότερη· αλλά η συμφωνία πάει για δεύτερη φορά στον κουβά…

Αν γίνει αυτό, τότε την Τετάρτη οι εθνοπατέρες θα κληθούν να αποφασίσουν αν δέχονται ένα brexit μαλλιοκούβαρα, χωρίς συμφωνία. Οι προβλέψεις συγκλίνουν ότι δεν το αντέχει το στομάχι τους, οπότε κι αυτό το ενδεχόμενο θα απορριφθεί….

Την Πέμπτη θα γίνει η πιο ξεκούδουνη ψηφοφορία. Αφού οι άγγλοι εθνοπατέρες θα έχουν σιγουρευτεί ότι το ένα τους ξυνίζει και τ’ άλλο τους βρωμάει, θα κληθούν να αποφασίσουν αν θα ζητήσουν (απ’ την ε.ε.) μια μικρή παράταση στις «διαπραγματεύσεις». Αντί το θέμα «η συμμετοχή του Λονδίνου στην ε.ε.» να κλείσει στις 29 Μάρτη, να πάει λίγο παρακάτω. Αρχές Ιούνη (αμέσως μετά τις ευρωεκλογές, στις οποίες το Λονδίνο δεν θα συμμετάσχει…)

Η ψηφοφορία είναι ξεκούδουνη, γιατί η ε.ε. σταθερά και επίμονα έχει δηλώσει (και το τηρεί) ότι δεν πρόκειται να δεχτεί αλλαγές στην συμφωνία (που θα έχει απορριφθεί για δεύτερη φορά στις 12 Μάρτη). Τώρα, περιπαιχτικά έως σαδιστικά, διάφοροι ευρωπαίοι απαντούν στο ενδεχόμενο τους αιτήματος μιας μικρής παράτασης «ναι, γιατί όχι, για κανά δυο μήνες… αρκεί να υπάρχει σοβαρός λόγος». Σαν «σοβαρό λόγο» στην ε.ε. εννοούν είτε την προκήρυξη εκλογών, είτε την προκήρυξη νέου δημοψηφίσματος.

Κι εδώ το αγγλικό δράμα γίνεται φάρσα α λα Monty Python: στην ψηφοφορία της Πέμπτης οι άγγλοι εθνοπατέρες θα πρέπει να αποφασίσουν αν θα ζητήσουν παράταση (ή όχι) χωρίς να αποφασίσουν για ποιον «σοβαρό λόγο» θα την ζητήσουν. Δεν θα αποφασίσουν, δηλαδή, ούτε για εκλογές ούτε για δημοψήφισμα…

Τι θα κάνει, λοιπόν, η δόλια κυρά May αν το κοινοβούλιο πει (α λα ελληνικά!) «να το τρενάρουμε»; Θα πάει στις Βρυξέλλες λέγοντας «θέλω ο διαιτητής να σφυρίξει την λήξη με δυο μήνες καθυστέρηση αλλά δεν ξέρω γιατί» – ε; Ή μετά τις 14 Μάρτη το αγγλικό ψυχόδραμα «Τhe Glorious Brexit» θα αλλάξει script και θα γίνει: να πάμε σε εκλογές ή να πάμε σε δημοψήφισμα, ιδού η απορία – χμμ;

Με βαθιά απόγνωση η ασταμάτητη μηχανή κλείνει τα μάτια σ’ αυτό το φρικτό θέαμα: ενώ ο κόσμος καίγεται ο αγγλικός λέων έχει σφηνώσει σε μια πόρτα και δεν μπορεί να πάει ούτε μπροστά ούτε πίσω. Δείχνει μάλιστα έντονα συμπτώματα vertigo…

Και δεν ξέρουμε πως νοιώθει η αυτού μεγαλειότης για όλα αυτά…

(φωτογραφία: Αφίσα πρόσκλησης για κατάταξη στον αγγλικό στρατό, του 1915, στη διάρκεια του Α παγκόσμιου.. Τότε που ο βρυχηθμός του λέοντος ακουγόταν overseas….)

Μαθήματα (πολιτικής οικονομίας)

Σάββατο 2 Μάρτη. Ο τίτλος είναι: το χάος στη Δύση δείχνει ότι η δημοκρατία έχει περισσότερα από ένα αρώματα. Είναι χθεσινό άρθρο γνώμης απ’ την κινεζική καθεστωτική λαϊκή ημερησία· στην ηλεκτρονική της έκδοση. Κρατείστε μερικά αποσπάσματα· μπορεί και να σας χρειαστούν στο μέλλον:

Μια λαϊκή ιδέα στη Δύση είναι ότι ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος αν όλες οι χώρες έμοιαζαν και δρούσαν περισσότερο σαν τον Δυτικό κόσμο. Πράγματι, η Δύση απήλαυσε μεγάλο πλούτο και ανάπτυξη επί χρόνια. Αλλά η αυξανόμενη αστάθεια του Δυτικού κόσμου έχει προκαλέσει αμφιβολίες για το δυτικό στύλ δημοκρατικής διακυβέρνησης.

… Το Brexit, για παράδειγμα, συμπυκνώνει τους κινδύνους και τα λάθη αυτού του τύπου δημοκρατίας. Τον Ιούνιο του 2016 ο λαός του Η.Β. ψήφισε να φύγει απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση, και τουλάχιστον με τα τωρινά δεδομένα, αυτό πρέπει να γίνει ως τις 29 Μαρτίου, με ή χωρίς να υπάρχει σχέδιο. Το ανορθολογικό άλμα στο άγνωστο και το χάος που ακολούθησε έχει δημιουργήσει μια προβληματική κατάσταση στη χώρα, όπως και σε άλλα μέρη του κόσμου, προκαλώντας σοβαρά ερωτήματα για την αποτελεσματικότητα και τη νομιμότητα της δημοκρατίας αγγλικού τύπου.

Το αν θα μείνει μια χώρα στην Ε.Ε. ή θα φύγει είναι ένα σύνθετο ζήτημα, που απαιτεί προσεκτική μελέτη και ορθολογικές αποφάσεις, από ανθρώπους που έχουν τις γνώσεις και είναι καλά πληροφορημένοι. Είναι ανορθολογικό το να βγάζεις απλά τον κόσμο στο δρόμο για μια ψήφο σ’ ένα τόσο σημαντικό ζήτημα όπως το Brexit. Για παράδειγμα, λίγες μέρες μετά το δημοψήφισμα εκείνο, ένα σχόλιο στο site του περιοδικού TIME έγραφε ότι το δημοψήφισμα δεν ήταν θρίαμβος της δημοκρατίας αλλά ένα δύσμορφο λαϊκίστικο φιάσκο.

… Εν τω μεταξύ μια άλλη ιστορία εξελίσσεται στην Ασία. Κατά την διάρκεια του «κλεισίματος» της αμερικανικής κυβέρνησης, που κράτησε παραπάνω από ένα μήνα σπάζοντας το ιστορικό ρεκόρ, και η Κίνα επίσης έγραψε ιστορία – προσεληνώνοντας το διαστημόπλοιο Chang-4 στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Όπως σχολίασε ένας αμερικάνος γερουσιαστής στη διάρκεια του «κλεισίματος», η κίνα τετραπλασίασε το αεπ της απ’ το 2001, ενώ οι ηπα δεν είναι ικανές καν και καν να κρατήσουν ανοικτή την δημόσια διοίκηση. Αποκάλεσε την κατάσταση στις ηπα «γελοία».

Σίγουρα η δημοκρατία Δυτικού τύπου δεν είναι «το τέλος της ιστορίας» όπως κάποιοι πρόβλεψαν και ήλπιζαν. Αυτό δεν σημαίνει ότι το Δυτικό σύστημα έχει αποτύχει ή ότι το Κινεζικό σύστημα είναι ανώτερο απ’ αυτό. Αλλά είναι δίκαιο να πούμε ότι το σύστημα της Κίνας ταιριάζει καλά στη χώρα και πετυχαίνει τα καλύτερα αποτελέσματα για τον Κινεζικό λαό.

Για παράδειγμα, η Κίνα έχει κατασκευάσει το μεγαλύτερο και υψηλής ποιότητας δίκτυο γρήγορων τραίνων στον πλανήτη. Είναι αντικείμενο ζήλειας για πολλούς στον κόσμο, ακόμα και για πολλούς αμερικάνους, συμπεριλαμβανόμενου του πρώην προέδρου Barack Obama που, σχεδόν πριν 10 χρόνια, παρουσίασε ένα σχέδιο για ένα εθνικό δίκτυο επιβατικών τραίνων υψηλών ταχυτήτων, το οποίο οραματίστηκε ότι θα μετασχημάτιζε τις μετακινήσεις στην Αμερική. Αυτό το σχέδιο, όπως πολλά άλλα, αποδείχθηκε ένα Αμερικάνικο Όνειρο που δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα. Μόλις πρόσφατα στην Καλιφόρνια, ο νέος κυβερνήτης της πολιτείας, ακύρωσε την κατασκευή μιας γραμμής υψηλών ταχυτήτων που θα συνέδεε το Λος Άντζελες με το Σαν Φραντσίσκο – ένα σχέδιο που ήθελε ο προηγούμενος κυβερνήτης Jerry Brown, αλλά δεν κατάφερε να υλοποιήσει παρότι έμεινε στο πόστο για 4 θητείες.

… Μία απ’ τις βασικές διαφορές του αμερικανικού συστήματος με το κινεζικό, είναι ότι το κινεζικό έχει στο κέντρο του τον λαό ενώ το αμερικανικό τις ψήφους. Σε σχέση, για παράδειγμα, με την «κρίση ασφαλείας και ανθρωπισμού» στα νότια σύνορα της χώρας, ο κόσμος ρωτάει «που είναι η κρίση;». Κι εκεί βρίσκεται το δίλημμα: οι αποφάσεις, όπως αυτή του Trump για κήρυξη έκτακτης κατάστασης εθνικής ανάγκης, γίνονται για την συγκέντρωση ψήφων. Το Δυτικό μοντέλο υποτιμάει τους ανθρώπους κάνοντάς τους πηγή ψήφων, μετατρέποντας ουσιαστικά την δημοκρατία σε ένα παιχνίδι likes….

Θα μπορούσε ακόμα και να δικαιολογήσει κάποιος το κινεζικό καθεστώς που σηκώνει (κομψά και διακριτικά) το μεσαίο του δάκτυλο προς την μεριά του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον. Ειδικά απ’ τον αγγλικό ιμπεριαλισμό έχει υποστεί πολλά. Ωστόσο συγκρατείστε αυτό: όταν ένα απολυταρχικό (καπιταλιστικό) πολιτικό σύστημα μπορεί να αποδείξει όχι απλά ότι καταφέρνει να μιμείται την υποτιθέμενα «δημοκρατική» (και στην πράξη ολιγαρχική) «δυτική υπεροχή» (από άποψη μεγεθών, τεχνολογικών ικανοτήτων, κλπ) από κάποια απόσταση αλλά καταφέρνει να την ξεπεράσει, πολύ γρήγορα και με μεγάλη ταχύτητα, τότε μπορεί να γίνει πρότυπο – όχι στην «ανατολή», αλλά στη «δύση»…

Η «τάση» αυτή (στη «δύση») είναι ήδη ορατή στα δικά μας μάτια· και «απ’ τα πάνω» και «απ’ τα κάτω»… Γι΄αυτό αρχίζουμε πλέον να μιλάμε δημόσια για νεοκρατισμό· επιφυλασσόμενοι να μιλήσουμε στο μέλλον πιο αναλυτικά.

(Μάταιο βέβαια κι αυτό μας το έργο… )

(φωτογραφία: Αξιοποιώντας τα 5G δίκτυα που κινεζικές εταιρείες κατασκευάζουν και εγκαθιστούν, το κινεζικό καθεστώς κτίζει καινούργιες πόλεις, εκ του μηδενός, για τις οποίες ο χαρακτηρισμός «smart» έχει αρχίσει να παλιώνει, αφού ο σχεδιασμός τώρα είναι για “super smart” cities. Το πλεονέκτημα που έχει ένας καπιταλισμός τέτοιου μεγέθους διευθυνόμενος από το μοντέλο κράτος – κόμμα (το οποίο στην ιστορία της δύσης ονομάζεται «ολοκληρωτισμός»…) είναι ότι διέτρεξε την 3η βιομηχανική επανάσταση και έχει μπει με ορμή στην 4η βάσει ενιαίου, κεντρικού σχεδιασμού. Ενώ οι καινοτομίες προέρχονται συχνά από πειραματισμούς των «απο κάτω» – αυτό για το οποίο παινεύονταν στις αρχές των ‘90s οι δυτικές δημοκρατίες – η αξιοποίηση και η κεφαλαιοποίησή τους είτε διευθύνεται είτε οργανώνεται και υποστηρίζεται απ’ το κράτος. Στη βάση ετήσιων, πενταετών και δεκαετών πλάνων…)