Tag: αγγλία

Long life!

Τετάρτη 24 Ιούλη. Μ’ όλο το post punk γούστο της η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί παρά να συγχαρεί τον κύριο Boris Johnson. Είναι ιστορική αλήθεια: η παρακμιακή επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας δεν θα μπορούσε να έχει, με τον λέοντα σφηνωμένο στην πόρτα εξόδου απ’ την ε.ε., άλλον καλύτερο πρωθυπουργό! Γι’ αυτό, με όση ιστορική γνώση έχουμε, θα τον αποκαλούμε απο ‘δω και στο εξής Bor-Dun (το Dun είναι απ’ το όνομα Dunkirk, το οποίο πρέπει να ψάξετε. Πρόκειται για την μεγαλύτερη νίκη του ένδοξου βρετανικού στρατού – έτσι γιορτάζεται – στη διάρκεια του Β παγκόσμιου πολέμου: κατάφερε να σωθεί…)

Καλώς ήρθες στη ζωή της ασταμάτητης μηχανής Bor-Dun! Καλώς ήρθες και στα στενά του Ορμούζ: ο βρετανικός λέων πάει και χώνεται όπου κινδυνεύει να σφηνώσει…

(Ο Bor-Dun είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να παράξει η αγγλική πολιτική σκηνή ώστε να μοιάζει στο ψόφιο κουνάβι. Θα είναι παρέα ένα δυνατό ρατσιστικό δίδυμο σαν stand up politicians. Ανάμεσα στα πολλά που έχει πει το στόμα του Bor-Dun είναι και το ότι οι μουσουλμάνες γυναίκες είναι «γραμματοκιβώτια»… Φασιστόμουτρο και σεξιστής από πεποίθηση, καραγκιόζης από ανατροφή, θα αφήσει εποχή!)

(φωτογραφία: Χαιρετάει τον πλανήτη; Όχι. Ετοιμάζεται να πιάσει πουλιά στον αέρα…)

Ψήθηκε το ψόφιο κουνάβι;

Τετάρτη 24 Ιούλη. Το πόσο σοβαρά πρέπει να παίρνει κανείς τις δηλώσεις ενός αξιωματούχου – βιτρίνα σαν το ψόφιο κουνάβι είναι ένα ερώτημα. Απ’ την άλλη μεριά το ότι οι «σωματοφύλακες», οι «ιππότες του θανάτου» θέλουν μια επίθεση κατά της Τεχεράνης είναι γνωστό. Όπως γνωστό είναι πως αυτοί που δεν την θέλουν είναι οι αρχικαραβανάδες…

Ανακοινώνοντας νέες τιμωρίες («κυρώσεις») κατά του Πεκίνου επειδή συνεχίζει να παραλαμβάνει ιρανικό πετρέλαιο, το ψόφιο κουνάβι βρήκε χτες την ευκαιρία να δηλώσει ότι ένας πόλεμος [κατά του ιράν] μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους, κι εγώ είμαι Ο.Κ. όπως και να γίνει. Σαν αιτία του ότι είναι «Ο.Κ.» δήλωσε το ότι οι ιρανοί συμπεριφέρονται πολύ άσχημα… και μου είναι όλο και πιο δύσκολο να κάνω μια συμφωνία μαζί τους…

Θα πεισθεί το ψόφιο κουνάβι ότι «έλα μωρέ, μια περιορισμένη επίθεση θα είναι»; Και ο Bor-Dun έρχεται την κατάλληλη ώρα για να δώσει κι αυτός ένα χέρι;

Θα δούμε.

(φωτογραφία: Επιδεικτική αεροφωτογραφία των ιρανών “φρουρών της επανάστασης”, α λα καρτποστάλ: τα ταχύπλοά τους κόβουν βόλτες γύρω απ’ το αγγλικό τάνκερ, σαν καρχαρίες…)

Στενά του Ορμούζ

Κυριακή 21 Ιούλη. Ο φάκελος είναι χοντροκομμένος, αλλά το μήνυμα είναι σαφές. Η ασταμάτητη μηχανή θα τολμούσε μάλιστα να σκεφτεί ότι η ιρανική πειρατεία στο με αγγλική σημαία πετρελαιοφόρο (αντίποινο, το ξέρουν οι πάντες, στην αγγλική πειρατεία σε με ιρανική σημαία αντίστοιχο πλοίο πριν 2 βδομάδες στο Γιβλαρτάρ) έγινε σε μεγάλο βαθμό για να γυριστεί και να προβληθεί αυτό το βίντεο.

Το να κάνεις ρεσάλτο σε ένα άοπλο τάνκερ δεν είναι, δα, κάποια δύσκολη αποστολή. Αλλά το ιρανικό καθεστώς ήθελε / θέλει να επιδείξει ότι αυτό είναι το αφεντικό των στενών του Ορμούζ· και ότι δεν γίνεται κάθε πετρελαιοφόρο να συνοδεύεται και από ένα πολεμικό security.

Επιμένουμε ωστόσο ότι υπάρχει τυχοδιωκτισμός εδώ· κι όχι με κριτήριο το «ποιος έχει δίκιο» στις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Οι δικαιολογίες για το ιρανικό ρεσάλτο είναι το ίδιο φαιδρές με τις δικαιολογίες της αγγλικής πειρατείας στο grace 1. Η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας δεν έχει δικαίωματα πειρατείας· αλλά η ιρανική ανταπόδοση δεν τα περιορίζει.

Εν τέλει υπάρχουν και κάποιοι που δουλεύουν στα καταστρώματα και στ’ αμπάρια είτε του ενός είτε του άλλου εμπορικού πλοίου. Κι εδώ υπάρχει το «μήνυμα του μηνύματος»: όπως και η εργατική τάξη στο σύνολό της έτσι κι αυτά τα μικρά, στο μπάρκο δείγματά της, είναι απλά «κρέας»…

Στενά του Ορμούζ

Σάββατο 20 Ιούλη. Είναι το γεωγραφικό σημείο απ’ όπου πλέει καθημερινά περίπου το 1/5 της παγκόσμιας κατανάλωσης πετρελαίου. Δεν γίνεται εκεί, ακόμα, ανοικτός πόλεμος. Αλλά έχει αρχίσει να γίνεται κάτι που τον πλησιάζει· κάτι που «βρωμάει».

Κάνοντας αντίποινα στην απαγωγή στις 4 Ιούλη, από άγγλους πεζοναύτες, στο Γιβραλτάρ, ενός με ιρανική σημαία τάνκερ (grace 1) που μετέφερε πετρέλαιο στη συρία (μεγάλο κύκλο έκανε…) χτες οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης» απήγαγαν ένα με αγγλική σημαία τάνκερ (stena impero), που κατευθυνόταν προς τη σαουδική αραβία.

Δικαιολογίες υπάρχουν εκατέρωθεν. Προσχήματα: για πειρατείες πρόκειται. Αν έχει ένα δίκιο η Τεχεράνη είναι στο ότι «αυτοί το ξεκίνησαν». «Αυτοί» είναι η εξωτερική (στρατιωτική) πολιτική του σφηνωμένου βρετανικού λέοντα. Ήθελε, άραγε, η ιμπεριαλιστική φαντασίωση της παρακμιακής «κυβέρνα Βρετανία» να δείξει ότι ελέγχει την είσοδο στη Μεσόγειο απ’ τον Ατλαντικό; Αν ναι, η ιμπεριαλιστική Τεχεράνη προσπαθεί να απαντήσει με το «τα στενά του Ορμούζ, και ό,τι περνάει από εκεί, το ελέγχω εγώ». Ταμάμ! Ή όχι;

Υπάρχουν παλιοί λογαριασμοί. Ούτε το Λονδίνο ούτε η Τεχεράνη ξεχνούν την British Petroleum (BP) πρώην Anglo Iranian Oil. Για αντίθετους λόγους. Το μεν πρώτο για το «αααα, τι ωραία τους καιρούς που αρμέγαμε τις ιρανικές πετρελαιοπηγές», η δε δεύτερη για το «αααα, τι ωραία που σας διώξαμε με τις κλωτσιές…» Ένα καλό μέρος της ιστορίας του ιρανικού καθεστώτος πριν και μετά την επανάσταση του 1979 και την ανατροπή του σάχη έχει άμεση σχέση μ’ αυτό: τα πετρέλαια, την αγγλία, τις ηπα.

Αλλά οι καινούργιοι λογαριασμοί είναι υποχρεωτικά διαφορετικοί. Το ιρανικό καθεστώς έχει επιλέξει – αυτό είναι ολοφάνερο – μια τακτική επίδειξης δύναμης. Κέρδισε έναν γύρο κατά των ηπα (με την κατάρριψη του αμερικανικού drone στις 20 Ιούνη), και φαίνεται πως τώρα δοκιμάζει την «τύχη» του απέναντι σ’ έναν ακόμα πιο παρακμιακό ιμπεριαλισμό. Τον αγγλικό.

Όμως αυτά όλα είναι μερικά κομμάτια του παζλ – όχι ολόκληρο το πεδίο. Παίζει με την φωτιά η Τεχεράνη; Έχουμε την γνώμη πως «ναι», ακόμα κι αν οι αντίπαλοί της έχουν ένα κάποιο «πρόβλημα πυρός».

Για τις εργάτριες και τους εργάτες εκεί, εδώ, παραπέρα, αυτά τα κόλπα βρωμάνε καμμένη ανθρώπινη σάρκα. Το ότι καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει δεν σημαίνει ότι θα ξεπέσουμε σε οπαδούς.

Οικτίρουμε την μακάρια αδράνειά μας – σαν τάξη… (Τάξη;)

Ρεφορμιστικές λύσεις

Παρασκευή 19 Ιούλη. Υπάρχει σεξιστικός τρόπος να κάθεται κάποιος άντρας στο λεωφορείο; Έτσι λέγεται: αν έχει τα πόδια του ανοικτά… (Συμβαίνει και στην οδήγηση δικύκλου, οπότε το αίσχος του σεξισμού είναι γενικότερο, ε;).

Εν πάσει περιπτώσει τέτοιες ιδέες κυκλοφορούν· οπότε υπάρχει ζήτηση για αντίστοιχες λύσεις. Μια φοιτήτρια στο τμήμα 3D σχεδιασμού του πανεπιστημίου του Brighton έκανε την διπλωματική της σχεδιάζοντας μία τέτοια. Ένα τριγωνικό κάθισμα όπως αυτό της φωτογραφίας, που υποχρεώνει τα πόδια να είναι κλειστά. Σχεδίασε άλλο ένα, μ’ ένα ξύλινο εμπόδιο στη μέση, για γυναίκες, ώστε να κάθονται με τα πόδια ανοικτά. «Με την άνεσή τους» είπε (έστω και με το ζόρι…)

Έχουμε την εντύπωση ότι η φιλόδοξη σχεδιάστρια προσπαθώντας να λύσει ένα σεξιστικό πρόβλημα δημιούργησε ένα άλλο: καρέκλες αποκλειστικά για το ένα ή το άλλο φύλο. Αλλά αυτό είναι η συνέπεια του ρεφορμισμού στην προσέγγισή της.

Υπάρχει πρόβλημα με τα ανοικτά αντρικά καθισμένα πόδια; Υποχρεωτικά μόνο όρθιοι οι παλιοσεξιστές! Και στο ένα πόδι – για να μάθουν! Ή, ακόμα καλύτερα: να τους απαγορευτεί η χρήση των μμμ!

Πάλι θα υπάρχει σεξισμός, αλλά τουλάχιστον θα είναι ριζοσπαστικός! (Τα εισαγωγικά περιττεύουν… Ως γνωστόν είναι πολλοί και δυνατοί εκείνοι που δουλεύουν για να χάσουν οι λέξεις το νόημά τους…)

Μεσόγειος 8

Παρασκευή 12 Ιούλη. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και την “εστία Γιβραλτάρ”, την ισπανο-αγγλική “τριβή”, που θα ενταθεί αν και εφόσον ο βρετανικός λέων καταφέρει να ξεσφηνώσει απ’ την πόρτα εξόδου απ’ την ε.ε. πηγαίνοντας προς αναζήτηση των παλιών αυτοκρατορικών μεγαλείων. Αλλά καλύτερα να γυρίσουμε στην αρχή της σημερινής αναφοράς.

Το γεγονός ότι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός (με το νοτιοκυπριακό συμπλήρωμά του) είναι αναγκασμένος να υποχωρήσει απ’ τις “ελπίδες που έρχονταν” (με άρωμα γκαζιού) κάτω απ’ τις μασχάλες του ογκόλιθου Κοτζιά και μέσα απ’ τους βρυχηθμούς και την απλοχεριά (προς τις ηπα) του ψεκασμένου είναι κάτι δυσάρεστο για τα ντόπια αφεντικά. Κι όπως δεν έκαναν ποτέ κάτι άλλο χωρίς ισχυρή πίεση απ’ έξω, έτσι και τώρα, σε ότι αφορά τις αοζ στην ανατολική Μεσόγειο, θα προσπαθήσουν να ξεγλυστρίσουν θολώνοντας την κατάσταση, αναζητώντας οτιδήποτε συμμαχικό.

Όχι για να γεμίσει η περιοχή με κανονιοφόρους που θα σημαδεύουν την τουρκική επικράτεια! Αυτό είναι απίθανο ακόμα και για ελληνάρες ιμπεριαλ-οραματιστές… Αλλά για να γίνουν οι μικρότεροι κατά το δυνατόν συμβιβασμοί (με την Άγκυρα), διατηρώντας όσο το δυνατόν περισσότερες εκκρεμότητες… Για ένα “καλύτερο μέλλον” από άποψη συσχετισμών. (Όπως πάντα).

Θα επανέλθουμε κάποια στιγμή, εστιάζοντας κυρίως στην κύπρο…

Εν τω μεταξύ, όσο πιο πολύ «πυκνώνει» ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος (και) στην περιοχή (χαμηλής έντασης; χαμηλής – αλλά….) τόσο πιο βαριά κοιμάται τον ύπνο του δικαίου η εργατική πολιτική μαχητική ετοιμότητα και δράση εναντίον του.

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι…

Τεχεράνη 1

Τρίτη 9 Ιούλη. Την ίδια μέρα που η δημοκρατία γιόρταζε στο ελλαδιστάν, τέλειωνε η προθεσμία δύο μηνών που είχε δώσει η Τεχεράνη στα ευρωπαϊκά κράτη που έχουν υπογράψει την 5+1 συμφωνία για το πυρηνικό του πρόγραμμα – JCPOA (γαλλία, γερμανία, αγγλία) για να κάνουν κάτι πρακτικό και αξιόπιστο που να υπερφαλαγγίζει τις αμερικανικές “κυρώσεις”. Το ιρανικό καθεστώς ανακοίνωσε χτες ότι “δεν είδε φως” – και ότι κατά συνέπεια θα αυξήσει το επίπεδο εμπλουτισμού ουρανίου. Απ’ το 3,67% (το όριο της συμφωνίας του 2015) στο 4%, με προοπτική, σε δεύτερη φάση, το 5%.

Ενώ μ’ αυτά τα επίπεδα εμπλουτισμού η Τεχεράνη απέχει πολύ απ’ το σημείο που το ουράνιό της θα μπορούσε να έχει στρατιωτική χρήση (90%), τυπικά “παραβιάζει την συμφωνία”. Συμβολικά; Ναι – αλλά την παραβιάζει. Δεν θα αυξήσει τον αριθμό των φυγοκεντρητών (το όριο της JCPOA είναι οι 5.060) ούτε την τεχνολογία που επιτρέπεται να χρησιμοποιεί – αλλά τυπικά υπάρχει παραβίαση. Είναι αυτό ένα “μέτρο πίεσης” της Τεχεράνης προς το Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο να “πείσουν” τις εταιρείες τους να αγοράζουν ιρανικό πετρέλαιο (παρακάπτωντας το αμερικανοκρατούμενο swift και τις υπόλοιπες απειλές); Έτσι μοιάζει… Αλλά…

Αν και σαν κράτη οι ευρωπαίοι συνεταίροι της συμφωνίας 5+1 εμφανίζονται (τουλάχιστον στα λόγια) διατεθειμένοι να μην σεβαστούν τις αμερικανικές τιμωρίες, δεν συμβαίνει το ίδιο για τις (ιδιωτικές) καπιταλιστικές επιχειρήσεις τους: προφανώς οι ιδιοκτήτες τους είτε φοβούνται μην χάσουν αμερικανικές δουλειές, είτε δεν έχουν εμπιστοσύνη στην «προστασία» που θα μπορούσαν να έχουν απ’ τα κράτη τους απέναντι στην αμερικανική οργή.

Προφανώς το ιρανικό καθεστώς δεν είναι ανόητο ώστε να μην καταλαβαίνει την όποια διαφορά ανάμεσα σε κρατικές και επιχειρηματικές αποφάσεις στον δυτικό καπιταλισμό. Επιπλέον, όταν το Λονδίνο προχωράει στην κατάσχεση ιρανικού τάνκερ, και μάλιστα τόσο μακριά (ή τόσο κοντά…) από την επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας, στο Γιβραλτάρ (δείχνοντας έτσι ότι παρά τις «αντιρρήσεις» του για την αμερικανική πολιτική τελικά την εφαρμόζει), είναι απίθανο να «συγκινηθεί» με τον εμπλουτισμό του ιρανικού ουρανίου στο 4% ή στο 5%. Το Παρίσι και το Βερολίνο, με τα επιπλέον μέτωπα που έχουν με την Ουάσιγκτον (αλλά και τις επιμέρους συγκλίσεις, ειδικά το πρώτο) κάνουν επίσης τους δικούς τους λογαριασμούς.

Η πραγματική (και πρακτική) υποστήριξη στην Τεχεράνη έρχεται απ’ την Μόσχα και το Πεκίνο. Απέναντι σ’ αυτούς τους συμμάχους το ιρανικό καθεστώς δεν μπορεί να παρατραβήξει το σκοινί του εμπλουτισμού· θα τους δυσκολέψει, απ’ την στιγμή που δεν υποστηρίζουν ανοικτά τον πυρηνικό εξοπλισμό της. Ο «πολύς εμπλουτισμός» (δηλαδή μια παραβίαση της συμφωνίας 5+1 απ’ την Τεχεράνη που θα ξεπεράσει το συμβολισμό) δεν είναι «παραγωγικός».

 

Και μπινελίκια

Δευτέρα 3 Ιούνη. Εν τω μεταξύ, λίγο πριν προσγειωθεί (σήμερα) στο Λονδίνο για να συναντήσει την ουσιαστικά πρώην May (και την νυν βασίλισσα – long life!), το ψόφιο κουνάβι φρόντισε αφενός να την χαρακτηρίσει άχρηστη (την δόλια κυρά  May, επειδή δεν άκουσε τις συμβουλές του…) αφετέρου πρότεινε για επόμενο πρωθυπουργό τον φασίστα Farage, που είναι φίλος του, πολύ έξυπνος… Και επιπλέον, θα κέρδιζε άνετα το πόστο, αφού όποιον υποστηρίζω εγώ κερδίζει.

Αν άλλα ευρωπαϊκά κράτη (γερμανία, γαλλία, ισπανία…) είναι ακόμα τυπικά σύμμαχοι του ψοφιοκουναβιστάν, η αγγλία θεωρείται ουσιαστικά τέτοια. Τι κομψότητα όμως στην αντιμετώπισή της απ’ το ψόφιο κουνάβι, ε; Κάτι σαν επαρχία των united states…

Καιρός είναι, τώρα, να αρχίσει ο μέσος άγγλος κοκκινόσβερκος ακροδεξιός να ανεβάζει «εθνικό πυρετό» κατά της παλιάς αποικίας, που επαναστάτησε και διαχωρίστηκε… Καιρός είναι…

Οι υπόλοιποι άγγλοι θα διαδηλώνουν – και τις 3 ημέρες της ψοφιοκουναβικής επίσκεψης. Όχι απλά εναντίον του Trump όπως εξήγησε η αγγλο-πακιστανή Shaista Aziz, μέλος μιας απ’ τις οργανώσεις που ετοιμάζουν την υποδοχή. Αλλά και εναντίον της πολιτικής του μίσους, των εταιρικών κερδών, της άρνησης της κλιματικής κρίσης, του αποκλεισμού μεταναστών και προσφύγων, της αύξησης του ανοικτού ρατσισμού, της άρνησης των δικαιωμάτων των γυναικών, των επιθέσεων στα trans και gay άτομα…

Έχουν όλα αυτά σχέση με το ψόφιο κουνάβι; Ένας απ’ τα μέρη μας, που τον γνώρισε από κοντά (you know who) συμπέρανε με βεβαιότητα ότι «μπορεί να φαίνεται διαβολικός αλλά αυτά που κάνει είναι για καλό». Η ασταμάτητη μηχανή εμπιστεύεται τον εξοχότατο π.ε.τ…. Μήπως πρέπει να πεταχτεί στα γρήγορα ως το Λονδίνο να μιλήσει τους παραπλανημένους διαδηλωτές;

Εντελώς φυσιολογικά…

Kυριακή 26 Μάη. Το πιο πάνω ρεπορτάζ είναι απ’ την σαββατοκυριακάτικη έκδοση της καθεστωτικής «καθημερινής» (ίσως το έχετε διαβάσει σε χαρτί). Πώς σας φαίνεται; Ίσως διακριτικά φιλαοαμερικανικό – αλλά πάντως «άρτιο», με μια πρώτη ματιά.

Κι όμως. Αυτό το (ανυπόγραφο) ρεπορτάζ είναι υπόδειγμα παραπληροφόρησης. Όχι με την χοντροειδή μορφή των ψεμμάτων, αλλά με την πιο λεπτεπίλεπτη μορφή των «μισών αληθειών», που έχουν την ίδια λειτουργικότητα με τα χοντρά ψέμματα.

Αυτό που μπορεί να διαβάσει κανείς είναι ότι οι μυστικές υπηρεσίες πέντε κρατών (ηπα, αγγλία, καναδάς, αυστραλία, νέα ζηλανδία) «ανησυχούν» για τα smpartphones της κινεζικής Huwaei, μήπως μέσω αυτών το Πεκίνο κάνει κατασκοπεία… Αυτό που δεν λέει σ’ αυτό το ύπουλο ρεπορτάζ είναι:

– πρώτον ότι αυτά τα 5 κράτη συγκροτούν την περιβόητη διεθνώς συμμαχία παγκόσμιας κατασκοπείας ήδη απ’ τα μέσα του 20ου αιώνα, με το όνομα «5 eyes»·

– δεύτερον ότι αυτή η κατασκοπεία στρέφεται κατά των πάντων·

– τρίτον ότι δουλειά αυτών των μυστικών υπηρεσιών που ανησυχούν ήταν το περιβόητο σύστημα κατασκοπείας και επιτήρησης echelon που κατασκόπευε και την ευρώπη (αποκαλύφθηκε, και προφανώς έχει αντικατασταθεί με κάτι καλύτερο…)·

– τέταρτον, ότι το κινητό της Μέρκελ (και του Καραμανλή του Β, και όχι μόνο…) το παρακολουθούσε η cia και όχι οι κινεζικές μυστικές υπηρεσίες·

– και πέμπτον ότι οι ανησυχίες αφορούν τα 5G δίκτυα και τηλέφωνα της Hauwei και όχι «γενικά και αόριστα» τα κινητά της.

Η απουσία όλων αυτών, ακόμα και ως σύντομη αναφορά, επιτρέπει την διαμόρφωση της ιδέας ότι το κινεζικό κράτος επιτίθεται κατασκοπευτικά μέσω της Hauwei, και οι καϋμένες οι 5 μυστικές υπηρεσίες αμύνονται. Σπρώχνει συνειδητά το συγκεκριμένο ρεπορτάζ υπέρ των μυστικών υπηρεσιών των «5 eyes» και κατά του Πεκίνου…

Αν, όμως, περιέγραφε έναν πόλεμο κατασκόπων; Αν έλεγε (ή, έστω, άφηνε να εννοηθεί) ότι το πρόβλημα των «5 eyes» δεν είναι ότι απλά θα γίνεται κατασκοπεία απ’ το Πεκίνο (πράγμα πιθανό…) αλλά ότι θα εμποδιστεί, για τεχνολογικούς λόγους, η δική τους κατασκοπεία; Αν έλεγε ότι διάφορες δυτικές μυστικές υπηρεσίες κάνουν ήδη εκτεταμένη, μαζική παρακολούθηση όχι μόνο των συσκευών, αλλά και των περιεχομένων τους;

Αν τα έλεγε όλα αυτά το ρεπορτάζ τότε η εχθρότητα δεν θα στρεφόταν προς το Πεκίνο και την μελλοντική κατασκοπεία του, αλλά προς τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες (είτε των «5 eyes» είτε άλλων) και την ήδη γνωστή παραβίαση κάθε έννοιας ιδιωτικότητας στις επικοινωνίες. Για τους πάντες.

Δεν είναι, λοιπόν, αυτό οργανωμένη παραπληροφόρηση που μπορεί να περάσει εύκολα απαρατήρητη; Δεν είναι δόλια πλαστογράφηση της πραγματικότητας με συγκεκριμένους σκοπούς – και με το βαμβάκι; Είναι και παραείναι..

Όμως αυτό το μοντελάκι, πουλιέται και θα συνεχίσει σαν «όχι fake δημοσιογραφία», απέναντι στις «ψευδείς ειδήσεις» που περιστρέφονται γύρω απ’ τον πλανήτη (και μέσα στα κεφάλια των υποτελών) με την ταχύτητα του φωτός. Εν τέλει τα χοντροκομμένα ψέμματα και οι λοιπές ψηφιακές βλακείες επιτρέπουν στους επαγγελματίες του ψέμματος να εμφανίζονται σαν έντιμοι…

Απέναντι στα δικά τους “5 μάτια” και όλα τα συναφή χρειαζόμαστε όχι 14 αλλά 114…

Με δάκρυα στα μάτια…

Σάββατο 25 Μάη. Το αστείο δεν είναι η με κλάματα παραίτηση της δόλιας κυρά May. Αυτή ήταν προδιαγεγραμμένη εδώ και μήνες. Το αστείο είναι που στην παρακμιακή επικράτεια της αυτού εξοχότητας υπάρχουν τόσοι πολλοί που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναι αρκετό να ρίξουν (ας μας επιτραπεί η έκφραση) “νέφτι στον κώλο” του σφηνωμένου στην πόρτα της εξόδου βρετανικού λέοντα για να εκτοξευτεί και να ορμήσει μπροστά. Μ’ άλλα λόγια υπάρχουν τόσοι πολλοί που πιστεύουν ότι το πρόβλημα με το brexit ήταν η διαπραγματευτική τακτική της δόλιας κυρά May (τώρα την κατηγορούν για κρυφο-remainer…) και όχι η ίδια η απόφαση εξόδου… Έτσι ώστε αυτό που χρειάζεται (έτσι νομίζουν οι μπαϊλντισμένοι brexiters) είναι ένας Farage που βρυχάται…

Ο υπεροπτικός εθνικισμός είναι βαθιά ριζωμένος σε μεγάλο μέρος της αγγλικής κοινωνίας: μετά από 3 χρόνια κάμποσα εκατομμύρια υπηκόων εκεί εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν το θέμα του διαζυγίου με την ε.ε. σαν κάτι που θα κανονιστεί όπως βολεύει την brexit αγγλική πλευρά. Δεν φαίνεται να απασχολεί τους brexiters ούτε καν το γεγονός ότι όσοι είναι αυτοί, άλλοι τόσοι είναι οι bremainers (δεν υπάρχει κίνδυνος εμφυλίου…)· ούτε καν το γεγονός ότι οι βορειοϊρλανδοί καθολικοί είναι φανατικά bremainers (και φανατικά ιρλανδοί)· ούτε καν το γεγονός ότι ο βράχος του γιβραλτάρ είναι στο ρουθούνι της Μαδρίτης. Μιλώντας γενικά αλλά όχι αυθαίρετα είναι αμφίβολο αν η μάζα των άγγλων “να σηκωθούμε να φύγουμε” είναι κάτι παραπάνω από μια μάζα ελλήνων “να σηκωθούμε να φύγουμε”: εντελώς εκτός πραγματικότητας όχι για το “αν” αλλά για το “πως” και το “γιατί”…

Όλα δείχνουν εύκολα απ’ την βόρεια πλευρά της Μάγχης – το πρόβλημα είναι (ήταν…) η δόλια κυρά Μay που δεν διαπραγματεύτηκε σωστά… (!!) Το ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο οι κυβερνο-συντηρητικοί του Westminster είναι αναγκασμένοι να εσωτερικεύσουν τον (ιστορικά) “σχίζο” χαρακτήρα του αγγλικού εθνικισμού απέναντι στα κράτη της ηπειρωτικής ευρώπης (κυρίως την γαλλία και την γερμανία) σε μια ιστορική περίοδο που ο “μεγάλος προτεστάντης αδελφός” (η Ουάσιγκτον) είναι πολύ αδηφάγος και καθόλου φερέγγυος, αυτό ξεπερνάει κατά πολύ τις ικανότητες ή τις αδυναμίες της δόλιας κυρά Μay. Αλλά και την σκέψη των υπηκόων.

Το αστείο του αστείου της (διαχείρισης της) βρετανικής παρακμής είναι αυτό: η ήδη παραιτημένη πρωθ., δυο-τρεις μέρες πριν να γυρίσει σπίτι της, στις αρχές Ιούνη, θα υποδεχθεί το ψόφιο κουνάβι στο Λονδίνο – εν μέσω αντιψοφιοκουναβικών διαδηλώσεων και μπινελικιών…

Με δηλωμένα τα αισθήματα συμπάθειας προς την κυρά Μay, η ασταμάτητη μηχανή κοντεύει κι αυτή να βάλει τα κλάματα: πως κατάντησε έτσι η αγέρωχη βρετανία;