Tag: αγγλία

Αληθινή εθνική υπερηφάνεια

Τετάρτη 9 Οκτώβρη. Ποιός είπε ότι οι brexiters (σαν κοινωνικά υποκείμενα και κουλτούρα) ζουν μόνο με την σύγχυση του παρόντος; Μια χαρά τα καταφέρνουν και με την διαστρέβλωση της ιστορίας – κάτι στο οποίο, θα πρέπει να το πούμε, ο παγκόσμιος διαγωνισμός για το «χρυσό μετάλλιο» είναι πολύ πολύ σκληρός και αμφίρροπος.

Δεν κερδίσαμε δύο παγκόσμιους πολέμους για να μας κάνει ό,τι θέλει ένας kraut [σ.σ.: το αγγλικό παρατσούκλι για τον γερμανό στρατιώτη στον Α και στον Β παγκόσμιο]. Αυτά τα λέει το leave.eu, μια επίσημη οργάνωση για την απελευθέρωση του βρετανικού λέοντα.

Στ’ αλήθεια; Κερδίσατε δύο παγκόσμιους; Ποιούς ακριβώς; Για τον πρώτο το θέμα είναι συζητήσιμο· ας πούμε, όμως, ότι η βασίλισσα ήταν με την μεριά των νικητών… Στον δεύτερο; Όχι απλά έχασε η βασίλισσα, αλλά συνετρίβη: απ’ τον σύμμαχο, τις ηπα… Στον τρίτο; Ποιός νίκησε; Η αυτού εξοχότης; Όχι βέβαια!!! Δύο κερδισμένοι παγκόσμιοι; Όχι, δεν βγαίνουν στο μέτρημα…

Τι, άραγε, θα μπορούσαν να πουν απ’ τους τάφους τους ο Οκταβιανός Αύγουστος, ο Αννίβας, ο Αττίλας, ο Ναπολέοντας και αρκετοί άλλοι; Δεν κέρδισα τόσους πολέμους για να … για να γίνει ερείπια το βασίλειο μου!

Κρίμα. Κρίμα που ο Bor-Duk, σαν αρχηγός / στρατηγός, θα μνημονεύεται μόνο στα ανέκδοτα της Ιστορίας… Κρίμα που η μετεμψύχωση του Τσώρτσιλ (όπως σχεδόν πιστεύει ο ίδιος ότι είναι) προορίζεται για μια ακόμα πιο ελεεινή Δουκέρνη…

Και ποιος θα το περίμενε; Η χώρα που άλλοτε έδωσε στον κόσμο “τα φώτα του πολιτισμού” (ε;) συνεχίζει με επιτυχία τις εξαγωγές της. Τώρα με “αντιΜερκελισμό”!! Η αγορά της αυτού εξοχότητας διψάει, αλλά μπορεί να βάλει δασμούς αφού δείχνει να στήνει δική της παραγωγή…

Quo Vadis?

Τετάρτη 9 Οκτώβρη. Boris Johnson, αυτό που βρίσκεται στον πάγκο δεν είναι το ποιος θα κερδίσει ένα ηλίθιο παιχνίδι ενοχοποίησης [blame game]. Αυτό που κρίνεται είναι το μέλλον της Ευρώπης, και του Ενωμένου Βασιλείου, όπως επίσης η ασφάλεια και τα συμφέροντα των λαών μας. Δεν θέλεις συμφωνία, δεν θέλεις παράταση, δεν θέλεις ακύρωση της εξόδου, πού πας;

Αυτά ξαπόστειλε χτες τιτιβίζοντας ο γνωστός Donald Tusk στον επίσης γνωστό Bor-Duk. Το τιτίβισμα έχει γίνει mainstream μέσο «άσκησης πολιτικής» (ως τεχνικής της εξουσίας) έτσι ώστε ήδη (θα) είναι εκατομμύρια εκείνοι που (θα) είναι σίγουροι ότι δεν υπήρχε ούτε πολιτική ούτε εξουσία πριν την εφεύρεση του twitter… Ναι, είναι αλήθεια: ζούσαμε σε σπηλιές, όπου δεν φτερούγιζε τίποτα άλλο εκτός από νυχτερίδες… Και τώρα έχουμε βγει στο φως…

Η ασταμάτητη μηχανή έχει, βέβαια (τι άλλο;) την ανάποδη πεποίθηση: πως όλα αυτά τα “μηνύματα” μέσα στον πληθωρισμό τους δείχνουν απλά την ασημαντότητα των “προσωπικοτήτων”, των βιτρινών της εξουσίας εδώ ή εκεί. Ωστόσο, “μηνύματα” σαν το πιο πάνω, αξίζει ίσως να αρχειοθετηθούν για μελλοντική χρήση.

Γιατί; Επειδή στη ζούγκλα (του καπιταλισμού) είναι πιθανό ότι οι ακαθαρσίες ενός ζώου δείχνουν την διαδρομή του. Κι έτσι, είτε πρόκειται για τον Bor-duk είτε για τους αντιπάλους του, η ψηφιακή συλλογή των κοπράνων αυτής της εποχής, μπορεί να είναι χρήσιμη για τους μελλοντικούς φυσιοδίφες.

Θα μείνεις ή θα φύγεις; Πες μας να ξέρουμε! Έχει υπάρξει και πιο αυθεντική εκδοχή. Αλλά όχι πια…

Ζει ο βασιλιάς λέων;

Πέμπτη 3 Οκτώβρη. Όπως ήταν αναμενόμενο, το «σχέδιο» του Bor-Duk για το σύνορο μεταξύ βόρειας ιρλανδίας και ιρλανδίας είναι … απλά διεστραμμένο. Το ότι το υποστηρίζουν οι άγγλοι φασίστες της β. ιρλανδίας είναι απλά η επιβεβαίωση.

Τα βασικά στοιχεία του «σχεδίου» είναι δύο. Πρώτον μια «ενδιάμεση περίοδος» 4 χρόνων· ένα ψευτοσπρώξιμο στο μέλλον δηλαδή. Δεύτερον, ένας σύνθετος διαμοιρασμός των συνοριακών ελέγχων σε 3 δόσεις. Οι δύο έλεγχοι θα γίνονται στις άκρες της “ενδιάμεσης ζώνης» / σκωλικοειδίτιδας (δες το χθεσινό σχόλιο). Κι ένας επιπλέον θα γίνεται ανάμεσα στη βόρεια ιρλανδία και την κυρίως βρετανία.

Πρακτικά, κι εφόσον υπάρχει οποιοσδήποτε τελωνειακός έλεγχος ανάμεσα στο ιρλανδικό κράτος και στην βορειοϊρλανδική επαρχία της αυτού μεγαλειότητας, αυτή η επαρχία τίθεται «εκτός» ε.ε.. Όχι, όμως, «απότομα» – τουλάχιστον με την τυπική έννοια της «εξόδου». Για παράδειγμα (πέρα απ’ το που, πως, και σε ποια είδη θα μπαίνουν δασμοί μεταξύ β. ιρλανδίας και ιρλανδικού κράτους – αυτά, λέει ο Bor-Duk, «θα τα βρούμε» μέσα στην 4ετία), η αγροτική και βιομηχανική παραγωγή στη βόρεια ιρλανδία θα συνεχίσει να τηρεί (γι’ αυτήν την μεταβατική τετραετή περίοδο) τις προδιαγραφές της ε.ε.· αλλά αυτό δεν θα ισχύει για τα εργατικά δικαίωματα, τις συνθήκες εργασίας και το περιβάλλον…

Το ότι σ’ αυτούς τους «τρεις τομείς» (εργατικά δικαίωματα, συνθήκες εργασίας και περιβάλλον) οι ρυθμίσεις της ε.ε. είναι εμπόδιο για τον αγγλικό καπιταλισμό και θα τις καταργήσει, είναι η πιο ρητή και μεγαλόφωνη παραδοχή ως τώρα – αλλά δεν ήταν μυστικό. Είναι η τελευταία προειδοποίηση όχι μόνο για τους βορειοϊρλανδούς αλλά και τους υπόλοιπους στην επικράτεια, για το τι τους περιμένει μέσα στην ομίχλη του «εθνικού θριάμβου» της εξόδου… (Καταλαβαίνει κανείς; Μπροστά στα εθνικά μεγαλεία υποτίμησης της εργασίας και περιβαλλοντικών καταστροφών, ορισμένοι νόμοι της ε.ε. φαίνονται σαν ακροαριστεροί…)

Μετά την 4ετία (λέει ο Bor-Duk) οι υπήκοοι της επαρχίας θα πρέπει να αποφασίσουν αν τους αρέσει αυτό το σύστημα, ή αν θέλουν να φτιάξουν «κανονικά σύνορα» με το ιρλανδικό κράτος…

Επειδή, τέλος, ο Bor-Duk είναι «σκληρό παλληκάρι», tough guy, αυτό το «σχέδιό» του είναι take it or leave it – για την ε.ε. Αν απορριφθεί, αυτός θα ξεσφηνώσει τον βρετανικό λέοντα στο τέλος Οκτώβρη (αν δεν έχει πέσει ως τότε…) πέρνωντας μαζί του και την κάσα (της πόρτας εξόδου). Έτσι λέει. Τελεσίγραφο, ίσα ίσα για να πουλήσει στο εσωτερικό, στους οπαδούς του, το «η ε.ε. φταίει…» (κάτι θυμίζει αυτή η τακτική, κάτι θυμίζει…)

Το Δουβλίνο απέρριψε ήδη την σχεδιάρα. Η αντίδραση των Βρυξελλών είναι «πλάκα μας κάνει· θέλει να ενοχοποιήσει την ε.ε. για το μαλλιoκούβαρο brexit»… (Υπάρχει άλλωστε η γνωστή πάθηση του «άγγλου ασθενή»: το σχέδιο του Bor-Duk μπορεί να μην περνάει καν απ’ το house of commons. Για καυγά όμως μια χαρά είναι!)

Θα απομείνει, εν τέλει, η γνωστή επιλογή: εκλογές πρώτα και κάσα αργότερα ή κάσα τώρα και εκλογές μετά;

Πίσω απ’ τα τιτιβίσματα χασμουριούνται οι ύαινες

Πέμπτη 3 Οκτώβρη. …Ο εκτελεστικός διευθυντής του twitter με αρμοδιότητα την μέση Ανατολή είναι επίσης μερικής απασχόλησης αξιωματικός της μονάδας ψυχολογικού πολέμου του αγγλικού στρατού.

Ο Gordon MacMillan, που προσλήφθηκε στα γραφεία της εταιρείας social media πριν 6 χρόνια, υπηρετεί εδώ και χρόνια στην 77η ταξιαρχία, μια μονάδα που δημιουργήθηκε το 2015 για να αναπτύξει «μη φονικά» μέσα πολέμου.

Η 77η ταξιαρχία χρησιμοποιεί τις πλατφόρμες των social media όπως το twitter, το instagram και το facebook, όπως επίσης εκπομπές video στο διαδίκτυο, ανάλυση δεδομένων και έρευνες διαφόρων ειδών, για να κάνει αυτό που ο επικεφαλής του αγγλικού στρατού στρατηγός Nick carter περιγράφει σαν «πληροφορικό πόλεμο».

Ο Carter λέει ότι η 77η ταξιαρχία δίνει στον αγγλικό στρατό «την δυνατότητα να ανταγωνιστεί τους λόγους περί πολέμου σε επίπεδο τακτικής», που σημαίνει να διαμορφώσει το πως γίνεται αντιληπτή η σύγκρουση. Μερικοί στρατιώτες που έχουν υπηρετήσει σ’ αυτή τη μονάδα λένε ότι συμμετείχαν σε επιχειρήσεις που είχαν στόχο να αλλάξουν την συμπεριφορά των κοινωνικών ομάδων που επιλέγονταν σαν στόχοι…

Μπορεί να ξεμείνει από κωλόχαρτα ο βρετανικός λέων· από μιλιταρισμό όχι! Η ενοποίηση κρατικών υπηρεσιών και ιδιωτικών επιχειρήσεων είναι ο ορισμός του φασισμού – το είχε δηλώσει ο καθ’ ύλην αρμόδιος, γνωστός σαν Μουσολίνι. Αλλά, προφανώς, δεν ιδρώνουν τα αυτιά (ή τα δάκτυλα) των χρηστών.

Μήπως, αφού δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται σε βάρος τους, να το ρίξουν στην dark ποίηση; Τι όμορφα αγάπη μου που τιτιβίζουμε μέσα στο ναρκοπέδιο! Ας πάμε παρακάτω και στο νεκροταφείο!…

Πού είναι ο λέων;

Τετάρτη 2 Οκτώβρη. Ο Bor-Duk είναι έτοιμος να παρουσιάσει στην ε.ε. τις προτάσεις του για το σύνορο ιρλανδίας / βόρειας ιρλανδίας – έτσι λέει. Οι φήμες θέλουν να προτείνει αντί για σύνορο μια «συνοριακή ζώνη» (ήδη την κοροϊδεύουν ότι είναι σαν την «αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη» ανάμεσα στις δύο κορέες), με τελωνεία στην μία και στην άλλη μεριά· ο ίδιος δήλωσε ότι «δεν πρόκειται γι’ αυτό ακριβώς». Διατίθεται να αφήσει ελεύθερη την διακίνηση αγροτικών προϊόντων (το 1/3 των εξαγωγών της ιρλανδίας στην βόρεια ιρλανδία) αλλά δεν έχει μαθευτεί τίποτα για τις μετακινήσεις των ανθρώπων.

Αν και δεν μπορούμε να υποθέσουμε τι είδους φαντασία έχει το επιτελείο του, ξέρουμε πως είναι αδύνατο να ικανοποιήσει ταυτόχρονα και το φασισταριό του brexit και την άρνηση των βορειο-ιρλανδών, των ιρλανδών, της ε.ε. και των remainers απέναντι σε οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ αυτό που ισχύει τώρα. Το ότι το σύνορο (ή το μη σύνορο) μεταξύ της ιρλανδίας και της βόρειας ιρλανδίας έχει αναχθεί σαν το νούμερο 1 (χωρίς νο 2) ζήτημα του brexit δεν είναι τυχαίο από πολιτική και ιδεολογική άποψη: αν η «έξοδος απ’ την ε.ε.» οφείλει να είναι ο θρίαμβος του αγγλικού εθνικισμού, τότε τα δικαίωματα που απέκτησαν οι καθολικοί της βόρειας ιρλανδίας το 1998 είναι ένα χαλίκι στο παπούτσι του.

Μιλάει κανείς ανοικτά για κατάργηση της «συμφωνίας της μεγάλης Παρασκευής»; Ναι, μιλούν αρκετοί· τόσοι όσοι χρειάζονται για να ακούνε και οι υπόλοιποι. Εκείνη η συμφωνία έγινε εφικτή και λειτουργική χάρη στη συμμετοχή και του Λονδίνου και του Δουβλίνου στην ε.ε. Χωρίς αυτήν απ’ την μεριά της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας, οι «τεχνολογικές λύσεις» (όπως θέλει να τις προτείνει ο Bor-Duk) μοιάζουν κοροϊδία πριν ακόμα ανακοινωθούν.

Κι ύστερα είναι η σκωτία. Τι θα κατεβάσει η κούτρα του Bor-Duk για να φρενάρει τους σκωτσέζους που θέλουν νέο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία τους; Μήπως την επαυξημένη πραγματικότητα;

Θα μάθουμε…

(φωτογραφία: Μια «συνοριακή ζώνη» αντί για σύνορο μεταξύ ιρλανδίας και βόρειας ιρλανδίας θα έμοιαζε κάπως έτσι στον χάρτη: σαν σκωληκοειδίτιδα. Αλλά ο Bor-Duk λέει «δεν είναι ακριβώς έτσι». Αν δεν είχε πάρει επάξια τον ρόλο του αρχιψεύτη μπορεί και να ήταν πειστικός…)

Η αστραφτερή υπενθύμιση της ιστορίας την στιγμή του κινδύνου…

Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη. Για επείγοντες τωρινούς λόγους η ασταμάτητη μηχανή οφείλει να θυμίσει το εξής:

Πριν την επίσημη έναρξη του Β παγκόσμιου, το ελληνικό φασιστικό καθεστώς, αν και ιδεολογικά “αδελφό” του Χίτλερ και του Μουσολίνι, ήταν σύμμαχο του Λονδίνου. Παράξενο; Όχι… Αυτό (είχε ξεκαθαρίσει ο δικτάτορας Μεταξάς σε δημοσιογράφους) επέβαλαν τα “εθνικά συμφέροντα”. Δηλαδή τα συμφέροντα τότε ελλήνων εφοπλιστών, και η παράδοση των γεωπολιτικών προσόδων ήδη απ’ την δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους, που οφείλονταν σχεδόν αποκλειστικά στη γεωγραφική θέση του στην ανατολική Μεσόγειο. Και στις “διευκολύνσεις” που παρείχε στην θαλασσοκράτειρα του 19ου αιώνα Βρετανία.

Όπως είναι γνωστό μόλις τέλειωσε ο Β παγκόσμιος πόλεμος στα μέρη μας ξεκίνησε αμέσως ο Γ. Αλλού τον ονόμασαν “ψυχρό”. Εδώ όμως σακάτεψε τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας. Δεν ξέρουμε τι “τύχη” θα είχαν τα ντόπια φασιστικά κατακάθια αν το Λονδίνο δεν τα έπαιρνε στην αγκαλιά του· δεν θα ήταν σπουδαία πάντως. Αυτή η συμμαχία στα τέλη του ’44 (που δεν ήταν “εθνική συμμαχία” με την ακόμα δημοκρατική Ουάσιγκτον αλλά με το αγγλικό στέμμα στα τελευταία του ιμπεριαλισμού του) όχι μόνο ξέπλυνε το φασισταριό, όχι μόνο το βοήθησε να νικήσει, αλλά διαμόρφωσε τους πολιτικούς, ιδεολογικούς και υλικούς όρους του ελληνικού καπιταλισμού για τις επόμενες δεκαετίες. Παρότι, κάποια στιγμή, το Λονδίνο αναγκάστηκε να παραχωρήσει την θέση του στο ελλαδιστάν στην ακροδεξιά πια μακαρθική Ουάσιγκτον.

Το ιστορικό μάθημα είναι ότι δεν πρέπει να έχει κανείς αυταπάτες για τις άμεσες και έμμεσες συνέπειες των συμμαχιών των ελληνικών αφεντικών, ειδικά όταν οξύνονται οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Είτε οι σύμμαχοί τους είναι στην “ακμή” τους, είτε – εξίσου σοβαρό – όταν είναι σε παρακμή. Όπως τότε το Λονδίνο και τώρα η Ουάσιγκτον.

Η κουβέντα του έμμισθου δημαγωγού πιο πάνω περί “κλειδώματος” είχε πρωτοδιατυπωθεί απ’ τον ψεκασμένο υπ.εξ. των φαιορόζ, όταν είχε πάψει να είναι τέτοιος, στις αρχές του 2019. Εννοούν και οι δύο, προφανώς, την “αποφασιστικότητα” των ντόπιων αφεντικών (οπωσδήποτε του πιο διεθνοποιημένου τμήματός τους) να κάνουν, αν χρειαστεί, ερείπια τις ζωές μας· αρκεί να αυξήσουν τα κέρδη τους.

Θα πρέπει να θυμάστε κι αυτό. Υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα σε αφεντικά των οποίων οι βάσεις καπιταλιστικής συσσώρευσης βρίσκονται στο εσωτερικό της κρατικής επικράτειάς τους, και σε αφεντικά των οποίων αυτές οι βάσεις βρίσκονται εκτός, είτε σε “ασφαλείς” χερσαίες περιοχές είτε στη θάλασσα.

Η δεύτερη κατηγορία είναι ακόμα πιο αδίστακτη με τους “ιθαγενείς”… Το έχει αποδείξει, και το ξέρουμε.

Στέρεες εκτιμήσεις

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. …Τους ρώτησα σε ποια βάση και με ποιές αποδείξεις διατυπώνουν τέτοιες κατηγορίες κατά του ιράν. Τίμια και καθαρά τους είπα να μου στείλουν τα στοιχεία που έχουν, γιατί τα χρειάζομαι…

Αυτά είπε ο ιρανός πρόεδρος Ruhani επιστρέφοντας απ’ τη Ν. Υόρκη, όπου συνάντησε τους λογικούς ευρωπαίους που είχαν ήδη αποφανθεί πως «δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση απ’ το ότι για την επίθεση ευθύνεται το ιράν». Μπορεί και πρέπει ο καθένας να έχει τις αμφιβολίες του για το κατά πόσον ο Ruhani θα μετέφερε σωστά τέτοιου είδους συζητήσεις… Απ’ την άλλη μεριά τα πράγματα είναι υπερβολικά «καρφωμένα», έτσι ώστε στη συγκεκριμένη περίπτωση να μπορεί να θεωρηθεί ανεκτά ακριβής.

… Απάντησαν ότι με βάση τις έρευνες που έκαναν οι ειδικοί τους, οι δυνατότητες των υεμενιτών, ή όπως τους ονομάζουν των Houthis, είναι κατώτερες απ’ αυτές που χρειάζονταν για μια τέτοια επιχείρηση.

Τους είπα εντάξει, ας πούμε ότι αυτοί δεν μπορούσαν να το κάνουν. Αλλά τότε ποιος το έκανε; Μου είπαν ότι δεν ξέρουν, αλλά ότι η επίθεση έγινε απ’ τον βορρά και απ’ την δύση.

Τους ρώτησα αν καταλαβαίνουν το νόημα των κατηγοριών που κάνουν. Σημαίνουν χάος και ενίσχυση της φωτιάς στην περιοχή. Δεν είπαν κάτι γι’ αυτό. Τους είπα ότι έχουν πολλές πληροφορίες για τους εχθρούς των υεμενιτών, αφού αυτοί τους προμηθεύουν με όπλα. Αλλά δεν ξέρουν τίποτα για τις δυνατότητες των υεμενιτών και των Houthis….

… «Επειδή αυτοί μαθαίνουν από εμάς» θα μπορούσε να συμπληρώσει. Αυτό, ωστόσο, θα έπρεπε να θεωρείται εύλογο και νόμιμο – με βάση τους «κανόνες του πολέμου». Η προβοκατόρικη «λογική» της ενοχοποίησης της Τεχεράνης απ’ το Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο χωρίς κανένα στοιχείο όχι μόνο δεν αίρεται με τους διάφορους διπλωματικούς ελιγμούς που έκαναν ή θα κάνουν μετά, αλλά προϊδεάζει και για μελλοντικές τους «στέρεες εκτιμήσεις».

Το μια στο καρφί και μια στο πέταλο σημαίνει ότι κάποιος κρατάει (ή προσπαθήσει να κρατήσει) σφυρί· και δεν είναι σίγουρος πως να το χρησιμοποιήσει…

(Εν τω μεταξύ ο τοξικός φέρεται να συμφώνησε με τους Houthis σε «περιορισμένη εκεχειρία», που αφορά την πρωτεύουσα Sanaa… Είναι λίγο. Επιπλέον μοιάζει αργά πια…)

Την λύση θα δώσει το ρομπότ

Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη. Καταλαβαίνουμε το γιατί η δικαστική απόρριψη του κλεισίματος του house of commons στο London απασχολεί σήμερα τόσο πολύ: επειδή έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον οι πιρούεττες του παρακμιακού αγγλικού πολιτικού συστήματος και κανείς δεν προσέχει τον βρετανικό λέοντα που έχει φρακάρει εδώ και 3,5 χρόνια, κάθεται ακίνητος και περιμένει· και στο τέλος θα πεθάνει από πλήξη, είτε έτσι είτε αλλιώς.

Είναι μια συντηρητική στάση. Η λύση θα έρθει (από πού αλλού;) απ’ την τεχνολογία. Αν η boston dynamics φτιάξει έναν ρομποτικό βρετανικό λέοντα τόσο καλό (ή ακόμα καλύτερο) όσο το Atlas, τότε η ασταμάτητη μηχανή πιστεύει πως όλα θα πάρουν τον δρόμο τους.

Αυτά που ξέρετε, κάτι μωριουδιακά για «κωλοτούμπες» κλπ, ξεχάστε τα! Προσέξτε σε ποιο σημείο έχει φτάσει το Atlas μέσα από διαδοχικές βελτιώσεις… Και αναρωτηθείτε που θα βρισκόταν σήμερα ο βρετανικός λέοντας και η πολιτική σκηνή / ουρά του αν, just if, ο αγγλικός καπιταλισμός είχε αναπτυχθεί όπως έπρεπε, κι αν όλα αυτά τα ενοχλητικά ήταν ρομπότ. Ποιά ε.ε. θα μπορούσε να παίξει pressing:

(φωτογραφία: Καταλαβαίνετε; Τόσο καιρό σφηνωμένος ο βρετανικός λέοντας, η κοινωνία και η πολιτική σκηνή του, κλωσσάνε το αυγό της εξόδου. Κυκλοφορούν κι όλας τα αναμνηστικά… Ο άλλοτε βασιλιάς της ζούγκλας έχει γίνει βρετανική όρνιθα· και κανείς δεν δίνει σημασία….)

Οδηγίες αυτοκαταστροφής

Τρίτη 24 Σεπτέμβρη. Ενώ ο βρετανικός λέοντας παραμένει σφηνωμένος στην πόρτα εξόδου απ’ την ε.ε., ο επικεφαλής των «εργατικών» αποδεικνύεται ο καλύτερος σύμμαχος του Bor-Duk.

Είναι γνωστό ότι η πλειοψηφία των βουλευτών του κόμματος (και των ψηφοφόρων του) είναι υπέρ της παραμονής της επικράτειας της αυτού εξοχότητας στην ε.ε. Υπάρχει και μια όχι ασήμαντη μειοψηφία που είναι υπέρ της εξόδου· μόνο που όπως όλοι οι brexiters δεν ξέρει τι «έξοδο» θέλει ακριβώς.

Ο Jeremy Corbyn τα τελευταία χρόνια έχει υπάρξει «όλα, και λίγο απ’ όλα». Αρχικά οπαδός του brexit μ’ εκείνη την αριστερίστικη επένδυση στην «εθνική απελευθέρωση», αργότερα (ειδικά μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος) έγινε λιγότερο σίγουρος για την έξοδο· «ίσως», «μπορεί», ένα άλλο δημοψήφισμα μάλλον, κλπ κλπ. Σύγχιση.

Το περασμένο σαββατοκύριακο οι εργατικοί είχαν συνέδριο στο Brighton. Πέρα απ’ τα υπόλοιπα κοινωνικά μέτρα (για τα οποία συμφώνησε η μεγάλη πλειοψηφία των συνέδρων), έπρεπε να αποσαφηνιστεί η «γραμμή» του κόμματος ως προς την «έξοδο».

Αμ δε! Η πλειοψηφία (remainers) «πίεζε» προς μια απόφαση υπέρ της παραμονής, η μειοψηφία (brexiters) το ανάποδο… Και ο Corbyn; Πρότεινε ένα σατανικό σχέδιο (για την περίπτωση που γίνουν πρόωρες εκλογές και οι εργατικοί γίνουν κυβέρνηση, πράγμα όλο και πιο δύσκολο) που θα έπαιρνε άριστα 10 στις ασκήσεις εδάφους στους ολυμπιακούς του Τόκιο: να διαπραγματευτεί (ο Corbyn) με τις Βρυξέλες νέα συμφωνία εξόδου, «καλύτερη» απ’ αυτήν που υπέγραψε η δόλια κυρά May (τους ευρωπαίους τους ρώτησε;)… Και, μετά (κρατηθείτε…), να γίνει ένα «ειδικό συνέδριο» του κόμματος, για να αποφασίσει αν θα υποστηρίξει την συμφωνία που θα έχει υπογράψει ο ίδιος (;!!!;;), ή αν θα προκηρύξει νέο δημοψήφισμα με επιλογή την παραμονή στην ε.ε. (;;!!!) …

Το αντιλαμβάνεσθε; Το «δεν ξέρω τι μου γίνεται» σαν «σοβαρή πρόταση»! Εν τέλει το συνέδριο αποφάσισε, θεωρώντας το «λιγότερο κακό» (αλλά όχι γελοίο;) να μην αποφασίσει ακόμα για το ποια είναι η «γραμμή» του κόμματος (έχουν περάσει 3,5 χρόνια απ’ το δημοψήφισμα…), και να περιμένει πρώτα να γίνουν εκλογές (στις οποίες θα πάει με τα χέρια κάτω…)… Και μετά «βλέπουμε».

Είναι τρομακτικό αν το σκεφτεί κανείς σαν διανοητική κατάσταση… Η ανομολόγητη επιθυμία αυτών των τύπων είναι το ζήτημα της εξόδου ή μη του βρετανικού λέοντα να “περάσει σε δεύτερη μοίρα” στις όποιες εκλογές, και να μπει στο κέντρο το κοινωνικό πρόγραμμα του κόμματος. Φαίνεται βολικό αλλά είναι παράλογο! Δεν έγινε (ούτε θα μπορούσε να γίνει) δημοψήφισμα για την βελτίωση του βρετανικού συστήματος υγείας (ένα απ’ τα μέτρα του προγράμματος). Έγινε για την έξοδο. Η έξοδος, με την σημαντική συμβολή και των εργατικών, αναγορεύτηκε σε “κεντρικό πολιτικό ζήτημα”, και τέτοιο εξακολουθεί να είναι εδώ και 4,5 χρόνια. Κι ωστόσο μπροστά στο δικό τους πολιτικό αδιέξοδο (ανικανότητα θα ήταν πιο σωστή λέξη) θα ήθελαν να παραστήσουν ότι δεν είναι δα και τόσο “κεντρικό”· κι ότι, σε κάθε περίπτωση, μπορούν να συνεχίσουν να επιπλέουν χωρίς να έχουν μια καθαρή και τεκμηριωμένη θέση επ’ αυτού, είτε “ναι” είτε “όχι”, που να τους διαφοροποιεί είτε απ’ τους remainers των “φιλελευθέρων” είτε απ’ τους brexiters του Farage…

Η ιδανική συνταγή αυτοχειρίας: οι δειγματοληψίες δείχνουν ότι οι εργατικοί χάνουν λάδια (δηλαδή ψήφους) και απ’ τις δύο μεριές. Πολλοί αποφασισμένοι remainers, εκλογικοί πελάτες των εργατικών, θα ψηφίσουν τους «φιλελευθέρους», που είναι αποφασιστικά και καθαρά υπέρ της παραμονής. Και πολλοί αποφασισμένοι brexiters, επίσης απ’ την εκλογική πελατεία του κόμματος, θα ψηφίσουν τους συντηρητικούς του Bor-Duk, που υπόσχεται έξοδο ακόμα και μαλλιοκούβαρα.

Δεν είναι περίεργο που οι άγγλοι «συντηρητικοί» αυξάνουν διαρκώς την εκλογική τους επιρροή: ο Corbyn κάνει ό,τι μπορεί για να γίνει ο Bor-Duk πρωθυπουργός. Κι αν αυτό αποδειχθεί «κατόρθωμα», ακόμα μεγαλύτερο θα είναι αν καταφέρει οι «φιλελεύθεροι» να υπερφαλαγγίσουν τους «εργατικούς», γινόμενοι αξιωματική αντιπολίτευση…

Ευρωπαϊκά νήπια

Τρίτη 24 Σεπτέμβρη. …Καταδικάζουμε με μεγάλη αποφασιστικότητα τις επιθέσεις που είχαν σαν στόχο πετρελαϊκές εγκαταστάσεις στο σαουδαραβικό έδαφος, στις 14 Σεπτέμβρη του 2019, στο Abqaiq και στο Khurais, και ξαναεπιβεβαιώνουμε την πλήρη αλληλεγγύη μας στο βασίλειο της σαουδικής αραβίας και στον λαό του… Είναι σαφές σ’ εμάς ότι το ιράν είναι υπεύθυνο για την επίθεση. Δεν υπάρχει άλλη εύλογη εξήγηση. Στηρίζουμε τις εν εξελίξει έρευνες… Είναι καιρός να αποδεχθεί το ιράν ένα μακροπρόθεσμο πλαίσιο διαπραγματεύσεων για το πυρηνικό του πρόγραμμα, όπως επίσης για ζητήματα περιφερειακής ασφάλειας, που περιλαμβάνουν το πυραυλικό του πρόγραμμα…

Αυτά υπογράφουν ο Macron, η Merkel και ο Bor-Duk (Johnson). Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς αν ήπιαν κάτι ληγμένο. Αλλά όχι. Αφού αυτά τα τρία ευρωπαϊκά κράτη σιγουρεύτηκαν ότι η Ουάσιγκτον δεν θα επιτεθεί στην Τεχεράνη· αφού άφησαν να περάσουν 9 μερόνυχτα, βγήκαν να πουλήσουν «αλληλεγγύη» στο βασίλειο που η μόνη του χρησιμότητα είναι να αγοράζει τα όπλα τους για να σκοτώνει, όπου μπορεί. Και επειδή αυτή η «έκφραση αλληλεγγύης» δεν τους φάνηκε αρκετή, κάλεσαν και την Τεχεράνη να επαναδιαπραγματευτεί το πυρηνικό της πρόγραμμα (κι εκείνη η συμφωνία που στηρίζουν; αααα, ναι! έτσι κι αλλιώς θα λήξει το 2025…) plus το πυραυλικό της πρόγραμμα… (Κάτι που η Τεχεράνη έχει αποκλείσει προ πολλού).

Είναι μια οφθαλμοφανώς φτηνή προσπάθεια να δηλώσουν «παρών» σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου· όταν τα δικά τους συμφέροντα είναι αντίπαλα και εκεί! Ποιός δεν ξέρει ότι το Παρίσι και το Λονδίνο συμμετέχουν στον πόλεμο κατά των Huthis; Και ποιός, άραγε, δεν καταλαβαίνει ότι το καθένα απ’ αυτά τα κράτη, για τους δικούς του λόγους, προσπαθεί να βγει «πιο εξτρέμ» απ’ το ψοφιοκουναβιστάν, υπό την προϋπόθεση, φυσικά, ότι δεν θα κάνει τίποτα κατά του «υπεύθυνου της επίθεσης»;

Την προηγούμενη φορά, στην εισβολή στο ιράκ, η Ουάσιγκτον προσπάθησε να τους κοροϊδέψει· το Λονδίνο δεν ήθελε βοήθεια, ήταν «πρόθυμο». Αυτή τη φορά είναι απλά οι διπλωματικοί ελιγμοί τους που γεννάνε ιδέες και δηλώσεις…

Όπως, για παράδειγμα, όταν αναγνώρισαν τον Guaido σαν «πρόεδρο»…. Έξυπνη διπλωματία, με προοπτικές…