Tag: αγγλία

Πλαστογραφίες υψηλού επιπέδου 1

Δευτέρα 30 Δεκέμβρη. Όσοι είχαν παρακολουθήσει τις «αποδείξεις» για την ενοχή του καθεστώτος Άσσαντ για την (μη) επίθεση με χημικά στην Douma, την άνοιξη του 2018 (7 Απρίλη), το καταλάβαιναν από τότε: το καθεστώς Άσσαντ δεν είχε κανένα λόγο να κάνει τέτοιου είδους μαζική δολοφονία, και επρόκειτο προφανέστατα για προβοκάτσια. Μια βδομάδα μετά, στις 14 Απρίλη, Λονδίνο, Παρίσι και Ουάσιγκτον τιμώρησαν τον Άσσαντ με πυραυλικές επιθέσεις σε διάφορες θέσεις του στρατού του. Ειδικά, μάλιστα, σε στόχο για τον οποίο ισχυρίστηκαν ότι ήταν «εργαστήριο κατασκευής χημικών όπλων»…

Το θέμα θα είχε λήξει εκεί. Ενάμισυ χρόνο μετά ο Άσσαντ ‘n’ friends έχει επεκτείνει την κυριαρχία του, και η υπόθεση θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία. Όμως η πρόσφατη μαρτυρία ενός απ’ τους ερευνητές της «επιτροπής του οηε για τον έλεγχο των χημικών όπλων» / OPCW (που αποφάνθηκε για την υποτιθέμενη επίθεση με χημικά) και μια σειρά διαρροών εσωτερικών εγγράφων του ίδιου οργανισμού (απ’ τα Wikileaks…) αποδεικνύουν ότι το ενοχοποιητικό πόρισμα «μαγειρεύτηκε». Και μάλιστα με χοντροκομμένο τρόπο.

Πρώτα οι συντάκτες του πορίσματος διέγραψαν την έκθεση του ειδικού συνεργάτη του OPCW Ian Henderson, που έκανε επιτόπια έρευνα στην Douma και συμπέρανε ότι οι 2 περιβόητοι «κύλινδροι με αέριο χλώριο» που, υποτίθεται, είχαν ριχτεί από αέρα (από αεροπλάνο ή ελικόπτερο του συριακού στρατού) είχαν στην πραγματικότητα τοποθετηθεί με τα χέρια, για να φωτογραφηθούν σαν «πειστήρια». Ύστερα απέκλεισε όλους τους επιτόπιους ερευνητές απ’ την σύνταξη του πορίσματος. Όταν κλήθηκαν να γνωματεύσουν ειδικοί τοξικολόγοι, κλινικοί φαρμακολόγοι και ένας βιοαναλυτής, ειδικευμένοι στις συνέπειες της χρήσης οποιουδήποτε χημικού, και αποφάνθηκαν ότι τα «συμπτώματα» που εμφανίστηκαν σε βίντεο σαν συνέπεια της «χημικής επίθεσης» δεν είχαν σχέση με οποιοδήποτε χημικό, ακόμα και χλώριο, οι γνώμες τους παραμερίστηκαν. Στο τέλος, η πιο πρόσφατη διαρροή, αποδεικνύει ότι η εντολή για την διαγραφή της έκθεσης του Henderson και «όλων των ηλεκτρονικών ιχνών της» δόθηκε απ’ την ηγεσία του OPCW.

Πλαστογραφίες υψηλού επιπέδου 2

Δευτέρα 30 Δεκέμβρη. Για την δική μας και την δική σας πάγια καχυποψία, η αποκάλυψη αυτής της ιστορίας θα μπορούσε να είναι «σιγά τ’ αυγά!» Αλλά για το τι συμβαίνει σε διεθνείς οργανισμούς «υψηλού κύρους» (και η «επιτροπή του οηε για τον έλεγχο των χημικών όπλων» είναι σίγουρα τέτοια) το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό. Οι συγκεκριμένοι χρυσοκάνθαροι δεν είχαν βγάλει το πόρισμά τους όταν οι φύλακες του καλού έριξαν τους πυραύλους. Το έβγαλαν εκ των υστέρων. Μπορεί να μην χρέωσαν κατευθείαν το καθεστώς Άσσαντ για την επίθεση, είπαν όμως το βασικό (ότι πράγματι έγινε χημική επίθεση) αφήνοντας τα υπόλοιπα στα καθεστωτικά μήντια και στις κυβερνήσεις. Εν ολίγοις «νομιμοποίησαν» αναδρομικά τους φίλους της ειρήνης και της αγάπης.

Προκύπτει ωστόσο ότι ήξεραν πως επίθεση με χημικά δεν είχε γίνει καν και καν! Πως η ιστορία ήταν σκηνοθετημένη απ’ τους αντικαθεστωτικούς ένοπλους στην Douma αλλά και – αυτό είναι το λογικό συμπέρασμα – τους διεθνείς προστάτες τους. Οι οποίοι έχουν τους ανθρώπους τους στην κοτζάμ «επιτροπή» έτσι να εξαφανίζονται στοιχεία, άλλα να χαλκεύονται, και στο τέλος να βγαίνουν τα σωστά «επιστημονικά και αδιάβλητα συμπεράσματα».

Κάποιοι ίσως θυμηθούν πως όταν ο Μπους ο δεύτερος ήταν έτοιμος να επιτεθεί στο ιράκ το 2003, με την κατηγορία ότι διαθέτει «χημικά και βιολογικά όπλα», κατασκεύασε και τα υποτιθέμενα πειστήρια. Αλλά σ’ εκείνο το show η συγκεκριμένη επιτροπή είχε μείνει απ’ έξω· υποστηρίζε μάλιστα ότι ο Χουσεΐν δεν είχε τέτοια όπλα. Μετά από 15 χρόνια αυτή η «έλλειψη συνεργασίας» εκ μέρους της είχε διορθωθεί, προφανώς με αλλαγή σύνθεσης.

Συνεπώς, με άξονα περιστροφής το τι (δεν) έγινε στην Douma πριν 1,5 χρόνο ξετυλίγεται το κουβάρι των αποδείξεων για την χειραγώγηση υποτιθέμενα «ανεξάρτητων μηχανισμών». Και μπαίνουν άλλη μια χούφτα καρφιά στο φέρετρο της «διεθνούς νομιμότητας» – πράγμα αναμενόμενο όταν βρίσκεται σε εξέλιξη ένας παγκόσμιος πόλεμος….

Διασπορά ψευδών ειδήσεων

Δευτέρα 30 Δεκέμβρη. Πέρα απ’ αυτά – που δεν είναι καθόλου ασήμαντα – αναδεικνύεται και κάτι ακόμα. Κάτι που πιθανότατα έχετε σκεφτεί κατ’ αρχήν· αλλά οι συνέπειές του πηγαίνουν πολύ μακριά.

Είναι γεγονός ότι πρώτα το internet και στη συνέχεια τα social media έκαναν παιχνιδάκι την διασπορά φημών και ψευδών ειδήσεων, με ταχύτητα, ένταση και εμβέλεια πρωτοφανή στην ιστορία του είδους μας. Εμφανίζονται τώρα πια τόσο οι εταιρείες (που βγάζουν πολλά λεφτά απ’ αυτή τη διασπορά) αλλά και το ένα μετά το άλλο τα καπιταλιστικά κράτη, σαν κυνηγοί των ψεμμάτων και φύλακες της αλήθειας.

Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι τα κράτη (και τα αφεντικά) επιδιώκουν να ανακτήσουν το μονοπώλιο στη διασπορά φημών και ψευδών ειδήσεων, «εθνικοποιώντας» τον έλεγχο του τι είναι τι! Ένα μονοπώλιο που πράγματι έχασαν απ’ την στιγμή που ο κάθε πυροβολημένος μπορούσε να διαδώσει (μερικοί με επιτυχία) ό,τι του κατέβαινε στο κεφάλι.

Μια εκδοχή της ανάκτησης του κρατικού ελέγχου πάνω στην «πιστοποίηση της αλήθειας» είναι και εκείνη η έκθεση της επιτροπής του οηε για την επίθεση με χημικά στην Douma, μια επίθεση που δεν έγινε ποτέ. Ένα ανύπαρκτο γεγονός ανακηρύχτηκε με την βούλα του οηε σαν πραγματικό… Δεν είναι η μοναδική εκδοχή, είναι όμως χαρακτηριστική: οποιοσδήποτε την αμφισβητούσε θα χαρακτηριζόταν σαν διασπορέας «fake news», και θα είχε τις συνέπειες.

Προφανώς δεν έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα είτε σε χίλιες πηγές ψεμμάτων είτε σε μία και καλή! Ωστόσο η εξελισσόμενη με διάφορους τρόπους «κρατικοποίηση της αλήθειας», σε περιβάλλον γενικευμένης δικτύωσης, δεν στοχεύει ούτε ξώφαλτσα σε «ψευδείς ειδήσεις». Στοχεύει σε οτιδήποτε μπορούν τα αφεντικά της «αλήθειας» να χαρακτηρίσουν «ψέμα»! Στοχεύει, εν τέλει, στην κριτική αποκάλυψη των καθεστωτικών αποπλανήσεων.

Είναι ένα δυναμικό είδος λογοκρισίας, που έχει στα υπέρ του το γεγονός ότι μπορεί να κατασκευάζει τα ψέματά του με τέτοιο τρόπο ώστε να μην φαίνονται τα ίχνη της προέλευσής τους. Αυτό μας αφορά και σας αφορά. Και δεν είναι καθόλου απλό να αντιμετωπιστεί. Δεν είναι σα να κρατάς τη μύτη σου σε κάτι που βρωμάει…

Στην περίπτωση της (μη) επίθεσης στην Douma (όπως και σχεδόν σ’ όλες τις περιπτώσεις «ισλαμικής τρομοκρατίας» στον πρώτο κόσμο…) όπου το «κρατικό μονοπώλιο αλήθειας» εμφανίζεται με όλα του τα μέσα, το μόνο όπλο απέναντί του ήταν και είναι οι λογικές επεξεργασίες στη συσχέτιση αιτίων, προθέσεων και αποτελεσμάτων. Η εμπειρία της ασταμάτητης μηχανής (και του Sarajevo) δείχνει ωστόσο ότι η επιστράτευση της λογικής γίνεται όλο και δυσκολότερη σε κοινωνίες που οι συγκινήσεις και οι εντυπώσεις (αδιάφορο ποιές…) έχουν την πρώτη και την τελευταία κουβέντα.

Συνεπώς μπορεί να έρθει μια στιγμή που η κριτική, η αιχμηρή, αποφασιστική εργατική κριτική (και η ανάλογη αντιπληροφόρηση) θα αναγκαστεί να κρύβεται. Να σκάβει λαγούμια και υπόγειες στοές, σαν τον τυφλοπόντικα του subcomandante Marcos. Όχι απ’ τον φόβο της «τιμωρίας» της (ως «διασπορέα»…) όσο, κυρίως, εξαιτίας του εξοστρακισμού της απ’ την «ευπιστία» και τις «αλήθειες» της μαζικής συγκινησιακής πανούκλας.

Το έχετε σκεφτεί αυτό το ενδεχόμενο;

Έκτακτη ανάγκη…

Κυριακή 22 Δεκέμβρη. Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού ο πολλά βαρύς νικητής Borduk ετοιμάζεται όχι μόνο για την νέα εμπορική οικονομική σχέση του Λονδίνου με την ε.ε., αλλά και για την αναθεώρηση του συντάγματος. Ένας απ’ τους στόχους της είναι η «αναδιάρθρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»…

Κατά την αγγλική καθεστωτική δεξιά ο παγκόσμιος κατάλογος ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρέπει να αντικατασταθεί από έναν αγγλικό τέτοιο… Γιατί; Επειδή – λένε – πρέπει να βρεθούν καινούργιες ισορροπίες μεταξύ των «ατομικών δικαιωμάτων» και του «ευρύτερου δημόσιου συμφέροντος», όπως εκφράζεται αυτό το τελευταίο απ’ την κυβέρνηση (ή το κράτος)…

Σας πιάνει η μπόχα – έτσι δεν είναι; Δεν είναι δυνατόν – λέει η νικήτρια και κυβερνώσα αγγλική δεξιά – τα ανθρώπινα δικαιώματα να είναι καθολικά και αδιαφοροποίητα, γιατί έτσι τα εκμεταλλεύονται οι «κακοί άνθρωποι»… Για παράδειγμα – λένε – δεν πρέπει να επιτρέπεται στους «κακούς ανθρώπους» να αξιοποιούν την ελευθερία του λόγου κάνοντας «κηρύγματα μίσους»….

Εύκολα θα καταλαβαίνατε μια παρτίδα «κακών ανθρώπων» που πρέπει να εμποδιστούν απ’ την ελευθερία του λόγου, δηλαδή να εγκληματοποιηθούν: λέγονται BDS… (και έχει πολλούς τέτοιους στις τάξεις κόμματος των εργατικών). Ωστόσο το αγγλικό καθεστώς έχει ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα με την «ελευθερία του λόγου»: πρόκειται για τις διάφορων ειδών αποκαλύψεις (τύπου wikileaks) για την υπόγεια ή όχι και τόσο υπόγεια δράση του. (Προσεχώς στο Sarajevo.pdf επ’ αυτών…) Εκεί οι διακυβεύσεις είναι ακόμα πιο σοβαρές απ’ ότι το κίνημα μποϋκοτάζ κατά του ισραηλινού απαρτχάιντ: εκτίθεται ο σκληρός πυρήνας του βαθέος κράτους σε μια ιστορική περίοδο όξυνσης του 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Αγνοούμε τις τυπικές απαιτήσεις της συνταγματικής αναθεώρησης στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας (π.χ. εύρος κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας). Αλλά οι προθέσεις της μαύρης ορδής του Borduk είναι δηλωμένες. Με βαριά πρόστιμα (ώστε να γονατίζουν οι «κακοί άνθρωποι»), φυλακίσεις, ή/και απελάσεις (αν είναι υπήκοοι άλλων κρατών) θα αποκατασταθεί η «καινούργια ισορροπία»…

Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που τα αφεντικά προελαύνουν (και) με τέτοιο τρόπο…

…και καπιταλιστική αναδιάρθρωση

Κυριακή 22 Δεκέμβρη. Ήταν δειγματοληπτική μεν, αλλά αρκετά μεγάλη. Με συνεντεύξεις σε σχεδόν 42.000 ενήλικους υπηκόους της αυτού μεγαλειότητας που ψήφισαν στις πρόσφατες εκλογές, μια μετεκλογική έρευνα του YouGov (μιας αγγλικής εταιρείας στατιστικών ερευνών) έδειξε ένα «χάσμα γενεών» που μπορεί να έχει διάφορες προεκτάσεις σε συνθήκες καπιταλιστικής Αλλαγής Παραδείγματος όπως αυτή που βρίσκεται σε εξέλιξη (φωτογραφία επάνω).

Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς το γνωστό: όσο μεγαλώνουν οι υπήκοοι των σύγχρονων καπιταλιστικών δημοκρατιών τόσο πιο συντηρητικοί γίνονται. Αν όμως συνδυάσει το «χάσμα γενεών» με ένα ακόμα «χάσμα», αυτό των τυπικών εκπαιδευτικών προσόντων (φωτογραφία κάτω), μπορεί να ρισκάρει ένα συμπέρασμα σχετικό όχι με την ηλικία αυτή καθαυτή, αλλά με τις «κοινωνικές προοπτικές», στις τυπικές τους εκφάνσεις.

Προκύπτει λοιπόν ότι τα πιο «αισιόδοξα» (νέοι / νέες) ή/και τα πιο καλά «εξοπλισμένα» Ατομικά Κεφάλαια (υπάρχουν αμφιβολίες ότι η βρετανική κοινωνία είναι σε γενικές γραμμές νεοφιλελεύθερη;) απέρριψαν την σκληροπυρηνική εθνικιστική επιλογή του brexiter Borduk· επειδή, ενδεχομένως, έχουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στην αρχή της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Την απέρρριψαν υποστηρίζοντας την “αναβίωση” της σοσιαλδημοκρατίας των ‘70s, που πρότειναν οι εργατικοί: έμφαση στην (κοινωνική) αλληλεγγύη – μέσα σ’ ένα ασαφές καθεστώς σχέσεων με την ε.ε. (το πρόγραμμα των εργατικών ήταν τέτοιο…)

Θα μπορούσε να είναι τέτοιες «τάσεις» ένας λόγος για πιο «στιβαρό κράτος / κρίση»; Θα ήταν επιπόλαιο να μιλήσει κανείς για ταξική πόλωση με βάση τις επιλογές μπροστά στις κάλπες, ειδικά εφόσον η ανάλυση της YouGov έδειξε ότι με κριτήριο την ταξική διαστρωμάτωση οι συντηρητικοί «κέρδισαν» την πλειοψηφία τόσο στον «πάτο» όσο και στο «καπάκι» του βαρελιού.

Απ’ την άλλη μεριά οι δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα δείχνουν ότι τα αφεντικά δεν περιμένουν πρώτα να εμφανιστεί μια σοβαρή ταξική πόλωση και μετά την αντιμετωπίσουν. Δρουν προληπτικά.

Απ’ αυτή την άποψη μια «αναθεώρηση του συντάγματος προς τα δεξιά» δεν είναι άσκοπη…

Λίγη Tripoli ακόμα

Παρασκευή 20 Δεκέμβρη. Το «λιβυκό προεδρικό συμβούλιο» στην Tripoli (του τρισκατάρατου Sarraj δηλαδή) ενέκρινε τα δύο «μνημόνια συνεργασίας» με την Άγκυρα – η οποία απ’ την μεριά της είναι έτοιμη να στείλει στρατιωτική βοήθεια στην Tripoli μόλις της ζητηθεί. (Αυτό έχει γίνει ήδη…).

Το ενδιαφέρον, όμως, της χθεσινής απόφασης του «λιβυκού προεδρικού συμβουλίου», βρίσκεται αλλού: στα αιτήματα που έστειλε σε τρία κράτη για την παροχή στρατιωτικής υποστηρίξης – με όπλα. Ποια είναι αυτά τα τρία κράτη που ο Sarraj θεωρεί συμμαχικά τόσο ώστε να τους ζητάει όπλα, και με ποιο επιχείρημα τους τα ζητάει; Είναι η Ρώμη, το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον (η ασταμάτητη μηχανή δεν σας παραμυθιάζει!). Όσο για το επιχείρημα νομιμότητας ενός τέτοιου αιτήματος; Το ότι σαν αναγνωρισμένη απ’ τον οηε κυβέρνηση της λιβύης επιτρέπεται να εισάγει όπλα, καθώς δεν της το απαγορεύει το εμπάργκο όπλων στη λιβύη του συμβουλίου ασφαλείας του οηε, του 2011… Πρόκειται για το επιχείρημα που χρησιμοποιεί και η Άγκυρα.

Το να διατυπωθεί ένα αίτημα δεν σημαίνει ότι θα ικανοποιηθεί. Αλλά οι αποδέκτες του αιτήματος, δηλαδή το ιταλικό, αγγλικό και αμερικανικό κράτος, έχουν και μια διαφορετική χρησιμότητα, πέρα απ’ το να στείλουν τανκς, βλήματα (ή και μισθοφόρους). Μορφοποιούν την μια πλευρά των συσχετισμών δύναμης στο λιβυκό πεδίο μάχης. Κι έτσι φαίνεται ο ρόλος, ο χαρακτήρας και η σημασία της τουρκικής σφήνας σ’ αυτήν ακριβώς την μεριά, δίπλα στον Sarraj και απέναντι στον Haftar και τους δικούς του συμμάχους… Μια σφήνα που όσο περνάει ο καιρός γίνεται σαφέστερο στην ασταμάτητη μηχανή ότι έχει γίνει σε συνεννόηση με την Μόσχα…

(φωτογραφία: Η Ρώμη στηρίζει «ανεπίσημα» τον Sarraj, και δεν το κάνει από αγάπη. Ήταν σύμμαχός του έτσι κι αλλιώς. Αλλά η έντονη εμφάνιση της Άγκυρας την υποχρεώνει να κάνει «κάτι παραπάνω»…)

Κάπως έτσι ο θεός κεφάλαιο ξαναφτιάχνει τον κόσμο…

Σάββατο 14 Δεκέμβρη. Με την υψηλή επίβλεψη της θείας Λίτσας – φυσικά – ξαναφτιάχνεται ο κόσμος! Προσέξτε λοιπόν, για να μαθαίνετε και να μην σαν ξεγελάσουν. Πρώτον: το ελλαδιστάν είναι το κέντρο αυτού του κόσμου. Και στο κέντρο του κέντρου είναι το δίκιο του ελλαδιστάν… Δεύτερον: οι λίβυοι είναι δυο ειδών. Οι φιλέλληνες και οι ανθέλληνες. Οι φιλέλληνες είναι ο στρατηγός Haftar, στον οποίο οι εθνικοί δημαγωγοί (τύπου μαγαζιά του Αλαφούζου) έδωσαν προαγωγή, και τον έκαναν «στρατάρχη». Αυτός ο «στρατάρχης» είναι ένα μίγμα αιΔημήτρη και μεγΑλέκου: θα σκοτώσει το ανθελληνικό φίδι (τον Sarraj) μέσα στην Tripoli, κι έτσι τα ελληνικά σύνορα θα φτάσουν ως την Σαχάρα… Τρίτον: οι ευρωπαίοι είναι φίλοι μας! Εκείνα τα τόσο αγαπημένα ότι είναι καθάρματα, εκβιαστές και μας έχουν κάνει πειραματόζωα ξεχάστε τα… Αναγνωρίζουν το δίκιο του κέντρου του κόσμου (του ελλαδιστάν δηλαδή) – τελεία και παύλα.

Κάπως σοβαρότερα τώρα. Αν η έγνοια της ε.ε. για τις αοζ της Μεσογείου και την Μεσόγειο την ίδια έχει σχέση με τα «συμφέροντα των μελών της», έχει επίσης σχέση και με τα «συμφέροντα των μη μελών της». Αν αναζητήσετε τα πορίσματα της ψαχνομηχανής πληκτρολογώντας «e.u. council on eez in mediterranean» θα βρείτε πολλές «καταδίκες της τουρκίας». Ωστόσο η πιο πρόσφατη που περιχαρής έφερε στην πατρίδα ο ρημαδοΚούλης συνέπεσε με τις εκλογές στην αγγλία· και την οριστικοποίηση της απελευθέρωσης (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) του βρετανικού λέοντα απ’ τα δεσμά της ε.ε.

Συνεπώς, αν με την πιο πάνω φράση «συμφέροντα των μη μελών της (ε.ε.)» στη Μεσόγειο το μυαλό σας πήγε στην Άγκυρα, κάνατε λάθος. Το τουρκικό καθεστώς είναι μόνιμα «καταδικασμένο» – κάτι σαν ο «συνήθης ύποπτος»…

Το Λονδίνο εννοούσαμε. Και όχι μόνο…

Μπέρδεμα;

Διάφοροι μάγκες στο ίδιο σαλόνι 1

Σάββατο 14 Δεκέμβρη. Η απελευθέρωση του βρετανικού λέοντα έχει διάφορες πλευρές. Οι μορφοποιήσεις τους θα έχουν πιθανόν διαφορετικούς ρυθμούς: για παράδειγμα η διαπραγμάτευση της καινούργιας οικονομικής / εμπορικής σχέσης του λέοντα με την ε.ε. θα πάρει καιρό· όχι μήνες, ίσως χρόνια.

Εκείνο που (κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής) θα εκδηλωθεί γρηγορότερα είναι η ιμπεριαλιστική πολιτική του λέοντα, στην ιστορική φάση της «εθνικά μοναχικής υπερηφάνειάς» του. Ο σκληρός μιλιταριστικός πυρήνας του κράτους της αυτού μεγαλειότητας έχει δήλωσει ήδη τις προθέσεις του επ’ αυτού, με όλη την έπαρση που θα περίμενε κανείς. Ο Gavin Williamson για παράδειγμα που τώρα είναι υπουργός παιδείας αλλά πέρυσι ήταν «άμυνας», συντηρητικός και φανατικός brexiter, είχε δηλώσει πριν ένα περίπου χρόνο (στις 30 Δεκέμβρη του 2018) συνεντευξιαζόμενος στη «sunday telegraph»:

… Αυτή είναι η μεγαλύτερη στιγμή μας σαν έθνος απ’ το τέλος του Β παγκόσμιου πολέμου, όπου θα ξανα-αυτοπροσδιοριστούμε με διαφορετικό τρόπο, για να μπορέσουμε να παίξουμε ενεργά τον ρόλο εκείνο στην παγκόσμια σκηνή που ο κόσμος περιμένει από εμάς να παίξουμε.

Για τόσο καιρό, στην πραγματικότητα επί δεκαετίες, το μεγαλύτερο μέρος της εθνικής μας εστίασης χρωματιζόταν απ’ την συζήτηση για την ευρωπαϊκή ένωση. Τώρα είναι η δική μας στιγμή για να γίνουμε ένας πραγματικός παγκόσμιος παίκτης για μια ακόμα φορά – και νομίζω ότι οι ένοπλες δυνάμεις παίζουν έναν πραγματικά σημαντικό ρόλο σαν μέρος αυτού του ρόλου … Το brexit θα επιτρέψει στο ενωμένο βασίλειο να αλλάξει την πολιτική του της δεκαετίας του ’60 για απόσυρση απ’ τις περιοχές «ανατολικά του Σουέζ»…. Αναζητούμε τις ευκαιρίες όχι μόνο στην Άπω Ανατολή αλλά επίσης και στην Καραϊβική…

Ο απελευθερωμένος βρετανικός λέοντας ενδιαφέρεται και για την αφρική… Κι ούτε λόγος για το Σουέζ. Συνεπώς γι’ αυτόν η Μεσόγειος είναι στρατηγικής σημασίας· εφόσον θα ήθελε να βασιστεί (και) στα καινούργια του αεροπλανοφόρα…

«Μα…» (θα σκεφτείτε…) «… τι σχέση έχει αυτό με τις αοζ;» Ας πούμε πρόχειρα ότι «αοζ» είναι ένας (αλλά όχι ο μοναδικός) τρόπος κωδικοποίησης της κυριότητας επί (των βυθών) και της Μεσογείου – που μπορεί να έχει, αν χρειαστεί, αλυσιδωτές συνέπειες. Όπως, για παράδειγμα, η (στρατιωτική) καταστροφή θέσεων εξόρυξης αντιπάλων… (Γίνονται κι αυτά στον καπιταλιστικό κόσμο: «απαξίωση κεφαλαίου» είναι…)

Υπάρχει ωστόσο κάτι που δεν έχει τόσο συγκεκριμένη μορφή όσο το πετρέλαιο (ή το γκάζι) που καίγεται «ελεύθερα στην ατμόσφαιρα». Είναι η παρακμή της αμερικανικής ηγεμονίας και το πώς το Λονδίνο θεωρεί ότι έχει την ευκαιρία για να την αντικαταστήσει, εδώ κι εκεί. (Πράγματι: η «απόσυρση της δεκαετίας του ‘60» οφείλεται στην αμερικανική ηγεμονία· κι όχι, βέβαια, στην ε.ε.!) Συνεπώς η μεγαλομανία του άλλοτε υπ.αμ. Williamson στηρίζεται σ’ αυτό ακριβώς: στην επιθυμία να «κλέψει» το Λονδίνο σφαίρες επιρροής (και – αλλά όχι μόνο…) απ’ την Ουάσιγκτον.

Κι εδώ προκύπτει ένα απ’ αυτά που δεν σας (μας) λένε: το Λονδίνο και η Άγκυρα καλοβλέπονται μεταξύ τους!… Όσο ο σκληρός καθεστωτικός πυρήνας στην Ουάσιγκτον επιμένει να «τιμωρεί» το τουρκικό καθεστώς, κι όσο η ε.ε. (αν και όχι το Βερολίνο…) επιμένει να κάνει δηλώσεις «καταδίκης», τόσο «τα συμφέροντα των μη μελών της ε.ε.» στις δύο άκρες της ηπείρου μπορεί να βρίσκουν κοινούς τόπους…

Το πιάνεται το υπονοούμενο; «Καλοβλέπονται», “φλερτάρουν” – δεν πάνε για γάμο… Η σχέση θα εξαρτηθεί από διάφορα…

Εκλογικά επιτεύγματα

Παρασκευή 13 Δεκέμβρη. Αν οι exit pollers στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας κάνουν λάθος (την ώρα που «κλείνει ύλη» η ασταμάτητη μηχανή μόνο αυτές οι στατιστικές είναι διαθέσιμες…) υπάρχει αρκετό νερό γύρω απ’ το νησί για να πνιγούν τελετουργικά και με την ησυχία τους. Αν, όμως, έχουν δίκιο (ή σχεδόν), λυπούμαστε αλλά το νερό μπορεί να μην είναι αρκετό για τον Corbyn….

Όλα είναι καλά με τον Corbyn: είναι ένας τίμιος, αυθεντικός αριστεριστής. Το μόνο (ή για τις περιστάσεις: το κυριότερο) πρόβλημά του είναι ότι δεν κάνει για την συγκεκριμένη δουλειά: υποψήφιος πρωθυπουργός της αυτού μεγαλειότητας. Δυστυχώς αυτό είναι το μελανό σημείο του αριστερισμού του: ενώ το μείζον θέμα που απασχολούσε το πόπολο της αυτού μεγαλειότητας ήταν το brexit or not, αυτός (αυτός ο «αριστερός brexiter» που συνέβαινε όμως να είναι επικεφαλής ενός κόμματος κατά μεγάλη πλειοψηφία remainer…) κατάφερε να μπλέξει τόσο πολύ τα κάτω άκρα του ώστε να πείσει όσους είχαν αμφιβολία για την πολιτική του επάρκεια πως έχουν δίκιο. Κι αυτό το πέτυχε ενώ ήξερε πολύ καλά το πόσο άοκνες ήταν οι προσπάθειες της «δεξιάς» των εργατικών» (των «μπλερικών»…), σε συνεργασία με το Τελ Αβίβ, να τον υπονομεύσουν – για να τον ξεφορτωθούν.

Οι «εργατικοί» κατέβηκαν στις εκλογές με ένα βαρύ πρόγραμμα παλαιού σοσιαλδημοκρατικού (early ‘70s) τύπου. Ήταν τόσο πλουσιοπάροχο αυτό το πρόγραμμα από κοινωνική / οικονομική άποψη για τους άγγλους πληβείους, ώστε ο Corbyn θα έπρεπε να κάνει περίπατο. Φαίνεται όμως πως είτε η πλειοψηφία των πληβείων στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας έχει βαρέσει μπιέλα (πολύ πιθανό…) είτε θεώρησε την κοινωνικότητα του προγράμματος των εργατικών σαν ζήτημα δεύτερου χρόνου: να αποκτήσουμε πρώτα την «εθνική ανεξαρτησία μας» (υπό τον Borduk) και μετά …βλέπουμε. (Η αλήθεια είναι ότι ο καιροσκοπισμός είναι δομικό στοιχείο του εμπειρισμού, και ο εμπειρισμός είναι ο βασιλιάς των μεταμοντέρνων κοινωνιών…). Κι ίσως να μην είχαν άδικο: τέτοιο πρόγραμμα σαν των εργατικών (θα μπορούσε να σκεφτεί ο μέσος άγγλος) μόνο εκτός ε.ε. μπορεί να γίνει πραγματικότητα… Ας βγούμε λοιπόν πρώτα (viva Boris!) και μετά … βλέπουμε…

Οι συντηρητικοί ήθελαν 326 καρέκλες για να έχουν κυβερνητική πλειοψηφία στο house of commons. Τα exit polls τους δίνουν 368. Ακόμα και με 350, ακόμα και με 340, είναι θρίαμβος του θεωρούμενου looser Borduk!

Είναι, επίσης, θρίαμβος της μαζικής αυτοχειρίας. Όμως, σαν αυτόνομη εργάτρια η ασταμάτητη μηχανή έχει απελευθερωθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια απ’ την ανιστόρητη βεβαιότητα ότι «ο λαός έχει πάντα δίκιο». Όχι! Το σωστό είναι ότι αυτό το άμορφο διαταξικό σώμα που ονομάζεται «λαός» έχει παντού και πάντα την «τύχη» που αξίζει στα μυαλά του…

Πράγμα που αποδεικνύεται ξανά και ξανά τέτοιες εποχές (με «έξοδα», κατ’ αρχήν, άλλων…)

Του αγίου brexit ανήμερα…

Πέμπτη 12 Δεκέμβρη. Μεγάλη μέρα η σημερινή στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας! Ο BorDuk, ακολουθώντας μια ανορθόδοξη πολιτική τακτική, μετά από πάμπολλες «ήττες» (οι κριτικοί του πολιτικού θεάματος δεν έχασαν καμμία ευκαιρία να τον χαρακτηρίζουν looser…) θα απολαύσει την στρατηγική του νίκη: έσωσε το κόμμα των συντηρητικών, κι όχι απλά το έσωσε… Θα είναι και πρώτο. Μπορεί ο ίδιος να ξαναστεφτεί πρωθυπουργός. Το βασικό πάντως είναι το πρώτο: διασώζοντας τους tories δίνει παράταση ζωής στο αγγλικό πολιτικό σύστημα. (Για πόσο; Θα φανεί.)

Ο «αλλοπρόσαλλος», «ψεύτης», «καραγκιόζης» (όλα αυτά και πολλά άλλα ισχύουν!) απόφοιτος του Eton έπαιξε τον ρόλο του σωστά. Κάθε επιμέρους αποτυχία του την πούλαγε σαν θυματοποίηση. Έπιασε έτσι τον ψυχοσυναισθηματικό σφιγμό όλων εκείνων στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας που νοιώθουν «θύματα» – και τους μάζεψε γινόμενος ο πιο γνήσιος εκπρόσωπός τους. Το ότι η σημαία του γράφει “brexit” είναι βασικό· αλλά τα «θύματα» που βρήκαν το φως τους στο ακατάστατο μαλλί του Borduk δεν ξέρουν τι τους περιμένει.

Τι τους περιμένει αλήθεια; Η απαλλαγή του καπιταλισμού της αυτού μεγαλειότητας απ’ τις δεσμεύσεις της νομοθεσίας της ε.ε. σημαίνει «απελευθέρωσή» του σε δύο κυρίως πεδία. Εκείνο της εργατικής νομοθεσίας, και εκείνο της περιβαλλοντικής προστασίας και της προστασίας της υγείας των υπηκόων. Ο «απελευθερωμένος» απ’ αυτά τα δεσμά αγγλικός καπιταλισμός θα επιδιώξει να γίνει αφεντικό μιας «εθνικής» offshore, με ελάχιστα εμπόδια για το επιχειρείν παντού όπου τα αφεντικά νοιώθουν ότι εμποδίζονται. Χρήση χημικών στα τρόφιμα, μεταλλαγμένα, καλλυντικά, φάρμακα, προστασία προσωπικών δεδομένων: να ένα μέρος του «ζουρλομανδύα» της ε.ε. απ’ τον οποίο δραπετεύει πλέον ο βρετανικός λέων. Όσο για μισθούς, μεροκάματα, κλπ; Το ντάμπινγκ είναι πάντα παράδεισος (για τους σφετεριστές της παραγωγής του πλούτου…).

Θα κάνει «αυτοδύναμη κυβέρνηση» ο Borduk; Η ασταμάτητη μηχανή δεν διακινδυνεύει τέτοια πρόβλεψη – δεν «πιάνει» αυτά τα εκλογικά συστήματα με τις πολλές μονοεδρικές περιφέρειες…

Είναι και κάτι προβληματάκια με την βόρεια ιρλανδία ή την σκωτία. Υποθέτουμε ότι επ’ αυτών η κυβερνοτακτική του BorDuk, αν γίνει ξανά πρωθυπουργός, θα είναι «βλέποντας και κάνοντας»…