Tag: αίγυπτος

Τρέξε, τρέξε…

Τετάρτη 10 Μάρτη. Ο υπ.εξ. της αιγυπτιακής χούντας Sameh Shoukry βρισκόταν στην Αθήνα πριν ένα μήνα ακριβώς (10 Φλεβάρη). Οπωσδήποτε δεν έγινε κάτι συνταρακτικό από τότε ως χτες για να τρέξει ο ρημαδο—–Νικόλας ξανά στα πόδια του φίλου του. Είναι γνωστό ότι η αιγυπτιακή χούντα, παρά τις σοβαρές αντιθέσεις της με την Άγκυρα δεν σκοπεύει, ούτε σκόπευε ποτέ να συγκρουστεί μαζί της για τις αοζ. Ακόμα και η επιμέρους οριοθέτηση μεταξύ Καΐρου και Αθήνας νότια της Κρήτης σταμάτησε ακριβώς στο όριο που η Άγκυρα θεωρεί αδιαπραγμάτευτο: τον 28ο μεσημβρινό (κόκκινη γραμμή δεξιά στον χάρτη επάνω). Κι αυτό έγινε με την συναίνεση του ρημαδογκουβέρνου, που φυσικά θα ήθελε κάτι καλύτερο, αλλά βιαζόταν να πουλήσει μια κάποια συμφωνία στην «ευαίσθητη» ανατολική Μεσόγειο.

Οπότε; Η Αθήνα ανησυχεί σοβαρά (έως σημείου «χεσίματος») μήπως εκείνο που ως τώρα είναι ο «σεβασμός» της αιγυπτιακής χούντας προς τις εύλογες αξιώσεις της Άγκυρας στον βυθό της ανατολικής Μεσογείου πάρει επίσημη και θεσμική μορφή, σαν συμφωνία μεταξύ τους για την οριοθέτηση του ορίου των μεταξύ τους αοζ. Πρακτικά βέβαια αυτή η οριοθέτηση συμβαίνει ήδη, άτυπα· κι αυτό είναι κατ’ αρχήν αρκετό για την Άγκυρα. Επίσημη συμφωνία μπορεί να μην υπάρχει (ακόμα) αλλά με τον τρόπο της η αιγυπτιακή χούντα δείχνει αρκετό ρεαλισμό γι’ αυτό το θέμα και δεν αναγνωρίζει ούτε πρόκειται να αναγνωρίσει ποτέ την θρυλική «αοζ του Καστελόριζου», παρασυρόμενη απ’ τις ελληνικές φαντασιώσεις.

Αυτό είναι όλο κι όλο που θα μπορούσε να παρακαλέσει ο ρημαδο—–Νικόλας τον φίλο του της αιγυπτιακής χούντας: να αφήσει το θέμα όπως έχει, ώστε να μην αναγκαστεί να παραδεχτεί το ελληνικό πολιτικό σύστημα (κι όχι μόνο το τωρινό ρημαδογκουβέρνο) ότι αφού η φίλη κι αδελφή χούντα της αιγύπτου οριοθέτησε επίσημα την αοζ της με την Άγκυρα «αοζ Καστελόριζου» γιοκ!!!

Για την σωτηρία των προσχημάτων αγωνίζεται το ρημαδογκουβέρνο· και για την δυνατότητα να συνεχιστεί η εθνικιστική πλύση εγκεφάλου των υποτελών…

(φωτογραφία πάνω: Αν και πρόκειται για το μισό ρεπορτάζ σας διαβεβαιώνουμε ότι πουθενά στο σύνολό του δεν γίνεται καμμία αναφορά σε οικόπεδα και αοζ· μόνο η επιγραμματική στο κάτω μέρος της εικόνας, περί “γρήγορης εγκαθίδρυσης διμερούς συνεργασίας στον ενεργειακό τομέα”. Αυτά απ’ την πλευρά της χούντας…

Υπάρχουν όμως και οι ελληνικές επενδύσεις εκμετάλλευσης των αιγύπτιων εργατών και εργατριών… Καθόλου ασήμαντο…)

30 μοίρες βόρεια του ισημερινού…

Τετάρτη 27 Γενάρη. Ονομάστηκαν (απ’ τους δυτικούς) «αραβική άνοιξη» για να ξεδοντιαστούν απ’ το επαναστατικό του περιεχόμενο, τόσο από κοινωνική και από πολιτική άποψη, όσο και από γεωπολιτική. Τρόμαξαν τόσο πολύ τον δυτικό οριενταλισμό / ιμπεριαλισμό ώστε διαστρεβλώθηκαν όσο περισσότερο γινόταν: εξεγέρσεις / επαναστάσεις με εκατοντάδες δολοφονημένους, χιλιάδες αιχμάλωτους να βασανίζονται, διάρκεια εβδομάδων, αποδόθηκαν …. στα “social media”…. στις αμερικανικές εταιρείες “κοινωνικής δικτύωσης” δηλαδή!!… Και πάλι ο λευκός ήταν ο “κρίσιμος παράγοντας” είπαν οι δυτικοί λευκοί!!! (Αλλοίμονο, ποιός άλλος;)

Έχει περάσει μια δεκαετία απ’ τις μαζικές εξεγέρσεις / επαναστάσεις στις περισσότερες αραβικές κοινωνίες, που – φυσικά – έχουν θαφτεί. Με την εξαίρεση της πρώτης, στην τυνησία, που αιφνιδιάζοντας τόσο τους ντόπιους καθεστωτικούς όσο και τα δυτικά τους στηρίγματα κατάφερε να ολοκληρωθεί θεσμικά, οι υπόλοιπες είτε καταστάλθηκαν με πολύ αίμα άμεσα, είτε λίγο αργότερα.

Ανάμεσα σ’ αυτές τις επαναστάσεις εκείνη της 25ης Γενάρη του 2011 στην αίγυπτο είναι αυτή που καθόρισε, σημάδεψε το Sarajevomag, από πολλές πλευρές, απόψεις, προσεγγίσεις (ακόμα και συναισθηματικά). Μπορεί η πλατεία Tahrir να έγινε ένα ρηχό, πρόχειρο και στρεβλωμένο σύνθημα για διάφορους ντόπιους που αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα μόνο μέσα από οθόνες, αλλά η αληθινή πλατεία Tahrir, στο κέντρο του Καΐρου, η πλατεία του αίματος και της υπερηφάνειας, υπήρξε ένα μοναδικό εγχείρημα ανταγωνιστικής πολιτικοποίησης εν θερμώ, πίσω απ’ τα οδοφράγματα, πάνω απ’ την κρατική βία. Ένα πολιτικό γεγονός / παράδειγμα που θα έπρεπε να θεωρηθεί, μαζί με όλα τα ανάλογα σε άλλες αραβικές κοινωνίες, ως προς τον πλούτο, την ένταση και τις δυνατότητες που απελευθέρωσε, ισοδύναμο του «παγκόσμιου Μάη» το ’68… Με την διαφορά ότι το 2011 ήταν καθαρά αραβικό – πράγμα ασυγχώρητο!!

Σαν ελάχιστο φόρο τιμής και μνήμης σ’ εκείνη την επανάσταση, σ’ εκείνη την έφοδο στον ουρανό 30 μοίρες βόρεια του ισημερινού, μερικές φωτογραφίες.

Διαδηλωτής επιστρέφει δακρυγόνο στη διάρκεια συγκρούσεων με την αστυνομία κοντά στο θηριώδες “υπουργείο εσωτερικών”, δυο γωνίες απ’ την πλατεία Tahrir…

Τα γραφεία του «κόμματος» του δικτάτορα Mubarak στο Κάιρο καίγονται, στις 28 Γενάρη 2011…

H θρυλική μάχη της γέφυρας Kasr πάνω απ’ το Νείλο. Αν και άοπλοι οι χιλιάδες διαδηλωτές ανάγκασαν την στρατοαστυνομία σε άτακτη υποχώρηση…

Χιλιάδες διαδηλωτές στην Αλεξάνδρεια, στις 1 Φλεβάρη…

Σκληρές μάχες, σώμα με σώμα, των εξεγερμένων με ορδές πληρωμένων οπαδών και χαφιέδων του Mubarak, που επιχείρησαν να ανακαταλάβουν την πλατεία Tahrir, στις 2 και στις 3 Φλεβάρη…

Μια απέραντη γιορτή στο Κάιρο και σ’ όλες τις πόλεις της αιγύπτου: ο για τους δυτικούς «ακλόνητος» επί δεκαετίες δικτάτορας Mubarak, έχοντας εξαντλήσει όλη την διαθέσιμη καταστολή, ανακοινώνει την παραίτησή του στις 8 Φλεβάρη στους πραγματικά ακλόνητους εξεγερμένους…

Εξ οικείων τα βέλη

Τρίτη 8 Δεκέμβρη. Το ρημαδογκουβέρνο πουλάει στους υπηκόους του μια «ιδέα» που μυρίζει έντονα αντιγερμανισμό. Θα ζητήσει (λέει) από το Βερολίνο να σταματήσει η Howaldtswerke-Deutsche Werft (HDW) GmbH, μια θυγατρική της ThyssenKrupp, την τεχνολογική υποστήριξη της ναυπήγησης 6 υποβρυχίων τύπου 214 για λογαριασμό της Άγκυρας. Τα υποβρύχια “κτίζονται” στα μεγάλα τουρκικά στρατιωτικά ναυπηγεία Golcuk, στη θάλασσα του Μαρμαρά. Το ελλαδιστάν έχει 4 τέτοια, φτιαγμένα απ’ την ίδια γερμανική εταιρεία, και είναι περήφανο για τα προσόντά τους… Και (προφανώς) δεν θέλει να τα έχει και ο «αιώνιος εχθρός» του· τα κίνητρα της Αθήνας είναι αυτονόητα…

Το Βερολίνο έχει ήδη απορρίψει αυτήν την απαίτηση τον περασμένο Οκτώβρη (ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας είναι γνωστός συλλέκτης αποτυχιών…). Και θα την ξανα-απορρίψει, για περισσότερο (οικονομικούς) ή λιγότερο (γεωπολιτικούς) προφανείς λόγους. Αλλά ο ελληνικός μιλιταρισμός ανησυχεί για κάτι επιπλέον (που δεν το φωνάζει αφού ούτε κατά διάνοια μπορεί να εμποδίσει): κτίζοντας εδώ και 35 χρόνια υποβρύχια στα συγκεκριμένα ναυπηγεία, και αποκτώντας know how απ’ την κατασκευή των γερμανικού σχεδιασμού και εξοπλισμού 214, το τουρκικό στρατο-βιομηχανικό σύμπλεγμα σχεδιάζει και μεθοδεύει την κατασκευή των δικών του advanced υποβρυχίων απ’ το 2017, ελπίζοντας ότι θα φτιάξει το πρώτο «εντελώς τουρκικό» μέσα στην επόμενη δεκαετία. Σ’ αυτό το σχέδιο εμπλέκονται φυσικά δεκάδες άλλες (τουρκικές) εταιρείες, για επιμέρους συστήματα, όπλα, κλπ. (Μέσα σ’ αυτόν τον σχεδιασμό περιλαμβάνεται και η επίλυση 5 βασικών σχεδιαστικών λαθών που τα τουρκικά ναυπηγεία βρήκαν στα γερμανικά πρωτότυπα των 214…)

Όμως πριν απορρίψει το Βερολίνο την ελληνική απαίτηση, την απέρριψε έμμεσα μεν καθαρά δε ένας σύμμαχος, ένας «φίλος και αδελφός»: ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron. Μιλώντας χτες σε κοινή συνέντευξη τύπου με τον χασάπη του Καΐρου Sisi (κι αυτός φίλος κι αδελφός του ελλαδιστάν…) ξεκαθάρισε ότι δεν θα σταματήσει να πουλάει όπλα στον καραβανοφασίστα εξαιτίας της «κατάστασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» γιατί δεν θέλει να αδυνατίσει η αιγυπτιακή χούντα στον αντιτρομοκρατικό της αγώνα στην ευρύτερη περιοχή. «Δεν πρόκειται να μπλέξω ζητήματα αμυντικής και οικονομικής συνεργασίας με τέτοιες διαφωνίες [εννοεί τις σφαγές και την καταστολή της χούντας]. Είναι προτιμότερο και αποτελεσματικότερο να έχουμε μια πολιτική διαλόγου παρά ένα μποϋκοτάρισμα που το μόνο που θα πετύχει θα είναι να μειώσει την αποτελσματικότητα ενός απ’ τους εταίρους μας στη μάχη κατά της τρομοκρατίας» δήλωσε, φτύνοντας έτσι στα μούτρα 17 γαλλικές και διεθνείς οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που τον κατηγόρησαν ότι κάνει το κορόιδο απέναντι σε μια απ’ τις χειρότερες χούντες του πλανήτη. (Τα ίδια και χειρότερα υποστηρίζε ο ροζ ογκόλιθος Nick the Greak, όταν ήταν στο πόστο του, σαμποτάροντας προσπάθειες άλλων ευρωπαϊκών κρατών υπέρ των πολιτικών κρατουμένων στην αίγυπτο…)

Υποθέτουμε ότι το ελλαδιστάν χάρηκε με την απόφαση του βασιλιά Macron, και δεν θα τον καταγγείλει!!! Πώς όμως θα απαιτήσει το αντίθετο απ’ το Βερολίνο, όταν μάλιστα το τουρκικό καθεστώς είναι μεν «συνταγματική απολυταρχία» αλλά πάντως όχι στρατιωτική χούντα; Και πως ελπίζει το ελλαδιστάν οτι ο σύμμαχος βασιλιάς να βάλει πλάτη σε τέτοια απαίτηση όταν και των δύο «ελλάς-γαλλία-συμμαχία» οι φωλιές δεν είναι απλά λερωμένες αλλά κολυμπούν μέσα στο αίμα και στον πόνο των 60.000 πολιτικών αιχμάλωτων της αιγυπτιακής χούντας;

Δεν υπάρχει θέμα… Για εσωτερική κατανάλωση προορίζονται αυτά τα κόλπα: για να ενισχύσουν την πεποίθηση των υπηκόων ότι το Βερολίνο είναι εχθρός· και ότι ο επερχόμενος νυσταλέος Jo είναι ο Αναμενόμενος μεγάλος φίλος κι αδελφός…

(φωτογραφία: Είναι κι αυτό! Η αιγυπτιακή χούντα πρόταξε τα στήθια της στον Erdogan και σε πολλούς άλλους ακόμα, προστατεύοντας το γαλλικό βασίλειο απ’ την “εκστρατεία μίσους”… Τι τραβάει αυτό το καϋμένο το βασίλειο, ε;)

Υγιεινιστικός πανικός;

Πέμπτη 12 Νοέμβρη. Το ρημαδογκουβέρνο (και η ιερά σύνοδος της υγείας) δείχνουν συμπτώματα ρεταρίσματος. Τα “μέτρα” τους γίνονται όλο και πιο αλλοπρόσαλλα· κυρίως όμως δείχνουν πανικό. “Σήμερα θα κάνετε αυτό”… “όχι, όχι, αύριο απαγορεύονται κι αυτά”… “ντάξει, αυτό θα το αλλάξουμε και θα το κάνουμε αλλιώς”.

Κατά την ταπεινή μας άποψη αυτό είναι αναμενόμενο, συμβαίνει και αλλού – μόνο που στο ελλαδιστάν συμβαίνει με άψογα ελληνικό τρόπο. Το ρημαδογκουβέρνο και το ιερατείο έχουν στριμωχτεί ανάμεσα σε μια γενική κοινωνική διάθεση ανυπακοής που ίσως να μην εξελιχθεί σε ανοικτή εξέγερση, μοιάζει όμως πολύ με αποσπάσματα του θρυλικού “Πεθαίνω σα χώρα”· απ’ την άλλη είναι δέσμιοι της θανατοπολιτικής τους, που έχει εξαχρειωθεί, και την οποία δεν μπορούν να εγκαταλείψουν. Για πολλούς και διάφορους λόγους (φαντάζεσθε η microsoft και η pfizer να αναστείλουν τις επενδυσάρες τους στα μέρη μας για τιμωρία;)

Ένα απλό παράδειγμα: μετά την ενάτη εσπερινή απαγορεύουν την κατ’ οίκον διανομή φαγητού / delivery!… Το σκέφτηκαν καλά; Μπορούν να αποδείξουν ότι είναι «μέτρο κατά της διασποράς του ιού»; (Ας μην πούμε καμμιά χοντρή κουβέντα): κάμποσες χιλιάδες αδελφοί της ασφάλτου πετιούνται στα σκοινιά (και τα αφεντικά τους επίσης, αλλά αυτό δεν μας αφορά), ενώ ταυτόχρονα οι πελάτες είτε θα πρέπει να παραγγέλνουν απ’ το απόγευμα, είτε θα πρέπει να τρώνε τα νύχια τους καθώς θα βουλιάζουν σε κάποιο σήριαλ. Σκατοζωή, σκατόκοσμος και σκατοκοινωνία!

Θα το πάρουν πίσω; Έτσι λέμε. Θα προεκτείνουν τις απαγορεύσεις μέχρι τα μέσα Δεκέμβη; Έτσι λένε. Ποιός θα φταίει; Εμείς – λένε. Όποιος πεθαίνει πια στο ελλαδιστάν για έναν μόνο λόγο πεθαίνει, απ’ τον covid… Αλλά το παραμυθάκι του θανατόμετρου το έχουν πάρει πια χαμπάρι πολλοί.

Πόρκα κυβερνητική μιζέρια: να μας κρατήσουν φυλακισμένους μέχρι να έρθουν οι σωτήρες με τα νανοσωματίδια και την γενετική μετάλλαξη στα μιτοχόνδρια των κυττάρων μας (: mRNA εμβόλια….)…

Μήπως να δώσουν τα κλειδιά των φυλακών μας στον νυσταλέο Jo; Ή μήπως καλύτερα στον φίλο τους τον χασάπη του Καΐρου;

(φωτογραφία: Ή κρύβουν στα χέρια τους το μέλλον της ανατολικής Μεσογείου, ή προσπαθούν να τα καθαρίσουν απ’ το αντισηπτικό…)

Ο φίλος και σύμμαχος έχει ζόρια…

Κυριακή 25 Οκτώβρη. Η αυξανόμενη επιρροή της Άγκυρας (και του μπλοκ της Αστάνα συνολικά) στη βάση των αραβικών κοινωνιών έχει αρχίσει να γίνεται εφιάλτης για την αιγυπτιακή χούντα. Μια πρόσφατη (24 Σεπτέμβρη) συνάντηση εκπροσώπων της Hamas και της Fatah στην Istanbul, και η συμφωνία μεταξύ τους για προκήρυξη εκλογών στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη σύντομα, έχει μπαρουτιάσει το καθεστώς του χασάπη Sisi: χάνει την επιρροή του ακόμα και στους αιχμάλωτους παλαιστίνιους!

Καμμία έκπληξη! Η μία μετά την άλλη διάφορες μικρομεσαίες πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου ανακοινώνουν την αγάπη τους για το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ· κι αυτό γίνεται – οι παλαιστίνιοι το ξέρουν – ώστε (ανάμεσα στις υπόλοιπες εξυπηρετήσεις προς τον άξονα) να καταστείλουν τις όποιες εσωτερικές αντιδράσεις στους πληθυσμούς τους όταν το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς προσαρτήσει την Δυτική Όχθη. (Ο τοξικός του Ριάντ φοβάται να μπει επίσημα στο κλαμπ «φίλων του απαρτχάιντ». Αν το κάνω θα με σφάξουν οι δικοί μου δήλωσε πρόσφατα).

Για τους παλαιστίνιους (για ένα τμήμα της οαπ προσχηματικά…) αυτή η επίσημη, καθεστωτική αραβική αναγνώριση του απαρτχάιντ καθεστώτος είναι ανάθεμα! Για τον Sisi είναι ευχάριστη εξέλιξη: το Κάιρο έχει “αποκαταστήσει τις σχέσεις” του με το Τελ Αβίβ από το 1978. Έτρεξε μάλιστα να την χαιρετίσει…

Σ’ αυτήν την κρίσιμη ιστορικά περίοδο, το να συνεχίσουν οι παλαιστινιακές φράξιες να αντιμετωπίζουν φανερά τον Sisi σαν «φίλο» τους, θα ήταν αυτοκτονικό. Στην πραγματικότητα βέβαια δεν μπορούν να ξεκόψουν: οι αιγυπτιακές μυστικές υπηρεσίες είναι βαθιά χωμένες στην διαχείριση του «παλαιστινιακού προβλήματος». Είναι τόσο βαθιά χωμένες ώστε ενώ ο εκλεγμένος Morsi ήταν ο μόνος πραγματικός υποστηρικτής της παλαιστινιακής αντίστασης, όταν ανατράπηκε απ’ τον Sisi βρέθηκε κατηγορούμενος για «εθνική προδοσία» για την υποστήριξή του στη Hamas – και η παλαιστινιακή οργάνωση δεν έβγαλε κιχ…

Η επιλογή του να είναι το τουρκικό καθεστώς και όχι το αιγυπτιακό οικοδεσπότης και μεσολαβητής στις πρόσφατες διαπραγματεύσεις, συζητήσεις και συμφωνίες μεταξύ των βασικών πολιτικών συνιστωσών των παλαιστινίων θα μπορούσε να είναι συμβολική αντίδραση στη στάση του Καΐρου υπέρ της αραβικής νομιμοποίησης (του «ξεπλύματος») του Τελ Αβίβ. Μπορεί όμως να είναι και κάτι περισσότερο: αυτή η «αλλαγή υπερασπιστή» εκ μέρους των παλαιστινίων επιστρέφει στο εσωτερικό της αιγυπτιακής κοινωνίας, σε βάρος της χούντας. Κάνει ευκολότερο το να κατηγορηθεί, κάποια στιγμή, ο Sisi και το συνάφι του σαν προδότες της παλαιστινιακής υπόθεσης. Έχει τους λόγους του ο χασάπης που ανησυχεί.

Κι ίσως να αποκτήσει περισσότερους. Προκειμένου να ξεπεραστεί το δίλημα των παλαιστινίων «Κάιρο ή Άγκυρα» η Μόσχα έχει αυτο-προταθεί να φιλοξενήσει τις τελικές συζητήσεις των παλαιστινίων για τις εκλογές (αν, όντως, ο Abbas αποφάσισε ότι μπορεί να πεθάνει ήσυχος…). Αν η αιγυπτιακή χούντα δεν καταφέρει να «μαζέψει» (με κάποιους εκβιασμούς…) τους όποιους πολιτικούς εκπροσώπους των παλαιστινίων και, αντίθετα, τους δει να απομακρύνονται ακόμα περισσότερο, ως την ρωσική πρωτεύουσα, τότε ναι: θα απομείνει με την φιλία των ελληνοκυπρίων και της Αθήνας…

Ο ιδανικός σύμμαχος

Παρασκευή 23 Οκτώβρη. … Είναι μεγάλη η χαρά μου που συναντιόμαστε για πρώτη φορά μετά τη σημαντικότατη υπογραφή της συμφωνίας μερικής οριοθέτησης των θαλάσσιων ζωνών, για την οποία και οι δυο μας εργαστήκαμε πολύ… Θέλω και πάλι να σας ευχαριστήσω για τον τρόπο με τον οποίον και εσείς, αλλά και οι συνεργάτες σας, συνεργαστήκαμε για να μπορούμε να πετύχουμε αυτήν την πολύ σημαντική συμφωνία…

Μες το μέλι ο ρημαδοΚούλης πριν δυο μέρες στη Λευκωσία με τον φασίστα Sisi. (Η δημοκρατία του είναι “αντιφασιστική”, ε;) Το σχετικό ρεπορτάζ (του καθεστωτικού σκάι) τόνισε το εύρος αυτής της μεγάλης ελληνικής χαράς (χωρίς να αναφερθεί, φυσικά, στις ελληνικές επιχειρηματικές δραστηριότητες στην αίγυπτο, που επωφελούνται τα μέγιστα απ’ τον στρατιωτικό νόμο στην εκμετάλλευση των αιγύπτιων εργατών):

… Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ενημέρωσε τον Πρόεδρο της Αιγύπτου για τις τελευταίες εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και την κλιμακούμενη τουρκική προκλητικότητα. Υπήρξε δε σύμπτωση απόψεων για την αυξανόμενη επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας και τονίστηκε η ανάγκη σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου. Επίσης, επιβεβαιώθηκε η κοινή αντίληψη όσον αφορά στην επίτευξη μιας πολιτικής λύσης στη Λιβύη… Διαπιστώθηκε, επίσης ταύτιση απόψεων όσον αφορά τον αποσταθεροποιητικό ρόλο που διαδραματίζει η Τουρκία στη Λιβύη…

Δέκα μέρες πριν αυτήν την μεγάλη ελληνο-αιγυπτιακή χαρά, στα μέσα Οκτώβρη, ο χασάπης του Καΐρου είχε ολοκληρώσει την εκτέλεση 15 πολιτικών κρατουμένων – είναι γι’ αυτόν μια «μέτρια σοδειά» αφού πολλές εκατοντάδες άλλοι ζουν περιμένοντας το απόσπασμα. Η εκτέλεση των συγκεκριμένων επιταχύνθηκε μετά από μια εξέγερση στις τρομακτικές φυλακές υψίστης ασφαλείας Scorpion στα μέσα Σεπτέμβρη, στη διάρκεια της οποίας σκοτώθηκαν 4 κρατούμενοι αλλά (κατά την χούντα) και τέσσερεις δεσμοφύλακες. Οι 13 απ’ τους 15 πολιτικούς κρατούμενους είχαν δει τι έγινε στην επιχείρηση καταστολής της εξέγερσης, και η χούντα απλά τους έκλεισε το στόμα για πάντα.

Αυτός είναι ο φίλος και σύμμαχος του τενεκεδένιου πολιτικού παγκόσμιας εμβέλειας Τσίπρα και του εξίσου παγκόσμιου ρημαδοΚούλη. Αυτό το βουλιαγμένο στο αίμα καθεστώς είναι ένας πολύ καλός τους σύμμαχος.

Πώς λέγεται η με κάθε τρόπο και απ’ το 2013 σταθερή υποστηρίξη μιας τέτοιας χούντας; Στα ελληνικά λέγεται “σεβασμός του διεθνούς δικαίου”…

Η “περήφανη”!

Πέμπτη 22 Οκτώβρη. Αυτή κι αν είναι «εξωτερική πολιτική» μεγάλου βεληνεκούς! Την ώρα που στη Λευκωσία ο ρημαδοΚούλης, συνεχίζοντας την εθνική παράδοση που έφτιαξαν οι φαιορόζ, αγκαλιαζόταν, χαριεντιζόταν και συμμαχολογούσε με τον χασάπη της αιγύπτου Sisi, 222 βουλευτές απ’ το ευρωπαϊκό και επτά εθνικά κοινοβούλια (γαλλίας, γερμανίας, ιταλίας, βελγίου, πορτογαλίας…) κατάγγελναν τον αιγύπτιο καραβανά έμμεσα αλλά καθαρά σαν χουντικό. Το κείμενό τους ζητάει την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων (τουλάχιστον 60.000…) – η ύπαρξη ακόμα και πολύ λιγότερων σημαίνει νέτα σκέτα χούντα.

Η καταγγελία δεν θα έχει αποτέλεσμα, αν και είναι η πιο ηχηρή ως τώρα ευρωπαϊκή καταγγελία υψηλού επιπέδου εναντίον της αιγυπτιακής χούντας. Κάνει όμως τον ρημαδοΚούλη και τον Αναστασιάδη να φαίνονται σαν δύο περιττώματα στη λευκότητα της Σαχάρας. Δεν είναι τα μοναδικά, αυτό είναι βέβαιο. Αλλά είναι τέτοια· όπως ήταν οι προκάτοχοι του ρημαδογκουβέρνου.

Ελπίζουν – τα εθνικά κακάκια – στην ισχύ του μεγάλου συμμάχου τους… Ελπίζουν στην ανθεκτικότητα της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας στην οποία ανήκουν… Αλλά θα πετύχουν αυτό που είναι το αναπόφευκτο: θα μαζεύουν και θα ταΐζουν τις μύγες.

Δεν είδα εγώ τους βασιλιάδες

να γκρεμίζονται απ’ τους θρόνους τους;

(Προμηθέας, Γκαίτε)

Αίγυπτος

Παρασκευή 25 Σεπτέμβρη. Οι διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών / νυχτών (συνεχίζονταν ως και χτες) σε 17 αιγυπτιακές πόλεις μεγαλύτερες και μικρότερες, κατά της χούντας του Sisi, παρά τα δρακόντια μέτρα καταστολής, ήταν μεν μαζικές όχι όμως στο μέγεθος της έκρηξης στις 25 Γενάρη του 2011. Όχι ακόμα – πρέπει να προσθέσουμε.

Ωστόσο, μετά τις περσινές διαδηλώσεις και την καταστολή τους (περίπου τέτοια εποχή) το γεγονός ότι φέτος αρκετές χιλιάδες βρήκαν στους δρόμους («προκαλώντας φθορές» σε μπάτσικα οχήματα σε λίγες περιπτώσεις) δείχνει ότι η χούντα ισορροπεί αβέβαια πάνω σε μια υπόγεια αντίδραση μεγάλης κλίμακας, που μπορεί να εκδηλωθεί οποιαδήποτε στιγμή.

Πέρα απ’ την φτώχια και την αθλιότητα στην οποία είναι καταδικασμένοι εκατομμύρια αιγύπτιοι πληβείοι, υπάρχει ίσως τώρα ένας επιπλέον παράγοντας που μπορεί να αποκτήσει χωριστή δυναμική. Η (απαγορευμένη) μουσουλμανική αδελφότητα. Η χούντα του Sisi έχει εμπλακεί πια ανοικτά στους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς στην ανατολική Μεσόγειο. Η τυχοδιωκτική εισβολή στη λιβύη, στο πλευρό του «τζενεράλ» Haftar, δεν έγινε μεν. Αλλά το κατ’ αρχήν αντι-ιρανικό και, ουσιαστικά, διευρυμένα αντι-ευρασιατικό μπλοκ / άκρη του άξονα, που εμφανίζεται σα συμμαχία διάφορων πετροχουντικών καθεστώτων της αραβικής χερσονήσου με το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, δεν είναι τυχαία εξέλιξη.

Σ’ αυτές τις συνθήκες η (αιγυπτιακή) μουσουλμανική αδελφότητα δεν θα μπορέσει να μείνει ουδέτερη και αμέτοχη για πολύ καιρό. Έχει σημαντική επιρροή σε κατώτερα στελέχη του στρατού και, φυσικά, στους φαντάρους. Φυγάδες στελέχη της βρίσκονται σαν πολιτικοί πρόσφυγες στην τουρκία, και οι επαφές με το τουρκικό καθεστώς είναι δεδομένες. Αν η χούντα του Sisi πέσει, τότε θα ακολουθήσουν ανάλογες αντι-αυταρχικές εξεγέρσεις και σ’ άλλες πετροχούντες.

Αν συμβεί έτσι δεν θα είναι remake των εξεγέρσεων / επαναστάσεων του 2011 που ονομάστηκαν «αραβική άνοιξη». Θα είναι μάλλον απογονοί τους μέσα σε διαφορετικά δεδομένα…

Ζόρια και συμμαχίες 1

Τετάρτη 16 Σεπτέμβρη. Η αυξανόμενη επιρροή των τούρκων ισλαμοδημοκρατών και των αράβων συμμάχων τους σ’ αυτό που λέγεται «ο δρόμος» των σουνιτικών αραβικών κοινωνιών, δηλαδή η «κοινή γνώμη» έχει αρχίσει να προκαλεί τρόμο στις πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου και στη χούντα του Καΐρου. Στην πρόσφατη «σύνοδο των αραβικών κρατών» το Αμπού Ντάμπι και το Κάιρο έλυσαν τα ζωνάρια τους – με φραστικές απειλές και κατάρες. Η «εμπλοκή της τουρκίας στις αραβικές υποθέσεις είναι απαράδεκτες» δήλωσε ο υπ.εξ. των εμιράτων Anwar Gargash – επίσημος φίλος πια του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ.

Το πρόβλημα των πετροδικτατοριών που νοιώθουν το έδαφος να γλυστράει κάτω απ’ τα πόδια τους (αφού πλέει πάνω σε λίμνες ενός όλο και πιο περιττού ενεργειακού εμπορεύματος, του πετρελαίου) είναι απ’ την μια μεριά ότι βλέπουν τον τουρκικό ιμπεριαλισμό αλλά όχι τον ρωσικό ή τον κινέζικο· και απ’ την άλλη μεριά, έχοντας χάσει απ’ τον ορίζοντα τις εγγυήσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, βρίσκουν αποκούμπι … στον γαλλικό. Αλλά το να συμμαχείς με ένα φασιστικό αντιαραβικό καθεστώς σαν το ισραηλινό και το να περιμένεις την βοήθεια μιας παλιάς αποικιοκρατικής δύναμης στη μέση ανατολή σαν την γαλλία, δεν είναι αυτό που θα φέρει τον «δρόμο» στα πόδια σου· έτσι δεν είναι;

Μάλλον το αντίθετο.

Ένοπλοι υπνοβάτες

Τρίτη 18 Αυγούστου. … Σύμφωνα με συγκλίνουσες πληροφορίες, στην τηλεδιάσκεψη της περασμένης Παρασκευής που έγινε πρωτίστως για τη Λευκορωσία ο Νίκος Δένδιας ζήτησε από το Ζοζέπ Μπορέλ τρία πράγματα προκειμένου να συμφωνήσει σε μια κοινή δήλωση (statement). Να εκφράζεται ικανοποίηση για την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία. Να είναι σκληρότερη απ’ όσο σχεδιαζόταν η γλώσσα για την Τουρκία. Και να μην υπάρχει αναφορά στον ελληνοτουρκικό διάλογο.

Η Γερμανία, συνεπικουρούμενη από άλλες χώρες αρνήθηκε. Και οι λόγοι είναι προφανείς: έχει ενοχληθεί από το timing της υπογραφής της συμφωνίας με το Κάιρο και εξακολουθεί να επιδιώκει να καθίσουν στο τραπέζι Αθήνα και Άγκυρα. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά κατ’ ανάγκη ότι η ελληνική κυβέρνηση έκανε λάθος που υπέγραψε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή τη συμφωνία. Έτσι θεώρησε ότι εξυπηρετείται καλύτερα το εθνικό συμφέρον. Η επιμονή της όμως να σύρει το Βερολίνο σε μια αυτοαναιρετική διατύπωση πρέπει να οφειλόταν είτε στην υπερτίμηση των δυνάμεών της είτε στον υπολογισμό ότι η «αντίσταση» στους Γερμανούς θα αποβεί χρήσιμη στο εσωτερικό μέτωπο.

Το αποτέλεσμα ήταν, αντί για statement που απαιτεί ομοφωνία, να εκδοθεί δελτίου Τύπου (press release). Πολιτικά, η διαφορά δεν είναι μεγάλη. Η ουσία όμως είναι ότι σε αυτό το press release όχι μόνο δεν υπάρχει αναφορά στην ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, αλλά τονίζεται τόσο η ανάγκη επανάληψης του διαλόγου (που καλώς εχόντων των πραγμάτων θα ξεκινήσει μετά τις 23 Αυγούστου), όσο και η υποστήριξη των υπουργών στις προσπάθειες του Μπορέλ να διευκολυνθεί η επαναπροσέγγιση με την Τουρκία.

Τίποτα από αυτά δεν έχει εξηγηθεί επισήμως στην κοινή γνώμη που, αφού παρακολούθησε με κομμένη την ανάσα τις βόλτες του «Ορούτς Ρέις» στην «ελληνική υφαλοκρηπίδα», περίμενε για μέρες το μαγικό τηλεφώνημα της Μέρκελ και ένιωσε εθνική υπερηφάνεια με τον «εξευτελισμό» του «Κεμάλ Ρέις» από την ελληνική φρεγάτα, συμπέρανε τελικά ότι ο μόνος αληθινός σύμμαχός μας είναι ο Μακρόν, οι μόνοι ηγέτες που μας καταλαβαίνουν είναι ο Σίσι και ο Νετανιάχου, ενώ όλοι οι άλλοι παίζουν βρώμικα φιλοτουρκικά παιχνίδια.

Είναι κι αυτό μια ανάλυση της πραγματικότητας. Ή ενός παράλληλου σύμπαντος.

Τάδε έφη χτες στα καθεστωτικά «νέα» ο Μιχάλης Μητσός. Αναφέρεται σ’ αυτήν την θρυλική «τηλεδιάσκεψη» που κατά τους έμμισθους εντόπιους δημαγωγούς ήταν «μεγάλη ελληνική επιτυχία»: θα την φάτε εδώ ή να σας την τυλίξω για το σπίτι;

Δεν βγάζει πολιτικά συμπέρασματα ο αρθρογράφος – απλά περιγράφει μερικά «κρατικά μυστικά» που μόνο μυστικά δεν είναι για τους παρατηρητικούς…. Αν το επιχειρούσε θα παραδεχόταν ότι υπάρχουν συγκεκριμένα κίνητρα και για την ελληνική (ιμπεριαλιστική) πολιτική και για την συστηματική παραπληροφόρηση / εθνική αποβλάκωση στο εσωτερικό. Ούτε κατά λάθος γίνονται, ούτε από βαρεμάρα…

Χτες τελειώναμε την «ωραία Ελένη» γράφοντας:

… Κι αυτό είναι ένα ζήτημα απ’ την μεριά της τάξης μας και της ανταγωνιστικής, αντικαπιταλιστικής, αντικρατικής κριτικής: αν υπάρχει περίπτωση «πολεμικού ατυχήματος» αυτό δεν μπορεί να προέλθει παρά μόνο από εκείνους που έχουν εθνικιστικές φαντασιώσεις· κόντρα στην πραγματικότητα.

Απ’ τους εφαψίες, δηλαδή, που κάνουν «επακουμβήσεις»…

Ωστόσο το ζήτημα παραμένει ότι την πραγματικότητα (εντός ή εκτός εισαγωγικών), ή ίσως έναν αντικατοπτρισμό που να πουλιέται για πραγματικότητα, την / τον κατασκευάζουν τελικά στα μέτρα τους και την / τον επιβάλλουν τα αφεντικά – όταν δεν βρίσκουν οργανωμένη αντίσταση.

(φωτογραφία: Όταν σου γλέφει η Ιστορία, από μακριά την χαιρετάς και από κοντά της λες….)