Tag: αίγυπτος

Τετάρτη 15 Μάρτη. Φυσικά το θέαμα είναι απαίσιο· από αισθητική άποψη. Αναφερόμαστε στον ολλανδο-τουρκικό verbal war. Αλλά είναι πολλών χρόνων η ροπή του θεάματος (γενικά, και όχι μόνο του πολιτικού) προς την σκουπιδίλα. Συνεπώς μπορεί κανείς να συμβιβαστεί με το πικρό συμπέρασμα ότι δεν διαλέγουμε την εποχή στην οποία θα ζήσουμε.

Κατά τα υπόλοιπα το τουρκικό καθεστώς «το παίζει σωστά» σαν αντι-φα· δεδομένου ότι δεν απευθύνεται σε πρωτοκοσμικούς αντιφασίστες αλλά σε ένα πολύ ευρύτερο (όχι μόνο μέσα αλλά και έξω απ’ την τουρκία) μουσουλμανικό ακροατήριο, το οποίο ξέρει πολύ καλά ότι έχει ποινικοποιηθεί προκαταβολικά και μαζικά απ’ τους δυτικούς πρωτοσκομικούς· σίγουρα τους κρατούντες, αλλά και σημαντικά τμήματα των κοινωνιών (εκτός αν νομίζει κανείς ότι τα εκτός πρώτου κόσμου μήντια δεν αναφέρονται στους λευκούς φασίστες και ρατσιστές…)

Έως τώρα μόνο το ιρανικό καθεστώς είχε κάνει κάτι τέτοιο, αλλά σε πολύ χαμηλότερους τόνους και χωρίς να επιδιώξει (ή να έχει την τύχη) οι δυτικοί καθεστωτικοί να ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Ο Ερντογάν, απ’ αυτήν την άποψη, δεν είναι πιο τυχερός αλλά μάλλον πολύ πιο ικανός: άρπαξε την ευκαιρία που του προσέφερε η (προεκλογική) ολλανδική κυβέρνηση (ακόμα δεν το έχουμε φάει: σίγουρα δεν είχαν συνεννοηθεί;) και την τράβηξε τόσο καλά και πετυχημένα, όσο πριν λίγα χρόνια είχε διαολοστείλει τον ισραηλινό πρωθυπουργό, σε διεθνή εκδήλωση, με θέμα την μεταχείριση των παλαιστινίων και τον αποκλεισμό της Γάζας.

Παρότι ορισμένα απ’ τα οφέλη αυτής της τακτικής θα φανούν στο συνταγματικό δημοψήφισμα στην τουρκία στις 16 Απρίλη, υπάρχουν άλλα που εκτείνονται πολύ πέρα απ’ τα τουρκικά συνόρα. Στον ευρύτερο μουσουλμανικό κόσμο, πρώτα απ’ όλα τους άραβες, αλλά όχι μόνον σ’ αυτούς. Η εκλογή του φασιστοψόφιου κουναβιού, φανατικού φίλου του ισραήλ, και η δημιουργία ενός επιτελείου καραβανάδων που είναι δηλωμένοι φασιστορατσιστές κατά του ισλαμικού κόσμου (εκτός αν κυβερνιέται από σεΐχηδες και χουντικούς) έχει διαβαστεί σωστά απ’ το επιτελείο των τούρκων χριστιανοδημοκρατών: λείπει μια μουσουλμανική «ηγετική φυσιογνωμία» που να τα χώνει έξω απ’ τα δόντια στους «λευκούς».

Φυσικά ο Ερντογάν δεν έχει ανοίξει ακόμα λογαριασμό με την καινούργια αμερικανική διοίκηση. Περιμένει. Προς το παρόν κινείται στο «βλέποντας και κάνοντας». Αλλά αυτή η αναμονή δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί γενική αδράνεια, τέτοιους καιρούς, ειδικά εφόσον δόθηκαν αφορμές καθόλου ασήμαντες. Οι ολλανδικές πολιτικές βιτρίνες (και σε δεύτερο πλάνο οι γερμανικές) είναι ένας καλός αν και όχι ο κυριολεκτικός στόχος. Το ζητούμενο είναι ένα show αποφασιστικότητας από έναν μουσουλμάνο ηγέτη που δεν φοβάται να απαντάει (κατ’ αρχήν στα λόγια) στους δυτικούς με 10 εκεί που του έκαναν 2. (Εξού και η ιδιαίτερα εύστοχη υπενθύμιση του ρόλου των ολλανδών κυανοκράτων στην σφαγή της Σρεμπρένιτσα: οι δυτικοί έχουν θάψει γενικά την σφαγή στη βοσνία και τον ρόλο τους σ’ αυτήν, όχι όμως και οι μουσουλμάνοι…)

Δεν είναι άσκηση ύφους! Οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες, ο Ερντογάν (και σε προηγούμενη φάση ο Νταβούτογλου) έκαναν πολύ και δύσκολη δουλειά για να αποκατασταθεί η τουρκική πολιτική στα μάτια και τα μυαλά των αραβικών πληθυσμών. Δεν πέτυχαν παντού, ειδικά μετά τις αντεπαπαναστάσεις εναντίον της αραβικής άνοιξης. Έσπασαν ωστόσο τον χρόνιο πάγο και την πολλών δεκαετιών αραβική δυσπιστία απέναντι στους (αλλόφυλους και πρώην αυτοκράτορες) τούρκους.

Τώρα, με το ένα μάτι στο συριακό πεδίο μάχης, το τουρκικό καθεστώς έχει το άλλο (και σωστά) σε υπαρκτούς «ανταγωνιστές» για την άμεση επιρροή ειδικά στους σουνίτες άραβες: τα σεϊχάτα και τους πράκτορές τους απ’ την μια· το Κάιρο απ’ την άλλη. Προς το παρόν η επιρροή του φασιστοκαθεστώτος Σίσι είναι μικρή έως αμελητέα· και δεν στέκεται καν το ίδιο, με σταθερότητα, στην επικράτειά του. Ωστόσο η Άγκυρα (προληπτικά…) μπορεί να διαβλέπει ότι ο αιγύπτιος χασάπης (που έχει αλλάξει γραμμή και έχει γίνει «φιλοΆσαντ»…) μπορεί να σπρωχτεί μεσοπρόθεσμα απ’ τους δυτικούς φίλους του (you know who…) για να κόψει την τουρκική επιρροή στη συρία και όχι μόνο…. Με το πλεονέκτημα, φυσικά, της «αραβικότητάς» του.

And the show goes on… Όπως και ο πόλεμος…

Παρασκευή 3 Μάρτη. Αθώος οριστικά και αμετάκλητα κρίθηκε ο φασίστας δικτάτορας στρατηγός και πρώην πρόεδρος της αιγύπτου Μουμπάρακ, αυτός που παραιτήθηκε εξαιτίας της επανάστασης της 25ης Γενάρη (του 2011). Είχε ματοκυλίσει την πλατεία Ταχρίρ, δεν γλύτωσε την καρέκλα του ωστόσο, και το 2012 καταδικάστηκε σε ισόβια για τις δολοφονίες εκατοντάδων διαδηλωτών.

Αλλά “οι καιροί άλλαξαν” χάρη στην αντεπενάσταση / πραξικόπημα του στρατηγού Σίσι. Έτσι άλλος ένας (παλιός) φίλος των ελλήνων μπορεί να απολαύσει τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του μέσα στα παλάτια του…

Δευτέρα 27 Φλεβάρη. …Από την πλευρά της Αθήνας γίνονται προσπάθειες να αξιοποιηθούν δίαυλοι επικοινωνίας με τον Λευκό Οίκο μέσω τρίτων. Υψηλόβαθμες διπλωματικές πηγές – εντός και εκτός Ελλάδος – πιστοποιούν ότι Αθήνα και Ιερουσαλήμ βρίσκονται σε πολύ στενή επαφή προκειμένου να διευκολύνουν αρχικά την επικοινωνία και μετέπειτα την προσέγγιση ανάμεσα στην κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα και του προέδρου Τραμπ. Οι Ισραηλινοί φαίνεται ότι επιθυμούν να βοηθήσουν την ελλάδα να αποκτήσει πρόσβαση στο περιβάλλον του κ. Τραμπ, με το οποίο – όπως φάνηκε από την πρόσφατη εγκάρδια συνάντηση του Αμερικανού προέδρου με τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου – οι σχέσεις είναι αγαστές. Ένας δεύτερος, λιγότερο εμφανής δίαυλος της Αθήνας προς τον κ. Τραμπ είναι και η Αίγυπτος.

Ο πρόεδρος Αμπντέλ αλ Σίσι έχει πολύ καλές σχέσεις με τον κ. Τραμπ, ο οποίος – λόγω και των εγκάρδιων σχέσεων που διατηρεί με τον κ. Νετανιάχου – θεωρεί την Αίγυπτο μέρος του συστήματος ασφαλείας της περιοχής. Υπενθυμίζεται ότι το Ισραήλ και η Αίγυπτος συνεργάζεται πολύ στενά στη Χερσόνησο του Σινά και αλλού. Η Αθήνα, με δεδομένη την πολύ καλή σχέση που διατηρεί με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, μέσω τριμερών σχημάτων συνεργασίας και με τις δύο χώρες, έχει εξαρχής τοποθετηθεί στο νέο επιτελείο του Λευκού Οίκου με αυτή ακριβώς την ιδιότητα. Ως, δηλαδή, μια χώρα που μαζί με το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Κύπρο αποτελούν ένα τετράγωνο σταθερότητας στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο…

Αυτά γράφει μεταξύ άλλων η καθεστωτική “καθημερινή” στις 25-26 Φλεβάρη: χαρές και πανηγύρια για τις ελληνικές φιλίες με τους χασάπηδες της ανατολικής Μεσογείου. Και για τα “καλά λόγια” που θα πουν στο ψόφιο κουνάβι.

Προσέξτε, επιπλέον, το «… Αθήνα και Ιερουσαλήμ…». Για τους ρεπόρτερ της «καθημερινής» η ισραηλινή προωτεύουσα έχει ήδη μετακομίσει… Ας στείλουν, λοιπόν, το απόσπασμα στον Λευκό Οίκο, με ταχυδρόμο κάποιον ισραηλινό ή αιγύπτιο «φίλο».

Θα τους αγαπήσει κι αυτούς το ψόφιο κουνάβι…

22/2/2017. Με τσακισμένα τα φτερά, φάντασμα του εαυτού του των ‘90s (και από οικονομική άποψη των ‘00s), ο ελληνικός ιμπεριαλισμός (δηλαδή τα αφεντικά και οι λακέδες του) προσπαθούν να βρουν μια θέση, ας είναι και θεσούλα, στις κινούμενες τεκτονικές πλάκες της μέσης Ανατολής· μπας και ανεβάσουν την γκρεμοτσακισμένη γεωπολιτική αξία του ελληνικού οικοπέδου.
Οι κινήσεις τους δείχνουν την κατεύθυνση: συμμαχία με το Τελ Αβίβ και διαδοχικές κοινές στρατιωτικές ασκήσεις (στην πράξη: προσφορά στο Τελ Αβίβ «χώρου» για να προπονεί την αεροπορία του..)· συμμαχία με την χούντα του Καΐρου και κοινές στρατιωτικές ασκήσεις (όχι πάντως, απ’ όσο ξέρουμε, ιδιαίτερου ενδιαφέροντος)· αναζήτηση «επενδυτών» στις χούντες της αραβικής χερσονήσου.
Όλα αυτά είναι τόσο εναρμονισμένα με την ιμπεριαλιστική πολιτική του Λονδίνου και, ακόμα περισσότερο, της Ουάσιγκτον, ώστε αποτελεί ανοικτό δωσιλογισμό το γεγονός ότι διαφεύγουν της προσοχής των συνηθισμένων ντόπιων «αντιϊμπεριαλιστών».
Φυσικά υπάρχει η εξήγηση: δεν τους περισσεύει καιρός απ’ το «εθνικοαπελευθερωτικό» ο Σόιμπλε και η Μέρκελ είναι οι εχθροί μας. Όχι, δεν τους περισσεύει…

(φωτογραφία: ο έλληνας πρόεδρος απ’ την μια, ο νονός βασιλιάς απ’ την άλλη, στη μέση κάτι που μοιάζει με καλαμπόκια, και στο καπάκι η ελληνική εξωτερική πολιτική μέσω των δηλώσεων του κυρ Παυλόπουλου: “σ’ αυτήν τη νέα περίοδο των σχέσεων με την Σαουδική Αραβία, η Ελλάδα προσέρχεται ως κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που βρίσκεται στην τόσο ευαίσθητη περιοχή της Μεσογείου. Το τονίζω αυτό, γιατί αυτή η συνεργασία δεν είναι μόνον οικονομική. Κάθε άλλο. Η Σαουδική Αραβία είναι ένα κράτος το οποίο διαδραματίζει κομβικό ρόλο στο πλαίσιο των Αραβικών Χωρών. Επιπλέον δε, ο ρόλος της ενισχύεται από την σταθερότητα η οποία την διακρίνει. Έτσι, μπορεί να διαδραματίσει επίσης σημαντικό ρόλο και στην εμπέδωση της ειρήνης στην περιοχή και κυρίως στην πάταξη της τρομοκρατίας. Και δη μιας τρομοκρατίας η οποία διαπράττει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας”.)

21/2/2017. Εν τω μεταξύ έλαχε στον “κόκκινο Κατρού”, σαν υψυπουργό εξωτερικών, να βγει στη γύρα μπας και ψήσει κανάν “ξένο επενδυτή”. Και ο δρόμος του τον έφερε στην πρωτεύουσα του θρυλικού σεϊχάτου, όπου τα ντάλαρς τρέχουν απ’ τις χρυσές βρύσες, και όπου βασιλιάδες είναι κάτι καλωσυνάτοι άνθρωποι, ανοικτόμυαλοι κι ωραίοι: στο Ριάντ.
Ίσως δεν είναι και η καλύτερη εποχή για δουλειές με τέτοιους τύπους. Επειδή η αυλή του Ριάντ ασχολείται φανατικά με το διεθνές εμπόριο ουαχαβιτών, φτιάχνοντας αυτήν την «ωραία ατμόσφαιρα» (γεμάτη αίμα και ουρλιαχτά) που εξυπηρετεί τους αντιτρομοκράτες φίλους τους. Και, ταυτόχρονα, επιμένει ότι το ιράν είναι ο κυριότερος βασικός υποστηρικτής της τρομοκρατίας στον κόσμο…
Απ’ την άλλη μεριά βέβαια, όταν έχεις κάνει φίλους σου τους «δημοκράτες» του Καΐρου, του Τελ Αβίβ (και του Κιέβου, ε;) δεν κρατάς την μύτη σου στο Ριάντ, έτσι δεν είναι;
It is a dirty job, but someone has to do it!

(στη φωτογραφία: διαλεχτοί φίλοι, αδελφοί – και επενδυτές!)