Tag: αίγυπτος

Ιστορία 8 χρόνων – και όχι μόνο

Τρίτη 23 Οκτώβρη. Η παρατήρηση είναι σωστή αλλά άχρηστη: αν το μακελάρισμα του Kashoggi στο σαουδαραβικό προξενείο της Istanbul είχε γίνει πριν δέκα χρόνια, το 2008, το τότε τουρκικό καθεστώς θα δεχόταν την επίσημη σαουδαραβική εκδοχή (ότι ο Kashoggi έφυγε απ’ την πίσω πόρτα του προξενείου), και το ζήτημα θα τέλειωνε πριν καν προκύψει…. Και (θα προσθέταμε εμείς) ο κουτσομπολίστικος τύπος στην τουρκία θα έγραφε ιστορίες για το πως ο σατανικός Kashoggi ξεφορτώθηκε την μνηστή του, αφήνοντάς την να περιμένει στην κύρια είσοδο του προξενείου ενώ αυτός εξαφανίστηκε απ’ την πίσω πόρτα. Τα υπόλοιπα θα ήταν φήμες.

Ίσως να γίνονταν αυτά το 2008. Αλλά το 2018 έχουν αλλάξει πολλά. Οι ισλαμοδημοκράτες στην Άγκυρα ξέρουν (και οι πάντες ξέρουν) ότι βρέθηκαν μεν στη «σωστή μεριά της ιστορίας» στη διάρκεια των εξεγέρσεων / επαναστάσεων το 2010 – 2011 που ονομάστηκαν «αραβική άνοιξη», αλλά στη συνέχεια κέρδισε (ως τώρα) η «λάθος μεριά της ιστορίας»: ο σκληροπυρηνικός άξονας Ουάσιγκτον – Λονδίνου – (Παρισιού) – Τελ Αβίβ – αραβικών πετροδικτατοριών.

Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και οι λακέδες του είναι οι τελευταίοι που θα δέχονταν ότι η «αραβική άνοιξη» ήταν εκσυγχρονιστική (με βάση την δυτικοκαπιταλιστική / «δημοκρατική» ορολογία) και πως ήταν γνήσια απαίτηση τόσο των ανάλογων κοινωνιών όσο και της Ιστορίας. Το γεγονός είναι πως η έστω σχετική πολιτική χειραφέτηση των αραβικών εργατικών ή/και «μεσαίων» τάξεων εννοήθηκε απ’ τον πρώτο κόσμο με τον πιο αυτόματο τρόπο που θα μπορούσε: σαν θανάσιμος κίνδυνος απώλειας αποικιών τόσο για εργασία και πρώτες ύλες όσο και για γεωπολιτικές θέσεις, σε μια εποχή παγκόσμιων ανακατατάξεων…

Η ιδεολογική ηγεμονία των τούρκων ισλαμοδημοκρατών στις μετεπεναστατικές αραβικές κοινωνίες (κάποιοι την ονομάζουν ηγεμονία της «μουσουλμανικής αδελφότητας» επειδή θέλουν να την απο-πολιτικοποιήσουν απ’ την μια και να την υπερ-θρησκευτικοποιήσουν απ’ την άλλη) υποχώρησε σημαντικά μετά το πραξικόπημα του στρατού / Sisi στην αίγυπτο το καλοκαίρι του 2013, και την ανατροπή του πρώτου μετά από δεκαετίες εκλεγμένου (σε καθαρές και ελεύθερες εκλογές) προέδρου Mohamed Morsi. Είναι πασίγνωστο πως εκείνο το πραξικόπημα το στήριξαν εκτός απ’ την ηπα / αγγλία τόσο το Τελ Αβίβ όσο και το Ριάντ, μαζί με τα λοιπά εμιράτα. Όπως στηρίζουν έκτοτε, κατά περιόδους, με δανεικά «πετροδόλαρα» την χούντα του Sisi (που είναι σύμμαχος και της Αθήνας, για να μην ξεχνιόμαστε…).

Ωστόσο, ο πυρήνας του κοινωνικού / πολιτικού αιτήματος των αραβικών εξεγέρσεων / επαναστάσεων του 2010/11 ξεπερνούσε τότε κατά πολύ ακόμα και τις βλέψεις του τουρκικού ιμπεριαλισμού. Απλά, πολύ απλά, οι ισλαμοδημοκράτες της Άγκυρας ήταν οι πιο κατάλληλοι πολιτικά / ιδεολογικά και να τον καταλάβουν και να τον υποστηρίξουν (υπέρ και των δικών τους οικονομικών / γεωπολιτικών συμφερόντων). Μετά από μισό αιώνα (τον 20ο) «ψυχρού πολέμου» και, ουσιαστικά δικτατορικής αποικιοποίησης αυτών των κοινωνιών απ’ την συμμαχία πρωτοκοσμικών κρατών και τοπικών (γεωπολιτικο/προσοδικών) ελίτ, οι διαταξικές συμμαχίες που πυρπόλησαν μια σειρά «σταθερά καθεστώτα» στη βόρεια αφρική και στη μέση Ανατολή το 2010/11, αυτήν την απλή αλλά βασική απαίτηση είχαν: μια θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας / εξουσίας στον 21ο αιώνα με βάση τις «δικές τους δυνατότητες» και όχι τους σχεδιασμούς και τις μοιρασιές του 20ου – και την αγριότητά τους. (Αυτό, ενδεχομένως το κατάλαβαν κάποιοι διανοούμενοι απ’ το επιτελείο του Obama…)

Ούτε «σοσιαλισμός», ούτε «κομμουνισμός», ούτε «εργατικά συμβούλια», ούτε «αταξική κοινωνία»… Απλά: δημοκρατία με την ιστορική, «δυτική» έννοια. Τόσο λίγο για τα μάτια των πρωτοκοσμικών «υπεραπαναστατών»· τόσο πολύ για την καπιταλιστική πραγματικότητα! Στην πράξη αυτό ακριβώς ήταν και ο στόχος του σαουδάραβα “αποστάτη” bin Laden, παρότι (ξέροντας αυτά που είχαν γίνει στα ‘90s απ’ την βοσνία ως την αλγερία και την τουρκία) είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ένα «αντάρτικο πόλης» θα ήταν απαραίτητο…

Απ’ την δική μας, καθαρά και αδιαπράγματευτα εργατική οπτική, έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι τις εξεγέρσεις / επαναστάσεις στον αραβικό κόσμο δεν τις υποστήριξε κανένας πρωτοκοσμικός, «επαναστάτης», «διεθνιστής» (όλα αυτά έχουν γίνει κενόδοξες ιδεολογίες) αλλά ένα κράτος: το ισλαμοδημοκρατικό καθεστώς της τουρκίας. Είναι ένα υλικό, χειροπιαστό μέτρο απόλυτης απώλειας προσανατολισμού στον κόσμο μας! (Το ότι σαν αυτόνομοι εργάτες στην Αθήνα κάναμε τότε ό,τι περνούσε απ’ το χέρι μας είναι “αισχρή εξαίρεση”!)

Τελευταίο αλλά πάντα σημαντικό: σ’ αυτήν την καινούργια πολιτική γεωγραφία που επιδίωξαν οι αραβικές κοινωνίες σε μεγάλη έκταση το 2010, μέσα απ’ την ταξική συμμαχία αραβικής εργατικής τάξης και «πεφωτισμένης» αστικής, κομβικό ζήτημα ήταν (και παραμένει) η Παλαιστίνη. Γιατί η Παλαιστίνη είναι η «σημαία» της πρωτοκοσμικής αποικιοκρατίας στον αραβικό κόσμο και στη μέση Ανατολή.

Αυτό είναι πασίγνωστο…

(φωτογραφία: Όταν οι “αγανακτισμένοι” μικροαστοί συναδελφώνονταν στο Σύνταγμα, εργάτες με τα αφεντικά τους, φασίστες με ακροαριστερούς και αναρχικούς, πανεπιστημιακοί και οικονομολόγοι – σωτήρες – με κάθε είδους εξαίσιο θύμα, εμείς δεν είμασταν εκεί.

Είμασταν αλλού. Μάης του 2011: η Ιστορία δεν γράφεται στις χωματερές του μικροαστισμού!!)

Η “εθνική γραμμή” και οι εκπροσωποί της 2

Κυριακή 21 Οκτώβρη. Εντελώς επιγραμματικά τα πράγματα έχουν ως εξής. Στη Λευκωσία ξέρουν (προφανώς και στην Αθήνα ξέρουν) ότι η νότια κύπρος αποκλείεται να εκμεταλλευτεί κοιτάσματα που αυθαίρετα έχει χαρακτηρίσει σαν τμήματα της δικής της αοζ (εφόσον βρεθούν με εκμεταλλεύσιμο γκάζι) πηγαίνοντας κόντρα στην Άγκυρα. Απλά, πολύ απλά, επειδή κανείς δεν είναι διατεθειμένος να κοντράρει το αναβαθμισμένο στρατιωτικά και γεωπολιτικά τουρκικό καθεστώς για να χαρίσει ποσοστά απ’ το γκάζι στη Λευκωσία. Ούτε η τριγωνική συμμαχία Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ προσφέρει «κάλυψη»: το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς είναι να προσθέσει στο λογαριασμό του αντίπαλους στρατούς (και στόλους).

Η ιδέα για ένα «βελούδινο διαζύγιο» στην κύπρο γυροφέρνει πάνω από ένα χρόνο· όχι από τίποτα περιθωριακούς, αλλά απ’ το ίδιο το νοτιοκυπριακό καθεστώς και προσωπικά τον Αναστασιάδη. Είναι ο μόνος τρόπος για να «λυθούν τα χέρια» της Λευκωσίας να αξιοποιήσει ό,τι υπάρχει στη δική της αοζ, χωρίς τουρκικές «ενοχλήσεις» και χωρίς αβεβαιότητες για τις εταιρείες εκμετάλλευσης φυσικού αερίου.

Δεν είναι μεν μια απλή τεχνικά διαδικασία (η αλληλοαναγνώριση δύο κρατών στην κύπρο, ειδικά σε ότι αφορά την σχέση του βορρά με την ε.ε.), είναι όμως η μόνη λογική (και από καπιταλιστική άποψη) εξέλιξη. Ωστόσο παρεμβάλλονται οι ιδεολογικοί παράγοντες, ιδιαίτερα ισχυροί σε πρωτόγονες κοινωνίες σαν την ελληνική ή την ελληνοκυπριακή. Αν το «βόρεια μακεδονία» είναι μια φορά ανάθεμα, το «δύο κυπριακά κράτη» είναι εκατό!!!

Να γιατί θα χρειαζόταν ένας ταχυδακτυλουργός (ή ένας μεγΑλέκος) σαν τον τενεκεδένιο, για να πάρει το κόψιμο του «γόρδιου δεσμού» πάνω του!!! Κρίμα που δεν έχει τον απαραίτητο χρόνο στη διάθεσή του…

(Δεν είναι ικανός; Μα γιατί το λέτε; Αφού πρόσφατα ξανα-ανακοίνωσε ότι με τον φίλο του τον χασάπη Sisi θα χαράξουν τα σύνορα των δύο αοζ, ελληνικής και αιγυπτιακής, μέχρι το τέλος της χρονιάς.

Το πολύ πολύ κάτω απ’ την Κρήτη. Ανατολικότερα… ως την κυπριακή αοζ; Δεν έχει!!!)

Μέση Ανατολή 2

Σάββατο 13 Οκτώβρη. Ακόμα σημαντικότεροι είναι οι αντίπαλοί του Ριάντ εκτός συνόρων: Τεχεράνη, Ντόχα, Άγκυρα. Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομύριο να αφήσουν ανεκμετάλλευση τόσο την (βέβαιη) ενοχή του υπό τον τοξικό σαουδαραβικού καθεστώτος, όσο και οποιαδήποτε αναταραχή διαδοχής του «πρίγκηπα» στα κυβερνητικά πόστα. Και είναι κυρίως η Άγκυρα και η Ντόχα που μπορούν να κρατήσουν το ζήτημα της δολοφονίας ανοικτό διεθνώς, ακόμα κι αν τα βαθέα κράτη στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο προσπαθήσουν, για τους δικούς τους λόγους (: εμπόριο όπλων…) να το σπρώξουν κάποια στιγμή κάτω απ’ το χαλί…. «λόγω αμφιβολιών».

Στον ειδικό πόλεμο για τον έλεγχο των σουνιτών (κατ’ αρχήν της συρίας) η Άγκυρα και η Ντόχα νίκησαν καθαρά το Ριάντ, αυτό είναι βέβαιο. Απο ‘δω και στο εξής, με μοχλό την δολοφονία του Khashoggi, έχουν αποκτήσει πολλές δυνατότητες να «επιτεθούν» (όχι με όπλα) στην ίδια την σαουδαραβική πρωτεύουσα, στην «καρδιά» της χούντας εκεί. Να κάνουν, κατά κάποιον τρόπο, εξαγωγή της νίκης τους στη συρία…

Η πολιτική αναβάθμιση και των δύο καθεστώτων (ειδικά όμως την Άγκυρας), όχι μόνο σε ότι αφορά τους σουνίτες αλλά γενικότερα στους σχεδιασμούς για την μέση Ανατολή και την ανατολική Μεσόγειο, είναι μια απ’ τις συνέπειες της τόσο brutal δολοφονίας του Khashoggi σε τουρκικό έδαφος και της αναμενόμενης «καταβαράθρωσης» του Ριάντ. Το σαουδαραβικό καθεστώς, που είχε ήδη πολλά και σοβαρά προβλήματα, μοιάζει όλο και περισσότερο με dead man walking. Με ή χωρίς τον τοξικό…

Ενδεχομένως να αναβαθμιστεί και η χούντα του Καΐρου… Θα ήταν μια ελπίδα για το Τελ Αβίβ, που δεν πρέπει να νοιώθει καλά με το μέλλον του συμμάχου του στο Ριάντ.

(Κατά το cnn και άλλα αμερικανικά καθεστωτικά μήντια κάποιες αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ήξεραν, μέσω τηλεφωνικών παρακολουθήσεων, τα σαουδαραβικά σχέδια, σίγουρα για απαγωγή του Khashoggi, και βίαιη μεταφορά του στο Ριάντ… Όμως δεν τον ειδοποίησαν…

Έχει προκύψει έτσι μια αμιγώς αμερικανική «ουρά» στο ζήτημα της δολοφονίας, που λογικά θα γίνει προσπάθεια να κουκουλωθεί…)

Ψοφιοκουναβιστάν αγάπη μου!

Πέμπτη 11 Οκτώβρη. Δεν είναι η καλύτερη εποχή για τους τσάτσους του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους, και πιο συγκεκριμένα (για την περίπτωση που μιλάμε) για τους τσάτσους των ελλήνων εφοπλιστών και τους λακέδες τους. Πάνω που θεώρησαν ότι ξεμπέρδεψαν με τον «δογματικό αντι-αμερικανισμό» οι αρμόδιοι τσατσορούφιανοι, τους προέκυψε για άλλη μια φορά ένας ψεκασμένος που μοιράζει βάσεις στους αμερικάνους όπως θα μοίραζε φιλάκια στους οπαδούς του. Μόνο Σούδα και Αλεξανδρούπολη; Πάρτε και Βόλο, πάρτε και Λάρισα, πάρτε και Κάρπαθο. Όντως: η ελληνική προσπάθεια για γεωπολιτική αναβάθμιση (σαν τρίχες στ’ αρχίδια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού) είναι εντελώς αδογμάτιστη!

Ωστόσο θα ήταν άδικο να ανατριχιάζει κανείς με την απλοχεριά ενός ψεκασμένου που, στο κάτω κάτω, ποτέ δεν έκρυψε ποιος είναι, τι αντιπροσωπεύει και που το πάει. Γιατί περισσεύουν εκείνοι που έχουν Τσίπρα αλλά δεν έχουν τσίπα, κι αυτοί είναι άξιοι απεριόριστης χλεύης (στην καλύτερη των περιπτώσεων): ο Sisi είναι ο πολιτικός και ηθικός αυτουργός της δολοφονίας 816 διαδηλωτών στην πλατεία Rabaa al-Adawiya, τον Αύγουστο του 2013, μόνο για να εγκαθιδρύσει την χούντα του. Κι από τότε το καθεστώς του δεν έχει σταματήσει να σκοτώνει.

Αρνούνται να το παραδεχτούν οι “ευαίσθητοι”, γιατί τότε θα αναρωτηθούν “τι σκατά κάνουμε τόσα χρόνια”. Είναι αλήθεια πάντως. Υπάρχει κάτι πιο ελεεινό, ακόμα και απ’ τους κυβερνοφασίστες των ψεκασμένων: είναι οι κυβερνοφασίστες του συ.ριζ.α.

Ο ρεαλισμός των “εθνικών συμφερόντων” σκοτώνει. Σκοτώνει εντός συνόρων, στα κάτεργα φυσικής, ηθικής και συναισθηματικής εξόντωσης των προσφύγων / μεταναστών. Σκοτώνει και εκτός συνόρων: στην Παλαιστίνη, στο Κάιρο, στη συρία…

Όταν αυτό που λέγεται “αριστερά” αγκαλιάζει στιγνούς εγκληματίες σαν τον Sisi και τον Netanyahou, γιατί να μην χαρίζει βάσεις στους αμερικάνους η συγκυβερνητική “άκρα δεξιά”; Κι ακόμα χειρότερα: όταν τα κυβερνοπαραμύθια αυτής της “αριστεράς” τελειώσουν, πόσο νόμιμη θα αφήσουν την όποια διάδοχο κυβερνοδεξιά για να συνεχίσει την αιμοβόρα “εθνική γραμμή”;

(φωτογραφία πάνω: Ο μεσαίος ούτε κατουράει ούτε κάνει την προσευχή του. Σκέφεται ότι δεν κάλεσε τους φίλους του στο φεστιβάλ “sputnik”, να ακούσουν για τον Μαρξ…

Κάτω: Ο Sisi δεν παίρνει μαζί του, στα ταξίδια του, ούτε τα πτώματα όσων δολοφονεί ούτε, καν, φωτογραφίες απ’ τα έργα του. Ίσως επειδή κάποιοι φίλοι του είναι ευσυγκίνητοι…

Ακόμα πιο κάτω: Ο ογκόλιθος με τους συναδέλφους τους απ’ το χουντικό Κάιρο και τη Λευκωσία, σε ραντεβού πριν λίγο καιρό.)

Μεσόγειος νεκροταφείο τους!

Πέμπτη 11 Οκτώβρη. Η αγγλική b καθεστωτική εφημερίδα sun αποκάλυψε ότι οι ρώσοι δεν έχουν κατέβει μόνο στην ανατολική, αλλά έχουν πιάσει πόστα και στην κεντρική Μεσόγειο: στη λιβύη. Έχουν ήδη δύο βάσεις (λέει η sun) στο Tobruk και στην Benghazi….

Δεν θα δυσκολευόμαστε να δεχτούμε ότι οι special σχέσεις που έχει (και) η Μόσχα με τον στρατηγό Khalifa Haftar, αφεντικό του μεγαλύτερου μέρους της λιβύης στα ανατολικά και στο κέντρο, μεταφράζονται και σε «στρατιωτική παρουσία» στα μέρη του. (Να θυμίσουμε ότι φίλοι του Haftar εκτός απ’ την Μόσχα είναι το Παρίσι, το Κάιρο και η Ντόχα)… Δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα να δεχτούμε ότι αυτή η ρωσική «στρατιωτική παρουσία» στη λιβύη γίνεται μέσω της ΣΔΙΤ εταιρείας μισθοφόρων “wagner group”, μια κρατικά ελεγχόμενη αλλά τυπικά ιδιωτική ρωσική blackwater…

Εκείνο που έχει ενδιαφέρον είναι άλλο. Τα κίνητρα που αποδίδει η αγγλική καθεστωτική πατσαβούρα στη ρωσική στρατοπέδευση στη λιβύη. Και είναι σημαντικό επειδή (άθελά της) η sun επιβεβαιώνει την “εξτρεμιστική” θέση της ασταμάτητης μηχανής εδώ και πολύ καιρό.

Τι δουλειά έχει, λοιπόν, η Μόσχα στις όχθες της λιβύης, απέναντι απ’ την Πελοπόννησο, σύμφωνα με την sun; Δεν θα το φανταστείτε: επιδιώκει να βάλει στο χέρι τις “μεταναστευτικές ροές”, για να τις εξαπολύει κατά της ευρώπης!!!

Ναι, είναι εντελώς ηλίθιο από κάθε πλευρά εκτός από μία: δείχνει (με άγαρμπο τρόπο, αλλά ποιος προσέχει τέτοιες λεπτομέρειες πια;) ότι οι μετανάστες / πρόσφυγες έχουν τοποθετηθεί απ’ την πρωτοκοσμική φασιστορατσιστική ευρώπη (τα αφεντικά της δηλαδή) στη θέση βασικού στοιχείου του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, σε πρώτο πλάνο… Προβάλλονται σαν το “πιασάρικο στοιχείο”, εκείνο που αναμοχλεύει τον μικροαστικό εθνικισμό: ο ρατσισμός “γαλβανίζεται” για να γίνει “απόδειξη” του γιατί το ρωσικό κράτος είναι απειλή…

Θα μπορούσε η sun να πει άλλα πράγματα, κοντύτερα στην πραγματικότητα. Ότι, για παράδειγμα, η Μόσχα προσπαθεί να ελέγξει τις θαλάσσιες μεταφορές στη Μεσόγειο (όπως, αυτό είναι ευκολάκι, το Πεκίνο στο δυτικό Ειρηνικό). Ή ότι θέλει να αποκτήσει στρατιωτικό έρεισμα στην Αφρική, απειλώντας του πρωτοκοσμικούς «επενδυτές» εκεί.

Όμως δεν αποδίδει τέτοια κίνητρα στην ρωσική «απόβαση στη λιβύη». Επειδή, αν το κάνει, η αποκάλυψή της θα βρωμάει 4ο παγκόσμιο, και το κοινό της ίσως θορυβηθεί – όχι ειδικά για την ρωσία αλλά μάλλον σ’ ένα στυλ «τι γίνεται ρε μαλάκες; που πάμε;». Προτιμάει να πει κάτι βλακώδες (η Μόσχα στέλνει τους πρόσφυγες / μετανάστες στην ευρώπη!) συνεπές με το IQ του κοινού της. Συνεπές, όμως, κυρίως με τους επίσημους κρατικούς χειρισμούς: στέλνουμε τους θαλασσόμπατσους και τα πολεμικά μας να «περιορίσουν τις μεταναστευτικές ροές» (αυτό σας το λέμε) για να πιάσουμε πόστα στη Μεσόγειο λόγω εξελισσόμενου παγκοσμίου πολέμου (αυτό δεν σας το λέμε).

(φωτογραφία πάνω: Έτσι εικονογραφεί η sun την «ρωσική απειλή» από λιβύη μεριά. To μπλε βέλος είναι η απειλή των προσφύγων / μεταναστών…

Κάτω: Το ροζ κομμάτι είναι του στρατηγού Haftar…)

Τα φιλαράκια 1

Τετάρτη 10 Οκτώβρη. Ή τα φασιστόμουτρα, τα ελληνικά με ροζ φερετζέ, ξανανταμώνουν.

Σήμερα, λοιπόν, σε ξενοδοχείο στην κρητική Ελούντα, το ελληνικό γκουβέρνο θα έχει την τιμή και την ευτυχία να ξανα-αγκαλιάσει τους εταίρους, τους φίλους, τους αδελφούς απ’ την αιγυπτιακή χούντα· μια απ’ τις πλέον αιμοβόρες του πλανήτη. Δείτε το εύρος, το βάθος και την επισημότητα αυτής της συνάντησης. Εκτός απ’ τον τενεκεδένιο πρωθυπουργό, θα συμμετάσχουν με μεγάλη τους χαρά και οι: Νίκος Κοτζιάς (ογκόλιθος), Νίκος Παππάς (αντ’ αυτού), Γιώργος Σταθάκης (εφοπλισμού), Τέρενς Κουίκ (ψεκασμένος, των υπηρεσιών), Στάθης Γιαννακίδης (υφυπ. οικονομίας) – ακόμα και ο “αρμόδιος για θέματα κοινωνικών ασφαλίσεων” υφυπουργός Τάσος Πετρόπουλος….

Είναι πολλές οι δουλειές που τα ελληνικά αφεντικά έχουν στήσει στους σβέρκους του αιγυπτιακού προλεταριάτου – τι πιο φυσικό τα αριστεροδεξιά καθάρματα που τα εκπροσωπούν να ξαναβάλουν τα χέρια τους (και τα πόδια τους, ακόμα και τον λαιμό τους) στο αίμα αυτού του προλεταριάτου; Γιατί – όλα κι όλα – ας μη νομίζει κανείς ότι η χούντα του Καΐρου κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια! Σκοτώνει, φυλακίζει, βασανίζει καθημερινά – με αυξανόμενη ένταση μάλιστα, μιας και ογκώνεται το μίσος απέναντί της.

Σωλήνες με γκάζι 1

Τρίτη 2 Οκτώβρη. … Η συμφωνία που υπογράφουμε σήμερα είναι μια συμφωνία σταθμός, όχι μόνο για την κύπρο αλλά για όλη την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου… Αυτά είπε μεταξύ άλλων πανηγυρικών ο ελληνοκύπριος υπουργός ενέργειας, εμπορίου, βιομηχανίας και τουρισμού Γ. Λακκοτρύπης στις 20 Σεπτέμβρη.

Θα μπορούσαμε να σας βασανίσουμε με κάποιο κουίζ. Για τι είδους συμφωνία μιλούσε; Την κατασκευή ενός υπερξενοδοχείου εφτά αστέρων με τρία καζίνο, δέκα μπουρδέλα πολυτελείας και ελεύθερο εμπόριο κόκας; Για την κατασκευή ενός γαλλικού ναυπηγείου αεροπλανοφόρων τύπου «Σαρλ Ντε Γκώλ»; Τι;

Δεν είμαστε παλιοχαρακτήρες. Ο κυρ Λακκοτρύπης πανηγύριζε για την υπογραφή συμφωνίας με τον υπουργό πετρελαίου της αιγυπτιακής χούντας Tarek al-Molla…. για την κατασκευή αγωγού μεταφοράς του φυσικού αερίου που θα εξορύσσεται απ’ το κοίτασμα «αφροδίτη» (ίσως και άλλα μελλοντικά) στην αίγυπτο… Όπου θα υγροποιείται… Και θα μεταφέρεται στην ευρώπη με πλοία LNG…

Ουπς!!! Δυο λεπτά!!! Αλλιώς δεν ήταν να παίξει το πράγμα; Δεν ήταν να φτιαχτεί ένας (θρυλικός…) αγωγός με το όνομα «eastmed» που θα μετέφερε το περισσευάμενο γκάζι των ισραηλινών (και νοτιοκυπριακών) κοιτασμάτων στην ευρώπη, περνώντας από θαλάσσια βάραθρα νότια της Κρήτης και μετά, ανηφορίζοντας προς την ιταλική χερσόνησο;

Σας είχαμε προειδοποιήσει: ναι, αυτό ήταν ένα σχέδιο για ιδεολογική χρήση. Για να νομιμοποιεί στα μάτια των ηλίθιων υπηκόων (όσο χρειαζόταν) την μιλιταριστική συμμαχία Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ.

Δεν ήταν ένα σχέδιο για να πραγματοποιηθεί! Οι τεχνικές δυσκολίες είναι τόσες και τέτοιες που το κόστος του eastmed θα ανέβαινε στη στρατόσφαιρα· και μάλιστα για κάτι που η ευρώπη (βόρεια, νότια, κεντρική) μπορεί να αγοράζει πολύ φτηνότερα μέσω χερσαίων αγωγών.

(φωτογραφία: Δεξιά ο Λακκοτρύπης, αριστέρα ο Tarek el-Molla, στη μέση μικρόφωνα: happy news!)

Σωλήνες με γκάζι 2

Τρίτη 2 Οκτώβρη. Όπως έγινε με τον γκαζοσωλήνα που θα έφερνε ο θρυλικός κυρ Παναγιώτης (Λαφαζάνης) από ρωσία μεριά, μαζί με μια γερή προστάντζα σε ρούβλια, έτσι και ο eastmed ήταν νεκρός από κούνια! Τεχνικά, όχι ιδεολογικά – ας το επαναλάβουμε.

Μεταξύ όλων των άλλων (και το αφήνουμε σ’ εσάς να το αξιολογήσετε) ένας τέτοιος αγωγός θα άφηνε στην άκρη τους έλληνες εφοπλιστές που επενδύουν στα LNG πλοία! Θα άφηνε, δηλαδή, στην άκρη, το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, δίπλα στην “εικονική” πρωτεύουσά του!!! Το αντέχει η καρδιά σας; Ίσως ναι, επειδή είστε στενόμυαλα παλιοτόμαρα… Αλλά η πραγματικότητα δεν το αντέχει. Ειδικά όταν το κόστος ενός αγωγού τύπου eastmed είναι τόσο μεγάλο.

Κι εδώ αρχίζουν τα σοβαρά και τα ζόρικα. Η ελληνική ιμπεριαλιστική ιδέα για περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου από Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ – Κάιρο για λογαριασμό (και) του «στρατηγικού συμμάχου» κάτω απ’ τις φτερούγες του, δεν εξαρτιόταν απ’ τον υποβρύχιο eastmed, όπως (καλοπροαίρετα) επιμένουν κάποιοι. Μάλλον το αντίθετο: οι αγωγοί που θα πηγαίνουν το περισσευάμενο νοτιοκυπριακό και ισραηλινό γκάζι στα δύο αιγυπτιακά εργοστάσια υγροποίησης, για να φορτωθούν μετά σε (και) ελληνόκτητα «γκαζάδικα», φτιάχνουν μια πολύ πιο «πειστική συνθήκη» για την απαίτηση αμερικανικής ‘n’ friends κυριαρχίας (και) στην ανατολική Μεσόγειο. Το να εμπλακεί το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο στο ζήτημα της μεταφοράς αερίου στην ευρώπη απ’ τα συγκεκριμένα κοιτάσματα είναι μια σαφώς πιο εντατική προσπάθεια «κατοχής» πάνω σ’ αυτό το κομμάτι της Μεσογείου απ’ ότι ένας υποθαλάσσιος αγωγός. Αν παίζουν αγωγοί τι θα τα κάνουν οι έλληνες εφοπλιστές τα γκαζάδικά τους; Μπρελόκ;

Όμως δεν είναι αυτό το τέλος της ιστορίας. Τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά κράτη του νότου (ιταλία, γαλλία, ισπανία) παίρνουν ήδη γκάζι είτε απ’ την αλγερία είτε απ’ την λιβύη (παράνομα, ο.κ….). Το γκάζι που θα ξεκινάει απ’ την «Αφροδίτη», θα πιάνει με σωλήνα την αιγυπτιακή παραλία, θα υγροποιείται εκεί και θα φορτώνεται στα γκαζάδικα για να μεταφερθεί προς ευρώπη μεριά, θα είναι ακριβό (αρκετά πιο ακριβό). Ποιος θα το αγοράζει;

Δεν ξέρουμε. Ίσως η Ουάσιγκτον (ή και η Αθήνα) έχουν την ιδέα να φτιάξουν στην Αλεξανδρούπολη εγκαταστάσεις όπου το υγροποιημένο γκάζι θα ξαναγίνεται αέριο (ιδιαίτερα ακριβή βιομηχανία) για να μεταφερθεί, μέσω αγωγών, στα βαλκάνια. Δεν είναι εντελώς αυθαίρετη μια τέτοια ιδέα: έχει σκοπό να «κόψει» (με το ζόρι προφανώς, λόγω σαφώς υψηλότερου κόστους) την προέκταση του ρωσικού turkish stream στα βαλκάνια…. Έτσι ώστε να «δεθούν ενεργειακά» σε ικανό βαθμό με τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ διάφορα βαλκανικά κράτη…

Θα φανεί σχετικά σύντομα αν αυτό είναι το κόλπο. Όμως το λέμε από τώρα: αν είναι αυτό (και δεν είναι απίθανο) έχουμε και έχετε μπλέξει πολύ άσχημα! Θα εξηγήσουμε στην ώρα του γιατί… Αλλά εν τω μεταξύ δεν θα ήταν λάθος να στεφτείτε ότι η εποχή και οι καταστάσεις απαιτούν (από εσάς) αρκετά περισσότερα απ’ την παρακολούθηση της ασταμάτητης μηχανής!…

Ένας Maduro στην Άγκυρα

Δευτέρα 1 Οκτώβρη. Μπορεί διάφοροι κατά φαντασίαν (κάτι…) να πληγώνονται, αλλά ο Maduro περνάει τακτικά πάνω απ’ το ελλαδιστάν και δεν κοιτάει καν προς τα κάτω. Πηγαίνει στην Άγκυρα. Τέσσερεις φορές τα δύο τελευταία χρόνια· λίγες δεν τις λες.

Και πάλι σχέσεις πραγματιστικές. Το καθεστώς της βενεζουέλας αντέδρασε αμέσως, χωρίς μισόλογα, στην απόπειρα πραξικοπήματος στην τουρκία στις 15 Ιούλη του 2016. Και (εντελώς πραγματιστικά μιλώντας) Άγκυρα και Καράκας έχουν κάτι κοινούς μπελάδες, προερχόμενους απ’ την Ουάσιγκτον.

Άντε λοιπόν να εξηγήσει η ροζ ελληνική κυβερνοφράξια στον άλλοτε «σύντροφο Μαδούρο» πως όταν λέει πως ο πιο στρατηγικός της σύμμαχος είναι αυτή ακριβώς η Ουάσιγκτον εννοεί «… στην μακριά πορεία προς τον σοσιαλισμό…».

Κάθε έξι μήνες στην Άγκυρα κι ούτε μια στάση στην Αθήνα, έστω για κατούρημα… Τσσσςςς… Μόνο ο Lieberman, ο Sisi και οι αμερικάνοι καραβανάδες κατουράνε στα μέρη μας… Mad dogs…

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

Πέμπτη 27 Σεπτέμβρη. Οι γενιές που είναι σήμερα από 60 έως 20 χρονών δεν κατάλαβαν (οι μεγαλύτερες δεν ήθελαν) τον ελληνικό ιμπεριαλισμό όπως εκδηλώθηκε στα ‘90s, πρώτα κατά του μακεδονικού και του αλβανικού κράτους (σαν «ελληνο-σερβική συμμαχία”) και στη συνέχεια κατά του τουρκικού (δίπλα στους αμερικανικούς, ευρωπαϊκούς και ρωσικούς σχεδιασμούς, και υπό την προϋποθεση της διάλυσής του). Όσοι / όσες κατάλαβαν τελικά το έκαναν αργά (έως πολύ αργά) και μετά από σκληρή και επίμονη πολιτική δουλειά μιας χούφτας ανθρώπων. Στη συγκεκριμένη ιστορική φάση η συνείδηση ήρθε αργά, όταν – ουσιαστικά – δεν μπορούσε (και δεν χρειαζόταν) να παίξει κάποιον πρακτικό ρόλο εμποδίου.

Τώρα το ζήτημα είναι ακόμα πιο δύσκολο για την μέση «συνείδηση» (σε πολλά εισαγωγικά). Η απόσταση απ’ τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο είναι μεγάλη, ενώ ο 3ος βιώθηκε σε μεγάλο μέρος σαν εμφύλιος. Για κανέναν απ’ τους δύο δεν διαμορφώθηκε η πολιτική / ταξική ανταγωνιστική συνείδηση ότι η συμμετοχή των ντόπιων αφεντικών ήταν έκφραση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων τους, πρώτα και κύρια. Αντίθετα, σαν κυρίαρχη «ερμηνεία» απέμεινε εκείνη της εθνικιστικής αριστέρας (ένα μέρος της κυβερνάει σήμερα): το ελλαδιστάν συμμετείχε σ’ αυτούς τους παγκόσμιους πολέμους όχι επειδή τα ντόπια αφεντικά και οι λακέδες τους είχαν αυτοτελή καπιταλιστικά / γεωπροσοδικά / ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και προσανατολισμούς, αλλά λόγω «εξάρτησης»…

Ποιος, λοιπόν, 4ος παγκόσμιος; Ποια ελληνο-ισραηλινή-αιγυπτιακή συμμαχία σαν επιλογή του ελληνικού κεφάλαιου / κράτους / παρακράτους και σαν τμήμα του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ; Ποια υπεράσπιση της παλαιστινιακής αντίστασης όχι για λόγους «ανθρωπισμού» αλλά σαν αντι-ιμπεριαλιστική / αντι-φασιστική στάση στο ελλαδιστάν σήμερα; Τίποτα απ’ αυτά δεν ισχύει!!! Το λέει η «λαϊκή σοφία», το λέει και ο κινηματικός κομφορμισμός: σιγά μην τρέχουμε για κάτι που μας ξεπερνάει τόσο!! Καλύτερα να ασχολούμαστε με τίποτα μικρά και εύκολα!.. Του χεριού μας…

Πράγματι. Ο αυθεντικός αντι-ιμπεριαλισμός (τόσο στα μέρη μας όσο και οπουδήποτε αλλού), το αδιαπραγμάτευτο μέτωπο δηλαδή απέναντι στα (καθε φορά) ντόπια αφεντικά, τα συμφέροντα και τους συμμάχους τους, ποτέ δεν ήταν βόλτα – στο – πάρκο! Ούτε αναλυτικά / θεωρητικά, ούτε πρακτικά. Πότε δεν ήταν εύκολη πολιτική δουλειά και δράση.

Κι ωστόσο: οι καιροί απαιτούν δύσκολα! Απαιτούν δύσκολα και τα απαιτούν από πολλούς… Όσο για εκείνους που βολεύονται να φοβούνται ή να βαριούνται; Ας το έχουν υπόψη τους: σε τέτοιες συνθήκες, εκ των πραγμάτων, ο φόβος ή η βαρεμάρα δουλεύει για τους ταξικούς εχθρούς μας…

Κι αυτό το πληρώνουν αργά ή γρήγορα, άμεσα ή έμμεσα, ακόμα και οι φοβισμένοι ή οι οκνηροί…