Tag: φασίστες

Γαλλικοί κυνόδοντες

Τετάρτη 28 Οκτώβρη. Δεν προχωράει καλά η εκστρατεία του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron για την δημιουργία ενός «γαλλικού ισλάμ». Είτε αποκτάει καινούργιους εχθρούς, είτε εκδηλώνονται εκείνοι που είχε ήδη. Κι αφού υιοθέτησε (σαν βασιλιάς) ένα έντυπο με ακροδεξιά «αίσθηση του χιούμορ», ότι ψυχωτικό κι αν ξερνάει από χτες το charlie hebdo θα έχει νοερά την υπογραφή του, φαρδιά πλατειά. Και οι μεν εκδότες θα αυξήσουν προσωρινά τις πωλήσεις τους – τα φράγκα κυνηγούν άλλωστε, εδώ και πολλά χρόνια. Όσο για τον προστάτη τους βασιλιά; Θα αυξήσει μόνιμα τους εχθρούς του.

Εν τω μεταξύ, όπως και άλλοι στη θέση του, πρέπει να διαχειριστεί και το Θ.Θ. (Θέαμα του Θανάτου από τον covid…) με μια «ευέλικτη» γενική απαγόρευση… Αξίζει τόσο πολύ το εμβόλιο της γαλλικής Sanofi; Αξίζουν τόσο πολύ οι γαλλικές tech; Ή απλά πέφτει στον λάκο που άνοιξε; Καλά ξεμπερδέματα!

Eπειδή “κόσμος” δεν είναι πια (προ πολλού) τα ευρωπαϊκά κράτη, ενδεικτικά οι παρενέργειες του βασιλικού λουμπενισμού αλλού…

Τα σύννεφα δεν φοβούνται τα σκυλιά: Nablus, στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη.

Ο βασιλιάς σαν χαλάκι εισόδου σε κοτοπουλάδικο: Idlib, συρία.

Aντι-Macron διαδήλωση: Dhaka , μπαγκλαντές.

Οδηγίες για το πως μπορεί ο βασιλιάς Macron να γίνει ο βασιλιάς Guy de Lusignan

Τρίτη 27 Οκτώβρη. Δεν ήταν δύσκολο να προβλέψει κανείς τις αντιδράσεις στη μεγαλοφυώς βλακώδη λούμπεν ιδέα του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης να προβάλει τα (κακόγουστα πέρα απ’ τα υπόλοιπα) αντιμουσουλμανικά σκίτσα του charlie hebdo σε κυβερνητικά κτήρια της επικράτειάς του…

Για τον Erdogan ήταν λάδι στα γρανάζια του: … Οι μουσουλμάνοι στην ευρώπη υφίστανται μια εκστρατεία λυντσαρίσματος παρόμοια με εκείνη που υπέστησαν οι εβραίοι πριν τον β παγκόσμιο… Οι επιθέσεις εναντίον τους έχουν γίνει πολιτική ενός επικεφαλής κράτους… Ακούστε: είστε φασίστες, είστε ένα κρίκος απ’ την αλυσίδα του ναζισμού… Αυτά δήλωσε και ανέβηκε κι άλλο στην εκτίμηση εκατομμυρίων· σε σχέση, για παράδειγμα, με τον τοξικό του Ριάντ ή τον χασάπη του Καΐρου, που δεν έβγαλαν κιχ…

Ο Erdogan απευθύνεται ταυτόχρονα στους μουσουλμάνους της ευρώπης και στους μουσουλμάνους εκτός· κυρίως τους άραβες σουνίτες. Οπωσδήποτε η αναφορά του σε «κρίκο του ναζισμού» είναι άκυρη για τους δεύτερους. Ιστορικά, έχοντας υποστεί τα πάνδεινα απ’ την αγγλική και την γαλλική αποικιοκρατία, μεγάλο μέρος των αράβων είχαν θεωρήσει τους ναζί στον β παγκόσμιο συμμάχους και απελευθερωτές…

Αλλά το λάδι εξασφαλίστηκε για τους τούρκους ισλαμοδημοκράτες.

Εκείνο που απομένει στον βασιλιά Macron είναι να πάει την ερχόμενη Κυριακή σε εκκλησία: υπάρχει μια κεντρική χριστιανική θρησκευτική γιορτή / αργία στη γαλλία (η αργία ισχύει αν πέφτει σε εργάσιμη ημέρα), των «αγίων πάντων». Αν το κάνει (οι φήμες λένε ότι θα το κάνει) θα έχει «βαφτιστεί» οριστικά σαν σταυροφόρος. Και επειδή ένας γάλλος βασιλιάς σήμερα δεν μπορεί να είναι κάτι λιγότερο από ένας βασιλιάς τότε, θα έχει γίνει ο Guy de Lusignan: ο σύντομος (τελευταίος) σταυροφόρος / χριστιανός βασιλιάς της κατεχόμενης Ιερουσαλήμ.

Βασική λεπτομέρεια για δαύτον. Ήταν αλαζόνας και επιθετικός – μέχρι που τον τσάκισε κυριολεκτικά o An-Nasir Salah ad-Din Yusuf ibn Ayyub, γνωστός ως Salah ad-Din ή Saladin, στη μάχη του Χαττίν, το 1187, απελευθερώνοντας την Ιερουσαλήμ (και όχι μόνο).

Μπορεί να μην φαίνεται στον ορίζοντα ένας τέτοιος «εφιάλτης» για τύπους σαν τον βασιλιά Macron, ειδικά μετά την δολοφονία του Soleimani… Ή μπορεί να προετοιμάζεται…

(φωτογραφία: Ο de Lusignan (Marton Csokas) στην ταινία του Ridley Scott του 2005 Kingdom of Ηeaven).

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 17

Κυριακή 25 Οκτώβρη. Δεν ήταν, εν τέλει, ο «λαός» που κοινοβουλευτικοποίησε τα βοθρολύματα; Γιατί να υποδεικνύουμε την δράση κάποιου μυστηριώδους και νεφελώδους «συστήματος Χ» πίσω απ’ αυτήν την ιστορία;

Οι mainstream «αφηγήσεις» καταφεύγουν (επιφανειακά…) στις ευθύνες των ψηφοφόρων όταν πρέπει να κρύψουν τις λειτουργίες των παρακρατικών μηχανισμών και κυκλωμάτων· για να απομακρυνθούν απ’ αυτές όταν θέλουν να τους κολακέψουν χαρακτηρίζοντάς τους «παιδιά»: παρασέρνονται… Σύμφωνα μ’ αυτές τις «αφηγήσεις» μερικές εκατοντάδες χιλιάδες υπήκοοι «παρασύρθηκαν» ψηφίζοντας τα βοθρολύματα εξαιτίας της «κρίσης», των «μνημονίων», κλπ. Συμφέροντα δεν είχαν…

Και ο ρατσισμός των μικροαστών; Το γεγονός ότι τα βοθρολύματα επεδείκνυαν την βία τους κατά των μεταναστών απ’ το 2012 και μετά, και το ότι επιδεικνύοντάς την κέρδιζαν διαρκώς «καρδιές και μυαλά», δεν εμπίπτει στα απόνερα ούτε της «κρίσης», ούτε των «μνημονίων»! Ο ρατσισμός στο ελλαδιστάν έρχεται χρονικά από πολύ παλιότερα, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90, εναντίον των βαλκάνιων και ακόμα εντονότερα των αλβανών μεταναστών / εργατών. Όμως ακόμα και τότε αυτή η βρωμιά του μικροαστικού βούρκου, έβγαινε μεν απ’ τα συμφέροντα και τις ιδεολογίες της κοινωνικής βάσης, νομιμοποιούνταν όμως (και, άρα, διευκολυνόταν) απ’ τους κρατικούς θεσμούς: πόσα δικαστήρια καταδίκασαν δολοφόνους αλβανών εργατών και πόσα τους αθώωσαν υπό τα χειροκροτήματα του «λαού»; Πόσοι μπάτσοι άσκησαν βία χωρίς καμμιά συνέπεια σε βάρος αυτής της πολιτικά απαγορευμένης εργατικής τάξης; Η απάντηση είναι γνωστή.

Εν τέλει ο ρατσισμός, που ήταν ένα απ’ τα ελκυστικότερα χαρακτηριστικά (αν όχι το ελκυστικότερο) των βοθρολυμάτων στη διάρκεια της ένδοξης κοινοβουλευτικοποίησής τους, αφενός περιλαμβάνεται σε μια ιδεολογική και συμφεροντολογική ατζέντα πολύ μεγαλύτερη και παλιότερη απ’ τα «μνημόνια»· αφετέρου αποτελούσε πάντα ένα υλικό «διαλόγου» του «λαού» με τους κρατικούς θεσμούς. Έτσι ώστε και εκεί να μπορούν να κρυφτούν οι δομές εξουσίας πίσω απ’ το λαϊκό φρόνημα…

Ένα παράδειγμα αφορά την στοχοποίηση των μεταναστών εργατών απ’ το πακιστάν. Ως τις αρχές της δεκαετίες του ’00 κάθε μικροαστός ρατσιστής που ήθελε να αποδείξει ότι δεν είναι τέτοιος, θα έβγαζε μπροστά την γνώμη του για τους εργάτες από το πακιστάν («είναι ήσυχοι και εργατικοί») σε αντιδιαστολή με τους εργάτες από την αλβανία («είναι κλέφτες και κακοποιοί»). Η πρώτη «καλή κουβέντα» ήταν το πλυντήριο του αντι-αλβανικού ρατσισμού· ο οποίος «έδενε» πάντα με τα «εθνικά θέματα», την «βόρεια ήπειρο που είναι κουκλίτσα αληθινή», και τα υπόλοιπα…

Ξαφνικά, λίγο πριν τους ολυμπιακούς του 2004, οι μετανάστες απ’ το πακιστάν στοχοποιήθηκαν, απ’ τα «πάνω». Σαν ύποπτοι τρομοκρατίας, σαν ύποπτοι συμπάθειας προς τους τζιχαντιστές, σαν μουσουλμάνοι, σαν ασύμβατοι με τον σπουδαίο ελληνικό πολιτισμό. Αυτή η δουλειά, το επαναλαμβάνουμε ξεκίνησε απ’ τα πάνω. Από το επίσημο κράτος… Έγινε, στη συνέχεια, ευμενώς δεκτή απ’ την κοινωνική ρατσιστική βάση, ειδικά απ’ την στιγμή που οι αλβανοί εργάτες και οι οικογένειες τους άρχισαν να γίνονται δυσδιάκριτοι (ή οπλισμένοι, σαν στρατιώτες των ντόπιων κυκλωμάτων του οργανωμένου εγκλήματος) – υπήρχε ένα «κενό μίσους» για τους ντόπιους ρατσιστές. Δεν πρέπει να ξεχαστεί ωστόσο αυτό το «απο πάνω»: η βάση της στοχοποίησης δεν είχε σχέση με την αλλαγή συμπεριφοράς των ήσυχων και εργατικών ασιατών μεταναστών, με κάτι δηλαδή που οι μικροαστοί θα μπορούσαν να επικαλεστούν μέσα απ’ τις περιορισμένες κοινωνικές εμπειρίες τους, αλλά με την εξωτερική, ιμπεριαλιστική πολιτική του ελληνικού κράτους και την συμμαχία με τις ηπα και την αγγλία στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 18

Κυριακή 25 Οκτώβρη. Το σημαντικότερο «συν» στην «λαϊκή» νομιμοποίηση των βοθρολυμάτων ήταν ωστόσο ότι αυτά, διατηρώντας ακέραια τα δολοφονικά, παρακρατικά τους χαρακτηριστικά, προτάθηκαν, «κατασκευάστηκαν», σαν πρόταση εξουσίας. Υπάρχει ένα ιστορικό προηγούμενο σοβαρής κοινοβουλευτικής παρουσίας ακροδεξιών (χουντικών κατά κύριο λόγο) στο ελληνικό κοινοβούλιο: στις εκλογές του 1977 η «εθνική παράταξη» είχε μαζέψει 350.000 ψήφους (6,82% και 5 έδρες). Δεν θα αναλύσουμε εδώ το που οφειλόταν εκείνο το ξεθάρρεμα των χουντικών. Το γεγονός είναι ότι πως απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’70 ως και τις αρχές της δεκαετίας του 2010, για 3 δεκαετίες δηλαδή, το εκτεταμένο φασιστο / ρατσιστικό υπόστρωμα του ελληνικού λαού δεν αναζήτησε μια πρόταση εξουσίας στα μέτρα του. Ο πολιτικός προσοδισμός δούλευε, σε γενικές γραμμές, μέσα στα «δημοκρατικά πλαίσια».

Στη διάρκεια της διαχείρισης της κρίσης, και μάλιστα στην αφετηρία της, με δεδομένο το εκτεταμένο υπόστρωμα ρατσισμού, εθνικισμού και μιλιταρισμού, μια άγρια (βοθρολυματική) «πρόταση εξουσίας» δεν ήταν μόνο ανάγκη των μικροαστών. Ήταν, επίσης, κυρίως ανάγκη του συστήματος. Αν δεν γινόταν συστηματικά και μεθοδευμένα η κινητοποίηση του βαθέος κράτους υπέρ των βοθρολυμάτων, η κοινοβουλευτικοποίησή τους σαν λαϊκή option δεν θα υπήρχε. Το ακροδεξιό κοινοβουλευτικό φάσμα θα τέλειωνε στο λα.ο.σ. ή σε κάτι παρόμοιο.

Επιμένουμε πάντα στην αφετηριακή σημασία της δολοφονικής προβοκάτσιας στις 5 Μάη του 2010. Κατά την γνώμη μας ήταν εκεί η ιστορική στιγμή που κατασκευάστηκε και εκδηλώθηκε μαζικά, με την συμμετοχή των πάντων (από βορθολύματα μέχρι ασφαλίτες και από κάμποσες εκατοντάδες πληρωμένων γηπεδικών μέχρι δεν ξέρουμε τι άλλο) για πρώτη φορά ένα συγκεκριμένο «ιδεο-φασιστικό» πλαίσιο ερμηνειών και δράσης περί κρίσης που ευνοούσε μια ακροδεξιά, ρατσιστική, εθνικιστική, μιλιταριστική «απάντηση στο πρόβλημα που μας δημιουργούν οι ξένοι / ευρωπαίοι και δντ». (Πόσες φορές άραγε έγινε επίκληση στην «πατριωτική αναγκαιότητα της παρέμβασης του στρατού» από τότε και μετά;) Αυτό το «ιδεο-φασιστικό» πλαίσιο κατασκευάστηκε απ’ τα πάνω. Υιοθετήθηκε βέβαια ακαριαία απ’ τους από κάτω, σε διάφορες παραλλαγές, με ελάχιστες φραστικές διαφοροποιήσεις. Αλλά τους ήρθε έτοιμο…

Κλείνοντας αυτήν την (αναγκαστικά) περιληπτική αναδρομή στην άνοδο των βοθρολυμάτων στην κεντρική πολιτική σκηνή, θα επιστρέψουμε στην αρχική μας θέση. Η δικαστική εξέλιξη που, παρά τις θριαμβολογίες περί «νίκης του αντιφασισμού και της δημοκρατίας» είναι ακόμα στα μισά της, στένεψε όσο ήταν δυνατόν την εστίαση, αποκλειστικά σ’ αυτόν τον επιχειρησιακό, εκτελεστικό βραχίονα του ελληνικού βαθέος κράτους / κεφάλαιου. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά: και η «δικαιοσύνη» τμήμα του κράτους είναι.

Το τραγικό βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι ξανά η κρατική εκδοχή για τον ντόπιο φασισμό που υιοθετείται μαζικά, ακόμα και από (κατά δήλωσή τους) «πολιτικοποιημένους» και «αντιφασίστες». Είναι βέβαια βολικό αυτό. Όταν, όμως, κλείνει κανείς τα μάτια του στους σύγχρονους μηχανισμούς της πραγματικής καπιταλιστικής εξουσίας, είναι πάντα πιθανό πως όταν τα ανοίγει θα βλέπει μπροστά του τέρατα… Όσοι τολμούσαν να κάνουν την δύσκολη έως και επικίνδυνη δουλειά να αναζητήσουν τα πραγματικά αφεντικά των βοθρολυμάτων, θα ανακάλυπταν και τους ηθικούς αυτουργούς των δολοφονιών στη marfin…

(τέλος προς το παρόν…)

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 15

Τετάρτη 21 Οκτώβρη. Έχουμε ήδη υποστηρίξει ότι η κοινοβουλευτικοποίηση μιας ασήμαντης υποκοσμιακής συμμορίας φασιστικών βοθρολυμάτων μεθοδεύτηκε μεν από αυτό που ονομάζουμε «σύστημα Χ» (και μπορείτε να το πείτε με διαφορετικές λέξεις βαθύ κράτος…) αλλά έγινε αποδεκτή απ’ το σύνολο σχεδόν των πολιτικών βιτρινών: η απίστευτη χρονοτριβή στην πρώτη δίκη (που θα συνεχιστεί με μια ακόμη ως το εφετείο…) είχε τόσα οφέλη για την «εγκληματική οργάνωση» ώστε μόνο σαν γερή αποζημίωση για παροχή υπηρεσιών μπορεί να θεωρηθεί.

Ποιές είναι αυτές οι υπηρεσίες που κλήθηκαν να παράσχουν τα βοθρολύματα μέσω της κοινοβουλευτικοποίησής τους; Ποιά ήταν η αποστολή τους; Η πρώτη είναι, ίσως, πιο εύκολο να ανιχνευτεί. Χωρίς να σπρωχτεί στο κέντρο της «επίσημης» πολιτικής σκηνής αυτή η συμμορία, μόνο με τις δικές της «οργανωτικές δυνατότητες», θα ήταν αδύνατο να απλωθεί σχεδόν σε όλη τη επικράτεια. Ήταν το «κύρος», η «νομιμοποίηση» και η εξουσία που δίνουν οι γραβάτες στο κοινοβούλιο (σε μια παράδοση 2 αιώνων πολιτικού προσοδισμού), στην αρχή σαν κατάλληλα μοχλευμένη προοπτική (πριν τις εκλογές του Μάη του 2012) και, ύστερα σαν λαϊκό κατόρθωμα και θέληση, που εξασφάλισε ότι μια συμμορία μαχαιροβγαλτών που δεν πέρασε ποτέ τα 100 – 150 μέλη θα εξασφάλιζε σε ιστορικό χρόνο dt παραρτήματα σχεδόν παντού στο ελλαδιστάν!

Γιατί χρειαζόταν, όμως, το «σύστημα Χ» τέτοιου είδους παραρτήματα σχεδόν παντού απ’ τα τέλη του 2011 (μετά το παλατιανό πραξικόπημα κατά του Παπαντρέου του Γ) και μετά; Τα χρειαζόταν σαν εύκολα κινητοποιήσιμα «τάγματα εφόδου» σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο διασάλευσης της δημόσιας τάξης μεγάλης κλίμακας. Ήταν η μεγέθυνση στα όρια της επικράτειας της συνταγής της αντι-εξέγερσης που ακολουθήθηκε το 2009 στο κέντρο της Αθήνας: «ανακατάληψη»…

Αυτή η αποστολή επιτεύχθηκε γρήγορα και χωρίς δυσκολία. Φυσικά χάρη στον μικροαστισμό – τον «λαό». Θα πούμε δυο κουβέντες γι’ αυτόν σε μελλοντικό σημείωμα, ωστόσο εδώ χρειάζεται ξανά η ταξική μας έρις. Ορισμένοι βολεύονται να θεωρούν ότι ήταν η κρίση (εμπιστοσύνης προς τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, πασοκ και νέα δημοκρατία) που έσπρωξε τον «λαό» στην «αντι-πολιτική», και (θεωρούν αυτονόητη την συνέχεια) στον φασιστικό, βοθρολυματικό εξτρεμισμό.

Εκείνο που κουκουλώνουν αυτοί οι σοφοί είναι ότι ήδη απ’ την μεταπολίτευση και μετά, και οπωσδήποτε απ’ τα μέσα της δεκαετίας του 1980 και ύστερα, έχει υπάρξει στα μέρη μας μια συνεχής πολιτική και ιδεολογική παρουσία ενάντια στα κόμματα και το κοινοβούλιο: αυτό που έχει ονομαστεί αναρχία. Αν το μοναδικό κίνητρο των «αγανακτισμένων» μικροαστών ήταν η απογοήτευση απ’ τα κόμματα του κοινοβουλίου τότε η «έξοδός» τους ήταν ήδη υπαρκτή και γνωστή: ζήτω η αναρχία!

Αλλά όχι! Η απογοήτευση οφειλόταν στον σημαντικό περιορισμό των πολιτικών προσόδων… Και, κατά συνέπεια, το ζητούμενο δεν ήταν κάποιου είδους χειραφέτηση απ’ τις δομές του πολιτικού προσοδισμού αλλά, αντίθετα, η αναγέννηση αυτών των δομών, με όσο μεγαλύτερη σκληρότητα ήταν δυνατόν. Και, φυσικά, με όρους βίας της εξουσίας. Η αναρχία που παρά το πλήθος των εκδοχών της είναι σαφέστατα αντικοινοβουλευτική ΔΕΝ θα μπορούσε να είναι ελκυστική σε τέτοιους προσανατολισμούς…

Η απόδειξη των πιο πάνω ισχυρισμών μας βρίσκεται σε ένα φαινόμενο που πολλοί ξέρουν αλλά προσπαθούν να ξεχάσουν. Απ’ την στιγμή που προκηρύχτηκαν οι προώρες εκλογές για τις 25 Γενάρη 2015 (τέλη Δεκέμβρη 2014), επί περίπου 1 μήνα, ένα δίλημμα βασάνιζε πολλές χιλιάδες «αγανακτισμένους»: συριζα ή χρυσή αυγή; συριζα ή χρυσή αυγή;

Το δίλημμα αυτό (πιθανότατα μοναδικό στην επίσημη πολιτική ιστορία του νέου ελληνικού κράτους) είναι αποκαλυπτικό. ΔΕΝ ήταν έκφραση κάποιας «αντιπολιτικής» ούτε η αντανάκλαση του (αναρχικού μεν, κλεμμένου δε) συνθήματος «να καεί, να καεί…»! Είναι σαφέστατα δίλημμα προσδοκίας, επιθυμίας σκλήρυνσης της εξουσίας – προς οποιουσδήποτε «άλλους», όχι «εκτός συνόρων» αλλά και εντός. Το ζητούμενο σ’ εκείνη την ιστορική φάση απ’ αυτές τις πολλές χιλιάδες που εξομολογούνταν ανοικτά τον προβληματισμό τους «συριζα ή χρυσή αυγή;» (και από πολλοί περισσότερους που είχαν απαντήσει στο δίλημμα) ήταν να εκδηλωθεί στην «κορυφή της πολιτικής εξουσίας» εκείνο που οι μικροαστοί φαντασιώνονταν ήδη απ’ το 2011: «να σπάσουν κεφάλια». Και, φυσικά, στην διαδικασία αυτή (διαδικασία “εκκαθάρισης” αναμφίβολα…) να ξανανοίξουν οι πολιτικές πρόσοδοι, όχι βέβαια για όλους! Μόνο για τους «πιστούς» της βίαιης αποκατάστασης / αναγέννησης του πολιτικού προσοδισμού.

Τα βοθρολύματα ταίριαζαν σ’ αυτό το ζητούμενο. Όχι σαν ακροδεξιοί, έτσι απλά. Αν ο ρόλος προοριζόταν για απλά ακροδεξιούς θα τον είχε πάρει ο λα.ο.σ. Είχε ό,τι χρειαζόταν. Ταίριαζαν σαν μαχαιροβγάλτες με κουστούμια! Ήξεραν καλά τι ψήφιζαν οι ντόπιοι μικροαστοί όχι μόνο 2012, αλλά και σ’ όλες τις υπόλοιπες εκλογές ως το καλοκαίρι του 2019. Θα ξέρουν και στις επόμενες εκλογές, αυτές της απλής αναλογικής…

Κι αυτό ήταν ο πρώτος λόγος που (θεωρούμε ιδιαίτερα πιθανό) ότι το αφεντικό, το «σύστημα Χ», άρχισε να «προβληματίζεται» με τους συγκεκριμένους υπαλλήλους του. Η «επιρροή» (και «πολιτική») των βοθρολυμάτων, απ’ το 2012 και μετά, μεγάλωνε καλπάζοντας όσο περισσότερο αποδεικνυόταν πόσο καθάρματα είναι – στους δρόμους, στις πλατείες! Η αύξηση της επιρροής σήμαινε όχι μόνο διαρκή αύξηση των «ποσοστών» τους στις δημοσκοπήσεις (πριν την δολοφονία του Π. Φύσσα είχαν φτάσει στο 15%…) αλλά και «συρροή μελών».

Μόνο που «συρροή μελών» σε ένα υποκοσμιακό κύκλωμα που έχει, πια, την εντελώς δική του κοινοβουλευτική κάλυψη αλλά με τους δρόμους των «κανονικών» πολιτικών προσόδων περιορισμένους (λόγω διεθνούς επιτήρησης), ένα μόνο πράγμα μπορούσε να σημαίνει: όλο και πιο εντεινόμενη ζήτηση για εγκληματικά «μεροκάματα»!

Έτσι, η επιτυχία των βοθρολυμάτων (προς χαρά του «συστήματος Χ») σήμαινε ταυτόχρονα δύο πράγματα: αφενός αύξηση όσων ήταν διατεθειμένοι να τους ψηφίσουν (κάνοντάς τους ακόμα και «αξιωματική αντιπολίτευση»…)· απ’ την άλλη διόγκωση του «κύκλου εγκληματικών εργασιών» απ’ την μεριά τους. Νταβατζιλίκια (κατά κύριο λόγο σε βάρος μεταναστών), «προστασία σπιτιών» (δοκιμασμένη ήδη στον Αγ. Παντελεήμονα…), σωματεμπορία, διακίνηση πλαστών χαρτονομισμάτων… Όμως αυτά δεν ήταν αρκετά. Χρειάζονταν διαρκώς επέκταση των εγκληματικών προσόδων (η παράνομη εκδοχή του πολιτικού προσοδισμού…) Από ένα σημείο και μετά η κοινοβουλευτικοποιημένη υποκοσμιακή συμμορία άρχισε να πέφτει (αναγκαστικά) πάνω στα από χρόνια εδραιωμένα κυκλώματα του οργανωμένου εγκλήματος! Αυτό φάνηκε έντονα στις δυτικές γειτονιές της Αθήνας…

Δύο πλευρές, δύο όψεις υπερ-επέκτασης, που ήταν (εκτιμάμε) εκτός του αρχικού σχεδιασμού! Πριν την δολοφονία του Π. Φύσσα… Τότε που ενόψει της ανάληψης της προεδρίας της ε.ε. (πρώτο εξάμηνο 2014) οι άθλιοι ευρωπαίοι άρχισαν να κουβεντιάζουν μεγαλόφωνα ότι πρέπει να αφαιρεθεί η προεδρία από ένα κράτος που έχει τόσους νεοναζί βουλευτές…

Το μεθύσι της βοθρολυματικής υπερεπέκτασης οδήγησε (και) στην δολοφονία του Π. Φύσσα. Αλλά αυτή η δολοφονία, με τη σειρά της, έγινε η αφορμή των απαραίτητων «παρεμβάσεων» / «διορθώσεων» σε επιμέρους χαρακτηριστικά της αποστολής που είχε ανατεθεί στα βοθρολύματα…

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 16

Τετάρτη 21 Οκτώβρη. Υπήρχε όμως μια ακόμα αποστολή – μέσα – στην – αποστολή για τα βοθρολύματα. Η κυριαρχία τους σ’ αυτήν την ζώνη που αρχίζει απ’ τον Πειραιά και φτάνει ως το Πέραμα… Τι είχε (έχει) αυτή η ζώνη ώστε το «σύστημα Χ» να αναθέσει στα βοθρολύματα special δράση; Έχει λιμάνι…

Τα λιμάνια (γενικά, όχι μόνο του Πειραιά), είναι πεδία πολλών και διάφορων εκτός νόμου οικονομικών δραστηριοτήτων… Δεν χρειάζεται, υποθέτουμε, να τις απαριθμήσουμε…

Χρειάζεται όμως να υπενθυμίσουμε κάτι που είναι «γνωστό – άγνωστο». Τα κοντέινερ είναι η μεγαλύτερη τεχνολογική επιτυχία στον τομέα των μεταφορών – και στον τομέα του λαθρεμπορίου. Με κοντέινερ γίνεται παγκόσμια λαθρεμπόριο τεράστιας κλίμακας. Μεταφέρονται τα πάντα, από όπλα και ναρκωτικά μέχρι οτιδήποτε άλλο· ακόμα και άνθρωποι μπορούν να μεταφερθούν, αν είναι κατάλληλα διαρρυθμισμένα. Για να είναι απόλυτα πετυχημένο το λαθρεμπόριο μέσω κοντέινερ χρειάζονται δυο πράγματα. Πρώτον, να μην ελέγχονται (πράγμα που πρακτικά συμβαίνει παντού…) και δεύτερον, να μην υπάρχουν «αδιάκριτα βλέμματα» είτε στην διαχείριση μέσα είτε στις «εξόδους» έξω και γύρω απ’ το όποιο λιμάνι.

Υποθέτουμε βάσιμα ότι κανείς δεν ασχολήθηκε να ψάξει που ήταν (στη Μεσόγειο) η cosco πριν έρθει στον Πειραιά· ούτε το γιατί έφυγε από εκεί που ήταν… Κρίμα! Θα ήταν εξαιρετικά διαφωτιστικό! (Κάποια στιγμή θα εκθέσουμε αυτήν την πραγματικότητα, αν και όχι από εδώ).

Το ζήτημα είναι ότι το λαθρεμπόριο μέσω κοντέινερ δεν θα ήταν απαραίτητο να το κάνει αποκλειστικά η cosco. Αυτή είχε (και έφερε μαζί της) τις συνεργασίες της· όμως και άλλοι ενδιαφερόμενοι θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες. Τελικά είναι λογικό απ’ την άποψη αυτών των κλάδων του οργανωμένου εγκλήματος: για την αξιοποίηση ενός μεγάλου λιμανιού κοντέινερ ολόκληρη η γύρω περιοχή θα έπρεπε να «καθαρίσει». Από τι; Πρώτα και κύρια από κουκουέδες και την ηθική τους· και, ύστερα, από τα όποια αναρχοαυτόνομα στοιχεία… Ποιός θα αναλάμβανε να «ανακαταλάβει» αυτές τις περιοχές αν όχι τα κοινοβουλευτικοποιημένα βοθρολύματα;

Προφανώς δεν θα προκαλούσε έκπληξη ότι την cosco (και μαζί της ένα μεγάλο κέντρο διακίνησης κοντέινερ) έφεραν στον Πειραιά οι εφοπλιστές… Το νο 1 εθνικό κεφάλαιο. Κάποια σοβαρά υλικά οφέλη θα είχαν απ’ την συγκεκριμένη μετακόμιση αυτής της μεγάλης κινεζικής επιχείρησης… Και, κατά συνέπεια, θα έπρεπε να εγγυηθούν σ’ αυτήν (και να εξασφαλίσουν στις δουλειές τους) την «εύρυθμη λειτουργία»…

Σ’ αυτή τη ζώνη τα βοθρολύματα έκαναν τα πιο συστηματικά εγκλήματά τους. Αυτή η ζώνη αποικιοποιήθηκε (ή έγινε αυτή η προσπάθεια) πιο βίαια από οποιοδήποτε άλλο μέρος της επικράτειας. Απ’ τους οργανωμένους του ολυμπιακού ως την επίθεση στους μετανάστες αλιεργάτες· απ’ την ενέδρα στο παμε ως την δολοφονία του Φύσσα· απ’ τον ρόλο του αρχιασφαλίτη της Νίκαιας ως τις επιθέσεις σε αντιεξουσιαστικά στέκια· απ’ το στήσιμο «κίτρινου» σωματείου στη ναυπηγοεπιστευαστική μέχρι τις προοπτικές του εργοστασίου λιπασμάτων στη Δραπετσώνα αλλά του Θριάσιου· από τον αρχιτράγο Πειραιά μέχρι δεν ξέρουμε τι άλλο: η πυκνότητα της δράσης των κοινοβουλευτικοποιημένων βοθρολυμάτων σ’ αυτήν την γύρω απ’ το λιμάνι (είτε άμεσα, γεωγραφικά, είτε έμμεσα, εργατικά…) περιοχή δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί συμπτωματική, τυχαία. Δίπλα στη γενική διασπορά εφεδρικών «ταγμάτων εφόδου» στην επικράτεια, η αποστολή – μέσα – στην – αποστολή που τους είχε ανατεθεί από το «σύστημα Χ» είχε ένα συγκεκριμένο και σαφές κέντρο βάρους.

Απορεί κανείς που βασικοί και εξ’ αρχής χρηματοδότες των βοθρολυμάτων ήταν εφοπλιστές και όχι, ας πούμε, εξαγωγείς βερυκόκκων ή εισαγωγείς αυτοκινήτων; Δεν θα έπρεπε.

Η σύντομη, περιληπτική και ασυνεχής περιγραφή εκείνου που θα λέγαμε ο πιο πρόσφατος κύκλος παρακρατικής δράσης στην ελλάδα, που ξεκίνησε στις 5 Μάη του 2010 («marfin»…) δεν είναι σίγουρο ότι τελειώνει με την (σχετική) καταδίκη των βοθρολυμάτων.

Εν τω μεταξύ πέρα απ’ τα υπόλοιπα που θα βρούμε μπροστά μας τους καιρούς που έρχονται, χρωστάμε (σε επόμενη συνέχεια) την γνώμη μας για τον «λαό». Για τους μικροαστούς που στήριξαν (και στηρίζουν ακόμα…) την διόγκωση και την πολιτική νομιμοποίηση μιας τέτοιας συμμορίας.

(συνεχίζεται)

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 13

Κυριακή 18 Οκτώβρη. Την ύπαρξη σχεδιασμού (και συναλλαγής) στην κυβερνητική «αδελφοποίηση» του συριζα και των ανελλ (και μάλιστα δύο και τρία χρόνια πριν καν θεωρηθεί απαραίτητη…) θα μπορούσε να γίνει δεκτή από αρκετούς· αν και χωρίς την δική μας εξήγηση. Υπάρχουν όμως αποδείξεις σχεδιασμού για την «μεταμόρφωση» των βορθολυμάτων από μια υποκοσμιακή συμμορία σε κοινοβουλευτικό κόμμα plus υποκοσμιακή συμμορία;

Έχουμε ήδη αναφερθεί στη διακριτική μεν αλλά συντεταγμένη «αποχώρηση» του ακροδεξιού λα.ο.σ. απ’ την πολιτική σκηνή, για να ανοίξει ο δρόμος και ο χώρος για τις ψήφους του λαού υπέρ των βοθρολυμάτων. Μιας και δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για το χαρακίρι του συγκεκριμένου κόμματος, η δική μας εξήγηση (: ότι διατάχτηκε να αυτοκτονήσει) είναι η μόνη διαθέσιμη.

Υπάρχει όμως και μια ακόμα απόδειξη που είναι γνωστή στους πάντες: η διάρκεια της δίκης! Επιστρατεύτηκαν διάφορες πιθανές και απίθανες «εξηγήσεις» γι’ αυτό: απ’ το ότι δεν υπήρχε αίθουσα στον Κορυδαλλό (;) μέχρι ότι οι κατηγορούμενοι και οι υποθέσεις ήταν πολλά· απ’ την πολύμηνη απεργία των δικηγόρων το πρώτο μισό του 2016 ως … δεν ξέρουμε τι άλλο. Όμως αυτά είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις». Και είναι χρήσιμη μια σύγκριση με μια άλλη μεγάλη δίκη που είχε (από τυπική, νομική άποψη) τα ίδια χαρακτηριστικά: πολλούς κατηγορούμενους, πολύ περισσότερες υποθέσεις, εκτεινόμενες μάλιστα σε βάθος δύο δεκαετιών. Εννοούμε την δίκη της 17 Νοέμβρη.

Εκείνη η δίκη (σε πρώτο βαθμό) άρχισε στις 3 Μάρτη του 2003 και τέλειωσε στις 17 Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς. Αν υπολογίσουμε ότι το δικαστήριο συνεδρίαζε καθημερινά (άρα 22 συνεδριάσεις κάθε μήνα), οι 8,5 μήνες (αφαιρείται ο Αύγουστος) που κράτησε σημαίνουν 187 συνεδριάσεις. Η δίκη των βοθρολυμάτων (ως τις 7 Οκτώβρη 2020) κράτησε 434 συνεδριάσεις (αφαιρούμε τις 20 που δεν έγιναν λόγω απεργίας δικηγόρων). Αν το δικαστήριο συνεδρίαζε καθημερινά θα χρειάζονταν λιγότερο από 20 μήνες, δηλαδή κάτι λιγότερο από 2 χρόνια – όχι 5,5. Με δεδομένο ότι ξεκίνησε στις 20 Απρίλη του 2015 θα έπρεπε να τελειώσει στις αρχές του 2017. Αλλά το συγκεκριμένο δικαστήριο ΔΕΝ συνεδρίαζε κάθε μέρα – η δίκη προχωρούσε πιο αργά κι απ’ το replay…

Για παράδειγμα, απ’ τις 20 Απρίλη του 2015 ως τις 14 Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς (σε 4 τουλάχιστον μήνες δικαστικού έργου) έγιναν όλες κι όλες 16 συνεδριάσεις… Οι καταθέσεις για την δολοφονία του Π. Φύσσα κράτησαν σχεδόν έναν χρόνο: απ’ τις 29 Σεπτέμβρη του 2015 ως και τις 8 Σεπτέμβρη του 2016… Αν μελετήσει κανείς το αναλυτικό ημερολόγιο αυτής της δίκης θα διαπιστώσει ότι υπήρξαν κάμποσες περιπτώσεις που ανάμεσα σε δύο διαδοχικές συνεδριάσεις μεσολαβούσαν ακόμα και 2 εβδομάδες…

Γιατί η δημοκρατία, που ήταν ξεκάθαρο ότι θα νικούσε, πετούσε με τέτοια συστηματικότητα την μπάλα έξω απ’ το γήπεδο; Γιατί κούτσαινε συνέχεια; Ούτε η έλλειψη αίθουσας θα μπορούσε να θεωρηθεί σοβαρή εξήγηση για την τέτοιου είδους χρονοτριβή ούτε η απεργία των δικηγόρων (σε δίκες τέτοιας σημασίας οι δικηγορικοί σύλλογοι δίνουν ειδική άδεια στα μέλη τους – αν τους ζητηθεί… Και στη διάρκεια της δίκης της 17Ν είχαν κάνει οι δικηγορικοί σύλλογοι απεργίες, αλλά οι σχετικοί με την συγκεκριμένη δίκη έπαιρναν αυτήν την ειδική άδεια…). Η εξήγηση είναι απλή και συγκεκριμένη: οι δικαστές που δίκαζαν τα βοθρολύματα ΔΕΝ απασχολούνταν αποκλειστικά μ’ αυτήν την υπόθεση. Έκαναν, παράλληλα, και πολλές άλλες δίκες, άσχετες. Η δίκη των βοθρολυμάτων δεν ήταν, όπως εκείνη της 17ης Νοέμβρη, μια δίκη πλήρους απασχόλησης για δικαστές και δικηγόρους. Ήταν part time…

Γιατί αυτό; Επειδή, απλά, ο πολιτικός υπεύθυνος της δικαιοσύνης, δηλαδή οι υπουργοί της (τρεις διαδοχικά επί φαιορόζ γκουβέρνου: Παρασκευόπουλος, Κοντονής, Καλογήρου) δεν εξέδωσαν την απαραίτητη διαταγή για να απαλλαγούν οι δικαστές απ’ τις υπόλοιπες υποχρεώσεις τους και να ασχοληθούν αποκλειστικά με την δίκη των βοθρολυμάτων – κάτι που είχε γίνει στην περίπτωση της 17Ν.

Με δυο λόγια αυτή η χωρίς προηγούμενο καθυστέρηση ήταν κεντρική απόφαση και επιλογή. Θα τολμούσαμε να πούμε όχι μόνο των φαιορόζ, που κυβερνούσαν ως τα μέσα του 2019 και ήταν οι κυρίως αυτουργοί. Η συναίνεση σ’ αυτό το δικαστικό long play είχε μια σιωπηλή σχεδόν διακομματική προέλευση. Η ασταμάτητη μηχανή δεν θυμάται ποτέ να εκδηλώθηκε δημόσια, συστηματικά, με διάρκεια και αυστηρότητα η απαίτηση να εκδοθεί η σχετική (υπουργική) απόφαση και να γίνει η δίκη κανονικά.

(φωτογραφία. Φιλότιμη η προσπάθεια… αλλά κάπως ανορθόγραφη…)

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 14

Κυριακή 18 Οκτώβρη. Τι σημαίνει άραγε αυτή η παρατεταμένη καθυστέρηση στη … νίκη της δημοκρατίας; Μήπως αργόσυρτο άγχος των βορθολυμάτων για την τύχη τους, κάτι σαν το κινέζικο βασανιστήριο της σταγόνας; Όχι δα! Σημαίνει, κατ΄αρχήν, λεφτά!!

Τα δύσκολα «μεροκάματα» των ελλήνων εκπροσώπων του λαού πληρώνονται με πάνω από 4.000 ευρώ τον μήνα· οι της επαρχίας μπορεί να παντελονιάζουν 5.000. (Μήπως είναι περισσότερα;) Μια καταδικαστική απόφαση σε βάρος των βοθρολυμάτων στις αρχές του 2017 θα τους στερούσε 30 τέτοια μηνιάτικα (ως τις εκλογές του καλοκαιριού του 2019) – είναι 120 με 150 χιλιάρικα για τον καθένα ή κάνουμε λάθος; Για να βγάλουν 4 και 5 χιλιάρικα τον χρόνο κάποιοι εργάτες και εργάτριες (όχι λίγοι) σκοτώνονται. Αλλά η εγκληματική οργάνωση ήταν επαγγελματική, και τα πρωτοκλασσάτα μέλη της καθάριζαν «λευκά» αυτό το ποσό κάθε μήνα· χώρια τα «μαύρα»…. Δεν θα ήταν λογικό το συμπέρασμα ότι η ελληνική δημοκρατία που την πλήρωνε τόσο καιρό αυτήν την εγκληματική οργάνωση, μαζί και τα (πολιτικά) της ένσημα, ήταν το αφεντικό της; (Όχι θα πουν οι φίλοι αυτής της δημοκρατίας… Ήταν ο λαός που το επέβαλε.. Σωστά… Ο έξυπνος, όμορφος και αλάνθαστος ελληνικός λαός…)

Δεν τελειώνει εκεί η αποζημίωση της (νικηφόρας) δημοκρατίας προς τα βορθολύματα… Ανάλογα με τα χρόνια της θητείας τους, εδώ και πάνω από 1 χρόνο παίρνουν βουλευτική σύνταξη. Η μικρότερη είναι 1,5 χιλιάρικο… (Για να μην προλάβει να σκεφτεί κάποιος «μα τους έκοψαν τα λεφτά», αυτό αφορούσε αναστολή ΜΟΝΟ της κρατικής χρηματοδότησης στο «κόμμα» / συμμορία που στερήθηκε, κατ’ αυτόν τον τρόπο, 8,3 εκατομύρια ευρώ. Μέχρι τότε το κράτος είχε συνεισφέρει στην ανάγκες των βοθρολυμάτων σαν «κόμματος» 1,7 εκατομύρια – επειδή κανείς «δεν γνώριζε» τι και πως…)

Πρέπει να προστεθούν σ’ αυτήν την υπερ-ευνοϊκή μεταχείριση (πρωτοφανή για οργανωμένους εγκληματίες!) τέσσερεις ακόμα παροχές. Πρώτον, η τόσο μεγάλη καθυστέρηση οδήγησε στην παραγραφή διάφορων αδικημάτων, και ίσως παραγραφούν και άλλα (πλημμελήματα) μέχρι να ολοκληρωθεί κάποτε το εφετείο. Δεύτερον, εν τω μεταξύ υιοθετήθηκαν οι αλλαγές στον ποινικό κώδικα και, πια, (άσχετα απ’ τις προθέσεις των σχεδιαστών τους) τα βοθρολύματα έχουν να διαλέξουν τις πιο ευνοϊκές ρυθμίσεις που προβλέπονται απ’ τον καθένα· κι αυτό επειδή η δίκη τους άρχισε με τον παλιό και τέλειωσε με τον καινούργιο. Τρίτον τις έξτρα (επί σχεδόν 3 χρόνια) προσόδους, σε χρήμα ή σε είδος, που μπορεί να προσποριστεί ο καθένας που είναι βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου. Και τέταρτον την εξασφάλιση ικανού χρονικού διαστήματος απ’ την δολοφονία του Π. Φύσσα και μετά ώστε να μπορούν (τα μέλη της συμμορίας) να επικαλεστούν σαν ελαφρυντικό τον «έντιμο βίο» έκτοτε, την «ειλικρινή μεταμέλεια», και τα λοιπά. Το ότι το πρωτόδικο δικαστήριο δεν το δέχτηκε αυτό το ελαφρυντικό δεν σημαίνει κάτι – ήταν αναμενόμενο. Το εφετείο όμως θα το δεχτεί… (Και να το θυμάστε…)

Θεωρεί κανείς πως αυτός ο θρίαμβος της γενναιοδωρίας υπέρ των βοθρολυμάτων προέκυψε κατά λάθος, από απροσεξία, από αμέλεια; Εμείς εδώ όχι. Υποστηρίζουμε ότι αυτή η υπερ-ευνοϊκή μεταχείριση ήταν αποτέλεσμα συναλλαγής (όχι απ’ την μεριά των ροζ και των φαιών, αλλά απ’ την μεριά του «συστήματος Χ» που είναι σαφώς ανώτερο απ’ τις πολιτικές βιτρίνες των τελευταίων 2 δεκαετιών)… Με στόχο; Να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό; Να ολοκληρώσουν δουλειές που είχαν αναλάβει και δεν είχαν μαχαιρώματα (σε κάθε περίπτωση όχι «φανερά»); Κάτι άλλο; Η ασταμάτητη μηχανή παραδέχεται ότι τείνει σίγουρα προς την πρώτη απάντηση, όμως δεν μπορεί να αποκλείσει και οτιδήποτε άλλο.

Σε κάθε περίπτωση: αν αυτά τα μάθαινε κάποιος για μια δίκη βοθρολυμάτων / δολοφόνων / βουλευτών ενός κράτους κάπου στην πλανήτη α) θα συμπέραινε ότι αυτό το κράτος είναι κατά πάσα πιθανότητα η κολομβία, και β) ότι σίγουρα υπάρχουν εκεί βρώμικα «αόρατα χέρια» που διαχειρίζονται και φροντίζουν τις βασικές επιλογές της εξουσίας. Θα θεωρούσε, τέλος, πως ακόμα κι αν καταδικαστούν τέτοιου είδους κατηγορούμενοι σ’ αυτό το μακρινό, μαφιόζικο κράτος, θα είναι για ξεκάρφωμα ή, το χειρότερο, επειδή «κάτι πρέπει να δείξουμε ότι κάνουμε».

Εδώ όμως, πρωτοτυπώντας πέρα από κάθε λογική, εκατοντάδες χιλιάδες υπήκοοι (και όχι μόνο εκείνοι / εκείνες που συγκεντρώθηκαν έξω απ’ τα δικαστήρια στις 7 Οκτώβρη) αγαθών προθέσεων πανηγύρισαν για την «νίκη της δικαιοσύνης»… Ίσως και για τη «νίκη της δημοκρατίας»…

Είναι ο.κ. οι αγαθές προθέσεις; Πατάνε καλά;

(συνεχίζεται)

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 11…

Τετάρτη 14 Οκτώβρη. Καταλήγαμε χτες:

…Γι’ αυτό, πέρα από μια περίοδο «διόγκωσης» της εκλογικής επιρροής του συνασπισμού, θα έπρεπε να υπάρξει παράλληλα και η διαμόρφωση των όρων «περιορισμού» του. Σε δύο επίπεδα: τόσο στο κυβερνητικό / κοινοβουλευτικό, όσο και στο πεζοδρόμιο. Ας το πούμε χωροτακτικά: μια «εσωτερική» φρουρά για τα πιθανά ολισθήματα της κυβερνοαριστεράς· και μια ικανή «εξωτερική» φρουρά για τις πιθανές εκτοξεύσεις των ιστορικών (ή όχι…) φίλων της…

Υποψιάζεθε μήπως ότι πλησιάζουμε το Α και το Δ απ’ τα πιο πάνω ερωτήματα;

Τα ερωτήματα αφορούν τα βοθρολύματα· όμως για να απαντηθούν χρειάζεται όλος ο ορίζοντας. Θα τρέξουμε λίγο χρονικά, αλλά δεν θα φύγουμε απ’ το θέμα: είναι ο ορίζοντας που δείχνει (υποστηρίζουμε…) πολύ καθαρά το «πως» και «γιατί» της χρησιμότητας των βοθρολυμάτων.

Γράφαμε, λοιπόν, πως ήταν συστημική ανάγκη (με τον τρόπο που την καταλάβαινε ένα κάποιο κέντρο εξουσίας, ας το ονομάσουμε έτσι, σχηματικά, «σύστημα Χ» – θα επανέλθουμε) μια «εσωτερική» φρουρά στο κυβερνητικό / κοινοβουλευτικό επίπεδο, στο βαθμό που θα κρινόταν απαραίτητη μια κυβέρνηση «πασοκ Β» φτιαγμένη από υλικά «μαζεμένα στο πόδι».

(φωτογραφία: 4 ημέρες πριν…)

Στις 25 Γενάρη του 2015 έφτασε η στιγμή που οι ειδικοί της δημαγωγίας πούλησαν σαν την «ώρα της αριστέρας». Αλλά ο συριζα είναι κερδίσει μόνο 149 έδρες, δύο μόνο λιγότερες απ’ όσες θα του χρειάζονταν για να σχηματίσει «αυτοδύναμη κυβέρνηση». Το ρολόι είχε σταματήσει ακριβώς λίγο πριν βγει ο κούκος· η “ώρα” ήταν “παρά κάτι”… Μια μόλις μέρα μετά, στις 26 Γενάρη, ανακοινωνόταν η από πρώτη ματιά πιο ετερόκλητη κυβερνητική συμφωνία που έχει υπάρξει στην ελληνική μεταπολεμική ιστορία: το κόμμα της Κουμουνδούρου με τους «αν.ελ.» του ψεκασμένου…

Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται έτσι αν οι δράστες δεν είναι παρακρατικοί… Κανονικά ο πρόεδρος της δημοκρατίας πρέπει να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο πρώτο κόμμα, αυτό να κάνει διερευνητικές επαφές με άλλα, και σε τρεις ημέρες να ανακοινώσει στον πρόεδρο αν έχει βρει συνεταίρους ή όχι. (Αν όχι, η εντολή πάει στο δεύτερο κόμμα). Στην go back ms Merkel γερμανία ο σχηματισμός κυβέρνησης συνασπισμού παίρνει εβδομάδες. Υπογράφεται αναλυτική συμφωνία, κάτι σαν συμβόλαιο, που περιλαμβάνει με λεπτομέρειες τις κυβερνητικές ενέργειες που θα κάνει ο συνασπισμός. Κι αν τυχαίνει να είναι συμβαλλόμενοι είτε οι σοσιαλδημοκράτες είτε οι πράσινοι, το συμβόλαιο μπαίνει στην έγκριση (ή στην απόρριψη) ενός έκτακτου συνεδρίου του αντίστοιχου κόμματος. Με άλλα λόγια σε τέτοια μέρη όπως η γερμανία οι εκλογείς ξέρουν έγκαιρα ποιο είναι το ακριβές περιεχόμενο της συμφωνίας για την συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας.

Στο μέρος που καμαρώνει ότι «έδωσε τα φώτα της δημοκρατίας στον κόσμο» (…) αυτά είναι πολυτέλειες. Ο τενεκεδένιος αγκάλιασε τον ψεκασμένο και τούμπαλιν, λίγες ώρες μετά τα αποτελέσματα, στις 26 Γενάρη, κι αυτό ήταν όλο κι όλο που έπρεπε να ξέρει το πόπολο… Αγάπη, μόνο αγάπη!

(φωτογραφία πάνω: Το “συριζαϊκό” tvxs στα τέλη Μάρτη του 2013…

κάτω: μέσα Νοέμβρη 2013…)

Είχε αποφασιστεί πολύ πριν τις εκλογές αυτή η κυβερνοσυνεργασία; Ασφαλώς. Κι αυτό δεν ήταν κρυφό (φωτογραφίες επάνω) προς δόξα της «αριστεροσύνης» των μελών και των ψηφοφόρων του συριζα…. Ποιός είχε κάνει το προξενιό; Ποιός είχε «εξασφαλίσει» μια (τουλάχιστον) κυβερνητική θητεία στον τενεκεδένιο Τσίπρα και στον κύκλο του υπό τον απαράβατο όρο να «φυλάσσεται» από έναν ακροδεξιό συνεταίρο; Κανείς δεν απασχολήθηκε στα σοβαρά να απαντήσει. Κάποιοι επειδή ήξεραν: το «σύστημα Χ». Οι υπόλοιποι επειδή δεν τόλμησαν: ήταν πολιτικά τόσο δειλοί ώστε θα τρόμαζαν μόνο με την ερώτηση!

Το 2013 το «συνοικέσιο» ήταν ήδη γνωστό – στην πραγματικότητα κουβεντιαζόταν ήδη απ’ την άνοιξη του 2012. Υπήρχε, όμως, ένα μικρό προβληματάκι, που κανέναν (απ’ όσο ξέρουμε) δεν απασχόλησε. Για να συμφωνεί κάποιος ενδιαφερόμενος απ’ το 2013 σε μια συγκεκριμένη «κυβέρνηση συνασπισμού» μετά από χρόνια πρέπει να ξέρει ΗΔΗ ότι ΤΟΤΕ δεν θα αποκτήσει κοινοβουλευτική αυτοδυναμία! Πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν ένα κόμμα που θέλει να είναι “κόμμα εξουσίας” να αρνείται την προοπτική της αυτοδυναμίας του; Πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν ένα «κόμμα εξουσίας» να «ξέρει» (χρόνια πριν) ότι δεν θα φτάσει τουλάχιστον στο μαγικό 151; Κι ακόμα: πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν ένα «κόμμα εξουσίας» να παραιτηθεί απ’ το βασικότερο ίσως όπλο του σε οποιαδήποτε προοπτική «κυβερνητικής συνεργασίας», το εκλογικό του αποτέλεσμα δηλαδή, και την δυνατότητά του μετά τις εκλογές να βρει άλλον κυβερνητικό εταίρο ή/και, κατά συνέπεια, να διαπραγματευτεί με τους όποιους μνηστήρες από θέση (πολιτικής) ισχύος;

Το προξενιό, ο αρραβώνας, το νταραβέρι είχε γίνει – προφανέστατα – στα ερείπια του πασοκ Α και, κυρίως, του Παπαντρέου του Γ… αλλά φαίνεται πως είχε και μια μάλλον παράξενη «τεχνική» βαλβίδα ασφαλείας: ό,τι και να ψήφιζε ο κυρίαρχος λαός το κόμμα της Κουμουνδούρου θα έπαιρνε την πρωτιά δίνοντας φτερά στα πιο τρελά εξουσιαστικά όνειρα του, αλλά ΔΕΝ θα πετύχαινε κοινοβουλευτική αυτοδυναμία – έτσι ώστε να υπάρχει ανάγκη εταίρου, που ήταν δεδομένος τόσο ως προς τα χαρακτηριστικά του όσο και ως προς την αποστολή του. Ο «νυμφίος» επρόκειτο να έχει γίνει τέτοιος όντας λίγο χαμηλότερος απ’ τον πήχυ – κάποιοι, κάπως, θα το φρόντιζαν… Εν μέσω της νυχτός…

Είναι μάλλον άβολο το γεγονός ότι η αναρχοαυτόνομη ασταμάτητη μηχανή αναγκάζεται να υποδείξει (διακινδυνεύοντας άλλον ένα γύρο κατηγοριών για «συνωμοσιολογία»…) την πιθανότητα (κομψά το λέμε..) το ματς των πρώτων εκλογών του 2015 να ήταν στημένο… Αλλά κανείς δεν βρέθηκε να απαντήσει στο ερώτημα πώς γίνεται ένα προξενιό χρόνια πριν υπάρξει ο κατάλληλος γαμπρός (με την έννοια της μη κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας) αν δεν είναι εξασφαλισμένο ότι τέτοιος θα είναι όταν έρθει η ώρα του…

Ούτε καν υπήρξε τέτοιο ερώτημα…

(φωτογραφία: Θα περίμενε κανείς ότι πρόκειται για εξώφυλλο της «αυγής» αν όχι της «πράβντα»… Αλλά όχι. Είναι των καθεστωτικών, βαθυκρατικών «νέων», στις 26 Γενάρη 2015. Προσέξτε το περιεχόμενο της στήλης στα δεξιά:

Η μεγάλη – ιστορικών διαστάσεων – νίκη του Αλέξη Τσίπρα δημιουργεί ασφαλώς μια σημαντική ευκαιρία για την Αριστερά: όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη τη Ευρώπη.

Είναι το πρώτο εκλογικό «όχι» στις πολιτικές των Μνημονίων – και βεβαίως το πρώτο πολιτικό «ναι» στην προσπάθεια για μια εναλλακτική οικονομική πολιτική, που δεν θα οδηγεί τους λαούς στη μιζέρια, στο όνομα της δημοσιονομικής σταθερότητας. Ουδείς μπορεί βεβαίως να υποστηρίξει ότι ο δρόμος θα είναι εύκολος. Ουδείς μπορεί να αγνοήσει τους δεδομένους συσχετισμούς στην ευρωπαϊκή πυραμίδα.

Όμως η νίκη Τσίπρα συμπίπτει και με μεγάλες αλλαγές στην ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική – όπως φάνηκε απ’ τις ανακοινώσεις Ντράγκι. Η Ελλάδα μπορεί τώρα να ελπίζει ότι θα καβαλήσει το κύμα!

Τα ψώνια θα έλεγαν (πάμπολλα στα μέρη μας) ότι η «εκθαμβωτική νίκη μας ανάγκασε ακόμα και τα καθεστωτικά μήντια να μας υμνούν!» Μόνο που δεν υπήρχε κανένα θάμβος! Αντίθετα, 1,5 χρόνια μετά την δολοφονία του Π. Φύσσα, επιβεβαιωνόταν ότι σε συνθήκες κρίσης ο «αριστερός» και ο «δεξιός» εθνικισμός παρέα είναι «εγγυητές του πολιτεύματος», έστω και με ανορθόδοξους τρόπους όπου χρειάζεται.

Αυτό στα σαλόνια. Γιατί στα αλώνια υπήρχαν δοκισμένοι άλλοι εγγυητές.

Γιατί να μην εκφράζει την ευχαρίστησή της η καθεστωτική δημαγωγία;)

 

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 12…

Τετάρτη 14 Οκτώβρη. Η ύπαρξη ενός συγκεκριμένου και έγκαιρου σχεδιασμού για την κατασκευή της “εσωτερικής” ακροδεξιάς κοινοβουλευτικής / κυβερνητικής φρουράς στο ενδεχόμενο (ή στη βεβαιότητα) κυβερνητικών καθηκόντων από ένα “ανεμομαζώματα” πασοκ Β θεωρούμε ότι αποδεικνύεται. Λογικά. Συνεπάγεται αυτό ότι αποδεικνύεται “αυτόματα” και το δεύτερο σκέλος της άποψής μας, δηλαδή ο συγκεκριμένος σχεδιασμός για την ύπαρξη μιάς “εξωτερικής” ακροδεξιάς φρουράς, του πεζοδρομίου; Η καθεστωτική λειτουργικότητα των αν.ελ. αποδεικνύει την λειτουργικότητα των βοθρολυμάτων;

Κατ’ αρχήν, τίμια σκεπτόμενος κάποιος, θα έπρεπε να απαντήσει “όχι υποχρεωτικά”. Όμως θα πρέπει να αναγνωριστεί πως όποιοι κι αν στελεχώνουν το “σύστημα Χ” αν μπορούσαν να συλλάβουν σαν “ιστορική αναγκαιότητα διεύθυνσης” το υβρίδιο των φαιορόζ· κι αν είχαν τις “άκρες” για να το μεθοδεύσουν, δεν θα παράλειπαν να ασχοληθούν και με την “τύχη” του πεζοδρομίου! (Ειδικά αν είχαν το know how της άμεσης και έμμεσης δημόσιας τάξης απ’ την εξέγερση της “άγριας νεολαίας” στο ελλαδιστάν, απ’ το 1984 και μετά…)

Αν, λοιπόν, ένας Μαρκογιαννάκης ανέθεσε μια σχετικά περιορισμένη εργολαβία «μαύρης» ( δηλαδή: εκτός νόμου) δημόσιας τάξης στα βοθρολύματα το 2009· κι αν αυτή η εργολαβία αποδείχθηκε εκλογικά αξιοποιήσιμη (στις δημοτικές εκλογές του 2010 στην Αθήνα…), τι θα έπρεπε να σκεφτεί και να πράξει το «σύστημα Χ» το 2011 για ένα κόλπο πανελλαδικής εμβέλειας και πολύ μεγαλύτερης σημασίας;

Το να αναθέσουν την ίδια αποστολή (: της αντιμετώπισης των όποιων «εξωκοινοβουλευτικών στοιχείων» που θα φαντάζονταν πως μια «πρώτη φορά αριστερά» είναι η μεγάλη ευκαιρία τους…) στις βοθρολυματικές συμμορίες, σε εθνική κλίμακα, θα ήταν βλακώδες. Πρώτον, επειδή με βάση τα μέχρι τότε συμμορίτικα μεγέθη τους τα βοθρολύματα θα ήταν αδύνατο να τα καταφέρουν! Και δεύτερον, επειδή σε οποιαδήποτε αναμέτρηση μεταξύ «εξωκοινοβουλευτικών» της άκρας αριστεράς (με την ευρεία έννοια, συμπεριλαμβάνονται και οι αναρχικοί) και της άκρας δεξιάς οι πρώτοι θα είχαν πάντα τρία πολιτικά πλεονεκτήματα: την δική τους πολιτική ιστορία και προφίλ· την γενική πολιτική ιστορία του ελλαδιστάν (εμφύλιος, χούντα)· και την «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση. Που θα ήταν διαρκώς εκτεθειμένη αν έμενε αυστηρά ουδέτερη.

Συνεπώς (έτσι εκτιμάμε ότι πήγε η σκέψη του «συστήματος Χ»…) ενόσω οι μαχαιροβγάλτες ήταν απόλυτα απαραίτητοι σαν τέτοιοι, θα έπρεπε να ενισχυθούν με δύο τρόπους. Πρώτον, νομιμοποιούμενοι, με την «ψήφο του λαού», σαν πολιτικό κόμμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Και δεύτερον, αξιοποιώντας το πρώτο, αυξάνοντας κατά πολύ το συμμορίτικο μέγεθός τους, έτσι ώστε να είναι παρόντες (τα βοθρολύματα) σε πολλά σημεία της επικράτειας.

Υπάρχουν αποδείξεις ότι έτσι σκέφτηκε το «σύστημα Χ» όταν έδωσε εντολή στο λα.ο.σ. να κάνει στην άκρη ανοίγοντας τον δρόμο για την κοινοβουλευτικοποίηση των βοθρολυμάτων; Αν με την λέξη «αποδείξεις» ψάχνει κανείς έγγραφα με σφραγίδες ή αποδείξεις τραπεζικών λογαριασμών, όχι, δεν έχουμε τέτοιες! Όμως συνέβη το εξής. Ενώ διατυπώθηκε σαν υπόθεση η πρόβλεψη ότι η κοινοβουλευτικοποίηση των βοθρολυμάτων (θα) σημάνει την αποστρατεία τους απ’ το πεζοδρόμιο, τυπικά τουλάχιστον, ένα είδος «ξεπλύματος» για το παρελθόν τους δηλαδή, έγινε το ακριβώς αντίθετο! Απ’ την στιγμή που εγκαταστάθηκαν στο κοινοβούλιο τα βοθρολύματα έκαναν πολύ πιο έντονη και πυκνή την παρακρατική, δολοφονική τους δράση!

Την πρόβλεψη του «ξεπλύματος» την διατύπωσε (και) το κκε. Λογικά θα έπρεπε να είναι σωστή. Αλλά δεν ήταν. Έτσι ώστε ακόμα πιο λογικά θα έπρεπε να συμπεράνει κανείς ότι η κοινοβουλευτικοποίηση των βοθρολυμάτων και ο παροξυσμός της βίας τους στο πεζοδρόμιο ήταν εξαρχής σχεδιασμένα σαν συγκοινωνούντα δοχεία· ότι το πρώτο ήταν ο κρίσιμος όρος του δεύτερου· ότι όταν επιχειρούσαν να πάρουν τον έλεγχο των νοτίων προαστίων δια της βίας (για παράδειγμα…) δεν κινούνταν «εκτός γραμμής»· και ότι αν το «επίσημο κράτος» έκανε τα στραβά μάτια στο δεύτερο δεν ήταν επειδή είχε θαμπωθεί απ’ την λάμψη του πρώτου, αλλά επειδή αυτό ακριβώς έπρεπε να κάνει!

Όχι μόνο (τα πιο πάνω) δεν μας φαίνονται «τραβηγμένες υποθέσεις» αλλά κρίνουμε πως έτσι θα έπρεπε να σκεφτούν παρακρατικοί / βαθυκρατικοί μηχανισμοί που στις 5 Μάη του 2010 προώθησαν «δολοφονικά υποκείμενα» για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους! Είναι γεγονός ότι σαν πρωθυπουργός ο Παπαντρέου ο Γ δεν αναφώνησε μετά τις δολοφονίες στη Marfin το ίδιο που είχε αναφωνήσει, ευρισκόμενος στην ίδια θέση, ο Καραμανλής ο Α μετά την δολοφονία του Λαμπράκη, δηλαδή το «ποιός κυβερνάει αυτόν τον τόπο;» – αν και θα μπορούσε να το κάνει. Δεν το έκανε επειδή ίσως ήξερε την απάντηση. Ή, ίσως, για το αντίθετο: επειδή δεν μπορούσε καν να καταλάβει…

Δύο χρόνια μετά, με την διπλή εκλογική άνοδο δύο φασιστικών «φρουρών» με διαφορετικές αποστολές, η μία πιο light «αμιγώς κοινοβουλευτικού / κυβερνητικού» τύπου, και η άλλη hard core «κοινοβουλευτικού / παρακρατικού», ο καθένας θα έπρεπε να συμπεράνει ότι …. κυβερνάει ο λαός…

Ή μήπως όχι;

(φωτογραφία κάτω: Απόσπασμα από άρθρο στον “δρόμο της αριστεράς”, 18 Ιούλη 2017).

(συνεχίζεται)