Ίσως όχι και τόσο έκτακτο 3

Σάββατο 26 Φλεβάρη>> Τι επιδιώκει λοιπόν το ρωσικό καθεστώς με την στρατιωτική εισβολή; Την προσάρτητη της ουκρανίας; Όχι. Επιδιώκει την μόνιμη συνθηκολόγηση του καθεστώτος. Η «αποστρατιωτικοποίησή» του (με την καταστροφή διάφορων υποδομών) ήταν το ευκολότερο τμήμα της «ειδικής επιχείρησης». Η «αποναζιστικοποίησή» του είναι το πιο δύσκολο, και όχι αμιγώς στρατιωτικό.


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ουκρανία 1

Δευτέρα 24 Γενάρη>> Αν ευσταθεί ο όρος «νεύρωση» για την ιμπεριαλιστική πολιτική των δυτικών κρατών, κυρίως του Joνυσταλεάν και του Λονδίνου, τότε το «ουκρανικό πρόβλημα» είναι η ακριβής εκδήλωσή της. Εδώ και πάνω από 2 μήνες οι δυτικές «προβλέψεις», είτε απ’ τα στόματα υψηλόβαθμων αξιωματούχων είτε απ’ τους καθεστωτικούς δημαγωγούς, είναι ο Putin θα εισβάλει στην ουκρανία. Σήμερα θα εισβάλει, αύριο θα εισβάλει, τον Νοέμβρη θα εισβάλει, τον Δεκέμβρη θα εισβάλει, τον Γενάρη θα εισβάλει… Αλλά «δεν». Η τελευταία νευρωσική «σοφία» είναι: αααα, δεν θα εισβάλει τώρα επειδή ο αυτοκράτορας Xi του ζήτησε να μην χαλάσει τους χειμερινούς ολυμπιακούς…. Οπότε θα εισβάλει μετά…

Κι ο καιρός περνάει, με «φόρτωμα» του ουκρανικού εδάφους με δυτικά όπλα, «συμβούλους» και «εκπαιδευτές» που θα ήταν εντελώς άχρηστα και άχρηστοι αν ήταν να γίνει το κακό… Το ρωσικό καθεστώς δεν ενδιαφέρεται για την ουκρανική επικράτεια, ειδικά απ’ την στιγμή που ενσωμάτωσε την όντως στρατηγικά κρίσιμη χερσόνησο της Κριμαίας. Εκείνο που ενδιαφέρει την Μόσχα είναι να μην γίνει το Κίεβο προκεχωρημένο φυλάκιο του νατο, δηλαδή της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου. (Το ίδιο ενδιαφέρει και την Άγκυρα και το Πεκίνο – χωρίς να το φωνάζουν).

Αν η ανεγκέφαλη αλεπού ενδιαφερόταν να «κατακτήσει» την ουκρανία δεν θα περίμενε το 2022. Θα το έκανε τον Φλεβάρη του 2014, μετά την προβοκατόρικη σφαγή στην πλατεία Maidan και το πραξικόπημα κατά του τότε προέδρου Victor Yanukovysh. O Yanukovysh θεωρούνταν «φιλορώσος», ήταν εκλεγμένος, και θα είχε κάθε δικαίωμα να ζητήσει την στρατιωτική βοήθεια της Μόσχας για να αντιμετωπίσει τους πραξικοπηματίες. Ούτε αυτός το έκανε, ούτε η Μόσχα του το επέβαλε, αν και είχε αρκετούς λόγους (πρώτα την Κριμαία και ύστερα τους ρωσόφωνους του Donetsk και όχι μόνο): έτσι η ουκρανία κύλησε σ’ αυτό που είναι τώρα. Κάτω απ’ την μύτη της Μόσχας.


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Η «άμυνα», με την καθεστωτική έννοια (2)

Δευτέρα 22 Νοέμβρη>> Σε μια άλλη εξέλιξη αμερικάνοι εφέτες αθώωσαν ένα φασιστοκάθαρμα ονόματι Kyle Rittenhouse που πυροβόλησε τρεις αντιφασίστες διαδηλωτές στο Kenosha του Wisconsin σκοτώνοντας τους δύο, τον Αύγουστο του 2020. «Ήταν σε νόμιμη άμυνα» αποφάνθηκε το δικαστήριο, παραγράφοντας το γεγονός ότι το φασιστόμουτρο κυκλοφορούσε προκλητικά, «φορτωμένο», μπροστά από αντιφασιστική / αντιμπάτσικη διαδήλωση διαμαρτυρίας που έγινε μετά τους πισώπλατους 7 πυροβολισμούς, από μπάτσους, κατά του Jacob Blake, αφήνοντάς τον παράλυτο… Παραγράφοντας επίσης (οι δικαστές) ότι το φασιστόμουτρο ταξίδεψε κάμποσα χιλιόμετρα απ’ το σπίτι του στο Illinois ως την Kenosha του Wisconsin, σαν μέλος «πολιτοφυλακής», για να «προστατέψει περιουσίες» – δηλαδή για να σκοτώσει…

Όλα αυτά συνιστούν τον «ορισμό της νόμιμης άμυνας» όπως τιτίβισε αμέσως μετά την αθώωση το ποτέ-δεν-πεθαίνει ψόφιο κουνάβι… Αντίθετα ο νυσταλέος Jo εκδήλωσε την δυσαρέσκειά του για την απόφαση…

Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Κανονικά, μετά απ’ αυτήν την αθώωση, θα έπρεπε οι ηπα να καίγονται από άκρη σ’ άκρη… Ειδικά μετά τα όσα έχουν γίνει τα προηγούμενα χρόνια από (και γύρω από) το Black Life Matters… Κι όμως: ειρηνικές, ξενέρωτες συγκεντρώσεις, κι αυτό είναι όλο… Γιατί έτσι;

Είναι απλό: πολλοί απ’ αυτούς κι αυτές που θα έπρεπε χτες, προχτές, παραπροχτές, να το κάνουν κεραμιδαριό είναι ψηφοφόροι των «δημοκρατικών». Του νυσταλέου… Αν ήταν ακόμα στο άσπρο σπίτι το ψόφιο κουνάβι θα έκαναν το σωστό. Όχι τώρα όμως…

Για να επιβεβαιωθεί εκείνο που είχαν προειδοποιήσει βετεράνοι των Μαύρων Πανθήρων. Ότι, δηλαδή, οι αγκαλίστες και οι αγάπες του BLM κινήματος με ένα κόμμα εξουσίας (τους «δημοκρατικούς» στις ηπα εν προκειμένω) θα οδηγήσουν αργά ή γρήγορα στο ξεδιόντασμα και στην αδρανοποίηση…

Οι “παλιοί” ξέρουν…

Εκλεκτές συμμαχίες

Σάββατο 30 Γενάρη. Καθώς χιλιάδες συγκεντρώνονταν στην Ουάσιγκτον στις 6 Ιανουαρίου για την διαδήλωση των πιστών στον Donald Trump που κατέληξε στην εισβολή στο αμερικανικό Καπιτώλιο, μια Ισραηλινή σημαία μπορούσε να ειδωθεί μέσα στο πλήθος, να ανεμίζει μαζί με άλλες που υποστήριζαν την συνωμσιολογία του Qanon, την πολιτοφυλακή 111%, και άλλες πολυπληθείς ακροδεξιές κινήσεις. «Η Βίβλος λέει ότι αν ευλογήσεις το Ισραήλ θα είσαι ευλογημένος» εξήγησε ο διαδηλωτής που κρατούσε την σημαία, επαναλαμβάνοντας μια φράση της Βίβλου που είναι απ’ τις αγαπημένες του κινήματος των Χριστιανών Σιωνιστών. «Οπότε είμαστε ένα έθνος που υποστηρίζει το Ισραήλ». Αργότερα η σημαία βρέθηκε έξω απ’ το Καπιτώλιο στη διάρκεια της πολιορκίας του, ενώ ένας άλλος μασκοφορεμένος διαδηλωτής είχε μια ασπρόμαυρη Ισραηλινή σημαία ραμμένη στο παραστρατιωτικό του γιλέκο, μαζί με μια σημαία φίλων της αστυνομίας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ισραηλινή σημαία εμφανίζεται σε ακροδεξιές διαδηλώσεις στις ΗΠΑ, σε περιπτώσεις που φαινομενικά έχουν ελάχιστη σχέση με την πολιτική για τη Μέση Ανατολή. Έχει ανεμίσει μαζί με την σημαία των νοτίων σε μια διαδήλωση στο Αρκάνσας και κρέμεται σε μπαλκόνια απ’ το Μανχάταν ως την Ιερουσαλήμ· ήταν παρούσα στην παρέλαση “Straight Pride” στη Βοστώνη, και σε μια αυτοκινητοπομπή οπαδών του Trump

Έτσι ξεκινούσε ένα άρθρο στο διεθνιστικό site +972 στις 22 Γενάρη (φωτογραφία επάνω). Μια σημαία εδώ ή εκεί μπορεί να δείχνει μερικά πράγματα· όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση δείχνει πολύ λίγα απ’ την θρησκευτική παράνοια ενός ικανού αριθμού αμερικάνων που είναι ευαγγελιστές και αυτοχαρακτηρίζονται χαρούμενα σαν “χριστιανοί σιωνιστές”…. Χριστιανοί υποστηρικτές του ισραηλινού ιμπεριαλισμού / μιλιταρισμού δηλαδή. Από πρώτη ματιά τίποτα περίεργο…

Πολλών ειδών υποστηρικτές έχει στον δυτικό κόσμο το ισραηλινό απαρτχάιντ, αλλά αυτοί οι ευαγγελιστές (αρκετοί και στη βραζιλία – ψηφοφόροι του Μπολσονάρο φυσικά!) είναι μια ειδική κατηγορία (και ο Πομπηίας τέτοιος είναι, έχει δηλώσει ότι κοιμάται με την βίβλο στο προσκεφάλι του…). Κι αυτό επειδή στον πυρήνα του το ιδεολογικό / θρησκευτικό τους δόγμα είναι σκληρά και βαθιά αντι-σημιτικό!

Η ιδέα (και η ερμηνεία του «χριστιανισμού – σιωνισμού») είναι ότι η επιστροφή των εβραίων στους «άγιους τόπους» είναι βασικό τμήμα του θεϊκού σχεδίου για την «δευτέρα παρουσία»!! Η ισραηλινή ιστορικός Anita Shapira έχει βρει μάλιστα στοιχεία ότι ήταν οι «χριστιανοί σιωνιστές» της αγγλίας που «έσπρωξαν» την ιδέα αυτής της «επιστροφής» σε κύκλους εβραίων αστών της ευρώπης την δεκαετία του 1840· διαμορφώνοντας εκείνο που εξελίχθηκε (με την βοήθεια και της αντι-σημιτικής αγγλικής πολιτικής) σε «εβραϊκό εθνικισμό» τις επόμενες δεκαετίες. Στην ουσία αυτή η ιδέα της «επιστροφής» ήταν η κουκούλα της εκδίωξης των ευρωπαίων εβραίων απ’ τα σπίτια και την ιστορία τους στο ευρωπαϊκό έδαφος· και νομιμοποίησε όλους τους διωγμούς και τα εγκλήματα κατά των εβραίων (εναντίον κυρίως των αντεθνικιστών / σοσιαλιστών της ανατολικής ευρώπης: Bund…) απ’ τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου ως το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Με αποκορύφωμα το Ολοκαύτωμα.

Αλλά η υποστήριξη απ’ τους ευαγγελιστές του (απαρτχάιντ) ισραηλινού κράτους δεν είναι το τέλος του θεϊκού σχεδίου για την «δευτέρα παρουσία»!! Όταν ο γυιός του αφεντικού γυρίσει στον πλανήτη για να ξεκαθαρίσει οριστικά τα πράγματα, θα βάλει στους εβραίους (λένε οι ευαγγελιστές…), συμπεριλαμβανόμενων όλων όσων θα βρίσκονται στο δικό τους κράτος, ένα σκληρό δίλημμα: είτε να γίνουν κι αυτοί χριστιανοί, είτε να εξοντωθούν (απ’ τον γυιό του αφεντικού)!!! Είναι παρανοϊκό, αλλά είναι αληθινό: αυτοί οι ακροδεξιοί χριστιανοί υποστηρίζουν το ισραηλινό κράτος σαν ένα βήμα προς την «δευτέρα παρουσία» με τελική φάση είτε τον εκχριστιανισμό όλων των εβραίων του πλανήτη είτε την σφαγή τους! Θα έπρεπε να είναι δακτυλοδεικτούμενοι σαν επίγονοι του ναζισμού· αλλά όχι! Απολαμβάνουν ασυλίας, φιλίας, ‘n’ much more…

Γιατί έτσι; Είναι απλό. Τα αφεντικά του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ είναι ρεαλιστές και, προφανώς, δεν φοβούνται την «δευτέρα παρουσία» του γυιού του αφεντικού των χριστιανών. Δεν φοβούνται το «τέλος του έργου» που φαντασιώνουν οι χριστιανο-φασίστες υποστηρικτές τους. Αντίθετα τους θέλουν για συμμάχους στον υπαρκτό, πραγματικό καπιταλιστικό κόσμο. Πολύ περισσότερο αφού στελεχώνουν υψηλά ως πολύ υψηλά κλιμάκια της εξουσίας – στις ηπα, και όχι μόνο. Αδιαφορούν για το «επί πιστώσει» τέλος του κόσμου που περιμένουν οι ψωνισμένοι χριστιανοί· ενδιαφέρονται μόνο για την «τοις μετρητοίς» υποστήριξή τους χθες, σήμερα, αύριο.

Από στενά πολιτική άποψη αυτή η συμμαχία στέκει. Αν όμως κριθεί με ιδεολογικά κριτήρια είναι, απλά, αποκαλυπτική: το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ και οι υποστηρικτές του κατηγορούν όσους τους εναντιώνονται σαν φασίστες· ενώ ταυτόχρονα εκφράζουν τις χειρότερες ρατσιστικές και αντι-σημιτικές εκδοχές στην πρωτοκοσμική ιστορία εδώ και αιώνες!

Σε ποιές κοινωνίες και σε ποια εποχή θα μπορούσε να συμβαίνει τέτοια εφιαλτική αντιστροφή των εννοιών αν όχι στις «μεταμοντέρνες» δυτικές του 21ο αιώνα;

Apartheid

Τρίτη 19 Γενάρη. Η έκθεση και η ξεκάθαρη στάση της ισραηλινής οργάνωσης B’Tselem (δες Κυριακή 17 Γενάρη…) είχε άμεσο αποτέλεσμα. Την απόδειξη ότι ο φασισμός και ολόκληρο το οπλοστάσιο του απαρτχάιντ θα προσπαθήσουν να τσακίσουν τα πάντα στο δρόμο τους, ακόμα κι αν είναι «εβραίοι-που-μισούν-τον-εαυτό-τους» όπως χαρακτηρίζουν τους διεθνιστές αντιπάλους τους. Ίσως πρώτους και καλύτερους να προσπαθήσει να τσακίσει αυτούς ακριβώς, σε μια κραυγαλέα απόδειξη ότι το πιο αντισημιτικό σύστημα δίπλα και μαζί με τους λευκούς, χριστιανούς φασίστες είναι το ισραηλινό κράτος.

Οι δυτικές ιμπεριαλιστικές δυτικές ολιγαρχίες έχουν δώσει στο ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ το φωτοστέφανο της «μόνης δημοκρατίας στη μέση Ανατολή». That’s it: Πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιός είσαι…

Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;

Σάββατο 16 Γενάρη. Ιδού η απορία! Είναι το ψόφιο κουνάβι που ριζοσπαστικοποίησε τον λευκό, κοκκινόσβερκο, αμερικανικό μικροαστισμό; Ή είναι αυτός ο τελευταίος που έφτιαξε το ψόφιο κουνάβι από μηντιακά υλικά – και μπορεί να φτιάξει οποιονδήποτε διάδοχό του, ακόμα χειρότερο;

Η ιμπεριαλιστική (και δήθεν «προοδευτική και κοσμοπολίτικη») παράταξη του νυσταλέου Jo έχει καταλήξει, βολικά, στο πρώτο συμπέρασμα. Αυτό δείχνει (χωρίς να το καταλαβαίνει ή να το παραδέχεται) πόσο βαθιά «δεξιά» είναι, μ’ έναν πιο post modern τρόπο. Η προσωποποίηση του «κακού» και η κατασκευή ενός αποδιοπομπαίου τράγου ώστε να κουκουλωθεί ένα πολύ βαθύτερο και ευρύτερο πρόβλημα ήταν ανέκαθεν – ειδικά στις καπιταλιστικές κοινωνίες – το σήμα κατατεθέν της απο-πολιτικοποίησης. Κι έτσι, απλά πολύ απλά, η εκκαθάριση ενός τέρατος αφήνει τον χώρο στο επόμενο· ένα ή και περισσότερα.

Πριν 12 χρόνια, στις προεδρικές εκλογές του 2008 έγινε μια τέτοια “πολιτική εκκαθάριση”. Η ανερχόμενη επιθετικότητα αυτού του λευκού κατά κύριο λόγο και χριστιανικού αμερικανικού μικροαστισμού είχε βρει μια εκπρόσωπο / πολιτική βιτρίνα αισθητικά διαφορετική απ’ το ψόφιο κουνάβι. Μια 44χρονη πολιτικό, κυβερνήτη της Αλάσκα, οικογενειάρχισσα, μητέρα 4 παιδιών, περσόνα των μήντια, ακόμα και κυνηγό: ήταν το άστρο της Sarah Palin και του “tea party”…

H Palin κατέβηκε το 2008 στις εκλογές σαν υποψήφια αντιπρόεδρος του John McCain. Το δίδυμο έχασε απ’ τον Obama, καθώς ο ικανός ρήτορας αφροαμερικάνος δικηγόρος και ακαδημαϊκός από το Ιλινόις συνεπήρε και έπεισε να πάνε στις κάλπες ένα μεγάλο μέρος απ’ τους αδιάφορους ψηφοφόρους των μειονοτήτων. O John McCain δεν έμεινε άχρηστος ωστόσο: έγινε ο “άτυπος” υπ.εξ. των διοικήσεων Obama, ειδικά για τις βρωμοδουλειές στη μέση ανατολή…

Δεν ήταν το δήθεν «επαναστατικό» πρόγραμμα του 2 φορές εκλεγμένου Obama που «αγρίεψε» ως το 2016 τους ηττημένους συντηρητικούς και σε μεγάλο βαθμό θρήσκους λευκούς αμερικάνους προτεστάντες. Ήταν ότι έβλεπαν μπροστά τους τον χειρότερο εφιάλτη τους: πως γίνονται, αργά αλλά σταθερά, κοινωνική (και «πολιτιστική») μειοψηφία στο κράτος που θεωρούσαν δικό τους.

Ο μύθος της «χώρας των ευκαιριών / χωνευτηριού» άρχισε να τελειώνει απ’ την στιγμή που οι λευκοί μικροαστοί ένοιωσαν ότι χάνουν την εξουσία όχι από ένα διαφορετικό «πολιτικό πρόγραμμα» αλλά από διαφορετικά, αλλόφυλα κοινωνικά υποκείμενα. Οι ηπα φτιάχτηκαν σαν «προέκταση της κάνης», με το let’s go west, σε βάρος των αυτοχθόνων· έγιναν ιμπεριαλιστική δύναμη και, στη συνέχεια, υπερδύναμη πάλι σαν «προέκταση της κάνης», εναντίον πολλών στην ασία και στη λατινική αμερική· πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, μετά από τόσο και τέτοιο συλλογικό “φονικό ένστικτο” η μυθολογία (και η “αυτοπεποίθηση”) της δικαιολογημένης και νικηφόρας βίας να εξαφανιστεί την ώρα που αρχίζει η κατάρρευση; Δεν είναι δυνατόν· δεν γίνεται…

Πριν κάνουν το ψόφιο κουνάβι πρόεδρο οι ψηφοφόροι το 2016, τον είχαν εγκρίνει σε τουλάχιστον 8 εσωκομματικές αναμετρήσεις τα μέλη του κόμματος και οι εκπροσωποί τους. Το ουσιαστικό «προγραμματικό» στοιχείο του ψόφιου κουναβιού ήταν φαντασιωτικό. Αν ο Obama ανέμισε το «yes, we can» (με πολλαπλά νοήματα, μιας και καταλάβαινε καλά ότι η εσωτερική ευστάθεια των ηπα μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την διαιώνιση της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας τους…) και άρχισε να αποτυγχάνει στη δεύτερη θητεία του, το ψόφιο κουνάβι εξέφραζε κάτι πολύ λιγότερο αλλά και έωλο: το φάντασμα της «αυτοδύναμης ανάπτυξης» μέσω φρακτών για τους διεθνείς ανταγωνιστές. Ο εξαγριωμένος λευκός μικροαστισμός δεν καταλαβαίνει πολλά από «εξωτερική πολιτική», αλλά η ιδέα του «america first» μπορούσε να γίνει λιανά για εσωτερική κατανάλωση. Και επειδή αυτές οι φαντασιώσεις είναι οι μόνες ελπίδες που αναλογούν στους μικροαστικούς ορίζοντες, δεν εγκαταλείπονται. Υπάρχει και μια αμερικάνα θεία Λίτσα, μην αμφιβάλετε!

Τώρα ο νυσταλέος Jo και το κόμμα του νομίζουν ότι αρκεί να κόψουν το πολιτικό κεφάλι του ψόφιου κουναβιού για να γίνουν οι οπαδοί του ψόφιοι κοριοί… Τον κατηγορούν ότι προκάλεσε κάτι «σαν χρωματιστή επανάσταση» στο εσωτερικό των ηπα, ενώ αυτό το είδος ήταν (και παραμένει) αποκλειστικά για εξαγωγές! Και για να μην υπάρχουν αμφιβολίες, υπουργοποιήθηκε απ’ τον νυσταλέο Jo μια απ’ τις «ειδικούς» αυτών των εξαγωγών: η “fuck E.U.” Victoria Nuland, επόπτρια (μαζί με τον μετέπειτα πρεσβευτή στην Αθήνα Pyatt…) της σφαγής στην πλατεία Maidan του Κιέβου και του φασιστικού πραξικοπήματος στην ουκρανία το 2014.

Όχι, οι «κοσμοπολίτες» του κράτους και του κεφάλαιου δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τους φασίστες· αρκεί να είναι υπάκουοι! Και φυσικά τους χρειάζονται στην Ουάσιγκτον: κάποιοι πρέπει να προστατέψουν με πάθος τα αμερικανικά σύνορα όσο πιο μακριά γίνεται απ’ τους δύο ωκεανούς, ειδικά προς τη δύση.

Αλλά οι λευκοί, χριστιανοί μικροαστοί έχουν μικρότερο ορίζοντα. Αντιλαμβάνονται πια το τομάρι τους σαν το σύνορο που κινδυνεύει. Και δεν πρόκειται να αλλάξουν γνώμη, με ή χωρίς ψόφιο κουνάβι.

(φωτογραφία: Η Palin και οι επιδόσεις της στο κυνήγι. Το ψόφιο κουνάβι δεν είχε να επιδείξει τέτοιες, κι εκεί υπάρχει ένα κάποιο κενό στη λευκή, αμερικάνικη “ψυχή”… Μπορείτε να φανταστείτε μια παραλλαγή νεώτερη ηλικιακά, με sport προσόντα τύπου “ανεγκέφαλης αλεπούς” / Putin; Θραύση θα έκανε!)

Ποιο σπίτι;

Πέμπτη 14 Γενάρη. Κάναμε χτες (κινέζικο μοντέλο) μια πρώτη σύγκριση / σύνθεση ανάμεσα σε δυο μορφές της εκμετάλλευσης της εργασίας, φέρνοντας λίγο πιο κοντά αυτό που ονομάζεται «τηλε-εργασία» με την δουλειά αυτόν τον καιρό στις κινέζικες φαρμακευτικές.

Μπορούμε σήμερα να κάνουμε ένα βήμα ακόμα, ονομάζοντας συμπυκνωμένα αυτές τις δύο μορφές. Η δουλειά ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ σπίτι η μία (η «τηλε-εργασία»)· η δουλειά ΕΙΝΑΙ ΤΟ σπίτι (στην περίπτωση των κινεζικών εργοστασίων / υπνωτηρίων «έκτακτης ανάγκης») η άλλη.

Οι δύο μορφές δείχνουν διαφορετικές. Και είναι, ως ένα σημείο. Η «τηλε-εργασία» εφαρμόζεται σε δουλειές διανοητικού τύπου που ήταν ήδη εντελώς πληροφοριοποιημένες, ή βρίσκονταν σε μια τέτοια διαδικασία. Το σπίτι που μετατρέπεται σε χώρο / χρόνο εργασίας (και, δυστυχώς, σε πρώτο χρόνο με χαρά…) δεν μοιάζει σε τίποτα με τους κοιτώνες όπου στοιβάζονται μερικές χιλιάδες βιομηχανικοί εργάτες.

Όμως οι διαφορές μεταξύ του η δουλειά είναι ΣΤΟ σπίτι και η δουλειά είναι ΤΟ σπίτι δεν πρέπει να σκιάσουν τις στρατηγικές ομοιότητες. Βασική: η επιμήκυνση του χρόνου εργασίας. Για την βιομηχανική δουλειά αυτό φαίνεται πιο προφανές: φέρνοντας το «κρεβάτι» όσο πιο κοντά γίνεται στην (εργοστασιακή) «μηχανή» (οποιουδήποτε είδους), μειώνοντας στο ελάχιστο τους χρόνους μετακίνησης σπίτι – δουλειά / δουλειά – σπίτι, γίνεται εφικτό για τα αφεντικά να απαιτήσουν και να επιβάλλουν υπερωρίες· ακόμα και με το επιχείρημα «και τι άλλο θα κάνεις δηλαδή αν δεν δουλέψεις παραπάνω αφού εδώ κοντά θα είσαι έτσι κι αλλιώς;». Αυτό είναι εργοδοτική γνώση όχι μόνο για τον κινεζικό καπιταλισμό αλλά και για τον ελληνικό ή τον γερμανικό. Οι μετανάστες εργάτες γης που έχουν σαν «σπίτι» τους κάποιο παράπηγμα δίπλα στα χωράφια, ή οι μετανάστες οικοδόμοι στη γερμανία και αλλού που έχουν σαν «σπίτι» τους κοντέινερ δίπλα στο εργοτάξιο, είναι (υποθέτουμε) γνωστές καταστάσεις. Το επιπλέον (στην περίπτωση των κινεζικών φαρμακοβιομηχανιών) είναι το πως η «υγιειονομική έκτακτη ανάγκη» συμβάλει σ’ αυτό το είδος αναγκαστικής «μετακόμισης» του εκτός εργασίας χώρου / χρόνου δίπλα στη δουλειά, και υπέρ της… Απ’ αυτήν την άποψη η «υγιειονομική έκτακτη ανάγκη» είναι, απλά, ένας νέος τύπος εργασιακού καταναγκασμού, που μπορεί να αλλάξει περιεχόμενα. «Έκτακτες εθνικές ανάγκες» οποιουδήποτε είδους μπορούν να κατασκευάζονται ανά πάσα στιγμή.

Αυτό το «άκρο» του φάσματος, το η δουλειά είναι ΤΟ σπίτι, φωτίζει καλύτερα τώρα το άλλο, το η δουλειά είναι ΣΤΟ σπίτι, την περίπτωση της «τηλε-εργασίας» δηλαδή. Υπάρχουν διαφοροποιήσεις: το δεύτερο είδος είναι «ατομική εργασία» και, επίσης, το περιβάλλον είναι οικείο. Υπάρχει όμως αυτή η στρατηγική ομοιότητα: όσο κοντύτερα είναι το «κρεβάτι» στην «μηχανή», τόσο το χειρότερο για το πρώτο – εννοημένο σαν κοινωνική καθημερινότητα. Η δεύτερη θα τραβήξει επιπλέον χρόνο (και ένταση) αν αυτό θέλει το αφεντικό (ή ο πελάτης, που είναι αφεντικό δίπλα στο αφεντικό) με το επιχείρημα της άνεσης του «εργασιακού περιβάλλοντος». Εξάλλου, είναι ήδη γνωστό και θα γίνει ακόμα πιο ξεκάθαρο όσο περνάει ο καιρός: αυτή η ξεμοναχιασμένη ψηφιακή μηχανή είναι και εργαλείο ελέγχου. Αν στο smart phone (και μέσω αυτού) ο έλεγχος γίνεται λίγο πολύ λαθραία, χωρίς να επιδεικνύεται, στο p.c. που γίνεται μέρος της διαδικασίας παραγωγής, ο έλεγχος μπορεί ακόμα και να φωνάζει «είμαι εδώ»!

Η προέκταση του χρόνου εργασίας σ’ αυτές τις δύο (επιφανειακά) διαφορετικές μεταξύ τους μορφές εκμετάλλευσης ή, για να το πούμε κάπως διαφορετικά, η μετατροπή της τοπικής συνάφειας δουλειάς και ξεκούρασης σε χρονική προέκταση της πρώτης, ίσως λύνει μερικά «μάγια» σχετικά με την 4η βιομηχανική επανάσταση και την «υψηλή οργανική σύνθεση κεφαλαίου» που την χαρακτηρίζει. Η αύξηση του ημερήσιου (και του εβδομαδιαίου) χρόνου εργασίας είναι μετακίνηση απ’ την απόσπαση της «σχετικής» προς την απόσπαση της «απόλυτης» υπεραξίας… Κι αυτό, για τα αφεντικά, είναι όχι απλά επιθυμητό αλλά και αναγκαίο!

Όταν εκείνη η συνέλευση του 30/900 πρόβαλε επίμονα τον εργατικό προσανατολισμό για την μείωση του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας στις 30 ώρες (μαζί με την αύξηση του κατώτερου «καθαρού» μισθού στα 900 ευρώ), πριν 10, 9, 8 χρόνια, πολλοί «επαναστάτες» κορόιδευαν… Άλλες ήταν οι προτεραιότητες (έλεγαν): το «έξω απ’ την ε.ε.» και το «εθνικό νόμισμα»…

Όταν θα ανακαλύψουν την πολιτική (και όχι μόνο…) αξία εκείνης της αυτόνομης εργατικής θέσης θα είμαστε εκεί… Και δεν θα χειροκροτήσουμε…

(φωτογραφίες: Να μια ιδιαίτερη περίπτωση “δουλειάς στο σπίτι”: η αμερικανική εθνοφρουρά έχει στρατοπεδεύσει στα βασικά κυβερνητικά κτίρια στην Ουάσιγκτον, για να τα προστατέψει από ενδεχόμενη επίθεση φασιστών / ψοφιοκουναβικών. Σε αντίθεση με εκείνους όμως, που έδρασαν σαν “όχλος” τουριστών, αυτοί εδώ δείχνουν να νοιώθουν “σα στο σπίτι τους”… Ή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς… Σε κάθε περίπτωση το “μήνυμα” είναι σαφές…)

Ομηρία…

Κυριακή 10 Γενάρη. Με το ψόφιο κουνάβι να αδειάζει σύντομα το άσπρο σπίτι (επίσημα σε 10 ημέρες) οι ριζοσπάστες στο Joνυσταλεάν θα βρεθούν μπροστά στην πραγματικότητα που γνωρίζουν αλλά παραμέρισαν για χάρη του «να τον διώξουμε»: ο νυσταλέος Jo και το γκουβέρνο του θα προσπαθήσουν να αναστήσουν το μεγαλείο του «america first» προσθέτοντας ίσως ένα χαριτωμένο «with a little help from our friends», πράγμα που σημαίνει αλλαγή μέσων και όχι σκοπών σε σχέση με την ψοφιοκουναβική τετραετία.

Ωστόσο τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα για τους ριζοσπάστες του κινήματος. Αφού ο εκβιασμός «ενωμένοι να τον διώξουμε» έπιασε, θα ξανα-χρησιμοποιηθεί, αυτή τη φορά με επιχείρημα τους οπαδούς του. Το λευκό, χριστιανικό, αμερικάνικο φασισταριό είναι έτσι κι αλλιώς μόνιμος εχθρός· αλλά το να χρησιμοποιήσει το (όχι και τόσο…) νυσταλέο γκουβέρνο την εξουσία του για να βραχυκυκλώσει μόνιμα το κίνημα στις ηπα, στο όνομα του “αντιφασισμού”, είναι κάτι διαφορετικό.

Υπάρχει ήδη δεδομένο το περίγραμμα αυτής της «κοινωνικής / πολιτικής μηχανικής». Σε δυο χρόνια συγκεκριμένες αμερικανικές πολιτείες θα ξαναέχουν εκλογές για την «ανανέωση» του μισού κογκρέσσου. Ο νυσταλέος Jo θα αρχίσει απ’τις 21 Γενάρη μια ανεπίσημη «προεκλογική» εκστρατεία – και θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο που διαθέτει για να ποδηγετήσει το κίνημα στο όνομα του «να μην οξύνουμε τις αντιθέσεις».

Ο Eric Mann, παλιό μέλος των Weather Underground (με καταδίκη φυλάκισης δύο χρόνων το 1969), ιστορική φυσιογνωμία στις ηπα με δεκαετίες σταθερής κινηματικής δράσης, πάντα live ‘n’ kicking, το διατύπωσε καθαρά σ’ ένα άρθρο του στο counterpunch πριν 2 ημέρες:

Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν. Οι δημοκρατικοί, αρχίζοντας απ’ τον Barack Obama, είναι το κόμμα της αδρανοποίησης ενώ οι ρεπουμπλικάνοι φασίστες υπό τον Trump είναι το κόμμα της κινητοποίησης. Και τώρα η ερώτηση είναι που βρίσκεται το κίνημά μας απ’ την στιγμή που οι δημοκρατικοί θα συμφιλιωθούν με τους φασίστες και στην πράξη θα τους ενθαρρύνουν;

Έτσι έχουν τα πράγματα, τόσο στο εσωτερικό όσο και εκτός ηπα. Οπωσδήποτε εκεί που η τακτική του καθολικού ελέγχου έχει περισσότερες πιθανότητες να πετύχει είναι στο εσωτερικό· έξω απ’ τα σύνορα υπάρχουν κρατικοί / καπιταλιστικοί ανταγωνιστές καθόλου ασήμαντοι. Φοβούμαστε όμως ότι ενώ ο στόχος του ξεκουμπίσματος του ψόφιου κουναβιού επιτεύχθηκε, μπορεί να αποδειχθεί μεγάλο λάθος ότι αρκετοί ριζοσπάστες έδωσαν τα κουκιά τους στον νυσταλέο Jo, έστω κρατώντας την μύτη τους.

Ο Eric Mann θυμίζει:

..Είδαμε μεγάλη οργανωτικότητα για να επιτευχθεί η ήττα του Trump στις κάλπες, και σαν ένα παράδειγμα, είδαμε μεγάλες διαδηλώσεις στην Kenosha του Wisconsin για να ηττηθεί ο Donald Trump και να υπάρξει δικαιοσύνη για τον Jacob Blake. Όπως όμως το έχουμε δει ξανά και ξανά, οι οργανωτές κατάφεραν να δώσουν το Wisconsin στον Biden και στην Harris, αλλά δεν υπήρξε δικαιοσύνη για τον αδελφό μας Jacob, που είναι πάντα παράλυτος, ενώ το σύστημα αθώωσε τον μπάτσο που τον πυροβόλησε πισώπλατα…

Ένας Μοσχοβίτικος Αύγουστος στον αμερικανό Γενάρη

Πέμπτη 7 Γενάρη. Αν τα πιο πάνω ήταν πλάνα απ’ την πρυτανεία του ΕΜΠ στην Πατησίων, τότε δεν θα υπήρχαν κι αυτά από κάτω:

Αλλά το αμερικανικό Καπιτώλιο δεν είναι το Πολυτεχνείο στην Πατησίων! Οι ψοφιοκουναβικοί έσπασαν ίσως το τελευταίο ταμπού της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής εποχής επιτιθέμενοι στο λειτουργικό «πολιτικό κέντρο της δημοκρατίας», την ώρα που συνεδρίαζαν μαζί τα δύο «νομοθετικά» του πρώην imperium. Για το τυπικό της ανακήρυξης προέδρου του νυσταλέου Jo. Απ’ αυτήν την άποψη η χθεσινή ημέρα μοιάζει να είναι το ανάλογο εκείνων των δυο ημερών στον μακρινό Αύγουστο του 1991, στη Μόσχα. Η αναλογία (κατά την ταπεινή μας γνώμη) είναι αυτή: όταν η παρακμή μιας υπερδύναμης προχωρήσει αρκετά «σκάει» ακριβώς στο συμβολικό και πραγματικό κέντρο της. Τότε, στην απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Gorbachev, κινήθηκαν τανκς. Τώρα οι ψοφιοκουναβικοί κουβάλησαν μόνο τον πολύ ελαφρύ οπλισμό τους (τα κινητά τους για τις απαραίτητες selfie) και τίποτα απ’ τα βαριά όπλα που αναμφίβολα έχουν. Πάει να πει ότι δεν είχαν τους χειρότερους σκοπούς που θα μπορούσαν… Η αναμέτρηση θα συνεχίσει τις επόμενες ημέρες στα media…

Τότε τον Gorbachev έσωσε ο Yeltsin· αλλά οι μέρες του πρώτου και, μαζί, οι μέρες της ε.σ.σ.δ. ήταν πια μετρημένες. Τώρα τον νυσταλέο Jo τον έσωσε η «αυτοσυγκράτηση» των ψοφιοκουναβικών: ενώ ήταν γνωστό το τι θα συμβεί, δεν υπήρχαν δικοί του οπαδοί γύρω απ’ το κτίριο για να «προστατέψουν την δημοκρατία» – προφανώς για να αποφευχθεί μια αντιπαράθεση που θα μύριζε εμφύλιο. Η law enforcement, επίσης, δεν τα κατάφερε για αρκετή ώρα απέναντι στο (όπως το θύμισε το ψόφιο κουνάβι) “κόμμα του νόμου και της τάξης”… Όπως και νάχει: οι μέρες της αμερικανικής κυριαρχίας είναι επίσης μετρημένες…

Τα γεγονότα θα μείνουν ανεξίτηλα, αδιάφορο με το πως θα «αναλυθούν» απ’ τους έμμισθους και άμισθους φίλους του Joνυσταλεάν. Μην έχετε καμμία αμφιβολία: δεν είναι μία, δεν είναι δύο, δεν είναι δέκα και είκοσι αλλά πολύ περισσότερες οι πρωτεύουσες ανά τον πλανήτη που είδαν χτες με κατηγορηματικό τρόπο σε ποια εσωτερική κατάσταση βρίσκεται το Joνυσταλεάν, και ότι ο νυσταλέος Jo θα είναι πρόεδρος των μισών ηπα· μισοπρόεδρος δηλαδή. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, είτε ο «αυθορμητισμός των ακροδεξιών μαζών» που ακολουθούν το ψόφιο κουνάβι, είτε το σπρώξιμο κάποιων έμπειρων (εχθρικών) μυστικών υπηρεσιών, είτε ακόμα και προβοκατόρικα κυκλώματα αυθεντικά αμερικανικά, θα κάνουν εύκολο έως «λογικό» να ξεσπούν πότε πότε εμφυλιοπολεμικά περιστατικά εδώ κι εκεί στην αμερικανική ενδοχώρα τους επόμενους μήνες και τα επόμενα χρόνια της βασιλείας του νυσταλέου.

Η Ουάσιγκτον (μαζί με συμμάχους της) οργάνωσε, χρηματοδότησε, υποστήριξε κατά κόρον τις λεγόμενες «χρωματιστές επαναστάσεις», κυρίως κατά της rival Μόσχας, στον “πρώην σοβιετικό χώρο”. Συνήθως μετά από εκλογές: η κατηγορία για εκλογική νοθεία ήταν η σημαία… Τελευταία (όχι πετυχημένη) περίπτωση η λευκορωσία. Η τακτική έγινε τελικά viral. “Μολυσματική”. Τώρα το «φαινόμενο» έσκασε στα χέρια της, μάλλον σαν μια αποσυνθετική «κρίση διαρκείας» παρά σαν εκστρατεία ανατροπής μια κι έξω. Εξακολουθεί βέβαια να έχει (ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός) αναβαθμισμένα όπλα, καθώς και κάποιους πιστούς συμμάχους (ανάμεσά τους και το ελλαδιστάν…) Μήπως τώρα πια ένας κανονικός, «θερμός» πόλεμος είναι αυτό που χρειάζεται επειγόντως το Joνυσταλεάν, όχι μόνο για «εξωτερικούς» αλλά και για «εσωτερικούς» λόγους; Μήπως αυτό είναι το τελευταίο κόλπο για να επιβληθεί η «ειρήνη» στο εσωτερικό;

Θα προτιμούσαμε όχι! Αλλά είναι υπερ-αισιόδοξο να περιμένει κανείς ότι η αμερικανική ιμπεριαλιστική ηγεμονία θα τελειώσει σαν “μπάχαλα” – ή σαν ψίθυρος…

2 – Οι «υπάνθρωποι Άλλοι» (δηλαδή εμείς κι εσείς)

Πέμπτη 7 Γενάρη. Αν η προσοχή είχε στραφεί όχι στον ψευτοαστραφτερό κόσμο μιας χούφτας νέων λέξεων αλλά σ’ όσα προσπάθησαν (και σε ικανό βαθμό κατάφεραν) να κρύψουν, τότε θα είχε προσεχτεί κι αυτό: όσο αυξάνει η μηχανοποίηση στον καπιταλισμό τόσο αυξάνει αυτό που ο «παλιός» κυρ Κάρολος ονόμασε «οργανική σύνθεση κεφαλαίου», η αναλογία δηλαδή του κόστους των μηχανών και του κόστους της ζωντανής εργασίας μέσα σε κάθε κύκλο καπιταλιστικής παραγωγής. Κι όσο αυξάνει αυτή η «οργανική σύνθεση» (δηλαδή το μερίδιο των μηχανών, του «παγίου κεφαλαίου») τόσο γίνεται πιο έντονο ζήτημα η απόσπαση της υπεραξίας… η οποία (παρότι δεν αρέσει να λέγεται κάτι τέτοιο) γίνεται ΜΟΝΟ απ’ την ζωντανή εργασία… Κι όσο περισσότερο συμβαίνει αυτό το τελευταίο, τόσο συστηματικότερα απλώνονται οι μορφές υποτίμησης της εργασίας· αλλά και εκείνες οι άλλες, οι μορφές απόσπασης απόλυτης υπεραξίας: τα ατελείωτα ωράρια (ας πούμε).

Κι αν είχαν γίνει, λοιπόν, όλα αυτά αντί για τις μικροαστικές φυγές προς τις Εγωϊκές φαντασιώσεις, τότε θα είχε διατυπωθεί (και θα είχε απαντηθεί) το στρατηγικής σημασίας ερώτημα πώς και γιατί επανεμφανίστηκε η δουλεία, η «γυμνή ζωή» πριν την εντοπίσει ο Agaben, μέσα στον αναπτυγμένο καπιταλιστικά δυτικό κόσμο; Θα είχε διατυπωθεί (και θα είχε απαντηθεί) έγκαιρα κι αυτό το στρατηγικής σημασίας ερώτημα: τι ρόλο παίζει η μαζική, βίαιη και συστηματική υποτίμηση των μεταναστών εργατών / εργατριών για την «τεχνολογική αναβάθμιση» του καπιταλισμού στις αρχές του 21ου αιώνα; Και τότε – αλλά μόνον τότε! – θα είχε γίνει σαφής ο οργανικός ρόλος του πρωτοκοσμικού κοινωνικού νεο-νεο-φασισμού για την ομαλή εξέλιξη της 3ης και τώρα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης!…

«Αν…» Αν είχαν γίνει αυτά έγκαιρα, τότε οι ηλίθιοι και οι antisocial media κομπογιανίτες του 2020 θα ήταν λιγότεροι· κι όσοι είχαν απομείνει θα μιλούσαν για το στοίχημα ή για τα κουτσομπολιά των “επωνύμων” όπως τους ταριάζει, αντί να διαδίδουν όσα δηλητηριώδη έχουν καταφέρει να διαδώσουν τους τελευταίους μήνες.

A big “if’…

(συνεχίζεται)