Tag: φασίστες

Μαύρο με κίτρινη φωτογένεια

Τετάρτη 9 Γενάρη. Φίλοι της ασταμάτητης μηχανής ενημέρωσαν ότι το εικονιζόμενο στην φωτο «κίτρινο γιλέκο» (την φωτογραφία είχαμε αναρτήσει πριν λίγες ημέρες) είναι γνωστό φασιστοκάθαρμα. Λέγεται Victor Lenta, και είναι δεκανέας που υπηρέτησε πιστά τον γαλλικό ιμπεριαλισμό στο τσαντ, στην ακτή του ελεφαντοστού και στο αφγανιστάν – απο εκεί και τα «παράσημα», άρα η επιβεβαίωση του πόσο κάθαρμα είναι. Έχει πάρει μέρος σε φασιστική επίθεση εμπρησμού τζαμιού στην Colomiers (το 2008), και εμφανίζεται σαν στρατολόγος φασιστών που πηγαίνουν για εκπαίδευση στην ουκρανία, και απ’ τις δυο μεριές: και στο Ντόνετσκ και στους φασίστες του Κιέβου. Εννοείται ότι είναι «πρόσωπο λατρείας» στους βόθρους των social media, από πολλά γαλλικά βοθρολύματα…

Το ότι οι διπλανοί του είναι ομοϊδεάτες του δεν σηκώνει αμφιβολία. Είναι, όμως, και όλοι όσοι βρίσκονται πίσω του φασίστες;

Χμμμμ… Να πως η άγνοια της ιστορίας (και μια εσωτερικευμένη δειλία που συμβουλεύει ότι πρέπει να – ψειρίζουμε – την – μαϊμού αν πρόκειται να αποφανθούμε για τους φασίστες· απ’ την άλλη δεν ισχύει η ίδια διακριτικότητα όταν είμαστε κατηγορούμενοι για (αντεστραμμένο) «αντισημιτισμό», κι αυτό κάτι σημαίνει), να λοιπόν πως η πραγματικότητα θολώνει ελλείψει ευθυκρισίας και γενναιότητας, τόσο όσο χρειάζονται τα αφεντικά.

Έχουμε και κοντινή case study: «αγανακτισμένοι» στο Σύνταγμα… Τίγκα οι ελληνικές σημαίες και μόνο· ήταν όμως όλοι φασίστες; Δεν υπήρχαν εκεί και αναρχικοί, κομμουνιστές διαφόρων ειδών, κλπ;

Το “πλήθος” σαν τέτοιο: σαν στιγμή της εξουσίας (1)

Τετάρτη 9 Γενάρη. Είναι, στ’ αλήθεια, κανείς τόσο αφελής και τόσο ιστορικά άσχετος ώστε να νομίζει πως εκείνοι που στήριξαν είτε ενεργητικά είτε παθητικά διάφορους Χίτλερ και διάφορους Μουσολίνι, ειδικά στις “πορείες τους προς την εξουσία”, ήταν ορκισμένοι φασίστες; Όχι λοιπόν, δεν ήταν!!! Ξεγελάστηκαν – μ’ έναν τρόπο όμως που δεν πρέπει και δεν μπορεί να βγει έξω απ’ την εργατική κριτική, θεωρούμενο ως “ανθρώπινο λάθος”.

Ήταν, στ’ αλήθεια, κανένας τόσο αφελής και τόσο ιστορικά άσχετος ώστε να μην καταλαβαίνει τι έκανε πραγματικά (τι συνέβαινε πραγματικά) την Άνοιξη ή το Φθινόπωρο του 2011, είτε στο Σύνταγμα είτε στην διεκδίκηση του “αληθινού νοήματος του ‘όχι’” στις (εθνικιστές, ε;) παρελάσεις της 28ης Οκτώβρη; Ναι, λοιπόν, ήταν!!! Ξεγελάστηκαν… Κάποιοι το παραδέχτηκαν σιωπηλά μετά από 6 ή 7 χρόνια, κι αφού πριν είχαν κάνει ό,τι μπορούσαν για να στηρίξουν την “πολιτική έκφραση των πλατειών”, την φαιορόζ κυβερνητική σαπίλα, το 2015. Κάποιοι το παραδέχτηκαν πιο φωναχτά. Όμως η Ιστορία δεν γράφεται με συγγνώμες!!!

Τι είναι λοιπόν οι «ξεγελασμένοι», είτε στο ελλαδιστάν, είτε στο ιταλιστάν, είτε στο γαλλιστάν, είτε στο ψοφιοκουναβιστάν, είτε στο αγγλιστάν, είτε οπουδήποτε; Πως εμφανίζεται (και μάλιστα) μαζικά αυτό το κοινωνικό φαινόμενο, για να παράξει «κεντρικά πολιτικά γεγονότα», τα οποία εκ των υστέρων (και συχνά μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα) δεν αναγνωρίζει σαν έργα του;

Κι ακόμα περισσότερο: έχει δικαίωμα το Sarajevo, η ασταμάτητη μηχανή, να κατηγορεί αυτές τις μάζες (που καθόλου δεν νοιώθουν τέτοιες) σαν φασιστικές κρίνοντας απ’ την σκοπιά της εργατικής αυτονομίας; Δεν έχουν δικαίωμα «οι άνθρωποι» να «κάνουν λάθη», ακόμα κι αν τα «λάθη» τους ταΐζουν τελικά την εξόντωση των Άλλων;

Το “πλήθος” σαν τέτοιο: σαν στιγμή της εξουσίας (2)

Τετάρτη 9 Γενάρη. Οι νόρμες των εξουσιών φτιάχνουν υποκειμενικότητες (ατομικές και συλλογικές). Αυτό είναι παλιό, προκαπιταλιστικό. Η θρησκευτική (χριστιανική) πίστη έφτιαχνε μαζικά Εγώ· οι βασιλιάδες και οι αυτοκράτορες έφτιαχναν μαζικά Εγώ· ο καπιταλισμός σ’ όλη την ιστορία του φτιάχνει μαζικά Εγώ. Τα οποία μπορεί να διαφοροποιούνται ανάλογα με την καπιταλιστική “ανάπτυξη”. (Να πούμε ότι η ιδεολογία του εμπορεύματος και το Θέαμα παράγουν και αναπαράγουν την “ιδιοσυγκρασία του καταναλωτή”; Παραείναι κοινότοπο – αλλά το θυμίζουμε…)

Αυτά τα Εγώ ποτέ δεν ένοιωθαν κατασκευασμένα – εκτός απ΄όταν αρνούμενα τους εαυτούς τους ανακάλυπταν την κοινωνική κατασκευή τους. Κατά τα άλλα, οι δούλοι (βίαια τέτοιοι) πίστευαν πολύ συχνά ότι είναι στ’ αλήθεια “κατώτερο” είδος σε σχέση με τα αφεντικά τους… Οι αμαρτωλοί (βίαια τέτοιοι) πίστευαν πολύ συχνά ότι όντως τους αξίζει η τιμωρία… Κλπ.

Εδώ και περίπου 4 δεκαετίες, η (νεο)φιλελεύθερη δέσμη κανόνων και ιδεών του καπιταλισμού φτιάχνει Εγώ. Μαζικά, γενιά μετά την γενιά. Αυτά τα Εγώ έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, κι ας αρνούνται να τα αναγνωρίσουν σαν “δώρα” της υποτέλειάς τους.

Ένα βασικό χαρακτηριστικό τους; Η υπερβολική “αυτοπεποίθηση”, η εξαιρετικά και αδιάλλακτα συγκροτημένη “ιδέα για τον Εαυτό” (μαζί με τα ναυάγιά της που ονομάζονται “ψυχολογικά προβλήματα” ενώ είναι μόνο τα αποτελέσματα της αναπόφευκτης τριβής και ματαίωσης στη συσχέτιση με άλλους εξαιρετικά και αδιάλλακτα συγκροτημένους Εαυτούς).

Αυτή η υπερβολική “αυτοπεποίθηση” έχει πάνω της όλα τα στοιχεία του μικροαστισμού. Ενώ η πραγματική εμβέλεια του “ξέρω Εγώ” είναι η ιδιωτική ζωή (κι αυτό αμφίβολο), ενώ το “ξέρω Εγώ” είναι ανίσχυρο ακόμα και στους μικρόκοσμους των δουλειών, αν συγχρονιστεί / συντοπιστεί (φυσικά ή ηλεκτρονικά) με πλήθος άλλων “ξέρω Εγώ” είναι ικανό να εκτοξευτεί / εκραγεί στη στρατόσφαιρα, σαν η μαζική βεβαιότητα του “απλού ανθρώπου” ότι είναι αρκετός (όχι το δίκιο του αλλά) ο εμπειρισμός του για να “καταλάβει τον κόσμο”. Να τον “καταλάβει” και με τις δύο έννοιες: να τον εξηγήσει και να τον κατακτήσει.

Σ’ αυτήν την στρατόσφαιρα των αδιάλλακτα συγκροτημένων “ιδεών για τον Εαυτό”, που εκτοξεύονται απ’ την απειροστή μικροκλίμακα της όποιας ιδιωτικής ζωής τους για να κατακτήσουν το σύμπαν (“σηκώνονται απ’ τον καναπέ” σε plain ελληνικά – και τρίζει η γη…), εννοώντας την κατάκτηση αυτή σαν “φυσική συνέπεια του δίκιου τους” είναι που αναπαράγεται η πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας! Είναι εκεί που το μικροαστικό / μικροαστικοποιημένο “πλήθος” ΔΕΝ είναι το multitude (: «πολυδύναμο», η ιδέα που πούλησε ο κανάγιας στα στερνά του Negri…) αλλά το παράλυτο attitude: η πληθυντική στάση / παράθεση τυποποιημένων Εγώ, την οποία οι ειδικοί της «μηχανής», της καπιταλιστικής διαδικασίας που τα παρήγαγε, μπορούν να διαχειριστούν εύκολα. Και είναι λογικό να μπορούν: ξέρουν πολύ καλά περί τίνος πρόκειται.

Για να το πούμε διαφορετικά: σ’ ένα καθεστώς κυριαρχίας όπου η εξαπάτηση είναι βασική μέθοδος ελέγχου οι εξαπατημένοι δεν είναι αθώοι. Ούτε “θύματα”. Είναι, απλά, η προβλεπόμενη εκροή του συστήματος. Και επειδή είναι τέτοιοι (άσχετα με την μικρο-ιδέα που έχει ο καθένας χωριστά για τον μεγα-Εαυτό του) είναι διαχειρίσιμοι. Όχι στο όνομα της κοινωνικής απελευθέρωσης! Στο όνομα της ανανέωσης της κοινωνικής υποδούλωσης – ίσως κάτω από κάποιον άλλο «πατέρα», ένα άλλο σύμβολο, καινούργιο ή παλιό.

Το “πλήθος” σαν τέτοιο: σαν στιγμή της εξουσίας (3)

Τετάρτη 9 Γενάρη. Οι “απλοί άνθρωποι” στις αναπτυγμένες κοινωνίες του ύστερου καπιταλισμού, στα τέλη του 20ου ή τώρα, στον 21ο αιώνα, τονίζουν ξανά και ξανά την “απλότητά” τους επειδή στην ιδιωτική τους ζωή έχουν εφαρμόσει πολλές φορές αυτήν την τακτική: όπου τα βρω σκούρα θα αναδιπλωθώ στο (υποτιθέμενο) οχυρό της άγνοιας. Χωρίς, πάντως, να τσαλακώσω την “Μεγάλη Ιδέα για τον Εαυτό Μου”. Δεν δικαιούται ένας “απλός άνθρωπος” που εμφανίζεται να ξέρει τα πάντα, “να μην ξέρει” (όταν πρόκειται να κρυφτεί απ’ τις ευθύνες του);

Το “δεν ήξερα”, το “ξεγελάστηκα” – χωρίς πλήρη ανάληψη της ευθύνης των συνεπειών, ό,τι κι αν σημαίνει αυτή – για ανθρώπους ηλικίας άνω των 30 (στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες η ενηλικίωση αργεί…) είναι το καταφύγιο της επιτηδευμένης αλλά και πρόστυχης μικροαστικής “αθώας ανευθυνότητας”. Όταν, για παράδειγμα, συγκεντρώνεσαι δίπλα ή διαδηλώνεις πίσω από πατενταρισμένους φασίστες οφείλεις να ξέρεις τι συμβαίνει· οφείλεις, επίσης, να ξέρεις ότι πρέπει να αντιμετωπίσεις αυτό που συμβαίνει – άμεσα! Όταν κυκλοφορούν στα πόδια σου διάφοροι Victor Lenta, δεν καθαρίζεις λέγοντας “πάντως εγώ δεν συμφωνώ μαζί του – έχω άλλο Εγώ”! Το μαλθακό “ε, τι να κάνουμε τώρα;” είναι η απώθηση των ευθυνών σου. Κι αυτό, επίσης, είναι μέρος του προγράμματος εξουσίας. Απ’ την οικογένεια ως το κράτος, και απ’ την δουλειά ως τον δρόμο. Αφού κάθε πρόγραμμα εξουσίας μοιράζει και αποσύει ευθύνες πάνω σ’ ένα σχέδιο ελέγχου – και η “ανευθυνότητα του απλού ανθρώπου” είναι μια χαρά όταν αφήνει τα φασιστόμουτρα να παράγουν “κεντρική πολιτική”!

Συνεπώς: είναι φασίστες όλοι αυτοί που λένε μεν ότι δεν είναι τέτοιοι αλλά αφήνονται να ηγεμονεύονται από φασίστες; Αντί για απάντηση θα προτείνουμε μια εναλλακτική, που είναι η μοναδική πραγματική: αν δεν είναι φασίστες είναι χρήσιμοι ηλίθιοι…

Διαλέγει ο καθένας και παίρνει… Όμως δεν υπάρχει ούτε αθωώτητα ούτε «δωρεάν» δίκιο.

Ο καπιταλιστικός κόσμος είναι σκληρός. Και δεν ανήκουμε σ’ αυτούς που προσπαθούν να διασωθούν μαλακώνοντάς τον…

Τείχη – όχι τύχη…

Δευτέρα 7 Γενάρη. Τι είναι τόσο σημαντικό στο ψοφιοκουναβικό τείχος κατά μήκος των αμερικανο-μεξικανικών συνόρων, ώστε να καταλήγει σε ένα μελόδραμα (ήδη 2 βδομάδων) κυβερνητικής μισοπαράλυσης; Προφανώς οι υποστηρικτές του τείχους προσπαθούν να εκβιάσουν την συμπαράσταση των αμερικάνων δημόσιων υπάλληλων που βρίσκονται σε υποχρεωτική άδεια εξαιτίας των διακομματικών διαφωνιών. Όμως και πάλι: τι είναι αυτό που αξίζει τόσο μελόδραμα;

Το ψόφιο κουνάβι δείχνει προς τα ισραηλινά τείχη στη δυτική Όχθη, και την αποτελσματικότητά τους. Ίσια ίσια για να θυμίζει (σ’ όσους βολεύονται να το ξεχνάνε) ότι στην Παλαιστίνη δρα, σε βάρος των ιθαγενών, ένα είδος “εργαστηρίου” παγκόσμιας απεύθυνσης. Ωστόσο δεν είναι τα ισραηλινά τείχη μοναδικά στον καπιταλιστικό πλανήτη. Απ’ τα τουρκοσυριακά ως πολλά απ’ τα ευρωπαϊκά (και ενδοευρωπαϊκά) σύνορα, “έξυπνα” τείχη ή/και “έξυπνοι” φράκτες σηκώνονται – έναντι ενός “εχθρού” για τον οποίο η πρέπουσα αναπαράσταση είναι “στίφη βαρβάρων”…

Υπάρχει μια ασυμμετρία εδώ, που έχει προεκτάσεις. Τα πιο υπερεξοπλισμένα από στρατιωτική, αστυνομική, ιδεολογική και νομική άποψη καπιταλιστικά καθεστώτα του πλανήτη παριστάνουν πως κινδυνεύουν από “εισβολές” πεζών· μερικές φορές και ξυπόλυτων. Για παράδειγμα, την ίδια ώρα που η Ουάσιγκτον δηλώνει θορυβημένη απ’ το πυραυλικό πρόγραμμα της Μόσχας ή και της Τεχεράνης (άρα για έναν θανάσιμο κίνδυνο που θα έρθει “από ψηλά”, αόρατος, με υπερηχητικές ταχύτητες) προσπαθεί να πουλήσει στο πόπολο μια απειλή στεριανή, που έρχεται με τα πόδια, φορτωμένη με τα ελάχιστα χρειώδη, κρατώντας στην αγκαλιά μωρά…

Πρόκειται για την κατασκευή ενός “κινδύνου”, μιας “απειλής” αρχαϊκού είδους. Που έχει στόχο να κουρντίσει τα πιο ανεπεξέργαστα, πρωτόγονα ένστικτα “εδαφικής απειλής” (ή, ανάποδα, εδαφοκυριαρχίας) μέσα στους υποτιθέμενα υπεραναπτυγμένους (και απο κάποιες απόψεις απο-εδαφικοποιημένους) πρωτοκοσμικούς πληθυσμούς. Οι οποίοι αν κινδυνεύουν από κάτι πραγματικά είναι τα τροχαία, οι ηλεκτρονικοί ιοί και οι υποκλοπές των προσωπικών δεδομένων τους… Η αναπαράσταση μιας τέτοιας “εισβολής” (και μάλιστα από άοπλους) πάει πίσω πολλούς αιώνες – στις προκρατικές εποχές των μετακινήσεων πληθυσμών.

Γίνεται εδώ μια βρώμικη αλλά λεπτή ιδεολογική εκστρατεία: αν τα τείχη ή οι φράκτες είναι η μορφοποίηση της «ασφάλειας» τότε τα κριτήρια των πληθυσμών για το τι είναι «ασφάλεια» και τι όχι πρέπει να γυρίσουν πίσω πολλούς αιώνες, στην κατάσταση των ανθρώπινων κοπαδιών, της αγέλης, και των αγελαίων πανικών. Αν ο κίνδυνος μορφοποιείται στον ξυπόλυτο πεζό, τότε μέχρι αυτήν την αναπαράσταση επιτρέπεται να φτάνει η «ίδια» αντίληψη των πρωτοκοσμικών για το τι τους απειλεί. Όλα τα υπόλοιπα πρέπει να αφεθούν, χωρίς γνώμη και χωρίς συνείδηση, στα χέρια των κρατικών, παρακρατικών, επιχειρηματικών μηχανισμών.

Πρόκειται, λοιπόν, για μια επίμονη (και μέσα απ’ την επανάληψη διδακτική) υποτίμηση της ατομικής και συλλογικής αντίληψης των σύγχρονων απειλών. Μια σχεδιασμένη και εκβιασμένη οπισθοχώρηση στο νηπιακό στάδιο της σκέψης (ατομικής και συλλογικής), όπου τα κάγκελα του κρεβατιού προσφέρουν σιγουριά.

Πρόκειται για την ασφαλίτικη, μπάτσικη εκδοχή / συμπλήρωμα του tittytainment…

Θα τους κάνουμε την ζωή χειρότερη

Δευτέρα 7 Γενάρη. Το ουρλιαχτό των δολοφόνων ακούγεται πέρα δώθε πολύ κοντά στ’ αυτιά μας για να παριστάνουμε τους κουφούς (παρότι η κουφαμάρα θεωρείται προσόν στις ημέρες μας).

Σαράντα εννιά μετανάστες / πρόσφυγες παραμένουν “φυλακισμένοι” στο πλοίο Sea-Watch 3 που τους έσωσε στην κεντρική Μεσόγειο, εδώ και πάνω από 10 ημέρες… επειδή κανένα «πολιτισμένο» και «δημοκρατικό» κράτος της νότιας ευρώπης δεν επιτρέπει στο Sea-Watch 3 να καταπλεύσει σε λιμάνι του. Καθώς τα τρόφιμα και το νερό τελειώνουν, και το πλοίο είναι λίγα μίλια ανοικτά της Μάλτας, κάποιοι απ’ αυτούς τους αιχμάλωτους – στη – θάλασσα έχουν αρχίσει ήδη να εμφανίζουν συμπτώματα αφυδάτωσης.

Εδώ το τείχος είναι από νερό. Δεν έχει καμία σημασία που η διεθνής νομοθεσία (αλλά και η ναυτική ηθική) απαγορεύει το να μην επιτρέπεται σε ναυαγούς να βγουν στη στεριά. Σημασία έχει αυτό: ενώ η φασιστική πανούκλα προελαύνει, δεν έχουν σηκωθεί και οι πέτρες.

Το ψόφιο κουνάβι θα νοιώθει, ξαφνικά, βαθιά αισθήματα αγάπης για τους ευρωπαίους ομοϊδεάτες του. Αλλοίμονο σε όλους εμάς που τους ανεχόμαστε.

“Αντι-ιταλοί”

Παρασκευή 4 Γενάρη. Στο γνωστό μοτίβο της φασιστικής ιδεολογικής αντιστροφής / πανούκλας ο Salvini ετοιμάζεται να στείλει στα δικαστήρια τους δημάρχους του Παλέρμο, της Φλωρεντίας και της Νάπολι· επειδή συνεχίζουν πρακτικές φιλικές προς τους μετανάστες / πρόσφυγες. Ο δήμαρχος της Νάπολι Luigi de Magistris δήλωσε για παράδειγμα ότι θα ανοίξει το λιμάνι στα πλοία των μκο διάσωσης – ακυρώνοντας την γενική δολοφονική απαγόρευση ελλιμενισμού τους στην ιταλία. «Αυτοί που βοηθούν τους παράνομους μετανάστες μισούν τους ιταλούς» δήλωσε ο φασίστας υπ.εσ.

Οι φασίστες είναι αδίστακτοι – και η ιταλική περίπτωση χρειάζεται την προσοχή μας. Όχι μόνο επειδή το ελληνικό κράτος / παρακράτος και οι φαιορόζ βιτρίνες του είναι ήδη συγχρονισμένες στη «γραμμή Salvini», στη «ζούλα», όσο μπορούν (και μπορούν…), αφήνοντας επιπλέον πολύτιμη παρακαταθήκη και κληρονομιά στους επόμενους του γκουβέρνου. Αλλά και επειδή η σύγκρουση στην ιταλική περίπτωση είναι εσω-θεσμική. Πράγμα που σημαίνει ότι ο κρατικός αντιμεταναστευτικός (και αντι-μουσουλμανικός) ρατσισμός σημαδεύει όχι μόνο στις θάλασσες ή στα ποτάμια (π.χ. Έβρος) αλλά και πολύ ψηλότερα. Στοχεύει στην «εσωτερική εκκαθάριση» των δυτικών καθεστώτων. Στην εγκληματική εσωτερική πειθάρχηση. Με την φοβέρα και τις απειλές· ή με την βαρεμάρα και την κούραση…

Σ’ αυτές τις συνθήκες τα κινηματικά καθήκοντα (αν και για όσους υπάρχουν ακόμα τέτοια…) γίνονται πολύ πιο σύνθετα. Επειδή, απ’ την μια μεριά δεν μπορούν να λείψουν από κανένα μέτωπο της σύγκρουσης· αλλά επειδή απ’ την άλλη πρέπει να κρατήσουν την αυτονομία τους απέναντι σε οποιονδήποτε θεσμό εξουσίας.

(Ξέρουμε ότι μάταια τα δημοσιοποιούμε αυτά. Όμως όσο περνάει απ’ το χέρι μας δεν τα λέμε στα χαμένα… Και επειδή δεν τα λέμε στα χαμένα, μια ερώτηση που θα την προεκτείνουμε στο μέλλον: όλοι αυτοί, όσοι και όποιοι, ξέπλυναν ουσιαστικά τον ντόπιο φαιορόζ αντιμεταναστευτικό ρατσισμό / φασισμό, αποφεύγοντας πεισματικά να υποδείξουν συγκεκριμένα τους κανίβαλλους εδώ και 3 – 3,5 χρόνια, όταν οι επόμενοι συνεχίσουν το έργο, θα βγουν να το παίξουν “αντιφασίστες”;)

(φωτογραφία: Ο Salvini στο φυσικό του περιβάλλον, με το φυσικό του ύφος).

Ναι, οι Άλλοι….

Δευτέρα 31 Δεκέμβρη. Τι να φταίει άραγε; Το “αριστερό” σκέλος των φαιορόζ που έχει αναθέσει το “δεξί” του (στον στρατό και στα “σώματα ασφαλείας”) να κάνουν την δουλειά “όπως πρέπει”; Μα αυτό είναι γνωστό εδώ και χρόνια – και “διέφυγε” (εντελώς τυχαία, υποθέτουμε) της προσοχής… (μια ασταμάτητη μηχανή προφανώς και “δεν φέρνει την άνοιξη”!) Έτσι ώστε αξιωματούχοι (όπως ο ψεκασμένος, το κάθαρμα Μουζάλας ή το άλλο κάθαρμα Βίτσας) να βρίσκονται έξω από οποιαδήποτε κριτική (και δεν αναφερόμαστε, φυσικά, στις φάτσες τους … Αναφερόμαστε στις αρμοδιότητες, στα καθήκοντά τους… σ’ αυτό που λέγεται “καθεστωτικός ρόλος” τους..).

Να φταίει μήπως το ότι η (πολιτική) αλληλεγγύη κουράστηκε και πήγε σπίτι; Ναι… Κουράστηκε στο να αποφεύγει να δει την ελληνική, κρατική και παρακρατική θεσμική βαρβαρότητα κατά των προσφύγων / μεταναστών… Κουράστηκε να κρύβεται απ’ τις ευθύνες και τα καθήκοντά της… Κουράστηκε να πετάει την μπάλα έξω…

Έτσι, στο έτος 2018, οι μόνοι που διαμαρτύρονται για την βία κατά των μεταναστών είναι κάποιοι διεθνείς (ανθρωπιστικοί) οργανισμοί – και οι ελάχιστοι διεθνείς εθελοντές που έχουν απομείνει. Που κινδυνεύουν (αυτοί οι τελευταίοι) από βρώμικες, προβοκατόρικες κατηγορίες και φυλακίσεις.

Ευτυχώς που κανένας “φίλος των μεταναστών / προσφύγων” απ’ αυτούς που (τι κρίμα! τι κρίμα! ) όλο ξαστοχούν, και κουράζονται, και θέλουν επιτέλους να κάνουν και κάτι για τον εαυτό τους, ευτυχώς λοιπόν που κανένας τους δεν κρατάει πλέον ημερολόγιο… Γιατί αν είχε ένα δράμι εντιμότητας θα έπρεπε να γράψει στον απολογισμό της χρονιάς: με την δειλία μας, την πρωτοκοσμική έπαρσή μας, την αντίληψή μας για τον ανταγωνισμό σαν PR, βγάλαμε τα όποια εμπόδια απ’ τον δρόμο της πανούκλας.

Καλά κρασιά λοιπόν.

Βραζιλιάνικη πανούκλα

Δευτέρα 31 Δεκέμβρη. Και γιατί, δηλαδή, ο δηλωμένα φασίστας Bolsonaro, νέος πρόεδρος της βραζιλίας, να μην μεταφέρει την πρεσβεία του στην Ιερουσαλήμ / al Quds αναγνωρίζοντάς την σαν πρωτεύουσα του ισραήλ; Αν δεν ένοιωθε αγάπη και στοργή για ρατσιστικά καθεστώτα για ποιον θα ένοιωθε;

Συμφωνούν και οι γυιοί του.

(φωτογραφία: Το τίνος σύμβολο είναι το ισραηλινό κράτος το ξέρουν όλο και περισσότεροι…)

Το σημείο έκρηξης της ιδεολογίας 1

Παρασκευή 28 Δεκέμβρη. Το ισραήλ ζήτησε απ’ την γερμανίδα πρωθυπουργό Angela Merkel να σταματήσει να χρηματοδοτεί το Εβραϊκό Μουσείο στο Βερολίνο, μεταξύ άλλων οργανισμών, έγραψε την Τρίτη η γερμανική εφημερίδα Tageszeitung.

Ο λόγος πίσω απ’ αυτή την απαίτηση ήταν η έκθεση του μουσείου για την Ιερουσαλήμ που «παρουσιάζει μια Μουσουλμανική – Παλαιστινιακή εννόηση της πόλης» ανέφερε το ρεπορτάζ.

Στην επιστολή, που στάλθηκε κατευθείαν στο γραφείο της πρωθυπουργού και όχι μέσω της ισραηλινής πρεσβείας, ζητιέται απ’ την Merkel να σταματήσει την χρηματοδότηση και σε άλλους οργανισμούς για τους οποίους υπάρχει ο ισχυρισμός ότι είναι αντι-ισραηλινοί.

Σ’ αυτούς περιλαμβάνονται το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, χριστιανικές οργανώσεις υπέρ των Παλαιστινίων, και το ισραηλινό site +972, που δέχεται χρηματοδότηση απ’ το ίδρυμα Heinrich Boll.

Αν και η Tagezzeitung δεν παρέθεσε καθαρές αποδείξεις ότι η επιστολή στάλθηκε από ισραηλινούς αξιωματούχους, η γερμανική κυβέρνηση επιβεβαίωσε ότι υπάρχουν συζητήσεις μεταξύ των δύο κρατών για την χρηματοδότηση συγκεκριμένων οργανισμών, σε σχέση με την γραμμή του πρωθυπουργού Benjamin Netanyahu.

Σε απάντηση που δόθηκε στην ισραηλινή εφημερίδα Yedioth Ahronoth την Κυριακή, το γραφείο του πρωθυπουργού δεν αρνήθηκε την απαίτηση. «Ο Πρωθυπουργός έθεσε το ζήτημα της διακοπής χρηματοδότησης Παλαιστινιακών και Ισραηλινών ομάδων και μη κυβερνητικών οργανώσεων που κατηγορούν τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις σαν εγκληματίες πολέμου, υποστηρίζουν την Παλαιστινιακή τρομοκρατία και κάνουν εκκλήσεις για μπουκοτάζ του κράτους του Ισραήλ. Το Ισραήλ θα συνεχίσει να πολεμά αυτές τις οργανώσεις» έγραφε η απάντηση.

Αυτά έγραφε η ισραηλινή καθεστωτική Ha’aretz την Κυριακή 9 Δεκέμβρη του 2018.