Tag: τουρκία

Τετάρτη 12 Ιούλη. Τον ρόλο «εγγύητριας δύναμης» στην κύπρο τον εξασφαλίζει το ίδιο το κυπριακό σύνταγμα στην Άγκυρα! Μαζί με την Αθήνα και το Λονδίνο. Το αναφέρει ρητά και δεν χωράει παρερμηνεία! Η ελληνική εθνικιστική γραμμή εμφανίζεται να θέλει την κατάργηση αυτού του καθεστώτος, κάτι που είναι αντιφατικό στον πυρήνα του με την μόνιμη “αγγλοφιλία” της: αν καταργηθεί θα πρέπει είτε να φύγει και ο αγγλικός στρατός, είτε το ζήτημα των αγγλικών βάσεων να ξαναγίνει «θέμα» από μηδενική αφετηρία· κάτι που το Λονδίνο δεν θέλει καθόλου!!

Στο Sarajevo 114a είχαμε εξηγήσει αναλυτικά τι συμβαίνει επ’ αυτού. Και μάλιστα μέσα απ’ τα διαφωτιστικά λεγόμενα ενός (συνταξιούχου πια) ελληνοκύπριου καθεστωτικού, πρώην υπ.εξ. της νότιας κύπρου, «διαπραγματευτή» κλπ. Του Νίκου Ρολάνδη. Το γεγονός είναι ότι η κατάργηση της συνθήκης εγγυήσεων, που ο δήθεν «ειρηνόφιλος» Nick the greek θέλει οπωσδήποτε, μ’ έναν τρόπο ΜΟΝΟ μπορεί να γίνει: με κατάργηση του υπάρχοντος συντάγματος και την δημιουργία καινούργιου. Κι αυτό επειδή το άρθρο 181 που καθορίζει αυτή τη συνθήκη εγγυήσεων είναι «θεμελιώδες άρθρο» του κυπριακού συντάγματος (του 1960), και δεν μπορεί ούτε να αλλάξει ούτε να καταργηθεί μόνο του. Μόνο με συνολική αλλαγή συντάγματος μπορεί να πεταχτεί στην άκρη…

Με δυο λόγια η ελληνική εθνικιστική γραμμή πουλάει καθαρά τρέλα και μόνο – προκειμένου να κρατήσει, εν τέλει, τον ελληνικό στρατό και τις αγγλικές βάσεις στην κύπρο!!! Παριστάνει ότι θέλει την κατάργηση των εγγυήσεων, δηλαδή την κατάργηση του υπάρχοντος κυπριακού συντάγματος· δηλαδή την δημιουργία ενός καινούργιου… Από ποιο πολιτικό / κοινωνικό υποκείμενο όμως; Υποχρεωτικά από όλους τους μόνιμους κατοίκους του νησιού, ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους, με πολιτική ισότητα… Άρα ο κάθε Κοτζιάς και σια απαιτεί κάτι που θα οδηγούσε (εν τέλει) στη δημιουργία μιας καινούργιας «κυπριακής δημοκρατίας» (διάδοχης της υπάρχουσας), κάτι που όμως φαίνεται απόλυτα αδιανόητο για κάθε έλληνα «πατριώτη»!!!

Ας το επαναλάβουμε: ακολουθώντας μόνιμα την τακτική «βλέποντας και κάνοντας· πάνω απ’ όλα να συντηρήσουμε την εκκρεμότητα!» (προκειμένου, το επαναλαμβάνουμε, να μείνουν ο ελληνικός στρατός και οι αγγλικές βάσεις στην κύπρο…) και έχοντας σαν «εθνικό στόχο» το να μην έχει η Άγκυρα κανένα λόγο και καμία ευθύνη για τους τουρκοκύπριους, Αθήνα και Λευκωσία πουλάνε τρέλα. Πράγμα που τους αναγκάζει να κάνουν πια τέτοιες και τόσες «διαπραγματευτικές» ακροβασίες, που οι πάντες (πλην ελλήνων) έχουν βαρεθεί να παρακολουθούν.

Αυτό δεν μπορεί παρά να έχει κάποιες συνέπειες. Αργά ή γρήγορα.

Τετάρτη 12 Ιούλη. Δεν είναι μυστικό ότι Αθήνα και Λευκωσία έχουν επιλέξει μια δηλητηριώδη “συμμαχία” με το Τελ Αβίβ (και σε κάποιο βαθμό με το Κάιρο) εκτιμώντας ότι έτσι αυξάνουν το γεωπολιτικό βάρος τους στα μάτια τόσο του Λονδίνου όσο, κυρίως, της Ουάσιγκτον. Ο Nick the greek πήγε στις αρχές της χρονιάς με τους χάρτες παραμάσχαλα να «πουλήσει αξία» στην καινούργια συντηρητική διοίκηση στην Ουάσιγκτον. Με χάρτες στους οποίους έδειξε τα «σχέδιά» του για το τετράγωνο Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ – Κάιρο… Είναι, φυσικά, μια αντιτουρκική συμμαχία· ή, έστω, μια συμμαχία που προσπαθεί να ισορροπήσει το αυξημένο διεθνές γεωπολιτικό βάρος της Άγκυρας.

Όμως και η πλευρά του τουρκικού καθεστώτος έχει πολλά χαρτιά στα χέρια της. Όχι μόνο γενικά, αλλά και σε ότι αφορά το “κυπριακό”. Για παράδειγμα, όταν λέει ότι τα όποια οφέλη απ’ τα όποια “κυπριακά κοιτάσματα” πρέπει να πάνε σε όοοολους τους κατοίκους, άρα και στους τουρκοκύπριους, έχει σαν βαρύ χαρτί τον τρόπο με τον οποίο μπήκε η νότια κύπρος στην ε.ε.: σαν “ενιαίο κράτος” στου οποίου τον βορρά η επίσημη διοίκηση δεν ασκεί εξουσία. Αυτό σημαίνει στη διεθνή “έννομη τάξη”, πολύ απλά, ότι η Λευκωσία ΔΕΝ μπορεί να χαράζει “αοζ” και να εκμεταλλεύεται κοιτάσματα για πάρτη της, σα να είναι χωριστό κράτος απ’ τον βορρά· εκτός αν το αναγνωρίσει, επισημοποιώντας την μοιρασιά του ’74!!!

Εν τω μεταξύ η Άγκυρα δεν έχει ιδιαίτερη καούρα ειδικά για το “οικόπεδο 11” που είναι της μόδας αυτές τις μέρες. Δεν αμφισβητεί την αρμοδιότητα της Λευκωσίας πάνω του, αμφισβητεί την μοναχοφαγία της! Έχει πολύ ευρύτερη οπτική, και μέσα σ’ αυτήν κάνει τα κόλπα της στην κάθε φορά συγκυρία.

Αν διαβάζουμε σωστά αυτήν την λίγο πολύ αλλόφρονα ελληνική τακτική, στηρίζεται σε μία, και μόνο μία παραδοχή: ότι η Ουάσιγκτον θα αναπτύξει έναν σαφή «αντιτουρκισμό», έτσι ώστε να εκτιμήσει τις υπηρεσίες όχι του Τελ Αβίβ αλλά τύπων σαν τον ψεκασμένο υπ.αμ. και τον ψεκασμένο υπ.εξ. Πρόκειται για ένα δίδυμο που αλληλοσυμπληρώνεται, δείχνοντας την “δεξιοαριστεροφασιστική” πραγματικότητα της ελληνικής εθνικής γραμμής. Μιλώντας πιο γενικά: η ελπίδα είναι ότι όσο θα οξύνεται ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός τόσο περισσότερο πιθανό θα είναι η Ουάσιγκτον να «αγοράσει ελλάδα» – εναντίον της τουρκίας.

Έχει, όμως, μεσοπρόθεσμο ή μακροπρόθεσμο συμφέρον ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός να τραβήξει Χ στην τουρκική επικράτεια, δίνοντας ουσιαστικά το ο.κ. για τον προσανατολισμό της Άγκυρας προς Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη κλπ; Ή μήπως αυτή ακριβώς η τουρκική εναλλακτική αναγκάζει την Ουάσιγκτον να «προσέξει» την Άγκυρα; Μήπως οι ελληνοφασίστες είναι καταδικασμένοι να ζουν μόνιμα αγκαλιά με τα φαντάσματά τους του 1920 και του 1921, γιατί, πολύ απλά, δεν μπορούν να παραδεχτούν την μηδαμινότητά τους;

Μην περιμένετε να μάθετε την απάντηση από έλληνες “ειδικούς”, προφέσορες, πράκτορες φανερούς ή κρυφούς… Αυτοί κοιμούνται και ξυπνάνε με την ελπίδα της “κόκκινης μηλιάς”.

Δευτέρα 10 Ιούλη. …Διερωτόμαστε, όπως και ο κάθε πολίτης … πώς είναι δυνατόν, με βάση την εκδοχή του κ. Αναστασιάδη, η Τουρκία να βρισκόταν σε ευθεία και απόλυτη σύγκρουση με το πλαίσιο Γκουτέρες αλλά ο τελευταίος, την επόμενη μέρα διά του εκπροσώπου του, να χαιρέτησε την ισχυρή δέσμευση της Τουρκίας στη διαδικασία. Ή ακόμη χειρότερα, μέσα από ανώνυμες έως τώρα δηλώσεις τους σε ΜΜΕ, αξιωματούχοι της Ε.Ε και του ΟΗΕ να επιρρίπτουν την ευθύνη στον κ. Αναστασιάδη. Ελπίζουμε ότι η αυριανή ενημέρωση του ΠτΔ θα απαντήσει στα σοβαρά ερωτήματα που προκύπτουν και κυρίως ότι ο κ Αναστασιάδης θα διασφαλίσει ώστε Ε.Ε και ΟΗΕ να έχουν το ίδιο αφήγημα με το δικό του…

Αυτά περιλαμβάνει μεταξύ άλλων η ανακοίνωση του ελληνοκυπριακού καθεστωτικού ακελ, μετά το «ναυάγιο» του τελευταίου γύρου «διαπραγματεύσεων για την επίλυση του κυπριακού» στην ελβετία. Έμμεσα κατηγορεί τον ελληνοκύπριο πρόεδρο ότι κοροϊδεύει…

Φαίνεται πως και οι ελβετικές πέτρες ξανακατάλαβαν ποια πλευρά είναι ευχαριστημένη με την τωρινή κατάσταση και κάνει ό,τι μπορεί για να μην υπάρχει επανένωση των δύο κυπριακών επικρατειών. Κανονικά θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένη αυτή η πλευρά…

Υπάρχει όμως μια κάποια ανησυχία, αν διαβάζουμε σωστά πίσω απ’ τις ελληνικές γραμμές. Η Άγκυρα και οι τουρκοκύπριοι έχουν να επιδείξουν σταθερά μια κάποια «εποικοδομητική» στάση· ή αυτή είναι η διεθνής άποψη. Είναι λοιπόν πιθανό ότι στην Αθήνα και στη Λευκωσία υπάρχει ένας φόβος για το «μελλοντικό άγνωστο». Τι θα μπορούσε, δηλαδή, να κάνει το τουρκικό καθεστώς για το «κυπριακό πρόβλημα» αξιοποιώντας την αναγνώριση του οηε, στριμώχνοντας παράλληλα την ελληνοκυπριακή / ελληνική πλευρά. Αφού, για παράδειγμα, υπάρχει πάντα το θέμα της «αοζ» που έχει κηρύξει μονομερώς η Λευκωσία, αλλά είναι αμφίβολο αν μπορεί να γίνει διεθνώς δεκτή όταν υπονομεύει οποιαδήποτε λύση…

Το σίγουρο είναι ότι θα περάσει αρκετός καιρός μέχρι να ξανα-αρχίσουν «διαπραγματεύσεις». Μια «πολιτική» που ζει ταΐζοντας τις διεθνείς «εκκρεμότητές» της με την ελπίδα μιας ευνοϊκότερης συγκυρίας κάπου, κάπως, κάποτε στο μέλλον, μπορεί να επαναπαυτεί στις αυταπάτες της.

Δεν θα είναι η πρώτη φορά…

Σάββατο 8 Ιούλη. Αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε καν η ψευτοδραματικότητα της προηγούμενης: η «προοπτική λύσης του κυπριακού» εξατμίστηκε ήρεμα κι ωραία, όπως ήταν αναμενόμενο. Απ’ τις δύο «κοινότητες» μόνο η μία, των τουρκοκυπρίων, ήλπιζε και επιθυμούσε πλειοψηφικά την επανένωση του νησιού. Οι ελληνοκύπριοι, αντίθετα, είτε το φωνάζουν είτε όχι, περνούν μια χαρά με την διχοτόμηση. Όπως, ως γνωστόν, και οι άγγλοι – με τις βάσεις τους.

Φυσικά, «χωρίς λύση», τα ελληνοκυπριακά αφεντικά ίσως έχουν ένα προβληματάκι, οφειλόμενο στην πλεονεξία τους: κάποια απ’ τα θαλάσσια «οικόπεδα» που μοστράρουν για δικά τους· αν και εφόσον υπάρχουν εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα αερίου κάπου στον βυθό. Όμως αν συγκρατηθούν ίσως καταφέρουν να το διαχειριστούν.

(Άσχετο ίσως, αλλά όταν ο εξοχότατος τηλεφώνησε στον τούρκο ομόλογό του προχτές, θεωρούμε πιθανότατο να του είπε “νταξει, μαλακία έγινε με το φορτηγό που γαζώσαμε”. Το συμπεραίνουμε απ’ το γεγονός ότι οι ντόπιοι δημαγωγοί ξεκίνησαν να “φορτώσουν” για την “τουρκική πρόκληση” αλλά το έπνιξαν πολύ νωρίς. Θα πρέπει να ψιλοέπαιξε και διεθνές κράξιμο… Πως αλλιώς;)

Τετάρτη 5 Ιούλη. Η (χθεσινή) καθεστωτική «καθημερινή»:

… Σύμφωνα με την επίσημη ενημέρωση από το αρχηγείο του Λιμενικού Σώματος, τις μεσημεριανές ώρες χθες στο Λιμεναρχείο Ρόδου έγινε ανώνυμη τηλεφωνική καταγγελία, σύμφωνα με την οποία το υπό σημαία Τουρκίας φορτηγό πλοίο “ACT”, που έπλεε ανοικτά της Ρόδου, μετέφερε ναρκωτικά…

Αααα… “Ανώνυμη τηλεφωνικά καταγγελία…” λοιπόν… Σα να λέμε: παίρνεις ένα τηλέφωνο σ’ ένα οποιοδήποτε λιμεναρχείο, κατά προτίμηση στο ανατολικό Αιγαίο, λες “γειά σας, αυτό το πλοίο μεταφέρει ναρκωτικά, μου το είπε ο ξάδελφος του κουμπάρου μου”, (ούτε η “ελληνοφρένεια” δεν είσαι καλά καλά…) και τσουπ οι λιμενόμπατσοι παρατάνε το τάβλι και ορμάνε στα πολυβόλα τους… Έτσι γίνεται λοιπόν…

Η ίδια εφημερίδα, σε πιο κάτω σημείο του ίδιου ρεπορτάζ, είχε να προσθέσει ένα “πάντως” (διατηρούμε το πρωτότυπο):

… Πάντως, καλά ενημερωμένες πηγές αποκάλυψαν στην “Κ” ότι η πληροφορία για ύπαρξη ναρκωτικών στο πλοίο “ACT” και η… προτροπή προς τους άντρες του Λιμενικού να το ελέγξουν έφτασαν από ξένη υπηρεσία δίωξης ναρκωτικών…

Αχα! Δεν ήταν τελικά “ανώνυμο τηλεφώνημα”; Και γιατί κοτζάμ λιμενο-αρχηγείο ντράπηκε να πει “ναι, μας είπαν οι τάδε φίλοι ότι το πλοίο κουβαλάει ναρκωτικά” και προτίμησε τις βλακείες του είδους “μας πήρε μια κυρία και μας είπε ότι”… ε; Τι συστολή είναι αυτή; Γιατί να ξεφτυλιστεί έτσι αυτό το ελληνικό σώμα ασφαλείας;

Τελικά, διάφορα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια, το πέταξαν το όνομα της «ξένης υπηρεσίας»: η αμερικανική dea. Φαίνεται ότι επειδή έγινε σαφέστατο ότι η επίθεση στο τουρκικό φορτηγό ήταν μεγάλη χοντράδα (ήπιος χαρακτηρισμός), η «αποκάλυψη της dea» είχε το υπονοούμενο: πήγαν να μας βάλουν τρικλοποδιά οι παλιοαμερικάνοι…

Χμμμμ. Και οι χαζούληδες, εύπιστοι αλλά δεν σηκώνουν μύγα στο πολυβόλο τους έλληνες λιμενόμπατσοι έπεσαν στην παγίδα, ε;

Πάλι καλά. Γιατί το noor 1 δεν το είχαν γαζώσει… Το άφησαν να ξεφορτώσει κιόλας…

Τετάρτη 5 Ιούλη. Ο 5^ος γύρος των «διαπραγματεύσεων της Astana» ξεκίνησε χτες· τα δυτικά μήντια δεν ασχολούνται γενικά με τέτοιες λεπτομέρειες. Σύμφωνα με δηλώσεις ρώσων καθεστωτικών, Μόσχα, Τεχεράνη και Άγκυρα συμφωνούν στην εγκατάσταση ρωσικού στρατού στις 4 «ζώνες αποκλιμάκωσης» στο συριακό έδαφος. Μία απ’ αυτές είναι ειδικού ενδιαφέροντος: στα νοτιοδυτικά, πάνω στο δρόμο μεταξύ Δαμασκού και Αμμάν, στην ευρύτερη περιοχή της Dara’a. Είναι η περιοχή που δρα το Τελ Αβίβ, προσπαθώντας να καταλάβει (σε βάρος της συριακής επικράτειας) μερικές χιλιάδες στρέμματα επιπλέον των υψωμάτων του Γκολάν…

Εγκατάσταση ρωσικού στρατού δεν σημαίνει κοιτώνες πεζοναυτών. Σημαίνει εγκατάσταση διάφορων όπλων και γκάτζετ, απ’ αυτά που κάνουν την ζωή δύσκολη σε αντίπαλα αεροπλάνα, πυραύλους ή πυροβολικό.

Το ότι η Μόσχα (σαν εκπρόσωπος και της Δαμασκού), η Τεχεράνη και η Άγκυρα έχουν μονιμοποιηθεί (πάντα με την παρουσία του ειδικού απεσταλμένου του οηε για την συρία Staffan de Mistura) σαν οι “υπεύθυνοι” της “αντιτρομοκρατίας” στη συρία, θα έπρεπε κανονικά να προβάλλεται σαν μείζον ζήτημα της διεθνούς καθεστωτικής πολιτικής και του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, καθόλου. Για την δύση η συρία “υπάρχει” μόνο όταν τιτιβίζει γι’ αυτήν το ψόφιο κουνάβι ή απειλεί η κυβέρνησή του. Αυτό σημαίνει, πολύ απλά, ότι ο δυτικός κόσμος ζει ήδη σε συνθήκες πολέμου: όπου είναι εύλογο ότι δεν μεταδίδονται “ειδήσεις” που αφορούν τον “εχθρό”, εκτός από (πραγματικές ή φανταστικές) ήττες και αποτυχίες του.

Σε ότι αφορά τους ντόπιους φασίστες, δεξιούς κι αριστερούς; Γι’ αυτούς είναι αδιανόητο ότι η τουρκία δεν διαλύεται· έχει κολλήσει το γραμμόφωνό τους στις ελπίδες των ‘90s. Το γεγονός είναι ωστόσο ότι το τουρκικό καθεστώς έχει εγκατασταθεί προσεκτικά, με ζόρια, αλλά στέρεα στην πρώτη σειρά του ιμπεριαλιστικού στερεώματος του 4^ου παγκόσμιου πολέμου (σίγουρα σε ότι αφορά τη μέση Ανατολή, αν και όχι μόνο), με όλες τις διακυμάνσεις και τα μπρος – πίσω που απαιτεί ή προκαλεί η συγκυρία και η ρευστότητά της. Δεν απειλεί άμεσα το ελλαδιστάν· δεν ασχολείται καν· δεν κοιτάει εκεί. Κοιτάει πολύ μακρύτερα. Γι’ αυτό φτιάχνει ευρύτερες συμμαχίες, πρακτικές. Που να επιβεβαιώνονται επί του εδάφους.

Ε, μεθαύριο που ο Ερντογάν θα είναι στo Αμβούργο, σαν g20, στην Αθήνα ο εξοχότατος (και πολιτικός μηχανικός στο επάγγελμα) θα πρέπει να δει τι θα κάνει με το «άνοιγμα του επαγγέλματος των μηχανικών». Για να πέσει, με το καλό, η θρυλική δόση· μην έχουμε τίποτ’ άλλα.

Για καθεστωτικό που μόλις πέρυσι βρέθηκε μπροστά σε ένα εναντίον του πραξικόπημα δεν είναι άσχημα τα πράγματα. Για καθεστωτικό που πόλις πριν ένα μήνα πανηγύριζε ότι «πήραμε αυτά που θέλαμε» (απ’ το eurogroup) δεν θα έλεγε κανείς «όλα καλά»….

Τα υπόλοιπα πατριωτικά και ψυχωσικά τα κρίνει η ιστορία.

Τρίτη 4 Ιούλη.  Ήξερε ή δεν ήξερε το πλήρωμα των ντόπιων λιμενόμπατσων τι κάνει όταν πυροβολούσε το τουρκικό εμπορικό στα ανοικτά της Ρόδου; Την πληροφορία, και καλά, ότι είναι «ύποπτο μεταφοράς ναρκωτικών» την είχε πριν πυροβολήσει ή την επιστράτευσε σα δικαιολογία μετά; Κι αν την είχε από πριν, ποιος την έδωσε στην ελληνική λιμενομπατσαρία; Μήπως η μοσάντ;

Γιατί φαίνεται ότι οι «αδελφοί ισραηλινοί» ήξεραν περί τίνος πρόκειται. Από παλιά. Εννοούμε: είχαν «εκκρεμότητες» με τους τούρκους ιδιοκτήτες του εμπορικού, απ’ την εποχή του «ένας στόλος για την Γάζα» και της σφαγής στο mavi marmara.

Το να είναι οι «αδελφοί έλληνες» χρήσιμοι ηλίθιοι δεν θα μας έκανε καμία εντύπωση: όταν κοιμάσαι με ανοιχτομάτηδες (τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες) το πρωΐ αλληθωρίζεις.

(Τι άλλο να περιμένει κανείς όμως;)

Δευτέρα 3 Ιούλη. Τα χθεσινά σχόλιά μας δεν χρειάζονταν επιβεβαίωση. Ωστόσο η επίσκεψη εργασίας του ρώσου υπ.αμ. Sergei Shoigu και η «ανταλλαγή» απόψεων όχι μόνο με τον Erdogan αλλά και με τον τούρκο αρχηγό γεεθα Hulusi Akar και τον επικεφαλής της m.i.t. Hakan Fidan «μυρίζει» κάτι περισσότερο από δημόσιες σχέσεις.

Τα τουρκικά καθεστωτικά μήντια (και όχι μόνο) δείχνουν προς τα εκεί που είναι το πιο λογικό: τον κουρδικό θύλακα της Afrin. Όταν ο τουρκικός στρατός εισέβαλλε στο συριακό έδαφος τον περασμένο Αύγουστο και άρχισε, μαζί με το συριακό πεζικό του, να καταλαμβάνει εδάφη έτσι ώστε να κόψει την εδαφική συνέχεια μεταξύ των ypgκρατούμενων περιοχών, οι ypg της Afrin προωθήθηκαν προς τα ανατολικά, φτάνοντας τελικά δέκα χιλιόμετρα έξω απ’ την al-Bab, την οποία πρόλαβε να καταλάβει ο τουρκικός στρατός και οι σύριοι σύμμαχοί του. Αυτή η εδαφική επέκταση των ypg της Afrin, μια ζώνη μήκους περίπου 40 χιλιομέτρων και πλάτους 10, ουσιαστικά άχρηστη πια για τους ypg, έμεινε στην κατοχή τους ως τώρα. Φαίνεται πως ήρθε η στιγμή για τους σύριους συμμάχους της Άγκυρας να την πάρουν πίσω, μαζί με την πόλη Tall Rif’at. Φαίνεται επίσης ότι Άγκυρα και Μόσχα θέλησαν να επιδείξουν την στρατιωτική τους συνεννόηση για το θέμα, αφού μάλιστα η Μόσχα έχει στείλει μερικές δεκάδες «εκπαιδευτές» (δηλαδή «ελεγκτές») στον θύλακα της Afrin. «Προπαρασκευαστικές βολές πυροβολικού» απ’ τον τουρκικό στρατό έγιναν όλη την προηγούμενη βδομάδα, και η Μόσχα έδειξε κατανόηση.

(Κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί: και γιατί να μην επιδιώξουν η Άγκυρα και το συριακό πεζικό της να πάρουν όλον τον θύλακα της Αfrin; Η απάντηση είναι εύλογη: επειδή είναι δύσκολο και θα έμπλεκαν σ’ έναν μακρόχρονο πόλεμο με συνέπειες σε διάφορα επίπεδα… Απ’ την άλλη μεριά οι φιλοδοξίες ποτέ δεν έλειψαν, ακόμα και απ’ αυτούς που έχαναν.)

Σε μια διαφορετική εξέλιξη, οι αμερικάνοι έχουν “πυκνώσει” την παρουσία τους στην ανατολική Μεσόγειο. Όχι μόνο με το αεροπλανοφόρο που έχουν παρκάρει έξω απ’ την ισραηλινή Χάιφα, αλλά και με πτήσεις “κατασκοπείας” κοντά στις ρωσικές βάσεις.

Ορισμένοι εικάζουν ότι ο αμερικανικός στρατός ετοιμάζει επίθεση κατά του Άσαντ. Δεν αποκλείεται. Την άδεια της Μόσχας την έχει ζητήσει;

Κυριακή 2 Ιούλη. Η ελληνική πατριωτική δημαγωγία έχει καταπιεί την γλώσσα της: η Άγκυρα διαπραγματεύεται την αγορά αντιαεροπορικών πυραύλων S-400 απ’ την Μόσχα και ο ελληνικός εθνικισμός (και οι συνεργάτες του) συνεχίζουν να μουρμουρίζουν τον σκοπό «η τουρκία πάει για διάλυση».

Η αγορά δεν έχει κλείσει ακόμα εντελώς. Εκκρεμεί το θέμα της χρηματοδότησής της. Και όπως συμβαίνει με τέτοιες δουλειές ακόμα και μετά την τελική υπογραφή της μπορεί να χαλάσει. Όμως η συμμαχία της Άγκυρας με την Μόσχα («πραγματιστική» για πολλούς – τι άλλο θα ήταν, όμως;) είναι πολύ πιο πλατιά. Ένα deal σαν την εγκατάσταση στην τουρκία των ρωσικών S-400 δεν είναι σαν αγορά τανκς: πάρτα, δουλεύουν, έφυγες. Θα χρειάζεται μόνιμη (ακόμα κι αν είναι επί μέρους) συνεργασία μεταξύ των δύο επιτελείων σε ζητήματα πληροφοριών και κατόπτευσης απ’ το διάστημα (από δορυφόρους). Κι ας αφήσουμε το ζήτημα της συντήρησης.

Ακόμα, λοιπόν, κι αν η συγκεκριμένη αγορά δεν προχωρήσει, ο ελληνικός μιλιταρισμός θα έπρεπε να βλέπει εφιάλτες. Ο αντίπαλός του τουρκικός «αναπτύσσει» διαρκώς δικές τους τεχνολογίες και εφαρμογές σε όπλα. Από στρατιωτική άποψη η μπαλάτζα είναι μονόμπαντη. Το ίδιο σοβαρό είναι πως ενώ η τουρκία έχει απ’ την άποψη μεγέθους τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του νατο, η τεχνολογική αναβάθμισή του δεν θα χρειάζεται παρά ένα μόνο μέρος του. Αυτό σημαίνει ότι οι ελληνικές ιδέες ότι «ο Ερντογάν δεν έχει στρατό μετά το πραξικόπημα και τις εκκαθαρίσεις» (ή οι ελπίδες για ένα καινούργιο) είναι άλλη μια μορφή απώθησης της πραγματικότητας.

(Το ότι ο οποιοσδήποτε στο ελλαδιστάν μπορεί σήμερα να φαντασιώνεται ‘περικύκλωση της τουρκίας’, όπως στα ‘90s, ανήκει στην αρμοδιότητα της ιατρικής.)