Tag: τουρκία

Παρασκευή 9 Νοέμβρη. Λέγεται έτσι, αλλά δεν έχει σχέση με την κίνα. Πρωτοεφαρμόστηκε στην ιταλία του 16ου αιώνα: ο αιχμάλωτος (πιθανόν υπό ανάκριση) ακινητοποιείται δεμένος σφικτά, και στο κούτελό του σκάει μια σταγόνα νερό – σε κάπως αραιά και οπωσδήποτε άτακτα διαστήματα. Λένε ότι αυτό το βασανιστήριο μπορεί να οδηγήσει στην τρέλα. Αν το ονόμασαν “κινέζικο” έχει να κάνει, μάλλον, με την χρήση ενός μέσου τόσο ανυπόληπτου (όπως οι σταγόνες του νερού) με αργό και συστηματικό τρόπο, ώστε να οδηγήσει σε φρικιαστικές καταστάσεις το μυαλό.

Κάπως έτσι – τηρουμένων των αναλογιών – χειρίζεται το τουρκικό καθεστώς την ενοχή του Ριάντ (και του τοξικού αυτοπροσώπως) στη δολοφονία του Khashoggi. Ο καιρός περνάει και, κατά πάσα πιθανότητα, η θεαματική συνήθεια υποδεικνύει ότι το θέμα ξεχάστηκε…. Αμ δε! Σε αργούς ρυθμούς, κάθε τόσο, σαν μια σταγόνα που σκάει στο κούτελο του τοξικού, η Άγκυρα κάνει και μια αποκάλυψη.

Η unofficial πληροφορία ότι το απόσπασμα θανάτου έλιωσε το πτώμα του Khashoggi σε οξύ έχει κυκλοφορήσει εδώ και κάποιες μέρες. Η ασταμάτητη μηχανή είχε τις αμφιβολίες της, αλλά μπορεί να δικαιολογηθεί λόγω ανεπαρκών γνώσεων χημείας. Γιατί αυτό το οξύ του οποίου ίχνη ανακοίνωσαν χτες (οι τούρκοι ερευνητές) ότι βρήκαν τόσο στο πηγάδι στον κήπο του σπιτιού του πρόξενου (στο οποίο δεν τους έχει επιτραπεί η πρόσβαση, ωστόσο φαίνεται ότι «έκλεψαν» κρυφά λίγο νερό από ‘κει), όσο και στο αποχετευτικό σύστημα του σπιτιού, αυτό το οξύ λοιπόν η ασταμάτητη μηχανή το αγνοούσε. Είναι το υδροφθορικό οξύ (HF), που θεωρείται εξαιρετικά διαβρωτικό και καυστικό για ιστούς. Μ’ αυτό (λέει ανεπίσημα το τουρκικό καθεστώς) προσπάθησαν να εξαφανίσουν το πτώμα του Khashoggi. Που είναι το πτώμα; ξαναρωτάει λοιπόν η Άγκυρα (αλλά και οι συγγενείς του) το Ριάντ… Γιατί 40 μέρες μετά τον φόνο δεν μας λέτε τι έγινε το πτώμα;

Σιωπή. Δηλαδή ενοχή.

Αν δεν ήταν το «μαρτύριο της σταγόνας» σίγουρα θα ήταν το μαρτύριο της θηλειάς «με καρυδάκια». Ή το μαρτύριο της πένσας. Φαίνεται ότι στην Άγκυρα έχουν επαρκή γνώση τόσο των μετα-μοντέρνων ηθών όσο και της διάθεσης της Ουάσιγκτον (και όχι μόνο) να απαλλάξει τον τοξικό αφήνοντας το θέμα της δολοφονίας να συρθεί μέχρι να ξεχαστεί.

Οπότε το θυμίζουν κάθε τόσο, κάνοντας update: προσθέτοντας, κάθε φορά, ένα κομμάτι στο «αόρατο» παζλ. Και κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για «σκευωρούς».

(φωτογραφία: Πάμε να σας δείξω τα γραμματόσημά μου, μετά τις πεταλούδες μου, και για τελευταίο σας αφήνω το καλύτερο: το χημικό μου εργαστήριο…)

Πέμπτη 1 Νοέμβρη. Μπορείτε να χαρείτε! Την ασταμάτητη μηχανή την διαβάζουν όχι μόνο αμερικάνοι γερουσιαστές αλλά και σαουδάραβες πρίγκηπες! Μια “ανώνυμη πηγή” κοντά στον πρίγκηπα Ahmad bin Abdulaziz (περισσότερα γι’ αυτόν στη συνέχεια) δήλωσε σε διεθνές μήντιο:

Αυτός [σ.σ.: ο Abdulaziz] και άλλοι στην οικογένεια [σ.σ.: τον ευρύτερο οίκο των Σαούντ] έχουν καταλάβει ότι ο MBS έχει γίνει τοξικός.

Επιτέλους, για μια ακόμα φορά, «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται»!

Πάμε τώρα πιο σοβαρά. Ο διεθνής “θόρυβος” για την δολοφονία και το κομμάτιασμα του Khashoggi στο σαουδαραβικό προξενείο στην Istanbul μπορεί να έχει καταλαγιάσει.. Όμως υπάρχουν λόγοι να εκτιμήσουμε ότι η «κυρίως φάση» αυτής της ιστορίας μόλις τώρα ξεκινάει.

Κατ’ αρχήν μια «λεπτομέρεια» του προηγούμενου μήνα που έχει υποτιμηθεί. Όταν ο τοξικός φοβήθηκε ότι μπορεί η Ουάσιγκτον να τον εγκαταλείψει, έκανε έναν χοντρό εκβιασμό. Ο εκβιασμός είχε μέσα πετρέλαιο, δισεκατομύρια δολάρια, και όλα όσα ο τοξικός πρίγκηπας θεωρεί ότι κρατάνε δεμένη την Ουάσιγκτον δίπλα του. Είναι, όμως, φρόνιμο να κάνει κάποιος σαν το παλάτι του Ριάντ εκβιασμούς σε μια πληγωμένη, έτσι κι αλλιώς, και σε παρακμή υπερδύναμη; Είναι φρόνιμο να της λέει “σε κρατάω απ’ τα genitals”; Δεν την ερεθίζει μ’ αυτόν τον τρόπο;

Όσο αλήθεια είναι ότι η Ουάσιγκτον (και όχι μόνον αυτή) θέλει οπωσδήποτε τα πετροδόλαρα του Ριάντ και των γύρω αποικιών του, άλλο τόσο αλήθεια είναι εκείνο που ξεστόμισε το ψόφιο κουνάβι πριν την κατακρεούργηση του Khashoggi: ότι χωρίς τον αμερικανικό στρατό το μάξιμουμ ζωής που έχετε, ω σαουδάραβες, είναι δυό βδομάδες.

Συνεπώς εκείνο που έχει κερδίσει προς το παρόν ο τοξικός είναι δύο, ή λίγο παραπάνω, βδομάδες «πολιτικής εξουσίας» – ας μην πούμε «ζωής» με την φυσική έννοια. Γιατί εκείνοι που θέλουν τα σαουδαραβικά πετροδόλαρα και κρατάνε τα όπλα (Ουάσιγκτον, Λονδίνο, Παρίσι), ακόμα και για να πουλάνε μερικά στον τοξικό (σα να τα θάβουν – αλλά ακριβοπληρωμένα…) χρειάζονται λίγο χρόνο για να βρουν την διαδικασία (και τα πρόσωπα) αντικατάστασής του.

Αυτός ο 76χρονος Ahman bin Abdulaziz είναι ένας απ’ τους θείους του τοξικού (σα νεώτερος αδελφός του νυν βασιλιά Salman, κατευθείαν απ’ το παλιό βασιλικό σόι των θεμελιωτών του κράτους,) αντίπαλός του, που ζούσε για χρόνια «αυτοεξόριστος» στο Λονδίνο. Έχει διατελέσει υφ.υπ. εσωτερικών του χουντοβασίλειου για σχεδόν 30 χρόνια, απ’ το 1975 ως το 2012. Και τώρα φέρεται να έχει πάρει εγγυήσεις απ’ την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο για να διαχειριστεί το πρόβλημα «τοξικός» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Τις διαδικασίες για τέτοιου είδους «deal» ή «πραξικόπημα» εντός ή εκτός εισαγωγικών, δεν μπορούμε να τις φανταστούμε παρά σαν ένα σήριαλ αραβικών παλατιανών «βυζαντινισμών». Η μία πλευρά θα έχει πλάτη τα όπλα και το κληρονομικό κύρος, η άλλη τα φράγκα και τα «νεανικά πάθη», αλλά τα παλάτια έχουν πολλά δωμάτια και διαδρόμους.

Το ουσιαστικό είναι σε τι θα αλλάξει η «πολιτική» του Ριάντ όταν ο τοξικός θα είναι παρελθόν. Και, πιο συγκεκριμένα, πόσο θα επηρεαστούν οι σχεδιασμοί του Τελ Αβίβ. Το πιθανότερο είναι ότι τα βασικά θα μείνουν ίδια· όμως θα αφαιρεθούν οι υπερβολές που προκαλούν σε νέους και άμαθους οι άσπρες σκόνες.

Χωρίς υπερβολές όμως τι στέκεται στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό την σήμερον ημέρα;

(φωτογραφία: Το γεγονός ότι πρωτοκλασσάτοι αξιωματούχοι του απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος έχουν αρχίσει να κάνουν αυτοπροσώπως βίζιτες σε διάφορες αραβικές χούντες και χουντίτσες – πάνω ο Netanyahu στο Oman χτες – δείχνει μια ορισμένη αναταραχή· που την βρίσκουμε αμοιβαίας αδυναμίας και όχι δύναμης. Όλα αυτά τα φέουδα δεν έχουν στρατιωτική δύναμη, μόνο φράγκα. Όμως υπάρχει παντού και ένας κάποιος πληθυσμός, που δεν είναι υποχρεωτικό να υιοθετεί στο σύνολό του τις PR των αφεντικών του μ’ ένα καθεστώς που σκοτώνει άραβες / παλαιστίνιους καθημερινά.

Αν συνυπολογιστεί ότι η Τεχεράνη και η Άγκυρα έρχονται απ’ την ακριβώς αντίθετη μεριά, δεν πρέπει καθόλου να αποκλειστεί αυτό: κάθε φορά που οι άραβες χουνταίοι και χουντικούληδες σφίγγουν το χέρι ενός ισραηλινού καθεστωτικού (να) υπογράφουν την στοχοποίησή τους…)

Πέμπτη 1 Νοέμβρη. Ενώ το ζωντανό πτώμα του τοξικού βρίσκεται επί σκηνής, το πτώμα του Khashoggi αγνοείται. Εδώ το «σενάριο» το κρατάει το καθεστώς Erdogan. Το οποίο, αξιοποιώντας την επίσημη σαουδαραβική παραδοχή ότι ο Khashoggi όντως δολοφονήθηκε, ρωτάει κάθε μέρα ή κάθε δεύτερη: που είναι το πτώμα;

Η ερώτηση είναι εύστοχα δηλητηριώδης. Κατ’ αρχήν σε όλες τις θρησκείες (άρα και στο ισλάμ) η καταστροφή ενός νεκρού σώματος είναι απεχθέστατη ύβρις. Ο τούρκος γενικός εισαγγελέας Irfan Fidan ανακοίνωσε επίσημα χτες αυτό που ήταν γενικά γνωστό: ότι ο Khashoggi έγινε κομμάτια – προφανώς για να κρυφτεί η δολοφονία του. Ένα τσουβάλι πόντοι , λοιπόν, κατά του σαουδαραβικού καθεστώτος: η προσβολή νεκρού.

Αλλά η επίμονη ερώτηση που είναι το πτώμα; έχει πολύ περισσότερες προεκτάσεις. Μπορεί το τουρκικό καθεστώς να το ξέρει, ή να το υποψιάζεται: η φράση του αρχιασφαλίτη προς το απόσπασμα θανάτου, μέσω skype, απ’ το Ριαντ στο προξενείο στην Istanbul «φέρτε μου το κεφάλι του σκύλου!!» (του Khashoggi…) μπορεί να μην είναι καθόλου «μεταφορική». Μπορεί να ήταν κυριολεκτική διαταγή. Κι αν έχει συμβεί αυτό, τότε το κεφάλι βρίσκεται κάπου στο Ριάντ… (Όχι οπουδήποτε…)

Ο τοξικός, λοιπόν, έχει αποκτήσει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα σε ότι αφορά τον νεκρό Khashoggi. Απ’ την μια μεριά θέλει να παριστάνει ότι «δεν ήξερε τίποτα» και ότι «δεν είχε διατάξει αυτός την δολοφονία του» – πράγμα που σχεδόν κανένας δεν το τρώει… Απ’ την άλλη, έχει συλλάβει (υποτίθεται) τα μέλη του αποσπάσματος θανάτου, και θεωρητικά (σαν κάποιος – που – δεν – ήξερε) θα ήταν εύκολο να μάθει τι έκαναν το πτώμα… Και να το ανακοινώσει, ώστε να του γίνει, τουλάχιστον, μια αξιοπρεπής κηδεία.

Το πτώμα, φυσικά, είναι κομματιασμένο… Τι να πει, όμως, ο τοξικός; Αν πει ότι «κάποια κομμάτια πετάχτηκαν εκεί, κάποια αλλού» και τα λοιπά και τα λοιπά, αφενός θα αναθερμάνει διεθνώς την φρίκη, αφετέρου θα πρέπει να βρεθούν όλα τα μέλη του Khashoggi… Οπωσδήποτε και το κεφάλι…

Γι’ αυτό (αμήχανα…) δεν λέει τίποτα… Κι όσο δεν απαντάει στο τουρκικό ερώτημα, τόσο αποδεικνύει την ενοχή του.

Δευτέρα 29 Οκτώβρη. Η προχθεσινή συνάντηση των Merkel, Macron, Putin και Erdogan στην Istanbul δεν «έβγαλε» δημόσια κάτι εντυπωσιακό. Παραμένει σαν σημαντικότερο πως Παρίσι και Βερολίνο (ίσως περισσότερο το δεύτερο παρά το πρώτο) «ευλόγησαν» το μπλοκ της Αστάνα και τις ως τώρα κινήσεις του, με πιο πρόσφατη την «συμφωνία στο Idlib». Οι πιστοί του Ριάντ που έχουν απομείνει εκεί θα περάσουν πολύ δύσκολα απο ‘δω και στο εξής…

Πέρα απ’ αυτά που κουβεντιάστηκαν χωρίς να ανακοινωθούν (για τα οποία μόνο εκτιμήσεις μπορούμε να κάνουμε) σημασία έχουν αυτή τη χρονική στιγμή τα συμφραζόμενα. Το γεγονός δηλαδή ότι, συμπτωματικά ή όχι, Μόσχα, Άγκυρα, Τεχεράνη (και, προφανώς, Δαμασκός) ενδιαφέρονται να αφήσουν χώρο (στο συριακό πεδίο μάχης αλλά όχι μόνο) για δύο τουλάχιστον ευρωπαϊκά κράτη, την ώρα που ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ βρίσκεται στα χειρότερά του τα τελευταία χρόνια.

Αυτό αλλάζει την γεωμετρία του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στην ευρύτερη μέση Ανατολή· και τους συσχετισμούς δύναμης, παρότι όχι από στρατιωτική άποψη – ακόμα. Η αλλαγή είναι βέβαια κόντρα στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ και στο Ριάντ: η αναγνώριση ειδικά του ρόλου της Άγκυρας είναι ένα κρίσιμο στοιχείο.

Υποθέτουμε πως το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο ή, έστω, οι εκπροσωποί του, δεν πετάνε απ’ την χαρά τους…

(φωτογραφία: Οι τρεις απ’ τους τέσσερεις γέρασαν στα πόστα τους· και ο τέταρτος δεν φαίνεται όπως όταν φωτογραφίζεται με πιτσιρικάδες στις γαλλικές «κτήσεις» στην Καραϊβική.

Γενικά μιλώντας ο 4^ος παγκόσμιος βρίσκεται κατά ένα μέρος του σε έμπειρα χέρια…)

Σάββατο 27 Οκτώβρη. Σήμερα στην Istanbul γίνεται μια συνάντηση που μπορεί να αποδειχθεί σημαντικότερη απ’ ό,τι από πρώτη ματιά. Merkel, Macron, Putin και ο οικοδεσπότης Erdogan συναντιούνται «για το μέλλον της συρίας». Δεδομένου ότι Putin και Erdogan ανήκουν στο ως τώρα νικητήριο μπλοκ της Αστάνα και πως ούτε η Merkel ούτε ο Macron αντιπροσωπεύουν «γειτονικά κράτη», η σύνθεση αυτού του ραντεβού είναι από μόνη της ένα σοβαρό θέμα. Είναι προφανές (για εμάς) ότι το μπλοκ της Αστάνα, μετά τις ως τώρα επιτυχίες του στο συριακό πεδίο μάχης, αξιοποιεί την στάση της ε.ε. σε ότι αφορά την 5 + 1 συμφωνία για τα πυρηνικά της Τεχεράνης για να διευρύνει τις ad hoc συμμαχίες του και, κατά συνέπεια, την διεθνή επιρροή του. Με άλλα λόγια: πριν από οτιδήποτε άλλο το σημερινό ραντεβού έχει “σημαία” αντι-αμερικανική.

Το Παρίσι είναι ένα θέμα μόνο του: είχε ιστορικές σχέσεις με το καθεστώς Άσαντ και, προφανώς ενδιαφέρεται να τις ξαναζωντανέψει αυτοτελώς και όχι μόνο δίπλα στον us army στην ypg κρατούμενη ζώνη. Βερολίνο και Άγκυρα ενδιαφέρονται (και) για την «τύχη των προσφύγων» απ’ την συρία: κατ’ αρχήν να μην αυξηθούν και στη συνέχεια να αρχίσουν να μειώνονται επιστρέφοντας σταδιακά.

Αλλά για να γίνει αυτό χρειάζονται δύο πράγματα. Ανοικόμηση και στοιχειωδώς δημοκρατική συνταγματική μεταρρύθμιση με εκλογές μετά – και χρόνος για «εθνική συμφιλίωση». Το πρώτο είναι «επένδυση», που ενδιαφέρει ήδη και τους 3 του μπλοκ της Αστάνα, όπως επίσης την Ντόχα και το Πεκίνο. Οι δουλειές μπορούν να μοιραστούν – αρκεί να υπάρξει μια κάποια πολιτική σύγκλιση. Το ζήτημα του συντάγματος είναι πιο σύνθετο και μεσοπρόθεσμο, και δεν αφορά μόνο το ζόρισμα της πλευράς Άσαντ (θα τον αναλάβει η Μόσχα). Αφορά και τους αντικαθεστωτικούς ένοπλους του Idlib, που θα πρέπει να χειριστεί η Άγκυρα.

Τα πιο πάνω είναι το επίσημο μενού της 4πλής συνεννόησης. Για ιμπεριαλισμό πρόκειται, δεν υπάρχει αμφιβολία. Σ’ ένα πεδίο μάχης εδώ και μια εφταετία…

Σάββατο 27 Οκτώβρη. Είναι λογικό πως είτε official είτε unofficial οι «4» έχουν να «ανταλλάξουν» γνώμες και σε δύο τουλάχιστον επιπλέον ζητήματα. Το ένα είναι η αμερικανική απόβαση στην ypgκρατούμενη ζώνη· κατά συνέπεια το «κουρδικό ζήτημα» που απασχολεί κατά πρώτο λόγο την Άγκυρα· και με διαφορετικό τρόπο το Βερολίνο. Το άλλο είναι η σαουδική αραβία.

Όταν κανονίστηκε το σημερινό ραντεβού (πριν κάμποσους μήνες) η σφαγή του Khashoggi δεν είχε γίνει· ούτε ήταν ένα ενδεχόμενο στον ορίζοντα. Τώρα είναι γεγονός παγκόσμια γνωστό, αλλάζοντας τα δεδομένα με τρόπο βολικό για τα συμφέροντα τόσο του μπλοκ της Αστάνα όσο και του Βερολίνου (ο Macron εξακολουθεί να σολάρει σε κάποιο βαθμό, κοιτώντας κυρίως το εμπόριο όπλων προς το Ριάντ).

Αν το τουρκικό καθεστώς συνεχίσει να κρατάει τον τοξικό κρεμασμένο ανάποδα τότε οποιοδήποτε deal κάνουν οι 4 για την συρία θα διευκολυνθεί σημαντικά. Αλλά για το αντίθετο (για κάποιας μορφής «απελευθέρωση» του τοξικού) δουλεύει ήδη το Τελ Αβίβ· που τρομάζει με την ιδέα να χάσει αυτόν τον «σύμμαχο». Προφανώς κανείς δεν αγνοεί τον ισραηλινό «στρατιωτικό παράγοντα» στη μέση Ανατολή. Απ’ αυτήν την άποψη η de facto ζώνη απαγόρευσης πτήσεων που έχει επιβάλλει ως τώρα η Μόσχα (με την προμήθεια των S-300 στο συριακό καθεστώς) προσθέτει «πίεση» στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ.

Τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο. Στη σημερινή σύσκεψη ούτε η Merkel ούτε ο Macron αντιπροσωπεύουν την ε.ε… Αντιπροσωπεύουν τα κράτη τους, τα αφεντικά τους, τα συμφέροντά τους. Υποθέτουμε πως μερικές μόνο απ’ τις όποιες αποφάσεις, σημερινές ή μελλοντικές, θα γίνουν «θέσεις της ε.ε.». Ας πούμε σε ότι αφορά το πολιτικό τμήμα του συριακού μέλλοντος.

Τι γνώμη να έχει άραγε γι’ αυτές τις εξελίξεις η Ρώμη ή η φιλοαμερικάνικη Βαρσοβία;

Σάββατο 27 Οκτώβρη. Υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν ότι ο μπαμπάς Salman (ο βασιλιάς) θα «απολύσει» τον υιό Salman (τον τοξικό) αλλά δεν θα το κάνει τώρα. Θα το κάνει μετά από μήνες, για να μην φανεί ότι ενέδωσε σε έξωθεν «πιέσεις».

Αν συμβεί κάτι τέτοιο (έχουμε τις αμφιβολίες μας…), το παλληκαράκι μην πέσει σε κατάθλιψη. Με τις γνώσεις και την εμπειρία που έχει μπορεί να κάνει καριέρα «διδακτικού προσωπικού»· η δουλειά δεν είναι ντροπή… Κι αν έχει τίποτα φίλους στα μέρη μας (ψεκασμένους ή μη δεν έχει σημασία) ας κοπιάσει.

(Ξέρετε πόσες φορές τα ντόπια εθνικιστικά κοθώνια έχουν αναγγείλει το τέλος του Erdogan… Και πόσες, πολύ περισσότερες, τον έχουν λούσει με κάθε υποτιμητικό χαρακτηρισμό. Από «παρανοϊκό» μέχρι «σουλτάνο» κλπ κλπ.

Έχετε, μήπως, ακούσει αναλυσάρες απ’ αυτούς, ειδικούς ή ανειδίκευτους, για την σφαγή του Khashoggi και την στάση του τουρκικού καθεστώτος; Όχι. Συμβαίνει, λοιπόν, το εξής εθνικά δυσάρεστο: σχεδόν παντού στον πλανήτη εκθειάζουν τον Erdogan για τον «ισορροπημένο» και «έξυπνο» τρόπο που χειρίζεται το ζήτημα, αναγνωρίζοντας (πολλοί) ότι αυτό που επιδιώκει και είναι πολύ πιθανό να καταφέρει είναι να στριμώξει την σαουδαραβική χούντα / χασάπικο, αυξάνοντας ο ίδιος το κύρος του και στον αραβικό, και στον μουσουλμανικό κόσμο· αλλά και πολύ πιο πέρα.

Σε κάθε περίπτωση τον αναγνωρίζουν σαν μετρ της καθεστωτικής πολιτικής που είναι (τι άλλο;) τεχνική εξουσίας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι εξαφανίστηκαν οι κρατικοί εχθροί του. (Εκτός απ’ τους έλληνες υπάρχει πάντα τόσο η αιγυπτιακή χούντα όσο και το ισραηλινό απαρτχάιντ καθεστώς). Σημαίνει πως εκτός απ’ αυτούς που σωπαίνουν ενοχλημένοι βαθιά και ανομολόγητα, οι υπόλοιποι αναγνωρίζουν στον Erdogan και το καθεστώς του σημαντικές τακτικές και στρατηγικές ικανότητες… Και φυσικά η Ουάσιγκτον – ο σύμμαχος και σωτήρας του ελληνικού ιμπεριαλισμού όπως θέλουν να ελπίζουν τα εδώ αφεντικά – θα χρειαστεί να ξανασκεφτεί πόσο και πως μπορεί να παρενοχλεί αυτόν τον «άσπονδο εταίρο» που λέγεται Άγκυρα.

Κλαίνε απ’ τα νεύρα τους κάποιοι στα μέρη μας; Ακούμε γαμωσταυρίδια ή μας φαίνεται;)