Tag: τουρκία

Η αντίσταση δεν είναι «ιδιωτική υπόθεση»!

Τρίτη 3 Δεκέμβρη. Η ασταμάτητη μηχανή θα συνεχίσει να κάνει αυτό που έχει αναλάβει σαν καθήκον της (καθόλου το μοναδικό!) μέχρι εκείνη την χρονική στιγμή που θα αναγκαστεί να πει το δικό της (ανάποδο) enough! Εν τω μεταξύ υπάρχει ένα όριο που μπορεί να το ξεπεράσει ο καθένας και η καθεμιά, ακόμα και solo – αλλά όχι, καμμία ασταμάτητη μηχανή! Είναι εκείνο το όριο του καθημερινού εμπειρισμού και της de facto υποτέλειας που συμβουλεύουν ότι η καθημερινότητα, η μικροκλίμακά της και τα ζόρια της (αναμφίβολα πολλά…) είναι όλα κι όλα εκείνα που αντιστοιχούν στον καθένα και στην καθεμιά να παλεύει· ή να συμβιβάζεται… Και μάλιστα, ακόμα χειρότερα: πως όσο πιο ασήμαντο είναι αυτό το «καθημερινό» τόσο περισσότερο πρέπει να αναγορεύεται σε «σοβαρό». Η τρίχα να γίνεται τριχιά!

Κανείς δεν μπορεί να κάνει ενέσεις μεγαλοσύνης στην αντίληψη και στη συνείδηση – ευτυχώς! Προχτές πολλοί «ανακάλυψαν» κακήν κακώς τη λιβύη, επειδή αυτό τους έδειξε το χοντρό δάκτυλο του καθεστώτος· δεν είδαν ολόκληρο το χέρι, δεν είδαν ολόκληρο το σώμα του. Αύριο, μεθαύριο, θα «ανακαλύψουν» κάτι άλλο – και θα χωθούν ακόμα περισσότερο κάτω απ’ τα σκεπάσματα, ελπίζοντας ότι αν είναι να γίνει κανά κακό θα τους προσπεράσει…

Όση αποδιάρθρωση της καθεστωτικής δημαγωγίας και όση εργατική αντι-πληροφόρηση κι αν κάνει η ασταμάτητη μηχανή, είναι αδύνατο να σηκώσει τα σκεπάσματα της απώθησης. Η ισχυρή συνείδηση πως η «μεγάλη κλίμακα» (του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, των κρατικών πολιτικών, των ιμπεριαλισμών) είναι το ίδιο καθοριστική (αν όχι περισσότερο) με το νεφέλωμα της μικροκλίμακας στη σύγχρονη εργατική καθημερινή ζωή, αυτήν την φορά, δεν θα έρθει «απ’ έξω»! Όποιος περιμένει “σωτήρες” ας σκάψει από τώρα τον λάκο του.

Στον 20ο αιώνα η τάξη μας ανακάλυπτε τα χασάπικα όταν ήδη την είχαν αλέσει οι κρεατομηχανές. Στον 21ο αιώνα οφείλει να προβλέπει και να δρα έγκαιρα – οι κρεατομηχανές είναι ακόμα πιο ανελέητες…

Ζόρια – αλλά όχι ζάρια

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Πέρα απ’ τις μέρα – μέρα ή βδομάδα – βδομάδα εξελίξεις, όταν και αν υπάρχουν τέτοιες, το γεγονός είναι ένα: το «κεφάλαιο λιβύη» δεν είναι για τα δόντια του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των υπηρετών του. Έκαναν ονειρικούς υπολογισμούς για γκάζια και διεθνή υποστηρίξη γύρω απ’ τη νότια κύπρο – και απέτυχαν. Έκαναν ονειρικούς υπολογισμούς για γκάζια και διεθνή υποστηρίξη μέσω east med και “τριμερών”, και απέτυχαν (αν και κάποια στιγμή θα χρειαστεί να καταθέσουν τον αιματηρό / μιλιταριστικό τους οβολό σε κάποιον σύμμαχο). Σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα δεδομένα ήταν σαφή και καθαρά – αλλά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δουλεύει σε «παράλληλη πραγματικότητα». Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος, ειδικά όταν νομίζει ότι τον «παίρνει»…

Η λιβύη, όπως – τελικά – και το σύνολο της Μεσογείου (και της Αφρικής) είναι παγκόσμιο ζήτημα· με όχι ξεκαθαρισμένα ακόμα τα μέτωπα, και με κινούμενη άμμο συμμαχιών στη «δύση». Αντίθετα απ’ αυτά που διαδίδουν (και ενδεχομένως πιστεύουν) τα εθνικά μεγάφωνα ο Sarraj δεν είναι «διεθνώς απομονωμένος»! Βρίσκεται στρατιωτικά σε μειονεκτική θέση, αυτό είναι γεγονός· όπως επίσης είναι γεγονός ότι η Άγκυρα τον έχει βοηθήσει πρακτικά / στρατιωτικά. Όμως απ’ την στιγμή που ο Haftar έφτασε στα περίχωρα της Τρίπολης, όσοι δεν είναι μαζί του ξανατράβηξαν τον Sarraj στο κέντρο του «ενδιαφέροντός» τους. Το να αποκτήσει η Μόσχα (πολύ περισσότερο απ’ το Παρίσι ή την Άγκυρα) βάσεις στη λιβύη θεωρείται, όντως, επικίνδυνα too much τόσο απ’ το Λονδίνο όσο και απ’ την Ουάσιγκτον. Ακόμα και το Παρίσι, που βρίσκεται επίσης πίσω απ’ τον Haftar, μάλλον δεν θα ήθελε να έχει στα πόδια του ρώσους πολλών ειδών και ικανοτήτων…

Είναι πιθανό ότι σε μερικές ημέρες ή λίγες εβδομάδες θα γίνει ένα συνέδριο στο Βερολίνο, για να βρεθεί μια «ειρηνική λύση» στο θέμα της λιβύης. Ένα παρόμοιο που έγινε στο Παλέρμο, υπό την αιγίδα του ιταλικού γκουβέρνου, πριν ένα χρόνο (12 και 13 Νοέμβρη του 2018) απέτυχε. Τότε απέτυχε επειδή ο Haftar με ένα μόνο πράγμα συμβιβάζεται: να γίνει στρατηγός / πρόεδρος της λιβύης. Είναι πιθανό ότι θα αποτύχει και το τωρινό, στο Βερολίνο (αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν οι μπιστικοί του Haftar), αν και το γερμανικό κράτος έχει περισσότερα εχέγγυα απ’ το ιταλικό για να κάνει πειστικά «κονέ». Αν αποτύχει, πάντως, θα είναι για τον ίδιο λόγο. Επειδή ο Haftar λέει «έχω χάσει 7.000 στρατιώτες – δεν πέθαναν για το τίποτα»… Συγκινητικό!!! Και οι γάλλοι έχουν χάσει πεζοναύτες τους στη λιβύη – αλλά δεν το κάνουν θέμα!

Εκτός αν… συχνά υπάρχει ένα «εκτός αν». Ο ίδιος ο Haftar δεν πρόκειται να το παραδεχτεί, αλλά εφόσον η επίθεσή του για την κατάληψη της Τρίπολης απέτυχε όταν είχε (για να το πούμε έτσι) τον αιφνιδιασμό και τους στρατιωτικούς συσχετισμούς με το μέρος του, δεν θα τα καταφέρει μελλοντικά – χωρίς την ακόμα μεγαλύτερη και πιο φανερή βοήθεια των συμμάχων του. Συνεπώς ο λόγος και η βαρύνουσα γνώμη βρίσκεται στη δική τους αυλή· και όχι στη στολή του Haftar. Κι ας έχει “χάσει” ότι έχει… (Στο κάτω κάτω, όταν αρρώστησε βαριά, οι γάλλοι γιατροί τον έσωσαν… Έχει υποχρεώση…)

Η Μόσχα, το Παρίσι, ακόμα και το Κάιρο μπορεί (μπορεί όμως και όχι, αυτό θα φανεί στην εξέλιξη των πραγμάτων) να εκτιμήσουν ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν περισσότερα απ’ ότι έχουν αυτή τη στιγμή· ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν όλη τη λιβύη με τον Haftar για πρόεδρο· ότι δεν τους συμφέρει να δουν στην Τρίπολη άγγλους ή αμερικάνους μισθοφόρους μαζί με τους τούρκους· και πως, κατά συνέπεια, θα πρέπει να γίνει ένας κάποιος συμβιβασμός (απ’ αυτούς που κρατάνε χρόνια μέχρι και αν διαμορφωθούν…). Συνήθως δείγμα για την αναγνώριση τέτοιων πιθανοτήτων (συμβιβασμού) είναι κάποια «κατάπαυση του πυρός», κάποια «εκεχειρία» – που ποτέ δεν τηρείται απόλυτα, ωστόσο θεωρείται «βάση για παραπέρα συζητήσεις»… Το Βερολίνο έχει ανακοινώσει ήδη ότι θα συγκροτηθεί ειδική διεθνής επιτροπή για «ό,τι χρειαστεί»… Μένει να φανεί τι και πότε.

Όπως και να εξελιχθούν πάντως οι καταστάσεις, βρίσκονται άμεσα ή/και έμμεσα τόσες «μεγάλες» και «μεσαίες» δυνάμεις στο λιβυκό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, και διακυβεύονται τόσα στον παγκόσμιο πόλεμο στην αφρική, ώστε το ρημαδογκουβέρνο (όπως, άλλωστε, και οι προηγούμενοι, οι φαιορόζ) δεν είναι κάτι παραπάνω απ’ αυτό που είναι: γελοίοι (και γι’ αυτό επικίνδυνοι) μέσα στον ιμπεριαλιστικό μικρομεγαλισμό τους…

Θύμωσε το ελλαδιστάν!…

Σάββατο 30 Νοέμβρη. Έρμοι λίβυοι της GNA φυλαχτείτε! Ο ρημαδοΚούλης, το γκουβέρνο του και σύμπασα η εθνική ενότητα τα πήραν – για το προκαταρκτικό deal με τον Erdogan! Και δεν μπορείτε να φανταστείτε τι θα πάθετε τώρα:

Α) Η θεία Λίτσα είναι πάντα διαθέσιμη. Αρκεί να κουρντιστεί, να προγραμματιστεί και να εξοπλιστεί κατάλληλα… Έρμοι λίβυοι: ό,τι και να ξέρετε από όπλα μαζικής καταστροφής ξεχάστε τα. «Θεία Λίτσα» – αυτό μόνο! Θα σας κάνει τα μούτρα κρέας!

Β) Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας ζήτησε το «μνημόνιο» για να το μελετήσει (κουσούρια είναι αυτά: χωρίς μνημόνια δεν περνάει η ώρα…)· αλλιώς θα απελάσει τον λίβυο πρεσβευτή (της αναγνωρισμένης απ’ τον οηε κυβέρνησης) και θα διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις με την Τρίπολη! (Ανατριχιαστικό!)

Γ) Θα φωνάξει το ρημαδογκουβέρνο (και η εθνική ενότητα) στην Αθήνα ανθρώπους του στρατηγού Haftar! Για τουρισμό και κονσομασιόν… Ένα καινούργιο όνομα έχει μπει στην πολιτική ζωή του λαού και του τόπου, ο «στρατηγός Haftar», που υποτίθεται πως είναι φίλος «μας» (αφού είναι εχθρός των «άλλων»). (Ανατριχιαστικότερο! Η αλήθεια είναι βέβαια ότι διάφοροι έλληνες εφοπλιστές / πετρελαιάδες κάνουν εδώ και καιρό δουλειές με τον Haftar, αυτό που λέγεται λαθρεμπόριο πετρελαίου. Είναι κάτι που πρέπει να ληφθεί υπόψη, αλλά αποτελεί μικρό μόνο μέρος της ιστορίας… Δεν είναι καν οι μόνοι… Θα τα πούμε σιγά σιγά…)

Δ) Όπως ξεκαθάρισε ο ρημαδοΚούλης όλοι αυτοί οι «αναθεωρητές» (η Άγκυρα και η Τρίπολη) δεν θα αντιμετωπίσουν μόνο το ατσάλινο χέρι της Αθήνας αλλά «και των ευρωπαίων συμμάχων της»! Αυτό είναι ανατριχιαστικότατο!!! Με τόσες βάσεις «φιλίας και συμμαχίας» για χάρη του ψοφιοκουναβιστάν τους «ευρωπαίους συμμάχους» βρήκε να επικαλεστεί ο ρημαδοΚούλης; Τους μυρουδιάδες; Ο αμερικάνος σύμμαχος ΔΕΝ;;; Τίποτα; Τσου; Γιόκ;

Κι έπειτα σε ποιούς «ευρωπαίους συμμάχους» αναφέρεται; Στην Ρώμη; Όχι – είναι με τον Sarraj… Στο Λονδίνο; Όχι – είναι με τον Sarraj… Ποιός μένει; Α ναι: ο βασιλεύς της γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, που είναι εναντίον και του Sarraj και του Erdogan (λέμε τώρα…).

Χαριτωμένο! Το «ελλάς – γαλλία – συμμαχία» θα καθαρίσει στην ανατολική Μεσόγειο!!! (Μην το φωνάζετε πολύ όμως θυμωμένοι άρχοντες και θειαΛιτσική εθνική ενότητα: τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα!)

(Παρεπιπτόντως: το καθεστώς του Sarraj είναι αυτό που έχει κάνει τα deal με τη Ρώμη και έχει τα κάτεργα με τους αφρικάνους πρόσφυγες / μετανάστες… Όχι, δηλαδή, ότι ο Haftar δεν θα έκανε τα ίδια…)

(φωτογραφία: Απόδοση τιμών στον στρατηγό Haftar, στο κατάστρωμα του ρωσικού αεροπλανοφόρου Admiral Kuznetsov, στα ανοικτά της λιβύης, τον Γενάρη του 2017)

… και … η φοράδα … στο αλώνι!..

Σάββατο 30 Νοέμβρη. Το πρώτο και βασικότερο που πρέπει να συγκρατήσετε είναι ότι η αφρική, τόσο η βόρεια όσο και η υποσαχάρια και η νότια, σπρώχνεται ήδη γερά σαν πεδίο / πεδία μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Αυτό δεν ξεκίνησε χτες, αλλά κλιμακώνεται σταθερά. Η ασταμάτητη μηχανή έχει κάνει αθόρυβα και προσεκτικά τις απαραίτητες προετοιμασίες για την αντι-πληροφοριακή δουλειά της· αλλά θα είναι αρκετά δύσκολο, το λέει από τώρα.

Ενδεικτικά: την περασμένη Τρίτη 26 Νοέμβρη ο David Schenker, βοηθός υφ.υπ.εξ. του ψοφιοκουναβιστάν για της «υποθέσεις της εγγύς ανατολής» («εγγύς»; σε ποιόν;) δήλωσε ότι «… οι ηπα είναι προσηλωμένες σε ένα ασφαλές μέλλον ευημερίας για τον λαό της λιβύης. Για να γίνει αυτό απαιτούνται δεσμεύσεις των εξωτερικών παραγόντων… Ειδικά η στρατιωτική εμπλοκή της ρωσίας απειλεί την ειρήνη, την ασφάλεια και την σταθερότητα της λιβύης… Ρώσοι στρατιώτες και μισθοφόροι της wagner έχουν αναπτυχθεί σε μεγάλους αριθμούς στο έδαφος και υποστηρίζουν τον LNA [Libyan national army – τον Haftar δηλαδή. ΡημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα δικός σου!] Εκτιμάμε ότι αυτό είναι εξαιρετικά αποσταθεροποιητικό. Και οι τρόποι που δρα αυτή η οργάνωση, και ειδικά οι ρώσοι, δημιουργεί το ενδεχόμενο για μεγάλης κλίμακας απώλειες για τους άμαχους πληθυσμούς»…

Μετά από χρόνια απουσίας η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι πρέπει να ασχοληθεί (και) με τη λιβύη – και ότι ο ρωσικός στρατός εκεί, κανονικός και μισθοφόροι, είναι «πολύς» και «αποσταθεροποιητικός». Για τον γαλλικό (λεγεώνα των ξένων; όχι μόνο…) δεν είπε τίποτα· ούτε για την υποστηρίξη απ’ τη χούντα του Sisi. Ούτε για την υποστηρίξη από τα εμιράτα (από λάθος χτες γράψαμε ότι η Ντόχα υποστηρίζει τον Haftar. Όχι, υποστηρίζει μαζί με την Άγκυρα τον Sarraj. Τα εμιράτα είναι που πληρώνουν Haftar…)

Ένα επιπλέον ενδιαφέρον της ανανέωσης του «αμερικανικού ενδιαφέροντος» για την λιβύη (που φαίνεται να ακολουθεί τον αγγλικό δρόμο, δηλαδή να είναι υπέρ του Sarraj – μπλιαχ!.. του ανθρώπου που κάνει μνημόνια με την Άγκυρα· αλλά αυτό μπορεί να εξηγεί γιατί ο ρημαδοΚούλης ξέχασε ποιος είναι ο «στρατηγικός σύμμαχος» του ελλαδιστάν… Μύλος!!!) και των πιο πάνω δηλώσεων είναι ότι έγιναν δυο μέρες αφότου μια γερή αμερικανική αντιπροσωπεία (με την υποσύμβουλο εθνικής ασφαλείας για την μέση Ανατολή και την βόρεια Αφρική Victoria Coates, αλλά και το στέλεχος της «africom», δηλαδή της αμερικανικής στρατιωτικής διοίκησης για την αφρική, στρατηγό Steven deMilliano) συναντήθηκε με τον Haftar – κατά πάσα πιθανότητα στην έδρα του, στο Tobruk. Αυτό έγινε την Κυριακή 24 Νοέμβρη. Για να τον πείσει να υπακούσει στον Sarraj.

Αν πάρουμε τοις μετρητοίς τις δηλώσεις του Schenker δυο μέρες μετά, φαίνεται ότι «δεν τα βρήκαν» με τον Haftar. Προσέξτε όμως κι αυτό, για να πάρετε μια ιδέα για το τι σημαίνει «κινούμενη άμμος»: ο Haftar, που ήταν στρατηγός του Καντάφι, ήταν asset της cia – επί 30 χρόνια! Μετά, όμως, το τέλος του Καντάφι το 2011, η Ουάσιγκτον αποσύρθηκε (αναγκάστηκε, αλλά αυτό είναι μια άλλη πολύπλοκη ιστορία…) και τον Haftar τον «μάζεψε» πρακτικά η Μόσχα, εν γνώσει των προηγούμενων «αμερικανικών» σχέσεών του. Η στρατιωτική υποστηρίξή της τα τελευταία χρόνια είναι κρίσιμη για το μέλλον που οραματίζεται ο Haftar. Αν την αποσύρει, το Παρίσι και το Κάιρο μόνα τους δεν θα του εξασφαλίσουν καν αυτά που κατέχει τώρα.

Η Ουάσιγκτον ψάχνει έδαφος στη λιβύη για να εγκαταστήσει το αρχηγείο της «africom», που δεν το θέλει κανένα άλλο κράτος στη μαύρη ήπειρο, και προς το παρόν στεγάζεται … στη γερμανία (μια γνωστή αφρικανική χώρα…). Η Μόσχα επιδιώκει το ακριβώς αντίθετο, για δικό της λογαριασμό: «διευκολύνσεις» στη λιβύη, και άρα αξιόλογη αεροναυτική παρουσία στην κεντρική Μεσόγειο (και όχι μόνο). Με τα τωρινά δεδομένα η Μόσχα είναι πολύ πιο κοντά στους στόχους της, υπό το όνομα “Haftar”.

Όρμα ρημαδοΚούλη! “Βγαίνεις”!!! Ας την ουκρανία και το παπαδαριό της και πιάσε radio Benghazi στα ρώσικα!

(φωτογραφία: Συνάντηση της αμερικανικής αντιπροσωπείας με τον Haftar, στις 24 Νοέμβρη του 2019. Όποιος έχει «καλά χαρτιά», δηλαδή έδαφος, κάνει παιχνίδι…)

«Ας πούμε κάτι που όλους μας ενώνει»…

Σάββατο 30 Νοέμβρη. Σημαίνουν τα πιο πάνω, και ειδικά το ότι η Άγκυρα και η Μόσχα υποστηρίζουν αντίπαλα στρατόπεδα στη λιβύη, ότι αμφισβητείται η μεταξύ τους στρατηγική σχέση; Καθόλου! Ποιός θα είχε αντίρρηση, για παράδειγμα, με μια de facto διάσπαση του λιβυκού εδάφους; Πάντως όχι η Μόσχα, όχι και η Άγκυρα, που ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την μουσουλμανική αδελφότητα η οποία είναι σύμμαχος του Sarraj.

Απ’ την άλλη μεριά κανείς τους δεν θα χαλιόταν αν αυτές οι δύο πλευρές τα «έβρισκαν» κάποια στιγμή (πράγμα αδύνατο ως τώρα, λόγω των απαιτήσεων του Haftar). O Sarraj έχει το πλεονέκτημα της «αναγνώρισης» της κυβέρνησής του απ’ τον οηε – και το μειονέκτημα της εξαιρετικά μειωμένης εδαφικής επικράτειας. Ο Haftar έχει το πλεονέκτημα της μεγαλύτερης επικράτειας και του ελέγχου των περισσότερων πετρελαιοπήγαδων και λιμανιών φόρτωσης – και το μειονέκτημα ότι θεωρείται «αντάρτης». Είναι αμφίβολο αν χρειάζεται πια την αμερικανική βοήθεια για οτιδήποτε – αλλά ας περιμένουμε…

Υπάρχει κάτι που, παραδόξως, ενώνει τους διεθνείς υποστηρικτές και των δυο πλευρών: ούτε η Μόσχα, ούτε η Ρώμη, ούτε η Άγκυρα, ούτε το Παρίσι, ούτε το Κάιρο, ούτε το Λονδίνο (ο καθένας για τους δικούς του λόγους) δεν θα ήθελαν να μπαστακωθεί ο αμερικανικός στρατός στη λιβύη! Θα είναι ένα «αγκάθι» που κανείς δεν θέλει…

Ποιές αοζ; Παρεπιπτόντως!

Σάββατο 30 Νοέμβρη. Τα πιο πάνω είναι λίγα σε σχέση με το τι συμβαίνει και τι ετοιμάζεται για την αφρική (και σε βάρος των πληβείων εκεί). Φτιάχνει πάντως σε πολύ αδρές γραμμές το περιβάλλον του ερωτήματος τι ρόλο παίζει το «μνημόνιο κατανόησης μεταξύ Τρίπολης και Άγκυρας» για (μελλοντική) οριοθέτηση των μεταξύ τους αοζ;

Κατ’ αρχήν: σύμφωνα με την διεθνή νομοθεσία (“σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας”, του 1982) που καθορίζει τα των θαλάσσιων ζωνών αποκλειστικής εκμετάλλευσης, τα νησιά έχουν κι αυτά αοζ. Και μάλιστα δεν είναι υποχρεωτικό να είναι κατοικημένα· αρκεί να είναι εφικτό να κατοικηθούν. Αυτός είναι ο γενικός κανόνας … εκτός αν κράτη που διαφωνούν για κάποια οριοθέτηση καταφύγουν στο διεθνές δικαστήριο χωρίς να αμφισβητούν την εθνική κυριότητα του ενός ή του άλλου νησιού. (H Άγκυρα δεν έχει αναγνωρίσει ως τώρα την “σύμβαση”, συνεπώς δεν μπορεί να απευθυνθεί σε διεθνές δικαστήριο για τα σχετικά. Ωστόσο μπορεί να την αναγνωρίσει οποιαδήποτε στιγμή…)

Εκεί, όταν υπάρχει διένεξη, ο γενικός κανόνας μπαίνει στο μικροσκόπιο. Υπάρχουν λοιπόν δύο τέτοιες αποφάσεις, μία του 1999 για τα νησιά hanish, στην κόντρα μεταξύ υεμένης και ερυθρέας, και άλλη μια του 2009, για το νησί snake, στην κόντρα μεταξύ ρουμανίας και ουκρανίας, όπου κρίθηκε ότι τα νησιά δεν έχουν αοζ – κι έτσι «λύθηκε η διαφορά». Πράγμα που σημαίνει: ναι μεν γενικά τα νησιά δικαιούνται αοζ, αλλά … μπορεί και να μην δικαιούνται μερικές φορές… αν υπάρχει καυγάς…

Σε κάθε περίπτωση, κατ’ αρχήν, η Κρήτη δεν κινδυνεύει να χάσει την αοζ της – αν ποτέ το πράγμα φτάσει σε δικαστήριο. Δεν είναι αμελητέο νησάκι… Κινδυνεύει όμως το ελληνικό κράτος, αφού πρώτα άπλωσε τους μεγαλοφυείς του χάρτες με τις «ιδιοκτησίες» του επί της ανατολικής Μεσογείου (το σχέδιο «περικύκλωσης»…), να πρέπει αργά ή γρήγορα να διαπραγματευτεί με την Άγκυρα «εφ’ όλης της ύλης» – στην οποία («ύλη») δεν έχει παντού τα «δυνατά χαρτιά» (το «διεθνές δίκαιο») που διατείνεται… Κι ας αφήσουμε το ότι ο ρημαδοΚούλης ξεχνάει μερικές φορές να επικαλεστεί το πιο «δυνατό ελληνικό χαρτί» απ’ όλα (λέμε τώρα…), τον αμερικανικό 6ο στόλο…

Όπως σωστά παρατήρησε κάποιος, η «διμερής λιβύης – τουρκίας» είναι η απάντηση της Άγκυρας στις «τριμερείς Αθήνας – Λευκωσίας με το Κάιρο και το Τελ Αβίβ». Να πως, μέσα από μισόλογα, το περιγράφει κάποιος άλλος, υπεράνω υποψίας, ο προφέρορ γεωπολιτικής και δεξιός βουλευτής Α. Συρίγος, στην χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή»:

… Για την τουρκία η υπογραφή μιας τέτοιας συμφωνίας αποτελεί στρατηγική κίνηση. Θα αποκτήσει την επιφανειακή νομιμοποίηση που τόσο της λείπει να παρεμβαίνει στην περιοχή. Θα δημιουργήσει ένα τείχος που εμποδίζει την ελλάδα να αναπτύξει τα κυριαρχικά της δικαιώματα στην υφαλοκρηπίδα της ανατολικής Μεσόγείου… Τέλος – το πιο σημαντικό – θα μεταφέρει το σημείο αντιπαραθέσεως από την υφαλοκρηπίδα του Καστελόριζου σε αυτήν της Κρήτης. … Το κακό είνα ότι, αν και παράνομη, αφ’ ης στιγμής υπογραφεί μια τέτοια συμφωνία … θα τη βρίσκουμε συνέχεια στα πόδια μας…

Στα «πόδια» σας κυρ προφέσορ; Βάλτε βατραχοπέδιλα τότε! Θυμάστε, άραγε, εκείνους τους τερατώδεις μεν «εθνικά υπερήφανους» δε χάρτες που θεωρούσαν δεδομένο πως η τουρκία πρακτικά δεν έχει δουλειά (και αοζ) στην ανατολική Μεσόγειο; (Δείτε επάνω).

Ε, αποδεικνύεται ότι κι οι άλλοι μπορούν να φτιάξουν τέτοια τέρατα, «εθνικά υπερήφανα» για τους ίδιους. (Δείτε κάτω…).

Παλιοζωή, παλιόκοσμος και παλιοκοινωνία!!!

Μήπως η Τρίπολη είναι ελληνική;

Παρασκευή 29 Νοέμβρη. Οι δύο συμφωνίες που υπέγραψαν χτες στην Istanbul ο Erdogan και ο «επικεφαλής του προεδρικού συμβουλίου της αναγνωρισμένης απ’ τον οηε κυβέρνησης εθνικής συμφιλίωσης στη λιβύη» (GNA) Fayez Al Sarraj, μπορεί να πουλιούνται (με αρκετή δόση σύγχισης) στο εσωτερικό σαν «αιφνιδιασμός» αλλά μόνον τέτοιος δεν είναι.

Η πρώτη συμφωνία αφορά την στρατιωτική συνεργασία μεταξύ Άγκυρας και GNA – μια συνεργασία που είναι γνωστή από καιρό. Η δεύτερη είναι προκαταρκτική για την οριοθέτηση της αοζ ανάμεσα στην Άγκυρα και την κυβέρνηση της Τρίπολης. Κι αυτό, επίσης, είναι γνωστό από καιρό.

Ο μακράν ισχυρότερος «παράγοντας» στον λιβυκό πόλεμο δεν είναι ο Sarraj αλλά ο στρατηγός Haftar. Οι μισθοφόροι του, με την βοήθεια της Μόσχας, του Παρισιού, του Καΐρου και της Ντόχα ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της λυβικής επικράτειας (κόκκινο χρώμα στον χάρτη). Ο Haftar έκανε πριν μερικούς μήνες μια τελική προσπάθεια για να καταλάβει και την πρωτεύουσα. Παρότι ο στρατός του παραμένει κοντά, η εκστρατεία απέτυχε. Και, αντίθετα, ο στρατός του Sarraj επεξέτεινε κάπως τα εδάφη που ελέγχει, νότια και ανατολικά της Misrata (μπλε στον χάρτη). Σύμμαχοι του Sarraj; Η Ρώμη, το Λονδίνο – και η Άγκυρα.

Σε ποιο αδύναμη θέση αλλά με διεθνή αναγνώριση ο Sarraj μπορεί να συμπεριφέρεται σαν «αρχηγός του λιβυκού κράτους» – αλλά μόνο στα χαρτιά. Μπορεί επίσης να οριοθετήσει όση αοζ θέλει· μόνο που το μεγαλύτερο μέρος των λιβυκών ακτών (άρα και της αοζ) ελέγχει ο Haftar. Και δεν φαίνεται στο κοντινό μέλλον πιθανότητα να ηττηθεί. Συνεπώς, ενώ η συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με την Άγκυρα έχει πρακτικές συνέπειες, τα περί «θαλάσσιων συνόρων» συμβολική σημασία έχουν μόνο προς το παρόν. Δεν θα κοπούν οικόπεδα, ούτε θα σκάσουν τρυπάνια…

Αυτό που ενοχλεί ανομολόγητα τα ντόπια αφεντικά είναι ότι ενώ «το κουβεντιάζουν» εδώ και χρόνια δεν κατάφεραν να κάνουν μια αντίστοιχη οριοθέτηση με την χούντα του Καΐρου. Ο λόγος είναι απλός: όσο χασάπης κι αν είναι ο Sisi δεν θέλει να υπογράψει με την Αθήνα «κάτι» που θα παραβιάζει ολοφάνερα τα δικαιώματα της Άγκυρας. Δεν είναι καθόλου «φίλος» του Erdogan. Το αντίθετο. Αλλά δεν είναι ηλίθιος.

Ακόμα και συμβολική επί του πρακτέου η προκαταρκτική συμφωνία Τρίπολης – Άγκυρας περιπλέκει το θέμα των αοζ στην ανατολική Μεσόγειο. Ή, για την ακρίβεια, το φέρνει εκεί που βρίσκονται οι πραγματικές του διαστάσεις. Τα ενδιαφερόμενα κράτη πρέπει είτε να συμφωνήσουν μεταξύ τους (όλα!) είτε να κάνουν κόλπα με φρεγάτες, υποβρύχια, αεροπλάνα και drones· για την χαρά της επίδειξης δύναμης.

Ευτυχώς που ο χασάπης του Καΐρου είναι αληθινός φίλος και σύμμαχος της Αθήνας! Διαμαρτυρήθηκε σχεδόν με την ίδια ορολογία για το deal Sarraj – Erdogan… Αν έχει όρεξη και για ναυμαχίες δεν το ξέρουμε.

Άλλωστε υπάρχει πάντα και η Μόσχα. Έχει αποκτήσει λόγο και ερείσματα στη βόρεια Αφρική, τόσο στην χούντα του Sisi όσο και στον Haftar… (Και είναι πάντα σύμμαχος της Άγκυρας – γενικά).

(φωτογραφία: Όταν φυσάει βοριάς στο Αιγαίο, τα φουσκωτά στρώματα των παραθεριστών στη νότια Κρήτη τα παίρνει και τα πάει στη λιβύη… Ίσως ποτέ να μην το σκέφτηκαν, αλλά είναι αλήθεια: υπάρχουν και τέτοια «θαλάσσια σύνορα των αοζ». Ελληνολιβυκά…)

Μήπως η Μεσόγειος μικραίνει;

Παρασκευή 29 Νοέμβρη. Η γειτνίαση με τη λιβύη (και την αίγυπτο) έχει και πιο επιθετικές μορφές· δυστυχώς ο γνωστός ελληνικός ηρωϊσμός δεν μπορεί να κάνει τίποτα σαν «εθνική άμυνα»….

Ως γνωστόν (γνώσεις σχολείου) η αφρικανική πλάκα κινείται σταθερά προς βορρά, πιέζοντας άμεσα ή έμμεσα διάφορες πλάκες που βρίσκονται βορειότερα. Μια σειρά μεγάλων βουνών, απ’ τις Δειναρικές Άλπεις, στη συνέχεια την Πίνδο, στα νότια τα βουνά της Κρήτης και τέλος το όρος Ταύρος στην τουρκία, αποτελούν γεωλογική συνέχεια («δειναροταυρικό τόξο»), μια πτύχωση του εδάφους που έχει προκληθεί κάποτε πολύ παλιά απ’ αυτήν την σύγκρουση των πλακών. Επιπλέον, το γεγονός ότι στη διπλανη θαλάσσια γραμμή «Ιόνιο – λιβυκό πέλαγος (κάτω απ’ την Κρήτη – Καρπάθιο» υπάρχουν πολύ μεγάλα βάθη, οφείλεται και στο ρήγμα μεταξύ των πλακών. Που «γεννάει» και θα γεννάει μεγάλους σεισμούς.

Καθώς η αφρική πλησιάζει στα μέρη μας με ταχύτητα 4 με 5 πόντους κάθε χρόνο, η Μεσόγειος, όσο νάναι, μικραίνει ανάλογα. Απ’ την μια μεριά αυτό το πλησίασμα είναι θετικό: απ’ την αφρική κατάγεται το είδος μας. Back home… Απ’ την άλλη προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός για τα «θαλάσσια σύνορα»; Μεσο-μακροπρόθεσμα θα τα ξεπεράσει ο ίδιος ο πλανήτης… Η ευρώπη θα βυθιστεί κάτω απ’ την αφρική, και όλα θα είναι όπως παλιά…

(Χμμμ… Αν η αφρικανική πλάκα δεν έχει μεγαλύτερη ταχύτητα – λένε οι επιστήμονες – αυτό οφείλεται ότι την φρενάρει η τουρκική… Που σημαίνει ότι ο αιώνιος εχθρός προστατεύει όσο μπορεί το ελλαδιστάν – από γεωλογική άποψη.

Μήπως, λέμε «μήπως», επειδή οι αοζ προσδιορίζονται (ή νομιμοποιούνται) και απ’ αυτές τις βυθισμένες στη θάλασσα γεωλογικές πλάκες, θα έπρεπε να δοθεί ένα κάποιο bonus στη μισητή Άγκυρα – για τα «έξοδα προστασίας»;)

Συρία

Σάββατο 16 Νοέμβρη. Ενώ ο αμερικανικός στρατός ενισχύει τις θέσεις του στα ανατολικά του Ευφράτη, το μπλοκ της Αστάνα, εκτός από δηλώσεις δεν φαίνεται να κάνει κάτι άλλο για να αμφισβητήσει την αμερικανική κατοχή.

Σύμφωνα με δηλώσεις της ανεγκεφαλης αλεπούς (Putin ) απ’ την Μπραζίλια, μετά την εξασφάλιση των συρο-τουρκικών συνόρων, η επόμενη προτεραιότητα είναι ο θύλακας του Idlib. Όντως, ο ρωσικός στρατός έχει φτιάξει βάσεις (ή «βασούλες») κατά μήκος των συρο-τουρκικών συνόρων, συμπεριλαμβανόμενων και (μόνιμων;) αεροπορικών. Και όντως, επίσης, οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί στα νότια του Idlib είναι καθημερινή ρουτίνα.

Οι καταγγελίες περί «παράνομης εισβολής και κατοχής» δεν σημαίνουν τίποτα – πάντως. Το Τελ Αβίβ ξέρει: σκότωνε, κάνε τις δουλειές σου, κι άσε τους άλλους να σε καταγγέλουν…

Είναι δουλειά “γαμπρών” αυτή;

Παρασκευή 15 Νοέμβρη. Το ψόφιο κουνάβι, υποδεχόμενο τον Erdogan του οποίου δήλωσε «οπαδός» (!!!) και προκειμένου να αποφύγει τις κριτικές απ’ τους σκληροπυρηνικούς βουλευτές του ότι «τα έχει κάνει πλακάκια» με το αφεντικό της Άγκυρας, φώναξε μερικούς απ’ αυτούς για να τα σούρουν ένα χεράκι στον «χασάπη των κούρδων»… Κορυφαίος ανάμεσά τους ο ακροδεξιός πραγματιστής γερουσιαστής Lindsey Graham, απ’ τους βασικούς υποστηρικτές της απόφασης για την γενοκτονία των αρμενίων απ’ την οθωμανική αυτοκρατορία. (Αν η ελληνική πολιτική σκηνή δεν ήταν ντροπαλή, θα τον είχε ανακηρύξει ήδη επίτιμο διδάκτορα … χμμμ… ας πούμε της ασοεε, που είναι και της μόδας…) Ως γνωστόν το σχετικό νομοσχέδιο πέρασε απ’ την αμερικανική βουλή με συντριπτική πλειοψηφία· απέμενε η έγκρισή της απ’ την γερουσία, που θεωρούνταν σίγουρη.

Το τι κουβεντιάστηκε μεταξύ Erdogan και αντι-Erdogan εκπροσώπων του αμερικανικού λαού θα το μάθουμε (όσο το μάθουμε) σε δόσεις. Το γεγονός όμως είναι ότι αφού υποτίθεται (;) ότι ο Erdogan και ο Graham τα «ψιλοτσούγκρισαν» στο ραντεβού, ο δεύτερος πήγε τη γερουσία και δήλωσε ότι αποσύρει την υποστήριξή του στο νόμο για την γενοκτονία των αρμενίων… Δεν πρέπει να ζαχαρώνουμε την ιστορία, ούτε να προσπαθούμε να την ξαναγράψουμε… Όχι για χάρη του παρελθόντος αλλά για χάρη του μέλλοντος… Άλλοι συντηρητικοί γερουσιαστές, που επίσης ήταν υπέρ, το γύρισαν λέγοντας ότι «μια τέτοια απόφαση θα θέσει σε κίνδυνο την ζωή των αμερικάνων πεζοναυτών στη συρία»… Χμμμ. Ενδιαφέρον… (Από “επίτιμος” ο Graham θα ξέπεφτε σε “μπαχαλάκια” για το ελληνικό γκουβέρνο…)

Ο Graham είναι ο επικεφαλής των συντηρητικών στη γερουσία· συνεπώς θα εξασφαλίσει ότι η πρόταση νόμου δεν θα περάσει, κι άρα η αναγνώριση της γενοκτονίας δεν θα γίνει αμερικανικός νόμος. Η σφαγή των αρμενίων (και όχι μόνον, άλλωστε) είναι ιστορικό γεγονός, αποδεδειγμένο – δεν χρειάζεται επικύρωση από κανένα κοινοβούλιο. Εκείνο που παίζεται είναι ο χαρακτηρισμός «γενοκτονία». Αν σε μια μαζική σφαγή αποδοθεί επίσημα (π.χ. απ’ το αμερικανικό νομοθετικό) ο χαρακτηρισμός «γενοκτονία», τότε τα θύματα ή οι απόγονοί τους μπορούν να εγείρουν σε διεθνή δικαστήρια απαιτήσεις αποζημίωσης. Αν όχι, δεν μπορούν.

Συνεπώς η στροφή του Graham μετά τα «σούπα μούπες» με τον Erdogan είναι ο ορισμός του οπορτουνισμού. Ακόμα κι αν ο Erdogan έκανε την γνωστή κίνηση με την παλάμη που κινείται αργά κάθετα στο λαρύγγι… Απ’ την απέναντι μεριά, αυτήν του τουρκικού καθεστώτος, πρόκειται για τεράστια «διπλωματική επιτυχία»!… Και πάντως όχι «δουλειά γαμπρών», εκτός αν τα πάντα στο ψοφιοκουναβιστάν τα ελέγχει ο βασιλογαμπρός Jared Kushner…

Κάτι μας λέει ότι στους κύκλους των πολιτικών βιτρινών στην Αθήνα έχει αυξηθεί κατακόρυφα η κατανάλωση ηρεμιστικών…

(φωτογραφία: Ο Graham είναι στα αριστερά – σ’ αυτό το πλάνο απ’ το ζόρικο ραντεβού… Επειδή «όταν μαλώνουν τα βουβάλια…» συμβαίνουν τα υπόλοιπα, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα για τα βατράχια να μην κάνουν συμμαχίες με τα μεγάλα θηλαστικά, ούτε να παίζουν στοίχημα όταν γίνεται παγκόσμιος καυγάς βουβαλιών… Θα ήταν καλό κατ’ αρχήν να την κάνουν απ’ τον βάλτο με σβέλτα και μεγάλα πηδηματάκια…

Αλλά ίσως γι’ αυτό τα βατράχια είναι κάπως γλυτσερά: ελπίζουν σε κάποιον βασιλιά της λάσπης, ακόμα κι όταν βρίσκονται κάτω απ’ την πατούσα του… Ποιός ξέρει;)