Tag: τουρκία

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς 3

Κυριακή 26 Ιούλη. Ο εύκολος και ανέξοδος συμβολισμός της “επαναθρησκειοποίησης” της “αγιασοφιάς” είναι ακατανόητος χωρίς το ευρύτερο περιβάλλον μιας μεγάλης κλίμακας σύγκρουσης. Που δεν είναι ούτε “σύγκρουση πολιτισμών”, ούτε “σύγκρουση θρησκειών”, παρότι τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά τέτοιου είδους πουλιούνται πιο εύκολα. Ο έπαινος προς την ενέργεια των τούρκων ισλαμοδημοκρατών απλώθηκε πολύ μακριά στον κόσμο. Ωστόσο δεν έκαναν τζαμί την “παναγιά Σουμελά” στην Trabzon – την αναστήλωσαν… Δεν έκαναν τζαμί τον “αηΓιώργη”, την εκκλησία του πατριαρχείου στην Istanbul. Δεν έκαναν τζαμί τον εντυπωσιακό βουλγαρικό “αηΣτέφανο” με την σκεπή, τον τρούλο και τον σκελετό από ατσάλι – τον αναστήλωσαν… Δεν έκαναν τζαμί κάποια απ’ τις 136 χριστιανικές εκκλησίες και μοναστήρια (όλων των φραξιών) που υπάρχουν διάσπαρτα σε τουρκικό έδαφος, σε ανατολή και δύση, βορρά και νότο. Το έργο ΔΕΝ ήταν «θρησκεία εναντίον θρησκείας» όπως πουλάνε οι εγκάθετοι! Ήταν κάτι διαφορετικό.

Έκαναν τζαμί ένα κτήριο του οποίου η διακοπή της θρησκευτικής λειτουργίας του το 1934 είχε συνδεθεί (ή μπορούσε εύκολα να αποδοθεί) στη δυτική πολιτική επιβολή πάνω στον μουσουλμανικό κόσμο. Αυτός ήταν / είναι ο συμβολισμός, και γι’ αυτό η «επαναθρησκειοποίηση» έγινε ιδιαίτερα αποδεκτή, κατ’ αρχήν στα πιο συντηρητικά κοινωνικά στρώματα απ’ τον Ατλαντικό ως τον Ειρηνικό· αλλά κι από όχι θρησκόληπτους, που κατάλαβαν τον συμβολισμό: ενάντια στη δυτική πολιτική ηγεμονία.

Αν οι δυτικοί, που βλέπουν ότι χάνουν αυτήν την ηγεμονία, όχι μόνο (ή όχι τόσο) απ’ την Άγκυρα αλλά απ’ το σύνολο των «αναθεωρητικών δυνάμεων» του ευρασιατικού project, κρατούσαν την ψυχραιμία τους και έκαναν μια εφάπαξ ανόρεχτη δήλωση, ο συμβολισμός θα έμενε λειψός και άτονος. Χάρη, όμως, στην «κατακραυγή» (που προβλήθηκε δεόντως και με ιδιαίτερη απόλαυση από πάμπολλα παλιά και νέα μήντια στον ισλαμικό κόσμο!) οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες πέτυχαν εκείνο που σκόπευαν: η «αγιασοφιά» τις ώρες και τις ημέρες που θα δουλεύει σαν τζαμί θα είναι το πιο φρέσκο ιστορικά, το πιο πολιτικά κατασκευασμένο και, σαν τέτοιο, παγκόσμιας εμβέλειας «κέντρο ισλαμικής λατρείας»!

Δεν υπήρχε ως τώρα τέτοιο μνημείο τέτοιας ακτινοβολίας στην τουρκική επικράτεια! Η Μέκκα και η Μεδίνα είναι στην εχθρική σαουδική αραβία· το αλ Ακσά είναι παγιδευμένο στην κατεχόμενη al Quds / Ιερουσαλήμ… Τώρα υπάρχει!!! Η βοήθεια των όποιων δυτικών και οπωσδήποτε των εθνοφασιστοχριστιανών ελλήνων σ’ αυτήν την ανάδειξη υπήρξε καίρια! (Και να σκεφτεί κανείς ότι ακριβώς δίπλα στην «αγιασοφιά» βρίσκεται το τζαμί του Sultan Ahmet… Εντυπωσιακής αρχιτεκτονικής, αλλά χωρίς την αύρα της απελευθέρωσης…)

Ας το επαναλάβουμε προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Η «αγιασοφιά» σαν τόπος προσευχής μουσουλμάνων δεν ανήκει στην αλυσίδα των ιερών θρησκευτικών σημείων με βάση την ιστορική κίνηση του Μωάμεθ ή των πρώτων επιγόνων του. Όχι. Η ιστορία της «αγιασοφιάς» είναι πολιτική – με την έννοια των τεχνικών της εξουσίας. Η προσευχή της Παρασκευής στην «αγιασοφιά» δεν πρόκειται να είναι απλά μια προσευχή σ’ έναν ιερό τόπο με την θρησκευτική έννοια· τελεία! Θα είναι και ένα πολιτικό προσκύνημα ενάντια στην ιστορική δυτική κυριαρχία, ενάντια στον δυτικό ιμπεριαλιστικό 20ο αιώνα! Ή τέτοιο είναι το περιεχόμενο και το ζητούμενο της αριστοτεχνικής κίνησης των τούρκων ισλαμοδημοκρατών. Κι αυτό ενόσω το κτήριο θα παραμένει ταυτόχρονα τουριστική ατραξιόν και μ’ όλα τα σημάδια του χριστιανικού παρελθόντος του. Κάποια στιγμή, όχι μακρινή, κάποιοι θα πουν: Ωωωω! Εδώ έχουμε χειροπιαστή την συμφιλίωση των θρησκειών! Και τζαμί, και (πρώην) χριστιανική εκκλησία, και πολιτιστικό μνημείο επισκέψιμο χωρίς εισιτήριο…

Οποιοσδήποτε ψυχρός καθεστωτικός παρατηρητής δεν θα μπορούσε παρά να συγχαρεί τους τούρκους ισλαμοδημοκράτες που με τόσα λίγα έξοδα πέτυχαν τόσα πολλά!

Όσο για τους εντόπιους που άφρισαν και θα αφρίζουν; Παλιά έλεγαν σε τέτοιες περιπτώσεις (κάνοντας την ανάλογη χειρονομία): Πάρτα! Πέντε και πέντε δέκα!! Τώρα τα “δέκα” είναι λίγα. Αλλά έτσι είναι ο φασισμός. Τυφλώνει!

(φωτογραφίες: Το ντόπιο φασισταριό, οργανωμένο και χύμα, της μάζας ή των πανεπιστημίων, των παλιών media ή των καινούργιων, ζει τόσο έντονα τα κτηνώδη μελοδράματα που φτιάχνει για να αυτο-ντρογκάρεται, ώστε δεν έχει ούτε όρεξη ούτε χρόνο να δώσει μιαν απάντηση της προκοπής σ’ αυτήν την απλή ερώτηση: μα πώς έμειναν χριστιανικές τοιχογραφίες σ’ ένα τζαμί επί 480 χρόνια; Απ’το 1453 ως το 1934;

Μήπως, τελικά, αυτοί οι μουσουλμάνοι είναι αποδεδειγμένα πιο ανεκτικοί απ’ τους έλληνες ορθόδοξους; Ίσως πιο ανεκτικοί και από τους χριστιανούς γενικά;)

Το εθνικό συμφέρον κάνει μακροβούτια

Σάββατο 25 Ιούλη. Ενώ οι ντόπιοι εθνικόφρονες συνεχίζουν να κτυπούν τα πολεμικά τους τύμπανα, δεν είναι ιδιαίτερα πρόθυμοι στο να δείξουν που είναι το “σημείο του κακού” – στο οποίο ο άθλιος εθνικός εχθρός “προκαλεί τα ελληνικά δίκαια”. Ο πάνω χάρτης το κάνει: είναι η κίτρινη έλλειψη (η περιοχή της navtex δεν έχει αυτό το σχήμα – την θέση δείχνουμε)…

Μεγάλη η ελληνική χάρη! Απο πού ως πού ο βυθός εκεί, καταμεσής της Μεσογείου, είναι “ελληνικός”; Ποιός το λέει; Μα οι έλληνες πατριώτες / ιμπεριαλιστές – δεν φτάνει αυτό; Πρόκειται για τους γνωστούς εθνικούς χάρτες (φωτογραφία κάτω), με την θηριώδη αοζ … του Καστελόριζου, που έκανε την μεγάλη χάρη στον εθνικό εχθρό να του αφήσει ένα τρίγωνο, νάχει κι αυτός κάτι τις.

Επειδή πρόκειται για πατενταρισμένη ελληνική εθνικιστική προβοκάτσια, αυτή η υποτιθέμενη «ελληνική αοζ» ΔΕΝ έχει συμφωνηθεί και ΔΕΝ έχει οριοθετηθεί καν και καν με την αντίστοιχη υποτιθέμενη «ελληνοκυπριακή αοζ»! Με άλλα λόγια, όσο κι αν γαυγίζει ο ελληνικός ιμπεριαλισμός απ’ την Αθήνα, ΔΕΝ έχει τολμήσει να κάνει ούτε μια σικέ συμφωνία με τη Λευκωσία και να την καταθέσει στον οηε… Δεν το έχει τολμήσει επειδή, απλά, θα γίνει επίσημα και διεθνώς περίγελως.

Το Καστελόριζο δεν έχει (δεν δικαιούται να έχει) σαν αοζ τίποτα περισσότερο από κάτι ελάχιστο παραπάνω απ’ ότι αντιστοιχεί στα χωρικά του ύδατα: 6 μίλια αν δεν κάνουμε λάθος, με την δυνατότητα να γίνουν έως 12. Η απόσταση της περιοχής που έχει «κλείσει» η Άγκυρα για τις έρευνες του Oruc Reis απ’ το Καστελόριζο είναι χοντρικά 100 μίλια. Ποιός είναι λοιπόν ο πολεμοκάπηλος (και) στην προκειμένη περίπτωση;

Το εντόπιο μιλιταριστικό προσωπικό γαυγίζει ότι το Oruc Reis μπορεί βέβαια να πλεύσει όπου θέλει (αλλοίμονο: η επιφάνεια της θάλασσας παραμένει διεθνούς χρήσης όσες αοζ κι αν βρυκολοκιάζουν ή συμφωνούνται!) αλλά «αν τολμήσει να ρίξει τα καλώδιά του στον βυθό»… θα δει τι θα πάθει!!! Δηλαδή; Πώς θα το καταλάβουν; Κι αν το καταλάβουν θα πάνε οι γενναίοι έλληνες ναύαρχοι να ναυμαχήσουν, δηλαδή να βουλιάξουν τα πλοία τους εκεί; Ή θα πουν τελικά «μπααα μωρέ, μάσησαν οι τούρκοι και δεν έκαναν έρευνες»;

Επανερχόμαστε στη χθεσινή ανάρτηση… Ο σκληρός πυρήνας του φιλοαμερικανικού εντόπιου ιμπεριαλισμού, οι πιο αποφασισμένοι σύμμαχοι του άξονα, παίζουν ένα θέατρο εσωτερικής κατανάλωσης, για να «φρεσκάρουν» στα μυαλά των υποτελών ότι το Καστελόριζο έχει αοζ… Έχουν αρχίσει να εφευρίσκουν και νέους όρους, που τους διαδίδουν οι δημαγωγοί τους. Π.χ. η «νησιωτικότητα»! Τι είναι αυτό; Ουσία; Ιδιότητα; Είναι κάτι που το έχει και το Καρπε-νήσι; Άγνωστο. Αλλά (έτσι πάει το παραμύθι) «το Καστελόριζο έχει πλήρη αοζ γιατί αν δεν έχει χαλάει η ελληνική νησιωτικότητα»!… Συντριπτικό επιχείρημα, πράγματι…

Αυτό το θέατρο έχει σκοπό να αφαιρέσει την “συναίνεση” για κάθε πιθανότητα σοβαρής συζήτησης με την Άγκυρα· να υπονομεύσει την πιθανότητα συμφωνίας για κοινή προσφυγή στη Χάγη. Για ποιον βαράει η καμπάνα;

Και πέρα απ’ τις κωδωνοκρουσίες: Περιμένουν, άραγε, να τους παραχωρήσει η Ουάσιγκτον την ανατολική Μεσόγειο όπως έδωσε στο ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ την Δυτική Όχθη; Περιμένουν να τους την παραχωρήσει ο βασιλιάς Macron; Ή περιμένουν ότι το τουρκικό καθεστώς θα κάνει οτιδήποτε λιγότερο απ’ το να υπερασπιστεί με κάθε διαθέσιμο μέσο τα δικά του συμφέροντα;

 

Αυτός είναι ο αληθινός πατριωτισμός!

Παρασκευή 24 Ιούλη. … Η Αλεξανδρούπολη, όπως και ο Έβρος όλος, βιώνει απο χθες – με ψυχραιμία σε ό,τι αφορά την ένταση με τους απέναντι – την αμερικανονατοϊκή κινητικότητα γύρω από τη μεταφορά εξοπλισμού αλλά και ανθρώπινου δυναμικού προς τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας (Ρουμανία), για τη μεγάλη στρατιωτική άσκηση «Atlantic Resolve» της Βορειοατλαντικης Συμμαχίας.

Πλέον είναι σαφές ότι η Αλεξανδρούπολη με το λιμάνι της και ο ακριτικός νομός με το οδικό και σιδηροδρομικό του δίκτυο καταχωρίζονται στους στρατιωτικούς χάρτες της Δύσης ως υψίστης σημασίας δίαυλος για την μεταφορά στρατευμάτων και οπλισμού προς και από τη Μαύρη Θάλασσα…

Θριαμβολογεί στην χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή» ο πατριώτης δημοσιογράφος: η Αλεξανδρούπολη και ο νομός Έβρου συνολικά έγιναν αμερικανική βάση – ωσαννά εν τοις υψίστοις!

Υπάρχουν ωστόσο ορισμένα ζητηματάκια, που καλύτερα να μην τα πολυξέρουν οι αφελείς πατριώτες υπήκοοι. Σοβαρά ζητηματάκια.

Α) Η (ετήσια) άσκηση «atlantic resolve» είναι επίσημα και δηλωμένα αντιρωσική. Όπως και όλες οι υπόλοιπες στρατιωτικές / νατοϊκές ασκήσεις που γίνονται κατά καιρούς σ’ όλη την ανατολική ευρώπη, μπροστά στα ρωσικά σύνορα…

Β) Στη ρουμανική επικράτεια ο αμερικανικός στρατός έχει βάσεις. Όχι μόνο χερσαίες ή/και αεροπορικές, αλλά και ναυτική, στην Κοστάντζα. Στη Μαύρη Θάλασσα.

Γ) Το ρουμανικό καθεστώς είναι αυτήν την περίοδο το πιο «φιλοαμερικανικό» στα βαλκάνια, μετά το ελληνικό φυσικά… Πρόσφατα έκλεισε deal για αγορά διάφορων αμερικανικών όπλων, αξίας 1,5 δις.

Δ) Η Αλεξανδρούπολη και ο νομός Έβρου συνολικά βρίσκονται κοντά, επικίνδυνα κοντά στα Δαρδανέλια. Που είναι η θαλάσσια είσοδος και έξοδος στη Μαύρη Θάλασσα.

Ε) Δυτικά αυτής της ευρείας αμερικανικής βάσης βρίσκεται η τουρκική Θράκη, η Edirne, η Istanbul…

ΣΤ) Η Μόσχα και η Άγκυρα είναι «σύμμαχοι in arms» στην ανακατανομή των ζωνών επιρροής στη μέση Ανατολή, την βόρεια Αφρική και την ανατολική Μεσόγειο. Είναι σύμμαχοι, επίσης, στο «πριόνισμα» και στη μείωση (έως εξαφάνιση) της αμερικανικής, της αγγλικής και της γαλλικής επιρροής στις ίδιες περιοχές. Οποιοσδήποτε ενισχύει, υπηρετεί ή συνεργάζεται στην αυξανόμενη αμερικανική παρουσία σ’ όλη αυτήν την περιοχή, είναι da facto εν δυνάμει στόχος· αν και όταν τα πράγματα αγριέψουν…

Με απλά λόγια: αυτό για το οποίο κάθε γνήσιος πατριώτης θριαμβολογεί, η καινούργια αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη και στον Έβρο συνολικά, είναι μια σαφέστατα επιθετική επιλογή των ντόπιων αφεντικών (και, οπωσδήποτε, του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου», των εφοπλιστών) εναντίον του ευρασιατικού project, δηλαδή σε πρώτο πλάνο της Μόσχας και της Άγκυρας, και στη συνέχεια των υπόλοιπων εταίρων αυτού του project, ως το μακρινό Πεκίνο.

Βορειοανατολικά της Σύρτης 3

Παρασκευή 24 Ιούλη. Δεν είναι η πρώτη φορά τους τελευταίους 6 μήνες που οι επαγγελματίες της εθνικής δημαγωγίας έβαλαν δυνατά στα μεγάφωνά τους “τα τύμπανα του πολέμου”, έτσι, μόνοι τους, χωρίς (φανερό) λόγο! Είναι η δεύτερη ή τρίτη… Απλά αυτά τα εθνικιστικά overdose σκοτώνουν αργά και σταθερά· οπωσδήποτε το μυαλό, τις αισθήσεις και την μνήμη.

Το ότι τις προάλλες έκαναν το ίδιο, μερακλώνοντας το εντόπιο φασισταριό, και πάλι “στον αέρα”, η ασταμάτητη μηχανή το ήξερε – έχει τους τρόπους της. Γι’ αυτό και χτες ειρωνευόταν:

(Τι ωραία όμως κι αυτή η σαβουροκαθεστωτική γερμανική bild, ε; Το Βερολίνο (λέει…) πρόλαβε στο “τσακ” τον ελληνοτουρκικό πόλεμο! Πολύ αρέσει αυτό στο ρημαδογκουβέρνο… αλλά στο “τσακ”; Δεν θα προλαβαίναμε, δηλαδή, να πάρουμε ούτε πατατάκια ούτε και καμμιά μπύρα να θρονιαστούμε να τον απολαύσουμε;)

Εκείνο που είναι πιο σοβαρό και ενδιαφέρον είναι η 2η (μέσα σε λίγες ημέρες) εμφάνιση του Βερολίνου, διπλωματική / πολιτική φυσικά, στην ευρύτερη ανατολική Μεσόγειο, σαν «ειρηνοποιού» μεταξύ της Αθήνας και της Άγκυρας… (Παίζει ρόλο και η έξτρα ευθύνη: εξάμηνη προεδρία της ε.ε…. Αλλά αυτό είναι η συσκευασία· όχι τα κίνητρα). Την έκανε ακόμα πιο σοβαρή και ενδιαφέρουσα αυτήν την διπλή εμφάνιση η κωμικογελοία έως ψωραλέα προσπάθεια ρελάνς απ’ τον βασιλειά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron!!! (φωτογραφία στη μέση).

Το πρώτο που πρέπει να σημειώσουμε σε σχέση με την εξωτερική πολιτική του γερμανικού κράτους είναι ότι ΔΕΝ «συμπαθεί» (για να το πούμε κομψά) την χούντα της αιγύπτου – άλλη μια (καθόλου) σύμπτωση του Βερολίνου με την Άγκυρα στην ανατολική Μεσόγειο… Το Βερολίνο είχε εξαρχής δηλώσει ότι η ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου Morsi (της μουσουλμανικής αδελφότητας) απ’ τον Sisi ήταν πραξικόπημα· είχε ζητήσει επίσημα την απελευθέρωση του Morsi· κι όταν ο τότε γερμανός υπ.εξ. Guido Westerwelle πήγε στο Κάιρο στα τέλη Ιούλη του 2013, λίγο μετά το πραξικόπημα, και ζήτησε να δει τον φυλακισμένο Morsi, ο Sisi του το απαγόρευσε· οπότε ο Westerwelle έφυγε κακήν κακώς. Με άλλα λόγια ο Sisi έδειξε την απέχθειά του προσβάλοντας το Βερολίνο…

Το δεύτερο αφορά τους προσανατολισμούς του ελληνικού ιμπεριαλισμού, τώρα που είναι στα σκοινιά. Πέρα απ’ την σταθερή συμμετοχή του στον άξονα είναι σαφές ότι το ρημαδογκουβέρνο ψάχνει κάποια ευρωπαϊκά «στηρίγματα».* Υποτίθεται πως έχει βρει ένα – τον βασιλιά γαλλίας – το οποίο όμως δεν αρέσει στην Ουάσιγκτον… Απ’ την άλλη μεριά δεν (μας) είναι καθόλου σαφές το πως αντιμετωπίζει τις γερμανικές πρωτοβουλίες: ούτε την συνάντηση στο Βερολίνο ούτε τα τηλέφωνα της Μέρκελ τα ανακοίνωσε η Αθήνα. Η Άγκυρα ήταν που τα δημοσιοποίησε, αναγκάζοντας την Αθήνα να έρθει δεύτερη…

Το τρίτο είναι η αντίδραση του βασιλιά Macron στις κινήσεις του Βερολίνου. Αυτό το «μήνυμα στα ελληνικά» ήταν πολύ συγκινητικό! (Ο Αναστασιάδης το έγραψε;). Και γεμάτο σπόντες. Η πιο κραυγαλέα; Ότι ο βασιλιάς Macron θα συγκαλέσει (λέει…) «διάσκεψη των χωρών του Νότου» της ε.ε. – για να μην αφήσει την ασφάλειά του στη Μεσόγειο «στα χέρια άλλων παραγόντων»… Απλή γνώση γεωγραφίας δείχνει ότι μιας και η γερμανία δεν είναι «χώρα του νότου», ο βασιλιάς Macron τα πήρε στο κρανίο που το Βερολίνο εμφανίστηκε εκεί που θεωρεί πως κάνει μόνος του παιχνίδι… και δεν θα την καλέσει για να πει τη γνώμη της για την Μεσόγειο· ίσως ίσως, μάλιστα, να την θεωρεί «άλλο παράγοντα»!! Γιατί όχι;

Αλλά ο καϋμένος ο βασιλιάς Macron φαίνεται πως ρετάρει όταν θυμώνει. Η Ρώμη έχει εντελώς αντίθετη άποψη απ’ το Παρίσι για την λιβύη· βρίσκεται πρακτικά μαζί με την Άγκυρα· το έχει δείξει ξανά και ξανά· συνεπώς αντιλαμβάνεται εντελώς διαφορετικά τα καπιταλιστικά της συμφέροντα (: κωδικός «τα ενεργειακά θέματα και τα ζητήματα ασφάλειας»). Μήπως ούτε η ιταλία είναι «χώρα του νότου»;

Μήπως ο βασιλιάς να καλέσει σε σύσκεψη μόνο τις υπερδυνάμεις του νότου; Την μάλτα, τη νότια κύπρο, και φυσικά το ελλαδιστάν; Μήπως;

* Σε συνθήκες παρακμής της άλλοτε υπερδύναμης είναι εύλογο ότι οι περιθωριοποιημένοι reallos του ελληνικού ιμπεριαλισμού θα αναζητήσουν ευρύτερη βάση πολιτικής και ιδεολογικής στήριξης – στο εσωτερικό. Αυτό θα οδηγήσει (αν δεν οδηγεί ήδη) σε μια διπολική σύγκρουση, ανάμεσα στους εθνικιστές / προσοδικούς / αγγλόφιλους / αμερικανόφιλους / οπαδούς του άξονα και τους ρεαλιστές / εκσυγχρονιστές / ευρώφιλους / γαλλό- ή γερμανό-φιλους. Σ’ όλο το πολιτικό φάσμα…

Δεν ξέρουμε αν υπάρχει ήδη μια τέτοια υπόγεια σύγκρουση μέσα στο ίδιο το ρημαδογκουβέρνο. Πρέπει να σημειώσουμε ωστόσο ότι οι εθνικιστικοί αντιτουρκικοί συναγερμοί, τα «ετοιμαζόμαστε για πόλεμο» και τα λοιπά εμβατήρια μοιάζουν έντονα ως προς την μεθοδολογία τους με τα «συλλαλητήρια για την μακεδονία». Τα βασικά εσωτερικά συστατικά εκείνης της εποχής (ένας φιλογερμανός / φιλοευρωπαίος Μητσοτάκης και ένας φιλοαμερικάνος Σαμαράς) μπορεί να υπάρχουν ακόμα, εξελιγμένα κάπως· και σε πολύ πιο ζόρικους συσχετισμούς.

Αν (a big “if”…) οι reallos θεωρούν τώρα σκόπιμη μια διαπραγμάτευση με την Άγκυρα (ή και μια προσφυγή στη Χάγη), τα τύμπανα των εθνικιστών για την … αοζ του Καστελόριζου (π.χ….) ή το «βυθίσατε το Oruc Reis» που τελικά μισοξεστόμισε χτες ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος (πρώην πρωθ., νυν κοινοτάρχης Κουμουνδούρου) είναι σαφέστατες τρικλοποδιές και ανανέωση της ιδεολογικής υπεροχής στο πόπολο του ορίτζιναλ εθνικισμού «των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών».

Θα φανεί αν είναι έτσι, αργά ή γρήγορα…

(φωτογραφία πάνω: Στις 10 Ιούλη του 2012, δέκα μόλις μέρες μετά την ορκωμοσία του νεοεκλεγμένου προέδρου της αιγύπτου Mohamed Morsi, ο γερμανός υπ.εξ. βρισκόταν στο Κάιρο. Για να εκδηλώσει την υποστήριξη του Βερολίνου τόσο στον ίδιο όσο και στην διαδικασία εκδημοκρατισμού της αιγύπτου.

Το ότι το Βερολίνο αντιμετωπίζει την μουσουλμανική αδελφότητα σαν παράγοντα εκδημοκρατισμού και όχι σαν “υποψήφιους τρομοκράτες” είναι μια σταθερά στην εξωτερική πολιτική του γερμανικού κράτους…

Φωτογραφία μέση και κάτω: Τρικλοποδιές στο Βερολίνο και χαβάς διακρατικού επιπέδου…

Γυρίστε όμως 2 μέρες πίσω. Τί γράφαμε; …Η Άγκυρα θέλει να ξαναθυμίσει σε «κάποιον» ότι καλό είναι να προσέχει. Και σε «κάποιον άλλον» ότι καλύτερα να ξεχάσει ότι η ανατολική Μεσόγειος μπορεί να γίνει χωράφι του. Ο πρώτος «κάποιος» είναι ο Sisi. Ο δεύτερος «κάποιος άλλος» είναι ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron.

Μήπως τώρα φαίνονται καθαρότερα τα βασικά;)

Απανωτά κτυπήματα

Πέμπτη 23 Ιούλη. Το να ξανακάνει ο καταραμένος Erdogan τζαμί την «αγιασοφιά», όπως ήταν και πριν δηλαδή, είναι λογικό. Το να γίνει όμως το «κίτρινο τζαμί» (σύμφωνα με την ως τώρα προπαγάνδα «αγιασοφιά» επίσης) της Ν. Φιλαδέλφειας opap arena, αυτό τι είναι; Δεν πρέπει να παρέμβει ο οηε, η δεη, η ευδαπ, η ε.ε., κάποιος τέλος πάντων να απειλήσει με κυρώσεις; Όσοι είναι ακόμα χάνουμοι δεν πρέπει να το δεχτούν αυτό το όνομα. Κίτρινο τζαμί – να τρέμουν οι εχθροί!

Ο καταραμένος Erdogan δικαιώνεται τελικά στην υπόθεση των αγιασοφιών… Δικαιώνεται (κάπως διαγώνια) και η ασταμάτητη μηχανή (χτες: Βορειοανατολικότερα της Σύρτης 1,2). Νοιώθοντας την ιστορική του ευθύνη (δεν νοιώθει και τίποτα άλλο!) ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας έλληνας υπ.εξ. έτρεξε να τηλεφωνήσει χτες στον χουντο-όμοιό του στο Κάιρο – για τις ελεεινές ενέργειες της Άγκυρας εκεί που θα έπρεπε να πλέουν μόνο ελληνο-αιγυπτιακές φελούκες. Στην ανατολική Μεσόγειο. Ελλάδα – χούντα – συμμαχία, αυτά είναι γνωστά.

Ο Shoukry (ο χουντο-υπεξ της αιγύπτου) έχει το μυαλό του στη λιβύη. Απ’ την άλλη μεριά επειδή ο ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλας είναι καλός φίλος και ακροατής, μπορεί ο Shoukry να του ξανάπε τηλεφωνικά για το πρόβλημα με την αιθιοπία και το φράγμα στο Νείλο.

Δυστυχώς τα αιγυπτιακά καθεστωτικά media που «συμβουλεύεται» η ασταμάτητη μηχανή δεν είχαν καμμία αναφορά στο χθεσινό τηλεφώνημα του ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλα… (είχαν, όμως, εκτενή αναφορά στο τηλεφώνημα του Shoukry στον Lavrov). Προκύπτει άρα προς το παρόν ότι ο γενναίο αιγυπτιακό ναυτικό δεν θα βοηθήσει το ελληνικό αν αυτό αποφασίσει να ναυμαχήσει με το τουρκικό…

Πώς θα τα αντέξουν όλα αυτά οι θείες Λίτσες και οι θείοι Λίτσοι του εθνικού στερεώματος; Σε λίγο δεν θα μπαίνουν στη θάλασσα για να μην πέσουν πάνω σε τουρκικό υποβρύχιο…

(Τι ωραία όμως κι αυτή η σαβουροκαθεστωτική γερμανική bild, ε; Το Βερολίνο (λέει…) πρόλαβε στο “τσακ” τον ελληνοτουρκικό πόλεμο! Πολύ αρέσει αυτό στο ρημαδογκουβέρνο… αλλά στο “τσακ”; Δεν θα προλαβαίναμε, δηλαδή, να πάρουμε ούτε πατατάκια ούτε και καμμιά μπύρα να θρονιαστούμε να τον απολαύσουμε;)

Βορειοανατολικότερα της Σύρτης 1

Τετάρτη 22 Ιούλη. Υποθέτουμε ότι τα ντόπια καραβανοεπιτελεία το ξέρουν. Και υποθέτουμε ακόμα πιο βάσιμα ότι δεν πρόκειται να το διαλαλήσουν: αν το τουρκικό καθεστώς ξαναβγάζει αυτήν την εποχή ένα καλό τμήμα του στόλου του στην ανατολική Μεσόγειο, ας πούμε χοντρικά μεταξύ Κρήτης και Κύπρου, δεν είναι βέβαια για να προσέχει το ωκεανογραφικό Oruc Reis, το οποίο άλλωστε είχε ξανακάνει βόλτες στην περιοχή σκάνδαλο κατά το ελλαδιστάν (νότια του Καστελόριζου) πριν 6 μήνες…. Τι θα του έκανε, δηλαδή, το ελλαδιστάν του Oruc Reis για να χρειάζεται τέτοια προστασία;

Όχι. Η Άγκυρα θέλει να ξαναθυμίσει σε «κάποιον» ότι καλό είναι να προσέχει. Και σε «κάποιον άλλον» ότι καλύτερα να ξεχάσει ότι η ανατολική Μεσόγειος μπορεί να γίνει χωράφι του. Ο πρώτος «κάποιος» είναι ο Sisi. Ο δεύτερος «κάποιος άλλος» είναι ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron.

Είτε το έχετε υπόψη σας είτε όχι ο χασάπης του Καΐρου παριστάνει τον γενναίο: «μαρσάρει» ότι θα μπει με τον στρατό του στη λιβυκή επικράτεια, και τρέχοντας θα καλύψει εκατοντάδες χιλιόμετρα για να φτάσει στη Σύρτη· αν τολμήσει ο στρατός του Sarraj ‘n’ friends (: Άγκυρα) να προσπαθήσει να την καταλάβει.

Τέτοιο ζήτημα δεν υπάρχει. Αν ο Sarraj ‘n’ friends επρόκειτο να ανακαταλάβει στρατιωτικά την Σύρτη, θα το είχε επιχειρήσει όταν οι ένοπλοι του Haftar είχαν βάλει τα πόδια στους ώμους και υποχωρούσαν τρέχοντας. Τώρα πια, που και οι δύο πλευρές έχουν συγκεντρώσει γύρω απ’ την πόλη πολλά ντουφέκια (και όχι μόνο)· τώρα που οποιαδήποτε «μάχη της Σύρτης» θα είναι σφαγείο σε παγκόσμια live μετάδοση, ο τελευταίος που θα αναλάμβανε την ευθύνη για κάτι τέτοιο θα ήταν ο Sarraj και οι σύμμαχοί του. Συνεπώς η «γενναιότητα» του Sisi και του στρατού του περιττεύει – σε ότι αφορά την συγκεκριμένη υπόθεση. Το πιθανότερο παραμένει ότι στη Σύρτη θα βρεθούν διαφόρων εθνικοτήτων στρατοί για να «φυλάνε την εκεχειρία», όταν και όποτε συμφωνηθεί…

Αλλά ούτε ο Sisi είναι ηλίθιος. Δεν θέλει πόλεμο κατά της Άγκυρας (των μισθοφόρων αλλά και των πολεμικών αεροπλάνων της, των πυραύλων της, κλπ). Ότι και να αποφασίσει το χουντοκοινοβούλιό του, η μόνη αναγνωρισμένη κυβέρνηση στη λιβύη είναι του Sarraj – και απέναντι σ’ αυτήν θα είναι εισβολέας.

Αυτό που θέλει είναι να «κατοχυρώσει θέση» στην ανατολική λιβύη. Γι’ αυτό ο ρεαλισμός της Άγκυρας απλώνεται ακριβώς απέναντι (και σε απόσταση) απ’ την αιγυπτιακή ακτή: ό,τι και να θέλει να κατοχυρώσει η αιγυπτιακή χούντα στο ανατολικό τμήμα της λιβυκής επικράτειας ας ξεχάσει ότι μπορεί να κατοχυρώσει ρόλο στη θάλασσα της ανατολικής Μεσογείου! Που σημαίνει – πάντα κατά το τουρκικό καθεστώς – ας ξεχάσει δύο συγκεκριμένα πράγματα. Πρώτον, κάποιο μόνιμο πρακτικό αντίκρυσμα κάτι αεροναυτικών γυμνασίων που έκανε μια φορά και έναν καιρό με το ελλαδιστάν (την εποχή της “πρώτης φοράς”…). Και δεύτερον, οποιαδήποτε σύμπλευση με τον βασιλιά της γαλλίας…

Δε νομίζεται πως αυτά (και όχι η βόλτα του Oruc Reis!) αξίζουν την τουρκική κινητοποίηση; Να το νομίζετε! Η Άγκυρα έχει εξασφαλίσει ως τώρα «ελευθέρας» και στον αέρα και στο νερό της ανατολικής Μεσογείου, ως την Tripoli. Και οφείλει να θυμίζει στρατιωτικά αυτό που λέει μόνιμα πολιτικά: ανατολική Μεσόγειο χωρίς εμάς; Ξεχάστε την!

Βορειοανατολικότερα της Σύρτης 2

Τετάρτη 22 Ιούλη. Τα ντόπια καραβανοεπιτελεία αυτά τα καταλαβαίνουν – ξαναϋποθέτουμε… Και το βαθύ ελληνικό κράτος επίσης, όποιο γκουβέρνο κι αν κάνει τις δημόσιες σχέσεις του. Μετά την παταγώδη αποτυχία του στο λιβυκό πεδίο μάχης, οι “ειδικοί” καθόλου δεν αγνοούν ότι η θάλασσα και ο αέρας (διεθνούς χρήσης έτσι κι αλλιώς) νοτιότερα του 35ου μεσημβρινού έχουν γίνει “Λαμία – Βόλος” για το τουρκικό πεντάγωνο.

Εν τω μεταξύ προσπαθούν, με τον χοντροκομμένα γελοίο τρόπο που συνηθίζεται εδώ και χρόνια απ’ τα αφεντικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού, να πουλήσουν κάποια εκδούλευση στον φίλο και αδελφό σφαγέα Sisi. Μπας και συμφωνήσει σε μια οριοθέτηση αοζ (η πρόταση της Άγκυρας προς το Κάιρο είναι καλύτερη!). Παρότι το ελλαδιστάν δεν έχει κι ούτε πρόκειται ποτέ να αποκτήσει στρατιωτική ισχύ τέτοια που να μπορεί στ’ αλήθεια να αμφισβητήσει την τουρκική στην ευρύτερη περιοχή (αυτό είναι καλό για όλους μας!) παριστάνει τώρα το θιγμένο και το «ετοιμοπόλεμο»… μπας και στάξει η ουρά του γαϊδάρου νότια του Καστελόριζου… Θα βγάλει και ο Sisi τα (γαλλικής κατασκευής) mistral του να κόψουν βόλτες μπροστά απ’ την Αλεξάνδρεια; Η ασταμάτητη μηχανή έχει πάντα τις αμφιβολίες της για το αν είναι πράγματι δικά του αυτά τα πλοία… (Μια άλλη ιστορία…). Πέρα απ’ αυτό όμως δεν ενδείκνυνται για ναυμαχίες – ούτε καν εικονικές.

Συνεπώς, την ώρα που ο αδελφός Sisi κάνει τον ψευτοτσαμπουκά κατά της Άγκυρας (του Sarraj) στη λιβύη, το ελλαδιστάν έχει την ιδέα να κάνει τον ψευτοτσαμπουκά και πάλι κατά της Άγκυρας … στα ντόπια δελτία ειδήσεων! Το ρημαδογκουβέρνο κτίζει εύκολα την πάγια αντιτουρκική «εθνική ενότητα», αφού άλλωστε και το εθνικιστικό τσούρμο της Κουμουνδούρου συνεχίζει να ονειρεύεται ότι είναι αναβίωση του παλιού, καλού πασοκ. Ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος (πρώην πρωθ….) με το ζόρι κρατιέται για να μην φωνάξει «βυθίσατε το Oruc Reis!»… O καϋμένος…

Και μετά, το ίδιο ρημαδογκουβέρνο, θα θέλει να «αναδιαρθρώσει» το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο!!! Δεν θα είναι, δηλαδή, γεωπολιτικά προσοδικό πια όπως εδώ και 190 χρόνια;

Χα!

Ο βασιλιάς που θέλει να γίνει στρατηγός

Τετάρτη 15 Ιούλη. Τέτοιες δηλώσεις, και μάλιστα από θεωρούμενο σύμμαχο, αρέσουν στο ελλαδιστάν, τόσο στο ρημαδογκουβέρνο όσο και στο σύνολο του εθνικού κορμού. Μόνο που ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης δεν έχει ελπίδα να γίνει ένας μικρός, γάλλος ψοφιοκούναβος. Για την ακρίβεια δεν έχει περιθώριο να κηρύξει την Μόσχα εχθρό· ακόμα και η Άγκυρα του πέφτει too much σαν «στόχος»:

… Είναι κρίσιμο για την ευρώπη να πάρει τον έλεγχο των γεωπολιτικών ζητημάτων της Μεσογείου και να κρατήσει τον έλεγχο της μοίρας της, αντί να τον αφήσει σε «άλλες δυνάμεις» δήλωσε χτες. Για να συμπληρώσει: … Μια πραγματική ευρωπαϊκή πολιτική για την Μεσόγειο είναι «μια αναγκαιότητα και κάτι επείγον»…

Το Παρίσι έχει εξαφθεί απ’ το γεγονός οτι (φανερά τουλάχιστον) βρίσκεται εκτός του «μπλοκ της Σύρτης», σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης. Δεν είναι μυστικό ότι είχε βάλει τα λεφτά της στην τσέπη του «τζενεράλ». Αλλά σε αντίθεση με την Μόσχα (που έχει κάνει το ίδιο) δεν έχει – ή δεν φαίνεται να έχει – «σχέδιο Β» απέναντι στην ρωσοτουρκική πένσα.

Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Μπορεί η Αθήνα να κρέμεται αυτή την εποχή απ’ τα genitals του βασιλιά Macron, αλλά σε ότι αφορά την «ευρώπη» 1 + 1 κράτη βρίσκονται με την άλλη μεριά. Η Ρώμη (ανοικτά) και το Βερολίνο (διακριτικά). Ακόμα και η Μαδρίτη δεν έχει κανένα λόγο να στηρίξει τον γαλλικό ηγεμονισμό. Συνεπώς η έκκληση για μια «ευρωπαϊκή πολιτική για την Μεσόγειο» εύκολα βουλιάζει στα ρηχά.

Το δεύτερο: η επιρροή που το Παρίσι προσπαθεί να υπερασπιστεί στο λιβυκό πεδίο μάχης δεν είναι του είδους που θα λεγόταν «ιστορική». Είναι γνωστό ότι ο Καντάφι είχε χρηματοδοτήσει με 50 εκατομμύρια «μαύρα» δολάρια τον Sarkozy στην προεκλογική του εκστρατεία το 2007 – αλλά είναι ακόμα πιο γνωστό ότι το Παρίσι δεν ήλεγχε (ούτε και μπορούσε) την Τρίπολη. (Γι’ αυτό, το 2011, αποφάσισε να την βομβαρδίσει…) Οι «παραδοσιακές» μετα-αποικιακές επιρροές του Παρισιού στην Μεσόγειο βρίσκονταν κατ’ αρχήν στην ανατολική άκρη: η Βηρυττός και η Δαμασκός.

Καθώς οι παγκόσμιοι συσχετισμοί δύναμης αλλάζουν έχει απομείνει κάτι ουσιαστικό απ’ αυτές τις μεσανατολικές «παλιές άκρες»; Γάλλοι μυστικοί πράκτορες ασφαλώς δρουν και στα δύο κράτη· γάλλοι καραβανάδες σίγουρα υπάρχουν στο τμήμα της συρίας που ελέγχει η Ουάσιγκτον, μέσω των ypg. Αλλά τέτοιες παρουσίες δεν είναι καθοριστικές. Δεν ήταν το Παρίσι που έσωσε το καθεστώς Άσαντ απ’ τους σχεδιασμούς του «άξονα»· η Μόσχα, η Τεχεράνη, η Χεζμπ’ Αλλάχ (και έμμεσα η Άγκυρα) ήταν που τον έσωσαν. Δεν είναι το Παρίσι που μπορεί να στηρίξει την Βηρυττό στην οικονομική (και όχι μόνο) κρίση διαρκείας που περνάει· το Πεκίνο είναι.

Το τρίτο: υπάρχουν κι άλλες «παραδοσιακές» μετα-αποικιακές επιρροές του Παρισιού στη Μεσόγειο: η Τύνιδα και το Αλγέρι. Τί γίνεται εκεί; Παρότι οι γαλλικές εταιρείες εξακολουθούν να λιμαίνονται την εργασία και τις πρώτες ύλες της τυνησίας, δύσκολα θα μπορούσαν να ξεχάσουν οι τυνήσιοι ότι «την στιγμή Χ», στην κορύφωση της επανάστασης στις αρχές του 2011, το Παρίσι προσπάθησε να υποστηρίξει στρατοαστυνομικά τον δικτάτορα Ben Ali. (Απλά δεν πρόλαβε…). Όσο για την αλγερία, όπου επίσης υπάρχουν «επενδεδυμένα» γαλλικά συμφέροντα, η εμφάνιση τόσο του Πεκίνου και της Μόσχας όσο και της Άγκυρας (είτε με «οικονομικά» είτε με «εξοπλιστικά» project) έχουν δημιουργήσει ένα αντίβαρο. Είναι φανερό σ’ αυτή τη φάση ότι τόσο το τυνησιακό όσο και το αλγερινό καθεστώς κινούνται σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης χωρίς να μοιράζονται την γαλλική αγωνία των «άλλων δυνάμεων»!!!

Με δυο κουβέντες: καθώς ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έχει φτιάξει το δικό του «αφγανιστάν» στη ζώνη του Sahel, κάτω απ’ την Σαχάρα, το ότι χάνει έδαφος (και νερό…) στη Μεσόγειο δεν οφείλεται ούτε στον τουρκικό ιμπεριαλιστικό αναθεωρητισμό, ούτε – φυσικά – στην ανοικτή και επίσημη υποστήριξη της Άγκυρας στον Saraj. Οφείλεται σε πολύ περισσότερους και σύνθετους παράγοντες, ανάμεσα στους οποίους οι αδυναμίες του γαλλικού καπιταλισμού δεν είναι δευτερεύουσες.

Τι αξία έχουν, λοιπόν, οι σπαρακτικές εκκλήσεις του βασιλιά Macron σε μια “ευρωπαϊκή πολιτική για την Μεσόγειο”; Να πείσουν την Ρώμη και το Βερολίνο; Μάλλον αργά… Να χαϊδέψουν την Αθήνα; Μάλλον ασήμαντο… Να κλείσουν το μάτι στην Ουάσιγκτον; Ίσως…

Αν, όμως (όπως είναι ο προγραμματισμός…) ως τις αρχές του 2021 ο τουρκικός μιλιταρισμός έχει στη διάθεσή του, «ετοιμοπόλεμο», το ναυπηγημένο στην τουρκία «ελαφρύ αεροπλανοφόρο» Anadolu, ίσως ο βασιλιάς Macron προσγειωθεί – και προσαρμοστεί στα καινούργια μεσογειακά δεδομένα…

(Εκείνοι που θα τα πληρώσουμε αυτά τα δεδομένα… είμαστε οι γνωστοί…)

Θρησκευτικοί κάλοι

Δευτέρα 13 Ιούλη. Μερικές δεκάδες μέτρα απόσταση απ’ την γνωστή «αγιασοφιά», στην παλιά πόλη της Istanbul, είναι κτισμένο το μπλε τζαμί. Επίσημα: το τζαμί του Sultan Ahmed, που ‘χει δώσει το όνομα σ’ όλη τη γειτονιά. Εξίσου εντυπωσιακό σαν κτίριο με την «αγιασοφιά», τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά, με τον αρχιτέκτονά του (Sedafkar Mehmed Aga) να έχει υιοθετήσει ορισμένες τεχνικές κατασκευαστικές λύσεις απ’ την «αγιασοφιά» (λύσεις που έφεραν στο βυζάντιο μαστόρια, κτίστες και μηχανικοί απ’ την ανατολή…), το μπλε τζαμί είναι ταυτόχρονα μουσουλμανική εκκλησία και αξιοθέατο για τους τουρίστες.

Γιατί πρέπει να θυμίζουμε αυτά τα κοινότοπα σε μια εποχή εθνο-χριστιανικού παραληρήματος; Για έναν απλό λόγο. Αυτό που έκανε ο Erdogan ήταν να ξανακαθιέρωσει την προσευχή της Παρασκευής στο επί 5 αιώνες τζαμί, και μετέπειτα «καλλιτεχνικό μνημείο του ανθρώπινου πολιτισμού» – το οποίο για τους «ελληνορθόδοξους» είναι ένας ιδεολογικός κάλος. Τις υπόλοιπες 6 μέρες της εβδομάδας το μνημείο θα συνεχίσει να είναι τουριστική ατραξιόν, ενδεχομένως με κάποια αυξημένη φροντίδα να μην ενοχλούνται πιθανοί μεμονωμένοι που προσεύχονται.

Είναι εύκολα κατανοητό τι προσφέρει στον συντηρητικό Erdogan αυτή η κίνηση: μια εύκολη, φτηνή και συμβολική χειρονομία εκπροσώπου του ισλάμ. Ας μην ξεχνάμε ωστόσο πως τόσο τον Erdogan σαν εκπρόσωπο του σουνιτισμού, όσο και τους ιρανούς παπάδες σαν εκπρόσωπους του σιιτισμού, άλλα μνημεία τους ενδιαφέρουν να απελευθερώσουν (εντός ή εκτός εισαγωγικών) απ’ τους δυτικούς «σταυροφόρους» και τους ντόπιoυς συνεργάτες τους. Το al Aqsa στην Ιερουσαλήμ / al Quds, την Μέκκα και την Μεδίνα στην επικράτεια του τοξικού…

Μ’ όλον αυτόν τον θόρυβο που ξεσήκωσε η κωλοπετσωμένη σε θέματα αντιμουσουλμανισμού χριστιανική δύση, για κάτι που δεν συνιστά ούτε στο ελάχιστο “απαγόρευση” απ’ τη μεριά του Erdogan, του έχει κάνει μεγάλη χάρη. Μεγάλη διαφήμιση. Τώρα, απ’ το μαρόκο ως την ινδονησία και τις φιλιππίνες, όλοι οι μουσουλμάνοι του πλανήτη, έμαθαν ότι οι δυτικοί «βρίζουν» έναν «δικό τους» – 25 χρόνια μετά από τότε που οι ίδιοι δυτικοί είχαν βάλει τους «δικούς τους» να αποτελειώσουν όσους περισσότερους μουσουλμάνους μπορούσαν στην Βοσνία… Έχουν ξεπέσει τόσο αυτοί οι δυτικοί ώστε δεν προσέχουν (ή κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν) ούτε τους χρονικούς συμβολισμούς…

Δεν θα είχε άδικο ο Erdogan αν στείλει σ’ όλους αυτούς τους χριστιανούς ηγέτες από ένα κουτί σοροπιαστά γλυκά «turkish delight» απ’ τα ζαχαροπλαστεία της Istiklal… Για να τους ευχαριστήσει για τον κόπο τους να τον καταγγείλουν…

(Στο ρημαδογκουβέρνο μπορεί να στείλει διπλή μερίδα… Κυρίως επειδή, σαν «εκσυγχρονιστές» που δηλώνουν πως είναι, ξέχασαν ότι την ενίσχυση του θρησκευτικού οίστρου στο πόπολο θα την πληρώσουν, αργά ή γρήγορα, οι ίδιοι…

Κι αν βγει κανά φασιστοκομμάντο και κάψει κανά υπόγειο τζαμί, όλος ο εθνικός κορμός, δεξιός και αριστερός θα έχει την πολιτική ευθύνη…)

Ούτε σοφία ούτε αγία!

Σάββατο 11 Ιούλη. Τόσο αντί-θεη που είναι η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να πιάσει τον παλμό της κάθε θείας Λίτσας: όσο αργεί να ξεπαγώσει ο μαρμαρωμένος βασιλιάς τόσο οι «μογγόλοι» προχωρούν… Τάχουν τέτοια προβλήματα οι αντί-θεοι: δεν μπορούν να καταλάβουν τις διαφορές ανάμεσα στις παρτίδες θρησκευτικού οπίου…

Παρόλα αυτά η ασταμάτητη μηχανή κοιτάει τα facts. Τα ιστορικά γεγονότα. Τα οποία έχουν ως εξής. Ένας εφοπλιστής (μέλος του κλαμπ του νο 1 εθνικού κεφάλαιου) βρίσκει τρόπο και αποφασίζει να κτίσει μια «αγιασοφιά» στο λεκανοπέδιο. Στη Ν. Φιλαδέλφεια. (Για την ασταμάτητη μηχανή πρόκειται απλά για το κίτρινο τζαμί!). Ο καταραμένος «σουλτάνος» το μαθαίνει, και σχολιάζει «Μπα, αποκλείεται… Ο δήμαρχος και η επιτροπή πολιτών ‘για την προστασία και του τελευταίου δέντρου’ δεν θα τον αφήσουν»… Ο εφοπλιστής όμως καταφέρνει να ξεπεράσει τα εμπόδια και βάζει στο οικόπεδο τις μπουλντόζες. Ο καταραμένος «σουλτάνος», πρώην πετυχημένος δήμαρχος Istanbul (κρυφοαεκτζής ή κρυφοπαοκτζής δηλαδή…), λέει μ’ όλη του την απαισοδοξία: «Καλά, γιαπί θα μείνει!» Παρόλα αυτά η περιφέρεια χρηματοδοτεί την «αγιασοφιά», και τα μπετά σηκώνονται. Ο σουλτάνος σχολιάζει «Καλάαααα…».

Ε, όταν το έργο έφτασε στην «υπογειοποίηση» του πατριάρχη Κων/νου, που στον καιρό του ήταν «ανταλλάξιμος», το σκέφτηκε απο ‘δω, το σκέφτηκε από ‘κει ο καταραμένος «σουλτάνος», και είπε: ε, αφού τελικά φτιάχνουν καινούργια «αγιασοφιά» πάει να πει ότι δεν την χρειάζονται την παλιά!!! (Δυο «αγιασοφιές»; Σα να λέμε δυο πύργοι του Άιφελ; Πέφτει κατακόρυφα η τιμή!!) Κι έτσι προχώρησε αυτή η υπόθεση.

Καταλαβαίνετε τι έγινε; Το τραγικό λάθος βρίσκεται στη Ν. Φιλαδέλφεια!!! Τους έφαγε τους έλληνες θείες Λίτσες η πλεονεξία!!!! Ενώ εμείς που απ’ την αρχή νοιώσαμε το «κίτρινο τζαμί» είμασταν – πάντα μιλώντας για τα «εθνικά συμφέροντα» – σωστοί! Πρώτον, επειδή ποτέ δεν απαρνηθήκαμε τον χαρακτηρισμό «χανούμια» – τιμή μας και καμάρι μας! Δεύτερον, επειδή ξέρουμε την πολεοδομία της «Πόλης», αναγνωρίζουμε το μπλε τζαμί – δεν το ξέρετε; Είναι ακριβώς δίπλα στην «αγιασοφιά», και είναι ταυτόχρονα τουριστικός προορισμός και τζαμί. Τρίτον, επειδή δεν μπορούμε να φανταστούμε χριστιανική εκκλησία που να πηγαίνει σύννεφο – απ’ τους «πιστούς» – η χριστοπαναγία και τα λοιπά σεξιστικά… Τέταρτο: Επί 600 χρόνια τζαμί ήταν η παραδοσιακή «αγιασοφιά»· με τις αγιογραφίες της, με τα όλα της – τους μιναρέδες γύρω γύρω δεν τους βλέπει κανείς; Τι μύγες τσίμπησαν τώρα τους φύλακες των μνημείων που γκρέμισαν τον μιναρέ στο μικρό τζαμί της πλατείας στο Μοναστηράκι και φύτεψαν στη θέση του καμπαναριό; Ε;

Πέμπτο και τελευταίο: είστε σίγουροι ότι αυτή η παλιά «αγιασοφιά» ήταν ποτέ πράγματι χριστιανική εκκλησία και μόνο; Η ασταμάτητη μηχανή έχει την βεβαιότητα ότι πρακτικά επρόκειτο για τράπεζα, όπως άλλωστε συνέβαινε με αντίστοιχα μαγαζιά σ’ όλο τον χριστιανικό κόσμο, τουλάχιστον μέχρις ότου η τραπεζική αναπτυχθεί ανεξάρτητα. Πιο συγκεκριμένα η «αγιασοφιά» μάζευε το χρυσάφι απ’ τους πιστούς και το δάνειζε στο παλάτι – με «τόκο» την αναγνώριση στο παπαδαριό διαφόρων δικαιωμάτων και μέρους της εξουσίας… Όχι;

(φωτογραφία πάνω: Πιο κίτρινο δεν γίνεται!! Οι τέσσερεις μιναρέδες υψώνονται διακριτικά γύρω απ’ το mosque σ’ αυτή την ονειρική απεικόνιση. Εκεί που το κράτος δείλιαζε, το ελληνικό κεφάλαιο αποφάσισε να κλείσει στόματα. Στη Ν. Φιλαδέλφεια φτιάχνεται στο μεγαλύτερο τζαμί στην άκρη της βαλκανικής χερσονήσου, χωρητικότητας 30.000 πιστών και βάλε!!! Μέχρι και Μέκκα το λες! “Αγία” όχι – μπορεί να γίνεται κόλαση εκεί…

φωτογραφία κάτω: Μακάρι να ήταν έτσι η αίθουσα οδηγιών του προπονητή στο κίτρινο τζαμί. Δυστυχώς τέτοια προχωρημένη αισθητική / αρχιτεκτονική έχουν μόνο τα τζαμιά στη γερμανία…)