Tag: συρία

Συρία

13/2/2017. Χάρη στον αποκλεισμό της al-Bab απ’ τον συριακό στρατό και την Χεζμπ’ Αλλάχ απ’ το νότο, ο τουρκικός στρατός και το fsa πεζικό του κατάφεραν να προωθηθούν μέσα στην πόλη απ’ τα δυτικά και τα βόρεια. Για να υπάρχει μια ιδέα της de facto συμμαχίας μεταξύ Άγκυρας και Δαμασκού: τα ρωσικά βομβαρδιστικά υποστήριζαν ταυτόχρονα και τις δύο προωθήσεις. Και του συριακού στρατού προς την Tadif, μια μικρή πόλη 2 χιλιόμετρα νότια της al-Bab, και του τουρκικού προς την al-Bab.
Προκύπτει πως Άγκυρα και Μόσχα (η δεύτερη για λογαριασμό και της Δαμασκού) υπέγραψαν στις 12 του περασμένου Γενάρη μια συμφωνία συνεργασίας, που οριοθετεί τα «σύνορα» των τουρκικών, και απ’ την άλλη πλευρά των συριακών επιχειρήσεων στην ευρύτερη περιοχή. Πρόκειται για την εθνική οδό Μ4, που περνάει ανάμεσα στην Tadif και την al-Bab. Ο τουρκικός στρατος δεν θα περάσει νοτιότερα, ο συριακός δεν θα ανέβει βορειότερα…
Ο Ερντογάν λέει τώρα ότι ο στρατός του θα προχωρήσει ανατολικά. Πρώτα προς την Manbij. Και μετά θα κατευθυνθεί νότια, προς την «πρωτεύουσα» του isis, την Raqqa. Ο δρόμος προς την Manbij είναι η M4… Αλλά πίσω απ’ τις διακηρύξεις υπάρχει μια ζόρικη πραγματικότητα.
Αν ο τουρκικός στρατός και οι ένοπλοι του fsa δυσκολεύτηκαν (και μάτωσαν) τόσο πολύ για να καταλάβουν την al-Bab πως σκοπεύουν να τα καταφέρουν κατά της Manbij, η οποία ελέγχεται απ’ τις κουρδικές ypg και αμερικάνους «συμβούλους»; Κι αν ήταν απαραίτητη η ρωσική αεροπορική βοήθεια και ο ελιγμός του συριακού στρατού στην al-Bab, θα αναλάβει η Μόσχα την ίδια υποστηρικτική δράση εναντίον των φίλων της Ουάσιγκτον;
Είναι πιθανόν οι διακηρύξεις του Ερντογάν να μείνουν απλά λόγια. Ή, διαφορετικά, θα πρέπει η διοίκηση του ψόφιου κουναβιού να «πουλήσει» τις ypg, κάτι που δεν μας φαίνεται τόσο απλό. Γιατί εκτός απ’ την Ουάσιγκτον στις κουρδικές πολιτοφυλακές έχει επενδύσει πολλά και το Τελ Αβίβ.
Οπότε; Ίσως βγαίνει κάποιο συμπέρασμα απ’ αυτό: το ότι ο Ερντογάν δήλωσε ότι ο στρατός του θα φύγει απ’ το συριακό έδαφος αφού πρώτα διώξει τους τρομοκράτες απ’ την Manbij (ypg) και την Raqqa (isis). Που σημαίνει ότι αν δεν τους διώξει θα παραμείνει…

Συρία

9/2/2017. Αυτά που γράφαμε πριν δυο μέρες ισχύουν. Χάρη στον αποκλεισμό του νότιου δρόμου ενίσχυσης του isis στην al-Bab απ’ τον συριακό στρατό και την Χεζμπ’ Αλλάχ, ο τουρκικός στρατός και οι πεζικάριοι του f.s.a. έχουν αρχίσει να «ξεκολλάνε» στην από βορρά και δυτικά πολιορκία της πόλης. Οι αισιόδοξες ανακοινώσεις του τουρκικού επιτελείου υποστηρίζουν ότι «η ασπίδα του Ευφράτη» έχει φτάσει στο κέντρο της al-Bab – ίσως να είναι πρόωρο αυτή τη στιγμή. Σίγουρα πάντως έχει προωθηθεί από εκεί που ήταν καθηλωμένη, στα περίχωρα.
Ταυτόχρονα το τουρκικό καθεστώς έχει αρχίσει να μιλάει ξανά για επίθεση στην Raqqa. Αυτό προς το παρόν είναι λόγια· θα περάσει καιρός για να φανεί αν πρόκειται να γίνουν πράξη. Δείχνουν όμως τα λόγια ότι η al-Bab είναι η πιο νότια συριακή πόλη που θα καταληφθεί απ’ τον τουρκικό στρατό και τους συμμάχους του στην επαρχία του Aleppo. Ο «φραγμός» που δημιούργησε ο Άσαντ (δες τον χάρτη πριν δυο μέρες) θα γίνει σεβαστός απ’ την Άγκυρα.
Έτσι είναι οι συμφωνίες…

Συρία

7/2/2017. Στην επιχείρηση για την κατάληψη της al-Bab o τουρκικός στρατός και το συριακό πεζικό του κόλλησε. Ο βασικός λόγος είναι ότι ενόσω η επίθεση της «ασπίδας του Ευφράτη» εξελίσσεται απ’ τον βορρά, απ’ το νότο ο isis μπορούσε να μεταφέρει ανενόχλητος ενισχύσεις κατευθείαν απ’ την Raqqa, μιας και ελέγχει όλη τη διαδρομή.
Και να που τώρα συμβαίνει κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Μετά από ημέρες μαχών ο συριακός στρατός και η Χεζμπ’ Αλλάχ κατάφεραν να επεκτείνουν τον έλεγχό τους στην περιοχή νότια της al-Bab. Διακόπτοντας τις ενισχύσεις του isis προς την πόλη, στα βόρεια περίχωρα της οποίας βρίσκεται ο τουρκικός στρατός.
Ως τώρα οι “ειδικοί αναλυτές” προέβλεπαν ότι ο συριακός στρατός θα επιτεθεί κατευθείαν στην al-Bab προσπαθώντας να την καταλάβει πριν απ’ τον τουρκικό. Δεν έχει γίνει έτσι όμως, τουλάχιστον ως τώρα: το καθεστώς Άσαντ έστειλε τον στρατό του «ξώφαλτσα» απ’ την πόλη, πέντε ή έξι χιλιόμετρα νοτιότερα, με τέτοιον τρόπο ώστε αν μείνει εκεί να διευκολύνει την Άγκυρα. Ταυτόχρονα δημιουργεί ένα όριο / σύνορο για την προς το νότο επέκταση της «ασπίδας του Ευφράτη».
Θα δείξει αν αυτό είναι αποτέλεσμα μιας ουσιαστικής συμφωνίας: περικύλωση μιας «σκληρής» θέσης του isis, συντονισμένα, από δύο (υποτιθέμενους πια) «εχθρούς»…

Φαγούρα

4/2/2017. Στην ανακοίνωση του ο Flynn δεν περιορίστηκε να κατηγορήσει την Τεχεράνη για την πυραυλική δοκιμή. Φροντίζοντας να δώσει το ευρύτερο περίγραμμα της επικινδυνότητάς της, βγαλμένο απ’ τα high lights της εποχής του Μπους του Β: την κατηγόρησε ότι υπονομεύει την ασφάλεια, την ευημερία και την σταθερότητα σ’ όλη τη μέση Ανατολή και πέρα απ’ αυτήν, βάζοντας σε κίνδυνο ζωές αμερικάνων.
Αλλά η Τεχεράνη δεν είναι πλέον παρίας· και θα είναι δύσκολο για την διοίκηση του ψόφιου κουναβιού να την κάνει, με συμμάχους του είδους σαουδική αραβία και ενωμένα αραβικά εμιράτα· άντε και ισραήλ. Απ’ την μεριά της Τεχεράνης βρίσκεται το Πεκίνο (που ήδη έχει υποδειχθεί σαν νο 1 εχθρός) και η Μόσχα. Η οποία δεν τρώει και δεν πρόκειται να φάει τον υποτιθέμενο (και όψιμο) «φιλορωσισμό» της Ουάσιγκτον. Υπό ορισμένες προϋποθέσεις και το Παρίσι δεν θα γούσταρε (έχει παλιά «συνεννόηση» με το ιρανικό καθεστώς) – ούτε και το Βερολίνο.
Ο τακτικός στόχος της Ουάσιγκτον είναι, ίσως, να απονομιμοποιήσει την παρουσία των ιρανών «φρουρών της επανάστασης» και της λιβανέζικης Χεζμπ’ Αλλάχ στη συρία· είναι κάτι που ενοχλεί σφόδρα και το Τελ Αβίβ και τις πετροδικτατορίες της αραβικής χερσονήσου. Αλλά αυτοί ακριβώς είναι (μαζί με τα ρωσικά όπλα και το ρωσοτουρκικό deal) παράγοντες μιας πιθανής αποκλιμάκωσης της βίας στη συρία. Αν το ψόφιο κουνάβι συνεχίσει να λέει ότι δεν ενδιαφέρεται για την πτώση του Άσαντ αλλά, απ’ την άλλη, ψάχνει ευκαιρία να πυροβολήσει τα στηρίγματά του, θα βάλει σίγουρη υποθήκη σαν διεθνώς αναγνωρισμένος απατεώνας.
Αφού, για παράδειγμα, μέχρι και οι πέτρες της ερήμου ξέρουν πια ότι το Ριάντ είναι βασικός σπόνσορας της «ισλαμικής τρομοκρατίας»…