Ντόχα

Τρίτη 27 Ιούνη. Να κλείσουν το al Jazeera… Να κλείσουν και την τουρκική βάση… Να κόψουν κάθε σχέση με το ιράν… Να κάνουν και 10 συνεχόμενες κωλοτούμπες στον αέρα: η λίστα των απαιτήσεων του Ριάντ (και των λίγων βασάλων του στη χερσόνησο) απέναντι στην Ντόχα είναι σουρεαλιστική. Θα μπορούσε όμως να έχει συνταχτεί μετά από 2 ή 3 πρωϊνές (μεσημεριανές καλύτερα) «γραμμές». Εκείνη την ώρα όλα είναι δυνατά· αν νοιώθεις ότι έχεις εξουσία.

Η ενδοαραβική κόντρα έχει πάψει να απασχολεί (σίγουρα στα μέρη μας), αφού δεν θα γίνει πόλεμος (που δεν θα γινόταν!). Συνεχίζεται πάντως. Σκοπεύει σε κάτι πραγματικό το Ριάντ; Αν δεν είναι όλα «άσπρη σκόνη» το μόνο λογικό «μετά», όταν θα περάσουν οι 10 ημέρες του σαουδαραβικού τελεσίγραφου στο κατάρ χωρίς αυτό να συνθηκολογήσει, θα είναι… τα ίδια όπως και πριν. Δηλαδή τίποτα σπουδαίο.

Μετά την πρώτη ή και την δεύτερη μέρα του αποκλεισμού του, το σεϊχάτο του κατάρ βρήκε λύσεις για όλα τα προβλήματα: όταν έχεις λεφτά δεν είναι δύσκολο. Η Άγκυρα και η Τεχεράνη, σε συνεννόηση μεταξύ τους, προμηθεύουν το κατάρ όσα έχασε (με το αζημίωτο προφανώς)· συνεπώς το παλάτι του Ριάντ βρυχάται χωρίς να μπορεί να απειλήσει στα σοβαρά.

Το σημαντικότερο: αν όλος ο καυγάς γίνεται με φόντο στο συριακό πεδίο μάχης, τότε πολύ απλά οι φασιστοσεΐχηδες του Ριάντ μπορούν να ανακηρυχτούν losers! H Ντόχα δείχνει ότι πέρασε έγκαιρα στο σωστό στρατόπεδο. Κι αν δεν συμβεί κάτι συνταρακτικό, αρκεί να περιμένει.

Σε μερικές βδομάδες, σε έναν ή δύο μήνες, μπορεί όμως και νωρίτερα, το Ριάντ θα συνεχίζει να έχει νεύρα, αλλά δεν θα έχει τίποτα άλλο στη συρία…

Συρία

Σάββατο 24 Ιούνη. Ακολουθώντας βελτιωμένες και αναβαθμισμένες τις τακτικές που στο παρελθόν χρησιμοποίησαν οι αντικαθεστωτικοί ένοπλοι (και ο isis), κινούμενοι τη νύχτα στην έρημο για να μην γίνονται αντιληπτοί, οι σύμμαχοι του Άσαντ επεκτείνουν με αιφνιδιαστικούς ελιγμούς τον έλεγχό τους στα συρο/ιρακινά σύνορα, στα νότια· εκνευρίζοντας, είναι σίγουρο, το αμερικανικό Πεντάγωνο.

Σ’ αυτήν την περιοχή (όπως και στο μεγαλύτερο μέρος της κεντρικής και ανατολικής συρίας) δεν υπάρχουν σε γενικές γραμμές πόλεις ή χωριά που να συνιστούν εμπόδιο από στρατιωτική άποψη. Υπάρχουν μόνο συστάδες πετρελαιοπήγαδων και εγκαταστάσεις για όσους δουλεύουν σ’ αυτά. Έτσι, το φιλοΆσαντ πεζικό (συριακός στρατός, ιρακινοί, ιρανοί και Χεζμπ’ αλλάχ), με την αεροπορική κάλυψη της Μόσχας, προχωρούν γρήγορα από «συστάδα σε συστάδα», χωρίς να συναντούν ιδιαίτερη αντίσταση. Καταλαμβάνουν εδάφη και πηγάδια, στερώντας τα (μαζί με τα όποια έσοδα απ’ το λαθρεμπόριο) απ’ τον isis. Απέχουν τώρα (σ’ αυτήν την συνοριακή γραμμή) περίπου 150 χιλιόμετρα απ’ την κωμόπολη Al Qa’im, που βρίσκεται στις όχθες του Ευφράτη, εκεί που περνάει απ’ την συρία στο ιράκ. Σ’ αυτή την διαδρομή το μόνο αξιόλογο, κάπου στη μέση, είναι ένα μικρό στρατιωτικό αεροδρόμιο…

Εκτός απ’ την Raqqa και λίγες ακόμα κωμοπόλεις, στον isis στη συρία έχει απομείνει τώρα κυρίως η έρημος· και, φυσικά, η κατοχή ενός μέρους της Deir ez-Zor και η πολιορκία του υπόλοιπου. Με τα σημερινά δεδομένα, όπου καμιά «ισχυρή δύναμη» δεν κάνει κάτι φανερά υπέρ του, η πλήρης κατάρρευση του «χαλιφάτου» στη συρία είναι θέμα χρόνου.

Αυτό δεν αρέσει σε πολλούς…

Οι απότομες στροφές

Παρασκευή 23 Ιούνη. Ο καινούργιος επίσημος «διάδοχος του θρόνου» και πραγματικό αφεντικό της σαουδαραβικής χούντας, ο γιάπης – με – τα – όλα – του (και οπωσδήποτε τις γκριμάτσες της μύτης…) Mohammed bin Salman, είναι αυτός που εκπροσωπεί πιο καθαρά από οποιονδήποτε άλλον στα παλάτια του Ριάντ την επιθετική, πολεμοκάπηλη προσπάθεια επιβίωσης ενός καθεστώτος που δεν έχει πια διεθνή λόγο ύπαρξης. Αυτός ο “πρίγκηπας” θα δώσει μορφή στην για πρώτη φορά στην ιστορία ανοικτή (και) στρατιωτική συμμαχία ισραήλ – σαουδικής αραβίας. (O ακροδεξιός υπ.αμ. του Τελ Αβίβ Lieberman την ανακοίνωσε ήδη, με τον δικό του τρόπο…) Εννοείται πως ένα απ’ τα κεφάλαια αυτής της συμμαχίας (θα) είναι το να ξεφορτωθεί τους παλαιστίνιους· ή, πιο σωστά, να συνεχίσει να χρηματοδοτεί το Ριάντ μόνο τα πιο κραυγαλέα εθελόδουλα τμήματα της παλαιστινιακής κοινωνίας / εξουσίας.

Αλλά επίσης, αυτός ο «πρίγκηπας» μπορεί θαυμάσια να γίνει τμήμα παλατιανών πραξικοπημάτων και αντιπραξικοπημάτων· συμβαίνουν αυτά κατά κόρον και στις καλύτερες οικογένειες σε περιόδους παρακμής και αβεβαιότητας…

Η “απαλλαγή απ’ το παλαιστινιακό πρόβλημα” συμβαίνει ήδη· αλλά δεν είναι μια επιλογή αποδεκτή γενικά απ’ τους αραβικούς πληθυσμούς. Η σαουδαραβικο -ισραηλινή παρακμή (η οποία, φυσικά, μπορεί να εκφραστεί με τον πιο δολοφονικό τρόπο, κάπως σαν το φινάλε της ταινίας Scarface…) δημιουργεί ήδη κενά ηγεμονίας σε μια μεγάλη έκταση του κόσμου, ουσιαστικά στην μέση Ανατολή και την αραβική βόρεια Αφρική, που τα «γεμίζουν» άλλοι: η Τεχεράνη, η Άγκυρα, και από πιο ψηλά η Μόσχα ή/και το Παρίσι. Δεν ενδιαφέρονται για τα πετρέλαια αυτοί· ενδιαφέρονται για την διάλυση της αμερικανικής αυτοκρατορίας συνολικά. 

Τα αφεντικά του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου την έχουν δει αλλιώς. Ο μόνος πραγματικός λόγος για την επιλογή τους να συνταχτούν με το μπλοκ της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ είναι η θέση που έχουν (και ευελπιστούν να βελτιώσουν) στην παγκόσμια οικονομία του εγκλήματος. Ένα failed state μπορεί να γίνει ευκολότερα πειρατικό κράτος παρά «κανονικό», με τις προδιαγραφές του «λευκού» καπιταλιστικού 21ου αιώνα…

Η μεγάλη, υπόγεια και ανείπωτη «ελληνική κληρονομιά» των ‘90s χάνει το ένα μετά το άλλο τα «φύλλα συκής» της…

Κάτω οι τρομοκράτες!

Τρίτη 20 Ιούνη. Δεν θα το ζητούσαμε (δεν έχουμε τέτοιο δικαίωμα), αλλά όσες / όσοι έχετε το 1ο τετράδιο για εργατική χρήση θα πρέπει να λάβετε υπόψη σας κι αυτό (που ακολουθεί).

– Στις 16 Σεπτέμβρη του 2016 αμερικανικά και δανέζικα πολεμικά κτύπησαν “κατά λάθος” θέσεις του συριακού στρατού κοντά στο αεροδρόμιο της Deir ez-Zor. Σκότωσαν «κατά λάθος» πάνω από 100 σύρους στρατιώτες, και «κατά λάθος» βοήθησαν τον isis που έχει περικυκλώσει την περιοχή να καταλάβει τις θέσεις που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει ο βομβαρδιζόμενος συριακός στρατός. Η νίκη δεν ήταν οριστική, αλλά: ήταν Σεπτέμβρης του 2016, πρόεδρος ήταν ο Ομπάμα, και η Deir ez-Zor ήταν ένα άγνωστο μέρος στην άγνωστη ανατολική συρία.

– Στις 7 Απρίλη του 2017 το ψόφιο κουνάβι μεράκλωσε «που σκοτώνουν τόσο όμορφα μωρά στη συρία» (ο Άσαντ και τα χημικά του) και διέταξε μια επίθεση με 59 πυραύλους Tomahawk κατά του αεροδρομίου Shayrat, στην Homs. Φήμες λένε ότι δεν έφτασαν όλοι στο στόχο τους, και άλλες φήμες σχολιάζουν το πως και αν χάθηκαν. Το γεγονός είναι ότι η ζημιά για την αεροπορία του Άσαντ ήταν ελάχιστη. Πολλοί και διάφοροι είπαν (ή υπονόησαν) ότι το ψόφιο κουνάβι δεν ήθελε να το κάνει αυτό, αλλά τον έμπλεξε η κόρη του ή/και οι σύμβουλοί του. Στις αρχές Απρίλη του 2017 το ψόφιο κουνάβι ήταν ακόμα ένα «καλό» ψόφιο κουνάβι, που θα φάει τους παλιοτρομοκράτες…

– Στις 18 Μάη του 2017 ο αμερικανικός στρατός κτύπησε φιλοΆσαντ στρατό, κοντά στην συνοριακή κωμόπολη al-Tanf. Επειδή θεώρησε ότι κινδυνεύει.

– Στις 6 Ιούνη του 2017 ο αμερικανικός στρατός ξαναέκανε το ίδιο.

– Στις 8 Ιούνη του 2017 το ίδιο, για τρίτη φορά. Παρόλα αυτά δεν κατάφερε να αποφύγει την γρήγορη παράκαμψη των θέσεών του.

– Την Κυριακή 18 Ιούνη του 2017 ο αμερικανικός στρατός κατέρριψε ένα συριακό Su-22. Επειδή θεώρησε ότι κινδυνεύει.

Εκτός απ’ την ηθογραφική πλευρά του ζητήματος (ο «καλός» ψοφιοκούναβος που κοιμόταν και ξυπνούσε με την αγωνία να εξαφανίσει τους τρομοκράτες του isis είτε δεν ασχολείται μ’ αυτό είτε δεν ελέγχει τον στρατό του) υπάρχει και μια πολιτική: ποια τρομοκρατία, ποιος isis; Αυτά είναι «περσινά ξινά σταφύλια». Ό,τι ήταν να δώσει η «λούμπεν (ας μας επιτραπεί) τρομοκρατία» των «άγνωστων και μυστηριωδών τζιχαντιστών» το έδωσε. Τώρα υπάρχουν κανονικοί πρωτοκοσμικοί στρατοί στη σκηνή. Όχι ένας, όχι δύο, όχι τρεις, όχι τέσσερεις…

Φυσικά εδώ κι εκεί εμφανίζονται διάφοροι με βανάκια που πέφτουν πάνω σε πρωτοκοσμικούς, ή σε μπάτσους, ή σε μουσουλμάνους. Αλλά αυτά υπηρετούν την ανάγκες της δημόσιας τάξης και των «έκτακτων συνθηκών» στις μητροπόλεις· τίποτα άλλο.

Προσέξτε τώρα: η Ιστορία δεν κολώνει εξαιτίας της μαζικής βλακείας, ευπιστίας ή ότι άλλο. Προχωράει σκάβοντας· όπως την οδηγούν οι κάθε φορά νικητές.

Το ξαναλέμε: η Ιστορία προχωράει σκάβοντας. Τάφους…

Συρία

Τρίτη 20 Ιούνη. Παρά την κατάρριψη του συριακού πολεμικού ο φιλοΆσαντ στρατός, με την ρωσική αεροπορική κάλυψη, κινείται αρκετά γρήγορα νότια απ’ το “μαλακό υπογάστριο” της αμερικανικής plus ypg προσπάθειας για την κατάκτηση της Raqqa. Σε λίγο από γεωγραφική άποψη, αυτή η “νίκη” θα βολεύει μόνο τον κουρδικό φρεσκοφτιαγμένο ιμπεριαλισμό!

O χάρτης (είπαμε: οι πόλεμοι τελικά κρίνονται ακόμα στο χώμα…) δείχνει την χθεσινή κατάσταση και την διαφαινόμενη τακτική του φιλοΆσαντ στρατού: από δύο σημεία, το ένα νότια της Raqqa (το έντονο κίτρινο είναι οι περιοχές που ελέγχουν οι ypg – οι συριακές θέσεις έχουν την σημαία) και το άλλο ανατολικά της Palmyra, «πιάνοντας» τους δύο βασικούς δρόμους, προέλαση προς τον θύλακα της Deir ez-Zor. Δεν αποκλείουμε καθόλου να υπάρξει (δεν φαίνεται στον χάρτη) προέλαση προς την ίδια θέση και απ’ την μεριά των συρο-ιρακινών συνόρων, είτε από μία θέση (νότια) είτε από δύο (+ανατολικά) – η συνεργασία Βαγδάτης και Δαμασκού πρέπει να θεωρείται δεδομένη.

Μπροστά σ’ αυτές τις εξελίξεις τι νόημα έχει για την Ουάσιγκτον και τους βασάλους της η κατάρριψη ενός συριακού αεροπλάνου; Αν υπάρξει προέλαση απ’ την μεριά του ιράκ θα καλύπτεται απ’ την ιρακινή αεροπορία και ιρανικούς πυραύλους. Η προέλαση του φιλοΆσαντ στρατού καλύπτεται απ’ την ρωσική αεροπορία – εκτός απ’ την συριακή. Και το γενικό επιτελείο (απ’ την Μόσχα) απειλεί πλέον ότι θα αντιμετωπίζει οτιδήποτε αμερικανικό πετάει δυτικά του Ευφράτη σαν στόχο (!!! – ο.κ., μια δόση υπερβολής, αλλά αυτό ανακοινώθηκε…) Οπότε;

Δέσμια των «αντιτρομοκρατικών» προσχημάτων της (σχεδόν 16 χρόνια δεν είναι λίγα!) η Ουάσιγκτον (και οι σύμμαχοί της) βρίσκεται τώρα μπροστά σ’ ένα στρατηγικό δίλημα. Είτε θα συνεχίσει να το παίζει «αντιτρομοκρατία», οπότε θα είναι αναγκασμένη να παρεμβαίνει ως εκεί που μπορεί να πουλήσει τους «λόγους αυτοάμυνας» (δες προηγούμενο πίνακα) – πράγμα που ήδη είναι απαντημένο απ’ τους γρήγορους και αποτελεσματικούς ελιγμούς των αντιπάλων της. Είτε θα πρέπει να κηρύξει (άτυπα) το «τέλος της αντιτρομοκρατίας» και (τυπικά) την έναρξη μιας πιο «καθαρής μορφής» του 4ου παγκόσμιου πολέμου…

Κλειστοί ουρανοί

Δευτέρα 19 Ιούνη. Την ημέρα που οι αμερικάνοι έριχναν ένα Su-22 της συριακής αεροπορίας, κοντά στη Raqqa («για λόγους αυτοάμυνας» είπαν), η Τεχεράνη έκανε κάτι χοντρύτερο. Κτύπησε με πυραύλους εδάφους / εδάφους θέσεις του isis στη συρία, κοντά στην πολιορκούμενη Deir ez-Zor. Οι βαλιστικοί πύραυλοι βεληνεκούς 700 χιλιομέτρων εκτοξεύτηκαν από δύο θέσεις στο δυτικό ιράν, πέρασαν πάνω απ’ το ιράκ, και… Μια πολύ καλή ευκαιρία όχι μόνο για άσκηση αλλά και για επίδειξη δυνατοτήτων.

Οι μεν αμερικάνοι προσπαθούν να συγκρατήσουν την προέλαση του συριακού στρατού και των συμμάχων του. Οι δε ιρανοί «φρουροί της επανάστασης» είχαν ένα σημείωμα πάνω στους δικής τους κατασκευής Zulfiqar πυραύλους τους: για το Ριάντ με αγάπη!!!

Οι μεν αμερικάνοι προχωρούν «τσούκου τσούκου», με τον στρατό τους να δρα «εκτός νόμου» (του αμερικανικού τέτοιου), δημιουργώντας τετελεσμένα για να πατήσει πάνω τους για τα επόμενα… Αλλά πόσο μακρυά θα συνεχίσει; Θα ρίξει, μήπως, και κάποιο ρωσικό Su-35, «για λόγους αυτοάμυνας» πάντα; Δεν ρωτάμε τυχαία: η ρωσική αεροπορία κινείται εκεί δίπλα.

Οι δε συμμαχία Μόσχας – Τεχεράνης – Δαμασκού δείχνει να έχει το πάνω χέρι επί του εδάφους. Φαίνεται, για παράδειγμα, ότι στο κρίσιμο ζήτημα του ελέγχου των συρο-ιρακινών συνόρων, επεκτείνει τις υπό τον έλεγχό της εκτάσεις, με γρήγορους, αιφνιδιαστικούς και μάλλον απρόβλεπτους ελιγμούς. Πρόκειται για έναν καινούργιο πονοκέφαλο για την Ουάσιγκτον: όπως όλα δείχνουν, κάτω από ρωσικό σχεδιασμό, συριακός στρατός, ιρανικός και Χεζμπ’ αλλάχ, κάνουν ασυνήθιστα μεγάλους (σε αποστάσεις) και ασυνήθιστα γρήγορους ελιγμούς, δημιουργώντας τετελεσμένα πολύ πιο σύντομα απ’ όσο θα περίμεναν τα αμερικανικά επιτελεία… Πρόκειται για εντυπωσιακή μεταμόρφωση ενός πεζικού που πριν 2 χρόνια φαινόταν ότι θα πέσει στη Μεσόγειο για να σωθεί…

Ακόμα και στα περίξ της ypg κρατούμενης περιοχής γύρω απ’ την Raqqa, φαίνεται πως η συμμαχία προχωράει γρήγορα με τέτοιον τρόπο ώστε να κλείσει τους δρόμους του αμερικανικού στρατού και των βασάλων του προς την κεντρική συρία.

Παρότι, λοιπόν, μπορούμε να κοροϊδεύουμε από απόσταση ασφαλείας, η «κλιμάκωση» στο συριακό (και στο ιρακινό, αργά ή γρήγορα) πεδίο μάχης συνεχίζεται. Αργά, χωρίς εντυπωσιακές επιταχύνσεις· αλλά σταθερά.

(στον ιρανικό χάρτη της φωτογραφίας η συριακή Deir ez-Zor δείχνεται σαν Dayr al-Zawr. Για την ίδια στρατηγικής σημασίας πόλη πρόκειται).

Συρία – ιράκ

Κυριακή 18 Ιούνη. Το είχαμε γράψει πριν 2 ημέρες (ε, μερικά πράγματα τα μαθαίνουμε νωρίς…), τώρα ανακοινώθηκε και επίσημα: οι PMU και ο ιρακινός στρατός ανακατέλαβαν απ’ τον isis το συνοριακό πέρασμα al-Waleed, με την συρία. Η ανακατάληψη του περάσματος, κάμποσα χιλιόμετρα ανατολικότερα εκείνου της al Tanf (που ελέγχεται απ’ τους αμερικάνους και τους proxies τους) θεωρείται σημαντική επειδή επιτρέπει τον έλεγχο απ’ την συρο-ιρακινή συμμαχία των κοινών συνόρων στον συριακό νότο, σε μεγάλο μήκος.

Αυτό, ακριβώς, που ήθελε να εμποδίσει η Ουάσιγκτον… Δεν πειράζει. Περισσότερες «κυρώσεις» εδώ κι εκεί: τιμωρώ, άρα υπάρχω…

Οι φίλοι του θηρίου

Σάββατο 17 Ιούνη. Εκκαθαρίσεις «αντιφρονούντων» (κούρδων)· βίαιες εκτοπίσεις χιλιάδων αράβων (που συγκεντρώνονται σε στρατόπεδα)· εκβιαστικές στρατολογήσεις: γρήγορα γρήγορα οι ypg γίνονται δύναμη κατοχής στα εδάφη που έχουν καταλάβει, και δεν είχαν ποτέ κουρδικό πληθυσμό. Όταν, όμως, έχεις τις πλάτες της Ουάσιγκτον μπορείς να κάνεις πραγματικότητα τα «καλύτερα όνειρά» σου· έτσι δεν είναι;

Τα υπόλοιπα τα και καλά “κομμουνιστικά”; Φύκια για μεταξωτές κορδέλες…

Συρία

Παρασκευή 16 Ιούνη. Πριν λίγες ημέρες (Σάββατο 10 και Κυριακή 11 Ιούνη: συρία) σας ενημερώναμε (σας ενδιαφέρει;) ότι ο συριακός στρατός με τους συμμάχους του (ή: οι σύμμαχοί του alone…) έφτασαν στα νότια σύνορα συρίας – ιράκ, παρακάμπτωντας με έναν γρήγορο ελιγμό το εμπόδιο που είχε στήσει η Ουάσιγκτον στην At Tanf. Σημειώναμε τότε ότι απ’ τα σύνορα αυτά η απόσταση ως την Βαγδάτη είναι γύρω στα 500 χιλιόμετρα, κι απ’ αυτά μόνο τα 100 ελέγχονται απ’ τον isis (στη μεριά του ιράκ).

Όχι πια. Με αντίστοιχη γρήγορη προέλαση οι «φιλοϊρανικές» ιρακινές PMU «καθάρισαν» τον δρόμο απ’ τα νότια, την ιρακινή επικράτεια, κι έτσι υπάρχει τώρα μια ελεγχόμενη χερσαία επικοινωνία Δαμασκού / Βαγδάτης / Τεχεράνης. Δεν είναι η καλύτερη· είναι όμως υπαρκτή. Κι αυτό έχει σημασία.

Ο «τρελός σκύλος» προσπάθησε να παραστήσει τον ψύχραιμο σ’ αυτήν την εξέλιξη, που έχει αχρηστέψει ουσιαστικά την προσπάθεια της Ουάσιγκτον και των proxies της να κρατήσουν μακριά απ’ τα νότια σύνορα με το ιράκ τον Άσαντ και τους συμμάχους του· προχωρώντας ως την Deir ez-Zor. Δεν είναι συριακό στρατός απάντησε σε ερώτηση στο κογκρέσσο… Είναι ρωσικός…  (Α, εντάξει τότε).

May be. Και γιατί να μην είναι ρωσικός, δηλαδή; Αλλά τι θα κάνει ο «τρελός σκύλος» με τον ρωσικό στρατό που του έκλεισε τον δρόμο και, ουσιαστικά, αχρήστευσε τους σχεδιασμούς του;

Εν τω μεταξύ, μετά απ’ αυτήν την επιτυχία (του «εναλλακτικού» διαδρόμου συρίας / ιράκ / ιράν) έγινε και μια συνάντηση κορυφής. Σύμφωνα με αραβικές πηγές στις 13 Ιούνη. Ο στρατηγός Osman Al-Ghanmi, επικεφαλής του ιρακινού πενταγώνου συναντήθηκε με τους επιχειρησιακούς επικεφαλής του συριακού στρατού και εκπροσώπους του Άσαντ. Στη Βαγδάτη. Ποιο ήταν το θέμα; Η στρατιωτική συνεργασία Δαμασκού – Βαγδάτης. Γενικά; Όχι. Ειδικά: στην εκκαθάριση των συνόρων απ’ τους «τρομοκράτες» και στην διασφάλιση και επέκταση των χερσαίων επικοινωνιών μεταξύ τους.

Η ρωσική συμμετοχή δεν χρειαζόταν. Είναι εκεί. Και έχει προειδοποιήσει την Ουάσιγκτον να μην διανοηθεί να…

(Είτε σας ενδιαφέρει είτε όχι αυτόν τον καιρό γίνονται στο συριακό πεδίο μάχης αποφασιστικές μάχες… Θα ήταν «τακτικής» σημασίας αν η Ουάσιγκτον δεν φρόντιζε να τους δώσει στρατηγικό νόημα. Και είναι μάχες σχεδόν «κατευθείαν»…)

(φωτογραφία πάνω: Ναι, ρωσικός στρατός στο ρουθούνι του αμερικανικού! Χωρίς σημαίες – το έκανε και στην Κριμέα…

φωτογραφία κάτω: απ’ την συνάντηση ιρακινών / συρίων στη Βαγδάτη. Φέρεται να έγινε στις 13 Ιούνη.)

Συρία – και πιο πέρα

Πέμπτη 15 Ιούνη. Σ’ έναν κόσμο όπου η αλήθεια είναι μια στιγμή του ψέμματος, στον ώριμο και ενσωματωμένο κόσμο του θεάματος που ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια του «αναπτυγμένου καπιταλισμού», το είναι κανείς λακές αυτού του «αναπτυγμένου» του προσφέρει θαυμάσιες ευκαιρίες πλαστοπροσωπίας.

Έτσι, για παράδειγμα, οι ypg, που είναι ενεργούμενα της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ και των ιμπεριαλισμών τους, μπορούν να πουλάνε (μεταξύ τους; σε τρίτους; ) το παραμύθι ότι … προχωράνε στα βήματα του Τσε (!!!). Υιοθετούν διάφορα ονόματα απ’ την επαναστατική ιστορία του 20ου αιώνα, δουλεύοντας επ’ αμοιβή τις «εξωτικές» βιοτεχνίες της πλαστογραφίας. Εκείνοι που την παραγγέλνουν είναι ευκολονόητοι· και πάντα υπάρχουν κάποιοι να την αγοράσουν…

Εν τω μεταξύ ο πιο πρόσφατος που φαίνεται να ερωτεύεται την «κουρδική υπόθεση» (αδιαφορώντας, λογικά, για την «επαναστατική συσκευασία» της!!!), την δημιουργία δηλαδή ενός «κουρδικού κράτους» στη συρία που θα είναι παράρτημα της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ στη μέση Ανατολή είναι… ποιός; Το Ριάντ! Οι φασιστοσεΐχηδες της σαουδικής αραβίας δεν είχαν ασχοληθεί μέχρι τώρα με το «κουρδικό», μιας και ασχολούνταν άλλοι σύμμαχοί τους. Τώρα όμως, μετά τις ανοικτές δηλώσεις (και πράξεις) υποστήριξης της Ντόχα απ’ την Άγκυρα, οι αφέντες του φασιστικού ουαχαβιτισμού «είδαν φως» και στην Rojana. Λογικό δεν είναι; “O εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου»…

Θα αρνηθούν έστω αυτή την “βοήθεια” οι ypg; Όχι. Το κράτος που ονειρεύονται και ελπίζουν να φτιάξουν με την εγγύηση της Ουάσιγκτον δεν έχει σπουδαίους πόρους. Αν προσαρτήσουν και την Raqqa μπορεί να έχουν πρόσβαση σε κάποια πετρελαιοπήγαδα· αλλά το πετρέλαιο δεν είναι το μέλλον. Είναι το παρελθόν.

Συνεπώς η κουλτούρα του μισθοφόρου έχει εγκαθιδρυθεί ήδη· και είναι μια κάποια προοπτική για το μέλλον. Αβέβαιη, αλλά χωρίς άλλες εναλλακτικές.

Οι σαουδάραβες έχουν πολλά λεφτά, έτσι κι αλλιώς. Κι ας μην έχουν επαναστατικά ονόματα και παρατσούκλια, δεν πειράζει…