Μέση Ανατολή 2

Σάββατο 13 Οκτώβρη. Ακόμα σημαντικότεροι είναι οι αντίπαλοί του Ριάντ εκτός συνόρων: Τεχεράνη, Ντόχα, Άγκυρα. Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομύριο να αφήσουν ανεκμετάλλευση τόσο την (βέβαιη) ενοχή του υπό τον τοξικό σαουδαραβικού καθεστώτος, όσο και οποιαδήποτε αναταραχή διαδοχής του «πρίγκηπα» στα κυβερνητικά πόστα. Και είναι κυρίως η Άγκυρα και η Ντόχα που μπορούν να κρατήσουν το ζήτημα της δολοφονίας ανοικτό διεθνώς, ακόμα κι αν τα βαθέα κράτη στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο προσπαθήσουν, για τους δικούς τους λόγους (: εμπόριο όπλων…) να το σπρώξουν κάποια στιγμή κάτω απ’ το χαλί…. «λόγω αμφιβολιών».

Στον ειδικό πόλεμο για τον έλεγχο των σουνιτών (κατ’ αρχήν της συρίας) η Άγκυρα και η Ντόχα νίκησαν καθαρά το Ριάντ, αυτό είναι βέβαιο. Απο ‘δω και στο εξής, με μοχλό την δολοφονία του Khashoggi, έχουν αποκτήσει πολλές δυνατότητες να «επιτεθούν» (όχι με όπλα) στην ίδια την σαουδαραβική πρωτεύουσα, στην «καρδιά» της χούντας εκεί. Να κάνουν, κατά κάποιον τρόπο, εξαγωγή της νίκης τους στη συρία…

Η πολιτική αναβάθμιση και των δύο καθεστώτων (ειδικά όμως την Άγκυρας), όχι μόνο σε ότι αφορά τους σουνίτες αλλά γενικότερα στους σχεδιασμούς για την μέση Ανατολή και την ανατολική Μεσόγειο, είναι μια απ’ τις συνέπειες της τόσο brutal δολοφονίας του Khashoggi σε τουρκικό έδαφος και της αναμενόμενης «καταβαράθρωσης» του Ριάντ. Το σαουδαραβικό καθεστώς, που είχε ήδη πολλά και σοβαρά προβλήματα, μοιάζει όλο και περισσότερο με dead man walking. Με ή χωρίς τον τοξικό…

Ενδεχομένως να αναβαθμιστεί και η χούντα του Καΐρου… Θα ήταν μια ελπίδα για το Τελ Αβίβ, που δεν πρέπει να νοιώθει καλά με το μέλλον του συμμάχου του στο Ριάντ.

(Κατά το cnn και άλλα αμερικανικά καθεστωτικά μήντια κάποιες αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ήξεραν, μέσω τηλεφωνικών παρακολουθήσεων, τα σαουδαραβικά σχέδια, σίγουρα για απαγωγή του Khashoggi, και βίαιη μεταφορά του στο Ριάντ… Όμως δεν τον ειδοποίησαν…

Έχει προκύψει έτσι μια αμιγώς αμερικανική «ουρά» στο ζήτημα της δολοφονίας, που λογικά θα γίνει προσπάθεια να κουκουλωθεί…)

Idlib

Πέμπτη 11 Οκτώβρη. Δούλεψε, τελικά, η πολύπλευρη και πολύμορφη «πίεση» των τουρκικών υπηρεσιών στους αντικαθεστωτικούς φιλο-Ριάντ ένοπλους στο Idlib. Χρειάστηκαν, φυσικά, και μερικές δολοφονίες σκληροπυρηνικών οπλαρχηγών από μυστηριώδεις (και άγνωστους) ελεύθερους σκοπευτές ή σαμποτέρ. Χρειάστηκε, επίσης, και μια εσωτερική στρατιωτική πίεση προς τους σκληροπυρηνικούς της HTS, κάτι σαν σποραδικός εμφύλιος. Το αποτέλεσμα πάντως είναι που μετράει: η ζώνη – χωρίς – βαριά – όπλα που συμφωνήθηκε μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας είναι από χτες γεγονός.

Δεν τέλειωσαν όλα, φυσικά, στον θύλακα του Idlib. Με μικρότερη έκταση να μοιραστούν μεταξύ τους, και με σαφή τα πλεονεκτήματα όσων πέρασαν με την μεριά της Άγκυρας, οι εσωτερικοί καυγάδες για τις όποιες προσόδους είναι πιθανό να ενταθούν.

Όμως αυτό ήταν απ’ την αρχή στο λογαριασμό. Δεν χαλάει κανέναν (απ’ το μπλοκ της Αστάνα). Αν συνυπολογίσει κανείς τα ζόρια που απέκτησε ο τοξικός μετά την δολοφονία του Khashoggi στην πρεσβεία στην Άγκυρα (τα σκονάκια είναι κακοί σύμβουλοι!) οι πελάτες του στη συρία θα στριμωχτούν ξανά και ξανά.

Και όχι μόνον αυτοί.

Επαγγελματίες ψεύτες εναντίον ιδανικών αυτόχειρων

Δευτέρα 8 Οκτώβρη. Το 1992 ισραηλινοί αξιωματούχοι προειδοποιούσαν τη νικήτρια “δύση” (νικήτρια του 3ου παγκόσμιου, “ψυχρού πολέμου”), και ειδικά την Ουάσιγκτον ότι έχουν απόλυτα ασφαλείς πληροφορίες πως το ιράν θα έχει πυρηνικά όπλα μέσα στα επόμενα τρία έως πέντε χρόνια. Το αργότερο ως το 1997…

Το 1995 επαναλάμβαναν τις ίδιες απόλυτα ασφαλείς πληροφορίες: η Τεχεράνη ήταν σε απόσταση τριών έως πέντε χρόνων απ’ τις βόμβες. Ως το 2000 το αργότερο…

Το 1996 ίσως σκέφτηκαν να αποφεύγουν τόσο ακριβείς (και διαδοχικά διαψευδόμενες) χρονικές προβλέψεις. Έτσι δήλωσαν ότι “το ιράν είναι εξαιρετικά κοντά” στα πυρηνικά όπλα. Αύριο, μεθαύριο το αργότερο δηλαδή…

Όταν το 2003 ο αμερικανικός στρατός εισέβαλλε στο ιράκ, το Τελ Αβίβ έκαστε αναπαυτικά. Ήταν θέμα χρόνου η εισβολή και στο ιράν· το έλεγαν τα αμερικανικά επιτελεία…

Αλλά αυτή η ευτυχισμένη στιγμή δεν ήρθε. Το 2009 το Τελ Αβίβ ξαναθυμήθηκε την τέχνη του: “σε ένα το πολύ δύο χρόνια” το ιράν θα…. Ως το 2011 το αργότερο…

Το 2012 οι ισραηλινοί αξιωματούχοι επανήλθαν, ακόμα δριμύτεροι: “σε λίγους μήνες”…

Το να τα λέει αυτά ένα κράτος που έχει πυρηνικά όπλα αλλά αρνείται να το παραδεχτεί και, άρα, να υπογράψει τις όποιες διεθνείς συμβάσεις για τον έλεγχό τους, κάνει το πράγμα με “τον λύκο στο μαντρί” ακόμα πιο φαρσοκωμωδία. Δεν είναι ένας «βοσκός» που φωνάζει, αλλά ένας (άλλος) λύκος… Ποιος θα μπορούσε να αγοράζει ισραηλινές καταγγελίες; Εκτός απ’ την Ουάσιγκτον κανένας.

Ωστόσο η διοίκηση Ομπάμα άλλαξε προσέγγιση, επειδή ήθελε να στοχεύσει αποκλειστικά στον Ειρηνικό, και – κατά συνέπεια – προτιμούσε μια “ισορροπία δυνάμεων” στην ευρύτερη μέση Ανατολή, που δεν θα απαιτούσε έξτρα αμερικανική παρουσία: διαπραγματεύτηκε και υπέγραψε το 2015 την συμφωνία των 5 + 1 για τον έλεγχο της πυρηνικής τεχνολογίας της Τεχεράνης…. (Κι έγινε τελεσίδικα εχθρός του Τελ Αβίβ, ένας “αντισημίτης” πρώτης γραμμής δηλαδή…)

Το αμερικανικό γκουβέρνο άλλαξε, και μαζί του οι ιμπεριαλιστικές τακτικές της Ουάσιγκτον. Η πετυχημένη “αντιτρομοκρατική κάθοδος” της Μόσχας στη συρία (και η εξίσου πετυχημένη προώθηση της Τεχεράνης δυτικά), σε συνδυασμό με τους ελιγμούς του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ στο κυρίως πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, ξαναέβαλαν την Μεσόγειο στον πάγκο του χασάπη. Και έδωσαν στο μιλιταριστικό, ρατσιστικό καθεστώς τόσο του Τελ Αβίβ όσο και του Ριάντ έναν “λόγο ύπαρξης”: την ιρανική επικινδυνότητα, ακόμα και χωρίς πυρηνικά…

Για την Ουάσιγκτον δεν είναι βέβαια ένα μικρομεσαίο (από στρατιωτική άποψη) κράτος, σαν το ιρανικό, το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι το μπλοκ της Αστάνα και η εμβέλειά του· με την προσθήκη του Πεκίνου, που βρίσκεται ήδη (και) στη συρία. Ο Νετανιάχου συνεχίζει, όπως όπως, τις προφητείες και τις “αποκαλύψεις” του για το πυρηνικό ιράν. Μόνο για να δρέψει τις συνέπειες του ότι τώρα πια δεν μπορεί να ελπίζει σ’ έναν περιορισμένο, “περιφερειακό” πόλεμο, α λα αμερικανική εισβολή στο ιράκ… Αν θέλει την φωτιά του παγκόσμιου, ναι – μπορεί να την έχει. Μόνο που…

Το ισραηλινό καθεστώς είναι αναγκασμένο πλέον να καταγγείλει την ε.ε. (που σπάει τις αμερικανικές απαγορεύσεις κατά της Τεχεράνης)· και να διαχειριστεί το γεγονός ότι ο μιλιταριστικός τυχοδιωκτισμός του φέρνει όλο και περισσότερη ρωσική στρατιωτική τεχνολογία στα σύνορά του· κι όχι υπέρ του.

Κι ενώ συμβαίνουν αυτά, γίνεται όλο και πιο δραματική η παλιά γνώση πως όταν στο βάλτο πλακώνονται οι ιπποπόταμοι την πληρώνουν τα βατράχια…. Υποθέτουμε πως πολλά, πάρα πολλά πρωτοκοσμικά τέτοια, περιμένουν σήμερα ή αύριο ένα φιλί από κάποια πριγκήπισσα, αφού (“κατά βάθος”…) νοιώθουν πως είναι μαγεμένοι πρίγκηπες.

Τα άσχημα νέα για το μέλλον που φέρνουν πάνω στα κορμιά τους, εδώ και χρόνια, οι φυγάδες των εμπόλεμων πεδίων της μέσης Ανατολής και της Αφρικής προτιμούν να υποκρίνονται ότι δεν τα καταλαβαίνουν… Αυτοί είναι “άλλοι” – όχι εμείς μελλοντικά…

(Ο.Κ…. Αν έτσι θέλετε… )

Μέση Ανατολή

Παρασκευή 28 Σεπτέμβρη. Η HTS, η μεγαλύτερη και πιο εμπειροπόλεμη αντικαθεστωτική οργάνωση στον θύλακα του Idlib (proxie του Ριάντ) δεν έχει κάνει ακόμα επίσημη δήλωση για την συμφωνία Άγκυρας – Μόσχας… Αυτό σημαίνει ότι οι τουρκικές υπηρεσίες συνεχίζουν να «δουλεύουν διαπραγματευόμενες». Μη διασταυρωμένες αναφορές σημειώνουν ότι το «δύσκολο μέρος» αυτών των διαπραγματεύσεων είναι η «τύχη» των μη σύριων οπλαρχηγών που βρίσκονται στον θύλακα. Παρόμοιες μη διασταυρωμένες αναφορές υποστηρίζουν ότι έχει αρχίσει η «μετακόμισή» τους σε τουρκικό έδαφος – μαζί με τις οικογένειές τους… Εννοείται πως αν αυτό ισχύει μετακομίζουν χωρίς τα όπλα τους, και όχι για να γυρίσουν στους τόπους καταγωγής τους…

Περισσότερο εξακριβωμένο (και αναμενόμενο, τουλάχιστον απ’ την ασταμάτητη μηχανή) είναι το ότι οι «φιλο-τούρκοι» ένοπλοι στο Idlib πιέζουν την HTS, επιτιθέμενοι και καταλαμβάνοντας διάφορες θέσεις της εδώ κι εκεί. Θα πρέπει να υπάρχει κάποια σύγχιση στις γραμμές των “σκληροπυρηνικών” (ή συμφωνίες κάτω απ’ το τραπέζι) αν ισχύει ότι διάφοροι κατά τόπους οπλαρχηγοί της HTS παραδίδουν εαυτούς, τους δικούς τους και τα όπλα τους, χωρίς αντίσταση.

Σε κάθε περίπτωση, ως τις 15 Οκτώβρη που είναι το τωρινό χρονικό όριο για την έναρξη εφαρμογής της συμφωνίας Άγκυρας – Μόσχας υπάρχουν ακόμα δυο–και–κάτι γεμάτες βδομάδες. Χρόνος αρκετός – για οτιδήποτε…

Εν τω μεταξύ υπάρχει μεγάλη αεροπορική / μεταγωγική κινητικότητα στην περιοχή. Ρωσικά μεταγωγικά μεταφέρουν εξοπλισμό διαφόρων ειδών προς την συρία… Iρανικά μεταγωγικά κάνουν το ίδιο προς την Χεζμπ’ αλλάχ… Και τουρκικός στρατός συνεχίζει να μαζεύεται σε διάφορα φυλάκια στο Idlib…

Μιλώντας γενικά είναι αυτό που λέγεται “εξοπλιζόμαστε για την ειρήνη”…

Μέση Ανατολή 1

Τρίτη 25 Σεπτέμβρη. “Πριν στεγνώσει το μελάνι” (που λέει ο λόγος): σε χθεσινή ανακοίνωσή του το ρωσικό υπ.αμ. Sergei Shoigu ανακοίνωσε ότι «…Μέσα σε δύο βδομάδες ο συριακός στρατός θα προμηθευτεί αντι-αεροπορικά συστήματα S-300, που μπορούν να εντοπίσουν απειλές από τον αέρα σε απόσταση μεγαλύτερη από 250 χιλιόμετρα, και μπορούν να κτυπήσουν ταυτόχρονα πολλούς τέτοιους στόχους».

Το ακόμα πιο ενδιαφέρον όμως, το είπε στη συνέχεια: «Τα κέντρα ελέγχου του συριακού στρατού και των μονάδων αεράμυνας θα εφοδιαστούν με αυτόματο σύστημα ελέγχου, το οποίο χρησιμοποιεί μόνο ο ρωσικός στρατός. Αυτό θα επιτρέψει την κεντρική διαχείριση όλων των μονάδων της συριακής αεράμυνας, μέσα απ’ τον έλεγχο του εναέριου χώρου επιτρέποντας έτσι την ταυτοποίηση των στόχων. Ακόμα πιο σημαντικό, θα εξασφαλίσει την ταυτοποίηση όλων των ρωσικών αεροπλάνων απ’ τις συριακές δυνάμεις αεράμυνας».

Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι καινούργιοι S-300 θα ενσωματωθούν στο υπό ρωσικό έλεγχο σύστημα των ήδη εγκατεστημένων S-400 (που περιφρουρούν τις ρωσικές βάσεις στη συρία). Ή, ειπωμένο με άλλα λόγια, η Μόσχα επιβάλλει άτυπα ζώνη απαγόρευσης πτήσεων για τα ισραηλινά πολεμικά στον συριακό ενάεριο χώρο, κάτω από δύο σημαίες. Μια ρωσική και μία συριακή.

Αν αυτό ήταν που φόβιζε τόσο το Τελ Αβίβ όσο και την Ουάσιγκτον το πέτυχε! (Φυσικά έχουν πάντα την δυνατότητα πυραυλικών επιθέσεων από «διεθνή» αέρα ή θάλασσα… Οι ρωσικές αντιαεροπορικές συστοιχίες αντιμετωπίζουν πάντως και πυραυλικές επιθέσεις).

Σε δύο βδομάδες λοιπόν;

Μέση Ανατολή 2

Τρίτη 25 Σεπτέμβρη. Ο Shoigu είπε κι άλλα. Ότι, για παράδειγμα, η Μόσχα δεν έδωσε τους S-300 στη Δαμασκό το 2013 έπειτα από αίτημα του Τελ Αβίβ· αλλά τα δεδομένα άλλαξαν «όχι με ευθύνη της Ρωσίας».

Είπε επίσης ότι «Η ρωσία θα τζαμάρει δορυφόρους πλοήγησης, ραντάρ και συστήματα επικοινωνιών των πολεμικών αεροπλάνων που κάνουν επιθέσεις σε στόχους στην συριακή επικράτεια, στις περιοχές της Μεσογείου που γειτονεύουν με την συρία».

Με δύο λόγια η Μόσχα δηλώνει επίσημα πως ξεκινάει ηλεκτρονικό πόλεμο σ’ ένα καλό μέρος της ανατολικής Μεσογείου.

«…. Πιστεύουμε ότι η εφαρμογή αυτών των μέτρων θα ηρεμήσει τους θερμοκέφαλους και θα εμποδίσει ενέργειες που απειλούν τον στρατό μας. Αν χρειαστεί κάτι επιπλέον θα αναγκαστούμε να απαντήσουμε ανάλογα με την περίπτωση….»

Χμμμμμ….

Μέση Ανατολή 3

Τρίτη 25 Σεπτέμβρη. Η εγκατάσταση στη συρία του πιο πλήρους (ως τώρα) ρωσικού συστήματος αεράμυνας (ένα σετ από S-300 και S-400 αλλά και μικρότερου βεληνεκούς πυραύλους) πρώτης γραμμής· και η δηλωμένη επέκταση του ηλεκτρονικού πολέμου σε μια ζώνη της ανατολικής Μεσογείου που εκτείνεται ως τα νότια της κύπρου, δεν είναι η τελευταία λέξη στην αναμέτρηση σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Είναι οπωσδήποτε μια σοβαρή κλιμάκωση, που ξεκίνησε απ’ την έμμεση ισραηλινή κατάρριψη του Il-20. Δεκαπέντε ρώσοι στρατιώτες νεκροί κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι κάτι καθόλου αμελητέο.

Ας θυμίσουμε – επειδή γενικά υπάρχει αδύνατη μνήμη:

– Ο πόλεμος κατά της «τρομοκρατίας» είναι πλέον τριτεύον στοιχείο της αναμέτρησης στη μέση Ανατολή.

– Ο πόλεμος έχει μετατραπεί, και κλιμακώνεται σ’ αυτή την μορφή του, σαν πόλεμος μεταξύ κρατών. Δαμασκός, Τεχεράνη, Μόσχα, Άγκυρα (και στο βάθος Πεκίνο) βρίσκονται απ’ την μια μεριά· Τελ Αβίβ, Ουάσιγκτον, Ριάντ και Αθήνα βρίσκονται απ’ την άλλη.

– Η αναβάθμιση / κλιμάκωση των τελευταίων ημερών και η δημιουργία de facto «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων» απ’ την Μόσχα στην ανατολική Μεσόγειο είναι too much για τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. (Τα ραντάρ των S-300 θα βλέπουν τα ισραηλινά πολεμικά απ’ την στιγμή της απογείωσής τους…) Θα πρέπει να αντιδράσουν (και θα το κάνουν) αλλά δεν μπορούμε να προβλέψουμε πως.

– Το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος, όπως και το νοτιοκυπριακό, είναι σύμμαχοι τόσο της Ουάσιγκτον όσο και του Τελ Αβίβ. Θα χρειαστούν οι υπηρεσίες της Αθήνας και της Λευκωσίας; Θα τρέξουν να τις προσφέρουν μόνες τους;

Ο αρχισύμβουλος εθνικής ασφάλειας Bolton πρόλαβε να δηλώσει ήδη ότι «η παράδοση των S-300 είναι μεγάλο λάθος» επειδή θίγει το ισραηλινό δικαίωμα «αυτοάμυνας κατά του ιράν» (ως τον Ειρηνικό κι ακόμα μακρύτερα…). Μάλλον αμήχανη δήλωση, αλλά ο Bolton δεν είναι για περισσότερα…

Η πρώτη επίσημη αντίδραση του Τελ Αβίβ αναμένεται σήμερα. Ωστόσο πριν κάτι μήνες ο φίλος των ελλήνων mad dog Avigdor Liberman, υπ.αμ. του Τελ Αβίβ, είχε δηλώσει πως “αν κάποιος κτυπήσει τα αεροπλάνα μας θα τον καταστρέψουμε. Μας είναι αδιάφορο αν θα είναι με S-300 ή με S-700”… Τώρα θα πρέπει να το ξανασκεφτεί αυτός ο σκληρός πρώην πορτιέρης…

Τι είπαμε ότι κάνουμε εμείς; Κοιτάμε;

(Παρένθεση, για την ντόπια εθνικιστική / ιμπεριαλιστική πανούκλα. Όταν στις 24 Νοέμβρη του 2015 τουρκικό πολεμικό κατέρριψε ένα ρωσικό Su-24 στα βόρεια σύνορα συρίας – τουρκίας όλη η πατριωτική σοφία, ανώνυμη κι επώνυμη, επί μήνες, ήταν σίγουρη ότι η Μόσχα θα επιτεθεί στην Άγκυρα… Κάποιοι πιο προχώ έβλεπαν, κιόλας, ότι το «ξανθό γένος» μετά την νίκη του θα κάνει δώρο την Istanbul στο «μαλλιαρό γένος».

Δεν θα ακούσετε ούτε θα διαβάσετε τίποτα παρόμοιο τώρα. Η πιο σοβαρή (απ’ την άποψη των νεκρών) κατάρριψη του Il-20 με ευθύνη του Τελ Αβίβ «δεν θα οδηγήσει σε πόλεμο»…. Γιατί; Έτσι! Επειδή το ισραήλ είναι σύμμαχος του ελλαδιστάν…

Πόσο εύκολα χωνεύονται τα σκατά του ντόπιου ιμπεριαλισμού; Πόσο εύκολα;)

Μέση Ανατολή 4

Τρίτη 25 Σεπτέμβρη. Στο βαθμό που ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ δεν καταφέρει να εμποδίσει την εγκατάσταση των S-300 στη δυτική συρία, θα γίνει δυσκολότερο να «κτυπήσει» με αφορμή το Idlib, αν κάτι τέτοιο «χρειαστεί».

Θα χρειαστεί όμως; Δύο απ’ τις οργανώσεις των αντικαθεστωτικών στο Idlib, η Jaysh al-Izza και η κάπως μεγαλύτερη National Front for Liberation δήλωσαν ότι εγκρίνουν την ρωσο-τουρκική συμφωνία, και πως νοιώθουν μεγάλη αγάπη για τους «αδελφούς τούρκους». Λογικό αφού πρόκειται για οργανώσεις που έχουν δημιουργηθεί και εξοπλιστεί απ’ τις τουρκικές υπηρεσίες τους τελευταίους μήνες.

Μία άλλη οργάνωση, σχετικά μικρή, η Horas al-Din, ανήκει στους proxies του άξονα, και απέρριψε ήδη σαν «προδοσία» και «συνωμοσία» την συμφωνία. Απομένει η σημαντικότερη, μακράν μεγαλύτερη σε μέγεθος και εμπειροπόλεμη Hayat Tahrir al-Sham, το μόνο υπολογίσιμο «εργαλείο» του Ριάντ που έχει απομείνει στη συρία. Η οργάνωση αυτή δεν έχει κάνει ακόμα επίσημη ανακοίνωση για την δημιουργία αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης… Κι όλοι καταλαβαίνουν το γιατί: οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες δίνουν τον «υπερ πάντων αγώνα» για να πείσουν την ηγεσία της να την δεχτεί· εγκαταλείποντας, ουσιαστικά, τα προηγούμενα αφεντικά της για τα καινούργια απ’ την Άγκυρα…

Εννοείται πως το τουρκικό καθεστώς δεν μένει μόνο στα λόγια, αφού η HTS μπορεί κάλιστα να αξιοποιήσει αυτόν το «κενό» χρόνο των διαπραγματεύσεων, για να εξοπλιστεί καλύτερα… «Φορτώνει» διαρκώς τα 12 φυλάκια / παρατηρητήριά της με στρατό, τεθωρακισμένα, τανκς και λοιπά, έτσι ώστε να δημιουργήσει έναν «πειστικό» ατσάλινο κλοιό στον θύλακα το Idlib… Για την περίπτωση που η HTS δεν πεισθεί…

Μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο. Το μπλοκ της Αστάνα έχει παραχωρήσει τον έλεγχο (και την όποια καταστολή χρειαστεί) στον θύλακα του Idlib στην Άγκυρα, με την ρωσική αεροπορία σε επικουρική διαθεσιμότητα. Το φιλοτουρκικό πεζικό του θύλακα (οι οργανώσεις που αναφέραμε στην αρχή) εξοπλίζεται κι αυτό, in case of…

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 24 Σεπτέμβρη. Συνδέεται η (προχθεσινή) πολύνεκρη ένοπλη επίθεση σε παρέλαση των “φρουρών της επανάστασης” στην ιρανική Ahvaz με την ισραηλινή εμπλοκή στην κατάρριψη του ρωσικού Il-20· και, κατά συνέπεια, με το γεγονός ότι η διαχείριση του μπλοκ της Αστάνα στο πρόβλημα του Idlib δεν επιτρέπει (τουλάχιστον προς το παρόν) δράση του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ;

Δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν αυτή τη σύνδεση, εκτός απ’ την χρονική σύμπτωση. Ωστόσο το ιρανικό καθεστώς ξέρει – εδώ και πολύ καιρό – ότι οι επιτυχίες του τόσο στο ιράκ όσο και στη συρία θα αντιμετωπιστούν με έναν «πόλεμο τριβής» που θα προέρχεται απ’ τα δυτικά του σύνορα. Το ρήμα «αντιμετωπιστούν» παραπέμπει σε κάποιο «αντίπαλο υποκείμενο»· και δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ποιο είναι αυτό. Στο κάτω κάτω όταν στην Ουάσιγκτον μιλάμε κάθε τρεις και λίγο για «ανατροπή του ιρανικού καθεστώτος» και στο Τελ Αβίβ για «εξαφάνισή του με πυρηνικά όπλα» είναι παιδαριώδες το να απορεί κανείς για το αν αυτά τα κράτη (συν εκείνο του σαουδάραβα τοξικού) χρησιμοποιούν «πιο ήπιες» τακτικές. Του είδους αντάρτικες οργανώσεις ενόπλων είτε κουρδικής είτε αραβικής προέλευσης.

Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός, μετά το «τραγικό ατύχημα» με τους 15 νεκρούς του Il-20, είναι υποχρεωμένος να κοιτάξει αρκετά αυστηρά προς την μεριά του ισραηλινού, ακόμα κι αν αυτό δεν είναι (γενικά μιλώντας) πρώτη προτεραιότητά του. Το ρωσικό υπ.αμ. ξανακατηγόρησε χτες το Τελ Αβίβ πως όχι μόνο σκόπιμα καθυστέρησε να ενημερώσει για την επίθεση που είχε ξεκινήσει, αλλά πως επίσης σκόπιμα είπε ψέμματα για το που θα γινόταν. Συγκεκριμένα ο εκπρόσωπος τύπου στρατηγός Igor Konashenkov υποστήριξε σε συνέντευξη τύπου πως η (μόλις ένα λεπτό πριν) ισραηλινή «ενημέρωση» ήταν για επίθεση στα βόρεια της συρίας· και όχι στα δυτικά, όπου και έγινε.

Είναι βάσιμοι οι ρωσικοί ισχυρισμοί; Ναι. Για ένα λόγο: είναι γνωστή η τακτική του ισραηλινού μιλιταρισμού να οδηγεί τα πράγματα στα άκρα, ελπίζοντας ότι θα «καθαρίσει» (με τις αμερικανικές πλάτες). Το πιθανότερο είναι ότι η Μόσχα δεν θα αρχίσει να καταρρίπτει τα ισραηλινά πολεμικά. (Θα μπορούσαν να το κάνουν όμως δικοί της τεχνικοί της αντιπυραυλικής άμυνας, κάτω από την συριακή σημαία).

Αρκεί να εγκατασταθούν S-300 στη συρία.

Μέση Ανατολή 1

Τετάρτη 19 Σεπτέμβρη. Εν τέλει η μεν επίθεση «κατά στόχων στη συρία» έγινε πράγματι από 4 ισραηλινά πολεμικά, αλλά δεν καταρρίφθηκαν 2 απ’ αυτά. Κτυπήθηκε ένα – και ρωσικό. (Επίσης: οι στόχοι ήταν μόνο στη Λατάκεια).

Η Μόσχα έχει κάνει με το Τελ Αβίβ, όπως και με την Ουάσιγκτον, μια συμφωνία σε στρατιωτικό επίπεδο: έγκαιρη (αμοιβαία) προειδοποίηση ενεργειών στις περιοχές που δραστηριοποιούνται… για να αποφευχθούν «ατυχήματα». Ο ρωσικός στρατός κατηγορεί τώρα το Τελ Αβίβ ότι παραβίασε αυτή τη συμφωνία (η προειδοποίηση έγινε μόλις 1 λεπτό πριν αρχίσει η επίθεση, οπότε ήταν ουσιαστικά άχρηστη) και ότι την παραβίασε σκόπιμα, για να υπάρξει «μπέρδεμα» των ιχνών των πολεμικών του στα ραντάρ με «ίχνη» ρωσικών αεροπλάνων. Μ’ άλλα λόγια η Μόσχα κατηγορεί το Τελ Αβίβ ότι σκόπιμα έβαλε το ρωσικό (κατασκοπευτικό) Il-20 στο στόχαστρο της συριακής αεράμυνας, χρησιμοποιώντας το σαν «κάλυψη».

Ενώ το ρωσικό πεντάγωνο χρεώνει κατηγορηματικά την κατάρριψη του αεροπλάνου (και τον θάνατο των 15 μελών του πληρώματος) στον ισραηλινό στρατό, ο Putin (στις πρώτες δηλώσεις του απ’ την Βουδαπέστη) ακολούθησε μια πιο cool γραμμή: τραγικό ατύχημα…. Ωστόσο για την αποφυγή τέτοιων «τραγικών ατυχημάτων» είναι που γίνονται οι συνεννοήσεις και εγκαθίστανται οι «κόκκινες τηλεφωνικές γραμμές» – εφόσον οι συνεννοούμενοι δεν είναι διακηρυγμένα εχθροί.

Κι εδώ βρίσκεται η λεπτομέρεια που ξέρουν καλά και στη Μόσχα και στο Τελ Αβίβ: ακόμα κι αν η ισραηλινή αεροπορία δεν είχε στόχο ή σκοπό να «ανακατέψει» το ρωσικό κατασκοπευτικό στην επίθεσή της, το γεγονός ότι έδωσε μόνο 1 λεπτό περιθώριο προειδοποίησης σημαίνει ότι ήθελε να εμποδίσει το να περάσει έγκαιρα η πληροφορία της επίθεσης (και η δυνατότητα αντιμετώπισής της) απ’ τον ρωσικό στρατό στην συριακή αεράμυνα. Με άλλα λόγια φρόντισε να εξασφαλίσει την δυνατότητα να μετατρέψει το ρωσικό Il-20 σε μια κουκίδα / στόχο των συριακών αντιαεροπορικών, “μαγνήτη” των πυραύλων. Έτσι, «διαχειρίστηκε» τον ρωσικό στρατό απ’ τη μια σαν σύμμαχο του εχθρικού συριακού και απ’ την άλλη σαν «μάσκα». Δεν του επιτέθηκε, μεν, κατά μέτωπο· τον έβαλε όμως στη θέση της «παράπλευρης απώλειας»…

Ένας απ’ τους κανονικούς στόχους της ισραηλινής επίθεσης ήταν εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος στη Λατάκεια… Που θα μπορούσε να έχει σχέση και με την ομαλή λειτουργία της κοντινής ρωσικής αεροπορικής βάσης στο Khmeimin. Στο σύνολό του το βράδυ της περασμένης Δευτέρας μπορεί να ειπωθεί έτσι, με απλές κουβέντες: ενόσω η Μόσχα απωθούσε (σε συνεργασία με την Άγκυρα) τους proxies του Ριάντ (αλλά και του Τελ Αβίβ) στον θύλακα του Idlib ώστε να εμποδίζει τις επιθέσεις τους με drones στη συγκεκριμένη βάση, εμφανίστηκε ο κύριος Lieberman αυτοπροσώπως, με τα πολεμικά του, στην ίδια περιοχή, για να καλύψει συμβολικά και όχι μόνο το κενό, δηλώνοντας παρών και ετοιμοπόλεμος…

Είτε λοιπόν ειπωθεί ανοικτά είτε όχι, δεν πρόκειται να διαφύγει απ’ την προσοχή του μπλοκ της Αστάνα ότι το Τελ Αβίβ οξύνει, κλιμακώνει την αντιπαράθεση, με τον τυχοδιωκτισμό που του αναλογεί: με ή χωρίς «κόκκινα» τηλέφωνα το Τελ Αβίβ δείχνει πόσο ζορίζεται. Και – με υποδειγματικό θα λέγαμε τρόπο – «τραβάει το σκοινί» (και) απέναντι στη Μόσχα, για να δει (πιο σωστά: να διευρύνει) τα περιθώρια της δράσης του. Όμως…

… το να εγκατασταθούν, τελικά, S-300 για συριακή χρήση, μπορεί να είναι μόνο ένα μέρος απ’ τις συνέπειες…

(φωτογραφία: Χάρτης με ενδιαφέρον ή όχι, πάντως δείχνει πως τα ισραηλινά πολεμικά (μπλε γραμμή) έδρασαν δίπλα στο ρωσικό κατασκοπευτικό (κόκκινη γραμμή) βάζοντας το στο κάδρο των ρωσικών ραντάρ. Τα υπόλοιπα είναι πτώματα.)