Tag: συρία

Συριακό πεδίο μάχης 1

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη (00.24) >> Θέλουν δηλαδή να μας πείσουν ότι η έξοδος του ευρασιατικού project στην ανατολική Μεσόγειο (και, από κει στην βόρεια Αφρική) ηττήθηκε από …. 400 (350 είπε η ανεγκέφαλη αλεπού… Θέλετε 500; ‘Αντε 1.000..) ουαχαβίτες με λιανοντούφεκα – κι απ’ το cnn; Θέλουν δηλαδή να μας πείσουν ότι η «συνολική δύση» που έχοντας κάνει τα πάντα (εκτός απ’ το να χωθεί επίσημα μαζικά ως τώρα) στο ουκρανικό πεδίο μάχης ηττάται εκεί (πανηγυρικά!) νίκησε στο συριακό πεδίο μάχης χάρη σε … 400 (άντε 1.000…) τύπους που παρέλασαν θριαμβευτικά απ’ το Χαλέπι ως την Δαμασκό κάνοντας ανενόχλητοι 360 χιλιόμετρα μέσα σε 10 ημέρες;

Από το ιρανικό καθεστωτικό pressTV, στις 21 Δεκέμβρη

Αυτό είναι που πρέπει να πιστέψουμε; Αυτό λέγεται «νικηφόρος πόλεμος»; Ή «οργανωμένη αλλαγή φρουράς»; (Οργανωμένη, όμως, από ποιους; Εδώ σε θέλω!!!!) Θα ήταν αρκετά δύο μόνο τάγματα του συριακού στρατού με συριακή αεροπορική κάλυψη για να κρατήσουν (τουλάχιστον) την Δαμασκό… Θα ήταν υπεραρκετοί μερικοί απ’ τους 4.000 ένοπλους των ιρανικών «φρουρών της επανάστασης» που βρίσκονταν σε συριακό έδαφος για να κρατήσουν, μαζί με έστω ένα μέρος του συριακού στρατού, τις όποιες εκατοντάδες ουαχαβιτών έξω απ’ Aleppo. Ή, έστω, μακριά απ’ την Δαμασκό… Οι «ειδικές δυνάμεις» του συριακού στρατού (εκπαιδευμένες απ’ την ρωσία…) ήταν συγκεντρωμένες στη Hama – κι όμως αντί να αντιμετωπίσουν τους υποδεέστερους ουαχαβίτες πριν καν φτάσουν εκεί «σηκώθηκαν και έφυγαν» (κατόπιν διαταγής; κανείς δεν τολμάει να το πει!), και τώρα φαίνεται να έχουν μεταφερθεί στο λυβικό Tobruk, υπό ρωσική προστασία.

«Μυστήρια» πράγματα. «Ανεξήγητα»… (Ή ίσως όχι…)

Η κυρίαρχη «αφήγηση» που όπως αναμενόταν έχει υιοθετηθεί άκριτα από πολλούς και διάφορους, είναι γεμάτη περίεργα κενά και καθεστωτικές συνωμοσιολογίες… Είναι απλά προπαγάνδα… Τα φαινόμενα συχνά απατούν!! Σ’ ένα άρθρο του στο middle east eye πριν 3 μέρες ο διευθυντής του David Hearst έχοντας (λέει) ως «πηγές» στελέχη των υπηρεσιών ασφαλείας των κρατών της περιοχής αναποδογυρίζει εντελώς τα φαινόμενα, προτείνοντας στοιχεία για το ότι

α) ο Άσσαντ είχε «αλλαξοπιστήσει» και βρισκόταν (ως την μέρα που έχασε και την Δαμασκό…) υπό την επιρροή της πετροχούντας των εμιράτων και του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος∙ φήμες κυκλοφορούσαν εδώ και μήνες και όχι μόνο στη συρία, αλλά έμοιαζαν σκέτες φήμες:

Αποσπάσματα από ρεπορτάζ στο αγγλόφωνο αραβικό site the new arab (καταριανής ιδιοκτησίας, θεωρείται «αντίβαρο» του aljazzera) για τις πρόσφατες σχέσεις Assad και θεοναζί. Μπορεί να είναι «κατασκευασμένη» η ενοχοποίηση του Άσσαντ; Δεν το ξέρουμε, αλλά στις αρχές της δεκαετίας του 2000 το καθεστώς του ίδιου Άσσαντ είχε δείξει συγκεκριμένες «φιλικές διαθέσεις» προς την Ουάσιγκτον και είχε συνεργαστεί με την cia…

Ηθικό δίδαγμα: για τους οπορτουνιστές όλα είναι δυνατά!

β) ότι αυτό το ήξεραν έγκαιρα όλα τα μέλη του μπλοκ της Αστάνα (θα μπορούσε να συμβαίνει αλλιώς;) αλλά και η Hezb’ Allah∙

γ) ότι το ισραηλινό – εμιρατινό – αμερικανικό σχέδιο που είχε αποδεχθεί εδώ και ένα χρόνο ο Άσσαντ για να κρατήσει το παλάτι του σε μια μικρότερη επικράτεια υπό τον έλεγχό του ήταν η ελεγχόμενη «φιλική» διάλυση της συρίας, με την δημιουργία οπωσδήποτε «κουρδικού κράτους» – το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που ήταν και είναι στόχος του μπλοκ της Αστάνα∙

δ) ότι με βάση αυτό το σχέδιο οι “εξημερωμένοι” ουαχαβίτες του Idlib έπρεπε να κρατηθούν μακριά από την Δαμασκό∙ και

ε) ότι εν τέλει η αβίαστη προέλασή τους και η άκοπη κατάληψη της πρωτεύουσας (που στηρίχτηκε μεν απ’ την Άγκυρα αλλά ευνοήθηκε και «ευλογήθηκε» απ’ την «αποχή» των υπόλοιπων κρατών μελών του μπλοκ της Αστάνα αλλά και της Hezb’ Allah – πιθανολογούμε πλέον και από τμήματα του Ba’ath…) κατέστρεψε τον προγραμματισμό του άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνο – (Αθήνα) – Τελ Αβίβ!!! Ο τίτλος του άρθρου που μνημονεύουμε είναι χαρακτηριστικός: Αποκάλυψη: Πώς το σχέδιο του ισραήλ να διαλύσει την συρία ματαιώθηκε από την πτώση του Άσαντ.

Αυτό είναι άλλο άρθρο, απ’ την ισραηλινή ha’aretz στις 15 Δεκέμβρη 2024

Ο χειρισμός που επιλέχτηκε απ’ το μπλοκ της Αστάνα μοιάζει ανορθόδοξος, και ως ένα βαθμό ριψοκίνδυνος. Πράγματι. Χάθηκε (ή παραδόθηκε) έδαφος∙ κάτι που μοιάζει το πιο σημαντικό απ’ όλα. Ωστόσο το «έδαφος» δεν είναι μια χρωματισμένη επιφάνεια στους χάρτες όπως δείχνει η προβοκατόρικη καθεστωτική ιδεολογία. Είναι μάλλον η πολιτική εξουσία με σύνθετους προσδιορισμούς, συμπεριλαμβανόμενων και των χωρικών αλλά όχι μόνο αυτών: συνθετότητα (αυτής της εξουσίας), περιεκτικότητα, ακρίβεια, αποτελεσματικότητα, ποιοτικά και ποσοτικά όρια, έλεγχος, συσχετισμοί δύναμης είναι επίσης βασικοί προσδιορισμοί πίσω και πάνω απ’ το «έδαφος». Για παράδειγμα η στρατιωτική εφαρμογή της «παγίδας» σημαίνει παραχώρηση εδάφους στον αντίπαλο φροντίζοντας εν τέλει να μην μπορεί να ελέγξει την έδρασή του σ’ αυτό – και να εγκλωβιστεί. Απ’ αυτή την άποψη το έδαφος είναι το παν μόνο για εκείνους που όντως μεθοδεύουν κατακτήσεις …και ονειρεύονται κατοχή «απ’ την Μεσόγειο ως τον Τίγρη»….

Σε κάθε περίπτωση ως τώρα έχουμε δει μια μόνο «πράξη» σε μια αλληλουχία σημαντικών γεγονότων με παρελθόν, παρόν και μέλλον∙ άγνωστο σ’ εμάς αυτό το τελευταίο. Υπάρχουν «συμφραζόμενα» που αν είναι του παρελθόντος πρέπει να μπουν στη θέση τους, και αν είναι του μέλλοντος να διαπραχτούν∙ έτσι να ολοκληρωθεί το νόημα του τι συμβαίνει (και θα συμβεί) όχι μόνο στο συριακό αλλά στο ευρύτερο μεσανατολικό πεδίο μάχης.

Θα μπορούσε (το πιο πάνω άρθρο του Hearst) να είναι ένας ακόμα δημαγωγικός αποπροσανατολισμός; Θεωρητικά ναι. Μόνο που αυτά που αποκαλύπτονται (και ως ένα βαθμό τεκμηριώνονται) αφενός μεν εξηγούν διάφορα «παράξενα» έως κενά της κυρίαρχης αφήγησης (καθώς και το λαχάνιασμα των δυτικών ιμπεριαλισμών να «αγκαλιάσουν» τον Jolani με πολύ αυστηρούς εκβιασμούς υπέρ των συμφερόντων τους, πράγμα που σημαίνει ότι δεν τον θεωρούν δεδομένο εξάρτημά τους!!), αφετέρου ταιριάζουν με ή συμπληρώνουν άλλα στοιχεία που η ασταμάτητη μηχανή έχει συγκεντρώσει / διασταυρώσει, στοιχεία από άλλες «πηγές». Για παράδειγμα: τι άραγε να περιελάμβανε (σχετικά μ’ αυτές τις εξελίξεις) το top secret γράμμα που έστειλε επειγόντως ο Putin στον Xi, στο Πεκίνο, με «ταχυδρόμο» τον Medvedev στις 12 Δεκέμβρη (ενέργεια μάλλον ασυνήθιστη, που φυσικά δεν απασχολεί την καινούργια (;) «αφήγηση-για-το-μεσανατολικό»…); Δεν ξέρουμε κι ούτε θα μάθουμε∙ αλλά δεν είναι κι αυτό ένα βασικό-στοιχείο-της-υπόθεσης; Είναι! (Δεν θα πρέπει να ξέρει ο αυτοκράτορας, που δεν έχει ανθρώπους στην περιοχή αλλά τον ενδιαφέρει, από έμπιστο πρώτο χέρι, τα «μυστικά» των εξελίξεων; Πράγμα που σημαίνει ότι όσα φαίνονται δεν είναι ολόκληρη η ιστορία – ή δεν είναι καθόλου…)

Ας το θυμίσουμε σε κάθε περίπτωση εδώ επιγραμματικά επειδή η καθεστωτική δημαγωγία, ο βομβαρδισμός εντυπώσεων αλλά και η «μελαγχολία» το παρακάπτουν συστηματικά ως ασήμαντο. Απ’ την μια μεριά το (δυτικό) μπλοκ των ιστορικά ιμπεριαλιστικών αλλά παρακμάζουσων πια ολιγαρχιών, που προσπαθεί να συντηρηθεί μέσω της αποσταθεροποίησης του οτιδήποτε δεν μπορεί να ελέγξει ολοκληρωτικά στον πλανήτη… Απ’ την άλλη μεριά η αναδυόμενη σύνθεση των αναπτυσσόμενων ολιγαρχιών των οποίων το όφελος προκύπτει μέσα απ’ την σταθεροποίηση… Απ’ την μια η ρευστοποίηση, η «καμένη γη». Απ’ την άλλη η καπιταλιστική (ανα)συγκρότηση. Ακόμα και υπό … τους (μετακατοχικούς) Ταλιμπάν (στο αφγανιστάν) αν έτσι πρέπει και μπορεί να γίνει…

…Όπως ήταν φυσικό, η Τουρκία, η Ρωσία και το Ιράν συγχρονίζουν τα ρολόγια τους. Η Τεχεράνη αποκάλυψε το Σαββατοκύριακο ότι ανοίγει ξανά την πρεσβεία στη Δαμασκό, και ότι ο HTS προσφέρθηκε να παρέχει ασφάλεια για τη λειτουργία της αποστολής. Καθ’ όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης που διήρκεσε 3,5 ώρες στη Μόσχα την περασμένη Πέμπτη, ο Πούτιν δεν εξέφρασε ούτε μια φορά κάποια κριτική για την υποστήριξη της Τουρκίας προς το HTS ούτε αμφισβήτησε τη νομιμότητα των δηλωμένων ανησυχιών της Άγκυρας για την κατάσταση στη Συρία∙ αν και παραμένει σκεπτικός για το εάν το ζήτημα της κουρδικής εθνικότητας που περιλαμβάνει 30 – 35 εκατομμύρια Κούρδους που κατανέμονται στην Τούρκια, τη Συρία, το Ιράκ και το Ιράν προσφέρεται για λύση…

… Ο Πούτιν προειδοποίησε ότι αναμένονται «περισσότερες επιπλοκές στη συνέχεια» καθώς η ισραηλινή κατοχή θα μπορούσε «τελικά να οδηγήσει στον κατακερματισμό της Συρίας». Απ’ αυτήν την άποψη η Ρωσία μοιράζεται την ίδια αντίληψη με την Τουρκία, το Ιράν και τα Αραβικά κράτη.

Αυτά έγραψε στις χτες (22 Δεκέμβρη) ο M.K. Bhadrakumar, ινδός βετεράνος πρωτοκλασάτος διπλωμάτης, με θητείες ως πρεσβευτής του Ν. Δελχί σε διάφορες πρωτεύουσες (Μόσχα επί εσσδ, Τεχεράνη, Βόννη, Άγκυρα, Σεούλ, Ισλαμαμπάντ, κ.α.). Η διάγνωσή του για τα «αραβικά κράτη» δεν είναι ακριβής, όχι για το σύνολό τους.

Σε κάθε περίπτωση άντε τώρα να τον πείσουν οι εγκάθετοι δυτικοί «ειδικοί» – και ειδικά οι έλληνες! – πως Μόσχα, Άγκυρα και Τεχεράνη βρίσκονται στα μαχαίρια!!

Ας θυμίσουμε ακόμα κι αυτό: η τουρκική επικράτεια είναι πάντα «υποψήφια» για διάλυση – απ’ τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς. Το (αποτυχημένο) πραξικόπημα του 2016, που είχε στόχο όχι την αλλαγή κεντρικών βιτρινών αλλά την αποσταθεροποίηση και τον εμφύλιο, είναι πολύ πρόσφατο για να ξεχνιέται. Όπως επίσης και το ότι η ρωσική επικράτεια «καλό θα ήταν» (για τους δυτικούς) να διαλυθεί… Ποιος λοιπόν μπορεί να αγνοεί την βασική κοινότητα σκοπών (αν και όχι αναγκαστικά και μεθόδων) Μόσχας και Άγκυρας; Ποιος δεν έχει μάθει (απ’ την περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή) για την «τακτική της πένσας»;

Πολλοί!!!

(Περισσότερα προσεχώς, στο Sarajevo.pdf 182a)

Συριακό πεδίο μάχης 2

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη (00.16) >> Οι στρατηγοί-των-πληκτρολογίων οικτίρουν (ή, ανάλογα με τις απόψεις τους, θρηνούν για) την «απώλεια της χερσαίας γέφυρας μεταξύ Τεχεράνης και Χεζμπ’ Αλλάχ» – σε σχέση με τον εξοπλισμό της δεύτερης.

Θα πρέπει να είναι όλοι αυτοί σπουδαίοι γνώστες των σχέσεων ανάμεσα στα μέλη του «μπλοκ της αντίστασης» για να χύνουν τόση χολή ή τόσα δάκρυα – έτσι δεν είναι; Συνεπώς θα πρέπει να μπορούν εύκολα να απαντήσουν στην ερώτηση: η παλαιστινιακή αντίσταση στη Γάζα από ποια «χερσαία γέφυρα» εξοπλίζεται εδώ και 15 μήνες και συνεχίζει αποτελεσματικά τον απελευθερωτικό αγώνα της;

Απάντηση: από καμία!!! Απλά δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Οπότε;

Όλοι αυτοί οι σπουδαίοι γνώστες που παπαγαλίζουν την δυτική / θεοναζί προπαγάνδα αγνοούν (ή προσπαθούν να αγνοήσουν) ότι το σχέδιο του Soleimani για την οργάνωση της πολυπολικής αντίστασης περιλάμβανε σε κορυφαία θέση την αυτάρκεια σε υλικό και μέσα κάθε συνιστώσας! Τι σήμαινε / σημαίνει αυτάρκεια; Το localizing του know how για την κατασκευή όπλων (ρουκετών, drones, πυραύλων), την έγκαιρη συγκέντρωση / ασφαλή αποθήκευση «πρώτων υλών», την ανάπτυξη καινοτομιών, την ανάπτυξη αυτοχθόνων τεχνικών, κλπ. Ο σκοπός αυτής της κρίσιμης προτεραιότητας στην αυτάρκεια ήταν και είναι προφανής (αν και όχι για τους … σοφούς γνώστες): η ελαχιστοποίηση της εξάρτησης του εξοπλισμού από «γραμμές μεταφοράς» που μπορεί να αποδειχθούν αβέβαιες ή και να διακοπούν σε πολεμικές συνθήκες.

Αυτός είναι ο λόγος που η Παλαιστινιακή αντίσταση «αντέχει» ακόμα, μετά από 15 μήνες σκληρών μαχών με απόλυτο αποκλεισμό της Γάζα!!! Αυτός είναι ο λόγος που η Χεζμπ’ Αλλάχ (η οποία δεν χρησιμοποίησε καθόλου το καλύτερο και πιο καταστροφικό μέρος του οπλοστασίου της στις 66 ημέρες του πολέμου με το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς στο νότιο λίβανο) «αντέχει» για πολλούς μήνες σφοδρού πολέμου ακόμα ή όποτε, χωρίς «χερσαίες γέφυρες»!

Φυσικά απόλυτη αυτάρκεια δεν μπορεί να υπάρξει επ’ άπειρον. Αλλά εδώ το παράδειγμα της Ansar Allah (Houthis) διαφωτίζει: δεν διαθέτει καμία «χερσαία γέφυρα» με κανέναν! Και φυσικά έχει υιοθετήσει τις οδηγίες Soleimani. Υπάρχουν όμως θαλάσσιες και εναέριες διαδρομές που, με τις κατάλληλες προφυλάξεις, κάνουν την δουλειά που χρειάζεται, όσο και όταν χρειάζεται. Αυτό ισχύει και για την Χεζμπ’ Αλλάχ. Όσο για την Παλαιστινιακή αντίσταση; Πιθανόν βάρκες από και προς τα κοντινά αιγυπτιακά παράλια του Σινά νύχτες χωρίς φεγγάρι… Ή κάποια πολύ βαθιά τούνελ προς το Σινά που δεν έχουν ανακαλυφθεί…

Τα «κηδειόχαρτα» για την δήθεν εφοδιαστική αποσύνδεση του μπλοκ της αντίστασης είναι καταγέλαστα. Όσο εκείνοι που τα ανεμίζουν…

Κάποιες δυσκολίες, αλλαγή σε κάποιες μεθόδους; Ναι, φυσικά. Αδυναμία; Χα!! Η εφευρετικότητα ήταν πάντα μια απ’ τις δυνάμεις των αδυνάτων!

Συριακό πεδίο μάχης 3

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη (00.10) >> Ένας σχετικά εύκολος και καλός δείκτης (αν και όχι πλήρης απόδειξη) του γεγονότος ότι αλλιώς σχεδίαζε και περίμενε ο άξονας Ουάσιγκτον – Λονδίνου – (Αθήνας) – Τελ Αβίβ τις εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης κι αλλιώς προέκυψαν είναι η στάση του ελλαδιστάν. Στην αρχή έτρεξε να «χαιρετίσει την πτώση του αυταρχικού καθεστώτος Άσαντ»… (χαιρετίζει επίσης σταθερά, όπως είναι γνωστό, την σταθερότητα της μη αυταρχικής χούντας του Σίσι):

… για να ανακαλύψει στη συνέχεια πως έτσι-που-έγινε αυτή η πτώση δεν του αρέσει (του ελλαδιστάν) καθόλου!!! (Όπως και των συμμάχων του…)

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Συριακό πεδίο μάχης 1

Δευτέρα 16 Δεκέμβρη (00.48) >> …Είναι αυτονόητο ότι κάθε γνώση της πραγματικότητας ξεκινάει από τα γεγονότα. Το μόνο ερώτημα είναι το εξής: Ποια δεδομένη κατάσταση της ζωής, στο πλαίσιο ποιας μεθόδου, αξίζει να θεωρηθεί γεγονός από το οποίο απορρέει γνώση; Φυσικά, ο στενόμυαλος εμπειρισμός αρνείται ότι τα γεγονότα γίνονται γεγονότα μόνο εντός του πλαισίου μιας μεθοδικής επεξεργασίας, η οποία διαφέρει ανάλογα με το ποιος είναι ο στόχος της γνώσης…. Ακόμα και η απλούστερη απαρίθμηση «γεγονότων», έστω και αν δεν συνοδεύεται από κανέναν σχολιασμό, συνιστά μια «ερμηνεία»∙ … ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση τα γεγονότα γίνονται αντιληπτά από μια θεωρία, μια μέθοδο, ξεριζώνονται από το πλαίσιο της ζωής στο οποίο βρίσκονταν αρχικά και εντάσσονται στο πλαίσιο μιας θεωρίας…

Αυτά έγραφε μεταξύ πολλών άλλων ο György Lukács στο Ιστορία και Ταξική Συνείδηση, το 1923. Πριν έναν αιώνα. Ώριμες κοινωνίες του Θεάματος δεν υπήρχαν (ακόμα) τότε, κι ωστόσο ο ιστορικός διαλεκτικός υλισμός έπρεπε (και μπορούσε) να υποστηρίξει πως ακόμα και «απλά» εμπειρικά γεγονότα δεν είναι τέτοια παρά μόνο μέσα σ’ ένα ορισμένο περιβάλλον εννόησής τους∙ και ότι ο καπιταλισμός ως σύστημα είναι μια κατεξοχήν διαδικασία κατασκευής των κυρίαρχων εννοήσεων-των-γεγονότων∙ πριν απ’ αυτά και για λογαριασμό τους.

Έτσι ώστε η αντίπαλη (στον καπιταλισμό) εργατική μέθοδος εννόησης του κόσμου είχε (τότε) και έχει (πάντα) ως ύψιστο καθήκον πρώτα να γνωρίζει αυτή την κυρίαρχη στατική, ανιστορική και δόλια διαδικασία εννοήσεων και ερμηνειών (των γεγονότων)∙ και ύστερα να αποκαλύπτει εκείνες τις σχέσεις γύρω και «πίσω» απ’ τα όποια γεγονότα ώστε να αποκαθίσταται το ιστορικό νόημά τους.

Αυτό ισχύει παντού, ισχύει ακόμα περισσότερο στους πολέμους. Για τους οποίους το τετριμμένο motto είναι «το πρώτο πράγμα που πεθαίνει είναι η αλήθεια»∙ κι ωστόσο παραμένει βολικό να γίνεται δεκτή (ακόμα κι αν προβάλλεται ως «μυστηριώδης») η επίσημη εκδοχή των γεγονότων-ως-τέτοιων σαν η «αλήθεια» τους∙ και πάνω της να οικοδομούνται ακροβατικές «ερμηνείες».

Είναι λοιπόν ατιμία (το λιγότερο) απ’ την μεριά όλων αυτών των δυτικών «ειδικών», προφεσόρων ή απλά επαγγελματιών διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, που δεν είχαν ιδέα τι επρόκειτο να συμβεί στο συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πριν την 27η Νοέμβρη, το γεγονός ότι μετά δηλώνουν ικανοί και σίγουροι να «προβλέψουν» τι θα συμβεί στο μέλλον. Κοντινό και απώτερο… Στη μέση Ανατολή και όχι μόνο.

Ξέρουμε πια με κάθε βεβαιότητα πως εκείνοι που ήξεραν έγκαιρα ήταν … το μπλοκ της Αστάνα! Μόσχα, Τεχεράνη, Άγκυρα – και, οπωσδήποτε, ο ίδιος ο Άσσαντ!! Δεν λέμε «ήταν οι μόνοι που ήξεραν»… Λέμε ήξεραν – και ήξεραν έγκαιρα. Έτσι ώστε αν έκριναν ότι πρέπει να δράσουν (κάθε κράτος μέλος απ’ την μεριά του, σε συνεννόηση με τα υπόλοιπα) θα το είχαν κάνει.

Καταλαβαίνουμε πως η έγκαιρη γνώση εκ μέρους των κρατών μελών του μπλοκ της Αστάνα (ακόμα και του ίδιου του άμεσα θιγόμενου…) του τι προετοιμάζεται απ’ τους ουαχαβίτες του Idlib και τους προστάτες τους μήνες πριν, των κρατών που τώρα βαφτίζονται απ’ τους κάθε είδους «ειδικούς» ως «ηττημένα» (ή σε σύγκρουση μεταξύ τους…), μπερδεύει και διαλύει τις τρέχουσες δυτικές καθεστωτικές ερμηνείες. «Κόβει το ψωμί» όλων αυτών των ειδικών που προτιμούν «απλές» ερμηνείες (του είδους «προδοσίες» κλπ…) και τις εξίσου «απλές» προβολές τους στο μέλλον (του είδους «η Hezb’ Allah πάει, χαντακώθηκε, κόπηκε η ‘γραμμή μεταφοράς όπλων από το ιράν’….) Μάταιοι ακροβατισμοί!

Δεν θα υπαινιχτούμε ότι ξέρουμε ποιες θα είναι οι συνέπειες των πιο πρόσφατων εξελίξεων στο συριακό πεδίο μάχης! Δεν ξέρουμε – αλλά δεν αγνοούμε καθόλου την ως τώρα ιστορικότητά τους: νικητές που ηττήθηκαν και ηττημένοι που «αναστήθηκαν»…

Κι έτσι εκείνο που μπορούμε (και πρέπει) να κάνουμε είναι να «θυμίσουμε» αυτήν την ιστορικότητα, στο περιβάλλον ενός παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού πολέμου (του 4ου…) που δεν ξεκίνησε χτες! Να αναδείξουμε αυτήν την ιστορικότητα έτσι ώστε όσες / όσοι ενδιαφέρονται από εργατική σκοπιά να μην πέφτουν θύματα της προπαγάνδας – αναμφίβολα πολεμικής. Και να καταλαβαίνουν τον ορίζοντα αντί … να βάζουν στοιχήματα!

Μόνο που αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε από εδώ, απ’ την ασταμάτητη μηχανή – λόγω «όγκου». Θα το κάνουμε το συντομότερο δυνατό, τον ερχόμενο Γενάρη, ως Sarajevo.pdf 182a. Εκείνο που μπορούμε να κάνουμε εδώ, τώρα, είναι να παρουσιάσουμε ένα δείγμα του τι λέει (επίσημα) η Τεχεράνη (σίγουρα ο πιο «στενός» σύμμαχος του καθεστώτος Άσσαντ)… και η Μόσχα (κρίσιμος σύμμαχος)… για την «πτώση Άσσαντ». Είναι, άραγε, εκ των υστέρων «δικαιολογίες» για μια ήττα (όπως την παρουσιάζει η οργανική δυτική δημαγωγία); Ή είναι έμμεση υπόδειξη του «ναι, ξέραμε…», που αφήνει μόνο ερωτηματικά για το «… οπότε;»;

Εδώ είναι το (επίσημο) καθεστωτικό ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων tass, και ο Peskov:

Η ρωσία βοήθησε την συρία στην αντιμετώπιση των τρομοκρατών και στη σταθεροποίηση της κατάστασης μετά το 2015, αλλά οι επακόλουθες ενέργειες ήταν δουλειά της κυβέρνησης της χώρας είπε ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Dmitry Peskov.

«Πρόσφατα η ρωσία βοήθησε την αραβική δημοκρατία της συρίας στην αντιμετώπιση των τρομοκρατών και στην διασφάλιση της σταθερότητας όταν η κατάσταση ήταν επικίνδυνη για ολόκληρη την περιοχή. Κάναμε σημαντική προσπάθεια γι’ αυτό το σκοπό. Η ρωσία ολοκλήρωσε την αποστολή της σ’ εκείνο το σημείο» είπε.

«Μετά απ’ αυτό ήταν η κυβέρνηση του [Bashar] Assad που ανέλαβε την ευθύνη για την χώρα της, προσπαθώντας να εξασφαλίσει την ανάπτυξη, αλλά δυστυχώς, η κατάσταση έφτασε στο σημείο που έφτασε» είπε ο Peskov, προσθέτοντας πως «τώρα πρέπει να προχωρήσουμε με βάση τις πραγματικότητες στο έδαφος».

Εδώ είναι ο ιρανός υπ.εξ. Abbas Araghchi σε πρόσφατη συνέντευξή του:

Ακόμα και ο ίδιος ο Bashar al–Assad στη συνάντησή που είχα μαζί του και είχε και ο δρ. Larijani μαζί του [σ.σ.: λίγο μετά την επίθεση στο Aleppo] είχε εκπλαγεί και απογοητευτεί με το πως συμπεριφερόταν ο στρατός του. Ήταν καθαρό πως ούτε η συριακή κυβέρνηση είχε μια σωστή ανάλυση της κατάστασης του συριακού στρατού. Σε κάθε περίπτωση, κατά τη γνώμη μου, ο συριακός στρατός πιάστηκε στα δίχτυα ψυχολογικού πολέμου [σ.σ.: !!!!!] παρά σε μια πραγματική σύγκρουση στο πεδίο. Η προπαγάνδα που έγινε, μαζί με την ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε στα ψηφιακά και στα παραδοσιακά μήντια, ήταν αξιοσημείωτα αποτελεσματική στο να μειώσει τα κίνητρα του στρατού, [οδηγώντας] στην απουσία αντίστασης…

Ένας απ’ τους στόχους της διαδικασίας της Αστάνα ήταν να βοηθήσει την συριακή κυβέρνηση και την αντιπολίτευση απ’ την στιγμή που υπήρξε ειρήνη μεταξύ αυτών των τριών χωρών. Για να ξεκινήσει ένας πολιτικός διάλογος, να μπουν σε εφαρμογή πολιτικές μεταρρυθμίσεις, και να γίνουν αλλαγές στο σύνταγμα αν χρειάζονταν. Τα προηγούμενα δέκα χρόνια κινηθήκαμε αρκετά σταθερά σ’ αυτό το δρόμο, αν και πρέπει να ειπωθεί ότι δεν υπήρξε η αναμενόμενη πρόοδος σ’ αυτό το δρόμο, και ότι η κυβέρνηση του Assad απ’ αυτή την άποψη ήταν κάπως άκαμπτη και αργή στο να κάνει προόδους. Σε κάθε περίπτωση το ζήτημα των εσωτερικών θεμάτων της συρίας, του διαλόγου με την αντιπολίτευση, και η εξεύρεση μιας πολιτικής λύσης, το θέμα της αντιμετώπισης αυτών των ζητημάτων στο βαθμό που ήταν απαραίτητη, ήταν δουλειά της συριακής κυβέρνησης και του συριακού στρατού, που την υποστηρίζαμε παρέχοντας πολιτική υποστήριξη ή προσφέροντας συμβουλές βοηθώντας την συριακή κυβέρνηση. Οπότε αυτό είναι τώρα το ζήτημα που τους έφερε μπροστά σ’ ένα πρόβλημα. Ο συριακός στρατός ήταν ανίκανος να φέρει σε πέρας σωστά τα καθήκοντά του. Αλλά ποτέ δεν επρόκειτο να αντικαταστήσουμε τον συριακό στρατό στην επίλυση των εσωτερικών προβλημάτων της χώρας ή στην αντιμετώπιση της αντιπολίτευσης. Η παρουσία μας στη συρία είχε να κάνει με την μάχη κατά του Daesh [σ.σ.: isis], και συνεχίστηκε μετά την ήττα του. Είμασταν εκεί επίσης για να στηρίξουμε την αντίσταση και να προσφέρουμε βοήθεια στις οργανώσεις της αντίστασης.

Και ύστερα σε ανάλογο ρεπορτάζ (χωρίς μετάφραση):

Συγκρατείστε οπωσδήποτε αυτό (για το μέλλον…): … Αν δεν είχαμε πολεμήσει τον isis στη συρία και στο ιράκ θα έπρεπε να τον πολεμήσουμε μέσα απ’ τα σύνορά μας…

Προσθέτουμε ως παρακαταθήκη το πιο κάτω time-lapse video, εντελώς βοηθητικά, για την «εδαφική» κατάσταση στη συριακή (και στην ιρακινή…) επικράτεια απ’ τον Μάρτη του 2011 και μετά. Χρωματικός κώδικας:

Κόκκινο η ελεγχόμενη απ’ το καθεστώς Άσσαντ περιοχή∙ ανοικτό πράσινο οι ελεγχόμενες περιοχές απ’ την εν γένει «αντιπολίτευση»∙ μαύρο οι περιοχές που κατέλαβε ο isis (μαζί με την προσχώρηση σ’ αυτόν πολλών οργανώσεων)∙ κίτρινο η κατοχή των ypg και του us army∙ σκούρο πράσινο στο βορρά οι περιοχές υπό τον έλεγχο του τουρκικού στρατού, και στο νότο υπό τον έλεγχο του αμερικανικού.

Τελευταίο για σήμερα. Κρατείστε (κάπου…) αυτό το όνομα: Suhayl al–Hasan, 54 χρονών. Σύρος αρχικαραβανάς, αλεβίτης, με αρκετές επιτυχίες «επί του πεδίου» πριν και κυρίως μετά το 2015, που θεωρείται «αδιάφθορος» και κάποτε είχε υποδειχθεί ακόμα και ως (εσωτερικός) αντίπαλος του Άσσαντ. Βρίσκεται στη Μόσχα υπό την υψηλή προστασία των ρωσικών υπηρεσιών, καθώς θεωρείται «πολύτιμος». Πολύ περισσότερο απ’ τον Άσσαντ…

Ποιος ξέρει; Μπορεί κάποια στιγμή να ακουστεί δυνατά το όνομά του…

Συριακό πεδίο μάχης 2

Δευτέρα 16 Δεκέμβρη (00.34) >> Με την βοήθεια των δυτικών συμμάχων του το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς βρήκε μια καλή ευκαιρία εδαφικής επέκτασης – σε βάρος της τυπικά συριακής επικράτειας. Απ’ την μεριά της η καινούργια (ουαχαβίτικη) διοίκηση, και πάλι με την δυτική βοήθεια, δηλώνει ότι δεν πρόκειται να μπλέξει σε πόλεμο κατά των θεοναζί… Πράγμα που σημαίνει «μπάτε σκύλοι αλέστε». Θα τολμούσε κάποιος να πει ότι η εδαφική διαφορά μεγέθους ανάμεσα στον θύλακα του Idlib και στην τυπική συριακή επικράτεια είναι τέτοια που η καινούργια διοίκηση, «εκ του Idlib ορμώμενη», μπορεί να «χαρίσει» και μερικές χιλιάδες στρέμματα – με αντάλλαγμα την «αναγνώρισή» της.

Να θεωρηθούν αυτά οριστικές εδαφικές διευθετήσεις; Επιτρέψτε μας: όχι! Είναι μάλλον υλικό για έναν καινούργιο γύρο αντάρτικου (ακόμα και μετά από καιρό), πατριωτικού ως προς τον ιδεολογικό προσανατολισμό του. Τα υποκείμενα για ένα τέτοιο αντάρτικο υπάρχουν. Θα χρειαστεί να οργανωθούν…

Σ’ αυτήν την (θεωρητική προς το παρόν) περίπτωση πού θα βρουν στήριγμα οι «αντιπολιτευόμενοι» του μέλλοντος; Ίσως σε κάποιους απ’ αυτούς που τώρα ορκίζονται στην εδαφική ακεραιότητα της συρίας…. Σε κάποιους… Το Τελ Αβίβ, στη θεοναζί παράνοιά του, θεωρεί ότι έχει βρει την ευκαιρία να «μεγαλώσει». Προς το παρόν είναι έτσι, πράγματι. Αλλά αυτό το «προς το παρόν» δεν θα κρατήσει επ’ άπειρον (όπως δηλώνει ο αρχιχασάπης). Ίσως μάλιστα κρατήσει λιγότερο, πολύ λιγότερο απ’ όσο φαίνεται τώρα. (Αυτό που έχει ονομαστεί «εικονική πραγματικότητα» – εμείς το λέμε οργανωμένες παραισθήσεις – έχει γίνει ιδιαίτερα αγαπητό…)

Μπορεί ο Soleimani να έχει δολοφονηθεί, αλλά το σχέδιο που υπηρετούσε όχι. Κι αυτό δεν είναι μεταφυσική απώθηση της πραγματικότητας του είδους «πάλι με χρόνια και καιρούς…»

Για να το πούμε διαφορετικά, χωρίς εξηγήσεις: ποιος στο Πεκίνο θα ήθελε οι ουϊγούροι «αυτονομιστές» να έχουν μια φιλική έδρα στο συριακό έδαφος – στο όνομα της «συμπερίληψης»;

Συριακό πεδίο μάχης 1

Δευτέρα 9 Δεκέμβρη (00.41) >> Διαβάσαμε… ακούσαμε… όλες τις βλακείες που θα μπορούσαν να πουν οι «ειδικοί». Όχι μόνο στο ελλαδιστάν – υπάρχουν πολλοί ανάλογοι διεθνώς: ότι η Άγκυρα κήρυξε τον πόλεμο στη Μόσχα!!! (στο συριακό πεδίο μάχης…)… Ότι αυτός είναι «ο πρώτος ενδο-BRICS πόλεμος!!!»… Ότι το «μπλοκ της Αστάνα διαλύθηκε!!!»… Ακόμα και ότι «η Τεχεράνη μαχαίρωσε πισώπλατα την Μόσχα!!!»… Και πολλά ενδιάμεσα: μια απελπιστική συλλογή οργανωμένου διανοητικού πλιάτσικου… (Φαίνεται ως εάν διάφορες «αναλύσεις» να γίνονται πλέον από σύνθετους αλγόριθμους – ΑΙ – και απλά να υπογράφονται…)

Από την μεριά μας την προηγούμενη εβδομάδα κάναμε πράγματι λάθος. Ξαφνιαστήκαμε επίσης απ’ την ταχύτητα της α λα “οργανωμένη κατεδάφιση” κατάρρευσης… Θεωρούσαμε ότι ο Άσσαντ και το καθεστώς του παρέμεναν χρήσιμοι και ό,τι, κατά συνέπεια, θα είχαν την αποτελεσματική υποστήριξη της Μόσχας, της Τεχεράνης, της Hezb’ Allah – και υπόγεια της Άγκυρας. Χρειάστηκε να κάνουμε αναδρομική έρευνα σε βάθος χρόνου για να καταλάβουμε τι συνέβαινε και ποιο ήταν το λάθος μας. Γράφαμε (την προηγούμενη εβδομάδα):

Αυτήν την φορά το συριακό πεδίο μάχης εισάγεται «επίσημα» απ’ τον άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνου – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο, σαν ο «κρίκος» που ενώνει το μέχρι τώρα μεσανατολικό πεδίο μάχης (Παλαιστίνη / λίβανος) με το ουκρανικό πεδίο μάχης!

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε την απάντηση του «μπλοκ της Αστάνα»∙ μην έχετε όμως καμία αμφιβολία πως όχι μόνο θα υπάρξει αλλά ενδεχομένως να είναι και ιδιαίτερα σκληρή.

Η «επίσημη» εισαγωγή του συριακού πεδίου μάχης ισχύει. Και πράγματι η απάντηση του «μπλοκ της Αστάνα» είναι σκληρή… Όχι όμως κατά των rebranded ουαχαβιτών του Idlib∙ αλλά, με απρόσμενο (για εμάς) τρόπο, εναντίον του καθεστώτος Άσσαντ!! Και από πολλές απόψεις δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς Μόσχα, Τεχεράνη και Άγκυρα (αλλά και την Hezb’ Allah) γι’ αυτό.

Ο Άσσαντ και το στενό επιτελείο του αποδείχθηκαν αποτυχημένοι-κατά-συρροή να διαχειριστούν και να επιλύσουν πολιτικά τα προβλήματα που είχαν δημιουργήσει και (όχι μόνον αλλά και) οι ίδιοι, έχοντας στρογγυλοκαθίσει στην ασφάλεια που τους προσέφερε το «μπλοκ της Αστάνα»… Εν τέλει, η συντήρηση ενός καθεστώτος με τέτοιους και τόσους αντιπάλους και εχθρούς που αδιαφορεί στο να μειώσει τα προβλήματά του και αδυνατεί να ασχοληθεί στα σοβαρά με την (έστω) μείωση αυτών των εχθρών επειδή έχει γερές πλάτες, αυτή λοιπόν η υποστήριξη / συντήρηση σε συνθήκες όξυνσης του 4ου παγκόσμιου πολέμου και πολλαπλών μετώπων θα ήταν όχι απλά προβληματική, αλλά ακόμα και επικίνδυνη: θα εξέθετε τα μέλη του μπλοκ της Αστάνα σε απρόοπτους και περιττούς κινδύνους. Σε τελευταία ανάλυση όταν θες συμμάχους θες ικανούς συμμάχους – όχι τεμπέληδες προσοδιστές.

Διάφοροι επιμένουν ότι η Μόσχα και η Τεχεράνη δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν πια το καθεστώς Άσσαντ… Η μεν πρώτη λόγω του ουκρανικού πεδίου μάχης, η δε δεύτερη επειδή έχει ανοίξει λογαριασμούς με το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς. Λάθος, ανόητο λάθος – για να μην πούμε τίποτα χειρότερο! H μόνη που θα είχε δυσκολίες (αν και όχι ανυπέρβλητες) θα ήταν η Hezb’ Allah (που ωστόσο έστειλε 2.000 ένοπλα μέλη της στην Qusayr στη συριακή επικράτεια κοντά στα βόρεια σύνορα του λιβάνου, για να κρατήσουν αυτή τη θέση – και όχι για να υπερασπιστούν το Άσσαντ!!!)

Μπορούσαν και παραμπορούσαν: οι προετοιμασίες των rebranded ουαχαβιτών στο Idlib γίνονταν στο φως της ημέρας εδώ και τουλάχιστον 1,5 χρόνο∙ αποκλείεται να μην είχαν γίνει αντιληπτές απ’ όλες τις υπηρεσίες: ρωσικές, ιρανικές, συριακές… (Οι πολεμικές «ικανότητες» των ουαχαβιτών είναι συζητήσιμες∙ όμως δεν χρειάστηκε καν να πολεμήσουν!) Απ’ την άλλη μεριά ο μεν Άσσαντ θεωρούσε πως όποτε χρειαστεί «θα καθαρίσουν οι άλλοι», οι δε «άλλοι» τον «παρακαλούσαν και τον ξαναπαρακαλούσαν» να ξεκινήσει έντιμες διαπραγματεύσεις μ’ αυτούς τους ουαχαβίτες, όσους ήταν σύριοι (για σοβαρές μεταρρυθμίσεις στο καθεστώς…), όχι μόνο για να λύσει ένα απ’ τα προβλήματά του, αλλά και για να δημιουργηθεί η βάση, το «παράδειγμα», το «μοντέλο» για να πιεστούν στη συνέχεια οι ypg πολιτικά (απ’ την Μόσχα και την Τεχεράνη) και στρατιωτικά (απ’ την Άγκυρα) ώστε να επιτευχθεί η απελευθέρωση του 1/3 της συριακής επικράτειας απ’ την αμερικανική – ypg κατοχή.

Σημαντικό μέρος αυτών των προσπαθειών Μόσχας – Τεχεράνης – Άγκυρας ήταν η επίσημη αποκατάσταση των σχέσεων Δαμασκού – Άγκυρας, υπό τον όρο (προφανώς) της σταδιακής, μεθοδικής επιστροφής του συριακού κράτους στο Idlib. Αλλά ο Άσσαντ; Επίμονα αρνητικός! «Πρώτα θα φύγει ο τουρκικός στρατός…» Εκλάμβανε αυτήν την αποκατάσταση ως δημόσιες σχέσεις, και όχι ως την αφετηρία μιας τελικής φάσης διευθετήσεων και μεταρρυθμίσεων του καθεστώτος του, που θα οδηγούσαν μεταξύ άλλων και στην αποχώρηση του τουρκικού στρατού… «Να φύγει ο τουρκικός στρατός…» ναι, σωστά… Αλλά θα είχε την δυνατότητα το καθεστώς Άσσαντ να αποκαταστήσει την εξουσία του στο Idlib χωρίς μεταρρυθμίσεις μετά την απομάκρυνση του τουρκικού στρατού; Αποδείχθηκε στην πράξη (δεν κράτησε τίποτα, και το εμπόδιο δεν ήταν ο τουρκικός στρατός!) πως όχι…

25 Ιούνη 2024: Ο ρώσος πρόεδρος Vladimir Putin συναντήθηκε με τον Bashar al–Assad στο Κρεμλίνο καθώς η Μόσχα πιέζει τον σύριο ηγέτη για συνάντηση με τον τούρκο πρόεδρο Tayyip Erdogan και η Δαμασκός προσβλέπει στην βοήθεια του Κρεμλίνου για την συγκράτηση του ισραήλ… Ας σημειώσουμε επιγραμματικά εδώ ότι Άγκυρα και Μόσχα είχαν και έχουν εμπειρία και επίγνωση ότι μια ένοπλη ανταρσία στην επικράτειά σου, με κατοχή εδάφους κλπ, μόνο ως ένα σημείο μπορεί να αντιμετωπιστεί στρατιωτικά∙ και πως η ουσιαστική «λύση» έρχεται μόνο όταν θεραπευτούν οι αιτίες – με πολιτικά μέσα.

Δυστυχώς ο Άσσαντ και ο κύκλος των αξιωματούχων του κράτησαν σταθερά εκείνα τα «παλατιανά», τα βασιλικά-χαρακτηριστικά-χωρίς-βασίλειο που είχαν το 2011, όταν αντί να διαπραγματευτούν έγκαιρα με τους χιλιάδες διαδηλωτές που ζητούσαν μεταρρυθμίσεις στο σύστημα προτίμησαν να στείλουν εναντίον τους το πιο βρώμικο και αιμοσταγές όπλο που διέθεταν, την προεδρική φρουρά∙ ένα σώμα εσωτερικής καταστολής άχρηστο για οτιδήποτε άλλο, όπως συμβαίνει κατά κόρο σε τέτοια καθεστώτα. Απ’ τα τέλη του 2015 και μετά τον έσωσαν κυριολεκτικά απ’ του χάρου τα δόντια η Μόσχα, η Τεχεράνη, η Άγκυρα και η Hezb’ Allah – αλλά ακόμα και η δική τους εμπλοκή δεν ήταν δικό του κατόρθωμα! Ήταν επιτυχία ενός ιρανού, ονόματι Kassam Soleimani, που κατάφερε να σχεδιάσει και να κάνει ρεαλιστική την ανατροπή του αμερικανο-δυτικού σχεδίου για τη «νέα μέση Ανατολή»…

Ο πρώην πρωθ. του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος Ehud Olmert αναγνωρίζει συντευξιαζόμενος στις 8 Φλεβάρη του 2023 την αιτία του εμφυλίου στη συρία: ότι το καθεστώς Άσσαντ δεν έγινε παραμάγαζό του…

Κι εδώ η κυρία Dana Stroul, μεγαλοστέλεχος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, εξηγεί το 2019 το γιατί η αμερικανο-ypg κατοχή του 1/3 της συρίας είναι σπουδαίο πράγμα:

Αντί να καταλάβει (ο Άσσαντ και οι παρατρεχάμενοί του) ότι το παλάτι του δεν είναι μέσα σε απόρθητο κάστρο, ότι δεν μπορεί να κρατάει επ’ αόριστον την εξουσία με δανεικά μέσα, και ότι η γεωγραφία και ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός, για να σταθεί όρθιος (πάντα ως καθεστώς) και για να είναι 100% άξιος για το «μπλοκ της αντίστασης», απαιτούσαν να διορθώσει ο ίδιος τα μοιραία και εγκληματικά λάθη που έκανε το 2011, το 2012 και το 2013, επαναπαύτηκε. Από το τέλος του 2016, όταν η πετυχημένη ανακατάληψη του Aleppo παγίωσε ουσιαστικά τους εδαφικούς συσχετισμούς υπέρ του Άσσαντ στη δυτική συρία δημιουργώντας τον «θύλακα του Idlib» ως το Νοέμβρη του 2024 πέρασαν 8 ολόκληρα χρόνια∙ αλλά το καθεστώς Άσσαντ δεν βρήκε ούτε χρόνο ούτε όρεξη να «στριμώξει» τους ουαχαβίτες με σοβαρές μεταρρυθμιστικές προτάσεις, με μια γενναία αμνηστία στους κρατούμενους της εξέγερσης του 2011∙ να αναγκάσει τους πολλούς μη σύριους ουαχαβίτες / μισθοφόρους (τουρκμένους, ουιγούρους, ουζμπέκους…) να ξεκουμπιστούν, να κλείσει οριστικά αυτήν την πληγή, να ανοίξει τον δρόμο για την επιτροφή όσων προσφύγων θα ήθελαν να γυρίσουν – παρά τις πολλές υπομονετικές προσπάθειες, σε διάφορα επίπεδα, που έκαναν οι σύμμαχοί του. Το γεγονός ότι διάφορες μικρότερες και μεγαλύτερες κωμοπόλεις απ’ την Hama ως την Δαμασκό δεν καταλήφθηκαν την τελευταία εβδομάδα απ’ τους ουαχαβίτες αλλά απ’ τους ίδιους τους κατοίκους τους εναντίον του Άσαντ, δείχνει πολλά… Το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του συριακού στρατού αρνήθηκε να πολεμήσει δείχνει ακόμα περισσότερα… Ας μην προσθέσουμε ότι άλλα τμήματά του αυτομόλησαν προς τους rebranded και άλλα κατέφυγαν στο ιράκ…

Αμερικανικά και θεοναζί βομβαρδιστικά συμμετείχαν ενεργά στην υποστήριξη της προέλασης των rebranded ουαχαβιτών. Αλλά ήταν κυρίως η αδιαφορία του συριακού στρατού που τους άνοιξε τον δρόμο… Αν η Μόσχα, η Τεχεράνη και η Hezb’ Allah ήξεραν έγκαιρα την «κατάσταση» αυτού του στρατού (και την ήξεραν!!), γιατί θα έπρεπε να τον αντικαταστήσουν για μια ακόμα φορά με δικό τους τίμημα; Και ως πότε θα γινόταν αυτό ξανά και ξανά;

 

 

Συριακό πεδίο μάχης 2

Δευτέρα 9 Δεκέμβρη (00.27) >> Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι ουαχαβίτες του Idlib έχουν υπάρξει για χρόνια ενεργούμενα του άξονα της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου και του Τελ Αβίβ. Οι ίδιοι δεν χάνουν την ευκαιρία να το δηλώσουν∙ η σχέση τους, άλλωστε, με τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς είναι πολύχρονη:

(Ωστόσο, ας το θίξουμε βιαστικά, είναι άλλο πράγμα άτακτοι που «χατζηλικώνονται» και την βγάζουν με λαθρεμπόριο ανθρωπιστικής βοήθειας, και άλλο ένα καθεστώς με τους δικούς του πόρους, τα δικά του χρέη και, υποχρεωτικά, με διαφορετικές ευθύνες. Αυτό ισχύει γενικά, ισχύει και ειδικά για ουαχαβίτες, ακόμα κι αν τρόχισαν-τις-γωνίες τους. Άλλο πράγμα η διαχείριση «έξωθεν βοήθειας» και τα νταραβέρια και άλλο η διαχείριση κρατικού προϋπολογισμού, τραπεζών και διεθνών σχέσεων. Άλλο πράγμα να υπόσχεσαι «συμπερίληψη» και άλλο να βρεις λεφτά για να αποκαταστήσεις χιλιάδες πρόσφυγες αν επιστρέψουν ή να ελέγξεις την ανεργία. Άλλο πράγμα να παίρνεις έτοιμα τα ντουφέκια του επίσημου συριακού στρατού και να πυροβολείς στον αέρα, και άλλο το να βρεις ανταλλακτικά για τα βαριά όπλα που κληρονόμησες…)

Είναι επίσης σίγουρο πως ουσιαστικά το μπλοκ της Αστάνα αυτή τη φορά άφησε τα πράγματα να εξελιχθούν-από-μόνα-τους∙ με τον Erdogan να βγαίνει και να το φωνάζει (!!!)

Για να συμπληρώσει ακριβώς μετά το αντίθετο, ότι «ανησυχεί για τους τρομοκράτες που συμμετέχουν σ’ αυτήν την ‘κάθοδο-προς-την-Δασμασκό’!!!» Πάντως δεν κήρυξε πόλεμο στη Μόσχα και στην Τεχεράνη!!! Μια μέρα μετά στη Doha:

Κι εδώ είναι (δεν κάνουμε λάθος!) που …το συριακό πεδίο μάχης εισάγεται «επίσημα» απ’ τον άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνου – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο, σαν ο «κρίκος» που ενώνει το μέχρι τώρα μεσανατολικό πεδίο μάχης (Παλαιστίνη / λίβανος) με το ουκρανικό πεδίο μάχης! Ακόμα κι αν ο Άσσαντ αποδείχθηκε ο τελευταίος που θα άξιζε να έχει εξουσία σ’ έναν βασικό παράγοντα του «μπλοκ της αντίστασης» (στη συριακή επικράτεια), τα συμφέροντα όλων των μελών αυτού του μπλοκ, κρατικών και μη, παραμένουν απόλυτα αντίθετα με εκείνα του άξονα! Δεν υπάρχει «σύμπτωση», ούτε στιγμιαία. Ο άξονας προωθεί σε παραλλαγή το σχέδιό του (σχέδιο που είχε ηττηθεί επί μια δεκαετία…) για τη «νέα μέση ανατολή», και οι rebranded ουαχαβίτες είναι η βελτιωμένη εκδοχή του project isis. Οι δυτικοί δημαγωγοί έχουν ξελιγωθεί με την «γοητεία» του αφεντικού της HTS Jolani, και δεν κρύβουν πόσο «γλυκούλης» είναι (με βάση τα δυτικά κριτήρια και για τα δυτικά συμφέροντα πάντα…). Έχει γίνει πια και «συμπεριληπτικός» (!!! αυτά τα είδαμε και αλλού στη συρία, σε τσιράκια της δύσης φυσικά: εκστρατείες PR με τα βασικά «συγκινητικά» στερεότυπα των δυτικών αιχμαλώτων):

Επικηρυγμένος (απ’ την Ουάσιγκτον) με 10 εκατομμύρια δολάρια, ένας «αναγνωρισμένος» (άμεσα ή έμμεσα…) Jolani θα κάνει οικονομία στον αμερικανικό προϋπολογισμό… Χαρά για το ψόφιο κουνάβι!!!

Για το μπλοκ της Αστάνα όμως; Για το ευρασιατικό project; Ακόμα κι αν υπάρχουν εγγυήσεις ότι οι ρωσικές βάσεις στη συρία δεν θα θιχτούν,

σε ποιο βαθμό η Τεχεράνη (και η Hezb’ Allah, και έμμεσα η παλαιστινιακή αντίσταση) είναι δυνατόν να κρατήσουν από εδώ και στο εξής την Δαμασκό αν όχι μέσα στο «μπλοκ της αντίστασης» τουλάχιστον όχι εναντίον του; Άνθρωποι που δηλώνουν φανατικά αντι-σιίτες αλλά δεν κούνησαν ούτε το μικρό τους δάκτυλο προς υπεράσπιση των σουνιτών παλαιστινίων είναι προφανώς επικίνδυνα καιροσκόποι∙ άρα ιδανικά διαθέσιμοι για οποιαδήποτε καλή προσφορά / εξαγορά. Οι αμερικανικές βάσεις στην ανατολική συρία και οι βάσαλοι ypg δεν φαίνονται να έχουν ενοχληθεί απ’ τις εξελίξεις – τι σημαίνει όμως η επαναλαμβανόμενη ως χτες και επίμονη δήλωση περί «ακεραιότητας της συριακής επικράτειας» από την Άγκυρα, την Τεχεράνη και την Μόσχα σχετικά με δαύτους; Ειδικά η Άγκυρα περιμένει απ’ τα νέα αφεντικά στη Δαμασκό να επανακατακτήσουν την επικράτεια στα ανατολικά του Ευφράτη; Και ύστερα, για καθαρά «πατριωτικούς» λόγους θα ανακτήσουν τα υψώματα του Γκολάν και την επιπλέον «buffer zone» πολεμώντας και νικώντας τον θεοναζί στρατό; (Όχι βέβαια!!!) Οι πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου και ο «αραβικός σύνδεσμος» σα σύνολο, κράτη που είχαν αποκαταστήσει τις σχέσεις τους με το καθεστώς Άσσαντ, νοιώθουν ασφαλή και δικαιωμένα ή όχι;

Αφού “κατέρρευσε η συνοριακή συμφωνία με τη συρία” τι να κάνουν και οι θεοναζί; Θα απλωθούν…

Α, ναι: πετάχτηκε και η ….

Δεν μπορούμε να απαντήσουμε τώρα σ’ αυτές και πολλές παρόμοιες ερωτήσεις. Θεωρούμε για παράδειγμα αρκετά πιθανό ότι κάποια ροή όπλων και πυρομαχικών προς τον λίβανο θα συνεχίσει, σε μικρότερη κλίμακα και με όρους λαθρεμπορίου. Αλλά οι «φρουροί της επανάστασης» δεν θα είναι στο συριακό έδαφος: επειδή είναι σιίτες…

Θεωρούμε επίσης ότι η πτώση του καθεστώτος Άσσαντ δεν έχει δείξει ακόμα τις πιο σοβαρές συνέπειές της – υπάρχουν σημαντικά ζητήματα ανοικτά, που φτάνουν μακριά, πολύ μακριά. Με τα πραγματικές σύγχρονες καπιταλιστικές συνθήκες η (τωρινή) συριακή επικράτεια, μετά την καθεστωτική αλλαγή, έχει πολλές πιθανότητες να παραμείνει ένα failed σύστημα, και κατά συνέπεια «πεδίο βολής». Ειδικά ο ουαχαβίτικος συντηρητισμός / μεγαλοϊδεατισμός είναι εγγύηση για κάτι τέτοιο…

Κι ενώ τα φανερά δεδομένα δείχνουν ότι αυτή η κατάρρευση προκαλεί σοβαρή ζημιά στο «μπλοκ της Αστάνα» και στους μεσοπρόθεσμους στόχους του, μας είναι αδύνατο να συμπεράνουμε ότι η Τεχεράνη ή η Μόσχα αποφάσισαν να «αυτοκτονήσουν» ήρεμα αφήνοντας απλά τον Άσσαντ-στην-τύχη-του, προσφέροντας μια κρίσιμη νίκη-περίπατο στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ, και στους συμμάχους τους… χωρίς εναλλακτικό σχεδιασμό. (Χρησιμοποιούμε την λέξη «αποφάσισαν» επειδή αποκλείουμε το ενδεχόμενο να αιφνιδιάστηκαν..)

Κι ούτε λόγος ότι ηττήθηκαν στρατιωτικά!! (Ωστόσο υπάρχουν ήττες που δεν είναι στρατιωτικές. Υπάρχουν επίσης περιπτώσεις όπου η φαινομενική αρχική ήττα αποδεικνύεται στην εξέλιξη των πραγμάτων τακτική αναδίπλωση…)

Κατά τον Lavrov (Σάββατο 7 Δεκέμβρη, απ’ την Doha) το συριακό πεδίο μάχης είναι ένα τμήμα της γενικής σύγκρουσης κατά του δυτικού ηγεμονισμού… Πράγμα που θα μπορούσε να σημαίνει: «οι τίτλοι τέλους αργούν ακόμα»…

Ψόφια «ειρήνη»… (3)

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη (00.13) >> Στη διάρκεια αυτών των 59 ημερών Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ σε συνεργασία «δούλεψαν» αυτό το σχέδιο: αντί να προσπαθούμε να κτυπήσουμε την Hezb’ Allah στην έδρα της θα κτυπάμε στον εφοδιασμό της σε όπλα και πυρομαχικά στο συριακό! Το σχέδιο το ίδιο δεν είναι καθόλου καινούργιο. Για χρόνια το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς βομβαρδίσει «στόχους» στα δυτικά της συριακής επικράτειας, ακόμα και στη Δαμασκού – έτσι σκότωσε για παράδειγμα τον Mohammad Reza Zahedi, στρατηγό των ιρανών «φρουρών της επανάστασης», στην ιρανική πρεσβεία στη Δαμασκό.

Αλλά η πρόσφατη συνεννόηση οργάνωσε μια proxy αναβάθμιση που φάνηκε πολύ γρήγορα.  Μερικές ώρες μετά την ανακοίνωση της «εκεχειρίας» (κι αφού προηγήθηκαν απειλές του αρχιχασάπη προς τον Άσσαντ για τις σχέσεις του με την Τεχεράνη…), κάμποσα χιλιόμετρα βορειότερα, οι ουαχαβίτες ένοπλοι που είναι παρκαρισμένοι μόνιμα στο Idlib στη βόρεια συρία (μαζί με μερικές εκατοντάδες βασάλων των ypg…) κινήθηκαν οργανωμένα και αποτελεσματικά προς το υπό συριακό έλεγχο Aleppo, αιφνιδιάζοντας εντελώς ό,τι ονομάζεται «συριακός στρατός»! Την ανακατάληψη του Aleppo σχεδόν δια περιπάτου από τους πράκτορες των αμερικανικών και ισραηλινών υπηρεσιών (η πόλη είχε ανακαταληφθεί το καλοκαίρι 2016 με την συνεργασία της Μόσχας, της Τεχεράνης, της Δαμασκού και της Hezb’ Allah) θα την ονομάσουμε (χωρίς παρεξήγηση…) «μεσανατολική επιχείρηση Kursk»! Έχει παρόμοια χαρακτηριστικά, παρόμοια επιμελητειακή υποστήριξη «από ψηλά», την ίδια «υποδομή psyop» – αλλά ακόμα χειρότερα εγείρει ορισμένες αμφιβολίες για την «πιστότητα» κάποιων τμημάτων (αξιωματικών δηλαδή) του συριακού στρατού. Σε κάθε περίπτωση είναι δυνατό κτύπημα όχι απλά κατά του καθεστώτος Assad αλλά κατά του «μπλοκ της Αστάνα» συνολικά! Και κατά της Μόσχας, και κατά της Τεχεράνης, και κατά της Άγκυρας (περισσότερα ειδικά γι’ αυτό στη συνέχεια…). Κάποιος θα έλεγε μ’ έναν σμπάρο πολλά τρυγόνια! (Το γεγονός ότι οι ουαχαβίτες επιτέθηκαν και στο ιρανικό προξενείο στο Aleppo προφανώς έχει την σημασία του… Όπως επίσης ότι «ξαφνικά αφυπνίστηκαν» ανάλογοι ένοπλοι στη Daraa, δίπλα στα κατεχόμενα απ’ τους θεοναζί υψώματα του Γκολάν, ενόσω η θεοναζί αεροπορία βομβάρδιζε συριακές θέσεις λίγο βορειότερα…)

Αυτήν την φορά το συριακό πεδίο μάχης εισάγεται «επίσημα» απ’ τον άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνου – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο, σαν ο «κρίκος» που ενώνει το μέχρι τώρα μεσανατολικό πεδίο μάχης (Παλαιστίνη / λίβανος) με το ουκρανικό πεδίο μάχης!

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε την απάντηση του «μπλοκ της Αστάνα»∙ μην έχετε όμως καμία αμφιβολία πως όχι μόνο θα υπάρξει αλλά ενδεχομένως να είναι και ιδιαίτερα σκληρή. Ήδη Μόσχα, Τεχεράνη και Άγκυρα συζητούν επ’ αυτού – σήμερα για παράδειγμα ο ιρανός υπ.εξ. θα βρίσκεται στην τουρκική πρωτεύουσα. Χτες ήταν στη Δαμασκό. Ο τούρκος υπ.εξ δήλωσε ότι δεν θα επιτρέψουμε σε τρομοκράτες να φτιάξουν δικό τους κράτος στην επικράτεια της συρίας – αλλά αυτό πιθανότατα δεν θα το μάθετε απ’ τους δημαγωγούς.

Κάποιοι βιάστηκαν να υποστηρίξουν ότι αυτή η επίθεση των ουαχαβιτών υποστηρίζεται απ’ το τουρκικό καθεστώς. Πολύ βολικό, πολύ μηντιακό, και εξαιρετικά ρηχό! Οι «εξηγήσεις» που δίνονται για το συμφέρον του τουρκικού καθεστώτος σ’ αυτήν την εξέλιξη δεν θα άντεχαν ούτε σε νηπιαγωγείο. Και θυμίζουν αρκετές άλλες «πληροφορικές επιχειρήσεις» σχετικά με την μέση Ανατολή και όχι μόνο.

Το ενοχοποιητικό στοιχείο κατά της Άγκυρας είναι η επιρροή που έχει σε κάποια ή κάποιες απ’ τις φράξιες των ουαχαβιτών του Idlib… Αυτό είναι εν μέρει σωστό∙ όμως η Άγκυρα θα ήταν ενθουσιασμένη αν ήταν η μοναδική με επιρροή επάνω τους!! Έχει κάνει σοβαρές συμφωνίες με την Μόσχα (με την Μόσχα… όχι με κανά πιτσιρίκι…) για τον έλεγχό τους ως το σημείο να συνδυαλλαγούν με το καθεστώς Άσσαντ –  και έχει αποτύχει. Η αιτία της αποτυχίας δεν είναι μυστηριώδης. Κάτω απ’ το τραπέζι ή και κάτω απ’ το πάτωμα υπάρχουν κι άλλοι που «πληρώνουν» στο Idlib, με διαφορετικούς σχεδιασμούς. Σε ότι αφορά δε αυτό που η δυτική δημαγωγία ονομάζει «συριακή αντιπολίτευση» είναι αποδεδειγμένο ξανά και ξανά ότι πρόκειται για μισθοφόρους από πολλά μέρη της ασίας που διαλέγουν τους εργοδότες που πληρώνουν καλύτερα! Θυμάται κανείς τα «άσπρα κράνη», την δήθεν «ανθρωπιστική οργάνωση» αυτής της «αντιπολίτευσης»; Μάλλον όχι.

Με δυο κουβέντες: οι στρατηγικοί εργοδότες στο σχέδιο «χαλιφάτο isis στη συρία και στο ιράκ» και στα απόνερά του ήταν και είναι αυτοί: Ουάσιγκτον, Λονδίνο, Τελ Αβίβ. (Το Ριάντ κι ως ένα σημείο η Ντόχα έβαζαν την ιδεολογία και λεφτά…)

Το πιο πρόσφατο, με θεοναζί / αμερικανική / αγγλική προέλευση (και σατανικό!) «επιχείρημα» του γιατί είναι η Άγκυρα πίσω απ’ την «μεσανατολική επιχείρηση Kursk», είναι ότι το τουρκικό καθεστώς θέλει (λέει) να δημιουργήσει μια buffer zone κατά μήκος του συνόλου των συροτουρκικών συνόρων, απ’ την Μεσόγειο ως το ιράκ!!! Οπότε; Θα εισβάλει στη συρία από παντού ή κούτσα κούτσα την buffer zone θα την φτιάξουν οι “προστατευόμενοί” του; Αυτό το «επιχείρημα» το υποστηρίζουν σοβαρά σοβαρά ακόμα και οι «ειδικοί» του γνωστού aljazeera (!!!)

Λοιπόν. Πρώτον, το μήκος των συροτουρκικών συνόρων είναι 909 χιλιόμετρα, κυρίως σε ορεινό έδαφος. Δεύτερον, είναι αποδεδειγμένο (λόγω της μορφολογίας) ότι είναι δύσκολο να ελεγχθούν στρατιωτικά ακόμα και 100 χιλιόμετρα αυτής της συνοριακής γραμμής – όχι 900… Τρίτο και σημαντικό: buffer zone 900 χιλιόμετρα με ένα καθεστώς (το συριακό) που με αυτήν την ιδέα της buffer zone στο έδαφός του το κάνεις εχθρικό προς εσένα; Άστο καλύτερα!!!

Προφανώς έχει ξεχαστεί αλλά ο Ερντογάν είχε πολύ καλές σχέσεις με τον Άσσαντ, έως και οικογενειακές. Οι σχέσεις χάλασαν το 2011, με την εξέγερση στη συρία, όταν ο Ερντογάν μαζί με την Μόσχα, την Τεχεράνη και της Hezb’ Allah «έκαναν χρυσό» τον Άσσαντ να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, αλλά αυτός προτίμησε να στείλει κατά των διαδηλωτών την προεδρική φρουρά που είχε επικεφαλής τον χασάπη αδελφό του – και απ’ τις σφαγές της προεδρικής φρουράς ξεκίνησαν όλα. Βουτήχτηκε στο αίμα δίνοντας την ευκαιρία στον άξονα (με την σημαντική συμμετοχή τότε του τοξικού του ριάντ) να τον πνίξουν στη Μεσόγειο. Ήρθε η Μόσχα, η Τεχεράνη και η Hezb’ Allah και τον έσωσαν κυριολεκτικά!

Εξαιτίας αυτής της εγκληματικής πολιτικής του συριακού καθεστώτος το 2011, και το 2012 και το 2013, η Άγκυρα απέκτησε ένα πρόβλημα που δεν είχε: τους κούρδους της συρίας, που με την χρηματοδότηση, την εκπαίδευση και την προστασία της μοσάντ και του u.s. army έχουν γίνει «κράτος» καταλαμβάνοντας συριακό έδαφος, όλη τη συρία ανατολικά του ευφράτη. Σχεδόν το 1/3 της επικράτειας. Φυσικά (η Άγκυρα) προσπάθησε να ελέγξει τους ουαχαβίτες που απερίσκεπτα συγκέντρωσε το καθεστώς Άσσαντ στο Idlib, κι αυτό επειδή δεν έχει ξεχάσει ότι αυτοί ακριβώς οι ουαχαβίτες ήταν το «εργαλείο» για την διάλυση και της τουρκίας (όχι μόνο της συρίας και του ιράκ: η αμερικανο-αγγλικο-ισραηλινή «νέα μέση ανατολή»!) Τους έλεγξε ως το σημείο να μην δρουν στην τουρκική επικράτεια – το υπόλοιπο ήταν και είναι αρμοδιότητα εκείνων που τους συγκέντρωσαν εκεί, δηλαδή της Δαμασκού (αλλά και της Μόσχας…)

Η ιδέα περί “buffer zone” είναι μια ιδέα που βολεύει όσους θέλουν να είναι μόνιμα στη φωτιά η μέση Ανατολή! Η ιδέα περί «τουρκικής καθοδήγησης» των ουαχαβιτών βολεύει αυτούς που φοβούνται την κρατική ισλαμική διεθνή. Στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν έχει κανένα όφελος η Άγκυρα απ’ αυτήν την εξέλιξη, αλλά αντίθετα έχει κόστος: εμποδίζει την δημόσια ανακοίνωση της αποκατάστασης των σχέσεών της με την Δαμασκό (σχέσεις που σε επίπεδο υπηρεσιών ποτέ δεν σταμάτησαν!!!). Πρόκειται για μια δημόσια αποκατάσταση σχέσεων που μεθοδεύεται εδώ και πολύ καιρό, κάτω απ’ τον στρατηγικό στόχο (απ’ το σύνολο των μελών του «μπλοκ της Αστάνα») της αντιμετώπισης των βασάλων ypg του αμερικανικού κατοχικού στρατού στην ανατολική συρία, και τελικά την εκδίωξη του u.s. army τόσο απ’ την συρία όσο και απ’ το ιράκ! (Αυτός δεν είναι στρατηγικός στόχος που εγκαταλείπεται έτσι, για μερικά hired arms!)

Επιπλέον αυτή η επίθεση, οργανωμένη ακριβώς για τις ανάγκες της «διευκόλυνσης» του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος και των συμμάχων του, επιβεβαιώνει την τουρκική εκτίμηση ότι και η τουρκική επικράτεια είναι στόχος του Τελ Αβίβ!!! (Όντως: η Άγκυρα πρέπει να τιμωρηθεί για την ρητορική της σχετικά με την Παλαιστίνη!!)

Να πως παρουσίαζε το θέμα η τουρκική καθεστωτική yenisafak το περασμένο Σάββατο:

Επειδή πρόκειται για το (θεωρούμενο) πιο φιλοAKP μήντιο στην τουρκία, μοιάζει αυτή η παρουσίαση να υπονοεί «α, τι ωραία που τα κατάφεραν οι δικοί μας!»; Ή ίσως το αντίθετο, ότι δηλαδή θα χρειαστεί να δράσει και ο τουρκικός στρατός κατά των ενόπλων που έχουν ως τώρα στριμώξει τον συριακό στρατό;

Αν τα φοβερά σχέδιά του απέτυχαν τι θα αποκάνει το ελλαδιστάν; (1)

Δευτέρα 28 Οκτώβρη (00.06) >> Μια διευκρίνιση πριν απ’ όλα (επειδή είναι σίγουρο πως έχουν γίνει παρεξηγήσεις). Η κατάληξη -σταν που χρησιμοποιείται εκτεταμένα στα ανατολικά σημαίνει «κράτος». Καζακ-στάν: το κράτος των κοζάκων… Τατζικι-στάν: το κράτος των τατζίκων… Τουρκμενι-στάν: το κράτος των τουρκμένων… κ.ο.κ.

Επιπλέον, στην τουρκική επικράτεια, το ελληνικό κράτος αποκαλείται «γιουνανιστάν». Που σημαίνει: το κράτος των Ιώνων. Τους έλληνες τους αποκαλούν «γιουνάν», δηλαδή Ίωνες.

Η εκ μέρους μας χρήση της κατάληξης -σταν (ελλαδιστάν) δεν είχε ούτε έχει το νόημα της «υποτίμησης» (ή της ανατίμησης…) του ελληνικού κράτους∙ αλλά της δυσάρεστης υπενθύμισης προς την κυρίαρχη εθνική (δυτικόφιλη / κομπλεξική) ιδεολογία του ότι από πάρα πολλές απόψεις τόσο η μορφή κράτος όσο και η κοινωνία είναι ουσιαστικά μεσανατολίτικοι σχηματισμοί∙ έχοντας πετάξει στα σκουπίδια, οπωσδήποτε η κοινωνία, όσα θετικά είχε αυτό…

Καπιταλιστικοί σχηματισμοί – φυσικά!

Είναι υποτίθεται γνωστό (;) πως εδώ και μια τουλάχιστον 10ετία η «εθνική γραμμή» του ελληνικού ιμπεριαλισμού ήταν η «συνεταιρική κατάκτηση» και οπωσδήποτε ο έλεγχος της ανατολικής Μεσογείου, για λογαριασμό των συνεταίρων σ’ αυτήν την εκστρατεία και, οπωσδήποτε, για λογαριασμό και των «μεγάλων συμμάχων» της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου. Αυτό μας επέβαλε να μιλάμε (και να γράφουμε) για «άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνου – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ», με διάφορα συμπληρώματα και προεκτάσεις.

Αυτή η «εθνική γραμμή» ήταν κατευθείαν συνέπεια των συμφερόντων του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου», των εφοπλιστών. Και είχε μια σειρά στόχων: για το ελλαδιστάν (αλλά και για τους υπόλοιπους «τοπικούς» εταίρους) στόχος άμεσος ήταν η Άγκυρα. Επιπλέον όμως για την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο στόχος ήταν η Μόσχα, η κρίσιμη (και τελικά πετυχημένη) απόβασή της στο συριακό πεδίο μάχης, και οι δύο στρατιωτικές βάσεις της στη Λατάκεια (αεροπορική) και στην Tartus (ναυτική).

Η εκστρατεία «κατάληψης / ελέγχου» της ανατολικής Μεσογείου ήταν (και παραμένει) χωρίς αμφιβολία τμήμα του 4ου παγκόσμιου πολέμου! Και είχε διάφορα «επίπεδα». Για το ελλαδιστάν, για παράδειγμα, είχε το κωμικο-γελοίο «επίπεδο» της ελληνικής αοζ – που άφηνε στο τουρκικό καθεστώς (με την μεγαλύτερη ακτογραμμή στη Μεσόγειο) νερό ίσα για να γεμίσει μερικές μπανιέρες!! Το ελληνικό θράσος ήταν απίστευτο, και έμοιαζε να είναι με άγνοια οποιουδήποτε κινδύνου: το θεώρημα της «αοζ του Καστελορίζου» έσπαγε όλα τα κοντέρ, αλλά ενέπνεε τον ντόπιο εθνικισμό επί χρόνια:

Για να δείξουμε το βάρος, την έκταση και την ένταση αυτής της εκστρατείας για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό, όπως και το βάρος, την έκταση και την ένταση των συμμαχιών του σ’ αυτήν, θα έπρεπε να γράψουμε βιβλίο. Τα περιθώρια της ασταμάτητης μηχανής για κάτι τέτοιο είναι ελάχιστες. Για να εικογραφήσουμε (έστω) αυτό το βάρος / έκταση / ένταση (έτσι ώστε να αναρωτηθούμε μεγαλόφωνα: και τώρα τι ω ελλαδιστάν;) κάνουμε ένα φωτογραφικό μίνι-αφιέρωμα. Δείτε το σαν στατικό ντοκυμαντέρ (θα μπορούσε να είναι και κανονικό… αν είχαμε χρόνο…). Επιπλέον: δεν πρόκειται για γεγονότα του παρελθόντος, περασμένα – ξεχασμένα! Αλλά για γεγονότα που έχουν διαμορφώσει το παρόν!

Οπωσδήποτε σαν υλικό τεκμηρίωσης δεν είναι αρκετό. Είναι ενδεικτικό. (Μετά το τέλος του οι … απορίες μας…)

(Αυτό το στατικό ντοκυμαντέρ θα παρουσιαστεί, λόγω χώρου, σε δύο συνέχειες. Σήμερα – και την επόμενη Δευτέρα).

Έχοντας μόλις διασωθεί κυβερνητικά (και έχοντας μόλις συντρίψει την αναιδή εε – ε;) ο έλληνας πρωθ. (το παρατσούκλι που του δώσαμε: τενεκεδένιος…) συναντιέται τον Σεπτέμβρη του 2015 με τον χασάπη του Καϊρου Sisi. Για την «πρώτη-φορά-κάτι…» η χούντα της αιγύπτου και οι χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι που εξοντώνονταν (και εξοντώνονται…) στα κάτεργά της δεν είχαν καμία αξία. Ή μπορεί να ήταν λάδι-στα-γρανάζια των «ελληνικών επενδύσεων» στον αιγυπτιακό καπιταλισμό και, φυσικά, στην μεγάλη εθνική αντιτουρκική εκστρατεία της ανατολικής Μεσογείου. Στην φωτο διακρίνονται αριστερά ο αγγλόφιλος ογκόλιθος της εξωτερικής πολιτικής και ο «αντ’ αυτού».

Σ’ αυτά τα κόλπα μια φορά είναι καμία… Τέσσερεις μήνες μετά, τον Δεκέμβρη του 2015, ξανά αγκαλιές με τον χασάπη…

Εν τω μεταξύ, απ’ τον Σεπτέμβρη του 2015, η Μόσχα, σε συνεργασία με τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης» και την Hezb’ Allah (ο στρατός του καθεστώτος Άσσαντ είχε τα χάλια του…) αρχίζει το ξήλωμα του αμερικανο-αγγλο-γαλλικού σχεδίου για τη «νέα μέση Ανατολή», δηλαδή το «κράτος isis»… Για λογαριασμό του Άσσαντ, αλλά και για να προστατέψει τις βάσεις της στις ακτές της συρίας.

Η κατάσταση στη συριακή επικράτεια τον Σεπτέμβρη του 2015 ήταν αυτή:

Με μαύρο το «κράτος isis», με κίτρινο το «κράτος ypg»… Όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν ως τότε… Η “νέα μέση Ανατολή” στα καλύτερά της!

Mέση Ανατολή: παλιοί χειμώνες…

Δευτέρα 7 Οκτώβρη (01.15) >> Μπορεί την δεκαετία του ’80 να απέτυχαν, αλλά ποτέ δεν ξέχασαν! Τι; Ότι η ισλαμική επανάσταση στο ιράν κρατικοποίησε το 1979 τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στερώντας τα απ’ την agglo-persian oil company, που συστάθηκε το 1909 για να εκμεταλλεύεται αυτά ακριβώς τα κοιτάσματα: μετά αυτήν την τεράστια απώλεια η εταιρεία ονομάστηκε «british petroleum» – BP…

Όταν, για παράδειγμα, το 2001 η Ουάσιγκτον ξεκίνησε τον «μακρύ, προληπτικό, αντιτρομοκρατικό πόλεμο», η Τεχεράνη ήταν στη λίστα των 7 κρατών που ο us army σκόπευε να «καθαρίσει». Αμέσως μετά την αμερικανική εισβολή στο ιράκ (άλλο μέλος της λίστας…) η Ουάσιγκτον ετοιμαζόταν για την συρία, τον λίβανο και το ιράν:

Κάποιοι θα πρέπει να τον θυμούνται τον αμερικάνο στρατηγό Wesley Clark: ήταν ο ανώτατος διοικητής του νατο στα τέλη της δεκαετίας του ’90… Αυτός ο τύπος λοιπόν, στην αποστρατεία πια, διηγείται (η συνέντευξη είναι το 2007) πως ανακάλυψε τον Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη του 2001 ότι ο us army επρόκειτο να “τακτοποιήσει” 7 (ολογράφως: επτά) κράτη, μέσα σε 5 χρόνια: ιράκ, συρία, λίβανο, λιβύη, σομαλία, σουδάν∙ and last but not least ιράν…

Παρά τις θριαμβευτικές δηλώσεις η κατοχή του ιράκ δεν πήγε καθόλου καλά για τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς, σχεδόν εξ’ αρχής. Η «τακτοποίηση» της Τεχεράνης και της Δαμασκού αναβλήθηκε, αλλά δεν εγκαταλείφθηκε! Με τις «δυσκολίες» της κατοχής του ιράκ (αλλά και του αφγανιστάν) να οξύνονται, η Ουάσιγκτον έπρεπε να βρει έναν «εργολάβο», να κάνει τη βρώμικη δουλειά της “δημιουργίας της νέας μέσης Ανατολής”… Ένας που δημιουργήθηκε ήταν ο isis, αλλά από καθαρά στρατιωτική άποψη είχε περιορισμένα μέσα. Ένας πληρέστερος και καλύτερος ήταν επίσης εύκολος: το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς ήταν πρόθυμο και διατεθειμένο – πάντα για λόγους «αυτοάμυνας». To 2005:

Αλλά ακόμα και το 2019:

το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς μπορούσε να ποντάρει στο ιμπεριαλιστικό βαθύ κράτος των ηπα (και το ανάποδο) αν θεωρούσε/σαν ότι υπάρχει μια «ευκαιρία». Υπάρχει;

Ένα γαλλικό φασιστόμουτρο «νέος φιλόσοφος» κάποτε, θεωρεί πως «ναι»:

Το ισραήλ δεν έχει εισβάλει στον λίβανο – τον απελευθερώνει…

Ένα αμερικανικό φασιστόμουτρο, «πολιτικός σχολιαστής», θεωρεί το ίδιο:

Και ένα γνωστό παράσιτο, ο βασιλικός σώγαμπρος (του ψόφιου κουναβιού) Kushner, που ονειρεύεται μια άδεια Γάζα ώστε να φτιάξει εκεί ακριβές τουριστικές βίλες με θέα στη θάλασσα, θέλει κι αυτός «να τελειώνει η δουλειά» (και με το ιράν…)

Αυτοί βέβαια είναι μεμονωμένα πρόσωπα μέσα σε πολλά άλλα μεμονωμένα πρόσωπα του ίδιου φυράματος (και του ίδιου πελατολογίου…) Οι μηχανισμοί, οι κρατικοί / παρακρατικοί μηχανισμοί, ειδικά στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο, θεωρούν ότι η βροχή-από-ιρανικούς-πυραύλους στις 1 Οκτώβρη είναι μια «ευκαιρία»;

Ή μήπως οι πνιγμένοι (του ουκρανικού πεδίου μάχης) προσπαθούν να πιαστούν απ’ τα μαλλιά τους; Μήπως νομίζουν ότι βρήκαν το λίγο «Περλ Χάρμπορ» που τους βολεύει, χωρίς νεκρούς μεν, αλλά…;