Tag: στρατός

“Ινδο-ειρηνικός”;

Τρίτη 14 Νοέμβρη. Το ψόφιο κουνάβι τέλειωσε την τουρνέ του στην ανατολική ασία χωρίς παρατράγουδα – ευτυχώς. Οπωσδήποτε δεν είχε τη λάμψη του προκατόχου του. Λιγότερο ή περισσότερο ακόμα και οι σύμμαχοι των ηπα (ή οι θεωρούμενοι τέτοιοι) κοιτάνε με μισό μάτι τον “τρελό της Ουάσιγκτον”, προσπαθώντας να σιγουρευτούν αν η διοίκηση των συντηρητικών έχει σχέδιο, ποιο είναι, και ποιος θα το εφαρμόσει.

Για παράδειγμα: το ψόφιο κουνάβι έχει υιοθετήσει έναν καινούργιο όρο (προφανώς όχι δικής του έμπνευσης): ινδο-ειρηνικός. Το ότι τα αμερικανικά συμφέροντα “αγκαλιάζουν” και τους δύο ωκεανούς, τον ειρηνικό και τον ινδικό, είναι γνωστό. Φαίνεται όμως ότι με τον όρο “ινδο-ειρηνικός” η Ουάσιγκτον εννοεί μια τετραπλή συμμαχία ανάμεσα στις ηπα, την ιαπωνία, την αυστραλία και την ινδία. Εναντίον, εννοείται, όχι μόνο του Πεκίνου αλλά και του επεκτεινόμενου “συμφώνου της Σαγκάης”. Αλλά και του πακιστάν· και ποιος ξέρει τίνος άλλου.

Την ίδια στιγμή, όμως, που η τακτική που εκφράζει το ψόφιο κουνάβι επιδιώκει μια στρατιωτική πολυμέρεια απ’ τον ινδικό ως τον ειρηνικό και αντίστροφα, η ηγεμονική φράξια του αμερικανικού κεφάλαιου έχει επιλέξει τα διμερή οικονομικά deal, έχοντας θάψει οριστικά την συμφωνία TPP. Επειδή αυστραλία, ιαπωνία και ινδία έχουν τα δικά τους καπιταλιστικά συμφέροντα δεν είναι και τόσο απλό από μεν στρατιωτική άποψη να θεωρούν ότι έχουν κοινούς εχθρούς που θα τους αντιμετωπίσουν με ενιαίο τρόπο (υπό την ηγεσία της Ουάσιγκτον προφανώς), όταν όμως πρόκειται για οικονομικά deal να διαπραγματεύονται χωριστά με τις ηπα ακόμα κι αν έτσι ο ένας (απ’ τα μέλη της «τετραπλής» συμφωνίας) ρίχνει τον άλλον. Το παράδειγμα της αυστραλίας είναι χαρακτηριστικό: έχει κρίσιμες εμπορικές συμφωνίες με το Πεκίνο και μια μάλλον «ψυχρή» διάθεση στο να το ανακηρύξει σαν «εμπορικό αντίπαλό» του, όπως κάνει για τον εαυτό της η Ουάσιγκτον.

Τέτοιες καπιταλιστικές αντινομίες δεν είναι άλυτες «απ’ την φύση τους». Ωστόσο δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα λυθούν με τον τρόπο που βολεύει την Ουάσιγκτον. Σίγουρα δεν είναι αυτονόητο. Για περισσότερα: απευθυνθείτε στο Τόκιο…

(φωτογραφία: σε μια σπάνια επίδειξη δύναμης τρία αμερικανικά αεροπλανοφόρα και τα πλοία της συνοδείας τους έκαναν ασκήσεις – λήγουν σήμερα – στον Ειρηνικό, στα ανοικτά της ανατολικής ασίας. Αν και το είδος «αεροπλανοφόρο», μαζί με την συνοδεία του, θεωρείται ο πιο εύκολος και εντυπωσιακός στόχος σε περίπτωση σοβαρής κλιμάκωσης του 4ου παγκόσμιου, η Ουάσιγκτον εξακολουθεί να το επιδεικνύει. ‘Οχι τόσο έναντι των εχθρών της όσο απέναντι στους συμμάχους της…)

Μια όαση σταθερότητας (κάτι σαν βάση δηλαδή)

Τετάρτη 8 Νοέμβρη. Οι εξελίξεις αυτές φωτίζουν ακόμα καλύτερα το περιεχόμενο της συνάντησης του ισραηλινού “mad dog” υπ.αμ. Lieberman με τον ψεκασμένο (και) προχτές, και ξανά με τον ψεκασμένο και τον ελληνοκύπριο υπ.αμ. (και) χτες. Το χθεσινό τριγωνικό ραντεβού έγινε για πρώτη φορά στο ελληνικό υπουργείο άμυνας, για να μπορούν να πάρουν μέρος «φυσιολογικά» και οι ντόπιοι αρχικαραβανάδες, μαζί με τους ισραηλινούς που έφερε μαζί του ο Lieberman. Αλλά ένα τέτοιο ραντεβού λίγο απέχει απ’ το να είναι «συμβούλιο πολέμου» εν τη γενέσει του. Έστω κι αν οι εμπλεκόμενοι δεν πρόκειται να πολεμήσουν φανερά μαζί…

Τι κουβέντιασαν υπό την αιγίδα, προφανώς, του ισχυρότερου στρατιωτικά απ’ τους τρεις, δηλαδή του Lieberman; Είναι στοιχειωδώς εύλογο το να αγνοήσει κανείς τις αποπροσανατολιστικές δηλώσεις τους, που είναι όλο «αγάπες και λουλούδια»… Το ελληνικό βαθύ κράτος / παρακράτος (και σε βαθμό ανάλογο με το ελάχιστο μέγεθός του το ελληνοκυπριακό) θα χρειαστεί (και θέλουν…) να προσφέρει / ουν κάποιου είδους υποστήριξη στον ισραηλινό στρατό (βασικά στην αεροπορία του, αυτήν που εκπαιδεύεται εδώ και καιρό στα μέρη μας…) σε περίπτωση… Επίθεσης στο λίβανο; Επίθεσης στο λίβανο που θα αντιμετωπιστεί όχι μόνο απ’ την Χεζμπ’ αλλάχ αλλά και από συμμάχους της;

Δεν μπορούμε να ξέρουμε ακριβώς, όπως δεν ξέρουμε το timing της «ανάγκης» του ισραηλινού μιλιταρισμού. Πότε; Πως; Μόνο τις γενικές γραμμές καταλαβαίνουμε· αλλά είναι αρκετές! Ας σημειωθεί επιπλέον ότι ο φίλος και αδελφός του ελληνικού βαθέος κράτους Νετανιάχου έχει κάτι προβληματάκια με κάτι «σκανδαλάκια»: τέτοια ζόρια (μαζί με τα πραγματικά αφεντικά κάθε καπιταλιστικού σχηματισμού) σπρώχνουν τους πολιτικούς frontmen σε επιλογές που αν μεν πετύχουν τους κάνουν ήρωες· κι αν αποτύχουν τους ρίχνουν στο γκρεμό που έτσι κι αλλιώς τους περίμενε.

Δεν κουβεντιάζουν οι «πολιτικοί υπεύθυνοι» και οι καραβανάδες του ανατολικομεσογειακού «τριγώνου» για το «πόσο γλυκειά είναι η σταθερότητα» στον κόσμο! Τα ντόπια αφεντικά, μαθημένα εδώ και σχεδόν δύο αιώνες να επιπλέουν στους παγκόσμιους συσχετισμούς / ανταγωνισμούς πουλώντας γεωπολιτική θέση και απολαμβάνοντας τις ανάλογες γεωπολιτικές προσόδους, έχουν συμμαχήσει με εκείνους που την έχουν βγάλει με παρόμοιο τρόπο στην περιοχή εδώ και δεκαετίες (το ισραηλινό καθεστώς και την αιγυπτιακή χούντα), καθεστώτα δηλαδή που υποτιμώνται ανάλογα και ψάχνουν να βρουν «μια θέση στον 21ο αιώνα» καθώς ο κύριος αρμός των παγκόσμιων ενδοκαπιταλιστικών συγκρούσεων φεύγει απ’ την ζώνη ανατολική Μεσόγειος / μέση Ανατολή, μετακομίζοντας στον Ειρηνικό. Ο καθένας απ’ τους τρεις συν ένα (Αθήνα, Τελ Αβίβ, Κάιρο + Λευκωσία) ζει την δική του γεωπολιτική παρακμή· ελπίζουν ότι μαζί θα καταφέρουν να ανατιμηθούν. Και είναι ο ισραηλινός μιλιταρισμός / εθνικισμός / ρατσισμός που δίνει τον τόνο, είναι αυτός που βρίσκεται στο τιμόνι, γιατί αυτός επείγεται περισσότερο αυτήν την περίοδο: έχει ηττηθεί στο συρο-ιρακινό πεδίο μάχης, ένα πεδίο μάχης που ήταν για δαύτον το μεγάλο κόλπο, και δεν μπορεί να περιμένει πολύ να εδραιωθεί η ήττα του.

Το ελληνικό κρατικό / καπιταλιστικό / μαφιόζικο καθεστώς ούτε θέλει ούτε μπορεί να βρει μια άλλη γραμμή αναβάθμισης μέσα στον διεθνή καταμερισμό καπιταλιστικής εξουσίας όπως αυτός διαμορφώνεται και θα διαμορφωθεί στον 21ο αιώνα. Είναι κάτι που δεν το έκανε ποτέ, ούτε τον 19ο, ούτε τον 20ο. Πάντα την έβγαζε απ’ τις διεθνείς συγκρούσεις που, στο βαθμό που είχαν την ευρωπαϊκή ήπειρο σαν τον βασικότερο πόλο τους, είχαν στρατηγικές εντάσεις και στην ευρύτερη περιοχή. Στα κινούμενα γεωπολιτικά όρια των άλλοτε “μεγάλων δυνάμεων” και των αποικιών τους προς τα πετρελαϊκά κοιτάσματα…

Στη «μαύρη» του πλευρά το ελληνικό καθεστώς έχει τοποθετηθεί, απ’ τα ‘90s και μετά, στη «διεθνή του οργανωμένου εγκλήματος», κυρίως σαν πλυντήριο και σαν λαθρεμπορικό hub κάθε είδους. Στη «λευκή» προσπαθεί να κρατηθεί στον αφρό μέσω συμμαχιών με «ομοιοπαθούντες»… Με την ελπίδα ότι η «θαλάσσια δύναμη», δηλαδή οι ηπα (όσο παραμένουν τέτοια) θα ευαρεστηθούν να δώσουν κάτι τις…

Οπότε, όσοι / όσες είναι εχθροί (και) της ντόπιας καθεστωτικής «εξωτερικής πολιτικής» δεν πρέπει να μετράνε μέρες, ούτε να μαδάνε μαργαρίτες. Τα δεδομένα είναι ολοφάνερα… Κι ακόμα πιο φανερό είναι το ποιοι αποδεικνύονται και θα αποδειχθούν με ακόμα πιο δραματικό τρόπο οι ασυγχώρητα αυνάνες της ιστορίας, αργά ή γρήγορα. Εμείς, όπως πάντα· ποιοί άλλοι;

(φωτογραφίες: Πάνω: έρχονται!!! Στη μέση: πολεμικό συμβούλιο· για την “ειρήνη” πάντα… Κάτω: Το διαπιστώσαμε με καθυστέρηση: πριν την «τριμερή των καραβανάδων», στις 2 Νοέμβρη, είχε γίνει στη Λευκωσία η «τριμερής των βιτρινών». Των κοινοβουλίων ισραήλ, ελλάδας, νότιας κύπρου.

Δεν είναι σκέτος «γάμος συμφέροντος». Υπάρχει αίσθημα!)

Η “πολυπλόκαμη” έχει μεγάλα αυτιά. Οπότε μοιάζει με τεθωρακισμένη σαρανταποδαρούσα

Τρίτη 7 Νοέμβρη. Στη ζούλα, χωρίς την δέουσα προβολή (στην πραγματικότητα: χωρίς καμία προβολή ή δημοσιότητα!) ήρθε χτες στην Αθήνα ο άλλος μεγάλος φίλος του ελληνικού βαθέος κράτους και των φαιορόζ βιρτινών της: ο ακροδεξιός, ρατσιστής υπ.αμ. του ισραήλ Avigdor Lieberman. (H “σιωπή των αμνών”, των ντόπιων μικρών και μεγάλων κοπαδιών, καθώς σπρώχνονται σταθερά και προσεκτικά στις αναγκαιότητες του 4ου παγκόσμιου πολέμου, είναι από μόνη της πολιτικό ζήτημα πρώτης γραμμής. Την πολεμάμε, αλλά…)

Εννοείται ότι ο ψεκασμένος έσταζε μέλι στις δηλώσεις του: «Η αμυντική συνεργασία Ελλάδας – Ισραήλ έχει συστηματοποιηθεί εδώ και αρκετά χρόνια – και ιδιαίτερα τα τρία τελευταία χρόνια – μέσα από προγράμματα στρατιωτικής συνεργασίας. Θέλω να πω ότι διαπιστώσαμε με ιδιαίτερη ικανοποίηση την ποιοτική και ποσοτική αναβάθμιση αυτών των προγραμμάτων. Αυτό σημαίνει ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις μας έχουν ανταλλάξει πολύτιμες επιχειρησιακές και διδακτικές εμπειρίες και διαθέτουν ήδη ένα υψηλό επίπεδο διαλειτουργικότητας.

Εξίσου, αν όχι περισσότερο, σημαντικό είναι το γεγονός ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις των δύο χωρών έχουν οικοδομήσει μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης και σεβασμού. Έτσι, λοιπόν, χτίζουμε με το Ισραήλ έναν πυλώνα σταθερότητας, σε συνεργασία με την Κύπρο, αλλά και τις άλλες moderate χώρες της Μέσης Ανατολής.

Οι σχέσεις των δύο λαών, του ελληνικού και του εβραϊκού, έχουν σφυρηλατηθεί κυριολεκτικά δια «πυρός και σιδήρου», σε δύσκολες εποχές. Έχουμε υποφέρει και οι δύο λαοί τα ίδια δεινά, έχουμε συνεργαστεί και αλληλοβοηθηθεί πολλές φορές μέσα στην ιστορία μας και έχουμε αποδείξει ο ένας για τον άλλον την αξιοπιστία και τη φιλία μας.”

Το ότι ο ψεκασμένος υιοθετεί την ορολογία της Ουάσιγκτον (περί “moderate”, όπως η αιγυπτιακή χούντα προφανώς· ποιο κράτος, όμως, δεν είναι “moderate”;) δεν εκπλήσσει. Ο στρατιωτικός και πολιτικός άξονας Αθήνας – Τελ Αβίβ είναι ορατός από παντού, αν και ειδικά η Ουάσιγκτον δεν τον χρειαζόταν. Γι’ αυτό και δεν συγκινείται ιδιαίτερα…

Σήμερα θα έρθει στην Αθήνα και ο Χριστόφορος Φωκαΐδης, ο υπ.αμ. της νότιας κύπρου. Ο άξονας θα γίνει “τρίγωνο”, αν και το μιλιταριστικό καθετώς του Τελ Αβίβ έχει ξεκαθαρίσει τι θέλει βασικά απ’ τη νότια κύπρο: ένα αεροδρόμιο για περίπτωση ανάγκης. Για την περίπτωσή, δηλαδή, που τα πολεμικά του θα εμπλακούν σε αερομαχίες και δεν θα έχουν καύσιμα για να γυρίσουν πίσω στις βάσεις τους…

Αυτά… Αλλά να μην το πάρει κανείς χαμπάρι απ’ όλους τους μικρούς και μεγάλους σωτήρες μας ότι θα έρθει ο Lieberman στην Αθήνα; Θα φταίει η πραγματική (πίσω απ’ τα παχιά λόγια και τις κατάρες), η αυθεντική εθνική ενότητα του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου, που εμποδίζει την ορατότητα… Τι άλλο μπορεί να φταίει άραγε; Ε;

(Ααα: υποθέτουμε, πως όταν θα φύγει απ’ την Αθήνα ο «τρελός σκύλος» του Τελ Αβίβ, κάτι θα ειπωθεί…)

(φωτογραφία: πανευτυχής ο ψεκασμένος ανταλλάσσει δωράκια…)

Η “πολυπλόκαμη” έχει μεγάλη ουρά. Οπότε δεν μοιάζει με καμήλα

Τρίτη 7 Νοέμβρη. Εκείνο που δεν θα πει η εθνικά υπεύθυνη δημαγωγία / αποπληροφόρηση (κομματική, μηντιακή, κλπ) είναι ότι ο ελληνικός στρατός συμμετέχει από προχθές σε «ασκήσεις» στο ισραήλ. Για την ακρίβεια: «στην μεγαλύτερη αεροπορική άσκηση» στην ιστορία του κράτους.

Δεν είναι μόνοι τους οι πιλότοι του ψεκασμένου. Συμμετέχουν επίσης αντίστοιχοι απ’ τις ηπα, την πολωνία, την γαλλία, την ιταλία, την γερμανία και την ινδία (για πρώτη φορά, συμμετέχει με ένα μεταγωγικό…). Η άσκηση λέγεται “μπλε σημαία», γίνεται απ’ την ισραηλινή βάση “Ovda” (στα νότια, κοντά στην Ερυθρά θάλασσα), και ξεκίνησε σαν “κάθε δύο χρόνια” το 2013. Συμμετέχει (κατά τους ισραηλινούς) και ένα κράτος ακόμα, του οποίου το όνομα δεν λένε, ούτε βάζουν τη σημαία του στη διακόσμηση του αεροδρομίου τους. Αν είναι αλήθεια, θα μπορούσε ο έβδομος “σύμμαχος” να έρχεται απ’ το Ριάντ ή τα εμιράτα.

Στην διάρκεια της 11ήμερης άσκησης, όλοι οι άλλοι «παίζουν» τους εχθρούς του ισραήλ, ώστε να αλληλοεκπαιδευτούν στις αερομαχίες.

(φωτογραφία: Από παλιότερη συνάντηση των “συμμάχων”. Ένας κι ένας…)

Η “πολυπλόκαμη” έχει μεγάλη καμπούρα. Οπότε μοιάζει με ραχητικό χταπόδι

Τρίτη 7 Νοέμβρη. Η συμμαχία της Αθήνας με το Τελ Αβίβ είναι ετεροβαρής. Όπως άλλωστε και η συμμαχία της με την Ουάσιγκτον. Το γεωπολιτικό προσοδικό μοντέλο, η σταθερά της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής απ’ την δημιουργία του κράτους και μετά, έχει ξεπέσει. Αφού το κέντρο του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού απομακρύνεται γρήγορα απ’ την μέση Ανατολή (και την ανατολική Μεσόγειο) έχοντας μετακινηθεί στον δυτικό Ειρηνικό και την ανατολική Ασία. Ακόμα και στην έμμεση αναμέτρηση ρωσίας και κίνας απ’ την μια μεριά με τις ηπα απ’ την άλλη στο συριακό πεδίο μάχης, η χρησιμότητα του ελληνικού οικοπέδου περιοριζόταν σε ένα δευτερεύουσας σημασίας ζήτημα, το αεροδρόμιο στη Σούδα (οι αμερικάνοι έχουν μεγάλη βάση στο κατάρ, χρησιμοποιούν βάσεις στη σαουδική αραβία και στην ιορδανία, ενώ κατά καιρούς περνάει από ‘κει και κανά αεροπλανοφόρο τους). Κι ούτε λόγος για τον ρόλο του ντόπιου πολιτικού προσωπικού: η βασική του συμμετοχή είναι το να βασανίζει τους πρόσφυγες απ’ τη συρία και το ιράκ.

Ένα πρόχειρο αλλά χαρακτηριστικό δείγμα του τι σημαίνει η ανισομέρεια στη συμμαχία της Αθήνας με το Τελ Αβίβ είναι η ταχύτητα με την οποία απλώθηκε στα μέρη μας η krav maga. Ποιος ήταν ο στόχος της mossad με την προώθηση της «πολεμικής τέχνης» των ισραηλινών κομμάντο στην ελλάδα; Όχι να διαλέξει «εκλεκτούς» για τον ισραηλινό στρατό… Ούτε να βγάλει λεφτά… Εκείνο που επεδίωκε (και πέτυχε) ήταν να δημιουργήσει «βάσεις δεδομένων» από «φίλους / πελάτες», και να στρατολογήσει κατά βούληση «συνεργάτες» ανάμεσά τους.

Έκανε κάτι ανάλογο το ελληνικό βαθύ κράτος / παρακράτος στην ισραηλινή επικράτεια; Όχι – εκτός αν προωθεί το εμπόριο με τσολιαδάκια…

Αθήνα – Κάιρο ένα έγκλημα δρόμος

Παρασκευή 3 Νοέμβρη. Με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση συνεχίζονται οι κοινές ελληνο-αιγυπτιακές στρατιωτικές ασκήσεις «μέδουσα 5». Με πλήρη εθνική ενότητα φυσικά, ε; Όχι σιγά μην κάτσουν να σκάσουν το ελληνικό βαθύ κράτος και οι πολιτικές του βιτρίνες για το αίμα…

Ένα «κανονικό κράτος»…

Τετάρτη 25 Οκτώβρη. Η επανεκλογή του δεξιού, φιλοπόλεμου Shinzo Abe στην πρωθυπουργία της ιαπωνίας, βάζει σε τροχιά την αλλαγή του ιαπωνικού συντάγματος, σε ότι αφορά την χρήση, και άρα το μέγεθος και το είδος του στρατού. Όπως είναι (ίσως) γνωστό το μεταπολεμικό (β παγκόσμιος) σύνταγμα του Τόκιο απαγόρευε την ύπαρξη και την χρήση του στρατού εκτός συνόρων. Αυτό σήμαινε έναν στρατό χωρίς επιθετικά όπλα και χωρίς ανάλογη εκπαίδευση. Ο Abe ήδη έκανε μια συνταγματική αλλαγή το 2015, ανοίγοντας το παράθυρο για συμμετοχή του ιαπωνικού στρατού οπουδήποτε στον κόσμο «σαν συνδρομή σε συμμάχους». Δεν ξέρουμε αν πήγαν ιάπωνες πεζοναύτες οπουδήποτε, και που. Δεν έχει σημασία. Η αλλαγή του ’15 ήταν «μεταβατική». Τώρα ο Abe πρόκειται να καταργήσει οτιδήποτε αντιμιλιταριστικό. Η ιαπωνία θα ξαναγίνει ένα «κανονικό ιμπεριαλιστικό κράτος».

Οι συνέπειες αυτής της εξέλιξης στο κοντινό μέλλον (τα επόμενα χρόνια) θα είναι πολλών ειδών. Απ’ την μια μεριά το Τόκιο θα μπορεί να διαπραγματευτεί από άλλη θέση την παρουσία (και το μέγεθος) του αμερικανικού στρατού στα εδάφη του. Απ’ την άλλη η Ουάσιγκτον θα έχει αισθητά μεγαλύτερες δυσκολίες στο να ελέγξει τον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό.

Τυπικά το Τόκιο θα εμφανίζεται σαν εξοπλιζόμενο εναντίον της βορειοκορεατικής «απειλής». Πολλοί θεωρούν ότι ο κυριότερος αντίπαλός του (θα) είναι το Πεκίνο, που πράγματι βρίσκεται σε μια δυναμική ιμπεριαλιστική τροχιά σε ότι αφορά τον δυτικό ειρηνικό και τη νοτιοανατολική ασία. Όμως τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό στην ίδια περιοχή θα τον θεωρεί το Τόκιο «φιλικό»;

Σε κάθε περίπτωση: υπάρχει ακόμα ένα ισχυρό αντι-μιλιταριστικό κίνημα στην ιαπωνία. Δεν ξέρουμε τι θα καταφέρει να εμποδίσει· ξέρουμε όμως ότι δεν θα κάτσει με τα χέρια σταυρωμένα.

(φωτογραφία: «η πατρίδα σε χρειάζεται!»)

Στρατοαστυνομία

Παρασκευή 1 Σεπτέμβρη. Αν ο εξοπλισμός μιας αστυνομίας τείνει (ή έχει φτάσει) να είναι ο ίδιος με του (στρατιωτικού) πεζικού, τότε αυτό σημαίνει ότι η αντίστοιχη κοινωνία βρίσκεται ήδη σε σκληρό (και ένοπλο) εμφύλιο. Είναι τέτοια η περίπτωση των ηπα; Όχι. Δεν έχει σημασία. Η δημόσια τάξη εξοπλίζεται σαν δύναμη κατοχής. Τα αφεντικά δεν πρόκειται να χάσουν το δίκιο τους!!!

Το ψόφιο κουνάβι είναι η πιο πρόσφατη πολιτική βιτρίνα που “ανεβάζει πίστα” σ’ αυτήν την διαδικασία: ελικόπτερα blackhawk, πολυβόλα, ρουκετοβόλα, εκρηκτικά, τεθωρακισμένα μεταφοράς προσωπικού, ακόμα και τανκς «εγκρίθηκαν» πρόσφατα απ’ τα αμερικανικά νομοθετικά σώματα και τον πρόεδρό τους σαν αστυνομικός εξοπλισμός. Αυτά σε ένα κράτος όπου δια νόμου η αστυνομία έχει δικαίωμα να πυροβολήσει και να σκοτώσει οποιονδήποτε μαύρο προσπαθήσει να διαφύγει από μια προσαγωγή ή σύλληψη τρέχοντας…

Φαίνεται ωστόσο ότι η ακόμα εντονότερη στρατιωτικοποίηση της αμερικανικής αστυνομίας δεν έχει καμμία σχέση με τον “βαρύ οπλισμό των εγκληματιών”. Το πράγμα πάει ως εξής: γίνονται καινούργιες και ακριβότερες αγορές όπλων απ’ την αστυνομία (τις αστυνομίες πιο σωστά, αφού κάθε πολιτεία έχει την δική της), είτε απευθείας είτε μέσω του υπουργείου άμυνας· αυτό είναι το κίνητρο των επιχειρήσεων στρατιωτικού υλικού που “πιέζουν”· ο υπερεξοπλισμός και η ανάλογη εκπαίδευση αλλάζει την “κουλτούρα” των μπάτσων, που αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να δρουν σαν πεζοναύτες στην κατοχή του ιράκ· συμπεριφέρονται έτσι, και το νομοθετικό (που είχε πριν φροντίσει για την στρατιωτικοποίησή τους) τους αθωώνει για τις δολοφονίες, επιβεβαιώνοντας ότι το shoot to kill είναι το βασικό τους καθήκον.

Το ότι ο στρατιωτικός εξοπλισμός της αστυνομίας κατά κύριο λόγο λαδώνει τα ταμεία των εταιρειών φαίνεται από διάφορα περιστατικά:

Στο Montgomery County, του Τέξας, ο σερίφης έχει στη διάθεσή του ένα πανάκριβο uav αξίας 300.000 δολαρίων, σαν αυτά που χρησιμοποιεί ο αμερικανικός στρατός για να σκοτώνει «τρομοκράτες» στο αφγανιστάν και στο πακιστάν… Η πόλη που αστυνομεύει έχει πληθυσμό μόλις 35.000 ανθρώπους…

Στην Augusta, στο Maine, με πληθυσμό λιγότερο από 20.000 άτομα, όπου δεν έχει σκοτωθεί κανένας μπάτσος την ώρα της δουλειάς εδώ και 125 χρόνια, ο σερίφης αγόρασε 8 αλεξίσφαιρα γιλέκα των 1.500 δολαρίων το καθένα.

Στην Des Moines, στην Iowa, η αστυνομία αγόρασε δύο ρομπότ εξουδετέρωσης βομβών, αξίας 180.000 δολαρίων το ένα. Χρειάζεται υπόδειξη; Ποτέ δεν έχει μπει κάπου βόμβα στην Iowa…

Ένας σερίφης στην Αριζόνα διαθέτει ένα σύγχρονο στρατιωτικό τανκ.

Μια σειρά αστυνομικές διευθύνσεις, στις πολιτείες Jefferson County, New York, Boise and Nampa, Idaho, Indiana και High Springs διαθέτουν βαριά τεθωρακισμένα με ειδική θωράκιση για να αντέχουν σε νάρκες. Είναι το είδους που είχαν φτιαχτεί για να αντιμετωπίζουν τις αυτοσχέδιες roadside βόμβες στο ιράκ και στο αφγανιστάν. Το καθένα στοιχίζει 500.000 δολάρια. Το τμήμα δημόσιας τάξης του πανεπιστημίου του Ohio αγόρασε επίσης ένα τέτοιο, δικαιολογώντας την κίνηση με το επιχείρημα ότι «θα χρησιμοποιηθούν στη διάσωση αστυνομικών σε περιπτώσεις ομηρίας, και σε βομβιστικές επιθέσεις»… Πράγματα που, ας το παραδεχτούμε επιτέλους, συμβαίνουν κάθε τρεις και λίγο στα αμερικανικά πανεπιστήμια!

Αν ένας συνολικός απολογισμός δείχνει την κλίμακα του πράγματος, ιδού: απ’ το 1990 και μετά το αμερικανικό υπουργείο άμυνας έχει μεταφέρει στις τοπικές αστυνομικές διευθύνσεις όλων των αμερικανικών πολιτειών στρατιωτικό εξοπλισμό αξίας 4,2 δισεκατομυρίων δολαρίων.

Το αποτέλεσμα; Το περιγράφει μια σχετική έρευνα του πανεπιστημίου του Stratford: η στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας μετατρέπει κάθε πρόβλημα δημόσιας τάξης – ακόμα και την φασαρία μιας παρέας μεθυσμένων νεαρών που φεύγουν από ένα πάρτυ – σε καρφί που πρέπει να καρφωθεί μ’ ένα πολυβόλο AR-15…

Γεράκια στο γκουβέρνο

Κυριακή 27 Αυγούστου. Αν το ψόφιο κουνάβι τραβάει την προσοχή με τα καμώματά του, τότε ίσως κάνει καλά την δουλειά που ανέλαβε. Πίσω του, στα πόστα της πραγματικής εξουσίας στις ηπα, ξεδιπλώνεται και εδραιώνεται μια αμιγώς μιλιταριστική ορχήστρα. Αν και δεν είναι ξένο με τα καθεστωτικά ήθη των ηπα πρώην αρχικαραβανάδες (ή και μεσαία στελέχη του στρατου) να αναλαμβάνουν πολιτικές θέσεις στη διοίκηση, η τωρινή κατάσταση έχει ξεπεράσει τα συνηθισμένα. Σημειώστε (η θητεία στις ηπα είναι εθελοντική):

– «προσωπάρχης» του άσπρου σπιτιού, θέση ιδιαίτερα σημαντική, ο στρατηγός John F. Kelly·

– υπουργός άμυνας ο στρατηγός Jim Mattis («τρελός σκύλος»)·

– βασικός σύμβουλος εθνικής ασφαλείας ο στρατηγός R. McMaster·

– διευθυντής της cia ο Mike Pompeo. Αριστούχος απόφοιτος της αμερικανικής στρατιωτικής ακαδημίας στο West Point δούλεψε σαν αξιωματικός στα τεθωρακισμένα απ’ το 1986 ως το 1991·

– γενικός ομοσπονδιακός εισαγγελέας ο Jeff Sessions. Υπερσυντηρητικός, έκανε καριέρα στο στρατό τη δεκαετία του ’70 φτάνοντας στο βαθμό του λοχαγού·

– υπουργός ενέργειας ο Rick Perry. Έκανε καριέρα στην αμερικανική πολεμική αεροπορία από το 1972 ως το 1977, και έφυγε με τον βαθμό του σμηναγού·

– υπουργός εσωτερικών ο Ryan Zinke. Ήταν πεζοναύτης απ’ το 1986 ως το 2008, έφυγε με τον βαθμό του ταγματάρχη·

– επικεφαλής της ομοσπονδιακής υπηρεσίας φυλακών ο Mark S. Inch, στράτηγος·

– δύο καραβανάδες ακόμα συμμετέχουν στο «συμβούλιο εθνικής ασφαλείας».

Ειδικά οι τρεις πρώτοι συγκροτούν με «τριανδρία» που απ’ την μια μεριά κηδεμονεύει διακριτικά το ψόφιο κουνάβι, απ’ την άλλη διαμορφώνει την εξωτερική πολιτική της Ουάσιγκτον. Εννοείται ότι αν το ψόφιο κουνάβι τιτιβίζει μια βλακεία κάθε δυο ή τρεις ημέρες, αυτοί κάνουν τη δουλειά τους ανενόχλητοι.

Θα παρατηρήσει κάποιος ότι για έναν ιμπεριαλιστικό σχηματισμό όπως οι ηπα μικρή σημασία έχει αν την «πολιτική» την σχεδιάζουν καραβάδες ή μη καραβανάδες. Ο σκληρός πυρήνας των υπουργών και των συμβούλων του Μπους του Β δεν ήταν καραβανάδες· αυτό δεν τους εμπόδιζε να είναι μιλιταριστές μέχρι το μεδούλι.

Αυτό είναι γενικά σωστό. Με μια διαφορά. Αν οι «σχεδιαστές» ξέρουν τη δουλειά από πρώτο χέρι (την πολεμική δουλειά) τότε η εγκατάστασή τους στα κεντρικά πόστα της εξουσίας μορφοποιεί μια συγκεκριμένη δυναμική διασύνδεση ανάμεσα στο «πολιτικό» και το «στρατιωτικό».

Αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι κάθε φορά που γαυγίζει το ψόφιο κουνάβι η «τριανδρία» προβάρει στολές εκστρατείας. Σημαίνει, ίσως, ότι τα τζούφια γαυγίσματα (πότε για την βόρεια κορέα, πότε για την βενεζουέλα…) κρύβουν, με τον τρόπο τους, τους πραγματικούς στόχους και το πραγματικό timing…

(φωτογραφία: απ’ τα αριστερά προς τα δεξιά John F. Kelly, R. McMaster και Jim Mattis).

Μέδουσα…

Παρασκευή 11 Αυγούστου. Στα απόνερα των «μεγάλων ιμπεριαλιστικών στιγμών» ούτε και τα πλάσματα της θάλασσας, ακόμα και τα ενοχλητικά, δεν γλυτώνουν τον αναπτυσσόμενο μιλιταρισμό. Μακριά απ’ τα φώτα της δημοσιότητας (και για πιο λόγο, δηλαδή, οι “πατριώτες” έλληνες υπήκοοι και, ακόμα περισσότερο, οι “πατριώτες” της όποιας «αριστέρας» θα έπρεπε να ξέρουν; Για κανέναν!) medusa είναι το όνομα κοινών στρατιωτικών (αεροναυτικών) ασκήσεων που κάνει ο ελληνικός στρατός με τον στρατό του δικτάτορα μακελλάρη Σίσι. Της αιγύπτου. Απ’ το 2015.

Οι φετεινές έγιναν ανάμεσα στις 31 Ιούλη και στις 3 Αυγούστου. Στα αιγυπτιακά χωρικά ύδατα. Το ενδιαφέρον είναι ότι την medusa 2017 την χαιρέτησε… ποιος νομίζετε; Το ισραηλινό πεντάγωνο… Νοιάζεται για την μαχητικότητα των συμμάχων του… Αλλοίμονο.

Και επειδή το «δεν ξέρω» είναι άθλιο έως δολοφονικό, να μερικά στοιχεία απ’ αυτήν την συνεργασία, που απ’ την μεριά της Αθήνας έχει φαρδιά την υπογραφή της φαιορόζ διοίκησης. Μπας και εμποδίσουμε, στα όρια των δυνατοτήτων μας, αυτό το κλαψοκακόμοιρο «δεν ήξερα»… Οπότε μην παραλείψουν οι κομματικοί «αμφισβητίες» να γράψουν κανά κειμενάκι, να το μοιράσουν στο ερχόμενο συνέδριο του συ.ριζ.α. Μπας και κοροϊδέψουν άλλη μια φορά εαυτούς και αλλήλους.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τους ισραηλινούς «αδελφούς», η πρώτη medusa έγινε τον Δεκέμβρη του 2015, απ’ τις 9 ως τις 15, στο νότιο Αιγαίο, στη θάλασσα της Κρήτης (νότια απ’ το νησί) και στη λιβυκή θάλασσα. Νωρίτερα, τον Απρίλη του 2015, ο αιγύπτιος υπ.αμ. είχε βρεθεί με τον έλληνα ψεκασμένο υπ.αμ. για να συζητήσουν τις δυνατότητες στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ των στρατών τους. Τον Μάη του 2015 ελληνικά πολεμικά συμμετείχαν σε κοινή άσκηση με αιγυπτιακά, στην αεροπορική άσκηση Horus 2015.

Σχεδόν ένα χρόνο μετά την πρώτη medusa, στις 30 Γενάρη του 2017, ο έλληνας ναύαρχος Μ. Τσούνης συναντήθηκε στο Κάιρο με τον αιγύπτιο αρχιστράτηγο Mahmoud Hegazy, για να προωθήσουν την στρατιωτική συνεργασία τους. Στις 24 Απρίλη του 2017, ο αιγύπτιος υπ.εξ. Sameh Shoukry συναντήθηκε στην Αθήνα με τον ψεκασμένο υπ.αμ. στο περιθώριο ενός συνεδρίου με τίτλο «Φόρουμ Αρχαίων Πολιτισμών», για να κανονίσουν τις λεπτομέρειες… (Όπως οι μαφιόζοι που συναντιούνται σε γάμους και βαφτίσια για ξεκάρφωμα…). Η κουβέντα μεταξύ φίλων ήταν γόνιμη, κι έτσι μετά από ένα μήνα, στις 17 Μάη του 2017, υπογράφτηκε μεταξύ Αθήνας και Καΐρου «πρόγραμμα στρατιωτικής συνεργασίας». Κατ’ αρχήν για το 2017.

Έχει ενδιαφέρον το τι λέει το Τελ Αβίβ για τα «κοινά ενδιαφέροντα» ανάμεσα στην Αθήνα και το Κάιρο. Σημειώστε: οι πρόσφυγες (;;;), η «τρομοκρατία» (;;;), η λιβύη (ο.κ.) και … η τουρκία. Ω ναι! Ο ελληνικός μιλιταρισμός έχει βρει φιλαράκια τον ισραηλινό και τον αιγυπτιακό… εναντίον της τουρκίας…

Όλα αυτά είναι εντελώς φαιορόζ, και δείχνουν ακόμα μια φορά γιατί ο ψεκασμένος και το κόμμα του συγκυβερνούν: είναι μέρος του συμβόλαιου που υπέγραψε η Κουμουνδούρου (όχι με τον διάολο, αλλά με το βαθύ κράτος…) προκειμένου να παίρνουν τα στελέχη της τους μισθούς που παίρνουν.

Ηθικό δίδαγμα; Το τρίπτυχο πατρίς – θρησκεία – οικογένεια έχει πλάκα, επειδή προσφέρεται για «κόντρες». Φάτε το απεριόριστα, συμφέρει το βαθύ κράτος / κεφάλαιο… Αντίθετα, το τρίπτυχο στρατός – χούντες – εθνικά συμφέροντα είναι σοβαρό. Και δεν προσφέρεται ούτε για δημοσιότητα ούτε για αμφισβητήσεις…

(φωτογραφίες: πάνω, η μεγάλη στιγμή της υπογραφής της στρατιωτικής συνεργασίας με το αιγυπτιακό φασισταριό, στις 17 Μάη του 2017. Δεξιά ο ταξίαρχος Μιλτιάδης Γρυλλάκης, επικεφαλής της διεύθυνσης διεθνών σχέσεων του ελληνικού γεεθα. Αριστέρα ο ομόλογός του, της χούντας του Καΐρου Ahmed Fahmy Ahmed Mohamed.

Κάτω: ελληνικό πολεμικό κατά τη διάρκεια της medusa 2017. Στο βάθος το ένα απ’ τα δύο ελικοπτεροφόρα mistral που αγόρασε απ’ τη γαλλία, και κατέχει ακόμα, η αιγυπτιακή χούντα…)