Tag: στρατός

Αεροπλανοφόρο μεν, αλλά λιανά

Κυριακή 14 Οκτώβρη. Η αποκάλυψη (;) ότι το αμερικανικό πεντάγωνο είχε για 4 χρόνια, απ’ το 2013 ως το 2017, αεροπορική βάση στην κύπρο, δεν ήταν άξια προσοχής για την ελληνική καθεστωτική δημαγωγία. Υποθέτουμε για σοβαρούς λόγους. Ίσως επειδή ισχύουν πράγματα «περίπλοκα» για την εντόπια γεωπολιτικο-προσοδική λογική: όταν ο ψεκασμένος εκφράζει δυνατά και γκροτέσκα αυτό που σκέφτεται το σύνολο του ελληνικού βαθέος κράτους, «αμερικάνοι πάρτε, εδώ οι καλές τοποθεσίες για βάσεις!» ελπίζοντας σε ικανά ανταλλάγματα, μπορεί να εκδηλώνει ένα κάποιο εθνικό διαζύγιο με την πραγματικότητα. Δεν είναι το πρώτο, δεν είναι ούτε το τελευταίο…

Τι βάση ήταν αυτή η αμερικανική στην κύπρο; Μέσα στην αγγλική βάση στο Ακρωτήρι, ο αμερικανικός στρατός είχε «πιάσει» χώρο και υποδομές για καμιά 10αριά πολεμικά ελικόπτερα. Η εξήγηση που δόθηκε ήταν ότι θα χρησιμοποιούνταν σε «περίπτωση ανάγκης» για την εκκένωση από αμερικάνους της Βηρυτού. (Αν θέλετε το πιστεύετε: 4 χρόνια περίμεναν την “περίπτωση ανάγκης”; Και δεν συμμετείχαν τα ελικόπτερα σε καμία απ’ τις πολλές νατοϊκές ή μη αεροναυτικές ασκήσεις που έχουν γίνει στην περιοχή αυτά τα χρόνια;). Εννοείται πως μετά την πολύ πρόσφατη αποκάλυψη της βάσης (η οποία έγινε στις ηπα) το ελληνοκυπριακό γκουβέρνο δηλώνει ότι «δεν ήξερε τίποτα»… (Και πώς διέσχιζαν τα αμερικανικά απάτσι τον νοτιοκυπριακό ενάεριο χώρο; Μήπως το κανόνισε κανάς «σύμβουλος»; Συμβαίνουν κι αλλού, γι’ αυτό ρωτάμε…)

Σε κάθε περίπτωση ήταν μια ευέλικτη και πάντως όχι μόνιμη εγκατάσταση του αμερικανικού στρατού, απέναντι απ’ την συριακή επικράτεια. Κι έτσι προκύπτει όσο πιο καθαρά και τεκμηριωμένα γίνεται η post-modern αντίληψη (και) του αμερικανικού πενταγώνου για το τι συγκροτεί τις επιμελητειακές υποδομές του. Σταθερές και μόνιμες εγκαταστάσεις όσες χρειάζονται· ακριβώς οι απαραίτητες και όχι περισσότερες. Απο ‘κει και ύστερα «ευκαιριακά συμβόλαια» χρήσης εδάφους, θάλασσας ή αέρα, πότε εδώ και πότε εκεί, για όσο και όπου προκύπτουν επιχειρησιακές ανάγκες. Απ’ την μια μεριά: όλος ο πλανήτης διαθέσιμος σαν μια βάση. Απ’ την άλλη: πρακτικά εδώ ή εκεί, όταν χρειάζεται, με το ελάχιστο δυνατό κόστος…

(Να ένα παράδειγμα που θα κάνει πικραμμένο κάθε καμμένο και ψεκασμένο: παρότι έχουν μόνιμη και σταθερή βάση στο κόσοβο, οι αμερικάνοι θέλουν άλλη μία σε αλβανικό έδαφος. Ε, θα ξοδέψουν 50 μύρια δολάρια για να την φτιάξουν στο παλιό και παρατημένο αεροδρόμιο της Kucova, λίγα χιλιόμετρα βόρεια του Berat).

Δεν θα έπρεπε να παραξενεύει αυτό το «πλουραλιστικό» μοντέλο των «διευκολύνσεων» αντί για μόνιμες βάσεις. Είναι ευέλικτο απ’ την άποψη ότι προσαρμόζεται εύκολα σε εξελισσόμενες στρατιωτικές αναγκαιότητες. Είναι σαφώς πιο οικονομικό με την έννοια ότι δεν χρειάζονται τα έξοδα μόνιμων εγκαταστάσεων που δεν δουλεύουν πάντα και συχνά υπολειτουργούν. Είναι και τεχνολογικά επίκαιρο επειδή είτε οι αλυσίδες εφοδιασμού είτε οι πολεμικές επιχειρήσεις οργανώνονται μέσα απ’ την αναζήτηση, όπου είναι εφικτό, εναλλακτικών, που θα «μετατρέπουν τον χώρο σε χρόνο» – όπως υποδεικνύει το καπιταλιστικό δόγμα σε κάθε μείζονα τεχνολογική αναδιάρθρωσή του.

Εκείνοι που θέλουν να πουλάνε συμμαχικές εκδουλεύσεις έναντι «σοβαρών εθνικών ανταλλαγμάτων» μπορεί και να προβληματίζονται. Άλλο να «πουλάς» μόνιμη εγκατάσταση στον αμερικανικό στρατό, κι άλλο να «πουλάς» πέντε ώρες προσγείωσης / απογείωσης κάθε δέκα μέρες…

Δυστυχώς δεν ισχύει στην παροχή τέτοιου είδους «διευκολύνσεων» η απόδοση του airbnb, παρότι από λειτουργική άποψη το πράγμα μοιάζει. Η «χρονομίσθωση» είναι πιο κερδοφόρα από τα ετήσια συμβόλαια μόνο αν έχεις πολλούς (και διαφορετικούς) πελάτες. Αν έχεις τον ίδιο, αν παίζει «μονοψώνιο»….. Οιμέ! Την τιμή την καθορίζει ο ένας και μοναδικός πελάτης κι όχι ο ιδιοκτήτης! Ίσως, λοιπόν, αν είσαι τέτοιος ιδιοκτήτης, να αναγκαστείς ν’ ανέβεις στα κεραμίδια φωνάζοντας ότι διατίθεσαι, προκειμένου να «κάθεται περισσότερο» ο ενοικιαστής, να του δώσεις για καθε δύο διανυκτερεύσεις άλλες δύο δώρο, και τσάμπα relax στο σπίτι στο χωριό…

Ακόμα και την συζυγική σου κρεβατοκάμαρα… αν ο «έρωτας» προχωρήσει…

(Πού είναι εκείνες οι καλές, μοντέρνες, ψυχροπολεμικές εποχές; Πού είναι εκείνα τα ηρωϊκά ‘80s με το «εφτά προς δέκα»; Πού είναι εκείνοι οι καιροί που ο Παπαντρέου ο Β “ανέβαζε την τιμή” του οικοπέδου παριστάνοντας ότι θα διώξει τις βάσεις; Τώρα το βαθύ κράτος θέλει κι άλλες, όσο περισσότερες γίνεται, μπας και πιάσει κανά ντάλαρ…)

Έβρος – κύπρος: το “ενιαίο αμυντικό δόγμα” … της Ουάσιγκτον (1)

Πέμπτη 4 Οκτώβρη. Ποιοί άραγε να θυμούνται τα ηρωϊκά ‘90s του ελληνικού ιμπεριαλισμού, με το «ενιαίο αμυντικό δόγμα έβρος – κύπρος» και την «στρατηγική περικύκλωση της τουρκίας» σε συμμαχία με το pkk και την αρμενία; Ποιοί να θυμούνται, άραγε, τις ηρωϊκές δηλώσεις των στρατηγών Άκη (Τσοχατζόπουλου) και Γεράσιμου (Αρσένη) για τον βομβαρδισμό και την καταστροφή των βιομηχανικών υποδομών στην Izmir; Ε, λοιπόν, ακόμα κι αν υπάρχουν κάποιοι με μνήμη, αυτά που ήξεραν να τα ξεχάσουν… Τώρα το «δόγμα» είναι της Ουάσιγκτον. Η Αθήνα οφείλει να προσαρμοστεί· και το κάνει.

… Οι ηπα ενδιαφέρονται επίσης για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Η στρατηγική θέση αυτού του λιμανιού είναι ολοκάθαρη πια: στοιχεία της 10ης Combat Air Brigade του αμερικανικού στρατού το χρησιμοποιούν σαν περιοχή διέλευσης ελικοπτέρων blackhawk και φορτίων που επιστρέφουν στις ηπα απ’ την ρουμανία. Αυτό δείχνει, όπως συζήτησα νωρίτερα το φετεινό καλοκαίρι με τον δήμαρχο της Αλεξανδρούπολης, τις δυνατότητες αυτού του λιμανιού που μπορεί να παίξει πολύ μεγαλύτερο ρόλο στις υποδομές και στις διασυνδέσεις της ευρύτερη περιοχής…

Αυτά έλεγε πριν ένα χρόνο περίπου, στις αρχές Νοέμβρη του 2017, ο αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα (ο άνθρωπος «τα χέρια μου στο αίμα της Meidan») Geoffrey Pyatt – μιλώντας στο πιο κατάλληλο μέρος: σε εφοπλιστικό συνέδριο.

O Pyatt έχει κάνει την Αλεξανδρούπολη «εξοχικό» του: κάθε δυο ή τρεις μήνες εκεί. Όλο και πιο «αισιόδοξος». Η χτεσινή του επίσκεψη και οι δηλώσεις του δεν μπορεί παρά να έκαναν χαρούμενους πολλούς. Μαζί με τον (καινούργιο) αμερικάνο πρόξενο στη Σαλονίκη, και δυο στελέχη της πρεσβείας στην Αθήνα (ειδικούς για την άμυνα και τα οικονομικά), ανανέωσε τις επαφές του· επιβεβαιώνοντας τους αμερικανικούς σχεδιασμούς:

Αυτή η ευρεία ομάδα αντικατοπτρίζει τη δέσμευση των ΗΠΑ για σθεναρή εμπλοκή στην περιοχή, αλλά και την εκτίμηση για τη στρατηγική σημασία του Έβρου, μία περιοχή για την οποία είμαστε ευγνώμονες που χρησιμοποιούμε για να διευκολύνουμε τις μετακινήσεις κάποιων τμημάτων των Ενόπλων Δυνάμεών μας (rotation of some of our military forces), μία περιοχή που προορίζεται να γίνει ένα σημαντικό ευρωπαϊκό ενεργειακό κέντρο (hub), καθώς μία σειρά από έργα υλοποιούνται, όπως ο αγωγός TAP που θα μπει σε επιχειρησιακή λειτουργία τον επόμενο χρόνο, ο διασυνδετήριος αγωγός Ελλάδας-Βουλγαρίας IGB, ο οποίος προχωράει με τη βοήθεια των πρωθυπουργών Τσίπρα και Μπορίσοφ, και ελπίζουμε την επικείμενη ανάπτυξη του πλωτού σταθμού επαναεριοποίησης, κάτι που θα βοηθήσει στην επαύξηση της ενεργειακής ασφάλειας για όλη την Ευρώπη…

“Σθεναρή” η “εμπλοκή” της Ουάσιγκτον στον Έβρο, ε;

Έβρος – κύπρος: το “ενιαίο αμυντικό δόγμα” … της Ουάσιγκτον (2)

Πέμπτη 4 Οκτώβρη. Η Ουάσιγκτον θέλει πολλά – όσο πιο κοντά στα Δαρδανέλια αλλά και στα ανατολικά βαλκάνια τόσο το καλύτερο. Στον στρατιωτικό της προϋπολογισμό για το 2019 προβλέπονται 27 μύρια δολάρια για έργα “αναβάθμισης” ενός κέντρου εκπαίδευσης στο Novo Selo της βουλγαρίας (6,5 μύρια) και, κυρίως, μιας αεροναυτικής βάσης κοντά στο λιμάνι της ρουμανικής Constanta (21,5 μύρια). Επιπλέον στη ρουμανία ο αμερικανικός στρατός σκοπεύει να εγκαταστήσει το 2019 αντιαεροπορικά / αντιπυραυλικά συστήματα Aegis.

Απ’ αυτή τη μεριά, λοιπόν, των ανατολικών βαλκανίων, η Αλεξανδρούπολη είναι “η έξοδος στη Μεσόγειο” του αμερικανικού στρατού. Υπάρχει και η άλλη μεριά, της ανατολικής Μεσογείου. Ο “πλωτός σταθμός επαναεριοποίησης” προορίζεται για το υγροποιημένο γκάζι που θα μεταφέρουν πλοία LNG απ’ την αίγυπτο· γκάζι αιγυπτιακής, ισραηλινής και νοτιοκυπριακής προέλευσης. Είναι προφανές ότι κατά κύριο λόγο ο 6ος στόλος (και δευτερευόντως οι σύμμαχοί του) θέλουν να εγγυώνται την «ειρήνη» και τις «ενεργειακές ροές» στην ανατολική Μεσόγειο· δηλαδή να εμποδίσουν το ευρασιατικό project… Συνεπώς, απ’ αυτή τη μεριά, η Αλεξανδρούπολη είναι η άκρη μιας γραμμής που φτάνει μέχρι το Τελ Αβίβ και το Σουέζ – την Ερυθρά Θάλασσα, κι ακόμα μακρύτερα.

Στρέφεται κατά της τουρκίας το αμερικανικό «ενιαίο αμυντικό δόγμα έβρος – κύπρος», όπως το ελληνικό στα ‘90s; Κατ’ αρχήν όχι: ο κύριος στόχος είναι η Μόσχα. Η Ουάσιγκτον δεν πρόκειται να διστάσει να κάνει το Αιγαίο πεδίο αστυνόμευσης, ακόμα και πεδίο μάχης, προκειμένου να ανακόψει την κάθοδο του ρωσικού στρατού στα «θερμά νερά», αυτό δηλαδή που έχει ήδη ξεκινήσει μετά την πετυχημένη συμμετοχή της Μόσχας, δίπλα στη Δαμασκό, στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Στο βαθμό, όμως, που η Άγκυρα συνεχίσει να κάνει την «δύσκολη» απέναντι στην Ουάσιγκτον, προφανώς υπάρχει και γι’ αυτήν μια μερίδα πίεσης και απειλών.

Γι’ αυτό ακριβώς η Άγκυρα όχι μόνο κάνει τακτικά δηλώσεις εναντίον οποιασδήποτε αμφισβήτησης των «δικαιωμάτων της στην ανατολική Μεσόγειο» (απ’ οπουδήποτε κι αν προέρχεται) αλλά εξοπλίζεται σε ικανό βαθμό και ναυτικά. Το νατο έχει ναύσταθμο στην Izmir, αλλά προφανώς η Ουάσιγκτον θέλει να μπετονάρει ακόμα περισσότερο την παρουσία της στην ευρύτερη περιοχή. Οι ελληνικές προσφορές (με την ελπίδα, όπως το ξεκαθάρισε ο τενεκεδένιος πρωθ., της «γεωπολιτικής αναβάθμισης» του ελλαδιστάν) είναι αυτό που αξιοποιεί.

(Αν ο αμερικανικός στρατός σημάδευε την Άγκυρα η Αθήνα θα ήταν πανευτυχής. Αλλά, φυσικά, δεν πρόκειται γι’ αυτό. Ας το επαναλάβουμε: η Ουάσιγκτον δεν θέλει να χάσει την Άγκυρα· γιατί αν συμβεί αυτό τότε η ανατολικότερη «γραμμή άμυνας» θα είναι η Αδριατική… Απ’ τη άλλη μεριά η Μόσχα (και το Πεκίνο) σαν στόχος της Ουάσιγκτον και στην ανατολική Μεσόγειο είναι δυσανάλογα μεγάλος για τα ελληνικά κυβικά… Όμως έτσι είναι οι συμμαχίες. Σε αντίθεση με τις εθνικές αυταπάτες των epic ‘90s, τώρα και στο μέλλον ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν έχει ούτε μία στο εκατομύριο δυνατότητα να κινηθεί αυτοτελώς «εκβιάζοντας» την υποστηρίξη των συμμάχων του. Τώρα είναι αναγκασμένος να ελπίζει στα ψίχουλα που θα πέσουν απ’ τον πάγκο του 4ου παγκόσμιου πολέμου…)

(φωτογραφία: Τον περασμένο Ιούνη ο Pyatt πάλι αγνάντευε το Αιγαίο απ’ την Αλεξανδρούπολη. Τότε είχε συνάντηση και με το παπαδαριάτο, τον αρχιτράγο της περιοχής Άνθιμο: «σφαιρική» πολιτική…)

Μέση Ανατολή 2

Τετάρτη 19 Σεπτέμβρη. Θέλει όλο και μεγαλύτερη προσπάθεια, όλο και μεγαλύτερο σφίξιμο στο κλείσιμο των ματιών, για να παριστάνει ο καθένας ότι δεν βλέπει: γίνεται πόλεμος στην ανατολική Μεσόγειο· και σ’ αυτόν συμμετέχει και το ελλαδιστάν! Όχι σαν δύναμη πρώτης γραμμής ως τώρα, λίγο πιο πίσω. Αλλά συμμετέχει.

Το Τελ Αβίβ καμαρώνει ότι έχει κάνει διακόσιες (200) αεροπορικές επιθέσεις κατά της Δαμασκού· εναντίον ενός γειτονικού κράτους, απέναντι στο οποίο δεν έχει κηρύξει καν επίσημα τον πόλεμο. Όμως περί πολέμου πρόκειται…

Όταν η ισραηλινή αεροπορία εκπαιδεύεται στο ελλαδιστάν και βομβαρδίζει στη συρία, το ελλαδιστάν δεν βρίσκεται σε θέση ουδετερότητας. Συμμετέχει επιμελητειακά. Σε αυτό τον πόλεμο «που δεν έχει κηρυχτεί επίσημα». Όταν το ελλαδιστάν στέλνει πολεμικά του να κάνουν περιπολίες στα ανοικτά της συρίας (ως «νατοϊκή υποχρέωση») δεν είναι για λόγους ουδετερότητας, αλλά για το ανάποδο. Συμμετέχει σ’ έναν πόλεμο «που δεν έχει κηρυχτεί επίσημα».

Κι όταν ο αμερικάνος αρχιαρχικαραβανάς Dunford συζητάει στην ελλάδα με τον έλληνα αρχικαραβανά Αποστολάκη για την αντιμετώπιση της ρωσικής ναυτικής παρουσίας στην ανατολική Μεσόγειο, το ελλαδιστάν συμμετέχει: σ’ έναν πόλεμο «που δεν έχει κηρυχτεί επίσημα».

(Υπενθύμιση: Η ασταμάτητη μηχανή και το Sarajevo έχουν κάνει πολύ περισσότερα απ’ όσα μπορούσαν για να προειδοποιήσουν έγκαιρα για το τι συμβαίνει – μέσα σε συνθήκες αδιαφορίας και δυσανεξίας…)

(φωτογραφία: Στο βάθος αριστέρα ο Dunford, δεξιά ο Apostolakis, στην άκρη αριστερά ο πρεσβευτής Pyatt, πίσω στα κάδρα οι έλληνες καραβανοήρωες, γύρω γύρω επιτελείς, στη μέση υπολογιστές – ουφ! Το ελληνικό υπ.αμ. στις 4 Σεπτέμβρη του 2018, στα καλύτερά του!

Λείπει Εκείνος, αλλά είναι οσεί παρών: ο υπ.αμ. ο ψεκασμένος…)

Δεν πολεμάμε για κανέναν! 2

Τετάρτη 19 Σεπτέμβρη. Την ίδια περίοδο που το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος, με «μπροστάρη» τον ογκόλιθο, έτρεχε (και τα σάλια έτρεχαν) να δει πόσα μπορεί να «πιάσει» απ’ την καινούργια δεξιά ψοφιοκουναβική διοίκηση (αφού η προηγούμενη, του Ομπάμα, έδειχνε ελάχιστο ενδιαφέρον για τα ελληνικά γεωπολιτικά προσόντα)· την ίδια περίοδο που το ισραηλινό λόμπυ στις ηπα φρόντιζε για τις ελληνοαμερικανικές επαφές (αλλά και την μεταγενέστερη επίσημη επίσκεψη του τενεκεδένιου εξοχότατου στην Ουάσιγκτον), ο ίδιος ογκόλιθος σε συνεργασία με τον δεξιό Αναστασιάδη φρόντιζαν να βουλιάξει άλλη μια οηέδικη προσπάθεια «επίλυσης του κυπριακού», σε διάφορα ελβετικά θέρετρα.

Το εργαλείο του βουλιάγματος ήταν η ελληνική / ελληνοκυπριακή απαίτηση (εντελώς προβοκατόρικη με βάση την συμφωνία ίδρυσης του κυπριακού κράτους…) πρώτα να συμφωνήσει η Άγκυρα ότι θα αποσύρει όλον τον στρατό της απ’ τη βόρεια κύπρο και μετά να γίνει η συμφωνία για τα υπόλοιπα… Το βούλιαγμα έγινε (δεν ήταν δύσκολο…), αλλά την παρτίδα την κέρδισε τότε ο Erdogan. Ο οποίος μέχρι την οριστικοποίηση του βουλιάγματος πρότεινε κάτι λογικό: την σταδιακή αποχώρηση του τουρκικού στρατού καθώς θα προχωράει η θεσμική συγκρότηση του (νέου / ενιαίου) κυπριακού κράτους. Είχαμε υποστηρίξει τότε απ’ τις σελίδες του χάρτινου Sarajevo (και εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε) ότι η ελληνική τακτική, πέρα απ’ τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, ήταν σημαντική εκδούλευση και στα αγγλικά: το «βούλιαγμα» εξασφάλισε την παραμονή των αγγλικών βάσεων στην κύπρο, το μοναδικό μιλιταριστικό asset της αυτού μεγαλειότητας σ’ όλη την ευρύτερη μέση Ανατολή…

Ένα – ενάμισυ χρόνο μετά, με τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις να οξύνονται και στην ανατολική Μεσόγειο, έρχεται να επιβεβαιωθεί πως «η εκδίκηση είναι πιάτο που τρώγεται κρύο». Ο Erdogan δηλώνει τώρα πως όχι μόνο δεν θα μειώσει τον στρατό του στη βόρεια κύπρο, αλλά θα τον αυξήσει κιόλας! Λέει επίσης (αυτό το είχαμε υποστηρίξει απο δω πριν μερικές βδομάδες) ότι δεν χρειάζεται στρατιωτική βάση (προφανώς αεροναυτική) στη βόρεια κύπρο, αλλά αν χρειαστεί θα την φτιάξει. Τόμπολα για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό! Φόλα στις «γεωπολιτικές αναλύσεις» των ειδικών του!

Δεν χρειάζεται το τουρκικό καθεστώς να αυξήσει τον στρατό του στη βόρεια κύπρο. Διαθέτει μακράν τον μεγαλύτερο και πιο σύγχρονο πολεμικό στόλο σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο κράτος στην ανατολική Μεσόγειο· ναυπηγεί (με τουρκικό know how σε μεγάλο βαθμό) το πρώτο του «πλοίο αμφίβιας επίθεσης» (θεωρείται «ελαφρύ αεροπλανοφόρο»), που πρόκειται να καθελκυστεί του χρόνου· ναυπηγεί ή εκσυχρονίζει με δικά του μέσα διάφορα πολεμικά πλεούμενα· έχει ήδη ναυτική στρατιωτική βάση στην Μαρμαρίδα αλλά και στην Mersin (απέναντι απ’ την κύπρο)… Παρόμοια η κατάσταση στην αεροπορία, αλλά και στην πυραυλική τεχνολογία. Προσθέτει κανείς και την πιθανή εγκατάσταση των S-400, και…

Δεν πολεμάμε για κανέναν! 3

Τετάρτη 19 Σεπτέμβρη. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό, η ωμή πραγματικότητα που τον αναγκάζει να παρακαλάει τον αμερικανικό, σε μια εποχή όμως που ο κυνισμός είναι φανερά και αδιαπραγμάτευτα η δεσπόζουσα ιμπεριαλιστική αρετή για όλους – και για τις στριμωγμένες ηπα. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός φλέγεται μόνιμα απ’ τον αντι-τουρκισμό του· όμως αυτός ο προσανατολισμός δεν βολεύει καθόλου τα αμερικανικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα! Αν η Ουάσιγκτον χάσει (για κάποιο ικανό χρονικό διάστημα) την Άγκυρα υπέρ της Μόσχας (και του Πεκίνου…), τότε θα χάσει αυτόματα τόσο τον Εύξεινο Πόντο όσο και την ανατολική Μεσόγειο – ασυζητητί!! Και δεν πρόκειται ούτε το ελλαδιστάν ούτε η χούντα της αιγύπτου ούτε το ρατσιστικό, μιλιταριστικό, απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς να αποτελέσουν αντίβαρο, όσο κι αν συμμαχήσουν! Το ελλαδιστάν είχε μια αξία σαν νατοϊκός partner όταν και η Άγκυρα ήταν νατοϊκός partner! (Ακόμα και στον β παγκόσμιο είχε μεγάλη σημασία για την αγγλική θαλάσσια ηγεμονία στην ανατολική Μεσόγειο το γεγονός ότι η τουρκία έμεινε ουδέτερη, εκτός πολέμου….)

Όπως το ελλαδιστάν δεν έχει διευκολύνει την Ουάσιγκτον (που πάντα καλοβλέπει την δυνατότητα μόνιμου στρατιωτικού παρκαρίσματος στην κύπρο, όμως αυτό το απορρίπτει μετά βδελυγμίας το Λονδίνο) έτσι και το ψοφιοκουναβιστάν δεν μπορεί να αγοράσει τον ελληνικό αντιτουρκισμό και να στηρίξει μια «μικρασιατική εκστρατεία 2.0», όπως ονειρεύεται κρυφά το ντόπιο φασισταριό.

Οπότε;;;;;

Bright star 2018

Σάββατο 8 Σεπτέμβρη. Η άσκηση γίνεται (τυπικά) υπό την αιγίδα του αιγυπτιακού στρατού – της χούντας Sisi δηλαδή. Συνεπώς δεν είναι καθόλου παράξενο ότι σ’ αυτήν εκτός απ’ τις ηπα, την σαουδική αραβία, τα εμιράτα, και την ιορδανία, συμμετέχει και το ελλαδιστάν.

Παρότι η συγκεκριμένη άσκηση είναι σε μεγάλο βαθμό «επιτελική» («επί χάρτου») έχει και τμήμα «δράσης»: ο ελληνικός ιμπεριαλισμός / μιλιταρισμός προσπαθεί να μαζέψει «ρούμπους» απ’ τον μεγάλο του σύμμαχο.

Εντελώς συμπτωματικά, λοιπόν, αυτές τις ημέρες, απ’ την Σαλονίκη ως τα νότια της Κρήτης, δύο σημαίες με γραμμές δίπλα δίπλα θα θυμίζουν το επερχόμενο θυσιαστήριο…

Ένας καλός γείτονας…

Πέμπτη 6 Σεπτέμβρη. Δημοσιοποιήθηκε προχτές απ’ την ισραηλινή καθεστωτική εφημερίδα Jerusalem Post· και εξαφανίστηκε μετά από λίγες ώρες, για «λόγους εθνικής ασφάλειας»… Το μιλιταριστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ παραδέχεται ότι χρηματοδοτούσε και εξόπλιζε αντικαθεστωτικούς ένοπλους στο συριακό πεδίο μάχης. Αυτούς τους «τζιχαντιστές», τους «τρομοκράτες», τους «πρωτόγονους» – τους εκλεκτούς του Ριάντ.

Σύμφωνα με το σύντομο δημοσίευμα, μέσω της «επιχείρησης καλός γείτονας» ο ισραηλινός στρατός έδωσε απ’ το 2016 σε εφτά τουλάχιστον διαφορετικές ομάδες «τζιχαντιστών» 1.524 τόνους τροφίμων, 250 τόνους ρούχων και στολών, 947.520 λίτρα καυσίμων, 21 γεννήτριες, 30.000 παλέτες ιατρικού εξοπλισμού και φαρμάκων. Αλλά και χρήματα. Και όπλα. Και πυρομαχικά. Το δημοσίευμα δεν έχει νούμερα γι’ αυτά. Αλλά μνημόνευε την σχετική παραδοχή του ισραηλινού επιτελείου. Αν προσθέσει κανείς και τις πάνω από 200 (πυραυλικές κατά κύριο λόγο) επιθέσεις που το ίδιο επιτελείο ανακοίνωσε ότι έχει κάνει τον τελευταίο 1,5 χρόνο – όχι κατά των «τζιχαντιστών», αλλά κατά του συριακού στρατού και των συμμάχων του… – έχει ένα καλό πανόραμα του ισραηλινού ιμπεριαλισμού.

Από την άποψη του κρατικού / καπιταλιστικού ρεαλισμού δεν υπάρχει κανένα ζήτημα! Το ισραηλινό κράτος είναι ένα κανονικό ιμπεριαλιστικό κράτος, με τους εργολάβους του, τους proxies του… Κανονικότατα. Το ζήτημα δημιουργείται στην ιδεολογία / ρητορική που θέλει να πουλάει το Τελ Αβίβ, όχι μόνο στο εσωτερικό του αλλά (κυρίως) εκτός συνόρων, στην προσπάθειά του να προβοκάρει και να καταστείλει την εναντίον του πρακτική, κινηματική κριτική. Το ζήτημα είναι τα θεωρήματα περί «ειρηνικού κράτους», που «είναι μόνιμα αμυνόμενο», καθώς «απειλείται απ’ τον μουσουλμανικό πρωτογονισμό που το κυκλώνει»… Το ζήτημα είναι τα θεωρήματα περί “σεξιστών και τρομοκρατών παλαιστινίων”… Μ’ αυτόν ακριβώς τον πρωτογονισμό στην μόνη καθαρή και επίσημη εκδήλωσή του, τον ουαχαβιτισμό, συμμαχεί! Αυτόν ενισχύει με κάθε τρόπο!

Και, φυσικά, δεν το κάνει για λόγους άμυνας, ούτε μέσα ούτε έξω από εισαγωγικά. Ούτε ο συριακός στρατός ούτε οι σύμμαχοί του επιτέθηκαν στο ισραήλ… Αντίθετα το Τελ Αβίβ επιτίθεται, απρόκλητα. Ωμότητα; Ασφαλώς, Καμμία σχέση με την «αθωώτητα» πάντως!!!

Κανονικά οι ανά τον κόσμο πρόθυμοι υπερασπιστές του ισραηλινού μιλιταρισμού / ρατσισμού / ιμπεριαλισμού θα έπρεπε να έχουν ανοίξει βαθιές τρύπες στο χώμα για να κρυφτούν. Δεν θα το κάνουν – θα συνεχίσουν την θρασύδειλη δουλειά τους, με τις πλάτες διάφορων υπηρεσιών.

Ποια «προκοπή» περιμένουν άραγε; (Εεεε, όλο και κάτι βρίσκεται για τους υπηρέτες – δεν ξέρετε;)

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 3 Σεπτέμβρη. Καλού κακού υψηλόβαθμοι καραβανάδες απ’ το ιράκ, το ιράν, την συρία και την ρωσία συναντήθηκαν χτες στη Βαγδάτη. Δεν τολμάμε καν να σκεφτούμε τι κουβέντιασαν στο κοινό επιχειρησιακό αρχηγείο τους… Μήπως για την έλλειψη παιδικών σταθμών στην Αθήνα; Μήπως για τους ιταλούς φασίστες;

Μπαααα…. Οι δουλειές τους είναι εκεί γύρω…

(φωτογραφία: αυτό το ανθοστόλιστο πτώμα μες τη μέση τίνος είναι;)

Ανατολική Μεσόγειος

Πέμπτη 30 Αυγούστου. Μια ντουζίνα (και βάλε) ρωσικά πολεμικά πλοία έχουν μαζευτεί στην ανατολική Μεσόγειο, έξω απ’ τα συριακά παράλια. Έχουν μαζευτεί (υποτίθεται) επειδή η Ουάσιγκτον τρώγεται για πυραυλική επίθεση στη συρία, μόλις γίνει ξανά «επίθεση με χημικά» απ’ τον συριακό στρατό, στο Idlib αυτή τη φορά. Η Μόσχα έχει καταγγείλει ετοιμαζόμενη προβοκάτσια, η Ουάσιγκτον (και μαζί Λονδίνο και Παρίσι) έχει αναγγείλει ετοιμαζόμενη τιμωρία…. Déjà vu.

Αλλά τι θα κάνει ο ρωσικός στόλος στην περίπτωση που…; Θα αρχίσει κανονίδια με τον αμερικανικό; Όχι – λέμε. Θα κάνει μια ακόμα άσκηση, με πραγματικά δεδομένα, σε «θερμά νερά». Επι του πρακτέου θα είναι τα αντιαεροπορικά (του συριακού στρατού, με ρωσικές βοήθειες) που θα αναλάβουν να αποκρούσουν τους tomahawk, αν και εφόσον εκτοξευτούν.

Ωστόσο τόσα ρωσικά πολεμικά σ’ αυτήν την περιοχή θα πρέπει να φέρνουν σε δύσκολη θέση την Αθήνα. Και τα όνειρά της για «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου». H ιδέα στηριζόταν σε εντελώς διαφορετικούς συσχετισμούς, και – για να το πούμε κομψά – έχει χρεωκοπήσει.

Φυσικά έχει απομείνει η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία. Οι έλληνες είναι σημαντικός και φυσικός στρατηγικός εταίρος… Κάποιος έπρεπε να γεμίσει το κενό όταν σταματήσαμε να κάνουμε ασκήσεις με τους τούρκους δήλωσε ισραηλινός καραβανάς στην καθεστωτική Jerusalem Post με αφορμή την άφιξη στη Χάιφα του ελληνικού πολεμικού συνοδείας «Προμηθέας» πριν σχεδόν 10 ημέρες – για ασκήσεις φυσικά.

Είπε τους έλληνες «γλάστρα» ο ισραηλινός καραβανάς ή μας φάνηκε;