Tag: στρατός

Νοτιοανατολική ασία 2

Σάββατο 16 Φλεβάρη. Το σύντομο βίντεο που ακολουθεί (των asia times) μοιάζει να διαψεύδει την ενίσχυση της επιρροής του κινεζικού ιμπεριαλισμού στην ευρύτερη νοτιοανατολική ασία. Και ειδικά στη Μανίλα. Συμβαίνει κάτι που αξίζει την προσοχή μας;

Συμβαίνει – αλλά όχι αυτό που φαίνεται άμεσα. Το νησάκι Thitu, απ’ τα πιο βόρεια του συνόλου που ονομάζεται Spratly Islands (φωτογραφία επάνω), είναι στρατιωτική βάση της Μανίλα απ’ την δεκαετία του 1970. Το 1978 το τότε καθεστώς έφτιαξε και στρατιωτικό αεροδιάδρομο. Πέντε χρόνια μετά η μαλαισία έφτιαξε μια παρόμοια βάση στην ατόλη Swallow, ακολούθησε το βιετνάμ, η ταϊβάν – και, φυσικά, η κίνα.

Αυτές οι βάσεις είναι δεδομένες, μέσα στην περιοχή της οποίας τον αεροναυτικό έλεγχο επιδιώκει να αποκτήσει το Πεκίνο· και δεν πρόκειται να κάνει το κινεζικό κράτος εκστρατεία για να τα καταλάβει! Στρατιωτικές βάσεις σημαίνει και έργα συντήρησης και επισκευών· ούτε αυτό είναι κάτι που αλλάζει τους συσχετισμούς στην περιοχή.

Το ενδιαφέρον της υποτιθέμενης αντιπαράθεσης ανάμεσα στο Πεκίνο και τη Μανίλα είναι διπλό. Απ’ τη μια μεριά η κίνα δεν εμποδίζει τις επισκευές· απλά συγκεντρώνει (αλλά και αποσύρει) τους τελευταίους μήνες πολεμικά γύρω γύρω… Κάνει practise κυριαρχίας σα να λέμε… Και, απ’ την άλλη, αυτή η ιστορία (το γεγονός, δηλαδή, ότι το καθεστώς Duterte θέλει να επισκευάσει κάποιες υποδομές σ’ αυτή τη βάση του) κρατάει τουλάχιστον ενάμισυ χρόνο· απ’ τα μέσα του 2017… Όλο αυτό το διάστημα η Ουάσιγκτον δεν έχει κάνει τίποτα, ούτε άμεσα ούτε έμμεσα για να «προστατέψει» τη Μανίλα, με την οποία τυπικά παραμένει στρατιωτικός σύμμαχος. (Κάνει, βέβαια, στρατιωτικές ασκήσεις εκτός της διαφιλονικούμενης περιοχής…)

Συνεπώς, κατά την ταπεινή άποψη της ασταμάτητης μηχανής, αυτή η υποτιθέμενη «διένεξη» δείχνει να είναι μάλλον το αντίθετο: επίδειξη δύναμης απ’ την μεριά του κινεζικού κράτους στη νότια θάλασσα της κίνας, ένα είδος παρατεταμένης ψευτοστρατιωτικής και, κυρίως γεωπολιτικής «άσκησης», στην οποία η Μανίλα παίζει τον ρόλο της «enemy power».

Κατά τα υπόλοιπα ισχύει η σοφία Duterte όπως διατυπώθηκε ακριβώς πριν 1,5 χρόνο, όταν ξεκίνησε το σχέδιο επισκευών στο νησί Thitu:

…Μοιάζει ότι ο καθένας πάει και καταλαμβάνει νησάκια σ’ αυτήν την περιοχή· οπότε καλύτερα να ζήσουμε μ’ αυτά που είναι άδεια…

Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύται

Τρίτη 12 Φλεβάρη. Στο δεύτερο μισό των ‘90s το σύνθημα ήταν “cool britannia”. O σοσιαλφιλεύθερος Tony Blair σαν επικεφαλής των εργατικών μοστραρίστηκε σαν εκφραστής αυτής ακριβώς της “cool” βρετανικής υπεροχής· και κέρδισε τις εκλογές του 1997. Το να είσαι υπήκοος της αυτού μεγαλειότητας κάτω απ’ τους ήχους των διεθνούς εμβέλειας Spice Girls, Blur και Oasis ήταν αισιόδοξο, ευφορικό· έως και αφροδισιακό. Για να το πούμε με πιο mainstream ορολογία: η soft power της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας έμοιαζε ακαταμάχητη σ’ εκείνη την δεκαετία που ήταν ύμνος στο νεοφιλελευθερισμό, στην πολιτική ορθότητα, και στην δυτικού τύπου δημοκρατία. Ο (αργότερα διατυπωμένος) «τρίτος δρόμος» απλά θα επικύρωνε την συμπληρωματική μέριμνα για (επιλεγμένες…) κοινωνικές ευαισθησίες.

Τα χρόνια πέρασαν. Το 2017 δεν θυμίζει σε τίποτα το 1997 (μόνο μια 20ετία πέρασε!…)· και το 2019 δεν θυμίζει σε τίποτα την “cool britannia” του 1999. Τώρα, μέσα σε μια ομίχλη κατάθλιψης (αντάξια των fogs…) το σύνθημα είναι «global britain». Τι είναι αυτό; Ποιές μπάντες παίζουν το soundtrack της «global britain»; Το χθεσινό ρεπορτάζ του καθεστωτικού πρακτορείου reuters το ξεκαθαρίζει:

Το σύνθημα της πρωθυπουργού Theresa May για την «global britain» είναι περισσότερα από μια εντυπωσιακή φράση, κι αυτό επειδή το ηνωμένο βασίλειο είναι έτοιμο να κάνει επίδειξη των στρατιωτικών μυών του όταν φύγει απ’ την ευρωπαϊκή ένωση – δήλωσε την Δευτέρα ο υπουργός άμυνας Gavin Williamson.

«Απ’ την στιγμή που το νέο παγκόσμιο παιχνίδι πρόκειται να παιχτεί σ’ ένα παγκόσμιο γήπεδο, πρέπει να ετοιμαστούμε να ανταγωνιστούμε υπέρ των συμφερόντων και των αξιών μας μακριά, πολύ μακριά απ’ το σπίτι μας» είπε ο Williamson.

“Γι’ αυτό το «global britain» πρέπει να είναι πολύ περισσότερα από μια εντυπωσιακή φράση: πρέπει να σχετίζεται με την δράση, και οι ένοπλες δυνάμεις μας αντιπροσωπεύουν την βέλτιστη εκδοχή της “great britain” εν δράσει” είπε.

Ανακοίνωσε ότι η πρώτη αποστολή του αεροπλανοφόρου «βασίλισσα Ελισάβετ» θα περιλαμβάνει υπηρεσία στη Μεσόγειο, στη μέση Ανατολή και στον Ειρηνικό, ενώ το σκάφος θα μπορεί να μεταφέρει βρετανικά και αμερικανικά F-35.

Είναι σαφές: η μπάντα που παίζει τώρα πια είναι μία, και είναι του βασιλικού πολεμικού ναυτικού – της αυτού μεγαλειότητας…. Υπάρχει, όμως, και κάτι ακόμα σαφέστερο: οι μιλιταριστικές ενέσεις ηθικού στην κατεχόμενη (απ’ τον εθνικό ιμπεριαλισμό της)  εργατική τάξη της αγγλίας είναι overdose.

Ελπίζουμε στην επόμενη αποφασιστική (και αντιφασιστική) postpunk έκρηξή της. Κι ας μην είναι καθόλου cool…

Κανάς άλλος για τον ισραηλινό τεχνομιλιταρισμό;

Τρίτη 5 Φλεβάρη. Πριν 2 χρόνια τέτοια εποχή τα ισραηλινά δικαστήρια έχωσαν για εννιά χρόνια στα μπουντρούμια τους έναν παλαιστίνιο πιτσιρικά που, αν ζούσε αλλού, θα είχε προσληφθεί από κάποια high tech εταιρεία με μισθό αρκετών μηδενικών. Ο 23χρονος Majid Oweida, απ’ την Γάζα, με εργαλεία έναν φορητό υπολογιστή, έναν αποκωδικοποιητή σήματος και ένα δορυφορικό πιάτο είχε καταφέρει να χακέψει για καιρό το «διάμαντι» της ισραηλινής βιομηχανίας drones, το Heron TP, που κτυπούσε στη λωρίδα τους «τρομοκράτες». Ο Oweida κατάφερε να «κλέβει» σε πραγματικό χρόνο αυτά που «έβλεπαν» τα ισραηλινά drones – εξαιρετικά χρήσιμες πληροφορίες ώστε να αποφεύγονται τα θανατηφόρα κτυπήματα απ’ τους βομβαρδισμούς του Heron TP. Κάποιος «κάρφωσε» τον Oweida που δούλευε σαν μηχανικός ήχου σ’ έναν ρ/σ της «ισλαμικής τζιχάντ» στη Γάζα. Και τον έδεσαν τον Φλεβάρη του ’16, όταν επιχείρησε να πάει στη δυτική Όχθη για να βοηθήσει στο στήσιμο ενός τηλεοπτικού σταθμού…

Ο Oweida δεν λέγεται Guaido… Δεν δήλωσε «πρόεδρος» της airbus… Και – κυρίως – είναι παλαιστίνιος της αντίστασης. Αμφιβάλλουμε καν και καν αν είναι ένας ήρωας της διεθνούς των hackers.

Δυο χρόνια μετά την καταδίκη του, προχτές, ανακοινώθηκε η έναρξη ενός προγράμματος εκπαίδευσης του γερμανικού στρατού, στην ισραηλινή στρατιωτική βαση του Tel Nof, σ’ αυτά ακριβώς τα «διαμάντια»: τα Heron ΤP. Δύο γερμανοί καραβανάδες, ένας πιλότος και ένας χειριστής αισθητήρων, άρχισαν την δίμηνη εκπαίδευσή τους σ’ αυτά τα drones που είναι ελεγμένα στην πράξη! Το Βερολίνο είναι υπερήφανο για την συνεργασία. Ο αρχικαραβανάς της αεροπορίας του Kristof Conrath δήλωσε όλο καμάρι:

…Οι ισραηλινοί εταίροι μας έχουν πολύ μεγάλη εμπειρία σ’ αυτόν τον τομέα, και έχουν και το κατάλληλο περιβάλλον εκπαίδευσης…

Και η «εμπειρία» και το «περιβάλλον εκπαίδευσης» έχουν όνομα: Παλαιστίνη.

Υπάρχουν σύντροφοι / συντρόφισσες στη γερμανία; Τι κάνουν;

If you tolerate this…

Παρασκευή 1 Φλεβάρη. Όσες / όσοι έχουν ακόμα αίμα στις φλέβες τους θα δουν τα επόμενα δύο βίντεο επειδή το εννοούν. Αλλά υπάρχουν και οι περαστικοί, οι τουρίστες του κυβερνοχώρου, οι αιώνια αθώοι και αιώνια αδιάφοροι. Αυτοί κι αυτές αντέχουν, άραγε, να δουν και, ίσως, να καταλάβουν; Μπα. Μάλλον είναι κατεστραμμένοι οριστικά…

Πρώτα ένα ενδεικτικό για το τι έγινε στη Γάζα το 2014 – και δεν ήταν η πρώτη φορά:

Και ύστερα αυτό:

Η εγκληματική συμμορία

Παρασκευή 1 Φλεβάρη. Ο πρώην «αρχηγός γεεθα» του ισραηλινού στρατού Benny Gantz κατεβαίνει στις εκλογές στις 9 Απρίλη – και το πιο πάνω ήταν ένα απ’ τα προεκλογικά του promo. Επικεφαλής ενός καινούργιου κόμματος, ονόματι «η δύναμη του ισραήλ». Ο ισραηλινός αρχιχασάπης είναι ιδιαίτερα πειστικός στο εκλογικό σώμα, ειδικά αφού ο άλλος φασίστας, ο Netanyahou, έχει βουλιάξει τόσο πολύ στα σκατά των «σκανδάλων» του ώστε είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν, στην περίπτωση που εκλεγεί για μια ακόμα φορά, θα γλυτώσει τα δικαστήρια. Ο Gantz έχει υψηλή επιρροή και αποδοχή, και δεν παραλείπει να θυμίσει τους ψηφοφόρους το γιατί: το καλοκαίρι του 2014, σαν επικεφαλής του στρατού “της μόνης δημοκρατίας” διηύθυνε την δολοφονία περισσότερων από 2.200 φυλακισμένων παλαιστίνιων στη Γάζα (πάνω από 500 ήταν παιδιά) και την όσο ήταν δυνατόν μεγαλύτερη ισοπέδωση εκεί, μέσα σε 50 ημέρες βομβαρδισμών και χερσαίας εισβολής. Μέσα σε 50 ημέρες «καταστολής» και «παραδειγματικής τιμωρίας» των αιχμάλωτων…

Ήταν ένα «κατόρθωμα» που, αφού χειροκροτήθηκε τότε θερμά απ’ την φασιστική ισραηλινή πλειοψηφία, τώρα θα εξαργυρωθεί και «πολιτικά».

Το καλοκαίρι του 2014 το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο ήταν ήδη στενός σύμμαχος του φασιστικού ισραηλινού κράτους. Από τότε, χάρη στις άοκνες προσπάθειες των φαιόζ και των ροζ κυβερνητών έγινε ακόμα στενότερος. Τώρα ένα καλό μέρος αυτούς του διακομματικού ελληνικού βαθέος κράτους θα ψήφιζε, είναι σίγουρο (αν είχε το δικαίωμα) «στρατηγό Gantz for prime minister»…

Όποιος δεν καταλαβαίνει τι σημαίνουν αυτές οι ελληνικές εκλεκτές συμμαχίες απλά βάζει τα χέρια του μέχρι τον ώμο στο αίμα – προς το παρόν των παλαιστίνιων και των αιγύπτιων της αντίστασης… Όποιος λέει ότι «δεν με ενδιαφέρουν οι συμμαχίες του κράτους στο οποίο ζω και το τι κάνει σ’ αυτές» ανήκει απλά, σ’ εκείνο το είδος των πρωτοκοσμικών φασιστών που λένε: σκοτώστε τους όσο πιο μακρυά γίνεται – να μην μου χαλάσουν τον ύπνο τα ουρλιαχτά τους…

Σκοτώστε τους οπουδήποτε μακριά απ’ την αυλή μου… Για να το παίζω εγώ “αγωνιστής” με όλη μου την ησυχία…

(φωτογραφία: Ο χασάπης της Γάζα, αριστέρα, και δεξιά ο έλληνας θαυμαστής του, αρχηγός γεεθα στρατηγός Μιχάλης Κωσταράκος – στις 9 Δεκέμβρη του 2012. Στη στρατιωτική βάση Rabin, στο Τελ Αβίβ.

«Αλλά τότε που είχαμε συναντηθεί..» – θα έλεγαν οι φίλοι του στρατηγού Gantz όπως άλλωστε είπαν και οι ντόπιοι φίλοι του στρατηγού Μλάνιττς «… δεν είχε υπάρξει πρόβλημα…»

Αν η σφαγή στη Βοσνία και στη Σρεμπρένιτσα κράτησε συνολικά 4 χρόνια, η σφαγή στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη κρατάει ήδη 70. Πόσα μικρά και μεγάλα καθάρματα θα συνεχίσουν να την υποστηρίζουν; Πόσοι «δεν με ενδιαφέρει» τουρίστες στον πλανήτη γη θα συνεχίσουν να σηκώνουν τους ώμους – με τα χέρια τους στο αίμα; Πόσοι καραγκιόζηδες στα μέρη μας, άλλοι τσατσορούφιανοι κι άλλοι χρήσιμοι ηλίθιοι, θα παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει πρακτικά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός – και οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του;)

Είναι μεγάλη η απόσταση Καμπούλ – Μπογκοτά;

Τρίτη 29 Γενάρη. Είτε επειδή είναι ένα σκληροπυρηνικό ραμόλι, είτε επειδή κάποιος παρασύμβουλός του το υπέδειξε σαν μέρος του θεάτρου, ο εθνικός σύμβουλος Bolton εμφανίστηκε χτες σε συνέντευξη τύπου στο άσπρο σπίτι κρατώντας επιδεικτικά αυτό το σημείωμα (πάνω φωτογραφίες). Δεν ήταν δύσκολη η μεγέθυνση. Ο αυτοκρατορικός σφουγγοκωλάριος κρατούσε ένα χαρτί που έγραφε:

(3) Αφγανιστάν > καλοδεχούμενες οι συνομιλίες.

5.000 στρατός στην Κολομβία.

Υποτίθεται πως η Ουάσιγκτον κατέληξε σε συμφωνία με τους ταλιμπάν (μετά από εντατικές διαπραγματεύσεις στη Ντόχα), σε ένα σχέδιο που περιλαμβάνει «εξομάλυνση» στο αφγανιστάν, με (μεταξύ άλλων) αποχώρηση του αμερικανικου στρατού μέσα στους επόμενους 18 μήνες. Συνεπώς (έτσι πάει η Μπολτόνια επίδειξη) «παίρνουμε τον στρατό μας απ’ το ινδοκούς και τον φέρνουμε στην πίσω αυλή μας».

Θα ήταν γελοίο το «μήνυμα» αν δεν ήταν κάτι χειρότερο: πολύ γελοίο! Φυ-σι-κά και δεν πρόκειται να φύγει ο αμερικανικός στρατός απ’ το αφγανιστάν, παρά μόνο με τον τρόπο που έφυγε κάποτε απ’ το βιετνάμ! Δεν πήγε εκεί για διακοπές! Ούτε στήθηκε η 11η/9ου επειδή είχαν φαγούρα μέσα απ’ τις αρβύλες τους οι αμερικάνοι πεζοναύτες! Υπάρχουν διάφοροι τρόποι παραμονής – και ενάμισυ χρόνος είναι πολύς καιρός για να μεθοδευτούν οι πιο κατάλληλοι (για τα αμερικανικά συμφέροντα). Ή να βουλιάξουν, εξαιτίας του μπλοκ του ινδοκούς…

Απ’ την άλλη μεριά, η απειλή για αμερικανικό στρατό στην σύμμαχο κολομβία θα έπρεπε – αφού επιδεικνύεται – να θορυβήσει … το ίδιο το καθεστώς της κολομβίας! Διότι αν αυτά τα κόλπα ανακοινώνονται έτσι, τότε και ο αντίπαλος (επιπλέον: οι σύμμαχοί του) θα πάρει τα μέτρα του. Κι αν τα πάρει, πόσο καιρό θα χρειαστεί για να αρχίσει ο κολομβιανός στρατός να “αμύνεται της πατρώας γης”;

Θέλουμε να πούμε: ένα πράγμα η επίδειξη σχεδίων (που τα έχουμε υποδείξει εδώ και λίγο καιρό καθότι είναι γνωστά με κάποια έννοια) και άλλο η εφαρμογή τους…

(Οι γραβάτες με τα ιπτάμενα ελεφαντάκια είναι της μόδας; Παίζουν και με Μίκυ Μάους; Εδώ, στα μέρη μας, έχει παίξει μοντέλο shocking, αλλά χωρίς να φορεθεί ακόμα…

Επίσης: τα ιπτάμενα ελεφαντάκια πάνε σετ με τον χάρτη πίσω; Το μεξικό συμπεριλαμβάνεται στις “δυνάμεις του κακού”, στις “κόκκινες”;)

Κι άλλη μία

Πέμπτη 24 Γενάρη. Αν οι καταγγελίες (και ο ιμπεριαλιστικός φθόνος) της Ρώμης πουλιούνται σαν “αντι-ιμπεριαλιστικός”, η συνθήκη του Aachen που υπέγραψαν Merkel και Macron πριν 2 μέρες πουλιέται σαν “αντι-εθνικισμός”. Ακόμα και ο συμβολισμός της επιλογής του Aachen δεν διέφυγε, φυσικά, από κανέναν: η πρωτεύουσα της «αγίας ρωμαϊκής αυτοκρατορίας» του Καρλομάγνου…

Αν το Παρίσι επρόκειτο να είναι ένας σταθερός καπιταλιστικά εταίρος του Βερολίνου, τότε η «πολλών προθέσεων» συνθήκη του Aachen θα μπορούσε, πράγματι, να αποδειχθεί ένας καταλύτης για την επιτάχυνση της αναβάθμισης του project europe. Σε μια εποχή που «κτυπιέται» όχι μόνο από διάφορους ευρω-εθνο/φασισμούς αλλά και απ’ την Ουάσιγκτον. Θα λειτουργούσε σαν «κεντρομόλος δύναμη» για άλλα ευρωπαϊκά κράτη / καπιταλισμούς, σε μια ρεαλιστική βάση: προφανώς δεν πρόκειται να ακολουθήσουν όλα τα κράτη μέλη της ε.ε. οποιαδήποτε τέτοια αναβάθμιση…

Ωστόσο (εκτιμάμε πως) η «πολιτική ισότητα» ανάμεσα στον γερμανικό και στον γαλλικό καπιταλισμό είναι αδύνατη· επειδή είναι αδύνατη η «οικονομική ισότητα / συμμετρία». (Παραπέμπουμε στα ενδεικτικά στοιχεία που είχαμε δημοσιοποιήσει υπό τον τίτλο «η γραμμή μαζινό» στις 8 του περασμένου Δεκέμβρη). Κατά συνέπεια οι συμβολισμοί σ’ αυτήν την διακρατική συμφωνία είναι περισσότεροι απ’ τις πραγματικές δυνατότητες ή/και διαθέσεις. Γιατί το Βερολίνο είναι πάντα, για το Παρίσι, ένας εξαιρετικά απειλητικός ανταγωνιστής (όσες / όσοι ζουν στη γαλλία το ξέρουν απ’ την καθημερινή προπαγάνδα…)

Εκείνο που ίσως είναι πρακτικό (και από πολλές απόψεις αναγκαίο), πίσω απ’ την πρόνοια της συμφωνίας ότι «τα δύο κράτη θα αλληλοϋποστηρικτούν στρατιωτικά σε περίπτωση που το ένα απ’ τα δύο δεχτεί επίθεση» (ε; ποιο κράτος περιμένει επίθεση;), είναι η σύγκλιση των πολεμικών βιομηχανιών τους, των τύπων των όπλων που έχουν ή θα κατασκευάσουν, πιθανόν και η σοβαρή δημιουργία κάποιων «κοινών» στρατιωτικών σωμάτων. Για χρήση εκεί (και μόνο) όπου τα συμφέροντά τους θα συμπίπτουν.

Αυτό ήταν, άλλωστε, που απάντησε η Merkel όταν ρωτήθηκε για τις διαφορές μεταξύ γερμανίας και γαλλίας. … Υπάρχει πάντα το ερώτημα πόσο αυτόνομο μπορεί να είναι κράτος… Γυρνάμε τον κόσμο πουλώντας δύο πολεμικά αεροπλάνα, το eurofighter και το rafale. Αυτό δεν έχει νόημα… Δεν μπορούμε να διασταυρώνουμε τα ξίφη μας για κάθε βίδα…

Όχι, μην το κάνετε… Αλλά θα συμφωνήσουν οι γάλλοι βιομήχανοι ότι οι περισσότερες βίδες θα είναι γερμανικές; Χλωμό…

Συναστρία

Σάββατο 19 Γενάρη. Ο “τρελός σκύλος” Mattis εκτός… Ο Lieberman εκτός… Ο ψεκασμένος εκτός… Είναι μια μοναδική στιγμή στην παγκόσμια ιστορία!!! Η ευκαιρία να φτιαχτεί μια «μικτή κόσμου» βετεράνων, με όνομα mad dogs united. MDU.

Όχι, υποχρεωτικά, για να ξαναμπούν σε κυβερνήσεις. Όσο για να κάνουν περιοδείες θυμίζοντας στους αφελείς ότι με λουρί ή αδέσποτες οι αγέλες της εξουσίας γυροφέρνουν…

(φωτογραφίες: Ένας «εξαιρετικός υπουργός άμυνας» – το είπε, στο αποχαιρετιστήριο, ένας τενεκεδένιος…)

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 14 Γενάρη. Αρχίζει να γίνεται σαφές ότι η μισο-αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την βόρεια και βορειοανατολική συρία σημαίνει (για την Ουάσιγκτον) ενίσχυση των βάσεών της στο (βόρειο και δυτικό) ιράκ. Πέρα από τους καραβανάδες και τον Pompeo η fast επίσκεψη του ψόφιου κουναβιού σε αμερικανική βάση (στην al-Asad), στο δυτικό ιράκ, σημαίνει ότι (εκτός απ’ την γερμανία) και το ιράκ θεωρείται απ’ την Ουάσιγκτον κατεχόμενη χώρα: το ψόφιο κουνάβι δεν πήγε στην Βαγδάτη, ούτε συνάντησε κάποιον ιρακινό αξιωματούχο. Πέταξε πάνω απ’ τον μισό πλανήτη για να πάει στην βάση του, για τρεισίμισυ ώρες. Δήλωσε ότι «δεν έχω σχέδια να πάρω τον στρατό απ’ το ιράκ. Αντίθετα, θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε το ιράκ σαν βάση αν χρειαστεί να κάνουμε κάτι στη συρία». Τελεία και παύλα.

Εδώ, όμως, οι επιπλοκές θα είναι ακόμα σοβαρότερες απ’ αυτές στη συρία. Πρώτον, οι αμερικανικές βάσεις στο ιράκ είναι υπό νατοϊκή «ομπρέλλα». Πράγμα που σημαίνει (θεωρητικά κατ’ αρχήν) ότι αν άλλα κράτη – μέλη (π.χ. το Βερολίνο…) αρχίζουν να βάζουν ζητήματα mission accomplished και “τι δουλειά έχουμε εκεί;” θα υπάρξει ένας κάποιος θόρυβος. Δεύτερον, και σημαντικότερο, το ιράκ έχει κυβέρνηση: μια συμμαχία κομμάτων που θέλουν να ξεκουμπιστούν οι αμερικάνοι. Πως, άραγε, σκοπεύει η Ουάσιγκτον να “πείσει” αυτήν την κυβέρνηση να αλλάξει γνώμη;

Τρίτο και σημαντικότερο. Το 2003, όταν η Ουάσιγκτον σχεδίαζε την εισβολή στο ιράκ, η Άγκυρα (υπό τον νέο τότε πρωθ. Erdogan) απαγόρευσε στον αμερικανικό στρατό να ανοίξει δεύτερο μέτωπο, απ’ τα τουρκο-ιρακινά σύνορα. Η Άγκυρα δεν θέλει αμερικανικές βάσεις στο ιράκ, και σίγουρα όχι κοντά στα σύνορά της· η Τεχεράνη επίσης· η Δαμασκός εννοείται· και η Μόσχα, φυσικά. Το μπλοκ της Αστάνα δηλαδή, το οποίο έχει προσεγγίσει και η Βαγδάτη.

Δυσκολευόμαστε σαν ασταμάτητη μηχανή και σαν άνθρωποι να καταλάβουμε αν το αμερικανικό κράτος / παρακράτος σχεδιάζει πράγματι οτιδήποτε σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης ή αυτοσχεδιάζει κυριολεκτικά, προκειμένου να μην δυσαρεστήσει τους συμμάχους του στον άξονα (Τελ Αβίβ και Ριάντ) αδιαφορώντας για το αύριο.

Ας μην σχολιάσει πάντως κανείς ότι το δεύτερο «αποκλείεται». Καθόλου δεν αποκλείεται!

(φωτογραφία: Τον έχουν φάει οι έγνοιες. Έχει ρέψει…)

Στ’ άρματα, στ’ άρματα (και η αυτού μεγαλειότης)

Σάββατο 12 Γενάρη. …H πολιτική που ακολουθήθηκε απ’ την δεκαετία του ’60 και μετά, η πολιτική της αποχώρησης απ’ τις περιοχές «ανατολικά του Σουέζ», τελειώνει τώρα καθώς το Ηνωμένο Βασίλειο έχει την ευκαιρία να ξαναδιαμορφώσει τον ρόλο του στην παγκόσμια σκηνή…

Αυτή τώρα είναι η σημαντικότερη στιγμή για το έθνος μας απ’ το τέλος του Β παγκόσμιου πολέμου, καθώς μπορούμε να αναδιαρθρωθούμε, μπορούμε να παίξουμε πρακτικά έναν ρόλο στην παγκόσμια σκηνή, τον ρόλο που ο κόσμος περιμένει από εμάς…. Επί δεκαετίες το μεγαλύτερο μέρος του εθνικού προσανατολισμού μας χρωματίστηκε απ’ τις συζητήσεις για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τώρα είναι η στιγμή μας να γίνουμε μια πραγματική παγκόσμια δύναμη για άλλη μια φορά – και νομίζω ότι οι ένοπλες δυνάμεις μας έχουν πραγματικά σημαντικό ρόλο σαν μέρος αυτής της δύναμης…

Μπορεί (θα έπρεπε) να ανατριχιάσετε: οι «φιλόδοξοι» μάγκες του (πολυπολικού) πλανήτη έχουν αρχίσει και να εκδηλώνονται, και να εξοπλίζονται, και να απλώνονται όπου μπορούν. Μιλώντας για την παλιά ήπειρο, μετά το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο, που ακονίζει όλο και πιο έντονα τον ιμπεριαλισμό του, να και το αγγλικό. Σιγά μην έλειπε!

Αυτός που δήλωσε τα πιο πάνω, συνεντευξιαζόμενος με την καθεστωτική sunday telegraph στις 30 του περασμένου Δεκέμβρη (σχεδόν πριν 2 βδομάδες) είναι ο άγγλος υπ.αμ. Gavin Williamson. Και δεν έμεινε στη “γενική θεώρηση”. Ξεκαθάρισε ότι το Λονδίνο ψάχνει επειγόντως για να δημιουργήσει μόνιμες στρατιωτικές βάσεις “τόσο στην Άπω Ανατολή όσο και στην Καραϊβική”. “Υποψήφιες” θέσεις στην Άπω Ανατολή είναι είτε η σιγκαπούρη είτε το μπρουνέι – στη μύτη του Πεκίνου. Υποψήφια για την Καραϊβική είναι η γουιάνα (άλλοτε αγγλική αποικία).

Ο ιμπεριαλιστικός προσανατολισμός του Λονδίνου είναι σαφής για την ασταμάτητη μηχανή. Τον μισό (αλλά μόνο τον μισό) περιέγραψε περιληπτικά ο Williamson: το Λονδίνο επιδιώκει να δέσει οικονομικά / στρατιωτικά τις παλιές ζώνες «αυτοκρατορικής» επιρροής του (αυτές που έχασε απ’ την Ουάσιγκτον, οριστικά με τον Β παγκόσμιο): αυστραλία, καναδά, νέα ζηλανδία, πρώην αποικίες στην Καραϊβική και στην Αφρική. Η έντονη ανάμνηση των χρυσών καιρών της αποικιοκρατίας ξαναζωντανεύει!

Μόνο που τώρα δεν υπάρχουν “άδεια εδάφη” για να κατακτηθούν απ’ τον αγγλικό στρατό!! Σχεδόν παντού (στις “περιοχές ενδιαφέροντος”) το Λονδίνο επιδιώκει (ή θα υποχρεωθεί σε) “αντιπαράθεση” τόσο με το Πεκίνο όσο και με την Μόσχα – και τους συμμάχους τους.

Κι εκεί έρχεται το δεύτερο μισό του αγγλικού ιμπεριαλισμού, αυτό που δεν λέγεται, επειδή είναι προβληματικό: το Λονδίνο θέλει να επωφεληθεί απ’ την σχετική παρακμή της Ουάσιγκτον ώστε να πάρει πίσω ένα μέρος απ’ αυτά που έχασε (και κέρδισαν οι ηπα) τα τελευταία 70 χρόνια· ταυτόχρονα όμως χρειάζεται οπωσδήποτε την αμερικανική στρατιωτική υποστήριξη για να υλοποιήσει αυτόν τον (ιμπεριαλιστικό) “επαναπατρισμό” (if….)!! Αξίζει να σημειωθεί αυτό, που ίσως είναι το πιο απλό, είναι όμως χαρακτηριστικό: τα αγγλικά υποβρύχια που μπορούν να εκτοξεύσουν πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές ΔΕΝ βρίσκονται σε αγγλικά λιμάνια αλλά (υποχρεωτικά) σε αμερικανικά, υπό την υψηλή εποπτεία του αμερικανικού πενταγώνου. Ο αγγλικός στρατός πρέπει να ζητήσει την αμερικανική άδεια για να τα χρησιμοποιήσει…

(φωτογραφία πάνω: Η λατινική αμερική εξελίσσεται πολύ γρήγορα σε ένα ακόμα πεδίο αναμετρήσεων του 4ου παγκόσμιου πολέμου, καθώς δεν είναι «εκτός» ούτε η Μόσχα ούτε το Πεκίνο. Η ασταμάτητη μηχανή θα προσπαθήσει να αντι-πληροφορεί και επ’ αυτού, αλλά ζητάει προκαταβολικά κατανόηση: είναι πεισματάρα, αλλά κινείται, ήδη, πέρα απ’ τα όρια του αδύνατου σε ότι αφορά το εύρος των ζητημάτων που πρέπει να παρακολουθεί… Δεν θα παραιτηθεί – πάντως!

φωτογραφία κάτω: Ο Williamson επιθεωρεί τα κομμάντα του. Αλλά η αλήθεια είναι ότι οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες του κράτους του είναι σε μεγάλο βαθμό φαντασιώσεις – δεν διαθέτει «αξιόμαχο στρατό» εδώ και πολλές δεκαετίες. Στον β παγκόσμιο πόλεμο η συμμετοχή των άγγλων ήταν από μια βαθμίδα αξιωματικών και πάνω – οι απο κάτω ήταν ινδοί, πακιστανοί, αυστραλοί και καναδοί. Αυτοί μάτωναν τότε. Ψάχνει το Λονδίνο καναδούς ή αυστραλούς πεζικάριους για να πολεμήσουν κατά του κινεζικού στρατού;

Εκείνο, πάντως, στο οποίο διακρίθηκε τότε ο στρατός της αυτού μεγαλειότητας ήταν ο ελιγμός «τα πόδια στον ώμο». Σκεφτείτε ότι θεωρείται «εθνικό κατόρθωμα» του αγγλικού στρατού στον Β παγκόσμιο ότι ο γερμανικός στρατός του επέτρεψε να την κάνει και να σωθεί, δια θαλάσσης, απ’ την Δουνκέρνη…)