Tag: στρατός

God save the king!

Πέμπτη 30 Σεπτέμβρη>> Δεν είναι ασυνήθιστος ο μελοδραματισμός και ο θεατρινισμός στις επίσημες (: δημόσιες) διακρατικές σχέσεις. Αν όμως είναι κυρίως τέτοιες, το θέμα αποκτά ειδικό ενδιαφέρον: καλλιτεχνικό!

Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron και ο ρημαδοΚούλης, εκπροσωπώντας τα αντίστοιχα καθεστώτα πανηγυρίζουν για μια (σεμνή) «αγορά του αιώνα» απ’ τον δεύτερο και την παροχή «στρατιωτικής προστασίας» απ’ τον πρώτο, in case of emergency…

Ας αρχίσουμε απ’ το δεύτερο. Διορθώστε μας αν κάνουμε λάθος αλλά αν θυμόμαστε καλά ο γαλλικός στρατός έχει να νικήσει απ’ την εποχή του Βοναπάρτη! Και σίγουρα όχι απ’ τον 20ο αιώνα και μετά. Στον Α παγκόσμιο δεν κέρδισε, άσχετα με το τι έγραψε το ταμπλώ. Στον Β ηττήθηκε συντριπτικά (ακόμα και τον γαλλικό στόλο βούλιαξε η αγγλία, που ήταν σύμμαχος…). Τόσο συντριπτικά ώστε ο πολύς Ντε Γκώλ ίδρωσε για να βάλει ένα γαλλικό τάγμα επικεφαλής του στρατού των συμμάχων καθώς θα έμπαινε στο Παρίσι… για να γλυτώσει την «εθνική» ταπείνωση ότι την γαλλική πρωτεύουσα θα την απελευθέρωναν οι μισητοί άγγλοι….

Από τότε μόνο ήττες και συντριβές. Στην αλγερία, στο βιετνάμ, στη λιβύη, και τώρα στο μάλι (περισσότερα στο επόμενο σχόλιο). Ακόμα και εκεί που το γαλλικό επιτελείο έστειλε undercover «δυνάμεις», στη συρία (στο πλευρό του isis…) και στην υεμένη (για λογαριασμό του τοξικού…), κι εκεί ήττες. Αυτός ο στρατός, λοιπόν, θα είναι «ο προστάτης της ελλάδας» στην εντελώς υποθετική περίπτωση ενός ελληνο-τουρκικού πολέμου; Κλείνουμε τα μάτια από τρόμο και μόνο με την σκέψη ότι το καμάρι του βασιλιά Macron, το 30χρονο αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle, θα μπορούσε να αφήσει το κουφάρι του στο Αιγαίο…

Μ’ άλλα λόγια, το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε ο βασιλιάς Macron αλλά και οποιοσδήποτε διάδοχός του, θα ήταν ένας πόλεμος με την Άγκυρα! Ή, ακόμα, και μια «περιορισμένη εμπλοκή». Γιατί να θέλει οτιδήποτε άλλο; Ποιά είναι τα συμφέροντα του γαλλικού ιμπεριαλισμού στην ανατολική Μεσόγειο; Αν κρατούσε την επιρροή που είχε στη μέση Ανατολή (στον λίβανο και στην  συρία) θα μπορούσε να πει κάποιος «αααα, θέλει να κρατήσει μια αεροναυτική γραμμή ως εκεί». Αλλά κι αυτήν την έχει χάσει. Και δεν πρόκειται να την ξανακερδίσει…

Επιπλέον το Αιγαίο (σα συνέχεια της Μαύρης Θάλασσας) και η ανατολική Μεσόγειος είναι ήδη πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ του Joνυσταλεάν και του ευρασιατικού project συνολικά. Ειδικά της Μόσχας. Το ελλαδιστάν το ξέρει και το εννοεί, προσφέροντας όλο και περισσότερες βάσεις στον us army, εδώ και 6 χρόνια – τόσες πολλές που το αμερικανικό πεντάγωνο δεν τις χρειάζεται όλες! Θέλουν πράγματι οι εκπρόσωποι του γαλλικού ιμπεριαλισμού να χωθούν στα ρουθούνια τίνος; Της Μόσχας; Της Ουάσιγκτον; (Βοηθείστε μας please… Για παράδειγμα θεωρείται σοβαρό το σημείο της “προστασίας” που αναφέρεται στο ενδεχόμενο “μια χώρα μέλος του νατο να επιτεθεί σε άλλη χώρα μέλος”;)

Τα περί «γαλλικής προστασίας» είναι μόνο ένας θεατρινισμός για να χρυσωθεί το χάπι προς τους ντόπιους υπηκόους ότι το ελλαδιστάν, μ’ ένα δημόσιο χρέος χωρίς ιστορικό προηγούμενο, θα δώσει την επόμενη δεκαετία 10 δισεκατομύρια ευρώ για πλοία και αεροπλάνα που μπορεί να είναι εν μέρει ξεπερασμένα όταν θα παραδοθούν.

Για να γίνει η κωμωδία ακόμα πιο ξεκαρδιστική, οι περιώνυμες φρεγάτες Belh@arra ΔΕΝ υπάρχουν!! Το ελλαδιστάν ψωνίζει «μακέτο» (όπως έγινε με τα υποβρύχια για την αυστραλία)! Ένα τέτοιο «μακέτο» επιδείχθηκε για πρώτη φορά σε εμπορική έκθεση στο Παρίσι το 2016… Τον Απρίλη του 2017 το γαλλικό κράτος υπέγραψε ένα συμβόλαιο με τις κατασκευάστριες (Naval Group και Thales) για 5 κομμάτια παραδοτέα απ’ το 2023 και μετά, με την προοπτική να είναι επιχειρησιακά έτοιμα (μετά τις δοκιμές και τα λοιπά) το 2025. Η σιδεροδουλειά για το κήτος του πρώτου άρχισε τον Οκτώβρη του 2019, αλλά μετά ήρθε ο τσαχπίνης… Όλα αυτά σημαίνουν πως ως σήμερα δεν υπάρχει ούτε μία τέτοια φρεγάτα έτοιμη – μόνο μακέτες και πλάνα… Και επειδή (ειδικά στην αρχή) σε τέτοιες κατασκευές διαπιστώνονται λάθη, ατέλειες, προβλήματα όταν το πρώτο ή το δεύτερο κομμάτι «κτιστεί» και εξοπλιστεί, μπορεί κανείς να είναι βέβαιος ότι οι αληθινές Belh@arra θα αργήσουν για χρόνια να σκίσουν στα σοβαρά τα νερά της Μεσογείου.

Υποτίθεται τώρα πως επειδή ο βασιλιάς Macron είναι τρελά ερωτευμένος με το ελλαδιστάν, τα δύο πρώτα κομμάτια Belh@arra που προορίζονται για το δικό του ιμπεριαλιστικό ναυτικό και ίσως να είναι έτοιμα το 2023 (ίσως και όχι…) δεν θα τα κρατήσει αλλά θα τα δώσει στην Αθήνα!!! Πράγμα που σημαίνει ότι ένα κρατικό συμβόλαιο που έχει υπογραφτεί απ’ το 2017 και αφορά τις γαλλικές μιλιταριστικές ανάγκες θα πάει στα σκουπίδια για χάρη ενός κρατικού συμβολαίου που θα υπογραφτεί το 2022 και αφορά τις ελληνικές μιλιταριστικές ανάγκες… Συγκινητικό!!! Ανατριχιαστικό!!! (Αλλά τότε, ξεβράκωτο από Belh@arra για τα επόμενα χρόνια, πώς θα προστατεύει το γαλλικό ναυτικό το ελλαδιστάν; Ε;;)

(φωτογραφία: Το «μακέτο». Οτιδήποτε άλλο δείτε είναι προϊόν δημιουργικής δουλειάς σε υπολογιστή…)

Υποσαχάρια αφρική

Πέμπτη 30 Σεπτέμβρη>> Σε ανταπόδοση της «προστασίας» που θα προσφέρει ο βασιλιάς και οι διαδοχοί του στο φτωχό πλην τίμιο ελλαδιστάν, αυτό το τελευταίο «θα» στείλει στρατό στο μάλι… Όπου, ως γνωστόν, φτάνουν τα γαλλικά σύνορα…

«Θα»; «Θα στείλει»; Λάθος! Το ελληνικό κράτος / παρακράτος έχει στείλει ήδη «ενισχύσεις» (ίσως μικρές αλλά σίγουρα «θαυματουργές»!) στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που κάνει το Παρίσι στη ζώνη του Sahel, για να προστατέψει τα ορυχεία διάφορων στρατηγικών πρώτων υλών (με πρώτο το ουράνιο) που έχουν ανάγκη οι βιομηχανίες του…

Χμμμμ…. Το Παρίσι έχει σοβαρά προβλήματα πλέον σ’ αυτήν την «αντιτρομοκρατική» κατοχική εκστρατεία: το μάλι είναι το γαλλικό «αφγανιστάν»! Τον περασμένο Ιούνη το γαλλικό πεντάγωνο ανακοίνωσε πως «αναδιπλώνεται» από 3 βάσεις στο βορρά (στο Kidal, στο Timbuctu και στο Tessalit) και μειώνει τον δικό του στρατό κατοχής από 5.000 σε 2.500. Πράγμα που σημαίνει πως ίσως χρειάζεται μια έξτρα αναπλήρωση από συμμαχικούς κρατικούς μισθοφόρους, όπως ας πούμε οι έλληνες…

Ναι, το Παρίσι έχει σοβαρά προβλήματα στη ζώνη του Sahel που θεωρούσε, περίπου, ιδιοκτησία του. Η στρατιωτική κυβέρνηση του μάλι, δείχνει έντονο αντι-γαλλισμό (στο παρελθόν το μάλι ήταν γαλλική αποικία, οπότε είναι πολλοί οι μαλινέζοι που δεν θέλουν να ξαναγίνει…) και κανονίζει να προσλάβει για λογαριασμό της και υπό τις διαταγές της 1.000 μισθοφόρους απ’ την ρωσική εταιρεία wagner!!! Η wagner είναι το ρωσικό αντίστοιχο της αμερικανικής blackwater. Με μια ουσιαστική διαφορά: η wagner, αν και τυπικά ιδιωτική, βρίσκεται υπό τον «διακριτικό έλεγχο» του ρωσικού υπ.εξ. – για να μην γίνονται «λάθη» και «υπερβολές» που θα δυσφημίσουν την Μόσχα… Επίσημα, φυσικά, το ρωσικό καθεστώς όχι μόνο αρνείται οποιαδήποτε σχέση μ’ αυτήν την ιδιωτική εταιρεία σκυλιών του πολέμου, αλλά αμφισβητεί ακόμα και την ύπαρξή της! Αλλά μισθοφόροι της wagner ήταν στην ανατολική λιβύη μαζί με τον τζενεράλ Haftar…

Ρώσικος στρατός στο Sahel; Τυπικά μισθοφορικός αλλά ρώσικος; Αυτό είναι εφιάλτης για τον βασιλιά Macron, που βλέπει ότι το δικό του αφρικανικό «αφγανιστάν» θα έχει την τύχη του ασιατικού: κερδίζουν, τελικά, οι rivals!

Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, έστω και σαν δεύτερο βιολί, μέσω των πολιτικών του εκπροσώπων έχει υπογράψει συμφωνία ότι θα βοηθάει τον γαλλικό στην υποσαχάρια εκστρατεία του. Σε αντίθεση με την «προστασία απ’ την τουρκία» που είναι επί πιστώσει, η «προστασία απ’ το αντάρτικο των Tuareg και διάφορων ισλαμιστικών οργανώσεων» είναι τοις μετρητοίς. Αυτό δείχνει την μεγάλη ελληνική καρδιά – ή το «χέσιμο», έτσι δεν είναι;

Όπως τοις μετρητοίς είναι και η προστασία της πετροχούντας του τοξικού, στο Ριάντ. Αδειάζουν πόστα οι αμερικάνοι; Τσουπ γαλανόλευκη! Αδειάζουν πόστα οι γάλλοι; Τσουπ γαλανόλευκη! Βγάζει γλώσσα το ελλαδιστάν, και θα έρθει η στιγμή που κάποιος θα του την κόψει…

Ευρωστρατός

Πέμπτη 30 Σεπτέμβρη>> Το άλλο ανέκδοτο για το «ελλάς – γαλλία – συμμαχία 2.0» είναι ότι αυτά τα δύο κράτη πρωτοπορούν (με την «ειδική στρατηγική σχέση τους») στη στρατιωτική χειραφέτηση της ευρώπης απ’ τις ηπα…

Το ανέκδοτο περί ενιαίου «ευρωπαϊκού» μιλιταρισμού / ιμπεριαλισμού είναι παλιό. Πολύ παλιό. Ο «ευρωστρατός» έχει ακουστεί και ξανακουστεί καμμιά δεκαριά φορές τα τελευταία 30 χρόνια, πάντα με το ίδιο επιχείρημα, την ίδια αναγκαιότητα: την «ευρωπαϊκή χειραφέτηση». Αν υπάρχει – και υπάρχει – ένα κράτος που έχει κάνει τα πάντα για να εμποδίσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αυτό είναι το γαλλικό! Ακριβώς: το γαλλικό!

Σοβαρές πραγματικές αλλά και ιδεολογικές αιτίες φταίνε γι’ αυτό. Το Παρίσι είναι το μόνο κράτος της ηπειρωτικής ευρώπης με πυρηνικά όπλα… Είναι εύλογο, λοιπόν, ότι δεν θα έβαζε τις ατομικές του βόμβες στην υπηρεσία οποιουδήποτε άλλου καπιταλιστικού συμφέροντος εκτός απ’ τα αυστηρά εννοημένα δικά του.

Επιπλέον: πέρα απ’ το Λονδίνο ο πραγματικός αντίπαλος του Παρισιού και η πραγματική πηγή των «εθνικών» φόβων του δεν είναι η Ουάσιγκτον αλλά το Βερολίνο. Εν μέρει εξαιτίας της ιστορίας των ευρωπαϊκών ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών στον 20ο αιώνα, και κυρίως της συντριβής στον Β παγκόσμιο. Κυρίως όμως επειδή ο γερμανικός καπιταλισμός έχει αποδειχθεί πολύ πιο δυναμικός απ’ τον γαλλικό. Θα ήταν, λοιπόν, κάτι χειρότερο από «εθνική προδοσία» το να μπει, στα πλαίσια κάποιου «ευρωστρατού», γαλλικός στρατός υπό τις διαταγές γερμανού στρατηγού!!

Πράγμα που σημαίνει: όταν γάλλοι καθεστωτικοί μιλούν για «στρατιωτική χειραφέτηση της ευρώπης» εννοούν υπό γαλλικές διαταγές αποκλειστικά και μόνο!!! Πράγμα που δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ – απλά…

Δεν τελειώνει εκεί η φάρσα της δήθεν «γαλλικής πρωτοπορείας» για την «ευρωπαϊκή στρατιωτική χειραφέτηση», με συνεταίρο το ελλαδιστάν πια… Έχουν περάσει λίγοι μόνο μήνες απ’ την περασμένη άνοιξη όταν, με δύο διαδοχικές «ανοικτές επιστολές» εκατοντάδες γάλλοι καραβανάδες, απόστρατοι και εν ενεργεία, προειδοποίησαν για (ή απείλησαν με, ανάλογα με το πως το καταλαβαίνει κανείς) εμφύλιο πόλεμο. Ακροδεξιοί αναμφίβολα, ανεμίζοντας τον «πατριωτισμό» τους, δεν παρέλειψαν να δώσουν τα διαπιστευτήριά τους:

… Είμαστε απ’ αυτούς που υπηρέτησαν στο Αφγανιστάν, στο Μάλι και στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, ή σε αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις στο εσωτερικό της χώρας… Δώσαμε το αίμα μας για να καταστρέψουμε τον Ισλαμισμό….

Δεν είναι καθόλου παράξενο ή πρωτότυπο: όταν οι ιμπεριαλιστικές εκστρατείες εκτός συνόρων αποτυγχάνουν, όταν ηττώνται, πολλοί πιστοί τους «επιστρέφουν» εντός συνόρων δριμύτεροι συνήθως σαν εσωτερικός ιμπεριαλισμός προκαλώντας (ή ελπίζοντας να αξιοποιήσουν) μια σοβαρή εσωτερική κρίση. Σπάνια, πολύ σπάνια, τέτοιου είδους εσωτερική κρίση είναι χειραφετική / αντι-ιμπεριαλιστική – τέτοια ήταν η περίπτωση της πορτογαλίας και της «επανάστασης των γαρυφάλλων»…

(Συμβαίνουν και στην Ουάσιγκτον τα ίδια με το Παρίσι τον ίδιο καιρό, με ανάλογες επιστολές και προφητείες περί επερχόμενου εμφυλίου, πάλι από καραβανάδες, για τους ίδιους ακριβώς πραγματικούς λόγους…)

Τί νομίζει, λοιπόν, ότι είναι ο βασιλιάς Macron; Πού προσπαθεί να κρύψει την παρακμή του βασιλείου του;

(φωτογραφίες: 27 Απρίλη και 10 Μάη, το γαλλικό φασιστοκαραβαναριό είχε εαρινή φαγούρα. Δεν είναι η καλύτερη διαφήμιση του “γαλλικού πολιτισμού” και της “προσήλωσης στη δημοκρατία”, έτσι δεν είναι; Ούτε το ιδανικό εξαγώγιμο είδος…)

Ελλαδιστάν uber alles!

Πέμπτη 30 Σεπτέμβρη>> Ό,τι κι αν νομίζει πως είναι ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης, το δικό μας «ριζικό» είναι εδώ.

Έχουμε γράψει αναλυτικά στο παρελθόν για την πολιτική γεω-πρόσοδο που είναι η «καρδιά» του νέου ελληνικού κράτους, απ’ την εποχή της δημιουργίας του τον 19ο αιώνα. Για το γεγονός δηλαδή ότι οι «άρχοντες του λαού και του τόπου» προσπαθούν να παρεμβάλλονται στις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις των «μεγάλων δυνάμεων» για να αυξάνουν την γεωπολιτική αξία του οικοπέδου που διοικούν – και τα δικά τους, συχνά προσωπικά οφέλη.

Το κόλπο αυτό το έχουν κάνει πολλές φορές οι κατά καιρούς άρχοντες (πολιτικοί, θρησκευτικοί, στρατιωτικοί) – και όσες φορές τα κατάφεραν ακόνισαν τον ελληνικό ιμπεριαλισμό. Όσες φορές απ’ την άλλη έκαναν λάθος υπολογισμούς, κατέληξαν σε «εθνικές καταστροφές».

Το τωρινό πρόβλημα αυτού του μοντέλου και των εκπροσώπων του είναι ότι, από πολιτική γεωγραφική άποψη, το ελληνικό οικόπεδο ΔΕΝ μπορεί να παρεμβληθεί (ή δεν έχει ιδιαίτερη αξία σαν θέση) στον οξυνόμενο παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό / 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Το ευρασιατικό project κινείται ταυτόχρονα σε πολλούς “δρόμους” και έχει κατακτήσει ήδη θέσεις στην αφρική, βόρεια και υποσαχάρια. Αντίθετα, σ’ αυτήν την καινούργια γεωγραφία της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης, εντελώς καινούργια εδώ και αιώνες, το τουρκικό καθεστώς / έδαφος έχει καίρια θέση και δυνατότητες. Είναι στρατηγικά πολύτιμο, είτε για την όποια «δύση» είτε για το ευρασιατικό project. Πράγμα που σημαίνει ότι έχει πολλαπλάσιες δυνατότητες κινήσεων, ελιγμών, επιλογών – σε σχέση με το ελλαδιστάν.

Ελλείψει μιας «καλής θέσης» στις πραγματικές ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, τόσο οι φαιορόζ όσο και το ρημαδογκουβέρνο, έχουν επιλέξει να συμμαχήσουν ακόμα πιο σφικτά, σχεδόν «παθολογικά», με την παρακμιακή πρώην υπερδύναμη – αυτή είναι η «γραμμή» του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου», του εφοπλιστικού, που δεν έχει άλλες επιλογές εκτός απ’ το να ελπίζει στο αμερικανικό πολεμικό ναυτικό. (Δεν έχει ξανασυμβεί στην πρόσφατη ιστορία να  κυκλοφορούν από το 2015, κατά κύματα, οι εντόπιες πολιτικές βιτρίνες με χάρτες για να πείσουν τους «γιάνκηδες» ότι χρειάζονται κι άλλες βάσεις στα μέρη μας εκτός απ’ αυτές που ήδη έχουν!) Δευτερευόντως οι βιτρίνες του ελλαδιστάν ψάχνουν μια θέση σε πλαστές ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, όπως η υποτιθέμενη ανάμεσα στο Παρίσι και την Ουάσιγκτον.

Η ιστορία με τα υποβρύχια της αυστραλίας προβλήθηκε απ’ τους εντόπιους δημαγωγούς (και υιοθετήθηκε απ’ το πόπολο) σαν «σοβαρή ρήξη» στις σχέσεις γαλλίας – ηπα ή ευρώπης – ηπα. Προφανώς έχει ξεχαστεί σαν ασήμαντο το τι είχε γίνει το 2003, παραμονές της αμερικανικής εισβολής στο ιράκ, όταν κοτζάμ Ράμσφελντ είχε δηλώσει πανηγυρικά ότι «η παλιά ευρώπη πεθαίνει» (δηλαδή η γαλλία και η γερμανία) επειδή τα συγκεκριμένα κράτη δεν θα συμμετείχαν στην εκστρατεία… Έχει ξεχαστεί το τι είχε γίνει όταν αποκαλύφθηκε ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες παρακολουθούσαν το προσωπικό τηλέφωνο της Μέρκελ…

Με δυο λόγια υπάρχει πράγματι μια κάποια ένταση στις σχέσεις της Ουάσιγκτον … όχι με την μυθική «ευρώπη» (στην οποία ανήκουν η πολωνία και τα βαλτικά κράτη, ε;…) αλλά με πολύ συγκεκριμένα κράτη. Στα οποία ΔΕΝ ανήκει το γαλλικό. Η ένταση αφορά κυρίως το γερμανικό. Οφείλεται στους διαφορετικούς προσανατολισμούς των κρατών / καπιταλισμών – τι άλλο;

Παρίσι και Ουάσιγκτον βρίσκονται στην ίδια μεριά, μαζί με το Λονδίνο (παρότι, φυσικά, το Παρίσι γρυλίζει πότε πότε προς την άλλη μεριά της Μάγχης). Την μεριά της ιμπεριαλιστικής παρακμής εξαιτίας της ανάδυσης και της διαρκούς εξέλιξης και δυναμικής του ευρασιατικού project. Αν και όποτε υπάρχουν τριβές μεταξύ αυτών των τριών κρατών, οφείλονται μόνο στο ότι είναι υποχρεωμένα να κινούνται σε όλο και μικρότερο τμήμα του κόσμου έχοντας πάντα μεγάλη όρεξη και παγκόσμιες φιλοδοξίες – οπότε πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο…

Δεν υπάρχει λοιπόν αντιπαλότητα μεταξύ Παρισιού και Ουάσιγκτον τέτοια ώστε ένας γεωπροσοδικός σχηματισμός σαν το ελλαδιστάν να μπορεί να τζογάρει επάνω της! Κι όταν χάνεται ο ιστορικός / γεωγραφικός παράγοντας «πρόσθεσης αξίας» στο οικόπεδο, διάφορα άσχημα έπονται. Όπως το να κάνεις deal με μακέτες…

Απομένει, οπωσδήποτε, το θέατρο. Το ελληνικό κοινό είναι αποδεδειγμένα πιστό στις σαπουνόπερες. Συνεπώς συγκινείται εύκολα…

(φωτογραφία: ο αριστερά, μέσα στα υπόλοιπα μεγαλεπήβολα και αυτοκρατορικά, έχει βάλει σκοπό να φτιάξει δικό του ισλάμ… Ο δεξιά προσπαθεί να κάνει «εκσυγχρονισμό του παραγωγικού μοντέλου»… Ο πρώτος έχει εκλογές την ερχόμενη άνοιξη… Ο δεύτερος ακούει το κρίτσι-κρίτσι απ’ το ίδιο του το κόμμα στα πόδια της καρέκλας του… Το οποίο κόμμα λέει ανοικτά την μεγάλη αλήθεια: ο ρημαδοΚούλης είναι «ποτάμι»! Ουάου! Ξένο σώμα δηλαδή, ε;)

Vingt mille lieues sous les mers*

Δευτέρα 20 Σεπτέμβρη>> Το συμβόλαιο ήταν παχύ παχύ. Πενήντα δισεκατομύρια αυστραλέζικα δολάρια, για 12 υποβρύχια. Ήταν τέλος του 2015 ή αρχές του 2016, και νικητής στο διαγωνισμό ήταν η γαλλική DCNS (μετέπειτα Naval Group). Ο τότε γάλλος πρόεδρος Hollande πανηγύρισε για την «συμφωνία του αιώνα»: χιλιάδες θέσεις εργασίας για το γαλλικό στρατοβιομηχανικό σύμπλεγμα…

Υπήρχαν, βέβαια, κάποια προβληματάκια. Ο εν λόγω τύπος υποβρυχίων ήταν στα σχέδια, δεν είχε κατασκευαστεί ούτε ένα. Με δυο λόγια η Καμπέρα αγόραζε «μακέτο». Μετά προέκυψε αυτό που στα ελληνικά λέγεται «υπερκοστολόγηση εκ των υστέρων»: άλλα 50 δισεκατομυριάκια θα ήταν απαραίτητα για την συντήρηση των 12 υποβρυχίων, υπό την καθοδήγηση φυσικά της κατασκευάστριας. Εν τω μεταξύ είχαν αρχίσει οι γκρίνιες. Πόσο κομμάτι της κατασκευής θα γίνει στη γαλλία και πόσο στην αυστραλία; Η δεύτερη δεν έχει ναυπηγείο κατάλληλο για υποβρύχια, αλλά κάποιες καλές υπεργολαβίες για τα ηλεκτρονικά συστήματα θα μπορούσε (και θα έπρεπε) να τις αναλάβει…

Η παράδοση των πρώτων κομματιών είχε κανονιστεί για το 2030… Αλλά απ’ τον περασμένο Μάη το deal έδειχνε ότι πάει για ναυάγιο σε ρηχά νερά. Πολύ περισσότερο που διάφοροι ανταγωνιστές της Naval Group δεν είχαν πάψει να πηγαίνουν με ντοσιέ στο αυστραλέζικο υπ.αμ. για φτηνότερες και γρηγορότερες προσφορές…

Μπορεί ο τρόπος της αλλαγής παραγγελίας να μην ήταν και τόσο κομψός. Αλλά η Καμπέρα είχε αλλάξει ήδη σχεδιασμούς. Θα προτιμούσε να πληρώσει την ρήτρα ακύρωσής της και να ξεφορτωθεί τα έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτα γαλλικά υποβρύχια. Όμως ο πομπώδης τρόπος που αυτό ανακοινώθηκε έσπασε τα νεύρα του βασιλιά Μακρόν: ήταν κομμένος και ραμμένος γι’ αυτό. Είχε και ο βασιλιάς τα δίκια του: τον ξεφτύλισαν…

Το τι τα θέλει τα made in usa υποβρύχια το αυστραλέζικο καθεστώς είναι προφανές: να κάνουν παρέα στα αμερικανικά στις περιπολίες τους στη νότια θάλασσα της κίνας. Συμβατά συστήματα επικοινωνιών, συμβατά όπλα… μια ωραία ατμόσφαιρα. Όμως δεν θα είναι έτοιμα ούτε αύριο ούτε σ’ ένα χρόνο, ούτε σε δύο.

Κι εκεί θα προκύψει σίγουρα ένα πρόβλημα: δεν είναι σοφό να λέγεσαι αυστραλία και να προκαλείς τόσο ανοικτά το Πεκίνο. Το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο έχει αποδεδειγμένα την δυνατότητα να ναυπηγεί 4 υποβρύχια ταυτόχρονα, στο ίδιο διάστημα που οπουδήποτε αλλού στον καπιταλιστικό πλανήτη ναυπηγούν ένα. Πράγμα που σημαίνει ότι ο αυστραλέζικος υποβρύχιος στόλος, όταν θα είναι έτοιμος, δεν θα αλλάξει στο ελάχιστο τους συσχετισμούς όπλων (και δυνάμεων) στην ευρύτερη περιοχή υπέρ των αμερικανο-αγγλο-αυστραλών…

Αντίθετα θα σπρώξει κάποιους γείτονες προς την μεριά της κίνας. Εκτός απ’ το θυμωμένο Παρίσι με την τελευταία αμερικανική παραγγελία έχει θορυβηθεί και η ισλαμική Τζακάρτα (ινδονησία): βρίσκεται ακριβώς απέναντι.

Τι απομένει απ’ αυτήν την σύντομη οικονομική – πολιτική διαμάχη; Κάποτε το Παρίσι είχε μεγάλες αποικίες στην ινδοκίνα. Κάποτε… Τώρα δεν μπορεί να ελπίζει σε οποιαδήποτε σημαντική επιρροή χωρίς την άδεια (και τον έλεγχο) της Ουάσιγκτον. Τον περασμένο Ιούλη ο γάλλος υπ.αμ. Jean-Yves Le Drian ευρισκόμενος στην αμερικανική πρωτεύουσα, είχε την έμπνευση να δηλώσει αλαζονικά τις φιλοδοξίες του γαλλικού ιμπεριαλισμού: Η Γαλλία είπε ήταν ένα έθνος του ινδικού-ειρηνικού, κατέχοντας περιοχές που της έδιναν την δεύτερη σε μέγεθος αποκλειστική οικονομική ζώνη, και μόνιμη στρατιωτική παρουσία 8.500 ανδρών…

Η απάντηση της Ουάσιγκτον δεν άργησε: «ήταν!!» “Πάρτε τα υποβρύχιά σας και δρόμο!!”, χοντροκομμένα… Περασμένα μεγαλεία… Αλλά ο βασιλιάς Μακρόν φαίνεται πως έχει ξεχάσει την μάχη και την ήττα του γαλλικού στρατού και των συμμάχων του στο Dien Bien Phu του βιετνάμ. Είναι «παλιά» βέβαια, του 1954. Οπότε λίγος ρεαλισμός δεν θα έβλαπτε. Καλύτερα μια χαμένη παραγγελία τώρα παρά ένα, δύο, τρία πολλά Dien Bien Phu στο μέλλον…

* Είκοσι χιλιάδες λεύγες υπό την θάλασσα – Ιούλιος Βερν, 1859 (;)…

(φωτογραφία: Οι Viet Minh σηκώνουν την σημαία τους στο αρχηγείο του γαλλικού στρατού στο Dien Ben Phu. Μετά την συντριπτική ήττα του το Παρίσι αναγκάστηκε, το 1954, να αποχωρήσει απ’ όλες τις αποικίες του στην ινδοκίνα…)

Ούτε τα γαλόνια…

Δευτέρα 6 Σεπτέμβρη>> Η είδηση ότι το επιτελείο του νυσταλέου Jo ανακοίνωσε τον (καταναγκαστικό φυσικά) πλατφορμιασμό του στρατεύματος καθησύχασε τους phizerοι. Ο καταναγκασμός «αυτονομιμοποιήθηκε» με βάση την πλαστή (και υποτιθέμενη) οριστική έγκριση της πλατφόρμας της φαρμακομαφίας phizer – γράψαμε ήδη επ’ αυτού. Οι καθεστωτικές πλαστογραφήσεις τείνουν να μοιάζουν λεπτομέρειες σ’ ένα κόσμο όπου «το αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου»…

Ωστόσο τα πραγματικά νέα δεν είναι τόσο καθησυχαστικά. Πολλές χιλιάδες πεζοναύτες και αξιωματικοί του τιμημένου αμερικανικού στρατού υπέγραψαν μέσω εκπροσώπων τους νομική προσφυγή κατά του καταναγκαστικού πλατφορμιασμού τους – επειδή «κόλλησαν» κάποια στιγμή τον τσαχπίνη και (υποστηρίζουν) έχουν ήδη φυσική ανοσία.

Αλλά δεν περιορίζεται εκεί η αγωγή. Επί τη ευκαιρία θυμίζει ότι οι πλατφόρμες είναι σε πειραματική χρήση, την «φάση 3» συγκεκριμένα, που για την phizer τελειώνει το 2023… Μ’ άλλα λόγια δεν τρώνε (οι αμερικάνοι καραβανάδες) το περί «οριστικής έγκρισης». Επιπλέον επιμένουν ότι η φυσική ανοσία είναι ανώτερη της τεχνητής… Τι να πει κανείς; «Είναι γιατροί» και υποστηρίζουν τέτοια πράγματα;

Γιατροί μπορεί να μην είναι. Αλλά… Η βάση του αμερικανικού μιλιταριστικού βραχίονα ίσως διαθέτει κάτι του είδους «συλλογική μνήμη υποχρεωτικών εμβολιασμών». Τι μπορεί να θυμούνται; Ας πούμε: το «πειραματικό» εμβόλιο κατά του άνθρακα που έκαναν υποχρεωτικά σχεδόν 700.000 πεζοναύτες που συμμετείχαν στην «καταιγίδα της ερήμου», την επίθεση στο ιράκ το 1991 – επειδή, υποτίθεται, υπήρχαν «βιολογικά όπλα» στο βασίλειο του Χουσεϊν… Τέτοια δεν υπήρχαν ή δεν χρησιμοποιήθηκαν, όμως 250.000 απ’ αυτούς αρρώστησαν από κάτι «μυστηριώδες» που ονομάστηκε σύνδρομο του πολέμου στον κόλπο… Υπάρχει η όχι αυθαίρετη εκτίμηση ότι σχεδόν 35.000 πέθαναν απ’αυτό το «σύνδρομο» – αλλά, όπως συνηθίζεται, το αφεντικό δεν αναγνωρίζει τέτοια πράγματα.

Αυτό το κομψό όνομα “σύνδρομο…” παραπέμπει σκόπιμα σε κάτι «ανεξήγητο»… Το αμερικανικό κράτος απέδωσε τις χρόνιες σοβαρές βλάβες στην υγεία των στρατιωτών σε άγνωστους «τοξικούς παράγοντες», υπονοώντας ότι οι φωτιές στις πετρελαιοπηγές και η άμμος ήταν η αιτία. Πρόσφατες έρευνες όμως απέδειξαν ότι συγκεκριμένα χημικά συστατικά του εμβολίου ανιχνεύονται ακόμα και τώρα, 20 χρόνια μετά, στο αίμα και στα όργανα όσων υποφέρουν απ’ το «σύνδρομο»…

Κάνουν τα καπιταλιστικά κράτη ακόμα και τους στρατούς τους πειραματόζωα; Ντροπή!!! Τι είναι αυτές οι σκέψεις; Το καλό τους θέλουν, όπως και το καλό των κοινωνιών που ελέγχουν! Όλα για το καλό γίνονται!

Εκτός… Εκτός αν υπάρχει αυτό το σπάνιο πια είδος που λέγεται μνήμη μαζί με το δίδυμό του, εξίσου σπάνιο είδος, που λέγεται κριτική σκέψη….

Ινδοκούς: the chessboard 1

Πέμπτη 19 Αυγούστου>> Οι πρωτοκοσμικοί (οι ντόπιοι πρώτοι και καλύτεροι) νοσταλγοί της παγκόσμιας ηγεμονίας της δύσης ξερνάνε. Η ανωτερότητα του λευκού χριστιανού είναι τόσο χωνεμένη στις ιδεολογίες τους ώστε τώρα που η δυτική παρακμή είναι πολύπλευρη και ολοφάνερη το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ξερνάνε χολή. Κατά την ρατσιστική / ιμπεριαλιστική γνώμη τους το αφγανιστάν ΔΕΝ ήταν υπό στρατιωτική κατοχή εδώ και μια 20ετία· το νατο (συμπεριλαμβανομένου και του ελλαδιστάν) ΔΕΝ ήταν κατοχική δύναμη αλλά «το φως ενάντια στο σκοτάδι»· οι αφγανοί μια μόνο επιλογή είχαν, να γλύφουν τις αρβύλες των πρωτοκοσμικών (και να θάβουν σιωπηλά τις χιλιάδες των δολοφονημένων απ’ τα drones ανδρών, γυναικών και παιδιών…)· και, φυσικά, οι ταλιμπάν ΔΕΝ ήταν / είναι η ένοπλη αντικατοχική αντίσταση που κατάφερε, χωρίς σπουδαία μέσα (αλλά με καλούς συμμάχους) να νικήσει

Τα πιο πάνω χθεσινά στιγμιότυπα (φωτογραφίες) απ’ το «συριζαϊκό» γραφείο τύπου του ελληνικού υπ.εξ. και της ελληνικής «εθνικής γραμμής» είναι χαρακτηριστικά. Κάμποσοι «γεωπολιτικοί αναλυτές», προφέσορες ή πράκτορες, παρήλασαν και παρελαύνουν απ’ τους δημαγωγικούς μηχανισμούς, για να προβλέψουν (με ολοφάνερη λαχτάρα) ότι «στο αφγανιστάν θα πέσει μαχαίρι» (απ’ τους ταλιμπάν). Θέλουν αίμα των Άλλων, μ’ αυτό ζουν!! Και, φυσικά, η «απειλή»: τα «κύματα των αφγανών προσφύγων» που, αυτοί ξέρουν, «θα εργαλειοποιήσει ο Ερντογάν»…. (Πάνω απ’ όλα οι «επιστήμονες» και οι «ειδικοί», ντάξει;;;;)

Ποιός ενδιαφέρεται για τέτοιες φοβερές απόψεις και προβλέψεις; Οι συνηθισμένοι πελάτες, οι ενσωματωμένοι στην εθνική ιδεολογία… Κατά τα υπόλοιπα η παγκόσμια καπιταλιστική ιστορία τους έχει γραμμένους όλους αυτούς. Κινούνται ολοταχώς στο περιθώριο, και το μόνο που έχουν (και θα χρησιμοποιήσουν…) είναι αυτό που είχαν πάντα και τους περισσεύει: η βία.

Αν υπάρχουν αναγνώστριες / αναγνώστες που ενδιαφέρονται για τον καπιταλιστικό πλανήτη όπως είναι πραγματικά, ας δώσουν βάση στη συνέχεια.

Ένα ερώτημα κομβικό από πολλές απόψεις που γυροφέρνει διεθνώς (προκαλώντας, στην συντριπτική πλειονότητα, τραυλίσματα που παριστάνουν τις απαντήσεις) είναι το γιατί η Ουάσιγκτον αποφάσισε να αποσύρει (όσο…) τον στρατό της απ’ το αφγανιστάν; Δεν πήγε εκεί για να εγκατασταθεί στο «μαλακό υπογάστριο» της κίνας και της ρωσίας (ναι, γι’ αυτό πήγε!!) Πώς είναι δυνατόν να αποχωρεί τώρα που αυτοί οι rivals εμφανίζονται όλο και πιο ενισχυμένοι και φιλόδοξοι;

Ο χάρτης, δηλαδή η γεωγραφία, έχει τα βασικά της απάντησης. Όταν το γκουβέρνο του Bush του Β αποφάσισε να κηρύξει «τον μακρύ πόλεμο στην τρομοκρατία» ξεκινώντας με την εισβολή στο αφγανιστάν, στα τέλη του 2001, χρειαζόταν οπωσδήποτε βάσεις στην ευρύτερη περιοχή – βάσεις που του «προσφέρθηκαν» για κάμποσο καιρό απ’ τα –σταν βόρεια του αφγανιστάν, καθώς ο Putin και οι «πατριώτες της kgb» είχαν μόλις εγκατασταθεί στη Μόσχα. Χρειαζόταν όμως και κάτι ακόμα, σημαντικότερο: την συμμετοχή / συνεργασία του πακιστανικού καθεστώτος. Πρώτον, επειδή οι μυστικές υπηρεσίες της Ισλαμαμπάντ είχαν οργανική σχέση με τους ταλιμπάν που είχαν ανακηρυχτεί «τρομοκράτες». Και δεύτερον, επειδή το πακιστανικό έδαφος και ο αέρας ήταν (και παραμένει) κρίσιμος παράγοντας για την τροφοδοσία του κατοχικού στρατού στο αφγανιστάν.

Απόδειξη όχι μόνο της σημασίας του πακιστάν αλλά και της «έκτακτης ανάγκης» που είχε η Ουάσιγκτον απ’ την συμμετοχή και υποστηρίξη της Ισλαμαμπάντ, ήταν εκείνο που είχε απειλήσει τηλεφωνικά ο τότε αμερικάνος υφυπουργός εξωτερικών Richard Armitage τον τότε πρόεδρο του πακιστάν στρατηγό Mysharraf, λίγο πριν την εισβολή, στα τέλη του 2001: Αν δεν συνεργαστείτε να είστε έτοιμοι να σας βομβαρδίσουμε… Θα σας γυρίσουμε στη λίθινη εποχή!! (Μια ακόμα απόδειξη είναι ότι το ελλαδιστάν, γνήσιος σύμμαχος της Ουάσιγκτον, κήρυξε απ’ το 2002 και μετά τους ως τότε φιλήσυχους μετανάστες εργάτες απ’ το πακιστάν σε υποψήφιους τρομοκράτες. Αργότερα τους ανέθεσε στα βοθρολύματα…)

Οποία κομψότης αλαζόνα αμερικάνου πολεμόκαβλου κοκάκια! “Στη λίθινη εποχή”!!! Η εξουσία στο Ισλαμαμπάντ δεν θα θυσίαζε τους ταλιμπάν αν είχε περιθώριο επιλογής. Αλλά σ’ εκείνη τη δεδομένη στιγμή δεν είχε. Και δέχτηκε τον εκβιασμό· για την ακρίβεια τον μισο-δέχτηκε. Ποτέ δεν έπαψε να έχει σχέσεις με τους ταλιμπάν αυτά τα 20 χρόνια, και ποτέ δεν είδε με «καλό μάτι» τους διάφορους προέδρους / ανδρείκελα που εγκαθιστούσαν οι κατοχικοί στην Καμπούλ ή την προοπτική μόνιμων αμερικανικών βάσεων εκεί…

Συνεπώς η σχέση Ισλαμαμπάντ – Ουάσιγκτον δεν ήταν ποτέ ειδυλλιακή αυτά τα 20 χρόνια της νατοϊκής κατοχής του αφγανιστάν. Πότε πότε “ισλαμιστές αντάρτες” έκαναν επιθέσεις στα βυτιοφόρα και τα φορτηγά που μετέφεραν, μέσω πακιστανικού εδάφους, καύσιμα και άλλα είδη τον κατοχικό στρατό· προκαλώντας μικρότερες ή μεγαλύτερες “κρίσεις επιμελητείας”.

Εν τω μεταξύ η Ισλαμαμπάντ βελτίωνε διαρκώς τις σχέσεις της με το Πεκίνο. Όχι μόνο για οικονομικούς λόγους, αλλά και για γεωπολιτικούς: έχοντας μόνιμο «εθνικό εχθρό» το Ν. Δελχί (και το αντίστροφο…) μια κάποια συμμαχία με το Πεκίνο (που δεν έχει τις καλύτερες σχέσεις με το ινδικό καθεστώς, και το αντίστροφο…) ήταν αυτονόητη.

Ινδοκούς: the graveyard

Δευτέρα 16 Αυγούστου>> Τελικά οι ταλιμπάν άκουσαν την κινέζικη συμβουλή με τον δικό τους τρόπο: προχώρησαν τόσο γρήγορα (ή ειπωμένο διαφορετικά: ο επίσημος αφγανικός στρατός παραδόθηκε / προσχώρησε στην τελευταία πράξη της αντικατοχικής εκστρατείας τόσο γρήγορα) ώστε η Καμπούλ (και ό,τι αυτή συμβολίζει πολιτικά και οικονομικά αυτά τα 20 χρόνια της κατοχής) να παραδοθεί ειρηνικά. Ο πρόεδρος / ανδρείκελο Ashraf Ghani την έκανε αεροπλανικά μαζί με την αυλή του, και η μάχη δρόμο δρόμο που Τεχεράνη, Ισλαμαμπάντ, Πεκίνο και Μόσχα δεν ήθελαν με τίποτα, τελικά δεν έγινε. Δεν την ήθελαν ούτε οι αφγανοί.

Η εικονογραφία της άρον άρον αποχώρησης των τελευταίων νατοϊκών κατοχικών θυμίζει έντονα μια άλλη ήττα. Στο βιετνάμ, το 1975. Υπάρχουν ομοιότητες αλλά και σοβαρές διαφορές. Οι ταλιμπάν δεν είναι κομμουνιστές, είναι συντηρητικοί ισλαμιστές (αλλά όχι ουαχαβίτες τύπου isis, το αντίθετο!). Η αποχώρηση του κατοχικού στρατού (δηλαδή η ήττα του) δεν προκλήθηκε (και) από ένα ρωμαλέο αντιπολεμικό κίνημα στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο – το αντίθετο. Οι δυτικοί «ειρηνιστές / αντιμιλιταριστές» (αν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι) είναι στη μεγάλη πλειοψηφία τους απασχολημένοι με τα «δικά» τους, και ποτέ δεν είδαν στην κατοχή και στα εγκλήματα πολέμου στο αφγανιστάν τίποτα άλλο απ’ την κυρίαρχη άποψη: την ιεραποστολική προσπάθεια του λευκού ανθρώπου να εκπολιτίσει πρωτόγονους πληθυσμούς και κοινωνίες. Με δυο λόγια η χθεσινή ημέρα δεν σφραγίζει μόνο την ήττα του δυτικού / αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στο ινδοκούς· σφραγίζει επίσης και τον αλαζονικό πρωτοκοσμικό (πολιτιστικό) ναρκισσισμό. Η «αυτοδιάθεση του αφγανικού λαού», κατακτημένη με τα όπλα μετά από 20 χρόνια αντίστασης, δεν εορτάζεται πουθενά στη δύση. Αλλά αυτό είναι πρόβλημα (ένα απ’ τα πολλά) των δυτικών κοινωνιών, κανενός άλλου!

(φωτογραφίες από πάνω προς τα κάτω:

Saigon 1975: κόσμος (όχι μόνο διπλωματικοί υπάλληλοι αλλά και νοτιο-βιετναμέζοι συνεργάτες των κατοχικών) συνωστίζεται για να ανέβει στα ελικόπτερα που προσγειώνονται στην ταράτσα της αμερικανικής πρεσβείας. Οι βιετκόνγκ έχουν εισβάλει ήδη στην πρωτεύουσα.

Kabul 2021: ένα απ’ τα αμερικανικά Σινούκ πετάει απ’ την ταράτσα της αμερικανικής πρεσβείας προς το αεροδρόμιο που οι ταλιμπάν έχουν αφήσει ανοικτό για να διευκολυνθεί η φυγή των τελευταίων αμερικάνων / νατοϊκών. Όσο για τους συνεργάτες της κατοχής; Όλοι οι νατοϊκοί (συμπεριλαμβανομένων και των ελλήνων που είχαν 80 ντόπιους συνεργάτες) τους υποσχέθηκαν πολλά, αλλά οι πραγματικότητα είναι ότι ελάχιστοι είναι πολύτιμοι. Όπως συμβαίνει παντού και πάντα η μεγάλη πλειοψηφία των «συνεργατών» είναι αναλώσιμοι. Αυτοί λοιπόν θα πρέπει τώρα να διαπραγματευτούν το μέλλον τους με τους απελευθερωτές ταλιμπάν…)

Ινδοκούς: η διαλεκτική της ιστορίας

Δευτέρα 16 Αυγούστου>> Υπάρχουν κι άλλες αλλαγές, αυτή τη φορά ανάμεσα στο 1996 και το 2021. Οι ταλιμπάν (μαθητές ιεροδιδασκαλίων: talib) που καταλάμβαναν την Καμπούλ τον Σεπτέμβρη του 1996 δεν είναι οι ίδιοι μ’ αυτούς που την απελευθέρωσαν τώρα. Όχι σαν άτομα. Τότε είχαν την υποστήριξη των πακιστανικών μυστικών υπηρεσιών σαν στήριγμα, που ήθελαν ένα σταθερό καθεστώς στο αφγανιστάν αντί για έναν διαρκή εμφύλιο μεταξύ τοπικών (και φυλετικών) πολέμαρχων, που αργά ή γρήγορα θα μετέφεραν στην σύγκρουση και στο βόρειο πακιστάν.

Μετά από 20 χρόνια κατοχής και ένοπλης αντίστασης οι ταλιμπάν έχουν μάθει πολλά για την διεθνή γεωπολιτική και την μετατόπιση του «άξονα περιστροφής» του καπιταλιστικού πλανήτη στα ανατολικά, στην ασία. Έχουν πολύ περισσότερους συμμάχους και – κατά συνέπεια – μεγαλύτερα περιθώρια μιας ορθολογικής καπιταλιστικής ανάπτυξης σε μια κοινωνία που παραμένει βασικά αγροτική και φυλετική.

Το 1996 οι ταλιμπάν ήταν κυρίως pasthun, η πολυπληθέστερη φυλή στο αφγανιστάν και στο βόρειο πακιστάν. Στο βόρειο αφγανιστάν ήταν συγκεντρωμένες φυλές καταγωγής απ‘ τα γειτονικά ουζμπεκιστάν και τατζικιστάν, αντίπαλες των pasthun και των ταλιμπάν· με πιο γνωστό πολέμαρχο τον ουζμπέκο Abdul Rashid Dostum, που συμμάχησε με τον αμερικανικό στρατό (“βόρεια συμμαχία”) όταν έγινε η εισβολή το 2001. Τώρα η ευκολία (σχεδόν χωρίς μάχες) που οι ταλιμπάν απελευθέρωσαν πρώτα πρώτα όλη την βόρεια ζώνη του αφγανιστάν (σε μεγάλο βαθμό την ζώνη ελέγχου του Dostum), αλλά και η ευκολία με την οποία παραδόθηκε (τελευταία πριν την Καμπούλ) η Mazar-i-Sharif του τατζίκου πολέμαρχου Atta Mohammad Noor στα βόρεια / βορειοανατολικά, δείχνει καθαρά ότι όλοι αυτοί οι πολέμαρχοι / επιχειρηματίες (μαύροι ή λευκοί) προσανατολίζονται πια προς το ευρασιατικό project. Το οποίο εκπροσωπούν (και θα διαχειριστούν) κατά κύριο λόγο οι ταλιμπάν. Μια κάποια «συμφωνία κυρίων» για τις προσόδους και τις επιχειρηματικές ευκαιρίες απ’ τους κινέζικους «δρόμους του μεταξιού» μέσα στην αφγανική επικράτεια καθώς και απ’ την (μη δυτική) εκμετάλλευση του πλούσιου σε ορυκτά αφγανικού υπεδάφους μπορεί να εξηγήσει γιατί στάθηκε τόσο εύκολη και ανώδυνη η παλινόρθωση των ταλιμπάν.

Αλλαγές υπάρχουν (και θα εκδηλωθούν) και στα κοινωνικά ζητήματα. Την πενταετία 1996 – 2001 οι ταλιμπάν απ’ την μια μεριά εφάρμοσαν ένα ακραία συντηρητικό / ιδεολογικό πρόγραμμα «ελέγχου της κοινωνικής αναπαραγωγής» κυρίως σε βάρος των γυναικών· κι απ’ την άλλη ένα πρόγραμμα «παραγωγικής ανασυγκρότησης» εξαφανίζοντας, σχεδόν, την καλλιέργεια παπαρούνας και την παραγωγή πρώτης ύλης ηρωΐνης: πίστεψαν τις αμερικανικές υποσχέσεις για «ανάπτυξη μέσω αγωγών πετρελαίου»…

Τα 20 χρόνια της κατοχής που ακολούθησαν, ο νατοϊκός στρατός εκτός απ’ το να σφάζει αμάχους «περιφρούρησε» την παραγωγή οπίου επιτρέποντάς της να εκτοξευτεί, και προκάλεσε την γιγάντωση ενός ακραίου συστήματος πολιτικού προσοδισμού με κέντρο την εγκάθετη κυβέρνηση της Καμπούλ και τον στρατό. Τώρα οι ταλιμπάν υπόσχονται ότι έχουν «μάθει»: θα αναγνωρίσουν δικαίωματα στην εκπαίδευση και άλλες ελευθερίες στις γυναίκες, και θα καταπολεμήσουν την «διαφθορά». Για το πρώτο μπορεί κανείς να υποθέσει ότι είναι ειλικρινείς: κανένας απ’ τους συμμάχους τους, συμπεριλαμβανόμενου του συντηρητικού ιράν, δεν ευνοεί ένα κοινωνικό σύστημα τόσο ακραίας καταστολής σε βάρος των γυναικών, όπως εκείνο που είχαν εφαρμόσει στα ‘90s. Η «κοινωνική αναπαραγωγή» σ’ ένα περιβάλλον επενδύσεων σε υποδομές συγκοινωνιών, επικοινωνιών και στον τριτογενή τομέα δεν μπορεί να γίνει ομαλά με τις γυναίκες φυλακισμένες στα σπίτια τους – οι ταλιμπάν το έχουν καταλάβει. Τα γυναικεία χέρια και μυαλά θα χρειαστούν σ’ ένα πρόγραμμα καπιταλιστικής ανάπτυξης με διευρυμένη αγορά μισθωτής εργασίας που τώρα μοιάζει ρεαλιστικότερο από ποτέ… (Και, τελικά, δεν υπάρχει στον κόσμο θρησκευτικό δόγμα που να μην επιδέχεται ελαστικές ερμηνείες απ’ την όποια εξουσία!)

Η «διαφθορά», δηλαδή ο πολιτικός προσοδισμός, είναι διαφορετικό ζήτημα! Συναντιέται και στα «καλύτερα» μαγαζιά…. Και το ζήτημα της ηρωΐνης επίσης. Η καλλιέργεια της παπαρούνας είναι η μόνη πηγή ενός κάποιου εισοδήματος για τους φτωχούς αφγανούς αγρότες. Η παραγωγική αναδιάρθρωση εδώ (και όχι απλά η καταστροφή των φυτειών), η αλλαγή καλλιεργειών δηλαδή με βελτίωση της καθημερινότητας των αφγανών αγροτών, θα χρειαστεί πολύ ενεργητική βοήθεια απ’ το κινέζικο καθεστώς, σε ιδέες και μέσα (έχει πάντως την πείρα…). Και θα χρειαστεί επίσης κάποιο χρόνο.

Εκτός συνόρων όμως, απ’ το αφγανικό όπιο συντηρούνται πολύ ισχυρά μαφιόζικα κυκλώματα και μυστικές υπηρεσίες πολλών και διάφορων εθνικοτήτων. Οι ταλιμπάν λένε τώρα ότι θα απαγορεύσουν αυστηρά την διακίνηδη ηρωΐνης στο εσωτερικό του αφγανιστάν· αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα «κάνουν τα στραβά μάτια» στις εξαγωγές. Αν γίνει έτσι σημαίνει ότι δεν σκοπεύουν να αναμετρηθούν άμεσα με τις διεθνείς και πανίσχυρες ναρκομαφίες και τους κρατικούς / παρακρατικούς εταίρους τους.

Όλα αυτά είναι αυτή τη στιγμή πληροφορίες και εκτιμήσεις. Το κοντινό μέλλον θα δείξει…

(φωτογραφίες από πάνω προς τα κάτω:

Περιπολίες του κατοχικού στρατού στα αφγανικά παπαρουνοχώραφα. Έχουν υπάρξει αποκαλύψεις (και φωτογραφίες) ακόμα και για μεταφορά μεγάλων ποσοτήτων οπίου με αμερικανικά στρατιωτικά μεταγωγικά αεροπλάνα…

Θα πρέπει επ’ ευκαιρία να θυμίσουμε ότι το όπιο χρησιμοποιείται επίσημα απ’ τις φαρμακοβιομηχανίες, και υπάρχει μια διεθνώς καθορισμένη «νόμιμη ποσότητα» καθώς και ποσοστώσεις εκτάσεων και ποσοτήτων ανά κράτος για τους παραγωγούς του – με αυστηρή περιφρούρηση και ελέγχους. Αυτό σημαίνει ότι το νέο αφγανικό καθεστώς μπορεί να διεκδικήσει το νόμιμο μερίδιό του απ’ την διεθνή αγορά με πελάτες τις φαρμακοβιομηχανίες, που όμως θα είναι πολύ μικρότερο σε όγκο παραγωγής απ’ ότι τώρα…

Κάτω: Μια μικρή δόση εντόπιας υποστηρίξης στο «βαρύ έργο του λευκού κατακτητή»…. Το να υποδείξουμε, σαν ελάχιστο δείγμα της αληθινής κτηνωδίας, το video της περασμένης Δευτέρας, είναι άχρηστο – προφανώς… Υπάρχουν και πολύ χειρότερα ντοκουμέντα σφαγών – πάντως… Στην αυστραλία, για παράδειγμα, ακόμα προσπαθούν να αθωώσουν τους πεζοναύτες τους που βασάνιζαν και εκτελούσαν άοπλους αφγανούς αγρότες για πλάκα, για να περάσουν την ώρα τους…)

Κατοχή έξω, κατοχή και μέσα

Δευτέρα 16 Αυγούστου>> Διαφορετικού τύπου … Ίσως. … Όταν το ψόφιο κουνάβι (πρόεδρος, τότε, της παρακμιακής υπερδύναμης) αποφάσισε, τον Απρίλη του 2020, ότι πρέπει να υπάρξει μια «κοινοπραξία κράτους – εταιρειών» για την γρήγορη «ανάπτυξη εμβολίων» (operation warp speed) με την γενναία χρηματοδότηση απ’ τον αμερικανικό προϋπολογισμό (στην αρχή 10 δις και τον Οκτώβρη του 2020 άλλα 8 δις…), δεν ακολούθησε τον συνηθισμένο δρόμο της υπογραφής συμβολαίων ανάμεσα στο αμερικανικό κράτος (π.χ. υπ. οικονομικών) και τις εταιρείες. Το deal έκανε έναν κύκλο: η συμφωνία της χρηματοδότησης με κατ’ αρχήν 6 δις έγινε με μια εταιρεία εμπορίου όπλων, την Advanced Technology International… Κι αυτή, με την σειρά της, (θα) έκανε τα συμβόλαια με τις ενδιαφερόμενες φαρμακομαφίες.

Η A.T.I. είχε / έχει ειδικές σχέσεις τόσο με την cia όσο και με τα υπουργεία πολέμου και εσωτερικής ασφάλειας των ηπα. H operation warp speed ελεγχόταν κυρίως από καραβανάδες· ενώ τα συμβόλαια που έχουν την υπογραφή μιας εταιρείας εμπορίου όπλων και των φαρμακομαφιών δεν πέρασαν από τον συνηθισμένο «κοινοβολευτικό έλεγχο», αφού πρόκειται για ιδιωτική συμφωνία. Κανείς τρίτος δεν ξέρει τι περιέχουν.

Γιατί, άραγε, για την «προστασία της δημόσιας υγείας» τέτοιος και τόσος μιλιταρισμός και τέτοια και τόση μυστικότητα; Σας αφήνουμε να το σκεφτείτε…

(φωτογραφία: Μια αλβανική παροιμία λέει «όποιος κατουράει στη θάλασσα το βρίσκει στ’ αλάτι». Κάπως έτσι το αμερικανικό καθεστώς αφού έχει κυνηγήσει και κυνηγάει την «τρομοκρατία» σ’ όλο τον πλανήτη «τρομοκρατείται» (ή έτσι παριστάνει) εσωτερικά… απ’ όσους είναι αντίθετοι με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία… Όμως, εδώ που τα λέμε, αν το αμερικανικό πεντάγωνο ηγείται αυτής της εκστρατείας και στο εσωτερικό του Joνυσταλεάν, τότε κάθε αντίθετος είναι όντως “τρομοκράτης”….)