Tag: στρατός

Αστάνα 4

Δευτέρα 17 Γενάρη>> O τωρινός κοζάκος πρόεδρος Kassym-Jomart Tokayef, 69 χρονών, θεωρούμενος μεταρρυθμιστής, εκλεγμένος απ’ τον Ιούνη του 2019 (με 71%…), είναι απόφοιτος του κρατικού ινστιτούτου διεθνών σχέσεων της Μόσχας, την εποχή που υπήρχε σοβιετική ένωση. Μιλάει fluent ρωσικά και κινέζικα, έχει διατελέσει πρεσβευτής στο Πεκίνο και στη Σιγκαπούρη, υπουργός εξωτερικών και πρωθυπουργός του καζακστάν, και για δύο χρόνια γενικός διευθυντής των κεντρικών γραφείων του οηε στη Γενεύη. Θα μπορούσε να θεωρηθεί «προϊόν» του προηγούμενου «αιώνιου» προέδρου Nazarbayev∙ καταλαβαίνει όμως πολύ καλά πως όσο εντείνεται ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός η δεύτερη βάρκα στην οποία πατούσε το καθεστώς / clan Nazarbayev (η «δύση γενικά»…) μπάζει όλο και περισσότερο νερά.

Δεν μπορεί να εξαφανίσει την έντονη επιρροή «δυτικών» μηχανισμών (από πανεπιστήμια ως διάφορες μκο) στο καζακστάν. Μπορεί όμως να ενισχύσει την πολιτική γεωγραφία του κράτους, πάντα with a little help from some friends. Αυτό σημαίνει οργανική συμμετοχή στο ευρασιατικό project και συμμάζεμα των εσωτερικών εγκάθετων εμποδίων. (Κατά τα υπόλοιπα ο Tokayef έχει κάνει ενδιαφέρουσες μεταρρυθμίσεις εκδημοκρατισμού του συστήματος…)

Για την «δύση γενικά» το καζακστάν ήταν πεδίο άσκησης soft power τις προηγούμενες δεκαετίες. Η ντροπιαστική (για το δυτικό κύρος) ήττα / αποχώρηση του νατο από το αφγανιστάν άλλαξε τα δεδομένα. Η Ουάσιγκτον κτύπησε όλες τις πόρτες των κρατών της κεντρικής ασίας ζητώντας γη και αέρα για βάση ή βάσεις∙ αν όχι μόνιμες σίγουρα on demand. Τις βρήκε κλειστές. Στο σημείο που βρίσκεται η παρακμή του αμερικανικού (και του αγγλικού) ιμπεριαλισμού δεν υπάρχουν περιθώρια: ό,τι δεν «σταθεροποιείται» κάτω από αμερικανικές αρβύλες ή κοντά σ’ αυτές κερδίζει υποψηφιότητα αποσταθεροποίησης. «Αν δεν είναι δικό μας τουλάχιστον δεν θα είναι ούτε των αντιπάλων μας» λέει το δόγμα. Άλλοτε ονομαζόταν «καμένη γη». Γίνεται όμως όλο και δυσκολότερο…

O αμερικάνος υπ.εξ. Παρωπίδας (: Blinken) αιφνιδιάστηκε απ’ την ταχύτητα της «ειρηνευτικής απόβασης» του CSTO και έκανε μια δήλωση φιλοσοφικού είδους: Νομίζω ότι ένα μάθημα της πρόσφατης ιστορίας είναι πως αν οι ρώσοι μπουν στο σπίτι σου είναι μερικές φορές πολύ δύσκολο να τους διώξεις». Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί, αλλά αυτή δεν είναι αμερικανική παροιμία.

Ίσως είναι ρωσική. Ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov απάντησε ανάλογα: Αν ο Antony Blinken ενδιαφέρεται για μαθήματα ιστορίας, να ένα που μου έρχεται στο μυαλό: αν οι αμερικάνοι μπουν στο σπίτι σου, θα είναι δύσκολο να μείνεις ζωντανός, να μη σε κλέψουν ή να μη σε βιάσουν… Αυτό είναι μάθημα όχι μόνο του πρόσφατου παρελθόντος αλλά του συνόλου των 300 χρόνων ύπαρξης του αμερικανικού κράτους. Υπάρχουν πολλοί άτυχοι λαοί που είχαν την άσχημη εμπειρία να δουν αυτούς τους απρόσκλητους στην πόρτα τους: οι ιθαγενείς της αμερικής, οι κορέατες, οι βιετναμέζοι και οι σύριοι μεταξύ άλλων…

Με ευγενικούς ή αγενείς μουσαφίρηδες, το καζακστάν εξελίχθηκε σε πρώτης γραμμής διαφήμιση του ρωσικού μιλιταρισμού. Οι ρώσοι «αντιτρομοκράτες» δεν πήγαν για να πολεμήσουν και δεν πολέμησαν αφού κανείς ένοπλος, κοζάκος ή μη, δεν διανοήθηκε να τους επιτεθεί (συνέβαλαν οι τουρκικές υπηρεσίες σ’ αυτό; άγνωστο…). Επίδειξη «ειρηνευτικού» επαγγελματισμού στην «αυλή» της Μόσχας (και του Πεκίνου), με πολλούς αποδέκτες.

Σε μια εποχή που η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της έχουν χάσει (και) αυτήν την πατέντα, του ένοπλου ειρηνοποιού…

Αστάνα 1

Τρίτη 11 Γενάρη>> Λένε ότι δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Σίγουρα δεν υπάρχει φωτιά χωρίς καύσιμα υλικά. Είναι εύλογο να εκτιμήσει κάποιος ότι στην πρόσφατη έκρηξη / εξέγερση στο καζακστάν κάποιες δυτικές υπηρεσίες είχαν βάλει βαθιά τα χέρια τους∙ ειδικά αφού η αμερικανική πρεσβεία στο καζακστάν «προειδοποιούσε» απ’ τις 16 του περασμένου Δεκέμβρη για «μαζικές διαμαρτυρίες»… Πριν ανακοινωθεί ο διπλασιασμός της τιμής του υγροποιημένου φυσικού αερίου… Όμως οι υπηρεσίες, σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν κατασκευάζουν ούτε τις αφορμές ούτε την μαζική διάθεση. Και, συνήθως, μετά τις «color revolutions», πετυχημένες ή όχι, αποκαλύπτεται η δομική αστάθεια του καθεστώτος που έγινε στόχος τους.

Η αφορμή θα μπορούσε να θυμίζει τα κίτρινα γιλέκα. Ο διπλασιασμός της τιμής του γκαζιού θα εκνεύριζε (αναπόφευκτα) τον πληθυσμό: στο καζακστάν όλοι έχουν αυτοκίνητα, κι όλα τα αυτοκίνητα κινούνται με liquid gaz, αφού πρόκειται για «εθνικό» προϊόν. Ωστόσο η ταχύτητα (δύο ή τρεις ημέρες) μετατροπής των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας σε ένοπλη εξέγερση ξεπερνάει κατά πολύ την συγκεκριμένη αφορμή. Κι αν δεν είναι απαραίτητο να έχει υπάρξει πολύμηνη προετοιμασία (που υπήρξε…), είναι σίγουρα απαραίτητο να μείνουν αφύλακτες αποθήκες όπλων, και άλλα συμβολικά σημαντικά σημεία των πόλεων.

Με τα τώρα δεδομένα προκύπτει ότι τμήματα κάποιων κρατικών μηχανισμών του καζακστάν είχαν άμεση ή έμμεση εμπλοκή στην εξέλιξη των γεγονότων. Το γεγονός ότι το πρώτο κεφάλι που πήρε ο νυν πρόεδρος Τοκάγιεφ ήταν του επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών του καζακστάν Καρίμ Μασίμοφ είναι χαρακτηριστικό.

Δεν ήταν η τυπική «χρωματιστή επανάσταση». Δεν ήταν επίσης η τυπική απόπειρα πραξικοπήματος. Είναι κάτι ανάμεσα, ένας συνδυασμός.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Το δυτικό μέτωπο (1)…

Δευτέρα 27 Δεκέμβρη>> Η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της το έχουν κάνει ρουτίνα: στρατιωτικές ασκήσεις κοντά στα ρωσικά σύνορα (όπου το «κοντά» δεν είναι υποχρεωτικά μερικές εκατοντάδες μέτρα!) και, σε κάθε περίπτωση, διαρκή αντι-ρωσικά γυμνάσια (με την Αλεξανδρούπολη σαν βασική «πύλη» μετακίνησης όπλων και αρβυλών…)∙ «περιπολίες» στη Μαύρη Θάλασσα∙ και, φυσικά, το φασιστικό καθεστώς του Κιέβου σαν πολιορκητικός κριός… Η Μόσχα αντιδρά… Ποια είναι η διακύβευση; Τι επιδιώκει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου; Πόσο πιθανός είναι ένας κανονικός πόλεμος;

Ας το πούμε εξαρχής: ο κύριος στόχος των ηπα δεν είναι η πλήρης και επίσημη «κατάκτηση» της ουκρανίας. Είναι η «απομάκρυνση» των ευρωπαϊκών κρατών απ’ το ευρασιατικό project∙ και, σε κάθε περίπτωση, το «μπετονάρισμα» του Βερολίνου (κατά κύριο λόγο) και σε δεύτερο επίπεδο του Παρισιού και της Ρώμης, μακριά απ’ τις «κακές παρέες» της Ανατολής…. Απ’ την απέναντι μεριά η Μόσχα ξέρει ότι δεν κινδυνεύει απ’ την εισβολή νατοϊκού στρατού∙ ξέρει επίσης ότι στην ουκρανία έχει πολύ μεγαλύτερη επιρροή (προς το παρόν υπόγεια…) σε σχέση με την cia… Κινδυνεύει όμως να περιοριστεί η πρόσβασή της στη Μεσόγειο (και όχι μόνο) αν κράτη σαν την ιταλία ή και τη γαλλία ακολουθήσουν (θέλοντας ή μη) την «γραμμή» του ελλαδιστάν. Ξέρει επίσης ότι η πρόοδος του ευρασιατικού project χρειάζεται οπωσδήποτε το Βερολίνο (με τον «κεντρικό» ρόλο του στην ε.ε.). Με δυο λόγια: ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός (4ος παγκόσμιος πόλεμος) πράγματι οξύνεται και στο ευρωπαϊκό μέτωπο και σ’ εκείνο του Ειρηνικού. Αλλά στο πρώτο η όξυνση είναι, κατά κάποιον τρόπο, «έκκεντρη»: τα γεγονότα (και οι «ψευδείς ειδήσεις») φαίνεται να αφορούν ένα σημείο (την ουκρανική επικράτεια) ενόσω οι πραγματικοί στόχοι βρίσκονται αλλού.

Όμως για λογαριασμό, ακριβώς, αυτού του «αλλού» το «ουκρανικό πρόβλημα» έχει βασικό (αν και όχι αποκλειστικό) ρόλο. Πρέπει να θυμίσουμε βιαστικά την ιστορία των τελευταίων 8 χρόνων: το «ουκρανικό πρόβλημα» δημιουργήθηκε όταν η ε.ε. (βασικά το Βερολίνο και το Παρίσι) έβαλε κυριολεκτικά το μαχαίρι-στο-λαιμό του τότε ουκρανού προέδρου Yanukovysh απαιτώντας, προκειμένου να υπογράψουν μια συμφωνία οικονομικής / εμπορικής σύνδεσης (την οποία το ουκρανικό καθεστώς είχε επείγουσα ανάγκη…) το να διακόψει ή να περιορίσει σημαντικά τις οικονομικές / εμπορικές σχέσεις του με την Μόσχα. Προς τα τέλη του 2013 ο Yanukovysh απέρριψε τον εκβιασμό της ε.ε. (που είχε επικεφαλής την Merkel και τον Hollande) και τότε άρχισαν μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις των οπαδών της ε.ε. στο Κίεβο (απ’ τις 21 Νοέμβρη) κατά του Yanukovysh, δημιουργώντας πολιτικό πρόβλημα στην έτσι κι αλλιώς ασταθή κυβέρνησή του. Αυτές οι διαδηλώσεις περιορίστηκαν σημαντικά στις αρχές Γενάρη του 2014, αλλά τότε ανέλαβαν (να τις «συνεχίσουν»…) οι ουκρανοί φασίστες, εκπαιδευμένοι στρατιωτικά στην πολωνία και με αμερικανική χρηματοδότηση. Στο αποκορύφωμα αυτής της εκστρατείας (την οποία τα δυτικά καθεστωτικά μήντια πρόβαλαν σαν «φιλοευρωπαϊκή»…), στις 20 Φλεβάρη του 2014, μια μέρα μετά την υπογραφή συμφωνίας μεταξύ Yanukovysh και αντιπολίτευσης υπό την αιγίδα του Βερολίνου και του Παρισιού για μεταβατική κυβέρνηση και εκλογές, «άγνωστοι» ελεύθεροι σκοπευτές (που αποδείχθηκε ότι είχαν πληρωθεί απ’ την αμερικανική πρεσβεία στο Κίεβο, με πρέσβη τον εξοχότατο Pyatt…) άρχισαν να πυροβολούν από ψηλά κτίρια τόσο τους φασίστες που είχαν καταλάβει την πλατεία Maidan όσο και την αστυνομία, με αποτέλεσμα την δολοφονία τουλάχιστον 50 ατόμων. Ακολούθησε «έκρηξη» μίσους κατά της ουκρανικής κυβέρνησης, η φυγή του Yanukovysh (στη Μόσχα), αργότερα ένοπλη εξέγερση των πιο φιλορωσικών επαρχιών της δυτικής ουκρανίας (Donabass), πολύμηνη αποτυχημένη προσπάθεια του πιστού στο «νέο καθεστώς» στρατού (κυρίως, όμως, φασιστικών συμμοριών) να ανακαταλάβουν το Donbass, αυτονόμηση μετά από δημοψήφισμα και προσάρτηση στη ρωσία της κρίσιμης χερσονήσου της Κριμαίας… Με δυο λόγια: ο οικονομικός ιμπεριαλισμός του Βερολίνου και του Παρισιού άνοιξε (εκτιμάμε παρά την θέλησή τους…) τον δρόμο για να ελέγξουν την ουκρανία οι proxies της Ουάσιγκτον∙ και έκτοτε δημιουργήθηκε και συντηρείται το «ουκρανικό πρόβλημα»…

Τον Σεπτέμβρη του 2014, σε μια προσπάθεια των αρχικών ενόχων (Βερολίνου και Παρισιού) να ξαναπάρουν τον έλεγχο «στην αυλή τους», έλεγχο που είχαν χάσει πανηγυρικά απ’ την βλακώδη μυωπία τους και απ’ τις υπόγειες, προβοκατόρικες αλλά αποτελεσματικές ενέργειες του Obamistan, υπογράφτηκε από εκπροσώπους της Μόσχας, του Κίεβου (με νέο πρόεδρο τον Poroshenko), των ανταρτών του Donbass και του «οργανισμού για την ασφάλεια και την συνεργασία στην ευρώπη» (υπό την αιγίδα γερμανίας και γαλλίας) η «πρώτη συμφωνία του Minsk». (Ακολούθησε άλλη μία τον Φλεβάρη του 2015). Με βάση αυτές τις συμφωνίες το ζήτημα του Donbass θα λυνόταν πολιτικά και ειρηνικά, με παροχή αυξημένης αυτονομίας μετά απ’ τις κατάλληλες αλλαγές στο ουκρανικό σύνταγμα…

Πολύ λίγο, πολύ αργά! Τίποτα ουσιαστικό απ’ αυτές τις συμφωνίες δεν υλοποιήθηκε, αφού οι ευρωπαίοι δεν μπορούσαν πια να επιβάλλουν τίποτα στην ουκρανία∙ και, φυσικά, η Ουάσιγκτον με τους πολυπληθείς φασίστες σύμμαχούς της δεν σκόπευε να παραιτηθεί από την έμμεση αλλά σαφή κατάκτηση της ουκρανίας. Το «ουκρανικό πρόβλημα» έμεινε σαν ανοικτή πληγή. Όχι, όμως, σαν αντιπαράθεση ανάμεσα στο (φασιστοελεγχόμενο) Κίεβο και την Μόσχα, όπως θέλουν να παρουσιάζουν οι καθεστωτικοί δημαγωγοί! Σαν μια τριγωνική «σχέση» ανάμεσα στη Μόσχα (που προφανώς δεν θέλει οτιδήποτε αμερικανικό γύρω απ’ την μοναδική έξοδό της στις «θερμές θάλασσες», την μεγάλη ναυτική βάση στη Σεβαστούπολη – Κριμαία), το Βερολίνο και το Παρίσι που είναι ανίκανα να διορθώσουν τις εναντίον των δικών τους ιμπεριαλισμών συνέπειες του «ουκρανικού προβλήματος», και την όλο και πιο αδιάλλακτη Ουάσιγκτον που επιδιώκει να στήσει ένα καινούργιο «παραπέτασμα» στα δυτικά σύνορα της ρωσίας (και της λευκορωσίας).

Να γιατί η ουκρανία έχει γίνει το πιο «θερμό σημείο» της εκστρατείας της Ουάσιγκτον να κρατήσει τους κυριότερους ευρωπαϊκούς ιμπεριαλισμούς δεμένους στους δικούς της σχεδιασμούς∙ και, απ’ την άλλη μεριά, των προσπάθειών της Μόσχας να «σπάσει» οριστικά το (έτσι κι αλλιώς παρακμιακό) νατοϊκό μπλοκ.

(φωτογραφία: … Θυμόμαστε… πως μας υποσχεθήκατε στα ‘90s ότι το ΝΑΤΟ δεν πρόκειται να κινηθεί ούτε ένα πόντο στα ανατολικά. Μας κοροϊδέψατε ξεδιάντροπα: έχουν υπάρξει πέντε κύματα επέκτασης του ΝΑΤΟ και τώρα τα οπλικά συστήματα που ανέφερα αναπτύσσονται στην Πολωνία… Δεν απειλούμε κανέναν. Πλησιάσαμε στα σύνορα των ΗΠΑ; Ή στα σύνορα της Βρετανίας ή οποιασδήποτε άλλης χώρας; Εσείς είστε που έχετε έρθει στα σύνορά μας, και τώρα λέτε ότι και η Ουκρανία θα γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. Ή, ακόμα κι αν δεν γίνει, ότι θα [φτιάξετε] στρατιωτικές βάσεις και θα εγκαταστήσετε επιθετικά συστήματα στην επικράτειά της με διμερείς συμφωνίες. Αυτό είναι το θέμα…)

 

Το δυτικό μέτωπο (3)…

Δευτέρα 27 Δεκέμβρη>> Μπορεί αυτό το τριγωνικό bras de fer να καταλήξει σε εύλογο χρόνο σε ένα κάποιο σημείο «ισορροπίας»; Έχουμε σοβαρές αμφιβολίες. Πρώτον επειδή η «ανάσχεση» των rivals (Πεκίνο, Μόσχα και σύμμαχοί τους) που είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για την Ουάσιγκτον και τους δικούς της συμμάχους∙ και (εκτιμάμε πως) είναι αδύνατο να πετύχει χωρίς ανοικτό, κανονικό πόλεμο (αλλά και σ’ αυτήν την περίπτωση «νικητής» θα είναι μόνο η γενική καταστροφή του πλανήτη…). Δεύτερον επειδή η ουκρανική επικράτεια είναι πράγματι μια μαύρη τρύπα, της οποίας η ύπαρξη δεν στοιχίζει τίποτα στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, δημιουργεί όμως προβλήματα στη Μόσχα. Τρίτον επειδή το «ουκρανικό πρόβλημα» είναι δίδυμο με το «ταϊβανέζικο πρόβλημα», κι αυτό το ξέρουν οι πάντες.

Τυπικά το Joνυσταλεάν έχει δηλώσει ότι τα «κουβεντιάσει» (απ’ το νέο έτος) με το ρωσικό καθεστώς, μέσω ειδικών αντιπροσώπων, τα αιτήματα του δεύτερου, προβάλοντας άλλη λίστα με τα δικά του… Και το νατο λέει το ίδιο. Η Μόσχα όμως έχει δηλώσει (και το εννοεί) ότι αυτά τα αιτήματα δεν είναι διαπραγματεύσιμα. Συνεπώς και απ’ τις δυο μεριές πρόκειται μάλλον για ροκάνισμα του χρόνου, έχοντας όμως έναν παράγοντα (το ουκρανικό καθεστώς) που ακριβώς επειδή έχει δημιουργηθεί και συνεχίζει να υπάρχει και να δρα σαν «πράκτορας προβοκάτορας», μπορεί να χρησιμοποιείται κατά βούληση μόνο απ’ την μια μεριά (την Ουάσιγκτον) για οποιαδήποτε «δουλειά» χρειάζεται. Που σημαίνει: το ροκάνισμα του χρόνου δεν είναι συμμετρικό.

Έχουμε υποστηρίξει ότι η Μόσχα θα ήταν ικανοποιημένη με μια «εσωτερική αλλαγή» στο Κίεβο, μ’ ένα καινούργιο καθεστώς που δρώντας «πατριωτικά» θα απομακρυνόταν απ’ τους αμερικανικούς σχεδιασμούς χωρίς κατ’ ανάγκη να πέσει στην αγκαλιά της ανεγκέφαλης αλεπούς. Γι’ αυτό εξάλλου είχε υπογράψει και τις συμφωνίες του Minsk (στις οποίες η Ουάσιγκτον δεν συμμετείχε και, προφανώς, θέλει να εξαφανίσει). Η Μόσχα (και όχι μόνον αυτή) ξέρει πως οτιδήποτε άλλο εκτός από μια «εσωτερική αλλαγή» θα ανοίξει την όρεξη της Βαρσοβίας που διεκδικεί ιστορικά ένα καλό μέρος της δυτικής ουκρανίας∙ μια τέτοια αλληλουχία εξελίξεων μόνο υπέρ του ρωσικού συμφέροντος δεν θα ήταν. Προτιμάει μια ενιαία ουκρανία, έστω τυπικά, στα σημερινά της σύνορα, με επίγνωση της πολιτικής γεωγραφίας, με μια αισθητή αυτονομία για το Donbass, με αναγνώριση της προσάρτησης της Κριμαίας, και σε κάθε περίπτωση μακριά απ’ την Ουάσιγκτον. Αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί με εισβολή του ρωσικού στρατού, ακόμα κι αν επιχειρησιακά είναι μια κατ’ αρχήν εύκολη υπόθεση.

Στα τέλη του περασμένου Νοέμβρη ο κλόουν Zelensky (πρόεδρος στο Κίεβο) βγήκε να καταγγείλει ότι «ουκρανοί αξιωματικοί σε συνεργασία με μεσαία στελέχη του ρωσικού καθεστώτος ετοιμάζουν πραξικόπημα εναντίον του»!… Έδωσε, μάλιστα, και την ημερομηνία του πραξικοπήματος: 1 Δεκέμβρη! Είναι η πιο γελοία καταγγελία τέτοιου είδους που έχει γίνει ποτέ: ο Zelensky δεν έκανε τίποτα κατά των υποτιθέμενων πραξικοπηματιών, δεν «έδεσε» κανέναν καραβανά σαν ύποπτο… σε μια βδομάδα το είχε ξεχάσει κι ο ίδιος! Τι σόι καταγγελία ήταν αυτή; Είναι αλκοολικός; Παίρνει drugs;

Άγνωστο… Πρέπει ωστόσο να θυμίσουμε πως αναφερόμενοι με προσμονή στην «θέληση του ουκρανικού λαού» τόσο ο Putin όσο και ο Medvedev έχουν προσπαθήσει διακριτικά να «απαλλάξουν των ευθυνών» του τον Zelensky… Θεωρούν έμμεσα ότι δεν είναι αυτός το πρόβλημα, αλλά μάλλον οι φασιστομηχανισμοί που έχουν αναπτυχθεί και δρουν κάτω απ’ τα πόδια του. Σε μια τέτοια περίπτωση ένα «soft» πραξικόπημα, που θα κρατούσε τον Zelensky στην καρέκλα του αναλαμβάνοντας την εκκαθάριση αυτών των μηχανισμών δια της βίας, θα ήταν η κατάλληλη ενέργεια στην κατάλληλη θέση: απ’ την μια θα εμπόδιζε τις ηπα και τους συμμάχους τους να καταγγείλουν την Μόσχα σαν «εισβολέα μέσω proxies», και απ’ την άλλη θα εξασφάλιζε εκείνο που εξυπηρετεί την Μόσχα – και καθόλου την Ουάσιγκτον. Η οποία, ας το προσθέσουμε, επιδιώκει όλο και πιο φανερά να «αξιοποιήσει» στρατιωτικά το ουκρανικό έδαφος στη θέση του χαμένου αφγανικού…

Αυτό (κατά την ταπεινή μας άποψη) σημαίνει ότι μια (ελεγχόμενη) όξυνση της κρίσης που θα δείχνει ότι τραβάει την ουκρανία στο χείλος του γκρεμού θα ήταν μια χαρά εξήγηση για την αιτία ενός τέτοιου «soft» πραξικοπήματος, για το-καλό-του-ουκρανικού-λαού… Και ο Zelensky, αν δεν είναι αλκοολικός ή τοξικός, μάλλον θα χαιρόταν γι’ αυτό…

Θεωρείστε το σαν υπόθεση εργασίας (απ’ την μεριά μας). Εκείνο που έχουμε σα σίγουρο είναι πως είναι αδύνατο να μπαίνει η Ουάσιγκτον στα ρουθούνια της Μόσχας, με τον τρόπο που το κάνει, σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου, για πολύ καιρό ακόμα…

Το δυτικό μέτωπο (4)…

Δευτέρα 27 Δεκέμβρη>> Το τι κάνει το ελλαδιστάν το ξέρουμε (ή θα έπρεπε!). Μέσα στην υγιεινιστική μέγγενη δεν παίρνει την σημασία που θα έπρεπε… Αλλά, δυστυχώς, ο λάκος μας σκάβεται από πολλές μεριές. Kι αυτό δεν είναι σύμπτωση!

Να πόσα «φιλελληνικά» έγραφε η καθεστωτική Wall Street Journal πριν 5 μέρες:

Στον κουκιδωτό χάρτη της Ουάσιγκτον για την Ευρώπη, η εδώ και πολύ καιρό στριμωγμένη Ελλάδα είναι ένα απρόσμενα λαμπερό σημείο. Στα ζητήματα της άμυνας και της ασφάλειας, των ενεργειακών επενδύσεων και της ανάπτυξης επιχειρήσεων, η χώρα που επί χρόνια ήταν υπόδειγμα των κρίσεων στην Ευρώπη γίνεται όλο και περισσότερο ένας εποικοδομητικός εταίρος των ΗΠΑ καθώς και των συμμάχων τους στην περιοχή. Υγροποιημένο αέριο μεταφέρεται απ’ τις ΗΠΑ σε μια καινούργια τεράστια δεξαμενή κοντά στην Αθήνα. Αμερικανικές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, συμπεριλαμβανόμενων των Microsoft, Pfizer, και Amazon έχουν ξεκινήσει ή ανακοινώσει τα τελευταία 3 χρόνια τοπικές επενδύσεις, μπαίνοντας σε μια αγορά που επί χρόνια δεν είχε σημασία για τις αμερικανικές εταιρείες.

Επιπλέον, καθώς οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Τουρκία χειροτερεύουν, η Ελλάδα έχει γίνει το καινούργιο hub του Πενταγώνου για τις μετακινήσεις του στρατού στα Βαλκάνια και στη Μαύρη Θάλασσα… Η αναθέρμανση των σχέσεων είναι αξιοσημείωτη καθώς ξεκίνησε πριν περίπου 5 χρόνια, κάτω από έναν ακροαριστερό κυβερνητικό συνασπισμό, και έχει επιταχυνθεί με την τωρινή κεντρο-δεξιά κυβέρνηση… Σήμερα ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης υποστηρίζει τις αμερικανικές θέσεις απέναντι στη Ρωσία, αφήνοντας τα παλιά ανοίγματα της Αθήνας στη Μόσχα, και έχει κάνει την Ελλάδα λιγότερο φιλόξενη σε Κινεζικές εταιρείες. Ο αμερικανοσπουδαγμένος Μητσοτάκης βοηθάει επίσης την Ουάσιγκτον που αναζητεί την σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο ενισχύοντας τους δεσμούς με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τον Λίβανο και άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής…

… Ο Pyatt που κάνει μια ασυνήθιστα πολύχρονη θητεία σαν πρεσβευτής στην Αθήνα, θεωρεί τις Ελληνο-Αμερικανικές σχέσεις ένα παράδειγμα για την κυβέρνηση Biden, στην προσπάθειά της να ξαναβρεθεί στο κέντρο της παγκόσμιας σκηνής. «Πρέπει, σαν αμερικανική κυβέρνηση,  να χρησιμοποιούμε ολόκληρη τη εργαλειοθήκη που έχουμε» λέει μιλώντας για την πολυεπίπεδη προσπάθεια να σπρωχτούν πίσω οι ανταγωνιστές που είχαν εμπλακεί βαθιά στις τοπικές υποθέσεις και στην πολιτική. «Δεν μπορείς να πολεμήσεις κάτι τσάμπα» συμπληρώνει.

Πράγματι, δεν είναι ούτε τσάμπα ούτε, όμως, πληρώνουν κάτι το νο 1 εθνικό κεφάλαιο (τους εφοπλιστές), οι σύμμαχοί τους και οι εντόπιες πολιτικές βιτρίνες να μας κάνουν «λαμπερό σημείο» τους. Μπορούν επίσης να δοκιμάσουν να αναβοσβήνουμε∙ μια γενετική επέμβαση χρειάζεται, κι αυτό είναι όλο…

Το κόστος είναι (και θα είναι ακόμα περισσότερο) δικό μας – εφόσον συνεχίσουμε να τους δίνουμε το Ο.Κ.

Η απόλαυση της εικονικής πραγματικότητας…

Δευτέρα 8 Νοέμβρη>> Οι ρώσοι συγκεντρώνουν στρατό στα σύνορα με την ουκρανία! Οι ρώσοι ετοιμάζονται να εισβάλουν στην ουκρανία! Πρέπει να στείλουμε πλοία και βομβαρδιστικά και πυραύλους στη Μαύρη Θάλασσα για να φοβηθούν οι ρώσοι και να μην εισβάλουν στην ουκρανία!! Χαμός!!! Ακόμα και κοτζάμ νυσταλέος Jo ζήτησε απ’ το Βερολίνο να ασκήσει πίεση στη Μόσχα μέσω του αγωγού nord stream 2 (πώς ακριβώς ασκείται μια τέτοια πίεση; στέλνοντας το αέριο πίσω;)

Μεγάλος χαμός γίνεται – στα αμερικανικά και όχι μόνο media!.. Είναι η χαρά της εικονικής πραγματικότητας… Το να μιλήσουμε για «διασπορά ψευδών ειδήσεων» θα ήταν αστείο απ’ την μεριά μας, εφόσον τα καθεστωτικά ψέμματα (και όχι μόνο στις ηπα…) έχουν απογειωθεί, έχουν περάσει την στρατόσφαιρα, κινούνται σ’ ένα άλλο σύμπαν, ίσως σ’ ένα metaverse, εκεί όπου κάθε «κοινωνικά υπεύθυνος» υπήκοος οφείλει να ζει.

Τι συμβαίνει όμως; Ένας απ’ τους πιο αρμόδιους, ο επικεφαλής του ουκρανικού «συμβουλίου εθνικής ασφάλειας και άμυνας» Oleksiy Danilov, που θα περίμενε κανείς να ουρλιάζει δέκα φορές περισσότερο κατά της Μόσχας, το έθεσε ως εξής πριν λίγες ημέρες:

…Υπάρχει μια ηθελημένη παραπληροφόρηση. Ας πω λοιπόν ότι αυτά που γράφονται δεν είναι αλήθεια. Σήμερα δεν είναι αλήθεια. Παρακολουθούμε όλες τις διαδικασίες, και δεν καταλαβαίνουμε γιατί γίνεται αυτή η παραπληροφόρηση. Το τι θα γίνει αύριο δεν το ξέρουμε, αλλά σήμερα δεν υπάρχει συγκέντρωση [ρωσικού στρατού στα σύνορα], δεν γίνονται αυτά που γράφουν… Η κατάσταση στα σύνορα ουκρανίας – ρωσίας δεν έχει αλλάξει. Δείχνουν φωτογραφίες από δορυφόρο, αλλά θα πρέπει να τις συγκρίνουν με φωτογραφίες πριν δυο βδομάδες ή ένα μήνα. Θα είναι οι ίδιες…

Ανάλογα απάντησε και το ουκρανικό υπ.αμ. (ναι, υπάρχει τέτοιο…). Αλλά – προφανώς – αυτοί εκεί πέρα που είναι δίπλα στον «μεγάλο εχθρό» και κινδυνεύουν άμεσα, δεν ξέρουν τι τους γίνεται! Αντίθετα τα καθεστωτικά αμερικανικά media Politico και Washington Post ΞΕΡΟΥΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΡΩΣΟ-ΟΥΚΡΑΝΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ!!! Τελεία και παύλα! Κι όποιος το αμφισβητεί είναι «fake news»!!!

Τι έχει πάθει η πρώην υπερδύναμη; Αυτό που παθαίνουν οι πρώην ηγεμόνες: παραισθήσεις! Είναι βέβαια ασυνήθιστο να τρεκλίζουν βασικοί πυλώνες ενός καθεστώτος (όπως, π.χ., τα media) τόσο πολύ ώστε να τους διαψεύδουν ακόμα κι εκείνοι που, υποτίθεται, χρειάζονται την προστασία του, κι αυτοί (οι πυλώνες) να συνεχίζουν το βιολί τους.

Ναι, μπορεί όποιος θέλει να κουνήσει το κεφάλι του… Αλλά δεν υπάρχει manual με οδηγίες για την σωστή παρακμή. Οπότε «παίζει» αυτοσχεδιασμός. Αυτοσχεδιασμός με πυρηνικά; Δυστυχώς…

Πού πας ρε Καραμήτρο;

Δευτέρα 1 Νοέμβρη>> Το video που ακολουθεί δείχνει τα αισθήματα των μαλινέζων για τον γαλλικό στρατό «αντιτρομοκρατικής» κατοχής. Στο Sahel (το έμαθαν και στα μέρη μας, για λίγο…)  Κάπου θα δείτε βιαστικά φωτογραφίες απ’ τα έργα γαλλικού στρατού… Επίσης φευγαλέα, πάνω από ένα χαρτόνι που γράφει «γαλλία δίνε του» θα διακρίνετε μια ρωσική σημαία… Κάτι τέτοια είναι που εκνευρίζουν τον βασιλιά Μακρόν, που πρέπει να διαχειριστεί το δικό του «αφγανιστάν». (Ευχαριστούμε τον Σ. για το υλικό).

Γιατί όμως οι μαλινέζοι (ή, σίγουρα, ένα καλό μέρος τους) είναι τόσο αγενείς και αχάριστοι απέναντι στον «μετα»αποικιακό ιμπεριαλισμό του βασιλιά Μακρόν; Μα επειδή δεν έχει στείλει ακόμα το ελλαδιστάν τις ενισχύσεις που πρέπει!

Μόλις φτάσει ο Καραμήτρος σε ικανή ποσότητα θα δείτε που όλα αυτά τα κοπούν…

Μαύρη Θάλασσα

Δευτέρα 25 Οκτώβρη>> Η αναγκαστική αναδίπλωση του us army απ’ το Ινδοκούς έχει οδηγήσει (αναπόφευκτα δυστυχώς…) στην ακόμα πιο έντονη δραστηριοποίηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στα δυτικά ρωσικά σύνορα, δηλαδή στον Καύκασο και στη Μαύρη Θάλασσα. Ο αμερικάνος υπ.αμ. Lloyd Austin έκανε μια μίνι περιοδεία στην περιοχή, με πρώτο σταθμό το Tbilisi (Τυφλίδα) και δεύτερο το Κίεβο.

Στην γεωργία, στις 18 Οκτώβρη, ο Austin υπέγραψε «μνημόνιο συναντίληψης για την άμυνα της χώρας» – όπου η Ουάσιγκτον έχει ήδη εγκαταστήσει «εκπαιδευτές» του γεωργιανού στρατού. Αλλά η γεωργία είναι ασήμαντη στρατιωτικά, έχει ηττηθεί ήδη μια φορά απ’ τον ρωσικό στρατό σε χρόνο dt, και δεν απασχολεί την Μόσχα.

Η επίσκεψη στο Κίεβο, στις 19 Οκτώβρη, είχε διαφορετικό βάρος. … Ας το ξεκαθαρίσουμε, η Ρωσία ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο και είναι εμπόδιο σε μια ειρηνική λύση… καλούμε ξανά την Ρωσία να τερματίσει την κατάληψη της Κριμαίας, να σταματήσει να ενισχύει τον πόλεμο στην ανατολική Ουκρανία, να σταματήσει τις αποσταθεροποιητικές της ενέργειες στη Μαύρη Θάλασσα και στα σύνορα της Ουκρανίας, και να σταματήσει τις διαρκείς κυβερνοεπιθέσεις και τις υπόλοιπες κακόβουλες ενέργειές της κατά των ΗΠΑ και των συμμάχων τους… Αυτά δήλωσε ο Austin στη συνέντευξη τύπου μετά την συνάντησή του με τον ουκρανό υπ.αμ. (υπάρχει και τέτοιος εκεί…) Andriy Taran.

Η Ουάσιγκτον υποτίθεται ότι προωθεί την ένταξη του Κιέβου στο νατο, αλλά αυτό είναι μόνο ένα κακοφτιαγμένο προπέτασμα καπνού. Το ουκρανικό φασιστοκαθεστώς δεν μπορεί να μπει στο νατο πρώτον επειδή Παρίσι και Βερολίνο βάζουν βέτο, και δεύτερον επειδή απαγορεύεται να γίνει μέλος ένα κράτος με ανοικτά συνοριακά ζητήματα. Ουσιαστικά, κάτω απ’ το πέπλο της νατοϊκής ένταξης, η Ουάσιγκτον προωθεί την δική της «στρατιωτική συνεργασία» με το ουκρανικό φασιστοκαθεστώς, σε διμερή βάση. Και αυτό είναι που εκνευρίζει (όχι άδικα) την Μόσχα.

Έχει ενδιαφέρον κατά συνέπεια η αντίδραση της «ανεγκέφαλης» αλεπούς (aka: Putin):

…Η στρατιωτική ανάπτυξη [των ηπα] στην περιοχή της Ουκρανίας είναι ήδη σε εξέλιξη, κι αυτό αποτελεί μια αληθινή απειλή για την Ρωσία. Έχουμε το νου μας. Ας περιμένουμε να δούμε τι θα συμβεί στην εσωτερική πολιτική σκηνή της Ουκρανίας στο εγγύς μέλλον.

Απαγορεύεται στον Ουκρανικό λαό να έχει κυβερνητικά σώματα που θα υπηρετούν άμεσα τα συμφέροντά του… Η Ουκρανία πρακτικά ελέγχεται από μια μικρή ομάδα ανθρώπων που υποστηρίζουν ότι νίκησαν στον αγώνα για ανεξαρτησία και έχουν εξτρεμιστικές πολιτικές απόψεις, αδιάφορο ποιος είναι κατ’ όνομα ο επικεφαλής του κράτους… Η σιωπηλή πλειοψηφία ψηφίζει [αυτούς τους κατ’ όνομα…] με την ελπίδα ότι θα εκπληρώσουν τις εκλογικές τους υποσχέσεις, αλλά η όχι και τόσο σιωπηλή, καταπιεστική εθνικιστική μειοψηφία τους κλέβει την ελευθερία να παίρνουν τις αποφάσεις που περιμένει ο Ουκρανικός πληθυσμός. Αυτοί είναι που στην πραγματικότητα κυβερνούν… Αυτή η κατάσταση είναι αδιέξοδη.

Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε λίγες ημέρες (προηγήθηκε ο Medvedev, δες προηγούμενη Δευτέρα Black sea) που το ρωσικό καθεστώς αναφέρεται σε αναμενόμενη «εσωτερική αλλαγή» στο Κίεβο – και δεν υπάρχουν εκλογές στον ορίζοντα (οι βουλευτικές είναι το 2023 και οι προεδρικές το 2024). Επιπλέον ο Putin μοιάζει να αθωώνει τον τωρινό ουκρανό πρόεδρο (και πρώην επαγγελματία κωμικό…) Zelensky, που θεωρούνταν φιλορώσος πριν εκλεγεί, για να γίνει στη συνέχεια υποχείριο των φασιστών της ουκρανίας.

Φλυαρεί λοιπόν αυτοσχεδιάζοντας η Μόσχα; Ή πράγματι «κάτι» περιμένει (και όχι απλά «περιμένει»);

Θα δούμε… (Εν τω μεταξύ οι τυπικές «διπλωματικές» σχέσεις μεταξύ Μόσχας και νατο έχουν γίνει παγόβουνο, πράγμα που σημαίνει ότι το θρυλικό «φαινόμενο του θερμοκηπίου» δεν έχει καμμία ισχύ σ’ αυτή την πλευρά του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Αλλά για την Μόσχα, το έχουμε υποστηρίξει ήδη, δεν χρειάζεται κάποιου είδους «θερμός πόλεμος» σε ευρωπαϊκό έδαφος. Αρκεί το Κίεβο να γλυστρίσει απ’ τα αμερικανικά χέρια… Τα υπόλοιπα θα γίνουν ασήμαντα και συμβολικά…)

SOS, Αθήνα καλεί Ουάσιγκτον

Δευτέρα 18 Οκτώβρη>> Αν το ρημαδογκουβέρνο πίστευε στ’ αλήθεια ότι η φρέσκια «στρατηγική σχέση» της Αθήνας με το Παρίσι είχε μεγαλύτερη αξία απ’ τα 10 δις «σε βάθος χρόνου», δεν θα υπέγραφε πενταετή + επ’ αόριστο συμφωνία για τη βάση της Σούδας!! Το να είναι αυτή η συμφωνία, επί διαδοχικών γκουβέρνων, ετήσια και διαρκώς συζητήσιμη / ανανεούμενη, ήταν ένα απ’ τα βασικά χαρτιά που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός κρατούσε για τον εαυτό του ώστε να παζαρεύει, κάθε χρόνο, κάποια γεωπολιτικά προσοδικά οφέλη απ’ την μεγάλο σύμμαχο. Το γεγονός ότι το ρημαδογκουβέρνο κατέληξε να κάψει αυτό το χαρτί δείχνει απελπισία.

Δεν είναι μόνο αυτό. Δεν είναι επίσης μόνο τα παρακάλια της Αθήνας προς την Ουάσιγκτον «καλέ κύριοι φτιάξτε μια βάση και στη Σκύρο» που άφησαν ασυγκίνητο το Joνυσταλεάν. Είναι, κατά τη γνώμη μας, κι αυτό: η αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη. Θα επιμείνουμε λίγο.

Ο λόγος που η Ουάσιγκτον ήθελε (και θέλει) πρόσβαση στο λιμάνι και στο αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης είναι για να πηγαινοφέρνει αρβύλες και όπλα προς και από την βουλγαρία και (κυρίως) την ρουμανία. Αν και η Αλεξανδρούπολη ανήκει στο ελληνικό κράτος, για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό ανήκει στον άξονα βορράς / νότος στα δυτικά της Μαύρης Θάλασσας κατά κύριο λόγο∙ και, επιπλέον, στην έξοδο της Μαύρης Θάλασσας στο Αιγαίο και μέσω αυτού στην ανατολική Μεσόγειο. Ενώ οι βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού πουλάνε στο πόπολο τους γιάνκηδες στην Αλεξανδρούπολη σαν «αντι-τουρκική» δύναμη, η αλήθεια είναι (και την ξέρουν) ότι πρόκειται για έναν κρίκο στην αντι-ρωσική αλυσίδα που η Ουάσιγκτον έχει φτιάξει στην ανατολική ευρώπη απ’ το Αιγαίο ως την Βαλτική. Όχι μόνο για να «πιέζει» (;) την Μόσχα∙ αλλά και για να διαλύει οποιαδήποτε έστω και φαντασίωση για «κοινή ευρωπαϊκή άμυνα». Με δυο λόγια: το ρημαδογκουβέρνο (και μαζί του όλο το σύστημα των εντόπιων πολιτικών βιτρινών) απ’ την μια μεριά (μέσω της «ελληνογαλλικής στρατηγικής σχέσης») πουλάει πρωτοπορία υπέρ αυτής της κοινής ευρωπαϊκής…, απ’ την άλλη κάνει ό,τι μπορεί για να την εμποδίσει, βοηθώντας τον us army – και το ξέρει.

Η αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη δεν είναι, λοιπόν, «αντιτουρκική». Είναι αντιρωσική, είναι αντιευρωπαϊκή, είναι αντιγερμανική, είναι φιλοπολωνική, είναι φιλοφασιστο-ουκρανική, είναι ενάντια στο ευρασιατικό project. Πέρα απ’ αυτό είναι μια μικρή βάση. Αν ποτέ χρειαστεί να παίξει ρόλο σε θερμή αναμέτρηση, θα ισοπεδωθεί μέσα σε λίγα λεπτά.

Μ’ αυτά τα δεδομένα οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού έκαναν το πρώτο, καθαρό μιλιταριστικό βήμα παίρνοντας θέση – χωρίς – επιστροφή στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο! Για την βάση στη Σούδα θα μπορούσε να λέγεται ότι είναι το πάτημα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού προς τη μέση Ανατολή «που δεν μας νοιάζει». Η βάση στην Αλεξανδρούπολη όμως ΔΕΝ είναι για την «που δεν μας νοιάζει»! Είναι για κάτι πολύ πιο χοντρό. Πόσο χοντρό όμως;

(φωτογραφία: Δεν είναι που χαμογελάει ο γύπας στα αριστερά. Είναι που αυτή «η σταθερότητα και η ευημερία σε ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο» ακούγεται τρομακτική…)

Ο χάρτινος πυλώνας…

Δευτέρα 18 Οκτώβρη>> «… Η ελλάς πολιτικά, αμυντικά, οικονομικά, πολιτιστικά, ανήκει εις την δύσιν!» Αυτή η φράση του «εθνάρχη» (Καραμανλής ο Α) το καλοκαίρι του 1976, αχρείαστη έτσι κι αλλιώς αφού το ελλαδιστάν δημιουργήθηκε κατ’ αρχήν σαν προτεκτοράτο κυρίως δυτικών ιμπεριαλισμών (αλλά και του ρωσικού, τότε…) και ποτέ στην ιστορία της δικής του ιμπεριαλιστικής ενηλικίωσης και προκοπής δεν άλλαξε «ανήκειν», είναι ένα motto μάλλον εφιαλτικό πια. Στα ‘70ς ο «εθνάρχης» είχε βγάλει το ελλαδιστάν απ’ το νατο (τον μοναδικό δυτικό στρατιωτικό σχηματισμό…), λάνσαρε το «ελλάς – γαλλία – συμμαχία», και είχε εγκαινιάσει την δική του ost politic κάνοντας (αντιτουρκικά) ανοίγματα στην κομμουνιστική (και καθόλου “δυτική”!) Σόφια του βετεράνου Ζίβκοφ. Αλλά τότε μπορούσε κάποιος πράγματι να υποστηρίζει ότι «δύση» ήταν το όνομα ενός σχετικά σταθερού πολιτικού, οικονομικού και στρατιωτικού μπλοκ.

Όχι πια! Ελάχιστα είναι τα χρόνια από τότε που άρχισαν τα (δυτικά) κλάματα και οι (δυτικοί) οδυρμοί για το τέλος της δύσης∙ για την διάλυσή της! Δεν υπάρχει πια μία «δύση». Υπάρχουν πολλές. Υπάρχει μια «δύση» των κρατών του Βίτζεγκραντ και μια άλλη «δύση» του Βερολίνου. Υπάρχει μια «δύση» του Παρισιού και μια άλλη «δύση» της Ρώμης. Υπάρχει μια «δύση» της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου που δεν είναι ίδια με την «δύση» της αυστρίας…

Αυτό είναι ό,τι θα περίμενε κανείς μετά την εμφάνιση μιας «ανατολής» που ούτε πολιτικά, ούτε στρατιωτικά, ούτε οικονομικά, ούτε πολιτιστικά, ούτε τεχνολογικά (με δυο λόγια: από καμμία καπιταλιστική άποψη!) δεν μπορεί πια να ελεγθεί από την όποια ενιαία «δύση»! Καθώς το στρατηγείο εκείνης της παλιάς, σύντομης ιστορικά ενιαίας «δύσης» (έξι δεκαετίες βαριά βαριά είναι ασήμαντος χρόνος για την ιστορία…), η Ουάσιγκτον δηλαδή, παρακμάζει με μεγάλη ταχύτητα, οι παλιοί ιστορικοί ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί προσπαθούν να φτιάξουν ο καθένας την δική του «τύχη», το δικό του μέλλον…

Παρότι όλο και πιο διακριτές μεταξύ τους αυτές οι παραλλαγές «δύσης», δεν είναι στρατηγικά αντίπαλες μεταξύ τους. Όλων τ’ αφεντικά ανησυχούν για το ίδιο πράγμα: ένα καπιταλιστικό μέλλον που το κουμάντο θα το κάνει το Πεκίνο και οι σύμμαχοί του. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός / γεωπολιτικός προσοδισμός είχε μάθει (ως το τέλος του 3ου παγκόσμιου) να επιπλέει και να επωφελείται από τις ευρωπαϊκές στρατηγικές αντιπαλότητες∙ όταν η «δύση» ήταν το σημείο έκρηξης αυτών των αντιπαλοτήτων. Τώρα, που αυτό δεν ισχύει αλλά ξετυλίγεται μια ιστορικά ενδιαφέρουσα αποσύνθεση, προσπαθεί να αποκτήσει εικονική αξία κατασκευάζοντας (για εσωτερική κυρίως κατανάλωση) εικονικές ενδο-δυτικές στρατηγικές αντιπαλότητες. Όπως αυτή την υποτιθέμενη ανάμεσα στο Παρίσι και στην Ουάσιγκτον.

Αυτή η αντίθεση πάνω στην οποία προσπαθεί ο ελληνικός ιμπεριαλισμός να ανατιμηθεί είναι εντελώς ρηχή. Η άλλη αντίθεση, η πραγματική, η αβυσσαλέα, ανάμεσα στον αμερικανο-αγγλο-ισραηλινό άξονα και το ευρασιατικό project είναι τόσο global (και τόσο hi tech…) ώστε το ελληνικό οικόπεδο έχει πολύ μικρότερη γεωπολιτική αξία απ’ αυτήν της μαλαισίας ας πούμε. Επιπλέον, σε σχέση με τις δύο «στρατηγικές σχέσεις», το ελλαδιστάν κάνει βρώμικο παιχνίδι. Το είπαμε ήδη: στα λόγια ορκίζεται στην ευρώπη και στην «ενιαία, κοινή άμυνα»… Στην πράξη δίνει βάσεις κι άλλες βάσεις στον us army επιβεβαιώνοντας ότι οι ελληνικοί όρκοι είναι πέτσινοι… Εν τω μεταξύ όλες οι δυτικές «δύσεις» προσπαθούν να τα έχουν καλά με τον «αιώνιο εχθρό» των ελλήνων. Την Άγκυρα. Εκείνο το οικόπεδο έχει πράγματι global στρατηγική σημασία από πολλές απόψεις!

Απομένει η πραγματική αντίθεση – ο υπαρκτός 4ος παγκόσμιος πόλεμος. Αδιάφορο τι φαντασιώνονται οι εντόπιες πολιτικές βιτρίνες, όσο πιο οργανικά και μιλιταριστικά προσχωρεί το ελλαδιστάν στον άξονα, όσες περισσότερες αμερικανικές αρβύλες παρακαλάει να έχει, τόσο περισσότερο γίνεται στόχος της άλλης πλευράς. Και μάλιστα ένας εύκολος στόχος. Η Αλεξανδρούπολη σα λιμάνι και αεροδρόμιο είναι ήδη «στη λίστα», in case of… Σαν επιπλέον parking αμερικάνων πεζοναυτών ακόμα περισσότερο: οτιδήποτε έχει σχέση με την ανατολική ευρώπη, την Μαύρη Θάλασσα και το Αιγαίο δεν ενδιαφέρει στρατηγικά μόνο το τουρκικό καθεστώς. Αλλά και το ρωσικό και το κινέζικο.

Να θρηνήσουμε; Να θρηνήσουμε για την βλακεία και την αδιαφορία των υποτελών και του εθνικισμού τους; Ή να συνεχίσουμε τον πόλεμο που μας αντιστοιχεί, και αντι-ιμπεριαλιστικό, πρώτα και κύρια εναντίον του ελληνικού ιμπεριαλισμού;

Το δεύτερο… αν και το πρώτο, η βλακεία, η αδιαφορία, ο εθνικισμός, είναι ικανότατα στο να γίνουν (να είναι ήδη) λάδι στα γρανάζια της καταστροφής…

(φωτογραφία κάτω: Ο κτηνίατρος ceo της φαρμακομαφίας pfizer (αριστερά) και ο μάνατζερ ρημαδοΚούλης συγκινημένοι μπροστά στο μεγάλο κουμπί. Το μισό υπουργικό συμβούλιο ανέβηκε στη Σαλονίκη για να φιλήσει χεράκι∙ πράγμα που ενισχύει την καχυποψία μας για το πόσες δολοφονίες – με – πλατφόρμες – γενετικής – μηχανικής χρειάζονται για να «βγει η υποχρέωση για την επένδυση»…)