Νεώτερα απ’ το δυτικό μέτωπο (4)

Δευτέρα 26 Σεπτέμβρη>> Οι εντόπιες πολιτικές ρημαδοβιτρίνες εκδηλώνονται όλο και πιο πολεμοκάπηλα, κι αυτό θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Σωστά θα υποστηρίξει κάποιος ότι ο ρημαδοΚούλης δεν επανέλαβε την μιλιτέρ επιλογή του σαν εκπρόσωπος μόνο του ελλαδιστάν. Μιλάει σαν εκπρόσωπος της ε.ε.: οι πληθυντικοί του εν προκειμένω δεν είναι της μεγαλοπρέπειας αλλά των διεθνών φιλοδοξιών του για ένα καλό πόστο. Είτε έτσι είτε αλλιώς η μικρότητά του νοιώθει large.

Οπότε το «είμαστε σε πόλεμο με τη ρωσία» είναι ακόμα χειρότερο. “Έκανε κι η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο” που έλεγαν κάποτε… Απόλυτα συστοιχισμένο με τον «άξονα» και οπωσδήποτε με τα ζόμπι στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο, δεν έχει ειπωθεί έτσι ωμά ούτε απ’ τον θλιβερό γερμανό πρωθυπουργό, ούτε απ’ τον Μικρό Δούκα του Λίγηρα (aka Macron) – για να αναφερθούμε σε δύο μόνο απ’ τις ευρωπαϊκές εξοχότητες. Άρα;

Στη Μόσχα (και όχι μόνο) κάνουν συλλογή αυτής της δυτικής πολεμοκαπηλείας, και τύποι με υπερβάλλοντα ζήλο σαν τον ρημαδοΚούλη σίγουρα κορνιζάρονται. Αν ξέρουμε σωστά, η ρωσία δεν έχει επιτεθεί στο ελλαδιστάν, ούτε του έχει κηρύξει κάποιο πόλεμο… Να προσθέσουμε «όχι ακόμα»; Να το προσθέσουμε. Η εθνική ενότητα θα πουλήσει το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης σε αμερικανικά μαγαζιά∙ αυτά θα σκάψουν τον βυθό όσο χρειάζεται για να παρκάρει εκεί ο 6ος στόλος∙ και κάποια μέρα ή νύχτα, ένας ή περισσότεροι Kh-47M2 Kinzhal θα αφήσουν σε θάλασσα και ξηρά τα διαπιστευτήριά τους σφυρίζοντας αδιάφορα.

Αλλά τότε ο «στρατηγός» ρημαδοΚούλης θα έχει φροντίσει να βρίσκεται κάπου αλλού. Στην καβάτζα του.

Αλλοίμονο στους εύπιστους, στους ignorants, στους μοιρολάτρες… Και στους δεν-κρύβονται θρασύδειλους φίλους του νατο.

«Βρίσκονται σε πόλεμο»….

Δευτέρα 19 Σεπτέμβρη>> Αν τους ψάχνετε… βάζουν τ’ άρβυλά τους… Η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη, μιλώντας πρόσφατα εκ μέρους του ελληνικού καθεστώτος, «βρίσκεται σε πόλεμο». Με την ρωσία. Σοβαρή κουβέντα, που προσπαθεί να την κουκουλώσει με την προσθήκη «όπως όλη η ευρώπη»…. Πολεμάει όλη η ευρώπη κατά της ρωσίας (στο ουκρανικό πεδίο μάχης); Η ιρλανδία; Η πορτογαλία μήπως; Η μάλτα; Η νότια κύπρος;

Το ελλαδιστάν όντως έχει κηρύξει έναν τέτοιο πόλεμο! Αλλά η συμμετοχή αυτή δεν εξαντλείται στην αποστολή όπλων και πυρομαχικών στους τοξικούς του Κιέβου – καθόλου! Υπάρχουν πολύ σημαντικότερες πλευρές: οι διαδοχικές πολιτικές βιτρίνες (το αργότερο απ’ το 2015 και μετά…) μας έχουν σύρει στη δίνη του 4ου παγκόσμιου πολέμου και απλά «μας κάνουν την χάρη» να μην το λένε ανοικτά.

Ή το λένε; Να ένα καλό απόσπασμα από ένα θριαμβολογικό άρθρο χτες, στην καθεστωτική «καθημερινή», από το γραφείο τύπου του εντόπιου μιλιταρισμού / ιμπεριαλισμού, με τίτλο: «Σούδα 2» με νέα επέκταση.

Στην πορεία μετατροπής του σε «δεύτερη Σούδα» βρίσκεται το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, το οποίο αποκτά στους υπολογισμούς και στις εκτιμήσεις των αμερικανικών ένοπλων δυνάμεων στρατηγικό χαρακτήρα. Τους τελευταίους σχεδόν επτά μήνες από την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, η παρακαμπτήρια οδός της Αλεξανδρούπολης αποδείχθηκε αξιόπιστη εναλλακτική λύση για τα κλειστά Στενά του Βοσπόρου, γεγονός το οποίο πιστοποιείται από τις χιλιάδες στρατιωτών, αρμάτων μάχης, ελικοπτέρων και λοιπών εξοπλισμών των ΗΠΑ και άλλων νατοϊκών κρατών που μεταφέρθηκαν ταχέως και αποτελεσματικά στην ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ – από τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία μέχρι την Πολωνία – μέσα από ένα μέχρις πρότινος άγνωστο σημείο για την συντριπτική πλειονότητα των συμμάχων.

Στο πλαίσιο αναβάθμισης των δυνατοτήτων της Αλεξανδρούπολης, οι Αμερικανοί έχουν ήδη προτείνει στην Αθήνα, μέσα από διάφορους διαύλους, κυρίως όμως ανώτατους στρατιωτικούς, την περαιτέρω εκβάθυνση του λιμανιού και την επέκταση, ενδεχομένως και τη δημιουργία νέου προβλήτα. Σκοπός – όπως αποκαλύπτει σήμερα η «Κ» – είναι σε αρχικό στάδιο να μπορούν να ελλιμενισθούν και να εξυπηρετηθούν από το λιμάνι αντιτορπιλικά του μεγέθους και των δυνατοτήτων της κλάσης “Arleigh Burke” του αμερικανικού ναυτικού. Τα συγκεκριμένα αντιτορπιλικά αποτελούν την αιχμή του ναυτικού αμερικανικού δόρατος, καθώς μεταφέρουν κατευθυνόμενα βλήματα και έχουν ιδιαίτερα αυξημένες δυνατότητες ηλεκτρονικού πολέμου (και ως εκ τούτου παρεμβολών).

Αντιτορπιλικά αυτού του μεγέθους εξυπηρετούνται, βεβαίως, ήδη στη Σούδα, ωστόσο οι συζητήσεις για επέκταση και εκβάθυνση του λιμένα της Αλεξανδρούπολης, στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, πέρα από τον αμιγώς επιχειρησιακό χαρακτήρα τους, δηλαδή τη δημιουργία υποδομών σε μια περιοχή που βρίσκεται πολύ κοντά στη Μαύρη Θάλασσα και στην ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, υποδηλώνει την αμερικανική βούληση για δημιουργία ενός βαλκανικού δικτύου υποδομών, το οποίο θα ξεκινάει από το Αιγαίο και θα φτάνει έως τη Ρουμανία και από εκεί στην Ουγγαρία και στην Πολωνία…

Αν κάνετε τον κόπο να διαβάσετε το πιο πάνω απόσπασμα προσεκτικά, με γνώση της γεωγραφίας αλλά και της πολιτικής ιστορίας της περιοχής, θα καταλάβετε ότι υπάρχουν «αόρατες» αντιφάσεις, και ότι τα ελληνικά πανηγύρια για την στρατιωτικοποίηση της Θράκης απ’ την Ουάσιγκτον κρύβουν περισσότερα απ’ όσα λένε:


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Civil war?

Δευτέρα 5 Σεπτέμβρη>> Η προηγούμενη φορά που το αμερικανικό καθεστώς επιχείρησε να «κερδίσει καρδιές και μυαλά» ήταν με τις εισβολές στο αφγανιστάν και στο ιράκ. Απέτυχε. Και μοιάζει σαν η αμερικανική ιμπεριαλιστική αυτο-ψυχο-«νομιμοποίηση», κάτω απ’ την πίεση των ηττών της και των ανταγωνιστών της, να επιστρέφει στην πηγή της. Στην έδρα της.

Πριν λίγες μέρες, την 1η Σεπτέμβρη, ο νυσταλέος Jo έκανε μια βαριά ομιλία σε πανεθνική θέαση, απ’ την Φιλαδέλφεια, «για την ψυχή του έθνους» – με υποβλητικό ντεκόρ… Δεν εξήγησε τους λόγους που θεωρεί ότι το αμερικανικό καθεστώς ξεψυχάει∙ έκανε κάτι άλλο: κήρυξε τους ψηφοφόρους του ψόφιου κουναβιού «εξτρεμιστές» και, κατά συνέπεια, «εχθρούς του έθνους και της δημοκρατίας» (!!!). Αυτό 2,5 μήνες πριν τις «ενδιάμεσες εκλογές» του ερχόμενου Νοέμβρη.

Είναι αυτή η πολιτική διαθήκη του νυσταλέου, ένα είδος «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων μου»; Πρόκειται για την ανεπίσημη (;) κήρυξη εμφυλίου στις ηπα; Ή μήπως είναι πρελούδιο κάποιας «σκληρής διάσωσης» της δημοκρατίας (ας πούμε: μιλιταριστικού ελέγχου του κοινωνικού εργοστάσιου…), που φτιάχνει τα άλλοθί της προκαλώντας το φάντασμα ενός εμφυλίου για να κρύψει τους πραγματικούς σκοπούς της;

Δεν είναι μυστικό:


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Το άγχος του Σεπτέμβρη

Δευτέρα 22 Αυγούστου>> «Τι μας ετοιμάζουν;» είναι η εύλογη απορία πολλών ενόσω ακόμα προσπαθούν να απολαύσουν (αγχωμένη απόλαυση!) το καλοκαιρινό διάλειμμα. Το φθινόπωρο έρχεται, και είναι αναμενόμενο ότι οι διάφορες εξουσίες της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης θα σηκώσουν τα μανίκια τους.

Στέρεη απάντηση δεν έχει η ασταμάτητη μηχανή. Υπάρχουν όμως δυο – τρεις σταθερές που ακόμα κι αν δεν βγάζουν (ακόμα…) προβλέψιμους χειρισμούς των αφεντικών, δείχνουν τις συντεταγμένες της κίνησής τους.

Η μία σταθερά είναι το ψηφιακό φακέλωμα (κατ’ αρχήν υγείας). Colpo grosso που δεν υπάρχει περίπτωση να εγκαταλειφθεί ή να καθυστερήσει, εκτός αν πέσει πάνω στο τείχος μιας αδιάλλακτης, αποφασισμένης, διαρκούς και μαζικής αντίστασης των από κάτω.

Η δεύτερη σταθερά είναι οι αλληλεπάλληλες «κρίσεις». Όλες είναι μαστορεμένες από δυτικά μυαλά με συγκεκριμένους στόχους η κάθε μία. H «κρίση τροφίμων» μοιάζει να ΄χει υποχωρήσει προς το παρόν (τα ουκρανικά στάρια πλέουν προς τις αγορές), αλλά είναι κι αυτή στρατηγικής σημασίας και κάπου, κάπως, θα επανέλθει. Πέρα απ’ αυτήν, η συσσώρευση των υπόλοιπων («κρίση ρεύματος», «κρίση αερίου», «κρίση λιπασμάτων»), η μία βία πάνω στην άλλη, δημιουργεί ένα σύμπλοκο που δεν μας επιτρέπει βεβαιότητες για το αν οι τοξικοί των δυτικών γκουβέρνων (πολιτικές βιτρίνες, σύμβουλοι, παρατρεχάμενοι) είναι σε θέση να διαχειριστούν χωρίς ολοκλήρωση των πραξικοπημάτων τους – χωρίς ανάθεση της διαχείρισης σε γαλονάδες .

Κι αυτό επειδή ο τρίτος παράγοντας, καθόλου «σταθερά», μάλλον άγνωστος Χ


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Μέτωπο του Ειρηνικού 1

Απόσπασμα από άρθρο των καθεστωτικών global times του Πεκίνου στις 3 Αυγούστου

Πέμπτη 18 Αυγούστου>> Τελικά το Πεκίνο δεν εξέτρεψε το αεροπλάνο της γηραιάς κυρίας Pelosi αναγκάζοντάς το να προσγειωθεί (για ανεφοδιασμό) σε κάποιο 3ης κατηγορίας αεροδρόμιο της ενδοχώρας – όπως σχολιάζαμε την 1η Αυγούστου (: Ταϊβάν). Το κινέζικο καθεστώς προτίμησε να κάνει κάτι άλλο: να παρακάμψει την αμερικανική προβοκάτσια αξιοποιώντας την και να σημαδέψει κατευθείαν στο «κυρίως θέμα»: στην ταϊβάν. Η επιλογή έχει διάφορα υπέρ της. Εφόσον η Ουάσιγκτον συνεχίζει την τακτική της «από σπόντα» πρόκλησης του Πεκίνου, αυτό δεν είχε λόγο να ασχοληθεί κατευθείαν με ένα αμερικανικό asset (εννοούμε το αεροπλάνο που μετέφερε την γηραιά κυρία, όχι την ίδια… χα!)

Αλλά η εμφατική, ειδική στρατιωτική επιχείρηση (κάτι θυμίζει αυτή η ορολογία, έτσι δεν είναι;) όπως αυτή ξεκίνησε στις 4 Αυγούστου, δείχνει ότι το Πεκίνο έχει μια γκάμα τακτικών επιλογών – ελπίζοντας ότι θα βραχυκυκλώσει και τελικά θα εξουδετερώσει την Ουάσιγκτον, χωρίς 4ο παγκόσμιο.

Ας τις δούμε.


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Μέτωπο του Ειρηνικού 2

Οι νησίδες Kinmen όπως φαίνονται απ’ την απέναντι κινεζική ακτή

Πέμπτη 18 Αυγούστου>> Υπάρχει και μια τρίτη, ενδιάμεση επιλογή.


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Μέτωπο του Ειρηνικού 3

Αμφίβια κινεζικά τεθωρακισμένα στις πρόσφατες ασκήσεις…

Πέμπτη 18 Αυγούστου>> Τι θα κάνει λοιπόν η Ουάσιγκτον στο μέτωπο του Ειρηνικού;

Σε «ανύποπτες» στιγμές η ασταμάτητη μηχανή έχει πει την γνώμη της κάνοντας προβλέψεις:

Στις 22 Απρίλη του 2018 γράφαμε (: ανατολική ασία):

Χωρίς έναν εχθρό που να παρουσιάζεται (απ’ τις ηπα και τους συμμάχους της) σαν «παγκόσμιος κίνδυνος» πώς μπορεί η Ουάσιγκτον να κρατήσει τον στρατιωτικό έλεγχο του Ειρηνικού και της ανατολικής Ασίας; Έχοντας «καβάτζα» την βόρεια κορέα, δοκίμασε επί Ομπάμα να «απλώσει» την ζώνη «διαφύλαξης των συμφερόντων του πλανήτη», αξιοποιώντας τις εδαφικές διαφορές ανάμεσα στη Μανίλα και στο Πεκίνο, στη νότια θάλασσα της κίνας. Όταν ο φρεσκοεκλεγμένος ημι-δικτάτορας των φιλιππίνων Duterte αναποδογύρισε το τραπέζι αρνούμενος να συνεχίσει την κόντρα με το Πεκίνο, η «καβάτζα» της βόρειας κορέας (και των πυρηνικών της) έγινε ο κύριος παράγοντας νομιμοποίησης του αμερικανικού μιλιταριστικού ηγεμονισμού. Τι θα απογίνει αυτός λοιπόν χωρίς τον βάρβαρο «rocket man»;

Υπάρχει, δυστυχώς, ένα ακόμα γεωγραφικό σημείο μέσω του οποίου η Ουάσιγκτον (και το Τόκιο) θα μπορούσαν να υποδαυλίσουν εντάσεις στην ευρύτερη περιοχή, κατά της κίνας: η ταϊβάν.

Και στις 11 Μάη του 2019 (: όλα πάνε καλά 2):

Πριν μήνες η ασταμάτητη μηχανή είχε εκθέσει την εκτίμησή της: κάθε πόντο νομιμοποίησης της μιλιταριστικής της δράσης στον Ειρηνικό που χάνει η Ουάσιγκτον εξαιτίας της διαχείρισης που κάνει το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ στο ζήτημα της βόρειας κορέας, θα επιχειρήσει να τον κερδίσει τραβώντας το χαρτί της ταϊβάν. Και είναι σαφές ότι αυτό κάνει.

Η πρόσφατη διακομματική υπερψήφιση του «νόμου για την βοήθεια στην ταϊβάν 2019» και του «νόμου επιβεβαίωσης της προσήλωσης των ηπα στην ταϊβάν 2019» απ’ τη αμερικανική βουλή των αντιπροσώπων (με ψήφους 414 υπέρ και μηδέν κατά…) είναι ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο παλιών (και επανειλημμένων) δεσμεύσεων της Ουάσιγκτον ότι (θα) τηρεί την «πολιτική της μίας κίνας» και ότι δεν θα ανακατεύεται στα ζητήματα της ταϊβάν με τρόπο που να προκαλεί το Πεκίνο. Η τωρινή ακροδεξιά κυβέρνηση του νησιού στηρίζεται πολύ στην Ουάσιγκτον· στην απέναντι μεριά ο Xi δήλωσε ήδη απ’ τον περασμένο Γενάρη ότι δεν αποκλείει την «στρατιωτική λύση» αν η επανένωση της ταϊβάν με την κίνα (στο μοντέλο «ένα κράτος δύο συστήματα» δεν γίνει ειρηνικά). Ακόμα κι αν το κινεζικό καθεστώς έχει την υπομονή να περιμένει την αλλαγή κυβέρνησης στην ταϊβάν στις επόμενες προεδρικές εκλογές (στις 20 Μάη του 2020), δεν έχει σίγουρα την διάθεση να παρακολουθεί το ψοφιοκουναβιστάν να προσπαθεί να το κυκλώσει με διαρκώς επιθετικότερες «πρωτοβουλίες».

Σ’ ένα τέτοιο γενικό ταμπλώ, αυτό το κινεζικό καλάααααααα… στους νέους δασμούς θα έπρεπε να ανησυχεί τους ψοφιοκουναβικούς του αμερικανικού ιμπεριαλισμού…

Στο αμερικανικό άσπρο σπίτι βρισκόταν τότε το ψόφιο κουνάβι. Συνεπώς είναι καθαρό ότι η κλιμάκωση της έντασης κατά της κίνας ως τώρα είναι διακομματική. Στις ταϊβανέζικες εκλογές του 2020 κέρδισε ξανά το φιλοαμερικάνικο “δημοκρατικό, προοδευτικό” κόμμα. Καμία βελτίωση!

Σε σχέση με την αμερικανική επιθετικότητα είναι σημαντικά κι αυτά:


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ταϊβάν

Το κινέζικο ανέκδοτο πάει ως εξής: δεν θα χρειαστεί να πάει στρατός στην ταϊβάν. Αρκεί να πάνε μερικά εκατομύρια κινέζοι στην παραλία απέναντι και να κτυπήσουν την θάλασσα με τα πόδια τους. Το τσουνάμι που θα σηκωθεί θα περάσει απ’ την μια άκρη του νησιού ως την άλλη…

Δευτέρα 1 Αυγούστου>> Τα χαρτιά σχετικά με την άλλοτε φορμόζα αλλά ταϊβάν εδώ και κάμποσα χρόνια είναι ανοικτά. Ο Ειρηνικός είναι για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό (όχι, όμως, υποχρεωτικά για τους ευρωπαίους συμμάχους του) το κύριο μέτωπο του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου. Κι ωστόσο η Ουάσιγκτον έχει αποτύχει στο να κατασκευάσει ένα παραμύθι που να «πείθει» (ακόμα και τους δικούς της υπηκόους) ότι η απόσχιση αυτής της κινεζικής επαρχίας αξίζει την ζωή έστω και μισού αμερικάνου πεζοναύτη.

Χάρη σ’ αυτήν την ασυμμετρία το Πεκίνο φωνάζει εδώ και χρόνια ότι η οριστική επανένωση της ταϊβάν θα γίνει είτε με το καλό είτε με το κακό (: στρατιωτικά). Είναι κάτι που το έχει κατακτήσει στη διεθνή αρένα, αφού κανείς δεν αναγνωρίζει την ταϊβάν σαν ανεξάρτητο κράτος και η κοινή παραδοχή είναι ότι η κίνα είναι μία και μόνο μία. Η Ουάσιγκτον είναι εντελώς ασυνήθιστη στο να την απειλούν (αντί να απειλεί), και παρόλα αυτά με έναν παράξενο, παρακμιακό έως παρανοϊκό τρόπο, συνεχίζει να «τσιγκλάει» το «θέμα ταϊβάν» ενώ ξέρει ήδη ότι δεν πρόκειται να κερδίσει ούτε μισό χιλιοστό σ’ αυτήν την ιστορία, και ότι η οποιαδήποτε στρατιωτική σύγκρουση (αυτή για την οποία προειδοποιεί το Πεκίνο) θα είναι απλά καταστροφική, κυρίως για την ίδια.


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Το μπλοκ της Αστάνα

Δευτέρα 1 Αυγούστου>> «Όταν δεν μπορείς να χωνέψεις κάτι, κάνε ότι δεν το έφαγες»: αυτό είναι το δόγμα της δυτικής δημαγωγίας, των αφεντικών και των πολιτικών βιτρινών από πίσω, και γενικά κάθε πικραμένου στη δύση.

Η διήμερη συνάντηση στην Τεχεράνη των Putin, Erdogan και Raisi (: ο ιρανός πρόεδρος) στις 19 και 20 Ιούλη ήταν απ’ αυτά που «δεν χωνεύονται»: δεν γίνεται οι «καταραμένοι» να έχουν και να κάνουν σχέδια τα οποία δεν μπορεί να ελέγξει η «γενική δύση». (Έλειπε, βέβαια, ο αυτοκρατόρας Xi – αλλά η σκιά του είναι έτσι κι αλλιώς παντού).

Υπήρχε η οικονομική διάσταση αυτών των συναντήσεων (έγιναν πρώτα ανά δυο κι ύστερα και οι τρεις μαζί). Η gazprom και η national iranian oil company υπέγραψαν ένα προσύμφωνο ύφους 40 δις δολαρίων για την συνεκμετάλλευση των τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου του ιράν, αλλά και των πετρελαίων του – το μεγαλύτερο deal στην σύγχρονη ιστορία του ιράν στον τομέα των υδρογονανθράκων. Ο Erdogan και ο Raisi υπέγραψαν μια άλλη συμφωνία ύψους 30 δις δολαρίων για την δημιουργία κοινών εργοστασίων επεξεργασίας του πετρελαίου και του αερίου∙ συν μερικές ακόμα εμπορικές συμφωνίες σε άλλους τομείς.

Παρά τα εντυπωσιακά μεγέθη τέτοια deal είναι μεσο/μακροπρόθεσμα στην υλοποίησή τους, και οι αρχικές συμφωνίες δεν καταλήγουν υποχρεωτικά στο αντίστοιχο τέλος.

Υπήρξε όμως μια άλλη κοινή δήλωση των 3, σχετική με την συρία, που προκάλεσε βλακώδη ευωχία μεταξύ των «ενσωματωμένων» ειδικών, κι όχι μόνο στα μέρη μας: Επιβεβαιώνουμε την αποφασιστικότητά μας να συνεχίσουμε την συνεργασία μας με σκοπό να καταστείλουμε τους τρομοκράτες, είτε πρόκειται για άτομα, είτε για ομάδες, μαζί με τις υποδομές τους… «Αποκλείεται, τα έχουν χαμένα!» ήταν το σοφό συμπέρασμα των φανερών ή όχι και τόσο λακέδων του νατο: για την Άγκυρα τρομοκράτες είναι κυρίως οι ypg, οι proxies της Ουάσιγκτον∙ για την Μόσχα (αλλά και τον Άσσαντ…) τρομοκράτες είναι κυρίως οι ουαχαβίτες στον θύλακα του Idlib∙ για την Τεχεράνη και οι μεν και οι δε∙ πώς είναι λοιπόν δυνατόν να λένε ότι «θα συνεργαστούν αντιτρομοκρατικά» όταν έχουν διαφορετικούς στόχους;

Έχουν στ’ αλήθεια;


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Το ουκρανικό μέτωπο

Δευτέρα 11 Ιούλη>> Ένα απ’ αξιομνημόνευτα που πρόλαβε να δηλώσει ο Borduk στο σύντομο, διορθωτικό πέρασμά του απ’ το Κίεβο στις 16 Ιούνη ήταν ότι «φοβάται ότι ο κόσμος (οι δυτικοί υπήκοοι δηλαδή) θα αρχίσει να ξεχνάει την ουκρανία»… Αλλά, προσέθεσε, «θα κάνει τα πάντα για να μην συμβεί κάτι τέτοιο».

Ένα μήνα μετά είναι σαφές ότι ο Borduk δεν μπορεί να κάνει τίποτα, εκτός αν πείσει τον Bono να κάνει μια μεγάλη συναυλία στο Γουέμπλεϊ. Κατά τα υπόλοιπα ο «κόσμος» (οι δυτικές κοινωνίες δηλαδή) θυμάται και ξεχνάει ότι του υποδεικνύουν να θυμάται και να ξεχνάει. Κι εκεί είναι το θέμα. Οι δημαγωγοί έχουν σταματήσει τις πολλές προφητείες για την ρωσική συντριβή στο ουκρανικό πεδίο μάχης, όχι επειδή ξέμειναν από αντιπουτινισμό / αντιρωσισμό, αλλά επειδή εκείνος που ηττάται σταθερά και υποχωρεί (πότε οργανωμένα, πότε άτακτα) είναι ο στρατός του Κιέβου.


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.